Isabelle

[Allyn]

Mary’s kruiden
Er stond een bord met afgebladderde blauwe verf in de overwoekerde voortuin van een schattig huisje. Het was half verzakt in de zachte grond waar deze streek om bekend stond, de deur hing scheef in zijn voegen en het rieten dak was duidelijk aan vernieuwing toe. Isabelle glimlachte en draaide haar rode fiat 500 voorzichtig het plattelandsweggetje op. Luid knerpte het grind onder de banden. Het leek wel alsof hier nooit iemand overheen reed, zo egaal waren de steentjes verdeeld. Voorzichtig parkeerde ze haar auto op de plaats die daarvoor aangegeven was met een schuinstaand houten bordje. Om zich heen kijkend of ze iemand zag liep ze richting een klein gebouw achter het huisje. Dit zag er beter uit dan het oude huisje, maar was nog steeds slecht onderhouden. Ook daar stond weer in half afgebladderde, krullerige letters op de muur: Mary’s kruiden.
Ze liep om het huisje heen tot ze bij een ruime serre kwam. Er stond weinig meubilair in: een grote kast met ontelbaar veel potjes, een houten tafel met verschillende soorten stoelen eromheen, een werkbank bedekt met takjes, bloemetjes en oase en in de hoek een schildersezel waar een gedeeltelijk voltooid schilderij in heldere kleuren op stond. Op een van de stoelen zag ze een blonde man zitten. Hij leunde achterover, zichzelf tegen houdend met zijn voeten, die op de houten tafel lagen. Tussen zijn vingers hing losjes een sigaret. Hij keek haar met krullende mondhoek geïnteresseerd aan. De stoppels op zijn wangen en het net-uit-bed kapsel maakten dat hij iets nonchalants had. Voorzichtig opende ze de deur.
“Ik eehm… Ik wist niet hoe ik binnen moest komen?” zei Isabelle zachtjes in een poging haar aanwezigheid te verklaren. De man glimlachte scheef.
“Wat dacht je van door de deur?” luidde de spottende reactie. Zijn groene ogen met gouden spikkeltjes vertoonden pretlichtjes en in zijn wangen verschenen kuiltjes. Hij had smalle lippen die, nu ze een glimlach vormden, helderwitte tanden blootgaven. Hij zwierde elegant zijn benen van de tafel en stond op. In de afzakkende spijkerbroek en het strakke, leren jasje kwamen zijn gespierde armen en benen goed uit. Onmiddellijk voelde Isabel kriebels in haar onderbuik.
“Tja.. Natuurlijk,” zei ze vlug, balend van haar gebrek aan een bijdehanter antwoord en helemaal overdonderd door het voorkomen van de man. Hij grijnsde nogmaals licht spottend terwijl zijn keurende blik langzaam over haar lichaam gleed. Ze ging onwillekeurig staan in de houding waarvan ze wist dat haar slanke figuur het beste uitkwam. Hoge rode pumps, lange benen in een skinny jeans, een strak hemdje met een blouseje, lange blonde krullen en helderblauwe ogen. Ze glimlachte haar volmaakte tanden bloot. Hij trok bewonderend een wenkbrauw op.
“Je komt zeker voor Mary?” vroeg hij onverschillig in plaats van een reactie op haar uiterlijk te geven. Op dat moment kwam een vrij kleine vrouw in een vieze spijkerbroek en met een ouderwetse trui de serre in terwijl ze haar handschoenen uittrok.
“Nou ja! Wees niet zo onbeleefd en doe die sigaret uit! Hoe vaak moet ik het je nog zeggen?” riep ze geïrriteerd uit naar de man. Daarna toverde de vrouw een vrolijke lach op haar gezicht en liep met uitgestoken hand op Isabelle af.
“Sorry hoor, sommige mensen komen nooit van hun slechte gewoontes af. En dan ben ik daar de moeder van.” Ze zuchtte kort terwijl ze opnieuw een verwijtende blik naar de man achter haar wierp. “Maar welkom! Ik ben Mary en in deze serre en de tuin verbouw ik allerlei kruiden, zoals je waarschijnlijk al begrepen had uit het bord in de voortuin. Kan ik iets voor je doen of kom je alleen kijken?” De vrouw was niet de jongste meer, maar haar ogen straalden en ze bewoog zich energiek. Haar korte grijze haar stond recht op haar hoofd en ze had een zwarte veeg op haar wang, maar verder zag ze er goed uit. Behalve de lachrimpeltje om haar ogen was haar gebruinde huid vrij rimpelloos en egaal. Haar zoon lijkt op haar, schoot door het hoofd van Isabelle. De man stond in de deuropening te kijken hoe ze antwoordde dat ze alleen kwam kijken.
“Dat had je beter niet kunnen zeggen,” hoorde ze hem mompelen. En inderdaad, onmiddellijk begon Mary enthousiast te vertellen over wat ze met haar kruiden deed en wat de werkingen er van waren. Bovendien stond ze erop dat Isabelle een rondleiding zou krijgen. Hoewel het herfst was, stond er veel in haar tuin. Ze wees op de verschillende soorten kruiden en de patronen waarin ze geplant waren.
“Je zou het niet denken, maar ik ben hier het hele jaar door druk mee bezig. Bepaald onkruid laat ik groeien, dat kan hartstikke goed te gebruiken zijn. Alleen het giftige spul trek ik eruit. Kijk, daar heb je…” Isabel luisterde aandachtig, maar kon niet altijd haar aandacht erbij houden. Regelmatig gleden haar gedachten terug naar de jongeman. Zijn volmaakte figuur en gezicht deden haar naar hem hunkeren. Ze probeerde er niet te veel aandacht aan te besteden in de wetenschap dat ze hem waarschijnlijk toch nooit meer zou zien, maar hij was te aanbiddelijk.

[xILY.]

Hoihoi, ik vind het een leuk begin en ben benieuwd wat je er verder mee gaat doen!
Je schrijft leuk en ik blijf het verhaal zeker volgen!
Heb nu geen zin om je verhaal uit te pluizen op foutjes enzo, maar dat komt een andere keer wel! (:

Ga zo dooor!

[Saskjezwaard]

Ik had je verhaal al een tijdje geleden gelezen, maar had geen tijd om een reactie achter te laten door nano =) maar goed, nu ben ik een beetje inspiratieloos (lees: schrijfzinloos ), dus ga ik maar weer eens een paar verhalen langs. And you're the first

Er stond een houten bord met afgebladderde blauwe verf in de licht overwoekerde voortuin van een schattig oud huisje.
7 bijvoeglijke naamwoorden in 1 zin! Das best veel. Dat is eigenlijk het enige commentaar wat ik op je verhaal heb probeer een beetje te spelen met de hoeveelheid bijv nwen die je in je verhaal stopt, nu heb bij ongeveer elke zin wel een paar staan waardoor het best wel veel wordt. En te veel van die dingen kan geforceerd overkomen, dat je te graag de omgeving goed wil beschrijven waardoor je elk dingetje een karakteristiek meegeeft.
Oja, en nog een klein puntje....

Er stond een houten bord met afgebladderde blauwe verf in de licht overwoekerde voortuin van een schattig oud huisje. Het was half verzakt in de zachte grond waar deze streek om bekend stond, de deur hing scheef in zijn voegen en het rieten dak was duidelijk aan vernieuwing toe. Isabelle glimlachte en draaide haar rode fiat 500 voorzichtig het smalle plattelandsweggetje op. Luid knerpte het grind onder de banden. Het leek wel alsof hier nooit iemand overheen reed, zo egaal waren de steentjes verdeeld. Voorzichtig parkeerde ze haar auto op de plaats die daarvoor aangegeven was met een schuinstaand houten bordje. Om zich heen kijkend of ze iemand zag liep ze richting een klein gebouw achter het huisje. Dit zag er beter uit dan het oude huisje, maar was nog steeds slecht onderhouden. Ook daar stond weer in half afgebladderde, krullerige letters op de muur: Mary’s kruiden. Ze liep om het huisje heen tot ze bij een ruime serre kwam. Er stond weinig meubilair in: een grote kast met ontelbaar veel potjes, een grote houten tafel met verschillende soorten stoelen eromheen, een werkbank bedekt met takjes, bloemetjes en oase en in de hoek een schildersezel waar een gedeeltelijk voltooid schilderij in heldere kleuren op stond. Op een van de stoelen zag ze een blonde man zitten. Hij leunde achterover, zichzelf tegen houdend met zijn voeten, die op de houten tafel lagen. Tussen zijn vingers hing losjes een sigaret. Hij keek haar met krullende mondhoek geïnteresseerd aan. De stoppels op zijn wangen en het net-uit-bed kapsel maakten dat hij iets nonchalants had. Voorzichtig opende ze de deur.

Dit is een best wel groot stuk voor een alinea, je kunt het makkelijk in 2en verdelen. Maakt het wat aangenamer om te lezen

Maar dat was dan ook werkelijk het enige commentaar dat ik op je verhaal heb^^ ondanks mijn woorden van net over de overgedetailleerheid, mooi geschreven! Ik hou van details (natuurlijk in bepaalde mate ^^) en hier kon ik het me helemaal voor me zien. De man heeft al helemaal een bepaalde nonchalante uitstraling which I like dus ga zo door! En hoewel ik niet altijd een reactie achter zal laten, lees ik wel de hele tijd mee, dat je het weet^^ je begin is nml heel erg goed

[Allyn]

@xILY. dankje (:! ik heb het momenteel even heel erg druk met school, maar ik ga zeker snel weer verder schrijven. dat commentaar zie ik wel verschijnen dan
@saskjezwaard haha ja daar stoei ik nog een beetje mee.. heb ik wel vaker last van, maar komt idd omdat ik teveel omgeving wil beschrijven zodat ik voor mezelf een duidelijk plaatje heb.
ik zal het zometeen even veranderen, dat leest in het vervolg toch makkelijker (a)
bedankt voor het commentaar en complimenten !

[xILY.]

Mijn grootste punt was ook die alinea-verdeling die Saskia al aangaf hihi (:
Dus als je tijd hebt, schrijf je maar snel verder, dan komt het commentaar wel

[Allyn]

hier is dan mijn volgende stukje...
hopelijk is het wat jullie verwachtten na het inleidende stuk, maar ik weet van mezelf dat ik het beste ben in de prologen / beginnen van een verhaal wat er zomaar uitrolt.
daarna raak ik het nml meestal een beetje kwijt en denk ik tjaa wat moet ik nu verder met het verhaal?
dus commentaar is erg gewenst!

--------------------

Na een paar energieke uren rondleiding door de tuin van Mary, die veel groter bleek dan hij op het eerste gezicht leek door een aantal verborgen hoeken, zakte Isabelle vermoeid op een van de wankele stoelen in de serre neer. Mary kwam naast haar zitten.
“Het is vast niet niks, om de hele dag op zulke hoge schoenen te moeten lopen,” zei ze met een korte blik op de rode pumps waar Isabelle de hele tuin mee doorgeploeterd had. Deze zuchtte en glimlachte toen.
“Daar heb je helemaal gelijk in, maar ik ben bang dat het onderdeel is van mijn werk. Degenen die niet op torenhoge hakken ronddartelen lopen op van die ouderwetse instappers. Helaas geeft dat vrijwel meteen een onprofessionele indruk. De vrouwen op hakken worden over het algemeen meer gewaardeerd dan die op instappers. ” Ze haalde kort haar smalle schouders op. Mary knikte, maar aan de frons boven haar donkere wenkbrauwen en het lichte schudden met haar hoofd kon je zien dat ze er niets van begreep. Isabelle lachte zachtjes.
“Maar ach, je went eraan hoor. Het voelt voor mij nu heel onnatuurlijk om op platte schoenen te lopen.” Mary keek haar een beetje bevreemd aan.
“Dat kan toch nooit goed zijn?” vroeg ze verbaasd. Isabelle wist het niet. Ze had nog nooit iemand horen zeggen dat ze last van haar voeten had door alle dagen op hoge hakken door te brengen, dus ze nam aan dat het geen verschil maakte met op platte schoenen lopen.
“Volgens mij maakt het niet zoveel uit. Het is in ieder geval goed voor je kuitspieren,” grinnikte ze. Mary glimlachte terug en stond toen langzaam op terwijl ze haar stijve rug voorzichtig strekte.
“Tja, je kuitspieren kun je natuurlijk ook op andere manieren trainen. Lust je ook een kopje zelfgemaakte kruidenthee?” Isabelle knikte. Ondanks de lange wandeling door de prachtige tuin was ze flink afgekoeld. Vooral haar slanke handen met lange vingers konden wel wat verwarming gebruiken. Mary verdween door een kleine, houten deur in de serre en Isabelle greep deze gelegenheid dankbaar aan om snel even haar geliefde Iphone te controleren. Ze had er een hekel aan als mensen in het gezelschap van anderen gingen smsen, dus deed ze dat zelf ook nooit. Nadat ze vlug de nieuwe berichtjes had gelezen, kwam ze erachter dat ze hier helemaal geen bereik had. Zachtjes vloekte ze. De berichtjes waren allemaal al een paar uur geleden verstuurd en twee hadden dringend verzocht om antwoord. Ze stopte net gefrustreerd haar mobiel terug in haar oversized tas toen Mary weer binnenkwam met twee grappig beschilderde mokken dampende thee.
“Oei, wat is hier gebeurd in de tijd dat ik weg was? Toen ik ging was je lekker rustig en ontspannen en nu ben je helemaal gestrest!” Isabelle keek haar verrast aan. Hoe kon iemand nu zo snel een verschil opmerken?
“Ik kwam zonet erachter dat ik hier geen bereik heb, maar ik moet eigenlijk hoog nodig eventjes iemand bellen,” zei ze, een moeilijk gezicht trekkend. Mary glimlachte.
“Sjonge, waarom zijn die carrière mensen van tegenwoordig toch zo verschrikkelijk snel over hun toeren? Je mag me ook gewoon meteen vragen of je de telefoon hier mag gebruiken, hoor!” zei ze terwijl ze de kop thee aanreikte. Isabelle kreeg een kleur.
“O, maar zo bedoelde ik het niet! Ik had er nog niet eens aan gedacht…” Mary schoot in de lach.
“Wat zeg ik nu net? Doe maar rustig, al die spanning en stress is nergens voor nodig. Je moet het leven nemen zoals het is en er van genieten. Voor je het weet ben je oud en chagrijnig en kom je erachter dat je eigenlijk nooit hebt gedaan wat je nou precies wilde doen! Gewoon omdat je zo druk bezig was met al je toekomstige plannen, dat je vergat wat je op dat moment zelf aan het doen was. Dus haal diep adem, drink je thee en kom tot rust. Dan zal ik zo meteen die telefoon voor je halen.” Mary keek haar vriendelijk aan. Isabelle zuchtte en liet haar lichaam zich weer ontspannen. Ze rook aan de thee terwijl ze erin blies om hem te laten afkoelen.
“Het is kruidenthee met allerlei geneeslijke kruiden uit mijn tuin. Gezondere en lekkerdere thee zul je nergens vinden,” vertelde de vrouw tegenover haar enthousiast. Voorzichtig liet Isabelle wat thee tegen haar gestifte lip aankomen om te voelen hoe heet deze nog was. Daarna nam ze voorzichtig een klein slokje. De thee was inderdaad heerlijk, het leek wel of de smaak ontplofte in je mond om vervolgens al je smaakpapillen te masseren. Verrukt keek ze Mary aan.
“Heb je nog meer van deze thee? Ik zou heel graag wat van je kopen!” Mary grijnsde als antwoord en stond opnieuw op. Terwijl ze de thee en de telefoon ging pakken dronk Isabelle met gesloten ogen genietend van haar thee.
Plotseling hoorde ze voetstappen. Ze klonken niet zwaar, maar toch was ze er vrijwel meteen zeker van dat ze van een grote man moesten zijn. Haar simpele hart sprong een klein stukje omhoog voor het geval het de aantrekkelijke zoon van Mary mocht zijn. Een paar meter van haar vandaan werd wat verschoven. Niet veel later hoorde Isabelle zachte klanken uit een verre uithoek van de serre komen. Onbewust trok ze haar wenkbrauwen wat op. Onmiddellijk klonk er een schor gegrinnik vlak bij haar. Door de schrik viel ze bijna van haar wiebelige stoel en haar ogen gingen met een ruk open. Ze keek recht in de sarcastische, groene ogen van de jongeman.
“Ik wist wel dat je niet sliep. Iedereen wordt rustig van mijn moeders drug, maar slapen doen ze vrijwel nooit. Wat vind je van de muziek?” Peinzend richtte ze haar blik op een punt in de verte terwijl ze haar aandacht van de man naar de muziek verplaatste.
“Ik vind het een beetje saai, ben ik bang,” antwoordde ze stoïcijns. Hij grinnikte en liep naar de cd speler die samen met de takjes, blaadjes en oase op de werkbank stond. Rustig haalde hij de cd met langzame muziek eruit en pakte een verdwaalde van de werkbank. Nadat hij op ‘play’ had gedrukt draaide hij zich langzaam om, sloeg zijn gespierde armen over elkaar en keek haar met een schittering in zijn ogen afwachtend aan. Het was een paar minuten stilte, maar toen schalde er opeens hardrock door de ruimte. Isabelle schrok en liet bijna haar halfvolle mok thee vallen. Slechts een paar seconden later kwam Mary de serre binnen gerend met een kleine, zwarte telefoon en een zakje theeblaadjes.
“Wat denk je wel niet? Je bent niet de enige hier in huis! Wordt toch eens volwassen en houdt die muziek voor jezelf!” riep ze boos uit. Haar ogen spuwden vuur. De jongeman grinnikte en richtte zich tot Isabelle.
“Je dacht toch niet echt dat die langzame kwijlmuziek mijn stijl was?” vroeg hij spottend. Nog voor Isabelle had kunnen zeggen dat ze dat helemaal nooit had gezegd, had hij zich al op zijn hakkend omgedraaid en was hooghartig zijn kin in de lucht stekend weggelopen.
Mary zuchtte en schudde haar hoofd.
“Nogmaals, sommige mensen zijn hopeloos. Ik heb er al vaak over gedacht om hem de deur uit te schoppen, maar daarvoor houdt ik teveel van hem.” Ze slaakte nogmaals een zucht en stak toen de zak met thee en telefoon naar haar uit.
“Alsjeblieft, dan kun je even bellen. Neem er de tijd voor, ik ga even wat doen in mijn tuin. Roep me maar als je klaar bent.” Al weglopend bedacht ze zich nog iets en riep over haar schouder:
“O ja, de thee mag je voor niks hebben hoor! Omdat je zo’n leuke meid bent.” Isabelle bloosde. Als haar zoon er nu ook maar zo over dacht…

[-Maaike-]

Heey!

Leuk begin van je verhaal! Vooral die Mary heb je een leuk karakter gegeven! En ik vraag me af wat Isabel naar die plek brengt.
Ik heb niet echt inhoudelijke feedback voor je, maar ik ben wel heel benieuwd hoe het verder gaat

Groetjes Maaike