De Jacht op Görkren

[Glorfindel]

Kaart van Imharil, de wereld waar het verhaal zich afspeeld:

Verkleinde afbeelding. Klik om te vergroten.

Proloog
____________________________

"In het Vervloekte Woud van Runír schuilt een wezen. Monsterlijk is zijn aanblik, en wee degene die zijn pad kruist. Görkren is de naam; tanden zo groot als Lak’Ihv kromzwaarden, en poten als eikenbomen, zeggen ze." Er sprak een kalend, rondbuikig mannetje met een dik Hoornidiaans accent. Hij was gezeten in de hoek van een duistere taveerne, waar de muffe geur van zweet en alcohol door de lucht zweefden. Het mannetje was klein; nog geen zes mensenhoofden lang. Hij sprak in een lage, gedempte stem terwijl hij achterdochtig om zich heen keek. Zijn gedrongen postuur leunde voorover op een houten tafel terwijl zijn knoestige handen een kom rond een beker met bier vormden. De dag was nog jong, maar dit belette hem en verschillende andere vaste ‘klanten’ er niet van om een beker van het lauwe donkere brouwsel dat de eigenaar, Gramh, bier noemt te bestellen.
"Zeggen ze, Hurn, zeggen ze," herhaalde een ruwe doch duidelijk verstaanbare stem vanaf de andere kant van de tafel op een nogal spottende manier.
Het mannetje keek op van zijn beker. Hij was uit verveling, of pure gewoonte zijn drank herhaaldelijk in een kring gaan draaien, om zo weer schuim te vormen. Een frons vormde zich op zijn gerimpelde gelaat toen hij keek, en zag hoe een in schaduw gehuld figuur nonchalant achteroverleunde in zijn stoel, die kraakte onder zijn gewicht. Maar het is niet zo dat Damarin de fysiek van zijn tafelgenoot deelde, daarentegen juist. Lang, en sterk gebouwd was hij. Half krullend zwart haar reikte tot zijn schouders, rustend op zijn gekookt lederen jagersvest dat eruitzag alsof het betere dagen had gezien. Zijn gezicht was gestoppeld, en zijn blik scherpzinnig.
"Ik hoop dat je net zoveel resultaat levert als praatjes," antwoordde het mannetje geïrriteerd.
Al sprekend smeet hij een groene buidel hardhandig op de tafel. De inhoud van de buidel kletterde hevig toen het met het houten oppervlak van de tafel botste. Hurn stond bekend om zijn temperament, zodanig dat andere aanwezigen het geluid negeerden en niet eens de moeite namen hun hoofden naar de twee te draaien.
"Twintig goudstukken, zoals afgesproken. De rest krijg je als het dood is. En dan bedoel ik morsdood."
Damarin ging weer rechtop zitten. Hij zag met lichtelijk toegeknepen ogen hoe de dwerg de buidel op tafel gooide. Hij schoof het donkergroene stoffen zakje over het oneffen tafelblad rustig naar zich toe, en woog het overwegend in zijn palm. Zijn handen oogden deels zwart in de duisternis doordat ze waren bekleed met vingerloze, enigszins gerafelde handschoenen.
Damarin kantelde zijn hoofd iets naar rechts, een paar azuurblauwe ogen oplichtend in de duisternis doordat ze het beetje daglicht dat binnenkwam weerkaatsten.
"Ik vertrouw je op je woord," sprak hij terwijl hij de buidel in zijn zak stak. Zijn intense blik benadrukte zijn wantrouwen, niet wijkend van de nu hoofdknikkende Hurn. Dit zou niet de eerste keer zijn dat een opdrachtgever het tellen van de goudstukken niet zo nauw nam. Ook al waren Oppervlaktedwergen zo eerlijk als goud, ze hadden soms de lastige neiging om doelmatig dingen te verzwijgen.
Damarin verliet de taveerne en slaakte een diepe zucht. Zijn opdracht: Een wezen genaamd Görkren, dat vrijwel nooit gezien was, doden. Hij had geen idee waarom de dwerg hier zo’n baat bij had, het scheen diep in het Vervloekte Woud te leven- als het al daadwerkelijk bestond. Hierdoor zag hij dus niet hoe de dwerg hier profijt van kon hebben.
Een mythe gecreëerd door dorpelingen om hun kinderen af te schrikken, dacht Damarin. Maar de koppige dwerg leek zo zeker van zijn zaak, en wie is hij om een stapel goudstukken af te slaan.. ongeacht de manier waarop de dwerg het verkregen had.

____________________________

[Glorfindel]

I
____________________________

Het was een mooie zomerochtend op de Gouden Vlaktes. Er hing een kleine sliert wolken aan de horizon, welke een rode, roze en zelfs oranje kleur aannam naarmate de zon omhoogkroop. De omvangrijke tarwevelden die het dorp omgeefden glansden goud op doordat de natte ochtenddauw de talrijke zonnestralen in duizend richtingen deed weerkaatsen.
De vogels schalde vrolijk hun liederen vanuit de hoogste takken, en menig dorpeling stond buiten nog even te genieten van de zonsopgang, voordat ze aan hun dagtaken of werk moesten.
Voor hem lag een zandpad, meanderend over het heuvelachtige, gouden landschap met smalle vertakkingen die naar de houten huizen en boerderijen leidde, welk verspreid lagen langs het pad. Een gigantisch bladerdek strekte zich ver uit over de horizon, verduisterd doordat de vroege oranje zon zich er op de ochtend nog achter verschool; het Vervloekte Woud van Runír.
Een collectie gebouwen van verschillende soorten en maten lag voor het woud, gebouwd in twee halve cirkels om een geplaveid plein. Op het plein stonden momenteel kraampjes die allen verschillende dingen aanboden waaronder vlees, brood, vis en allerlei gereedschappen. Kortom, producten die de dorpelingen eigenhandig kunnen fabriceren.
Grenzend aan het marktplein, in het verre midden van de halve cirkels lag een ronde tempel. Gehouwen uit koolzwart marmer en op het dak een toren van diezelfde kleur, welke tientallen meters de lucht in stak. Het gebouw torende ver boven de anderen uit en oogde nogal sober en misplaatst in deze kleurrijke omgeving. Dit kwam doordat het dorp later om de tempel heen was gebouwd, door Mensen. Hierdoor was het oord een bedevaartsoord geworden voor de Pelgrims van Runír, de Hogere Macht waaraan de tempel gewijd was.

Damarin liep gestaag over het brede zandpad dat hem naar het marktplein leidde, een koele bries blazend door zijn warrige zwarte haar. Zijn zwartleren laarzen schopten verschillende kiezels opzij.
Een lang stalen zwaard gedragen in een schede was bevestigt aan zijn riem en rustte tegen zijn middel en op zijn linkerschouderblad hing een rij van zilverkleurige dolken.
Menig dorpeling keek hem met vreemde ogen aan wanneer hij passeerde, woorden als "Vreemdeling," en "Dwaler," sprekend in gefluisterde toon. Damarin trok zich hier echter weinig van aan; het volk in deze streek stond bekend voor hun schuwe behandeling jegens buitenstaanders die niet op een Pelgrimstocht waren. Ze verkochten hun waren echter met genoegen aan diezelfde vreemdelingen.
De meeste dorpelingen waren al aan het werk op de vergulde tarweakkers, zo waren anderen op weg, zij het te paard of the voet.
Het mocht dan vroeg zijn, maar het marktplein was levendig; brullende kraameigenaren die hun concurrenten probeerden te overstemmen, groepen mensen die zich bij kramen verzamelden alsof ze werden bijeengedreven als kuddes schapen en poogden nog wat voedsel te bemachtigen.
Damarin was gestopt in wat ongeveer het midden van het plein zou zijn, voor een goed overzicht van de drukte. Kinderen die tikkertje spelen renden rakelings langs hem. Dorpelingen die maar al te vroeg op waren gestaan passeerden hem met een tevreden lachje en een mand gevuld met voedsel.
"Erg onverstandig, een buidel geld zo laten bungelen aan je riem. Vooral in deze streek." Damarin draaide zich abrupt om. Zijn ogen vielen op een bleke, jonge vrouw met halflang, glanzend bruin haar. Ze oogde smal in postuur en droeg een armoedig uitziende tuniek waarvan het stof uitgescheurd was aan de zijkant. Kilheid lag verscholen achter de gulden irissen die aandachtig naar hem opkeken.
Een scheve grijns verscheen op haar volle lippen toen ze zag dat Damarin haastig naar zijn buidel tastte. Hij zuchtte in opluchting toen hij merkte dat het nog altijd aan zijn riem zat.
"Onverstandiger is degene die hem probeert af te nemen," antwoordde hij kalm terwijl hij met zijn wijsvinger suggestief op de greep van zijn zwaard tikte.
De vrouw grinnikte zachtjes terwijl haar tengere hand bruine lokken achter haar oren streek.
"Misschien.." prevelde ze terwijl haar sluwe ogen zoekend over het plein keken.

____________________________

Heb het eerste hoofdstuk sneller af als verwacht, dus ik post hem er maar gelijk achteraan! (: Gebeurt nog niet veel, dus het kan saai lezen. Het is meer één grote beschrijving. Let me know what you think!

[Xatham]

Beste Glorfindel,
Op 9 augustus heb je het tipex-team gevraagd je verhaal te beoordelen en daarbij vooral te letten op grammatica en of het verhaal niet te saai en langdradig is.

Ik heb voor zoverre je het verhaal af had, het door gelezen, en wat mij betreft heb je wel een complimentje verdiend. Voor veel schrijvers, zeker de beginnende, is het moeilijk om de juiste balans te vinden tussen details en gebeurtenissen. Als je te weinig dingen laat gebeuren in je verhaal kan een lezer namelijk nog al snel de draad kwijt raken omdat deze als het ware bekogeld wordt met details. Echter, als een verhaal juist te weinig details bevat, wordt het verhaal al snel te saai omdat het te weinig diepgang heeft. Jij hebt in mijn ogen een goede balans gevonden tussen de twee. Je weet mijn aandacht goed vast te houden. En ik heb eigenlijk verder maar een ding te zeggen: Schrijf zo door!

Qua grammatica heb ik ook niet veel aan te merken. Er zijn een paar kleine foutjes die ik heb gevonden. Hieronder heb ik ze geciteerd en uitgelegd wat er aan mijn ogen fout aan is:

‘’Zeggen ze, Hurn, zeggen ze,’’ herhaald een ruwe doch duidelijk verstaanbare stem vanaf de andere kant van de tafel op een nogal spottende manier.

'Herhaald' moet hier met een 't' op het eind.

Damarin verliet de Taveerne en slaakte een diepe zucht.

Waarom heb je 'Taveerne' hier met een hoofdletter gedaan? En volgens mij, ik weet het niet zeker, is het woord 'taverne' met een 'e' minder in het midden van het woord.

brullende kraameigenaren die hun concurrenten proberen te overstemmen, groepen mensen die zich bij kramen verzamelden alsof ze werden bijeengedreven als kuddes schapen en poogden nog wat voedsel te bemachtigen.

Aangezien de rest van je verhaal ook in verleden tijd geschreven is, zou ik van 'proberen' in het eerste deel van de zin na de puntkomma, ook verleden tijd maken.

Verder viel het me nog op dat je bij citaten twee losse aanhalingstekens gebruikt. Er is ook een toets op het toetsenbord waarmee je automatisch een dubbel aanhalingsteken krijgt. Doordat je steeds twee enkele aanhalingstekens gebruikt, is er iets te veel open ruimte en staan sommige aanhalingstekens de verkeerde kant op gericht. Misschien kun je, als het niet al te veel werk is, dat ook nog even verbeteren.

Tot zo ver je tipex-feedback. Hopelijk heb je er wat aan!

Namens het tipex-team,
Xatham

[Glorfindel]

Bedankt voor je snelle en positieve reactie! (: Ik heb al wat aanpassingen verricht. Taverne of taveerne kan allebei trouwens, taveerne is gewoon een wat oudere spelling. Hoop in de komende dagen het verhaal nog een stuk te vervolgen. (:

[JodieJJ]

Ik ben nog met het eerste stukje bezig , maar ik wilde even een stipje om het later verder te lezen xD heb nu geen tijd. Maar het begin is al veelbelovend kwa schrijfstijl, de personages beginnen direct te leven door de goede detail die je hebt verwerkt.

tanden zo groot as Lak’Ihv kromzwaarden,

As moet volgens mij als zijn .

Ik heb nog een tip voor je ( toch nog even hele stukje afgelezen xD kon het niet laten )
Nu hebben bijna al je zinnen bijzinnen, door extra informatie te geven. Probeer dit af te wisselen. Dus paar korte zinnen, dan weer een paar lange meer beschrijvende. Als je alleen maar beschrijvende zinnen gebruikt, is het leesritme niet echt lekker.. hmm ik weet niet hoe ik het beter kan omschrijven. Je zinnen krijgen allemaal eenzelfde toon.

Nu moet ik echt even stoppen, zo lees ik verder

[Glorfindel]

Bedankt voor je reactie Jodie, heb jouw kritiek er ook in verwerkt. Dat ik veel lange zinnen heb ligt er waarschijnlijk aan dat ik korte zinnen zelf niet mooi vind lezen. Vind ze soms zelfs irritant, haha.

[Saskjezwaard]

Ik begin ook eerst met je proloog, anders zit ik dadelijk helemaal scheel achter de laptop van het speuren naar foutjes
Ik heb er een paar gevonden, het zijn voornamelijk schoonheidsfoutjes die je zelf niet zo op zullen vallen, dus doe ik het voor je

"In het Vervloekte Woud van Runír schuilt een wezen. Monsterlijk is zijn aanblik, en wee degene die zijn pad kruist. Görkren is de naam; tanden zo groot als Lak’Ihv kromzwaarden, en poten als eikenbomen, zeggen ze," er sprak een kalend, rondbuikig mannetje met een dik Woornidiaans accent.

De interpunctie bij dialogen, altijd leuk^^
Hier moet 'er sprak' Er sprak zijn, omdat de zin hier eindigt. Ik zal even een paar voorbeeldjes geven.
"Tenminste, dat zeggen ze," sprak een mannetje. Omdat hier de zin na de aanhalingstekens nog doorloopt, is het komma" kleine letter, dus ," sprak
Dit is ook zo bij vraag- en uitroeptekens, alleen hoeft er dan geen komma.
Tenminste, dat zeggen ze!" sprak een mannetje.
Als de zin is afgelopen, dan moet er punt" Hoofdletter, dus ." Er
Tenminste, dat zeggen ze." Er sprak een mannetje...
Hopelijk is het zo duidelijk, als je vragen hebt mag je ze gerust stellen =)

herhaalt een ruwe doch duidelijk verstaanbare stem vanaf de andere kant van de tafel op een nogal spottende manier.

herhaalt moet herhaalde zijn, het moet in verleden tijd geschreven worden net zoals de rest van je zinnen.

Hij was gezeten in de hoek van een duistere taveerne, de muffe geur van zweet en alcohol zwevend door de lucht.

hier mist naar mijn gevoel nog een woordje: 'waar' Nu staat het er los in de zin, het wordt nergens aan verbonden
Hij was gezeten in de hoek van een duistere taveerne, waar de muffe geur van zweet en alcohol zweefde door de lucht.

Een diepe frons vormde op zijn gerimpelde gelaat toen hij keek, en zag hoe een in schaduw gehuld figuur nonchalant achteroverleunde in zijn houten stoel.

Een diepe frons vormde op zijn gerimpelde gelaat toen hij keek, en zag hoe een in schaduw gehuld figuur nonchalant achteroverleunde in zijn houten stoel. De stoel kraakte onder zijn gewicht.

Een schoonheidsfoutje twee keer stoel vlak achter elkaar staat niet echt mooi. Je kunt de stoel vervangen door een verwijswoord, zoals 'die'.
een diepe frons vormde zich op zijn...

Half krullend zwart haar reikte tot zijn schouders, rustend op zijn gekookt lederen jagersvest dat eruitzag alsof het betere dagen had gezien; zijn gezicht was gestoppeld, en zijn blik scherpzinnig.

Je houdt wel erg van het gebruik van dit: ; bij deze zin kan het gewoon een punt worden. Een zin is af bij een punt en onbewust neemt een lezer dan een adempauze. Doordat jij ; gebruikt, ontneem je de lezer zijn adempauze en wordt de zin te lang en misschien te saai. Zoals Jodie geloof ik al zei, probeer korte zinnen met langere af te wisselen, dat geeft meer afwisseling, dus is het fijner door te lezen.

Zijn opdracht; een wezen genaamd Görkren, dat vrijwel nooit gezien was, doden.

Hier mag je je geliefde ; vervangen door een dubbele punt, je geeft namelijk een opsomming/reden (god, hoe noem je dat). Nou ja, het moet iig Zijn opdracht: een wezen... zijn

Hij had geen idee waarom de dwerg hier zo’n baat bij had, het scheen diep in het Vervloekte Woud te leven- als het al daadwerkelijk bestond.

Je maakt hier je zin niet af. Nu weet de lezer niet waarom Damarin niet weet waarom de dwerg hier zo'n baat bij heeft. Wat erna komt is namelijk voor ons geen reden dat de dwerg de Görkren door wil hebben. Misschien als je het in de zinnen erna uit wilt leggen, dat het wel klopt =)

Oja, in je titel staat Görken, maar in je stukje noem je het Görkren, met een r meer. Staat een beetje slordig =)

Zo, dit waren alle fouten die ik kon vinden en ik heb heeel erg streng nagekeken^^ dat komt omdat er verder niet veel fouten instonden, mijn complimenten daarvoor! Ik heb wel een paar tips voor je, waardoor je je verhaal kunt verbeteren^^

Nu heb je het wel in witstukken opgedeeld, maar het is nog niet in alinea's opgedeeld. Je stukken zijn wel klein, maar het ziet er zo compact uit dat ik soms moeite moet doen om helemaal aan het einde van je stukje te komen en niet de regel kwijt te raken. Dit kun je verhelpen door iedere keer als er een dialoog begint en er een nieuw iemand spreekt, het op een nieuwe regel te zetten. Zo oogt je tekst meteen al wat luchtiger.
Ook kun je je tekst even nalezen en, waar voor je gevoel er een rustpauze moet, een keer enteren =)

Je schrijfstijl is heel gedetailleerd, iets waar ik heel erg van hou, maar nu overdrijf je een beetje, vooral in het eerste stukje. Niet alles hoeft een kleur, geur, gestalte etc. te hebben. Als je voor ongeveer elk zelfstandig naamwoord 1 of 2 bijvoeglijke naamwoorden zet, komt het al snel geforceerd over. Ik ken het probleem^^
Hier is weer afwisseling de sleutel, probeer per zin gewoon niet te veel te doen en niet te veel in zinnen achter elkaar.

Dat waren de tips voor vandaag, hopelijk heb je er iets aan en voel je je niet aangevallen, dat is nml niet de bedoeling want ik vind je verhaal tot nu toe heel erg goed! Ondanks wat ik zei over je schrijfstijl, vind ik het voor het grootste deel (min de overvloedige details) heel erg fijn weglezen, heel veel details zodat je kunt zien dat je het goed hebt overdacht en zo ongeveer alles voor je ziet. Heel goed gedaan!
Ook heb je een overzicht om alles goed in elkaar over te laten lopen, niet van de hak op de tak, maar dat het vloeiend is. Je ziet wat de andere aanwezigen dan de hoofdpersoon in je verhaal doen. Ook geef je je karakters trekjes mee waardoor ze levend worden, das altijd goed^^

Zeg het maar als je wilt dat ik voor je volgende post de grammaticafoutjes (Als ze er zijn tenminste ) eruit haal. Dan zal ik kijken of ik ergens tijd kan vinden^^

[Glorfindel]

Jij ook bedankt voor de ontleding! Ben het sommige dingen eens en met andere dan ook weer niet, maar ik zal de tekst aanpassen met de dingen waar ik het mee eens ben haha. Dat van die naam is een aardig slordige typfout, trouwens. o.o

"Hij was gezeten in de hoek van een duistere taveerne, de muffe geur van zweet en alcohol zwevend door de lucht."

Ik vind bijvoorbeeld dat die zin wel kan. Met de rest ben ik het grotendeels wel eens. (: En zou fijn zijn als je het tweede stukje ook kunt checken als je daar tijd en zin in hebt, daar zullen ook best nog wel wat fouten inzitten.

[grazie]

Ik heb zojuist je verhaal gelezen, goede beschrijvingen hoor. Ik ben geen tipex team lid of zo, vandaag voor de eerste maal zelf iets gepost, vandaar dat ik je verhaal zag staan.
Ik merkte alleen dat je soms overspringt van heden naar verleden, laatste zin van je proloog; "en wie is hij om een stapel goudstukken af te slaan.." (wie was hij)
in deel 2 "Voor hem lag een zandpad, meanderend over het heuvelachtige gouden landschap met smalle vertakkingen die naar de houten huizen en boerderijen leidden," ( leidde)
"werden bijeengedreven als kuddes"( bijeengedreven waren)

verder een paar, in mijn leeservaring vreemde zinnen;

te genieten van de zonsopgang, voordat ze weer aan hun werk moesten."" waren die mensen al de hele nacht aan het werk?

"meanderend over het heuvelachtige gouden landschap" , betekenis van Meanderen, Sterk kronkelen van een rivier of geul.

"gigantisch bladerdek strekte zich ver uit over de horizon, verduisterd", was het bladerdek verduisterd? , en waarvandaan strekte het gigantisch bladerdek zich uit hoe kon het over de de horizon reiken?

"Een collectie gebouwen van verschillende soorten en maten lag voor het woud," = Zelfst. Naamw. verzameling van (kostbare of zeldzame) dingen die bij elkaar horen`een mooie collectie schilderijen` `fotocollectie`

"Grenzend aan het marktplein, in het verre midden van de halve cirkels lag een cirkelvormige tempel. Gehouwen uit koolzwart marmer en op het dak een toren van diezelfde kleur, welke tientallen meters de lucht in stak. Het gebouw torende ver boven de anderen uit en oogde nogal sober en misplaatst in deze kleurrijke omgeving." = grenzend, en in het verre midden,= Werkwoord 1 liggen naast (iets) `De tuin grenst aan het water.` als combinatie komt het vreemd over

"op het dak een toren van diezelfde kleur, welke tientallen meters de lucht in stak. Het gebouw torende ver boven de anderen uit en oogde nogal sober en misplaatst in deze kleurrijke omgeving. Dit kwam doordat het dorp later om de tempel heen was gebouwd, door Mensen. Hierdoor was het oord een bedevaartsoord geworden voor de Pelgrims van Runír, de Hogere Macht waaraan de tempel gewijd was"
= een toren steekt al in de lucht en dezelfde kleur en diezelfde kleur, welke kleur en waarvan, daarna schrijf je 'nogal sober' en 'kleurrijke omgeving' = hoe kleurrijk was de omgeving, en sober is bescheiden, eenvoudig, ingetogen, matig, onopgesmukt bedoelde je dat of somber, vanwege het zwart marmer? hoe kan het dat je dorp er omheen gebouwd was je beschrijft eerder 'grenzend aan het midden '

"Zijn zwartleren laarzen schopten"= wie droeg die laarzen, of deden ze dit uit zichzelf?

" Zijn ogen vielen op een bleke"= waar kwamen zijn ogen terecht? of 'hij keek hij in de richting van..'

"Kilheid lag verscholen achter de gulden irissen"= als het verscholen lag, hoe kon hij het dan achter haar irissen zien? en waar is de rest van haar oog gebleven, althans zo lees ik het.
"prevelde ze terwijl haar sluwe ogen"= hoe zien sluwe ogen eruit? hetzelfde als gulden irissen waarachter....

Ik weet niet of het echt overzichtelijk is neergezet vanwege de quotes, het waren er nogal wat.
Vat het niet op als neerbuigende kritiek. Het zijn zinnen die mij opvielen als 'gewone lezer'en waar je als schrijver misschien anders tegenaan kijkt. Nogmaals, ik ben geen tipex team lid of zo, en vind je verhaal erg goed. Ben benieuwd naar het vervolg!

[JodieJJ]

meanderend over het heuvelachtige gouden landschap

Heuvelachtige, gouden landschap.

Omdat bijdoe bijv. naamwoorden op landschap slaan, komt er een komma tussen.

vertakkingen die naar de houten huizen en boerderijen leidden, welk verspreid lagen langs het pad. Een gigantisch bladerdek strekte zich ver uit over de horizon, verduisterd doordat de vroege oranje zon zich er op de ochtend nog achter verschool; het Vervloekte Woud van Runír.

Hier opmerking op Grazie's commentaar. Als de zon opkomt dan is het uiterst randje van de horizon vaak duister. Dus in dit geval is het een hele goede omschrijving.
Daarbij kan het bladerdak inderdaad over de horizon uitstrekken ( je ziet eigenlijk niets anders dan de bomen tot de horizon. * hoop dat dit een beetje duidelijke uitleg is xD* )

, in het verre midden van de halve cirkels lag een cirkelvormige tempel.

Ik volg niet helemaal hoe jij het verre midden ziet, ?
En in dit stukje vind ik dat je het woord cirkels iets te veel gebruik, probeer daarin iets meer te variëren.

Het gebouw torende ver boven de anderen uit en oogde nogal sober en misplaatst in deze kleurrijke omgeving. Dit kwam doordat het dorp later om de tempel heen was gebouwd, door Mensen. Hierdoor was het oord een bedevaartsoord geworden voor de Pelgrims van Runír, de Hogere Macht waaraan de tempel gewijd was.
Damarin liep gestaag over het brede zandpad dat hem naar het marktplein leidde, een koele bries blazend door zijn warrige zwarte haar.

Ik vind dit niet zo'n mooie overgang, vanuit een hele omschrijving plots naar Damarin. Ik had liever de omschrijving van het dorp vanuit Damarin gezien, of een wat meer afstandelijke kijk op Damarin zelf denk ik *-)… hmmm lastig xD

Zijn zwartleren laarzen schopten verschillende kiezels opzij.

Weer even opmerking op Grazie , ik hou van dit soort zinnen. Het is een beetje spelen met je zinnen eigenlijk. Het veranderd het perspectief van waaruit je leest en laat je een kort moment inzoemen op detail, daarbij kan het een fijne wisselende werking geven in lezen. Of althans zo is mijn mening erover .

Een lang stalen zwaard gedragen in een schede was bevestigt aan zijn riem en rustte tegen zijn middel, op zijn linkerschouderblad hing een rij van zilverkleurige dolken.

Omda dit een beetje een opsomming is zou ik de laatste komma vervangen door een en. Nu heb ik het gevoel dat er nog iets achteraan moet komen..

Damarin trok hier zich

Damarin trok zich hier.. vind ik beter klinken, ik weet niet of het ook zo hoort eigenlijk --

in afwachting van het signaal.

Ik zou dit weglaten, het is voor mij iets te veel verradend en ik zou daarom meer bij het POV van Damarin blijven, dat houdt het wat spannender.

Voor de rest weer super stuk. Dat van de lange zinnen moet je natuurlijk zelf bepalen als jij het mooier vind moet je het zeker doen , ik vind zelf een afwisseling van lange zinnen en korte zinnen mooier en wat fijner lezen maar dat is natuurlijk ieders smaak .
Ik vind trouwens dat je een goede gevuld vocabulaire hebt zeg , wilde dat ik dat had xD. Je hebt een beetje dat ouderwetse in je schrijfstijl.. bleeh dat wil ik ook voor het verhaal waar ik nu mee bezig ben! xD.

[Glorfindel]

Beiden weer bedankt! (: @ Jodie; ik denk dat ik teveel Tolkien heb gelezen. Als je zijn boeken leest valt het op dat er zoveel lange zinnen en beschrijvingen in staan. Ben groot fan van hem, als je dat nog niet was opgevallen haha. Hij heeft een grote invloed gehad op mijn schrijfstijl, dus dat zou ook dat ouderwetse kunnen verklaren. (:

Het gaat nogal klote qua gezondheid de laatste tijd en heb nu ook totaal geen inspiratie om verder te schrijven, jammer genoeg. Maar ff afwachten : /

[Glorfindel]

__________________________________________________

Bullard keek onrustig over het plein, zijn ogen wisselend tussen de dorpelingen die hem onwetend passeerden. Vlug haalde hij een mes tevoorschijn uit de mouw van zijn bruine gewaad. Het was klein, het ijzeren schaapsvoetlemmet was ongeveer tien centimeter lang. Hij aarzelde geen moment en bracht de scherpe punt van het mes naar zijn hand, stevig drukkend in zijn eigen palm. Zijn gezicht vertrok van de pijn die het koude ijzer dat door zijn vlees sneed veroorzaakte terwijl zwart, smeuïg bloed uit de wond sijpelde. Bullard trok het mes eruit en een diepe snee omgeven door zwart bloed gaapte hem aan.
Zijn hand trilde terwijl hij het lemmet plat langs de wond legde en het olieachtige bloed op de punt smeerde. Hij hield stil, ondanks de pijn.
‘Ze mogen het niet weten,’ dacht hij terwijl hij het mes nam en zijn mouw er weer overheen liet vallen om het zo goed mogelijk uit het zicht van anderen te houden .
‘Zij had hem dit ingefluisterd. Bullard moest wel, falen was geen optie.’ Allerlei gedachten spookten door zijn verwarde geest. Hij bevond zich in een donker steegje langs het marktplein, en probeerde zo onopvallend mogelijk zijn stappen richting de lange Dwaler te maken nu Sirea zijn aandacht had.
Hij beet op zijn geschilferde onderlip. Sirea... zij mocht niks van Haar weten. Kralen van zweet druppelden over zijn voorhoofd terwijl hij naderde. Gitzwarte lokken haar, vochtig met zweet, bengelden voor zijn bloeddoorlopen ogen met iedere stap die hij nam. Hij kon zijn eigen zoute geur ruiken. Bullard kwam enkele meters achter de Dwaler tot een halt.
‘Wat als hij faalde?’ Een koude rilling liep over zijn rug bij de gedachte. Hij probeerde zijn angst in te slikken en knikte naar Sirea.

''Uw gezicht is me niet bekend.'' De vrouw deed een stap naar Damarin toe. Ze sprak zachtjes, haar stem gepolijst en zoet als honing. Damarin fronste zijn wenkbrauwen en draaide zijn hoofd iets, alsof hij aandachtig luisterde, terwijl zijn ogen op de hare rustte. Haar muzikale stemgeluid betrad zijn oren en drong diep tot in zijn lijf door.
''Ik ben niet van hier,'' sprak hij, nu ook in een verlaagd volume. Zijn kabbelende, brommende stem klonk verzwakt. Damarin maakte aanstalten om van de vrouw te wijken, maar de stem van de vrouw commandeerde hem te blijven staan. Vreemd genoeg deed hij dat ook.
Het was alsof zijn lichaam bevroor, alsof zijn eigen benen niet meer aan hem toebehoorden. Hij had nog genoeg kracht om voor zich heen te kijken; zijn zicht werd wazig, het leek alsof een waterige sluier een barrière om hem heen vormde, de details weg filterde en alleen de grote vormen overliet.
Plotseling klonk er een schelle, paniekerige schreeuw, gevolgd door een stekende pijnscheut in zijn zij.
Hij voelde dat de adrenaline die door zijn lijf begon te gieren hem plompweg uit zijn droomtoestand haalde en zag dat de vrouw die voor hem had gestaan, plots verdwenen was.
Zijn rechterhand drukte hij stevig op zijn steekwond, maar bloed vloeide er nog steeds op een hoog tempo uit. Hij draaide zich in een ruk om, en zag hoe een jongen gekleed in een bruin gewaad zich haastig uit de voeten maakte terwijl hij de geschrokken toeschouwers uit de weg duwde.
Hij poogde hem te achtervolgen, maar een paar luttele stappen later werd hij, adrenaline of niet, door pijn en het hevige bloedverlies gedwongen om zijn middel in garen te wikkelen, zo de wond afknellend. Hij had altijd wat verbandmiddelen bij zich.
Terwijl hij enkele seconden later de laatste hand legde aan zijn verband, klonk er het geluid van een pijl die met hoge snelheid door de lucht zoefde. Toen was het stil, akelig stil bijna, veel mensen waren met de wind in hun benen gevlucht. Er kwamen alleen nog wat laatkomers de markt op, die, vol verbazing , hun vertrek alsnog maakte. Er klonk een doffe slag. ''Voltreffer,'' sprak een man die zich nu een weg naar Damarin baande. Een dwerg, zag hij terwijl hij zijn blik naar hem wierp.
De dwerg draaide handig een van zijn pijlen tussen zijn vingers, en stopte hem met dezelfde vingervlugheid terug in zijn pijlenkoker toen hij voor Damarin stond.
''Vahurn, zoon van Hurn, aangenaam.'' Hij sprak snel, en een scheve grijns vormde op zijn enigszins trotse gelaat terwijl hij zijn hand naar hem uitstak. Damarin deed hetzelfde, bukte voorover en stak zijn hand naar Vahurn uit, ze schudde handen en hij stelde zich voor.
''Damarin van Ithellion.. Zoon van Hurn?'' Damarin keek vragend.
''Yup, dezelfde cynische oude zak van een vader waar jij eerder deze dag nog woorden mee hebt gewisseld.'' Nu hij het zei, de dwerg had veel weg van zijn vader, hij deelde alleen niet de neveneffecten van ouderdom. De dwerg had ook een vlotte babbel die hij duidelijk niet van zijn vader geërfd had. Damarin knikte simpelweg met zijn hoofd en keek vervolgens in de richting waar hij de jongen voor het laatst gezien had.
Tientallen meters verderop, aan de rand van het geplaveide plein kroop de jongen voort over de zanderige grond van een zijsteegje, in een tevergeefse poging om alsnog te ontkomen. Een pijl had zich tot diep in zijn rug geboord, en stak nu de lucht in. Vahurn grinnikte toen hij zag waar Damarin naar keek. ''K' had iets hoger mogen richten,'' zei hij half lachend. Damarin mompelde iets onverstaanbaars en begaf zich strompelend naar de jongen, die zich niet meer had verroerd. Vahurn volgde.

[Saskjezwaard]

Het vorige deel was al voor je nagekeken door 2 personen, dus die sla ik even over^^ stukje 3:

Vluchtig haalde hij een mes tevoorschijn uit de mouw van zijn bruine gewaad.

Even opgezocht^^, vluchtig betekent: vluch·tig bn, bw 1 snel verdampend: ~e oliën 2 snel voorbijgaand 3 oppervlakkig; haastig, zonder zorg
Het is dus een korte handeling die impliceert dat hij zijn mes even tevoorschijn haalt, terwijl hij juist zijn mes vast blijft houden. Ik zou er vlug of snel van maken.

Hij aarzelde geen moment, en bracht de scherpe punt van het mes naar zijn hand, stevig drukkend in zijn eigen palm.

En we gaan mierenneuken! bij de meeste 'en' en hoeft geen komma, alleen als je meerderen gebruikt in de zin =)

‘Zij had hem dit ingefluisterd. Bullard moest wel, falen was geen optie.’

Een vraagje, denkt Bullard in derde persoon? Anders hoeven er geen aanhalingstekens bij. Je kunt het trouwens ook schuin drukken, dan raken de lezers niet in verwarring of het gesproken is of niet^^

Sirea.. zij mocht niks van Haar weten.

Verder met mierenneuken, na Sirea heb je twee punten neergezet, maar het moeten er 3 zijn

De vrouw nam een stap naar Damarin toe.

Volgens mij is de uitdrukking: de vrouw deed een stap naar Damarin toe.

Vreemd genoeg, deed hij dat ook.

Komma weg

Het voelde alsof de adrenaline die door zijn lijf begon te gieren hem plompweg uit zijn droomtoestand haalde.

Alsof? Dus hij was nog steeds in de droomtoestand? zeiken om het zeiken he xD

Zijn rechterhand drukte stevig op zijn steekwond en bloed vloeide er op een hoog tempo uit voort terwijl hij zich omdraaide,

volgens mij is de uitdrukking: bloed vloeide er in een hoog tempo uit. ( en voort is volgens mij ook dubbelop)

Een dwerg, zag hij terwijl hij zijn blik naar hem wierp.

en weer is volgens mij de uitdrukking: een blik op hem werpen

Hij deed hetzelfde, bukte voorover en stak zijn hand naar Vahurn uit, ze schudde handen en hij stelde zich voor.

Ik zou hier hij vervangen door DAmarin, het was mij in eerste instantie niet duidelijk wie wat deed. En schudde is met een 'n'tje erachter^^

De dwerg had ook een vlotte babbel die hij duidelijk niet van zijn vader geërfd had.

Die 'ook' vind ik hier een beetje raar staan, kan het even niet goed uitleggen (niet veel tijd)

Damarin knikte louter met zijn hoofd, en keek vervolgens in de richting waar hij de jongen voor het laatst gezien had.

Weer opgezocht^^: louter, bn. bw. rein, zuiver ; onvervalst. klopt niet helemaal en ik heb geen idee wat je hier eigenlijk bedoelt, dus vervanging moet je zelf maar vinden^^

"K' had iets hoger mogen richten,''

Als je letters vervangt door een aanhalingsteken, moet je dat teken plaatsen op de plek van de letter die verdwijnt. Nu is dat wel lastig doordat de aanhalingstekens vd dialoog er ook zijn en om eerlijk te zijn heb ik geen idee hoe je dat zou moeten oplossen. Tja, t makkelijkste is als je er gewoon ik van maakt^^
"'K had iets hoger moeten richten," Hmm, staat niet helemaal mooi. Nja, zie maar wat je doet^^

Voor de rest weer heel mooi geschreven, al heb ik soms het idee dat je een beetje te veel aandacht besteedt aan dingen die er niet veel toedoen terwijl andere dingen naar mijn gevoel weer juist te snel gaan. Maar dat is eigenlijk mijn enige kritiek weer (ik blijf erop doorhameren xD) want je schrijfstijl leest nog steeds heel erg fijn weg en je hebt lekker interessante karakters gemaakt. Schrijf maar snel verder en laat de inspiratie tot je komen^^

[Glorfindel]

@ Sask: Weer bedankt voor je reactie. (: Heb de meeste dingen al aangepast.
Ja, Bullard denkt in derde persoon, en louter betekent ook 'enkel'. Maar hoe bedoel je dat je het idee hebt dat ik te veel aandacht besteedt aan dingen die er niet veel toe doen? En welke dingen gaan te snel? Zou fijn zijn als je dat nog een beetje zou kunnen uitleggen. (:

Heb alweer een nieuw stuk! Ik vind het zelf niet zo heel goed, weet niet waarom, but you be the judge, right?

__________________________________________________

De stekende pijn in Damarin zijn zij was toegenomen; het voelde alsof het ijzer van het mes zelf nog in zijn vlees stak. Warmte welde op in de diepe snee en een kloppend gevoel verergerde zijn pijn. Hij ademde zwaar en met iedere stap die hij nam kromp hij verder ineen.
Vahurn was al vooruitgelopen dus hij zag pas hoe Damarin er aan toe was wanneer ze beiden bij de ingang van de steeg stopten.
"Ik weet een goede heelmeester hier in de buurt," zei hij terwijl hij fronsend naar Damarin keek.
"Later," antwoordde Damarin knarsetandend en knikte in de richting van de jongen. Hij hield zich sterk. Vahurn haalde zijn schouders op.
"Al goed, baas," zei hij grappend. Vahurn begon zich een weg te banen door de drek die zich, door een combinatie van regen en zand, op de grond had gevormd. "Verdomme, deze laarzen zijn net nieuw," morde hij terwijl hij een blik van minachting op de grond wierp, alsof het hem kon zien en horen.
Het was een smal steegje; een meter of drie breed, en bevond zich tussen twee rijen van kalkstenen gebouwen die, ondanks de oneffen ondergrond, aardig recht stonden. Hij keek even over zijn schouder en zag dat Damarin alweer wat rechter stond, waarschijnlijk omdat hij de muur als ondersteuning gebruikte.
Vahurn hapte door schrik naar adem toen hij plots zijn balans verloor doordat hij niet oplette en bijna onderuitgleed, maar hij kon zich nog net op tijd kon herstellen door zichzelf tegen de muur op te vangen. Hij zuchtte in frustratie, en poogde weer verder te lopen.
Toen Vahurn weer voor zich uit keek zag hij dat de steeg na een meter of twintig ophield; er stond een drie meter hoge kalkstenen muur die de weg versperde.
"Je hebt nooit een kans gehad," sprak hij vervolgens tegen de halfdode jongen die zich nu onder de dwerg bevond, Vahurns korte benen stevig aan weerszijden naast hem in de modder geplant. Hij lag met zijn buik naar beneden in de drek, zijn hoofd was naar rechts gedraaid en zijn gebalde vuisten suggereerden dat hij nog weg had willen kruipen, maar de moed toch maar had opgegeven. Vahurn liet zichzelf zakken en greep de schacht van pijl die uit de rug van de jongen stak stevig met zijn grote dwergenhanden. Zijn potige rechtervoet zette hij achteloos op de rug van de jongen. Hij gaf een forse ruk en trok de pijl er met punt en al uit, waarop de jongen een ijselijke schreeuw van pijn gaf. Kennelijk leefde hij nog.
Vahurn haalde zijn neus op toen hij zag dat zwart, vreemd geurig bloed langzaam uit de cirkelvormige wond sijpelde, een uitdrukking van walging zichtbaar op zijn gezicht. De pijl wierp hij, zonder er ook maar naar om te kijken, aan de kant.
"Dat ziet er niet al te best uit," mompelde Vahurn spottend, zijn eeuwige sarcasme weer klaarblijkelijk aanwezig. Vahurn greep met beiden handen de rechterkant van het bruine gewaad, dat gedragen werd door de gehavende jongenman, en trok hem onbehouwen naar links. De jongen rolde over zijn zij, en belandde op zijn rug, zijn voorzijde nu naar Vahurn gericht.
Bij deze aanschouwing verbreedde Vahurn zijn oogleden uit verbazing en de dwerg gaf een verstomde indruk.
"Bij Phegor." De dwerg keek naar de jongen die voor hem in de modder lag. Althans, hij dacht dat het een jongen was.
Het lichaam dat voor hem lag oogde ondanks de modder lijkbleek en ingevallen, zijn mond was wijd opengesperd, alsof hij tijdens het gapen was gestorven. het leek verstoken van al het leven dat het eerder bezat. Vahurn boog zijn rug iets, en het viel hem op dat de ogen van het lichaam bloeddoorlopen waren; wat hem nog meer opviel waren de vervaagde pupillen en irissen. Lichtgrijs, waren ze. En haast onzichtbaar. De dwerg huiverde en schudde onthutst met zijn hoofd.
Nog vreemder; de jongen leefde enkele seconden geleden nog.
"Ik weet dat ik niet de knapste ben, maar zo erg is het toch niet?"
De dwerg had genoeg gezien en keerde zich weg van het lijk, maar niet voordat hij het mes dat hij tussen het gewaad vond meenam.

Damarin had af en toe gekeken, maar hij voelde zichzelf zieker worden naarmate de tijd verstreek. Zijn voorhoofd was roodgloeiend, en koude rilling na rilling sloop zijn rug op. Toen Vahurn de hoek omkwam merkte hij dat de dwerg er maar ontsteld bij liep.
"Leefde hij nog?" Vroeg Damarin kalm, een trilling hoorbaar in zijn stem, veroorzaakt door zijn bar slechte gesteldheid.
"Ja, en nee," zei Vahurn, na enig peinzen.
"Ik vertel het onderweg naar de heelmeester wel," antwoordde hij weer nadat hij de steeds slechtere conditie van Damarin opmerkte. Damarin knikte nu instemmend en beiden liepen ze in westelijke richting, het plein weer over.
De praktijk van de heelmeester bevond zich aan de westelijke grens van het dorp.

[Saskjezwaard]

Weet je, ik vind het heel grappig dat iedereen hier mijn naam afkort tot Sask, terwijl in reallife iedereen er Sas van maakt xD
Ow, sorry van de louter, blame it on the internet helemaal vergeten dat het ook enkel betekende, is wel niet vaak gebruikte spelling^^ super trouwens dat je het meteen verbetert, ik vergeet het altijd
hm, een stukje, bv hier:

''Uw gezicht is me niet bekend.'' De vrouw deed een stap naar Damarin toe. Ze sprak zachtjes, haar stem gepolijst en zoet als honing. Damarin fronste zijn wenkbrauwen en draaide zijn hoofd iets, alsof hij aandachtig luisterde, terwijl zijn ogen op de hare rustte. Haar muzikale stemgeluid betrad zijn oren en drong diep tot in zijn lijf door.
''Ik ben niet van hier,'' sprak hij, nu ook in een verlaagd volume. Zijn kabbelende, brommende stem klonk verzwakt. Damarin maakte aanstalten om van de vrouw te wijken, maar de stem van de vrouw commandeerde hem te blijven staan. Vreemd genoeg deed hij dat ook.

draaide zijn hoofd iets, alsof hij aandachtig luisterde, terwijl zijn ogen op de hare rustte.
Dus hij luisterde niet echt? door het alsof^^ oja, en rustte =rustten

Maar het echte, voor mij herhaal je hier twee dingen waardoor het de vaart weghaalt: sprak hij, nu ook in een verlaagd volume. Zijn kabbelende, brommende stem klonk verzwakt.

terwijl hier:

Hij poogde hem te achtervolgen, maar een paar luttele stappen later werd hij, adrenaline of niet, door pijn en het hevige bloedverlies gedwongen om zijn middel in garen te wikkelen, zo de wond afknellend. Hij had altijd wat verbandmiddelen bij zich.

poef poef, verband, poef, poef, afverbonden. Maar ja, das mijn mening, kijk maar wat je ermee doet^^


Oké, genoeg gezeurd over het oude stukje, nu gaan we weer zeuren over het nieuwe stukje

Vahurn was al vooruitgelopen dus zag hij pas hoe Damarin er aan toe was wanneer ze beiden bij de ingang van de steeg stopten.

is niet echt een fout, is meer een schoonheidsfoutje. Het staat mooier als je het zo neerzet:
Vahurn was al vooruitgelopen dus hij zag pas hoe Damarin er aan toe was wanneer ze beiden bij de ingang van de steeg stopten.
Dus dan krijg je dit: onderwerp, persoonsvorm, rest van de zin, dus, onderwerp, persoonsvorm, rest vd zin. Zo leest het vloeiender weg.

Vahurn begon zich een weg te banen door de drek die zich, door een combinatie van regen en zand, zich op de grond had gevormd.

twee keer zich =)

"Verdomme, deze laarzen zijn net nieuw," morde hij terwijl hij een blik van minachting op de grond wierp, alsof het hem kon zien en horen.

Haha, ik hou van die chagrijnige opmerkingen xD

Hij hapte door schrik naar adem toen hij plots zijn balans verloor doordat hij niet oplette en bijna onderuitgleed, maar hij kon zich nog net op tijd kon herstellen door zichzelf tegen de muur op te vangen.

Oké, nu ben ik het echt kwijt, wie verliest hier zijn evenwicht, Damarin of Vahurn?^^

"Ik weet dat ik niet de knapste ben, maar zo erg is het toch niet?

Nog zo eentje haha xD
Zijn voorhoofd was roodgloeiend, en koude rilling na rilling slopen zijn rug op.

Zijn voorhoofd was roodgloeiend, en koude rilling na rilling slopen zijn rug op.

Hmm, deze weet ik niet zeker, maar volgens mij moet het hier 'sloop' zijn omdat het per rilling gaat

Hé, niet gaan zeuren over je eigen stukjes! Het was weer heel goed^^ maar dat gevoel heb ik soms ook bij mijn eigen stukjes, dat ik er niet genoeg dingen instop enzo en het er niet helemaal uitkomt zoals ik het in mijn hoofd had, maar de lezer merkt dat niet op. Die ziet alleen maar wat je hier neer hebt geschreven en niet wat je in je hoofd hebt
Hmmm, Bullard is nog meer een mysterie geworden... weet je, om eerlijk te zijn dacht ik dat hij een orc was, omdat je zo geinspireerd bent door Tolkien en hij zwart bloed had. Maar nu zegt Valdur er niets van, en nu weet ik het niet meer oplossing: zo snel mogelijk doorschrijven!^^

[JodieJJ]

Ik loop nog een stukje achter xD,

Op je stukje eentje voor je laatste dan nu reactie . Ps. ik heb tolkien nog niet gelezen xD (oepss, ik lees niet zoveel fantasy --')

Goed stukje, weinig op aan te erken, kwam zo ook geen foutjes tegen, maar dat kan ook door saskia komen xD hehe,

Alleen vind ik dat je de wond van Damarin niet goed heb beschreven. OP het moment dat je de dolksteek beschrijft is het nog goed, maar als je het verband omdoet vind ik het wat missen. Het verband omdoen had van mij meer beschreven mogen worden, en daarna is het alsof de wond er helemaal niet is, wat mij nogal onglogisch is. Dat is het enige wat ik een beetje in het stukje mis.

Vanavond ga ik de rest lezen als ik tijd heb hehe,

[-Maaike-]

Leuk verhaal! En spannend ook! Ben benieuwd wat er met die jongen aan de hand was

Schrijf snel verder

Groetjes Maaike

[Glorfindel]

Ik zie dat het alweer een HELE tijd geleden is sinds ik nog iets van me heb laten weten en hier aan gewerkt heb. Het ging erg slecht qua gezondheid de laatste maanden. Zodoende had ik ook totaal geen inspiratie om hier nog verder mee te gaan.

Nu is het aan de beterende hand maar heeft mijn oude computer de geest gegeven. Dus alle verhalen en aantekeningen in Word, inclusief de vorderingen die ik nog had gemaakt zijn nu weg. Nogal jammer.. maar ik ga proberen in de komende dagen nog een update te sturen en weer een beetje actief te zijn. Het zou me verassen als iemand zich dit verhaal nog zou herinneren. :p

[JodieJJ]

Ik keek meteen weer op toen ik zag dat je weer gepost had .. Je verhaal staat me goed na
Fijn om te horen dat het beter met je gaat en ik hoop dat het schrijven gaat lukken .
ik wacht geduldig af

weer even het laatste stukje opnieuw gelezen weet het weer helemaal, vind het op sommige plekken nog wel wat moeilijk weglezen, maar al met al nogaltijd zeer goed .
ga nu maar snel en goed schrijven hehe

[Saskjezwaard]

Ik zat me al een paar keer af te vragen: waar is Glorfindel toch heen? gelukkig dat het nu weer beter met je gaat, alleen slecht nieuws over je computer god, dat is echt mijn ergste nachtmerrie, miss toch maar een idee om het ergens op te slaan. Hm, dat denk ik zo vaak maar das nog steeds niuet gedaan, tja, ik hou van de goden verzoeken xD

Dus hier wacht trouwe fan numero 2 af in spanning op een stukje^^

[Glorfindel]

@ Sas & Jodie: Blij dat jullie het nog herinneren, haha. Ikzelf was het verhaal zelfs al gedeeltelijk vergeten, dus ik heb het nog een paar keer doorgelezen voordat ik er weer aan begon. Heb hier een redelijk kort nieuw stukje waar ik eigenlijk totaal niet tevreden over ben. Maar ik vond dat het er maar op moest zetten, kijken wat anderen vinden. Inspiratie tekort, eigenlijk! D:

__________________________________________________

"Het kan me, bij de aars van de Hogere, niks schelen wat je vrouw zegt! Ik heb gezegd dat je rust moest houden, dus doe dat dan ook en wuif die idiote prognoses van haar de deur uit. Desnoods gooi je dat wijf zelf maar de deur uit."
De magere boer die tegenover de geërgerde man stond gaf een paar zenuwachtige ja-knikjes en deed geen enkele poging om zijn vrouw verbaal te verdedigen. Hij stond net buiten de deuropening naar de praktijk, onder een klein houten afdakje. De praktijk zelf was van het hout, dat gewonnen was van het grote woud naar het noorden, gemaakt. Eenvoudig en zonder poespas; dikke rechte balken zonder enige decoratie. Het gebouw was gehavend door weer en wind, zoals veel oudere gebouwen in het dorp. Desondanks waren de fundamenten nog in goede staat en oogde het huis alleen wat verwaarloosd.
Tegenover de boer stond een verassend jonge man, hoogstens eind dertig, met kort donkerrood haar en een snor. Heelmeesters waren typisch wat aan de oudere kant omdat ze een lange leertijd als pupil onder een mentor dienst deden, zichzelf bezighoudend met studie, simpele gevallen en klusjes.
De heelmeester zelf stond binnen en gaf de boer een ongeduldige blik terwijl zijn linkerhand de voordeur bij de deurknop vasthield, zijn gebrekkige geduld benadrukkend.
De iele landsman begon wat te stamelen om de onhandige stilte te doorbreken. "Eh..ik.. "
"Vertrek! " De barse stem van de heelmeester werd gevolgd door het dichtknallen van de houten voordeur, waardoor de afgeblafte boer teleurgesteld de aftocht blies nadat de windvlaag van de deur hem tegemoet was gekomen.
"Doe de groetjes aan je vrouw, " riep de heelmeester nog, de toon waarop vol van sarcasme.
Terwijl de boer het terrein via het zandpaadje dat naar een van de hoofdstraten liep, verliet, werd hij gepasseerd door twee figuren, een dwerg en een lange man, die nogal wat moeite leek te hebben met lopen.
De heelmeester, Marius, zat achter zijn rommelige bureau in de hoek van zijn praktijk, die groter was dan dat hij van buiten leek. Een groeiende stapel stoffige boeken en geschriften had zich op zijn bureau gevormd waardoor er nauwelijks genoeg werkruimte overbleef. Tijd, en zin om het op te ruimen ontbraken, ongeacht de nu halflege boekenkast die enkele meters achter het bureau stond.
Eén boek lag opengeslagen voor hem, het daglicht dat door het glasraam boven hem naar binnen kroop verlichtte de pagina’s.
Arghanowyr: Over geneeskunde, vol. II, las de titel.
Marius was blij dat hij zich nu weer op zijn studie kon richten. De vreugde was echter van korte duur; er werd driemaal op de deur geklopt. De heelmeester slaakte een diepe zucht terwijl hij met zijn hand over zijn voorhoofd vreef.
"Wat?! " Met luide stem liet Marius zich horen terwijl hij een gevouwen stuk papier als bladwijzer tussen zijn boek deed. Enkele seconden was het stil, enkel het geruis van de koele ochtendbries was buiten te horen.
"Vahurn hier," werd er uiteindelijk van achter de voordeur geantwoord, de stem gesmoord door de barrière.
Met een doffe klap werd het boek dichtgeslagen.

[-Maaike-]

Heey!

Leuk dat je verder schrijft! Ik moest wel even een stukje terug lezen, maar ik weet weer waar het over ging

Ik ben benieuwd of die arts Damarin kan helpen

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike