-----------------------------------------------------------------------------------------------
De tuin van Illia, zoals het woud al zins men kon herinneren werd genoemd. Ergens in dit verwilderde bos bevond zich een groot blauw scherm. Door de vele tinten blauw, die in het scherm waren verwerkt, leek het net of het blauwe gestalte uit duizenden verschillende facetten was opgebouwd. De boom die zich naast het scherm bevond was nog groter en indrukwekkender. Beide werden omsingelt door hoog wild gras van ongeveer één meter hoog. Atlantisch blauw en olijf groen waren de kleuren die iemand zou opvallen. Lange stengels met dezelfde kleur bladeren gaven een magisch tintje aan zo wel het scherm als de boom. Boven op de stengels bevonden zich spitse hoofdjes met kleine tandjes. Het meest opvallende kenmerk van deze wezentjes waren echter hun diepe glinsterende zwarte oogjes. Duisternis was voelbaar in deze wezens maar toch stonden ze goed bekend. Locale bewoners plukte regelmatig wat van deze monsters vanwege hun schitterende kleuren en bijna magische uitstraling. "Laat haar los!" klont een stem.Geluidsgolven vlogen rond en werden weerkaatst door de honderden bomen die zich om de open plek bevonden. De kleine hongerige plantjes die voor het scherm stonden probeerde nieuwsgierig om het blauwe ding heen te kijken. Hun oogjes straalde en hun kleine mondjes die gevuld waren met beruchte tandjes veranderde in geniepige lachjes.
"Kijk uit!" De stem was dit keer van een ander. Hoger, zachter en breekbaar. Het meisje was gekleed in een lang zwart gewaad dat was afgewerkt met goud. De riem die ze droeg was wit met goud, net zoals het gewaad. Blonde lokken vlogen alle kanten op terwijl zij in de lucht hing. Haar vuurrode ogen straalde angst en onzekerheid uit terwijl ze keken naar een jongetje van ongeveer de zelfde leeftijd als zij. Met een knal belande hij tegen een boom en viel op de grond. "Teto!" schreeuwde het meisje uit in tranen. Haar ogen glinsterde in het licht door de stroming die haar kijkers verliet. Teto wist zichzelf op te hijsen, maar met moeite. Zijn lange haren hingen verwilderd voor zijn gezicht. Zijn blauwe ogen glinsterde als smeltend ijs terwijl hij zich probeerde te oriënteren terwijl zijn rechter hand over zijn borst gleed. Een zucht verliet zijn mond toen hij het vocht voelde. De schade was niet klein. Het rode vocht droop via zijn buik naar beneden en bevuilde zijn bruine korte broek. Van af daar droop het via zijn benen, die weinig haar vertoonde, naar zijn voeten. De sandalen werden niet gespaard. De kleine monstertjes maakte kleine gebaren van vreugde terwijl ze het spektakel bekeken; tot irritatie van anderen. Achter het scherm begon een gevecht tussen de plantjes. Niet iedereen kon van de show genieten en begonnen te bijten.
De wind blies zachtjes over het lijf van het monster. Vlinder achtige vleugels klapperde en een echo van het gekrijs van het monster echode door het woud. Het vierkante kale hoofd van het zwevende monster liet steeds meer van zich horen en maakte zich al snel klaar voor een aanval.
Teto nam diep adem om zijn concentratie terug te krijgen met zijn ogen gericht op de gevleugelde plant. Haar poten hielden het meisje vast, al leken deze meer op wortels. Zijn linker been nam zijn positie voor Teto's dominante rechter. Zijn linker arm zweefde boven de bebloede linker been en zijn dominante arm bleef gewoon hangen zoals het daarvoor deed. Het meisje snikte even maar werd rustiger na het zien van zijn positie en houding. Ameltende ogen hielden het monster in de gaten terwijl hij zijn handen opende en wachte geduldig.
Met een diepe krijs lanceerde het monster zich richting Teto. Vleugels dicht en op top snelheid.Met een spin draaide de jongen zich om terwijl zijn been omhoog ging. Een grote knal was te horen en het monster was stil; bewusteloos. Met zijn hak op het hoofd van het wezen keek hij snel naar het meisje. "Heb je je ergens bezeerd?" zei hij met een bezorgde toon in zijn stem. Een zacht lachje verscheen op het gezicht van zijn vriendin, die onder het monster vandaan kroop. Haar tranen waren verdwenen en haar oogjes schitterde bij het aanzicht van Teto.
"Teto, wees liever bezorgt om jezelf," fluisterde ze een gebaar maakte naar zijn ribbenkast.
"Dit is niets, Rin," zei hij met een geforceerd lachje.
"Pijns er niet over! We gaan terug," commandeerde ze toen Teto een mes van zijn heup pakte. Het was te gevaarlijk om zo'n beest in leven te laten. De kleine plantjes keken nu bezorgt. Een jankend geluid was te horen terwijl hij naar het beest liep.
"Ga je nu echt hun moeder doden? Ze proberen alleen te overleven!" Rina verhief haar stem en wees naar de tranende plantjes bij het scherm.
"Ze willen ons alleen op eten en genieten er ook nog van."
"Teto!" schreeuwde ze. Haar vurige rode ogen begonnen te gloeien terwijl ze naar Teto keek. Een brandend gevoel ontstond op zijn schouderblad en hij bleef stokstijf staan zonder nog een beweging te maken. Waarom moest ze nou altijd 'dat' gebruiken tegen hem. Ze had dat beest immers zelf makkelijk aangekund!
"Vrouwen," zei hij schouder ophalend en draaide zich om toen de warmte op zijn rug verdween. Langzaam liep hij weg van het beest en stond stil naast Rina.
"We trekken verder naar Kunji. Als we daar zijn kunnen we eindelijk van een goede nachtrust genieten en jou verzorgen." Teto keek haar niet aan, het idee dat zij hem zou verzorgen ws al erg genoeg.
"Kunji is nou niet echt een land waar ze vreemdelingen verwelkomen," reageerde hij en liep richting een boom rechts van hem om zijn tas te pakken. Kunji, één van de acht landen van Akonia, was een trekpleister voor slavenhandelaars. Slaven van alle leeftijden werden daar verkocht als vee en behandeld als ratten.
"Dus de beste plek om ons voor te bereiden," volgde Rina die zat te wachten op Teto. "En de beste plek om goedkoop te winkelen." Teto mocht haar graag maar één ding zorgde voor irritatie tussen hun. Haar verslaving voor winkelen. Ze hadden al lang in Kanji kunnen zijn als ze niet hier en daar waren gestopt voor haar verslaving. Een grote grijns verscheen op Rina haar gezicht terwijl Teto naar haar toe liep met zijn tas op zijn rug. De tas hing over zijn schouderblad, de zelfde die net nog een brandend gevoel gaf. "We moeten toch echt wat kleding voor je kopen. Dat teken valt te veel op," zei Rina die één van haar wenkbrauwen verhoogde.
"Waarom? Ik ben trots op mijn teken," reageerde Teto nog al bot terug, dat teken was alles voor hem. Het zorgde ervoor dat hij zich speciaal voelde.
"Je weet donders goed waarom!" schreeuwde ze om extra duidelijk te zijn.
"Dus?" zei hij spottend en begon te wandelen richting het noord-westen. Hij gaf haar niet de tijd om te antwoorden. Hij wist al lang wat ze wilde zeggen en had er niet veel trek in om de zoveelste discussie aan te gaan over het zelfde onderwerp als altijd. Rina stampte met haar voeten maar begon al snel achter Teto aan te huppelen.
) maar dat maakt in ieder geval dat omsingeld met een d eindigd in plaats van een t.