Volmaakt

[Elice*]

Dus op aandringen van Classy Cat post ik deze verhaal toch nog . Ik ga er niet teveel van zeggen. Verklaring van de titel komt later wel

---

"Wil jij soms een snoepje van mij?"
Ik keek weg van mijn natuurkunde tekstboek en zag hoe er een in papier-gewikkelde karamel snoepje voor mijn gezicht werd gezwaaid. Ik zoog vervolgens afkeurend mijn onderlip in mijn mond en trok een vies gezicht naar Micah.
"Je weet dat ik het niet zo op karamel heb," zei ik tegen hem terwijl ik mijn aandacht terug dwong naar mijn schoolboek. Micah hief zijn schouders op om vervolgens zijn –smerige, kleverige- snoep aan Noelle te bieden. ""Engerd," voegde ik er nog snel aan toe.
Micah draaide bliksemsnel zijn hoofd naar mij toe. Hij bekeek mij alsof ik iets buitengewoon schandaligs had gezegd. Zijn mond vormde een perfecte ‘O’ merkte ik tot mijn amusement.
"Hoezo dat?" wilde hij weten, terwijl Noelle het snoepje in zijn aanbiedende hand ook afwees. Ik grijnsde naar hem.
"Nou, ik was bang dat jij mij dan daarna in jouw busje zou lokken." nadat ik dit zei hoorde ik Noelle naast hem gniffelen en Micah bleef mij vol onbegrip bekijken. Maakt niet uit, vertelde ik mezelf. Hij is een beetje traag van begrip vandaag. Misschien als ik lang genoeg naar hem zou staren zou hij het (eindelijk) misschien vatten.
Uiteindelijk flitste er een glans van herkenning in Micah’s ogen en hij giechelde schaamteloos. Ik grijnsde terug naar hem en bracht de top van mijn balpen naar mijn mond toe om vervolgens bedenkelijk op de clip te kauwen met mijn hoektanden.
"Leuk geprobeerd schatje, maar ik ben half jaartje jonger dan jou-" zei hij uiteindelijk en hij wilde nog verder iets zeggen voordat Noelle hem in zijn spraak verstoorde.
"Jij," corrigeerde ze hem nadrukkelijk. ''Half jaartje jonger dan jij.'' Micah zuchtte theatraal naar haar, alsof zij hem continu op de lip zat.
''Whatever.'' Onverschillig wierp hij het snoepje dat hij het hele tussenuur al kwijt probeerde te raken aan iemand anders nog net naast de vuilnisbak in de kantine. Hij vloekte binnensmond toen hij zag hoe op het nippertje de afstand was en ik bleef onophoudelijk naar hem grijnzen.
''Leuk geprobeerd schatje,'' citeerde ik hem. ''Maar je kunt niet werpen om je leven te redden.'' Hij snoof slechts naar mij en sloeg zijn armen over elkaar.
''Ik heb hier dus helemaal geen zin meer in,'' kondigde ik uit het niets aan nadat er drie minuten stilte had geheerst bij ons tafeltje. Ik sloeg mijn natuurkundeboeken dicht en keek vervolgens voor mij uit. Voor ik het wist hield ik ineens een staarwedstrijd met Micah. Alvorens had hij, zonder dat ik het had gemerkt, zijn Spaanse leerboeken over mijn boeken gestapeld
Nog niet drie seconden waren vervlogen en er verscheen gelijktijdig een glimlach op onze gezichten.
''Jij glimlachte eerst,'' beschuldigde Micah mij. ''Lachebekje.''
''Niet waar,'' ontkende ik onmiddellijk. ''Jij!''
We keken beide op toen wij tegenover ons een klap hoorde. Noelle sloeg haar Biologie tekstboek dicht en inspecteerde de klok dat boven de keuken hing van de schoolkantine.
''Bijna tijd,'' mompelde ze. Ik volgde haar blik en bekeek de klok aandachtig. Inderdaad, we hadden nog drie minuten te gaan voor de bel ging.
Ik keek weg van de klok en vestigde mijn aandacht opnieuw naar Micah, die ineens driftig met weet-ik-veel-wie liep te teksten.
''Ben?'' vroeg ik hem in belangstelling. Zijn gezicht verstrakt en hij schudde heftig zijn hoofd heen en weer.
''Nee,'' antwoordde hij mij en hij stak zijn Blackberry weer terug in zijn broekzak. ''Dat mocht die hufter willen.'' concludeerde hij luchtig.
Ik wierp een vragende blik naar Noelle toe. Met haar kwam ik ook geen stap verder, want een schouderophaling en een frons was het enige wat ik uit haar kreeg. Vervolgens keek ik weer terug naar Micah.
''Och, schat. Ik dacht dat het zo lekker ging tussen jullie.'' Ik legde mijn hand op die van hem en wreef mijn vingers medelevend over zijn knokkels. ''Wat jammer is dat.''
'Zo jammer is het ook weer niet hoor liefje,'' hij stak zijn tong naar mij toe, maar hij draaide zijn hand om zodat hij mijn hand zachtjes kan vastpakken. ''Zo leuk vond ik hem ook weer niet.''
Vanuit mijn ooghoek zag ik Noelle een beweging maken om haar tas van de grond te rapen en op tafel te leggen. Ze verzamelde al haar spullen bij elkaar en deed deze sorterend in haar tas. Onbewust volgde ik en Micah haar voorbeeld en dumpte wij alles blindelings in onze tassen.
''Waarom is dat dan?'' vroeg ik aan Micah terwijl wij aan het inpakken waren en hij zuchtte.
''Hij verwachtte dat ik alles aan de kant zou zetten voor hem,'' lichtte hij toe. ''Ik bracht volgens hem ook te veel tijd met jullie door.''
''Hij is achterlijk,'' zei Noelle beslist. ''De enige momenten die wij met jou hadden waren met hem erbij.''
''Ja lieverd,'' zuchtte Micah weer. ''Daarom heb ik er ook een punt achter gezet.'' Hij keek ons grijnzend aan. ''Sisters before misters,'' sloot hij behulpzaam af. Meteen nadat hij dit zei sloeg ik mijn armen over hem heen.
''Oh! Micah! Ik hou van jou!'' vertelde ik hem. Zijn grijns splitste zijn gezicht bijna in tweeën.
''Ik weet het,'' verzuchtte hij toen hij mij met een arm terugknuffelde. ''Ik hou ook van mij,''
Micah’s gepijnigde kreet werd gesmoord door de schoolbel die door de hele kantine galmde. Hij wreef over het pijnlijke plekje net onder zijn ribben waar ik hem had gestompt. Hij keek met een gepruilde onderlip naar mij terwijl ik onschuldig naar hem bleef glimlachen.
''Ik vond dat niet bepaald romantisch,'' zei ik tegen hem. In de achtergrond hoorde we Noelle weer grinniken.
''Dat gaf jou geen goede reden om mij te slaan,'' zei hij zogenaamd mokkend terwijl hij mij en Noelle volgde naar het volgende lesuur.

[Classy Cat]

Yeeeeah, je postte het!

Micah is echt cool. xD Ik hou gewoon nu al van hem.
En ja, dit klinkt echt super klef en zo van oh-wij-schrijven-samen-een-duoverhaal-dus-ik-moet-een-lieve-reactie-geven. Maar ik meen het gewoon!

Tja, verder weet ik al wat meer dan andere lezers, van dit verhaal... dus, ik kan niet zeggen dat ik benieuwd ben naar waar je met dit verhaal heen gaat.
Wat ik wél kan zeggen, is dat ik benieuwd ben naar hoe je het uit gaat werken. So keep it up!

x

[Xatham]

Ik zocht weer eens een nieuw verhaal om te volgen, en dus op aanraden van Classy Cat...

Paar feedbackjes:

‘’Je weet dat ik het niet op karamel hebt,’’

De persoonsvorm en het onderwerp in de bijzin matchen niet met elkaar. Het is 'ik heb' .

‘’Hoezo dat?’’ wilde hij weten, terwijl Noelle het snoepje in zijn aanbiedende hand ook afwijst. Ik grijns naar hem.
‘’Nou, ik was bang dat jij mij dan daarna in jouw busje zou lokken,’’ nadat ik dit zei hoorde ik Noelle naast hem gniffelen en Micah bleef mij vol onbegrip te bekijken.

In dit stukje (zie dikgedrukte woorden), switch je eventjes naar de tegenwoordige tijd en dan weer terug naar de verleden tijd. Probeer consequent te blijven!

‘’Leuk geprobeerd schatje.’’ citeerde ik hem.

Als de zin na een citaat nog doorgaat behoor je het citaat niet met een punt af te sluiten.

‘’Ik heb hier dus helemaal geen zin meer in,’’ kondig ik uit het niets aan nadat er drie minuten stilte had geheerst bij ons tafeltje. Ik sloeg mijn natuurkundeboeken dicht en keek vervolgens voor mij uit.

Daar schiet je weer even naar tegenwoordige tijd en weer terug. Op zich geeft het niet zo veel. Vroeger veranderde de tijd ook de hele tijd bij mij, door veel te schrijven leer je het vanzelf af.

Verder valt het me op dat je bij citaten steeds twee enkele aanhalingstekens gebruikt. Wist je dat er ook een toets was om meteen een dubbel aanhalingsteken te typen? Zoals je het nu doet, wil het officieel zeggen dat het citaat begint en al weer afgelopen is voor de tekst komt en daarnaast nemen twee losse aanhalingstekens veel meer ruimte in beslag dan één dubbele.

Wat me ook opviel was dat tussen het vrij grote aantal spellingsfoutjes , je een heel gedetailleerd verhaal hebt weten neer te zetten. Echt, jouw verhaal heeft leuke details. Alleen de spellingsfoutjes er nog wat uit filteren en je zou zo kunnen behoren tot een van mijn favoriete schrijfsters.

[Elice*]

Classy Cat: Ahhh! Dankjewel! Wat lief! Ik ben blij te horen dat het je tot nu toe bevalt.
Xantham: Zoo! Ondanks dat de fouten kun je er toch wel van genieten? Da's fijn. En dat laatste zie ik ook als een groot compliment zo he!

Ben niet echt zo supertrots op deze. Hopelijk kan het ermee door.

---

"Dag lieverdjes! Papa ziet jullie na schooltijd!" Micah zwaaide ons uit bij de poort van het Tomas Montomomery College terwijl Noelle en ik weer terug liepen naar het schoolgebouw.
Micah vond het nodig dat wij maar al te goed wisten dat hij eerder uit was dan wij vandaag. Hij had nog maar een Spaanse les moeten volgen tot hij vrij was. Noelle en ik moesten minstens nog drie lesuren volgen tot wij die verlossing mochten hebben. Het kreng. In ieder geval moest hij volgende week nablijven omdat hij zijn lesboeken niet bij zich had. Die hadden wij aan het einde van het tussenuur per ongeluk door elkaar gehusseld toen wij weer naar onze lessen moesten. Zijn verdiende loon.
We zouden zien wie het hardst lachte bij de poort van de school op maandag…
"Ik vind hem eerder een gekke stiefmoeder," Ik porde grijnzend Noelle lichtjes in haar zij. Glimlachend knikte ze instemmend.
"Hey Amanda?" vroeg ze mij vervolgens. Ik liet blijken dat zij mijn volledige aandacht had door naar haar te knikken. ‘’Gaan wij nog steeds shoppen zometeen?’’
"Ja hoor," verzekerde ik haar. Ik keek haar alwetend aan en een onvermijdelijke glimlach trok over mijn gezicht. "Wij zullen de meest perfecte outfit voor jou samenstellen voor jouw afspraakje." Bevestigend knipoogde ik naar haar en haar gezicht werd in een oogopslag vuurrood.
"Wat? Hoe kom je daarbij?!" vroeg zij mij, huiverend.
"Probeer maar niet te doen alsof hoor," Ik gaf haar opnieuw en lichte por en bekeek haar aanmoedigend. "Ik en Micah hebben het een en ander gespeculeerd…Nou ja, vooral Micah dan. Maar hoe dan ook: Jij hebt een oogje op iemand."
"Amanda," zei ze, verder kon ze niets meer zeggen. Het hoefde ook niet want ik wist wel genoeg.
"Geen zorgen erover," stelde ik haar gerust. "Jij gaat er zp fantastisch uitzien dat hij je niet zou kunnen weerstaan!"
"Juist…" mompelde ze. "Ik weet echt niet wat ik zeggen moet."
"Je kunt mij later bedanken." vertelde ik haar. "Micah zou ook komen opdagen, natuurlijk. Dat is wel vanzelfsprekend. Hij komt alleen ietsjes later. Moest nog wat dingentjes regelen."
"Oke." verzuchte ze.
Ik sloeg een zware arm over haar heen terwijl wij het gebouw binnen liepen.
"Alles komt goed," verzekerde ik haar nog voor de laatste keer. "Ik weet heus wel wat ik doe."

-/-/-/

"Jij weet helemaal niet wat je doet, he?" vroeg Noelle mij terwijl ze zich van alle kanten bekeek in de paskamer. Haar lippen vormde een dunne lijntje en ze legde haar handen op haar heupen. Ik zuchtte en leunde mijn hoofd tegen mijn hand. Ik zat op een zwarte leren poef tegenover haar paskamer met een stapel kleding op mijn schoot dat nog net niet eindigde onder mijn kin.
"Tuurlijk weet ik wat ik doe," bromde ik. "Jij bent gewoon niet snel tevreden te krijgen."
Ze tuitte haar lippen kieskeurend en gleed met haar handen over het gebloemde, satijnen tuniekje. Toen ik haar hele uitdrukking las zakte mijn schouders neer van vermoeidheid.
"Gooi het maar op de stapel," zei ik tegen haar. "Ik weet wel wat je denkt."
Meteen schoof ze de gordijnen van de paskamer dicht. Ik rechtte mijn armen naar voren om het vallende kledingstuk te ontvangen die van boven de paskamer werd gegooid. Ik begon intussen lamme armen te krijgen en vroeg Noelle of ze ondanks alle ‘tegenslagen’ nog wel een keuze had kunnen maken.
"Die turkoois jukje…'' hoorde ik haar zeggen vanachter de gordijnen en mijn ogen sperde wijd open. Die had ik niet zien aankomen.
"Het cocktailjurkje?" vroeg ik haar, zoekend naar bevestiging.
"Ja," antwoordde ze. De gordijnen rolde open en Noelle was weer (pijlsnel) terug in haar zwarte T-shirt en gebleekte skinny jeans. "Ik heb thuis een bolero dat daar goed mee samengaat en heb er een geschikte paar panty voor."
"Oke," zei ik. Mijn vingers zochten naar het prijskaartje van het genoemde jurkje en vonden die uiteindelijk.
"Wat is er? Je kijkt zo moeilijk." meldde Noelle toen ze mijn reactie zag op de prijs. Ik zoog mijn adem in.
"115 dollar." zei ik, slikkend. Alsof ik degene was die moest betalen.
"Was dat alles?" vroeg Noelle mij en ik keek verrast op naar haar. Tot ik mij weer herinnerde dat Noelle’s familie schatrijk was en dat ze haar moeder alleen maar een plezier kon doen door iets meer ‘vrouwelijks’ te gaan dragen.
"Hierzo," ik gaf haar met een hand het turkoois cocktailjurkje en liep met de grote stapel kleren in mijn armen de andere kant uit. "Zoek jij of jij nog bijpassende sieraden kunt vinden dan leg ik dit alles weg."
Ze knikte naar mij en ze baande zich een weg op weg naar de kassa. Eenmaal toen ik uiteindelijk alles wist kwijt te kunnen raken kwam ik zowat buiten adem aan naast Noelle te staan en bekeek het hoopje dat zij had gepakt. Mijn wenkbrauwen trokken omhoog toen ik meerdere artikelen zag liggen. Ze had een ketting met kleine zwarte kralen gepakt en nog drie setjes sjaaltjes. Voor haar nog wel een hele prestatie.
"Mooi werk," zei ik tegen haar en ze wuifde mij af.
"Ach," zei ze simpelweg. Ze hief haar schouders op.
Ik keek voor mij uit naar de medewerker achter de toonbank. De jongen leek ongeveer van onze leeftijd, maar net ietsjes ouder. Zo rond de negentien schatte ik hem. Hij droeg een bril met getinte glazen en had kortgeschoren roodachtig haar. Ik glimlachte beleefd en begroette hem.
Hij reageerde niet.
Mijn blik zakte wat omlaag. Op zijn naamplaatje las ik ‘Maurice’
"Hallo?" Ik tikte zachtjes met mijn knokkels tegen de metalen toonbank. "Maurice?" De jongen verrekte geen spier en bladerde onverschillig door in zijn boek. Een blauwe kauwgombel verscheen tussen zijn lippen en knapte zodra het de grootte had van een vuist. Steeds weer opnieuw. Onophoudelijk. Het ergerde mij ontzettend maar ik probeerde de rillingen van irritatie te onderdrukken met al mijn macht.
Vervolgens kuchte ik hardop. Maar net zoals die poging met het kloppen; tevergeefs. Ik keek verward naar Noelle. Zij keek niet terug naar mij. Haar blik was gefixeerd op de jongen achter de kassa. Ze leek bijna beledigd. Ik pakte zachtjes haar bovenarm en probeerde haar te seinen dat we misschien beter naar de tweede kassa konden gaan. Maar Noelle had daar helemaal niets mee.
"Zeg rooie- Werk jij hier of sta jij hier maar te doen alsof?" Ik schrok toen Noelle uitbarstte en keek verschrikt van haar weer terug naar de jongen. Dit keer had hij het wel gehoord (en de rest van het personeel en klanten ook). Hij leek niet onder de indruk te zijn van haar gesnauw en klapte het boek dat hij las dicht. Hij snoof en sloeg zijn armen over elkaar.
"Het spijt mij ontzettend hoor, prinsesje." Ik zag hoe Noelle haar kaken hierbij op elkaar klemde. "Ik raak dan wel soms veel te verdiept in wat in wat ik lees, maar minder asocialer zou ook wel kunnen."
"Bedoel je asociaal met bijvoorbeeld iemand die onder werktijd aan het lezen is?" mompelde Noelle ongeamuseerd.
"Ik bedoel asociaal als in iemand die naar een ander zonder pardon schreeuwt om aandacht." Terwijl het bespotten voortduurde, rekende hij verplichtend de kledingstukken af.
"Mijn vriendin hier probeerde je terug op aarde te krijgen. Al drie minuten lang." Ik zuchtte hardop toen Noelle er per se op stond dat ik in welke vorm dan ook betrokken raakte in haar ruzie. Mijn oog dwaalde af naar het boek dat Maurice met tegenzin had weg gelegd.
"Nou, misschien-"
"Is dat Cassidy Sullivan?" vroeg ik belangstellend aan hem. Aangenaam verrast oogde ik het kaft van het boek, niet in de gaten dat ik hem onderbrak.
Hij knipperde beduusd met zijn ogen naar mij. Hij schraapte zijn keel voor hij antwoordde en ik voelde hoe Noelle’s verbaasde ogen twee gaten in mijn hoofd brandde.
"Ja," zei hij, bijna aarzelend. "Wat is daarmee?"
"Niets verkeerds," verzekerde ik hem. Glimlachend. "Ik kan wel begrijpen waarom je zo afgeleid was. Haar werk is geniaal."
"Eindelijk!" beaamde hij uit het niets. Beide ik en Noelle sprongen zowat uit onze schoenen hiervan. "Eindelijk iemand met een greintje litaretaire kennis." Hij leek zijn meningsverschil met Noelle helemaal vergeten te zijn.
"Nou ja," Ik lachtte wat ongemakkelijk. "Kennis niet echt…"
"Niet zo bescheiden lieverd!" zei hij tegen mij. Toen hij lachte merkte ik dat hij stralend witte tanden had. Het eindeloze wit werd slechts verstoord door de blauwe kauwgum dat nog steeds tussen zijn tanden zat. "Welk persoon dan ook wie die naam kent heeft smaak, lieve schat."
Hij pakte mijn hand vast en schudde hiermee.
"Mijn naam is Dean," introduceerde hij zichzelf. Beide Noelle en ik keken automatisch naar zijn naamplaatje. Hij grinikkte. "Ik was mijn naamplaatje vergeten en heb die van een collega geleend."zei hij schaapachtig en hij reikt Noelle ook de hand. ''Hoe heten jullie eigenlijk?'''
Ik wilde net mijn mond opentrekken om te praten. Maar mijn stem stierf weg toen er een arm over mijn schouder heen cirkelde en hetzelfde bij Noelle gebeurde.
''Dit zijn mijn angels,'' hoorde ik Micah's opgetogen en herkenbare stem zeggen.

[Classy Cat]

terwijl ik en Noelle weer terug liepen naar het schoolgebouw.

Je zegt in dit geval altijd ‘Noelle en ik', niet andersom.

Micah vond het nodig dat wij maar al te goed wisten dat hij eerder uit was dan ons vandaag

‘Ons’ klopt hier geloof ik niet helemaal, want het is een bezittelijk voornaamwoord en geen persoonlijk voornaamwoord. Ik zou de zin omgooien en er wat anders van maken. Bijv; ‘Micah vond het nodig dat wij maar al te goed wisten dat hij vandaag eerder uit was dan wij’
Ietsjes andere volgorde.

Ik en Noelle moesten minstens nog drie lesuren volgen tot wij die verlossing mochten hebben.

Zelfde verhaal als bij mijn eerste quote. Foei, Elice. xD

Mijn wenkbrauw trokken omhoog toen ik meerdere artikelen zag liggen.

Volgens mij ben je hier vergeten meervoud te maken van het woordje ‘wenkbrauw’, of je had van ‘trokken’ eigenlijk ‘trok’ willen maken.


Ik vond het toch wel weer een lekker stukje, hoor, ondanks de kleine foutjes die ik eruit pikte.
De sfeer in dit verhaal vind ik zo fris en kleurrijk! Daar word ik wel een beetje vrolijk van.

Jammer dat Micah hier niet zo veel in voorkwam, trouwens! xD

x

[Elice*]

Dankjewel Classy! Hartstikke bedankt nogmaals voor de verbeteringen Fris en kleurrijk? WOW! Geen idee hoe ik dat doe maar ik hoop dat ik het volhou xD

Haha xD Ik denk dat in dit stukje Micah hier wel heel erg aanwezig is Dus...

Misschien dat ik deze binnenkort herschrijf Het voelt heel awkward aan namelijk...

-----

Onmiddellijk draaide ik me om en vloog mijn beste vriend in zijn armen. Noelle stond verwonderd naar hem te kijken zich afvragend waar hij nou ineens vandaan kwam.
“Schattebout,” Ik kuste Micah op zijn wang, iets wat ik altijd deed. Het maakte niet uit of er iemand toekeek. Iedereen mocht en zou weten hoe hecht wij samen waren. Dean dus ook.
“Lekker ding,” zei hij terug en hij kuste mij op mijn andere wang. Hij keek vervolgens langs mijn zij en zag de artikelen voor Dean ze in een plastic tasje van de zaak stopte. Hij knikte en keek goedkeurend naar mij.
“Goede keus, lieve schat,” complimenteerde hij mij. “Turkoois is een kleur dat opvalt, maar toch niet overdreven is.” Opgelaten kuchtte ik en wees ik met een priemende vinger naar onze vriendin Noelle.
“Het is voor haar,” informeerde ik hem.
Meteen wende Micah zijn blik af naar Noelle. Verbijsterd, maar aangenaam verrast. Ongetwijfeld. Ze keek bijna schuldig naar hem terug. Onwennig pakte ze een rol geldbiljetten van haar portefeuille en hield het tussen haar vingers voor Dean, wie het uit haar hand pakte en vervolgens de kassa open gooide en het wisselgeld uit zijn hoofd rekende. De zeldzame vertoning van onzekerheid bij Noelle toverde bij Micah een sadistische grijns op zijn gezicht en hij begon haar te porren.
“Oh? Noelle?’’ hij lachte. ‘’Trek jij nu ineens je stoute schoentjes aan? Werd eens hoog tijd!” Hij maakte een klauwend gebaar in de lucht met zijn hand en er kwam een katachtig geluid uit zijn mond. “Ik wist wel dat er een sexy vixen in je schuilging die SPRINGT om eruit te komen!” Noelle rolde met haar ogen en keek van hem weg.
“Toe zeg,’’ zei ze nors terwijl haar hand naar voren reikte om het wisselgeld van Dean te ontvangen. “Zo sletterig is het ook weer niet…”
“Mee eens! Helemaal niet sletterig!” Micah’s hand schoot naar haar schouder om het vast te grijpen en zijn andere hand vloog naar zijn mond.”Schatje nee! Je begrijpt mij helemaal verkeerd.”
Noelle bleef sceptisch naar hem kijken en Micah lichte verder toe.
“Ik vind het juist stout en smaakvol tegelijk! Dat is perfect hoor!” Noelle snoof, alsof ze geen woord die hij zei geloofde. Toen sprong Dean erbij.
“Ik ben het met hem eens hoor, mop.” Onze hoofden draaiden naar hem in interesse. Hij was de ‘asociale’ argument tussen hem en Noelle zeker allang vergeten. Tenminste, dat haalde ik eruit omdat hij haar zojuist ‘mop’ had genoemd. Hij gaf haar het goudkleurige plastic tasje en knipoogde naar haar. “Jij zult zeker hoofden doen draaien.”
“Sexy,” vatte Micah heel kort samen en hij knikte instemmend.
“Het staat haar ook supergoed!” verzekerde ik Micah. “Ze leek net op een of andere pin-upgirl! Ik zweer het!” Ik pakte hem bij zijn schouders en keek oprecht naar Noelle. Micah floot, vol overtuiging en kapte zijn handen bij elkaar.
“Ik wil haar zeker nog erin zien voor ze haar hot date heeft,’’ Hij keek mij ineens aan, gealarmeerd. “Het is toch wel een hot date? Dat kan toch niet anders in zo’n sexy jurkje!” Ik gniffelde.
“Het is inderdaad een date,” bevestigde ik. “En ze koos die jurk helemaal uit zichzelf.’’ voegde ik er nog behulpzaam aan toe. Noelle leek alsof ze elk moment door de grond kon zakken.
“Met al weinig make-up en pumps ben je al helemaal onweerstaanbaar lieve schat,’’ hoorden we Dean nog tegen haar zeggen. ‘’Bij zo’n jurkje is less more. Snap je? Maar jij kunt het helemaal maken erin.”
“Nou,” Noelle wist niet zo goed hoe ze moest reageren op zoveel complimentjes achter elkaar. Ze was het helemaal niet gewend en stond er onwennig bij. Ik merkte haar ongemakkelijkheid en stootte Micah lichtjes bij zijn bovenarm, hem signaleren dat wij maar weer eens de hort op moesten. Hij pikte het bijzonder snel op en keerde zich tot Dean. Alweer sloeg hij zijn armen om Noelle en mij heen en knikte hij naar de rij die was gevormd achter ons.
“Ik en mijn angels moeten er nu vandoor,’’ vertelde hij Dean en hij trok ons strakker naar hem toe. Dean merkte de geïrriteerde houdingen van de klanten achter ons en hief met een glimlach zijn schouders op, alsof hij ons wilde vertellen dat het toch al hopeloze gevallen waren en hij schoof een paar foldertjes onze richting toe. Waarschijnlijk had Noelle genoeg aankopen gedaan om een of andere kortingsbon te krijgen voor de volgende keer. Micah griste ze van de toonbank en smakte met zijn lippen naar hem. Hij gaf hem letterlijk zijn bekende luchtkusje. Dit riep vragen bij mij op. Het riep meer vragen bij mij op toen Dean hem een luchtkusje terug gaf en een flirterig glimlach naar hem toe wierp.
“Zie ik je bij the Golden Wings morgenavond, love?” vroeg hij vervolgens aan hem en Micah knikte heftig met zijn hoofd.
“Zeker weten, studmuffin!” antwoordde hij.
“Wacht eens even!“ bracht ik ertussendoor. “Kennen jullie-“
“Dag knapperd!” bulderde Micah nog voor ik mijn vraag kon afmaken. Hij greep Noelle en mij nog onmogelijk strakker naar zich toe en sleepte ons letterlijk de zaak uit.

[Classy Cat]

‘’Trek jij nu ineens je stoute schoentjes aan? Werd eens hoog tijd!” Hij maakte een klauwend gebaar in de lucht met zijn hand en er kwam een katachtig geluid uit zijn mond.

Haha, ik zag het gewoon al helemaal voor me! ...
Rawrrrr! ~ xD

Micah is echt zo grappig. xD Hoe hij gewoon ongegeneerd zo gay doet etc.
Ik ben benieuwd naar wat voor excuus hij Amanda en Noelle verschuldigd is - waarvan hij Dean kent en of hij misschien stiekem 'iets' met hem heeft ofzoiets.
Och ja, en natuurlijk ook naar Noelle's date!

x

[Elice*]

Ohh Classy! Je reacties maken mij toch zo blij! Hopelijk vermaakt deze update jou ook Dat legt een beetje de relatie tussen Dean en Micah uit

----


“Waarom moest je mij praktisch wurgen zonet? Mag ik dan niets weten van Dean?” vroeg ik aan Micah nadat we Noelle uitzwaaiden. Na de winkels verder door te hebben gezocht besloot Noelle dat het wel welletjes was toen ze zag dat we minstens vijf uren bezig waren geweest. Micah keek verbaasd naar mij en liet zijn hand weer vallen in zijn broekzak. Ik bekeek hem inspecterend.
Hij hief zijn schouders slechts op en pakte mij zachtjes bij mijn schouder, om aan te geven dat hij door wilde lopen.
“Natuurlijk wel. Doe niet zo bespottelijk.” beantwoordde hij mijn vraag terwijl wij samen in de lift stapte. Hij drukte op de begane grond en hield zijn voet nog tussen de deuren om een paar andere mensen erin te kunnen laten. “Ik heb geen geheimen voor mijn lieverds.”
“Bespottelijk?! Je kapte mij af toen ik wat wilde vragen! Nou, sorry dat het bij mij overkomt alsof je een geheim voor mij en Noelle houdt!” Twee oudere mensen, een echtpaar waarschijnlijk, waren bij ons in de kleine ruimte gekomen en keken Micah dankbaar aan. Ze zagen waarschijnlijk al dat Micah op ook hun plek van bestemming had gedrukt en keken uit naar het uitzicht buiten.
“Schat,” zuchtte hij, zijn hoofd stootte lichtjes tegen een van de muren van de lift. “Ik kapte je alleen zo af om ons heel wat tijd te besparen.”
“Hoe bedoel je?” porde ik, nogal geïrriteerd met de geheimzinnigheid.
“Jouw ondervragingen kunnen tot heel lang doorgaan.” legde hij mij kort uit voor hij verder uitbreidde. “ Eerst zou je het ene willen weten, maar meteen daarna wil je alles wat los en vast zit weten. Ik wilde die waardevolle tijd dat we lekker konden shoppen niet verspillen door daar te blijven omdat jij zonodig alles moet weten. We moesten heel veel aankopen doen.” Hij benadrukte het laatste door de plastic tassen in zijn handen te laten schudden. Ik keek hem beledigd aan.
“Ik-!“ begon ik nutteloos. “Laat maar.” Nors keek ik van hem weg en tapte ik ongeduldig met mijn schoen op de vloer onder ons. Micah kreunde, bijna waanhopig.
“Ach, toe nou lieverd!” Hij trok een pruilend lipje en sloeg zijn arm om mij heen. “Het geeft toch niks dat je zo spraakzaam bent! Ik vind dat juist superleuk aan jou! Alleen was dit geen geschikte tijd en ik wilde niet in discussie gaan terwijl we in een rij zaten.” Ik zei niks terug en keek star voor mezelf uit.
“Als je wilt wil ik je heus wel wat vertellen over Dean.” zei Micah na een moment van stilte. Ik draaide mijn hoofd naar hem toe en keek hem verwachtingsvol aan.
“Goed dan,” begon ik, bijna zakelijk. “Waarom krijgen wij altijd te horen wie jouw vriendjes zijn met uitzondering van Dean?” Er brak een plagerige glimlach op zijn gezicht nadat ik het vroeg.
“Omdat Dean niet mijn vriendje is.” meldde hij vol met overtuiging. “En het is eerlijk gezegd nooit in mij opgekomen om over hem te praten met jullie. Zo vaak zie ik hem ook weer niet.”
“Hij is niet je nieuwe vriendje?” herhaalde ik, verbijsterd.
“Zo snel na Ben?” dacht hij hardop. “Nee. Zo snel na wie dan ook heb ik nooit meteen een vriendje.”
“Maar waarom flirtte je dan zo met hem? Hij is zeker niet zomaar iemand.” wilde ik maar al te graag van hem weten. Zijn blik wendde af van mij en hij keek naar de etalages dat ons voorbij rolde.
“Dat klopt,” zei hij uiteindelijk. “Wij flirten met elkaar omdat wij het leuk vinden. Zo simpel is dat.”
“Sorry? Jullie vinden elkaar leuk, flirten met elkaar maar jullie zijn dus niet verliefd?” vroeg ik hem. Ik voelde me nogal stom nadat ik deze zin had uitgesproken. Maar Micah leek zich hier niets van aan te trekken.
“We flirten met elkaar omdat het leuk is. Het flirten bijna alleen. We zijn niet verliefd op elkaar of wat dan ook. Amanda, ben je dan helemaal niet bekend met de term ‘‘vrienden met voordelen’?”
“Hoe?” vroeg ik, waarschijnlijk op een hardere toon dat nodig was.
“Je weet wel: neukmaatjes.” vertaalde hij grofweg. Ik piepte en merkte hoe het gealarmeerde ouderlijk echtpaar ons ontsteld bekeek. Oh ja. Zij waren er ook nog…
‘’Micah!” fluisterde ik bits. “Dat meen je niet!”
“Ik ben bloedserieus schat.” meende hij.
“Weet Dean dit?” vroeg ik verbaasd, zoals altijd.
“Natuurlijk weet hij dat.” stelde Micah mij gerust. “Hij was degene die het voorstelde.”
“Hoe? Waarom?” Ik kon mijn oren daadwerkelijk niet geloven. Ik wist wel dat Micah nogal jongensgek was. Maar ik dacht altijd dat hij in een innige relatie met hen betrokken wilde raken. Niet zoiets onromantisch als ‘neukmaatjes’.
“Omdat wij beide een godganselijke hekel hebben aan de drama’s die sommige relaties opleveren. Hij en ik weten dat allebei maar al te goed.” vertelde hij. “Wij neuken dan geregeld met elkaar om stoom af te blazen. Niet om later gezeik te horen dat je verantwoordelijkheid moet nemen. Daar ben ik inmiddels wel klaar mee.”
“Oh,” zei ik, omdat ik niets beters kon zeggen. “Voor hoe lang eigenlijk al?”
“Nog voor Ben.” zei hij. Ik knikte en hoorde nog een kleine ping voor de liftdeuren uit zichzelf open schoven. De mensen die met ons de lift deelden leken opgelucht en ze snelde op verassende snelheid weg. Waarschijnlijk waren ze nog van een tijd dat homoseksuelen nog niet zo openbaar waren. Hun probleem. Micah scheen hetzelfde als mij te denken en hij keek mij aan met een schuin glimlachje.
“Ouwe takken die niet echt met de tijd meedraaien,” zei hij en ik knikte instemmend. “Mag ik met jou mee naar jouw huis?”
“Euh…ja hoor.” stemde ik in. “Maar waarom dan?”
“Ik heb je zus gewoon een tijdje niet gezien.” antwoordde hij. “Ik vraag mij af hoe dik ze nu is…”

[Classy Cat]

Ah-á, zoiets dacht ik al! xD

Nog één klein dingetje.

vroeg ik aan Micah nadat we Noelle uitzwaaide.

Uitzwaaide moet uitzwaaiden zijn, omdat "we" meervoud is.


Ga maar snel verder! Ik vind dit nog steeds heel leuk.
En verder heb ik niks nuttigs meer te zeggen. Saai, he?


Edit; Ik vind de sfeer van het verhaal trouwens ook nog steeds 'fris en kleurrijk'.
Is dat iets positiefs? :p Het komt geloof ik door Micah.

x

[Elice*]

I'm back! (Alweer...) Deze keer ben ik hier om te blijven Er is zo ontzettend veel gebeurd dat mij heeft tegengehouden om te schrijven. Maar nu wil ik mij echt inzetten om zoveel mogelijk dingen in te halen. Bedankt voor jullie aandacht
“Jullie zijn helemaal doordrenkt!” begroette mijn oudere zus Jean mij en Micah verbluft.
“Goed gezien.” Kwam het vlot uit mijn mond en ik net toen ik mijn been tilde om binnen te komen hield ze mij tegen.“Waag het niet binnen te komen,” bromde ze terwijl haar hand tegen mijn schouder aangedrukt was. “Ik zoek eerst even een laken of zoiets voor jullie om op te staan.”“Maak je het vlug? We staan hier te sterven van de kou.” Riep ik haar na toen ze haar weg baande uit de hal en naar de keuken toe.“Spreek voor jezelf.” prevelde Micah mij.“Heb jij het niet koud dan?” vroeg ik hem verrast. Hij knikte zijn hoofd.“Jawel,” gaf hij toe. “Maar ik ben een onafhankelijk individu die heus wel vooruit kan komen met wat hij voelt en denkt. Ik heb geen vrouw nodig die dingen voor mij zegt. Amanda, dit hoort toch wel een geëmancipeerde maatschappij te zijn?”“Toe nou…” snibde ik ongeamuseerd.“Het is zo.” Bevestigde Micah droogjes. Ik hief mijn schouders op en sloeg mijn armen vervolgens om elkaar om mezelf warm te houden. Doelloos wreef ik mijn handen over mijn armen in een poging om warmer te worden. Naast mij bleef Micah stil totdat hij het verbrak met een bijna vertederde glimlach.“Ze ziet er goed uit.” Zei hij tegen mij. Het duurde mij een paar seconden voor ik mij besefte dat hij het over Jean had. Mijn schouders zakte vervolgens in en mijn ogen vielen op de punten van mijn schoenen.
“Ja,” zuchtte ik. “Ze doet haar best.”“De zwangerschap lijkt haar goed te doen. Hoe cliché dit ook mag klinken: ze straalt echt heel mooi. Is het jou niet opgevallen?” Ik keek van de grond naar hem en zijn aandoenlijke gezichtsuitdrukking lokte ook een glimlach van mij. “Tuurlijk is het mij opgevallen, malloot.” Ik kneep hem zachtjes in zijn arm, plagerig en met onbetwistbare genegenheid. “Jean was altijd al mooi.”“Net als jij, lieverd.” Zei hij tegen mij terwijl hij voor de zoveelste keer een licht kus op mijn wang drukte. Iemand van de verte, die ons van achteren bekeek, zou misschien weleens denken dat wij een koppel waren. Was het niet voor Micah die af af en toe een jongen vlak bij mijn bijzijn een innige kus op de mond gaf om hun vervolgens schokerend ongelijk te bewijzen; dan zouden ze dat misschien blijven denken.Het verlegen negenjarige meisje van vroeger had wel een oogje gehad op de enthousiaste tienjarige jongen van haar klas. Maar dit ging snel voorbij toen hij op twaalfjarige leeftijd al uit de kast kwam. Er was wel wat teleurstelling van mijn kant, maar ik was toch wel het meest gelukkig mee dat ik Micah ondanks dat nog steeds een dierbare vriend kon beschouwen. “Jij wordt een beeldschone tante.” concludeerde hij terwijl hij mij een aai over mijn hoofd gaf. “Tante klinkt zo oud!” Jammerde ik theatraal. Hij gniffelde naar mij."Ach, meid! Er zijn ergere dingen dan zeventien en tante zijn. Wat dacht je van-" Micah werd onderbroken door geluid dat uit de hal klonk. Tegelijk wendde we onze blikken van elkaar af en keken wij binnen mijn woning.We zagen Jean een wit met rood geblokte keukendoek voor zich houden. Ze wilde buigen om de doek voor ons neer te leggen. Micah stopte haar en nam de doek van haar over."Laat mij maar," zei hij tegen haar. "Ik heb geen zes maanden buikje om het voor mij te bemoeilijken." Jean gaf hem een dankbare blik en wreef zonder erbij na te denken over haar gezwollen buik.Beide traden wij binnen het huis om op het doek te staan. Ik trapte mijn ballerina's uit terwijl Micah zich voorover boog om zijn veters los te maken. "Kom je mee eten, Micah?" vroeg mijn zus aan Micah toen wij uiteindelijk van onze natte jassen verlost waren en over de radiator waren gehangen.Micah pauseerde even. hij hief zijn neus op, leek iets te ruiken en keek Jean alwetend aan."Ruik ik wat ik denk dat ik ruik?"grijnsde hij."Kip-kerrie roomsoep." beaamde mijn zus, bijna trots."Het is alsof jullie mij al verwachten!" riep hij verheerlijkt uit."Nou ja," begon ik olijk. "Je eet hier wel vier keer in de week. Dus ze had vast wel zo een sterk vermoeden..."