Hoi! Ik ben een verhaal aan het schrijven over, naja dat is nog geheim natuurlijk! In ieder geval is het nu nog niet meer dan een drama en heeft het nog niets met een andere wereld te maken. Echter wordt dit wel de bedoeling, vandaar dat dat ik hem hier plaats. Ik wil jullie laten weten dat ik dit verhaal schrijf met enorme inspiratie. Ookal lijkt het nu heel uitgerekt, ik doe mijn best! Ik loop al tijden met de wens om een verhaal te schrijven, en nu heb ik het gevoel dat ik het heb! Maar ik heb nu een eerste gedeelte en ik weet niet of het het wel waard is om door te schrijven. Kunnen jullie me please helpen? Hier is het! (En het kan er rommelig uitzien, in word ziet het er iig anders uit.
Het begin
Ze is erg bang. Steeds als ze haar ogen sluit zit ze vast in haar eigen gedachten. De droom die ze de afgelopen drie weken elke nacht heeft gehad, maakt haar erg onrustig. En wat ze ook doet, ze komt er maar niet af. Het lijkt allemaal nét echt.
Sarah heeft het er moeilijk mee. Ze is vreselijk moe, en durft haar ogen amper langer dan twee tellen te sluiten. Ze straalt de vermoeidheid uit. Enorme wallen onder haar ogen, haren als die van een zwerver en er geen enkel beetje productiviteit. Het enige waar ze aan kan denken is slaap. “Slaap, slaap, slaap” is wat ze hoort. Maar dat is niet wat ze moet horen. Ze zit in de les.
Zeer langzaam hoort ze iemand drie keer kloppen. Haar ogen schieten open en ze kijkt rond. De deur gaat open. “Pardon...” het is meneer Hudson, haar vertrouwenspersoon, “mag ik Sarah Patterson even lenen?”. Dit is intussen een dagelijks ritueel voor Sarah geworden. Dagelijks wordt ze door meneer Hudson het lokaal uit gehaald, zodat hij weer kan vragen of het allemaal wel goed gaat. Alle varianten komen aan bod. Familie, vrienden, vriendjes, beste vriendinnen, haar volleybalteam, of in het bijzonder; het overlijden van haar vader.
Na het vijf minuten lange gesprek met meneer Hudson loopt Sarah bijna al struikelend over haar eigen voeten zijn kantoortje uit. Ze loopt langzaam terug naar de les. Bedrijfseconomie, weet ze. Ze zit in de vijfde klas van de Havo op het Open Lyceum in Utrecht. Ze is niet populair, maar mensen kennen haar wel. Haar tweelingbroer Peter is namelijk een van de knapste en populairste jongens van de hele school. Veel mensen weten het echter niet, aangezien ze een twee-eiige tweeling zijn en ze dus totaal niet op elkaar lijken.
Sarah had lange rode haren, die ze vaak opstak. Puur uit luiheid, omdat ze ’s ochtends zo laat mogelijk op wilde staan. Haar ogen waren felblauw en ze had die, waar iedereen jaloers op zou zijn, volle lippen, die ze zo nu en dan accentueerde met felrode lippenstift.
Peter had in tegenstelling halflang bruin haar. Hij smeerde er altijd een halve pot gel in, aldus Sarah. Peter stond meestal twee uur van tevoren op om zijn haar te fatsoeneren. Zijn ogen waren groen en hij had een iets puntigere neus dan Sarah.
“Sarah!” hoort ze achter zich. Ze draait om. Het is haar broer.
“…. Peter? Ik dacht dat je nooit met mij gezien wilde worden hier op school?”
“ Dat klopt, maar dit is belangrijk. Erg belangrijk….”
Aan de toon te horen klonk het erg belangrijk. Peter gedraagt zich nooit zo. En hij wil al helemaal niet gezien worden met zijn tweelingzusje.
“… Kijk eens wie we hier hebben” onderbreekt Renske, de vriendin van Peter. “Peter, wat doe jij hier met die cavia?” ze refereerde naar Sarah’s warrige rode haren.
“Hey, iets meer respect voor mijn zus!” snauwt Peter.
“Je zus? Is deze cavia jou zus?”
“Ja, en ik ben er hartstikke blij mee, wil je nu weg gaan?”
Sarah wist niet waar ze moest kijken. Dit was geweldig! Nog nooit had ze dit verwacht van Peter. Dat wat hij wilde zeggen moest dan ook vast erg belangrijk zijn.
Met een arrogante blik loopt Renske weg. Als blikken konden doden was Peter nu zeker wel 3 keer dood geweest.
“Wow… Dat was lief Peter!” zegt Sarah met een brede lach
“Ja later, er is nu iets heel belangrijks. Net heb ik met de jongens… Geesten opgeroepen…”
“Je hebt wat?!” schreeuwt Sarah
“Ja, ik weet dat het dom was, maar er gebeurde iets heel vreemds”
“Wat gebeurde er dan? Wil ik dit wel horen?”
“Ja. Ik weet het zeker.” Peter’s toon werd nu nog serieuzer
Sarah wordt hier nogal angstig van. Zij heeft Peter nog nooit van haar leven, of hen leven zo serieus gezien. Hij is altijd de grappigste en de minst serieuze van de twee geweest.
“Ik denk dat ik in contact ben gekomen met pap.”
“… Oh nee.. van alle dingen wat je me aan kunt doen doe je dit? Klootzak!” Sarah schiet rood aan.
“Nee! Sarah! Ik meen dit echt! Er is echt wat gebeurd…”
“Ik wil hier niet over praten” schreeuwt ze. Met tranen in haar ogen rent ze weg naar het meisjes toilet. Onderweg botst ze tegen een meisje aan.
“…. Het spijt me zo erg!” zegt Sarah met tranen in haar ogen.
“Hey, zo erg is het toch ook niet! Je hoeft er niet voor te huilen, het is al goed.” Het meisje sluit Sarah langzaam in haar armen. Dit had ze gemist. Iemand die er voor haar was. Geen vader, moeder was veel aan het werk, haar broer had kapsones en zij was daar dan. Alleen. Ze had geen vrienden. Alleen dat soort vrienden waar je niks van hoeft te verwachten. De meeste vrienden had ze toch echt op het internet.
“Kom hier maar even zitten” zegt het meisje, terwijl ze wijst naar het bankje in de hal.
“Bedankt… Je bent vast nieuw..?” vraagt Sarah met een schorre stem.
“Hoezo?”
“Elke leerling hier weet dat je niet met mij gezien moet worden.” Zegt Sarah.
“Hey! Doe niet zo mal. Ik heet Iris. Ik kom hier vanuit Amsterdam. Ik woon hier sinds gisteren” zegt ze, terwijl ze haar pony herschikt.
Nu had Sarah tijd om haar te bekijken. Iris zag er zeker niet uit als een van Sarah’s zogenaamde vrienden. Dit zou een populair meisje moeten zijn. Ze had lange blonde haren, die vergezeld werden door een pony op haar voorhoofd. Haar ogen waren groen. Of blauw. Of in ieder geval iets daartussen. Haar huid was egaal en had een mooie kleur. Sarah werd jaloers.
“.. Hoi. Ik ben Sarah. Nog één keer, weet je zeker dat je niet bij mijn broer moet zijn?” Sarah wijst naar haar broer.
“Zó, is dat je broer? Wat een lekker ding! Maar nee. Ik ben al voorzien, dankjewel!” grinnikt ze.
“Dus Sarah, ik ben dus nieuw sinds vandaag, zou jij me misschien rond willen leiden?”
“Dat lijkt me heel leuk! Maar ik heb eigenlijk les nu. Ik kan je straks wel na deze les rondleiden? Dan ben ik vrij.” Waarna ze verlegen lacht.
“Is prima! Dan zie ik je straks?”
“Oke, later!”
“- Later!”
Sarah staat op en wordt plots heel licht in haar hoofd. Alles wordt wazig en ze heeft zichzelf niet meer onder controle. “Uuughh…” is het enige wat ze nog kan zeggen voordat ze op haar knieën valt. Ze hoort wat dof gegil, en een grote stilte.
Zwart. Dat is alles wat ze nu ziet. Ze kan niets, ze zit vast, en kan niet bewegen. Alles wat ze nu wil is wakker worden! Ze moedigt haarzelf aan om haar ogen te openen, maar niets werkt. Dit is wat ze wilde voorkomen. Ze wilde deze droom niet herbeleven.
Sarah haalde het proces alvast in haar hoofd. Zij en Peter lopen door de straat, worden achtervolgd en vervolgens gevangen genomen om nooit meer terug te komen. Waarheen? Geen idee. Het was in ieder geval anders.
Maar deze droom begint al anders. Ze ziet een meisje, maar deze keer herkent ze haar. Het is Iris! Ze lacht en pakt Sarah’s hand.
De goden van Avaluw
Heey!
Het is helemaal niet bar slecht! Het is een goed begin van een verhaal
Tip: je geeft in je eerste stuk best veel informatie, wat je ook later in je verhaal naar voren kan laten komen. Hierdoor kan je verhaal spannender worden, zo hoeft de lezer nog niet te weten hoe de vader om het leven is gekomen. Wel doe je dit heel goed bij het stukje dat Sarah zegt dat niemand met haar gezien wil worden, maar niet verteld waarom
Ga zo door! Ben benieuwd naar het volgende stukje!
Groetjes Maaike
Het is helemaal niet bar slecht! Het is een goed begin van een verhaal
Tip: je geeft in je eerste stuk best veel informatie, wat je ook later in je verhaal naar voren kan laten komen. Hierdoor kan je verhaal spannender worden, zo hoeft de lezer nog niet te weten hoe de vader om het leven is gekomen. Wel doe je dit heel goed bij het stukje dat Sarah zegt dat niemand met haar gezien wil worden, maar niet verteld waarom
Ga zo door! Ben benieuwd naar het volgende stukje!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Het volgende stukje.
“Alles komt goed.” Fluistert ze, terwijl ze met een serieuze blik naar Sarah kijkt.
“Hoe bedoel je? Wat komt er goed?” vraagt Sarah.
“Alles op de andere wereld, alle oorlogen, ontevredenheid. Het gaat jullie lukken.”
“… Andere wereld? Hoe bedoel je?”
Plotseling veranderd de omgeving. “Sarah? Sarah!” vervolgt Iris, deze keer met een mannelijke stem.
“Sarah! Sarah!”
Ze opent haar ogen. Ze is wakker. Het eerste wat ze herkent is Peter’s silhouet en die van haar moeder. “Wat is er gebeurd?” vraagt ze verward. “Je bent flauwgevallen op school. Peter vond je, en heeft mij toen opgebeld. Toen ben ik zo snel mogelijk vanuit werk naar hier gekomen, en ben je naar het ziekenhuis gebracht.” Zegt haar moeder. Ze heeft gelijk. Sarah hoort het irritante gepiep van de hart monitor, ze ruikt die bekende ziekenhuis geur, en ziet op datzelfde moment een man in een witte jas aan komen lopen.
“Hallo Sarah. Ik ben arts Bailey. Hoe voel je je?”
“Lichthoofdig, verward.. Ik heb een vreemde droom gehad.”
“Dat weten we” zegt de arts. Hij knikt terwijl hij vervolgt; “je had andere symptomen dan die van iemand die flauw valt. We hebben zo snel mogelijk een scan uitgevoerd en geconstateerd dat je vreemde neurologische patronen hebt.”
“.. En nu in het Nederlands?” zegt Sarah, terwijl haar broer zachtjes lacht.
“Je breingolven zijn anders dan normaal. Het was net alsof je in een korte coma was. Het is heel zeldzaam en we moeten je hier houden voor verder onderzoek.”
De arts vervolgt zijn verhaal. Veel in het medische jargon. Het is niet te volgen. Vooral vlak na Sarah’s korte knock-out. Na wel tien héle minuten die wel uren leken te duren gaat de arts weg.
“Wij gaan ook, Sarah. We zien je morgen weer!” zegt Peter.
“Wat? Waar gaan jullie heen? Jullie kunnen me toch niet alleen laten?!”
“Het bezoekuur is voorbij. De artsen hebben gevraagd of we weg wilden gaan.”
“.. Oké. Maar wel terug komen hé?”
“Prima”
Peter geeft zijn favoriete zus een grote knuffel en ze krijgt een kus op haar voorhoofd van haar moeder.
Nu is het stil. Het enige wat ze hoort is de hart monitor. Gaat haar hartslag nou steeds sneller of langzamer? Ze concentreert zich erop. Ze kan immers nog niet slapen, omdat ze net van een zogenaamde “coma” wakker is geworden. Ze is erg bang om het nog eens te herbeleven.
Dan wordt er op de deur geklopt. Het is Iris.
“Hey Sarah. Wat deed je? Ik schrok me dood!” zegt Iris met een bezorgde stem, waarna ze een reep chocolade uit haar tas haalt. “Hier, voor jou. Vertel het niet aan de dokters, haha!”
“Wat lief! Dankjewel. Maar wat doe je hier? Het bezoekuur is toch voorbij?”
“Dat klopt. Maar niet voor mij.”
Sarah schiet in de lach.
“Haha, maar voel je je goed?”
“Ja gaat wel…” zegt Sarah, “… maar ik droomde over jou.”
“… wat? Wanneer?”
“Net. Vanmiddag. Toen ik flauw viel dacht ik in dezelfde droom te komen waar ik de afgelopen tijd al vreselijk last van heb. Maar nu droomde ik over jou”
“..Wat gebeurde er dan?” vraagt Iris kortaf.
“Uhhh.. Het is vreemd. Jij probeerde me gerust te stellen, over iets op een andere wereld en een oorlog en…”
“Hahah! Doe niet zo gek! Zoiets kan toch niet.” zegt Iris snel tussendoor. “Zeg, ik moet gaan, nou doeg!” ze knuffelt Sarah en loopt dan snel weg.
De Avanen
“Sarah, sta is op! Straks kom je te laat.” Ze voelt een kussen tegen haar hoofd geslagen worden.
Het is nu al 2 weken geleden dat ze voor het laatst op school is geweest. De artsen konden niets vinden en hebben haar uit het ziekenhuis ontslagen. En nu is het weer haar eerste schooldag.
“Heb je goed geslapen?” vraagt haar moeder.
“Gaat wel.”
“Nog steeds last van die rare droom?”
“Nee.” Loog ze. Haar dromen waren erger geworden. Sinds ze Iris voor het eerst ontmoette zat zij er steeds in. En het feit dat Iris na de confrontatie niet meer op visite is geweest, maakte alles niet beter.
“Oké nou goed, ik ga naar beneden en smeer brood voor je. Maak je je even klaar? Je hebt nog twintig minuutjes?”
“Is goed mam”
Maar vlak voordat ze op wil staan wordt ze alweer geroepen. Dit keer door haar broer.
“Sarah? Ik moet je nu echt wat vertellen.”
“Wat? Het gaat toch niet over dat gedoe van papa en dat geestenopgeroep”
“.. Nou.. Gedeeltelijk.”
“Ik heb hier geen zin in.” Ze staat op.
“Nee wacht!” Peter pakt haar bij haar arm, en kijkt haar aan. “Alsjeblieft. Laat me je dit vertellen. Ik zit hier zo lang mee, ik wilde je het vertellen maar aangezien je al zo ziek was wou ik je geen rare gevoelens bijbrengen.”
“Oké. Vooruit. Al bijna klaar..?” zegt ze met een ongeduldige toon.
“De samengevatte versie dus. Ik heb gelogen. Ik heb geen geesten opgeroepen met vrienden. Ik wou het minder vreemd laten lijken op die manier. Maar goed, ik heb dus denk ik contact gehad met papa en…”
“.. en wat? Hoe heb je contact gehad?”
“Net zoals jij contact hebt met wat anders. Ik droom elke avond over papa. Het lijkt net echt. Ik zie hoe hij door die twee jongens voor de trein wordt gegooid.”
“Peter! Dit is walgelijk!”
“Denk je dat ik het leuk vind? Denk je dat ik er op kick hoe pap weer door die twee mannen in elkaar wordt geslagen en vervolgens voor de trein wordt gegooid? Hoe kun je denken dat ik daarom vraag?” de tranen schieten in zijn ogen.
“.. Oké.” Zegt Sarah, waarna ze vervolgt met een zucht; “kan het niet gewoon iets te maken hebben met het verwerkingsproces? Ik denk ook vaak genoeg aan papa, maar na acht jaar …”
“Nee wacht” zegt Peter. “Dit is zeker geen gewone droom. Ik zie de twee mannen die het misschien gedaan kunnen hebben. Die voldoen aan het signalement. Twee blanke lange mannen, beide in de 40, vreemd postuur. Maar dat is niet het enige. Ze handelen op zo’n manier.. Het lijkt niet van deze wereld. En de kracht waarmee ze pap voor de trein gooien.. Het is niet menselijk”
“Dus wacht. Ik droom over een meisje die me verteld over dat het goed komt met de oorlog op de andere wereld, en jij droomt over onmenselijke krachten?”
Ze zijn stil.
“We praten hier straks over door.” Zegt Sarah. “Ik moet me nu klaarmaken voor school, ik heb nu intussen nog.. Oh nee! Nog 5 minuten!”
Eenmaal op school aangekomen loopt ze naar het lokaal. Het voelt vreemd om er weer te zijn. Iedereen kijkt haar aan. Ze probeert zo min mogelijk van iedereen aan te trekken en loopt naar het lokaal.
“Oké mensen, we hebben een nieuwe freak in de klas. Het is Sarah Patterson.”. Sarah herkent de stem. Het is die diepe bijna-mannelijke vrouwenstem van Renske. Ze kijkt haar aan.
“Hé, doe eens normaal idioot!” schreeuwt Iris terwijl ze Renske met de meest bedreigende blik aankijkt. Renske opent haar mond om iets te zeggen, net als de leraar eraan komt.
“Een hele goedemorgen. Wij gaan lekker bezig met economie!”. De dag vliegt voorbij.
“Alles komt goed.” Fluistert ze, terwijl ze met een serieuze blik naar Sarah kijkt.
“Hoe bedoel je? Wat komt er goed?” vraagt Sarah.
“Alles op de andere wereld, alle oorlogen, ontevredenheid. Het gaat jullie lukken.”
“… Andere wereld? Hoe bedoel je?”
Plotseling veranderd de omgeving. “Sarah? Sarah!” vervolgt Iris, deze keer met een mannelijke stem.
“Sarah! Sarah!”
Ze opent haar ogen. Ze is wakker. Het eerste wat ze herkent is Peter’s silhouet en die van haar moeder. “Wat is er gebeurd?” vraagt ze verward. “Je bent flauwgevallen op school. Peter vond je, en heeft mij toen opgebeld. Toen ben ik zo snel mogelijk vanuit werk naar hier gekomen, en ben je naar het ziekenhuis gebracht.” Zegt haar moeder. Ze heeft gelijk. Sarah hoort het irritante gepiep van de hart monitor, ze ruikt die bekende ziekenhuis geur, en ziet op datzelfde moment een man in een witte jas aan komen lopen.
“Hallo Sarah. Ik ben arts Bailey. Hoe voel je je?”
“Lichthoofdig, verward.. Ik heb een vreemde droom gehad.”
“Dat weten we” zegt de arts. Hij knikt terwijl hij vervolgt; “je had andere symptomen dan die van iemand die flauw valt. We hebben zo snel mogelijk een scan uitgevoerd en geconstateerd dat je vreemde neurologische patronen hebt.”
“.. En nu in het Nederlands?” zegt Sarah, terwijl haar broer zachtjes lacht.
“Je breingolven zijn anders dan normaal. Het was net alsof je in een korte coma was. Het is heel zeldzaam en we moeten je hier houden voor verder onderzoek.”
De arts vervolgt zijn verhaal. Veel in het medische jargon. Het is niet te volgen. Vooral vlak na Sarah’s korte knock-out. Na wel tien héle minuten die wel uren leken te duren gaat de arts weg.
“Wij gaan ook, Sarah. We zien je morgen weer!” zegt Peter.
“Wat? Waar gaan jullie heen? Jullie kunnen me toch niet alleen laten?!”
“Het bezoekuur is voorbij. De artsen hebben gevraagd of we weg wilden gaan.”
“.. Oké. Maar wel terug komen hé?”
“Prima”
Peter geeft zijn favoriete zus een grote knuffel en ze krijgt een kus op haar voorhoofd van haar moeder.
Nu is het stil. Het enige wat ze hoort is de hart monitor. Gaat haar hartslag nou steeds sneller of langzamer? Ze concentreert zich erop. Ze kan immers nog niet slapen, omdat ze net van een zogenaamde “coma” wakker is geworden. Ze is erg bang om het nog eens te herbeleven.
Dan wordt er op de deur geklopt. Het is Iris.
“Hey Sarah. Wat deed je? Ik schrok me dood!” zegt Iris met een bezorgde stem, waarna ze een reep chocolade uit haar tas haalt. “Hier, voor jou. Vertel het niet aan de dokters, haha!”
“Wat lief! Dankjewel. Maar wat doe je hier? Het bezoekuur is toch voorbij?”
“Dat klopt. Maar niet voor mij.”
Sarah schiet in de lach.
“Haha, maar voel je je goed?”
“Ja gaat wel…” zegt Sarah, “… maar ik droomde over jou.”
“… wat? Wanneer?”
“Net. Vanmiddag. Toen ik flauw viel dacht ik in dezelfde droom te komen waar ik de afgelopen tijd al vreselijk last van heb. Maar nu droomde ik over jou”
“..Wat gebeurde er dan?” vraagt Iris kortaf.
“Uhhh.. Het is vreemd. Jij probeerde me gerust te stellen, over iets op een andere wereld en een oorlog en…”
“Hahah! Doe niet zo gek! Zoiets kan toch niet.” zegt Iris snel tussendoor. “Zeg, ik moet gaan, nou doeg!” ze knuffelt Sarah en loopt dan snel weg.
De Avanen
“Sarah, sta is op! Straks kom je te laat.” Ze voelt een kussen tegen haar hoofd geslagen worden.
Het is nu al 2 weken geleden dat ze voor het laatst op school is geweest. De artsen konden niets vinden en hebben haar uit het ziekenhuis ontslagen. En nu is het weer haar eerste schooldag.
“Heb je goed geslapen?” vraagt haar moeder.
“Gaat wel.”
“Nog steeds last van die rare droom?”
“Nee.” Loog ze. Haar dromen waren erger geworden. Sinds ze Iris voor het eerst ontmoette zat zij er steeds in. En het feit dat Iris na de confrontatie niet meer op visite is geweest, maakte alles niet beter.
“Oké nou goed, ik ga naar beneden en smeer brood voor je. Maak je je even klaar? Je hebt nog twintig minuutjes?”
“Is goed mam”
Maar vlak voordat ze op wil staan wordt ze alweer geroepen. Dit keer door haar broer.
“Sarah? Ik moet je nu echt wat vertellen.”
“Wat? Het gaat toch niet over dat gedoe van papa en dat geestenopgeroep”
“.. Nou.. Gedeeltelijk.”
“Ik heb hier geen zin in.” Ze staat op.
“Nee wacht!” Peter pakt haar bij haar arm, en kijkt haar aan. “Alsjeblieft. Laat me je dit vertellen. Ik zit hier zo lang mee, ik wilde je het vertellen maar aangezien je al zo ziek was wou ik je geen rare gevoelens bijbrengen.”
“Oké. Vooruit. Al bijna klaar..?” zegt ze met een ongeduldige toon.
“De samengevatte versie dus. Ik heb gelogen. Ik heb geen geesten opgeroepen met vrienden. Ik wou het minder vreemd laten lijken op die manier. Maar goed, ik heb dus denk ik contact gehad met papa en…”
“.. en wat? Hoe heb je contact gehad?”
“Net zoals jij contact hebt met wat anders. Ik droom elke avond over papa. Het lijkt net echt. Ik zie hoe hij door die twee jongens voor de trein wordt gegooid.”
“Peter! Dit is walgelijk!”
“Denk je dat ik het leuk vind? Denk je dat ik er op kick hoe pap weer door die twee mannen in elkaar wordt geslagen en vervolgens voor de trein wordt gegooid? Hoe kun je denken dat ik daarom vraag?” de tranen schieten in zijn ogen.
“.. Oké.” Zegt Sarah, waarna ze vervolgt met een zucht; “kan het niet gewoon iets te maken hebben met het verwerkingsproces? Ik denk ook vaak genoeg aan papa, maar na acht jaar …”
“Nee wacht” zegt Peter. “Dit is zeker geen gewone droom. Ik zie de twee mannen die het misschien gedaan kunnen hebben. Die voldoen aan het signalement. Twee blanke lange mannen, beide in de 40, vreemd postuur. Maar dat is niet het enige. Ze handelen op zo’n manier.. Het lijkt niet van deze wereld. En de kracht waarmee ze pap voor de trein gooien.. Het is niet menselijk”
“Dus wacht. Ik droom over een meisje die me verteld over dat het goed komt met de oorlog op de andere wereld, en jij droomt over onmenselijke krachten?”
Ze zijn stil.
“We praten hier straks over door.” Zegt Sarah. “Ik moet me nu klaarmaken voor school, ik heb nu intussen nog.. Oh nee! Nog 5 minuten!”
Eenmaal op school aangekomen loopt ze naar het lokaal. Het voelt vreemd om er weer te zijn. Iedereen kijkt haar aan. Ze probeert zo min mogelijk van iedereen aan te trekken en loopt naar het lokaal.
“Oké mensen, we hebben een nieuwe freak in de klas. Het is Sarah Patterson.”. Sarah herkent de stem. Het is die diepe bijna-mannelijke vrouwenstem van Renske. Ze kijkt haar aan.
“Hé, doe eens normaal idioot!” schreeuwt Iris terwijl ze Renske met de meest bedreigende blik aankijkt. Renske opent haar mond om iets te zeggen, net als de leraar eraan komt.
“Een hele goedemorgen. Wij gaan lekker bezig met economie!”. De dag vliegt voorbij.
Etiennuh.
Heey!
Goed vervolg van je verhaal
Ik vind dat je op een leuke manier die andere wereld laat doorschemeren, door middel van die dromen.
Ik heb geen inhoudelijke feedback voor je
Groetjes Maaike
Goed vervolg van je verhaal
Ik vind dat je op een leuke manier die andere wereld laat doorschemeren, door middel van die dromen. Ik heb geen inhoudelijke feedback voor je
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...