schrijf maar lekker op je eigen tempo door 
Ik heb nu echt het gevoel alsof ik van de zijlijn sta te kijken en er helemaal niks van snap. Dat ze een soort verbond hebben gesloten
waaaah, ik wil meer! Ik wil ook op dezelfde gedachtegolf zitten Wraak, in al haar vormen
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Ik ken het, jammer genoeg schrijf maar lekker op je eigen tempo door
Ik heb nu echt het gevoel alsof ik van de zijlijn sta te kijken en er helemaal niks van snap. Dat ze een soort verbond hebben gesloten waaaah, ik wil meer! Ik wil ook op dezelfde gedachtegolf zitten
schrijf maar lekker op je eigen tempo door Ik heb nu echt het gevoel alsof ik van de zijlijn sta te kijken en er helemaal niks van snap. Dat ze een soort verbond hebben gesloten
waaaah, ik wil meer! Ik wil ook op dezelfde gedachtegolf zitten And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
-
Babette<3.
- Balpen
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 04 mei 2011 12:38
School... tja... Ik denk dat ze iets meer rekening houden met kleine meisjes van twaalf. Ik heb wel veel huiswerk, maar het is niet zo dat ik daardoor minder kan schrijven - eigenlijk wel, maar ik vind schrijven belangrijker dan school
Echt weer een sterk stukje, keep going! (:
Echt weer een sterk stukje, keep going! (:
You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
-
monsterous
- Potlood
- Berichten: 55
- Lid geworden op: 30 aug 2011 21:09
Ik word steeds meer nieuwsgieriger! Wil echt weten wat er nou allemaal speelt, haha. Go on!
Thx iedereen voor de reacties.
Heb nog wat tijd gevonden om nog een stukje te schrijven.
Nu weer terug naar het huiswerk dan maar ...
Rachel trok de piepende deur van het biechthokje dicht. Binnenin de heilige houten constructie rook het muf, waarschijnlijk van het oude gelakte hout waaruit het hok bestond. Rachel zuchtte. Zou ze dit nou eigenlijk wel doen? Was het wel zo handig om raad te vragen aan een wild vreemde over iets wat ze niet eens zeker wist? Was dit wel de zo uitgesproken oplossing die ze verwachtte?
Het ritselende geluid van het opentrekken van het gordijntje verstoorde Rachel’s gepieker. De man aan de andere kant haalde diep adem.
“Zo,” begon hij op monotone toon. “Wat is uw naam?”
“Rachel Talan.” zei Rachel nog steeds twijfelend.’
“En waarom bent u hier?” vroeg de man. “Om vergeving te vragen aan de Heer?”
Rachel schudde haar hoofd, zich echter niet realiserend dat de man aan de andere kant dit niet kon zien. De vertwijfeling dreef nog steeds door haar gedachtegang heen, zoekend naar een mooie aanlegplaats. Een plaats aan de kade van doen, of die van niet doen.
“Mevrouw?” vroeg de man nog steeds wachtend op een reactie. “Gaat alles goed?”
“Nee,” zei Rachel nu zonder besluitenloosheid. “Niets is goed, alles is een rotzooi.”
“Wilt u er over praten?” vroeg de man.
Rachel zuchtte diep. Ze moest sterk zijn, het er gewoon allemaal uit laten. “Ik denk… ik…”
Ze kreeg het niet over haar lippen geduwd. De angst om het te erkennen deed pijn, pijn die ze zichzelf het liefst zou besparen, zeker nu. Maar… ze kon nu toch niet meer terug? Ze was in het huis van de Heer. God had de kracht om alles te zien, ze was hier weerloos tegen zijn doordringend ogen. Het had geen zin om nu terug te krabbelen.
“Ik denk dat mijn man vreemd gaat.” flapte Rachel eruit. Een last viel van haar af.
“En waarom denkt u dat?” vroeg de man, die nu een stuk geïnteresseerder klonk dan eerst.
Weer zuchtte Rachel. “Het is gewoon hoe hij zich gedraagt. Hij is zo vaak weg van huis, veel vaker dan eigenlijk nodig is. En dat terwijl hij net vader is geworden.”
“Wou hij wel een kind?” vroeg de man. “Is de druk op zijn persoon misschien te groot?”
Rachel lachte terwijl de tranen in haar ogen langzaam over haar wangen biggelde. “Oh, hij wou erg graag kinderen. Die blik toen hij voor het eerst onze dochter vasthield, die aanstekelijke blik was onbetaalbaar. De blijheid en vreugde sprong eruit.”
Rachel pakte haar mouw vast en wreef langs haar natte wang. “Mag ik u wat vragen?”
“Maar… eh, natuurlijk.” antwoordde de man een beetje verbaasd over het verzoek.
“Zou u ooit kinderen gehad willen hebben als u geen priester was geworden, meneer…”
“Valpoort,” zei de man. “Herman Valpoort, en nee, ik zou geen kinderen gehad willen hebben.”
“Natuurlijk kom ik weer iemand tegen die geen kinderen zou willen hebben.” lachte ze cynisch. “Typisch.”
Een kleine, ongemakkelijke stilte viel. Rachel gebruikte de stilte om na te denken over alles wat ze net had gezegd, want wat had ze nou eigenlijk gedaan? Ze had haar vermoedens verteld aan iemand die zich er niet mee kon identificeren, een priester die nooit vreemd zou gaan of kinderen zou gaan krijgen. Wat schoot ze hiermee op?
“Confrontatie,” zei Valpoort de stilte doorbrekend.
“Sorry?” vroeg Rachel verbaasd.
“U wou toch raad over het vreemdgaan van uw man?” vroeg Valpoort. “U moet hem confronteren met uw vermoedens.”
Heb nog wat tijd gevonden om nog een stukje te schrijven.
Nu weer terug naar het huiswerk dan maar
...Rachel trok de piepende deur van het biechthokje dicht. Binnenin de heilige houten constructie rook het muf, waarschijnlijk van het oude gelakte hout waaruit het hok bestond. Rachel zuchtte. Zou ze dit nou eigenlijk wel doen? Was het wel zo handig om raad te vragen aan een wild vreemde over iets wat ze niet eens zeker wist? Was dit wel de zo uitgesproken oplossing die ze verwachtte?
Het ritselende geluid van het opentrekken van het gordijntje verstoorde Rachel’s gepieker. De man aan de andere kant haalde diep adem.
“Zo,” begon hij op monotone toon. “Wat is uw naam?”
“Rachel Talan.” zei Rachel nog steeds twijfelend.’
“En waarom bent u hier?” vroeg de man. “Om vergeving te vragen aan de Heer?”
Rachel schudde haar hoofd, zich echter niet realiserend dat de man aan de andere kant dit niet kon zien. De vertwijfeling dreef nog steeds door haar gedachtegang heen, zoekend naar een mooie aanlegplaats. Een plaats aan de kade van doen, of die van niet doen.
“Mevrouw?” vroeg de man nog steeds wachtend op een reactie. “Gaat alles goed?”
“Nee,” zei Rachel nu zonder besluitenloosheid. “Niets is goed, alles is een rotzooi.”
“Wilt u er over praten?” vroeg de man.
Rachel zuchtte diep. Ze moest sterk zijn, het er gewoon allemaal uit laten. “Ik denk… ik…”
Ze kreeg het niet over haar lippen geduwd. De angst om het te erkennen deed pijn, pijn die ze zichzelf het liefst zou besparen, zeker nu. Maar… ze kon nu toch niet meer terug? Ze was in het huis van de Heer. God had de kracht om alles te zien, ze was hier weerloos tegen zijn doordringend ogen. Het had geen zin om nu terug te krabbelen.
“Ik denk dat mijn man vreemd gaat.” flapte Rachel eruit. Een last viel van haar af.
“En waarom denkt u dat?” vroeg de man, die nu een stuk geïnteresseerder klonk dan eerst.
Weer zuchtte Rachel. “Het is gewoon hoe hij zich gedraagt. Hij is zo vaak weg van huis, veel vaker dan eigenlijk nodig is. En dat terwijl hij net vader is geworden.”
“Wou hij wel een kind?” vroeg de man. “Is de druk op zijn persoon misschien te groot?”
Rachel lachte terwijl de tranen in haar ogen langzaam over haar wangen biggelde. “Oh, hij wou erg graag kinderen. Die blik toen hij voor het eerst onze dochter vasthield, die aanstekelijke blik was onbetaalbaar. De blijheid en vreugde sprong eruit.”
Rachel pakte haar mouw vast en wreef langs haar natte wang. “Mag ik u wat vragen?”
“Maar… eh, natuurlijk.” antwoordde de man een beetje verbaasd over het verzoek.
“Zou u ooit kinderen gehad willen hebben als u geen priester was geworden, meneer…”
“Valpoort,” zei de man. “Herman Valpoort, en nee, ik zou geen kinderen gehad willen hebben.”
“Natuurlijk kom ik weer iemand tegen die geen kinderen zou willen hebben.” lachte ze cynisch. “Typisch.”
Een kleine, ongemakkelijke stilte viel. Rachel gebruikte de stilte om na te denken over alles wat ze net had gezegd, want wat had ze nou eigenlijk gedaan? Ze had haar vermoedens verteld aan iemand die zich er niet mee kon identificeren, een priester die nooit vreemd zou gaan of kinderen zou gaan krijgen. Wat schoot ze hiermee op?
“Confrontatie,” zei Valpoort de stilte doorbrekend.
“Sorry?” vroeg Rachel verbaasd.
“U wou toch raad over het vreemdgaan van uw man?” vroeg Valpoort. “U moet hem confronteren met uw vermoedens.”
Love the life you live so you can live the life you love.
“Ik heb Valpoort en Khalini niet alleen om hun ‘zonden’ vermoord,” zei Wraak nadat hij Laurens arm weer had losgelaten. “Er is nog een reden, eentje die op beide van toepassing is.”
“Je hebt me voor de gek gehouden,” zei Lauren kwaad en bang tegelijk. “Je hebt me bedrogen.”
“Hoe dan?” vroeg Wraak lachend.
“Ik dacht dat ik je kon interviewen vanwege de moorden,” zei Lauren emotioneel. “Maar dit is iets persoonlijks, iets wat niets met mijn vak te maken heeft.”
Wraak zuchtte. “Wat dacht je dan? Je bent een bar slechte journalist, Lauren. Als ik een goede journalist had gezocht dan had je hier nu niet gezeten. Maar je hebt gelijk, dit is persoonlijk.”
“Wat wil je bewijzen?” vroeg Lauren.
“Dat je vader niet is doodgeschoten door in moordlustige inbreker,” zei Wraak kalm. “Want ik neem aan dat je moeder je dat verteld heeft, of niet?”
Lauren verborg haar gezicht in haar handen, zoekend naar een schuilplaats die haar kon beschermen tegen Wraak zijn stortlading aan leugens. “Waarom zou ik je geloven?”
“Waarom zou je me niet geloven?” kaatste Wraak de vraag terug. “Ik heb tot nu toe altijd gelijk gehad, of niet dan?”
“Ja,” zei Lauren terwijl ze haar gezicht weer liet zien. “Je hebt gelijk, maar gelijk krijgen is iets anders dan gelijk hebben.”
“Ach, kom op zeg,” zei Wraak. “Wat wil je dat ik doe? Nou?”
Plotseling verscheen er een gedempte pistool uit Wraak zijn binnenzak, die hij snel weer onder de tafel verborg om zo de menigte geen schrik aan te jagen. De loop was richting Lauren gericht. Lauren had het wapen wel gezien en schrok, maar wel zonder de rest van de mensen in het café er iets van te laten merken.
“Wat wil je dat ik doe?” vroeg Wraak. “Moet ik het doen?”
Lauren zuchtte en gaf toe aan de overmacht. “Vertel me alles,” zei ze terwijl haast elke bekende emotie door haar heen schoot. “Vertel me dan maar die zogenaamde waarheid.”
“Je hebt me voor de gek gehouden,” zei Lauren kwaad en bang tegelijk. “Je hebt me bedrogen.”
“Hoe dan?” vroeg Wraak lachend.
“Ik dacht dat ik je kon interviewen vanwege de moorden,” zei Lauren emotioneel. “Maar dit is iets persoonlijks, iets wat niets met mijn vak te maken heeft.”
Wraak zuchtte. “Wat dacht je dan? Je bent een bar slechte journalist, Lauren. Als ik een goede journalist had gezocht dan had je hier nu niet gezeten. Maar je hebt gelijk, dit is persoonlijk.”
“Wat wil je bewijzen?” vroeg Lauren.
“Dat je vader niet is doodgeschoten door in moordlustige inbreker,” zei Wraak kalm. “Want ik neem aan dat je moeder je dat verteld heeft, of niet?”
Lauren verborg haar gezicht in haar handen, zoekend naar een schuilplaats die haar kon beschermen tegen Wraak zijn stortlading aan leugens. “Waarom zou ik je geloven?”
“Waarom zou je me niet geloven?” kaatste Wraak de vraag terug. “Ik heb tot nu toe altijd gelijk gehad, of niet dan?”
“Ja,” zei Lauren terwijl ze haar gezicht weer liet zien. “Je hebt gelijk, maar gelijk krijgen is iets anders dan gelijk hebben.”
“Ach, kom op zeg,” zei Wraak. “Wat wil je dat ik doe? Nou?”
Plotseling verscheen er een gedempte pistool uit Wraak zijn binnenzak, die hij snel weer onder de tafel verborg om zo de menigte geen schrik aan te jagen. De loop was richting Lauren gericht. Lauren had het wapen wel gezien en schrok, maar wel zonder de rest van de mensen in het café er iets van te laten merken.
“Wat wil je dat ik doe?” vroeg Wraak. “Moet ik het doen?”
Lauren zuchtte en gaf toe aan de overmacht. “Vertel me alles,” zei ze terwijl haast elke bekende emotie door haar heen schoot. “Vertel me dan maar die zogenaamde waarheid.”
Love the life you live so you can live the life you love.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Oeeeh, volgens mij begin ik het een en ander te snappen^^ echt goed bedacht als het is zoals ik denk dat het is!
Weer een leuk stukje, zoals al je stukjes eigenlijk oh-o, dit gaat niet de goede kant op voor Lauren, haha, ik denk dat ze dit zich nooit voorgesteld had toen ze aan het interview begon xD
Snel verder!
Weer een leuk stukje, zoals al je stukjes eigenlijk
oh-o, dit gaat niet de goede kant op voor Lauren, haha, ik denk dat ze dit zich nooit voorgesteld had toen ze aan het interview begon xD Snel verder!
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
-
Babette<3.
- Balpen
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 04 mei 2011 12:38
Ja, ik heb nu ook zo mijn vermoedens.
@ Saskia - ik weet niet of we hetzelfde denken, maar ik heb zo het gevoel van wel.
En inderdaad, ik denk niet dat Lauren gegaan was als ze wist dat dit er van zou komen!
Snel verder (:
@ Saskia - ik weet niet of we hetzelfde denken, maar ik heb zo het gevoel van wel.
En inderdaad, ik denk niet dat Lauren gegaan was als ze wist dat dit er van zou komen!
Snel verder (:
You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
“Sorry, schat,” zei Felix terwijl hij beduusd in de geschrokken ogen van zijn vrouw keek. “Sorry, ik… ik…”
“Robert had gelijk,” zei Rachel terwijl er een traan over haar wang biggelde. “Je gaat godverdomme vreemd, klootzak. Vieze vuile klootzak!”
“Hé, doe is rustig aan,” zei Felix sussend. “Ik kan alles uitleggen, we komen er samen wel uit. Jij en ik, samen met ons kindje.”
“Ach, bespaar met dat gedoe,” reageerde Rachel in tranen terwijl ze afstand nam van Felix. “Je hebt Lauren sinds haar geboorte geen blik waardig meer gegund. Je bent alleen maar met jezelf bezig, met je gigantische ego.”
“En dat spijt me,” zei Felix terwijl hij weer een stap dichter naar Rachel zette. “Ik heb je teleurgesteld, jou en Lauren, maar ik kan het goed maken. Echt waar.”
“Lieg niet!” schreeuwde Rachel.
Felix zette nog een stap dichterbij. “Maar liefje,” zei Felix met een zachte, vertederende stem. “Ik meen het, dit keer meen ik het echt. Ik zal mijn woord houden, dat beloof ik.”
“Hou op!” schreeuwde Rachel weer. “Stop met liegen!”
“Maar…” zei Felix voordat zijn zin ruw werd afgebroken door de schrik van zijn leven. “Schatje, doe dat weg. Alsjeblieft, we kunnen toch nog verder praten en dan komt alles goed. Oké, lief?”
“Robert had gelijk,” zei Rachel terwijl er een traan over haar wang biggelde. “Je gaat godverdomme vreemd, klootzak. Vieze vuile klootzak!”
“Hé, doe is rustig aan,” zei Felix sussend. “Ik kan alles uitleggen, we komen er samen wel uit. Jij en ik, samen met ons kindje.”
“Ach, bespaar met dat gedoe,” reageerde Rachel in tranen terwijl ze afstand nam van Felix. “Je hebt Lauren sinds haar geboorte geen blik waardig meer gegund. Je bent alleen maar met jezelf bezig, met je gigantische ego.”
“En dat spijt me,” zei Felix terwijl hij weer een stap dichter naar Rachel zette. “Ik heb je teleurgesteld, jou en Lauren, maar ik kan het goed maken. Echt waar.”
“Lieg niet!” schreeuwde Rachel.
Felix zette nog een stap dichterbij. “Maar liefje,” zei Felix met een zachte, vertederende stem. “Ik meen het, dit keer meen ik het echt. Ik zal mijn woord houden, dat beloof ik.”
“Hou op!” schreeuwde Rachel weer. “Stop met liegen!”
“Maar…” zei Felix voordat zijn zin ruw werd afgebroken door de schrik van zijn leven. “Schatje, doe dat weg. Alsjeblieft, we kunnen toch nog verder praten en dan komt alles goed. Oké, lief?”
Love the life you live so you can live the life you love.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Haha geweldig! Leuk dat Felix meteen zo aardig doet als hij ziet wat Rachel voor hem petto heeft^^ tot nu kloppen mijn vermoedens nog. Ik ben heel erg benieuwd hoe het allemaal af gaat lopen, dus snel snel snel verder! Ik wil het weten!^^
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Nog maar een nieuw stukje wat ons steeds dichterbij het einde brengt.
“Ik ben blij dat je eindelijk luistert,” zei Wraak op serieuze toon. “Want wat ik je nu ga vertellen kan als een klap in het gezicht aankomen.”
Lauren zweeg, ze gunde Wraak geen woord meer waardig en had haar blik ook inmiddels afgewend. Ze keek door het raam naar buiten, starend naar de duizenden regendruppels die vielen.
“Je vaders dood was geen ongeluk,” begon Wraak desondanks. “Ondanks wat je moeder je allemaal heeft verteld.”
Lauren zweeg nog steeds, dit tot groot ongenoegen van Wraak. Zijn gezichtsuitdrukking zei daarin genoeg.
“Luister meid,” zei Wraak nu zichtbaar echt kwaad. “We kunnen dit op twee manieren doen. De eerste manier houdt in dat je reageert op de dingen die ik je vertel, op welke manier dan ook maar niet deze. De tweede manier is dat ik nu de trekker overhaal en hier wegloop. En vertrouw me, die manier heeft niet mijn voorkeur, maar jou gedrag duwt me wel steeds dichter naar de tweede optie.”
“Hoe kan jij me nou iets nieuws vertellen?” vroeg Lauren. “Die eerste twee moorden heb je gepleegd maar die op mijn vader niet, want die probeer je in de schoenen van mijn pas overleden moeder te schuiven. Dat klopt toch niet. Je vertelt me onwaarheden die ik niet snap, en ook niet wil snappen.”
Wraak zuchtte diep. “Luister, Lauren,” zei hij. “Ik ben de enige die je dit nog kan vertellen. Ik ben degene die je de waarheid kan verschaffen, de waarheid tot het grootste geheim van jou vader, jou moeder en je oom.”
“Mijn oom?” zei Lauren terwijl de verbazing van haar gezicht droop. “Waar heb jij het nou weer over? Ik heb helemaal geen oom.”
“Geen oom?” vroeg Wraak opeens minder pissig en met een zekere schrok op zijn gezicht. “Zeker weten?”
Lauren knikte instemmend, ook de verwarring op Wraak zijn gezicht waarnemend.
“Typisch je moeder,” zei Wraak. “Om mijn bestaan voor jou te verzwijgen.”
“Ik ben blij dat je eindelijk luistert,” zei Wraak op serieuze toon. “Want wat ik je nu ga vertellen kan als een klap in het gezicht aankomen.”
Lauren zweeg, ze gunde Wraak geen woord meer waardig en had haar blik ook inmiddels afgewend. Ze keek door het raam naar buiten, starend naar de duizenden regendruppels die vielen.
“Je vaders dood was geen ongeluk,” begon Wraak desondanks. “Ondanks wat je moeder je allemaal heeft verteld.”
Lauren zweeg nog steeds, dit tot groot ongenoegen van Wraak. Zijn gezichtsuitdrukking zei daarin genoeg.
“Luister meid,” zei Wraak nu zichtbaar echt kwaad. “We kunnen dit op twee manieren doen. De eerste manier houdt in dat je reageert op de dingen die ik je vertel, op welke manier dan ook maar niet deze. De tweede manier is dat ik nu de trekker overhaal en hier wegloop. En vertrouw me, die manier heeft niet mijn voorkeur, maar jou gedrag duwt me wel steeds dichter naar de tweede optie.”
“Hoe kan jij me nou iets nieuws vertellen?” vroeg Lauren. “Die eerste twee moorden heb je gepleegd maar die op mijn vader niet, want die probeer je in de schoenen van mijn pas overleden moeder te schuiven. Dat klopt toch niet. Je vertelt me onwaarheden die ik niet snap, en ook niet wil snappen.”
Wraak zuchtte diep. “Luister, Lauren,” zei hij. “Ik ben de enige die je dit nog kan vertellen. Ik ben degene die je de waarheid kan verschaffen, de waarheid tot het grootste geheim van jou vader, jou moeder en je oom.”
“Mijn oom?” zei Lauren terwijl de verbazing van haar gezicht droop. “Waar heb jij het nou weer over? Ik heb helemaal geen oom.”
“Geen oom?” vroeg Wraak opeens minder pissig en met een zekere schrok op zijn gezicht. “Zeker weten?”
Lauren knikte instemmend, ook de verwarring op Wraak zijn gezicht waarnemend.
“Typisch je moeder,” zei Wraak. “Om mijn bestaan voor jou te verzwijgen.”
Love the life you live so you can live the life you love.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Haha, geweldig! Volgens mij heb ik dit al vaak dit verhaal gezegd (of gedacht) maar weer een ontzettend leuke plotwending die ik helemaal niet aan zag komen! Nice^^
Wel een heel klein foutje:
Ik ben nu echt zooo benieuwd wat het allemaal met elkaar te maken heeft, de moorden op Valpoort en Hassan. Dus snel verder alstublieft^^
maar weer een ontzettend leuke plotwending die ik helemaal niet aan zag komen! Nice^^Wel een heel klein foutje:
En vertrouw me, die manier heeft niet mijn voorkeur, maar jou gedrag duwt me wel steeds dichter naar de tweede optie.
jou=jouwIk ben degene die je de waarheid kan verschaffen, de waarheid tot het grootste geheim van jou vader, jou moeder en je oom.”
Ik ben nu echt zooo benieuwd wat het allemaal met elkaar te maken heeft, de moorden op Valpoort en Hassan. Dus snel verder alstublieft^^
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Daar komt weer een nieuw stukje. Have fun.
Al hijgend van het harde rennen stopte Robert de sleutel in het slot van de voordeur. Gehaast draaide hij twee keer om daarna naar binnen te kunnen. Met twee grote stappen was hij de gang door en kwam hij de woonkamer binnen. Wat hij daar aantrof was erger dan de eerste verwachting die hij had toen zijn zus hem had gebeld.
Robert keek de kamer rond en zag een wirwar van chaos en emotie, allemaal ten toon gespreid in een kamer van zeven bij vijf meter. Hij liep verder de kamer in en door de verschillende kapotte vazen, fotolijstjes en schilderijen, op zoek naar de familie die hier moest wonen. Zijn kleine nichtje had hij al gehoord, want haar gehuil overstemde het knetterharde geluid van de televisie die aanstond.
“Hé, meisje,” zei Robert toen hij voor de wieg stond. Zijn nichtje huilde tranen met tuiten, ze schopte tevens hevig heen en weer in de kleine ruimte van haar wiegje. Robert pakte Lauren op en legde haar in zijn armen, langzaam heen en weer wiegend.
“Sssstttt,” zei hij kalm en teder. “Alles komt goed.”
Robert’s blik vloog de kamer rond, op zoek naar de vervloekte afstandsbediening van de televisie, toen hij plotseling iets vreemds zag. Het witte, ronde kleed, wat normaal centraal in de woonkamer lag, was zeker een paar meter richting de keuken verschoven. Een ruzie kan dingen verplaatsen, zo redeneerde Robert, maar een kleed waar normaliter twee bijzettafeltjes op stonden?
Robert liep langzaam aan richting het kleed, om zo geen dingen kapot te trappen. Toen hij eenmaal op het kleed stond viel hem iets op. In het midden van de hoogpolige vloerdecoratie had zich een kleur afgezet die zeker niet op wit leek. Het was rood.
Robert tilde met zijn voet langzaam het kleed op en zag dat de vloer onder het kleed tevens rood was. Het bevestigde zijn vermoeden, een vermoeden waarvan hij hoopte dat het nooit waar zou zijn.
“Robert…” zei een herkenbare stem vanuit het niets.
Robert draaide zich om, en schrok weer. “Rachel, wat… wat…”
Nog voordat Robert zijn zin kon afmaken barstte Rachel in tranen uit. Hevig snikkend dook ze naar de vloer, haar bloedrode handen voor haar gezicht geslagen. “Ik… ik…” snikte ze.
“Rustig maar, alles komt goed,” zei Robert terwijl hij naast zijn zus neerknielde. “Ik ben er nu.”
“Maar… ik…” weende Rachel.
“Waar is Felix?” vroeg Robert terwijl hij recht in de blauwe ogen van zijn zusje keek. “Waar is hij, wat heb je met hem gedaan?”
“Het… het was… het was een ongeluk,” snikte Rachel terwijl ze haar blik van Robert afwendde. “Ik… ik…”
“Dat maakt niet uit,” zei Robert vriendelijk, zo hopend het vertrouwen van zijn zusje terug te winnen. “Ik wil alleen weten waar Felix is, meer niet.”
“De tuin…” zei Rachel terwijl ze haar hand voor haar mond sloeg.
Robert stond op, legde Lauren terug in haar wiegje en liep richting de deur naar de tuin. Onderweg vond hij onverwacht de afstandsbediening waardoor hij de stilte weer terug in het grote huis kon toveren.
Al hijgend van het harde rennen stopte Robert de sleutel in het slot van de voordeur. Gehaast draaide hij twee keer om daarna naar binnen te kunnen. Met twee grote stappen was hij de gang door en kwam hij de woonkamer binnen. Wat hij daar aantrof was erger dan de eerste verwachting die hij had toen zijn zus hem had gebeld.
Robert keek de kamer rond en zag een wirwar van chaos en emotie, allemaal ten toon gespreid in een kamer van zeven bij vijf meter. Hij liep verder de kamer in en door de verschillende kapotte vazen, fotolijstjes en schilderijen, op zoek naar de familie die hier moest wonen. Zijn kleine nichtje had hij al gehoord, want haar gehuil overstemde het knetterharde geluid van de televisie die aanstond.
“Hé, meisje,” zei Robert toen hij voor de wieg stond. Zijn nichtje huilde tranen met tuiten, ze schopte tevens hevig heen en weer in de kleine ruimte van haar wiegje. Robert pakte Lauren op en legde haar in zijn armen, langzaam heen en weer wiegend.
“Sssstttt,” zei hij kalm en teder. “Alles komt goed.”
Robert’s blik vloog de kamer rond, op zoek naar de vervloekte afstandsbediening van de televisie, toen hij plotseling iets vreemds zag. Het witte, ronde kleed, wat normaal centraal in de woonkamer lag, was zeker een paar meter richting de keuken verschoven. Een ruzie kan dingen verplaatsen, zo redeneerde Robert, maar een kleed waar normaliter twee bijzettafeltjes op stonden?
Robert liep langzaam aan richting het kleed, om zo geen dingen kapot te trappen. Toen hij eenmaal op het kleed stond viel hem iets op. In het midden van de hoogpolige vloerdecoratie had zich een kleur afgezet die zeker niet op wit leek. Het was rood.
Robert tilde met zijn voet langzaam het kleed op en zag dat de vloer onder het kleed tevens rood was. Het bevestigde zijn vermoeden, een vermoeden waarvan hij hoopte dat het nooit waar zou zijn.
“Robert…” zei een herkenbare stem vanuit het niets.
Robert draaide zich om, en schrok weer. “Rachel, wat… wat…”
Nog voordat Robert zijn zin kon afmaken barstte Rachel in tranen uit. Hevig snikkend dook ze naar de vloer, haar bloedrode handen voor haar gezicht geslagen. “Ik… ik…” snikte ze.
“Rustig maar, alles komt goed,” zei Robert terwijl hij naast zijn zus neerknielde. “Ik ben er nu.”
“Maar… ik…” weende Rachel.
“Waar is Felix?” vroeg Robert terwijl hij recht in de blauwe ogen van zijn zusje keek. “Waar is hij, wat heb je met hem gedaan?”
“Het… het was… het was een ongeluk,” snikte Rachel terwijl ze haar blik van Robert afwendde. “Ik… ik…”
“Dat maakt niet uit,” zei Robert vriendelijk, zo hopend het vertrouwen van zijn zusje terug te winnen. “Ik wil alleen weten waar Felix is, meer niet.”
“De tuin…” zei Rachel terwijl ze haar hand voor haar mond sloeg.
Robert stond op, legde Lauren terug in haar wiegje en liep richting de deur naar de tuin. Onderweg vond hij onverwacht de afstandsbediening waardoor hij de stilte weer terug in het grote huis kon toveren.
Love the life you live so you can live the life you love.
Ik lees nog steeds mee :p, ik loopalleen een beetje achter haha xD,
Maar het blijft gewoon goed, de wisselde pov's en hoe de stukjes langzaam in elkaar vallen, maar je tochnog steeds moet grissen :p ME LOVES IT :p
Nog twee stukjes te gaan die ga ik nu zo leen
Nog twee stukjes te gaan die ga ik nu zo leen
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Jahaaaaa, daar zijn we weer hoor. Ik ben haast een maand (verplicht) weggeweest, maar ik ben weer terug. 2 simpele redenen zijn hiervoor de oorzaak, namelijk school en mijn computer heeft zichzelf (letterlijk) weten op te blazen waardoor ik alles kwijt was.
En ja ik weet het, ik had alles moeten opslaan op USB
.
Maar goed, ik ga dit verhaal weer oppakken dus en hoop dat ik eind volgende week weer een nieuw stukje heb.
En ja ik weet het, ik had alles moeten opslaan op USB
.Maar goed, ik ga dit verhaal weer oppakken dus en hoop dat ik eind volgende week weer een nieuw stukje heb.
Love the life you live so you can live the life you love.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Hah, super 
je gaat weer verder^^
O god, hoe heb je het voor elkaar gekregen om je computer te laten ontploffen? Knap^^ ik moet er trouwens niet aan denken dat dat met mijn laptop gebeurt, dan ben ik echt alles kwijt. Maar ben je veel verhaal kwijt of staat het grootste deel ergens online?
je gaat weer verder^^O god, hoe heb je het voor elkaar gekregen om je computer te laten ontploffen? Knap^^ ik moet er trouwens niet aan denken dat dat met mijn laptop gebeurt, dan ben ik echt alles kwijt. Maar ben je veel verhaal kwijt of staat het grootste deel ergens online?
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Tsja, als ik dat nou eens wist
Het grootste deel van mijn verhalen ben ik gewoon kwijt. Ik ben zo iemand die het onzin vind om het op twee plaatsen op te slaan. Nu weet ik wel beter .
Maar goed, een klein nieuw stukje dan maar? Ja, laten we dat maar doen.
“Ik weet dat je moeder dood is,” zei Wraak terwijl hij Lauren indringend aankeek. “Borstkanker is een ziekte die jammer genoeg nog steeds te weinig mensen overleven.”
Lauren schudde hevig haar hoofd. “Het kan gewoon niet zo zijn, je kan mijn oom niet zijn.”
“En waarom niet?” vroeg Wraak. “Omdat je moeder je nooit iets over mij verteld heeft?”
“Nee, het is gewoon…” stamelde Lauren terwijl ze haast gek werd van de grote hoeveelheid informatie die ze deze avond had gekregen. “Het kan gewoon niet.”
“Ontken het nou niet,” zei Wraak nu weer iets kwader. “Ik ben het toch echt die glimlachend op de foto naast jou trotse ouders staat nadat je bent gedoopt. Dat kan je niet ontkennen.”
Lauren verborg haar gezicht in haar handen en begon te huilen. Wraak schonk geen aandacht aan de tranen en vervolgde zijn verhaal.
“Je vader is niet doodgeschoten door een ongelukkige inbreker,” zei hij. “Hij is vermoord om een heel andere reden, eentje die indirect richting de relationele sfeer gaat.”
Wraak pakte Lauren vast aan haar polsen en schudde haar heen en weer. “Je kan denk ik wel raden wie het heeft gedaan, hè?”
Het grootste deel van mijn verhalen ben ik gewoon kwijt. Ik ben zo iemand die het onzin vind om het op twee plaatsen op te slaan. Nu weet ik wel beter
.Maar goed, een klein nieuw stukje dan maar? Ja, laten we dat maar doen.
“Ik weet dat je moeder dood is,” zei Wraak terwijl hij Lauren indringend aankeek. “Borstkanker is een ziekte die jammer genoeg nog steeds te weinig mensen overleven.”
Lauren schudde hevig haar hoofd. “Het kan gewoon niet zo zijn, je kan mijn oom niet zijn.”
“En waarom niet?” vroeg Wraak. “Omdat je moeder je nooit iets over mij verteld heeft?”
“Nee, het is gewoon…” stamelde Lauren terwijl ze haast gek werd van de grote hoeveelheid informatie die ze deze avond had gekregen. “Het kan gewoon niet.”
“Ontken het nou niet,” zei Wraak nu weer iets kwader. “Ik ben het toch echt die glimlachend op de foto naast jou trotse ouders staat nadat je bent gedoopt. Dat kan je niet ontkennen.”
Lauren verborg haar gezicht in haar handen en begon te huilen. Wraak schonk geen aandacht aan de tranen en vervolgde zijn verhaal.
“Je vader is niet doodgeschoten door een ongelukkige inbreker,” zei hij. “Hij is vermoord om een heel andere reden, eentje die indirect richting de relationele sfeer gaat.”
Wraak pakte Lauren vast aan haar polsen en schudde haar heen en weer. “Je kan denk ik wel raden wie het heeft gedaan, hè?”
Love the life you live so you can live the life you love.
Nog een nieuw stukje!
Robert stond voorovergebogen over het levenloze lichaam van Felix en wat hij zag deed hem een plezier maar toch ook weinig deugd. De kleine plas met bloed wat zich om het lichaam had gevormd was genoeg bewijs om zijn dood te bewijzen. Het gat in zijn borst zei op dat punt ook al voldoende. Robert zuchtte. Felix had zijn portie straf verdiend, maar niet op deze manier…
“Vertel het alsjeblieft nog een keer,” vroeg Rachel nog steeds trillend op haar benen aan Robert. “Ik ben het weer vergeten.”
“Er was een inbreker,” begon Robert voor de zoveelste keer. “Felix betrapte hem terwijl hij in de tuin bezig was en jij boven zat met Lauren. De inbreker was gewapend, greep zijn pistool en schoot Felix neer. Jij hoorde het schot, rende naar beneden en zag Felix bloedend in de tuin liggen. Je probeerde hem te helpen, maar het had geen nut want hij was al dood. Daarna belde je mij omdat je zo bang was. Oké?”
“Maar…” stamelde Rachel. “Net was het nog… die inbreker was…”
“Begrepen?” snauwde Robert duidelijk zijn geduld verloren.
“Oké,” knikte Rachel instemmend en bang. “Ik heb het begrepen…”
“Mooi,” zei Robert. “Dan ga ik nu bellen met 112.”
Robert stond voorovergebogen over het levenloze lichaam van Felix en wat hij zag deed hem een plezier maar toch ook weinig deugd. De kleine plas met bloed wat zich om het lichaam had gevormd was genoeg bewijs om zijn dood te bewijzen. Het gat in zijn borst zei op dat punt ook al voldoende. Robert zuchtte. Felix had zijn portie straf verdiend, maar niet op deze manier…
“Vertel het alsjeblieft nog een keer,” vroeg Rachel nog steeds trillend op haar benen aan Robert. “Ik ben het weer vergeten.”
“Er was een inbreker,” begon Robert voor de zoveelste keer. “Felix betrapte hem terwijl hij in de tuin bezig was en jij boven zat met Lauren. De inbreker was gewapend, greep zijn pistool en schoot Felix neer. Jij hoorde het schot, rende naar beneden en zag Felix bloedend in de tuin liggen. Je probeerde hem te helpen, maar het had geen nut want hij was al dood. Daarna belde je mij omdat je zo bang was. Oké?”
“Maar…” stamelde Rachel. “Net was het nog… die inbreker was…”
“Begrepen?” snauwde Robert duidelijk zijn geduld verloren.
“Oké,” knikte Rachel instemmend en bang. “Ik heb het begrepen…”
“Mooi,” zei Robert. “Dan ga ik nu bellen met 112.”
Love the life you live so you can live the life you love.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Weer leuk stukje ik ben blij dat je telkens zulke kleine stukjes post, die kan ik nog lezen^^ maar goed, meeer ik heb verder niet zo veel nuttigs te zeggen, haha xD ik snap alleen niet dat hij 112 wil gaan bellen, maar dat krijg ik vast uitgelegd in het volgende stukje^^
ik ben blij dat je telkens zulke kleine stukjes post, die kan ik nog lezen^^ maar goed, meeer ik heb verder niet zo veel nuttigs te zeggen, haha xD ik snap alleen niet dat hij 112 wil gaan bellen, maar dat krijg ik vast uitgelegd in het volgende stukje^^And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Nog een nieuw stukje. Vraag het gerust als je het niet begrijpt of wat extra dingen verduidelijkt wil hebben.
“Jij hebt hem vermoord?” vroeg Lauren terwijl ze het antwoord diep van binnen eigenlijk al wist.
“Wat denk je zelf?” kaatste Wraak de vraag terug. “Denk je dat ik het heb gedaan? Wat is dat voor vraag als het antwoord al zo overduidelijk is!?”
“Waarom kom je daar nu mee!?” vroeg Lauren giftig. “Waarom na al die tijd?”
“Je moeder.” antwoordde Wraak gedecideerd. “ Ze heeft het me nooit vergeven.”
Lauren schrok. “Wist mijn moeder hier ook van!?”
Een simpel knikje van Wraak bevestigde de angst van Lauren. “Ze wist het, ja.”
Lauren’s tranen begonnen weer te stromen en biggelden langzaam langs haar wangen. Haar familie was een nest van bedrog en criminelen, zo dacht ze. Ze was een kind van leugenaars, en haar enige oom was een moordenaar. Een pracht familie…
“Waarom heeft niemand mij dit ooit verteld?” vroeg Lauren murw geslagen. “Waarom?”
Wraak zuchtte. “Ik heb jou of je moeder daarna nooit meer gezien, tot vandaag dan. We hadden het zo afgesproken. Als je moeder het niet zo doen, zou ik het doen.”
“Maar…” stamelde Lauren. “Ze lag op sterven en heeft me nog steeds niets verteld. Ik… ik snap het niet.”
“Het is ook moeilijk te begrijpen, maar je moet wel,” zei Wraak. “Er is ook niks aan te snappen, het is gewoon een feit. Gebeurd is gebeurd.”
“Maar waarom heb je Khalini en Valpoort dan ook vermoord?” vroeg Lauren. “Waarom zij?”
Wraak schudde zijn hoofd. “Dat hoef jij niet precies te weten. Ik kan alleen zeggen dat ze slechte raadgevers waren, meer niet.”
“Vertel het me,” dwong Lauren nog verder aan bij Wraak. “Ik moet het weten.”
“Het is niet aan mij om dat verder te vertellen,” zei Wraak rustig terwijl hij in zijn tas rommelde. “Dat is aan je moeder.”
Wraak trok zijn tas weer op tafel. “Neem de tas mee en ga naar huis.”
“Wat?” vroeg Lauren verbaasd. “Ik ben nog niet klaar met je, ik wil nog zoveel weten.”
Wraak legde zijn hand op de tas. “Je moeder zal je alles vertellen. Dus ga.”
“Nee,” zei Lauren het nog steeds niet snappend. “Ik moet het weten.”
Een kleine klik klonk van onder de tafel. “Ga,” dwong Wraak. “Nu!”
En ineens snapte Lauren de hint.
“Jij hebt hem vermoord?” vroeg Lauren terwijl ze het antwoord diep van binnen eigenlijk al wist.
“Wat denk je zelf?” kaatste Wraak de vraag terug. “Denk je dat ik het heb gedaan? Wat is dat voor vraag als het antwoord al zo overduidelijk is!?”
“Waarom kom je daar nu mee!?” vroeg Lauren giftig. “Waarom na al die tijd?”
“Je moeder.” antwoordde Wraak gedecideerd. “ Ze heeft het me nooit vergeven.”
Lauren schrok. “Wist mijn moeder hier ook van!?”
Een simpel knikje van Wraak bevestigde de angst van Lauren. “Ze wist het, ja.”
Lauren’s tranen begonnen weer te stromen en biggelden langzaam langs haar wangen. Haar familie was een nest van bedrog en criminelen, zo dacht ze. Ze was een kind van leugenaars, en haar enige oom was een moordenaar. Een pracht familie…
“Waarom heeft niemand mij dit ooit verteld?” vroeg Lauren murw geslagen. “Waarom?”
Wraak zuchtte. “Ik heb jou of je moeder daarna nooit meer gezien, tot vandaag dan. We hadden het zo afgesproken. Als je moeder het niet zo doen, zou ik het doen.”
“Maar…” stamelde Lauren. “Ze lag op sterven en heeft me nog steeds niets verteld. Ik… ik snap het niet.”
“Het is ook moeilijk te begrijpen, maar je moet wel,” zei Wraak. “Er is ook niks aan te snappen, het is gewoon een feit. Gebeurd is gebeurd.”
“Maar waarom heb je Khalini en Valpoort dan ook vermoord?” vroeg Lauren. “Waarom zij?”
Wraak schudde zijn hoofd. “Dat hoef jij niet precies te weten. Ik kan alleen zeggen dat ze slechte raadgevers waren, meer niet.”
“Vertel het me,” dwong Lauren nog verder aan bij Wraak. “Ik moet het weten.”
“Het is niet aan mij om dat verder te vertellen,” zei Wraak rustig terwijl hij in zijn tas rommelde. “Dat is aan je moeder.”
Wraak trok zijn tas weer op tafel. “Neem de tas mee en ga naar huis.”
“Wat?” vroeg Lauren verbaasd. “Ik ben nog niet klaar met je, ik wil nog zoveel weten.”
Wraak legde zijn hand op de tas. “Je moeder zal je alles vertellen. Dus ga.”
“Nee,” zei Lauren het nog steeds niet snappend. “Ik moet het weten.”
Een kleine klik klonk van onder de tafel. “Ga,” dwong Wraak. “Nu!”
En ineens snapte Lauren de hint.
Love the life you live so you can live the life you love.
Nog een nieuw stukje!
Zou ze er ooit achterkomen…
Robert liet zicht wat verder zakken in de oncomfortabele stoel en dacht na over het gesprek wat hij zojuist had gehad met zijn nichtje. Een fijn gesprek was het zeker niet geweest, zo redeneerde hij, maar hij had alles verteld wat hij moest. Zijn laatste opdracht was geslaagd. Hij keek uit het raam en staarde naar het voorbijgaande winkelend publiek wat zich door het druilerige weer worstelde. Ieder persoon die hij zag was zo verschillend maar toch zo gelijk. Allemaal zagen ze er zo anders uit, maar allemaal dragen ze iets bij zich. Hun bloedeigen geheimen…
Robert pakte zijn glas op en dronk het laatste laagje schuim wat in zijn glas was blijven liggen op. Daarna zette hij het glas weer neer en keek zo indirect in de loop van zijn pistool. Er was nog een ding te doen…
Langzaam en onopvallend draaide Robert de demper van het pistool af en legde het op de tafel.
“Het is gelukt, Rachel,” mompelde hij zacht in zichzelf terwijl hij door het raam naar de donkere lucht keek. “Het is mij gelukt.”
Rustig tilde hij zijn arm op en bracht het boven de tafel. Een schrikreactie ging door het hele café toen mensen het zwarte vuurwapen zagen.
“Hij heeft een pistool!” schreeuwde een vrouw.
“Alsjeblieft,” smeekte een andere. “Ik heb kinderen, doe het alsjeblieft niet.”
Een glimlach verscheen op Robert’s gezicht. Al die mensen, zo dacht hij, waren bang voor helemaal niks.
Zonder er nog langer bij na te denken bracht hij het wapen naar zijn kin. “Dit was het dan.” Mompelde hij weer zachtjes.
Kalm en beheerst haalde hij de trekker over.
Zou ze er ooit achterkomen…
Robert liet zicht wat verder zakken in de oncomfortabele stoel en dacht na over het gesprek wat hij zojuist had gehad met zijn nichtje. Een fijn gesprek was het zeker niet geweest, zo redeneerde hij, maar hij had alles verteld wat hij moest. Zijn laatste opdracht was geslaagd. Hij keek uit het raam en staarde naar het voorbijgaande winkelend publiek wat zich door het druilerige weer worstelde. Ieder persoon die hij zag was zo verschillend maar toch zo gelijk. Allemaal zagen ze er zo anders uit, maar allemaal dragen ze iets bij zich. Hun bloedeigen geheimen…
Robert pakte zijn glas op en dronk het laatste laagje schuim wat in zijn glas was blijven liggen op. Daarna zette hij het glas weer neer en keek zo indirect in de loop van zijn pistool. Er was nog een ding te doen…
Langzaam en onopvallend draaide Robert de demper van het pistool af en legde het op de tafel.
“Het is gelukt, Rachel,” mompelde hij zacht in zichzelf terwijl hij door het raam naar de donkere lucht keek. “Het is mij gelukt.”
Rustig tilde hij zijn arm op en bracht het boven de tafel. Een schrikreactie ging door het hele café toen mensen het zwarte vuurwapen zagen.
“Hij heeft een pistool!” schreeuwde een vrouw.
“Alsjeblieft,” smeekte een andere. “Ik heb kinderen, doe het alsjeblieft niet.”
Een glimlach verscheen op Robert’s gezicht. Al die mensen, zo dacht hij, waren bang voor helemaal niks.
Zonder er nog langer bij na te denken bracht hij het wapen naar zijn kin. “Dit was het dan.” Mompelde hij weer zachtjes.
Kalm en beheerst haalde hij de trekker over.
Love the life you live so you can live the life you love.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Waaah!!! Wat een stukje om te eindigen! Is dit het einde trouwens? Of komt er nog meer achteraan?^^
Haha, grappig dat iedereen meteen zo verschrikt reageert op een pistool maar één vraagje, is het niet al te snel dat iedereen ziet dat hij een pistool heeft? Zoveel letten andere mensen niet op anderen, geloof ik.
En dat was het einde van Wraak lekker aardig trouwens, heeft hij nog meer mensen getraumatiseerd. BAM, hersenen door het café xD
Haha, grappig dat iedereen meteen zo verschrikt reageert op een pistool
maar één vraagje, is het niet al te snel dat iedereen ziet dat hij een pistool heeft? Zoveel letten andere mensen niet op anderen, geloof ik. En dat was het einde van Wraak
lekker aardig trouwens, heeft hij nog meer mensen getraumatiseerd. BAM, hersenen door het café xDAnd by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Hahaha, @ Saskia; hersenen door het café xD
Doet me gelijk weer denken aan het egeltje dat ik vanochtend op de weg zag liggen. Plat en hartstikke dood. Heel zielig. Maar daar deed jouw uitspraak me even aan denken haha ;p
Ik ben ook wel benieuwd of dit het einde is trouwens?
Doet me gelijk weer denken aan het egeltje dat ik vanochtend op de weg zag liggen. Plat en hartstikke dood. Heel zielig. Maar daar deed jouw uitspraak me even aan denken haha ;p
Ik ben ook wel benieuwd of dit het einde is trouwens?
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Dit is nog niet het einde (ik zal er dan wel heel dik THE END onderzetten). Er komt nog een klein stukje over Lauren, en daarna is het echt helemaal afgelopen.
(ik zal er dan wel heel dik THE END onderzetten). Er komt nog een klein stukje over Lauren, en daarna is het echt helemaal afgelopen.Love the life you live so you can live the life you love.
Tromgeroffel.... Het laatste stukje!
“Hoi mam,” zei Lauren zacht tegen de grijze grafsteen terwijl ze een bos met rode rozen neerlegde en naast het graf neerknielde. “Daar ben ik weer.”
Een rilling liep over Lauren’s rug, gedeeltelijk door de emotie en gedeeltelijk door de ijzige kou van de winterwind. Tranen vulde weer haar ogen.”
“Ik heb Robert een tijdje geleden ontmoet,” vertelde Lauren aan haar dode moeder, vastbesloten dat die zou mee luisteren. “Het was een vreemde ontmoeting, dat zeker. Maar nu ik er op terug kijk ook wel een prettige. Ik had er niks van willen missen.”
Een traan rolde van Lauren’s wang, viel naar beneden en spatte kapot op de laatste rustplek van haar moeder. De stille begraafplaats vulde zich met een paar snikken.
“Maar waarom, mam?” vroeg Lauren vechtend tegen de tranen. “Waarom heb je het me niet verteld, zelfs na al die tijd niet, zelfs niet toen je op sterven lag? Was je nou zo bang voor de waarheid? Bang voor mij als ik erachter zou komen?”
Lauren pauzeerde en slikte een grote hap met emotie weg. “Ik weet het nu, mam. Ik weet alles. Het gesprek met Robert, de spullen die hij me gegeven heeft, de videoband, ik weet het nu.”
Lauren betastte de gegraveerde letters in de steen die gezamenlijk de naam van haar moeder vormde. “Ik neem niemand wat kwalijk. Zeker niet nu.”
Ze stond weer op, schikte de rozen nog een keer mooi en stak met haar aansteker een klein waxinelichtje aan die ze daarna naast de bloemen neerzette. Daarna nam ze wat afstand een bekeek het geheel nog een keer. Een lachje verscheen op haar gezicht.
“Doei, mam,” zei Lauren. “Tot volgende week maar weer.”
“Hoi mam,” zei Lauren zacht tegen de grijze grafsteen terwijl ze een bos met rode rozen neerlegde en naast het graf neerknielde. “Daar ben ik weer.”
Een rilling liep over Lauren’s rug, gedeeltelijk door de emotie en gedeeltelijk door de ijzige kou van de winterwind. Tranen vulde weer haar ogen.”
“Ik heb Robert een tijdje geleden ontmoet,” vertelde Lauren aan haar dode moeder, vastbesloten dat die zou mee luisteren. “Het was een vreemde ontmoeting, dat zeker. Maar nu ik er op terug kijk ook wel een prettige. Ik had er niks van willen missen.”
Een traan rolde van Lauren’s wang, viel naar beneden en spatte kapot op de laatste rustplek van haar moeder. De stille begraafplaats vulde zich met een paar snikken.
“Maar waarom, mam?” vroeg Lauren vechtend tegen de tranen. “Waarom heb je het me niet verteld, zelfs na al die tijd niet, zelfs niet toen je op sterven lag? Was je nou zo bang voor de waarheid? Bang voor mij als ik erachter zou komen?”
Lauren pauzeerde en slikte een grote hap met emotie weg. “Ik weet het nu, mam. Ik weet alles. Het gesprek met Robert, de spullen die hij me gegeven heeft, de videoband, ik weet het nu.”
Lauren betastte de gegraveerde letters in de steen die gezamenlijk de naam van haar moeder vormde. “Ik neem niemand wat kwalijk. Zeker niet nu.”
Ze stond weer op, schikte de rozen nog een keer mooi en stak met haar aansteker een klein waxinelichtje aan die ze daarna naast de bloemen neerzette. Daarna nam ze wat afstand een bekeek het geheel nog een keer. Een lachje verscheen op haar gezicht.
“Doei, mam,” zei Lauren. “Tot volgende week maar weer.”
THE END
Love the life you live so you can live the life you love.