Moonlight shadow

[xIMISSYOU]

Een nieuwe fanfic van mij. Het schrijven aan fanfictions heeft een tijdje stil gelegen, maar ik kreeg er weer zin in en daardoor is er deze uit gekomen, weer eentje van Simple Plan. Benieuwd wat jullie ervan vinden!

-----------------

Ze zat er al te ver in om nog terug te kunnen voor het te laat was. En er was niets wat ze eraan kon doen. Alleen toekijken. Achteraf gezien was dat misschien wel het slechtste wat ze kon doen. Want ze was iedereen kwijt die ze lief had. Iedereen die haar lief had. En er was geen weg te rug. Nooit meer zou ze kunnen hebben wat ze toen had. Ze had hém, en ze wilde nooit meer iets anders.

Proloog

Krullend haar deinsde op en neer toen een jong meisje door een deur van een groot kantoorgebouw binnen stapte. Haar ogen keken ziedend van woede in het rond en haar rechter hand was gebald tot een vuist. De portier die naast de deur stond liep naar haar toe en maakte een lichte buiging. Natuurlijk moesten ze eerbiedig voor haar zijn. Ze was de dochter van hun baas en het was niet de gewoonte dat het meisje zonder enige waarschuwing verscheen.
‘Jongedame,’ sprak de man en door zijn stem klonk één en al respect. Ze kneep haar helderblauwe ogen tot spleetjes en streek een verwarde zwarte krul uit haar gezicht.
‘Bryan,’ begroette ze hem voordat ze langs hem heen naar de balie paradeerde. De man keek haar nog even verbaasd na. Zo onbeleefd was hij haar niet gewend. Zij had zelfs nog meer respect voor hem dan het dienstmeisje dat hier rond liep.
‘Kan ik mijn vader spreken?’ vroeg ze zonder te wachten tot de vrouw klaar was met telefoneren. De vrouw keek verschrikt op bij het horen van haar stem en mompelde dat de persoon aan de andere kant van de lijn even moest wachten.
‘In zijn kantoor.’ Ze had zich alweer tot haar beller gericht toen Aisha zich om draaide en in de richting van de oudere man zijn kantoor liep. Achter het glas zag ze twee mannen zitten en haar vader die met uitbundige gebaren iets aan het uitleggen was. Het irriteerde haar meteen.
Zonder verder na te denken gooide ze de deur open en keek ze haar vader recht in zijn grijze ogen.
‘Heren, zouden jullie zo vriendelijk kunnen zijn deze ruimte voor een kwartiertje te verlaten?’ vroeg ze met een nep – glimlach in de twee mannen hun richting. Ze wisselden even een verbaasde blik maar knikten uiteindelijk en verlieten zonder verder protest de ruimte.
‘Aisha,’ sprak haar vader met een vermoeide toon, ‘je weet dat je niet zomaar binnen kunt vallen als ik met zaken bezig ben.’
Langzaam zette het meisje enkele stappen naar voren, zodat ze een beetje boven haar vader toornde. Deze kreeg meteen het gewenste bedreigde gevoel.
‘Dat kan me niets schelen. Niets aan jou kan me nog iets schelen.’ Haar stem klonk zo donker dat er kippenvel op de oude man zijn armen verscheen. Zijn ogen keken opeens op toen hij de dubbele laag in haar stem hoorde en bevestigde daar alleen maar wat hij hoorde. Koelte. Kilheid. Haat.
‘Wat kom je doen, Aisha?’ vroeg hij en hij trok zijn ogen tot spleetjes. Op die manier hoopte hij toch iets van gezag over haar terug te krijgen.
‘Ik ga van huis weg.’ De stilte die daarop volgde was zo vervuld met haat dat de oude man even niets wist te zeggen totdat hij bedacht waaròm ze opeens het huis uit wilde. En dat was geen goede opvulling aan de sfeer.
‘Luister eens. Als dit gaat om die jongens – ik blijf bij mijn standpunt. Ze zijn niet goed voor je en dat is de reden waarom ik je bij hen weggetrokken heb. Dat er daarmee een groot talent is verloren gegaan, is heel jammer. Maar het is niet anders. Later zul je me hier dankbaar voor zijn.’ Hij sprak zijn woorden zorgvuldig en traag uit in de hoop dat ze eindelijk zou begrijpen dat hij er geen woorden meer aan wilde vuil maken.
‘Nee, pap, luister jij eens. Ik heb je zover laten komen en dat had ik niet eens mogen toelaten. Je hebt me al heel mijn leven laten doen wat jij wilt, net als een pop. Het is genoeg geweest, vanaf vandaag doe ik waar ik zin in heb. Ik ga het huis uit.’ Haar stem klonk dreigend.
‘Maar –‘
‘Nee, pap, geen maar. Je hebt genoeg aangericht, vaarwel.’ Met haar ogen die zich hatelijk in de zijne haakten liep ze achterwaarts de deur uit en draaide zich daar met een ruk om. Haar ogen spuwden nog steeds vuur toen ze de twee wachtende mannen aankeek. De ene had een blik van herkenning in zijn ogen, terwijl de andere haar alleen maar argwanend in zich opnam. Ze keek de eerste man onwillekeurig dreigend aan en hoopte dat hij haar niet herkende uit een tijdschrift. Haar hoop was immers tevergeefs.
‘Kijk, die is dat meisje dat de lievelingsband van onze dochters uit elkaar gehaald heeft,’ hoorde ze hem fluisteren en ze lachte sluw, ondanks de golf pijn die haar leek te overspoelen. Hij moest eens weten.

[xYaartje]

Oeh, mooi! Ben zeer benieuwd naar de rest En en en die band is toevallig niet Simple Plan hé !

[xIMISSYOU]

Yara, dank je voor je reactie ^^ Dat zul je wel zien hé
Volgend stukje

Hoofdstuk 1

* It all started from the First time I looked in his eyes*

‘Aisha!’ Bryan, de portier van haar vader kwam heel enthousiast op haar af gestormd. Ze hield de neiging om met haar ogen te rollen in en toverde een glimlach over haar gezicht.
‘Bryan.’ Ze schudde zijn hand en liet ondertussen onopvallend haar ogen door de ruimte glijden. Haar vader was nergens te zien.
‘Zou u mij kunnen tonen waar mijn vader zich bevind?’ vroeg ze aan de man en ze keek nog even rond. Natuurlijk kon hij haar niets weigeren, alleen al uit angst om ontslagen te worden deed hij wat het jonge meisje vroeg.
‘Als u mij zou willen volgen, mejuffrouw.’ Hij stapte een lichte gang in en stapte een kleiner gangetje in waar haar vader meestal de bands ontving. Dat wist ze nog van vroeger. Dan kwam ze altijd mee met haar vader maar daar was ze mee gestopt toen ze het te druk kreeg met school en nieuwe vrienden maakte.
Bryan liep een grote ruime, maar toch donkere kamer in en hield de deur voor haar open. Ze kwam in een ruimte die leek op een studio. Er stonden versterkers, gitaren en helemaal achterin stond een drumstel. Daarbij kon ze bijna struikelen over de plectrums die over de vloer verspreid lagen. Ergens helemaal vanachter stond een tafel waar nu vijf cola’s en een koffie op stonden. Aisha grijnsde, mompelde een bedankje richting Bryan en stapte de ruimte in.
‘Vader,’ sprak ze toen ze dichter bij de jongens kwam en ze hield haar blauwe ogen op de map gericht zodat er niets zou uit vallen. Ze was het voorval van een paar jaar geleden niet vergeten. Toen moest ze ook nog enkele documenten bij haar vader brengen en had die map laten vallen. Alles lag door elkaar en daar was hij niet zo blij mee geweest.
‘Aisha!’ Zijn stem klonk zo hartelijk dat ze even verbaasd op keek. Haar hakken haperden in hun pas en ze fronste. Iemand lachte maar ze was te gechoqueerd om te kijken welke gasten de oudere man had.
‘Uw papieren,’ murmelde ze en ze keek op.
‘Goedemorgen, jongedame,’ groette de man die het dichtst bij haar zat en hij grijnsde. Haar vader grinnikte en in haar ooghoeken zag ze hoe hij zijn hoofd schudde.
‘Aisha, dat zijn de leden van Simple Plan,’ lachte hij en hij deed zijn map open om naar de papieren te kijken. Het meisje grijnsde, sloeg op de map en stak toen haar hand uit naar de jongen die haar al aangesproken had.
‘Aisha, dus,’ mompelde ze en ze glimlachte.
‘Pierre,’ stelde de man zichzelf voor en hij wees naast zich, ‘dat zijn David, Sebastien, Chuck en Jeff.’
Ze gaf elk een hand en ging toen op een kastje achter haar vader zitten. Haar ogen gleden naar de jongen die David heette en staarden hem onbewust aan. En daar was het opeens, zijn ogen kruisten de hare en het was alsof alles in de kamer verdween. Ze vergat haar vader die begon te praten en Pierre die lachte. Ze vergat dat Sebastien hun oogcontact in het oog kreeg en op zijn lip beet om er geen opmerking uit te gooien. Hij wist dat hij haar zou verraden, en dat ze dan in de problemen zou kunnen komen. Pierre had hem verteld dat de man nogal op zijn privacy gesteld was.
‘Aisha!’ Het meisje ontwaakte pas uit haar wereldje toen haar vader haar voor de derde keer geroepen had. Kort schudde ze haar hoofd en wierp een vragende blik op de man zijn grijze haren.
‘Wat kan ik voor u doen, vader?’ vroeg ze en ze probeerde haar aandacht wanhopig bij de papieren te houden en niet bij de ogen van de jongen.
‘Leid jij de jongens naar de uitgang? Ik moet nog even wat regelen. Maak meteen een afspraak voor volgende week.’ Hij drukte haar zijn overvolle agenda in haar handen en wuifde naar haar, ten teken dat ze zich uit de voeten moest maken.
Ze rolde met haar ogen en griste een pen van de tafel. Ze wist dat er in haar vader zijn kantoor niet echt veel werkende balpennen waren.
De jongens volgden haar gedwee naar het kantoortje, waar Pierre en David op een stoel gingen zitten en de andere jongens zich over hen bogen.
‘Goed, volgende week hé?’ vroeg ze en ze keek hen vragend aan.
‘klopt. Zeg, doe jij altijd jouw vaders papierwerk?’ vroeg hij spottend en hij grijnsde. Aisha keek met een glimlach op en knikte langzaam. Altijd als hij geen tijd had en zij zich ergens in het gebouw verbond. Dat was iets wat vast stond. Soms durfde hij haar zelfs thuis nog te komen halen.
‘Hij heeft op maandag rond de middag een uurtje, op dinsdag heeft hij ’s morgens een half uurtje tijd en donderdag heeft hij een uurtje rond vier uur.’ Ze keek op naar de jongens en leunde een beetje achterover. Ze wisselden alle vijf een blik en wierpen bijna tegelijk hun blikken weer op haar. De zwartharige moest op haar lip bijten om een giechel binnen te houden. Het was vermakelijk om te zien hoe de jongens aan elkaar gewaagd waren.
‘Op maandag, rond één uur?’ vroeg Pierre en hij grijnsde. Aisha knikte, schreef het in de overvolle agenda en legde die toen in de eerste lade. Het had niet veel zin om hem naar haar vader terug te brengen want ze wist dat hij overal in het gebouw kon zijn.
‘Goed, ik geef het door aan mijn vader, dan ziet hij jullie om één uur.’ Ze liep naar de deur en hield hem voor de jongens open. David keek haar nog even recht in haar ogen aan en glimlachte zachtjes voor hij net als de andere vier jongens de ruimte verliet. Ze liep met hen naar de balie en hield stil bij Bryan.
‘Bryan, leid jij de jongens naar hun auto? Ik heb nog een paar dingen te doen,’ beval Aisha en ze haalde haar mobiel boven. Ze zou morgenavond met haar vrienden uit gaan, maar ze wist nog niet naar waar. Haar vingers raasden over het toetsenbord terwijl ze op de balie ging zitten met haar benen over elkaar. Het meisje dat erachter stond wierp haar een bestraffende blik toe maar nam de moeite niet om er iets van te zeggen. Blijkbaar had haar vader of een andere zakenman geen afspraak meer en kon ze dit wel maken.
Kyra, haar beste vriendin, liet haar weten dat ze naar een optreden van één of andere band zou gaan. Aisha was de naam al vergeten van als ze het smsje weg drukte en van de balie af sprong. Bryan was terug en glimlachte naar haar. Ze knikte bij wijze van vriendelijkheid en slenterde het grote gebouw buiten. Wat zou ze nu gaan doen? Misschien kon ze nu eens bij haar moeder langs gaan. Haar ouders waren gescheiden, en haar moeder woonde helemaal langs de andere kant van de stad. Dit betekende dat ze een uur of twee op de bus mocht doorbrengen voordat ze eindelijk daar zou zijn, én dan ook nog twee uur terug. Behalve als ze haar moeder ervan kon overtuigen haar toch terug naar huis te brengen. Maar ze vreesde er voor. Een zucht ontsnapte over haar lippen. Ze zou bij haar moeder gaan en daar blijven slapen, besliste ze. Met een zekere pas liep ze het grote huis van haar vader in, nam een tas uit een kast en begon hem te vullen met een paar kleren, make – up, het jurkje dat ze voor de volgende avond wilde aandoen en een stel pumps. Ze zou het waarschijnlijk niet meer halen als ze zich niet al bij haar moeder klaar maakte. Ze schreef een kort briefje aan haar oudere broer en aan haar vader en rende naar buiten. Ze zou haar bus over vijf minuten hebben en het was vijf minuten om naar die bushalte te stappen. Hopend dat ze het zou halen rende ze door de straten en probeerde zeker niet overal tegen te botsen.

[xIMISSYOU]

Ze haalde hem nog net op tijd. Een oudere dame keek haar een beetje raar aan toen ze achter haar ging zitten en een kreunend geluidje maakte. Haar conditie was rampzalig. Daar moest ze toch dringend iets aan gaan doen. Ze zuchtte en stak haar Ipod in. Gedachteloos staarde ze uit het raam en probeerde niet aan de lange rit voor haar te denken. Even dommelde ze in maar schrok wakker toen een klein meisje tegen haar schouder tikte om haar te vragen of ze haar tas wilde op de grond zetten omdat er geen andere plaats meer vrij was.
Een half uur later stapte ze de bus uit en liep op een versnelde pas naar het huis van haar moeder. De vrouw woonde samen met haar stiefvader in een moderne villa in een buitenwijk. Het koppel had één kindje van vijf jaar oud en Aïsha was er raar maar waar aan gehecht geraakt. Iedere keer dat ze er kwam, luidde er steevast ‘Aïsh!’ door de straat, waarop enkele kleine kindjes opkeken en een glimlach op haar wierpen.
Een glimlach speelde om haar lippen toen ze met haar vinger op de zwarte bel drukte. Haar stiefvader, Gert, kwam opendoen en zette een stap achteruit. Zijn donkere haren waren alweer wat langer dan de vorige keer dat ze hem gezien had en op zijn kin verschenen enkele stoppeltjes. Hij liet haar voorgaan naar de woonkamer, waar Jorgen, haar klein stiefbroertje, samen met een meisje een film zat te kijken. Zijn chocoladebruine ogen keken naar haar op en gingen vrolijk glinsteren.
‘Aïsh!’ klonk er door het huis, zoals ze voorspeld had en ze voelde hoe twee kleine armpjes zich rond haar benen heen sloegen. Ze lachte en nam het kleine jongetje op haar heup.
‘Mijn lievelingsbroertje!’ kirde ze en ze zwierde hem in het rond, ‘hoe gaat het?’
De jongen grijnsde een heel kinderlijke grijns en wreef haar haren door elkaar. Het meisje dat in de zetel naar hen zat te kijken, giechelde en ging naast hen staan.
‘Goed!’ Het jongetje zijn stem klonk zo hard dat Gert even op keek van zijn laptop. Een klein lachje gleed immers over zijn lippen toen hij zag dat zijn zoontje alleen maar iets te veel enthousiasme in zich had.
‘Jorgen,’ klaagde het meisje terwijl haar ogen van de jongen naar het sprookje en weer terug schoten. Aïsha lachte en zette haar jongere broertje op de grond.
‘Je moeder zit buiten in de tuin, ga er maar bij, ze is bezig met de tuin een beurt te geven,’ zei Gert zonder veel op te kijken. Aïsha knikte en liep zonder verder nog iets te zeggen naar buiten. Haar moeder zat bijna met haar hoofd in een struik en keek pas op toen het meisje voor de derde keer haar keel geschraapt had.
‘Lieverd!’ riep ze uit en ze sloeg haar arm in een ongeremde vrolijkheid rond haar dochter heen. Aïsha vreesde dat ze geen adem meer zou kunnen halen als ze het nog lang toeliet dat haar moeder haar longen verpletterde.
‘Mam,’ murmelde ze en ze drukte op de vrouw haar buik. Natasha lachte en keek haar tevreden aan. Haar ogen gleden keurend over haar slanke lichaam en een speels lachje bleef op haar gezicht hangen.
‘Mijn dochter veranderd met de dag,’ mompelde ze zachtjes. Waarschijnlijk was het niet eens haar bedoeling geweest om het Aïsha het te laten weten. Het jonge meisje schopte op haar moeders achterste en zakte toen in het gras. Een grijns verscheen op haar gezicht.
‘Mam?’ vroeg ze en ze keek naar de vrouw die enkele verwelkte bloemen uittrok en in een emmer gooide.
‘Ja?’ klonk het gedempt.
‘Ik blijf slapen, als je het niet erg vind.’ Haar stem klonk zacht en keken haar moeder strak aan. Ze wist dat ze dat eigenlijk niet mocht doen, zo onaangekondigd blijven slapen, maar haar moeder zou het vast wel begrijpen.
‘Goed, maar ik moet morgenavond weg. Pas jij morgenochtend dan op Jorgen?’ Haar moeders lichte ogen keken vragend naar haar op. Aïsha knikte en glimlachte. Ze vond het niet erg om op haar broertje te passen. Het was één van de leukste dingen en ze vond het wel iets hebben dat er niet op haar gepast moest worden.
‘Goed, je mag je spullen op de logeerkamer zetten, als je dat wilt en kan je nu even Jorgen zijn vriendinnetje wegbrengen? Ze moest om vijf uur thuis zijn. Het meisje wijst jou de weg wel.’
Haar moeder was zoals altijd haar moeder en er viel niets aan te veranderen. Ze zuchtte, probeerde een schreeuw uit frustratie binnen te houden en stampte bijna naar binnen. Gert keek verbaasd naar haar op en trok zijn wenkbrauw naar omhoog.
‘Problemen, schatje?’ vroeg hij en hij hield zijn hoofd schuin.
‘Mijn moeder is zoals altijd mijn moeder,’ zuchtte ze en ze riep haar broer en het meisje. Waarna ze vertrok en een lange weg door verschillende straten stapte, totdat het meisje eindelijk haar huis vond en haar broer moe werd. De weg naar huis verliep stukken langzamer, want de zingende kinderen waren weg en haar broertje was in haar armen in slaap gevallen.

[xIMISSYOU]

Hoofdstuk 2

‘Mam?’ riep ze in het lege huis en ze kreunde. Gezellig. Zij was ervandoor. Aïsha zuchtte en legde haar broertje in de zetel. Op tafel lag een briefje.
“Wij zijn boodschappen doen. Je vader belde, je moest vanavond naar een optreden? Wij zijn tegen vijf uur terug. Kyra is rond zes uur hier. Maak eten voor jou en je broer. Kus, je moeder.”
Ja hoor, ze had haar oppas gevonden. Haar ogen gleden naar haar broertje, half – broertje. Hij lag te slapen en leek de eerste minuten niet wakker te worden maar toch durfde ze het niet te riskeren te gaan douchen. Stel dat hij wakker werd terwijl ze onder de douche stond en merkte dat hij helemaal alleen was? Hij zou volledig in paniek zijn. Ze zuchtte en hief hem op. Ze zou zich douchen in haar moeders badkamer, die grensde aan haar en Gert zijn kamer. Ze greep onderweg nog even haar tas mee en strompelde naar boven. Voorzichtig legde ze Jorgen in het bed en deed een deken over hem heen. Hij zuchtte en nestelde zich. Ze glimlachte en liep de badkamer in. Vanuit haar tas klonk een bekende ringtone.
‘Met Aïsha,’ mompelde ze en ze ging haar jurk over een stoel.
‘Aïsha, met je vader. Wanneer kom jij naar huis?’ De stem van haar vader klonk vermoeid en gestrest. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Wanneer stopte die man eens met werken? Wanneer hij begon kon hij niet meer stoppen. Dat had ze al langer dan vandaag beseft maar hij ging nu wel een grens over.
‘Morgen in de loop van de dag ergens, waarom?’ vroeg ze. In haar hoofd volgde een beeld van zij die de papieren van haar vader zat te controleren. Ze zou er niet van schrikken.
‘Ik heb het druk op het werk, ik dacht misschien heeft Aïsha zin om wat bij te verdienen,’ zei haar vader en Aïsha fronste. Vroeg haar vader haar nu voor hem te komen werken? Zou haar eigen vader haar gaan betalen? Nee, dat kon niet. Dit was haar vader niet.
‘Ik zou het niet erg vinden,’ grijnsde ze en ze zocht naar de shampoo van haar moeder. Die weliswaar nergens te vinden was. Ze stootte een geërgerde kreun uit en gooide een plastic fles op de grond.
‘Viel daar iets?’ vroeg haar vader afwezig. Aïsha zuchtte en raakte het flesje weer op. Het was zinloos om met dingen te gaan gooien. Dat wist ze ook wel.
‘Nee, ik góóide met iets,’ beet ze onwillekeurig. Ze hoopte maar dat hij het niet te erg op zich nam en ging op de rand van het bad zitten.
‘Wat is er?’ Hij wist natuurlijk dat ze niet zomaar met dingen gooide en deze keer leek zijn aandacht wel op haar gericht te zijn. Dus besloot ze het er maar eens op te wagen en hem te vertellen hoe het er hier telkens aan toen ging.
‘Mijn moeder is gewoon mijn moeder. Ik ben hier vijf minuten en ik ben al een oppas. Ze is er gewoon vandoor gegaan,’ beet ze verwijtend. Ze wist niet waarom ze het hem verweet, maar toch had ze een bepaald idee daarover. Hadden haar ouders niet uit elkaar geweest, dan was haar moeder nu geen slons en was haar vader nu geen werkende klootzak.
Ze had er geen andere benaming voor en wist ook niet waarom haar ouders uit elkaar gegaan waren, maar ze wist dat het geen goed idee was geweest.
‘Hé, ik word gebeld, wacht je even?’ Haar vader drukte haar op wacht zonder nog op antwoord te wachten en Aïsha rolde geërgerd met haar ogen. Natuurlijk was haar vader ook haar vader, net zoals haar moeder ook haar moeder was. Ze leken allebei veel te goed op elkaar.
Met een zucht ging ze verzitten en boog voorover om naar haar halfbroertje te kijken. Hij lag vredig te slapen in het bed van haar moeder en het meisje kon er niet aan doen dat ze het schattig vond. Ze had toch één ding goed gedaan, die moeder van haar. Jorgen was een schat van een jongen.
‘Ik ben er weer!’ onderbrak haar vader haar adoratie voor haar jongere halfbroertje. Aïsha grijnsde en probeerde een gemene opmerking tegen te houden. Hij kon er ook niet aan doen dat hij zoveel moest werken en dat hij altijd zijn werk op de eerste plaats zou zetten.
‘Interessant telefoontje?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Nou, ik moest vanavond naar een optreden van de band die je vandaag zag, maar ik moet naar kantoor. Dus moet ik zo maar iemand gaan regelen.’ Haar vader zuchtte. ‘Maar iedereen is natuurlijk al bezet, of op reis, of heeft iets met zijn vrouw geregeld.’
Er trok een rilling over het meisje haar rug toen ze dacht aan David, de jongen met de zwarte haren. Hij had haar recht aan gekeken en dat moment was er iets in haar omgedraaid. Iets in haar had zich veranderd door het zien van die jongen. Ze kon er alleen niet meteen de vinger op leggen.
En toen besefte ze dat ze vanavond samen met haar vriendinnen naar dat optreden ging gaan. Misschien kon ze regelen dat ze backstage konden…
‘Pap?’ vroeg ze zachtjes en ze grijnsde.
‘Ja?’ vroeg hij verbaasd. Hij had verwacht dat ze iets zou zeggen als “dan had je nee moeten zeggen”, maar niet dat ze ineens op een ander onderwerp zou overschakelen.
‘Wat denk je ervan als ik hen begeleid?’ vroeg ze zachtjes.