Zestien

[RainbowCat]

Okee, dit is echt een heel klein stukje. Maar ik ben even benieuwd of de manier van schrijven die ik doe wel een beetje okee is.
Het verhaal gaat over een meisje Lake, van 16 jaar. Ze heeft het moeilijk thuis, en zit niet lekker in haar vel, haar ouders werken hier ook niet aan mee. Ze zit ook in de knoop over haar geaardheid. En meer vertel ik niet

Haar hoofd schreeuwde, haar gedachten liepen over in elkaar, en allemaal wilde ze zich opdringen. Het is moeilijk om zo te moeten leven als een meisje van zestien, al die haat die in haar zit, alle ruzies die zij beleefd, en alle huilbuien die zij meemaakt.
Ze draait zich om en drukt haar hoofd in haar kussen, zachte snikjes hoor je door de dempende werking van het witte verenkussen heen. Ze voelt hoe ze langzaam kalmeert, langzaam weer terug komt in de realiteit, en staat op.
‘Lake?’ Ze hoort haar moeders stem, onzeker, van beneden.
Weer borrelen de gevoelens van de ruzie naar boven, ze weet dat ze zich nu nog niet normaal kan gedragen, dus zegt ze niets.
Voetstappen bereiken de deur van haar kamer, en Lake ziet hoe de deurklink naar beneden word getrokken.

[Saskjezwaard]

Even de spellingsfoutjes eruit geplukt

Haar hoofd schreeuwde, haar gedachten liepen over in elkaar, en allemaal wilde ze zich opdringen.

Gedachten zijn meervoud, dus moet wilden dat ook zijn =)
Deze zin schrijf je trouwens als enige in je stukje in verleden tijd. Let erop dat je zinnen altijd zich in dezelfde tijd bevinden, het staat zo slordig als dat niet het geval is. Persoonlijk vind ik de verleden tijd een stuk fijner schrijven, het voelt natuurlijker en je komt niet in de knoop met dt. Kijk maar wat jij het fijnste vindt^^

alle ruzies die zij beleefd,

Gelijk een vb van een spellingsfout met dt en t beleefd=beleeft

zachte snikjes hoor je door de dempende werking van het witte verenkussen heen.

Ik zou er mee oppassen om 'je' in je verhaal te gebruiken, omdat je dan switcht van het perspectief van de hp, naar de lezer eigenlijk. Hmm, dat klopt niet helemaal, maar goed, het staat mooier als je het vanuit de hp blijft schrijven.

Zo, dat waren de enige opmerkingkjes die ik kon maken^^ je schrijft getallen vooruit! Wat ben ik blij om dat te zien je schrijfstijl leest heel fijn weg, en je weet goed de emotie en verwarring van de hp te beschrijven. Mooi, mooi^^ dus van mij mag u snel verder schrijven

[RainbowCat]

‘Ik doe verdomme ook nooit iets goed!’ Lake merkte hoe haar eigen stem oversloeg toen ze deze woorden uitspuwde.
Ze keek in de ogen van haar moeder en zag hoe ze brak, hoe een traan langs haar wang gleed en haar lip bereikte. Haar moeder zien huilen dat kon ze niet zien, dat wilde ze niet zien. Met haar handen om haar knieën geslagen en haar hoofd naar beneden, voelde ze zelf ook de eerste tranen op haar arm belanden.
Een stilte, een angstvallig lichte stilte werd na deze laatste uitspatting van haar opgevolgd. Lake zag hoe haar moeder opstond, een laatste blik op haar wierp, en de kamer, als een hond met de staart tussen zijn benen, de kamer verliet.
Ze had haar moeder pijn gedaan door haar de waarheid in te laten zien, en te vertellen hoe zij zich voelde in dit kutleven.


an ordinary morning :

‘bliep-bliep-bliep’ Geirriteerd door de wekker, draaide Lake zich nog eens om. ‘bliep-bliep-bliep’ ‘okee, okee’ mompelde Lake nog halfslaapdronken tegen haar afgaande wekker. Met een goed uitgevoerde armbeweging rukte ze de stekker uit het stopcontact achter zich.
Zuchtend en steunend, en na een aantal keer haar dekens over haar hoofd te hebben getrokken, stond ze toch uiteindelijk op.



Dit laatste stukjes is een soort kantttekening aan het verhaal, omdat dit geen normale gedachtegang is voor een random kind. Het staat eigenlijk schuingedrukt maar wist niet hoe ik dit hier voor elkaar kon krijgen,.

Ik ben volgens mij toch weer over gegaan op tegenwoordige tijd in het nieuwe deel. Dat spijt me echt, maar voelt voor mij beetje raar om in verleden tijd te schrijven.
Ik zal zo de fouten uit mijn vorige stuk halen,

Hartstikke bedankt alvast voor de reactie!
groetjes RainbowCat/Nyancat

[RainbowCat]

Deel 1 :


Een average morning
‘bliep-bliep-bliep’ Geirriteerd door de wekker, draaide Lake zich nog eens om. ‘bliep-bliep-bliep’ ‘okee, okee’ mompelde Lake nog halfslaapdronken tegen haar afgaande wekker. Met een goed uitgevoerde armbeweging rukte ze de stekker uit het stopcontact achter zich.
Zuchtend en steunend, en na een aantal keer haar dekens over haar hoofd te hebben getrokken, vond ze de kracht om haar op haar krukje voor de spiegel te heisen.
‘Nee, mirrors don’t lie’ Dacht Lake terwijl ze in de spiegel keek, naar haar gezicht. Het gezicht waar ze nog altijd moeite mee had om naar te kijken s’ochtends, en het gezicht waar de kinderen haar mee gepest hadden in de eerste klas. De puistjes op en rond haar wangen irriteerden haar, en maakten haar nog steeds onzeker.
‘Plamuren’, dat is hoe haar moeder het noemt, de hoeveelheid foundation die ze aanbrengt op haar gezicht geeft het een wat glazig oranje waas.


A good afternoon
Gapend, rekte Lake zich nog eens uit, zag hoe Josefien naast haar kwam noemen. Josefien, word door haar vrienden Jos genoemd, zo ook door Lake. Ze is niet het standaard meisje Jos heeft kort haar, bruine korte lokken die altijd net te ver voor haar gezicht hangen, maar ze heeft een klein hartje.
‘Hee, Jos’ zei Lake op een wat gaperige toon.
‘Jij ook hallo, latertje geworden, gisteravond?’ Jos haar toon klonk vrij opgewekt.
‘ Laat geworden, hoe kom je daar nou bij? Ik heb tot de late uurtjes gewerkt’.
In de pauze zit Lake tussen al haar vrienden, (Yuka, Rose, Jos) na wat gepraat te hebben, beslist Lake naar huis te gaan, de dag is lang genoeg geweest.

Just a normal evening
Haar hoofd schreeuwde, haar gedachten liepen in elkaar over, en allemaal wilden ze zich opdringen. Het is moeilijk om zo te moeten leven als een meisje van zestien, al die haat die in haar zit, alle ruzies die zij al heeft beleefd, en alle huilbuien die zij meemaakt.
Ze draaide zich om en drukte haar hoofd in haar kussen, zachte snikjes waren te horen door de dempende werking van het witte verenkussen heen. Ze voelde hoe ze langzaam begon te kalmeren, en langzaam weer terug kwam in de realiteit, en uiteindelijk de kracht kon vinden om op te staan.
‘Lake?’ Hoorde ze de onzekere stem van haar moeder roepen,.
Weer borrelden de gevoelens van de ruzie naar boven, ze wist dat ze zich nu nog niet normaal kan gedragen, dus was het beter om maar niets te zeggen.
Ze hoorden hoe de voetstappen van haar moeder haar deur bereikten, en de zilveren deurklink van haar kamer omlaag werd getrokken.
‘Ik doe verdomme ook nooit iets goed!’ Lake merkte hoe haar eigen stem oversloeg toen ze deze woorden uitspuwde.
Ze keek in de ogen van haar moeder en zag hoe ze brak, hoe een traan langs haar wang gleed en haar lip bereikte. Haar moeder zien huilen dat kon ze niet zien, dat wilde ze niet zien. Met haar handen om haar knieën geslagen en haar hoofd naar beneden, voelde ze zelf ook de eerste tranen op haar arm belanden.
Een stilte, een angstvallig lichte stilte werd na deze laatste uitspatting van haar opgevolgd. Lake zag hoe haar moeder opstond, een laatste blik op haar wierp, en de kamer, als een hond met de staart tussen zijn benen, de kamer verliet.
Ze had haar moeder pijn gedaan door haar de waarheid in te laten zien, en te vertellen hoe zij zich voelde in dit kutleven.





Dit is ongeveer een dag uit het leven van Lake, hierna ga ik verder in het ik-perspectief als een afwisseling, deze switch van perspectief zal ik maar een keer laten voorkomen, maar ik vond het een welkome afwisseling omdat ik zelf het perspectief wat nu wordt gebruikt moeilijk weg te lezen vind.