louise en randy

[tuinfreakske]

Het was woensdag vroeg in de ochtend toen ik plots wakker werd. Het zonlicht van de opkomende zon scheen lichtjes door het venster naar binnen maar verlichtte de kamer nauwelijks. Ik hoorde het gekraai van de haan van de buren in men oren galmen. "huuhh...Wat heb ik toch zo'n hekel aan dat rot beest!" zuchtte ik . Terwijl ik de slaap uit men ogen wreef krabbelde ik overeind. Met men hand gleed ik langs de muren op zoek naar de lichtknop, die ik maar niet vinden kon. De linnen lakens die over me lagen trok ik van me af en gooide ze over de rand van m'n bed heen.
Ik zette beide voeten op de grond, eerst men rechter en dan men linker en op het moment dat ik recht wou staan, gleed ik met men rechtervoet uit over een blad papier. Ik viel naar voren en kwam recht op men gezicht terecht. Zo snel als ik maar kon stond ik opnieuw overeind en voelde aan men gezicht of er niets ergs was. "Hmmm..ik voel toch niets, dus zal er wel niets aan de hand zijn." praatte ik tegen mezelf. Muisstil sloop ik op de tippen van men tenen richting de gesloten deuropening waar ik opnieuw opzoek ging naar de lichtknop.
" Ahaa....Hier ben je dan ! " fluisterde ik op het moment dat ik de stand van de schakelaar omdraaide. Muisstil sloop ik weer terug. Verbaasd keek ik naar de troep in mijn kamer die hem veel kleiner liet lijken dan hij in werkelijkheid was. Het blad papier dat mijn daverenide val veroorzaakt had lag gescheurd en verkreukt op de koude houten vloer. In mijn achterhoofd vroeg ik mezelf af hoe laat het was. Ik kamde de chaos die mijn kamer voorstelde uit in de hoop dat ik mijn mobiele telefoon zou detecteren. Na enkele minuten had ik men hele kamer doorgesnuffeld en nam ik men mobiele telefoon waar onder het hoofdkussen van mijn onopgemaakte bed. Belangstelend probeerde ik mijn mobiele telefoon te
ontgrendelen. Het lukte me maar niet, blijkbaar was ik mijn toelatingscode vergeten. Gelukkig was hij op te lossen met een eenvoudige vraag met een simpel antwoord. "Euuhhmm.... Ik ben geboren in het jaar.....1998." dacht ik in mezelf. Ik voerde het paswoord in en men mobiele telefoon ontgrendelde. Verwonderd wierp ik een blik op het digitale tijdstip. " Is het nog maar half 5 !?!" oordeelde ik. "Nou ja .. veel nut heeft het nu ook niet als ik nog wat ga slapen. In die tijd zou ik mijn les tegen vandaag nog eens kunnen herhalen. " overtuigde ik mezelf. Ik nam men werkschrift van Nederlands en men agenda uit men boekentas die ineengedoken in de hoek van de kamer lag.
In men agenda zag ik staan " Ne : L : P.128->P.133 ."
Ik nam plaats op mijn bed, opende mijn boek en begon met het herhalen van de opgegeven les. Af en toe keek ik opnieuw naar de digitale weergave van de tijd . De tijd ging razendsnel voorbij. Gauw genoeg was het al 7 uur, tijd om op te staan dus.
Ik hoorde moeder beneden in de keuken van slag gaan.
Nadat ik mijn boeken tetuggestopt had liep voorzichtig naar mijn kleerkast toe en zocht er een gepaste outfit uit.
Een zwarte, strakke jeans waar ik mijn mobiele telefoon instopte en een wollen trui met een "V-hals" trok ik aan. Ik liep verder naar de badkamer kamde mijn haren en poetste mijn tanden.
Vervolgens daalde ik de trap af richting de keuken waar ik moeder soep zag koken. " Goed geslapen lieverd ?" vroeg ze. "Ja uitstekend moeder !" antwoorde ik. Ze draaide haar om en op het moment dat ze me aankeek liet ze een groot en scherp mes vallen. Even was het muisstil. " Dylan! Wat heb jij gedaan?" bekomerde ze en de deugddoende stilte was weg.
" Ik heb helemaal niets gedaan !" zei ik onruststelend.
Hoe verklaar je dan je gezwollen oog ?" vroeg ze.
" Wat ? Is het gezwollen ?" antwoordde ik onwettend.
"Ja het is opgezwollen niet heel hard maar als je me niet onmiddelijk gaat vertellen hoe je aan dat blauwe oog komt, zorg ik er persoonlijk voor dat je een hele maand geen computerspelletjes meer speelt." verzekerde ze me.
"Nou....Euuhhmm...Toen ik wakker werd wou ik weten hoe laat het was en.....euuhhm....ik wou uit mijn bed stappen om mijn mobiele telefoon te zoeken maar.....eeuuhhmm... gleed uit. Dat is alles." verklaarde ik met enige rilling in men keel.
"En zo kom jij aan dat blauwe oog ??" vroeg ze.
"Geloof je me niet ofzo ?" antwoorde ik verwonderd.
"Het klinkt nogal ongeloofwaardig?" zei ze.
"Goede moeder ben jij zeg !
Je gelooft je bloed eigen zoon nog niet eens."
Schreeuwde ik.
Met uiterst grote stappen liep ik woest en teleurgesteld de deuropening in en vervolgens de trap op richting mijn kamer,
waar ik men boekentas die ik de avond voordien klaar gemaakt had op men rug hing.
Ik ging weer naar de keuken
waar ik mijn "Vans" , mijn "nerdy bril", mijn lederen jack en men opvallend rode muts aandeed
en een biefstuk uit de koelkast haalde. Ik legde hem op mijn licht gezwollen oog en verliet het huis.
Ik hoorde moeder me luidkeels achterna roepen:"Heee ! Breng dat vlees eens terug anders heb je straks niets te eten!" Maar zonder enige moeite negeerde ik haar.
Ik nam men fiets uit het tuinhuis en vertrok vliegensvlug richting school. Ik behield de forse snelheid die ik maakte tot ik arriveerde aan de immense woonst van men beste vriend Mike.
Zijn ouders mochten dan wel rijk zijn en een over een plaats in de regering beschikken maar hij nam maar al te graag het genoegen om me te vergezellen. Je zou verwachten van zo iemand als hem dat hij met dure kledij zou opdagen, maar hij kleedde zich als een doorsnee persoon ook al was dat tegen de wil van zijn machtige ouders.
Zijn fiets was wel wat moderner want hij had aan weers zijden versnellingen, ook was hij steviger gebouwd dan de lijkkist waar ik mee reed.
Vanaf het huis van Mike was het nog maar zo'n 800 meter tot aan onze school.
Samen gingen we op weg.
Mijn tempo moest ik iedere keer weer aanpassen aan het slakkengangetje dat hij maakte.
We hadden zoals gewoonlijk een hele boel te vertellen aan elkaar.
Haast 10 minuten later stonden we vlak voor de schoolpoort te ouwehoeren met meneer Gijs, de leerkracht van Geschiedenis.
Meneer Gijs was zoiets zeker al gewend van me.
Ik was immers niet een van de aardigste leerlingen van de klas, ook niet de ondeugendste want dat was Lucas.
Lucas was eerder gemeen dan ondeugend.
Hij stond bekend als de pestkop van de school. Volgens mij komt dat omdat hij er angstaanjagend uitziet en iedereen kwetsende woorden roept naar hem.
Hij is namelijk ontzettend lang en enorm breed voor zijn leeftijd.
Het ouwehoeren hield kwam al snel aan haar einde . Want Meneer Gijs wandelde klakloos verder en zei geen woord meer toen Mike vroeg hoe het met zijn vrouw ging. De twee hadden voortdurend ruzie. Het bekvechten was ook de oorzaak van zijn meerdere afwezigheidsdagen. De enkele reden dat ze nog samen waren was dat hun huis na 14 jaar er nog altijd bouwvallig bij lag en meneer Gijs zijn vrouw uit medelijden er niet mee achter wilde laten.
Mike en ik fietsten verder richten de fietsenloods waar we onze fietsen stalde en toen naar de drinkfonteintjes liepen.
Mike nam een grote slok."ahhh..... Wat kan een beetje water tog deugd doen ! " zei hij en ook ik nam een enorme slok. " Zou Tom er al zijn ? " vroeg ik aan Mike. " Volgens mij niet neen. Waarom vraag je dat eigenlijk ? " antwoorde hij.
" Nou, je weet toch dat afgelopen weekend de halfsoogstfeesten waren waar je niet naar toe mocht ? "
" ja..."
" Tom en ik hadden afgesproken op de kermis en ik was men portemonee thuis vergeten dus had hij die dag alles voor me betaalt. Ik moet hem nog wat geld
terug geven."
" Zullen we anders even bij de schoolpoort op hem wachtten ? Er is nog tijd zat. "
" Ja is goed ! " zei ik.
We stonden momenteel al een tiental minuutjes naar de poort te staren. Maar geen Tom te zien. Hij was altijd één van de eerste op school. Behalve vandaag. Er dwaalde allerlei vreselijke gedachten doorheen men hoofd. «Misschien heeft hij gewoon zijn wekker vergeten te zetten.
Of neen.... Nog erger...hij kan aangereden zijn.»
Ik baarde me stillaan toch wel zorgen om hem.
"Laten we nog even wachten, hij komt heus wel !" zei Mike om me gerust te stellen.
Onverwachts verscheen er een opstroping van leerlingen die de school binnen stormden.
Mijn ogen volgden de grote groep die zich ondertussen in drieëndeeld had. De populaire kinderen, de sportlui en de studie nerds.
Ik draaide men hoofd de andere kant weer op.
Even leek het wel alsof ik droomde. De brede schoolpoort hing vol met een dikke laag uit het niets verschenen mist en het heldere zonlicht scheen er doorheen. Nog mysterieuzer was dat er een pracht van een meisje op hoge hakken aan kwam lopen. Precies op dat moment hoorde ik de engelen in mijn hoofd zingen.
Haar haar dat met de wind mee naar achteren waaide leek wel een hemels vloeiende gouden waterval.
Met haar kristal helder blauwe ogen maakte ze maar heel even contact met die van mij.
Opslag werd ik verliefd en wist ik dat dit geen droom was.
Nog snel lachte ze lieflijk naar me en ik glimlachte terug.


..........


meer volgt

[Chantalx]

Hoi!

Het eerste wat ik dacht, wat een lekker lang stuk! Daar houd ik van . Ik ben niet een ster wat betreft spelling, bij mijn eigen verhaal krijg ik dan ook vaak heel wat opmerkingen, maar ik ben een paar dingetjes tegen gekomen die ik toch met je wil delen

...in men oren galmen

'Mijn' vind ik persoonlijk wat fijner lezen dan 'men'.
(Net voordat ik deze reactie wilde posten, zag ik ineens dat je in België woont. Mocht het woord 'men' daar heel gewoon zijn, trek je dan niks aan van mijn opmerking )

"huuhh...Wat heb ik toch...

Probeer bij een zin die iemand zegt een enter te gebruikten. Tenzij je verder gaat. Wat ik hiermee bedoel:
'Vannochtend ben ik langs de bakker geweest," zei ik tegen Jan. "Het was er erg druk.'
Begrijp je wat ik hiermee bedoel? Oh ja, een hoofdletter staat wat netter. Dit doe je overigens in de rest van het verhaal wel.

Nadat ik mijn boeken tetuggestopt had..

Klein typfoutje, 'teruggestopt'

"V-hals"

De " rond v-hals begrijp ik niet helemaal ...

Hoe verklaar je dan je gezwollen oog ?" vroeg ze.

Nog even een " toevoegen aan het begin. (Goed dat je hier begint met een enter!"

maar.....eeuuhhmm... gleed uit

Dit leest niet zo prettig..

"Goede moeder ben jij zeg !
Je gelooft je bloed eigen zoon nog niet eens."
Schreeuwde ik.

Hier gebruik je te vaak een enter. Misschien had je dit niet zo snel door De regels na deze zin doe je hetzelfde.

Hier ben ik gestopt, je hebt nu wel een idee Je schrijft beschrijvend, wat het verhaal een stuk leuker maakt, ga zo door! Ben benieuwd naar je volgend post.