)Na een lange tijd heb ik het schrijven weer opgepakt, en ik merk dat het een redelijk moeizame start is voor mij. Ondanks dat heb ik er toch weer heel veel plezier in! Daarom hoop ik dat jullie mijn eerste verhaal toch kunnen waarderen. Ik houd van oprecht commentaar, dus wat je er van vindt.. schroom niet om de waarheid te vertellen! Heel erg bedankt dat je mijn topic bezoekt, en ik hoop dat ik je niet teleurstel!
Groetjes,
Hannah.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“Ik weet niet precies waar ik moet beginnen, en dat doet er verder ook niet toe. Wat ik namelijk wel weet is dat ik móet beginnen. Gewoon, voor mezelf. Op de een of andere manier heb ik gewoon de drang om alle rare dingen die ik meemaak op te schrijven. Om mijn hoofd leeg te maken? Ja. Om ze te verwerken? Ja. Om meer grip op ze te krijgen? Ja! Ja! JA!. Het gaat allemaal zo snel en het is allemaal zó veel dat mijn hoofd duizelt van alle indrukken waarmee ik te maken krijg. Ik hoop dat ik via deze weg alles op een rijtje kan zetten, en daarmee mijn nieuwe leven leer te begrijpen.
Liefs,
Suus.”
Het was ongeveer zes maanden geleden dat de dag was aangebroken die mijn leven compleet zou veranderen. Het klinkt heel cliché, maar het was echt zo. Mijn leven zou na die dag nooit meer hetzelfde zijn. Ik weet nog goed dat ik thuis in de woonkamer op de bank zat, omringd door alle leden uit ons gezin.
“Maak nou open, Suus! Ik ben zó zenuwachtig!” klonk het meerdere malen door de kamer. In de stiltes die daarna vielen hoorde ik hoe mijn moeder zenuwachtig op haar nagels zat te bijten, en hoe mijn vader met zijn voet op de vloer tikte. Mijn broertje dronk om de tien seconden uit zijn glas, zette hem terug op tafel, pakte hem weer, nam een slok waarna hij weer opnieuw begon. Mijn zus roffelde nerveus met haar vingertoppen op de tafel en mijn beste vriendin plukte constant aan haar trui. En ik.. Ik zat op de bank. Zonder te bewegen. Maar dat betekende niet dat ik niets voelde. Mijn hart bonkte zo hard in mijn keel dat ik serieus bang was dat ik binnen nu en een half uur het lootje zou leggen. Mijn mond was droog, mijn ademhaling onrustig en ik betrapte mezelf erop dat ik knarsetandde. Maar dat was nog niets in vergelijking met mijn handen die toch wel redelijk heftig aan het trillen waren. Voor mijn gevoel in ieder geval. De envelop lag echter nog steeds akelig zwaar te zijn in mijn handen. Zonder te bewegen. Als een baksteen. Het staarde me aan, het daagde me uit.
“Aan S.P.M van Eijck.” Dat was het enige wat ik kon lezen. Meer niet. Ik had twee opties, besefte ik al snel. 1: Suus opent de envelop, ziet de uitslag. Afhankelijk van het resultaat wordt ze óf zo intens gelukkig dat ze daar de rest van haar leven op kan teren óf ze wordt zo intens verdrietig dat ze langzaamaan van binnen wegrot totdat er niets meer over is dan een zielig hoopje.. tsja.. Optie 2 was minder.. heftig, maar net zo min bevredigend als deel 2 van optie 1; De envelop dicht laten, verbranden er nooit meer aan denken en blijven dromen.
“Suus! Maak nou open! Wij zijn ook nieuwsgierig!” Het was mijn moeder die de stilte weer verbrak. Ik keek haar aan. Ze keek terug. “Nu.” Ik keek de kamer rond. Mijn beste vriendin, broertje, zus, vader en moeder. Al hun ogen waren op mij gericht. Ik kon het gewoon niet maken om de envelop niet te openen. “Okee,” hoorde ik mezelf zeggen. Mijn stem was schor. Ik bracht mijn hand naar de rand van de envelop en hield het papier tussen mijn duim en wijsvinger. Heel langzaam, maar dan ook echt op slakkentempo, begon ik te scheuren. Beetje bij beetje zag ik steeds meer van de brief. De inhoud echter bleef onleesbaar. Ik voelde hoe iedereen een stapje dichter naar de bank deed. Ik haalde de brief uit de envelop en vouwde hem langzaam open. Voordat ik zou beginnen keek ik nog even de kamer rond. Iedereen staarde me met grote ogen aan. Dit was het moment dat mijn leven ging veranderen. Wat de uitslag ook was. Ik zag dat mijn vader knikte en voelde hoe mijn beste vriendin mijn hand vastpakte. Mijn blik gleed af naar de brief. Ik schraapte mijn keel en begon langzaam te lezen..
