vampire rules

[tuinfreakske]

Ik ben Carl de onoverwinnelijke vampier en ga jullie vertellen over mijn grootse nacht. Het was een nacht als weinigen, de hemel was pikzwart op een grote ronde maan na. Het was koud en in een nabij gelegen landschap zag ik een man wandelen. Hij was gekleed in een zwarte, lederen jas. Zijn handen zaten opgeborgen in zijn laaghangende broekzakken.Zijn zwarte gympen waren de oorzaak van een irriterend piepend geluid. In zijn linkerhand die omringd werd door zijn veel te strakke mouw hield hij een zaklamp verborgen. Het nabij gelegen landschap was omringd door een meesterlijk werk van prikkeldraad. Zo goed dat het bijna onmogelijk was om er over te klauteren. De enige manier om binnen te dringen was via het poortje, dat er helemaal verroest bij stond. Als ik hem wou bespringen was het dus geen optie om via het poortje te gaan, want anders zou hij mij meteen opmerken door het krijsende en oorverdovend geluid. Ik sloop voorzichtig door het muffe bos, zoekend naar een geschikte vertakking. Ik sloop steeds verder, maar bleef nog steeds rechts achter mijn prooi. In mijn uitgebreid gezichtsveld kon ik een vertakking waarnemen die lang genoeg was om over de omheining heen te stuiten. RRIIIITTSSJJHH….Klonk het toen ik in de boom klom. Mijn prooi merkte het merkwaardig geritsel op en scheen acuut met zijn zaklamp richting de oorsprong van het geluid. Hij keek onbescheiden rond opzoek naar de bron, maar achtte niets. Kopschuw ging hij verder, evenwel trachtte hij naar antwoorden die hij echter niet kon opstrijken. Momenteel hing ik uit op de vertakking, bereid om af te dalen meesterlijke werk van prikkeldraad. Hier ging ik dan! Ik zakte door men knieën, maakte een forse sprong en kwam met een zachte dreun rechtmatig op mijn voeten terecht. Onverlet wisselde ik mijn rechtstaande positie in voor een positie waarbij ik met mijn buik in het natte gras lag. De dreun was amper hoorbaar door de geluiden van de nacht. Ik was ternauwernood 3 meter verwijderd van hem. Met mijn lichaam schuifelde ik zonder enig geluid te maken doorheen het natte gras, steeds dichter en dichter. De afstand tussen ons werd krap waardoor de begeerte om hem te bespringen aanhoudend groter werd. Ik leunde op mijn handpalmen en de tippen van men voeten en stond bereid om recht te komen. Ik duwde eens krachtig door op mijn handpalmen en stond in een mum van tijd vlak achter men slachtoffer. Ik roteerde mijn hoofd schuin richting zijn lekker uitziende nek, maar op dat moment trok hij zijn hoofd weg en rukte een met diamanten versierd kruisje uit de binnenzak van zijn jas. “ Felix, jij weer! “ riep ik verbaasd. “ Had je niet verwacht hé! “ Zei het slachtoffer terwijl hij het kruisje naar mij richtte. “ Als ik eerlijk moet zijn, niet neen! “ Antwoordde ik op het moment dat ik nog eens hapte naar zijn nek. “ Wow! Rustig maar! Ik kom enkel een einde aan je maken, dus geniet maar van je laatste daden!” Hernam Felix. “ We zullen zien wie er hier voor eeuwig sterven zal! Ik zal het in ieder geval niet zijn! ” berispte ik zijn antwoord. Felix hield het kruisje nog steeds voor zich. Ik begon rondom hem te strompelen, bukte me en met één sprong gaf ik hem een stoot in zijn maag. Felix en ik vielen beide neer op de grond. Bij de val was Felix enige wapen op de grond terecht gekomen waardoor hij nu machteloos stond tegenover mij. Hij lag in een ongemakkelijke houding onder me. Ik ontblootte men tanden en deed nog maar eens een poging om ze in de lekker uitziende nek van Felix te snerpen. Hij poogde zijn enigste hoop te pakken te krijgen. Zijn weerloze lichaam kon hij net ver genoeg verplaatsen om het te pakken te krijgen. Felix kon de spitse tanden al in zijn nek voelen, zo snel als mogelijk drukte hij het kruisje dat hij in zijn linkerhand hield tegen mijn pols waarmee ik hem klem hield. Mijn hand voelde ik stilaan vergaan tot stof. Felix maakte gebruik van dat moment om onder me uit te komen. “ En …. Nog altijd zo zelfverzekerd dat jij me ging verslaan? “ zei Felix op het moment dat hij me overmeesterde. “Op een dag zal ik je verslaan! Wacht maar! Volgende keer neem ik je terug! “ antwoordde ik. Met zijn hand tegen mijn borst gedrukt probeerde Felix vliegensvlug zijn wapen tegen me te drukken. Ik concentreerde me op het gebruik van mijn gave. Het veranderen in een vleermuis! Felix voelde de pijn toen hij met zijn hand een kuil in de grond had achtergelaten. Razendsnel vloog ik weg en hoorde de luidruchtige schreeuw van Felix achter me. Sindsdien leef ik in een grot samen met enkele vleermuizen van mijn soort, ver weg van de bewoonde wereld en van Felix werd nooit meer wat gehoord.

Einde

hoop dat julli het mooi vonden
was geschreven voor de schoolkrant