Zonder vriendin

[iCharlie]

Hallo , mijn verhaal heet 'Zonder vriendin' en het past zeker in dit forum omdat het ook wel een ernstig verhaal is...


Zonder vriendin

Proloog

Ik wachtte in de wachtkamer. Ik wist niet waar ik op wachtte, het was zo onduidelijk. Ik hoorde stemmen, hoorde gehuil, hoorde geschreeuw. Uiteindelijk verlos de dokter mij uit mijn leiden en verwees mij naar kamer 13.
Daar lag Maggie, ineen gekropen en met ogen zo zwart als roet. Ik keek naar haar en ze zweette. ‘Help me alsjeblieft Rose!’ dat schreeuwde ze, maar ik wist niet wat ik kon doen, ik kon alleen maar huilen.

1.
De vogels floten, de zon scheen en het was een heerlijke zaterdagochtend. Net een week school achter de rug, en dan nu lekker het begin van een mooi en zonnig weekend. Dat voorspelde ze in het weerjournaal tenminste. Er zal geen wolkje aan de lucht komen en de zon zou de temperatuur laten stijgen tot wel 30 graden.
Ik hoorde mijn moeder roepen dat het tijd was om uit bed te komen, maar het was nog zo vroeg! Ik keek op mijn klok en zag dat het al 11 uur was. Achja, zo vroeg was het eigenlijk niet…
Ik wurgde met tegenzin mijn laken van mij af en stapte in mijn sloffen.
Beneden aangekomen zette ik de thee klaar. Mijn moeder gaf mij een ochtendzoen en ze was al druk in de weer met haar werk. ‘Kan je eens een keer ergens anders aan denken? Het is weekend hoor!’ schreeuwde ik. Ik haat ochtenden altijd, vooral als mama al zo druk is met haar werk en nog wel in het weekend!
‘Lieverd, voor jou is het weekend, maar als je volwassen bent dan is het leven heel anders. Je hebt dan op andere dagen vrij’ zei ze.
‘Maar je verpest mijn ochtend’ zei ik slaperig.
‘Kom op, ontbijt wat en spreek vanmiddag eens lekker met vriendinnen af’ zei mama en ze keek me aan alsof ze het beste idee van Nederland zojuist net bedacht had om mij te vermaken.
‘Oké, oké. Hou jij je maar lekker bezig met dat werk van je’ riep ik lacherig. Ach, ze was ook de slechtste moeder niet.

Ik schrok me dood, het licht stond op rood! Ik was vrolijk aan het sms’en met Jenny toen ik ineens doorkreeg dat ik niet goed op het verkeer lette.
‘Rose!’ riep een bekende stem.
Ik draaide me om en zag dat het Mia was.
‘Oh hoi Mia!’ zei ik vrolijk.
‘Ik ga naar de volleybal training, ik zit in de selectie!’ ze stak haar duim omhoog.
‘Wat knap!’ riep ik terug.
Een man achter ons waarschuwde me dat het licht groen was en lacherig fietste Mia en ik verder.

Mia nam de bocht naar links en ik fietste rechtdoor nadat ik gedag had gezegd. Ik stopte voor Maggie’s huis. Ik zag dat de gordijnen nog dicht waren, Maggie was vast en zeker alleen thuis.
Als Maggie alleen thuis was, dan was ze zo lui dat ze niets deed.
De deur ging open, waarschijnlijk had Maggie mij al gezien.
‘Rose, wat fijn om je te zien!’ zei ze lacherig.
‘Ja, ik had zin om iets met jou te gaan doen vandaag’ zei ik en tegelijker tijd begroette ik Maggie door haar een knuffel te geven.
‘Oké, naar de stad?’ vroeg ze, al gapend.
‘Lijkt me leuk, maar mag ik misschien binnenkomen?’ zei ik lacherig. Maggie knikte en huppelend liep ze naar binnen.

[-Maaike-]

Heey!

Je wekte gelijk mijn interesse met de proloog, heel goed! Ik ben heel erg benieuwd wat er Maggie is gebeurd.
In het eerste hoofdstuk heb je een hele ontspannen sfeer beschreven ik vraag me dan ook af waar en hoe het zal fout gaan. Je schrijfstijl leest trouwens lekker weg

Een paar feedbackpuntjes:

Uiteindelijk verlos de dokter mij uit mijn leiden en verwees mij naar kamer 13.

In de verleden tijd wordt 'verlossen' "verloste"

Ik haat ochtenden altijd, vooral als mama al zo druk is met haar werk en nog wel in het weekend!

Je eerste hoofdstuk is helemaal in de verleden tijd, behalve deze zin

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

[iCharlie]

@Maaike, wat leuk dat je meeleest ;]. Ja, iedereen kan fouten maken, bedankt dat je die eruit hebt gehaald!

Ik post nu even een stukje, snel na het vorige maar volgende week post ik de hele week niets, dus hier kunnen jullie wel zoet mee zijn denk ik ^^


Samen met Maggie liep ik door de stad. Maggie wees van de ene winkel naar de ander, enthousiast was ze! We liepen tot slot een ijszaak binnen, die al in een kerstsfeer hing. Je zag lampjes, die verschillende kleuren lieten zien en je zag al een kerstboom staan. Maggie moest natuurlijk weer een opmerking maken.
‘Jemig, ze moeten er altijd als de kippen bij zijn, nog even en we kunnen spulletjes voor volgend jaar kerst gaan neerleggen…’ zei Maggie.
Ik knikte, alsof ik het met haar eens was en moest even grinniken. Maggie was erg vrolijk vandaag, zoals ze elke dag was. Al haalde ze een slecht cijfer op school, ze bleef vrolijk. Laatst haalde ze een 3,5 voor Nederlands. Maggie was heel relaxt en zei: ‘Ach wat kan mij het schelen.’
‘Zullen we nog even naar de H&M gaan?’ vroeg Maggie, fluitend en al.
‘Mag, ik ben moe’ zei ik dramatisch. Ja, als je met Maggie op stap gaat is het echt niet lang uit te houden!
‘Zeur niet zo mens, ik heb kleding nodig!’ riep Maggie.
Ik keek naar alle tassen die Maggie vast had. Op de ene tas stond ‘The Sting’ op de andere tas C&A en op een andere tas stond ‘CoolCat’. Ik zuchtte.
‘Oké goed dan. Maar alléén naar H&M!’ zei ik zuchtend.
Maggie glimlachte en ze liep al een stukje vooruit, ik kon haar haast niet bijhouden!

Toen ik Maggie een knuffel had gegeven en ik de hoek om fietste, kwam ik Mia weer tegen.
‘En, hoe was jou dag?’ vroeg ze opgewekt.
‘Mwah’ zei ik zuchtend, ik was echt moe.
‘Volgende week mag ik mee doen aan de kampioenschappen van Nederland!’ zei Mia, bijna zo hard dat de mensen aan de overkant van de straat het konden horen.
‘Wat gaaf!’ zei ik glimlachend.
Mia knikte en keek dromerig voor zich uit.
‘Stel je voor, als ik die kampioenshappen win met mijn team dan wordt ik misschien wel beroemd!’ zei Mia dromerig.
‘Jaja, maar dat zien we dan wel weer’ zei ik zuchtend.
‘Is er iets?’ vroeg Mia verbaasd.
‘Nee, ben gewoon een beetje moe’ zei ik.
‘Oké, ik moet snel naar huis ik ga het goede nieuws aan mijn ouders vertellen! En wat zal Berta opkijken als ze hoort dat ik wel in de kampioenschappen kom!’ Mia fietste snel naar de overkant van de straat, wiebelend op haar zadel en fluitend.

Ik gooide mijn tasje van de Kruidvat neer en plofte op de bank. Ik zapte wat op tv, maar er was zoals gewoonlijk niets. Ik hoorde de voordeur.
‘Hallo schat!’ hoorde ik mama uit de gang roepen.
‘Hallo!’ riep ik terug, terwijl ik verder zapte.
‘En, leuke dag gehad?’ vroeg mama enthousiast, die haar schoenen uittrok en naast mij neerplofte.
‘Gaat’ zei ik.
‘Nou, je zal het niet geloven maar de afdeling waar ik op werk heeft ervoor gezorgd dat we een weekje naar Kreta kunnen!’ zei mama en ze glimlachte breed.
‘Wat leuk!’ zei ik, zo enthousiast mogelijk. Natúúrlijk, ga maar een weekje weg. Ik zorg wel voor mezelf. Pff.
‘Ja, over twee weken al! Oh lieverd, je weet niet hoe blij ik ben! Eindelijk een beetje ontspanning en ik ben nog nooit naar Griekenland geweest!’ zei mama, ze was echt helemaal door het dollen heen. Ze was zo blij. Ik kon helemaal niet blij zijn. Ik stond op en glimlachte.

[Saskjezwaard]

Oh noes, weer een Rose! Is een hele populaire naam haha xD
Even de paar spellings- en schoonheidsfoutjes eruit gepikt^^

Uiteindelijk verlos de dokter mij uit mijn leiden en verwees mij naar kamer 13.

leiden betekent doen gaan ; rondvoeren; besturen. Ik denk dat je lijden bedoelt =) en natuurlijk moet verlos verloste zijn

Ik keek naar haar en ze zweette.

Nu lijkt het alsof ze zweet doordat Rose naar haar kijkt, weet niet of dat de bedoeling was?

Mooie proloog, maakt zeker nieuwsgierig!

De vogels floten, de zon scheen en het was een heerlijke zaterdagochtend.

Even streng zijn, maar ik vind dit een beetje... cliché. Ik weet zeker dat je iets veel beters weet te verzinnen wat de sfeer zelfs mooier weergeeft.

Dat voorspelde ze in het weerjournaal tenminste.

Volgens mij moet dit voorspelden zijn omdat je er niet echt een persoon bijnoemt.

Ik hoorde mijn moeder roepen dat het tijd was om uit bed te komen, maar het was nog zo vroeg!

Ik denk dat het mooier staat als je de moeder echt zou laten roepen in plaats van te beschrijven dat de hp haar hoort roepen. Zo krijg je een actievere tekst

Ik keek op mijn klok en zag dat het al 11 uur was.

cijfers graag voluit schrijven, staat mooier

‘Kan je eens een keer ergens anders aan denken? Het is weekend hoor!’ schreeuwde ik. Ik haat ochtenden altijd, vooral als mama al zo druk is met haar werk en nog wel in het weekend!

Ik vind dit een beetje een abrupte overgang, ik als lezer heb helemaal geen idee dat dit eraan komt. Voor mijn gevoel is je hp gewoon wakker en niet chagrijnig. Als je hp een ochtendhumeur is kun je dat beschrijven door kleine dingetjes die tegenzitten, hoe ze bv. brommend naar beneden stampt, hoe ze haar sloffen niet kan vinden etc.
En het is zeker abrupt als je daarna de hp slaperig iets laat zeggen, dat klopt niet helemaal

‘Rose!’ riep een bekende stem.
Ik draaide me om en zag dat het Mia was.
‘Oh hoi Mia!’ zei ik vrolijk.
‘Ik ga naar de volleybal training, ik zit in de selectie!’ ze stak haar duim omhoog.
‘Wat knap!’ riep ik terug.

Het valt me op dat je veel uitroeptekens gebruikt, zeker in gesprekken. Die kun je ook gewoon vervangen door komma's, door de 'riep' bij bv de laatste zin geef je eigenlijk al aan dat je hp het hard vertelt. Uitroeptekens hebben naar mijns inzien meer effect als je ze maar sporadisch gebruikt, dan komen ze harder aan, om het zo maar te zeggen ^^

Ik stopte voor Maggie’s huis. Ik zag dat de gordijnen nog dicht waren, Maggie was vast en zeker alleen thuis.

Het valt me ook op dat je heel vaak de zin met 'ik' begint, wat na een tijdje niet meer echt mooi staat. Afwisseling is de sleutel! Als ik in de ik-persoon schrijf, heb ik mezelf opgelegd dat er hoogstens twee zinnen met 'ik' mogen beginnen, miss ook een handig handvat voor jou? En door de zin iets om te gooien kun je de 'ik' er meestal al uit vissen. bv.:
Ik stopte voor Maggie’s huis, waar de gordijnen nog dicht waren. Maggie was vast en zeker alleen thuis.

En miss nog iets waar je op moet letten, je hebt nu telkens hele kleine fragmenten verhaal, het zou mooier zijn als je deze iets uit kunt werken zodat ze met elkaar verbinden. Dan krijg je meer één geheel, nu zijn het nog losse stukjes die toevallig achter elkaar komen.

Ow, trouwens, nog op reactie op Maaike, volgens mij kan deze zin wel: Ik haat ochtenden altijd, vooral als mama al zo druk is met haar werk en nog wel in het weekend!
Omdat het nu is en eigenlijk altijd zo is, mag het tegenwoordige tijd zijn. Volgens mij is dat één van de uitzonderingen in vt.

Ik knikte, alsof ik het met haar eens was en moest even grinniken.

Alsof? Dan is ze het er dus eigenlijk niet mee eens. Waarom niet? (ghehe, mierenneukerij xD)

‘Zullen we nog even naar de H&M gaan?’ vroeg Maggie, fluitend en al.
‘Mag, ik ben moe’ zei ik dramatisch. Ja, als je met Maggie op stap gaat is het echt niet lang uit te houden!
‘Zeur niet zo mens, ik heb kleding nodig!’ riep Maggie.

3x Maggie en 1 keer Mag. Is dat niet een beetje veel voor zo'n klein stukje waar Maggie de enige andere persoon is naast de hp? Afwisseling....
En het valt me ook op dat je elke keer
"Blablabla," zei Maggie.
"Blablabal," zei ik terug.
Je hoeft niet elke keer aan te geven wie iets zegt, na een tijdje heeft de lezer dat door en wordt het irritant om het telkens te lezen. Tja, weer de afwisseling xD Dat kun je op 2 manieren doen, waarvan ik persoonlijk nummer 2 het mooiste vind:
1. "Hé, Rose, jij ook hier?" vroeg Maggie die aan kwam fietsen.
"Ja, ik had eigenlijk wel zin in een ijsje."
Ze liet haar blik naar de lucht glijden die er donker uitzag. Ik keek ook omhoog en voelde gelijk de rillingen opkomen. Het was misschien niet echt het weer voor een ijsje, maar ik had er zo'n zin in!
"Hm, vind je het niet een beetje koud?"

Of

2. "Hé, Rose, jij ook hier?" vroeg Maggie die aan kwam fietsen.
Ik knikte. "Ja, ik had eigenlijk wel zin in een ijsje.
Ze liet haar blik naar de lucht glijden die er donker uitzag. Ik keek ook omhoog en voelde gelijk de rillingen opkomen. Het was misschien niet echt het weer voor een ijsje, maar ik had er zo'n zin in!
"Hm, vind je het niet een beetje koud?" Ze sloeg haar armen om zichzelf heen en rilde zo overdreven dat ik moest lachen.

Nou ja, zoiets maar gewoon door er andere zinnen neer te zetten die neits te maken hebben met 'zei ik' of 'riep ze uit' duidelijk maken wie wat zegt.

‘Stel je voor, als ik die kampioenshappen win met mijn team dan wordt ik misschien wel beroemd!’

OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOH tss, dit mag echt niet word met een 't' ! ^^ en kampioenshappen=kampioenschappen

Ik gooide mijn tasje van de Kruidvat neer en plofte op de bank. Ik zapte wat op tv, maar er was zoals gewoonlijk niets. Ik hoorde de voordeur.

Weer 3x achter elkaar dat de zin met 'ik' begint =)

Ze was zo blij. Ik kon helemaal niet blij zijn. Ik stond op en glimlachte.

2x blij achter elkaar, soms kan het mooi zijn, maar in dit geval denk ik dat je het beter kunt vervangen door een verwijswoord. En de laatste zin staat een beetje vreemd als je kijkt naar de zin daarvoor. Daar zegt je hp dat ze niet blij kan zijn terwijl ze een zin later wel glimlacht (wat een uiting van blijdschap is). Ik zou er geforceerd achter zetten, of laten zien dat de glimlach geforceerd is ( Ik stond op en glimlachte, maar de warmte bereikte mijn ogen niet).

Verder zou je nog wat meer beschrijvingen erin kunnen gooien, ik heb nu geen idee hoe de moeder eruit ziet, hoe Maggie eruit ziet, in wat voor soort huis ze woont etc. Dat maakt toch dat je je beter in een verhaal in kunt leven =)

Pfoe, een hoop feedback in 1 x. Dat betekent overigens niet dat je verhaal niet goed is, het zijn een paar kleine dingetjes waar je op moet letten om je verhaal nog beter te maken want het leest gewoon lekker weg, dus ik zou zeggen, schrijf gewoon lekker door veel oefenen maakt vanzelf dat die kleine dingen, zoals omgeving beschrijven, er insluipen. En de basis is al goed, grammatica is heel netjes (ondanks de ik-fout ) en je hebt een bepaald overzicht om dingen niet te chaotisch te laten verlopen.
Veel succes met verder schrijven!

[iCharlie]

@Saskjezwaard, bedankt voor je feedback! Ik vind het handig dat je de fouten eruit hebt gehaald en dat je duidelijk hebt gemaakt dat mijn verhaal dan niet gelijk slecht is! :] Ik ga dan altijd een beetje twijfelen
Ik zal proberen je advies op te volgen, ik hoop dat hoofdstuk 2 beter is geschreven en ik hoop dat je weer feedback geeft over dit volgende stuk, maar dat mag je zelf weten ik vind het al leuk dat je de moeite hebt genomen om mijn verhaal te lezen! :]


2.
Ik had op de een of andere manier een raar gevoel in mijn onderbuik. Ik had het gevoel dat het geen normale dag zal zijn vandaag. Ik wist dat mama vandaag naar Griekenland zal gaan. Ik wou dat dit moment nooit zal komen.
‘Over een weekje ben ik weer terug, ik bel wel’ zei ze en ze glimlachte.
‘Oké’ zei ik.
‘Zorg dit weekje maar goed voor je zelf. En zorg voor genoeg ontspanning!’ ze gaf me nog een kus en zwaaide naar me. Ik stond voor het raam en zwaaide. Mama gaf een luchtkus en zwaaide terug.
Ik plofte op de bank neer en wachtte tot dat Maggie zou arriveren. Het duurde een tijdje en ik kreeg het vermoeden dat ze niet kwam.
Ik pakte de huistelefoon en toetste het nummer in van de huistelefoon van Maggie. ‘Met Anke van Vliet’ hoorde ik Maggie’s moeder zeggen.
‘Hallo, met Rose. Is Maggie thuis?’ vroeg ik ongeduldig. Ik moest echt gaan!
‘Maggie is al naar school toe, ze dacht dat jij met Mia ging fietsen. Vergissing’ zei ze en ik hoorde haar slikken.
‘Oh, oké. Bedankt’ zei ik en ik hing op.
Ik deed mijn jas aan, pakte mijn rugzak en sloot de deur. Ik stapte op mijn fiets en begon keihard te fietsen.

Ik stopte bij een stoplicht. Tot mijn grote verbazing zag ik een witte jas op de grond liggen en een fiets. Ik stapte van mijn fiets en kwam dichterbij. Mijn ogen verloren kleur en ik voelde me niet lekker worden. Het was Maggie die daar lag!
‘Maggie?’ vroeg ik zacht.
Geen antwoord.
Ik pakte mijn mobiel. Shit! Hij was leeg… In paniek wenkte ik een voorbijganger en die schrok zich ook helemaal te pletter. Hij belde 112.
‘Hallo, er ligt hier een meisje die niet reageert’ begon hij. Verder hoorde ik het niet, ik was te druk bezig met Maggie.
‘Maggie, het komt goed!’ zei ik zacht tegen haar.
Al gauw arriveerde een ambulance en ze werd met een brancard in de ambulance gereden.
‘Mag ik mee?’ vroeg ik snikkend. De ambulance broeder knikte en ik stapte in. Ik hield Maggie’s hand vast en bleef tegen haar zeggen dat het goed kwam. Ik wist totaal niet wat er aan de hand was, maar je valt toch niet zomaar neer? De ambulance broeder duwde me opzij en zei dat haar hartslag erg laag was. Ik schrok me dood!
Met gierende sirenes passeerde we het ziekenhuis.

In het ziekenhuis wachtte ik ongeduldig in de wachtkamer. Normaal zou ik in zo’n situatie mijn moeder bellen, maar die zat in het vliegtuig.
Een dokter stapte de wachtkamer binnen en wenkte me. Ik stond op en liep met trillende benen mee.
Ik kwam een kamer binnen waar ik Maggie zag liggen. Ze was ondertussen weer bijgekomen. Ik ging naast haar zitten.
‘Ik schrok me echt dood Meg’ zei ik, nog steeds met angst in mijn stem.
‘Rustig maar ik ben niet dood’ zei ze sarcastisch.
Gelukkig, ze was nog gewoon Maggie. Ik zuchtte van opluchting.
‘Wat gebeurde er met je?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ik weet niet… ik voelde me ineens niet zo lekker en toen werd het zwart voor mijn ogen’ zei ze.
‘Gelukkig leef je nog…’ zei ik.
‘Ik heb wel vaker van dit soort aanvallen, en ik voel me vaak niet lekker’ begon ze ineens. Ik keek haar aan en luisterde.
‘En wat wil je daarmee zeggen?’ vroeg ik.
‘Ik weet het niet, de dokters willen we onderzoeken. Ze vinden het maar raar dat dit vaak gebeurt’ zei ze zuchtend. Ze keek de kamer rond.
‘Ja, het is ook raar en eng’ zei ik lacherig, ik hoopte dat Maggie ook zou lachen maar ze keek opzij en begon zachtjes te huilen.
‘Roos, zeg alsjeblieft wat er met me aan de hand is!’ riep ze huilend. Ze pakte mijn hand stevig vast.
‘Ik weet het niet Meg, maar het komt goed echt!’ zei ik zo overtuigend mogelijk, ik was ook geschrokken.
‘Hoe bedoel je het komt goed?’ schreeuwde ze. ‘Moet je mij nou zien, ik lig in het ziekenhuis omdat ik flauwviel. En ik heb dit harstikke vaak, dat is gewoon niet normaal.’
‘Meg, ik probeer je alleen maar te helpen’ zei ik geschokt.
‘Ja dat weet ik ook wel!’ ze veegde een traan weg en keek ruw opzij.
Ik had echt geen idee wat ik moest doen, en het was maar beter om Maggie weer vrolijk thuis te zien.

Het enige gezelschap dat ik nu had was Kiona, de hond. Ze lag met haar kop op mijn schoot te slapen. Ik aaide haar. Zodra ik mijn hand weghaalde, wenkte ze me dat ik verder moest gaan met aaien.
Ik had de neiging om nu op de fiets te stappen en naar Maggie te rijden.
Maggie moest nog een dag in het ziekenhuis blijven, ze hadden scannen gemaakt en ze zagen iets in haar hersens wat er niet hoorde. Ze vertrouwde het niet en lieten haar voor de zekerheid nog een dag in het ziekenhuis voor verder onderzoek. Ik zuchtte.

Ik had totaal geen zin om naar school te gaan vandaag, maar ik moest wel. Mijn mobieltje gaf het geluidje van een sms aan. Ik pakte mijn mobiel en las het berichtje. Het was van mama.
Hoe gaat het daar? Het is hier zonnig en heel mooi! Als ik thuis ben dan laat ik een paar foto’s zien!
Ik had totaal geen zin in dit blije gedoe. Ik klikte het sms’je weg en deed mijn ogen dicht, hopend dat ik nooit meer wakker werd en alleen nog maar kon dromen.

[-Maaike-]

Heey!

Je maakt het erg spannend doordat Maggie voor nog onbekende redenen in het ziekenhuis ligt, heel goed! Ik ben erg nieuwsgierig wat er met haar mis is.

Ik heb deze keer geen inhoudelijke feedback voor je

Ga zo door!

Groetjes Maaike

[iCharlie]

Oh jemig wat erg! Ik heb echt heel lang niet gepost, maarje druk leventje! ^^
Goed, hier is het volgende stukje. Ik ben er niet zo tevreden over maar ik hoor jullie mening graag!


Mijn telefoon rinkelde.
‘Met Rose’ antwoordde ik.
‘Ja, hallo! Met dokter Phill, kan je misschien naar het ziekenhuis komen? Je had me gevraagd om te laten weten hoe het met Maggie is, maar ik wil het liever persoonlijk vertellen’ hoorde ik een bekende stem zeggen.
Ik slikte. Waarom zou hij het nieuws liever persoonlijk vertellen? Ik zei met angst in mijn stem ‘oké’ en dokter Phill ging verder.
‘Oké, mooizo. Kan je dan nu meteen komen?’ vroeg hij opdringerig.
Waarom deed die man zo raar? Ik zei weer ‘oké’ en ik hing op. Wat zal dit betekenen?

Ik lette niet op het verkeer, ik was met mijn gedachten bij Maggie. Wat zal Phill zeggen? Wat nou als het verkeerd is? Wat nou als Maggie helemaal niet gezond is? Allemaal vragen spookte door mijn hoofd. Ik hoorde een auto toeteren en de man die in de auto zat riep: ‘Mens, kan je niet uitkijken!’ en hij reed door.
Ik was licht in mijn hoofd, voelde me niet goed. Een kwade stem in mijn hoofd zei: ‘doe eens normaal! Je moet niet alleen aan de negatieve dingen denken. Misschien is het helemaal niets en zegt hij dat zij met jou mee naar huis mag’
Ik slikte de gedachte weg die vragen opriepen. Ik schudde mijn hoofd en reedt met mijn fiets als een zombie door.

Ik arriveerde bij het ziekenhuis. Het ziekenhuis waar ik met Maggie heen reedt. Het was een groot grijs gebouw met heel veel ramen. Er was niets vrolijks aan. Ik zag overal oude mensen die met een rollator liepen of met zo’n ding waar een zuurstofflesje aanhing. In het ziekenhuis hoorde alleen oude, versleten mensen. Niet iemand zoals Maggie…
Ik gooide mijn fiets tegen een muur aan, zette hem op slot en liep richting de hoofdingang. Mijn benen leken wel bakstenen die moeilijk te tillen waren. Uiteindelijk ging ik zitten op een stoel en wachtte. Alsmaar wachten, totdat iemand je de waarheid ging vertellen. Na lang wachten kwam eindelijk een man de wachtkamer binnen met donkerbruin haar, zijn ogen vertelde dat het niet goed was.
‘Jij bent Rose, de vriendin van Maggie?’ dokter Phill gaf me een hand en glimlachte vriendelijk.
Ik knikte en liep verstijfd achter hem aan. Jemig, wat liep hij snel! Of ik liep sloom. Ik wou Maggie niet zien, ik wou alleen zijn.
Dokter Phill wees naar een klein kamertje en ik ging op een stoel zitten. Hij zei dat hij zo terug was en ik keek voor me uit, ik keek uit het raam.
Ik zag twee vogels die vrolijk aan het vliegen waren, zo vrij. Als de één op een tak ging zitten, ging de ander ook op diezelfde tak zitten. Altijd samen, nooit alleen.
De gedachte gaf me een rustgevend gevoel.
Ik hoorde ineens de deur opengaan van het kamertje en dokter Phill ging voor mij zitten, zijn hele lichaam bedekt voor het raam.
‘We hadden hersenscans gemaakt, en daar zagen we witte deeltjes die daar natuurlijk niet horen’ begon hij, zo rustgevend mogelijk.
‘ We hebben het onderzocht en we constateerde dat… Maggie kanker heeft.’ Zijn stem was koud.
‘Dus u bedoelt dat ze dood gaat?’ vroeg ik voorzichtig. Ik kon nog net mijn tranen binnenhouden.
‘Dat weten we niet. We gaan eerst kijken hoe het verloopt. Ze is nu gewoon nog fit en kan alles nog. We weten niet of het gevaarlijk is, maar we gaan ook geen risico nemen om een operatie te starten. Dat is te riskant’ ging hij verder.
‘Hoe riskant?’ vroeg ik, zo geïnteresseerd mogelijk.
‘Tja, je neemt erg veel risico als je zo’n operatie start, vooral voor de hersens. Het is niet zo zeer dat ze dood kan gaan, maar dat ze verlamd kan raken. Hersens kan je makkelijk beschadigen’ hij legde zijn arm op mijn schouder.
Ik begon zachtjes te huilen, ik schaamde me dood. Maar gelukkig zei hij dat het niet erg was, dat je mag huilen. Als het kon zal ik blijven huilen en nooit meer stoppen, totdat de kanker weg is bij Maggie.

[-Maaike-]

Heey!

Schokkend dat Maggie kanker heeft

Tip: wellicht kun je beter de ouders van Maggie dit nieuws laten vertellen, want het is niet echt gebruikelijk dat een arts aan een vriend zulk nieuws doorgeeft. Dat is meestal alleen aan één contact persoon, waarschijnlijk de ouders
Als je het zou veranderen, zou je ook het verdriet, pijn en angst bij de ouders kunnen beschrijven, wellicht dat je stukje dan wat beter/sterker wordt

Ik hoop dat je er iets aan hebt! Ga zo door

Groetjes Maaike

[iCharlie]

Ik wil even reageren op Maaike's reactie, ik ben het vergeten erin te zetten maar Maggie heeft niet echt ouders die om haar geven, zoiets dan;p. Naja, in het volgende stukje zal ik het meer beschrijven je ziet het wel!

[Saskjezwaard]

Soow, me's back, heeft ook een tijdje geduurd
Ow, dit is stukje 2

Ik had op de een of andere manier een raar gevoel in mijn onderbuik. Ik had het gevoel dat het geen normale dag zal zijn vandaag. Ik wist dat mama vandaag naar Griekenland zal gaan. Ik wou dat dit moment nooit zal komen.

Weer het 4x met 'ik' beginnen, wat heel makkelijk vermeden kan worden. Is het misschien niet een idee om de stukjes bij jezelf na te lopen en te kijken of je het kan veranderen? Als een soort oefening?
Ik had op de een of andere manier een raar gevoel in mijn onderbuik, alsof het vandaag geen normale dag zou zijn. Mama ging vandaag naar Griekenland en ik wilde dat dat moment nooit zou komen.
Ow, trouwens valt me nu pas op, je hebt er 2x zal in staan, dat moet zou zijn. En wou staat mooier als je daar wilde van maken. In spreektaal mag het wel, maar geschreven staat wilde een stuk netter.

‘Oké’ zei ik.

Ow gosh, de regels van de dialoog. Eigenlijk best slecht dat bijna niemand dat weet, wat leren ze kinderen dezer dagen op school? Tss hoewel ik ze ook niet kende haha xD
Omdat de zin eigenlijk niet stopt omdat je erna zegt hoe iemand het zegt, moet er komma kleine letter. Ik weet het, het klinkt vaag, dus ik zal het even met een voorbeeld verduidelijken.
"Oké," zei ik (zie je, komma kleine letter)
"Oké!" zei ik (dat doe je al goed^^
"Oké." Ik draaide me om en glimlachte (punt hoofdletter, omdat je hier de zin eindigt)
Vragen stellen hierover mag altijd, ik begrijp het helemaal als je niks van mijn uitleg snapt

Mijn ogen verloren kleur en ik voelde me niet lekker worden.

Volgens mij kunnen ogen hun kleur niet verliezen, je iris is nml nogal vast van kleur je huid kan wel hun kleur verliezen =)

‘Ik schrok me echt dood Meg’ zei ik, nog steeds met angst in mijn stem.
‘Rustig maar ik ben niet dood’ zei ze sarcastisch.
Gelukkig, ze was nog gewoon Maggie. Ik zuchtte van opluchting.
‘Wat gebeurde er met je?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ik weet niet… ik voelde me ineens niet zo lekker en toen werd het zwart voor mijn ogen’ zei ze.
‘Gelukkig leef je nog…’ zei ik.
‘Ik heb wel vaker van dit soort aanvallen, en ik voel me vaak niet lekker’ begon ze ineens. Ik keek haar aan en luisterde.
‘En wat wil je daarmee zeggen?’ vroeg ik.

Je hoeft niet telkens 'zei ik' of 'zei ze' erachter te zetten, na een tijdje weet de lezer wie wat zegt en het haalt een beetje de vaart uit het verhaal omdat er zoveel herhaling in zit. Een tip, kijk eens naar mensen die een gesprek voeren, hoe die zich gedragen, wanneer ze hard praten, hoe ze kijken, wat hun gezichtsuitdrukking is. Uit het echte leven kun je heel goed leren hoe je dingen moet opschrijven. Gewoon oefenen, dan wordt je er al snel nog beter in!

Ik had totaal geen zin om naar school te gaan vandaag, maar ik moest wel. Mijn mobieltje gaf het geluidje van een sms aan. Ik pakte mijn mobiel en las het berichtje. Het was van mama.
Hoe gaat het daar? Het is hier zonnig en heel mooi! Als ik thuis ben dan laat ik een paar foto’s zien!
Ik had totaal geen zin in dit blije gedoe. Ik klikte het sms’je weg en deed mijn ogen dicht, hopend dat ik nooit meer wakker werd en alleen nog maar kon dromen.

Als je een smsje of mailtje neerzet, zou ik het of schuin drukken, of het tussen enters zetten als het lang is, maar bij dit berichtje zou ik het schuin zetten. Dan is het snel duidelijk dat het een berichtje is.

Ja, hallo! Met dokter Phill, kan je misschien naar het ziekenhuis komen? Je had me gevraagd om te laten weten hoe het met Maggie is, maar ik wil het liever persoonlijk vertellen’ hoorde ik een bekende stem zeggen.

Zoals Maaike al zei, dokters doen dit volgens mij nooit. En je kunt de relatie van Maggie en haar ouders juist perfect beschrijven als je hen naar Rose laat bellen terwijl ze koud en not-caring overkomen. Of je kunt Rose ongeduldig naar hun huis laten bellen omdat ze wil weten wat er aan de hand is, maar maar geen nieuws krijgt. Opties genoeg om het te veranderen want deze klopt niet
Oja, en een paar zinnen later zegt dokter Phill: "Jij bent Rose, de vriendin van Maggie?" Dat komt een beetje vreemd over omdat je in het gequote stukje het over een bekende stem hebt, wat dus moet betekenen dat Rose met dokter Phill moet hebben gepraat.

‘We hadden hersenscans gemaakt, en daar zagen we witte deeltjes die daar natuurlijk niet horen’ begon hij, zo rustgevend mogelijk.
‘ We hebben het onderzocht en we constateerde dat… Maggie kanker heeft.’ Zijn stem was koud.
‘Dus u bedoelt dat ze dood gaat?’ vroeg ik voorzichtig. Ik kon nog net mijn tranen binnenhouden.
‘Dat weten we niet. We gaan eerst kijken hoe het verloopt. Ze is nu gewoon nog fit en kan alles nog. We weten niet of het gevaarlijk is, maar we gaan ook geen risico nemen om een operatie te starten. Dat is te riskant’ ging hij verder.
‘Hoe riskant?’ vroeg ik, zo geïnteresseerd mogelijk.
‘Tja, je neemt erg veel risico als je zo’n operatie start, vooral voor de hersens. Het is niet zo zeer dat ze dood kan gaan, maar dat ze verlamd kan raken. Hersens kan je makkelijk beschadigen’ hij legde zijn arm op mijn schouder.

En dit stukje komt niet als de woorden van een dokter over. Deeltjes is veel te vaag, dan zou ik gaan denken dat de dokter niet gespecialiseerd genoeg is om hier iets over te zeggen. En je hebt verschillende specialisaties in het ziekenhuis, niet iedere dokter krijgt een hersenkankerpatiënt toegewezen. Heb je onderzoek hierna gedaan? Zo niet, dan zou ik je heel erg op het hart drukken om dat wel te doen, het maakt je verhaal zoveel geloofwaardiger als je met harde feiten komt in plaats van vage dingen die niet helemaal kloppen.
En puntje twee, volgens mij slaat een dokter niet zomaar een arm om je heen, ze blijven altijd een beetje afstandelijk. Althans, dat denk ik, ik heb nog nooit in het ziekenhuis gelegen dus ben geen ervaringsdeskundige
En puntje drie, heb je ooit een hersenscan gezien? Je hebt er verschillende, een PETscan, MRI, CATscan etc. Ik zou uitzoeken welke ze bij hersenkanker gebruiken, het verschil namelijk nogal per verschillende methode hoe je de tumor ziet. PETscan is nml in kleur, terwijl MRI dat niet is.
En kleine deeltjes die er niet horen te zitten, bedoel je er dan mee dat ze al uitzaaiingen heeft, of meerdere tumoren? Meestal heb je nml maar 1 plek die er niet hoort te zitten: het kankergezwel. Bij uitzaaiingen heb je wel meerdere plekken, maar dat is pas een verder stadia. En dan is de tumor kwaadaardig.
Ow, en nog iets^^ Je hoeft niet perse verlamd te raken als je in de hersenen gaat snijden. Bij de ruggengraat is dat wel het geval, maar je hersenen regelen alles, dus ook je spraak, je motoriek, de opslag van herinneringen en ga zo maar door. Er hoeft maar een klein gebiedje beschadigd te raken en dan doet iets specifieks het niet meer. Ik zou hiervoor echt onderzoek ernaar doen.
en nog een puntje, maar dat weet ik ook niet zeker, maar kunnen ze geen chemotherapie doen? En uitzoeken of de tumor goedaardig of kwaadaardig is? En zeggen of de tumor op een ongevaarlijke plek zit om te opereren (die worden dan meestal gelijk weggehaald), of dat de tumor juist op een cruciale plek zit, zodat ze wel moeten bestralen. Nogmaals, onderzoek is cruciaal met dit verhaal

O, trouwens nog een tip (jaa, nog een --'), ik zou proberen het verhaal niet alleen over de ziekte van Maggie te laten gaan, maar ook Rose haar eigen leven op school te geven. In het echte leven wordt je leven ook beheerst door een aantal zaken, zoals bijvoorbeeld een crush op school, ruzie thuis etc. Het kan je misschien helpen om je stukjes wat groter te maken, want nu heb je stukjes die uit een stuk of 10 regels bestaan. Dat zie je in een boek ook niet, daar maken ze de scenes langer door kleine dingetje in te laten gebeuren die interessant zijn om te lezen.

Als het kon zal ik blijven huilen en nooit meer stoppen, totdat de kanker weg is bij Maggie.

Mooie zin om het mee te eindigen!

sorry, dat ik zo op onderzoek hamer, maar een verhaal staat of valt met de geloofwaardigheid. En omdat je een onderwerp hebt gekozen waarover je echt de details in moet treden, zal je ook die details moeten onderzoeken. Wel heel knap dat je het over kanker wilt doen, het is toch een heel heftig onderwerp om over te schrijven, met het slopende ziektebed, het steunen van de zieke en misschein zelfs het verwerken van haar dood. Is het niet misschien iets om te lezen over ander schrijvers die hierover hebben geschreven? Het enige boek dat ik ken is: komt een vrouw bij de dokter (tis niet echt mijn genre ^^), misschien is dat iets?

Heel veel succes met schrijven!

[iCharlie]

Ik wil even heel snel reageren op de reactie van Saskjeswaard, heel erg bedankt dat je deze feedback hebt geschreven ! Ik kan er heel veel mee, en ik vond het stukje, toen ik het teruglas, inderdaad niet zo goed. Ik zal proberen mijn afspraken daaraan te houden en nog iets, ik wou ook niet de hele tijd bezig houden met Maggie en ik was ook van plan om verder met Rose te gaan, maar bedankt ! Ik hoop dat je, ondanks deze vele fouten, toch nog bereid bent om mijn verhaal verder te lezen !