Fanfictie Gone

[Kroontjespen]

Ik heb er nog geen titel voor, het is nog niet af of ver of iets dergelijks, maar ik wil het wel met jullie delen.
Iets over FG:
Dit speelt zich af tijdens deel 3 en op een moment ook tijdens deel 4, maar dat gaat pas over een tijdje gebeuren, zodat ik niets verraad voor de Gone-fans die het boek nog niet hebben gelezen. Nicky Farmville heeft een gave en is daar achter gekomen. Maar voor iedereen houdt ze dit geheim, want 'Freaks' worden niet bepaald gewaardeerd in een 'mensenwijk' en Nicky heeft geen zin om haar huis te verlaten. Maar haar vriend Bram verraad haar en dat zorgt voor de nodige problemen. Nicky gebruikt haar gave om zichzelf te redden, en verdwijnt daarna weer in de normale gang van zaken, die toch niet helemaal normaal zijn. Ze komt er achter dat Sam en Astrid dingen voor de inwoners van de FAKZ verbergen en dat staat haar helemaal niet aan. Vastberaden gaat ze op zoek naar de waarheid, maar de waarheid is niet altijd even fijn om te weten.
Enjoy!

Ze ademde zachtjes in en uit, hopend dat niemand haar zou komen storen. Het was nu al de zoveelste maand dat de mensen boven de vijftien uit Perdido Beach waren verdwenen. In zekere zin had ze haar eigen ritme gevonden. Ze werkte, net als de rest van de kinderen, had een huis, maakte schoon, zorgde dat ze in leven bleef. Ze zat nu in een donker hoekje, op de bal van haar voeten, wachtend tot hij kwam. Hij had het beloofd.
Een windvlaag trok langs haar en ze rilde ongemakkelijk. In de FAKZ waaide het niet meer, dus het moest Brianna wel zijn. Brianna, het meisje van twaalf dat altijd meevocht. Zij was een freak, had de gave om zo snel als de wind te zijn. Daarom wou ze ‘de Wind’ worden genoemd. Nicky moest altijd lachen om die gekke Brianna. Brianna was haar al eerder opgevallen, zelfs toen de koepel er nog niet was. Toen was Brianna ook niet gauw op haar mondje gevallen. Ze had wel eens geprobeerd met haar te praten, maar hield daar al gauw mee op toen er opmerkingen kwamen. Dat Nicky zich verheven voelde boven iedereen, behalve voor Brianna. Dat was trouwens helemaal niet waar, Nicky voelde zich niet verheven of iets in die richting. Ze was verlegen en Brianna gaf haar een veilig gevoel. Maar Nicky had nooit durven zeggen dat Brianna een van de belangrijkste uit de FAKZ zou worden.
“Iemand hier?” vroeg een stem in de duisternis en ze glimlachte. Hij was er.
“Wachtwoord?” antwoordde ze zachtjes.
“Nim mellon,” zei de stem en Nicky knikte. Toen vloog ze hem om zijn hals. Het was fijn om nu met hem te zijn, om met hem te kunnen praten.
“Hoi Nick, wat is er?” vroeg hij aan haar, terwijl hij haar iets van zich af hield zodat hij haar gezicht kon zien.
“Ik moet je iets vertellen,” zei ze zachtjes, terwijl ze om zich heen keek. “Weet je zeker dat er niemand in de buurt is?” Bram Oldhave schudde opgelaten zijn hoofd.
“Ik had toch beloofd alleen te komen?” Nicky hield haar hoofd schuin, een bepaalde toon in zijn stem maakte haar zenuwachtig en ze begon op haar duim te bijten. Nu durfde ze het niet meer te vertellen.
“Ja, weet ik,” sprak ze langzaam, tè langzaam.
“Je gelooft me niet.” Verbaasd keek hij haar nu aan en ze knikte. Even schoot er een flits van schuldigheid in zijn gezicht, toen voelde ze de klap. Fuck, ze was er in geluisd!

[Patrick]

Ik ken Gone niet, dus het is een beetje gissen waar het allemaal overgaat xD
Maar desalniettemin vind k het mooi geschreven en je sleept me wel mee in je verhaal. Ik ga proberen het een beetje te volgen. Ik hoop dat het me lukt, want ik denk dat het de moeite waard is.

Ik zie op het eerste gezicht ook geen ernstige spel- of grammaticafouten en dat is al het vermelden waard! Ga zo door

[Carolus]

Ik vind Gone werkelijk een geweldige serie, en ik hoop zeker dat je hier aan verder werkt! Het ziet er al belovend uit, dus ik ben wel redelijk nieuwsgierig naar een vervolg.