Remmen los!

[Elice*]

Ha die mensen !

Wonderen gebeuren dus toch! Jawel hoor.

Erg veel ga ik jullie niet vrij geven. Het enige wat ik erover kan zeggen is dat het een road-trip verhaal is. Maar voor de rest hou ik mijn mond.

Hopelijk bevalt het jullie

Hoofdstuk 1

‘’Ben je nou eindelijk klaar, Becky ?’’ De stem van Lauren klonk van hun badkamer terwijl Rebecca gebogen stond over haar koffer.
‘’Nog even wachten hoor, mevrouwtje over-enthousiast! Niet iedereen is zo snel als jij met pakken.’’ Bromde het jongere zusje, terwijl ze met veel moeite haar kleding zo ordende dat ze haar tas nog (hopelijk) dicht kon krijgen. Uiteindelijk kreeg ze de ritssluiting maar halverwege gesloten. Rebecca zuchtte hardop uit frustratie en sprong bovenop haar lichtblauwe koffer. Ze begon hevig op en neer te wippen totdat Lauren hun slaapkamer binnenkwam en haar kritisch bekeek. Haar lippen persten op elkaar en ze trok een wenkbrauw vragend naar haar op.
‘’Wat nou?’’ Snauwde Rebecca nors. Het gestaar van haar zat haar helemaal niet lekker.
‘’Zo gaat het niet lukken.’’ Meldde Lauren terwijl ze het eigenwijze meisje gebaarde dat ze van haar koffer af moest. Eenmaal toen Rebecca eindelijk (met veel tegenzin) met twee voeten op de grond stond, tilde Lauren het deksel open en klakte met haar tong. Haar zusje kon zonder twijfel een prijs verdienen als het neerkwam op zo verschrikkelijk en chaotisch mogelijk inpakken. Het kon nooit een drama gespaard gaan met haar. Maar goed dat zij al sinds gistermiddag klaar was.
‘’Allemachtig, Becky! Dit kan toch niet?! Wat een rotzooi is dit!’’ Ze klonk bijna verschrikt. Vervolgens, met een besliste houding gooide ze ten minste de helft van de inhoud uit de koffer.
Te verbluft om er meteen iets van te zeggen stond Rebecca te kijken hoe haar zus al haar harde werk in het niet gooide. Het was toen Lauren klakkeloos haar favoriete bloesje eruit gooide dat ze haar stem vond en er iets van zei.
‘’Ho eens even, zeg-‘’ Sputterde ze uiteindelijk tegen.
‘’Ho zeg je tegen een paard.’’ Viel Lauren haar in de reden en ze ging gewoon ongestoord verder met waar ze ook mee bezig was.
Rebecca onderdrukte nog net de neiging om kinderlijk met haar voeten te stampen. Wat dacht Lauren wel niet zeg? Ze was maar een jaartje ouder dan haar. Een verdomd jaartje ouder! Maar zij moest weer zonodig denken dat ze tientallen jaren ouder dan haar was en alles kon maken! Dus niet!
‘’Lor, het is welletjes zo!’’ Protesteerde ze, terwijl ze dicht tegen Lauren aan kwam te staan in de hoop dat ze zou terugtrekken. Maar als Lauren eenmaal met iets begon, wilde ze het perse af maken en trok er niets van aan dat Rebecca haar persoonlijke ruimte aan het schonden was. Ze snoof in irritatie toen Rebecca haar lichtjes met haar schouder begon te porren, waardoor ze bijna niet meer kon vouwen.
‘’Becky, ophouden! Je maakt er alleen een grote chaos van! Laat mij nu maar.’’ Lauren porden haar terug.
‘’Nee!’’ Aanhoudend bleef Rebecca haar hinderen. De oudste van de twee zuchtte weer hard op, geïrriteerd met het gedrag van haar zusje.
‘’Mijn god- wat ben jij toch ook een groot kind!’’ Snauwde ze.
‘’Jij behandelt mij als een! Moet jij niet soms zelf nog wat dingen doen?’’ Vroeg Rebecca hoopvol. Lauren die snoof naar haar en schudde haar hoofd.
‘’Nee, want ik ben ten minste voorbereid op dingen! Jij, aan de andere kant-‘’ Begon Lauren, maar werd onderbroken door Rebecca.
‘’Ik geloof dat ik Caine buiten hoor toeteren!’’ Rebecca weigerde er wat van te horen. En natuurlijk, tot haar ergernis, geloofde Lauren in geen woord wat ze zei.
‘’Klets niet! Ik-‘’ Lauren werd alweer in haar verhaal onderbroken. Maar ditmaal door werkelijk getoeter dat de zusjes van buitenaf hoorde. Eerst keek Lauren naar Rebecca, alsof zij er wat mee te maken had en daarna keek snel naar haar wekker, dat omgegooid was en op het tapijt lag. Hadden zij niet een half uur later afgesproken? Bedacht ze zich en ze liep naar het raam toe en keek buiten.
Inderdaad, Caine stond op de oprit geparkeerd en toeterde nog een paar keer voor hij uitstapte en op hun wachtte. Lauren keek naar Rebecca, die roerloos naar haar aan het kijken was.
‘’Blijf daarvan af, ik ga daar zo mee verder.’’ En met dat, was Lauren weg. Grijnzend keek Rebecca de openstaande deur na.
Caine, wat een levensredder! Dacht Rebecca glunderend bij zichzelf. En dan nog te bedenken dat ze oorspronkelijk een half uur later hadden afgesproken. Blijkbaar was Caine zo over zijn oren voor haar zus dat hij haar eerder wilde zien. Fantastisch!
Vervolgens liep ze naar de deur toe en deed die vervolgens op slot, zodat Lauren haar niet meer kon lastig vallen.

---

Hopelijk heeft dit jullie wel wat opgewarmd?

[Classy Cat]

Hé, Elice! ~
Heel goed begin van je verhaal! Ik vind de twee zusjes nu al erg leuk.

Ik had een paar kleine opmerkinkjes.
Don't worry, ik zal niet al te erg gaan kommaneuken, hoor... Slechts een klein beetje.

Lauren’s stem klinkt van hun badkamer

Die apostrof (zo heet die komma) hoort hier helemaal niet. Bij namen plaats je alleen een apostrof als het verkeerd gelezen kan worden. Bijv. bij 'Anna's fiets'. Als je hier de apostrof niet plaatst, lees je 'Annas fiets', en dat is dus niet goed. In Laurens geval kun je 'm gewoon lekker weglaten.

Eenmaal toen Rebecca eindelijk (met veel tegenzin) met twee voeten op de grond stond tilde Lauren het deksel open

Tussen twee werkwoorden in kun je beter een komma plaatsen. Dat leest wat lekkerder.


Errrm... volgens mij had ik nog wat kleine dingetjes gezien, maar die kon ik niet meer terugvinden. xD
Ga hier maar lekker mee door, hoor! Ik weet zeker dat dit een superleuk verhaal gaat worden..

x

[Elice*]

Dankjewel Classy! Ik heb het gelijk aangepast

Ik ga het later misschien nog bestuderend lezen, want ik heb bij de eerste zin ineens gezien dat het veranderde van verleden tot tot tegenwoordige tijd. Dat heb ik inmiddels ook aangepast.

Ga maar gewoon kommaneuken als je wilt XD Als dat het leesbaarder voor andere mensen maakt vind ik het goed

[Elice*]

Nog een klein stukje dan, sinds ik toch op dreef ben

---

Lauren zwaaide de voordeur open toen ze meteen oog in oog kwam te staan met Caine. Ze glimlachte meteen toen ze hem zag en sloeg haar armen over hem heen in een omhelzing. Caine knuffelde haar terug en legde zijn gezicht naast die van haar. Ze voelde hem ook glimlachen.
‘’Ik hoorde zonet bekvechten en het kwam uit jullie kamer.’’ Informeerde hij haar grinnikend. ‘’Is ze nog heel?’’
Lauren rolde met haar ogen en maakte zichzelf los van zijn knuffel. ‘’Natuurlijk is ze nog heel. Ze heeft er alleen nogal problemen mee als iemand haar wil helpen. Ze zal nog met drie dingen een rotzooi maken in een koffer.’’
‘’Oh, dat geloof ik wel hoor. Becky is helemaal niet zo precies als jij.’’ Caine volgde Lauren tot ze in de woonkamer tot een stop kwamen. Fronsend draaide Lauren zich om zodat ze hem recht kon aankijken. Ze keek bijna beledigd, tot zijn verbazing.
‘’Is dat soms een slecht iets? Precies zijn?’’ Wilde ze weten. Haar handen legde ze op haar heupen en ze keek hem sceptisch aan.
‘’O, nee hoor!’’ Caine hield beide zijn handen op in overgave. ‘’Helemaal niet! Ik zeg alleen maar dat ik haar goed genoeg ken.’’
Zijn vriendin keek bedenkelijk, maar ging hier niet meer op in. Althans, tegen hem niet meer. Plots schoot her haar binnen wat ze hem nog wilde vragen.
‘’Waarom ben je trouwens zo vroeg?’’ Vroeg ze hem, terwijl ze leunde tegen hun bank. Caine hief slechts zijn schouders op.
‘’Ben je niet blij om mij eerder te zien dan?’’ Zei hij plagend en hij kwam dichterbij haar staan. Zo dichtbij dat ze de verschillende kleuren groen in zijn ogen kon tellen. Ze slikte heel eventjes, maar ze hield zich rustig en sloeg haar armen over elkaar heen, verdedigend.
‘’Jawel. Natuurlijk ben ik altijd blij je te zien. Maar als je verwacht dat we dan ook een half uur eerder vertrekken; dan moet ik je helaas teleur stellen. Mam en pap komen nog zo thuis om ons uit te zwaaien. ‘’
‘’Ahh, moet je mamma en pappa nog eventjes zien?’’ Hij pruilde zijn onderlip naar haar en probeerde zo zielig mogelijk te kijken. Maar hij leek eerder alsof hij aan een citroen had gezogen en kort daarna een hete haarkruller kuste, tot groot amusement van Lauren. Ze leunde voorover en drukte een zachte zoen tegen zijn lippen. Gewoon, omdat ze hem verschrikkelijk schattig vond. Ze trok snel terug en keek hem net zo plagend aan.
‘’Ja. Ik moet mamma en pappa nog eventjes zien.’’ Bevestigde Lauren. Ze stak haar tong naar hem uit en begon richting de trap te lopen. Ze keek over haar schouder heen naar hem en zei tegen hem dat hij gewoon drinken kon pakken als hij wilde en kon blijven zitten tot ze klaar was. Hij knikte naar haar en liet zichzelf zakken op de bank terwijl hij zijn horloge bekeek. Hij was wat eerder gekomen in de hoop dat hij en zij even wat tijd alleen konden hebben voor ze wegtrokken met de meute. Maar hij was vergeten dat Rebecca zo traag was als een slak. Lauren, die altijd over alles volledige controle wilde houden, zou er alles aan doen om de deadline te halen en wilde koste wat het kost beide hun koffers ingepakt waren voor de rest arriveerde. Dit zou bijna niet mogelijk zijn, zeker omdat Rebecca dit behoorlijk moeilijk maakte voor haar. Binnen de kortste keren hoorde hij gestamp van boven en realiseerde zich dat Lauren met haar vuisten tegen de deur van haar en Rebecca’s slaapkamer bonkte.
‘’In godsnaam, Becky- doe die verdomde deur open!’’ Opperde ze haar opstandige zusje. ‘’Nu!’’
‘’Vergeet het maar!’’ Caine kon nog net volgen wat Rebecca allemaal zei. ‘’Ik ben al bijna klaar!’’
‘’Bijna klaar is binnen drie minuten voor een normaal mens! Bijna klaar voor jou is binnen drie kwartier! Trouwens, Caine is hier! Doe eens gezellig en kom naar beneden!’’ Beval ze Rebecca.
‘’Ik moet naar beneden komen? Het is jouw vriendje!’’ Blafte Rebecca.
‘’Je weet best wat ik bedoel!’’ Kaatst Lauren terug.
‘’Nee! Dat weet ik niet!’’ Ontkende Rebecca vurig. Ze sprak zichzelf binnen die kamer toe dat ze Lauren voor nu ging negeren en lekker haar eigen gang ging. Lauren, die het niet kon uitstaan dat ze niet serieus werd genomen, bleef nog zeker voor enkele goede tien minuten verder kloppen en gaf zich later over. Ze liep van de trap af met een rood hoofd en viel lamlendig op de bank naast Caine. Zijn arm wikkelde over haar schouder en hij gaf haar een kus op haar wenkbrauw.
‘’Maak je niet druk, alles valt wel op zijn plek.’’ Verzekerde hij haar. Lauren kreunde slechts, en boorde haar voorhoofd tegen zijn nek aan.
''Jij moet je vast opgelucht voelen nu dat je enig kind bent.'' Mompelde ze.
''Eigenlijk wel.'' Gaf hij lachend toe. Lauren deed alsof ze het niet hoorde en zuchte diep.

[Elice*]

Niet echt heel erg zeker over deze, maar ik probeer het toch maar

Lauren keek gestadig naar de muurklok dat boven de deur van de keuken hing. Een tergend langzame kwartier was voorbij gegaan en er zat nog een dergelijke vervelende kwartier aan te komen. Caine keek met veel medelijden toe naar zijn rusteloze vriendin en probeerde van alles om haar af te leiden. En hij probeerde dan ook van alles. Hij probeerde het door haar innig te zoenen, door de televisie aan te zetten en door haar plagend te kietelen om vervolgens met haar te kunnen stoeien. Maar om een of andere reden was ze met alles wat hij begon snel klaar en werd ze weer snel in de ban gehouden door die kutklok.
Caine rekende er niet meer op dat hij even een romantisch moment met haar kon doorbrengen voor ze vertrokken en zijn blik gleed ook naar diezelfde klok waar Lauren waakzaam naar staarde. Lauren was veel te gestrest. Caine begon te vrezen dat een road-trip over het gehele landschap misschien iets te veel voor haar zou zijn.
Hij zou het nooit hardop zeggen, maar op dat gebied had haar zusje waarschijnlijk een betere instelling dan haar. Veel relaxter was Rebecca. Zij accepteerde dingen die kwamen zoals ze waren. Ze was afwachtend en ook op haar hoede.
Hoe graag Lauren het ook wilde, ze kon onmogelijk alles precies uitstippelen. Geen normaal mens kon dat. En als je dat alsmaar probeerde, kon je achteraf alleen maar bittere teleurstelling proberen weg te slikken. Dat was toch helemaal niet gezond?
Maar Caine was als een blok voor haar gevallen om haar behulpzame karakter. Ze was levendig en kon rieel nadenken. Als ze niet gestrest was zoals op dat moment, dan was ze vrolijk, hartelijk en zeer aangenaam in de omgang. Ze had haar eigen mening en durfde maar al te graag daarmee vooruit te komen. Ze was ambitieus en bruisend van zelfvertrouwen.
Maar hij viel ook ontzettend hard voor haar om oppervlakkige redenen. Ze had schouderlang lichtbruin haar dat mooi krulde bij haar schouders en had de grootste, meest donkere hertenogen waarbij jongens met hun knieën knikten als Lauren hen maar een blik gunde. Dit overkwam Caine al gauw genoeg, toen ze hem voor het eerst echt in zijn ogen keek. Toen, op dat moment, was hij verkocht.
Caine kon zichzelf als gelukkig preisen dat zij zijn vriendin was. Zijn.
Terwijl Caine in gedachten was verzonken, bleef Lauren maar nutteloos naar de klok turen. En zo bleven de twee zitten totdat het geluid van een sleutel die in een slot draaide hun in hun trance verstoorde. Lauren wist meteen wie het waren en tilde zichzelf van de bank af om naar de deur toe te sprinten.
‘’Pap! Mam!’’ Riep ze enthousiast uit toen haar vader de voordeur openduwde. Hij ontving zijn dochter opgewekt in zijn armen terwijl zijn vrouw hetzelfde deed.
''Dag lieverd! Zijn we toch nog op tijd?'' Hij klonk opgelucht.
Lauren stapte na een poosje uit hun omhelzing.
''We hebben nog als het goed is vijf minuten voor de rest arriveert.'' Informeerde Lauren en ze wees naar boven. ''Maar haar kennende zouden we natuurlijk niet meteen weg kunnen gaan. Ze stond erop dat ze haar eigen koffer inpakte en zoals jullie weten; het eindigt altijd in een regelrechte ramp!''
Haar vader grinnikte.
''Dan moet ik je zusje goed bedanken daarvoor. Dan krijg ik jullie ietsjes langer te zien!''
Lauren leek op te vrolijken toen ze dat eenmaal hoorde.
''Ja, dat zou vast. Maar dat kind bezorgt mij nog al het nodige stress als het erop neerkomt.''
Nou, dacht Caine bij zichzelf. Geen woord is teveel gezegd.
Haar moeder kwam als eerste de woonkamer binnen. Ze veegde haar donkergroene stiletto’s over de 'welkom mat' en liep opgelaten naar de jassenrek toe.
''Dag Caine!'' Begroette ze hem hartelijk. ''Ben je al lang hier?''
''Dag mevrouw Harrison.'' Begroette hij haar beleefd terug. ''Ik ben hier al bijna een half uur.''
''Oh, gezellig.'' Glimlachte ze en vervolgens draaide ze zich om, om naar de trap toe te lopen en haar jongste kind te begroeten.
''Dat kind heeft onze kamerdeur op slot gedaan hoor, ik mag niet meer die kamer binnen komen van haar.'' Riep Lauren haar nog na, maar haar moeder wuifde haar dochter's waarschuwing weg.
''Ik heb die deur zo open. Wacht maar af.'' Verzekerde ze haar en liep ongestoord verder.
‘’Simsalabim!’’ De vrouw klapte met haar handen voor nadruk en onmiddellijk hoorde iedereen hoe de deur open vloog en hoe Rebecca haar moeder warm onthaalde.
‘’Was het maar net zo makkelijk voor mij.’’ Mopperde Lauren. Maar daar kwam ze snel overheen en ze keek stralend naar haar vader en gebaarde naar Caine die inmiddels was opgestaan om haar vader op de gepaste manier gedag te zeggen. En Caine kon het mis hebben, maar even leek het alsof het jolige gezicht van de man des huizes verviel.

[Classy Cat]

Oeh,
ik ben weer bijgelezen. ;D

Het enige dat me tijdens het lezen opviel, was dat je soms van vt naar tt switchte, terwijl de gebeurtenissen op hetzelfde moment plaatsvonden.
Ik schrijf zelf altijd het liefst in tt, dus dat is mijn voorkeur. Neem jezelf gewoon voor om in één tijd te schrijven; Welke jij zelf het prettigst vind.

Maar hij leek eerder alsof hij aan een citroen had gezogen en kort daarna een hete haarkruller kuste, tot groot amusement van Lauren.

Omg, dit stukje vond ik zo gruwelijk leuk omschreven. xD Toen ik het las, moest ik het gelijk even kopiëren om het vervolgens in mijn post te melden.

Verder vind ik het sfeertje dat je hier neerzet nog steeds leuk.
Zussen kunnen elkaar soms ook zó lekker afkatten. - ervaringskundige ;( -

x

[Elice*]

Dankjewel Classy !

Ik zal vast niet updates moeten posten als het na middernacht is, maar ik ga controleren voor spellingfouten morgenochtend

Ik zal voortaan beter opletten op mijn TT en VT verwarring, en hij is weer lekker kort:

‘’Mam! Wat ben ik blij dat je er bent!’’ Verzuchtte Rebecca in de schouder van haar moeder. Haar moeder lachte zachtjes en leunde achterover, om Rebecca’s hoofd tussen haar handen te houden en keek vertederd naar haar.
‘’Ik kan het niet geloven.’’ Ademde ze. ‘’Mijn kleine meisjes trekken dus echt de grote wereld in.’’
‘’Mwahm!’’ Protesteerde Rebecca, haar lippen waren door de druk van haar moeders handen tegen elkaar aan geduwd en het bemoeilijkte haar spraak. ‘’Kwun ju stwuffun?’’
‘’Of ik kan stoffen?’’ Vroeg haar moeder haar verward.
‘’Nwee!’’ Beantwoorde ze haar en pakte beide de handen van haar moeder om die voorzichtig van haar gezicht te verwijderen. Het leek alsof ze opgelucht naar adem moest happen voor een moment. Haar moeders glimlach verdween voor geen moment. ''Of je kon stoppen! Ik haalde geen lucht meer!''
‘’Ach, wees niet zo’n aanstelster jij.’’ Zei ze betuttelend en tegelijk adorerend. Rebecca snoof.
‘’Aanstelster?!’’ Citeerde ze haar moeder, ogen wijd open in verontwaardiging. ‘’Weet je niet hoe sterk jij eigenlijk bent?!’’
‘’Echt?’’ Haar moeder klonk verbaasd. ‘’Dan werpt die fitness toch nog zijn vruchten af.’’ Sprak ze tevreden tegen zichzelf en ze keek op Rebecca’s bed. Haar gezicht leek alsof ze een pijnscheut kreeg bij het zien van de toestand van de koffer van haar dochter. Ze zuchtte en keek naar het meisje, die schaapachtig naar haar aan het glimlachen was met haar handen achter haar rug.
Ze klakte heel even met haar tong. Op dat moment werd Rebecca er opeens weer aan herinnerd van wie Lauren die bovenal irritante gewoonte had overgenomen.
‘’Lieve schat…’’ Begon ze, fronsend, maar Rebecca begreep het al en haar gezicht viel voordat ze sprak.
‘’Ja, ja. Ik weet het. Het is een rotzooitje geworden. Zou jij kunnen helpen en niets tegen Lauren kunnen zeggen?’’
Begripvol knikte haar moeder vervolgens met haar hoofd en haar sussende glimlach verscheen weer op haar gezicht. Ze raapte twee paar broeken van de grond en kwam naast haar dochter te staan voor de koffer.
‘’Maar dat spreekt natuurlijk voor zichzelf.’’ Ze nam elke kledingsartikel op en hees een gerafeld shirt voor haar neus. Haar neus rimpelde in vertwijfeling. ‘’Eens zien, wil je dit zeker weten mee hebben? Zeker weten?’’
-*-*-
Caine trok een moeilijk gezicht toen de hand van Lauren’s vader de zijne vastpakte en deze vervolgens bijna fijn kneep en heen en weer schudde. Toen hij los liet voelde het alsof al het bloed dat naar zijn hand vloeide gestold was en het elk moment van zijn pols kon afsterven.
‘’Aangenaam eindelijk met u kennis te maken.’’ Zei Caine, met strakgetrokken lippen terwijl hij door zijn neus ademende. Mr. Harrison trok een wenkbrauw naar hem en knikte lichtjes.
‘’Van hetzelfde,’’ Bromde hij, maar geheel oprecht klonk hij nou ook weer niet naar Caine’s mening.
Als de hoge spanning al niet af te lezen was, kon Lauren het al voelen en ze kuchte wat ongemakkelijk.
‘’Als het goed is dan kan Alden nu elk moment aankomen met de rest.’’ Haar blik dwaalde af naar de trap. ‘’Ik kan alleen maar hopen voor Rebecca dat ze dan klaar is.’’
Maar geen van de mannen reageerde op haar. Caine omdat hij waarschijnlijk iets te nerveus was om haar te horen en haar vader omdat hij veel te druk bezig leek te zijn om Caine ‘in steen te veranderen’ door naar hem te staren.
‘’Pap?’’ Kwam het waarschuwend over Lauren’s lippen. ‘’Heb je mij wel gehoord?’’
Haar vader verbrak het oogcontact tussen hem en haar vriendje en hij vestigde zijn aandacht weer op haar. Ze zag Caine naast hem heel dankbaar en opgelucht naar haar kijken. Die jongen kon haar later wel op gepaste manier bedanken, bedacht ze bij zichzelf en ze stapte dicht naar haar vader toe.
‘’Alden kan nu op elk moment binnen vallen, weet je nog?’’ Haar vader knikte treurig terwijl ze hem eraan herinnerde.
‘’Ja, dat is ook zo.’’ Zijn armen omcirkelde haar tengere figuur en zijn stem klonk ruiger van emotie toen hij verder sprak. ‘’Ga jij nog rijden?’’
‘’We doen het om beurten.’’ Zei Lauren. ‘’Caine rijd als eerste in de auto op onze oprit en Alden rijd dan als eerst ook in zijn eigen auto. Als Caine dan geen zin meer heeft dan rijd ik of iemand anders in zijn plaats. Maar nooit Rebecca, want die heeft haar rijbewijs nog niet.’’ Ze grijnsde bij het laatstgenoemde.
‘’Leuk hoor!’’ Hoorde het drietal de herkenbare stem uitroepen van achter hen. ‘’Wrijf het er maar lekker in dat ik nog geen zestien ben!’’
‘’Doe ik toch ook.’’ Zei Lauren droogjes terwijl ze de koffer in Rebecca’s handen inspecteerde. Ze floot. ‘’Geen ziel zou het geloven dat jij dat in je eentje hebt gedaan.''
‘’Toch wel, hoor.’’ Hun moeder verscheen weer van achter haar dochter en klopte haar op haar rug. Ze zou zonder twijfel naar haar dochter hebben geknipoogd als er niet naar hun werd gekeken. ‘’Petje af hoor.’’
‘’Nog bedankt mam.’’ Rebecca glimlachte naar haar moeder. Het was lief van haar, maar Lauren zou er toch weer vroeg of laat achter komen wat voor belabberde inpakster ze eigenlijk was en kuste haar moeder ongegeneerd op haar wang.
‘’Je hebt nu alles, toch?’’ Vroeg haar moeder haar na en Rebecca knikte hevig daarop.
‘’Yep. Ik weet het vrijwel zeker.’’ Ze zuchtte hardop. ‘’Alden nu waarschijnlijk toeteren en-’’
En meteen nadat ze dit had gezegd, klonk er driemaal getoeter van buiten. Acht ogen keken naar haar, waarvan twee bijna verschrikt.
‘’Eng hoe je dat doet.’’ Gaf Lauren toe, terwijl ze allemaal door de voordeur naar buiten gingen.

[Classy Cat]

Yaaay, het duurde even voor ik er aan toe was gekomen,
maar ik ben weer bij.

Deze x heb ik niet echt iets aan te merken.

Ze klakte heel even met haar tong. Op dat moment werd Rebecca er opeens weer aan herinnerd van wie Lauren die bovenal irritante gewoonte had overgenomen.

en haar vader omdat hij veel te druk bezig leek te zijn om Caine ‘in steen te veranderen’ door naar hem te staren.

Jouw beschrijvingen zijn echt super grappig,
wist je dat? xD

Ik vroeg me eigenlijk al eerder af hoe oud de meiden nu precies waren.
Maar Rebecca is dus nog maar vijftien, ofzo -wow jong!-
En Lauren dan? Of zou ik nog even moeten wachten tot het in de loop van het verhaal een x aan de orde komt? [a]

x

[Elice*]

Dankjewel Classy voor die ego-boost

Hier nog een klein stukje om de andere vijf te introduceren. Hopelijk hebben jullie dan een idee wat hun persoonlijkheden een beetje zijn.

‘’Hey, kijk! Zijn auto staat er al.’’ Daniel wees naar Caine’s verouderde lichtgroene Chevrolet die al geparkeerd stond op de oprit van de Harrison-zusjes thuis.
‘’Tuurlijk staat zijn auto al daar. Ik durf te wedden dat hij zelfs eerder is gekomen dan afgesproken was.’’ vertelde Alden alwetend en grijnzend naar de jongen in de passagiersstoel. Serieus, Caine was zo hoteldebotel van zijn vriendinnetje dat het bijna belachelijk was. Hij liet de koppeling los en kwam tot een stop voor het huis. Hij schakelde zijn Ford uit en tilde de handrem naast hem omhoog.
‘’Mijn god! Wat een slijmbal is dat!’’ schaterde Warren het uit. Holly zat niet ver van hem verwijderd in de achterbank en gaf hem een elleboogje net onder zijn ribben. Kermend ging haar neef voorover buigen en greep met zijn hand naar zijn gekwetste plekje. ‘’AUW! Mens! Waar was dat nou goed voor?!’’
Holly snoof naar hem en sloeg haar armen over elkaar, afkeurend.
‘’Je waagt het niet om ze tijdens deze vakantie te plagen hoor, anders zwaait er wat.’’ waarschuwde ze Warren. Voor hen grinnikte Daniel.
‘’Eerder ‘stompt er wat’.’’ corrigeerde hij haar.
‘’Kan net zo goed.’’ beantwoorde ze hem. Naast haar zat Warren nog steeds over zijn vormende blauwe plek te wrijven. Holly bleef naar hem kijken, niet onder de indruk van hem. ‘’Schijterd.’’ noemde ze hem.
Warren keek boos terug vanuit zijn ooghoeken, maar zei niks meer.
De ongelukkige persoon die tussen de gekif van deze twee zat was Brandon. Elke keer als Holly naar Warren uithaalde, moest hij zich zo diep mogelijk in de rugleuning proberen te boren om zo min mogelijk van hun klappen te moeten voelen.
Alden keek naar de bloednerveuze jongen vanaf zijn voorspiegel en trok een geamuseerde wenkbrauw omhoog naar hem.
‘’Gaat het nog wel met je, grote vriend?’’ vroeg hij hem. Brandon knikte stilletjes naar hem als beantwoording. Opeens voelde Alden dat Daniel hem in zijn zij porde.
‘’Had die Lauren nou een zusje die mee gaat?’’ vroeg hij, duidelijk geïnteresseerd. Hij had Lauren wel eens gezien. Bloedmooi was die meid. Met haar genen zou haar zusje ook geheid een spetter zijn? Of ergens dicht in de buurt? Onaantrekkelijk was ze waarschijnlijk dan niet. Alden keek fronsend naar hem, vervolgens grinnikte hij weer.
‘’Ja, maar je kunt het beter vergeten.’’ adviseerde hij hem. De zwarte jongen keek vragend naar hem.
‘’Hoezo?’’ wilde Daniel weten.
‘’Vraag maar aan Holly.’’ hij knikte met zijn hoofd naar de blondine in de achterbank en meteen voelde Daniel een fikse schop die tegen zijn stoel werd gegeven. Hoewel er een barrière was tussen haar voet en zijn rug, kreeg hij toch nog een goede demonstratie van hoe het werkelijk zou voelen. Zijn gezicht verstrakte en hij draaide zijn hoofd genoeg om naar Holly te kunnen kijken.
‘’Omdat het mijn vriendin is, droplul.’’ zei ze tegen hem. ‘’En als een van jullie iets met haar flikt krijg je hier nog een keer mee te maken. Maar dan wel dertig keer harder.’’ Holly was een jaar ouder dan Rebecca en ze liet niemand ermee weg komen als Rebecca werd gekwetst.
‘’Jezus. Ik zorg er wel voor dat er voetbalvelden afstanden tussen ons zit. Godverdomme, je kon het ook gewoon zeggen.’’ snauwde Daniel naar haar. Warren bromden instemmend.
‘’Wat een bitch is het toch ook, hé?’’ vroeg hij aan hem. Holly handen begonnen al te jeuken toen ze dat eenmaal hoorde. ''En jij maar zeggen dat ik mij telkens weer aanstel als ze mij raakt.''
Brandon was wederom het grootste slachtoffer toen hij Holly’s elleboog op zijn neus kreeg, omdat zij perse haar neef een tik wilde geven voor zijn belediging naar haar toe.
Alden zag de wanhopigheid in Brandon’s ogen schieten en nam medelijden met de knul. En voor er nog mogelijk doden konden vallen en om Brandon van zijn lijden te verlossen, drukte hij driemaal de toeter in. Een paar seconden later kwamen Caine, Lauren en drie anderen mensen die hij niet zo goed kende naar buiten. Naast hem floot Daniel.
‘’Ik had geen ongelijk over dat zusje.’’ grijnsde hij. ‘’Auw!’’ Nog voor Holly uitstapte trakteerde ze hem op nog een trap voor zijn hol. ‘’Ik vertrouw er niet op dat je je belofte nakomt.’’ Snoof ze voor ze uit het voertuig stapte. Eenmaal buiten omhelsde ze haar vriendin en samen sprongen ze enthousiast op en neer.

[Xatham]

Zo, ik heb even de tijd genomen om weer eens een nieuw verhaal te lezen.
De verhaallijn is erg leuk en doordat je een simpele schrijfstijl hanteert is je verhaal goed te volgen.
Er zijn me wel een paar foutjes opgevallen. Ik heb ze er even voor je uitgehaald:

‘’Nog even wachten hoor, mevrouwtje over-enthousiast! Niet iedereen is zo snel als jij met pakken.’’ Bromde het jongere zusje, terwijl ze met veel moeite haar kleding zo ordende dat ze haar tas nog (hopelijk) dicht kon krijgen.

Als na een citaat de zin nog verder gaat (bijvoorbeeld met een werkwoord zoals 'zeggen'), gebruik je in het citaat nog geen punt en ga je na het citaat ook niet verder met een hoofdletter. Dit doe je nog een paar keer vaker fout, kijk er nog eens na
Verder viel het me op dat je wanneer je een citaat begint gebruik maakt van twee enkele aanhalingstekens terwijl er ook een teken is voor een dubbele aanhalingsteken. Door twee enkele aanhalingstekens te gebruiken staat de tweede aan het begin van een citaat eigenlijk de verkeerde kant op. Het is maar dat je het weet Later in het verhaal gebruik je ineens andere aanhalingstekens (ergens vanaf het midden van het tweede stukje). Probeer in ieder geval consequent te blijven.

Lauren porden haar terug.

'Lauren' is enkelvoud en dus moet 'porden' zonder die n op het eind.

Maar ditmaal door werkelijk getoeter dat de zusjes van buitenaf hoorde.

'Zusjes' is juist meervoud en dus moet er nog een extra n achter 'hoorde'.

Eerst keek Lauren naar Rebecca, alsof zij er wat mee te maken had en daarna keek snel naar haar wekker, dat omgegooid was en op het tapijt lag.

Ik weet het niet 100% zeker maar volgens mij moet 'dat' hier 'die' zijn.

‘’Ik hoorde zonet bekvechten en het kwam uit jullie kamer.’’

'Zo' en 'net' moeten uit elkaar volgens mij.

Een tergend langzame kwartier was voorbij gegaan en er zat nog een dergelijke vervelende kwartier aan te komen.

'Langzame' moet 'langzaam' worden, 'dergelijke' moet 'dergelijk' zijn en 'vervelende' moet 'vervelend' zijn. Soms helpt het om zinnen in je hoofd uit te spreken dan hoor je vaak al of er eventuele fouten in de zin zitten.

Ze nam elke kledingsartikel op en hees een gerafeld shirt voor haar neus.

'Elke' moet hier 'elk' zijn.

Er zaten nog wat meer foutjes in je verhaal, maar ik ga niet muggenziften over kleine dingetjes, de ergste fouten heb ik er volgens mij wel uitgehaald. Maak je verder geen zorgen, naarmate je meer schrijft maak je steeds minder fouten. Ga vooral door zou ik zeggen!

Zoals ik ook al in het begin zei, is het een veelbelovend verhaal met een leuke twist tussen de twee zusjes. Ik ga een paar drukke weken tegemoet, maar als ik genoeg tijd heb zal ik je verhaal zeker weer een keertje lezen

Edit: Ik zie dat je in de tussentijd een nieuw stuk hebt gepost. Misschien dat ik dat morgen nog even lees, of anders een andere keer.

[Elice*]

Hey, hartstikke bedankt! Jouw verbeteringen zijn hartstikke gewaardeerd. Het doet mij ook goed dat er iemand anders naast Classy Cat reacties geeft

Nogmaals heel erg bedankt dat je de tijd hebt genomen en dat je desondanks al die vervelende foutjes er toch nog ervan kan genieten

Ik zal kijken of ik het vanavond nog kan verbeteren. Anders morgen

P.S Ik schrijf op Microsoft Word 2007, en sommige verbeteringen die jij gaf herken ik als die momenten dat dat programma als fout onderstreepte. Dus had ik het dan vanaf het begin goed? Wat een brak programma is dat dan :/

[Classy Cat]

Ik heb weer verder gelezen.
-gniffelt- Leuke personages. Holly is leuk!

Pffff, ik vind mijn reactie echt zo nutteloos. Maar ik wilde gewoon even reageren. [a] ..

[xIMISSYOU]

*klapt in haar handen* Je hebt een superschrijfstijl, i like it ;d
Ik was eraan beginnen lezen gisteravond, maar kwam niet verder omdat mijn pc het begeven had, maar bij deze
Het is echt een heel leuk verhaal, alles zit redelijk goed in elkaar en maakt je toch nieuwsgierig naar wat er nog moet komen.
Ik hou daarbij ook van het verschil tussen de twee zussen. Het klinkt héél bekend (a) Dat maakt het ook leuk - die bekende elementen - voor de lezer, je leeft je dan echt in, in die stukjes
En nu heb ik eigenlijk alleen maar te zeggen dat ik benieuwd ben naar meer! ;d

[Elice*]

Ik beloof dat dit de laatste 'korte' update zal zijn. Ik zal na deze ze proberen wat langer te maken Ben er een beetje teleurgesteld over

Terwijl Daniel en Brandon tegelijkertijd uit de auto stapten, haakte de eigenaar van het voertuig zijn zonnebril los van de voorspiegel en deed het resoluut op zijn neus.
Warren wilde net de andere volgen in het uitsappen tot Alden’s stem hem halverwege liet stoppen in zijn bewegingen.
‘’Hey Warren,’’ Begon de brunette en hij keek de opgenoemde jongen via de voorspiegel recht aan. Door de zonnebril op zijn porem kon hij de helft van Alden’s uitdrukking niet zien, merkte Warren op. Maar op beoordeling van de toon in zijn stem wist Warren dat hij zijn grappen maar even beter voor zich kon houden.
Zodra Alden wist dat hij de volle aandacht had van de jongen in de achterbank, sprak hij verder.
‘’Je beseft wel dat het vakantie is, toch?’’ vroeg hij aan Warren. Op dat moment haalde Warren net een hand door zijn warrige blonde haren en keek hem vaag aan.
‘’Uh…ja?’’ Waar wilde Alden nou in godsnaam hiermee heen gaan.
‘’Je weet dan ook dat het vakantie is voor iedereen?’’ Alden schraapte zijn keel. ‘’Iedereen?’’ benadrukte hij op het laatst. Warren fronste nog dieper en kuchte wat ongemakkelijk.
‘’Gast, waar wil je nou hiermee heen gaan?’’ verwoorde hij uiteindelijk zijn gedachten. Alden zuchtte diep.
‘’Waar ik hiermee heen wilde gaan is,’’ citeerde hij zijn vriend. ‘’dat je rekening houdt met de rest en jij en Dan niet hun vakantie verneuken door jullie fucking gezeik en geklooi. Caine heeft het kut gehad, meer dan jij je het kunt bevatten. Brandon is niet zoals jullie randdebielen, en als ik jullie hem maar ook even in de zeik zie nemen stuur ik jouw nicht op je af. En over Holly gesproken,’’ Alden keek nog feller vanachter zijn zonnebril naar hem. ‘’Doe wat ze zegt en val vooral Lauren en haar zusje niet lastig. Laat dit ook aan Dan weten.’’ Warren zag Alden’s linkerschouder lager gaan en ging ervan uit dat hij naar de hendel van zijn deur greep. Warren deed hetzelfde. ‘’Snap je nu waar ik heen wilde gaan?’’ Vroeg Alden hem nog na. Hij kende de knul langer dan vandaag.
‘’Ja pa,’’ Warren rolde geïrriteerd met zijn ogen en trok de deur open. ‘’Ik zal mij proberen te gedragen.’’ mompelde hij en hij zette een voet buiten neer.
‘’Ik meen het,’’ waarschuwde Alden hem nogmaals. ‘’Ik wil geen enkel gekanker van jullie hebben. Ook niet via anderen.’’ En met dat was Warren uit de auto gestapt en volgde Alden hem naar de rest.
*-*-*
‘’Oh, Holly!’’ Vertelde Rebecca opgetogen naar haar vriendin. ‘’Dit gaat zo fantastisch worden!’’
‘’Reken maar!’’ grijnsde haar beste vriendin naar haar terug. ‘’Wat cool dat jullie twee mee mochten! Ik kan mij niet voorstellen hoe het zou zijn geweest als ik als enige meisje zou zijn mee gegaan. Geloof mij,’’ ze kneep haar neus theatraal dicht en zwaaide met haar andere hand naar een willekeurig richting. ‘’Die malloten zijn af en toe tarken hoor. Daniel en Warren bedoel ik in het bijzonder.’’
Een paar seconden nadat Lauren dit had verteld kwam Daniel gezamenlijk met Brandon hun richting. De langste van hen, Daniel, bekeek Rebecca lonkend aan als ze voor hen op een gegeven moment stopte en het ontging Holly niet. Vuur leek wel bijna uit haar ogen te spuwen maar ze hield zich in. Tot dusver was het hem niet gelukt om hem aan zijn belofte te houden. Nog niet, bedacht ze zich en ze gebaarde snel naar Brandon.
‘’Becky, dit is Brandon.’’ Introduceerde ze hem. Rebecca knikte beleefd naar hem.
‘’Hoi!’’ begroete ze hem vrolijk. Brandon leek even van zijn stuk te zijn gebracht op haar harde stemtoon, maar snel genoeg knikte lichtjes terug.
‘’Hoi.’’ Mompelde hij terug en hij keek overal om zich heen behalve naar de drie mensen waarmee hij een klein groepje vormde op het erf. Rebecca keek vragend naar Holly, die haar schouders aan het ophalen was en bijna verontschuldigend keek. ‘Leg ik je later wel uit,’ kwam het erop neer en Rebecca liet het los.
‘’Ik ben Dan.’’ maakte de zwarte jongen kennis met Rebecca. Hij pakte haar hand vast en boog zijn hoofd naar voren, alsof hij haar hand wilde kussen. Maar hij deed het niet en bekeek haar van top tot teen. Hij keek ontzettend tevreden naar. ‘’Leuk dat jij ons gezelschap komt houden tijdens de rit.’’
Holly zuchtte hardop achter hem en sloeg haar armen over elkaar heen. Stakker. Daniel dacht graag dat hij een charmeur was, maar dit was hij integendeel niet. Zijn beroerde pick-up uitspraken werkte misschien op leeghoofden van meiden zoals Erica uit haar Biologie klas en Cassie uit Scheikunde, maar Rebecca zou hij nooit zo gek krijgen.
‘’Cool,’’ wist Rebecca alleen uit te brengen en ze merkte een andere aanwezigheid op. ‘’Is dat je neef, Holly?’’ vroeg ze belangstellend. Tot Rebecca’s verbijstering keek Holly alsof ze haar had uitgescholden en straalde ze die verbijstering uit. Holly lachte vervolgens en sloeg haar op haar rug.
‘’Neefje,’’ corrigeerde ze haar nutteloos. ‘’Hij is een half jaartje jonger dan mij.’’
Rebecca grijnsde weer en sloeg haar terug, maar dan op haar bovenarm.
‘’Wat ben je toch soms ook zo’n trut.’’

[xIMISSYOU]

I like je karakters ;d Weer een heel leuk stukje

Ben benieuwd om meer van je te lezen

[Classy Cat]

Jaaa, leuk weer!
Ik heb het idee dat ze nog ruzie gaan krijgen onderweg...
Maar ja, dat kan ook gewoon nooit goed gaan; Allemaal van die pubers op één kluitje. xD


Ik zat echt te twijfelen, of ik 'm nog zou quoten.. but..

‘’Hij is een half jaartje jonger dan mij.’’

Officieel is het; 'Hij is jonger dan ik.'
Wist je wel, toch? xD
Het kan zijn dat je dit zo hebt gedaan omdat dat is hoe Holly praat. Dat doe ik soms namelijk ook met mijn karakters. Maar ik heb het toch maar even opgemerkt. ^^


En deze update vind ik helemaal niet zo kort, hoor.
Ik plaats meestal updates van ongeveer deze lengte, vaker dan écht lange. :p

x

[Chantalx]

Leuke stijl Ik wacht op het volgende stuk!

[Elice*]

^ Hoera! Nog een lezer! Yeeuujj! Ontzettend bedankt

En ja, Classy Dat was...helemaal bedoeld hoor! ( ) Laten we het gewoon daarbij houden

Het is een tijdje geleden. Maar iets is toch wel beter dan niets...Gebeurd niet veel hierin. Alleen nog steeds gesprekken en voorbereidingen...

----

Holly slofte met twijfelachtige naar Caine’s gebogen vorm toe achter de auto. Ze leunde met haar ene schouder tegen een van de ramen aan en keek geboeid hoe hij al het bagage zodanig ordende dat de achterklep nog dicht kon.
Niet veel later voelde Caine aan dat er naar hem werd gekeken en merkte hij Holly’s aanwezigheid op. Hij keek naar haar om haar te laten weten dat ze zijn aandacht had.
‘’Is er nog plek bij jullie in de auto?’’ vroeg ze aan hem, al wist ze wel al het antwoord. Ze sloeg haar armen afwachtend over elkaar en in de tussentijd hield ze een oogje in het zeil; Ze bekeek elke stap die beruchte rokkenjager van het gezelschap zette. Over haar dode lijk dat Dan met Becky zou rotzooien; niet onder haar toezicht. Ze hoorde Caine zachtjes lachen terwijl hij de achterbank dicht klapte en zijn handen veegde aan zijn beige driekwart broek.
‘’Tuurlijk,’’ knikte hij vervolgens toestemmend. Hij knoopte een paar knopen los van zijn rode poloshirt en kuchtte. ‘’Ik dacht dat het al vanzelfsprekend was.’’
‘’Gewoon,’’ Holly hief haar schouder op. Gelukkig maar, bedacht ze opgelucht bij zichzelf. Dat half uur onderweg naar het huis van Caine’s vriendinnetje was al een hel met haar neef en zijn vriend in de auto. Ze kon het zich nauwelijks voorstellen hoe het zou zijn geweest als ze al die dagen met hen in hetzelfde voertuig zou zijn opgescheept. ‘’Voor de zekerheid.’’ Haar blik dwaalde even van Dan en Becky af (alleen maar omdat Alden zich intussen bij het gesprek gemengd had) om naar Lauren te kijken. Ze was in gesprek met haar ouders. Niet ver daarvandaan zag ze Brandon. Hij had om een of andere reden een onzichtbaar eilandje om zich heen gecreëerd en zat ongemakkelijk wat met zijn Blackberry te rotzooien. Ze keek vervolgens weer belangstellend naar Caine.
‘’Zij is de ware?’’ vroeg ze hem in een plagerige ondertoon. Ze knikte haar hoofd naar Lauren’s richting toe. Toen hij niet snel genoeg voor haar antwoordde ging ze verder. ‘’Je zielsverwante?’’ voegde ze erbij toe. Caine fronste naar haar en trok zijn lippen strak.
‘’Je realiseert je wel dat we nog niet eens twintig zijn hé?’’ vroeg hij ineens aan haar. Holly keek verward naar hem terug.
‘’Euh…ja? Dat weet ik wel.’’ antwoordde ze.
‘’Het is dan nogal snel om te zeggen dat we zielsverwanten zijn…weet je…’’ hij dwaalde wat af en Holly besloot dat hij niet verder hoefde te vertellen.
‘’Het was figuurlijk bedoeld hoor,’’ vertelde ze hem nog voor ze weer terug liep naar Dan en Becky. Caine keek over zijn schouder heen en zag ook hoe Brandon zich uitzonderde van de rest. Hij zuchtte.
‘’Hey Brandon!’’ riep hij naar hem. De jongen schrok van zijn plotselinge roep en keek naar hem alsof hij bedreigd werd.
Alden had al wat verteld dat zijn buurjongen nogal aan de verlegen kant was. MaarJezus…Hij wist wel zijn verwachtingen te overtreffen. Dat moest hij hem nageven. Hij wist niet eens waarom Brandon mee wilde. Alden ook niet. Hij vertelde hem dat Brandon hem praktisch smeekte om mee te kunnen gaan nadat hij hoorde waar zij heen gingen en telkens wanneer Alden wilde vragen waarom hij het zo graag wilde, probeerde hij steeds het onderwerp te veranderen. Alden had ook uiteindelijk toegegeven dat hij van plan was hem af te wijzen, maar zijn moeder (en Brandons moeder) waren maar aan het aandringen. Hij had weinig keus op een gegeven moment en schonk genade.
Zo een ramp was het ook weer niet. Ten minste dat zei Alden tegen hem nog een paar weken terug. De jongen was helemaal niet lastig. Hij was altijd stil, dus er zou vrijwel geen bullshit uit zijn mond komen. Dat was ook niet gek, voor iemand die nauwelijks wat zei. Caine had toegeven dat hij het vreemd bleef vinden en eindige het daarbij. Brandon ging mee. Punt uit. Verder hoefde hij verder niets meer te weten.
‘’Ja?’’ vroeg Brandon hem, nauwelijks verstaanbaar.
‘’Heb jij een beetje verstand van auto’s?’’ vroeg hij aan de opgejaagde tiener. Caine volgde Alden’s raad op om Brandon bij de groep te betrekken. Misschien wordt hij dan wat minder gespannen en zouden ze een minder gespannen rit ervaren.
‘’Ik kan niet zeggen dat ik echt een expert ben…’’ gaf Brandon stilletjes toe toen hij eenmaal naast Caine kwam te staan. Gezamenlijk liepen ze naar Caines motorkap.
‘’Geen probleem. Verwachtte ik ook niet. Maar vier paar ogen merken sneller wat op dan twee paar.’’

[Classy Cat]

Idd een stukje waar niet zo veel in gebeurt, maar dat maakt niet uit!
Ik vind het eerlijk gezegd wel jammer, want ik ben zó benieuwd hoe de trip gaat verlopen en wat je allemaal met je personages van plan bent.

Maar Jezus[i/]…Hij wist wel zijn verwachtingen te overtreffen.

Hihi, mislukte poging om een woordje schuin te drukken.

en Brandon’s moeder

En nu doe je het weer. :p Zo'n apostrof (die komma) moet je alleen plaatsen als je een naam verkeerd kan lezen. Dus alleen als 'ie eindigt op een; a, e, u, o, of i.

Tja, ik heb het Nederlands ook niet uitgevonden, he.
Kijk maar even! Ik heb gewoon lekker ontspannend zitten lezen en meer foutjes zijn me verder niet opgevallen.

x

[Elice*]

Oke, nu even in volle toeren !

‘’Jullie hebben alles?’’ vroeg meneer Harrison voor de laatste keer. Althans, daar kon Lauren alleen maar op hopen. In hun gedachten smeekte ze dat de negende keer voor haar scheepsrecht mocht zijn.
‘’Ja, pap.’’ Bevestigde Lauren (ze kon alleen maar hopen) voor de allerlaatste keer. ‘’Noodgeval pakket, kamp voorzieningen, eten, reisgidsen, telefoonboek, telefoons- we hebben aan alles gedacht! We zullen vooral heel voorzichtig omgaan met ons budget.’’ verzekerde ze hem.
Maar het maakte niet uit hoe zelfverzekerd zijn dochters overkwamen, hij bleef onderzeker staan kijken naar zijn oudste. Lauren zuchtte hevig. Hun moeder nam op een gegeven moment medelijden met haar echtgenote en wreef over zijn rug terwijl ze haar dochter aankeek.
‘’Drie weken en niet meer, hé?’’ ging zij verder waar haar man was gestopt.
‘’Nee mam! Dat beloven we!’’ Lauren kon het niet geloven. Begon haar moeder nou ook uitgerekend op het laatste moment te zeuren? Zij leek nog wel degene die hen het meest had aangemoedigd dat ze gingen. Hadden haar ouders dan zo weinig vertrouwen in haar? Het maakte ook niet uit, bedacht ze zich plots. Ze zouden versteld staan als juist Lauren degene was die alles op rolletjes zou laten lopen. Hopelijk zou na deze reis van haar en haar zus hun meer vrijheid geven voor later…
‘’Wel op de laatste dag daadwerkelijk thuis zijn hoor! Het heeft geen zin om je dan in California te bevinden als je de dag daarna helemaal terug naar huis moet. Gesnopen?’’ Lauren klakte weer geërgerd met haar tong en sloeg haar hand op haar voorhoofd, wanhopig.
‘’Mam, alsjeblieft,’’ zuchtte ze diep terwijl ze met haar duim en wijsvinger de brug van haar neus kneep in frustratie. ‘’Ik heb alles goed gepland. Werkelijk waar. Ik heb alle kleine detail met jullie zelfs doorgenomen, met de jongens-’’ ze gebaarde naar de tieners die hun plaats verder verdeelde in de tweetal auto’s. ‘’-heb ik het zelf ook twee keer doorgenomen. Oké? Kun je dan nu ophouden met doordrammen, mij vertrouwen en ons gedag zeggen?’’
Haar vader en moeder keken elkaar pijnlijk bezorgd aan. Haar moeder glimlachte vervolgens bemoedigend naar vader, maar die leek nog steeds niet overtuigd. Zijn schouders zakten in overgave en hij wendde zijn blik weer af naar zijn oudste dochter.
“Goed dan,” zei hij. Zijn vrouw gebaarde naar Rebecca om erbij komen te staan terwijl hij zijn armen stevig weer om Lauren heen sloeg. Een gevoel van schuld ging door Lauren heen. Haar vader zat er echt mee dat hun tweeën weg gingen en ze kon hem alleen maar afsnauwen. Maar ze kon het niet helpen, dit was iets wat ze zo graag wilde maar hij probeerde steeds weer haar en Rebecca op andere gedachten te brengen. Plotseling voelde ze een derde hand op haar rug en keek ze in de opgewekte maar bezorgde ogen van haar moeder. Rebecca stond er ook bij en leek bijna te huilen. Verward maakte Lauren zich los van haar vader en legde ze een troostende hand op haar jongere zus haar schouder.
“Wat is er?” vroeg ze. Rebecca veegde haar vochtige ogen en keek met een trillerig glimlachje naar haar ouders.
“Ik wil nog steeds graag gaan hoor,” verzekerde ze Laurens onzekere gedachten en brak ze iets in haar vaders hart. “Maar ik ga jullie wel ontzettend missen hoor.”
Hun vader leek zijn mond te willen openen om iets te zeggen, waarschijnlijk haar over te halen dat ze allebei nog konden thuis blijven als ze echt wilden, maar zijn vrouw onderbrak hem daarin.
“Och, lieverds!” verzuchtte ze en ze trok zachtjes haar dochters naar haar toe. “Wij gaan jullie ook zo ontzettend missen. Maar drie weekjes zullen snel voorbij gaan hoor. Voor je het weet zijn jullie weer terug en zitten jullie weer lekker thuis.” Ze knuffelde haar meisjes en gebaarde naar haar man toe dat hij zich moest vermannen en zijn dochters fatsoenlijk gedag moest zeggen.
“Ja…” Hij gaf het op en gooide een arm over beide zijn dochters en klopte Lauren op haar rug. “Jullie zullen zien: het ene moment staan jullie in Denver, het andere moment zitten jullie weer thuis voor de buis.” Het klonk eerder alsof hij zichzelf wilde overtuigen dan zijn dochters. Maar er trok een tevreden glimlach over Laurens gezicht en Rebecca droogde haar natte gezicht.
Lauren keek over haar schouder naar haar reisgenoten. Brandon stond gebukt over de motorkap van Caine’s wagen terwijl Holly geïnteresseerd toekeek. Warren, Dan en Alden waren in gesprek met elkaar. Haar blik kruiste met die van Caine en een enthousiaste glimlach verscheen op haar gezicht. Geduldig knikte Caine haar toe met zijn armen over elkaar. Alsof hij wilde zeggen dat ze vooral de tijd moest nemen.
Dat zou ze voor nu ook even doen. Ze voelde even een prik in haar hart toen ze haar vaders ernstige gezicht voor zich zag. Maar ze schoof het onmiddelijk weg en dacht vastberaden in zichzelf dat ze hen wel zou laten zien hoe volwassen ze nu was en dat ze best wel de grote boze wereld aankon.

[Elice*]

weer wat ...

-------

Lauren vestigde zich in het passagier stoel en klikte haar gordel dicht. In de achterbank waren Holly en Rebecca al in gesprek met elkaar verzonken en schonken ze weinig aandacht aan alles wat om hun heen gebeurde. Caine kwam als laatste in de wagen, nadat hij de eerste stop met Alden had afgesproken. Hij plofte neer op de bestuurdersstoel en controleerde zijn spiegels nauwkeurig. Laurens blik wendde zich af van het rustige straatje in haar woonwijk om naar hem te kijken. Zijn ogen waren lichtjes dichtgeknepen en zijn zwarte, krullende haar bewoog met elke kleine beweging die hij maakte. Hij merkte vrijwel meteen dat ze naar hem keek en gaf haar een aanmoedigende glimlach. Zijn hand, veel groter en meer getint dan die van haar, sloot zich daarna om die van haar en kneep zachtjes. Ze kneep even zacht terug en haar ogen keken die van hem doordringend aan.
“Hey,” zei hij ineens. Ze knipperde met haar ogen en leunde dichter naar hem toe.
“Hmm?” murmelde ze.
“Alles in orde?” vroeg hij haar. “Je leek zonet een beetje over je toeren,”
“Het gaat goed,” loog Lauren onmiddellijk. “Ik was niet van streek.”
Caine leek niet zo overtuigd van haar uitspraak, maar het maakte Lauren weinig uit. Hij hoefde haar per se niet te geloven. Zolang ze maar weg gingen vond ze het wel best zo. Ze inspecteerde onverschillig haar nagels.
“Hoe heette die band waar jij en je vrienden ook alweer naar toe willen?” vroeg ze in monotoon. Caine grijnsde.
“The Silver Pavement Corpses.” Laurens neus rimpelde in afgunst.
“Leuk,” mompelde ze cynisch. Bijna de hele reden waarom ze deze reis maakte. Omdat een of andere groep verstoken mannen hun laatste concert hadden. Caine was praktisch hysterisch geweest toen hij hoorde dat de leadzinger solo ging en dat de rest hun ‘andere’ ambities gingen navolgen. Lauren, die niet veel aandacht had besteed aan de muzieksmaak van haar vriendje destijds, wilde te weten komen wat hem zo had geraakt aan hen. Ze ging kijken op zijn laptop (natuurlijk met zijn toestemming) en ging zijn muzieklijstje af. Met veel moeite had ze geprobeerd haar gezicht recht te houden om hem niet te beledigen terwijl hij tegenover haar zat. Maar net zoals de benaming van de band; vond ze het absolute bagger.
“Je hoeft er niet bij te zijn hoor,” stelde Caine haar gerust en hij knikte naar de meisjes die zich bevonden op de achterbank. “Jij en de dames kunnen jullie meisjes-dingen daar doen terwijl de mannen genieten van de muziek.”
“Hey!” riep Holly achter hem. “Ik wil er ook bij zijn! Ik ken ze langer dan jij, Caine!”
“Ik ook!” protesteerde Rebecca. “Nou, dat ik er ook bij wil zijn. Niet dat ik ze langer ken…”
“Er moet iemand bij Lauren blijven.” bevestigde Caine vastberaden. Lauren zuchtte hierop. “Anders gaat zij zich stierlijk vervelen.” Hij liet nog net ‘anders gaat een of andere eikel zijn slag slaan als hij haar alleen ziet’ achterwege. Holly kende hem daar net iets te goed voor en ze besloot hem verder te porren.
“Brandon lijkt mij ook niet zo’n type voor dat soort muziek,” bedacht Holly zich hardop. Ze wierp een plagerige glimlach naar beide Lauren en Caine via de autospiegel. “Hij kan haar gezelschap houden terwijl wij los gaan. Niet dan Caine?”
Rebecca begreep de boodschap snel en grijnsde samen met haar beste vriendin naar het stel vooraan. Ze zag hoe Lauren naar haar fronste en Caine’s verfoeide blik op hun beide gericht.
“Nee,” Caine’s ogen vernauwde zichtbaar. “Desnoods blijf ik wel bij haar en sleep ik Brandon spartelend in dat concert. “
Holly en Rebecca giechelde onuitstaanbaar om zijn onmisbare jaloezie en Lauren keerde zich tot haar zusje.
“Becky, je weet wel dat je niet naar dat concert mag?” vroeg Lauren haar argwanend. Rebecca’s geamuseerde gezicht explodeerde meteen in een verontwaardigde uitdrukking.
“Volgens wie?” vroeg ze haar oudere zus scherp.”Jij beslist dat zeker niet voor mij!”
“Nee. Maar pap heeft mij bijna gesmeekt om jou daar niet te laten gaan,” Lauren keek vervolgens weer voor zich uit en ze zakte dieper in haar stoel. “Ik ben van plan mij daaraan te houden.”
“Waarom?” krijste Rebecca bijna. Onmiddellijk probeerde Holly haar vriendin tot bedaren te brengen. Rebecca keek bijna wanhopig naar. Haar schouders zakten in geruststelling toen ze Holly’s gezicht beter las. ‘We vinden wel een manier’ signaleerde Holly haar stilletjes en net als Lauren zakte Rebecca diep in haar stoel.
“Volgens pap ben je daar net iets te jong voor,” redeneerde Lauren verder.
Rebecca was van plan om weer naar haar zus uit te barsten, haar erop wijzen dat het leeftijdsverschil tussen hen maar een jaar en iets meer was. Maar alweer greep Holly haar zachtjes bij haar arm en kalmeerde haar. Nors sloeg Rebecca haar armen over elkaar en snoof ze moedeloos.
“Ja,” mompelde ze.
Caine kon het niet echt begrijpen. Waarom zou zijn vriendin haar zusje nou verbieden om daar heen te gaan? Zo grof was de tekst ook weer niet. Maar ja, misschien was hij heel wat gewend van thuis en zij niet…Zijn handen knepen het stuur hard vast en hij beet op zijn onderlip.
Laurens zorgende hand pakte zijn schouder lichtjes vast. Hij schudde het zo zacht mogelijk af en verzekerde haar dat alles goed met hem was en hij keek toe hoe Alden’s wagen langzaam in beweging zag komen.
“Daar gaan we,” kondigde hij de meiden aan en ook hij startte de auto. De zussen draaide zich halverwege om om hun ouders gedag te zwaaien. Met zware harten keken ze hulpeloos toe hoe de figuren van hun ouders steeds kleiner werden tot ze om de hoek gingen en hun helemaal niet meer konden zien.