Gebroken Muren

[Mirandaaa]

Madeleine, het meisje dat in jaren veel had opgebouwd. Nee ze had geen bedrijven opgebouwd en relaties opgebouwd ze had zichzelf opgebouwd. In de jaren van haar leven had ze muren voor zichzelf gebouwd. Muren die haar bescherming gaven. Muren waar de mooie momenten binnen konden blijven. Diezelfde muren die waren bedoeld om pijn en verdriet buiten te houden. Madeleine haar haar eigen huis om zich heen gebouwd. Het huisje waarin zij zich veilig voelde.

Het was een zware periode. De harde wind zorgde ervoor dat Madeleine haar huisje ineens niet meer zo stevig was als dat het altijd was geweest. Het was niet bestand tegen lange periodes van zulk slecht weer. Keiharde windstoten zorgden voor de scheuren in haar muren. Scheuren die er in de loop van de jaren steeds meer bij waren gekomen. Door de scheuren kwam de kou van buiten binnen. Het was ineens niet meer zo veilig binnen. Ze vertrouwde erop dat het huisje door de periode heen zou komen, want dit hadden ze wel vaker meegemaakt. Na regen komt zonneschijn en zo bleef ze hopen dat het snel zou opklaren in de lucht. Dan zou ze haar huisje kunnen gaan herstellen, en zouden de muren haar weer beschermen tegen alles. Wat er de volgende nacht gebeurde zag Madeleine nooit aankomen….

Het begon in de ochtend. Madeleine werd wakker van een wind die harder waaide dan ooit te voren. De lucht werd donkerder en donkerder en in de verte zag ze de flitsen op haar huis afkomen. Ze zette alle zeilen in om haar huis tegen al dat slechte weer te beschermen en hoopte dat ze ook dit zouden doorstaan. Het tegendeel bleek echter waar. De nacht begon en er kwam een storm aan die haar huis nog nooit had meegemaakt. Ondanks alle mogelijke hulpmiddelen die ze had ingezet om het huis extra bescherming te bieden mocht het niet meer baten. Het waaide harder en harder en de flitsen en donders hadden hun ondertussen bereikt. In een klap stortte alle muren in elkaar. Het dak kwam naar beneden en de bescherming die het huis altijd had geboden was in een klap weg. Madeleine stond er ineens helemaal alleen voor. Er was geen bescherming meer en hierdoor kon alles haar bereiken. Ze zouden geen scheuren meer in haar huis kunnen maken, maar ze konden nu de scheuren maken in Madeleine zelf. De weken erna waren een groot drama. Madeleine had geen kans om haar muren weer op te bouwen en weer een huis om zich heen te maken. Madeleine werd nu zelf geraakt door al het slechte wat er in de lucht hing. Het slechte weer ging weken en weken door en werd met de dag erger. Madeleine ging er nu zelf kapot aan en onbewust had ze in haar hoofd om het allemaal maar op te geven. Nu ze die sterke muren niet meer om zich heen had zag ze niet waar ze de kracht vandaan moest halen om zichzelf te beschermen tegen al dat wat er gaande was. Tot op een dag…

Het weer begon op te klaren en er kwamen betere periodes aan. Madeleine besloot te gaan wandelen om na te denken of ze alle scheuren bij zichzelf ooit nog zou kunnen herstellen. Ze liep en liep tot ze struikelde en alles voor haar ogen zwart werd. Langzaam werd ze weer wakker en kwam rustig aan omhoog. Ze keek achter zich en zag dat ze gestruikeld was over iets van grote waarde. Achter haar lag een brokstuk van haar oude huis. Dit deed haar eraan herinneren dat er genoeg hulpmiddelen zijn om scheuren te herstellen. Maar vooral deed haar dit beseffen dat er genoeg mogelijkheden zijn om een nieuw huis te gaan bouwen. Ze besloot op zoek te gaan naar nog meer brokstukken. Deze zou ze gebruiken voor het bouwen van haar nieuwe huis. Deze stukken hadden haar tenslotte eerder beschermd tegen slechte periodes en ze wist dat met de juiste middelen de stukken dit de rest van haar leven zouden blijven doen. Beetje bij beetje bouwde ze haar muren op en ze maakte ze sterker dan ooit tevoren. Met de hulp van de brokstukken was ze vastbesloten een huis te maken mooier dan ooit te voren.. Het nam en neemt nog steeds een hele hoop tijd in beslag voor Madeleine om haar huis op te bouwen, maar elke dag wordt het weer een beetje mooier. Wat nog belangrijker is is dat het ook elke dag een heel stuk steviger wordt en dit huis voorbereid is al op het slechte weer wat er nog komen gaat. De brokstukken heeft ze geprobeerd op te knappen en hierdoor zitten er nog maar kleine scheurtjes in het huis. Scheurtjes die je altijd zou blijven zien, maar gelukkig niet meer zo zichtbaar zijn als eerst. Maar klaar is het nog niet…

© MP

[-Maaike-]

Heey!

Wat een mooie schrijfstijl heb je, zeg! Zonder dat je heel veel vertelt over de omgeving, hoe dingen er uit zien, is het toch heel beeldend. Daarnaast klinkt het als een hele herkenbare situatie ^_^ Ga vooral zo door!

Ik heb een paar feedbackpuntjes voor je:

Madeleine, het meisje dat in jaren veel had opgebouwd.

Wat mooier in deze zin klinkt is: "is een meisje dat in jaren veel had opgebouwd" Ik struikel namelijk een beetje over het stukje "het meisje dat". Het is geloof ik gramaticaal wel goed, maar toch loopt de zin niet fijn.

Nee ze had geen bedrijven opgebouwd en relaties opgebouwd ze had zichzelf opgebouwd.

Een komma na "nee" en een komma na de eerste "opgebouwd"

Madeleine haar haar eigen huis om zich heen gebouwd.

Ik zou hier de eerste "haar" vervangen door "had"

Wanneer je het hebt over iest wat van iemand is, zoals het huis van Madeleine, kun je in plaats van Madeleine haar huis, beter schrijven "Madeleine's huis". Dat leest namelijk net iets fijner.

Je gebruikt best vaak de naam Madeleine in je tekst, wat je wellicht kunt proberen is om daar een ander woord zo nu en dan voor te gebruiken, zoals je in de eerste zin van je verhaal ook deed. Bijvoorbeeld: "het meisje, zij, ze, Madeleine, etc."

Ik hoop dat je iets aan mijn feedback hebt Je moet maar even kijken wat je er mee doet en ik hoop dat je snel verder schrijft

Groetjes Maaike