The journey & Love

[-ButterFly]

The journey & Love

Heey ;D,
Ik heb een tijdelijke titel gevonden voor mijn verhaal,
Het is een drama, romance maar ik ga de inhoud lekker nog niet vertellen
En dit is mijn 1e verhaal like EVER, duss... XD
+ Ik vind het moeilijk om het verschil te weten wanneer je t.t of v.t moet gebruiken,
en er zullen ook wel veel dt fouten inzitten.

Hoofdstuk 1

» Emma kan er wel uren naar kijken. Haar vingers glijden over de enveloppe die al mooi op haar schoot klaar ligt. Klaar om geopend te worden. Het antwoord dat al deze druk in 1 tel kan omkeren. Maar toch houdt iets haar tegen. Waarschijnlijk de gedachte dat haar droom hier zomaar kan eindigen. Het plan waar ze zolang op wachtte. Vrijheid. Maar ook al maakt deze brief het alleen maar beter of lijkt het alsof hierna alles van een leien dakje zal lopen, toch was het te makkelijk om tot hier te geraken denkt ze. Het voelt alsof iemand alle obstakels die ze verwachtte al had opgeruimd voor haar. Ze zal waarschijnlijk nog moeilijkere keuzes moeten maken en er zal veel tegenslag op haar staan wachtte wanneer ze haar oude leventje achterlaat en de weide wereld instapt. In haar eentje. Nochtans is ze bereidt om tot het uiterste te gaan, want als enig kind leven valt voor Emma niet mee, ze kan tegen niemand praten of haar gevoelens delen. En met haar moeder of vader praten is ook uitgesloten. Haar vader is altijd naar het buitenland en haar moeder? Tja haar moeder doet alles wat een moeder niet hoort te doen. Het enige wat Emma dan kan doen is het negeren en de huishoudelijke taken overnemen. Ze is het zat. Ze zorgt al voor haar zelf sinds haar 12e. Ze heeft haar ouders niet meer nodig, daar is ze steevast van overtuigd. En zeker niet nu haar hoop hier zo dichtbij ligt.

» Deze brief heeft ze te danken aan Rebecca. Had Emma haar nooit ontmoet was dit allemaal niet waar. Moest ze gewoon doorgaan met haar leven hier in Brussel. Rebecca was een uitwisselingsstudente uit Amerika 3 jaar geleden. Emma was 15 jaar wanneer de school leerlingen zocht om hieraan deel te nemen. Ze vond het een mooie kans om meer van de wereld te zien. En dus leerde ze Rebecca kennen. Een normaal meisje met blond kort haar, een bril die gedragen werd door een schattig wipneusje en kuiltjes in haar wangen die verschenen wanneer ze lachte. Ze was als een zus voor haar. Een zus waar ze heel haar leven op had gewacht. Nooit zouden ze elkaar loslaten. ’s Avonds kropen ze naast elkaar in bed met een romantische film en hun laken vol chips, drank en popcorn. Na de film verzonnen ze hoe hun vriendjes er uit zullen zien en droomden over hun eigen romantische leventje. Tenslotte konden ze wel tot 4uur in de nacht roddelen of hun diepste geheimen vertellen. Zo stond Rebecca ineens op en deed het licht terug aan. Het was zo plots dat Emma’s ogen prikten en ze hen tot spleetjes kneep om het licht tegen te houden. Becca keek Emma nog even strak aan alsof ze aan iets twijfelde. Maar knoopte toen langzaam haar broek los en trok die een beetje naar beneden.

» ‘Wat doe je nou?’
Fluisterde Emma terwijl ze geen enkel idee had van wat haar bedoeling was en of ze nu bang moest zijn of niet. Becca kon deze blik al vlug ontcijferen en gooide haar hoofd naar achteren om haar blik te beantwoorden met een schaterlach. Met gekruiste armen over haar buik rolde ze het begin van haar
pull op om die vervolgens over haar hoofd te trekken. Het ongemakkelijk gevoel van Emma verdween meteen zodra ze doorhad wat Rebecca haar wou tonen. Een getatoeëerde Toekan verscheen vanonder haar pull. De mooie vogel zat op een tak die vanaf haar rechter heup doorliep naar haar rechter schouder en zo haar zij en een groot gedeelte van haar rug bedekte.

[Elice*]

Nou, je hebt mij wel behoorlijk nieuwschierig gemaakt

Ik wou dat mijn eerste verhaal net zo goed geschreven was als die van jouw

[-ButterFly]

Dankje =)

-----

‘O, mijn God, dat is gewoon...JA, wat zal ik zeggen…Wow!’ Met haar mond vol tanden gebaarde ze Rebecca om naast haar te zitten op het bed.
‘Jij bent de enige die het weet,’ ze slaakte een zucht en keek Emma met haar trieste ogen aan,‘zelfs mijn ouders weten het niet!’
Emma wist niet hoe ze Becca’s schuldige blik moest beantwoorden.
‘Vind je hem dan lelijk?’
‘Nee, natuurlijk niet,’ Ze draait haar arm opzij om
haar tatoe nog eens te bekijken,‘maar ik ben bang dat mijn ouders er achter zullen komen. Nadat mijn vader zei dat ik pas een tatoe mag als ik 20 werd ben ik boos weggelopen.’Ze wijst naar haar tatoe.
‘naar een tattooshop dus.’
Emma was niet verantwoordelijk voor haar daad en stond dan ook net op het punt haar te wijzen op haar fout, wanneer ze opmerkte dat Rebecca daar al zelf achter was gekomen. Daarmee kon ze Becca niet verder helpen. Op dat moment had ze iemand nodig die haar kon troostte. En daar heeft ze Emma voor gekozen. Voor haar zou dit nu een eerbetoon moeten zijn. Ze slikte dan ook meteen haar woorden in en veegde met haar duim de tranen van Becca af, gaf haar een dikke knuffel en zei dat alles wel goed zou komen. Becca dwong haarzelf een lach op haar gezicht te toveren en tuurde naar haar matras op de grond. Emma veegde met haar hand net naast de tatoe en wachtte tot hun blikken elkaar kruisten om een glimp van goedkeuring te innen. Becca beantwoord haar vraag met een knik. Haar vingers bestudeerde vervolgens aandachtig de afbeelding op haar rug met hier en daar nog een plekje uitslag. Ze vond het verassend hoe die kleine details de tekening haast tot leven wekte. Langzaam voelt ze zelfs een tikkeltje jaloezie opwellen. Als zij een tatoe zou zetten zou het beslist een trotse vlinder worden. Het symbool voor volwassen en onafhankelijkheid.

[Saskjezwaard]

Owja, bijna vergeten! Goed dat je je verhaal hebt aangemeld bij het tipex-team, anders zou ik het helemaal vergeten zijn ik wil met plezier een reactie achterlaten op je verhaal, ik was alleen een week op vakantie, waarbij kritisch nakijken een heel stuk moeilijker wordt op mijn mobiel^^ maar hierbij dus nog je reactie:

Het antwoord dat al deze druk in 1 tel kan omkeren.

Getallen onder de tien moeten voluit worden geschreven, het staat mooier als je de getallen daarboven ook doet, ongeveer tot honderd. Niet dat je onmogelijke getallen voluit gaat schrijven, volgens mij krijg je dan gigantische verwarring xD maar dit moet dus:
Het antwoord dat al deze druk inéén tel kan omkeren.

Maar ook al maakt deze brief het alleen maar beter of lijkt het alsof hierna alles van een leien dakje zal lopen, toch was het te makkelijk om tot hier te geraken denkt ze.

Ik heb de zin nu al drie keer nagelezen en ik snap hem nog steeds niet Het 'toch was het te makkelijk om tot hier te geraken, denkt ze' slaat niet goed terug op het eerste deel van de zin. Het heeft geen samenhang. Geen idee hoe je het eventueel zou kunnen veranderen, ik snap de zin namelijk niet

Ze zal waarschijnlijk nog moeilijkere keuzes moeten maken en er zal veel tegenslag op haar staan wachtte wanneer ze haar oude leventje achterlaat en de weide wereld instapt.

wachtte= te wachten
weide= wijde

Nochtans is ze bereidt om tot het uiterste te gaan, want als enig kind leven valt voor Emma niet mee, ze kan tegen niemand praten of haar gevoelens delen.

bereid is zonder 't' =)

Ze zorgt al voor haar zelf sinds haar 12e.

zichzelf ipv haar zelf en weer de 12e die twaalfde moet worden. Maar omdat je dat niet wist, vergeef ik het je

Ze heeft haar ouders niet meer nodig, daar is ze steevast van overtuigd. En zeker niet nu haar hoop hier zo dichtbij ligt.

Ik vond steevast hier een beetje raar klinken, dus heb ik het even opgezocht (lang leve vandale.nl^^) en het betekent: geregeld, altijd. Volgens mij bedoel je een ander woord hier, maar ik kom er niet op oja, stellig!
Enneh, de tweede zin sluit niet goed aan op de eerste. Nu slaat de 'en zeker niet nu haar hoop...' terug op de 'daar is ze steevast van overtuigd' terwijl het op 'ze heeft haar ouders niet meer nodig'. Volgens mij zie je wat ik bedoel als je de zinnen na elkaar leest. Als je het iets anders opstelt, loopt het wel weer goed in elkaar over =)

Had Emma haar nooit ontmoet was dit allemaal niet waar. Moest ze gewoon doorgaan met haar leven hier in Brussel.

Je eerste zin klopt niet helemaal, volgens mij zie je het zelf als je het doorleest^^ en de tweede zin kan gewoon aan de eerste zin worden geplakt met een 'dan'. Je hebt wel vaker van die zinnen die eventueel bij de vorige hadden kunnen zitten, maar ze waren tot nu toe niet echt de moeite van het vermelden waard. Deze leest naar mijns inziens mooier als je het eraan vastzet.

Emma was 15 jaar wanneer de school leerlingen zocht om hieraan deel te nemen.

wanneer=toen (als je wanneer zet, dan gebeurt het op dit moment, terwijl toen meer echt in het verleden is)

Een normaal meisje met blond kort haar, een bril die gedragen werd door een schattig wipneusje en kuiltjes in haar wangen die verschenen wanneer ze lachte.

Als je het zo leest zoals ik deed, lijkt het alsof de bril gedragen wordt door het schattige wipneusje én door de kuiltjes in haar wangen. Klopt niet helemaal xD volgens mij wordt het probleem verholpen door 'met' voor 'kuiltjes' te zetten.

’s Avonds kropen ze naast elkaar in bed met een romantische film en hun laken vol chips, drank en popcorn.

Ik weet niet of laken iets Belgisch is, maar bij een laken vol chips, drank en popcorn zie ik me alleen één grote rotzooi voor xD

Na de film verzonnen ze hoe hun vriendjes er uit zullen zien en droomden over hun eigen romantische leventje.

Wel consequent blijven zullen moet ook verleden tijd zijn, dus zouden^^

Becca keek Emma nog even strak aan alsof ze aan iets twijfelde. Maar knoopte toen langzaam haar broek los en trok die een beetje naar beneden.

Hier kunnen de zinnen ook aan elkaar, door , maar te maken.

Het ongemakkelijk gevoel van Emma verdween meteen zodra ze doorhad wat Rebecca haar wou tonen.

wou is nog wel goed, maar als je schrijft, staat wilde toch een heel stuk mooier.

Een getatoeëerde Toekan verscheen vanonder haar pull.

Toekan is gewoon met een kleine letter, het is geen naam

Het valt me op dat je stukjes, ondanks dat er een witregel tussenzit, één grote brok tekst is. Omdat het zulke kleine stukjes zijn en je zo ook opdeelt met een witregel, leest het nog makkelijk weg, maar als het stuk groter wordt, dan zou je problemen kunnen krijgen met het concentratievermogen van lezers. Zeker op een scherm is dat een heel stuk minder, zodat je ze eigenlijk zoveel mogelijk tegemoet moet komen zodat ze je verhaal blijven lezen.
Een paar tips om je tekst luchtiger te maken:
- lees het nog een keer na en bij elke keer als je voor je gevoel adem moet halen, druk je de enter in.
- bij elke keer als de focus overspringt naar een andere gebeurtenis, ook weer enter indrukken
- bij elke keer als iemand anders iets zegt, ook een enter

Tja, niet zo heel veel tips, dit is toch iets persoonlijks. Het is gewoon een kwestie van oefenen, daarna komt het vanzelf en zie je het ook bij anderen. Als je wilt kan ik een paar plekken aanwijzen waar je een nieuwe alinea zou kunnen beginnen, maar het beste is gewoon om het zelf te proberen =)

Voor de rest, je stukje leest heel makkelijk door, je zet het ook duidelijk neer (op een paar zinnen na, maar die heb ik al aangegeven hierboven). Het is eigenlijk een te klein stukje om echt iets te kunnen zeggen over je schrijfstijl, waarbij ook meespeelt dat dit een soort samenvatting is en dit niet op dit moment afspeelt. Dan wordt het toch al snel moeilijk om iets van details in te zetten, hoewel je het al goed doet met je beschrijving van Rebecca.

Dit was je eerste stukje dat nagekeken is vanuit het tipex-team, je tweede stukje komt wss ergens morgen, als ik dat nu nog verder ga doen, ga ik scheel kijken en wordt er iemand boos omdat ik niet opschiet met stukjes typen xD

[xILY.]

Tips heb je al gekregen ^^ (:
Ik wilde nog even zeggen dat ik de eerste paar stukjes heb gelezen met nieuwsgierigheid, ben benieuwd wat er aan de hand is met die brief!
Dus schrijf maar weer verder