Introductie
In een land, net over de grens van Nederland. Daar ligt een land, ongewoon, maar toch zo vertrouwd. De bewoners zijn even ongewoon als het land zelf, allen zo hun eigen charme.
De naam van het land is Ooit, het land van Ooit.
Ooit, niet het heden niet het verleden, geen tijd. Geheel simpel, ooit. Al lijkt de naam zo simpel, het land daartegenover was complex.
Dit verhaal begint zo'n 22 jaar terug, toen zelfs de jaartelling nog niet begonnen was.
Ooit
-
monsterous
- Potlood
- Berichten: 55
- Lid geworden op: 30 aug 2011 21:09
Het is niet veel nog, maar het klinkt heel leuk! (: Ik ben benieuwd.
Graaf Wildebras
Een jongeman stond naar het roze kasteel te staren. Al fonkelden zijn ogen nog zo speels, van binnen leek alles vast te zitten. Het was alsof hij niet kon bewegen, zijn lichaam leek in een ander oord te zweven. Nadenken leek op dit moment te moeilijk voor hem en hij kon alleen maar op haar wachten. Zijn gedachten, zijn liefde, zijn gravin. Toen de deur werd geopend, nam hij een sprint naar de deur en wilde zijn armen om haar heen slaan. Totdat hij zag wie het werkelijk was.
“Graniet!” Geschrokken liet hij zijn handen zakken. “Ik had Rondalia verwacht, je bent de verrassing toch niet vergeten?” Wildebras wist hoe Graniet was, de ridder met de kleuren blauw en geel, vergat nogal veel.
“Nee graaf Wildebras, ik ben het niet vergeten. Rondalia is boven. Het is haar verjaardag.” Graniet klonk vrolijk.
“Dat weet ik Graniet, waarom denk je dat ik hier sta? Ga nu maar snel naar het bos en zorg dat alles klaar staat.”
Wildebras was uit zijn humeur, hij wilde haar nu eindelijk eens zien. Hij hield niet van wachtten en dat was aan alles te merken. Graniet deed wat hem gevraagd werd en liep met zijn zwaard vrolijk richting het bos. Wildebras ging weer terug op zijn plek staan en streek zijn donkerblauwe gewaad glad, de veer op zijn hoed wiegde mee in de wind. Toen hij het geluid van de deur hoorde, besloot hij in plaats van te rennen te lopen.
“Gefeliciteerd.” zei hij met een lach en gaf haar beleefd drie kussen. Hij slikte een brok in zijn keel weg en streek neer op een knie.
“Wil je met me trouwen?” Hij beet op zijn onderlip, het leek alsof hij eeuwig moest wachten. Dat leek alleen zo in zijn gedachten, natuurlijk duurde het maar enkele tellen.
“Ja!” zei ze blij en stak haar hand naar hem uit. Haar ijsblauwe jurk schitterde als een kristal in de laagstaande zon. Haar lange blonde haren deden vrolijk mee. Wildebras sloeg zijn armen om haar heen en gaf haar een kus. Hij liet haar los en gebaarde dat ze mee moest komen, terwijl Rondalia alleen maar kon dromen, over de ring die ze had moeten krijgen.
“Wildebras?” Haar heldere stem zorgde ervoor dat hij met een lach knikte. “Ben je iets vergeten?” Wildebras begreep het niet en hij moest lachen.
“Je verjaardags-cadeau heb ik niet hier. Daarom moet je meekomen.” Hij nam haar hand en sleurde Rondalia haast mee. Naar het bos, waar haar verrassing zou staan.
Eenmaal aangekomen was het duidelijk wat de bedoeling was, een picknick voor twee in het hoge gras.
“Wat mooi Wildebras, wat lief dat je dit voor mij hebt gedaan.” Ze gaf hem een kus en Graniet deed een paar passen naar voren, door het ijzeren harnas verraadde hij zichzelf.
“Ik heb het klaargezet, goed hè?” Graniet glimlachte trots.
“Wie heeft het klaargezet?” vroeg Wildebras en keek met een strenge blik naar hem. Graniet wist dat hij iets fout had gedaan, hij moest het snel goedmaken anders moest hij gaan.
“Wildebras heeft het meeste bedacht. Maar ik heb nog een cadeautje voor u.” Hij pakte een doosje uit zijn harnas en knikte beleefd naar Rondalia.
“Voor mij? Wat leuk.” Ze maakte het doosje open en keek met een stralend gezicht naar Graniet, dit cadeautje was haar favoriet. “Dankjewel, wat een mooie armband.” Ze gaf hem een kus op zijn wang van blijheid.
“Graniet, Je gaat Rondalia toch niet zoenen?” Wildebras zuchtte en liep richting Rondalia. Graniet draaide met een lach om en verdween achter een boom.
“Volgens mij ben je een heel klein beetje jaloe-oers” zei Rondalia speels, maar Wildebras schudde zijn hoofd. Hij moest iets verzinnen en vlug, hij moest het terugdraaien.
“Ik ben nooit jaloers, zullen we genieten van onze picknick?” Wildebras zorgde snel voor een ander onderwerp, in de hoop dat het andere onderwerp hiermee voorbij was.
“Wildebras, heb jij ook een cadeautje voor mij?” Rondalia hoopte dat hij hierbij weer dacht aan de ring die ze nog moest krijgen.
“Rondalia, jou cadeau is een: spectaculair, grandioos riddertoernooi!” Rondalia stopte bij het woorden riddertoernooi met springen, toen hij begon met praten was ze uit blijheid gaan springen. Dat het een riddertoernooi was, maakte haar ongerust.
“Een riddertoernooi? Een leuke ketting, armband.. of ring, was ook goed geweest.” Rondalia liep richting de brug, ze staarde naar het water en keek nogal stug.
“Rondalia, je begrijpt het niet helemaal. De winnaar mag met jou trouwen!” hij was Rondalia gevolgd en sloeg een arm om haar heen. “En aangezien er geen uitdagers zijn, ben ik de winnaar!” Rondalia kreeg een lach op haar gezicht, ze kon Wildebras niet veranderen en ook niet kwalijk nemen dat hij zo was. Eenmaal verliefd kwam je er toch niet vanaf.
(dankjewel voor jullie reacties
ik durfde dit bijna niet meer te posten o_0)
(edit: langer stukje van gemaakt)
Een jongeman stond naar het roze kasteel te staren. Al fonkelden zijn ogen nog zo speels, van binnen leek alles vast te zitten. Het was alsof hij niet kon bewegen, zijn lichaam leek in een ander oord te zweven. Nadenken leek op dit moment te moeilijk voor hem en hij kon alleen maar op haar wachten. Zijn gedachten, zijn liefde, zijn gravin. Toen de deur werd geopend, nam hij een sprint naar de deur en wilde zijn armen om haar heen slaan. Totdat hij zag wie het werkelijk was.
“Graniet!” Geschrokken liet hij zijn handen zakken. “Ik had Rondalia verwacht, je bent de verrassing toch niet vergeten?” Wildebras wist hoe Graniet was, de ridder met de kleuren blauw en geel, vergat nogal veel.
“Nee graaf Wildebras, ik ben het niet vergeten. Rondalia is boven. Het is haar verjaardag.” Graniet klonk vrolijk.
“Dat weet ik Graniet, waarom denk je dat ik hier sta? Ga nu maar snel naar het bos en zorg dat alles klaar staat.”
Wildebras was uit zijn humeur, hij wilde haar nu eindelijk eens zien. Hij hield niet van wachtten en dat was aan alles te merken. Graniet deed wat hem gevraagd werd en liep met zijn zwaard vrolijk richting het bos. Wildebras ging weer terug op zijn plek staan en streek zijn donkerblauwe gewaad glad, de veer op zijn hoed wiegde mee in de wind. Toen hij het geluid van de deur hoorde, besloot hij in plaats van te rennen te lopen.
“Gefeliciteerd.” zei hij met een lach en gaf haar beleefd drie kussen. Hij slikte een brok in zijn keel weg en streek neer op een knie.
“Wil je met me trouwen?” Hij beet op zijn onderlip, het leek alsof hij eeuwig moest wachten. Dat leek alleen zo in zijn gedachten, natuurlijk duurde het maar enkele tellen.
“Ja!” zei ze blij en stak haar hand naar hem uit. Haar ijsblauwe jurk schitterde als een kristal in de laagstaande zon. Haar lange blonde haren deden vrolijk mee. Wildebras sloeg zijn armen om haar heen en gaf haar een kus. Hij liet haar los en gebaarde dat ze mee moest komen, terwijl Rondalia alleen maar kon dromen, over de ring die ze had moeten krijgen.
“Wildebras?” Haar heldere stem zorgde ervoor dat hij met een lach knikte. “Ben je iets vergeten?” Wildebras begreep het niet en hij moest lachen.
“Je verjaardags-cadeau heb ik niet hier. Daarom moet je meekomen.” Hij nam haar hand en sleurde Rondalia haast mee. Naar het bos, waar haar verrassing zou staan.
Eenmaal aangekomen was het duidelijk wat de bedoeling was, een picknick voor twee in het hoge gras.
“Wat mooi Wildebras, wat lief dat je dit voor mij hebt gedaan.” Ze gaf hem een kus en Graniet deed een paar passen naar voren, door het ijzeren harnas verraadde hij zichzelf.
“Ik heb het klaargezet, goed hè?” Graniet glimlachte trots.
“Wie heeft het klaargezet?” vroeg Wildebras en keek met een strenge blik naar hem. Graniet wist dat hij iets fout had gedaan, hij moest het snel goedmaken anders moest hij gaan.
“Wildebras heeft het meeste bedacht. Maar ik heb nog een cadeautje voor u.” Hij pakte een doosje uit zijn harnas en knikte beleefd naar Rondalia.
“Voor mij? Wat leuk.” Ze maakte het doosje open en keek met een stralend gezicht naar Graniet, dit cadeautje was haar favoriet. “Dankjewel, wat een mooie armband.” Ze gaf hem een kus op zijn wang van blijheid.
“Graniet, Je gaat Rondalia toch niet zoenen?” Wildebras zuchtte en liep richting Rondalia. Graniet draaide met een lach om en verdween achter een boom.
“Volgens mij ben je een heel klein beetje jaloe-oers” zei Rondalia speels, maar Wildebras schudde zijn hoofd. Hij moest iets verzinnen en vlug, hij moest het terugdraaien.
“Ik ben nooit jaloers, zullen we genieten van onze picknick?” Wildebras zorgde snel voor een ander onderwerp, in de hoop dat het andere onderwerp hiermee voorbij was.
“Wildebras, heb jij ook een cadeautje voor mij?” Rondalia hoopte dat hij hierbij weer dacht aan de ring die ze nog moest krijgen.
“Rondalia, jou cadeau is een: spectaculair, grandioos riddertoernooi!” Rondalia stopte bij het woorden riddertoernooi met springen, toen hij begon met praten was ze uit blijheid gaan springen. Dat het een riddertoernooi was, maakte haar ongerust.
“Een riddertoernooi? Een leuke ketting, armband.. of ring, was ook goed geweest.” Rondalia liep richting de brug, ze staarde naar het water en keek nogal stug.
“Rondalia, je begrijpt het niet helemaal. De winnaar mag met jou trouwen!” hij was Rondalia gevolgd en sloeg een arm om haar heen. “En aangezien er geen uitdagers zijn, ben ik de winnaar!” Rondalia kreeg een lach op haar gezicht, ze kon Wildebras niet veranderen en ook niet kwalijk nemen dat hij zo was. Eenmaal verliefd kwam je er toch niet vanaf.
(dankjewel voor jullie reacties
ik durfde dit bijna niet meer te posten o_0)(edit: langer stukje van gemaakt)
Laatst gewijzigd door Ruka op 23 nov 2011 16:55, 2 keer totaal gewijzigd.
Cinderella's glass shoe was the perfect size.... so why did it slip off as she ran?- It must have been to attract the attention of Prince Charming.. I don't see any other explanation
- Komatsu Nana/Hachi
- Komatsu Nana/Hachi
Hi Ruka,
Die verhalen brengen oude herinneringen omhoog. Zonde dat het Land van Ooit niet meer bestaat.
Mijn gezin is elk jaar wel een keer daarheen gegaan. Het was een geweldig concept.
Ga zo door met die verhalen.
Groetjes Rawlence
Die verhalen brengen oude herinneringen omhoog. Zonde dat het Land van Ooit niet meer bestaat.
Mijn gezin is elk jaar wel een keer daarheen gegaan. Het was een geweldig concept.
Ga zo door met die verhalen.
Groetjes Rawlence
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
De titel is kort, maar trok wel mijn aandacht.
De introductie vond ik eerlijk gezegd te kort om op te reageren.
Tijdens het lezen van het verhaal vielen me wel een aantal zaken op:
Is het bewuste keuze om het uiterlijk van de hoofdpersonen niet te beschrijven?
Ogen is meervoud, dus fonkelden
..wou zijn armen om haar heen slaan.
..wilde zijn armen..
Wildebrad wist hoe graniet was..
Graniet
Graniet deed wat hem gevraagd werd en liep met zijn zwaard vrolijk richting het bos.
Het stukje achter het woord werd is voor mijn gevoel te veel. Als lezer weet ik al wat er van hem wordt verwacht en wat hij gaat doen. Als je stap voor stap gaat beschrijven dan ben ik bang dat je als lezer al snel de aandacht voor de inhoud van het verhaal verliest.
Wat voor geluid maakte de deur? Gewoon een beetje nieuwsgierig.
De beschrijving van jaar jurk bracht meteen een beeld op mijn netvlies. Goed gedaan.
..maar wildebras schudde zijn hoofd.
Wildebras
De zin waarin hij voor een ander onderwerp zorgde loopt voor mijn gevoel niet lekker. Veranderd van onderwerp past hier beter.
Het stukje waarin ze naar haar ring verlangd en hij een ander cadeau voor haar heeft vind ik heel leuk geschreven. Ik zag het al voor me hoe ze stond te springen tot het woord riddertoernooi viel. Terwijl ze bijna zielig bij de opsomming van wat ze ook leuk had gevonden nog een ring toevoegt. Bijna terloops terwijl ze daar eigenlijk het meest naar verlangd.
Je hebt me een paar minuten leesplezier bezorgt. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt want het blijft jouw verhaal. Veel schrijfplezier.
De introductie vond ik eerlijk gezegd te kort om op te reageren.
Tijdens het lezen van het verhaal vielen me wel een aantal zaken op:
Is het bewuste keuze om het uiterlijk van de hoofdpersonen niet te beschrijven?
Ogen is meervoud, dus fonkelden
..wou zijn armen om haar heen slaan.
..wilde zijn armen..
Wildebrad wist hoe graniet was..
Graniet
Graniet deed wat hem gevraagd werd en liep met zijn zwaard vrolijk richting het bos.
Het stukje achter het woord werd is voor mijn gevoel te veel. Als lezer weet ik al wat er van hem wordt verwacht en wat hij gaat doen. Als je stap voor stap gaat beschrijven dan ben ik bang dat je als lezer al snel de aandacht voor de inhoud van het verhaal verliest.
Wat voor geluid maakte de deur? Gewoon een beetje nieuwsgierig.
De beschrijving van jaar jurk bracht meteen een beeld op mijn netvlies. Goed gedaan.
..maar wildebras schudde zijn hoofd.
Wildebras
De zin waarin hij voor een ander onderwerp zorgde loopt voor mijn gevoel niet lekker. Veranderd van onderwerp past hier beter.
Het stukje waarin ze naar haar ring verlangd en hij een ander cadeau voor haar heeft vind ik heel leuk geschreven. Ik zag het al voor me hoe ze stond te springen tot het woord riddertoernooi viel. Terwijl ze bijna zielig bij de opsomming van wat ze ook leuk had gevonden nog een ring toevoegt. Bijna terloops terwijl ze daar eigenlijk het meest naar verlangd.
Je hebt me een paar minuten leesplezier bezorgt. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt want het blijft jouw verhaal. Veel schrijfplezier.
Writing has laws of perspective,
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
Heey!
Hihi, geen zorgen ook dit stukje is geweldig om te lezen
Heerlijk om in de simpelheid van het land van Ooit weg te kruipen ^_^
De karakters heb je trouwens erg leuk omschreven, vooral die graaf Wildebras, met zijn eerste mislukte poging om zijn bruid ten trouw te vragen ^_^
Ga zo door!
Groetjes Maaike
Hihi, geen zorgen ook dit stukje is geweldig om te lezen
Heerlijk om in de simpelheid van het land van Ooit weg te kruipen ^_^De karakters heb je trouwens erg leuk omschreven, vooral die graaf Wildebras, met zijn eerste mislukte poging om zijn bruid ten trouw te vragen ^_^
Ga zo door!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
