La Luna de Plata

[xILY.]

Heee allemaal!
Ik ga weer een poging wagen aan een nieuw verhaal!
Iets anders deze keer. Ik was (ben nog steeds) in een vakantie stemming en ik had mezelf beloofd vóór het einde van de vakantie een stukje te posten (:
En aangezien ik nog maar een weekje vakantie heb, werd het hoog tijd!
Het gaat dus over vakantie... en de rest lees je zelf maar (:
Ik heb al wel wat vooruit geschreven, maar het is nog lang niet af
Dus, dat was het wel zo ongeveer. Ik hoop dat jullie het leuk vinden natuurlijk!

Reacties, commentaar en kritiek is altijd welkom! (:
I hope you'll enjoy it!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 1

De zeventien-jarige Leonore keek tevreden om zich heen. De caravan was opgezet, het zonnetje scheen en het belangrijkste: het was vakantie. Leonore glimlachte bij de gedachte aan zoveel weken geen school. Lekker uitrusten en aan iets anders denken dan huiswerk maken en proefwerken leren.
Ze was met haar ouders en jongere zusje in de Belgische Ardennen op camping ‘La Luna de Plata’. Haar vader was gevraagd om een aantal weken op de camping te werken als monteur en hij had toegezegd. Daar had Leonore niets op tegen gehad, want de camping was groot, leuk en goed onderhouden. Ze zouden zo’n vijf weken blijven en misschien nog wel langer.
‘Dankjewel voor het helpen opzetten van de caravan, meis. Ik ga even een rondje op de camping lopen, ga je mee?’ vroeg haar vader, die naast haar was komen staan.
Leonore dacht even na en schudde daarna haar hoofd.
‘Nee, ik ga zo eerst wat drinken en dan zie ik wel verder.’
Haar vader knikte en liep langs haar heen, zijn handen in zijn broekzakken.
‘Le? Ook een koekje?’ Shannon, haar dertien-jarige zusje, kwam op haar toegelopen. Leonore ging op één van de tuinstoelen zitten en pakte het koekje van haar zusje aan.
‘Dankje,’ mompelde Leonore met volle mond.
Shannon zei niets, maar keek met een vrolijk gezicht rond.
‘De camping heeft een speeltuin,’ zei ze toen, met dezelfde vrolijkheid.
‘Oh, geweldig,’ zei Leonore sarcastisch.
Shannon negeerde het sarcasme in haar stem en ging opgewonden verder.
‘En er is een zwembad. En een recreatieruimte, met iets van een kroeg ofzo. En een plek voor disco’s. En het strand is ook vlakbij, maar een halfuurtje fietsen!’
Leonore keek Shannon even vreemd aan.
‘Huh? Hoe weet je dat allemaal?’
Shannon lachte even en wapperde met een foldertje. ‘Informatie folder.’
Leonore pakte glimlachend de folder van haar zusje aan en bekeek hem. Er was inderdaad best wat te doen en er werden veel activiteiten georganiseerd.
‘Weetje,’ begon Shannon, terwijl ze vertrouwelijk tegen Leonore begon te praten, ‘ik denk dat dit wel een leuke vakantie wordt.’
Leonore reageerde niet, maar keek om zich heen. Hun plekje keek uit op een deel van de speeltuin en ook het zwembad was een klein beetje te zien. Er liepen veel mensen rond, ook veel jeugd van haar leeftijd.
Hierna keek ze weer naar haar zusje.
‘Weetje, zusje. Ik zeg het niet vaak, maar je kon nog wel eens gelijk hebben,’ zei Leonore toen. Een glimlach verscheen op haar gezicht.
‘Je kon nog wel eens gelijk hebben,’ herhaalde ze.

[xIMISSYOU]

Heee!
Ik had je stukje al eerder gelezen, maar reageer nu pas *stoute ik*
Veel kan ik er eigenlijk nog niet over zeggen, behalve dat ik benieuwd ben naar het vervolgje

[xILY.]

Sorry voor de late reactie, drukdrukdruk met school enzo! Sarina, echt bedankt!
Speciaal voor jou een langer stukje (:


Shannon lachte even, sprong op van haar stoel en riep naar moeder, in de caravan: ‘Mam, ik ga even rondkijken, hoor!’ Er werd iets terug geroepen, maar dat hoorde ze niet meer; ze was al weg.
Leonore keek haar zusje hoofdschuddend achterna. Ze verschilden best wel veel van elkaar. Shannon was druk, vrolijk en spontaan, maar ook snel boos en chagrijnig. Leonore daarentegen was rustig en wat verlegen, en liet haar boosheid niet vaak merken. Ze was ook niet zo snel boos, daarvoor moest heel wat gebeuren.
De zusjes hadden wel allebei blauwe ogen en lange blonde haren. Shannons haar was heel lichtblond en kwam tot iets over haar schouders. Het haar van Leonore was iets donkerder en kwam tot halverwege haar rug, langer dan dat van haar zusje dus. Over het algemeen kon Leonore het goed met haar zusje vinden, maar er waren ook dagen dat ze haar wel achter het behang kon plakken. Shannon kon echt ontzettend puberen en daar had Leonore een hekel aan.
Op dat moment voelde Leonore haar mobieltje trillen. Ze pakte het en bekeek het ontvangen sms’je. Het was van Carlijn, haar beste vriendin. Ze vroeg of ze al aangekomen was, of het leuk was en of het lekker weer was. Leonore glimlachte even. Ze was close met Carlijn, echte maatjes voor het leven. Snel sms'te ze terug dat alles goed ging en dat het lekker weer was. Ze beloofde dat ze diezelfde avond nog zou mailen; een mailtje sturen was immers goedkoper en makkelijker dan steeds sms'en.
Leonore keek even op toen ze wat jongeren hoorde aankomen. Het waren een jongen en een meisje en ze liepen in zwemkleding richting het zwembad. Leonore hoorde hen lachen en lol hebben en haar buik kriebelde even. Ze was zó toe aan iets leuks, een geweldige vakantie of een ontzettende meevaller. En dit leek wel een geschikte camping om een perfecte vakantie te hebben.
Leonore ging de caravan in, kleedde zich om en ging buiten op een handdoek liggen zonnen. Ze deed oordopjes van haar mobieltje in en zette muziek aan.

Na drieën kwam Shannon terug, met een vriendinnetje. Shannon maakte snel vriendinnen, maar verloor ze meestal ook vaak weer. Ze was niet zo goed in het in stand houden van vriendschappen. Shannon en haar vriendinnetje gingen een spelletje spelen en Leonore keek ook mee. Na een paar minuten was ‘Mens, erger je niet’ echter niet meer zo interessant, dus ging ze weer muziek luisteren. Toen ze zag hoeveel lol de beide meiden hadden, dacht ze toch na. Vrienden zijn wel noodzakelijk voor een perfecte vakantie. Dat wordt ergens vrienden zoeken, Leonore, sprak ze in zichzelf.
Gelijk voegde ze de daad bij het woord en sprong op. In de caravan trok ze haar zwemkleding aan. Haar bikini was roze met wit en stond haar best goed, al zei ze het zelf. Gewapend met handdoek en slippers ging ze op weg naar het zwembad.

Pok. Leonore keek op toen er een balletje op haar hoofd stuiterde.
‘Sorry!’ klonk er achter haar.
Lachend keek Leonore achterom. Daar stonden de jongen en het meisje die net langs kwamen lopen. Ze waren allebei rond haar leeftijd, schatte Leonore. Leonore zag dat ze moeite deden om hun lachen in te houden, maar toen ze haar zagen lachen, deden ze geen moeite meer. Alledrie barstten ze nu in lachen uit.
‘Het was echt zo’n komisch gezicht,’ lachte het meisje.
‘Echt, pok op de zwemband, pok op jouw hoofd en weer pok, tegen de zwembadrand,’ grinnikte de jongen.
Toen ze uitgelachen waren, vroeg het meisje: ‘Wil je eigenlijk meedoen? Met z’n tweeën overgooien is ook maar saai.’
Leonore knikte. ‘Natuurlijk,’ en ze pakte het balletje.
Onder het overgooien kwam ze heel wat te weten over de twee. Ze heetten Luke en Veerle, ze waren zeventien jaar en tweeling. Ze stonden de afgelopen drie jaar ook al op deze camping, want hun ouders hadden een seizoensplek.
Leonore merkte al gauw dat ze goed met de tweeling kon lachen.
‘Trouwens, Leonore, het is een hele leuke camping. Echt met leuke mensen enzo, maar daar kom je nog wel achter,’ vertelde Veerle.
Leonore was blij dat ze deze twee leuke mensen alvast ontmoet had. Ze hadden haar veel verteld over de camping en de gasten. Zo was er bijvoorbeeld op de camping een soort 'groep', een aantal jongeren dat al een paar jaar op deze camping kwam en het altijd gezellig had met z'n allen. Veerle en Luke zaten ook in de groep, hadden ze gezegd.

‘Hey girls, ik weet niet wat jullie doen, maar ik heb het koud. En ik heb geen zin meer. Zullen we even omkleden en dan weer ergens afspreken?’ vroeg Luke.
De meiden waren het er beide mee eens en zo stonden ze een halfuurtje later compleet omgekleed bij het terras. Veerle en Luke waren Leonore aan het overhalen om mee te gaan, op zoek naar de rest van de groep. Ze wilden haar aan hen voorstellen, maar Leonore zag dat nog niet helemaal zitten.
‘Kom nou, ze vinden je echt wel leuk,’ moedigde Veerle haar aan.
‘Maar het is zo’n hechte groep, zei je net. Daar kom ik nooit tussen!’ riep Leonore.
‘Jawel meid, kom op nou, ze vinden het echt leuk als je ook komt!’
Leonore was nog steeds niet overtuigd.
Luke bemoeide zich er ook mee. ‘Jij bent er zo tussen, zeker weten,’ waarna hij heel hard en overtuigend knikte.
Leonore schoot in de lach, maar werd daarna weer serieus. ‘Echt waar?’
Veerle knikte nog eens bevestigend. Nog steeds niet helemaal overtuigd en wat aarzelend haalde Leonore haar schouders op.
‘Oké dan…’

Samen liepen ze naar de recreatieruimte, maar daar zat ‘de groep’ niet.
‘Dan op het sportveld,’ bedacht Veerle hardop. Leonore werd meegesleept naar het sportveld en keek haar ogen uit. Er was een basketbal-plek, een plaats om te voetballen, één om te volleyballen en nog een ander stuk gras, waarschijnlijk voor de jongere kinderen. En alles was bezet; zoveel sportende en bewegende mensen. Al snel vestigde Leonore haar aandacht op het voetbalveld. Ze zat zelf niet op een sport, maar vond voetbal altijd wel leuk. Ze speelde het zelf vooral in vakanties en op vrije dagen, soms met Shannon en soms met anderen. Ze vond het een heerlijke sport, maar op voetbal gaan zag ze zelf niet zo zitten. Haar ouders ook niet, trouwens.
Na een paar minuten kregen de voetballende jongeren de drie toeschouwers door. Er werd wat over en weer geroepen en het spel stopte. De voetballers kwamen op hen af, zo’n tien jongens en drie meisjes, telde Leonore snel. Ze slikte even. Nieuwe mensen ontmoeten vond ze best wel leuk, maar zoveel tegelijk was wel een beetje spannend. Ze haalde even diep adem en zette een glimlach op. Ze was hier tenslotte ook mede om vrienden te maken, hield ze zichzelf voor.
Veerle en Luke begroetten de voetballers en stelden haar voor.
‘Jongens, dit is Leonore.’

[xILY.]

En weer een stukje (: Enjoy, zou ik zeggen!


Een paar jongeren staken hun hand op of reageerden, de anderen staarden haar alleen maar aan. Leonore glimlachte even ongemakkelijk, ze hield er niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Al helemaal niet bij vreemden.
Leonore zag dat de meiden naar haar kleding keken. Ze voelde zich een beetje onzeker worden over wat ze had aangetrokken. Ze had een simpele korte spijkerbroek aan, met een blauw hemdje erboven. Misschien had ik toch wat anders moeten aantrekken, bedacht ze.
‘Doen jullie mee?’ vroeg één van de meiden, de stilte verbrekend. Ze vestigde haar blik op Veerle en had geen aandacht voor Luke of Leonore. Veerle keek even naar Leonore en deze knikte wat aarzelend.
‘Ja, wij doen mee,’ antwoordde Veerle toen.
Twee jongens gingen iets van elkaar vandaan staan.
‘Jij mag beginnen, Valerio,’ hoorde Leonore een van de jongens zeggen. Leonore begreep dat ze nu twee teams gingen kiezen en keek wat gespannen rond.
De jongen die Valerio werd genoemd, keek even de kring rond en zei toen: ‘Leonore.’
Voorzichtig liep ze naar de jongen toe en deze gaf haar een knipoog. ‘Welkom, meid.’
Leonore voelde zich nog niet helemaal op haar gemak en was daarom ook blij toen bleek dat Luke ook in haar team zat. Die kende ze tenminste al. Toen iedereen gekozen was, begon de wedstrijd.
Voor Leonore was het wennen, die eerste keer met deze groep voetballen. De één rende fanatiek achter de bal aan, terwijl een ander aan het sms’en was. Ze merkte dat het spel echt voor de gezelligheid was, en niet voor het winnen.
En het wás gezellig. Leonore genoot van het voetballen en het bewegen en kreeg langzaamaan wat meer zelfvertrouwen. Ze kreeg vaak de bal aangespeeld, scoorde zelfs een paar keer en ze had ontzettend veel lol.
Toen de wedstrijd afgelopen was, 10-5 voor het team van Leonore, viel iedereen met een plof in het gras neer. Hijgend zaten ze in een grote kring, Leonore naast Luke en Valerio.
‘Leonore, wat kun jij goed voetballen, zeg!’ riep Luke bewonderend uit. Leonore glimlachte bescheiden, maar reageerde niet.
‘Bij welke club speel je? En op welk niveau?’ hield Luke vol.
‘Ik… Ik zit niet op voetbal,’ bekende Leonore. Het werd even stil. Leonore voelde zich opnieuw ongemakkelijk onder al die blikken die haar vol ongeloof aanstaarden.
‘Echt niet?’ vroeg Valerio verbaasd. Leonore schudde haar hoofd en weer was het even stil. Abrupt werd de stilte verbroken, door een donkere jongen. Hij stond op en deelde mee: ‘Ik ga even douchen en aankleden. Ik weet niet wat jullie doen, maar ik zie jullie vanavond wel weer.’
Instemmend gemompel klonk van de rest en ook Leonore stond op. Ze had het warm gekregen van het voetballen en een douche zou wel even fijn zijn. Samen met de rest van de groep liep ze langs de speeltuin, richting hun caravan. Een groot deel ging bij de speeltuin naar links, een paar naar rechts en alleen Leonore liep rechtdoor. Toen ze vlakbij de caravan was, hoorde ze een stem achter zich.
‘Leonore? Kom je vanavond ook?’ Het was Valerio.
Leonore knikte stralend. ‘Ja, is goed!’
Hij lachte even naar haar en rende daarna weer terug, richting de speeltuin. Blij liep Leonore de voortent binnen, pakte een douchemuntje en vertrok naar de doucheruimtes. Valerio had haar uitgenodigd voor die avond. Hij was zelfs voor haar teruggelopen. Betekende dat dat ze geaccepteerd werd? Dat ze bij hen mocht horen?
Vrolijk en genietend stond Leonore onder de douche, terwijl de warme stralen een spoor vormden op haar lichaam.

[xILY.]

Nog maar een stukje, want de eerstvolgende update komt waarschijnlijk pas weer over een week! (:
Hoop dat het niet te lang is, wist niet zo goed waar ik het het beste door kon knippen
Enjoy, reacties en commentaar zijn altijd welkom! (:

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een deel van de groep zat op het terrasje, het andere deel was er nog niet. Leonore was rond half acht door Valerio opgehaald bij de caravan en samen waren ze naar het terrasje gelopen. Ze hadden wat gekletst en Leonore wist nu dat zijn ouders oorspronkelijk Italiaans waren. Hij had ook een beetje een donkere huid en krullend, halflang zwart haar. Hij was knap, écht knap. Zijn donkerbruine ogen schitterden steeds en als hij lachte, ontblootte hij twee rijen prachtige witte tanden. Leonore voelde zich wel wat gevleid dat hij haar ophaalde bij de caravan, maar ze gedroeg zich nog steeds wat onzeker. Ze kende alleen Valerio, Luke en Veerle bij naam, de rest nog niet. Daar zou deze avond verandering in komen, had Valerio haar beloofd.

Leonore was benieuwd naar vanavond. Ze hoopte dat ze het goed met de jongeren kon vinden en dat ze haar accepteerden. Ze zat tenslotte nog wel vijf weken op deze camping en zo lang alleen in de caravan zitten was ook niet zo’n pretje.
Nu zaten ze dus op het terrasje, aan twee aan elkaar geschoven tafeltjes. Ze waren met z’n zessen, inclusief Valerio en Leonore. Valerio stelde de anderen aan haar voor.
‘Deze roker hier heet Jaimy. Jaimy, dat is Leonore,’ begon hij. Leonore bekeek de jongen eens goed. Hij had een sigaret in zijn hand, had gemillimeterd haar en droeg een T-shirt, korte broek en afgetrapte All-Stars.
‘Hoi,’ glimlachte ze. Hij knikte terug en nam nog een trekje van zijn sigaret. Valerio ging al naar de volgende.
‘Deze schoonheid heet Thalisia. Thalisia, dit is Leonore.’ Leonore zag haar kijken en glimlachte even. Het meisje schonk haar een lieve glimlach terug, maar zei niets. Valerio wees naar de volgende.
‘Dat geval daar heet Tumélo.’ Leonore herkende hem als de donkere jongen van het voetballen. Hij lachte vrolijk naar haar. ‘Dag schoonheid.’
Ze glimlachte wat ongemakkelijk terug naar de jongen, dat was ze niet zo gewend. Tumélo was groot en stevig gebouwd. Hij had een donkere huidskleur en kort, zwart kroeshaar. Zijn ogen waren net zo bruin als zijn huid, maar zijn tanden waren stralend wit. Leonore wist niet zo goed wat ze van hem moest denken, dus keek ze naar de volgende jongen die Valerio aanwees.
‘En dat is Fabi. Fabi, Leonore.’
‘Hai,’ begroette hij haar.
‘Hey,’ antwoordde ze glimlachend. Fabi had zwart haar, een beetje kort, en donkerbruine ogen. Hij keek haar vriendelijk aan en Leonore bekeek hem. Hij had een wit blousje aan, met een donkergrijze, korte broek eronder.
‘Waarschijnlijk had je Fabi al gezien bij het voetballen,’ zei Valerio tegen Leonore. Ze knikte, maar eigenlijk had ze hem niet gezien. Het waren ook zoveel onbekende mensen, dacht ze. Thalisia en Jaimy waren niet bij het voetballen, merkte ze toen op. Het leek wel of Valerio haar gedachten kon lezen, want hij zei:
‘En Jaimy en Thalisia waren er niet bij vanmiddag. Tumélo wel, onze profvoetballer.’
Hierna keek hij haar aan, op een manier die Leonore niet kende. Het leek een mengeling van nieuwsgierigheid en hebberigheid, maar dat was wat onwaarschijnlijk. Snel wendde ze haar blik af, anders ging ze hem nog aanstaren. Dat had ze wel vaker bij knappe jongens. Dan keek ze naar een knappe jongen en dan dwaalden haar gedachten af, maar dan staarde ze nog naar de hem. Leonore vond het staren zo stom staan.
Rond acht uur kwamen er nog meer jongeren aangelopen. Eerst Luke en Veerle, met een jongen die Leonore nog niet kende. Daarna kwamen er nog twee meiden en een jongen aangelopen, druk pratend en lachend. Het ene meisje had lange blonde krullen en het andere meisje had lang, bruin, steil haar. De jongen had halflang bruin haar en leek jonger dan de beide meiden.
Leonore slikte even toen de blondine haar arrogant aankeek. Ze voelde zich bekeken en keek snel een andere kant op, weg van de twee meiden. Ze zag Fabi naar haar kijken. Toen hij merkte dat ze keek, lachte hij even. De lach was even snel weg als dat hij gekomen was, maar Leonore had hem toch gezien. Het was een lief lachje, een geruststellend lachje. Tenminste, zo vatte zij hem op.
Valerio ging verder met voorstellen. ‘Die jongen daar heet Ralph.’
Het was de jongen die met Luke en Veerle was meegelopen en hij was druk in gesprek met Veerle. Het zag eruit alsof ze het goed konden vinden samen.
‘Dat is Vince,’ ging Valerio verder, terwijl hij naar de jongen wees die met de twee meiden was meegekomen. Deze knikte even naar haar en praatte toen weer verder met Tumélo.
‘En hier zijn Daphne en Sylvani, onze knapperds,’ besloot hij. Nu wees hij naar de twee meiden.
‘Wie is wie?’ vroeg Leonore aarzelend.
‘Ík ben Daphne,’ antwoordde de brunette. Ze klonk arrogant, maar iets in haar houding vertelde Leonore dat ze helemaal niet zo onaardig was als ze leek.
Leonore was even verrast door deze houding, maar herstelde zich snel.
‘Hai,’ begroette ze hen, waarna ze een gesprek begon met Valerio. Ze wilde niet het lelijke eendje zonder vrienden zijn, ze wilde laten merken dat ze niets om die arrogante toon van Daphne gaf. De meiden trokken zich echter niets van haar aan en begonnen een gesprek met Jaimy, die inmiddels een nieuwe sigaret opgestoken had.

‘Hoe oud ben je?’ vroeg Valerio.
‘Zeventien, en jij?
Valerio antwoordde even niet en Leonore zag hem naar Sylvani en Daphne kijken. Ze bleef hem vragend aankijken, maar hij reageerde niet, alsof hij haar niet zag.
‘Nou?’ vroeg ze nog eens.
‘Huh? Wat?’ Hij klonk wat verward, verbaasd zelfs. Alsof ze niet in een gesprek zaten, maar zij opeens wat vroeg.
‘Hoe oud je bent,’ herhaalde Leonore. Ze wilde niet laten merken dat ze het jammer vond dat hij haar niet eens aankeek onder hun gesprekje.
‘Sorry, ik ben achttien.’ Hij lachte verontschuldigend naar haar en Leonore was haar teleurstelling alweer vergeten. Hij vertelde dat hij van voetbal hield en van uitgaan en zij vertelde dat ze van muziek en voetbal hield. Ze wisselden telefoonnummers uit, vertelden over hun families en over grappige gebeurtenissen.
Zonder dat Leonore het door had was het over tienen en Sylvani en Daphne stonden met luid kabaal op van hun stoelen. Sylvani had een sigaret in haar hand en had haar arm om Jaimy heengeslagen. Deze leek het allemaal wel best te vinden en trok zich er niet zoveel van aan.
Leonore keek met gemengde gevoelens naar de twee meiden. Aan de ene kant wilde zo ook graag zo zijn. Zo, met een houding van ‘I don’t care’. Maar aan de andere kant wist ze ontzettend goed dat ze dat nooit kon. Ze was veel te lief, te eerlijk, te zacht om te worden zoals Sylvani of Daphne. Ze wist niet zo goed wat ze van de twee moest denken en probeerde daar niet teveel bij stil te staan. Het leek niet belangrijk.

[Xatham]

Hey Ily!

Ik zag je altijd al lekker actief reageren bij Artemis' verhalen en ik was eigenlijk ook wel benieuwd naar jouw verhalen... Pfoe zeg! Wat hebben jullie allemaal met die buitenlandse donker getinte jongens? Zijn lieve niet-knappe jongens soms niet goed genoeg?

Paar opmerkingen:

Lekker uitrusten en aan iets anders denken dan huiswerk maken en proefwerken leren.

'Iets' moet hier denk ik toch echt 'niets' zijn.

Snel sms’te ze terug dat alles goed was, dat het lekker weer was en dat ze die avond nog zou mailen. Dat was immers goedkoper en makkelijker dan steeds sms’en.

Zoals je misschien al zag aan mijn quote. Je gebruikt hier vrij snel na elkaar het woordje 'dat'. Misschien kun je zinnen iets anders formuleren zodat je wat minder het woord 'dat' nodig hebt?

Zo was er bijvoorbeeld op de camping een soort 'groep', een aantal jongeren dat al een paar jaar op deze camping kwam en het altijd gezellig had met z'n allen.

Volgens mij moet 'dat' in het tweede deel van deze zin, 'die' zijn.

hun ouders hadden een seizoensplek op de camping, zoals veel mensen.

Dat had je een stukje eerder ook al verteld

Het viel me verder op dat je vrij globaal dingen beschrijft. Je gaat niet echt in op de gevoelens en emoties die het bij mensen oproept.

Daarentegen vind ik wel dat je een leuke locatie hebt uitgekozen voor je verhaal. Ik ben al lang niet meer op campings geweest (ik breng mijn vakanties toch iets liever door in een hotel), maar jouw verhaal heeft me dat camping-gevoel weer een beetje teruggegeven en op de een of andere manier heb ik hierdoor inspiratie gekregen voor een soort horror-camping-verhaal

Ik kan je helaas niet beloven dat ik je verhaal zal blijven volgen, want ik heb het vrij druk de laatste tijd en zo, maar als ik toevallig nog een gaatje vrij heb en zin heb, ben ik best wel benieuwd naar hoe je verder bent gegaan met dit verhaal

[xILY.]

Pfoe zeg! Wat hebben jullie allemaal met die buitenlandse donker getinte jongens? Zijn lieve niet-knappe jongens soms niet goed genoeg?

Hahaha, het is gewoon leuk om over van die droomboys te schrijven ;p In Real Life zijn ze er namelijk nooit (tenminste, niet in mijn leven xD) dus dan moet het maar op papier (a')

Lekker uitrusten en aan iets anders denken dan huiswerk maken en proefwerken leren.

'Iets' moet hier denk ik toch echt 'niets' zijn.

Euhm, juist niet. Ze kan op de camping iets anders doen dan huiswerk maken. Snap je? Als je 'niets' schrijft, betekent dat dat ze zelfs op de camping huiswerk moet maken (:

Snel sms’te ze terug dat alles goed was, dat het lekker weer was en dat ze die avond nog zou mailen. Dat was immers goedkoper en makkelijker dan steeds sms’en.

Zoals je misschien al zag aan mijn quote. Je gebruikt hier vrij snel na elkaar het woordje 'dat'. Misschien kun je zinnen iets anders formuleren zodat je wat minder het woord 'dat' nodig hebt?

Ja, nu je het zo aangeeft valt het idd wel op. Ik zal er vanavond of morgen nog even naar kijken of en hoe ik dat het best kan veranderen (:

Zo was er bijvoorbeeld op de camping een soort 'groep', een aantal jongeren dat al een paar jaar op deze camping kwam en het altijd gezellig had met z'n allen.

Volgens mij moet 'dat' in het tweede deel van deze zin, 'die' zijn.

Nou, volgens mij moet je 'dat' gebruiken bij het-woorden, en 'die' bij de-woorden. 'Aantal' is een het-woord, dus volgens mij klopt 'dat' wel hier. Besides, het klinkt ook beter vind ik ;p

hun ouders hadden een seizoensplek op de camping, zoals veel mensen.

Dat had je een stukje eerder ook al verteld

Daar ga ik ook nog even naar kijken (:

Daarentegen vind ik wel dat je een leuke locatie hebt uitgekozen voor je verhaal. Ik ben al lang niet meer op campings geweest (ik breng mijn vakanties toch iets liever door in een hotel), maar jouw verhaal heeft me dat camping-gevoel weer een beetje teruggegeven en op de een of andere manier heb ik hierdoor inspiratie gekregen voor een soort horror-camping-verhaal

Hahaha, een horror-camping-verhaal? Die vind ik leuk xD Ik ben niet zo van de horror, maar het idee is wel leuk, haha. Voor mij is de camping niet zo lang geleden, tegenwoordig gaan we vaak naar parken enzo, maar twee jaar geleden ben ik op een camping geweest, dus die sfeer probeer ik vast te houden (:
En ik heb een vriendin en die heeft een seizoensplek op een camping met een grote groep jongeren, dus vandaar (: Daar kwam het idee vandaan. Niet dat zij weet dat ik een verhaal schrijf ofzo xD

Ik kan je helaas niet beloven dat ik je verhaal zal blijven volgen, want ik heb het vrij druk de laatste tijd en zo, maar als ik toevallig nog een gaatje vrij heb en zin heb, ben ik best wel benieuwd naar hoe je verder bent gegaan met dit verhaal

Okay, jammer, maar ik snap het. Echt super bedankt voor je reactie Xatham, dat je tenminste de moeite hebt genomen om het te lezen (: En je komt maar weer eens een kijkje nemen als je tijd hebt!
Echt bedankt voor je reactie en feedback enzo! (:

[Classy Cat]

Hé, Marit. :p
Ik verveelde me een beetje en toen dacht ik; Laat ik dit dan ook maar eens gaan lezen. About time, he? Het stond er allemaal al best wel een tijdje.

Ik ben het op sommige puntjes met Xatham eens.
Je beschrijvingen zitten wel goed qua spelling en grammatica, en er zitten ook geen stijlfouten in - dus dát is heel netjes. Maar wat ik een beetje mis in dit verhaal is een 'eigen woordkeuze'. De situaties en dialogen zijn allemaal zo algemeen beschreven.
Je gaat idd, zoals Xatham al zei, ook niet heel diep op de gevoelens en emoties van de personages in.

Ik vind het wel een leuk verhaaltje, hoor! Je maakt me een beetje nieuwsgierig naar wat er allemaal gaat gebeuren.
Zolang je mijn nieuwsgierigheid weet te prikkelen, is het goed. Dán zal ik het blijven lezen. :p Vooral als het zo lekker luchtig is, wekt een verhaal bij mij snel vermoedens dat er iets onheilspellends gaat gebeuren.
Am I right? [a]

Haha - ik hou zelf dus helemaal niet van buitenlandse types. Al heb ik voor halfbloedjes stiekem nog wel een klein zwakje... hihi.

Schrijf snel verder, meid!

x

[Saskjezwaard]

En ik lees ook mee en ik ben het ook eens met bovenstaand commentaar, hmm hoe origineel --' maar het is wel een leuk luchtig verhaal, dus ik blijf het zeker volgen!
Wel een paar puntjes, je stelt zoveel mensen in één keer dat ik echt niet meer weet wie wie is. Ik snap wel dat de groep heel groot is, maar tja, een overkill is nooit goed eigenlijk geen idee hoe je dat anders zou kunnen doen, miss de groep wat kleiner maken? Nou ja, het is een tip voor een volgend verhaal^^
En ik vind dat je een beetje een algemeen karakter hebt gekozen als hoofdpersoon. Nu moet ik eigenlijk niet zeuren, volgens mij heb ik dat ook^^ maar Jodie en ik hadden het laatst over Mary Sue karakters en bij het lezen van je verhaal moest ik daar eigenlijk meteen aan denken. Sorry
Maar goed, het is een fijn verhaal om te volgen omdat het lekker makkelijk wegleest. Schrijf maar snel door!

[xILY.]

@ Classy Cat ; wauw, super bedankt voor je reactie! And you're right (: Weet niet in hoeverre jij iets onheilspellends vind (het verhaal staat wel bij Romantiek, niet bij spanning ;p ) maar er staat idd nog iets te gebeuren... (aa')
@ Saskia ; Jij ook echt heel erg bedankt voor je reactie! En met dat voorstellen, ik had er wel over nagedacht enzo, maar het lukte niet echt anders. Verderop in het verhaal worden de belangrijkste mensen wel verder voorgesteld enzo, dan leer je iedereen - of bijna iedereen - wel kennen (:
Hihi - misschien staat er nog wel een verrassing aan te komen over Leonore (a') Hope so ;p
Super dat jullie meelezen! Ik loop met schrijven iets voor op het posten, dus ik post nog een stukje. Xatham, op jouw feedback ga ik zo snel mogelijk reageren, maar dat wordt em niet meer vanavond
Enjoy (:


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

‘Gaan jullie mee?’ vroeg Daphne, terwijl ze rondkeek en haar blik op Valerio bleef hangen.
Tumélo, Veerle en Vince stonden direct op, maar de rest bleef zitten.
‘Waarheen?’ vroeg Leonore een beetje onnozel.
Daphne begon hoog en hard te lachen en stootte Sylvani even aan.
‘Syl, hoorde je dat? Waarheen, vroeg ze.’
Sylvani lachte opeens ook heel hard. Hard en vals, vond Leonore.
‘Uitgaan,’ fluisterde Valerio Leonore in haar oor. Ze draaide zich half om en knikte dankbaar naar hem. Daphne en Sylvani waren opgehouden met lachen en keken haar uitdagend aan.
‘Nou? Ga je mee?’ vroeg Sylvani, terwijl haar blik strak op Leonore was gericht.
Leonore zweeg even. Ze had haar ouders beloofd dat ze rond half elf thuis zou zijn. Niet omdat ze dan naar bed moest, maar ze hadden lang gereden vandaag en haar ouders wilden graag weten waar ze uithing. Leonore respecteerde de afspraken met haar ouders, maar aan de andere kant… Als ze nu niet meeging, misschien hoorde ze er dan helemaal niet bij. Misschien vonden ze haar dan saai, of braaf.
Leonore twijfdelde. Sylvani en Daphne keken haar nog steeds arrogant aan, Valerio verwachtingsvol en de rest nieuwsgierig. Ze wist het niet. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze haalde even diep adem en slikte moeizaam.
‘Nee. Ik ga niet mee vanavond,’ zei ze toen zacht, maar iedereen had het gehoord. Ze zag Sylvani vuil kijken en Daphne keek op een manier die Leonore niet kon thuisbrengen. Het was in elk geval geen lieve blik, dat zag ze wel. Daphne herstelde zich snel en lachte minzaam.
‘Wie gaat er wél mee?’
Uiteindelijk bleven alleen Fabi, Thalisia en Leonore zitten. De rest vertrok met veel geluid richting de parkeerplaats, want ze zouden met de auto gaan. Toen Luke achter Leonore langs liep, raakte hij heel kort haar schouder aan.
‘Fijne avond,’ knikte hij. Leonore bedankte hem en keek de luidruchtige groep na. Eigenlijk was ze wel blij dat ze ‘nee’ had durven zeggen. Dan wisten ze tenminste wat ze aan haar hadden. Dan wist de groep dat ze niet zo van uitgaan hield.
Toch wel een beetje beschaamd keek Leonore de andere twee aan, maar ze was wel nieuwsgierig waarom zij niet meegingen en dat vroeg ze dan ook. Fabi reageerde niet en Thalisia haalde alleen maar haar schouders op.
‘Als zij zich willen volzuipen, moeten ze dat zelf weten. Ik ben hier om van mijn vakantie te genieten, ik wil na de tijd kunnen vertellen wat ik gedaan heb. Ik wil niet alles vergeten zijn dan. Ik drink sowieso niet zoveel doordeweeks, vaak alleen maar wat in het weekend,’ verklaarde ze toen. Leonore knikte begrijpend. Daarna keek ze naar Fabi.
‘En jij?’
Deze keek haar even zwijgend aan en antwoordde toen kort.
‘Geen zin.’
Leonore dacht daar even over na. Zelf vond ze dat altijd moeilijk, gewoon zeggen dat ze geen zin had. Ze wilde dan altijd een smoesje bedenken, maar Fabi zei gewoon dat hij geen zin had. Misschien moest zij dat ook doen, bedacht Leonore. Gewoon zeggen dat ze geen zin had, hoefde ze ook niet te vertellen dat ze om half elf thuis zou zijn.
Ze glimlachte even naar hem en keek om zich heen. Het terrasje was bijna leeg nu. Een jong stel zat aan een ander tafeltje rustig te praten, maar verder was het uitgestorven.
Thalisia stond ook op.
‘Ik ga hoor,’ zei ze. ‘Ik zie jullie morgen wel weer. En anders wel een andere keer deze vakantie.’ Leonore en Fabi groetten haar en keken haar na. Haar figuur verdween langzaam uit Leonore’s beeld en nu was ze alleen over met Fabi. Hij leek niet zo spraakzaam, dacht Leonore, maar dat was zijzelf ook niet. Hij zat schuin tegenover haar en keek haar even aan. Ze zag dat hij iets wilde zeggen, maar hij deed het niet.
‘Wat wilde je zeggen?’ vroeg Leonore nieuwsgierig. Hij glimlachte even en zweeg. Het werd weer even stil, maar hij reageerde toch.
‘Ik wilde je vragen waarom jij niet meeging. Waarom je bleef zitten net.’
Zijn stem klonk anders, hij sprak de woorden apart uit. Wel goed Nederlands, maar met een bijzondere klank. Vast buitenlands, dacht Leonore, terwijl ze hem goed bekeek. Zijn huid was donkerder dan die van de gewone, Nederlandse jongen, maar dat zei nog niets. Zijn ogen waren donkerbruin en zijn haar zwart, maar dat zei ook nog niets. Ze wist niet of hij buitenlands was of niet, maar ze was toch benieuwd waar zijn klank vandaan kwam. Misschien was hij wel Marrokaans, of Turks.
‘Nou?’ vroeg hij nog eens. Leonore maakte zich los uit haar gedachten en probeerde zijn vraag te herinneren. Oh ja, waarom zij niet meeging.
‘Ik…’ Ze besloot eerlijk tegen hem te zijn en antwoordde toen voorzichtig: ‘Ik had met mijn ouders afgesproken dat ik om half elf weer bij de caravan zou zijn. Normaal hoef ik niet zo vroeg hoor, maar…’
Ze stopte met praten toen hij knikte dat hij het begreep. ‘Omdat je net bent aangekomen, het de eerste dag is… Ja, ik snap het,’ maakte hij haar zin af.
Ze glimlachte even naar hem en hij glimlachte terug. Snel keek hij op zijn horloge en met een lach zei hij tegen haar: ‘Dan mag je wel opschieten hoor, het is een paar minuten voor half elf.’
Leonore lachte en stond op.
‘Dan ga ik maar nu, dankjewel. Zie ik je morgen weer?’
‘Ik denk het wel. Tot morgen dan. Enne…’ Hij was even stil en Leonore keek hem afwachtend aan.
‘Lekker slapen,’ maakte hij toen zijn zin af.
‘Dankjewel, jij ook,’ antwoordde Leonore. Ze liep richting de speeltuin en draaide zich nog eens om. Fabi zwaaide even naar haar en vrolijk zwaaide ze terug. In zichzelf glimlachend liep Leonore verder naar de caravan, blij om de nieuwe vriend die ze zojuist gemaakt had.

[Classy Cat]

Hihi - nou, we'll see of er iets onheilspellends aan zit te komen! [a]
Ik hou zelf heel erg van spannende verhalen en in élk verhaal dat ik schrijf moet, vind ik, ook wel iets spannends zitten. Anders vind ik er niks aan om te schrijven. ;p
Om te lezen, vind ik andere dingen stiekem ook wel leuk...

Maar goed; Al heeft dit stukje nog niet veel nieuws toegevoegd aan het verhaal, ik vond het wel prettig om te lezen! De zinnen sluiten lekker op elkaar aan.
Keep going!

x

[xILY.]

Dankjewel Classy! (:
Ik heb het eerste stukje ook aangepast met Xathams commentaar (a')
Het sms-stukje staat nog wel vaak 'dat' in, maar ik wist niet zo goed hoe ik het anders kon doen. Dus ik heb het wel iets aangepast, maar laat het verder maar zo! (:
En ik denk dat ik verderop in het verhaal wel meer op de gevoelens in ga enzo, bij het begin wil ik nog zo snel mogelijk door het verhaal heen ^^
Maar ik ga nu snel wat verder schrijven, want ik wil dit verhaal afmaken, gebeurt namelijk vaak niet bij mijn verhalen... slechte gewoonte, I know. *schaamt zich diep*

Hihi - misschien morgen weer een stukje! (:
Btw, zijn de geposte stukjes van goede lengte, of te lang (of te kort hehe)? ;D

[Classy Cat]

Haha, het onafgemaakte verhalen issue - daar heeft geloof ik écht iedereen last van! :p

Voor het verhaal dat ik hier postte, schreef ik een jaar lang alleen maar one-shots, waarvan ik wél het hele verhaal voor ogen had, maar gewoon niet wist waar ik moest beginnen om het op te schrijven.
Een begin maken van een verhaal is altijd erg lastig, vind je ook niet?
Ik heb trouwens zelf nog nóóit een verhaal afgemaakt, dus ik moet me eerder schamen!

x

[Saskjezwaard]

Ik heb een verhaal afgemaakt en meteen weer de nieuwe versie ervan begonnen, maar goed --'
Maar dat vind ik ook altijd het lastigst, een begin of een einde maken. Vooral een einde, ik kan daar heel goed omheen draaien en telkens weer nieuwe dingen verzinnen^^ het middenstuk is het leukste omdat dat meestal het spannendst is, maar als dat weer voorbij is, is meestal ook de zin vh schrijven weg xD das niet echt handig...

Maar goed, leuk stukje weer! Ik vind het eigenlijk wel grappig dat Leonore Fabi zo snel (althans, ik nam aan dat ze het over hem had) een vriend noemt, ik bedoel, ze hebben niet echt een enorm gesprek gevoerd maar goed, je hebt altijd mensen die dat snel doen xD hij lijkt me trouwens wel aardig^^
En Daphne heb je mysterieus gemaakt... ben benieuwd waarom ze precies zo doet Schrijf ze^^

[xILY.]

@ Saskia; bij sommige mensen heb je nou eenmaal het gevoel dat het direct klikt he (:
Yeah, gelukt; Daphne is nog wat mysterieus ^^ ;p Was ook de bedoeling!

Wauw, je hebt een verhaal afgemaakt! Vet goed!
Begin en eind vind ik ook altijd moeilijk ja, de goede woorden nog even vinden enzoo...
Ik post morgen nog een stukje, hihi (:

[xILY.]

Nog een stukje. Iets langer, want ik kon hem niet opsplitsen! (:

Hoofdstuk 2

De volgende ochtend vroeg werd Leonore gewekt door de zon die op haar slaaptentje scheen. Met haar ogen nog halfdicht tastte ze naar haar mobiel, die ergens op haar tas moest liggen. Met veel moeite kreeg ze hem te pakken en ze keek hoe laat het was.
‘Kwart over acht,’ kreunde ze. ‘Veel te vroeg.’ Snel draaide ze zich weer om en sloot haar ogen. Een paar minuten later hoorde ze gedempte stemmen en gegiechel buiten. Ze probeerde te luisteren en hoorde een stem fluisteren: ‘En als ze al wakker is? Of als haar ouders naar buiten komen? Dan zijn we de lul en ik al helemaal.’
Leonore fronste haar voorhoofd, ging dit over haar? Zo stil als ze kon draaide ze zich op haar zij, met haar gezicht richting de zijkant van het tentje, waar de stemmen vandaan kwamen. Ze kon met moeite twee gedaantes onderscheiden en vroeg zich af wie het waren.
‘Durf je soms niet?’ fluisterde een andere stem. Het klonk scherp, arrogant zelfs. Leonore slikte even en bedacht toen dat dit echt over haar ging.
‘Ik durf best, maar ík krijg grote problemen als iemand dit te weten komt. Net als de vorige keer, trouwens,’ klonk de eerste stem, nu wat boos. Een giechellachje klonk, en de andere stem fluisterde: ‘Niemand komt dit te weten, Syl. Helemaal niemand. Nooit, nooit, nooit.’
Het was even stil en Leonore dacht na. Syl? Was dat niet Sylvani’s bijnaam? Ze slikte weer en schrok. Dan was de andere vast Daphne, maar wat moesten zij hier bij haar tent? Wat zochten ze hier?
‘Maar als ze door blijft slapen, ga je, hè!’ hoorde ze de andere stem fluisteren.
‘Ik weet niet hoor.’ Sylvani aarzelde overduidelijk, hoorde Leonore.
‘Je bent toch geen watje?’ spotte de ander.
De meiden waren even stil. Leonore dacht snel na. Wat wilden ze van haar? Het was in elk geval niet vriendelijk, want ze mocht niet wakker worden en haar ouders mochten het niet zien. Én ze zouden problemen krijgen als iemand het wist.
Langzaamaan kwamen haar gedachten op orde en er kwam een plotselinge gedachte in haar op. Ze wist niet wat de meiden van plan waren, maar het moest voorkomen worden. Dat was voor Leonore wel duidelijk. Ze moest ze subtiel proberen duidelijk te maken dat ze wakker was, dacht ze, maar hoe? Prompt kreeg ze een ingeving. Ik moet hoesten, schoot Leonore te binnen. Hoesten, hard hoesten, zodat ze weten dat ik wakker ben. Toen ze een ‘schiet op’ hoorde, wist ze het zeker.
Snel begon ze te hoesten, hard te hoesten. Het klonk bijna echt, vond Leonore. Ze hoorde gesis, gefluister en het rennen van voetstappen; ze stopte met hoesten. Ze hield haar adem even in om te luisteren of de meiden echt weg waren, maar ze hoorde niets meer.
Opgelucht haalde Leonore adem en sloot haar ogen. Ze mochten haar niet, wat ze ook van plan waren. Het was niet positief in elk geval, bedacht ze. Een beetje onbehaaglijk voelde ze zich wel. Ongewenst, dat was het juiste woord. Ze wilden haar hier niet, werd haar langzaam duidelijk. Tenminste, Sylvani en Daphne niet. Misschien de anderen wel, natuurlijk.
Toch begon Leonore zich zorgen te maken. Ze wist nooit zo goed hoe ze tegen zulke mensen moest doen. Wat ze moest zeggen als zij iets vervelends zeiden. Haar stem hield er dan mee op en haar hart begon wild te kloppen. Ze begon te stotteren, of te hakkelen… Leonore wilde die momenten altijd zo gauw mogelijk vergeten, maar toch kwam er ongewild een gedachte naar boven gedreven.

‘Noor is goor, Noor is goor, Noor is goor,’ galmden de kinderen. Tranen vlogen in haar ogen. Ze wilde niet dat ze dat zeiden. Ze wilde dat ze ophielden.
‘Niet waar,’ snifte ze zacht. Desi lachte hard, vlakbij haar oor. Onbewust zette Leonore een stap achteruit, maar daar duwden andere kinderen tegen haar rug. De kring om haar heen werd steeds dichter en kleiner en ze voelde zich opgesloten. Ze voelde opnieuw een duw op haar rug, een ruk aan haar arm. Ze haalde diep adem en zei toen zacht: ‘Ophouden, of anders…’ Ze kon zo gauw niets verzinnen, dus ze zweeg verder. Luid gelach klonk op bij de kinderen om haar heen.
‘Of anders wát?’ spotte Desi, terwijl ze recht voor haar ging staan.
Leonore slikte. Ze slikte opnieuw, maar de brok in haar keel ging niet weg. Ze slikte nog eens. Vier keer, vijf keer. Het hielp niet, haar stem leek verdwenen en ze kon niets uitbrengen. Haar hoofd barstte bijna uit elkaar van de ingehouden tranen, maar ze huilde niet. Niet ten overstaan van de hele klas, niet voor hen.
‘Ga je het dan tegen de meester zeggen? Je weet wat er dan gebeurt, hè?’ Haar stem klonk dreigend nu. Leonore wist heel goed wat er dan zou gebeuren en ze wist ook dat Desi daar niet voor terug deinsde. Plotseling veranderde Desi’s stem en opeens poeslief vroeg ze: ‘Of gaan je vrienden je helpen? Oh nee, sorry, die heb je niet.’
Leonore brak. Haar binnenste was kapot door alles. Verdrietig keek ze om zich heen. Al die lachende en gemene kinderen, allemaal om haar heen. Niemand die het voor haar opnam, niemand die Desi tegen durfde te spreken. Helemaal niemand. Ze stond er helemaal zelf voor. Dat deed pijn. In haar hart wist ze dat Desi nog gelijk had ook. Ze had geen vrienden. Ze was geen leuke vriendin, anders had ze al lang iemand gehad die haar vriendin wilde worden.
‘En die zul je ook niet krijgen, goor.’ Ze lachte om haar eigen woordgrap en een jongen herhaalde: ‘Noor is goor, hoor.’ Leonore wilde het niet meer horen. Ze was het inmiddels gewend dat ze dat zeiden, maar het deed nog steeds pijn.
‘Iedereen weet dat je niet leuk bent. Dat je dit allemaal aan jezelf te danken hebt. Je bent gewoon helemaal niets,’ siste Desi in haar oor.
Leonore slikte weer. Het was waar, ze had dit aan haarzelf te danken. Ze was gewoon geen leuk kind, dat vond iedereen. Als iedereen dat vond, dan zou het wel zo zijn, dacht ze, ze zullen wel gelijk hebben.
De schoolbel ging en iedereen rende naar binnen. Alleen bleef Leonore staan; een klein, verdrietig meisje op een plein vol vrolijk lachende kinderen.

Zo snel mogelijk schudde Leonore de herinnering van haar basisschooltijd van haar af. Ze wilde het vergeten, er niet meer aan denken, maar het bleek elke keer weer moeilijker dan ze dacht. Alsof het zat vastgeschroefd in haar gedachten. Vaak dacht ze er niet meer aan, maar soms kwamen die momenten helder in haar op. Alsof ze gisteren nog waren gebeurd, dacht ze. Het leek wel alsof ze er weer bij was, elke keer als ze eraan dacht. Dat ze opnieuw alleen stond, als klein meisje zonder vrienden.
Leonore kneep haar ogen even stijf dicht en opende ze weer. De herinnering was grotendeels verdwenen, maar één ding bleef in haar hoofd hangen.
En die zul je ook nooit krijgen, goor.
En die zul je ook nooit krijgen. Nooit krijgen. Nooit.
Leonore ging overeind zitten en dacht na. Bijna triomfantelijk snoof ze: ‘En tóch heb ik vrienden, Desi. Tóch heb ik vrienden.‘ Ze waren op dit moment dan niet bij haar in de buurt, maar Leonore wist dat Carlijn haar nooit zou laten zitten. Daarbij, wat had Desi vreselijke humor. ‘Goor’ in plaats van ‘Noor’.
Opnieuw snoof Leonore, nu wat spottend. ‘Ze wisten niet eens dat ik Leonore heette. Ze dachten dat ik Noor heette. En dan zo’n domme woordgrap. Hoe durfde Desi…’
Leonore stopte met praten toen ze door had dat ze alles hardop had gezegd.
Desi. Noor. Snel vergeten, die tijd. Niet meer aan denken, nooit meer. Carlijn is er nu, die zou er altijd voor haar zijn, daar was Leonore van overtuigd.

[xILY.]

Het volgende stukje is iets minder interessant, maarja; die heb je ook nodig he (:
Enjoy!

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tegelijk met die gedachte klonk haar telefoon. Sms’je, wist Leonore. Snel pakte ze haar telefoon en bekeek het sms’je.

‘Lieve Leonore. Ik wacht met smart op het mailtje dat ik niet heb gehad ;p Hihi – schatje, ik hou zo van je en ik mis jee!<333 Veel plezier, lekkere jongens spotten (voor mij ook) en ENJOY! (: xxxxx Carlijn.’

Onbewust kwam er een brok in Leonore’s keel. Carlijn sms’te precies op het goede moment. Juist nu ze het zo nodig had, kreeg ze een berichtje. Glimlachend drukte ze het sms’je weg en zette de toetsenblokkering aan. Ze dacht kort na en stond toen kordaat op. Desi kon oprotten, Carlijn was haar beste vriendin en die zou ze nú mailen. Snel kleedde ze zich om en trok weer een hemdje en korte spijkerbroek aan. Het kon haar even niet schelen wat Sylvani en Daphne dachten of vonden, zij ging er een mooie vakantie van maken. Ze ritste haar tentje open, keek lachend naar de stralende lucht en liep vrolijk de voortent binnen. Het was prachtig weer en Leonore genoot, zo kon ze alles vergeten en lekker blij zijn.

‘Hé meid, kom je gezellig samen ontbijten?’ Het was haar vader. Leonore knikte vrolijk en schoof aan tafel, waar haar ouders al zaten. Shannon, haar zusje, lag nog te slapen en zou later wel ontbijten. Moeder had lekkere broodjes gehaald bij de bakker: warme croissantjes, kaiserbroodjes en chocoladebolletjes. Normaal hield Leonore niet zo van brood, maar dit vond ze heerlijk. Ze at tot ze helemaal vol was en er niets meer bij kon en zuchtte eens diep.
Het was inmiddels ruim drie kwartier later, Shannon was ook wakker en aangekleed en vader en moeder waren de tafel aan het opruimen.
‘We wilden vandaag even rondtouren. We vonden het wel gezellig als jullie ook meegingen,’ vertelde moeder toen alles weer netjes was. Leonore dacht even na. Eigenlijk wilde ze nu eerst Carlijn mailen, maar dat kon later die dag natuurlijk ook nog wel.
‘Ik ga wel mee,’ antwoordde ze toen vrolijk. Haar dag was goed vandaag en niemand kon dat veranderen. Sylvani en Daphne al helemaal niet.

In het begin van de avond kwam het gezin weer op de camping aan. Ze hadden lekker getourd, wat kleine plaatsjes bezocht en ergens gegeten. Leonore besloot dat ze nu direct Carlijn ging mailen, voor er weer wat tussenkwam.
‘Pap? Hebben we internet hier?’ vroeg Leonore, terwijl ze naar de meegenomen laptop zocht. Haar vader mompelde iets onverstaanbaars terug en ze hoorde hem schelden. Verbaasd keek ze op van de tas waarin ze de laptop zocht, en begon te lachen. Haar vader was in gevecht met één van de gordijnen die hij nog zou ophangen.
‘Het lukt niet echt, hè,’ lachte Leonore. Haar vader gromde alleen en probeerde alles uit de knoop te halen. Even keek Leonore nog geamuseerd toe, maar daarna stapte ze op haar vader toe om hem te helpen. Een paar minuten later was het klusje geklaard en kon ze verder zoeken naar de laptop. Deze bleek in de tas van haar vader te zitten, merkte Leonore toen ze zijn hele tas had omgegooid. Snel legde ze de laptop aan de kant, propte haar vaders kleren weer in zijn tas en liep met de laptop naar de voortent.
‘Papa? Hebben we hier internet?’ vroeg ze nog eens. Nu reageerde haar vader wel.
‘Volgens mij moet je dat kopen.’
‘Bij de receptie?’
Vader knikte even, hij was verdiept in zijn krant.
‘Hoeveel kost dat dan?’ vroeg Leonore voorzichtig. Ze wilde eigenlijk niet zoveel geld kwijt zijn aan die paar mailtjes aan Carlijn, maar aan de andere kant: ze zaten hier nog vijf weken, tijd zat om te e-mailen. Moeder mengde zich nu ook in het gesprek.
‘Staat in deze folder, Leonore, kijk maar even.’
Leonore pakte de folder van haar moeder en zocht naar de internet-prijs. Ja, daar had ze het, dertig euro.
‘Pap?’ begon ze, met haar liefste stem. Vader keek gealarmeerd op van zijn krant. Hij wist dat ze alleen zo’n stem opzette als ze iets van hem wilde.
‘Ja?’
‘Internet voor anderhalve maand is dertig euro… Maar dat hoef ik toch niet allemaal zelf te betalen?’
Het bleef even stil en Leonore zag haar vader nadenken.
‘Vooruit, ik betaal het. Maar alleen als je ons een keer op een ijsje trakteert,’ was zijn reactie. Leonore sprong op van haar stoel en gaf haar vader een kus op zijn wang.
‘Dankje, pap!’
‘En je moet zelf naar de receptie,’ waarschuwde hij nog, maar Leonore was al weg.
Snel liep ze vanaf hun caravan naar de receptie. Onderweg kwam ze langs de speeltuin, waar ze Valerio, Tumélo en Fabi zag zitten. Ze zagen haar ook en Leonore zwaaide even. Fabi en Tumélo staken hun hand op, maar Valerio kwam naar haar toegerend. Leonore lachte naar hem en was benieuwd waarom hij naar haar toe kwam.

[Saskjezwaard]

Oeh, leuke stukjes nou ja, het eerste is wat minder, maar dat komt door de inhoud. Ik vind hem eigenlijk sterker geschreven, maar ja, probeer maar om iets goeds te maken van zoiets simpels als het ontbijt maar wat een relaxte ouders heeft Leonore! Broodjes halen zou mijn moeder nog net doen, maar de tafel afruimen en afwassen moeten wij altijd doen en zomaar 30 euro betalen mag ik wisselen met haar ouders ?
En Valerio... om eerlijk te zijn niet mijn favo type in een verhaal (Xatham, niet iedereen hoeft knappe, getinte jongens ), maar wel leuk voor een vakantieverhaal^^ en hij komt lekker enthousiast over xD nou ja, ga maar snel verder

[xILY.]

Dankjewel voor je reactie Saskia!
Werkt echt motiverend (:
Hahaha, mijn ouders zijn ook niet zo hoor! Maar vaak lees je in verhalen dat of één van de ouders, of allebei de ouders vreselijke mensen zijn, dus ik dacht; let me be creative (:

Haha, je komt echt allemaal verschillende mensen tegen he op zo'n camping. Ik heb ook geprobeerd zoveel mogelijk verschillende mensen in die groep te proppen, want als ze allemaal hetzelfde zijn, is er natuurlijk nix aan xD
Valerio is ook niet mijn favoriet hoor, in dit verhaal ^^
Maar dat zul je vanzelf wel gaan merken (aa)

Echt ontzettend bedankt voor je reactie, ik heb het nu heel druk met school, maar vrijdag of zaterdag komt er waarschijnlijk wel weer een update. Heeeel misschien eerder deze week, maar verwacht het maar niet

Liefs, Marit.

[xILY.]

En weer een stukje (:
Ik loop met schrijven nog wel een stuk voor, maar mn inspiratie is een beetje op. Maar ik wil het verhaal wel heel graag afmaken... Hmm. Dilemma ;p Misschien werken reacties inspirerend *hint, hint*

Hihi - enjoyy! (:

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

‘Hey! Waar ga je naartoe?’
‘Even naar de receptie, internetcode halen,’ legde ze uit. Hij knikte even.
‘Vind je het erg als ik meeloop?’ vroeg hij, terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn zwarte sportbroek deed.
Leonore straalde. ‘Natuurlijk niet!’
Samen liepen ze naar de receptie, gezellig pratend. Bij de receptie kreeg Leonore haar internetcode en gebruiksaanwijzingen en daarna liepen de twee weer terug. Bij de speeltuin wenkte Tumélo hen.
‘Kom je zo ook, Leonore?’ vroeg Valerio, terwijl hij aanstalten maakte om naar de andere twee te lopen. Leonore aarzelde even. Ze dacht aan die ochtend, aan Daphne en Sylvani. Uiteindelijk besloot ze dat ze haar vakantie niet door Daphne en Sylvani zou laten verpesten.
‘Ja, ik kom zo. Even dit terugbrengen,’ zei ze tegen Valerio. Deze stak zijn duim op en lachte naar haar. Leonore lachte terug en liep naar de caravan, waar ze de code en gebruiksaanwijzingen opborg in een lade. Snel verwisselde ze haar hemdje voor een T-shirt en liep weer naar de speeltuin, waar de jongens waren. Leonore overwoog even waar ze ging zitten: bij Fabi en Tumélo op het bankje of bij Valerio op een schommel. Ze koos het laatste en ging op de schommel naast die van Valerio zitten.
‘Leuke dag gehad?’ vroeg Tumélo haar.
‘Ja hoor,’ antwoordde Leonore. Opnieuw zweeg ze over die ochtend, over Daphne en Sylvani. Ik ken hen nauwelijks, dacht Leonore. Waarschijnlijk was er niets met die meiden, liepen ze gewoon toevallig langs haar tentje te kletsen. Maar diep van binnen wist Leonore dat het niet toevallig was, en niet ‘gewoon’. Diep van binnen wist ze dat er iets anders aan de hand was, maar dat wilde ze niet toegeven aan zichzelf.
‘Jullie ook leuke dag gehad?’ vroeg ze snel, om haar gedachten stop te zetten.
Fabi knikte even kort, Tumélo lachte zijn witte tanden bloot en Valerio knipoogde naar haar. Er viel een stilte en Leonore pijnigde haar hersenen om een onderwerp te vinden waar ze over konden praten.
‘Staan jullie hier al lang?’ vroeg ze toen maar, om de stilte wat te doorbreken.
Tumélo antwoordde als eerst: ‘Ik ben hier sinds vorige week, maar wij stonden vorig jaar ook al op deze camping.’
Daarna volgde Valerio. ‘Ik ben hier nu twee weken, maar ik kom hier ook al veel langer. Al sinds zo’n zes jaar geleden ofzo. Onze ouders hebben een seizoensplek.’
Leonore knikte en keek toen naar Fabi. ‘En jij?’
‘Ik sta hier nu weer sinds vier dagen, maar kom hier ook al een aantal jaar,’ antwoordde deze. Leonore knikte even. ‘Dus jullie hebben allemaal een seizoensplek?’
Valerio antwoordde haar. ‘Ja, veel mensen op deze camping hebben een seizoensplek. Er zijn ook mensen die elk jaar naar een andere camping gaan, maar deze camping is echt ontzettend gezellig en leuk, dus ik kom hier graag elk jaar.’
‘En er zijn veel lekkere chickies,’ lachte Tumélo met een ondeugende grijns. Leonore probeerde te glimlachen, ook al vond ze zijn opmerking niet leuk. Hij sprak over meiden alsof het ‘dingen’ waren, maar daar was Leonore het helemaal niet mee eens. Natuurlijk zeiden jongens ook wel eens tegen haar dat ze 'lekker' of 'hot' was, maar ze wilde niet als een ding behandeld worden. Ze was gewoon een mens, ze had haar gevoelens. Als vanzelfsprekend zei ze dit niet hardop tegen Tumélo, dan werd ze vast uitgelachen. Zo waren jongens, dacht Leonore zuchtend.
‘Waarom zucht je?’ vroeg Valerio verbaasd.
Leonore keek verdwaasd op. ‘Huh? Wat?’
‘Is er iets?’
‘Nee hoor, helemaal niets.’ Leonore keek glimlachend naar Valerio en hij knipoogde terug. Leonore slikte even, ze wist niet wat ze van zijn knipoogjes moest denken. Dat doet hij waarschijnlijk bij iedereen, Leonore, hij wil niets, sprak ze zichzelf streng toe.
Op dat moment klonk een ringtone en Tumélo haalde zijn telefoon tevoorschijn. Hij praatte wat met de persoon aan de andere kant van de lijn en hing toen weer op.
‘M’n moeder,’ verklaarde hij. ‘We gaan nog ergens naartoe ofzo. Ik weet het ook niet precies.’
De anderen zeiden hem gedag toen hij weg slofte en daarna viel er weer een stilte. Leonore was niet van plan steeds te zwijgen, maar om elke keer weer met een onderwerp te beginnen vond ze ook zo wat. Niet lang daarna stond ook Fabi op, met de mededeling dat hij op zijn broertje zou passen. Valerio en Leonore groetten hem en bleven met z’n tweeën over.
Leonore zocht naar woorden, zo stilzwijgend zitten vond ze nu ook maar niets. Gelukkig begon Valerio op dat moment te praten.
‘Heb je zin om een wandelingetje te maken?’ vroeg hij.
Leonore dacht kort na en antwoordde bijna direct: ‘Ja, is goed.’

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[xILY.]

Nog even een update! (:
Zijn mijn lezers verdwenen?
Zijn er uberhaupt lezers? (aaa')
Enjoy (:

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Leonore en Valerio liepen samen de camping af, het bos in. Stiekem dacht Leonore aan wat er allemaal kon gebeuren. Valerio kon een boef zijn, die haar wilde beroven. Of misschien wilde hij haar verkrachten, of vermoorden. Er was niemand anders te zien, ze waren helemaal alleen. Leonore probeerde haar irritante en achterlijke gedachten weg te bannen en glimlachte even. Valerio was geen boef of verkrachter. Hij was gewoon een vriend. Ja, besloot Leonore, hij is een vriend.
Valerio vertelde van alles en vroeg veel. Leonore genoot van hun gesprek en vond het fijn. Hun conversatie ging niet echt ergens over, maar gewoon zo samen lopen, vond ze al leuk. Ze hadden het over school, over eerdere vakanties en over vakantiebaantjes.
‘Mijn broer werkt in het café, hier, op de camping,’ vertelde Valerio.
Leonore keek verbaasd op. ‘Oké, wat grappig. Ik ben er nog niet geweest.’
‘Dan zal ik je dat nog eens laten zien, want daar moet je natuurlijk wel geweest zijn.’
‘Natuurlijk, maar niet nu. Nu zijn we lekker in het bos.’
‘Dan morgen,’ besliste Valerio.
‘Als ik dan op de camping ben. Misschien gaan we morgen wel ergens naartoe …’ aarzelde Leonore. Eigenlijk zag ze er wel een beetje tegenop om naar het café te gaan. Ze ging thuis niet zovaak uit – eigenlijk nooit – en vond het best moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen in een café of uitgaansgelegenheid. Ze was te verlegen, te onzeker. Ze was vaak bang dat mensen haar niet leuk vonden, of aan haar zagen dat zij zich niet op haar gemak voelde.
‘Zorg maar dat je er bent. Ik haal je op,’ dreigde Valerio zogenaamd boos.
Leonore lachte en Valerio deed met haar mee. Zijn bruine ogen schitterden als hij lachte, zag Leonore. Hij had een leuke lach, perfect gewoon. Zijn hagelwitte tanden staken mooi af bij zijn door zon-gebruinde huid en hij had kuiltjes in zijn wangen als hij lachte.
Eigenlijk vond Leonore hem heel schattig zo, maar ze waagde het niet om dat hardop te zeggen. Jongens vonden het meestal niet leuk om ‘schattig’ genoemd te worden en Valerio zag er al helemaal niet uit of hij dat leuk zou vinden. Ze hield dan ook haar mond en bekeek hem nog eens. Hij zag er goed uit, met zijn zwarte sportbroek tot op zijn knieën en zijn grijze T-shirt met v-hals. Zijn lichaam was bruin en aan zijn voeten zaten zwarte teenslippers. Hij had krullend, donkerbruin haar en in zijn rechteroor schitterde een zilveren oorbel.
Onbewust rilde Leonore even. Hij was knap. Écht knap. Alles aan zijn uiterlijk was gewoon perfect. Niet te veel, zeker niet te weinig. Precies goed. Gewoon perfect.
Gelijk dacht ze aan Carlijn. Ze zou lekkere jongens spotten voor hen allebei. Bij die herinnering glimlachte Leonore even en ze staarde in de verte.
Valerio merkte haar blik op en vroeg zacht: ‘Je kijkt zo lief. Waar denk je aan?’
‘Aan Carlijn, mijn beste vriendin,’ antwoordde Leonore naar waarheid. Valerio knikte even en leek op het punt te staan om iets te zeggen, maar hield toch zijn mond.
‘Wat wilde je zeggen?’ vroeg Leonore nieuwsgierig.
Valerio lachte zijn witte tanden bloot en keek haar aan. ‘Wil je dat echt weten?’
‘Ja,’ antwoordde Leonore wat onzeker.
Valerio’s grijns werd nog groter. ‘Ik vroeg me af of zij net zo knap is als jij,’ verklaarde hij toen.
Leonore begon prompt te blozen en wendde haar blik van Valerio’s gezicht af. Deze keek haar uitdagend aan. ‘Je wilde het zelf weten,’ lachte hij.
Leonore reageerde niet, maar keek verlegen blozend naar de grond onder haar voeten. Niet veel later voelde ze Valerio’s gespierde arm om haar schouders. ‘Dat was een compliment, hè,’ fluisterde hij zacht. ‘Dan hoef je niet weg te kijken, hoor.’
Leonore rilde even bij zijn woorden en Valerio wreef met zijn hand over haar arm. Zijn bewegingen waren zacht en zijn aanraking was warm. Hierdoor kreeg Leonore iets meer moed. Voorzichtig keek ze naar hem op, recht in zijn bruine ogen.

[Saskjezwaard]

Ahh, wat een leuk einde Valerio klinkt echt heel fout trouwens xD sorry, komt door het oorbelletje, krijg ik meteen een lekker stereotiep beeld in mijn hoofd, haha xD
Ik ben er nog als lezer trouwens! Ik had het de afgelopen weken een beetje druk, moest veel leren --' maar nu is dat bijna voorbij, dus kan ik weer wat actiever worden^^
Ow, er vielen me trouwens een paar dingetjes op:
Leonore lachte en Valerio deed met haar mee. Zijn bruine ogen schitterden als hij lachte, zag Leonore. Hij had een leuke lach, perfect gewoon. Zijn hagelwitte tanden staken mooi af bij zijn door zon-gebruinde huid en hij had kuiltjes in zijn wangen als hij lachte.
(sorry, ben te lui vooor quotes xD) maar hier heb je heel vaak lachte of lach staan. Beetje afwisseling maakt het net iets mooier^^

En het viel me ook op dat je heel vaak de namen gebruikt, dus niet vaak 'hij' of 'zij' ervan maakt, maar vooral Valerio en Leonore. Tis niet storend hoor, t viel me alleen op ik vind het juist grappig, ik doe het juist heel anders als ik een gesprek hou tussen 2 personen, dan vergeet ik altijd de namen op te schrijven, dus krijg je veel 'hij' en 'zij'

Maar goed, leuk stukje weer! Me likes it^^ dus snel verder!

[Classy Cat]

Haha, ik lees dit ook nog, hoor!
Op sommige van je posts heb ik gewoon niets specifieks te zeggen, that's all. Daar heb ik wel vaker last van.
Ik weet dat mensen het fijn vinden om reacties te krijgen, maar ik weiger om een comment te versturen zonder inhoud. Ik erger me namelijk stiekem aan sommige mensen die dit doen. Hihi...
Maar wees niet bang! Al is het maar een ieniemienie dingetje; Als ik iets heb te zeggen, doe ik het wel!

@Saskia;
Oh rlly? Ik vind Valerio eigenlijk juist wel lief. [a]
Er zijn super veel jongens met oorbellen tho. Dus, het hoeft helemaal niet stereotyp te zijn!

x

[xILY.]

Dankjewel voor jullie reacties!
Haha okay fijn, dan weet ik tenminste dat er mensen zijn die het lezen (:
Je hoeft ook niet elke keer te reageren, voel je niet verplicht, maar anders lijkt het zegmaar dat niemand het volgt (aa) Maar als je het leest is het goed

Hier nog een stukje, ik ben er wel wat onzeker over. Ik heb ook heel veel veranderd aan de eerdere versie van dit gedeelte, haha. Maar, commentaar is dus meer dan welkom! (:
Deze week komt er waarschijnlijk nog wel een stukje, want; ik heb vakantiee!
Hihi - tijd zat dus. Nouja, ik heb de halve vakantie alweer volgepland met andere dingen xD

Maar, voor nu: enjoy! (:

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voorzichtig keek ze naar hem op, recht in zijn bruine ogen. Ze stonden speels, wat uitdagend zelfs.
Leonore twijfelde even. Ze wist niet zo goed wat ze nu moest zeggen, maar probeerde de sfeer wat luchtig te houden.
‘Moet ik dan nu ‘dankjewel’ zeggen?’ plaagde ze.
Valerio lachte. ‘Nee hoor, dat hoeft niet. Maar dat mag natuurlijk wel, als je dat wilt…’
‘Dankjewel,’ reageerde Leonore bijdehand.
Valerio gaf haar een kneepje in haar arm en stopte toen zijn handen in zijn broekzakken.
Leonore stond in tweestrijd. Aan de ene kant vond ze het fijn dat hij zijn hand weer terugtrok, want ze voelde zich wat ongemakkelijk, maar aan de andere kant vond ze het stiekem wel jammer. Zijn arm om haar schouder voelde fijn, het voelde veilig en vertrouwd. Raar eigenlijk, want ze kende hem nog maar pas.
Ze wist dat zijn knappe verschijning daar grotendeels aan mee had gewerkt. De jongen van haar dromen zag er toch wel zo ongeveer uit als Valerio; ze hoopte al heel lang dat een knappe jongen haar zag zitten, maar tot nu was er niet veel van terecht gekomen. Nu ze hier met Valerio liep, leek er toch een klein beetje van haar droom in vervulling te gaan.
‘Zullen we weer terug lopen, het wordt al aardig donker,’ stelde Valerio voor.
Leonore stemde hiermee in en samen liepen ze hun weg weer terug. Het gesprek wilde niet echt meer vlotten en ze hield zich wat angstvallig stil. Er hing een bijzondere sfeer tussen hen nu, dat wilde ze niet verpesten door iets stoms te zeggen.
Ze was vaak bang om iets doms te zeggen op momenten waarbij het niet goed overkwam. Meestal ging die opmerking dan nergens over en baalde ze ervan dat ze het gezegd had, vandaar dat ze zich nu stil hield. Want hoewel ze niet praatten samen; ze vond de stilte tussen hen niet vervelend. Het was eigenlijk wel fijn. Af en toe keek ze opzij, en Valerio keek dan terug. Hij glimlachte dan naar haar, en Leonore wendde haar blik weer af. In de verte zag ze de camping al weer liggen en onbewust ging ze langzamer lopen. Ze genoot van het zwijgen en deed haar best om het bijzondere moment dat ze deelden, nog even uit te rekken.

Toen de twee weer terug op de camping waren, sloeg de klok net één keer; het was half elf in de avond. Valerio bracht haar netjes tot vlakbij haar caravan en kneep zacht in haar hand.
‘Ik vond het erg gezellig,’ fluisterde hij in haar oor.
‘Ik ook,’ fluisterde Leonore verlegen terug.
Hij liet haar hand los en glimlachte. ‘Ik zie je morgen weer, oké?’
Leonore knikte blij en liep goedgehumeurd naar binnen. Deze dag was zó mooi gegaan, op dat incident van die ochtend na. Dit was ongeveer wat ze zich bij een leuke vakantie had voorgesteld. Hier had ze naar uitgekeken, hier had ze van genoten. In haar hoofd bevestigde Leonore nog eens wat ze net dacht. Dit was leuk; dit was fijn.
Haar ouders zaten in de voortent te lezen, haar moeder een boek en haar vader de krant.
‘Hai,’ groette Leonore vrolijk. Haar ouders mompelden wat terug, maar dat kon Leonore niets schelen. Ze konden haar haar vrolijke humeur niet afnemen.
Na een spelletje op haar mobiel, een glas cola en een kus van haar ouders, was het een halfuur later. Leonore poetste haar tanden en kleedde zich om, klaar om te slapen.
Toen ze in haar bed lag, schoot er opeens iets door haar hoofd. Carlijn! Ik zou Carlijn nog mailen, dacht ze verschrikt. Ze wilde bijna opstaan en Carlijn nog mailen, maar ze hoorde dat haar ouders ook al naar bed gingen en haar vader zou het zeker niet leuk vinden als ze nu nog achter de laptop zou gaan.
Leonore zuchtte even, ze vond zichzelf op dit moment een waardeloze vriendin. Een echte vriendin zou gelijk al gemaild hebben, gelijk toen ze aangekomen was. Leonore pakte haar telefoon en besloot haar beste vriendin een sms’je te sturen.

‘Lieve Carlijn, het spijt me zo, ik ben je vergeten! Ik ga je morgen echt een hele lang mail sturen, maar ik had vanavond een goeie reden (: Ik vertel het je allemaal morgen, schatje. xxxxxLeonore.’

Leonore legde haar telefoon naast haar neer en ging weer op haar luchtbed liggen. Ze trok haar slaapzak ver over haar lichaam heen en sloot haar ogen. Ze hoorde nachtvogels, pratende mensen en van ver weg klonk muziek. Langzaamaan kwamen de herinneringen van die dag voorbij. Het was gezellig met haar ouders en zusje, maar de avond was toch leuker, vond Leonore. Ze had genoten van het gesprek met Valerio. Ze had genoten van de wandeling met hem. En ze had genoten van zijn arm om haar schouder.
In haar maag begon wat te kriebelen, en het was geen honger-gevoel. Leonore probeerde het gevoel van zijn arm om haar schouder terug te krijgen, maar het lukte maar matig. Toch vloog er een tinteling door haar lichaam en Leonore opende haar ogen.
Valerio.
Valerio!
Ze vond hem leuk, daar was ze wel achter. Ze vond hem ontzettend leuk. Leonore glimlachte en sloot haar ogen weer. Ze zou vannacht vast leuk dromen, dacht ze giechelend. Ze lachtte zichzelf uit om haar bizarre gedachte, maar viel toch met een enorme big-smile op haar gezicht in slaap.
Valerio.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[xILY.]

Het eerste deel van hoofdstuk 3 Laatste dagje vakantie Dus ik probeer door dit verhaal nog even in een vakantie-stemming te blijven
Enjoyyy (:


Hoofdstuk 3

WOENSDAG
De nacht verliep rustig en Leonore had heerlijk geslapen. ’s Ochtends was er geen gestommel of gefluister bij haar tent en Leonore had moeite om uit bed te komen, daarom bleef ze nog even liggen.
Met haar ogen gesloten tastte Leonore naar haar mobiel en ze opende haar ogen toen ze hem gevonden had. Eén nieuw bericht, zag ze. Nieuwsgierig opende ze het sms’je. Het was van Carlijn; ze verveelde zich en was benieuwd naar de goede reden en het mailtje. Leonore glimlachte even en zag in gedachten een verveelde Carlijn, wachtend op een mailtje.
Ze dacht aan hun eerste ontmoeting, toen ze in de brugklas zaten.

‘Wat heb je een práchtig roze shirt aan, Leo-nóre,’ galmden de meiden gemeen. Leonore slikte de brok in haar keel weg.
‘Leonóre,’ werd er gegild. Expres hadden ze de klemtoon op ‘nóre’ gelegd, waarbij ze de ‘o’ heel lang aanhielden. Een van de pestkoppen aaide zogenaamd vriendelijk over haar hoofd, waardoor Leonore’s haar compleet in de war zat.
‘We hebben een clubje opgericht van mensen met een lelijk gezicht, je hoort erbij,’ begon een meisje te zingen. Bijna gelijk zette ook de rest in en het huilen stond haar nader dan het lachen. Gekwetst keek ze naar alle haatdragende gezichten om haar heen, wat had zij fout gedaan? Wat was er anders aan haar? Waarom deden ze zo?
Toen, uit het niets, kwam een meisje aangestormd. Haar blonde haren wapperden mee met elke stap die ze zette en haar ogen spoten vuur.
‘Hou eens even heel snel op!’ riep ze boven al het gezang uit. Een paar pestkoppen begonnen te lachen, maar de meesten keken verschrikt op. Het meisje was van ongeveer dezelfde leeftijd, maar ze was redelijk groot en ze zag er bovendien dreigend en kwaad uit. Ze viel uit tegen enkele leerlingen en al gauw dropen ze af. Pesten vonden ze leuk, maar de consequenties vielen voor hen toch wel wat tegen.
Toen er niemand meer om Leonore heen stond, veranderde haar blik. Bezorgd kwam ze op Leonore toegelopen en vroeg: ‘Gaat het een beetje? Ik ben trouwens Carlijn.’
‘Leonore. Het gaat wel weer, dankje,’ had Leonore geantwoord. Sinds die tijd waren ze beste vriendinnen en daar was Leonore blij om: Carlijn was een geweldige vriendin.

Sinds haar vriendschap met Carlijn was ze niet meer gepest, dacht Leonore tevreden. Ze was ontzettend blij met haar vriendin. Carlijn kwam niet alleen altijd voor haar op, ze voelde haar ook perfect aan. Als ze alleen wilde zijn, snapte ze dat, wanneer ze iemand nodig had, wist ze dat ook. Vaak vroeg Leonore zich af waarom Carlijn niet meer vriendinnen had, maar toen ze dit eens aan Carlijn vroeg, haalde deze haar schouders op.
‘Ik heb genoeg aan één goede vriendin,’ had ze verteld. ‘En daarbij: ik kom soms een beetje bot en stug over.’
Hier moest Leonore haar vriendin niet helemaal gelijk in geven. Carlijn was vaak ontzettend spontaan, maar vond het moeilijk om haar emoties en gevoelens bloot te geven. Niet als ze alleen met Leonore was, maar wel bij andere mensen.
Maar Carlijn was een prima meid en had, volgens haar ouders, een goede invloed op Leonore. Ze was wat vrolijker geworden sinds ze een beste vriendin had, ze was opengebloeid.
‘Vroeger was je een madeliefje,’ zei haar moeder vaak, ‘maar nu ben je echt een mooie tulp.’ Leonore glimlachte even bij de gedachte aan haar moeder. Haar moeder was sterk en ze was haar grote voorbeeld, op veel gebieden dan. Soms had ze wel eens een woordenwisseling met haar moeder, maar echt ruzie hadden ze bijna nooit.
Haar moeder, Valerie, kwakkelde vaak met haar gezondheid. Iets in haar bloed klopte niet helemaal, maar de dokters konden niet ontdekken wat er mis was en wat voor medicijnen er zouden helpen. Ze kon plotseling moe zijn, of hoofdpijn hebben. Dat hield dan een dag aan, soms een paar dagen en af en toe zelfs een week.
Leonore was het zo langzaamaan wel gewend dat haar moeder dit had, het was al een paar jaar zo. ‘Zwarte dagen’ noemde haar moeder het, de dagen dat ze niet helemaal fit was. Elke keer op een ‘zwarte dag’ moesten Leonore, haar vader en Shannon iets meer doen dat normaal. Leonore deed vaak de boodschappen en de was, haar vader kookte en Shannon deed de andere huishoudelijke klusjes, als moeder dat niet aankon. Leonore mopperde dan vaak wel even, maar stiekem moest ze toegeven dat ze graag iets voor haar moeder deed, als deze het niet aankon.
Leonore hoopte dat het in deze vakantie beter zou gaan met moeder. Een deel van de ‘zwarte dagen’ had namelijk ook te maken met stress. In de vakantie zou dit dus beter moeten gaan, vond Leonore. Dat hoopte ze natuurlijk ook voor haar moeder: een hele dag in bed liggen was niet fijn.
Op dat moment onderbrak haar moeders stem Leonore’s gedachten.
‘Leonore, lieverd? Word je wakker, papa heeft warme broodjes gehaald.’
‘Ik ben wakker!’ riep Leonore terug, terwijl ze zich vlug aankleedde. Ze maakte haar luchtbed snel en rommelig op en kroop haar slaaptentje uit. Ze groette haar ouders en Shannon – vader begon met gebed.

[Carpe Diem]

Oké, ik heb je hele verhaal in één keer gelezen en dat terwijl ik mijn tentamen nog moet maken
Haha, dus je snapt wel dat het heeeel makkelijk wegleest.
*geeft een bamboekoekje als prijs*


Leonore is echt heel onzeker, merkte ik al vrij snel. Ik heb het wel met haar te doen, maar ik kan me tegelijkertijd ook goed inleven in haar, want ik ben zelf ook super verlegen en onzeker
Sylvani en Daphne zijn trouwens echt heel gemeen. Misschien kun je ook een beetje uitleggen waarom ze precies zo'n hekel aan Leonore hebben, of is het 'gewoon omdat ze haar niet mogen' ?(Dat soort onzin komt in het dagelijkse leven jammer genoeg vaak voor. Stomme tieners *zit nu haar eigen leeftijdsgroep te beledigen*)

En dan Valerio. Hij is vast heel knap, dat is wel duidelijk, haha. Alleen ik vind hem op dit moment toch nog net iets té glad. Wat waarschijnlijk aan mij ligt, want ik vind gewoon dat jongens echt hun best moeten doen als ze een meisje leuk vinden (en andersom ook natuurlijk).
Ik kan gewoon niet tegen vage gedoe dan word ik helemaal gek, haha. Maar het is wel leuk om te lezen natuurlijk.
Alleen hij moet -als hij Leonore echt leuk vind- toch meer zijn best doen, vind ik. Dat verdient ze wel.
Yep, ik ben helemaal team Leonore, haha.
Goed.
Dat was het voor nu, geloof ik.
O, wacht ik ga even een stukje quoten dat ik heel erg mooi vond.

Leonore brak. Haar binnenste was kapot door alles. Verdrietig keek ze om zich heen. Al die lachende en gemene kinderen, allemaal om haar heen. Niemand die het voor haar opnam, niemand die Desi tegen durfde te spreken. Helemaal niemand. Ze stond er helemaal zelf voor. Dat deed pijn. In haar hart wist ze dat Desi nog gelijk had ook. Ze had geen vrienden. Ze was geen leuke vriendin, anders had ze al lang iemand gehad die haar vriendin wilde worden.

Zó zielig. Je snapt meteen waarom ze zo onzeker en verlegen is.
*geeft haar een knuffel*
Zo.

[xILY.]

Carpe Diem, bedankt voor je bamboekoekje en je knuffel voor Leonore, ik zal em doorgeven (:
Dankjewel voor je reactie sowieso! <3
En je mening over Sylvani en Daphne en Valerio kan misschien nog wel bijgeschaafd worden, haha. Misschien heb je het wel heel goed bij een paar van hen ^^
*Kijkt geheimzinnig* *Ik weet lekker wat er komt, jij niet-blik*

Hihi - speciaal voor jou een nieuw stukje! Ik probeer om vanavond later op de avond nog een stukje te posten, want deze is niet zo lang Het is ook niet bijster interessant, maar zo leer je de omgeving beter kennen (:
Voor nu; enjoy!


Na het ontbijt ging ze met haar moeder boodschappen doen. Het was intussen woensdag en de meegenomen boodschappen waren allemaal al bijna op.
Tien minuutjes later waren ze bij de supermarkt. Alles was niet of onduidelijk aangegeven, zodat Leonore en haar moeder de hele winkel doorzochten voor hun boodschappen.
‘Mam? We halen ook wel wat bananen, hè?’ bedelde Leonore. Moeder keek even bedachtzaam, maar zwichtte toch voor het lieve gezicht van haar dochter.
‘Vooruit dan maar.’
Leonore pakte met een grote lach op haar gezicht de grootste tros bananen die ze zag en deed hem in het karretje. Toen ze weer opkeek, zag ze twee grote, bruine ogen die haar aankeken.
‘Hey,’ zei de persoon die bij de ogen hoorde. Het duurde een tijdje voor Leonore door had wie het was; het was een jongen van de camping.
‘Hoi,’ antwoordde ze wat aarzelend. Het bleef stil, dus ze ging maar verder. ‘Ik ben alleen even je naam kwijt…’
De jongen lachte even en stak zijn hand uit.
‘We hadden ons ook nog niet officieel aan elkaar voorgesteld. Ik ben Ralph.’
‘Leonore.’
Haar moeder was intussen verder gelopen, naar de broodafdeling.
‘Is dat je moeder?’ wees Ralph.
Leonore keek waar hij heen wees, en knikte. Toen keek ze hem nieuwsgierig aan. ‘Wat doe jij hier eigenlijk?’
Ze zag dat hij een boodschappenmandje vast had, maar er zat nog niet zoveel in.
‘Ik doe even boodschappen, voor m’n moeder. Ze…’ Hij zweeg even. ‘Ze… ze kon niet vandaag.’
Leonore keek verbaasd, hij leek wel wat zenuwachtig toen ze daarover begon. Hij zag er ook niet uit alsof hij nog meer uit ging leggen, dus Leonore probeerde terloops te vragen: ‘Gaan jullie nog wat doen vandaag? Of vanavond? De groep, zeg maar…’
Hij grijnsde naar haar. ‘Je wilt mee zeker?’
Verlegen knikte Leonore. Ralph leek het wel grappig te vinden en vervolgde: ‘Ik weet niet, ik denk het wel. Maar meestal verzinnen we wat we gaan doen pas als we ergens zijn. Maar, heeft iemand je nummer? Zodat we kunnen sms’en hoelaat en zo?’
‘Jawel, Valerio heeft m’n nummer.’
Ralph snoof even en lachte kort. ‘Oké, ik haal je anders wel op. Ik kom wel langs. Welk campingnummer zit je?’
Leonore was een beetje verward. Het leek alsof hij haar uitlachte toen ze over Valerio begon, maar hij kwam niet gemeen over. Eerder medelijdend, dacht ze verbaasd. Ze wist niet zo goed wat ze van deze jongen moest denken.
‘Oké, is goed. Nummer veertien,’ antwoordde ze aarzelend.
Hij glimlachte even. ‘Oké, komt goed. Ik spreek je!’ Hierna liep hij weg, Leonore verbaasd achterlatend.
Hij kwam aardig op haar over en het was fijn dat hij haar op wilde halen, maar hij reageerde wel wat vaag toen ze over Valerio begon. Ook toen ze over het boodschappen doen vroeg, schoot Leonore te binnen. Ze zuchtte even, haalde haar schouders op en liep naar haar moeder toe, die inmiddels bij de toetjes stond.
‘Deze mam!’ riep ze, terwijl ze Ralph en zijn bijzondere gedrag probeerde te vergeten. Je moet niet overal wat achter zoeken, Leonore, verweet ze zichzelf. Ralph is een prima jongen, stop met die domme gedachten, beet ze zichzelf toe.
‘Vind je deze wel lekker, Leonore?’ vroeg haar moeder verbaasd, terwijl ze keek naar de smaak die haar dochter aanwees.
Leonore keek snel op. ‘Nee, ik bedoel natuurlijk die karamel,’ reageerde ze liefjes. Haar moeder keek haar even bevreemd aan, haalde haar schouders op en pakte de karamel.
‘Zoals je wilt,’ zuchtte ze. ‘Nu nog eten voor vanavond…’

(EDIT!)
Die middag kwam Ralph even langsgelopen.
‘Hé,’ groette Leonore wat aarzelend. Ze hoopte niet dat hij door hun ontmoeting in de supermarkt de hele tijd als een pinguïn achter haar aan ging waggelen. Daar had ze geen zin in.
‘Hoi,’ glimlachte Ralph. Hij keek nieuwsgierig naar het boekje dat ze vast had. ‘Wat is dat?’
‘Puzzelboekje,’ antwoordde ze kort.
Ralph knikte en het bleef even stil tussen hen beiden. ‘We gaan trouwens niet echt wat doen vandaag verder. Misschien vanavond even naar La Copa.’ Op Leonore’s niet-begrijpende blik zei hij: ‘De kroeg. Officieel heet het La Copa de Oro, maar La Copa is nu eenmaal makkelijker.’
Leonore glimlachte even. ‘Leuk, al die Spaanse namen,’ vond ze. Ralph knikte instemmend. Leonore probeerde nog even te polsen waar de anderen waren. ‘Wat doe jij de hele middag dan?’
‘Ik hang wat rond, voetbal wat met Fabi, van alles eigenlijk.’
‘En de rest? Veerle, Luke, Valerio en zo?’ Ze probeerde het terloops te zeggen, maar ze hoorde zelf hoe haar stem veranderde. Ralph leek het gelukkig niet op te merken.
‘Luke en Veerle zijn een dagje weg. En Valerio en Daphne zitten in de speeltuin. Dus tja, ik moet toch iets, hè.’
Leonore volgde hem niet helemaal. ‘Hoezo je moet toch iets? Dat is toch gezellig?’
Ralph snoof even. ‘Nee, dan loop ik liever rond op de camping. Die twee hebben alleen maar oog voor elkaar. Niets op tegen hoor, ze mogen doen wat ze willen, maar ik kan me wel beter vermaken.’
Ze knikte even kort en probeerde de net gekregen informatie in haar op te nemen. Valerio had dus alleen maar aandacht voor Daphne? Waarom deed hij dan zo lief tegen haar? Leonore probeerde alles op een rijtje te krijgen, maar het werd alleen maar chaotischer.
‘Hé, ik ga kijken of Fabi al terug is. Hij zou even kijken naar een nieuwe auto voor zijn vader. Ga je mee?’
‘Huh? Wat? Nee, bedankt. Veel plezier,’ antwoordde Leonore, terwijl ze een glimlach op haar gezicht plakte.
Ralph haalde zijn schouders op. ‘Oké, dankjewel. Doei!’
Valerio had iets met Daphne? Leonore lachte zichzelf nu bijna uit om haar gedachten. Het was helemaal niet zeker of hij iets met Daphne had. Ralph had het vast verkeerd gezien, ze waren gewoon gezellig aan het doen als vrienden. Ze zagen helemaal niets in elkaar. Ralph had het fout, er was helemaal niets aan de hand. Vast niet. Waarschijnlijk niet. Hopelijk niet.

[xILY.]

Gisteravond niet meer gelukt, daarom nu nog een stukje. We blijven in de huiselijke sfeer, nouja, huiselijk.
*Denkt na*
Vakantie-sfeer van een huiselijk gezin Zoiets in elk geval xD

Enjoyyy (:


Tegen half zes ging Leonore eten, nasi. Haar vader begon met gebed, waarna ze begonnen met eten. Vader vertelde wat over zijn dag. Hij had het druk, zei hij. Het kon Leonore niet zoveel schelen. Hij had het baantje zelf aangenomen en daarbij, hij had genoeg vrije dagen. Hij zat nu wel heel erg te kreunen, maar ze wist dat hij het eigenlijk helemaal niet erg vond om te sleutelen en te repareren. Hij vond het zelfs leuk.
‘Je moet niet zeuren, pap,’ zei ze dan ook.
Haar vader keek quasi-geschokt op. ‘Hoe kun je dat nou zeggen, meid? Ik heb ontzettend hard gewerkt en jij hebt alleen maar in de zon gelegen.’
Leonore lachte even. ‘Je hebt luxe-paarden en werkpaarden. Verschil moet er wezen, hè!’
Haar vader lachte hoofdschuddend en keek naar zijn vrouw. ‘Ze wordt te wijs. Van wie zou ze dat hebben?’ Hij wees heel nadrukkelijk op zichzelf toen hij dat zei.
Zijn vrouw lachte hem echter spottend uit en herhaalde: ‘Van wie ze dat zou hebben? Ik denk van haar moeder, die is ook heel wijs.’
‘Ja, ga nu maar weer eten,’ kwam Shannon tussendoor. Ze had geen zin meer in het gekwebbel van haar familie. Ze wilde snel klaar zijn met eten, zodat ze met haar nieuwe vriendin Kate, kon spelen. Leonore keek haar ongeduldige zusje even aan en at toen haar bord leeg.
‘Toetje!’ riep Shannon, toen iedereen zijn eten op had. Snel rende ze naar het keukentje om de meegebrachte toetjes op te halen, terwijl vader de vieze borden en het bestek naar binnen bracht.
‘Karamel,’ vertelde ze, terwijl ze de pudding goed bekeek.
‘Weet ik,’ antwoordde Leonore. ‘Ik heb het zelf uitgezocht.’
Shannon keek boos. ‘Dan mag ik de volgende keer, mam!’
‘Jij was niet mee,’ reageerde Leonore.
‘Nou en, dan mag ik nog wel kiezen, toch, mam?’ De zusjes keken nu allebei naar hun moeder. Deze keek met een grote frons op haar voorhoofd naar haar man.
‘Ga maar lekker toetje eten,’ gaf deze als advies. Leonore lachte bijna triomfantelijk naar Shannon, die boos begon met haar pudding. Na het toetje, het lezen uit de bijbel en na het gebed, kon Shannon dan éindelijk naar Kate.
Leonore hielp haar ouders met afwassen en zocht daarna naar haar mobiel. Een plotseling opkomende gedachte vertelde haar dat haar mobiel waarschijnlijk in haar slaaptentje lag, waar ze hem het laatst gebruikt had. Snel liep ze naar het tentje, waar haar mobiel ook werkelijk lag. Ze keek op het schermpje en zag dat ze een sms’je had.
‘Hoi Leonore, heb je zin om vanavond af te spreken? Liefs, Larissa.’
Leonore schoot in de lach toen ze het sms’je las. Larissa woonde bij haar in de straat, ze trokken wel eens met elkaar op. Vooral in de zomer, als het buiten mooi was.
‘Ik ben op vakantie, haha. Maar doen we als ik terug ben!xx’ was haar reactie. Ze grinnikte in haarzelf. Larissa toch, gekkerd, dacht Leonore. Ze had haar vorige week nog verteld dat ze op vakantie was vanaf maandag, voor een aantal weken.
Toen ze het sms’je verstuurd had, keek ze hoe laat het was. 18.46, zag ze. Ze dacht even na wat ze zou gaan doen. Eerst maar eens Carlijn mailen, bedacht ze. Ze vond dat ze dat Carlijn wel verschuldigd was. Deze had al zó lang op haar mailtje moeten wachten; telkens stelde ze het uit. Maar nu ga ik echt mailen, besloot Leonore.
Ze liep naar de caravan, pakte de laptop uit de tas en zette hem op haar schoot, terwijl ze op een tuinstoel ging zitten.
‘Lieve, lieve, lieve Carlijn’ begon ze. Ze vertelde over de camping, over de omgeving en over wat ze al gedaan had in de afgelopen twee dagen. Natuurlijk vertelde ze ook uitgebreid over de vriendengroep, vooral veel over de jongens. Toen ze het mailtje bijna af had, keek ze hoe lang het was. Ze scrollde langs de hele mail en met een lach concludeerde ze dat de mail ontzettend lang was; precies zoals zij en Carlijn altijd leuk vonden om te lezen.
Ze wilde net een afsluiting typen, toen het scherm plotseling uitviel. Leonore keek verbaasd op en drukte snel op een paar toetsen – zonder resultaat. Gefrustreerd drukte ze op de aan-knop, maar het beeld bleef zwart.
‘Pap!’ gilde ze. Een slaperig gemompel was zijn antwoord.
‘Kom snel, de laptop is opeens uit en ik heb mijn mailtje nog niet verstuurd! En wil je alsjeblieft nú komen?’
Haar vader kwam mopperend aangestommeld en keek over haar schouder mee. Hij drukte op wat knopjes en dacht even na. ‘De batterij is op, denk ik. Je moet hem even aan de lader doen,’ waarna hij weer wegliep.
‘Waar is die lader dan?’ schreeuwde ze haar vader achterna.
‘Die zou jij meenemen, net als de laptop.’
‘Niet waar, dat heb je helemaal niet gezegd!’ Leonore raakte gefrustreerd nu. Ze was ruim drie kwartier bezig geweest met haar mail, en ineens was hij weg! En Carlijn maar wachten en wachten, dacht ze boos. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, waarom had ze nou niet aan de lader gedacht?!
‘En nu?’ riep ze wanhopig naar haar vader.
‘Ik weet niet, meisje. We gaan morgen wel even bij de receptie vragen. En anders gaan we wel even naar de winkels.’
‘Morgen pas? Dan is de mail al lang weg,’ reageerde Leonore teleurgesteld.
‘Tsjah, daar kan ik ook niets aan doen. Pech.’
Met een klap sloeg Leonore de laptop dicht en legde hem niet bepaald voorzichtig in de tas. Met een boos hoofd liep ze de caravan uit, richting haar slaaptentje. Omdat ze kwaad naar de grond keek, kon ze een botsing niet voorkomen. Ze knalde tegen iemand aan, keek boos op, maar kalmeerde wat toen ze zag wie het was.
‘Valerio!’

[Carpe Diem]

Ah, Mr. Cliffhanger is langsgekomen.
*zwaait naar hem*
O god, nu zie ik echt een mannetje voor me met een bolhoed en koffertje dat naar me zwaait x]

Maar goed, je moet nu echt een stukje posten hoor, dat hoort. Het staat in mijn Boek met Regels (ik heb het zelf geschreven) en als er iets in het Boek met Regels staat, dan moet iederéén zich daaraan houden.
Ja, echt. Ik maak geen grapje.^^

En ik vind Ralph wel aardig. Kan wel raden denk ik waarom hij zo vaag deed bij Valerio *wbw*
Maar of ik gelijk heb? Hmm... dat moet ik nog afwachten (nog een reden om een stukje te posten!)
Ik vind het trouwens heel leuk om de naam Carlijn te zien, want ik ken een meisje die zo heet en telkens als ik haar naam zie, zie ik haar voor me als de Carlijn die ik ken

Well, keep writing, Buddy! Me wants more!

[JodieJJ]

De zeventien-jarige Leonore keek tevreden om zich heen. De caravan was opgezet, het zonnetje scheen en het belangrijkste: het was vakantie. Leonore glimlachte bij de gedachte aan zoveel weken geen school.

Hier kun je de tweede keer Leonore door ze vervangen, omdat je geen andere karakters hebt gebruikt in de tussen tijd.

‘Dankje,’ mompelde Leonore met volle mond.

Weer gebruik je aardig vaak Leonore achter elkaar.


hmpfff ik wilde ook op jouw stukje gaan miereneuken.. maar het lukte niet snik snik,
Wel mag het gehele stukje wat uitgebreider. Misschien met wat meer karakter trekjes erin, uiterlijkheden en de omgeving. Dat zijn een beetje dingen die ik miste.
Hmm.. meer kan ik er toch echt niet van maken xD, hèhè op naar stukje twee!

*Dit is trouwens absoluut niet mijn genre, dus ik weet niet hoe ver ik in je verhaal kom xD, serieus je moet maar eens aan Saskia vragen hoe zwaar ik al in paniek raak als ik zelf een liefdesscène moet schrijven whahaha xD*

[xILY.]

@ Rima; hahahahaa; zelfs als je reacties schrijft ben je grappig xD een mannetje met een bolhoed en een koffertje, IK ZAG HEM OOK VOOR ME!
Superdankjewel voor je reactie, ik vond hem echt heel lief! <3
Hihi - ik ken ook een Carlijn, alleen ik heb mijn personage eigenlijk helemaal niet op haar gebaseerd xD Ze is gebaseerd op 3 hele goede vriendinnen van mij - in één (:
Maar ga jij maar even heel snel jouw stukje van vandaag posten! Dan doe ik dat ook ;p
@ Jodie; aaah je hebt het gelezen! Ghehehe, ik voel me vereerd (: Jij ook ontzettend bedankt! Ik ga het nu niet veranderen, maar toch bedankt! (: Oh, btw, karakter en uiterlijk komen in verdere stukjes wat meer naar voren (: En omgeving ook wel denk ik.
Wauw, dat het niet je genre is en dat je toch de moeite hebt genomen om het te lezen; chapeau! <3 Hopelijk schrijf ik interessant genoeg om je erbij te houden ^^ Haha, ik ga Saskia vragen

BTW, ik heb nog een ander stukje aangepast, want dat is wel belangrijk voor dit stukje! Dus vergeet niet die post nog eens te lezen! Eigenlijk alleen het laatste stukje Het is twee posts geleden, die van 5 november, read it!

Nouu, hierbij een nieuw stukje! En omdat ik zondag jarig ben, weet ik niet of er voor volgende week nog een update komt, maar dan weet je dat alvast! (:
Enjooyy het laatste stukje van hoofdstuk 3!


‘Hai schoonheid. Wat is er?’
Leonore keek boos en wees naar de speeltuin. ‘Zullen we daar even praten?’
‘Ik heb een beter idee,’ begon hij, ‘we kunnen beter even een rondje over de camping lopen.’
Samen liepen ze van de caravan weg en Leonore vertelde Valerio kort waarom ze zo boos was. Hij probeerde haar wat op te vrolijken.
‘Zullen we even gaan zwemmen? Gaan we daarna naar de kroeg.’
Leonore aarzelde. Eigenlijk had ze niet zoveel zin om te zwemmen en naar de kroeg te gaan.
Valerio keek haar vragend aan. ‘Alsjeblieft? Ik had je sowieso de kroeg nog beloofd, hè!’ smeekte hij.
Leonore haalde diep adem en stemde toen in. ‘Oké dan.’
Valerio sloeg lachend zijn arm om haar schouders en wreef even over haar arm. ‘Leuk!’
Leonore ging iets van hem af lopen, waarna hij zijn arm weer terug trok en haar even vreemd aankeek. Hij zei niets, maar Leonore zag dat hij niet snapte waarom ze dat deed. Ze dacht aan Ralphs woorden, dat Valerio steeds bij Daphne was. Ze wilde niet te snel gaan, niet als ze niet zeker wist wat voor type het was. Ze geloofde niet dat er iets tussen hem en Daphne was, maar je kon maar nooit weten…
Valerio deed zijn handen zijn handen weer in zijn zakken en vertelde wat over het zwembad. Leonore lachte af en toe, maar verder luisterde ze niet echt.
‘En Daphne…’ lachte hij, maar hij werd onderbroken door Leonore.
‘Als je nog wilt zwemmen, zullen we dan eerst langs mijn caravan gaan, dan kan ik me even omkleden.’ Het kwam er scherp uit, hoorde ze zelf.
Hij hield gelijk zijn mond en Leonore keek hem afwachtend aan. Ze wilde geen zwembad-verhalen horen waarin Daphne voorkwam, maar ze leek wel in ál zijn verhalen voor te komen. Misschien schuilde er toch meer waarheid in Ralphs woorden dan zij wilde geloven.
‘Ja, we gaan naar jouw caravan,’ antwoordde hij toen. Leonore voelde zich wel een beetje rot; ze had zo stug gedaan. Toen vermande ze zichzelf: hij wilde zwemmen, dan moesten ze wel zwemkleding halen. Als hij zou willen, kon hij nog genoeg vertellen, dacht ze.
Na een klein kwartiertje waren ze beiden omgekleed en liepen ze met hun handdoek naar het zwembad. De klok sloeg acht keer toen ze allebei het water in sprongen. Tegen haar verwachting in, genoot Leonore van het zwemmen met Valerio. Na zo’n anderhalf uur bewegen en spetteren, stond er een ongeduldige man bij het zwembad-hek te schreeuwen.
‘Wat zegt ie?’ lachte Leonore.
‘Ik weet het niet,’ antwoordde Valerio, ook lachend. De man schreeuwde nog eens heel hard en nu werd het duidelijker.
‘Volgens mij moeten we eruit,’ begreep Leonore. Terwijl ze dat zei, zwom ze naar de kant en trok zichzelf het zwembad uit. Valerio volgde haar; druipend en koud stonden ze bij de rand van het zwembad. Snel pakte Leonore haar handdoek en wikkelde die om haar heen.
‘Koud hè,’ rilde Valerio, terwijl hij hetzelfde deed. Leonore knikte even en liep richting het hek.
De man keek haar boos aan. ‘Als ik zeg dat je eruit moet, moet je er ook direct uit gaan, meisje!’
‘Sorry meneer, we hadden het niet gehoord. Misschien moet u de volgende keer gewoon naar ons toelopen, dan horen we het wat beter,’ antwoordde Valerio in haar plaats. Leonore lachte even naar hem, terwijl ze snel wegliepen.
De man keek hen boos na. ‘De jeugd van tegenwoordig…’

Iets voor tienen liepen Valerio en Leonore naar de kroeg.
‘Het is niet echt een kroeg. Meer een gezellige plek met dansvloer enzo. Nou ja, je ziet het zo wel,’ legde Valerio haar uit. Leonore knikte even en haalde diep adem. Ze vond het moeilijk om te doen alsof ze dit elk weekend deed, dus dat probeerde ze ook niet.
‘Je gaat niet zo vaak uit, of wel?’ vroeg Valerio, terwijl hij haar inschattend aankeek.
‘Eigenlijk nooit,’ antwoordde Leonore. Ze haalde haar schouders op. ‘Maakt dat uit dan?’
‘Nee, nee natuurlijk niet. Gewoon een vraag. Je zult het vast gezellig vinden.’
Leonore wist het nog niet. Eerst zien, dan geloven, vond ze. In dit geval wel. Ze wist niet wat ze ervan moest denken of verwachten en ze kon zich er ook niets bij voorstellen.
‘Maak er gewoon een leuke avond van,’ had haar moeder gezegd, toen Leonore had uitgelegd waar ze heen ging. Dat vond ze wel een goede tip van haar moeder. Ze had geen eindtijd meegekregen, maar ze wist dat haar ouders liever niet wilden dat ze na twee uur thuiskwam. Ze respecteerde hun keuzes altijd, dus ze wilde om twee uur ‘s nachts weer thuis zijn. Misschien valt het wel zo tegen dat ik voor twaalf uur thuis ben, dacht Leonore.
Valerio hield de deur voor haar open en Leonore stapte wat onwennig de drempel over. De muziek was luid, maar niet verkeerd. ‘Happiness’ klonk door de boxen.
De ruimte was niet heel groot, maar groot genoeg voor een camping-kroegje. De bar stond middenin achteraan. Hij was zwart, net als het plafond en de vloer. De muren hadden een donkerrode kleur, wat voor een gezellige sfeer zorgde. De ruimte was opgevuld met tafeltjes en stoelen. Rechts naast de bar stonden ook wat staantafels. Leonore bekeek alles goed en probeerde het in zich op te nemen.

[xILY.]

En agaaaain (:
Zoals beloofd, na het weekend een nieuw stukje, nu van een 16-jarige poster ^^ jaja mensen, ik ben jarig geweest! ;D

Ghehe, enjoyy (:

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 4

Valerio liep voor haar uit naar de bar en wat aarzelend liep ze achter hem aan. Hij begon een gesprek met de jongen die achter de bar stond en Leonore keek naar hem. Hij leek zo’n twintig jaar, schatte Leonore. Valerio stelde hen aan elkaar voor.
‘Leonore, dit is Lorenzo, mijn broer. Lorenzo, dit is Leonore.’ Het zijn dus broers, dacht Leonore. Toen schoot haar te binnen dat Valerio ook wel had gezegd dat zijn broer barjongen was.
‘Hoi,’ knikte ze naar Lorenzo.
Hij lachte terug. ‘Hoi. Heeft hij je meegesleept hier naartoe?’ Hij wees op zijn broertje. Valerio keek hem boos aan, maar Leonore begon te lachen.
‘Zoiets ja,’ antwoordde ze. Lorenzo lachte weer naar haar en vroeg of ze wat wilde drinken.
‘Nee, doe straks maar wat,’ glimlachte ze. Hij haalde zijn schouders op terwijl Leonore zich omdraaide. Valerio had haar arm gepakt en nam haar mee naar een tafeltje. Daar aangekomen zag Leonore dat er meer waren van de vriendengroep. Jammer, vond ze. Ze was graag even een avondje alleen met Valerio geweest. Ze zag Daphne en Veerle zitten, gezellig samen kletsend. Tegenover hen zaten Tumélo, Luke en Jaimy. Ook deze drie waren in gesprek, maar allemaal keken ze op toen Valerio en Leonore erbij kwamen zitten.
‘Hey! Leuk dat je er bent, Leonore,’ begroette Veerle haar warm. De jongens staken hun hand even op en Leonore kreeg zowaar een glimlach toegeworpen van Daphne. Misschien wordt dit toch een leuke avond, dacht Leonore in haarzelf.
Na een poosje gezellig gekletst te hebben met elkaar, gingen Daphne en Veerle naar de dansvloer. Valerio had Leonore ook gevraagd, maar deze zag het nog niet zitten. Ralph, Vince en Fabi waren ondertussen ook gekomen en de sfeer was gezellig. Leonore praatte met de jongens en kreeg genoeg aandacht van alle zeven jongens. Het voelde alsof zij in het middelpunt van de belangstelling stond, en ze moest toegeven: het voelde niet eens verkeerd. Zeker toen Veerle en Daphne naar de dansvloer gingen, toen kreeg ze nog meer aandacht. Natuurlijk waren ze gewoon aan het kletsen, maar ze luisterden allemaal naar haar, ze praatten terug en ze maakten grapjes. Leonore vond het heerlijk.
Op een gegeven moment werd ze aangestoten door Fabi. ‘Oh nee, daar is Dylan,’ kreunde hij. Leonore keek verwonderd op. ‘Wie is dat dan?’
Fabi wees naar een slungelige jongen die net naar hen toe kwam lopen. Het leek wel of zijn gezicht misvormd was en hij had een aparte kledingstijl. Zijn spijkerbroek was te kort en had hij te hoog opgetrokken, en zijn T-shirt was ook te kort. Hij zag er ook onverzorgd uit, vond Leonore. Ze rilde even toen hij bij hen aan de tafel kwam zitten.
‘Hoi,’ begroette hij iedereen. Toen keek hij haar kant op. ‘Volgens mij kennen wij elkaar nog niet. Ik ben Dylan, de man.’ ‘De man’ sprak hij uit als ‘men’, met een e-klank, zodat het rijmde op zijn naam. Leonore keek met grote ogen van de vreemde jongen naar zijn uitgestoken hand en schudde deze voorzichtig.
‘Hoi. Leonore,’ zei ze kort. Snel probeerde ze haar hand terug te trekken, maar hij schudde hem nog steeds.
‘Laat maar weer los, hoor,’ zei Valerio. Dylan keek naar hem, liet Leonore’s hand los en deed met zijn vingers zijn haar achter zijn oren. Het was lang en onverzorgd, zag Leonore. Ze rilde opnieuw toen hij naar knipoogde. Snel wendde ze haar blik af. Valerio, die naast haar zat, pakte onder de tafel haar hand vast en fluisterde in haar oor. ‘Zullen we nu wel dansen?’
Leonore knikte dankbaar. ‘Graag!’
Valerio trok haar mee naar de dansvloer en begon te bewegen. Leonore probeerde wat met hem mee te doen en hij lachte haar toe. ‘Kom maar, niet zo onzeker,’ moedigde hij haar aan. Ze lachte schaapachtig terug en probeerde wat losser te worden. Toen het dansen net wat beter ging, kwam er een langzaam nummer voorbij.
Valerio keek haar vragend aan en Leonore knikte voorzichtig. Ze was bang voor wat er ging gebeuren, maar ze wist dat ze dit kon verwachten. Zacht pakte Valerio haar vast en zo begonnen ze samen te dansen. Valerio kon goed dansen, had Leonore al snel door. Hij leidde haar voorzichtig, maar vastberaden; ondanks de spanning genoot Leonore.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Carpe Diem]

Ennnn daar ben ik weer!

Ik heb je niet gefeliciteerd met je verjaardag en ik weet dat ik echt ontzèttend laat ben, MAAR
*haalt diep adem en pakt feestmuts uit de stoffige kast*
GeFeLiCiFlapstaard!
*blaast op toeter*


Zo.


Over op het stukje. Aangezien ik toch al bekend sta om mijn uitermate NUTTIGE reacties, bedacht ik me dat ik hier ook wel wat nuttigs kon achterlaten:
-Ik vertrouw Valerio nog steeds niet!
-Leonore is Tof (as usual) en verlegen.
-Dylan is een beetje creepy, maar ik weet niet of hij het écht is, of dat je hem expres zo hebt neergezet. Ik denk dat hij echt zo is, hm...

Yay, dat was het! =D

[xILY.]

Dankjewel voor je leuke reactieee Carpe! <333
En bedankt voor je felicitatiee! ;p
Ghehe, je merkt het vanzelf over Valerio en Dylan ^^ *werpt een blik toe van ik-weet-hoe-het-verder-gaat*

Hierbij nog een stukje, ik ga binnenkort weer op jouw verhaal reageren, want dat heb ik al veel te lang niet gedaan! (:
Enjoy! <3



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Na een paar zwijmelnummers werd de muziek weer wat harder en minder romantisch, tot grote spijt van Leonore. Ze bleven nog even dansen, maar het was minder leuk dan net, vond Leonore. Ze had écht genoten van het dansen met Valerio, zo dicht bij hem en zijn lichaam. Bij deze muziek dansten ze meer van elkaar af. Een enkele keer draaide Valerio haar even rond en dan lachte Leonore. Hij leek er ook plezier in te hebben. Toen het volgende zwijmelnummer door de boxen klonk, werd Valerio op zijn schouder getikt.
‘Mag ik met deze mooie meid dansen?’ Het was Ralph. Valerio keek even bedachtzaam van Leonore naar Ralph, maar stemde toen in. Hij gaf Leonore nog een kus op haar hand, knipoogde naar haar en verdween toen van de dansvloer. Leonore keek wat afwachtend naar Ralph, die haar vragend aankeek.
‘Dat mocht toch wel?’
‘Ja, ja, natuurlijk,’ zei Leonore verlegen. Ze vond het jammer dat ze nu niet meer met Valerio kon dansen, maar Ralph was ook aardig. Misschien had ze straks nog even tijd om met Valerio te dansen, dacht ze.
Voorzichtig pakte Ralph haar vast en rustig begonnen ze te bewegen. Zijn dansen deed niet onder voor dat van Valerio, merkte Leonore verrast op. Ralph glimlachte naar haar, en ze lachte voorzichtig terug.
Na de romantische muziek liet Leonore Ralph los. ‘Sorry, ik wil even wat drinken nu.’
‘Oh oké, natuurlijk. Kom je straks weer dansen?’ Zijn stem klonk hoopvol. Leonore aarzelde. Eigenlijk wilde ze ook wel met Valerio dansen als hij dat ook wilde, maar met Ralph was het ook leuk.
‘Ik zie nog wel even, ja?’ antwoordde ze daarom maar. Ralph knikte, liet haar los en keek haar na.
Leonore liep naar de bar, waar ze op een barkruk ging zitten. Lorenzo kwam al naar haar toe gelopen. ‘Hey, Leonore, was het toch?’
Ze knikte naar hem. Lorenzo glimlachte even en vroeg wat ze wilde drinken.
‘Doe maar cola,’ antwoordde Leonore. Hij draaide zich om en liep naar de koelkast toe. Leonore bekeek hem terwijl hij bezig was. Hij was gespierd, en zonnebruin. Zijn donkere haar was redelijk kort en hij droeg een witte blouse, wat mooi paste bij zijn bruine huid. Verder droeg hij een zwart schort, van de kroeg, en een donkere spijkerbroek.
Hij is knap, was Leonore’s conclusie. Toen hij zich weer naar omdraaide, zag ze dat hij blauwe ogen had. Niet felblauw, maar donkerblauw. Ze had nog nooit zo’n mooie kleur blauw gezien, zo zacht en toch donker. Hij lachte naar haar, met bijna dezelfde lach als Valerio.
‘Alsjeblieft, je cola. Ik heb er maar wat extra ijsklontjes ingedaan, want het is warm, hè?’
Leonore stemde met hem in, betaalde haar cola en besloot bij de bar te blijven zitten. Wel keek ze even waar de anderen waren. Jaimy, Fabi en Ralph zaten bij het tafeltje waar zij ook eerder die avond had gezeten. Vince, Veerle en Tumélo zaten met wat andere mensen bij een staantafel te praten. Leonore’s ogen zochten naar Valerio, maar ze kon hem niet ontdekken tussen de mensen. Toen keek ze naar de dansvloer. Daar was hij, aan het dansen. Mét Daphne.
Onbewust slikte Leonore even; ze was jaloers. Ze gaf meer om hem dan ze zelf dacht. Daphne en hij draaiden steeds om elkaar heen, dicht tegen elkaar. Ze hadden niet eens aandacht voor de mensen rondom hen.
‘Ziet er close uit, hè,’ zei Lorenzo, terwijl hij naar de twee wees. Leonore antwoordde niet. Ze haalde even diep adem en zei zo luchtig mogelijk: ‘Als zij dat leuk vinden, moeten ze dat vooral doen.’
Lorenzo keek haar even inschattend aan. ‘Je vindt hem leuk, hè?’
Verschrikt keek ze naar hem op. ‘Is dat zo duidelijk te zien?’
Gelijk begon ze wat te blozen. Het was niet de bedoeling dat iedereen het te weten kwam.
‘Nee hoor, rustig maar,’ suste Lorenzo haar. ‘Veel meiden die hem net kennen hebben dat. Je kijkt alleen niet zo vrolijk als je naar hen kijkt. En ik heb een neus voor dat soort zaken.’ Dat laatste kwam er lachend uit.
Leonore was niet gerustgesteld. Als hij nu alles ging doorvertellen? Dan had ze geen leven meer. Dan ging iedereen haar ermee plagen, net zoals ze vroeger altijd deden.

Zelfverzekerd kwamen de drie meiden op haar aflopen. ‘Zo, Noor, wat hoorden wij nou? Ben jij verliefd op Lennard?’
Met een ruk keek het meisje op. De angst zat in haar ogen. ‘Nee, nee, dat is niet waar,’ stotterde ze.
‘Oh, niet? Dan vind je het vast ook niet erg als wij dat aan Lennard gaan vertellen?’ ging Desi gemeen verder.
Leonore zweeg. Als ze dat wilde voorkomen, gaf ze toe dat ze verliefd op hem was. Maar als ze het wel aan hem gingen vertellen, durfde ze hem nooit meer onder ogen te komen. Ze aarzelde, maar Desi had geen geduld.
‘Nou? Als je nu niet antwoord geeft ga ik het aan Lennard vertellen, hoor!’
‘Niet vertellen,’ zei Leonore met een zwak stemmetje. ‘Ik wil niet dat hij het weet.’

[Carpe Diem]

JA! Ik heb weer even tijd =D
Nou ja, even snel dan. Maar ik wil toch weer eens een reactie achterlaten

En, en, en wat is dat met die blik?! Ik mag alleen ik-weet-hoe-het-verder-gaat-blikken sturen. Haha, grapje. Jij mag het ook. Één keer in je leven (dat was een 'dubbele grap' hm-mm, echt waar!)

Over op het verhaal:
Ik vind Raaaallph leuk. Ze moet iets met Ralph krijgen! Hij is zo lief en aardig. Maar ja, ze vindt Valerio leuk en meisjes die iemand leuk vinden gaan niet achter aan ander aan, naturlich.
WAAROM moeten meisjes altijd voor een foute jongen vallen?
*snif snif*
Wat is er mis met de lieve jongen? (Wat is er nou leuker dan elke dag chocoladekoekjes krijgen of zo? Ideaal, zou ik zeggen. *gaat op zoek naar een lieve jongen als vriend*)
En ik vind Lorenzo ook leuk. Tot nu toe lijkt hij me een aardige jongen. En oké, ik heb iets met donkerblauwe ogen, vooral bij donkerharigen^^
Schrijf schnell weiter!

[xILY.]

Hihi - dankjewel Carpe!
Haha, ik heb ook een favoriet personage in dit verhaal. Okay, eigenlijk heb ik er meerdere. Ralph is daar ook zeker één van, en Leonore en Lorenzo ook. Maar er is nog iemand ^^ *Zendt speciale blik*

Ghehe, speciaal voor jou nog een stukje! Letterlijk stuk'je', want het is best kort, maar dat is ook speciaal voor jou, omdat je zo weinig tijd hebt! (:

Oh, btw, voor eventuele andere lezers; het zou fijn zijn als ik ook van jullie een reactie krijg! Ik heb namelijk niet zoveel tijd om verder te schrijven, en als ik eens tijd heb, heb ik niet zoveel inspiratie. En ik heb nu nog een voorraadje, maar die raakt ook op natuurlijk...
En reacties werken erg motiverend, dus ik zou zeggen; reageer! (:

Voor nu; Enjooooy!
Oh, trouwens, dit is nog de flashback he (: Dat je je niet vergist

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De drie meiden lachten. Ze lachten haar uit, dat had Leonore ook wel door. Ze slikte om de opkomende brok in haar keel weg te krijgen, maar het hielp niet. Ze kon niets meer uitbrengen en voelde langzaam de tranen in haar ogen lopen. Toch klemde ze haar kaken op elkaar om niet te gaan huilen, dat gunde ze hen niet.
‘Ík zal niets zeggen, meisje,’ zei Desi vals. ‘Maar ik weet niet wat Vanessa en Annabel doen…’ De andere meiden keken elkaar lachend aan en keken toen gemeen naar Leonore. Vanessa en Annabel haalden toen hun schouders op. ‘Ik vind het wel leuk om wat te roddelen,’ begon Vanessa, terwijl ze vals naar Leonore keek.
‘En toevallig vindt Annabel Lennard óók leuk. Dus wie denk je dat Lennard leuker vindt? Jou of Annabel? Nou, dat antwoord weet je natuurlijk zelf ook wel. Dat is een… een… een mooie zwaan met een lelijk eendje vergelijken. En dan is Annabel natuurlijk de mooie zwaan,’ legde Desi uit.
‘Dúh,’ reageerde Vanessa. Leonore slikte opnieuw en keek de andere kant op.
‘En kijk me aan als ik tegen je praat,’ siste Desi en ze pakte Leonore bij haar kin vast. Ze kneep in Leonore’s wangen terwijl ze dat zei.
‘Ach, kijk. Ze heeft haar lippen al getuit,’ spotte Annabel.
‘Oh, meid. Wil je zo graag Lennard een kusje geven? Heb je al wel geoefend dan? Heb je geoefend?’ drong Desi aan.
Leonore gaf geen antwoord, waarop Desi haar nog harder kneep. ‘Geef antwoord!’
‘Nee,’ zei Leonore zacht, maar de andere drie hadden het wel gehoord.
‘Zullen wij jou even laten oefenen?’ vroeg Desi aan haar vriendinnen, gemeen-lachend. De twee meiden lachten met haar mee, maar Leonore keek alleen angstig om zich heen.
‘Kom maar, je kunt even lekker oefenen. Dan sta je niet voor paal als je Lennard een kusje wilt geven en je kunt er niets van,’ zei Desi tegen haar. Ze stonden achterin het fietsenhok, waar Leonore meestal haar eenzame pauzes doorbracht.
‘Buk je,’ gebood Desi Leonore, nadat ze even om zich heen had gekeken of er iemand aan kwam. Leonore keek angstig naar haar op, maar deed toen wat haar gevraagd was.
‘Kus de grond. Nu.’ Desi’s hand drukte zwaar op haar rug en die van Annabel of Vanessa op haar hoofd. Leonore sloot haar ogen om de schaamte minder te voelen. Ze deed wat haar gevraagd werd. Ze ging met haar hoofd naar beneden en voelde twee handen hard op haar hoofd duwen. Ze drukten haar bijna tegen de grond aan. Zo snel ze kon gaf ze een kus op de grond, waarna ze weer naar boven kwam met haar hoofd. Haar mond was vies van het stof, maar ze vertikte het om het eraf te vegen met haar hand. Die lol gunde ze hun niet.
‘Braaf meisje. Heb je nu goed geoefend?’ spotte Desi.
Leonore weigerde antwoord te geven en bleef zwijgen.
‘Nou? Heb je er van genoten? Was het lekker?’ vroeg Desi vals. Leonore reageerde niet, ze keek de meiden niet aan. Ze bleven niet langer staan. Zij hadden hun pauze weer gevuld, zij hadden weer gelachen, zij hadden gedaan wat ze dagelijks deden.
Triomfantelijk liepen de drie meiden weg. Kapot van vernedering bleef Leonore alleen achter.

‘Hé, lieverd, wat is er?’
Verschrikt ontwaakte Leonore uit haar vreselijke geschiedenis. Ze wilde er niet meer aan denken, het was zó beschamend, zó vernederend.

[Carpe Diem]

Een nieuw personage!
*kijkt er nu al naar uit*

En je raadt het nooit, maar ik ben achter iets verschrikkelijks gekomen.
*zet ernstige blik op* -->

Ik... ben een namen-inpikker. Ja, echt, terwijl ik het zelf niet eens door heb! HEt begon allemaal met een personage van Jodie, die Alexia heette. Mijn personage in een RP heette óók Alexia! En nu heet de hoofdpersonage in mijn verhaal Alex.
*zucht*
Maar daar blijft het niet bij.
Saskia's Jonathan heb ik ook al gebruikt. Al heb ik de mijne afgekort naar 'Jon'
En nu jij. Ralph --> Ralf!

Het erge is gewoon dat ik het niet door heb *snif snif*
Nou, okay, met Ralf zit het net iets anders. Die had ik al namelijk voor ik jouw verhaal las (aangezien mijn verhaal al af is, jawel!) MAar goed. Dat is dus mijn trieste geschiedenis, over op jouw verhaal.

GRRRR... Wat een verschrikkelijke meisjes zijn die Desi, Vanessa en Annabel. Spoel ze door het toilet zou ik zeggen! Sint Pieter op een bamboestokje, ik kan echt niet tegen zulke mensen. WAAROM bestaan ze eigenlijk?! WAAROM vinden mensen het blijkbaar leuk (anders doe je zoiets niet) om een ander de grond in te boren?!!!
Hmpf.
Maar goed, ik ben benieuwd wie dit zei: "Hé, lieverd, wat is er?"
Lorenzo? Ralph? Ik hoop één van die twee Yay, ik had meer tijd! Zal wat vaker reageren, want ik weet hoe fijn het is om reacties te krijgen. Yup, yup.

[xILY.]

Hihi - ik zal nog even kort op jouw reactie reageren, want ik ga zo naar een vriendin lekker The Voice of Holland kijken ^^ (Lees: beeldscherm aflebberen als er lekkere- ahum, knappe jongens op zijn)

Hmmm. Eigenlijk is het geen nieuw personage hoor. Maar hij/zij is nog niet zoveel aan bod geweest. Maar hij/zij is wel erg leuk ^^

Jaa, tis eigenlijk ook echt vreselijk om over die 3 meiden te schrijven! Als ik aan het schrijven ben, word ik bijna zelf boos op ze! (; Gelukkig heb ik dat niet zelf meegemaakt, maar ik zie die kleine Leonore al wel helemaal voor me, zo helemaal alleen...
Maar tsjah, dat zit nu eenmaal in het verhaal he

Je komt vanzelf meer te weten gnagna xD
Heel erg bedankt voor je reactiee! Ik plaats morgen of zondag nog een stukje, okay? (:

Liefs! <3

[Saskjezwaard]

Ik ben er ook weer eindelijk klaar met nano, beginnen de drukke weken weer --' tentamenweken, geweldige uitvinding en dan ook nog boeken in het Engels. Je went eraan, je went eraan, nou, dus nog niet:( haha, geef ik weer eens een reactie, is het alleen maar klagen xD
Haha, echt erg, ik heb een oom die heet Lennart en elke keer als ik Lennard lees, denk ik: das fout, o nee, wacht, dat is ook een naam xD echt elke keer ben ik geconditioneerd of niet? :p

O god, vanaf half oktober geen reactie meer achtergelaten wat slecht! Ik lees het wel elke keer meteen, maar dan lees ik het in de trein, maar reactie achterlaten is dan niet fijn. Dus omdat ik al een hele tijd geen reactie heb achtergelaten, krijgt u dit keer een hele lange. Ik ga gewoon zo lang praten totdat het een heel a4tje vult, ha, is dat geen goed idee? ^^

Ahh, dat laatste stukje vind ik echt zielig:(

Zij hadden hun pauze weer gevuld, zij hadden weer gelachen, zij hadden gedaan wat ze dagelijks deden.

Mooie zin!

‘Hé, lieverd, wat is er?’
Verschrikt ontwaakte Leonore uit haar vreselijke geschiedenis. Ze wilde er niet meer aan denken, het was zó beschamend, zó vernederend.

En dit zijn ook mooie zinnen, door de tegenstelling. Eerst, lief, laten zien dat het verleden het verleden is, en daarna weer terug naar de realiteit. Hm, als je snapt wat ik bedoel :p

Ik heb dit keer wel een paar puntjes om op te merken (om toch iets nuttigs aan mijn commentaar te geven^^)

‘Dúh,’ reageerde Vanessa. Leonore slikte opnieuw en keek de andere kant op.
‘En kijk me aan als ik tegen je praat,’ siste Desi en ze pakte Leonore bij haar kin vast. Ze kneep in Leonore’s wangen terwijl ze dat zei.
‘Ach, kijk. Ze heeft haar lippen al getuit,’ spotte Annabel.
‘Oh, meid. Wil je zo graag Lennard een kusje geven? Heb je al wel geoefend dan? Heb je geoefend?’ drong Desi aan.

Rima herkent dit vast wel (ik ga hem heel vaak hergebruiken, gnagna^^). Je gebruikt nu de hele tijd ..." zei Annabel, ..." spotte Desi, ..." siste Vanessa etc. Het is mooier als je het afwisselt met dingen die personen doen, hoe ze kijken, hoe ze staan, hoe ze bewegen etc. Dat maakt het aantrekkelijker om te lezen. Om er even een voorbeeldje bij te geven:
"Dúh." Vanessa keek Leonore aan alsof dat het meest logische was wat er bestond. Leonore slikte opnieuw en richtte haar blik naar de muur.
Desi pakte Leonore bij haar kin vast en kneep in haar wangen. "En kijk me aan als ik tegen je praat."
Annabel liet een schaterende lach horen. "Ach, kijk. Ze heeft haar lippen al getuit."
Desi schudde meelijwekkend haar hoofd. "Oh, meid, wil je zo graag Lennard een kusje geven? Heb je al wel geoefend dan? Heb je geoefend?"

Hopelijk snap je wat ik probeer over te brengen^^ zo maak je het gesprek ook wat levendiger doordat de lezer nu weet wat de personages doen.

En nog een puntje, aan het begin zet je heel mooi Leonore's emoties neer, maar tijdens het gesprek vergeet je dat een beetje. Het komt nu voor mijn gevoel een beetje afstandelijk over, alsof ik vanuit een stoel naar buiten kijk en zie en hoor dat er Leonore gepest wordt. Ik zit niet in Leonore's lichaam vanuit haar gezichtspunt te kijken.
Hoe kun je dat doen? Ehh, is ook wel handig om te vertellen xD eh, tja, emoties verdiepen, natuurlijk alleen als ze er zijn. Gedachten, dat helpt ook veel. Omgeving, zodat je meer in het verhaal zit. En details, gewoon je voorstellen dat jij er zit, dat dat met jou gebeurt en hoe je je voelt, wat er met je gebeurt en wat er in je gehele omgeving gebeurt.

*zucht* waarom wilde ik het perse zo'n lange reactie maken? Urgh, ik moest lang zoeken om nog iets nuttigs te zeggen --' maar goed, ik heb het gevonden en hopelijk heb je er iets aan een tip om het meer vanuit Leonore te vertellen. Je hebt 5 basiszintuigen (of heeft Leonore er 6 ), waarvan meestal zien en horen wordt gebruikt en de andere drie een beetje vergeten worden. Dus, jouw kans om daar iets aan te doen! (god, klinkt als een promotiepraatje xD). Maar goed, je kunt af en toe voelen gebruiken, of ruiken, of proeven, zoals eh... bv bij de grond, als je die zoent. Dan komt er wat zand in je mond en proef je dat ook. En het gaat knarsen, heel irritant. Hmm, ook al weet ik niet of dat ook gebeurt als je alleen maar kust. Misschien moet je dat eens proberen? Haha, alles voor je verhaal xD

Ow, trouwens, nog terugkomend op Jodies reactie haha xD volgens mij is ze diep vanbinnen zo'n klein kind dat bij een romantische scene haar handen voor haar ogen slaat

En ik ben ook voor Ralph! Jaaa, team Ralph, maak u gereed! Verzamelen bij de rode vlag, verzamelen bij de rode vlag. Waar is team Valerio? Dat wordt oorlog

Heb ik mijn verloren reactietijd ingehaald ? Ik zal proberen om het weer bij te houden, kan niks beloven aangezien de tentamenweek schrikbarend snel dichterbij komt aaaaah, ik begin al te stressen in het weekend --' echt joh, de uni is niet goed voor mijn stresslevel, op de middelbare had ik daar nooit last van

[xILY.]

Saskiaa, dankjewel voor je lieve reactie! <3
Haha, Lennard komt verder ook niet meer voor in het verhaal ofzo xD Moest gewoon even een naam hebben, dus ik zal je verder niet meer in de war maken ;p
En jouw tip had ik idd ook al bij Rima's verhaal gelezen En ik ben zegmaar met schrijven verder dan met posten, en deze stukjes heb ik in de zomervakantie geschreven ofzo, dus al poosje geleden (: Ik ga het niet meer veranderen, als je dat goed vindt, maar ik ga er wel rekening mee houden in de stukjes die nog komen! Deal? (:
Oh, en je andere puntje; emoties. Volgens mij heb ik dat bij dat stukje expres gedaan. Hmmm. Ik weet niet meer precies waarom, maar er stond me iets van bij dat ik dat expres zo heb gedaan (:
Haha, ik was niet van plan de grond te kussen in het fietsenhok bij ons op school XD Ik weet niet wat jij voor research doet voor je verhalen, maar dat is niet wat ik normaal doe

Oeeh, Rima en Saskia in team Ralph! Ik zit in mn uppie in een ander team ^^ Maar Ralph is ook erg leuk ja ;D
Haha, en Rima heeft geluk deze keer Nu komt ze erachter van wie de zin is...

En voila, hier is dan alweer het laatste stukje van hoofdstuk 4! (:
Ik ben er niet zo zeker over, dus reacties en opmerkingen zijn meer dan welkom!




Lorenzo keek haar bezorgd aan. ‘Je ziet er opeens zo raar uit. Voel je je wel lekker?’
Leonore knikte langzaam, alsof ze zichzelf ook moest overtuigen dat ze oké was.
‘Heeft het met Valerio te maken?’ vroeg Lorenzo voorzichtig.
Ze schudde snel haar hoofd. ‘Nee, nee, helemaal niet.’
Hij leek nog niet echt gerustgesteld. ‘Wil je nog wat drinken?’ vroeg hij daarom maar.
Leonore bedankte en groette hem met een ‘dag’, waarna ze richting de uitgang liep. Ze had geen zin meer in deze avond. Toen ze bij de deur was, voelde ze een hand op haar schouder. Snel keek ze om, was het Valerio? Het was Fabi. Hij had een bezorgde blik in zijn bruine ogen en keek haar indringend aan.
‘Gaat het wel goed?’ vroeg hij, terwijl hij zijn ogen niet afwendde van haar gezicht. Ze knikte onzeker.
‘Waar ga je heen, dan?’
‘Naar huis. De caravan, bedoel ik,’ reageerde Leonore, terwijl ze aanstalten maakte om verder te lopen.
‘Wacht even. Zullen we even buiten een luchtje scheppen? Je ziet er niet helemaal gezond uit,’ stelde hij haar voor.
Ze knikte aarzelend; ze had toch niets te verliezen. Fabi stak zijn hand op naar Jaimy en Ralph, die hen vanaf het tafeltje aankeken en liep met haar mee naar buiten.
Ze liepen een rondje over de camping, maar het gesprek wilde niet echt vlotten. Leonore kon de juiste woorden niet vinden en wist niet wat ze kwijt wilde en wat niet. Ze was niet van plan om Fabi alles te vertellen over haar verleden; ze kende hem nauwelijks.
‘Ik weet een mooi plekje buiten de camping. Zullen we daar heen gaan?’ vroeg Fabi haar, nadat ze ruim een kwartier op de camping geweest waren. Leonore knikte al voordat ze goed had nagedacht. Het kon haar nou even niets schelen, ze voelde zich echt rot.
Achter Fabi aan liep ze, terwijl hij af en toe omkeek of ze zijn tempo wel bijhield. Na een paar minuten stopte hij, hield wat struiken opzij en gebaarde dat zij voor mocht gaan.
Wat verbaasd keek Leonore om zich heen. Ze stond voor een klein watertje, een prachtig stukje natuur. Het water glansde in het maanlicht en het gaf een vredige indruk. Fabi liep langs haar heen tot de rand van het water. Daar ging hij in het gras zitten en hij gebaarde haar hetzelfde te doen. Nog wat verwonderd ging Leonore naast hem zitten.
‘Wat een práchtige plek, Fabi,’ fluisterde Leonore. Ze was bang dat haar stemgeluid de stilte en de vrede zou verbreken, daarom fluisterde ze. Fabi glimlachte even en staarde voor zich uit.
‘Hoe heb je dit ontdekt?’ vroeg ze nieuwsgierig.
Hij zweeg nog steeds, maar wat hij daarna zei verbaasde haar. ‘Doet er niet toe.’
Leonore keek hem even aan en haalde toen haar schouders op. ‘Oké.’
Het was een paar minuten stil tussen hen en Fabi haalde zijn Ipod tevoorschijn. Hij wist nooit zo goed wat hij moest doen als het lang stil was tussen hem en een ander. Hij vroeg zich ook af waarom hij Leonore eigenlijk mee had gevraagd. Natuurlijk: het was een leuke meid, maar die stilte tussen hen werd wel een beetje vervelend. Waarom was hij überhaupt naar haar toegegaan? Daar wist hij het antwoord wel op: ze had er zo breekbaar uitgezien, zo vreselijk ongelukkig. Hij kon niet anders dan naar haar toe lopen en haar vragen wat er was.
Hij begon net een of ander dom spelletje te spelen op zijn Ipod, toen Leonore’s stem de stilte verbrak. ‘Heb je hier internet?’
Verbaasd keek Fabi naar haar op. ‘Ja, hoezo?’
Ze zweeg even. ‘Ik… Mag ik… Is het goed als ik m’n vriendin even een mailtje stuur?’
Ze praatte snel, alsof ze het eigenlijk niet durfde te vragen. En ze keek hem voorzichtig aan, om te kijken of hij niet boos werd, maar hij glimlachte alleen maar.
‘Ga je gang,’ antwoordde hij, terwijl hij haar zijn Ipod overhandigde.
Dankbaar pakte ze de Ipod aan en ging gelijk naar haar Hotmail. Ze stuurde Carlijn een mailtje waarin ze alles kort uitlegde. Ze schreef over de laptop, over de vergeten oplader en over de Ipod. Ook vertelde ze over Fabi, over Lorenzo, Valerio en Ralph. Ze sloot af met een ‘Je krijgt zo snel mogelijk een langer mailtje van me. Ik mis je! Je hoort gauw van me! Dikke lieefs!x’
‘Dankjewel,’ zei Leonore tegen Fabi, toen ze de Ipod terug gaf.
‘Oh, graag gedaan. Het was vast dringend,’ reageerde Fabi.
Leonore zweeg even. Ze wist dat ze nu wat moest vertellen. Ze moest hem vertellen waarom ze opeens zo raar werd, maar ze kon het niet. De herinneringen lagen nog te vers in haar geheugen, het was nog te pijnlijk.
‘Ik… Ik werd niet helemaal lekker in de kroeg,’ begon ze voorzichtig. Fabi keek haar aan, hij luisterde, maar zei niets.
‘En ik… ik kreeg even een flashback zeg maar… Een gedachte aan vroeger. Niet zo’n leuke gedachte.’ Weer was ze stil. Ze zocht naar de goede woorden.
‘Ik… Vroeger ben ik gepest,’ flapte ze er toen heel snel uit. Direct daarna sloeg ze haar hand voor haar mond. Met grote ogen keek ze hem aan. ‘Dat wilde ik je niet vertellen,’ verklaarde ze zacht.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Classy Cat]

Hé, meid - ik ben ook weer bijgelezen!
En ik moet stiekem toegeven dat ik de hele tijd zo voor het beeldscherm zit van; waaaaannneer gaat er nou iemand zoenen?
Haha!

En wow, dat ze hem zomaar vertelt dat ze gepest is. Daar kan ze óf een hele lieve, medelevende reactie op krijgen, of een minder leuke reactie. Altijd een risico.
Ik vind Leonore eigenlijk wel een beetje zielig. Lijkt me lastig om zo onzeker te zijn...

Nou ja, anyway!
Schrijf snel verder! En zorg dat er eens een x iemand gaat zoenen, jij!
Breng eens een beetje spanning in de brouwerij! :p *por*

x

[Saskjezwaard]

Hmm, eigenlijk is dat niet de afspraak, maar omdat jij het bent, zal ik het door de vingers zien *kijkt streng* u heeft geluk jongedame!
Tsss, en dan ook nog team Valerio kiezen je weet het wel mooi te maken. Grmbl. Gelukkig heb ik een powerfulle bondgenoot^^ hoewel jij wint denk ik haha xD tis jouw verhaal, het zou wat zijn als wij er iets aan konden veranderen missie change story had begun! Pas maar op, je bent nooit meer veilig thuis

Lorenzo keek haar bezorgd aan. ‘Je ziet er opeens zo raar uit. Voel je je wel lekker?’
Leonore knikte langzaam, alsof ze zichzelf ook moest overtuigen dat ze oké was.
‘Heeft het met Valerio te maken?’ vroeg Lorenzo voorzichtig.
Leonore schudde snel haar hoofd. ‘Nee, nee, helemaal niet.’
Lorenzo leek nog niet echt gerustgesteld. ‘Wil je nog wat drinken?’ vroeg hij daarom maar.
Leonore bedankte en groette hem met een ‘dag’, waarna ze richting de uitgang liep.

Kijk eens naar het begin van elke zin... ik vond het een beetje verwarrend, ik las een paar keer Leonore in plaats van Lorenzo snik snik, dat doe je gewoon expres, omdat ik in team Ralph zit! Grmbl.

En nog een puntje, ik had ergens gelezen dat verwisselen van perspectief niet mooi staat. Even gezocht en gequote (tjaaa, lui xD):
'Wat mij hierin opvalt, is het verspringen van perspectief. 'Kenners' benadrukken te pas en te onpas dat het wisselen van perspectief in één hoofdstuk zeker niet mag. Hans ter Mors wees mij hierop in mijn eerste manuscript, en ik vond dat hij gelijk had.'

Ow, en een laatste puntje, het staat mooier als je een smsje schuin drukt, zodat het niet verward kan worden met gesproken zinnen. Wel weer met gedachten, maar goed, daar gaat het nu niet over xD

Spannend geëindigd! GRmbl, meer, meer, meer! En ik sluit me bij Classy aan, ZOENEEEH, ZOENEEEHHH xD

[xILY.]

@ Classy en Saskia; heeeeel erg bedankt voor jullie reacties allereerst!
Hahahahahaa, ik heb je reactie echt heel vaak gelezen Classy, maar wees niet bang; binnenkort
En Saskia, ik heb niet gezegd dat ik van team Valerio ben toch?
Goed lezen he Misschien is er nog wel een team... *fluit onschuldig*
En ik zal zo nog even naar je kritiekpuntjes kijken (:
Eerst een nieuw stukje! En jaaaa, La Luna de Plata is 600x bekeken, dus een extra lang stukje om het te vieren *klapt in handen*

Enjoy!



Hoofdstuk 5

Hij wist niet zo gauw hoe hij moest reageren, zag Leonore. Ze had er nu al spijt van dat ze het verteld had, ook al was het per ongeluk haar mond uitgegaan.
‘Shit man, wat rot voor je.'
Het klonk gemeend, vond Leonore. Ze keek naar hem op. Zijn bruine ogen waren op haar gericht. Ze zag aan zijn ogen dat hij het meende, dat hij serieus was.
‘Wil je erover praten?’ vroeg hij voorzichtig.
Leonore lachte kort en sarcastisch. Niet dat de situatie zo grappig was, maar dat was de vraag die ze meestal aan Carlijn stelde als er zogenaamd iets mis was. Als ze lol hadden, of wanneer Carlijn zich aanstelde. Ze had het nog nooit als serieuze vraag gezien.
‘Dat was een stomme vraag,’ vond ook Fabi, terwijl hij zichzelf op zijn voorhoofd sloeg. ‘Sorry, maar de bedoeling is natuurlijk wel goed.’
‘Dat snap ik. Ik… euhm.’ Weer bleef Leonore stil. Ze wist niet hoe ze moest beginnen, óf ze wel moest beginnen. Wilde ze het wel vertellen aan iemand? Carlijn was de enige die er helemaal vanaf wist, zelfs haar ouders wisten het niet. Natuurlijk wisten ze wel dat ze werd ‘geplaagd’ in groep zeven en in de brugklas, maar ze wisten niet hoe erg het was geweest. Ze had hun nooit willen vertellen hoe het haar had veranderd, hoe het haar pijn had gedaan. Behalve Carlijn wist niemand hoe het haar had geraakt en ze was niet van plan dat te veranderen. Fabi had niets te maken met haar verleden, het was stom dat ze het er zo uit had geflapt. Ze probeerde een kort en vaag antwoord te verzinnen, zodat ze er verder niet aan herinnerd werd.
‘Ik ben gepest vroeger. En daar voel ik me behoorlijk… ja, kut over,’ zei ze kort. ‘Sorry voor het taalgebruik.’
Fabi knikte begrijpend. ‘En het heeft je veranderd, pijn gedaan. Alsof je minder bent dan de rest,’ vulde hij haar aan.
Verbaasd keek Leonore naar hem op. ‘Je snapt het, hè? Je snapt waar ik over praat?’
Altijd als ze op het punt stond om iemand over haar pesten te vertellen, deed diegene luchtig, waardoor ze uiteindelijk niets vertelde. Meestal als ze begon over pesten, hoe vreselijk het was, zeiden ze: ‘Tja, vervelend natuurlijk. Maar die gepeste kinderen zullen het er zelf wel naar gemaakt hebben.’
Niemand, echt níemand reageerde alsof hij het snapte. Niet medeleven tonen, maar meeleven met diegene. Als iemand wist dat ze gepest was, vonden ze haar zielig. Maar ze was niet zielig. Ze was niet sneu. Zij had zo ook haar gevoelens, haar trots.
Maar wat Fabi zei, zo voelde zij het precies. Ze was zich minder gaan voelen vanaf de zevende groep van de basisschool. En groep acht, wat de leukste groep van de basisschool moest zijn, was vreselijk. Ze was dan wel verhuisd na groep zeven, het gepest bleef haar achtervolgen in haar gedachten. En toen het gepest doorging in de brugklas, wist Leonore helemaal niet meer wat ze van zichzelf moest denken. Het móest wel aan haar liggen, want zóveel mensen die haar pestten, dat kón gewoonweg niet aan hun liggen.
Wat was ik naïef vroeger, dacht Leonore verbitterd. Carlijn had haar verteld dat ze niets minder was dan de pesters. Dat ze een mooie en lieve meid was. Een tikje onzeker, dat wel. Maar toch een prima kind en zeker een geweldige vriendin. Dankzij Carlijn had ze weer wat meer zelfvertrouwen gekregen. Het zelfvertrouwen, dat de pesters eruit hadden geslagen; ze had er weer wat van terug.
Toen pas reageerde ze op Fabi’s opmerking, haar opkomende tranen verbijtend.
‘Ja. Dat onzekere komt daarvan. In de kroeg… Ik kreeg opeens weer zo’n situatie in m’n hoofd, al was het groep zeven, ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik wil die dingen vergeten, ik wil verder met m’n leven. Ik wil het achter me laten, maar het lukt niet. De gedachtes achtervolgen me en komen tevoorschijn op de meest onverwachte momenten. Ik voelde me achtergesteld, ik voelde me minder. Ik voelde me slecht, lelijk en dom. Natuurlijk hadden ze reden om me te pesten.’
Hier viel Fabi haar voor het eerst in de rede. ‘Je bent níet lelijk, Leonore. En je bent ook niet dom of slecht, integendeel zelfs: volgens mij ben je hartstikke lief!’
Leonore glimlachte verlegen. Ze was zelf wat geschrokken van haar uitbarsting en moest even op adem komen.
Toen zei ze: ‘Die vriendin die ik net gemaild heb, Carlijn, heeft me geholpen. Door haar had ik weer wat meer zin in het leven. Maar nu ik haar niet dagelijks zie, begint de twijfel weer te knagen. En mensen als Daphne maken het er ook niet beter op,’ voegde ze eraan toe.
‘Daphne bedoelt het allemaal niet zo,’ suste Fabi. ‘Ze is gewoon onzeker, net als jij. Én ze weet niet hoe ze zich moet gedragen.’
Leonore haalde haar schouders op. ‘Dat maakt het voor mij niet makkelijker, hoor.’
‘Dat weet ik toch. Toen ik hier net op de camping stond, een paar jaar geleden, had ik ook problemen met Daphne. Maar sindsdien heeft ze me vaak verbaasd en ik heb veel aan haar gehad.’
Stomverbaasd keek Leonore hem nu aan. ‘Je hebt veel aan haar gehad?’ Ze sprak langzaam en duidelijk, alsof Fabi het niet goed kon horen.
Fabi knikte alleen maar, niet van plan meer uitleg te geven. ‘Maar je hebt wel gelijk. Ze kan soms ook heel vervelend zijn,’ gaf hij toe.
‘Zacht uitgedrukt. Mensen kunnen je soms precies de negatieve aandacht geven waar je niet om gevraagd hebt. En Daphne is daar heel goed in.’
‘Sommige mensen stralen positieve energie uit, sommigen negatieve. Daphne is een persoon die beide uitstraalt. Het gaat erom welke je oppikt.’
Hier dacht Leonore even over na. Misschien had hij wel gelijk, hij kende Daphne immers langer dan zij. ‘Maar ze is wel heel goed in iemand het gevoel geven dat diegene ongewenst is,’ mompelde ze zacht.
‘Vertel mij wat,’ mompelde Fabi nog zachter.
Toch had ze hem verstaan en ze vroeg zich af wat hij daarmee bedoelde. Tijd om uitleg te vragen had ze echter niet, want Fabi stond al op. ‘Kom, we gaan. Anders worden je ouders nog ongerust.’
Verontwaardigd antwoordde ze: ‘Die worden echt niet zó snel ongerust hoor! Zo vroeg hoef ik niet thuis te zijn!’ Toen pas zag ze de pretlichtjes in zijn ogen. Ze pakte zijn uitgestoken hand en hij trok haar plagend omhoog.
‘Niet té serieus, hè,’ lachte hij, terwijl hij haar aankeek.
‘Kom, laten we gaan,’ zei ze, Fabi meeslepend. Fabi protesteerde kort dat hij zelf kon lopen en Leonore liet hem los. Ze lachte en keek naar hem. Wat was het toch een bijzondere jongen. Lief en aardig, maar tegelijk mysterieus en bescheiden.
Zo denkend liepen ze terug naar La Luna de Plata. Juist toen ze daar aankwamen, sloeg de klok één keer: half één.
‘Ga je nog de kroeg in?’ vroeg Fabi toen ze naast de speeltuin stonden. Leonore aarzelde even.
‘Kom, dan doen we nog één drankje,’ stelde hij voor. ‘Ik trakteer.’
Dat aanbod kon ze natuurlijk niet weigeren. ‘Oké, eentje dan.’

[Artemiss]

Valerio, Lorenzo, Ralph, Fabi... Ben ik nog iemand vergeten? Die meid is wel gewild, zeg! Leuk dat je er zoveel personages in verwerkt, maar pas wel op dat de lezer het overzicht niet verliest. Probeer bijvoorbeeld wat (eventueel ook uiterlijke) kenmerken aan personen vast te maken, dan kun je ze beter uit elkaar houden en je beter van iedere jongen een voorstelling maken.
Wat je heel goed hebt beschreven, zijn de pestscènes. Daar heb ik niets meer aan op of aan te merken, heel mooi en realistisch gedaan!
Waar je nog een beetje aan kunt werken is de geloofwaardigheid van de dialogen die zich in het 'heden' van het verhaal afspelen. Bijvoorbeeld: het is best apart dat Leonore uit het niets, spontaan begint over haar pestverleden (nou ja, 'begint over', ze laat één zin vallen), terwijl ze daar eigenlijk liever niet over praat. Misschien had je het ook wel zo bedoeld, dat het in het verhaal zelf ook vreemd is, maar het komt in ieder geval zo over.
Als Fabi zegt: "Wat vervelend..." klinkt dat, in mijn oren, ofwel sarcastisch ofwel alsof het van toepassing is op een minder ernstige situatie. Dat je je strandtas bent vergeten, of zoiets. Wat vervelend.
Hier zou ik zeggen (ook omdat het een jongen is): "Shit (man), wat rot voor je."
Begrijp je het verschil?

Je Nederlands is prima in orde. Alleen dit: 'lieeefsx'. Ook al betreft het een sms-je of een e-mail, in een verhaal doen we niet aan turbotaal. Verder is het perfect!

Ik hoop dat je hier wat mee kan! Veel succes ermee!

[xILY.]

@ Lilian; dankjewel voor je reactie! Ik kan er zeker wat mee! (:
Ja, over 'wat vervelend' had ik zelf ook nagedacht, maar ik kon niet echt een gepaste reactie verzinnen. Dus dankjewel daarvoor, heb het veranderd.
En het was inderdaad ook de bedoeling dat het wat plotseling was allemaal. Dat laat - volgens mij - zien hoe vertrouwd ze zich voelt bij Fabi, dat ze er zomaar persoonlijke dingen uitflapt die ze met niemand wilde delen. En daarin zie je dus ook weer iets meer van Fabi's karakter (:
En verder, nee je was geen jongens vergeten Precies de jongens die jij nu noemt, worden verderop in het verhaal verder uitgewerkt, je leert ze steeds beter kennen en krijgt je favorieten en je vervelende personages (: En daar hoort uiterlijk natuurlijk ook bij.
Over een paar stukjes kan ik al voorspellen dat er een aantal mensen boos gaan worden haha
Nogmaals bedankt voor je reactie!

Nog een stukje vandaag, dwars door mn toetsweek heen ^^ Had even geen zin meer om Engelse woordjes en MAW in mn hoofd te stampen --'
Enjoy! Kritiek is altijd welkom... (:




Samen liepen ze naar de kroeg. Toen Leonore de deur open deed, kwam de luide muziek haar al tegemoet. Gek dat ik dat buiten niet heb gehoord, dacht ze verwonderd. Ze waren nog geen tien seconden binnen of Valerio kwam op hen afgerend.
‘Honey, waar was je nou? Ik maakte me zo’n zorgen, Lorenzo zei dat je zo weg was gelopen! Gaat het weer, lieverd?’
Leonore glimlachte even naar hem om hem gerust te stellen. ‘Ja, ik ben wel weer oké, dankje.’
Hij keek even vragend van Leonore naar Fabi en toen weer terug.
‘Is er iets gebeurd?’ vroeg hij, terwijl hij op Fabi duidde.
‘Nee, nee, natuurlijk niet! We hebben… we hebben gewoon even een rondje gelopen,’ antwoordde Leonore verschrikt. Alsof Fabi haar iets aan zou doen, de gedachte alleen al. Ze had heel fijn met hem gepraat, ze had er echt iets aan gehad. Natuurlijk waren haar problemen nog steeds hetzelfde, maar ze kreeg er iets meer orde in. Ze kon haar gedachten wat beter opruimen nu. Fabi had haar de stofdoek gegeven die ze al zolang nodig had. Nu moest ze nog een manier vinden om alles af te stoffen, om alles te vergeten.
‘Wil je wat drinken?’ vroeg Valerio vertwijfeld. Hij wist niet wat hij van de hele situatie moest denken.
‘Is goed,’ antwoordde Leonore.
Voordat ze Valerio naar de bar volgde, gaf ze Fabi een knipoog. ‘Die van jou heb ik nog tegoed,’ mimede ze. Hij lachte naar haar; hij begreep het. Hij wist dat ze Valerio niet voor zijn hoofd wilde stoten door te zeggen dat ze van Fabi al een drankje kreeg. Fabi snapte haar zonder woorden, door enkel een knipoog en een niet-uitgesproken tekst.
Hij gaf haar nog snel een kneepje in haar hand, ter bemoediging, en liep toen naar Jaimy en Ralph, die nog steeds, of alweer, aan hetzelfde tafeltje zaten. Leonore draaide zich om en liep naar Valerio toe. Deze had al wat besteld en hield het haar voor.
‘Wat is het?’ vroeg Leonore wat wantrouwig.
‘Proef maar,’ lachte Valerio.
Wantrouwend keek ze naar Lorenzo, maar ook deze lachte haar toe.
‘Doe maar,’ zei hij met een dikke knipoog.
Leonore wist niet wat ze moest doen. Ach, doe niet zo gek, zei ze tegen zichzelf, Valerio zou me heus niet vergiftigen. Voordat ze van gedachten kon veranderen, pakte ze het glas en dronk een slokje.
Valerio en Lorenzo keken haar allebei lachend aan. ‘Nou, is het lekker?’ lachte Valerio. Leonore knikte braaf, waarop Valerio en Lorenzo weer in de lach schoten.
‘Dit heb ik wel eerder gehad,’ vertelde Leonore, terwijl ze nadacht hoe het drankje ook alweer heette.
‘Smirnoff,’ hielp Lorenzo haar.
Leonore wees met haar vinger naar het drankje. ‘Ik wíst het, tuurlijk.’

Ondanks alle zorgen, alle onzekerheden en alle twijfels werd het toch nog een geslaagde avond. Leonore genoot van het samenzijn met Valerio en de anderen. Ze probeerde de rest van de tijd alleen Daphne’s positieve energie op te pikken, wat haar aardig lukte. Het was een goede tip van Fabi. Daphne grapte erop los, spotte over zichzelf en lachte het hardst. Anders zou Leonore dat misschien als vervelend hebben ervaren, of zou ze zich uitgelachen voelen, maar na Fabi's raad voelde het anders. Als ze iets positiever werd ten opzichte van Daphne, bleek deze een leuk meisje te zijn. Vrolijk en grappig. Langzaamaan veranderde Leonore’s houding ten opzichte van Daphne. Fabi had gelijk: Daphne kon ook best heel leuk zijn.
Toch vroeg ze zich af wat Daphne had gedaan voor Fabi dat hij zo over haar dacht. Leonore vond Daphne niet echt een meisje voor Fabi. Ze was knap, dat wel. Hij ook, maar op een andere manier. Daphne moest het hebben van haar flirterige gedoe, Fabi was al knap en leuk als hij alleen maar stil in een hoekje zat. Hij was juist knap doordat hij was zoals hij was. En tóch had Fabi sympathie voor haar, hij nam het voor haar op. Leonore was benieuwd waarom en nam zichzelf voor om Fabi dat nog eens te vragen. Ze mocht hem steeds meer, hij was voor haar echt een goede vriend.
‘Hey lieverd, zullen we even naar buiten gaan?’ Verrast keek Leonore op. Het was Valerio.
‘Oké, maar dan kom ik niet weer terug, denk ik. Dus ik neem alvast afscheid, zeg maar,’ antwoordde ze, terwijl ze opstond. ‘Lieve mensen, ik ga. Ik zie jullie nog wel!’
Ze kreeg van iedereen een groet terug en van Veerle nog een knuffel, waarna ze met Valerio naar buiten vertrok.
Ralph en Fabi wisselden een blik. ‘Nou zul je ’t krijgen,’ fluisterde Ralph. Fabi knikte gevoelloos. Althans, hij leek gevoelloos. Diep binnenin hem maakte hij zich zorgen. Zorgen over dat onschuldige, lieve en onzekere meisje. Zorgen over Leonore. Ze had geen idee.