Levi

[jusangerfist]

Hoofdstuk 1:
Köln, 1940.
Mijn jas gaat aan. Eerst mijn linkerarm, dan mijn rechter. Wat zou er wel niet kunnen gebeuren, als ik het niet deed als altijd? Waarom zou ik het überhaupt proberen? Ik vind dat ik er maar beter niet over na kan denken en verlaat de fabriekshal in Noordelijke richting om de 1542 meter naar mijn appartement te voet af te leggen. Er is niemand die ‘’goedemorgen’’ zegt, of de weg vraagt. Dat is niet ‘’zoals altijd’’, Niet ‘’zoals het hoort te zijn.’’ Heel precies, dat ben ik wel. Iedere maandagavond eet ik aardappelschotel met kip. Daarna volg ik de loterij op mijn zwart-wit televisie, waarna ik ging slapen om de volgende morgen weer touwtjes aan theezakjes te bevestigen in de fabriekshal, 1542 meter van mijn appartement. Maar eerst moest er geslapen worden. Gedroomd over wat er zou gebeuren als ik de loterij zou winnen, met mijn nummer, nummer 6. Ik had altijd nummer 6. Nummer 6 was zoals gewoonlijk. Zoals het hoort.
6 uur. De wekker gaat. Mijn wekelijkse dinsdagmorgenprogramma gaat van start. Ik richt mezelf tot Jahweh wanneer ik mijn brood verscheur. Om 7:26 trek ik mijn jas aan, eerst mijn linkerarm, dan mijn rechter. Vervolgens vertrek ik in Zuidelijke richting om de 1542 meter naar de fabriekshal te voet af te leggen. Eenmaal daar aangekomen, begin ik met het bevestigen van touwtjes aan theezakjes, denkende aan mijn jeugd. Hoe ik met een keppeltje op mijn blonde haartjes over straat liep. Ik liep vaak te verzinnen. Ik verzon regels, regels waaraan ik me de rest van mijn leven aan zou houden. De regels schreef ik op een papiertje, dat ik tot op de dag van vandaag altijd bij me draag in mijn linkerbroekzak. Niet in de rechter, stel je voor dat hij eruit zou vallen. Slechts 3 regels, waaraan ik me al die 40 jaar op deze aardbol al aan houdt; Niet liegen, niemand verraden, angst overwinnen met wilskracht. Nooit zou ik dit overtreden. Ik overdrijf vaak in dingen. Dit komt doordat ik lijdt aan het Syndroom van Asperger. Dit vertelde een enge man in een lange jas mij op mijn 11e, voor ik naar de ‘’grote school’’ zou vertrekken. Ik mocht naar een ‘’andere’’ grote school, waar ik werd opgehaald en afgezet met een blauw busje, kenteken KL-FS-03. Op een dag stond de kilometerteller van het busje lager dan de dag ervoor. Ook weet ik nog goed, dat ik mijn ikea-water morste over de broek van Joseph, de wat oudere, sterkere, en grotere jongen die mij hiervoor flink bijwerkte. Ik mocht Joseph niet, Joseph was niet zoals gewoonlijk. Hij was anders. Bij het examenfeest hield hij een toespraak over de NSDAP, de nieuwe politieke partij die veel wilde veranderen. Adolf Hitler wilde het mooi maken. Maar het is al mooi, je mag niks veranderen. Dan is het niet meer zoals gewoonlijk. Met die gedachte stak ik een rat in brand op straat, waarna ik mijn ramen blauw verfde. Veel mensen vonden dit een rare actie, maar rood was de kleur van de NSDAP en ik ben daar tegen. Hitler mag geen Joden, en al zijn fans ook niet. Een paar jaar geleden werd Hitler de baas in Duitsland. Hij is al andere landen binnengevallen en ik ben bang. Bang dat het niet meer zoals gewoonlijk gaat.
15:00. De deuren van de fabriekshal worden met een harde klap opengesmeten. Een groep jonge soldaten met hakenkruispakken marcheert naar binnen. ‘’Alle Joden naar voren komen’’, word er geroepen. Ik besef dat ik niet moest laten merken dat ik Joods ben, omdat ik dan mee moet. Dit zou mijn leven veranderen. Het zou niet meer zoals gewoonlijk zijn. Het nadeel van mijn verzwijgingspoging is dat iedere werknemer in de fabriek Joods is, dus iedereen moet mee. Met 40 andere mannen zit ik in een donker wagentje. Ik vroeg me af waarom we niet te voet konden gaan, ik woon toch maar 1542 meter weg. Dit is anders, mijn rechterarm ging voor mijn linker, en de werkdag is helemaal nog niet afgelopen. Wat is hier de bedoeling van?

[-Maaike-]

Knap dat je over dit onderwerp een verhaal weet te schrijven! Ik ga zeker verder lezen
Je personage komt trouwens echt over als een pietje precies, iemand die volledig in de stress gaat als iets anders gaat dan normaal ^_^

Mag ik je een paar tips meegeven voor het volgende stukje dat je plaatst?
Cijfers onder de twintig schrijf je normaal voluit, dus het nummer zes van de loto ook Het leest iets fijner als je wat meer alinea's probeert te maken. En probeer iets meer synoniemen voor woorden te gebruiken, die je vaak achter elkaar gebruikt.

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

[JodieJJ]

Wouw dat ik dit nog niet gelezen heb. Een ding ik ben al dol van oorlogsverhalen, daarbij heb je het syndroom van asperger heel goed omschreven. In de eerste paar zinnen wist ik al dat het een autist was. Heel mooi, ik ben heel benieuwd naar de rest en hoop dat je verder schrijft!
Geen opmerkingen van mijn kant