Het meisje met de groene ogen

[Phontana_girl]

Dit is mijn eerste verhaal dat ik begin te schrijven.
Ik hoop dat jullie ervan genieten, en me veel tips zullen geven.
Ik weet nog niet wanneer mijn volgende post zal zijn, maar ik probeer zo snel mogelijk een nieuw stukje te schrijven.

Liefs.

Proloog

300 na Chr.

Het was druk. Onrustige voetstappen baanden zich een weg door het volk.
Spelende kinderen, vaders die opschepten over hun jachttrofeeën, de oudsten die rondom het knetterende vuur stonden en elkaar de meest mysterieuze legendes vertelden.
Een luid gezang klonk door het kleine stukje open bos waar iedereen zich had verzameld.
Alle mensen versteenden. Een man, gehuld in dierenvachten en leunend op een grote stok, stapte moeizaam naar voren. Zijn gezicht was een litteken van de tijd, zijn lange grijze baard was in elkaar geklit en zijn ogen waren niet meer dan kleine streepjes. Langzaam liet hij zijn blik over het volk dwalen en maakte zijn lippen vochtig. "Volk!", riep hij met een krakende, oude stem.
Iedereen bleef muisstil, wachtend op zijn woorden.
"Volk", zei hij nogmaals. "Idoena heeft gesproken met de geesten van de andere wereld."
Een klein gestommel verbrak de stilte.
"De geesten vertelden haar een verhaal, een verhaal dat ik jullie nu zal vertellen." Zijn oude krakerige stem werd krachtiger. "Een verhaal is een te klein woord, bij ons zal het gekend worden als HET verhaal."
Een klein jongetje gehuld in een hertenvacht sprong naar voren. "Vertel het!"
Zijn moeder trok hem beschaamd weg terwijl de ogen van de oude man lachten.
Het knetterende vuur werd groter terwijl hij begon te vertellen.
"In een verre, verre, verre toekomst zal een meisje geboren worden. Niet zomaar een meisje, het zal een meisje zijn dat iedereen zal kennen. Ze zal twee heldergroene ogen hebben, zo groen als de lichtste bladeren van de bomen, zo groen als het mooiste groen van de natuur. Het meisje zal alle vier de elementen in zich dragen: water, vuur, lucht en aarde."
"Dat kan toch niet!", riep diezelfde jongen.
"Runne! blijf hier, of je mag morgen niet mee op jacht!", riep zijn moeder kwaad.
"Dat kan wel.", zei de oude man. "De meesten van jullie dragen twee elementen in zich, maar ik zei al, het gaat niet om een gewoon meisje. Het gaat om een meisje dat de wereld zal herkennen als een engel, een geschenk. Zij zal dus ALLE VIER de elementen in zich dragen. Zij zal de gedachten kunnen lezen van andere mensen, de geesten van de andere wereld kunnen zien en toegang krijgen tot het verleden."
"Wanneer zal het meisje geboren worden?", riep één van de oudsten.
De oude man kneep zijn ogen nog dichter samen en zijn mondhoeken gingen zachtjes naar boven.
"Zij zal verschijnen wanneer de wereld haar het meest nodig heeft."

[Saskjezwaard]

Ten eerste wil ik je van harte welkom heten op het forum! We hebben hier een voorsteltopic: http://www.onlineverhalen.nl/forum/viewforum.php?f=15 waar je je voor kunt stellen, zodat de lezers wat meer achter de schrijver weten
Nu over je verhaal, ik vind het een heel leuk begin! Er zitten hele mooie zinnen bij, ook beschrijf je dingen goed en merk je ook de details op tijdens het spreken van mensen. Super
Ik heb twee kleine puntjes als feedback. Het is niet nodig om elke zin op een nieuwe regel te beginnen, zoals je in het begin doet. Zo lijkt de tekst heel leeg en leest het minder fijn door omdat je denkt dat er telkens een nieuwe alinea begint. Als je het achter elkaar zet, dan sluiten de zinnen op elkaar aan en leggen wij het verband. Ook krijgt de tekst dan meer 'body' om het zo maar te noemen. Het wordt voller.
En een ander klein puntje:

Zijn gezicht was een litteken van de tijd, zijn lange grijze baard was in mekaar geklit en zijn ogen waren amper kleine streepjes.

volgens mij klopt deze zin niet helemaal. Het staat voor mijn gevoel mooier als het zo is:
en zijn ogen waren niet meer dan kleine streepjes.

Zo, dat was mijn feedback leuk, weer een fantasyschrijver erbij! Ik ben heel erg benieuwd of dit verhaal de hele tijd in 300 na Christus blijft afspelen of zich verplaatst naar een ander tijdsstip. Ik vind het eigenlijk wel leuk zo, volgens mij hebben we nog niet echt een verhaal dat zich zo vroeg afspeelt^^ succes met verder schrijven en post maar snel meer!

[Phontana_girl]

Dankjewel! Heb de zin meteen verbeterd, klinkt ook inderdaad veel mooier :p
Het zal zich verplaatsen naar een ander tijdstip, maar er zullen flash backs in zitten
En nog eens bedankt voor de positieve commentaar!

[Phontana_girl]

Nog een stukje

2015, 28 december

"Komaan Hanna, nog even. Je kunt het. Denk aan je ademhaling, in, uit, in, uit." De dokter moedigde haar aan terwijl hij het hoofdje eruit zag komen.
"Ik zie het hoofdje al, nog even, nog één duwtje."
"Ik hou dit niet meer vol!" riep Hanna met een rood hoofd terwijl ze in de hand van haar man, Lucas, kneep.
"Schatje, komaan! Nog één duw, je kunt het wel." zei Lucas bemoedigend.
Hanna verzamelde al haar kracht en duwde. "Het is een meisje." zei de dokter glimlachend.
Lucas gaf een zacht kneepje in de hand van Hanna terwijl ze, half verdoofd, een gelukzalige glimlach op haar gezicht toverde.
"Wil je haar even vasthouden?" vroeg de verpleegster zacht. Hanna knikte en voelde hoe het meisje in haar armen gleed.
"Heeft ze een naam?" vroeg de verpleegster. "Eliana." fluisterde Hanna zacht, terwijl ze het meisje over haar hoofd streek.
Ze bewonderde het kleine wezentje, het had het neusje van haar man, de lippen van haar...
Eliana opende haar ogen. Hanna haar ademhaling stokte.
"Schat? Wat is er?" vroeg Lucas ongerust, en hij boog zich naar Eliana toe. Zijn ademhaling stokte ook.
"Zo...groen." bracht Hanna stotterend uit. "Zo wonderlijk mooi groen."
"Is dit normaal?" vroeg Lucas in paniek aan de verpleegster. Ze wandelde naar de andere kant van het bed en bekeek Eliana. "Groene ogen komen niet vaak voor, en zeker niet zo'n heldergroene, maar om op u vraag te antwoorden, dit is volledig normaal. Heeft iemand anders in uw familie groene ogen?"
Lucas dacht na. "Nee."
"Dan zou ik gewoon trots zijn op uw dochter meneer, ik wou zelf dat ik zo'n ogen had!" ze lachte en liep de kamer uit.
Lucas boog zich weer over zijn dochter en bekeek haar, ze was wondermooi.
"Het meisje met de groene ogen." fluisterde Hanna zacht, terwijl ze gefascineerd naar haar dochter zat te kijken. Lucas gaf Hanna een kus op haar voorhoofd.
Eliana haar oogjes bestudeerden druk alles rondom haar, van de ene kant van de kamer tot de andere, van haar eigen handjes, tot haar eigen voetjes.
Plots vielen haar ogen op de vrouw die haar vast had en zonder te weten wat voor reactie ze zou ontketenen, zei ze: "Mama."

[Phontana_girl]

Hoofdstuk 1

3 dagen later
"En wat zei ze precies?" Dokter Coenne keek Hanna en Lucas vertwijfeld aan.
Het kleine ronde brilletje dat op zijn neus stond schoof wat naar voren. Zijn grijze haren waren netjes naar achteren gekamd terwijl zijn wenkbrauwen eerder op een klein stukje oerwoud leken.
"Mama, ze zei mama."Antwoordde Hanna.
Dokter Coenne duwde het brilletje weer wat verder op zijn neus. Hij nam zijn balpen en schreef 'mama' op een groot wit blad.
"En wanneer precies?" vroeg hij monotoon terwijl hij zich concentreerde op het witte blad.
"Vlak na haar geboorte." Hanna keek naar Eliana die in haar armen lag.
"Uhu." Hij schreef het woord 'geboorte' op.
"Dat kan toch niet, dat een baby die net geboren is al kan spreken?!" Lucas stond recht en begon te ijsberen door de kamer.
Dokter Coenne tuurde over zijn brilletje. "Meneer, u kunt best even zitten."
Lucas gromde iets onverstaanbaar. "Zou ik Eliana even mogen?" vroeg dokter Coenne vriendelijk aan Hanna.
"Natuurlijk." met een aarzelende blik overhandigde ze Eliana.
Dokter Coenne bekeek het meisje van top tot teen, zijn blik bleef staan bij haar ogen.
"De geruchten die ik had gehoord van de verpleegsters in dit ziekenhuis zijn zeker niet overdreven. Zo groen." Hij haalde diep adem.
"Eliana." het meisje keek naar hem. "Wil je voor mij eens mama zeggen?"
Lucas stond ondertussen doodstil in het midden van de kamer, Hanna hield haar ademhaling in.
Een klein verlegen stemmetje klonk door de kamer: "Mama."
Dokter Coenne verstarde. "Wat zei je?" vroeg hij stotterend.
"Mama." Eliana lachte.
Alles gebeurde in een stroomversnelling. Dokter Coenne gaf Eliana terug aan Hanna, ging de deur uit en nog geen minuut later stond de kamer vol specialisten, dokters en een paar wetenschappers.
Hanna drukte Eliana stevig tegen zich aan, terwijl Lucas zijn arm rond haar legde.
"Dokter, moet deze drukte nu echt?" riep Hanna woedend.
"Mevrouw, het is voor het welzijn van u dochter. Mag ik haar nog even?" Hij stak zijn handen uit.
"Mama." riep Eliana, haar stem klonk ongerust. Een luid rumoer ontstond in de kamer.
"Dit kan toch niet? Ze is pas drie dagen oud?"
"Ik zeg het je, het is een mirakel, een mirakel van God!"
"Stilte!" Dokter Coenne's stem klonk door de kamer, het rumoer nam geleidelijk af.
"Heeft iemand enig idee hoe dit mogelijk is?"
Iedereen keek elkaar vragend aan tot er een specialist naar voren stapte.
"Het kan zijn dat ze hoogbegaafd is, en dat die hoogbegaafdheid op één of andere manier haar nu al doet spreken."
"Dan moet die hoogbegaafdheid wel heel hoog zijn!" riep één van de wetenschappers spottend.
"Ik stel voor dat we haar testen op hoogbegaafdheid." zei dokter Coenne.
"Hoe kan dit meisje die test nu ondergaan? Ze kan nog niet rekenen, schrijven, laat staan logisch denken." het was dezelfde wetenschapper.
"Maar ze kan wel al praten." verdedigde dokter Coenne. Een bedrukte stilte viel over de kamer.
"En wie zegt dat wij hier wel mee akkoord zijn." Lucas stond recht en ging midden tussen al de dokters staan. "Wie zegt dat wij dit willen? wie zegt dat wij jullie vertrouwen?"
"Meneer..." Dokter Coenne zette een stap naar voren.
"Niets meneer, jullie zijn blijkbaar al vergeten dat wij de ouders zijn." zijn donkerbruine ogen werden nog donkerder.
"Schat..." Hanna stond voorzichtig recht terwijl ze Eliana stevig vasthield. Ze stapte naar dokter Coenne.
"Ik heb al mijn vertrouwen in u, maar behandel haar niet als een proefdier, ze is en blijft een klein kindje dat van haar leven moet kunnen genieten. Wij gaan akkoord met die test als u belooft er niet te veel heisa rond te maken en een klein groepje selecteert met wie u wilt werken."
Dokter Coenne knikte zachtjes. "Het is nog maar een klein meisje..." zei Hanna, een traan rolde over haar wang.
"Mama." zei Eliana zacht, terwijl haar handje de traan opveegde. Lucas kwam naast hen staan.
"Belooft u het?" zei hij hard.
Dokter Coenne zuchtte diep. "Ik geef u mijn erewoord." Hij maakte een gebaar naar het groepje dokters, de kamer stroomde leeg.
"Vind u het goed als de test morgen plaats vind om 10 uur ' s ochtends?" zei hij terwijl hij terug op zijn stoel ging zitten. "Natuurlijk." zei Hanna kort. "Wat houdt die test precies in?"
"Wel, we laten haar spelen met blokjes, we laten haar rekenen, we testen haar logisch inzicht...en als laatste nemen we een hersenscan."
"Het is toch onwaarschijnlijk dat een kindje van drie dagen oud al kan rekenen?" zei Lucas verontwaardigd.
"Wij vonden het ook onwaarschijnlijk dat een kindje van drie dagen oud kon praten." zei dokter Coenne terwijl hij de afspraak in zijn agenda noteerde.

[Phontana_girl]

Kort stukje

2032

"Eliana! Opstaan!"
Ik opende mijn ogen. Luisterde naar de stilte. Voor ik het wel en goed besefte kwamen de gedachten alweer in mijn hoofd.
"Schat, ik weet niet wat we met Eliana moeten aanvangen, ze gedraagt zich zo....zo"
"Puberachtig?" vulde Lucas aan. "Laat haar, mensen moeten al veel te snel volwassen worden tegenwoordig."
Ik blokte de gedachten. Mijn ma kon ook zo erg overdrijven. Met een zucht wierp ik het deken van mijn lichaam en stapte uit bed. Mijn neus ving de geuren op van orchideeën.
Sinds mijn vijfde had ik een obsessie voor ze gekweekt waardoor mijn kamer er nu meer uitzag als een orchideeën kwekerij dan wat anders.
Ik stapte in de douche en liet het warme water over mij glijden. Heb je ooit al geprobeerd elk druppeltje water dat op je lichaam komt te voelen? Wel, ik doe dit elke dag. Het is alsof het water tegen mij spreekt.
Voorzichtig stapte ik uit de douche en ging voor de spiegel staan. Met mijn rechterhand veegde ik de waterdamp weg en bekeek mezelf.
Mijn lichtkrullend kastanjebruin haar viel op mijn schouders, dit had ik van mijn ma, alsook mijn volle lippen. Het wipneusje kwam eerder van mijn vader. Ik stopte bij mijn ogen, die heldergroene ogen.
Niemand wist waar ze vandaan kwamen, maar iedereen vond ze wonderlijk mooi. Zelfs ik kan ze nauwelijks beu worden, ze nemen je gevangen in hun schoonheid.
Met een licht looppasje ging ik terug naar mijn kamer en nam een blauwe jeans en een zwart topje uit mijn kledingkast. Ik kamde mijn haar en ging naar beneden.

[Xatham]

Een heel leuk verhaal! De meeste verhalen van beginnende schrijvers op dit forum zitten vrij vol met spellingsfoutjes. Bij jou heb ik maar een paar foutjes/opmerkingen kunnen ontdekken en daarnaast is je verhaal nog lekker spannend ook.

zijn lange grijze baard was in mekaar geklit en zijn ogen waren niet meer dan kleine streepjes.

'Mekaar' is volgens mij geen woord. In de spreektaal wordt het wel eens gebruikt, maar ik weet niet. Kijk het voor de zekerheid nog maar even na. 'Elkaar' zou een goede plaatsvervanger zijn.

Lucas gaf een zacht kneepje in de hand van Hanna terwijl ze,

Een 'kneepje' is dacht ik ook geen bestaand woord. Weer ben ik niet zeker en ik zou ook niet weten welk woord zijn plaats in zou kunnen nemen.

Mijn lichtkrullend kastanjebruin haar viel op mijn schouders, dit had ik van mij ma,

Achter 'mij' moet een 'n' in het tweede stukje van de zin.

Niemand wist waar ze vandaag kwamen,

'Vandaag' moet denk ik 'vandaan' zijn.
Die paar kleine foutjes vergeef ik je. Je verhaal is geweldig! Vooral die tijdsprongen maken het leuk en levendig. Je ziet al echt aankomen dat er iets groots gaat gebeuren. Ik zal zeker verder lezen. Ga zo door!

[Aile]

Mijn ma kon ook zo hard overdrijven.

Moet hard niet erg zijn? Dat weet ik niet zeker, maar ik vind hard overdrijven zo raar klinken..

Ik vind het zo leuk dat je nu vanuit Eliana’s perspectief hebt geschreven! Die tijdsprongen zijn ook leuk. Hoe oud is Eliana nu? Acht toch, als ik het goed heb? Ik ben namelijk niet zo goed in wiskunde
Ik vind je schrijfstijl echt heel fijn, en je maakt ook weinig grammatica foutjes! Je stukken zijn ook niet te lang of te kort en je gebruikt genoeg enters. Ook is je verhaal erg makkelijk te volgen en spannend! Dit vind ik echt een top verhaal! Ik zou het erg zonde vinden als je dit niet af zou maken. Ik ben erg benieuwt naar het vervolg!
Schrijf snel verder ^^

Xxx Aile

[Xatham]

Hoe oud is Eliana nu? Acht toch, als ik het goed heb?

ZESTIEN! (of nou ja... zeventien als het stukje zich tussen 28 en 31 december afspeelt). Dat is het dubbele van wat jij in gedachten had

Over 'hard' zat ik ook te twijfelen. Volgens mij klopt het inderdaad niet, maar ik vond 'hard overdrijven' wel grappig klinken dus ik liet het maar zo

[Aile]

Hoe oud is Eliana nu? Acht toch, als ik het goed heb?

ZESTIEN! (of nou ja... zeventien als het stukje zich tussen 28 en 31 december afspeelt). Dat is het dubbele van wat jij in gedachten had

Over 'hard' zat ik ook te twijfelen. Volgens mij klopt het inderdaad niet, maar ik vond 'hard overdrijven' wel grappig klinken dus ik liet het maar zo

Haha ik zei toch dat ik niet goed was in wiskunde xD
Ik wist wel dat ik het fout zou hebben. Omg! Ik kan niet eens een makkelijk + som oplossen
FAIL
*Gaat zielig in een hoekje zitten*
Hard overdrijven klinkt wel grappig ja, maar ook weer een beetje raar dus daarom zat ik erover te twijfelen
Maar ik vind het ondanks dat ik het gek vind klinken vind ik dit een super verhaal!
Eén of meerdere kleine foutjes maakt voor mij helemaal niks uit

[Phontana_girl]

@Xatham: Bedankt voor de grammatica foutjes, heb ze meteen verbeterd.
Ik weet niet of kneepje een bestaand woord is maar vind het wel leuk klinken, dus laat ik het maar
zo.
@Aile: Wees gerust ik ben ook geen crack in rekenen
Bedankt voor je lieve reactie, en ik ben blij dat je mijn verhaal volgt.

[Phontana_girl]

Het zal wel weer wat langer duren voor ik een nieuwe post zet, want heb het komende week behoorlijk druk, maar ik zal proberen


“Dag ma” zei ik zo opgewekt mogelijk.
“Goedemorgen” zei ze op een zangerige toon terwijl ze een vers gebakken omelet op mijn bord legde. “Je weet dat je vandaag een afspraak bij dokter Coenne en een Franse test hebt?”
“Ik ga direct na school naar het ziekenhuis en ik zal het blaadje van Frans nog even vlug bekijken.” ik nam een hap van mijn omelet en concentreerde me op mijn moeders gedachten.
‘Het is niet omdat ze hoogbegaafd is dat ze niet op voorhand kan leren, niet alle kinderen kunnen door een blaadje drie minuten te bekijken de toets feilloos maken.’
Ik lachte. “Wat is er?” vroeg mijn ma. “Niets, niets.” zei ik.
Mijn moeder was een kruising tussen een Griekse godin en een een een overbezorgde moeder. Niet slecht bedoeld natuurlijk, maar haar uiterlijk was niet te vergelijken met haar innerlijk.
Ze had lang blond krullend haar, helderblauwe ogen en een goddelijk lichaam. Echt serieus, een goddelijk lichaam. Haar karakter is een heel ander paar mouwen. Ze kan heel lief, bezorgd en begrijpend zijn maar soms, soms is ze gewoon te veel bezig met ‘het perfecte plaatje’.
Ik stond recht en nam mijn rugzak. “Dag ma.” ik gaf haar een zoen.
“Dag pa.” hij kwam op dat moment naar beneden terwijl hij zijn hemd dichtknoopte.
“Haal weer een tien.” zei hij lachend. Ik sloot de deur.
Met mijn vader kom ik veel beter overweg. Hij leek een beetje op een Griek. Bruin warrig haar, bruine ogen, lang en hij had droge humor.
Terwijl ik naar de bushalte wandelde observeerde ik de rijen bomen. Ik kon elke nerf van elk blad zien, elke vezel, het gaf me een bepaalde rust.
Gedachtes kwamen bij me binnen. “Oh nee, ik hoop nu echt dat er geen windje opsteekt, mijn haar ligt juist goed en hij komt er aan. oké rustig blijven, lipjes een beetje tuitten, goed zo, blijven staan, geen wind, geen wind, oh hij is toch zo knap..’
Ik kwam bij de bushalte en zag Sharly staan. De Queen of love, zoals ze wel wordt genoemd.
De gedachte kwam dus blijkbaar van haar, maar wie was hij? Mijn ogen zochten de weg af en verderop zag ik een jongeman onze richting uitstappen.
Ik schatte hem rond de twintig, hij was goed gebouwd, gemiddeld groot.
De bus kwam eraan, ik had geen tijd om hem verder te observeren. Ik hoorde dat Sharly het ook spijtig vond. ‘Moest die rotbus nu, net vandaag, op tijd komen?!’
Ik ging achteraan zitten en nam mijn Frans blad wat we tegen vandaag moesten kennen, overliep alle woorden en sloot mijn ogen. In één, twee, drie zag ik het blad voor me, terwijl de woorden er langzaamaan bijkwamen. Ik weet nu ondertussen dat mijn hersenen werken als een soort scanner.
Ik moet een blad één keer bekijken, mijn ogen sluiten en dan zie ik het. Vergelijk het met een blad papier dat je in de pc scant.
Een gedachte van Sharly ging weer door mijn hoofd: ‘Hij stapt op de bus, hij stapt op de bus..aaaah!!’
Ik opende mijn ogen en zag de jongeman waar Sharly zo gek op was opstappen. Hij had blauwe ogen, warrig blondbruin haar en een lichte stoppelbaard. Ik probeerde zijn gedachten binnen te dringen. Niets. Ik probeerde het nog eens. Niets. Hij keek naar mij en ik voelde mezelf rood worden.
Zonder het goed en wel te beseffen zat hij binnen enkele seconden naast mij.
Ik hoorde weer een gedachte van Sharly. ‘Waarom gaat hij in hemelsnaam naast dat gekke meisje zitten? Waarom? Ik zal haar wel krijgen.’
Ik probeerde weer zijn gedachten te horen. Niets. Dit kon niet, dit kon niet, ik kon iedereen zijn gedachten horen.
‘Denk aan een getal!’ riep ik iets te luid. Ik schrok van mijn stem, dit had ik totaal niet hardop mogen zeggen!
‘Wat?’ vroeg hij lachend. Ik keek naar hem. “Denk aan een getal!” Zijn blik veranderde toen hij naar mij keek, hij werd zacht en ik voelde dat hij mijn ogen bestudeerde. Ik smolt. “Ik denk aan een getal.” zei hij zacht, zijn mondhoeken krulden omhoog.
Snel vermande ik mezelf en probeerde zijn gedachten te horen. Niets.
“Het was driehonderd” zei hij geamuseerd.
Hoe kon dit nou? dit was onmogelijk. Ik kon iedereen zijn gedachten horen, iedereen.. vanuit mijn ooghoeken zag ik de school.
“Sorry, ik moet hier af..” zei ik stotterend. Zonder nog om te kijken stapte ik van de bus en liep recht naar de toiletten.

[Aile]

Het was weer een leuk en goed geschreven stuk!
Hier mijn mening:

“Goeiemorgen” zei ze op een zangerige toon terwijl ze een vers gebakken omelet op mijn bord legde.

Goeienmorgen wordt vaak gezegd, maar als je het schrijft, moet eigenlijk moet het goedemorgen zijn

“Dag pa.” hij kwam juist naar beneden terwijl hij zijn hemd dichtknoopte.

Deze zin klinkt zo raar. Misschien dat je juist kunt vervangen door zojuist of ‘op dat moment’.

mijn haar ligtjuist goed en hij komt er aan.

Ligtjuist is geen bestaand woord, ik denk dat je zit juist bedoeld

Ik probeerde nog eens.

Er moet nog ‘het’ tussen probeerde en nog.

“Het was 300” zei hij geamuseerd.

Probeer getallen voluit te schrijven, ik weet niet zeker of dat ook bij de 300 moet, maar het is maar dat je het weet ^^
Wow, cool dat Eliana de gedachten van mensen kan horen. Eigenlijk ook wel eng.
Maar het was weer een goedgeschreven, leuk stuk
Serieus, ik vind je verhaal echt zó leuk! Je schrijft ook zo fijn, naar mijn mening dan ^^
Je beschrijft alle dingen erg goed en verteld veel details.
Ik heb wel een tip: In dit stuk had je de pratende zinnen en gedachtes die Eliana kon horen, soms op één regel geschreven. Het ziet er overzichtelijker uit om pratende zinnen, elk op een aparte regel te zetten. Dat hoeft niet altijd natuurlijk, maar dat leest wel fijner.
Nou, dat was het ^^
Ik ben benieuwt naar het vervolg!

Xxx Aile

[Phontana_girl]

Zal proberen in het vervolg rekening te houden met je tip
Bedankt dat je mijn verhaal zo trouw volgt, echt!
Zie alweer uit naar je volgende reactie

Liefs.

[Xatham]

Eén klein foutje maar:

“Ik ga direct na school naar het ziekenhuis en ik zal het blaadje van Frans nog even vlug bekijken.” ik nam een hap van mijn omelet en concentreerde me op mijn moeders gedachten.

Nieuwe zin, nieuwe hoofdletter

Dit verhaal is echt zo geweldig verzonnen! Ik wou dat ik die hoofdpersoon was.

niet alle kinderen kunnen door een blaadje drie minuten te bekijken de toets feilloos maken.

Als ik dat kon had ik nooit meer problemen met de talen op school Nou ja, nu ook niet meer, ik ga naar de universiteit, maar ja

Goed verzonnen! Schrijf snel verder!

[Saskjezwaard]

Je vroeg om grammatica-controle, dan krijg je ook grammatica-controle dus we gaan kommaneuken, jeej xD

Een luid gezang klonk door het kleine stukje open bos waar iedereen zich had verzameld, iedereen versteende.

Een punt ipv de komma, of een 'en'. Hier zit ik een beetje te twijfelen, soms is herhaling goed, maar hier heeft het wat minder effect. Dus om het wat mooier te maken kun je 'iedereen' veranderen in iets anders, alle mensen bv.

Een man gehuld in dierenvachten, leunend op een grote stok stapte moeizaam naar voren.

Een man, gehuld in dierenvachten en leunend op een grote stok, stapte moeizaam naar voren.

"Volk!", riep hij met een krakende oude stem.

Als twee bijvoeglijke naamwoorden achter elkaar staan, dan moet er een komma tussen. Waarom heb ik eigenlijk geen idee, maar het is mij verteld en ik volg braaf xD dus: krakende, oude stem. Dit doe je wel vaker, maar dat zijn er te veel om op te sporen, anders krijg je een hele lijst maar dan weet je dat voor de volgende keer =)

Zijn moeder trok hem beschaamd weg terwijl de ogen van de oude man lachten.
Het knetterende vuur werd groter terwijl de oude man begon te vertellen.

Twee keer terwijl in twee zinnen achter elkaar. Het staat mooier om herhaling van woorden te vermijden, hoewel het soms gebruikt wordt om dingen te benadrukken. Maar hier dus niet. Met een verandering van woorden kan dat vermeden worden.

Niet zomaar een meisje, het zal een meisje zijn die iedereen zal kennen.

Meisje is onzijdig (het meisje), dus 'die' moet 'dat' zijn.

Het gaat om een meisje die de wereld zal herkennen als een engel, een geschenk.

volgens mij geldt hiervoor hetzelfde, dus die=dat

Zo, nu naar het eerste stukje.
Oja, kneepje is trouwens wel een echt woord, hij wordt wel onderstreept als niet bestaand woord, maar het bestaat wel. De kneepjes van het vak kennen, iemand een kneepje geven, etc.
Volgens mij is het trouwens persen in plaats van duwen, iig, dat hoor je altijd op tv als er een bevalling is xD Persuhhh!
Ik vind trouwens dat de bevalling te makkelijk verloopt. Ik mis hierbij de details die het echt maken. Als je niet weet hoe het precies zit, kun je het opzoeken op internet, maar nu gaat het veel te makkelijk. Het lijkt nu alsof de bevalling 5 minuten duurde. Wat heel veel vrouwen kennelijk doen is hun man vervloeken (vind ik persoonlijk wel heel grappig xD), ze hebben een knalrode kop van het persen, buiten adem, bezweet, de baby is bebloed etc. Oja, ik denkk eerder dat Hanna Lucas knijpt in plaats van andersom, en dan niet een kneepje, maar bijna zijn hele hand geplet

En, maar dat is al gezegd, elke keer als er een nieuw persoon spreekt, moet dat op een nieuwe regel voor de overzichtelijkheid.
En, maar dat weet ik niet zeker, volgens mij kun je bij de geboorte niet meteen al zien of het kindje de neus van de vader heeft, volgens mij lijken alle baby's op elkaar. En volgens mij hebben alle baby's net na hun geboorte dezelfde kleur ogen die na een paar dagen verandert naar hun eigen kleur. Maar dat kan ik ook mis hebben

"Dan zou ik gewoon trots zijn op u dochter meneer, ik wou zelf dat ik zo'n ogen had!

uw dochter

Plots vielen haar ogen op de vrouw die haar vast had en zonder te weten wat voor reactie ze zou ontketenen zei ze: "Mama."

komma na ontketenen (geeft wat rust in deze lange zin)

Zo, op naar stukje drie. Gelukkig zijn je stukjes niet zo lang^^

"Wil je voor mij eens mama zeggen."

Vraagteken aan het einde

"mama."

"Mama."

ze kan nog niet rekenen, schrijven, laat staan logisch denken."

Weer hoofdletter

Lucas kwam naast hun staan.

naast hen

"Wat houd die test precies in?"

houdt

Stukje 4

Zelfs ik, kan ze nauwelijks beu worden, ze nemen je gevangen in hun schoonheid.

de eerste komma moet weg. En dat was de enigste spellingsfout in dat stukje^^

Stukje 5

“Dag ma” zei ik zo opgewekt vrolijk.

Hm, je moet wel kiezen tussen opgewekt en vrolijk en de 'zo' mag weg, die heeft niet echt nut.

“Je weet dat je vandaag een afspraak hebt bij dokter Coenne en een franse test?”

De woordvolgorde klopt niet helemaal, maar het is een gesproken zin en daarbij mag veel, dus kijk maar of je het wilt veranderen. Franse moet trouwens met hoofdletter:
“Je weet dat je vandaag een afspraak bij dokter Coenne en een Franse test hebt?"

‘Het is niet omdat ze hoogbegaafd is dat ze niet op voorhand kan leren, niet alle kinderen kunnen door een blaadje drie minuten te bekijken de toets feilloos maken.

Deze zin snap ik niet helemaal.

Mijn moeder was een kruising tussen een Griekse godin en een boerenmeisje.

Waar komt het boerenmeisje in terug? Ook deze zin is een beetje vaag.

Met mijn vader kwam ik veel meer overweg.

Lijkt ze meer op haar vader of kan ze beter met haar vader opschieten?
1. Met mijn vader kwam ik veel meer overeen.
2. Met mijn vader kon ik veel beter overweg.

Mijn ogen zochten de weg af, verderop zag ik een jongeman onze richting uitstappen.

Het valt me op dat je heel veel van dit soort zinnen hebt, met informatieeeee (komma) andere informatieee. Als je snapt wat ik probeer te zeggen. De zinnen zullen beter bij elkaar aansluiten als je er 'en' tussenzet, dan wordt het meer verbindend in plaats van een opsomming. Vooral bij beschrijvingen loop je dat risico.

‘Moest die rotbus nu, net vandaag, op tijd komen?!!’

Ook al zijn het gedachten, niet overdrijven met je leestekens. Een leraar Nederlands van mij heeft ooit gezegd dat, als je dat doet, het lijkt alsof je de lezer dom vindt en denkt dat hij/zij niet ziet dat er een uitroepteken/vraagteken staat, dus zet je er maar meerdere neer. Ik denk niet dat dit je bedoeling is
Dus ‘Moest die rotbus nu, net vandaag, op tijd komen?!’

Hij had blauwe ogen, warrig blond/bruin haar en een lichte stoppelbaard.

Als je slash neerzet, lijkt het net alsof de lezer mag kiezen. Hmm, ik wil hem wel met bruin haar zien. Morgen doe ik wel blond. HEt mag gewoon aan elkaar^^

Zonder het goed en wel te beseffen zat hij na enkele seconden naast mij.

na=binnen

‘Denk aan een getal!’ riep ik iets te luid.

Bij iets te luid denk ik aan dat heel de bus stilvalt omdat ze het zo hard zegt, of dat mensen verbaasd/verstoord opkijken. Nu is dat niet zo en leest het een beetje raar. Het kan ook zijn dat ze het eigenlijk niet hardop wilde zeggen, maar dat moet je er ook bijzetten =)

Zijn blik veranderde toen hij naar mij keek, ze werd zacht

blik is mannelijk, dus: hij werd zacht

In mijn ooghoeken zag ik de school.

vanuit mijn ooghoeken

Zo, dat waren alle spellingsfouten van vijf stukjes, het valt echt super mee! Ik moest soms echt speuren met een vergrootglas xD

Het verhaal leest heel erg vlot door, je hebt een fijne schrijfstijl. Het zou misschien wat mooier zijn als je wat meer aandacht besteedt aan de gewone handelingen, niet dat het nu fout is, maar het gaat zo snel. Wat meer beschrijvingen van de omgeving vult een verhaal al snel waardoor het verhaal niet te snel loopt. De persoonsbeschrijvingen doe je nu al goed =)
Het verhaal is tot nu toe heel spannend en het houdt mijn aandacht goed vast. De gebeurtenissen volgen elkaar in een snel tempo op, maar niet vervelend snel en ook niet veel te veel in één keer. Ik vind het echt leuk dat ze die jongens gedachten niet kan lezen^^ ben benieuwd wat je daarmee doet.

Dit was je feedback vanuit het tipex-team gegeven. Hopelijk heb je hier iets aan

Groetjes, Saskia

[Phontana_girl]

@Xatham: Bedankt!

@Saskjezwaard: In de eerste plaats bedankt voor de grammatica controle! Heb de dingen aangepast en je tips gelezen maar met sommige ga ik toch niet akkoord.
Ik weet wel dat een bevalling niet vlot gaat, maar ik begin te schrijven vanaf dat het hoofdje eruit is en vanaf dan gaat het snel. Hanna kneep trouwens in de hand van Lucas, het is pas achteraf dat Lucas in de hand van Hanna knijpt.
Het is idd waar dat baby's eenzelfde kleur van ogen hebben (ik dacht blauw), maar in het verhaal draait het om die groene ogen dus moet ik ze echt wel centraal zetten.

En in de tweede plaats: Bedankt, bedankt, bedankt ik zou het niet kunnen, al die kleine grammatica foutjes eruit halen!

Liefs.

[Saskjezwaard]

Ja, maar nu gaat het zelfs voor dat kleine stukje heel makkelijk. ik mis de pijn, volgens mij (heb er geen ervaring mee hoor ) doet het ontzettend veel pijn. Je hebt gelijk, het is wel bijna aan het einde, maar toch kun je er meer details in proppen om het nog geloofwaardiger te maken, als je snapt wat ik bedoel. Nu is het ook goed, maar iets dieper, daar wordt het in mijn ogen nog beter
Oww, van het knijpen had ik niet goed gelezen *schaam, schaam* vergeet dat maar
Yes, een vaag weetje opgeduikeld uit de krochten van mijn hersenen dat klopt hmm, misschien kun je daar dan juist gebruik van maken, dat de gynaecoloog nog verbaasder is door de helder groene kleur^^ overdrijf!
Enneh, graag gedaan hoor^^

[Phontana_girl]

Ik weet dat het een tijdje geleden is, maar hier is een nieuw stukje



Ik duwde de deur van de meisjestoiletten bruut open. Het gebeurde scenario had zich al twintig keer in mijn gedachten herhaald. Ik zag zijn gezicht weer voor me. Die blik in zijn ogen. Alsof hij al van tevoren wist dat ik zijn gedachten niet zou kunnen lezen.
Ik stapte naar één van de vele wasbakken en draaide de roestige kraan open. Voorzichtig stak ik mijn handen onder het water en bracht ze naar mijn gezicht.
Het koele water raakte mijn huid en ik sloot mijn ogen. De deur ging open.
“Hé!” riep een luide stem. Het was Sharly. “Hé! Hoor je me niet?!”
Voorzichtig draaide ik me om. Haar gezicht stond woedend en haar lippen waren samengeknepen.
Met een trage stap wandelde ze naar mij tot ze net voor mijn gezicht stopte.
“Als jij denkt mijn vriendje af te pakken, denk je zo verkeerd.” ze pauzeerde tussen elk woord. “Heb je me begrepen?” zei ze dwingend.
Ik las haar gedachte. “Als ze zo blijft staren als een domme koe, zal ik haar vermoorden.
Het is niet omdat ze knap is dat ze moet denken dat ze alles kan afpakken. Ik zal haar wel krijgen...”
“Ja...” zei ik zacht.
“Wat zei je?” vroeg ze spottend.
“Ja.”
“Ik hoop voor jou dat je het meent.” Met een snelle beweging draaide ze zich om en liep de meisjestoiletten uit.
“Spijtig voor jou Sharly, maar ik moet en zal hem spreken. Ik moet erachter komen waarom ik zijn gedachten niet kan lezen.” Mijn stem echode in de ruimte.





Hoofdstuk 2

De bus stopte bij het ziekenhuis en ik stapte uit.
Het grote plein voor het ziekenhuis stond vol met rozen en in het midden stond een klein fonteintje. Het plei was overvol. Overal stapten mensen in of uit hun auto’s.
Ik liep snel naar de ingang en haastte me naar de vierde verdieping, meldde me aan en ging in de wachtkamer zitten. Er zat niemand. Niet veel later hoorde ik voetstappen.
“Goedemiddag Eliana.” Dokter Coenne zijn gezicht stond bezorgd.
“Goedemiddag dokter.” Ik stond recht en volgde hem.
Met een diepe zucht liet ik me zakken in de vertrouwde bruine zetel terwijl dokter Coenne mijn dossier uit de schuif nam. De kamer was vrij modern ingericht. De bruine zetel stond tegen een rode muur, de andere muren waren wit. Overal hingen kleine schilderijtjes van zijn vrouw, Anna, die kunstenares was.
“Hoe gaat het met je vandaag?” zei hij terwijl hij een stoel nam en voor me ging zitten.
“Zoals alle andere dagen.” antwoordde ik met een glimlach.
Hij lachte.
“Goed. Normaal gingen we vandaag weer een hersenscan nemen, maar ik heb deze verzet.”
Ik onderbrak hem. “Waarom?”
“Eliana.” hij buigde wat naar voren en keek me strak aan.
“Weet je nog wat je IQ vorige maand was?”
“honderdtachtig” zei ik zonder na te denken.
“Het is weer gestegen…”
“Wat? Je zei dat het stabiel geworden was!”
Hij keek me verontschuldigend aan. “Hoeveel is het nu?” zei ik zacht.
“Tweehonderd.”
Het werd doodstil in de kamer.
Dokter Coenne kwam naast me zitten. “Eliana, mensen die zo’n hoog IQ hebben zijn meestal niet goed in sociale vaardigheden, zijn soms een beetje gek, maar jij, jij niet.
Ik weet dat je niet graag hoort dat je IQ blijft stijgen, maar zolang je geen psychische ziekten vertoont is het enige nadeel dat je steeds slimmer word.”
Ik stond woedend recht. “Dat is het hem juist, ik wil niet meer slimmer worden! Ik wil normaal zijn, me normaal voelen, en hoe slimmer ik word, hoe meer mensen mij gaan beschouwen als een buitenbeentje!”
“Weet je Eliana, toen we je als baby getest hadden voor hoogbegaafdheid, zat je daar voor dat tafeltje. We gaven je een potlood in je handen dat je amper kon vasthouden en vroegen je om het woord ‘vis’ te schrijven. Niemand in die kamer dacht dat het kon. Maar jij, jij drukte dat potlood tegen het witte blad en schreef ‘vis’. Wat ik wil zeggen is dat jij zo’n grote betekenis kan hebben voor de mensheid, jij kan ons vooruit helpen, jij kan ons redden…”
“Dokter, waar wil je naartoe?” vroeg ik achterdochtig.
Hij keek naar de grond. “Ik heb je bij iemand aanbevolen.” zei hij schuldig.
“Bij..iemand…aanbevolen?” elk woord was vol ongeloof.
Dokter Coenne stond recht en liep naar zijn bureau.

[Xatham]

Wat een abrupt einde heeft dit stukje...!

Leuk dat je weer doorschrijft! Heb geen foutjes kunnen ontdekken, maar dat kan aan mij liggen, welk verhaal ik ook lees deze vroege ochtend, ik haal er nauwelijks fouten meer uit.

Schrijf snel verder! Die Eliana is echt vet, maar dat had ik dacht ik al gezegd

[Saskjezwaard]

Omdat er nauwelijks grammaticafoutjes inzitten (boehoe, is onze taak weg ) ga ik strenger kijken, muhahah

Voorzichtig stak ik mijn handen onder het water en bracht ze naar mijn gezicht.
Het koele water raakte mijn gezicht en ik sloot mijn ogen.

Twee keer 'mijn gezicht' vlak na elkaar staat niet echt mooi. Wat ik altijd doe is het gezicht vervangen door mijn huid, of de zin iets anders opstellen

“Hé!” riep een luide stem. Het was Sharly.
“Hé! Hoor je me niet?!”

Hier hoeft geen enter omdat Sharly nog steeds aan het praten is. Stel, je stopt er heel veel informatie tussen die niet gesproken is, dan kun je wel een enter zetten, maar hier neemt het de kracht van de zin weg.

“Als jij denkt mijn vriendje af te pakken, denk je zo verkeerd.” ze pauzeerde tussen elk woord.
“Heb je me begrepen?” zei ze dwingend.

Hier weer =)

Ik zal haar wel krijgen..”

Jaaa, kommaneuken of één puntje, of drie, twee is geen optie^^

“Ja..”

the same =)

De bus stopte bij het ziekenhuis. Ik stapte af.

Die laatste zin is niet echt mooi, veel te kort en een beetje houterig. Als je hem verwerkt in de eerste zin, staat het veel beter
De bus stopte bij het ziekenhuis en ik stapte uit. ( het is trouwens uitstappen, afstappen dan zit je bovenop het dak van de bus )

Het grote plein voor het ziekenhuis stond vol met rozen en in het midden stond een klein fonteintje.
Het was redelijk druk. Overal stapten mensen in of uit hun auto’s.

Je gebruikt veel enters, waardoor het verhaal wat leeg wordt qua overzicht. Het heeft geen body om het zo maar te zeggen. Omdat je hier ook een enter zet, lijkt het alsof dat het redelijk druk is, niet meer slaat op het grote plein van het ziekenhuis. De alinea wordt zo abrupt afgekapt dat, tenminste ik, de daaropvolgende zin weer als een nieuwe alinea lees, in plaats van dat het bij de vorige zinnen hoort. Het haalt voor mij echt de kracht uit je stukje.

Ik liep snel naar de ingang en haastte me naar het vierde verdiep

volgens mij is het verdieping.

“Goedenamiddag Eliana.

Die heb ik nog nooit gehoord is dat iets Belgisch?

Zo, dat waren de foutjes die ik kon vinden^^
Wel wil ik je waarschuwen dat je op moet letten om je hoofdpersoon niet te overpoweren. Het is heel verleidelijk om dat te doen, af en toe heb ik die neiging ook, maar zo is het wel heel makkelijk. Ze kan én de elementen sturen én gedachten lezen én ze is heel slim én ze is heel knap. Nu is het nog niet vervelend, ook omdat ze er zo mee zit, maar let er wel op dat je het niet te ver doorvoert. Zulke verhalen zijn niet echt leuk om te lezen, omdat alles dan meezit. Mensen willen drama! bij jou is het nog niet het geval, maar ik zou er wel op letten. (oké, dat heb ik nu al drie keer gezegd --')

En volgens mij klopt het IQ niet. Ik heb het even op internet opgezocht, wat een aanrader is als je ergens over schrijft waar je niet alles over weet, maar bij een iq van 130 ben je al hoogbegaafd. De standaardafwijking is 15, wat de kans dat ze een IQ van 200 heeft, onmogelijk maakt. ja, 0,000000 (oneindig 0)1. Het is wel een fantasyverhaal, maar soms vragen dingen toch iets realistisch. En het lijkt me onmogelijk dat een IQ in één maand 20 punten stijgt, dat is gewoon een te grote stap. Eén, twee, maximaal vijf punten, maar 20 is gewoon te veel.
En de meeste tests zijn maar betrouwbaar tot 160. Daarna zijn de tests niet meer accuraat.

Je geeft jezelf ook een probleem als je haar zo slim maakt. Dan moet ze op speciaal onderwijs zitten (ik weet niet of ze dat zit), speciale lespakketten voor haar ontwikkelen. Heb je dat verhaal meegekregen van die jongen die op zijn 13e gymnasium haalde? Nou ja, als ze zo slim was, dan zou ze het op haar tiende moeten hebben kunnen doen. Wat ik probeer te zeggen is, als je haar zo slim maakt, dan zitten er enorme consequenties aan vast. Mij lijkt het persoonlijk niet fijn schrijven. Je kunt haar makkelijk wat 'dommer' maken, dus een iq van 120 ofzo geven, dan is ze nog steeds erg slim (gemiddeld ligt iets boven de 100), want je hebt haar al veel krachten meegegeven.

Nou ja, denk er maar overna wat je wilt doen. Als je toch doorgaat met het hoge IQ, zou ik je aanraden om het verhaal van Vonk: Klein maar fijn te lezen. Dat gaat over een meisje, geestelijk tiener, maar lichamelijk een kind. Het heeft heel vaag hetzelfde probleem.

[Aile]

Wat leuk dat je weer hebt geschreven ^^
Ik vind het echt zo’n goed verhaal! Echt leuk verzonnen. Ik heb helemaal geen foutjes ontdekt, en heb gewoon genoten van het stukje
Maar wat is goedenamiddag? Ik ken goedemorgen, goedemiddag, goedenavond, goedenacht, zelfs goeie moggel , maar geen goedenamiddag.
Nou, ik ben erg benieuwt naar het vervolg.
Schrijf maar snel verder!

Xxx Aile

[Phontana_girl]

@ Xatham: wees gerust, het volgende stukje zal er vanavond opstaan

@Saskjezwaard: Dankjewel zal in het vervolg wat meer grammatica foutjes laten staan
Ik weet dat ik Eliana nu wat overpower, maar het verhaal is nog steeds aan de inleiding bezig, er zal nog genoeg drama inkomen...(drie puntjes ) haar 'talenten' zullen misbruikt worden, waardoor ze niet meer zo 'perfect' zal zijn.
Over het IQ. Ik geef je volledig gelijk, maar aan het einde van het verhaal zal het duidelijk worden waarom ze zo'n onmogelijk hoog IQ heeft. Dus naar het einde van het verhaal toe zal alles duidelijk worden, nog even wachten dus...

@Aile en saskjezwaard: Inderdaad Goedenamiddag bestaat niet. Oeps
Waarschijnlijk heeft een rare kronkel in mijn hersenen het woordje uitgevonden, nuja

Liefs

[Phontana_girl]

Zoals ik had beloofd


“Eén van mijn vrienden is een Amerikaan, hij heeft een belangrijke functie in het witte huis” begon hij aarzelend. “Ik heb over jou verteld en…” hij frunnikte aan zijn witte jas.
“En wat?” vroeg ik vol woede en ongeloof. Dokter Coenne draaide zich om en keek me in de ogen aan.
“Ze willen dat je naar Amerika komt om mee te helpen aan een geheim plan.”
Mijn gedachten sloegen op hol. Wat zei hij nu net? Dat het de mensen van het witte huis willen dat ik naar daar kom om mee te helpen aan een geheim plan. Dat is toch te zot voor woorden.
Ik hoorde dokter Coenne’s gedachten. “Waarom heb ik dit nu gezegd, ik had het beter verzwegen, gewoon verzwegen en tegen Alex gezegd dat ze niet kon… Nee, ik altijd met mijn grote mond en…”
“En waarom?” vroeg ik om zijn gedachtestroom te onderbreken.
“W-wat?” vroeg hij verstrooid.
“Waarom willen ze dat juist IK naar daar kom?” Hij keek me enigszins opgelucht aan en ging achter zijn bureau zitten. “Zet je.” Zijn hand maakte een gebaar naar de stoel.
Zonder zijn ogen los te laten liet ik me zakken op de stoel en keek hem streng aan.
Stotterend begon hij te vertellen. “J-je m-moet weten Eliana, d-dat nog nooit iemand een IQ heeft gehad van tweehonderd. T-toen mijn vriend, Alex, dat hoorde, w-was hij vol ongeloof.
Ik toonde hem de resultaten, verslagen, onderzoeken van jou en nog kon hij met moeite geloven.
Hij vroeg aan mij of ik het wou zweren op mijn leven dat ik niet loog. Ik zweerde het.
De dag nadien belde hij mij en zei dat hij een belangrijk voorstel had. Hij zei dat alle bestuursleden van het witte huis uitdrukkelijk vroegen of dat ze jou een keer mochten ontmoeten.
Ik was natuurlijk achterdochtig, ook al is hij mijn vriend, en vroeg waarom.
Over het algemeen bleef hij er vrij vaag over, maar het kwam erop neer dat het witte huis aan een geheim plan bezig is en vastzit. Ze denken dat jij de enige bent die…”
“Die het probleem kan oplossen.”vulde ik in één adem aan.
“Inderdaad.” hij kuchte.
Dus ze wouden dat ik naar Amerika ging om hun te helpen? Hoe gekker kon het nog? Ze wouden mij, een meisje van 16, in plaats van een wereldberoemde wetenschapper of geleerde? Het voorstel was aanlokkelijk, Amerika, nieuwe start…
“Eliana?” De stem van dokter Coenne verstoorde mijn gedachten.
“Ja.” zei ik half aanwezig.
“Het is totaal niet verplicht, weet je, hij stelde het alleen voor. Als je wilt bel ik nu naar Alex en zeg ik dat je niet wilt.”
“Nee.” zei ik vlug. “Hoelang zou ik daar moeten blijven?”
Dokter Coenne leek verrast. “Wel, ik heb daar eigenlijk geen weet van, maar als je wilt kan ik het nummer geven van Alex. Hij zal blij zijn om je stem te horen.” Hij schreef het nummer op een blaadje, scheurde het af en hield het tussen zijn vingers. “Eliana, je moet weten dat het geen gemakkelijke opdracht zal zijn. Zoals Alex het zei, leek het alsof het einde van de wereld ervan afhing.”
Ik trok snel het blaadje van tussen zijn vingers voor hij zich bedacht. Dokter Coenne fronste zijn wenkbrauwen. “Dokter, misschien, misschien als ik mijn hersenen voor de volle honderd procent gebruik, misschien dat dan mijn IQ stopt met verhogen. Weet u nog dat u dat vorige keer zei. U zei letterlijk dat als ik mijn volle hersencapaciteit gebruikte, misschien mijn IQ zou stoppen met verhogen. Dit is waarschijnlijk mijn enige kans om mijn hoogbegaafdheid op zijn volle kracht te benutten.” Ik voelde hoe er tranen in mijn ogen kwamen. Dokter Coenne knikte en stond op. “Laat me nog iets weten, oké?”
Ik stond rechte en knikte zacht. Terwijl ik de kamer verliet hoorde ik zijn gedachte.
“Had ik dit maar nooit verteld, had ik dit maar nooit verteld.”

[Xatham]

Spannend!
En toch zou ik nog steeds graag Elaina willen zijn. I love her!
Enige dingetje dat ik nog op viel (met mijn niet zo'n spellingscheckgeschikte blik van 0:39):

“Ze willen dat je naar daar komt om mee te helpen aan een geheim plan.”

'Daar' staat in mijn ogen niet zo mooi. Noem een plaats, vervang daar door 'hen' of door 'Amerika'. Maar 'daar' is zo vaag voor mijn gevoel.
Nou ja... Schrijf snel weer verder iig!

[Phontana_girl]

@Xatham: speciaal voor jou

Voor ik de deur van ons huis opende controleerde ik of niemand thuis was. Ik zocht naar gedachtenstromen en ving geen enkele op. Met een opluchtende zucht opende ik de voordeur.
Het was zalig om alleen thuis te zijn, geen gedachten te hoeven blokkeren, geen uitleg te doen.
Snel liep ik de trap op en ging mijn kamer in. Ik legde het telefoonnummer van Alex op mijn bureau en ging op het bed zitten. Mijn kamer was een mengelmoes van alles. Elke muur (ik had er vier) had een andere kleur: rood, blauw, geel en bruin. Waarom ik hiervoor gekozen heb weet ik zelf niet, ik stond gewoon samen met mijn vader in een verfwinkel. Hij zei tegen mij dat ik mijn kleuren zelf mocht kiezen en als klein meisje van zeven jaar oud was ik daar natuurlijk dolblij mee.
Ik liep heel de winkel rond en kwam uiteindelijk terug met deze vier kleuren. Mijn vader keek me verward aan en vroeg welke van de vier ik wou nemen. Ik zei: “Alle vier.”
Zo kwam het dus dat ik mijn vier muren elk in een andere kleur schilderde.
Het waren geen felle kleuren (gelukkig), het waren zachte kleuren die mooi in mekaar overliepen, daarom stoorde het me niet en had ik geen motivatie om ze te veranderen.
Waar je ook keek in mijn kamer, altijd zag je iets van de natuur. Al waren het mijn verzameling schelpen of de orchideeën of mijn verencollectie, mijn kamer was één en al natuur.
Mijn ogen vielen op het blaadje dat op mijn bureau lag. Ik wist dat als ik deze ‘Alex’ zou bellen, ik voor mezelf al beslist had dat ik het zou doen. Diep vanbinnen had ik het gevoel dat dit mijn lot was, mijn doel in mijn leven, maar wat zouden mijn ouders ervan zeggen?
“Ja mam en pap, ik vertrek naar Amerika om het witte huis te helpen.”
Ik zag het al voor me en moest zachtjes lachen, maar tegelijkertijd wist ik dat het serieus was.
Het witte huis zou echt diep in de problemen moeten zitten om een zestienjarig meisje de opdracht te geven om die problemen op te lossen. Ik voelde dat mijn nieuwsgierigheid de bovenhand nam en wist dat ik binnen luttele seconden de telefoon in mijn hand ging hebben, dus verzette ik me er ook niet tegen en nam de telefoon. Met trillende vingers drukte ik het nummer in.
De telefoon ging over, één keer, twee keer, drie keer…
“Hello, with Alex Trunk”
“Alex, it’s with Eliana, Eliana Dermoy,” zei ik aarzelend in mijn beste engels.
“Eliana! how are you?” Hij klonk zeer opgewekt.
“I’m fine, and you?” zei ik wanhopig.
“Ik ben blij dat je engels in orde is want je zult het nodig hebben!” zei hij lachend.
Een enorm gewicht viel van mijn schouders, hij sprak Nederlands.
“Eerlijk gezegd, voel ik me toch comfortabeler in mijn eigen taal.” Vol zenuwen ging ik weer op mijn bed zitten.
“Sorry, waarschijnlijk moet het voor jou zeer spannend zijn. Heeft Coenne het al een beetje aan jou uitgelegd?” Zijn stem klonk wat schor.
“Vaag, ik weet nog altijd niet goed waarom…” Mijn stem trilde.
Hij lachte zachtjes door de telefoon. “Ik denk dat het het beste is dat we afspreken. Overmorgen ben ik in België. Is het goed als ik je dan ophaal van school?” zei hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
“J-ja, ja is g-goed,” zei ik verward.
“Eliana, tot overmorgen, niet vergeten hé!” De laatste woorden sprak hij zeer traag uit. Ik besefte dat het serieus was.
“Wees gerust, tot overmorgen,” probeerde ik zo geruststellend te zeggen. Ik legde de telefoon op mijn bed en hoorde hoe mijn moeder binnenkwam.

[Xatham]

<---- Je profielfoto... dat oog... het staart me aan! Brr... eng! Nee grapje, is dat een oog van het meisje? Als je goed kijkt zit er in dat oog ook iets groens...

Vier kleuren, vier elementen: Rood = Vuur, Bruin = Aarde, Blauw = Water, maar hoezo is groen dan de lucht? :S
Drie verzamelingen, drie elementen: Veren = Lucht, Schelpen = Zee, Orchideeën = Aarde, waarom spaart het meisje geen lucifers?
Sorry, ben kennelijk een beetje melig.

Diep vanbinnen had ik gevoel dat dit mijn lot was, mijn doel in mijn leven, maar wat zouden mijn ouders ervan zeggen?

Volgens mij ontbreekt het woordje 'het' voor 'gevoel'.

Grappig dat je aan je verhaal af kunt lezen dat je uit België komt. Ik weet niet of je het door hebt maar af en toe gebruik je een paar Vlaamse woordjes en ook doordat de president naar België komt.

Ben nog altijd benieuwd naar het vervolg... schrijf snel verder!

[Phontana_girl]

@Xatham: Had er nog niet op gelet, maar inderdaad kan het oog van het meisje zijn, alleen misschien nog iets groener..
Woepsie ik denk dat ik in mijn kleuren wat verkeerd gegaan ben, zal groen veranderen naar geel voor de lucht.
Heb net opgezocht dat lucht meestal word aangegeven met de kleur geel.
Trouwens goed gezien dat ik er de vier elementen mee bedoelde
Gebruik ik dan echt zoveel andere woorden? Tjah, belgen hé

[Phontana_girl]

De hele avond had ik stilletjes gezwegen, zelfs tegen mijn vader wat niet mijn normale doen was. Hij vroeg ook aan mij waarom ik zo afwezig was en ik antwoordde dat de hersenscan bij dokter Coenne vermoeiender was geweest dan anders. Hij keek me wat bedenkelijk aan, maar voor de rest liet hij mij gerust. Mijn moeder was een heel ander geval. Ze zat de hele avond rond mijn hoofd te zagen, waarom ik niets vertelde, hoe het bij dokter Coenne was, waarom ik in godsnaam niets zei…
Uiteindelijk werd ik het zo beu dat ik haar zei dat ze haar kop moest houden en naar boven ging. Toen ik in mijn kamer zat hoorde ik haar gedachten –die zacht gezegd- niet zo vriendelijk waren.

Het hoge gerinkel van mijn wekker maakte me wakker, het was halfzeven. Beetje bij beetje verplichtte ik mijn lichaam om op te staan en toen het eindelijk gelukt was begon ik met mijn ochtendritueel. Het koude water van de douche voelde verfrissend aan en ik voelde weer elk waterdruppeltje op mijn lichaam. Ik vroeg me af wie de waterdruppeltjes eigenlijk stuurde. Was dat het waterdruppeltje zelf? De zwaartekracht? Of was ik het? Als het de zwaartekracht was zou de druppel 9,81 meter per seconde moeten versnellen.
Ik concentreerde me op het waterdruppeltje op mijn schouder en beeldde me in dat het omhoog vloog. Jammer dat het niet in het echt kon, lachte ik in mezelf. Maar net toen deze gedachte was gepasseerd vloog het waterdruppeltje omhoog en bleef het op de hoogte van mijn ogen zweven. Ik knipperde en het vloog nog steeds. Ik kon het niet geloven en schudde mijn hoofd waardoor het waterdruppeltje viel.
In een reflex stapte ik uit de douche en rende mijn kamer in. Mijn ademhaling was snel en diep. Had ik dat waterdruppeltje nu net laten zweven, nee dat kon niet, dat kon niet…
Niemand kon waterdruppeltjes laten zweven, maar niemand kon ook gedachten lezen.
Hoe was dit in hemelsnaam gebeurd? Ik keek er gewoon naar, beeldde me in dat het ging vliegen. Het kon gewoon niet. Ik ijsbeerde als een gek door de kamer. Na een tijdje nam ik mijn handdoek en droogde me af. Eén klein waterdruppeltje op mijn been viel me in het oog. De drang om het opnieuw te proberen was er, maar de woede was te groot en ik veegde het waterdruppeltje woedend van mijn been. Waarom kan ik niet normaal zijn? Ik besloot het voorval diep in mijn hersenen te verbergen en trok een blauw kleedje uit de kast. Nog half verward ging ik naar beneden.
“Goedemorgen Eliana, goed geslapen?” zei mijn vader terwijl hij een glas vers geperst fruitsap uitschonk.
“Half, het was warm hé.” Ik gaf hem een kus.
Hij bestudeerde mijn ogen, wat totaal niet van zijn normale doen was.
“Wat is er?” vroeg ik terwijl ik plaatsnam aan de tafel.
“Kijk nog eens naar mij.” Zijn voorhoofd vertoonde rimpels terwijl hij naar mijn ogen keek.
“Wat is er?” vroeg ik zenuwachtig.
“Je ogen, ze zijn niet meer heldergroen,de kleur blauw zit erin.”
“Wat? Hoe kan dat nu? Ogen kunnen niet zomaar veranderen van kleur behalve in de zomer kunnen er wat bruine vlekken in mijn iris verschijnen, maar toch geen blauw!” Mijn stem sloeg bij het laatste woord over.
“Is het veel?” vroeg ik snel.
“Ga zelf maar kijken.” Ik hoorde zijn bezorgde gedachten maar blokte ze af en rende naar de spiegel. Bang bekeek ik mezelf en ging ik langzaam naar mijn ogen.
De binnenste rand was helderblauw, de buitenste rand was heldergroen. Mijn adem stokte.

[Saskjezwaard]

Sorry, kom ik weer zeuren ik vind hier persoonlijk de paniek niet goed beschreven van als ze erachter komt dat ze waterdruppels kan laten zweven. De emoties zitten er niet echt in, het is meer oppervlakkig beschreven. Althans, dat is mijn mening
Enneh, hoe kleedt ze zich aan terwijl ze nog helemaal nat is? Er staat nml nergens dat ze zich afdroogt, wat mij een beetje vreemd lijkt

Voor de rest is het weer een leuk stukje!
Ik vind trouwens haar ogen echt heel cool! Ik hou van bijzondere ogen^^

[Phontana_girl]

@Saskjezwaard: Voila heb het stukje wat paniekeriger gemaakt (volgens mij toch ) EN ze droogt zich af

[Saskjezwaard]

Al een heel stuk beter!!!
Droogde ze zich af? Hmm, mijn opmerkzaamheid is de laatste tijd ehmm, nul, nul. Sorry

[Xatham]

Ik knipperde, zag en het vloog nog steeds.

'Zag' staat daar een beetje vreemd. Ik weet niet wat je daar probeerde te zeggen, maar probeer andere woorden te gebruiken.

Weer een leuk stukje. Als ik haar was zou ik die ouders gewoon vertellen wat ze gaat doen en wat ze kan, dat maakt alles er een stuk gemakkelijker op

Schrijf snel verder!

[Phontana_girl]

Nog half verdoofd stond ik te wachten bij de bushalte, concentrerend op gedachtenstromen zodat wanneer iemand in de buurt kwam, ik mijn ogen kon neerslaan. Niemand mocht zien dat ze veranderd waren en niemand mocht vragen hoe het gebeurd was. Het luide geronk van de motor van de bus haalde me uit mijn gedachten. Ik stapte in en keek naar de grond toen ik voorbij de buschauffeur liep. Gelukkig was de bus niet al te druk. Achteraan zat er een verliefd koppeltje dat in een innige omhelzing zat en vooraan zat een oude man, leunend op zijn stok, die als een bezetene naar het koppeltje zat te staren. Ik geloof zelfs dat toen ik voorbij liep, ik wat kwijl uit zijn open mond zag hangen. Ik zocht me een plaatsje midden in de bus en besloot wat te slapen, wat twee voordelen had. Eén: ik kon slapen, twee: ik hoefde mijn ogen niet te openen.

Het geronk van de motor had me bijna in slaap gewiegd tot ik plots voelde dat er iemand naast mij kwam zitten. Ik wou mijn ogen niet open doen, maar door mijn vrouwelijke nieuwsgierigheid tuurde ik toch voorzichtig. Mijn hart stopte. Het was diezelfde jongen die gisteren ook naast mij had gezeten. Het waren zijn gedachten die een mysterie voor me bleven.
Hij glimlachte geheimzinnig naar mij en in een reflex sloot ik mijn ogen, alsof ik hem niet gezien had. Wat dus totaal niet geloofwaardig overkwam, ik wist dat hij het had gezien.
“Ben je moe?” vroeg hij met een fluweelzachte stem. Ik kneep mijn ogen nog dichter op mekaar en knikte. Blijkbaar zag het er grappig uit want hij moest lachen. Ik moest moeite doen om mijn mondhoeken niet omhoog te laten krullen bij het horen van zijn lach. Het had iets…iets zo verborgen, zo zacht, zo gemeend. Ken je het gevoel wanneer een baby lacht? Zo’n gevoel kreeg ik nu… niet dat zijn lach op die van een baby leek, integendeel, maar je kon niet anders dan mee lachen.
“Waarom doe je je ogen niet open?” vroeg hij.
“Daarom,” zei ik wanhopig.
“Wat als ik daarom als geen reden beschouw?” Zijn stem klonk geamuseerd.
“Het is niet omdat jij het niet als een reden beschouwt dat ik het ook niet als een reden beschouw,” beet ik van me af.
“Dus je beschouwt het als een reden,” concludeerde hij lachend.
“Ja,” zei ik met volle trots.
“Het is eigenlijk wel grappig, praten met iemand die zijn ogen zo hard dicht houd dat het lijkt alsof die persoon naar het wc moet.”
Ik opende mijn ogen en voelde de schaamte in mijn lichaam kruipen, in een snelle reflex gaf ik de onbekende jongeman een harde klop tegen zijn arm.
Hij keek me met een lachend overwinnaar gezicht aan. “Ik moet niet naar het wc,” zei ik zacht. Zijn gezicht veranderde toen hij mijn ogen zag. Hij leek geschrokken en zijn blik werd serieus.
“Ze zijn niet meer heldergroen,” zei hij in één ademhaling. “Sinds wanneer…?”
Ik keek hem verward aan. “Pardon?”
“Sinds wanneer zit er blauw in je ogen?” zijn vraag klonk dwingender.
“Sinds vanmorgen hoezo?”
Hij keerde zijn gezicht van mij af en keek naar de grond. “Je moet hier af, we zijn aan de school,” zei hij met een harde stem. Alsof ik mijn lichaam niet zelf bestuurde dwong het mij om recht te staan. Voor ik het besefte was ik uit de bus gestapt. Verbaasd zat ik hem aan te kijken toen de bus weer wegreed. Wie was deze jongeman in hemelsnaam?

[Xatham]

Ik zocht me een plaatsje midden in de bus en besloot wat te slapen, wat twee voordelen had.

Ze gaat toch naar school? Meestal slaap je niet 's ochtends als je net wakker bent geworden en op je weg naar school bent? Of ligt dat aan mij?

Ik wou mijn ogen niet opendoen,

Ik weet het niet zeker maar volgens mij zijn 'open' en 'doen' twee woorden.

“Je moet hier af, we zijn aan de school,” zei hij met een harde stem. Verbaasd zat ik hem aan te kijken toen de bus weer wegreed. Wie was deze jongeman in hemelsnaam?

Ik zou tussen de eerste en de tweede zin van de quote misschien iets meer woorden stoppen. Het is nu een beetje vreemd. Het ene moment zit ze nog in de bus en in de volgende zin rijdt de bus al weer weg met jongen en al.

Verder was het weer een heel spannend stukje. Ik zou ook wel willen weten wie die jongen is En ik vind haar nog steeds vet, alhoewel ik me wel afvraag waarom haar oogkleur veranderd is. Nu lijkt ze meer op dat oog in jouw profielfoto, alleen moeten groen en blauw dan andersom

[Phontana_girl]

@ Xatham: Probeer jij nooit nog even een power napje te nemen voor het school begint? Ik wel Dus ja... Voor mij kan het wel.

Hoofdstuk 3.

Gespannen zat ik te wachten op een klein bankje vlak aan de school. Zenuwachtig kneep ik in mijn bezwete handen en in elke vinger. Mijn benen gingen als een razende op en neer. Ik leek wel twintig energiedrankjes op te hebben.
Vanmorgen had ik tegen mijn ouders gezegd dat ik nog even naar de winkel ging om nieuwe verf te kopen. Sinds de laatste twee jaar was schilderen mijn uitweg geworden in mijn bizarre leven. Oké ik was er misschien niet zo goed in, maar het voelde gewoon goed om met je penseel over een doek te strijken, de verschillende kleuren te zien mengen. Het feit dat mijn artistieke talent niet verder ging dan alleen maar van die mannetjes schilderen die een driejarige kleuter schildert, deed er niet toe. Het feit alleen al dat ik in iets niet goed was, was voor mezelf een geruststelling dat ik echt bestond.
De zenuwen gierden door mijn lijf en ik keek voor de twintigste keer op mijn gsm. Tien na vier. Mijn ogen speurden de lange grijze weg af, niemand. Hij was het toch niet vergeten, hoe kon hij het nu vergeten, het witte huis had mij nodig. Zijn vliegtuig zal waarschijnlijk vertraging hebben gehad. De zenuwen gierden door mijn lijf en ik besloot om te zien of ik een gedachtestroom kon oppikken, misschien was het die van Alex Trunk wel.
Vaag begon er één door me door te dringen. Het was een man en hij zong luidkeels een nummer mee van een rockband die voor mij onbekend was.
Mijn ogen speurden opnieuw te weg af en ik zag een blinkende zwarte jeep verschijnen. Vol spanning stond ik recht en liep naar de zijkant van de weg. De zwarte jeep vertraagde en stopte vlak naast mij. Het raampje ging open en het hoofd van een veertigjarige man kwam tevoorschijn.
“Get in,” zei hij met een bemoedigende glimlach.
Ik knikte en liep naar de andere kant, opende de deur en stapte in. De auto was op zijn minst te zeggen Amerikaans. De zetelbekleding was dik, zwart, glanzend leder. Voor me stond een enorme gps–installatie met daaronder een car-kit (zo'n toestel waarmee je in je auto kunt telefoneren). Op de vooruit was er een sticker geplakt met daarop: I love America.
“So how are you today?” Vroeg Alex met een vettige stem.
“I’m fine.” Zijn gezicht was heel anders dan ik me het had voorgesteld. Hij had een redelijk smal en fijn gezicht, voor een man. Zijn ogen waren goudbruin en zijn korte haar was gitzwart. Er was geen baard, zelfs geen stoppelbaard te bespeuren, alleen een klein sikje op zijn kin. Wat me totaal verbaasde, was dat hij niet dik was, integendeel. Ik had zo'n beeld dat alle Amerikaanse mannen een bierbuik hadden en voor hun tv fastfood zaten te eten van de mc donalds. Niet zo raar als je je inbeeld dat veertig procent van de bevolking overgewicht heeft, maar hij had een goed sportief lichaam en brede schouders, een knappe man.
“Ik zal maar stoppen met je te plagen en Nederlands spreken zeker?” zei hij terwijl hij mij in zich opnam.
“Stoort het je als ik de radio opzet? Ik was namelijk daarnet een zeer goed..” Ik onderbrak hem.
“Rocknummer aan het beluisteren?” voegde ik er aan toe.
Hij keek me verbaasd aan. “Inderdaad.”
Met een druk op de knop zette hij de radio aan en vertrok.

[Xatham]

Hoofdstuk 3.

Achter 'hoofdstuk 3' moet geen punt. Verder is het me opgevallen dat je hoofdstuk 1 niet groot en onderstreept begonnen bent maar alleen vetgedrukt.

Het feit dat mijn artistieke talent niet verder ging dan alleen maar van die mannetjes te schilderen die een driejarige kleuter schildert, deed er niet toe.

'te' staat een beetje vaag als je de zin heel goed leest. Verder vind ik het persoonlijk jammer dat je het werkwoord 'schilderen' twee keer gebruikt maar een alternatief met een werkwoord van 'doen' dat ik wilde voorstellen staat ook niet zo mooi omdat er meteen daar achter weer 'deed' komt. Laat het maar gewoon zo

Voor me stond een enorme gps –installatie

Ik zou de spatie tussen 'gps' en '-installatie' weghalen. Misschien, maar dat weet ik niet zeker, is zelfs het streepje niet eens nodig, maar ik denk het wel eigenlijk.

met daaronder zo’n speaker waardoor je kunt telefoneren in de auto.

Heet zoiets niet een car-kit of zo?

Wat me totaal verbaasde, was dat hij niet dik was, integendeel. Hij had een goed sportief lichaam en brede schouders, een knappe man.

Hoezo verbaasd haar dat zo erg? Kun je dat toelichten? En misschien kun je van de punt na 'integendeel' een dubbele punt maken en met een kleine letter starten. Ik weet niet precies of dat goed is, want ik ben geen expert op het gebied van leestekens, maar voor mijn gevoel is de zin na 'integendeel' nog niet afgelopen.

Verder weer een leuk stukje! Ik ben benieuwd hoe het nu met haar ogen zit, of ze het tegen haar ouders heeft verteld en wat ze in Amerika gaat doen. Schrijf snel verder!

[Phontana_girl]

@ Xatham: Dankjewel dat je mijn verhaal zo trouw volgt!
Heb meteen alles aangepast. Speciaal voor jou een nieuw stukje

“Zit je niet met vragen in je hoofd die je dringend wil stellen?” Zijn ogen waren geconcentreerd op de weg.
“Ik wilde niet onbeleefd zijn.” Mijn stem bibberde van de zenuwen.
“Zo’n mooi meisje kan nooit onbeleefd zijn.” Hij keek me even aan en ik voelde me rood worden. Nog een klein mankementje waardoor ik zeker wist dat ik bestond. Bij het minste wat ze zeiden werd ik rood. Niet echt het meest aangename en ik herinnerde me een moment van vroeger. Ik was zeven jaar en zat in het park sudoku’s in te vullen. Een jongen van zeventien jaar kwam naast me zitten en keek me ver-wonderd aan.
“Heb je deze allemaal gemaakt?” vroeg hij met een verwonderde stem.
“Ja,” zei ik trots en keek hem aan. De jongen zijn gezicht werd zacht en even leek ik een blik van liefde te zien. Ik werd knalrood. De jongen besefte dat hij aan het staren was en herpakte zich snel.
“Hoelang heb je hierover gedaan, het lijkt wel een boek van driehonderd pagina’s.”
Nog altijd knalrood antwoordde ik terug.
“Het zijn driehonderdvijfenzeventig pagina’s,” verbeterde ik hem. “Gisteren heb ik het gekregen, ik ben nu aan de voorlaatste bezig.” De jongen keek me ongelovig aan.
“Je gelooft me niet hé,” zei ik teleurgesteld. Ik keek hem weer aan, het kon me niet schelen dat mijn gezicht zo rood als een tomaat stond, ik keek hem recht in de ogen aan.
Hij was van zijn stuk gebracht en hakkelde over zijn woorden.
“S-sorry ik moet gaan.” En weg was hij.
Ik vroeg me nog altijd af wie deze jongen was, veel herinner ik me niet meer van zijn uiterlijk, maar een stemmetje diep in mij zei dat ik hem ooit weer zal ontmoeten. Ik voelde hoe Alex zat te staren en besefte dat ik als verdwaald voor me uit zat te staren.
“Ik heb wel een vraag,” zei ik om de stilte te doorbreken.
“Eindelijk! Ze heeft een vraag!” riep hij lachend.
“Waar gaan we naartoe?”
“Ik was van plan om naar een café te gaan, tien minuutjes hiervandaan. Is dat goed voor jou?” Ik knikte.
“Nog vragen?”
Natuurlijk had ik nog vragen, honderdduizenden vragen spookten door mijn hoofd, maar ik wist niet wel-ke ik eerst moest stellen. Ik besloot maar om vanaf het begin te beginnen.
“Hoe ben je in hemelsnaam in het witte huis terecht gekomen?”
“Ik wist wel dat je die vraag zou stellen. Ben je klaar om een heel levensverhaal te horen van een oude man?” Ik knikte bevestigend en zette me wat gemakkelijker.
“Het begon allemaal toen ik ongeveer zo oud was als jij. Ik was als klein kind altijd al gefascineerd ge-weest door Amerika en zijn presidenten. Toen ik tien jaar was had ik zelfs meegedaan aan een wedstrijd: noem zoveel mogelijk presidenten op in een minuut. Ik had het niet slecht gedaan, dertig presidenten, ik eindigde twee. Een jongen genaamd Clark eindigde eerste met eenendertig presidenten. Dit terzijde. Naarmate ik ouder werd groeide mijn fascinatie voor Amerika meer en meer. Ik had al een serieus spaarpotje bijeengespaard om een reis naar Amerika te be-talen en toen ik achttien was vertrok ik. Vanaf mijn zestien had ik een avondcursus gevolgd in economie zodat ik mijn grootste droom kon realiseren: een job in het witte huis. Ik kwam dus in Amerika aan en gedroeg me als een echte toerist. Ik kocht zo van die gekke hoedjes met de Amerikaanse vlag en maakte zelfs van een hamburger een foto. Na twee weken te hebben rondgereisd had ik een sollicitatie kunnen regelen bij het witte huis. Ik weet nog hoe ik daar als klein, verlegen jongetje stond voor die enorme poort. Na een hele reeks beveiligingscontroles mocht ik binnen . Zonder schaamte gaf ik mijn ogen de kost, ik stond nog maar een paar stappen van mijn droom af. Ik solliciteerde en…”
“En je werd aangenomen?” vroeg ik bijna zeker van mijn stuk. Hij grinnikte.
“Ik werd niet aangenomen, tot mijn grote spijt weliswaar. Mijn grote droom was aan diggelen geslagen, er moest een mirakel gebeuren. Toen ik voorbij één van de vele kamers liep hoorde ik door de deur die op een kiertje open stond de woorden: economie, geld en problemen vallen. Het was alsof ik bezeten was en zonder eerst goed te redeneren of te kloppen liep ik de kamer binnen en zei ik: hier is jullie reddende man.
In het Engels natuurlijk. De twee mannen in een chique kostuum keken verbaasd op terwijl ik me over het blad boog. Na twee seconden kijken kreeg ik een ingeving en de rest is geschiedenis. Ik werd aangenomen, verhuisde naar Amerika en slijt daar nu mijn dagen als hoofd van de afdeling financiën.”
“Dat is echt wel een geschikt verhaal om een boek over te schrijven,” zei ik grappend.
Alex lachte luid.
Hij parkeerde zijn auto in een veel te nauwe parkeerplaats. Bijna was hij tegen het kleine rode kevertje gebotst dat voor hem stond. Terwijl hij zich in bochten wrong om zijn grote jeep geparkeerd te krijgen klemde ik mezelf stevig vast aan mijn autostoel. Toen hij eindelijk netjes geparkeerd stond, stapten we uit en zochten we een plaatsje tussen de vele mensen buiten op het terras. Het was een zonnige dag, dus een perfect moment voor de meeste mensen om wat bij te kleuren. De tafeltjes waren eenvoudig en toch van een zeker klasse. Houten tuinstoeltjes met een wit kussentje op maakten het geheel af. We gingen zitten en keken op de kaart. Niet veel later kwam de garçon. “Wat wensen jullie?” vroeg hij op een afgezaagde toon.
Hij kon zo uit een strip zijn uitgestapt. Zijn volumineuze lichaam deed niet onder voor zijn rond glimmende gezichtje dat een te kleine proportie had in vergelijking met de rest van zijn lichaam. Zijn plat rond neusje en zijn kale hoofd maakten het geheel af. Hij had wel wat weg van een sprekend varken. Een klein lachje ontglipte uit mijn keel en hij keek me boos aan.
“Twee cola’s, “ zei Alex snel om de situatie te redden. Ik wist dat hij net hetzelfde dacht als ik, zijn ge-dachten waren luid en duidelijk.
“Wat een varken,” fluisterde hij mij toe terwijl hij met zijn ene hand zijn mond wat afschermde.
Ik grinnikte.

[Saskjezwaard]

Ik volg je verhaal ook trouw! Allebei trouwens, maar ik heb niet altijd de tijd om te reageren. Xatham en Jodie eisen al mijn aandacht op maar dat je niet denkt dat ik je verhaal niet meer leuk vindt als ik niet reageer, want dat is niet zo, ik ben dan gewoon een stille lezer^^ meestal probeer ik wel te reageren!

Bij het minste wat ze zeiden werd ik rood.

Ik denk dat je hier mannen/jongens bedoelt. Het is nu wel duidelijk, maar niet meteen.

Een jongen van zeventien jaar kwam naast me zitten en keek me ver-wonderd aan.

Dit zie ik bij dit stukje wel vaker, dat je een werkwoord hebt en een streepje tussen de lettergrepen zet. Dat hoeft niet hoor

De jongen zijn gezicht werd zacht en even leek ik een blik van liefde te zien.

PEDOFIEL!!!! haha, dat was het eerste wat in me opkwam is het niet een beetje raar als hij een blik van liefde geeft aan een zevenjarige?

“Het zijn driehonderdvijfenzeventig pagina’s;” verbeterde ik hem.
“Gisteren heb ik het gekregen, ik ben nu aan de voorlaatste bezig.”

alleen een komma, niet ; is genoeg en de laatste zin hoeft niet op een nieuwe regel, aangezien je hp het nog steeds zegt.

“Eindelijk! Ze heeft een vraag!” Riep hij lachend.

Omdat je hier verder gaat met de zin door 'riep' moet 'riep' met kleine letter in plaats van een hoofdletter.

“Mh.” Hij maakte een schokkend gebaar.

Die snap ik niet helemaal voor mij is het alsof die zin er helemaal niet in moet, het past niet bij de vraag die je hp heeft gesteld en het antwoord dat hij later geeft.

Zijn volumineuze lichaam moest niet onderdoen voor zijn rond glimmend gezichtje dat een te kleine proportie had met de rest van zijn lichaam.

Deze zin klopt volgens mij niet echt:
Zijn volumineuze lichaam deed niet onder voor zijn rond glimmende gezichtje dat een te kleine proportie had in vergelijking met de rest van zijn lichaam
Haha, wel leuk bedacht trouwens en goed beschreven, je hebt echt een typetje neergezet^^

Weer een leuk stukje! Schrijf snel verder!

[Phontana_girl]

Haha, ik weet wel dat je het volgt
Bedankt Saskjezwaard dat je mijn verhalen zo trouw opvolgt Je bent een van mijn trouwste lezers!

Tuurlijk is het niet raar als een hij verliefd kijkt naar dat meisje, zeker niet als ze elkaar terug ontmoeten... Woeps, verklapt .
Nee, eigenlijk is het wel een beetje raar, ach ja

[Xatham]

Ik had het niet slecht gedaan, dertig presidenten, ik eindigde twee.

Voor mijn gevoel klopt deze zin niet. Ik zou het zo gedaan hebben:
..., ik eindigde tweede plaats

Ik had al een serieus spaarpotje bijeengespaard om een reis naar Amerika te be-talen en toen ik achttien was vertrok ik.

Wat doet dat streepje tussen 'be' en 'talen' daar?
Verder zijn er nog wat zinnen die ik wat minder vind lopen en ik ben twee vlaamse woordjes tegen gekomen. Ik vind ook dat die man vanuit Amerika nogal onserieus overkomt, maar dat kan aan mij liggen. Bij het witte huis denk ik meteen aan mensen die alles heel zorgvuldig aanpakken, hij is niet bepaald zo'n type.

Maar natuurlijk blijf ik gewoon verder lezen. Soms duurt het misschien wat langer voor ik een reactie post, ik heb namelijk ook een real-life, maar ik blijf wel gewoon volgen

[-Maaike-]

Heey

Vanaf het eerste stukje is je verhaal al super boeiend! Het heeft zo iets pakkends dat je door moet lezen..

Ik hoop dat je snel verder schrijft!

[GoldenAngel]

Dit verhaal is echt fantastisch !! Ik heb het helemaal gelezen , kan niet wachten op vervolg !

[Phontana_girl]

Sorry dat ik er zo'n lange tijd heb tussen gelaten, maar hier ben ik terug

“Ik ben blij dat je me wou ontmoeten Eliana.” Zijn stem klonk weer serieus.
“Ik ben blij dat ik u kan ontmoeten,” antwoordde ik terug.
Hij bekeek me. “Coenne heeft niet gelogen, je ogen zijn inderdaad fascinerend.”
Ik sloeg mijn ogen neer. “Maar hij zei dat ze heldergroen waren terwijl er toch blauw in je ogen zit of niet soms? Ach ja, Coenne is soms een grote fantast.”
“Uhu.” Om nog overtuigender over te komen knikte ik heftig met mijn hoofd.
Het varken zette onze twee cola’s op tafel en ik hoorde hoe Alex een staartje op zijn kont fantaseerde.
“Alex?” vroeg ik aarzelend terwijl ik nipte aan mijn cola.
“Ja.”
“Waarom hebben ze mij precies gekozen?”
Hij nam een grote slok en leunde wat achterover. “Zelf weet ik daar ook niet de details van, dat zul je aan de president moeten vragen, maar…” Hij zette zijn glas neer en boog zijn lichaam wat naar mij toe.
“Wat ik wel weet is dat ze iemand zochten die fris was, jong. Ze hadden en hebben trouwens niets meer aan hun vertrouwde wetenschappers. Dat zijn allemaal mannen van in de zeventig. Pas op, het zijn ge-nieën, daar niet van, maar ze zijn zo ouderwets geworden. Dat is volgens mij de voornaamste reden waarom ze jou gekozen hebben.”
Ik knikte na elk woord. “En wat is precies de opdracht?” vroeg ik wat zelfzekerder.
“De opdracht.” Hij leunde nog wat meer naar mij toe en gebaarde dat ik wat dichter naar hem moest komen. Ik verschoof mijn stoel een beetje en keek schichtig rond mij. Ik voelde me weer een klein kind die een spelletje aan het spelen was dat niemand hem of haar mocht zien. De zenuwen gierden door mijn lichaam en gespannen wachtte ik af tot hij begon te vertellen.
“De opdracht is top secret, in het openbaar mag ik niet teveel vertellen, je weet nooit waar er spionnen zitten.” In een reflex keek ik om me heen en stelde meteen al een paar mensen verdacht. Een sexy vrouw in een rode jurk die aan het bellen was met haar gsm, maar met haar ogen op mij geconcentreerd was.
Een doodgewone man die een whisky aan het drinken was en zijn hoofd wat naar onze kant gekanteld hield.
“Wat kun je wel zeggen?” fluisterde ik.
Alex keek me doordringend aan. “Niet veel, maar ken je al die theorieën die over het einde van de wereld spreken?” Ik knikte kort.
“Wel, die theorieën kunnen binnenkort wel eens werkelijkheid worden.”
“Wat bedoel je daarmee?” Mijn stem klonk iets te hoog.
“Je opdracht heeft met het einde van de wereld te maken.” Alles om me heen duizelde en ik zette me terug recht op mijn stoel. Ik had suiker nodig en dronk heel mijn cola in één teug leeg.
“Grote dorst?” vroeg Alex verwonderd.
Ik knikte en keek hem smekend aan. “Nee Eliana, meer kan ik niet zeggen, het spijt me. De bal ligt nu in jou kamp, als je ons wilt helpen laat het me dan weten. Dan spreken we nog een keer af om een contract te onderteken met toestemming van jou ouders. Maar onthoud, het is niet verplicht.”
Alles duizelde nog steeds rond me. “Hoe laat is het?” vroeg ik met een klein stemmetje.
“Vijf uur, ik denk dat ik je best thuis afzet.” Hij stond recht en ik volgde zijn voorbeeld. De rit naar mijn thuis duurde veel te lang naar mijn zin en ik was opgelucht toen ik eindelijk ons huis zag verschijnen.
“Kun je hier stoppen?” vroeg ik.
“Natuurlijk.” Hij keek me bezorgd aan.
“Denk er nog eens over na, goed? Niets is verplicht.”
Ik glimlachte bij wijze van bevestiging en deed de autodeur dicht. Ik zwaaide tot hij uit het zicht was ver-dwenen en wandelde de laatste vijftig meter naar huis.





Hoofdstuk 4.
“Toon eens je nieuwe verf die je gekocht hebt?” Mijn moeders stem klonk door onze hal.
Shit, die verf. Hoe kon ik dat nu vergeten?
“Mam, het is gewoon rode en groene verf, er valt helemaal niets aan te zien,” verzon ik vlug.
Zonder haar antwoord af te wachten liep ik naar mijn kamer en deed de deur op slot. Nu voelde ik pas hoe moe ik was en ik liet me op mijn bed vallen. Ik luisterde naar het ritmische geklop van mijn hart en sloot mijn ogen. Hoe was dit allemaal begonnen? Hoe is het zover kunnen komen dat ik de keuze had om naar Amerika te gaan en het witte huis te helpen?
Er werd geklopt op de deur. Suf stond ik recht en opende hem tot ik mijn hoofd er juist door kon steken,
voor me zag ik het perfecte gezicht van mijn moeder.
“Wat?” vroeg ik zo beleefd mogelijk.
Mijn moeders gezicht verstarde en ze keek me met open mond aan.
“Eliana, je ogen…”
Ik besefte dat ze het nog niet had gezien en vlug sloeg ik ze neer.
“Het is niets mam, dat komt door de zon.”
Haar gedachten klonken vertwijfeld, maar uiteindelijk liet ze het feit gaan.
“Wat ik je wou vragen…” Ik keek haar weer aan.
“Ik heb een belangrijke opdracht in Parijs gekregen en zoals je misschien weet is mijn Frans niet zo goed.
Dus ik wou je vragen of je misschien het tekstje dat ik in het Nederlands heb geschreven in het Frans wilt vertalen, zodat ik hun een antwoord kan geven.”
Ik zuchtte en trok één wenkbrauw op.
“Alsjeblieft schat, deze opdracht is heel belangrijk.”
“Waar ligt het briefje?” vroeg ik op een zangerige toon.
Ze kreeg een glimlach op haar gezicht en gebaarde dat ik haar naar beneden moest volgen.
Mijn moeder was goed in haar vak. Ze was een topfotografe en kreeg aanbiedingen over heel de wereld. Haar talen enerzijds waren een complete ramp. Elke keer als ze een mail kreeg die niet in het Nederlands stond riep ze mijn hulp in, zelfs met Engels kon ze het nog niet op haar eentje klaarspelen.
We kwamen bij de pc waar het briefje netjes naast het toetsenbord lag.
“Hier is het briefje en hier is het mailadres, kun je verder?” Ze was duidelijk opgejaagd.
“Moet je nog iets doen of zo?” vroeg ik.
“Morgen komen je grootouders langs en ik geef een feestje, dus kleed je op je best hé.” Ze maakte aan-stalten om weg te wandelen.
“Wat zei je?” riep ik verbaasd.
“Dat je…”
“Dat weet ik ondertussen al. Had je me het niet eerder kunnen vertellen? Wie weet heb ik wel plannen.”
“Heb je plannen?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Nee.” Zei ik verslagen.
“Ze komen morgenavond om vijf uur, zie dat je thuis bent.” Ze nam haar jas en wandelde de deur uit.
“Per…fect...,” dacht ik in mezelf. Ik stond juist op het punt om de grootste beslissing in mijn leven te nemen en dan komt zij even zeggen dat mijn grootouders morgen komen en dat er een feestje word gehouden. Met een grote zucht ging ik op de bureau stoel zitten en overlas het tekstje dat ik in het Frans moest vertalen. Na tien minuten had ik het helemaal uitgetypt en klikte ik op verzenden. Mijn oog viel op een foto van mij die een paar maanden geleden was getrokken. De foto was genomen in onze tuin - die betrekkelijk groot was- en op de achtergrond zag je een grote appelboom. Er was in de voorbije dagen zoveel gebeurd dat ik me afvroeg hoe dit kon? Eerst mijn IQ die weer verhoogd bleek te zijn, dan te horen gekregen dat het witte huis mij nodig heeft om een geheim plan uit te werken, een waterdruppeltje laten vliegen, mijn ogen die opeens de kleur blauw in zich kregen en als laatste de vreemde jongeman, de enige waarbij ik de gedachten niet kon lezen en dit allemaal binnen een week. Alleen al door eraan te denken werd ik er moe van, maar het probleem was dat ik er moest aan denken. Als eerste moest ik een beslissing nemen of ik nu naar Amerika ging of niet. Een tweestrijd ontwikkelde zich in mezelf. Langs de ene kant wou ik heel graag en kon dit misschien de manier zijn om mijn verhoging van mijn IQ te stoppen, maar langs de andere kant had ik er een slecht gevoel over, een gevoel dat ik niet kon uitleggen en bo-vendien had ik de toestemming van mijn ouders nodig, die ik waarschijnlijk toch niet ging krijgen.
Hoe meer ik eraan dacht, hoe frustrerender het was. Ik stond recht en wandelde van de ene kant van de kamer naar de andere. Ik moest dokter Coenne bellen en zijn mening vragen, morgen was het toch za-terdag dus was ik de hele dag vrij. Ik nam de telefoon en tikte het nummer van het ziekenhuis in.
“Goedenavond, met AZ st.-lucas, waarmee kan ik u helpen?” De stem klonk warm en vriendelijk.
“Kunt u me doorverbinden met dokter Coenne?” vroeg ik beleefd.
“Een momentje.”
Een vrolijk liedje klonk door de telefoon.
“Met dokter Coenne.” Het klonk alsof hij het vandaag al tweehonderd keer had gezegd.
“Met Eliana.”
“Eliana!” Zijn stem klonk opgewekt en bezorgd tegelijkertijd.
“Ik wou vragen of u morgen tijd hebt om met mij eens te spreken?”
“Natuurlijk. Gaat het over…” Ik hoorde een kleine aarzeling in zijn stem.
“Uhu.”
“Is morgenmiddag om twee uur in orde?”
Het was een kwartiertje met de bus van hier naar het ziekenhuis en om vijf uur waren mijn grootouders hier, dat kon ik wel halen.
“In orde,” zei ik.
“Tot morgen.” Het leek alsof hij nog iets wou zeggen, maar een paar tellen later hoorde ik het getuut door de telefoon, hij had opgehangen.

Het was negen uur ’s morgens en we zaten aan de ontbijttafel. In het weekend is er een vaste regel bij ons dat we ’s morgens samen eten omdat dit de enige twee dagen zijn dat we dit effectief kunnen doen.
De tafel stond vol met beleg en er waren twee soorten broden. Ik keek naar mijn moeder. Het leek wel of er door haar haar een wervelwind doorheen gegaan was terwijl het bij mijn vader netjes gekamd was.
“En wat is de planning voor vandaag?” vroeg mijn vader om een gesprek te beginnen.
“Ik ga vandaag naar dokter Coenne,” zei ik.
“Je had toch helemaal geen afspraak,” zei mijn moeder verward.
“Hij heeft gisteren gebeld, hij vroeg om even langs te komen.”
“Wanneer?” vroeg mijn vader.
“Om twee uur.”
“Eliana, je gaat helemaal niet op tijd zijn voor het feestje vanavond!” Er klonk paniek in mijn moeders stem.
“Mam, het is maar een kwartiertje met de bus, ik ben hoogstens twee uur weg en dan heb ik nog een uur om me om te kleden.”
Ze zuchtte en ging verder met het eten van haar boterham met aardbeienconfituur.
“Kon je niet vragen of dat die afspraak tot morgen kon wachten?” vroeg mijn vader.
Ik gaf hem mijn zogenaamde pap – zaag – toch – niet - zo blik en zonder er nog veel woorden aan vuil te maken lachte hij eens naar mij en dronk wat van zijn koffie.
“Ik heb vandaag een afspraak met een klant,” zei hij terwijl hij zijn tas koffie onder zijn lippen hield.
“Waarover gaat het?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Hij wil dat we een affiche maken voor de nieuwste hybride wagen.”
Mijn vader is een genie in zijn job. Hij werkt als grafisch directeur en weet als geen ander hoe hij een affi-che zo aantrekkelijk moet maken dat je meteen zin hebt om het te kopen, te zien of er naar toe te gaan.
“Over wagens gesproken,” zei mijn moeder.
“De onze moet dringend een gewassen worden.” Ze keek richting mijn vader en knipperde met haar ogen.
“Subtiel mam,” lachte ik.
“Komt in orde schat,” zei mijn vader terwijl hij vooroverboog en een kusje gaf op mijn moeders neus.

[-Maaike-]

Heey!

Het is inderdaad een tijdje geleden dat ik verhaal heb gelezen en het stond ook niet meer zo op mijn netvlies Na even een paar regels eerder gelezen te hebben wist ik weer van haar gedachtenlezen kunst, maar ik ben heel blij dat je de belangrijkste details nog even in hoofdstuk 4 hebt gemeld Nu weet ik het meeste geloof ik weer.

Het is nog steeds een goed verhaal en ik hoop dat je snel weer een stukje post Want ik wil wel weten of ze nu naar het witte huis gaat of niet. En wat dat toch is met dat stijgende IQ.

Groetjes Maaike