Mijn nieuwe leven

[monsterous]

Als eerste weet ik niet of ik het hier goed geplaatst heb. Ik heb hier nog nooit een verhaal of iets dergelijks gepost, en daarbij is het ook nog eens een One Shot.
Ik had eerder geprobeerd om hier een gewoon verhaal van te maken, dan zou het fantasy geworden zijn, maar dat lukte niet. Aangezien er in dit stuk geen fantasy voorkomt, heb ik het maar niet daar geplaatst. Verder zat ik de twijfelen tussen 'De Verlaten Villa', 'De Privé Detective' enzo, dus uiteindelijk besloot ik hem maar gewoon hier te plaatsen :p Als het niet goed is, verplaats maar gewoon. (:
Oh, en sorry voor de fluttitel. Ik had daar nog niet eens overna gedacht, dus heb gewoon het eerste wat me te binnen schoot opgeschreven.
Ik zou graag feedback willen en als je die niet hebt, een gewone reactie dat je het gelezen hebt zou ook fijn zijn!

;
Met pijn in mijn hart staarde ik naar het schouwspel dat zich voor me in de verte afspeelde. De begraafplaats was volgelopen met mensen – het zou me niets verbazen als het er meer dan honderd waren. Ze droegen allemaal donkere kleding zoals je vrijwel altijd zag op begrafenissen. Toch hield ik er persoonlijk niet van, het maakte me alleen maar depressiever dan dat ik me in eerste instantie al voelde.
Buiten was het donker, ook al was het pas aan het einde van de ochtend. Het zou een gure, regenachtige dag worden, zoals het voorspeld was. De wind raasde hard door de bomen, zand stoof op van onder mijn voeten, gekleurde blaadjes dwarrelden alle kanten op. Het was een typische herfstdag, wat alles maar somberder maakte dan het al was.
Vanaf een grote afstand keek ik toe terwijl ik als een soort gevangene tussen mijn vrienden gepropt stond. Jaivy stond rechts van me. Zijn felgroene ogen, die altijd zo vrolijk stonden, staarden nu emotieloos in de verte. Hij had niets aan zijn haar gedaan. Zijn blonde krulletjes zaten net zo op zijn hoofd als normaal; warrig, alsof hij net uit bed kwam zetten.
Alec stond aan mijn andere kant, dicht tegen me aan. Zijn gezicht stond gespannen, alsof hij bang was dat ik binnen nu en een paar tellen iets grandioos fout zou doen. Zijn donkerbruine ogen flitsen alle kanten op – hij wilde duidelijk alles in de gaten houden. In tegenstelling tot zijn beste vriend, had hij wél wat aan zijn uiterlijk gedaan. Zijn donkere haren zaten, zoals altijd, in een schuine pony waardoor het een beetje voor zijn ogen viel. Vervolgens had hij het volgespoten met haarspray zodat het ook precies zo bleef zitten als hij wilde. De beide jongens droegen geen pak, maar waren gewoon met me meegegaan in hun dagelijkse kloffie. Het maakte me ook niet uit hoe ze eruit zagen, ik was dankbaar zat dat ze naast me stonden.

Mijn gedachten werden onderbroken door de dominee die zacht in de microfoon kuchte. Hij stond op een meter afstand bij het open graf vandaan. De houten kist die ervoor stond, deed me even rillen. De dominee was een lange, mollige man met korte, grijze krulletjes en een zwarte bril. Ik had geen idee waarom hij er was. We waren niet eens Christelijk thuis.. alhoewel, volgens mij was mijn moeder zo opgevoed vroeger, maar verder deden we er nooit wat mee. Het interesseerde me niet zo, en mijn broer Dane van twintig evenmin.
Voor ik het wist was de dominee alweer opzij gestapt en keek iedereen toe hoe de kist met een machine boven het graf werd gehesen. Langzaam, en in alle stilte, zakte hij naar beneden totdat hij niet meer te zien was. Weg.
Ik haalde diep adem en zag hoe er een vrouw naar voren toe liep. Ze had een lange, zwarte jurk aan die bijna tot op de grond kwam. Haar lange blonde haren waren in een knot gebonden en ze had er een grote, zwarte hoed bij opgezet. Toen ze zich omdraaide naar de menigte hield ik mijn adem in. Haar felblauwe ogen stonden moe. Ze had donkere kringen onder haar ogen en het kleine beetje mascara dat ze aan had gebracht was al uitgelopen door het huilen. Ze had een lichtroze gloss op haar lippen zitten die zo nog voller leken dan dat ze al waren.
Ik leek echt op mijn moeder.
Als in een reflex trok ik mijn capuchon wat verder over mijn ogen, maar zorgde ik er wel voor dat ik het nog allemaal goed kon zien. De pijn die in mijn moeders ogen te lezen was, deed míj ook pijn. Ik zou nu niets liever willen dan naar haar toe te rennen en haar te omhelzen. Zeggen dat ik oké was..
“Aleyna”, siste Alec terwijl Jaivy me bij mijn bovenarm vast pakte.
Toen pas merkte ik dat ik een stap naar voren had gezet. Bijna beschaamd liet ik me terug trekken door Jaivy. Ik beet op mijn lip.
“Sorry”, fluisterde ik.
“Misschien kunnen we beter naar huis gaan”, opperde Alec.
“Nee, alsjeblieft. Ik kan dit wel.” Ik probeerde mijn stem zo geloofwaardig mogelijk over te laten komen, maar zag aan de gezichten van mijn vrienden dat het niet gelukt was. Tijd om er over door te gaan hadden ze echter niet. Mijn moeder nam het woord.
“Mijn meisje was een perfecte dochter”, begon ze zachtjes, met trillende stem. “Ze stond altijd voor iedereen klaar en hielp mensen waar ze kon. Ze dacht eigenlijk nooit aan zichzelf en dat eiste soms haar tol. Iedereen die ons echt goed kent, weet wel hoe het er bij ons thuis aan toe ging, en desondanks bleef ze altijd sterk. Ze was.. ze ís.. een bijzondere meid en ik weet zeker dat ze voor altijd in onze harten blijft voortleven.” Ze slikte hoorbaar, liep al huilend weg bij de microfoon en hurkte voor het graf neer. Ze liet haar hand door het zand heen gaan en pakte wat op. Langzaam kwam ze weer overeind en liet ze het zand uit haar handen vallen, het graf in. Ik hoorde hoe het op de kist neerplofte en sloeg mijn ogen neer.
“Rust zacht Aleyna”, fluisterde ze nog.

[-Maaike-]

Hey!

Ik snap je dilemma om het als One-shot te houden of om door te schrijven. Aan de ene kant is het mooi afgerond, en die afronding vond ik echt mooi! Ik had pas in de gaten dat het om een geest ging, toen je de moeder liet spreken. Knap gedaan!
Aan de andere kant heeft dit verhaal nog zoveel mogelijkheden ^_^ Wat gaat Aleyna doen als geest, wat is er gebeurd, waarom is ze nog hier..?

Maar als One-shot vind ik het een zeker geslaagd verhaal! Ik vind dat je de omgeving en de stemming in het begin ook goed hebt omschreven, ik kon me goed voorstellen hoe ze daar stond in het herfstachtige weer.

Groetjes Maaike

[ejell]

Yeah good as always hon ♥
Wel jammer dat het verhaal toch niet is gelukt ): Maarja, volgende keer beter (; Of de keer daarna... of daarna... OK niet motiverend
(L)

[monsterous]

-Maaike-; Aw dankjewel! (: Lief dat je reageert. Ik had eerlijk gezegd iets anders bedacht voor Aleyna, niet dat ze een geest is (al kan ik me voorstellen dat je dat meteen denkt, zou ik ook doen), maar het lukte me gewoon niet om er verder aan te schrijven. Misschien dat ik er ooit nog wel weer aan verder ga, en het dan misschien ook wel hier plaats, maar dat weet ik nog niet zeker. Het moet maar net goed lukken. Iig bedankt voor je reactie!
ejell; Hahah, dankjewel<3 Ik kijk wel gewoon nog een keer of het lukt en dan mag je hem natuurlijk weer lezen (:

[Artemiss]

Daar zijn we weer.

Als eerste wil ik zeggen, dat ik dit een origineel verhaal vind met een onverwachte afloop. Je hebt het heel goed opgebouwd, dus tot zover prima gedaan.
Een spelfout: 'zoals voorspeld was' met een 'd', niet met een 't'.
Een grammaticafout: 'meer depressiever' is dubbel, 'depressiever' alleen is voldoende.

Tot slot nog wat inhoudelijk commentaar. Zoals iemand anders (ik ben even vergeten wie) ook al had gezegd, zijn er nog een heleboel mogelijkheden over. Je zou ons wat meer achtergrond informatie hebben moeten geven, dat het einde nog niet verklapt zou hebben, maar waardoor we de climax aan het eind wel wat beter zouden begrijpen.
Misschien was het juist je bedoeling om de lezer met veel vragen te laten zitten, maar voor een one-shot vind ik dat persoonlijk niet zo sterk. Ik vraag me nu namelijk af: "Is de hoofdpersoon een geest? Droomt ze? Als ze een geest is, waarom kunnen die twee jongens haar dan wel zien en aanraken? Waarom wordt haar broer een keer in het verhaal genoemd, terwijl hij daarna helemaal niet meer voorkomt?"

Dus het is een heel goed idee voor een verhaal en je schrijft absoluut niet slecht, maar op dit moment vind ik het persoonlijk nog niet zo sterk.

Misschien kan je nog eens een verbeterde versie proberen te schrijven?

Ik hoop dat je er wat aan hebt. Succes ermee!

[monsterous]

Bedankt voor je reactie! Ik heb het spel & grammatica foutje even verbeterd.

Verder heb ik - behalve deze - nog nooit een One Shot geschreven dus ik heb er ook nog helemaal geen ervaring mee of zo. Ik had dit dus eerst geprobeerd als verhaal, en daar had ik dus veel meer achtergrond informatie & toevallig ook nog een stuk over haar broer, maar dat lukte niet echt. Ik heb toen gewoon alles verwijderd op dit stuk na, en besloot wat ik nog had, gewoon hier te posten. Vandaar dat er niet meer informatie bijstaat geschreven (omdat dat allemaal later in het verhaal zou komen maar ik dat dus verwijderd heb). En het lukte niet echt om dat nog in dit stukje te zetten, het kwam er gewoon niet goed uit en daarbij wilde ik dit einde ook graag zou houden. Vandaar dus haha :p

Maar iig wel bedankt voor je reactie en ik heb er zeker wel wat aan! (:

[Saskjezwaard]

ik zal ook even mijn mening geven ik vind het juist leuk als een verhaal je aan het denken zet, hoe onmogelijk iets ook kan zijn. En dit verhaal roept juist heel veel vragen, wat ik dus goed vind. Ni blijft het verhaal langer in je hoofd hangen dan bij een verhaal met een gesloten einde.

[monsterous]

Hahah, dankjewel! Ja, daarom hou ik zo van het einde van mijn 'stukje' :p (klinkt niet arrogant of zo toch? :3) Omdat het dus inderdaad veel vragen oproept en je misschien zo zelf wel het einde in kan vullen. Maar ik kan me ook voorstellen dat mensen het irritant vinden of zo, mja.
Bedankt iig!

[Silena]

Het is een hele goede one-shot, maar het zou ook een geweldig begin zijn voor een verhaal. Waarom hou je het eerst niet zo, probeer je er in een word-bestandje een verhaal omheen te breien en als je daar een goed gevoel over hebt, post je dat :] Je kan altijd nog weer terug naar one-shot.