La Luna de Plata

[Artemiss]

Ik zal maar meteen weer een reactie plaatsen.

‘Wil je wat drinken?’ vroeg Valerio vertwijfelend.

Het moet zijn: 'vertwijfeld'. Typefoutje?

Ondanks alle zorgen, alle onzekerheden en alle twijfels werd het toch nog een geslaagde avond. Leonore genoot van het samenzijn met Valerio en de anderen. Ze probeerde de rest van de tijd alleen Daphne’s positieve energie op te pikken, wat haar aardig lukte. Het was een goede tip van Fabi. Daphne maakte leuke opmerkingen en langzaamaan veranderde Leonore’s houding ten opzichte van Daphne. Fabi had gelijk: Daphne kon ook best heel leuk zijn.

Hier ben je wel wat kort door de bocht. Dit kan je best nog een beetje uitwerken. Welke zorgen, onzekerheden en twijfels bedoel je precies? Ze is toch gewoon gezellig op vakantie met leuke mensen, behalve zo nu en dan een vervelende herinnering?
Wat voor leuke opmerkingen maakte Daphne? Op welke manier veranderde ze nou precies voor Leonore? Beschrijven, beschrijven...
Als je vindt, dat dit nou niet van zulk groot belang is in het verhaal, dat je het helemaal uit wil werken, laat het er dan uit. Niet zozeer dat Fabi het opgemerkt heeft, maar dat Leonore het ook gemerkt heeft, bedoel ik. Zo hangt het er maar een beetje bij.

Verder heb ik geen opmerkingen. Het gaat (behalve bovenstaande) best goed zo, vind je niet? Ga ermee door, zou ik zeggen...

[xILY.]

@ Lilian; dankjewel voor je reactie! Ik ga er komende vakantie even naar kijken, je hebt idd gelijk! (:
En dat was een typefoutje ja, ik ga het veranderen!

Het laatste stukje van hoofdstuk 5 alweer. En tadaah; nu komen jullie meer over de karakters te weten. Ik weet het natuurlijk al ghehe *fluit onschuldig*. Whatever, lees het maar gewoon (:
Enjoyyy!




‘Wat ben je mooi, Leonore.’ Ze stonden vlak bij een hoge en dichte struik, op een plaats waar niemand hen kon zien. De lantaarnpaal stond zo’n tien meter verderop, zodat ze daar maar weinig licht van kregen. Toch kon Leonore Valerio’s lichaam goed onderscheiden. Hij stond voor haar en veegde met zijn grote vingers een plukje haar uit haar gezicht. Ze slikte even. Wat was hij knap, zelfs in het donker. Voorzichtig kwam hij nog wat dichterbij.
‘Leonore, wat ben je mooi,’ herhaalde hij. Hij nam haar gezicht in zijn sterke handen en keek haar aan. Met grote ogen keek Leonore naar hem op, hij was iets langer dan zij.
‘Ik vind je zo leuk, Leonore,’ fluisterde hij in haar oor.
Leonore voelde een kriebel door haar hele lichaam gaan. ‘Ik jou ook,’ fluisterde ze terug.
Op dat moment wilde ze niets liever dan hem aanraken, dicht bij hem zijn, zoals bij het dansen. Valerio kwam met zijn gezicht steeds dichter bij het hare en sloeg zijn linkerarm om haar middel. Hun lippen kwamen steeds dichterbij elkaar en raakten elkaar. Voorzichtig, teder.
Leonore sloeg voorzichtig haar armen om zijn nek. Ze voelde Valerio’s hand door haar haar woelen. Ze had haar ogen gesloten terwijl hun monden het werk deden. Valerio’s tong bewoog zacht tegen haar lippen aan en ze opende deze. Het voelde zo geweldig, zo perfect.
Op een gegeven moment trok Leonore haar hoofd terug. ‘Ik ga naar huis,’ verklaarde ze zacht.
Valerio leek teleurgesteld, zag Leonore.
‘Is goed, schatje. Zie ik je morgen weer?’
‘Ik denk het wel.’
‘Oké. Enne… ik had wel gelijk hè! Ik zei toch dat het een leuke avond zou worden?’
Je bent vergeten dat ik een groot deel van de avond buiten met Fabi heb doorgebracht, dacht Leonore in zichzelf. Ze waagde het niet om dat hardop te zeggen. Ze wilde hem niet kwetsen.
‘Het was gezellig. Dankjewel,’ reageerde ze daarom maar.
Hij kuste haar kort op haar mond en liet haar weer los. Samen liepen ze naar haar caravan, en na een groet liep hij weer terug naar de kroeg.
Leonore keek hem na, met nog steeds een gelukzalig gevoel. Die zoen… Ze voelde zich alsof ze de hele wereld aankon. Ze was zó ontzettend verliefd. En hij was zó knap. En leuk. En lief.
Met hetzelfde gelukzalige gevoel plofte Leonore haar tentje in. Ze dacht er niet meer aan dat Valerio niets meer had gevraagd over haar omslag die avond. Dat hij niet had gevraagd wat ze van de avond vond, maar er direct vanuit ging dat zij het ook leuk vond. Ze dacht alleen aan zijn prachtige bruine ogen, en zijn perfecte donkere krulletjes. Ze dacht aan de zoen, aan zijn hand om haar middel. Met een grote glimlach op haar haar lieve gezichtje viel Leonore die nacht in slaap.

‘Daar heb je ‘em,’ siste Ralph. Fabi keek naar de deur waarin Valerio net weer binnenkwam. Hij had een grote grijns op zijn gezicht.
‘Oké, hij heeft het weer geflikt,’ concludeerde Fabi emotieloos. Hij liet nooit echt zijn emoties merken. Zijn gezicht was altijd één groot raadsel. Het was moeilijk te raden wat er achter zijn neutrale gezicht schuilging. Daarom leek het ook vaak alsof hem niets kon schelen, maar dat klopte niet. Hij was vaak betrokken met veel dingen, alleen hij liet het niet merken. Hij was niet zo’n prater, liever een luisteraar.
De grijns op Valerio’s gezicht werd alleen maar groter toen hij weer aan het tafeltje aanschoof. ‘Hi guys,’ begroette hij hen.
Alleen Daphne reageerde. ‘Hai. Is Leonore naar huis?’
Valerio knikte kort, maar nog steeds met een huge grijns op zijn gezicht. Fabi vertikte het om ook maar iets te vragen of ze ‘iets’ hadden gedaan. Hij zag aan Ralph dat hij het ook weigerde, dat gunden ze hem niet. Daphne was echter wel zo snugger om het te vragen.
‘Waarom bleef je zo lang weg?’ vroeg ze, zo subtiel mogelijk. Valerio bewoog patserig met zijn wenkbrauwen.
‘Hebben jullie wat gedaan?’ vroeg Daphne nieuwsgierig.
Op deze vraag had Valerio gewacht. Hij ging verzitten en keek hen allemaal één voor één aan. Hij zweeg nog even voor hij antwoordde.
‘Niet veel bijzonders,’ zei hij toen. Daar bleef het bij. Geen details, geen uitgebreide dingen. En toch loopt die gast téveel te grijnzen, bedacht Fabi. Eén blik op Ralph zei genoeg; Ralph dacht hetzelfde. Als er niets tussen Leonore en Valerio was gebeurd, zou Valerio nou niet zo zelfvoldaan kijken. Gelukkig vroeg Daphne niet door, dan zou Valerio alleen maar trotser geweest.
‘Ik ga ook naar huis,’ kondigde Ralph toen aan. ‘Ik moet nog een poosje fietsen, dus…’
Ralph woonde in het dorp, maar kwam vaak in de vakanties hele dagen op de camping, omdat hij het zo gezellig vond. Alles beter dan thuis, zei hij altijd als iemand hem vroeg waarom hij zo vaak op La Luna de Plata te vinden was.
Fabi stond op. ‘Ik ga ook.’
Ook Veerle en Luke maakten aanstalten om op te staan, zodat Valerio, Daphne, Jaimy en Vince met z’n vieren achterbleven. De mensen die waren opgestaan groetten de zittenblijvers, liepen de kroeg uit en gingen hun eigen weg. Luke en Veerle liepen samen naar de kampeerplek waar zij zaten, terwijl Fabi en Ralph nog bij Ralphs fiets stonden.
‘Zou er iets gebeurd zijn, denk je?’ vroeg Ralph twijfelend.
‘Zeker weten. Hij had een huge smile op z’n gezicht,’antwoordde Fabi.
‘Zielig.’ Ralph deed zijn fiets van slot en keek even naar de donkere sterrenhemel boven hem.
‘Komt ze vanzelf achter. Waarschuwen heeft toch geen nut,’ reageerde Fabi nuchter.
Ralph snoof even en gaf zijn vriend toen een klap op zijn schouder. ‘Hé, ik zie je wel weer. Pas een beetje op haar, oké?’
Fabi knikte kort en wachtte tot Ralph weg was gefietst. Hierna liep hij langzaam de donkere nacht in, richting kampeerplek veertien. Hij stopte voor het slaaptentje.
Daar slaapt Leonore vast in, dacht Fabi in zichzelf. Hij twijfelde. Zou hij haar waarschuwen of zou ze niets van zijn waarschuwing willen weten? Waarschijnlijk niet, maar je kon nooit weten. Het tentje was donker en Fabi besloot haar te laten slapen. Hij zou het haar een andere keer wel vertellen. Ze bleef nog lang genoeg, had ze gezegd.
‘Welterusten,’ fluisterde hij heel zacht, bijna onverstaanbaar, richting het slaaptentje. Daarna liep hij weg, richting de caravan van zijn ouders. Hij wierp nog één blik over zijn schouder, maar er bewoog niets in het tentje.
Hij slikte even toen hij weer voor zich keek. Hij vond het raar van zichzelf dat hij zich zo zorgen maakte om Leonore. Hij merkte dat hij om haar gaf, ook al kende hij haar pas net. Hij was niet het type dat tientallen meiden rond zich had hangen, zoals Valerio meestal. Meestal keek hij eerst de kat uit de boom, voordat hij vriendschappen sloot. Hij was al vaak genoeg teleurgesteld door zogenaamde vrienden, daarom vond hij het zo vreemd dat hij Leonore nu al mocht, hij kende haar immers nog maar een paar dagen.
Hij dacht weer aan Valerio en Leonore samen. Valerio had geen vast systeem, maar waarschijnlijk hadden ze deze avond gezoend. Als ze leuk genoeg was, kreeg ze komende week wat aandacht, dacht Fabi. En als ze tegenviel, was ze zo weer vergeten. Alsof ze geen gevoelens had, alsof het voor haar net zo’n avontuurtje was als voor hem.
Fabi voelde zo’n bijzondere klik met Leonore, dat hij het beste voor haar wilde. Hij wilde niet dat ze door Valerio afgedankt zou worden, hij wilde dat ze een fijne vakantie zou krijgen. En hij ging haar daarbij helpen, zoveel als hij kon. Ja, dacht hij grimmig, Leonore gaat een onvergetelijke vakantie krijgen. En Valerio is daarbij niet in beeld.
Hij had geen idee hoeveel gelijk hij kreeg met zijn eerste gedachte.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Carpe Diem]

Oooooh. IK WIST HET!

Valerio is gewoon te glad, ik vertrouwde heb voor geen cent *kijkt ernstig*
En Ralph is op dit moment mijn favoriet. Ook al lijkt het erop dat Fabi meer in the picture komt. Ik heb gewoon iets met Ralph, hij lijkt me zo schattig, haha.
Ik bedoel, bijvoorbeeld dit stukje:

Luke en Veerle liepen samen naar de kampeerplek waar zij zaten, terwijl Fabi en Ralph nog bij Ralphs fiets stonden.
‘Zou er iets gebeurd zijn, denk je?’ vroeg Ralph twijfelend.
‘Zeker weten. Hij had een huge smile op z’n gezicht,’antwoordde Fabi.
‘Zielig.’ Ralph deed zijn fiets van slot en keek even naar de donkere sterrenhemel boven hem.
‘Komt ze vanzelf achter. Waarschuwen heeft toch geen nut,’ reageerde Fabi nuchter.
Ralph snoof even en gaf zijn vriend toen een klap op zijn schouder. ‘Hé, ik zie je wel weer. Pas een beetje op haar, oké?’

Hij is gewoon lief en bezorgd, zonder bijbedoelingen, awhh. I like him!

Ik heb wel een beetje moeite met Fabi te doorgronden (wat jij weer hebt met Ralf bij mij^^). Hij laat dus niet veel van zijn emoties zien en wil Leonore beschermen, begrijp ik nu. Owkay. Waarschijnlijk ga je nog wel meer vertellen over hem

Ben wel bennnieuwd wat er allemaal gaat gebeuren dan als zijn eerste gedachte... (hierzo):

Fabi voelde zo’n bijzondere klik met Leonore, dat hij het beste voor haar wilde. Hij wilde niet dat ze door Valerio afgedankt zou worden, hij wilde dat ze een fijne vakantie zou krijgen. En hij ging haar daarbij helpen, zoveel als hij kon. Ja, dacht hij grimmig, Leonore gaat een onvergetelijke vakantie krijgen. En Valerio is daarbij niet in beeld.
Hij had geen idee hoeveel gelijk hij kreeg met zijn eerste gedachte.

...uit gaat komen!

[Artemiss]

Pas op dat je niet alles nu al verraad! Valerio was een mysterieuze, knappe jongen. Als je de twijfel nou nog een beetje om hem had laten hangen, was het interessanter geweest om te volgen. Het is nu al wel heel duidelijk waar het heen gaat.
Verder niet verkeerd geschreven. Let dus op de voorspelbaarheid!

[xILY.]

@ Rima en Lilian; dankjewel voor jullie reacties!
Rima; haha, jaa je komt vanzelf meer te weten ^^ Heb geduld
En Lilian; Valerio speelt niet een hele grote rol in het verhaal, al lijkt dat nu nog wel zo. Het gaat nog een hele andere kant op (: Dus het is geen big deal dat de mysterieusheid eraf is, hoewel Leonore dat natuurlijk nog niet weet

Hierbij het volgende stukje! Vanuit iemand anders geschreven deze keer (prijs jezelf gelukkig Rima ) Nu komen jullie ieeeeeeets meer over Ralph te weten! ;D
Enjoy!


Hoofdstuk 6

Badend in het zweet werd Ralph die volgende ochtend wakker. Hij had alleen maar liggen woelen die nacht, tot hij een uur geleden in een onrustige slaap viel. Hij had weer eens een nachtmerrie gehad, zoals wel vaker. Hij wist niet meer hoe deze precies ging, maar zijn vader kwam er altijd in voor, in elke nachtmerrie, iedere nacht.
Een flinke pijnscheut schoot door zijn hoofd en veroorzaakte bonkende hoofdpijn. Hij kon amper zijn ogen open krijgen. Met zijn ogen zo ver mogelijk samengeknepen keek hij voorzichtig om zich heen. Natuurlijk, hij was bij zijn moeder. Het was vakantie, dat wist hij ook wel. Hij had er alleen niet zo snel aan gedacht.
Hij zag de beige muren, de kale inrichting van de kamer. De meubels – een bed en een stoel – stonden zielig in de redelijk grote kamer. Ze waren er neergezet en er was verder geen aandacht aan besteed.
‘Zo snel mogelijk weg hier. Ik loop liever op La Luna de Plata,’ gromde Ralph in zichzelf. Hij dacht aan zijn favoriete camping. Hij ging al jaren niet meer op vakantie, maar deze plaats gaf hem toch een vakantie-gevoel. Het gevoel alsof hij ook op de camping stond.
La Luna de Plata had drie jaar geleden nieuwe eigenaars gekregen, maar had zijn vroegere naam behouden. Het was de perfecte naam, vond Ralph. ‘De zilveren maan’ betekende het. De vorige eigenaren waren Spaans, dus de Spaanse naam werd door iedereen als vanzelfsprekend beschouwd.
Hij schrok op uit zijn gedachten toen er opeens een luid geluid klonk. Het kwam van beneden hem en hij zuchtte. Zijn moeder had de radio aangezet en weer eens geen rekening gehouden met de buren. Én niet met haar zoon.
Ondanks de hoofdpijn schoot Ralph uit bed en trok snel zijn kleren aan. Hij voelde zijn hoofd bonken en zijn maag rammelen, maar hij had geen zin om langs de keuken te gaan. Waarschijnlijk had zijn moeder toch geen boodschappen gedaan. De boodschappen die hij gisteren zelf had gedaan, waren ook al op. Hij had niet zoveel gehaald, het was niet zijn taak. Hij deed genoeg in huis, boodschappen halen mocht zijn moeder doen.
Toch wist hij zeker dat ze niets in huis had gehaald. Dat er geen brood op tafel lag, geen melk in de koelkast. Hij wist het, was het gewend, maar toch raakte het hem nog steeds. Ralph snapte zelf ook niet waarom.
Hij pakte zijn mobiel, portemonnee en sleutels en deed het raam open. Voorzichtig trok hij zichzelf aan het dak omhoog. Toen hij veilig op het dak was geklommen, liep hij naar een ander gedeelte van het dak. Behendig ging hij via het dak, langs een tak, in een boom, waarna hij naar beneden klom. Veilig landde hij met een kleine sprong op de grond.
Opnieuw trok een pijnscheut door zijn hoofd. Ralph klemde zijn kaken op elkaar en probeerde de pijn te negeren. Hij zou op de camping wel even een aspirientje halen.
Nog één keer keek hij naar de woonkamer. Vanaf de ruime kamer kon niemand hem zien, maar hij zag zelf alles wel. Er was een kleine ruimte in de dichtbegroeide struik voor hun huis. Een ruimte waar Ralph precies doorheen kon kijken. Vroeger begluurde hij zijn ouders altijd door het gaatje, maar tegenwoordig keek hij alleen waar zijn moeder uithing, en met wie. De stekende hoofdpijn zorgde er echter voor dat Ralph doorliep naar zijn fiets. Hij kneep zijn ogen even dicht om de pijn in zijn hoofd kwijt te raken, wat maar matig lukte.
De oude fiets kraakte en piepte en kon elk moment uit elkaar vallen. Zo snel als het gammele ding toeliet, fietste Ralph weg. Het maakte niet uit waarheen hij ging, áls hij maar weg was van ‘huis’.

[xILY.]

Omdat ik vakantie heb, een extra stukje. Ook iets langer (:
Enjoy! En bij deze allemaal een happy 2012! <3


Op La Luna de Plata was het – zoals gewoonlijk – weer een gezellige drukte die ochtend. Het recreatieteam had het druk met het vermaken van de kleintjes, die als bijen om hen heen zwerfden. De kinderen stonden te popelen om te knutselen, te zwemmen of gewoon te spelen.
Leonore zuchtte even toen ze de drukte zag. Ze liep met Nina aan haar hand, haar kleine camping-buurmeisje van vier jaar.
Nina’s vader was die ochtend gestresst naar haar toegekomen, om te vragen of ze met Nina naar het knutseluurtje wilde gaan. Zijn vrouw stond op het punt te bevallen en ze moest met spoed naar het ziekenhuis. Leonore’s moeder had meteen aangeboden om op de kleine Nina te passen, wat betekende dat Leonore nu met haar opgescheept zat. Niet dat ze het kleine meisje niet lief vond, zeker niet. Nina was heel schattig met haar blonde krulletjes en grote blauwe ogen, en ze was ook best lief.
Leonore had zich echter verheugd op een ‘dagje Valerio’, zoals ze vannacht in bed had bedacht. Na die zoen van afgelopen nacht, was Leonore helemaal overtuigd: ze was verliefd op hem. En hij ook op haar, anders had hij haar niet gezoend. Ze had die nacht heerlijk geslapen en gedroomd over, natuurlijk, Valerio.
Tot haar ongenoegen werd ze die ochtend om negen uur gewekt met de mededeling dat ze met Nina naar het knutseluurtje moest. Al haar protest hielp niet en zo kwam het dat Leonore om tien uur bij de recreatieruimte was, met de kleine meid aan haar hand.
‘Leonole? Wil je wel mee naal binnen gaan, mama gaat ook altijd mee naal binnen,’ zei het meisje met haar liefste stemmetje. Leonore was verkocht toen ze het lieve gezichtje van Nina zag. Het kleine kind kon de letter ‘r’ nog niet zeggen, zodat ze Leonore’s naam altijd verkeerd uitsprak, maar deze vond het wel schattig klinken.
‘Nou, vooruit dan maar,’ gaf ze toe. Nina lachte en huppelde vrolijk voor Leonore uit, die hoofdschuddend en lachend achter haar aanliep. Daar liep ze dan, achter een enthousiast vierjarig kind aan, richting het knutseluurtje. Ik probeer er maar het beste van te maken, bedacht Leonore. Met een chagrijnige kop zitten had toch geen nut, hoewel ze liever nog wat langer geslapen had. Haar nacht was niet zo lang geweest.
Twee mensen van het recreatieteam hadden een clowns-pak aan, of iets wat daarop leek, en deden grappige trucjes met een tennisballetje. Van kwart voor tien tot tien uur was er namelijk een korte voorstelling voor de kleintjes, zoals elke morgen. Nina ging daar meestal niet heen en daar was Leonore blij om, want dan had ze nog vroeger moeten opstaan.
De clowns gaven gelukkig aan dat de voorstelling voor deze ochtend afgelopen was en de kinderen liepen gillend en schreeuwend naar de grote schuur. Leonore probeerde zichzelf moed in te spreken en haalde diep adem toen ze voor de deur van de schuur stond. Toen stapte ze over de drempel.

Binnen stonden een aantal grote, houten picknicktafels, waaraan de meeste kinderen al een plekje hadden gevonden. Snel zocht ze met haar ogen naar Nina, want zo alleen zitten was ook een beetje raar, vond Leonore zelf. Zeventien jaar en een knutseluurtje, dat kon echt niet, bedacht ze grinnikend. Eigenlijk was het ook wel een beetje grappig.
Ze had Nina intussen gevonden en was naast haar, op de hoek, gaan zitten. De kinderen aan Nina’s tafel hadden niet eens aandacht voor Leonore, wat deze helemaal niet erg vond. Ze had geen zin in tientallen nieuwsgierige kinderen om haar heen, ze vond het wel goed zo.
‘Oké allemaal, even stil!’ riep één van de recreatiemensen. Het was een meisje en Leonore schatte haar op een jaar of twintig. Ze had steil, blond haar en een vriendelijk gezicht. Ze legde de kinderen uit wat de bedoeling was voor vandaag, waarna de benodigde materialen werden uitgedeeld door de anderen. Ze zouden vandaag een masker maken, een prinses of een leeuw; ze mochten kiezen. Toen alle kinderen het gewenste masker hadden gekregen, begonnen ze deze in te kleuren. Leonore hielp Nina af en toe met haar prinsessenmasker, en keek wat rond.
Na een poosje viel haar blik op het jochie tegenover haar. Hij leek bijna in huilen uit te barsten en zijn kin trilde verdacht. Leonore keek of een van de recreatiemensen hem zag, maar niemand leek het jochie op te merken. Na een korte aarzeling liep ze op het jochie af.
‘Hey, wat is er?’ vroeg ze zo vriendelijk mogelijk.
De ogen van het jochie waren groot en donker en keken haar verschrikt aan. Leonore was net bang dat ze geen antwoord van het jochie zou krijgen, toen hij begon te praten.
‘Ik wil graag een masker voor mama maken, maar hij is fout gegaan. Er zit een gatje in,’ legde hij uit, terwijl hij haar met zijn grote ogen serieus aan keek.
Leonore deed haar best om niet in de lach te schieten en zei toen:
‘Ik weet zeker dat mama jouw masker héél mooi vindt. En dat gaatje ziet ze niet eens!’
‘Ik wil toch een andere. Het gatje ziet ze wel,’ hield hij koppig vol.
Leonore grinnikte en schudde glimlachend haar hoofd. Toen stond ze op en liep naar een van de mensen van het recreatieteam. Ze legde het even kort uit en kreeg een nieuw masker mee.
‘Kijk eens, boef, een nieuw masker. En geen gaatjes meer maken, hè! Ga maar lekker kleuren,’ zei ze tegen het jochie. Hij knikte braaf en begon ijverig te kleuren. Leonore glimlachte, kleine kinderen konden zó vertederend zijn. Gatje, bedacht ze hoofdschuddend. Het was niet eens heel gek bedacht, bij de meeste verkleinwoorden kon je er gewoon ‘je’ achter zetten, dat ‘gat’ een uitzondering was, kon zo’n jochie natuurlijk ook niet weten.
Toen ze weer op haar plaats zat, hield ze haar blik op hem gericht. Zijn zwarte haar viel soms voor zijn ogen, maar met een snel handgebaar veegde hij dat dan weer weg. Zijn bruine ogen waren constant gericht op het masker voor hem; hij had nergens anders oog voor. Het was leuk om te zien hoe hij opging in het kleuren, hoe zijn lichtgetinte handje fel heen en weer bewoog op het masker. Hij leek wel van buitenlandse afkomst, dacht Leonore. Hij was niet heel bruin, maar toch bruiner dan de meeste andere kinderen aan de knutseltafel. Lichtgetint dus.
‘Wat kijk je naar m’n broertje?’ hoorde ze een bekende stem achter haar opeens zeggen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Anna]

Hey,

Ik ben begonnen met je verhaal te lezen (de eerste 4 stukjes) en ik vind het al heel leuk en vlot geschreven
Momenteel kan ik alle namen nog niet uit elkaar houden, maar dat komt nog wel, geloof ik xD ('Leonore' vind ik trouwens een hele mooie naam)
Ik ga zo snel mogelijk bijlezen, want ik ben wel nieuwsgierig naar wat er allemaal nog staat te gebeuren =)
Nog veel succes met schrijven!

Groetjes,
Anna

[xILY.]

Wauw Anna, dankjewel voor je reactie!
Motiveert me om weer verder te schrijven. Ik post deze vakantie nog wel een stukje, hoop dat je het een beetje kan inhalen (:
En ik vind Leonore ook een mooie naam haha

Liefs, Marit.

[Chantalx]

Hee!

Na jouw reacties bij mijn verhaal, moest ik natuurlijk ook wel even een kijkje nemen bij dit verhaal! Je schrijft er goed, op een luchtige, maar toch beeldende/verassende manier. Misschien een aparte omschrijving, maar alleen maar positief! Ik ben nog lang niet bij je laatste post, maar ga zo door!

x

[xILY.]

Wauw, weer een nieuwe lezer, dankjewel!
Lees maar gauw door, ik post morgen of maandag een vervolgje (:

Echt super bedankt! (:

[xILY.]

Oeeeps, te laat ;$
Sorry sorry sorry! Een extra lang stuk om het goed te maken (:

Enjoy maar weer, al vind ik het zelf niet zo'n heel goed stuk


Verrast keek ze om. ‘Fabi!’
Hij grijnsde. ‘Hai.’
‘Is dit jouw broertje?’ Verbaasd keek Leonore van het kleine jochie naar Fabi en weer terug. Fabi knikte even en aaide het jochie over zijn donkere haar. ‘Youri,’ zei hij kort.
De kleine jongen keek even op toen hij zijn naam hoorde, maar ging daarna weer verder met kleuren. Hij leek het niet raar te vinden dat zijn grote broer naast hem stond.
‘Ik eeuh…,’ stotterde Leonore toen plotseling. ‘Nina haar ouders konden niet, dus ik… ik ging een keer mee. Dat je niet denkt dat ik altijd zit te knutselen ofzo, maar m’n ouders stonden erop.’ Zenuwachtig plukte ze aan haar haar. Snel richtte ze zich tot Nina.
‘Nina? Lukt het of moet Leonore nog even helpen?’
‘Leonole nog even helpen?’ klonk haar lieve stemmetje.
Opgelucht sprong Leonore op en snel ging ze naast Nina zitten.
Ze schaamde zich voor Fabi en hoopte dat hij dat niet zou merken. Ze moest moeite doen om niet naar hem te kijken, maar uiteindelijk keek ze strak naar het prinsessenmasker. Zo langzaam als ze kon, kleurde ze, zodat het masker niet te snel af was. Als het masker klaar was, moest ze Fabi weer aankijken, behalve als hij weg was. Leonore hoopte dat hij snel weg zou gaan, zodat zij Nina rustig kon helpen en zodat ze daarna weer naar hun caravan konden gaan.
Maar hij ging niet weg.
Hij bleef en Leonore voelde dat zijn blik constant op haar gericht was. Ze werd er wat zenuwachtig van, maar hield dit angstvallig verborgen.
‘Mooi gekleurd hoor, Leonole,’ hoorde ze toen in haar oor. Ze wilde niet naar hem opkijken, maar toen drong tot haar door wat hij gezegd had.
Ze barstte in lachen uit en Fabi deed met haar mee. Nina en Youri keken hen even met grote ogen aan, maar gingen door met kleuren.
Leonore lachte niet alleen om Fabi’s opmerking. Het was de spanning van de afgelopen tijd, de zoen van Valerio en de schaamte van net. Het kwam er allemaal uit in één grote lachbui. Leonore zag dat het meisje van het recreatieteam hen aankeek, maar ze schonk er geen aandacht aan. Het kon haar nu even niet schelen wat het meisje van hen zou denken.
Na het lachen zuchtte Leonore even diep. Ze veegde met de bovenkant van haar vingers haar tranen weg en probeerde haar ademhaling weer in orde te krijgen.
Fabi was naast zijn broertje, tegenover haar, gaan zitten en keek haar grijnzend aan. Leonore lachte terug en ontspande. Ze was hem geen verklaring verschuldigd, ze hoefde zich niet voor hem te schamen. De sfeer was ontspannen en Leonore kon hem weer recht in zijn ogen aankijken.
‘Leonole? Wil je mij even helpen nu?’ klonk Nina’s stemmetje ongeduldig. Waarschijnlijk had ze het al vaker gevraagd, maar Leonore had het niet gehoord.
‘Ja lieverd, ik ga je helpen. Wat moet Leonore doen?’ Ze kreeg een stift in haar hand geduwd en werd aan het werk gezet door het kleine, blonde meisje.
Af en toe keek Leonore naar Fabi. Soms troffen hun blikken elkaar, soms keek ze net weg als hij keek. Zijn gezicht stond neutraal en zijn ogen vertelden niets, maar toch had zijn gezicht iets geruststellends. Alsof ze hem al jaren kende en hem blindelings kon vertrouwen. Alsof, want ze vertrouwde hem niet blindelings. Nog niet, in elk geval. Ze kende hem pas een paar dagen! Toch had zijn gezichts iets rustigs, iets vertrouwds.
Leonore voelde een por in haar zij en keek op.
‘Ga nou kleulen, andels komt ie niet af!’ zei Nina met een boze frons op haar schattige gezichtje. Leonore moest moeite doen om haar lachen in te houden, maar knikte zo ernstig als ze kon naar het kleine meisje. ‘Sorry, Nina,’ antwoordde ze.
Nina reageerde niet, maar was ingespannen aan het kleuren. Snel hielp Leonore haar nog met het laatste gedeelte van het masker, waarna deze klaar was. Dolbij zette Nina haar prinsessenmasker op en sprong er vrolijk mee rond, achterna gezeten door Youri, met zijn leeuwenmasker. Fabi en Leonore stonden dit tafereel glimlachend te bekijken.
Bijna alle kinderen waren klaar en het recreatieteam begon met opruimen. Toen alle kinderen naar buiten gejaagd werden, liepen Fabi en Leonore ook naar buiten.
Leonore moest even wennen aan het felle licht toen ze de drempel overstak. De schuur was donker en het buitenlicht was daarom des te feller. Toen haar ogen aan het licht gewend waren, keek ze verrast naar een personage die tegen de muur tegenover haar zat.
‘Valerio!’ lachte ze, terwijl ze op hem af kwam lopen. Valerio stond op en liep met een grote glimlach op zijn gezicht naar haar toe. Hij gaf haar voorzichtig een kusje op haar wang en hield haar even in zijn armen. Toen liet hij haar weer los, deed zijn zonnebril af en keek naar Fabi, die dit alles zwijgend bekeek.
‘Yo Fabi, ook weer lekker bij de knutselclub?’ Zijn stem klonk spottend, arrogant.
‘Zeker,’ mompelde Fabi kort.
Snel flitsten zijn ogen naar Leonore, die zich wat ongemakkelijk voelde. Ze had het gezellig gehad net, met Fabi, maar nu Valerio erbij kwam was het veel minder gezellig. Alsof Valerio tussen hen in stond. Misschien is dat ook wel zo, dacht Leonore. Valerio is best opvallend aanwezig, misschien is Fabi wel een beetje jaloers.
‘Ik ga weer. Ik spreek jullie wel weer. Youri, kom, we gaan.’ Dit laatste was tegen zijn broertje, die nog steeds achter Nina aan rende.
‘Maar ik wil nog met Nina spelen!’ riep hij verontwaardigd.
Fabi haalde zijn schouders op. ‘Andere keer weer.’
Mokkend liep de kleine Youri achter Fabi aan. Nog één keer keek Fabi Leonore kort in haar ogen aan, maar snel sloeg zij haar ogen neer.
Ze wist heus wel dat Fabi om haar wegging. Dat Youri om haar niet met Nina kon spelen. Of eigenlijk, om Valerio. Gelijk zette ze die gedachte van zich af. Valerio kon er niets aan doen dat Fabi met Youri naar de caravan ging. Het was zijn eigen beslissing. Voordat Leonore zichzelf kon vertellen dat het wel degelijk met Valerio te maken had, zette ze haar gedachten op stop. Zo wilde ze niet over Valerio denken.
‘Nina, we gaan weer terug!’ riep ze het blonde meisje. ‘Zullen we Nina even naar onze caravan brengen, dan gaan we daarna iets anders doen, oké?’ vroeg ze aan Valerio. Deze knikte en keek haar recht in haar ogen aan. Ze smolt bij het zien van zijn mooie, bruine ogen. Voordat ze niets meer kon uitbrengen, wendde ze haar ogen af. Ze wilde niet dom overkomen, daarom draaide ze zich maar om. Ze zocht met haar ogen naar Nina, maar deze was nergens te bekennen.
‘Hey, zie jij Nina?’ vroeg Leonore aan Valerio. Deze antwoordde niet, maar keek haar lachend aan. Toen maakte hij een klein handgebaar en Leonore keek naast haar. Daar stond Nina, te wachten, met haar masker in haar hand. Ze sprong ongeduldig van haar ene op de andere voet en keek voortdurend in het rond.
‘Daar was je al. Kom, meid, we gaan,’ zei Leonore opgelucht. Ze was toch wel een beetje geschrokken dat ze Nina niet had gezien. Stel je voor dat ze haar kwijt waren! Daar moest ze toch echt niet aan denken. Leonore rilde even en voelde toen Valerio’s arm om haar heen. Dankbaar keek ze hem aan. Hij pakte haar hand en met z’n drieën liepen ze naar de caravan. Daar lieten ze Nina met haar masker achter en samen liepen ze weer weg.
Valerio had ondertussen haar hand losgelaten, voor de caravan. Hij was duidelijk niet van plan iets te laten merken aan haar ouders en Leonore had daar zelf ook geen behoefte aan. Het kwam nog wel, hoefde niet direct. Eerst wilde ze hem zelf beter leren kennen.

[Saskjezwaard]

En ik ben weer helemaal bijgelezen het duurde iets langer dan verwacht dat ik een reactie achterliet, maar goed, beter laat dan nooit
Awww, ik vind Nina schattig! En Youri ook, kleine kindjes zijn altijd schattig^^ mooi beschreven, tis toch altijd wel lastig om je in een klein kindje te verplaatsen:)
En ik vind het ook leuk om wat meer van de andere personages te weten te komen, van hoe Ralph nu precies woont enzo. Geeft toch wel iets meer bonding met de personages^^
Je hebt me trouwens wel heel nieuwsgierig gemaakt wat er nu allemaal gaat gebeuren! Nu weet ik niet meer wat ik kan verwachten haha xD leuk dat je er een onverwachte wending aan geeft, me likes verrassingen in verhalen^^
Hmm, en dat was alles wat ik te zeggen had xD sorry, niks nuttigs, maar goed, dat hoeft ook niet altijd schrijft u maar snel verder, het is al een week geleden okée, ik moet niet zeuren haha xD

[xILY.]

Dankje voor je reactie Saskia!
Leuk om te horen dat Nina en Youri precies zijn neergezet zoals ik had gehoopt.
Ghehe, jaa, ik heb best wel veel kleine kinderen in mijn omgeving, dus ik probeerde me ook echt in hen in te leven. Gelukt, merk ik ^^ Thankies! (:
Sorry, mijn voornemen was om tenminste eens in de week te posten, maar mijn zin en tijd werken niet helemaal mee geloof ik...
Hierbij dan toch een stukje! Het is wel een beetje kort, maar beter dan niets natuurlijk (:

Enjoy...?




Hij nam haar mee naar een klein paadje, dat naar boven leek te gaan. Voorzichtig en langzaam liepen ze het smalle bergpaadje op. Hand in hand. Leonore voelde Valerio’s sterke hand in de hare en genoot. Haar eerste vriendje was bijna drie jaar geleden en ze hadden voor vier maanden wat gehad. Daarna was het uit gegaan en Leonore kon er niet verdrietig om zijn. Ze had een gezellige tijd gehad, maar het was goed dat het uit was. Het was over.
‘Pas op.’ Valerio’s waarschuwing haalde Leonore uit haar gedachten en ze stapte met een grote stap over een modderplasje. Samen liepen ze nog wat verder naar boven, totdat ze bij een splitsing kwamen. Hij trok haar mee de linkerkant op.
Er was geen pad meer omhoog, maar wel een schitterend uitzicht. De omgeving was werkelijk prachtig. De grote bossen die mooi afstaken bij de helderblauwe lucht, de vele akkers en weilanden. Leonore hield haar adem in en keek naar al dat moois. Valerio pakte haar arm en nam haar mee naar een houten bankje.
Leonore verwonderde zich nog over het uitzicht, maar daar was Valerio al niet meer mee bezig. Hij pakte haar hoofd vast en begon haar te zoenen. Eerst zacht en voorzichtig, maar steeds heftiger. Zijn tong bewoog wild in haar mond en Leonore schrok van zijn felheid. Valerio leek haar twijfel op te merken, want hij zoende zacht en teder verder. Leonore had haar ogen gesloten en haar lichaam rilde van genot. Dit was zó anders dan bij haar ex. Zo veel beter, zo veel fijner. Valerio was veel knapper, veel romantischer en veel stoerder.
‘Je bent zo mooi,’ fluisterde Valerio. Leonore glimlachte naar hem.
‘Je bent mooi, lief, slim… Je bent alles, Leonore,’ fluisterde hij. Blozend keek Leonore de andere kant op. Ze wist niet zo goed hoe ze moest reageren nu.
Teder, maar dwingend pakte Valerio met zijn hand haar kin vast en draaide haar hoofd naar zich toe. Hij boog zich naar haar toe. ‘Je moet je niet schamen voor wie je bent, Leonore.’
Leonore keek in zijn donkere ogen. Zelfvertrouwen straalde van hem af. Valerio wist niet wat er in haar verleden gebeurd was en dat wilde ze graag zo houden. Ze was niet van plan het hem te vertellen. Ze glimlachte kort naar hem en keek toen weer in zijn ogen. Ze zocht naar de goede woorden, maar dat was niet meer nodig. Valerio kwam wat dichterbij en Leonore voelde zijn zachte lippen op de hare. Ze voelde zich gewaardeerd. Iets van zijn zelfvertrouwen leek over te springen op haar. Het moment duurde echter niet zo lang. Leonore werd weer in de werkelijkheid gehaald toen ze een ringtone hoorde.
Valerio schold wat binnensmonds, tastte naar zijn mobiel en nam op. Leonore hoorde hem wat mompelen, waarna hij zijn mobiel weer in zijn broekzak deed.
‘Wie was dat?’ vroeg Leonore.
‘M’n moeder. Ze vraagt of ik kom. We… gaan iets doen, ofzo,’ antwoordde hij, terwijl hij nog een zachte kus op haar lippen drukte.
Leonore knikte even, haar teleurstelling probeerde ze te verbergen. Valerio had het niet door en stond op, haar met zich mee trekkend.
Hij had zijn arm om haar schouder gelegd en zo liepen ze terug. Leonore baalde er van. Ze had zich verheugd op een romantische dag met Valerio, maar het lot leek haar niet goed gezind te zijn.
Eenmaal terug op de camping baalde Leonore nog meer. Ze liep met Valerio mee naar zijn caravan, waar ze te horen kreeg dat hij de hele verdere dag weg was.
Valerio gaf haar nog een aai over haar haren, waarna ze langzaam naar haar eigen caravan liep. Boos schopte ze een steentje voor zich uit.
‘Leonore! Kom je zwemmen?’ riep Veerle enthousiast vanuit het zwembad.
‘Nee!’ riep Leonore luid terug. Ze wist dat ze een pesthumeur had nu, maar ze kon er niets aan doen. Ze had zich écht verheugd op een ‘dagje Valerio’, maar hij moest nu al weg! De middag was nog niet eens begonnen. Hij had nog geen uur tijd voor haar gehad.
Dat is niet eerlijk, Leonore, sprak ze zichzelf tegen. Hij moest mee van zijn moeder.
Ik weet niet eens waarheen, dacht ze somber. Hij had niet eens afscheid genomen!
Avontuur Valerio voelde niet zo goed als ze had gedacht, of nee: ze had het gehoopt. Maar wat niet was, kon nog komen…

[Xatham]

En je gaat weer lekker verder met de knappe jongens!
Zitten er niet ook een paar minder knappe, maar wel lieve jongens in het vriendengroepje of bestaan die niet in jouw droomwereldje?
Hoe dan ook, ik ben er weer. Half denk ik. Ik heb alles t/m hoofdstuk 4 bijgelezen. Ik weet niet hoeveel er nog komt, maar dat doe ik een andere keer als ik tijd heb.
Ik heb wel een paar feedbackjes:

En die zul je ook nooit krijgen, goor.
En die zul je ook nooit krijgen. Nooit krijgen. Nooit.

Dit zou ik schuin gedrukt zetten omdat je dat met de herinnering erboven ook gedaan hebt.

Valerio.
Valerio.
Valerio.

Ik denk dat het gevoel iets sterker wordt als je slechts een keer 'Valerio' neerzet.

Leonore hoopte dat het in deze vakantie beter zou gaan met moeder.

Dat hoopte ze natuurlijk ook voor haar moeder: een hele dag in bed liggen was niet fijn.

Hier gebruik je twee keer vlak na elkaar het werkwoord 'hoopte'. Misschien kun je proberen een van de zinnen te skippen?

‘Deze mam!’ riep ze, terwijl ze Ralph en zijn bijzondere gedrag probeerde te vergeten. Je moet niet overal wat achter zoeken, Leonore, verwijtte ze zichzelf. Ralph is een prima jongen, stop met die domme gedachten, beet ze zichzelf toe.

Dit volgde ik even niet meer?

Na het toetje, het bijbel lezen en het gebed, kon Shannon dan éindelijk naar Kate.

Jij bent gelovig, dus misschien weet jij het beter, maar ik dacht altijd dat het de bijbel was en dan bijbel misschien zelfs nog met een hoofdletter B?

‘Morgen pas? Dan is de mail al lang weg,’ reageerde Leonore teleurgesteld.

Echt? Mijn mails blijven geloof ik gewoon staan als de stroom op is en je de computer een dag later weer aan zet.

‘Happiness’ klonk door de boxen.

? XD

Valerio had haar Leonore ook gevraagd, maar deze zag het nog niet zitten.

'Haar Leonore'? Volgens mij is dat een beetje dubbelop?
En op het laatst van hoofdstuk 4 kunnen we de gedachte van Fabi lezen. Is dat de bedoeling? Ben je van perspectief geswitched?

Verder vind ik het wel een leuk verhaal. Ik denk dat Fabi veel aardiger is voor Leonore dan Valerio. Valerio is gewoon een player! Ik kwam snel door je verhaal heen en er waren weinig momenten waar ik de draad kwijt raakte.

[Artemiss]

Als toevoeging aan het voorgaande commentaar, even kort, weinig tijd: het is 'verweet', geen 'verwijtte'.

[xILY.]

@Xatham; jaa je bent er weer Hihi - heel erg bedankt voor je reactie en je feedback, ik heb het nou heel druk en niet zoveel zin om ermee bezig te gaan, maar als ik wat tijd heb, ga ik er nog eens goed naar kijken (: Dankjewel dat je de tijd hebt genomen iig! (:
@Artemiss; jij natuurlijk ook bedankt! Wat een domme fout trouwens Ö

Nogmaals; ik heb nu niet zoveel tijd, maar er komt binnenkort nog wel een stukje (:
Oh, btw, het verhaal zit over de 1000 views. Thnx guys

[Jenna]

Heyy,
Leuke verhaal trouwens. In het begin dacht ik zovan neejjj niet weer zo een saaie liefdesverhaal maar neejj hoor. Ik vond je verhaal egt superrrrr. Het leest snel en gemakkelijk. Je hebt nauwelijks fouten derin en het is spannend. Vooral omdat Leonore niet weet wat haar te wachten staat. Als ik eerlijk moet zijn ik vind die Valerio maar een player. Ik vind die Fabi en Ralph veel leuker, Schrijf snel verder
Xxxx Jenna

[Xatham]

Oeioei... Ben nu bij het laatste stukje van pagina 1. Lekkere cliffhanger joh!
Maar goed... Ik kan mijn reactie niet te lang, want ik moet weer studeren

Niet medeleven tonen, maar meeleven met diegene.

Deze zin volgde ik niet helemaal.
Verder leuk verhaal! En ik lees snel verder

[xILY.]

@ Xatham; dat mensen niet tegen je zeggen 'Oh, wat ben je zielig!' maar meer 'Wat moet dat vreselijk voor je zijn.' Tis een beetje moeilijk uit te leggen
Maar weer bedankt voor je reactie!
@ Jenna; jaaah weer een nieuwe lezer Dankjewel voor je reactie! Als je Valerio een player vindt, ben je vast benieuwd naar de komende stukjes (:

Ik had afgelopen tijd even tijd tekort, maar hierbij nog een stukje! Het is niet heel bijzonder, maar wel nodig om te posten Enjoy, reacties en commentaar zijn altijd welkom! (:

EDIT: Xatham en Artemiss, ik heb een aantal van jullie feedback puntjes veranderd, nogmaal bedankt!
En Xatham, bijbel is zonder hoofdletter, al wordt het vaak wel met hoofdletter geschreven (:
En dat met Ralphs rare gedrag... Hij deed een beetje vaag over dat boodschappen doen, en Leonore vond hem vaag doen over Valerio, dus ze vond zijn gedrag een beetje raar. Snappez-vous?




Daar gingen haar plannen voor een leuke vakantie. Gelijk al mislukt, terwijl de vakantie pas net begonnen was.
Niet zo negatief, Leonore, het wordt echt nog leuker de komende vier weken. Ze probeerde zichzelf over te halen om positief te denken, maar het lukte nog niet helemaal. Plotseling schoot haar iets te binnen. Chocola was altijd een goede manier om haar humeur op te krikken. De spontane ingeving deed haar zowaar glimlachen. Al heel wat vrolijker liep ze naar de caravan.
‘Ik ga even fietsen,’ deelde ze mee aan de rest van het gezin.
‘Maar we gaan zo eten,’ reageerde haar moeder verbaasd.
‘Ik haal wel wat onderweg. Waar ligt de fietssleutel van Shannons fiets?’ Ze hadden maar twee fietsen mee, omdat de fietsendrager nu eenmaal niet groter was. Shannon had een omafiets waar Leonore graag op fietste, vandaar dat ze haar zusjes fiets meenam. Snel pakte ze de fietssleutel en haar portemonnee en liep weer de voortent uit.
‘Doei,’ groette ze nog kort. Wat verbaasd gemompel kwam terug. Normaal gesproken hield Leonore niet zo van fietsen, al helemaal niet alleen. Vader en moeder keken elkaar aan, haalden hun schouders op en schudden hun hoofd.
Leonore merkte hier al niets meer van, ze was al weggefietst. Terwijl ze langs het zwembad fietste, zwaaide ze naar Veerle, die lichtelijk verbaasd terug zwaaide. Ze had net nogal bot gereageerd, dat wist Leonore zelf ook wel. Toch kon niets haar plotselinge vrolijkheid temmen. Het vooruitzicht dat ze chocola zou eten was heerlijk.
‘Eerst een bakker opzoeken, daar een lekker broodje halen en opeten. Daarna even naar de supermarkt chocola kopen en daarna naar en ijszaak een ijsje halen,’ somde ze op. Ze wist dat dat niet gezond was, maar ze was niet in de stemming om gezond te gaan eten. Als ze thuis was geweest met zo’n bui, had ze de hele kast geplunderd. Alles wat los of vast zat ging er dan aan, van dropveter tot chocoladekoekje.
Desondanks was Leonore slank, net als haar ouders. Zo was haar bouw en daar was ze erg dankbaar voor. Sommige mensen moesten echt oppassen met hoeveel ze snoepten, maar daar had zij gelukkig geen last van. Toch waren die vreetbuien wel vervelend, ze werd er natuurlijk niet dunner of mooier op. Gelukkig kwam dit niet vaak voor. Ze hoopte dan ook dat ze de hele verdere vakantie geen vreetbui meer kreeg, geen rotgevoel. Dan kon ze de verleiding om te gaan snoepen ook beter aan.

In de verte doemde een bakkerij op en Leonore glimlachte tevreden. Valerio kon haar dag niet verpesten. En zijn moeder al helemaal niet. Ze zou gewoon een leuke dag hebben met haarzelf. Met die positieve gedachte ging Leonore verder, de bakkerij tegemoet.

Diezelfde avond, rond een uur of elf, lag Leonore in bed. Ze dacht na over haar dag. Het was een goed idee geweest om even weg te gaan. Ze kon tot zichzelf komen, ze kon nadenken. Leonore had genoten van de rust, van de stilte. Zo kon ze even ontsnappen aan de drukte van de camping, de drukte van de vriendengroep. Er had een lichte last op haar schouders gelegen, maar na vanmiddag was die last zo goed als weg. De herinneringen over het pesten waren wat meer naar de achtergrond verdwenen en Leonore kon weer vrolijk zijn.
Ze had ook besloten vanavond bij de caravan te blijven. Ze wilde het rustig aan doen met haar nieuwe vrienden; niet alles overhaasten. Veerle en Luke waren nog langs gekomen. Ze hadden gevraagd of zij nog kwam, of ze zin had. Ze wilden uitgaan. Leonore had geantwoord dat ze vandaag bij de caravan bleef, maar dat ze een andere keer graag meeging. Nu ze daar in bed weer over nadacht, was ze trots op zichzelf. Ze had geweigerd!
Leonore glimlachte even. Ze had een goede dag gehad. Dat Valerio de hele dag weg was, was vervelend, maar ze had haar dag nuttig besteed. Morgen zou ze weer met de groep optrekken, morgen zou ze Valerio weer gezelschap houden. Ze had er nu al zin in.
Helaas ging ‘morgen’ niet zoals Leonore verwachtte, helemaal niet zelfs. Het was precies het tegenovergestelde.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Xatham]

Ik was eigenlijk van plan om je verhaal nu in een keer uit te lezen, maar ik zag dat ik nog best veel stukjes moest lezen, dus ik heb het voorlopig nog maar even op de eerste drie stukjes van pagina 2 gehouden.

Wat me opviel is dat je in de stukjes (vooral in de eerste twee van hoofdstuk 6) behoorlijk vaak dingen herhaalt. Zo ga je heel erg in op de pijn van Ralph, op de reden waarom Ralph naar de capming wil, op het feit dat ze Leonore vroegen om met Nina naar het knutseluurtje te gaan en op hoe laat dat knutseluurtje precies is. Probeer herhaling iets in te perken of probeer met nieuwe interessante bijzaken te komen voor de herhaalde dingetjes. Volgens mij klink ik heel erg vaag, dus als je me niet begrijpt: stel gerust vragen!

Nog een paar concrete dingen:

‘Wat ben je mooi, Leonore.’ Ze stonden vlak bij een hoge en dichte struik, op een plaats waar niemand hen kon zien. De lantaarnpaal stond zo’n tien meter verderop, zodat ze daar maar weinig licht van kregen. Toch kon Leonore Valerio’s lichaam goed onderscheiden. Hij stond voor haar en veegde met zijn grote vingers een plukje haar uit haar gezicht. Ze slikte even. Wat was hij knap, zelfs in het donker. Voorzichtig kwam hij nog wat dichterbij.
‘Leonore, wat ben je mooi,’ herhaalde hij. Hij nam haar gezicht in zijn sterke handen en keek haar aan. Met grote ogen keek Leonore naar hem op, hij was iets langer dan zij.
‘Ik vind je zo leuk, Leonore,’ fluisterde hij in haar oor.

Ik weet niet hoe Leonore is, maar ik zou het persoonlijk nog al eng vinden als iemand zo tegen me zou doen. Valerio komt voor mijn gevoel iets té over in dit stukje.

Het voelde zo geweldig, zo perfect.

Op een gegeven moment trok Leonore haar hoofd terug. ‘Ik ga naar huis,’ verklaarde ze zacht. [/quote]
Dit vind ik ook wat vreemd. Als je bedenkt dat ze zo verliefd is op Valerio, is het wat vreemd dat ze zo snel beslist om naar huis te gaan.

Hij had geen idee hoeveel gelijk hij kreeg met zijn eerste gedachte.

En ik weet nog niet precies wat er gaat gebeuren, maar ik heb het gevoel dat je hier wel erg veel mee prijs geeft over het vervolg.

Toen hij veilig op het dak was geklommen, liep hij naar een ander gedeelte van het dak.

Dat laatste stukje van de zin, vind ik persoonlijk heel vaag beschreven. Naar een ander gedeelte van het dak? Hoe bedoel je dat? De andere kant? Een dak dat over een ander stuk van het huis ligt? Probeer wat meer te omschrijven en de lezer zo wat meer een gevoel van de locatie te geven.

Ondanks mijn hele lijst van feedback over maar drie kleine stukjes vind ik dat je er wel heel goed in geslaagd bent om de karakters een beetje een beeld te geven. Leonore is een beetje het standaard-meisje die voor loverboy's valt, beetje verlegen/onzeker is en moeilijk nee kan zeggen. Valerio is een beetje zo'n loverboy. Daphne vind ik persoonlijk een beetje bitchy, ze neemt de aandacht die ze krijgt en als ze geen aandacht krijgt, neemt ze die toch. Fabi (zo heette hij toch?) is gewoon een lieve behulpzame jongen. En Ralphs karakter is nog wat onduidelijker, maar volgens mij is hij ook wel aardig en hij heeft een beetje problemen met zijn ouders. Zeg maar als ik het goed heb Ik ben in ieder geval zeer benieuwd naar je vervolg!

[Classy Cat]

Hé, Maritje! (: Ik ben ook weer bijgelezen en ik zeg je, ik vind het verhaal nu steeds interessanter worden.
Volgens mij is Fabi een beetje verliefd op Leonore. :p Ik vind het wel sneu dat hij haar niet heeft gewaarschuwd voor Valerio. Leonore lijkt me zo'n typ die dat op zich best van hem aan zou nemen, ook al vond ze Valerio nog zo leuk.

Verder ben ik het wel met Xatham eens over dat gedeelte waarin Valerio de hele tijd herhaalt hoe mooi Leonore wel niet is.
Als jongens dat bij mij doen, word ik gelijk achterdochtig. Dan heb ik al snel iets van; seriously, heb je niks beters te zeggen?

Maar eh, er zijn vast ook wel meisjes die zich dan gevleid voelen en het heerlijk vinden als een jongen haar mooi noemt.

Ik vind het juist tof dat Leonore voor de bad guy valt! :p Dan is tenminste niet alles rozengeur -en manenschijn.
Al heb ik het vage vermoeden dat Leonore en Fabi wat met elkaar gaan krijgen wanneer ze erachter komt dat Valerio haar maar een beetje aan het playen is.

Keep going, girl!

x

[Jenna]

Nouuuuuuu jij bent egt zo oneerlijk. Wrm stop je nou precies met schrijven bij het spannenste stukje?? Wil heel erg graag weten wat er die dag gaat gebeuren. Een cliffhanger slim bedacht om de spanning wat op te bouwe. Schrijff je aub snel terug. Het is egt een zupperrrr spannend verhaal gewordn nu!!
Kusjes
Jenna

[xILY.]

Dankjewel voor jullie reacties!
@ Xatham; wauw, wat een feedback, tnxx! Ik ga er zo snel mogelijk naar kijken als ik iets meer tijd heb Maar echt bedankt dat je de tijd hebt genomen om het te lezen. Welk hoofdstuk zit je nu? (:
@ Classy; je bent er weer! Jaaaaah Ghehe, tsjah, badguy? hmmmm. Nouja, het wordt allemaal weer een stukje duidelijker in dit hoofdstuk, let maar op ^^
@ Jenna; jij ook bedankt voor je reactie! Lees maar snel verder dan, haha

Hier nog een stukje. Er gebeurt (nog) niet zoveel, maar dat komt omdat dit een opstapje is naar een 'belangrijker' gedeelte van het verhaal! (:
Enjoyy!



Hoofdstuk 7

VRIJDAG
Het was vrijdag, eind van de middag, en Leonore onderdrukte een gaap. Ze waren die dag op stap geweest en hadden gerodeld met hun gezin. Het was ontzettend leuk geweest, maar nu was ze toch wel moe. Valerio had gesms’t of ze vanavond mee uit wilde. De anderen gingen ook, zei hij. Leonore had besloten om mee te gaan, ondanks haar moeheid. Als ze een leuke avond had, vergat ze vast snel genoeg dat ze uitgeput was.
‘Ik ga ook mee, wordt zeker een gezellige avond!x’ sms’te Leonore terug. Ze deed haar mobieltje in haar broekzak en keek op. Haar vader en Shannon waren aan het pizza halen en konden elk moment terug komen. Daar kwamen ze al aan. Snel stond Leonore op, riep haar moeder en liep de voortent uit, naar buiten toe.
‘We hebben vier grote pizza’s meegenomen,’ riep Shannon.
Leonore glimlachte even. Eigenlijk had ze helemaal niet zo’n honger. Ze zag er wel een beetje tegenop om vanavond uit te gaan met de hele groep, maar ze had al toegezegd. Het leek haar ook wel weer gezellig. Dat hoopte ze tenminste.
‘Als het niet gezellig is, ga ik de volgende keer niet meer mee,’ zei ze tegen zichzelf.
‘Wat zei je?’ vroeg Shannon verbaasd.
Leonore schudde haar hoofd, had ze dat hardop gezegd? ‘Nee, niets. Laat maar.’
Shannon haalde haar schouders op en legde de pizza’s op tafel neer. Toen ze allevier aan tafel zaten, begon vader met het gebed. Leonore kon haar gedachten er niet bijhouden. Ze dacht aan vanavond, aan Valerio en aan het uitgaan. Zou het wat worden met Valerio? En zou ze het uitgaan wel leuk vinden? Of zouden ze zich allemaal helemaal lam zuipen, zodat zij als enige nog nuchter was? Toen pas had Leonore door dat de anderen allemaal al aan het eten waren; ze had het ‘amen’ van haar vader helemaal niet gehoord. Snel pakte ze haar bestek en begon aan de hete kaaspizza, maar ze bleef malen over die avond.

‘Leonore! Leuk dat je meegaat! Kom je bij ons in de auto?’ schreeuwde Veerle al voordat Leonore bij de parkeerplaats was. Leonore schoot in de lach. Veerle, altijd even enthousiast en vrolijk. Ze stak haar duim op naar het blonde meisje en keek om haar heen, op zoek naar Valerio. Hij stond bij Daphne, naast een witte auto. Ze wilde hem wenken, maar zag toen dat hij het portier van de auto open deed en instapte. Rijdt Valerio ook? vroeg Leonore zich af.
Snel liep ze op zijn auto af. ‘Valerio, kan ik bij jou in de auto?’
Valerio stak zijn handen in de lucht. ‘Sorry, ik had Daphne en Sylvani ook al beloofd. En Jaimy, Vince en Tumélo zouden ook bij mij gaan. Andere keer, oké?’
Leonore slikte even, maar knikte toen. ‘Oké, ik… het is goed.’ Snel liep ze naar Luke’s auto.
Het is niets, stelt niets voor, sprak ze zichzelf streng toe. Maar Leonore wist ook heus wel dat Valerio háár had uitgenodigd, dat het niet meer dan normaal was dat hij blij was haar te zien en dat ze bij hem in de auto mocht. En ze wist ook dat het raar was dat hij geen plek meer had voor haar, maar wel voor Daphne en Sylvani.
Leonore plakte een glimlach op haar gezicht toen ze bij Veerle en Luke in de auto stapte. ‘Hoi,’ begroette ze hen.
Luke glimlachte naar haar en Veerle keek vrolijk om. ‘Leonore! Oh, wat super dat je meegaat! Ik vind het zó gezellig!’
Leonore glimlachte wat ongemakkelijk. Veerle had makkelijk praten, die was vaker uit geweest. Bovendien wist Veerle zeker dat ze bij de groep hoorde, dat ze leuk was.
De autoportieren gingen opnieuw open en Ralphs gezicht verscheen voor de opening. ‘Oh, hier pas ik nog wel bij,’ nodigde hij zichzelf uit. Leonore knikte en Ralph stapte in. Niet veel later kwam ook Thalisia erbij zitten.
‘Auto vol, wij gaan vast,’ gilde Veerle naar Daphne. Deze draaide haar raampje open en stak haar duim op. Luke startte de auto en weg waren ze. Leonore zat tussen Ralph en Thalisia in en had het gevoel dat ze onzettend zat te trillen. Haar hartslag klopte zo hard, dat het leek alsof iedereen in de auto het kon horen. Toch zei niemand wat, tenminste: niet over haar hartslag. Niet over haar. Het ging gewoon over koetjes en kalfjes.

[Classy Cat]

Haha, nou, ik ben benieuwd wat dat 'belangrijke' gedeelte dan zal zijn.
Wel jammer dat er in dit stukje bijna niets gebeurt. Ik verheugde me op iets spannends. :p

Ghehe, tsjah, badguy? hmmmm. Nouja, het wordt allemaal weer een stukje duidelijker in dit hoofdstuk, let maar op ^^

Niet? :p Ik vond dat Valerio aardig op een foute jongen begon te lijken toen hij zich weer grijnzend met zijn vrienden verenigde nadat hij Leonore had gezoend. Maar dit zijn natuurlijk nog puur vermoedens. Er is nog niets bewezen! ;( But we will seeeeeee.

[Jenna]

Je hebt gelijk, hier geburt nog niets. Ben wel benieuwd naar wat er komen zal. Enw wrm is leonore zo zenuwachtig. Ik bedoel ze gaat alleen maar stappen met een paar vrienden... Deed ze de vorige ook toch? Schrijf snel verder!
Jenna

[xILY.]

@Classy; misschien heb je ook wel gelijk hoor. Zou zo maar kunnen ^^ Dankjewel voor je reactie! (:
@Jenna; Jij ook bedankt voor je reactie! Maar Leonore is zenuwachtig omdat ze de vorige keer alleen uitgingen in de kroeg op de camping en deze keer gaan ze naar een echte uitgaansgelegenheid, dus waar ook andere mensen komen, en Leonore is nu eenmaal een beetje verlegen

Nieuw stukje! Dit is nog steeds een stuk van het opstapje naar een belangrijker gedeelte ^^
Enjoy (:



Ruim vijftien minuten later waren ze in de stad. Ze stapten allemaal uit op de parkeerplaats en Leonore keek goed om zich heen. Tegenover de uitgaansgelegenheid stond een groot kantoorgebouw. Rechts daarvan was de snelweg te zien, met veel lichtjes die heen en weer bewogen. Links van het kantoorgebouw was het donkerder, het leek op een woonwijk.
Leonore keek nog eens goed rond. De uitgaansgelegenheid was fel verlicht van buiten en vanaf de parkeerplaats was er al muziek te horen. Ze slikte even. Dit was toch moeilijker dan ze gehoopt had. Ik durf dit, sprak ze zichzelf streng toe. Ik kan dit, ik vind dit leuk.
‘Hé, kom je, de rest is al weg,’ hoorde ze een stem naast haar. Het was Ralph. Hij glimlachte even en gaf haar voorzichtig een duwtje in de goede richting. Ze bleef naast Ralph lopen, naast hem voelde het minder eng aan, minder spannend.
Ze wist dat dit onzin was, dat ze niet de hele avond bij Ralph kon blijven zitten. Dat wilde ze ook helemaal niet. Ze wilde immers ook leuk doen met Valerio?
Leonore probeerde haar gedachten op stop te zetten en ze uit haar hoofd te bannen. Ze zorgde ervoor dat de vervelende vragen haar hoofd niet meer konden binnendringen en sloot haar hoofd af voor haar gedachten. Dat zou het alleen maar moeilijker maken en daar had ze geen behoefte aan.

Eenmaal binnen viel het Leonore mee. Het gebouw had twee delen, een dans-deel en een kroeg-deel. Met z’n vijven gingen ze eerst bij de bar zitten. Dansen kwam later wel, had Veerle vrolijk opgemerkt. Wat onwennig keek Leonore rond. Het was zo’n tien uur en nog niet zo druk. Bij een tafeltje in de hoek zaten een paar jongeren. Ze leken nog maar net zestien, maar deden alsof ze al heel wat waren.
In de andere hoek van het kroeg-deel stond een gokautomaat. Een wat vreemde vrouw stond erbij en liet het automaat geen moment met rust. Ze keek niet rond, at of dronk niets, maar stond alleen maar te gokken. De vrouw had een lange, zwarte jas aan, en een gedeukte, bruine hoed op haar hoofd. Lang, donker, sluik haar stak daar onderuit.
Een rilling ging door Leonore’s lichaam toen ze de vrouw bekeek. Ze zag er onverzorgd uit, ongewassen en vies. Toch voelde ze diep van binnen ook iets van medelijden met de vrouw. Hoe kon je zó diep zinken dat gokken in een drukbezochte kroeg je dagelijkse bezigheid werd? Het leek er in elk geval wel op dat de vrouw het vaker deed.
‘Bijzondere vrouw, hè,’ zei iemand achter haar. Leonore knikte en keek achterom.
‘Ze zit daar altijd. Ze komt ’s ochtends vroeg en vertrekt pas ’s avonds laat. Niemand weet waar ze vandaan komt, of hoe ze aan het geld komt,’ vertelde Luke.
Leonore keek verbaasd naar hem op. ‘Ze komt hier elke dag? En niemand weet waar ze woont?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ze is niet zo spraakzaam. Eigenlijk zegt ze nooit wat.’
Leonore keek nog eens naar de vrouw. Ze moest er niet aan denken dat haar moeder daar zo zou staan. Dat zou vreselijk zijn! Snel schudde ze de gedachte weer van zich af. Haar moeder zou dat nooit doen, daar was ze van overtuigd.
‘Vreemde vrouw,’ zei ze toen tegen Luke, die het volkomen met haar eens was. ‘By the way, hoe weet jij dat eigenlijk? Dat ze hier elke dag komt enzo?’
Luke grijnsde even. Toen wees hij met zijn vinger naar de barjongen, die met zijn rug naar haar toe stond. Leonore vroeg zich net af wie dat kon zijn, toen hij zich omdraaide.

[Jenna]

Hoe kan je zo gemeen zijn?? Net bij het spannendste stukje stopen? Wil heel graag weten wie dat is, maar ik denk dat ik wel een soort vermoeden heb. Is het niet die jongen die niet graag thuis is en vaak naar de camping komt. Hij woont niet daar maar komt daar alleen om niet thuis te zijn. Ik ben ff de naam van die jongen kwijt. Ik weet het niet zeker hoor. Maar ga je snel verder? Trouwens kon geen foutjes vinden..
Jenna

[xILY.]

@Jenna, je bedoelt vast Ralph. Lees maar wie het is En dankjewel voor je reactie!

Een extra stukje, ik had geen zin meer in huiswerk, dus ik dacht: ik post nog even wat! (:
Is de lengte trouwens goed zo? Of te lang? Dit stukje is sowieso wat langer, maar ik kon hem niet splitsen.
Anyway, enjoy! (:

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

‘Lorenzo!’ zei ze verbaasd.
‘Hai dames. En heren, natuurlijk,’ groette hij vrolijk terug. Daarbij zwaaide hij even naar Leonore. Deze fronste haar wenkbrauwen en keek hem vreemd aan.
Lorenzo deed net of hij dat niet zag. ‘Wil je wat drinken, Leonore?’
‘Ik… jij…,’ was het enige wat uit haar mond kwam. Lorenzo werkte in de kroeg op de camping! Wat deed hij hier, achter de bar? Dit vroeg ze dan ook aan hem. ‘Wat doe jij hier?’
Hij grijnsde breed, wat Leonore onwillekeurig aan Valerio deed denken. Lorenzo’s gezicht schitterde net zo als Valerio’s gezicht, als ze beiden lachten.
‘Ik werk hier,’ lachte hij.
Leonore begreep het nog steeds niet en keek op toen naast haar ook gelach klonk. Het waren Luke en Thalisia, die lachten om haar niet-begrijpende-blik.
‘Ik werk in het weekend vaak in deze club en doordeweeks op de camping,’ legde Lorenzo toen uit. Nu begon het Leonore wat te dagen. ‘Dus je werkt bij beide?’
Hij knikte en lachte toen weer. ‘Je keek echt leuk toen je mij hier zag staan.’
Ze zocht beschaamd met haar ogen waarnaar ze kon kijken, zodat ze niet in Lorenzo’s gezicht hoefde te kijken.
‘Wil je wat drinken?’ vroeg hij toen weer.
Leonore knikte. ‘Doe maar cola.’
Lorenzo salueerde en ze lachte. Ze kon zich niet voorstellen dat ze ooit lang boos zou blijven doen tegen Lorenzo. Dat kon ze zich bij Valerio ook niet voorstellen. Als de broers lachten, kwam dezelfde glinstering in hun ogen. Dezelfde grijns kwam om hun mond. Het was onmogelijk lang boos te blijven op Lorenzo of Valerio.
‘Alstublieft, madam. Hierbij uw cola,’ zei Lorenzo, terwijl hij haar haar cola aanbood. Leonore wilde geld pakken, maar hij hield haar tegen. ‘Die krijg je van mij,’ legde hij uit.
Ze glimlachte even. ‘Dan zal ik er maar extra van genieten.’
‘Moet je zeker doen!’
Leonore schudde even haar hoofd en lachte toen. De grapjas.

Rond half twaalf zat Leonore met Valerio bij een tafeltje. Ze kletsten wat en lachten wat, maar Leonore voelde geen klik meer. Het was niet zoals eerst. Hij leek afwezig, alsof hij niet door had dat zij naast hem zat. Hij staarde langs haar heen en ze voelde zich wat ongemakkelijk. Zo onopvallend mogelijk probeerde ze zijn blik te volgen.
Met een klap kwam het in haar hoofd aan.
Hij staarde naar Daphne.
Daphne, Sylvani en Veerle waren aan het dansen op de dansvloer en hij keek naar Daphne. Naar Daphne!
Leonore probeerde zichzelf te kalmeren. Ze hield zichzelf voor dat Valerio niet naar Daphne keek, maar gewoon naar de dansvloer in het algemeen. Hij wil vast dansen, bedacht Leonore toen.
‘Valerio, zullen we dansen?’ vroeg ze, zo enthousiast mogelijk.
‘Ga maar vast. Ik kom zo wel,’ reageerde hij toen.
Leonore slikte haar teleurstelling weg en stond op.
‘Oké, tot zo,’ zei ze toen ze wegliep. Veerle en Daphne lachten naar haar toen ze zich bij hen voegde, Sylvani reageerde niet. Sylvani negeerde haar altijd, Leonore was het wel gewend. Toen ze enkele minuten later naar het tafeltje keek, was dat verlaten. Met haar ogen zocht ze Valerio in de hele ruimte. Uiteindelijk dacht ze dat ze hem bij de bar zag zitten. Hij goot het ene glas na het andere naar binnen. In de korte tijd dat Leonore naar hem keek, had hij toch zeker drie glazen bier naar binnen gewerkt.
Aarzelend liep Leonore naar hem toe. Ze wist niet wat ze moest zeggen, of ze wel iets moest zeggen. ‘Valerio? Kom je… nog dansen?’ schoot haar toen te binnen.
Valerio keek verbaasd op en ging staan. Hij zoende haar kort op haar mond en Leonore proefde de alcohol. Ze kokhalsde bijna van de geur.
Valerio merkte dit niet en sleurde haar mee naar de dansvloer. Voor Daphne, Veerle en Sylvani stopte hij en begon te dansen. Hij bewoog wild, uitdagend en sexy. Leonore kon er geen andere woorden voor bedenken. Hij danste niet mét haar, maar naast haar. Tegelijkertijd bewoog hij ook om Daphne en Sylvani heen, wat deze helemaal niet vervelend leken te vinden.
Leonore baalde. Ze wilde zo graag Valerio eens voor zichzelf, maar telkens leek er iets of iemand tussen te komen.
‘Kom, schat, dansen,’ hoorde ze toen in haar oor. Verbaasd keek ze op. Het was Tumélo, die wild naast haar op en neer bewoog. Leonore trok zich terug en liet zich vallen op een barkruk. Dansen met Tumélo was wel het laatste waar ze zin in had. Eigenlijk had ze helemaal geen zin meer in dansen. Valerio had geen oog meer voor haar, hij bemoeide zich alleen met andere meiden.
‘Leonore?’
Leonore keek zuchtend achter zich. ‘Hey, Thalisia,’ zei ze toen vrolijker. Ze plakte een glimlach op haar mond en probeerde te kijken alsof ze het naar haar zin had.
‘Ik ga naar huis, maar wilde nog even afscheid nemen. Of wil je mee?’
‘Naar huis? Nu?’ Het leek Leonore een perfecte oplossing. Tegelijkertijd besefte ze dat Valerio nog lang genoeg had om met haar te zijn, dat ze niet nu al op moest geven. En misschien hoorde ze er niet bij als ze nu weg ging. Dat is onzin, zei ze tegen zichzelf. Thalisia hoort er ook bij, die gaat ook nu weg.
‘Hoe ga je naar huis dan?’ vroeg Leonore snel, om haar gedachten verborgen te houden.
‘M’n broer rijdt hier zo langs met z’n auto,’ legde Thalisia uit.
Opnieuw dacht Leonore na. Ze wist dat het beter was als ze mee zou gaan met Thalisia. Ze zou niet meer teleurgesteld worden door Valerio, dan zou deze rottige avond voorbij zijn.
‘Nee, dank je voor het aanbod. Maar ik vind het gezellig hier, ik blijf nog iets langer,’ hoorde Leonore zichzelf zeggen. Ze kon haar tong er wel afbijten, ze vond het helemaal niet gezellig, ze wilde niet langer blijven.
Thalisia glimlachte naar haar, zei haar gedag en vertrok. Leonore bleef achter, vertwijfeld en alleen. Ze keek op toen Lorenzo voor haar stond.
‘Dag schoonheid. Wat is er? Is het niet gezellig?’ vroeg hij bezorgd.
Ze probeerde hem gerust te stellen. ‘Nee hoor, er is niets. Ik… ik was gewoon even moe van het dansen. Maar ik ga zo weer verder.’ Leonore probeerde opgewekt te klinken.
Lorenzo geloofde haar niet, dat zag ze aan zijn gezicht. ‘Wil je wat drinken dan?’
‘Nee, of… ja, doe maar iets. Cola Malibu of zo.’
Hij draaide zich om en Leonore keek weer naar de dansvloer. Valerio stond nog steeds te dansen met Daphne en Sylvani. Veerle leek verdwenen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Classy Cat]

Grrrrrrr, en er gebeurt wéér niks! :p Je prikkelt telkens mijn nieuwsgierigheid en dan denk ik steeds; Ja, ja, ja, JA... nu komt er een climax! Maar dan ben ik na het lezen van jouw stukjes alleen nog maar nieuwsgieriger.

Ik wil wel eens weten wat er in dat koppie van Valerio omgaat. ;o Hij begint nu wel een beetje vaag te doen met die Daphne. Heeft hij soms stiekem sex met haar, zonder dat Leonore het weet?

Oké....
I want more! *geeft schop onder de kont*

En de lengte is trouwens prima, hoor! (: Omdat jouw schrijfstijl vrij vlot is, zouden ze wat mij betreft ook nog wel wat langer mogen. Dat leest lekker door. ^^

[Jenna]

Classy cat heeft gelijk, we want more. We kunnen niet genoeg hebben met die stukje. Hallo, het is zo goed en snel geschrijven dat je het in een ademhaling uitleest. Ik heb trouwens geen foutjes opgemerkt. Schrijf please snel verder. Ben nieuwsgierig met wie Leonore deze keer gaat aanpappen. Ik zou met Lorenzo ofzo doen. Hij lijkt me egt aardig, tien keer beter dan zijn broertje.
Jenna

[Xatham]

Slechts één stukje gelezen vandaag, een beetje tussen de bedrijven door. Omg, je wil niet weten hoe druk ik het deze dagen heb. Ik wil vakantie!

‘Mooi gekleurd hoor, Leonole,’ hoorde ze toen in haar oor.

Ik zou dit persoonlijk maar eng vinden eerlijk gezegd.
Maar ik ben nu al bij het stukje van 20 januari, ik loop nog maar een maand achter of zo!

[Jenna]

@xLY heb je een schrijfsdip?

[Saskjezwaard]

Zo, ik ben weer helemaal bijgelezen het kwam een beetje achter te liggen door al die nieuwe verhalen die aan kwamen waaien hier op t forum, maar ik heb een Marit-momentje genomen haha xD ik moet alleen wel zeggen dat ik niet meer weet wie wie precies is, vooral van die jongens het zijn er ook zo veel... oh, misschien een tip, dat vind ik zelf altijd wel fijner, om af en toe weer neer te zetten hoe de personages eruit zien. En dan niet heel uitgebreid, maar af en toe de haren van Lorenzo, of de kleur ogen van Daphne. Dan blijft er meer een beeld in mijn hoofd hangen

Grmbl, jij bent inderdaad gemeen! Weer gebeurt er niks echts terwijl ik de hele tijd het gevoel heb dat er iets aan de hand is... vooral met Valerio, ik vind hem steeds meer een creep worden. Leonore kan veel beter met één van die andere jongens gaann, die zijn echt veel liever zie je Xatham, ook leuke, lieve jongens in haar vriendengroepje haha xD
Ga jij eens heel snel verder ik wil actie! xD

[xILY.]

Wauw, dankjewel voor al jullie reacties! (:
@ Classy; hahahaa xD Je zult het vanzelf merken ^^ Maar dankjewel voor je reactie!
@ Jenna; nee hoor, ik heb geen schrijversdip, ik heb alleen weinig tijd om iets te plaatsen (: Bovendien loop ik met schrijven wel een paar stukjes voor, dus voor nu is dat nog geen probleem! Dankjewel voor je reactie!
@ Xatham; ik ga er vanavond even verder naar kijken, je hebt ergens wel gelijk xD Dankjewel!
@ Saskia; goed idee, ik ga vanavond weer even wat karaktereigenschappen en uiterlijkheden van iedereen erin proppen (: Jij ook bedankt!

Hierbij dus een nieuw stukje, ben benieuwd (:
Enjoy!



Toen Leonore haar drankje op had, kwam Valerio op haar toegelopen. Hij zweette en zag er warm uit. Hij lachte toen hij naast haar stond. ‘Hey chick, hoe gaat het? Vind je het leuk?’
Leonore knikte braaf. Ze ging hem heus niet vertellen dat ze het niet leuk vond dat hij met Daphne danste. Ze waren niet officieel samen; ze kon hem niet verbieden met Daphne of Sylvani te dansen.
‘Oké, houden zo. Lorens, een cola voor mij! Ik moet nog rijden zo,’ schreeuwde hij toen tegen zijn broer.
Deze keek even achterom. ‘Je moet nog rijden? Goed bezig.’ Het klonk sarcastisch. Het verbaasde Leonore ook dat Valerio nog moest rijden. Hij had al een aantal glazen bier op, dacht ze. Het was wel slim van hem om nu gewoon cola te nemen, in plaats van alcohol.
Toen hij zijn drankje had gekregen, stootte hij Leonore aan. ‘Kom je mee, de anderen zitten daarginds.’
Leonore glimlachte nog even naar Lorenzo, die hen nakeek, en liep toen achter Valerio aan. De rest van de ‘campinggroep’, op Thalisia na natuurlijk, zat er ook al. Voor het eerst die avond viel het Leonore op dat Fabi er niet bij was. Normaal gesproken zat hij altijd in een hoekje, meestal naast Ralph, maar hij was er niet. Het verbaasde haar eigenlijk niet. Fabi had zelf gezegd dat hij niet zo’n feestbeest was. Hij was er te nuchter voor, zei hij eens. Leonore had hem toen verteld dat zij net zo was. Fabi had haar aangekeken en zijn hoofd geschud. ‘Nee, Leonore,’ had hij gezegd, ‘je bent niet net als ik. Wees maar blij.’
Daarna hadden ze er niet meer over gesproken, maar toch kwam het opeens naar boven bij Leonore. Waar denk ik aan? vroeg ze zich toen verbaasd af. Ik zit naast Valerio en denk aan Fabi, die er niet eens bij is!
Ze haalde diep adem en bemoeide zich met een gesprek tussen Veerle en Vince. Valerio leek het druk te hebben met Sylvani en Daphne en Leonore besloot zich er niet tussen te mengen.
Ze praatte gezellig mee met Veerle en Vince. Het was oppervlakkig en het sloeg nergens op, dat wist ze zelf ook wel. Ze zocht gewoon een manier om te doen alsof ze het naar haar zin had. Een manier om toch een leuke avond te krijgen, om te kunnen genieten.
De sfeer in de groep werd steeds uitbundiger. De alcohol vloog er doorheen en iedereen was lacherig. Iedereen, behalve Leonore. Deze voelde zich steeds ongemakkelijker. Tumélo en Sylvani waren al flink aangeschoten en de anderen gingen ook die kant op. Leonore had alleen Luke nog geen alcohol zien drinken. Toch was hij net zo lacherig en uitbundig als de rest, alcohol of niet.
Leonore voelde zich alleen. Het leek wel alsof zij in een luchtbel zat, naast de anderen. Ze hoorde en zag de anderen, maar er was geen contact. Er was niets tussen hen. Ze had zich deze avond zó anders voorgesteld. Zó vreselijk anders.

Rond half twee vertrok een groot deel van de groep weer naar het dans-deel. Vince vertrok naar de wc’s en Ralph en Veerle gingen even een luchtje scheppen. Leonore zag dat de twee de hele tijd al om elkaar heen aan het draaien waren en besloot niet mee te gaan. Ze moest hen ook een moment samen gunnen.
Zo zat ze als enige nog om het tafeltje in het kroeg-deel. Hoofdpijn overviel haar en Leonore voelde zich rot. Ze had zich zó op deze avond verheugd, ook al vond ze het spannend. Ze had er wat van verwacht, maar het was vreselijk. Valerio liet haar zitten, Ralph en Veerle hadden alleen aandacht voor elkaar en de rest was er ook niet.
‘Kutavond,’ gromde Leonore zacht. Ze stond op, maar plofte gelijk weer terug toen een flinke pijnscheut door haar hoofd schoot. Plotseling leek de muziek nog harder te staan en de mensen luidruchtiger te worden. Alles begon te draaien en Leonore had nog meer één gedachte: ik moet hier weg. Voorzichtig stond ze op, maar zo snel als ze tussen de mensen door kon, liep ze naar buiten. De club was inmiddels volgestroomd en de vele bezoekers maakten een weg naar buiten bijna onmogelijk.
Eenmaal buiten keek ze rond. Er was zo goed als geen verkeer meer op straat en alles leek verlaten. Leonore slikte even. Ze wist niet wat ze nu moest doen. Ze wilde terug naar de camping, maar dat ging lopend zeker niet lukken.
‘Dan Valerio maar vragen,’ besloot ze. Ze nam nog een flinke hap frisse lucht en liep weer naar binnen. Ze waagde zich richting de dansvloer en zocht naar Valerio. Het duurde niet lang voor ze hem gevonden had. Hij stond met Daphne te dansen. Het was heel close, heel uitdagend. Valerio had zijn blouse half open en Daphne danste om hem heen.
Leonore kon de brok in haar keel niet voorkomen. Ze zagen er zó volmaakt uit met z’n tweeën. Zij wilde zó graag daar staan, in plaats van Daphne. Maar Valerio had geen oog voor haar vanavond, ze was niet leuk genoeg.
Leonore wist niet waar ze de moed vandaan haalde, maar ze stapte op hem af. Hij zag haar en trok haar naar zich toe, maar Leonore schudde hem van haar af. Ze pakte zijn arm en liep naar de rand van het dans-gedeelte.
‘Wat is er?’ schreeuwde Valerio boven de muziek uit.
‘Ik wil naar huis. Kun je me brengen?’
‘Dat gaat niet. Kom op, blijf nog even, dan breng ik je straks.’
‘Wanneer dan?’
‘Straks, als de anderen ook gaan. Anders moeten zij lopen, dat kan toch niet!’
Leonore keek naar hem op, maar Valerio keek alleen naar Daphne. Deze danste rustig verder op de dansvloer en hij keek ongeduldig Leonore’s kant op.
‘Kom op, niet aanstellen, voor je het weet gaan we,’ was het laatste wat hij tegen haar zei. Daarna liep hij weer terug naar Daphne, hoe Leonore ook zijn naam bleef roepen. Toen hij na vijf keer ‘Valerio’ nog steeds niet gereageerd had, liet ze haar hoop varen.
Langzaam slofte ze weer naar de uitgang. Luke was nergens te vinden, dus die kon ze ook niet vragen. Dat zou ook niet eerlijk geweest zijn, hij leek zo te genieten de hele tijd.
In gedachten verzonken liep ze verder. Wat kon ze doen? Moest ze haar vader opbellen en vragen of hij haar wilde halen? Ze wist dat hij dat wel wilde doen, maar dat ze dan een tijd lang niet meer uit mocht.
Vlak voordat ze bij de uitgang was, tikte er iemand op haar schouder. ‘Wat is er?’ Het was Lorenzo.
‘Niets, dankjewel,’ reageerde Leonore bot. Ze had geen zin in een opmerking van Lorenzo dat ze chagrijnig keek, dat wist ze zelf ook wel.
‘Er is wel wat. Heeft het met Valerio te maken?’ Hij klonk bezorgd en Leonore keek nu op. Hij stond bij een aantal vrienden. Blijkbaar was hij klaar met zijn bardienst.
‘Nee, het heeft niet met Valerio te maken. Ik ben aan het bedenken hoe ik thuis kom.’
‘Hoe je thuis komt? Nu?’
‘Ja, ik heb geen zin meer,’ biechtte Leonore op.
Lorenzo keek even op zijn horloge. ‘Ik wil je wel even brengen.’

[Jenna]

Aah wat lief van Lorenzo . Ga snel verder

[Xatham]

Zo! Ik ben weer een drietal stukjes verder. (4 februari). Ik vind dat je Leonore leuk hebt neergezet. Ze geeft me helemaal een beeld van een onschuldig, naïef, onzeker meisje Ik heb wel een paar puntjes opgemerkt:

Waar ligt de fietssleutel van Shannons fiets?

Snel pakte ze de fietssleutel en haar portemonnee en liep weer de voortent uit.

Die twee zinnetjes matchen niet helemaal met elkaar voor mijn gevoel. Als ze in staat is om de fietssleutel snel te pakken hoeft ze die vraag toch niet te stellen?

Sommige mensen moesten echt oppassen met hoeveel ze snoepten, maar daar had zij gelukkig geen last van. Toch waren die vreetbuien wel vervelend, ze werd er natuurlijk niet dunner of mooier op. Gelukkig kwam dit niet vaak voor.

In dit stukje viel het me ten eerste op dat je twee keer 'gelukkig' gebruikt vrij snel achter elkaar en ten tweede viel het me op dat je niet helemaal een lijn volgt. In de eerste zin maakt het niets uit hoeveel Leonore snoept, ze heeft immers een goede bouw. Dan in de tweede zin maakt het toch wel wat uit hoeveel Leonore snoept, ze wordt er namelijk niet dunner of mooier door. En dan in de derde zin maakt het toch niet zoveel meer uit omdat die vreetbuien nauwelijks voorkomen bij Leonore, als het een keertje gebeurt is het zo erg nog niet. Snap je wat ik bedoel? Probeer je punt duidelijk te krijgen. Een andere zinsvolgorde zou al heel veel helpen. Bijvoorbeeld:
Sommige mensen moesten echt oppassen met hoeveel ze snoepten, maar daar had zij door haar bouw gelukkig geen last van. Ze werd er dan wel niet dunner of mooier op maar gelukkig kwamen deze vreetbuien niet vaak bij haar voor, waardoor ze toch nog een slank lichaam behield.
Er staat nog wel twee keer 'gelukkig' in het stukje, maar hopelijk helpt mijn voorbeeld wel bij het vinden van een alternatief.
Precies dat zelfde heb je overigens ook in het eerste stukje van hoofdstuk 7. Wil Leonore nou wel graag uit of niet? Eerst noem je dingen waarom ze het wel leuk vind, dan weer waarom niet, dan weer waarom wel etc. Probeer een duidelijk standpunt aan te geven of probeer het gevoel dat ze twijfelt te versterken.
Hopelijk heb je wat aan mijn feedback! Ik beloof je om snel verder te lezen, ben benieuwd hoe het afloopt met Leonore en Valerio!

[xILY.]

@ Jenna en Xatham; dankjewel voor jullie reacties! Xatham, ik kijk een andere x naar je feedback okay?

Voor nu een nieuw stukje, sorry dat het zo lang geduurd heeft!
Maar daarom zal ik in de loop van de week nog wel een stukje posten, okay? (:

Enjoy!


‘Jij? Je… wilt me brengen?’ Leonore’s verbazing is duidelijk te merken in haar stem.
Lorenzo knikte en glimlachte kort. ‘Dat zei ik, ja.’
‘Euhm… Je bardienst zit er op, of niet? Je bent met vrienden,’ aarzelde Leonore.
‘Ja, m’n bardienst zit erop. En ik vind het echt niet erg om je te brengen, ik ga volgende week wel weer uit met deze gasten,’ bood Lorenzo opnieuw aan.
Ze twijfelde. Het was het perfecte aanbod, maar ze wist niet of ze het aan kon nemen. Toch had ze geen zin om haar vader op te bellen en te vragen of hij haar op wilde halen. Het was inmiddels al na twee uur en ze wilde haar vader liever niet wakker maken.
‘Waarom zou je dat willen doen?’ vroeg Leonore, toch een tikkeltje nieuwsgierig.
Lorenzo haalde zijn schouders op. ‘Waarom niet?’
‘Je kent me nauwelijks!’
‘Je heet Leonore en hebt iets met m’n broertje. Of in elk geval, je vindt hem leuk,’ verklaarde Lorenzo.
‘Laat dat laatste maar weg,’ snauwde Leonore kwaad.
Hij stak zijn handen onschuldig in de lucht. ‘Het spijt me! Dacht al dat het daarmee te maken had.’
‘Nou en?’
‘Je hoeft niet zo geprikkeld te reageren, ik ben Valerio niet! Maar ja, graag of niet,’ zei hij schouderophalend. Hij stond op het punt zich weer naar zijn vrienden om te draaien.
‘Wacht,’ zei Leonore, ‘ik… sorry. Maar ik wil heel graag van je aanbod gebruik maken. Wil je me alsjeblieft naar huis brengen?’
‘Is goed, lieverd. Loop je even mee, mijn jas hangt nog achter de bar,’ antwoordde hij.
Leonore knikte blij en liep achter Lorenzo aan. Nu ze wist hoe ze naar huis kon komen, werd het wat rustiger in haar hoofd. Lorenzo pakte zijn jas en trok haar mee naar buiten, via de achter-uitgang.
‘Ben je met de auto?’ vroeg Leonore, terwijl ze snel achter hem aan liep.
‘Nope, brommer,’ antwoordde hij.
Leonore knikte even begrijpend, maar sloeg zichzelf toen voor het hoofd. ‘Ik heb geen jas mee.’
‘Oh, dan haal je die toch even op? Ik wacht hier wel.’
‘Nee, ik bedoel: ik heb helemaal geen jas mee. Die ligt nog in de caravan, want ik had verwacht dat ik met de auto terug zou gaan. Maar het is nu wel een beetje koud…’
‘Je mag mijn jas wel. Ik heb het niet koud, ik overleef het wel.’
‘Huh? Weet je dat zeker? Echt heel zeker?’
Lorenzo knikte. ‘Ja, wat dacht je dan? Dat ik je met de stadsbus liet gaan of zo? Of lopend? Dacht het niet, ik heb zo ook mijn verantwoordelijkheidsgevoel… ‘
‘Hmm, de bus. Helemaal niet aan gedacht, eigenlijk. Goed idee voor de volgende keer,’ vond Leonore. Stiekem moest ze er niet aan denken om ’s nachts met de bus naar de camping te moeten in haar eentje, maar dat zei ze niet hardop.
‘Dacht het niet. Met al die ongure types weet je het maar nooit,’ gromde Lorenzo.
Leonore glimlachte even en bekeek hem. Hij prutste wat met zijn brommer en sjorde twee helmen tevoorschijn. Daarna gaf hij haar zijn jas en een van de twee helmen. Toen ze zijn jas, die veel te groot was, aandeed en de helm op had, was ze klaar.
‘Zit je goed?’ vroeg hij, toen ze klaar zat.
Leonore knikte, maar besefte toen dat hij dat niet kon zien. ‘Ja!’ riep ze. Eigenlijk vond ze het wel wat spannend om bij Lorenzo achterop de brommer te zitten. Ze had tegen deze hele avond opgezien, maar ze had ook haar grenzen verlegd en nieuwe dingen uitgeprobeerd. Dat Valerio zich dan zo onbeschoft moest gedragen…
‘Hou je goed vast!’ riep Lorenzo naar achteren.
Wat onwennig klemde ze haar armen om hem heen. Toen hij wegreed, voelde ze zich anders. Het voelde als vrijheid, alsof ze de hele wereld aan kon. Ze lachte even om haar domme gedachten en gevoelens, zo hard reden ze immers niet.
‘Je hebt toch niets gedronken, hè?’ schreeuwde Leonore voor de zekerheid naar Lorenzo.
‘Nee, maak je niet druk,’ riep deze terug.
Opgelucht kon ze zich wat meer ontspannen. Haar armen drukten tegen het gespierde lichaam van Lorenzo aan en stiekem genoot ze, hoewel ze dat niet wilde toegeven. Lorenzo was zeker niet lelijk en Leonore besloot te genieten van het ritje. Waarschijnlijk zou het niet zo vaak meer voorkomen, want ze was niet van plan vaak uit te gaan met Valerio. In elk geval niet op deze manier.

[Jenna]

Ahhh wat romatisch beschreven. Ja je bent ons nog heel wat schuldig nu je zaolang erover hebt gedaan om te posten. Neej grapje neem de tijd. Heb het zelf ook te druk dus moet niet zeuren. Trouwens die Lorenzo is tog even knap als zijn broertje? Dan kan ze beter voor hem gaan. XD

[xILY.]

Haha, dankjewel voor je reactie Jenna!
Speciaal voor jou hier dan nog een stukje! Het is het laatste deel van hoofdstuk 7, dus kon het niet langer maken (: En tjah, je kunt wel voor iemand 'gaan', maar je moet ook wel een beetje verliefd zijn op iemand he Niet alleen voor het uiterlijk...

Nouja, het laatste stukje van hoofdstuk 7 dus. Enjoy!


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Terug op de camping stopte Lorenzo voor de slagboom met zijn brommer. Leonore liet hem los en stapte er vanaf. Terwijl ze haar helm los maakte, verklaarde hij al waarom.
‘Anders wordt iedereen wakker, zou ook jammer zijn.’
Ze knikte even. Leonore wist niet of hij nog meeging naar haar caravan of dat hij nog terug wilde naar de club. Of misschien wilde hij gewoon naar z’n eigen caravan. Ze wist het niet zo goed, dus ze bleef aarzelend staan tot hij wat zei.
‘Loop je even mee? Ik zet even de brommer weg en dan brengen we jou naar huis, oké?’
Leonore knikte tevreden. Schijnbaar moeiteloos duwde Lorenzo de brommer voor zich uit, terwijl zij de twee helmen vasthield. Ze zeiden beiden niets, maar de stilte sprak voor zich. Ze kwamen bij de caravan waar Leonore eerder was geweest, toen ze te horen kreeg dat Valerio de hele verdere dag weg zou zijn. Lorenzo zette alleen de scooter naast de caravan, deed deze op slot en legde de twee helmen erbij.
‘Die neem ik zo mee naar binnen,’ fluisterde hij.
Leonore knikte begrijpend en samen liepen ze terug richting plek nummer veertien. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen, hoe ze hem kon bedanken.
‘Nou, euhm… Welterusten dan maar?’ Lorenzo keek haar kort aan en wendde toen zijn blik af.
Leonore knikte alleen. Ze zoch naar woorden, maar kon ze niet vinden. Hij fluisterde nog een zachte groet, draaide zich om en liep weg. Zeg wat, Leonore, spoorde ze zichzelf aan.
‘Lorenzo, wacht!’ Het was zacht, maar hij had het gehoord. Opnieuw draaide hij zich om en liep terug tot hij weer voor haar stond. Hij keek haar vragend, bijna nieuwsgierig aan met zijn donkere ogen.
‘Ik… Dankjewel, voor alles. Ik euhm… Ik weet niet wat ik anders zou moeten. Echt, dankjewel,’ stamelde Leonore zacht.
‘Graag gedaan, Leonore,’ antwoordde hij glimlachend.
Met een ruk keek Leonore op. Een glimlach kwam op haar lippen. Hij had geen ‘schatje’ gezed, of ‘lieverd’, maar gewoon ‘Leonore’. Ze was voor hem geen gebruiksvoorwerp of pronkstuk, maar gewoon iemand met gevoel. Ze zette een stap naar hem toe en omhelsde hem. Hij sloeg zijn armen om haar middel en ze hoorde hem lachen.
‘Sorry, ik ben soms wat onberekenbaar,’ gaf ze grijnzend toe.
Lorenzo schudde zijn hoofd. ‘Valt wel mee, hoor.’
Even was het stil tussen hen beiden. Toen fluisterde Leonore: ‘En sorry dat ik je heb vergeleken met Valerio. En bedankt, voor alles.’
‘Is al goed,’ fluisterde hij in haar haren. Hij gaf haar nog een aai over haar hoofd en maakte zich toen los uit de omhelzing. ‘Ik ga weer, Leonore, welterusten.’
‘Welterusten.’
Bedankt, wilde ze nog zeggen, maar ze bleef zwijgen. Ze had hem al vaak genoeg bedankt, dacht ze tevreden. Ze zwaaide nog even naar Lorenzo, die zich bij de bocht omdraaide en klom daarna snel in haar slaaptentje. Ze trok haar nachkleding aan en ritste de slaapzak open.
Toen ze lag, dacht ze na. Ze had een drukke en vermoeiende dag gehad. Ze was moe, maar er waren zoveel indrukken op haar afgekomen deze avond, ze kon niet zomaar slapen.
Ze was zó klaar met Valerio, echt he-le-maal. Hij kon playeren met wie hij maar wilde, maar Leonore had het gehad met hem. Ze werd weer boos als ze aan Valerio’s reactie dacht. Hij wilde niet eens even heen en weer rijden voor haar! En dan haar zo lullig afwimpelen… En voor het uitgaan ook al, toen ze niet meer bij hem de in de auto kon. Wat een lul!
De gedachte aan zijn broer maakte haar rustiger. Lorenzo was lief, verantwoordelijk en bezorgd. Hij was knap, vriendelijk en charmant. Leonore bedacht glimlachend dat Lorenzo haar gered had die avond. Ze zou hem vast voor eeuwig dankbaar blijven, als hij tenminste niet zo omsloeg als Valerio had gedaan. Eerst was Valerio lief en aardig geweest, maar daarna was hij vreselijk. Leonore hoopte met heel haar hart dat Lorenzo anders was. Ze hoopte echt dat ze aan Lorenzo een goede vriend had, dat hij haar niet zou laten vallen. Hij was in elk geval deze avond haar held geweest, bedacht Leonore glimlachend. En met die gedachte viel ze in slaap, het beeld van zijn bruine ogen en lieve glimlach op haar netvlies gebrand.

[mena1998]

jemig gaaf! ik heb het in één ruk uitgelezen (1e keer dat ik het lees). Echt goed!

[Classy Cat]

Ahhh, goedzo Leonore! Eindelijk heb je door wat voor een lul die Valerio is.
Maar zou ze niet afhaken van die gedachte als hij weer naar haar terug komt? xD Het zou mij benieuwen...

Ik heb een tijdje niet gereageerd, maar dat kwam omdat ik eigenlijk geen nuttige reactie wist te geven. Nu eigenlijk ook niet, maar ik doe mijn best. :p
Het is altijd even fijn voor een lezer als hij/zij weet dat iemand het verhaal gelezen heeft.

Nou, ga snel weer verder! ^^

[Rianne.]

Oh dit verhaal sleept me zo mee hé. Heerlijk zo'n campinggevoel op de achtergrond.
En die Valerio is gewoon een lul, maar zal hij het niet erg vinden dat zijn broer zijn meisje van hem afpakt? Het is natuurlijk zijn eigen schuld, maar het is wel zijn broer zeg maar..

En verder vind ik Fabi ook gewoon heel leuk bij Leonore. En ik ben van die jongen die niet op de camping zit maar in de buurt woont even de naam kwijt (Troy?), maar ik wil meer over hem weten :'D

[xILY.]

@mena1998; leuk, een nieuwe lezeres! Dankjewel voor je reactie!
@Classy; haha, leuk he, zo'n verhaal waarbij je je kunt uitleven op iemand xD Het is echt heel grappig om Valerio te schrijven trouwens (: Maar you will see what's next ^^
@Rianne.; jaa, nog een nieuwe lezeres! Hihi - fijn dat je dat campinggevoel meekrijgt, dat was ook de bedoeling (: En die andere jongen heet Ralf, daar komt vanzelf wel meer over. Dankjewel voor je reactie!

Hierbij het begin van hoofdstuk 8, ben er niet zo heel tevreden mee, dus tips en feedback is meer dan welkom! (:
Enjooooy!


Hoofdstuk 8

ZATERDAG
De volgende ochtend zat Leonore om half elf chagrijnig te wezen met een glas thee in haar handen. Haar ouders en Shannon waren naar één of ander museum en Leonore had geweigerd om mee te gaan. Ze had meer behoefte aan alleen bij de caravan zitten, al was dat ook geen pretje. Er liepen allemaal mensen langs met vrolijke gezichten, iets wat Leonore nog chagrijniger maakte. Ze had absoluut geen zin meer in de verdere vakantie, steeds tegen Valerio’s hoofd aankijken viel niet in de categorie ‘’leuk’’. En reken maar dat Valerio meer bij de groep paste dan zij, zij kende de groep namelijk pas een week. Dat betekende dat de groep het minder – of zelfs helemaal niet – erg vond als zíj niet bij de groep was, dan als Valerio er niet bij was.
Dacht ze gisteravond vooral aan Lorenzo, nu bleef ze malen over Valerio. Wat een lul, hij had haar niet eens normaal thuis gebracht! Ze had beroofd, verkracht of zelfs vermoord kunnen worden – en hij had er niets om gegeven. Hij was zó asociaal bezig geweest en had alleen maar gedacht aan zijn eigen plezier. Aan Daphne. Aan dansen en bier zuipen. Leonore walgde ervan. Ze had haar ouders niet verteld dat haar mogelijke vriendje haar niet thuis wilde brengen en dat zijn broer dat daarom maar gedaan had. Ze had gewoon verteld dat een van de jongens haar naar huis had gebracht; haar ouders hadden niet verder gevraagd. Verder had ze niets gezegd die hele ochtend. Ze wilde niet over Valerio blijven denken, maar haar gedachten dwaalden steeds weer naar hem af. Hoe kon hij haar zó laten zitten? En ze dacht nog wel dat hij haar ook zo leuk vond. Niet dus.
De tranen sprongen bijna in haar ogen. Niet huilen, niet voor hem. Hij is het niet waard, sprak ze zichzelf in stilte toe.
Leonore beet op haar lip en haalde diep adem. Hij had het verknald. Hij had het helemaal verknald. Als hij niet de moeite nam om haar veilig thuis te brengen, was hij het zeker niet waard om over te treuren. Hij was het zelfs niet waard dat zijn naam genoemd zou worden! Hij had verschrikkelijk onverantwoordelijk gehandeld en hij kon blij zijn met zijn broer. Lorenzo was Valerio vast minder dankbaar, als hij al zijn broertjes vriendinnetjes thuis moest brengen.
Leonore schudde haar hoofd en probeerde helder na te blijven denken. Niet over Lorenzo. Niet over Valerio. De groep, hoe ging ze dat doen? Ze hoefden van niets te weten, ze vonden vast dat ze zich aanstelde. Valerio zou immers wel weer een keer weggaan van de camping, richting huis? Dan kon ze zich weer bij de groep aansluiten, besloot Leonore. Tot die tijd bleef zou ze bij de caravan blijven zitten. Mensen kijken was ook leuk. Een beetje leuk dan. Niet zo leuk als leuke dingen doen met de groep, maar toch… Oké, mensen kijken was niet leuk. Niet als je jezelf om de seconde afvroeg waar de anderen mee bezig waren, zoals Leonore deed. Zouden ze aan haar denken? Zouden ze over haar praten, of roddelen?
Leonore kneep haar ogen zó hard dicht, dat ze er hoofdpijn van kreeg. Niet aan de groep denken. Weer dacht ze na over Valerio. Als hij naar huis was, kon zij weer bij de groep zijn. Hopelijk zou hij snel gaan. Dat was niet zo waarschijnlijk, want zijn ouders hadden een seizoensplek. De meeste mensen met seizoensplek bleven langer dan een paar weken op een camping.
Balen. Maar desnoods zou ze de volle ruim vier resterende werken voor de caravan blijven zitten, als Valerio dan nog steeds op de camping rond liep. Ze zou het wel overleven. En als de zon haar best deed, had ze ook nog een mooi kleurtje wanneer ze terug zou komen van vakantie. Schrale troost.

Leonore zuchtte eens diep en slofte de voortent in. Ze pakte haar mobiel en oortjes en zette muziek op, terwijl ze op de bank in de caravan ging liggen.
‘’Not over you’’ klonk er door de oortjes. Geïrriteerd drukte Leonore op het volgende nummer. Daar had ze nu nét geen zin in.
Na anderhalf uur non-stop muziek geluisterd te hebben, was Leonore het zat. Ze stond op en liep naar de tas waar de laptop in zat. Ze pakte de laptop en drukte op het aan-knopje. Niets. Ze probeerde het nog eens. Weer niets. Na nog tien keer op het knopje gedrukt te hebben, herinnerde ze zich weer dat de accu leeg was. Ze schold binnensmonds en sloeg het ding met een klap dicht.
‘Wat een rotdag,’ gromde ze. Er kón haast niet méér fout gaan. Moedeloos en boos ging ze in de voortent zitten.
Toen lichtte het schermpje van haar mobiel op. Verbaasd pakte ze het ding en opende het sms’je.
‘Hey honey. We zijn op het sportveld, kom je ook? <3’
Woedend las Leonore het sms’je over en over. Valerio, wat een lef, dacht ze kwaad. Dat hij haar nog durfde te vragen! Ze deed haar mobiel weer weg en staarde boos voor zich uit. Het was dankzij hem dat ze een rothumeur had. Ze had geen zin om naar zijn hoofd te kijken. Hij had niet zo met Daphne moeten flirten en hij had ook verantwoordelijker moeten zijn. Hij had haar veilig thuis moeten brengen, hij had haar tenslotte ook meegevraagd.
‘Honey,’ brieste ze boos.
Buiten de voortent hoorde ze bekende stemmen, maar Leonore bleef zitten waar ze zat. Haar gezicht stond op onweer en haar ogen fonkelden kwaad. Als er nu iemand binnen zou komen, zou diegene gelijk opmerken dat ze slechtgehumeurd was; het was duidelijk van haar gezicht af te lezen.
En er kwam iemand binnen. Twee iemanden zelfs, Veerle en Daphne. Great.
‘Hoi,’ zei Daphne vrolijk toen ze de voortent binnenstapte. Veerle volgde haar voorbeeld, maar keek verbaasd toen ze boze Leonore zag.
‘Wat is er?’ vroeg ze bezorgd.
‘Niets,’ wimpelde Leonore haar af, terwijl ze een krampachtige glimlach tevoorschijn probeerde te toveren.
‘Er is wel wat, dat zien we toch. Je kijkt alsof je een bliksemstraal hebt opgegeten,’ zei Daphne.
Leonore voelde niet de behoefte om te lachen. Ook had ze geen zin om alles aan de twee meiden te vertellen, maar ze wist ook dat ze door zouden zeuren totdat ze het wisten.
‘Ruzie met m’n ouders,’ zei ze daarom kort. Het was weliswaar niet de waarheid, maar een leugentje om bestwil kon geen kwaad. Waarschijnlijk vonden ze haar een aansteller als ze zou vertellen waarom ze een rothumeur had, daar had Leonore geen behoefte aan.
‘Vervelend,’ vond Veerle.
‘Weet je, je hebt afleiding nodig,’ bedacht Daphne. ‘Kom mee, dan ben je die ruzie zo vergeten.’
Het klonk best verleidelijk, tot Valerio in het plaatje kwam.
‘Nee,’ zei ze daarom ook.
‘Je laat je ouders toch niet je vakantie verpesten?’ zei Veerle plagerig.
Je laat Valerio toch niet je vakantie verpesten, hoorde Leonore een stem in haar hoofd zeggen. Jouw leuke vakantie, door zo’n sukkel verpest? Dat laat je toch niet toe, Leonore?
Hij kan wat met zijn geflirt en zijn lieve woordjes, bedacht Leonore opstandig. Ik ga gewoon, ik laat mijn vakantie niet verpesten!
Direct stond ze op. ‘Oké, let’s go.’
Veerle en Daphne keken elkaar aan en schoten in de lach om haar plotselinge haast. Met z’n drieën liepen ze richting het sportveld.
Hoe dichterbij ze kwamen, hoe meer het Leonore begon te kriebelen. Ze deed wel stoer en hield zich groot, maar dat was maar schijn. Eigenlijk zag ze er erg tegenop om Valerio weer te zien. Heel erg zelfs.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Xatham]

Oké... Mijn laatste kwartiertje voor vandaag heb ik nog even gestoken in het verder lezen van jouw verhaal. Ik ben nu bij het stukje van 28 februari. Ik ben niet zo helder meer na middernacht dus echt iets nuttigs heb ik niet te vertellen. Op de een of andere manier ga ik als ik moe ben woorden altijd anders lezen en in plaats van dat die vrouw achter de gokautomaten vies was, las ik dat ze vlees was... Ach ja
Maar goed ondanks dat heb ik je verhaal wel gewoon goed kunnen volgen hoor. Schrijf snel verder!

[Marlindee]

Leuk verhaal! (: Ik heb alles geloof ik twee dagen geleden gelezen, maar had toen niet gereageerd --'
Maar oke ;d
Ik ben zo benieuwd hoe het eraan toe gaat. Leonore heeft groot gelijk, maar ik denk dat ze toch weer voor Valerio gaat vallen.. Vraag me niet waarom, zomaar een vermoeden ^^
Maar ze moet inderdaad niet haar hele vakantie door Valerio laten verpesten (: