Ok, ik heb op veel verhalen greageerd: nu ga ik een eigen verhaal beginnen! (:
Het heet vlinders, maar ik weet niet precies of het er erg bij past, maar dat moet je maar zelf uitvogelen XD.
Proloog
Zachtjes tikte de laatste regendruppels op het raam. Ik keek zuchtend voor me uit, naar buiten. Daar zach ik twee vogels onder een boom schuilen voor de regen, dat druppel voor druppel minder werd. Ik hoorde gebonk op mijn kamerdeur, maar ik had geen zin in iets of iemand. Zonder iets te zeggen, werd de deur al opengegooid. Mijn moeder was laaiend, ze had zeker weer te veel stress van haar werk. Ze rende op me af, en keek me boos aan. Haar kwade stem zei: 'we gaan eten.' Ik keek in haar ogen, haar blik, haar ziel. Het was allemaal beschadigd door mijn vader. Nu scheen er nooit meer zon in haar lichaam. Alles, maar dan ook echt alles reageerde ze op mij af. Waarom? Was ik niet goed genoeg? Deed ik mijn best niet? 'Hoor je me niet?' herhaalde ze fel. Ik was bang voor mijn moeder. Een kind dat bang is voor haar moeder, is niet gezond. Wie was er hier nou niet gezond? En ja hoor, ik kreeg zoals gewoonlijk weer een harde klap tegen mijn wang, en zoals altijd, gloeide die weer als een tomaat. Ik wreef erover en mijn moeder keek me aan. 'Je mag het zelf weten, of je luistert, of je krijgt twee dagen geen eten.' Mijn moeder verdween naar beneden. Ik liet tranen over mijn wangen glijden, en dook in een donker hoekje. Mijn hoofd verborgen achter mijn handen.
Zal ik verder gaan? Bij dit stukje denken jullie natuurlijk dat dit verhaal niet bij het Romantische Prieel hoort, maar als je het verhaal verder leest is dat wel degelijk zo.
Vlinders
Einde van de proloog 
.
Waarom zou ik ooit nog mijn handen weghalen van mijn gesloten ogen?
Ik hoorde beneden stemmen, zo luid en duidelijk. Mijn moeder was hard aan het praten tegen mijn broertje Bas. Ze zei iets van "eet je groente op, dat is belangrijk voor je groei."
Ik had willen schreeuwen en roepen dat ze een bitch is, heeft ze ooit zo lief gedaan tegen mij? Als ik weigerde te eten, gaf ze me een klap en dan moest ik wel eten.
Ik hoorde iemand naar boven lopen, richting mijn kamer deur. Ik schrok, en sprong vlug op mijn bed. De deur ging zachtjes open, en daar stond mijn kleine broertje Bas. 'Zusje?' mompelde hij. Ik had willen zeggen dat hij weg moest gaan, maar toen ik in zijn ogen keek, zijn glinsterende, lieve ogen, kon ik dat niet zeggen. 'Waarom zat je niet aan tafel?' Hij liep zachtjes naar mij toe, en keek me aan. Ik begreep zijn'"blikken taal" en knikte. Hij sprong op mijn bed, en kroelde me.
Het eerste mens dat mij zoveel aandacht gaf, en mij liefdevol knuffelde. Als mijn moeder mij knuffelde, was het alleen omdat ze zelf niet in de problemen wou komen. Ze was bang dat ik alles zou vertellen aan iemand.
Dan deed ze net alsof ze echt van me hield, maar dat was wederzijds.
Ik keek naar mijn lieve broertje, die half in slaap viel. Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd, en ik deed ook mijn ogen dicht. Hopend op een mooie droom.
H O O F D S T U K 1.
Mijn broertje Bas wist mij weer eens aan het lachen te maken. Hij had een leuke grap gehoord van Piet, zijn goede vriend. Hij vind "Piet" altijd een rare naam, zo ouderwets.
'Heb je zin om vandaag naar die nieuwe speeltuin te gaan?' Vraag ik glimlachend.
'Ja!' Antwoord Bas enthousiast.
Hij rent op me af en omhelst me. Ik sluit mijn armen om zijn rug, en doe mijn ogen dicht.
Wat is het fijn om zo'n liefdevol broertje te hebben.
'Ik neem wel wat te eten mee, want ik heb nog niets gegeten.' Bas murmelt zich los en rent naar het aanrecht. Bas kan al zoveel dingen zelf. Als hij een boterham smeert, is de hele keuken vies en smerig, maar hij kan het wel. En dat is het belangrijkste.
'Doe je wel voorzichtig? Vorige keer was het heel vies hierzo, en dat vind mama niet zo leuk.'
Ik zie dat Bas knikt, en ik loop tevreden naar de bank toe. Ik hoor Bas zingen in de keuken, iets over hagelslag.
'Hagelslag, hagelslag, het regent hááágelslááág.'
Het klinkt afgrijselijk, maar tegelijkertijd ook weer mooi, omdat hij zo lief is.
Met een boterham vol met hagelslag, kijkt hij mij vrolijk aan.
'Zijn we er klaar voor?' Vraag ik, en ik werp een blik op zijn broodtrommel.
'Ja!' zegt Bas, en hij pakt mijn hand vast.
.Waarom zou ik ooit nog mijn handen weghalen van mijn gesloten ogen?
Ik hoorde beneden stemmen, zo luid en duidelijk. Mijn moeder was hard aan het praten tegen mijn broertje Bas. Ze zei iets van "eet je groente op, dat is belangrijk voor je groei."
Ik had willen schreeuwen en roepen dat ze een bitch is, heeft ze ooit zo lief gedaan tegen mij? Als ik weigerde te eten, gaf ze me een klap en dan moest ik wel eten.
Ik hoorde iemand naar boven lopen, richting mijn kamer deur. Ik schrok, en sprong vlug op mijn bed. De deur ging zachtjes open, en daar stond mijn kleine broertje Bas. 'Zusje?' mompelde hij. Ik had willen zeggen dat hij weg moest gaan, maar toen ik in zijn ogen keek, zijn glinsterende, lieve ogen, kon ik dat niet zeggen. 'Waarom zat je niet aan tafel?' Hij liep zachtjes naar mij toe, en keek me aan. Ik begreep zijn'"blikken taal" en knikte. Hij sprong op mijn bed, en kroelde me.
Het eerste mens dat mij zoveel aandacht gaf, en mij liefdevol knuffelde. Als mijn moeder mij knuffelde, was het alleen omdat ze zelf niet in de problemen wou komen. Ze was bang dat ik alles zou vertellen aan iemand.
Dan deed ze net alsof ze echt van me hield, maar dat was wederzijds.
Ik keek naar mijn lieve broertje, die half in slaap viel. Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd, en ik deed ook mijn ogen dicht. Hopend op een mooie droom.
H O O F D S T U K 1.
Mijn broertje Bas wist mij weer eens aan het lachen te maken. Hij had een leuke grap gehoord van Piet, zijn goede vriend. Hij vind "Piet" altijd een rare naam, zo ouderwets.
'Heb je zin om vandaag naar die nieuwe speeltuin te gaan?' Vraag ik glimlachend.
'Ja!' Antwoord Bas enthousiast.
Hij rent op me af en omhelst me. Ik sluit mijn armen om zijn rug, en doe mijn ogen dicht.
Wat is het fijn om zo'n liefdevol broertje te hebben.
'Ik neem wel wat te eten mee, want ik heb nog niets gegeten.' Bas murmelt zich los en rent naar het aanrecht. Bas kan al zoveel dingen zelf. Als hij een boterham smeert, is de hele keuken vies en smerig, maar hij kan het wel. En dat is het belangrijkste.
'Doe je wel voorzichtig? Vorige keer was het heel vies hierzo, en dat vind mama niet zo leuk.'
Ik zie dat Bas knikt, en ik loop tevreden naar de bank toe. Ik hoor Bas zingen in de keuken, iets over hagelslag.
'Hagelslag, hagelslag, het regent hááágelslááág.'
Het klinkt afgrijselijk, maar tegelijkertijd ook weer mooi, omdat hij zo lief is.
Met een boterham vol met hagelslag, kijkt hij mij vrolijk aan.
'Zijn we er klaar voor?' Vraag ik, en ik werp een blik op zijn broodtrommel.
'Ja!' zegt Bas, en hij pakt mijn hand vast.
Laatst gewijzigd door iCharlie op 21 jul 2011 17:47, 1 keer totaal gewijzigd.
Als de liefde toch geen spel is, waarom zijn er dan zoveel spelers? Love.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Wat ontzettend slecht dat er nog niemand heeft gereageerd 
dat wijten we maar aan het feit dat het vakantie is 
omdat, ondanks je al veel bij andere verhalen hebt gereageerd, er nog niemand hier een reactie heeft achtergelaten, krijg je een uitgebreide van mij^^ zeg het maar als je niet meer wilt dat ik je spellingsfouten eruithaal, de een stelt het wat minder op prijs dan de ander 
)
En het staat mooier als je alle cijfers onder de honderd voluit schrijft, dat leest wat geleidelijker
En nu ga ik heel even heel kritisch zijn (vergeef me), maar dit stukje:
En nu heb je de proloog eigenlijk ook niet afgerond, hij houdt nu halverwege op. Er moet nog een soort conclusie bij, zoiets van: zo ging het dag in, dag uit (oké, slecht voorbeeld, maar goed). Hopelijk heb je hier iets aan!
Oja, en elke keer als een nieuw persoon iets zegt, moet dat op een nieuwe regel. Zo wordt het een stuk overzichtelijker over wie wat zegt. Dus ipv:
'Hallo.' Mompelt mijn moeder. Ze doet af en toe net alsof ik een vreemde ben.
(je had niet veel meer dialoog, dus krijg je dit)
Hopelijk heb ik je niet afgeschrikt door mijn uitgebreide commentaar, het is alleen zodat je jezelf kan verbeteren. Voor de rest vind ik het begin heel mooi geschreven, je zet zo meteen een mooie, droevige sfeer neer. En je stopt er gedachten in! Me loves gedachten gebruiken^^ En orgh, die moeder, wat ontzettend asociaal van haar!
Je maakt me nu wel heel erg nieuwsgierig waarom het in het romantiek gedeelte staat. Misschien een secret crush^^? Ga snel verder!
dat wijten we maar aan het feit dat het vakantie is omdat, ondanks je al veel bij andere verhalen hebt gereageerd, er nog niemand hier een reactie heeft achtergelaten, krijg je een uitgebreide van mij^^ zeg het maar als je niet meer wilt dat ik je spellingsfouten eruithaal, de een stelt het wat minder op prijs dan de ander
regendruppels is meervoud, dus moet het tikten zijnZachtjes tikte de laatste regendruppels op het raam.
zach is zag. Schrijf je dit in word? Want die onderstreept dit wel als fout. Als je dat nog niet doet, is het aan te raden om je verhaal in een soort tekstverwerker te zetten (zoals word), zodat het de spellingsfouten eruit kan halen en dat je het op meerdere plaatsen opgeslagen hebt. Als je al word gebruikt, negeer dit maarDaar zach ik twee vogels onder een boom schuilen voor de regen, dat druppel voor druppel minder werd.
Dit staat een beetje vreemd, alsof de deur dingen moet zeggen. 'Zonder dat ik iets had gezegd' zou hier volgens mij beter staan.Zonder iets te zeggen, werd de deur al opengegooid.
Ik snap niet wat deze zin ertussen doet. Het klinkt verwijtend, maar naar wie? Als het naar die moeder is, moet je dat wat duidelijker maken, nu is deze zin een beetje overbodigWie was er hier nou niet gezond?
lieverlings=lievelings (Zonder rIk begon erin te schrijven toen ik 12 was geworden, ik had een dagboek gekregen voor mijn verjaardag van mijn lieverlings oom.
) En het staat mooier als je alle cijfers onder de honderd voluit schrijft, dat leest wat geleidelijker
En nu ga ik heel even heel kritisch zijn (vergeef me), maar dit stukje:
vind ik niet echt passen bij je proloog, want dat is dat eerste stukje toch? De eerste twee zinnen wel, maar dat daarna, dat is niet goed ingeleid. Nu zit er geen einde aan je proloog. En ik snap het punt niet wat je wil maken, want eerst heb je het over dat haar broertje veel meer aandacht krijgt en dan spring je opeens over naar een nieuwe broek die Jessica niet krijgt. Het lijkt me logischer als je dan een voorbeeld zou geven dat haar broertje meer aandacht krijgt en dat haar moeder Jessica negeert.Haar grote droom kwam uit, ze kreeg een gezond jongetje. Ze noemde hem Bas, en zoals ik al had gedacht, ze gaf hem aandacht, veel aandacht. 'Mam, mag ik een nieuwe broek?' vroeg ik op een dag. Mijn moeder stond op, en keek me recht aan.
'Wat dacht jij nou?' Zei ze boos. Ik was bang, en rende snel naar boven. Ze ging gelukkig niet achter me aan, wat ze altijd deed als ze boos was op iets of iemand.
En nu heb je de proloog eigenlijk ook niet afgerond, hij houdt nu halverwege op. Er moet nog een soort conclusie bij, zoiets van: zo ging het dag in, dag uit (oké, slecht voorbeeld, maar goed
). Hopelijk heb je hier iets aan!Oja, en elke keer als een nieuw persoon iets zegt, moet dat op een nieuwe regel. Zo wordt het een stuk overzichtelijker over wie wat zegt. Dus ipv:
'Hoi' zeg ik zachtjes.'Hoi' zeg ik zachtjes. 'Hallo.' Mompelt mijn moeder. Ze doet af en toe net alsof ik een vreemde ben.
'Hallo.' Mompelt mijn moeder. Ze doet af en toe net alsof ik een vreemde ben.
(je had niet veel meer dialoog, dus krijg je dit
)Hopelijk heb ik je niet afgeschrikt door mijn uitgebreide commentaar, het is alleen zodat je jezelf kan verbeteren. Voor de rest vind ik het begin heel mooi geschreven, je zet zo meteen een mooie, droevige sfeer neer. En je stopt er gedachten in! Me loves gedachten gebruiken^^ En orgh, die moeder, wat ontzettend asociaal van haar!
Je maakt me nu wel heel erg nieuwsgierig waarom het in het romantiek gedeelte staat. Misschien een secret crush^^? Ga snel verder!
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Dat tweede stukje was echt een mislukking, ik ga dat even opnieuw doen. Ik weet even niet hoe je een stukje kan verwijderen, maar dat tweede stukje vind ik echt bar slecht 
.
Ik ga gewoon een nieuw stukje schrijven met het einde van de proloog en daarna een perfect stukje van Hoofdstuk 1
.
. Ik ga gewoon een nieuw stukje schrijven met het einde van de proloog en daarna een perfect stukje van Hoofdstuk 1
.Als de liefde toch geen spel is, waarom zijn er dan zoveel spelers? Love.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Je kunt berichten verwijderen door dit te vragen aan een moderator (rode kleurtje vd naam), of je kunt het editten en het nieuwe stukje erin zetten
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
@ ANOUKx, ik vond dat hagelslag ding ook best wel grappig xd. En omdat je het zo graag wilt, hier is het volgende stukje. Ik heb het een beetje druk dus ik post na dit stukje niet meer zooo snel.
@FeverFriends, bedankt hoor, dat je het verhaal zo fantastisch vind. Je reactie was echt zo grappig, ik lag in een deuk. Dat iemand dat al bij een begin kan zeggen, maakt niet uit hoor.
~~
Huppelend en een glimlach op zijn gezicht, huppelt Bas richting de schommel. Ik kijk glimlachend naar Bas, en loop richting het bankje.
Hij is de enige die zo liefdevol naar me lacht.
Ik schrik als ik het pieptoontje onverwachthoor van mijn mobiel. U heeft 1 nieuw bericht staat er op de display.
Waarom heb je de vaatwasser niet uitgeruimd?
Typisch mijn moeder, die stuurt altijd zulke sms'jes. Nooit staat er "ik houd van je" of iets in die richting. Nee, altijd dingen die met werk te maken hebben.
Omdat ik bezig was met andere dingen, zoals Bas.
Terwijl ik het berichtje verstuur, komt Bas giechelend naar me toe gelopen.
'Wil je me duwen op de schommel?' Vraagt hij. Weer die lieve oogjes.
Hij zal mij nooit kwaat doen.
Ik zucht, en pak zijn wangetjes beet. 'Tuurlijk.' Zeg ik zonder twijfel, en samen lopen we naar de schommel. 'Maar niet te hard hoor!' Waarschuwt hij, en ik glimlach.
'Als je te hard duwt, dan val ik en dat doet heel veel pijn.' Zegt hij wijs. Als ik voor een afgrond stond, zal mijn moeder me zonder enige moeite er vanaf duwen.
'Jaja' is het enige dat ik kan zeggen en ik til hem op de schommel. Ik duw zachtjes mijn handen tegen zijn rug. Ik hoor hem "ik vlieg hoger dan de vogels!" roepen, en hij doet zijn ogen dicht.
Waarom ben ik niet blij voor hem, dat hij gelukkig is? Dat hij wel een ombezorgde jeugd heeft? Ik kan het gewoon niet, ik kan gewoon niet blij voor hem zijn. Al die woorden die mijn moeder tegen mij heeft gezegd, al die blauwe plekken die ik van haar heb, al die littekens. Maar niet alleen op mijn huid zitten littekens, ook op mijn ziel. Mijn gedachten worden verstoord door Bas die tegen me staat te roepen. 'Zusje, ben je er nog?' Vraagt hij, en hij zwaait met zijn handen voor mijn ogen.
'Ja, Basje. Ik ben er nog.' Zeg ik gerustellend tegen mijn kleine broertje, en ik kijk hem aan.
'Wat wil je nu doen?' Bas kijkt me aan, en wijst vervolgens naar de wip-wap. 'Wil je wip-wappen?' Vraagt hij.
'Tuurlijk, altijd.'
'Ik ben thuis!' Samen met Bas sta ik hand in hand op de drempel. Geen gehoor.
Als ik mijn jas wil ophangen, hoor ik een paar voetstappen van de trap afkomen. 'Mama!' Roept Bas, en hij omhelst haar. Oh, Basje, je moest eens weten. Als je zou weten wat voor monster mama is, dan zal je haar nooit meer willen knuffelen. 'Piet heeft gebeld. Hij vroeg of je bij hem wou spelen.' Zegt ze en Bas murmelt zich los. 'Mag ik bij Piet spelen?' vraagt hij met lieve oogjes. 'Tuurlijk, schat.' Zegt mama zacht.
'Vind je het niet erg, zusje?' Bas wil naar me toe rennen en me kroelen, en ik hou me armen gespreid.
'Ik red me wel.' Antwoord ik. 'Ga maar lekker bij Piet spelen.' Ik aai over zijn licht blonde haren.
Voor ik het weet, is Bas al verdwenen. Ik loop langs mijn moeder, en plof op de bank.
Kan het nooit eens anders zijn? Moet het altijd het zelfde liedje zijn? Mama en ik zeggen haast nooit meer een simpele 'hallo' tegen elkaar. Ze doet net alsof ik er niet ben, alsof ik een geest ben, die niemand ziet. Ik heb haar al zo vaak gevraagd om vergevenis, want volgens haar is het allemaal mijn schuld dat ze zo is geworden. Dat ik haar op haar zenuwen werk. Dat ik nooit geboren moest worden. Oh mama, ik hou echt van je, maar ik kan het niet uiten, en ik weet zeker dat jij ook van mij houdt.
@FeverFriends, bedankt hoor, dat je het verhaal zo fantastisch vind. Je reactie was echt zo grappig, ik lag in een deuk. Dat iemand dat al bij een begin kan zeggen, maakt niet uit hoor
.~~
Huppelend en een glimlach op zijn gezicht, huppelt Bas richting de schommel. Ik kijk glimlachend naar Bas, en loop richting het bankje.
Hij is de enige die zo liefdevol naar me lacht.
Ik schrik als ik het pieptoontje onverwachthoor van mijn mobiel. U heeft 1 nieuw bericht staat er op de display.
Waarom heb je de vaatwasser niet uitgeruimd?
Typisch mijn moeder, die stuurt altijd zulke sms'jes. Nooit staat er "ik houd van je" of iets in die richting. Nee, altijd dingen die met werk te maken hebben.
Omdat ik bezig was met andere dingen, zoals Bas.
Terwijl ik het berichtje verstuur, komt Bas giechelend naar me toe gelopen.
'Wil je me duwen op de schommel?' Vraagt hij. Weer die lieve oogjes.
Hij zal mij nooit kwaat doen.
Ik zucht, en pak zijn wangetjes beet. 'Tuurlijk.' Zeg ik zonder twijfel, en samen lopen we naar de schommel. 'Maar niet te hard hoor!' Waarschuwt hij, en ik glimlach.
'Als je te hard duwt, dan val ik en dat doet heel veel pijn.' Zegt hij wijs. Als ik voor een afgrond stond, zal mijn moeder me zonder enige moeite er vanaf duwen.
'Jaja' is het enige dat ik kan zeggen en ik til hem op de schommel. Ik duw zachtjes mijn handen tegen zijn rug. Ik hoor hem "ik vlieg hoger dan de vogels!" roepen, en hij doet zijn ogen dicht.
Waarom ben ik niet blij voor hem, dat hij gelukkig is? Dat hij wel een ombezorgde jeugd heeft? Ik kan het gewoon niet, ik kan gewoon niet blij voor hem zijn. Al die woorden die mijn moeder tegen mij heeft gezegd, al die blauwe plekken die ik van haar heb, al die littekens. Maar niet alleen op mijn huid zitten littekens, ook op mijn ziel. Mijn gedachten worden verstoord door Bas die tegen me staat te roepen. 'Zusje, ben je er nog?' Vraagt hij, en hij zwaait met zijn handen voor mijn ogen.
'Ja, Basje. Ik ben er nog.' Zeg ik gerustellend tegen mijn kleine broertje, en ik kijk hem aan.
'Wat wil je nu doen?' Bas kijkt me aan, en wijst vervolgens naar de wip-wap. 'Wil je wip-wappen?' Vraagt hij.
'Tuurlijk, altijd.'
'Ik ben thuis!' Samen met Bas sta ik hand in hand op de drempel. Geen gehoor.
Als ik mijn jas wil ophangen, hoor ik een paar voetstappen van de trap afkomen. 'Mama!' Roept Bas, en hij omhelst haar. Oh, Basje, je moest eens weten. Als je zou weten wat voor monster mama is, dan zal je haar nooit meer willen knuffelen. 'Piet heeft gebeld. Hij vroeg of je bij hem wou spelen.' Zegt ze en Bas murmelt zich los. 'Mag ik bij Piet spelen?' vraagt hij met lieve oogjes. 'Tuurlijk, schat.' Zegt mama zacht.
'Vind je het niet erg, zusje?' Bas wil naar me toe rennen en me kroelen, en ik hou me armen gespreid.
'Ik red me wel.' Antwoord ik. 'Ga maar lekker bij Piet spelen.' Ik aai over zijn licht blonde haren.
Voor ik het weet, is Bas al verdwenen. Ik loop langs mijn moeder, en plof op de bank.
Kan het nooit eens anders zijn? Moet het altijd het zelfde liedje zijn? Mama en ik zeggen haast nooit meer een simpele 'hallo' tegen elkaar. Ze doet net alsof ik er niet ben, alsof ik een geest ben, die niemand ziet. Ik heb haar al zo vaak gevraagd om vergevenis, want volgens haar is het allemaal mijn schuld dat ze zo is geworden. Dat ik haar op haar zenuwen werk. Dat ik nooit geboren moest worden. Oh mama, ik hou echt van je, maar ik kan het niet uiten, en ik weet zeker dat jij ook van mij houdt.
Als de liefde toch geen spel is, waarom zijn er dan zoveel spelers? Love.
Hey!
Je had me een hele tijd geleden gevraagd je verhaal te lezen.. en ik ben helemaal vergeten te reageren
(beschamend!!) En ik vind je verhaal nogwel zo mooi geschreven. En je moet zeker verder schrijven.
Ik vond één klein foutje.
Schrijf snel verder!
Groetjes Maaike
Je had me een hele tijd geleden gevraagd je verhaal te lezen.. en ik ben helemaal vergeten te reageren
(beschamend!!) En ik vind je verhaal nogwel zo mooi geschreven. En je moet zeker verder schrijven. Ik vond één klein foutje.
Kwaat is met een DiCharlie schreef:Hij zal mij nooit kwaat doen.
Schrijf snel verder!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...