Alexa
Wat was er toch mis met de Nederlandse winters? Jarenlang viel er bijna tot geen vlok sneeuw, en nu viel er in een recordtijd een complete waterval van sneeuw in haar tuin. Met de windstoten en de bijna zwarte lucht leek het alsof ze zonder dat ze het door had naar Siberië was verhuisd.
Alexa schoof het gordijn nog wat verder open en keek peinzend de achtertuin in, niet dat er veel te zien was. Door de hevige sneeuw zijn de bomen bij de schuur niets meer dan grijze vormen geworden, grimmige wachters die de kou leken te trotseren en die opdoemden als een schimmenspel achter een bewegende witte muur.
Ze dacht na over de Elfstedentocht waar alweer druk over werd gespeculeerd, al sneeuwde het daarvoor weer te hard.
Plotseling liet ze het gordijn vallen, haar gedachten onderbroken door iets wat ze gezien meende te hebben.
Wat ze voor één van de bomen in de tuin had aangezien, leek nu op een lange slanke figuur, die gehuld in een lange mantel op het licht afkwam.
Alexa deinsde terug voor dit beeld wat onaards en sprookjesachtig was en wat niet leek te kunnen in een buitenwijk in een nuchtere stad als de hare.
De betovering duurde niet langer dan een seconde. Daarna sloeg de nuchterheid toe en vroeg ze zich af wat die vent in haar tuin deed.
Ze tikte tegen de ruit om zijn aandacht te trekken en toen hij niet reageerde liep ze – kwaad om de brutaliteit via de gang naar de achterdeur.
In de tuin was er geen spoor van de man, alsof hij in rook was opgegaan.
“In sneeuw” mompelde ze terwijl ze haar schouders ophaalde. Waarschijnlijk had ze het zich verbeeld.
Ze had ook geen zin om er nog een gedachte over vuil te maken. Mist moest nog eten en binnen een uur kwam Albert langs.
Winter
Winter
De vreemde vrouw schrok toen ze hem zag. Winter zag het niet alleen aan haar ogen maar hij voelde de emotie die er bij hoorde. Even maar, daarna voerde irritatie de boventoon in haar gevoelens.
Het was niet moeilijk om haar emoties en gedachten te zien; een vertederende liefde voor een katachtig klein huisdier en de verwarrende gevoelens die ze scheen te hebben voor een man.
Hij stond nog steeds voor het raam en vroeg zich af of het de vrouw was geweest die hem had geroepen, of dat hij om een andere reden was verdwaald. Winter had wel eens verhalen gehoord van anderen die door de sluiers waren gekomen en deze reis hadden gemaakt. Maar die wisten meestal hoe ze hier waren gekomen, wat hen had geroepen.
Winter wist niet wat hem door de storm naar deze wereld had getrokken.
In het huis kwam een man de kamer binnen, niet veel later volgde de vrouw.
Haar gevoelens waren niet minder verwarrend dan eerst. Duidelijk was dat haar gast haar verveelde en dat ze zich afvroeg hoe de man ooit in haar leven was gekomen.
Ze ging weer voor het raam staan maar dit keer zag ze hem niet. Daar had Winter wel voor gezorgd. Het zat hem wel dwars dat ze hem eerder wel had opgemerkt. Dat had eigenlijk niet gemogen.
De man die haar gast was kwam naast haar staan. Hij kon alleen maar de sneeuw in de wind zien. Voor hem was het onmogelijk om meer te zien dan dat, al kon Winter zijn emoties niet peilen. Die waren een gesloten boek voor hem en zo hoorde dat ook. Hij was van een ander volk – een ander ras zelfs en de barrière hoorde daarom alleen al ondoordringbaar te zijn.
De vrouw – haar naam was Alexa, ontdekte hij toen haar metgezel haar zo noemde – sprak niet over wat ze gezien dacht te hebben. Maar hij merkte dat ze bijna nergens anders aan kon denken.
De vreemde vrouw schrok toen ze hem zag. Winter zag het niet alleen aan haar ogen maar hij voelde de emotie die er bij hoorde. Even maar, daarna voerde irritatie de boventoon in haar gevoelens.
Het was niet moeilijk om haar emoties en gedachten te zien; een vertederende liefde voor een katachtig klein huisdier en de verwarrende gevoelens die ze scheen te hebben voor een man.
Hij stond nog steeds voor het raam en vroeg zich af of het de vrouw was geweest die hem had geroepen, of dat hij om een andere reden was verdwaald. Winter had wel eens verhalen gehoord van anderen die door de sluiers waren gekomen en deze reis hadden gemaakt. Maar die wisten meestal hoe ze hier waren gekomen, wat hen had geroepen.
Winter wist niet wat hem door de storm naar deze wereld had getrokken.
In het huis kwam een man de kamer binnen, niet veel later volgde de vrouw.
Haar gevoelens waren niet minder verwarrend dan eerst. Duidelijk was dat haar gast haar verveelde en dat ze zich afvroeg hoe de man ooit in haar leven was gekomen.
Ze ging weer voor het raam staan maar dit keer zag ze hem niet. Daar had Winter wel voor gezorgd. Het zat hem wel dwars dat ze hem eerder wel had opgemerkt. Dat had eigenlijk niet gemogen.
De man die haar gast was kwam naast haar staan. Hij kon alleen maar de sneeuw in de wind zien. Voor hem was het onmogelijk om meer te zien dan dat, al kon Winter zijn emoties niet peilen. Die waren een gesloten boek voor hem en zo hoorde dat ook. Hij was van een ander volk – een ander ras zelfs en de barrière hoorde daarom alleen al ondoordringbaar te zijn.
De vrouw – haar naam was Alexa, ontdekte hij toen haar metgezel haar zo noemde – sprak niet over wat ze gezien dacht te hebben. Maar hij merkte dat ze bijna nergens anders aan kon denken.
Laatst gewijzigd door karazmin op 16 jan 2012 10:23, 1 keer totaal gewijzigd.
Ridicule is nothing to be scared of
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Karazmin, is dit toevallig het vervolg op Winter, deel 1? Op deze site werken we met een topic voor je verhaal waar je telkens nieuwe stukken in post, niet dat je telkens een nieuwe topic moet aanmaken voor een nieuw stuk van je verhaal 
Zo blijft het een stuk overzichtelijker. Als je wilt kan ik het samenvoegen (als ik eerst weet hoe het moet haha xD)?
zulke zinnen duiken ook wel eens bij mij op haha^^
En even je eerste stukje opgezocht om weer in het verhaal te komen :
En dat was het enige wat ik te zeuren heb haha xD je tekst is mooi geschreven, heel netjes, bijna geen spellingsfouten, het loopt heel fijn door. En je stukjes zijn niet al te lang, wat ook fijn is als je het verhaal tot nu toe door moet lezen
Ik ben eigenlijk best wel benieuwd geworden wat Winter precies is, als hij van een ander ras is. En natuurlijk wat Alexa ermee te maken heeft^^
Zo blijft het een stuk overzichtelijker. Als je wilt kan ik het samenvoegen (als ik eerst weet hoe het moet haha xD)?
Deze zin is een beetje vaag, volgens mij heb je hier halverwege aan de zin gesleuteld en vergeten het eerste weg te halenHet verschil was dat die wisten dat die konden zeggen hoe ze hier waren gekomen en hij had er geen flauw idee van.
zulke zinnen duiken ook wel eens bij mij op haha^^En even je eerste stukje opgezocht om weer in het verhaal te komen :
Ik vind de plotseling niet mooi, sowieso moet je oppassen met die woorden en dat doe je nu goed, alleen deze kan volgens mij ook weg. GEwoon de zin wat ombouwen, er een geschrokken ofzo inzetten en je hebt hetzelfde effect, maar dan beter, als je snapt wat ik bedoelPlotseling liet ze het gordijn vallen, haar gedachten onderbroken door iets wat ze gezien meende te hebben.
En dat was het enige wat ik te zeuren heb haha xD je tekst is mooi geschreven, heel netjes, bijna geen spellingsfouten, het loopt heel fijn door. En je stukjes zijn niet al te lang, wat ook fijn is als je het verhaal tot nu toe door moet lezen
Ik ben eigenlijk best wel benieuwd geworden wat Winter precies is, als hij van een ander ras is. En natuurlijk wat Alexa ermee te maken heeft^^
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Alexa
Vreemd genoeg kon ze die vreemdeling die ze dacht te hebben gezien niet uit haar hoofd zetten. Zelfs nu Albert er was. Of was het vooral nu Albert er was?
Met tegenzin draaide ze weg van het raam en keek naar Albert.
Voor de zoveelste keer dacht ze dat hij de knapste man was die ze ooit had ontmoet. En niet alleen knap, ook intelligent, belezen, aardig, goed gemanierd en ambitieus. Te ambitieus misschien en zonder enige verbeeldingskracht. Het kon zijn dat ze zich daarom bij hem verveelde.
Ze zuchtte diep en ging zitten. Niet op de bank omdat Albert dat als een aanmoediging kon zien om er gezellig bij te komen. Mist sprong meteen op schoot, en ging zonder te spinnen liggen. De kat spon nooit als Albert er was.
Zwijgend dronk ze haar koffie.
“Je vandaag wel heel erg stil Lexie.”
Ze had een hekel aan die koosnaam maar had er nooit iets over gezegd en dat zal ze vandaag ook niet doen. Waarom over zoiets belachelijks een ruzie beginnen? Ze wilde niet eens ruzie maken en wist ook niet hoe ze op die gedachte kwam.
Het enige wat ze wilde was met rust te worden gelaten.
“Ik zat me te bedenken dat het enige wat er op je aan te merken is dat Mist je niet uit kan staan.” kon ze toch niet nalaten op te merken.
“Klinkt niet bepaald als een compliment.”
“Is het ook niet.” ze had het waarschijnlijk niet moeten zeggen – ze had het er uitgeflapt voor ze er erg in had. Had ze nu echt de schuld bij haar kat moeten leggen?
Albert wist best dat Mist hem niet mocht, dus waarom moest ze dat er nog inwrijven?
Wat was er toch met haar aan de hand? Behalve dan dat ze geen zin had in een avond met Albert. Als ze er over nadenkt had ze sowieso geen zin meer in de man.
Niet sinds ze dacht die figuur in de tuin te zien.
Belachelijk natuurlijk. Er was niets te zien geweest, feitelijk wist ze zeker dat het verbeelding was.
Waarom bleef ze dan het gevoel hebben dat het belangrijk was en dat er veranderingen op stapel stonden?
Winter
Winter bleef de hele avond naar Alexa kijken. De vraag hoe hij hier kwam en hoe hij weer thuis kwam had hij naar de achtergrond van zijn bewustzijn geschoven. Dat was voor later zorg.
Hij keek toe hoe de man – Albert – het huis werd uitgewerkt doordat ze een hoofdpijn voorwendde. Daarna liep Alexa rusteloos door het huis terwijl ze met de grijze kat praatte en aan de man in de tuin dacht.
Winter ervoer haar gedachtes en emoties alsof ze van hemzelf waren. Een buitengewone ervaring die hij nooit eerder had meegemaakt.
'Winter...'
Het begon met een fluistering in zijn hoofd.
'Winter..!' en luider: 'WINTER!!'
'Linde?' hij voelde de nabijheid van zijn zuster alsof ze naast hem in deze vreemde wereld stond.
'Kom thuis, Winter...'
Toen zag hij haar; klein en tenger, haar sneeuwmantel bolde in de wind. Haar hand naar hem uitgestoken.
“Pak mijn hand, Winter en kom terug”, hij kon haar nu horen.
Weifelend keek hij naar het raam. Alexa was naar een andere kamer gegaan. Maar al kon hij haar niet zien, hij kon haar aanwezigheid wel voelen.
Er was zoveel wat hij nog wilde voor hij terug ging. Met haar praten, haar aanraken, haar leren kennen.
Lindes roep kon hij niet negeren. Hij moest terug.
Ik kom terug – beloofde hij in gedachten, greep toen Lindes hand en voelde hoe de sneeuwstorm bezit van hem nam.
Vreemd genoeg kon ze die vreemdeling die ze dacht te hebben gezien niet uit haar hoofd zetten. Zelfs nu Albert er was. Of was het vooral nu Albert er was?
Met tegenzin draaide ze weg van het raam en keek naar Albert.
Voor de zoveelste keer dacht ze dat hij de knapste man was die ze ooit had ontmoet. En niet alleen knap, ook intelligent, belezen, aardig, goed gemanierd en ambitieus. Te ambitieus misschien en zonder enige verbeeldingskracht. Het kon zijn dat ze zich daarom bij hem verveelde.
Ze zuchtte diep en ging zitten. Niet op de bank omdat Albert dat als een aanmoediging kon zien om er gezellig bij te komen. Mist sprong meteen op schoot, en ging zonder te spinnen liggen. De kat spon nooit als Albert er was.
Zwijgend dronk ze haar koffie.
“Je vandaag wel heel erg stil Lexie.”
Ze had een hekel aan die koosnaam maar had er nooit iets over gezegd en dat zal ze vandaag ook niet doen. Waarom over zoiets belachelijks een ruzie beginnen? Ze wilde niet eens ruzie maken en wist ook niet hoe ze op die gedachte kwam.
Het enige wat ze wilde was met rust te worden gelaten.
“Ik zat me te bedenken dat het enige wat er op je aan te merken is dat Mist je niet uit kan staan.” kon ze toch niet nalaten op te merken.
“Klinkt niet bepaald als een compliment.”
“Is het ook niet.” ze had het waarschijnlijk niet moeten zeggen – ze had het er uitgeflapt voor ze er erg in had. Had ze nu echt de schuld bij haar kat moeten leggen?
Albert wist best dat Mist hem niet mocht, dus waarom moest ze dat er nog inwrijven?
Wat was er toch met haar aan de hand? Behalve dan dat ze geen zin had in een avond met Albert. Als ze er over nadenkt had ze sowieso geen zin meer in de man.
Niet sinds ze dacht die figuur in de tuin te zien.
Belachelijk natuurlijk. Er was niets te zien geweest, feitelijk wist ze zeker dat het verbeelding was.
Waarom bleef ze dan het gevoel hebben dat het belangrijk was en dat er veranderingen op stapel stonden?
Winter
Winter bleef de hele avond naar Alexa kijken. De vraag hoe hij hier kwam en hoe hij weer thuis kwam had hij naar de achtergrond van zijn bewustzijn geschoven. Dat was voor later zorg.
Hij keek toe hoe de man – Albert – het huis werd uitgewerkt doordat ze een hoofdpijn voorwendde. Daarna liep Alexa rusteloos door het huis terwijl ze met de grijze kat praatte en aan de man in de tuin dacht.
Winter ervoer haar gedachtes en emoties alsof ze van hemzelf waren. Een buitengewone ervaring die hij nooit eerder had meegemaakt.
'Winter...'
Het begon met een fluistering in zijn hoofd.
'Winter..!' en luider: 'WINTER!!'
'Linde?' hij voelde de nabijheid van zijn zuster alsof ze naast hem in deze vreemde wereld stond.
'Kom thuis, Winter...'
Toen zag hij haar; klein en tenger, haar sneeuwmantel bolde in de wind. Haar hand naar hem uitgestoken.
“Pak mijn hand, Winter en kom terug”, hij kon haar nu horen.
Weifelend keek hij naar het raam. Alexa was naar een andere kamer gegaan. Maar al kon hij haar niet zien, hij kon haar aanwezigheid wel voelen.
Er was zoveel wat hij nog wilde voor hij terug ging. Met haar praten, haar aanraken, haar leren kennen.
Lindes roep kon hij niet negeren. Hij moest terug.
Ik kom terug – beloofde hij in gedachten, greep toen Lindes hand en voelde hoe de sneeuwstorm bezit van hem nam.
Ridicule is nothing to be scared of
Alexa
Drie dagen waren voorbijgegaan sinds ze Albert net een smoes de deur uitzette. Sinds die tijd had ze hem niet meer gesproken. Zelfs geen sms-je of grappig bedoeld berichtje naar haar e-mail adres.
Alexa voelde zich eenzaam, maar niet doordat Albert niets van zich liet horen – als dat het was had ze hem wel gebeld.
Het kwam door die man die ze in de tuin dacht te zien. Ze had over hem gedroomd en in die droom had ze zijn gezicht gezien. Duidelijk genoeg om het te kunnen uittekenen.
Wat wel vreemd was want normaal zijn haar dromen niet zo helder.
Nog vreemder was dat ze hem sinds die droom miste.
“Hoe kan je nu iemand missen waar je alleen maar over gedroomd hebt?” ze kon het haar collega's op het gemeentehuis bijna horen vragen. En dan zouden ze haar stuk voor stuk meewarig aankijken en veelbetekenende blikken en gebaren uitwisselen.
Dus gaf ze maar weer die hoofdpijn als reden op toen ze haar hadden gevraagd hoe het kwam dat ze zo afwezig was.
Het gaf de vrouw meteen een goede reden om vroeg naar huis te gaan. Gelukkig waren door het slechte weer twee van haar afspraken verzet en was voor de rest haar agenda leeg. Dus hoefde ze zich niet al te bezwaard te voelen.
Op weg naar buiten kwam ze Albert tegen.
“Zo, je maakt er een vroeg dagje van?” niet echt romantisch of zelfs maar vriendelijk. Ze hoorde de scherpe ondertoon in zijn woorden.
“Geen cliënten meer.”
“En je andere werk?”
“Hoofdpijn” en voor hij iets kon zeggen vroeg ze koel: “Moet ik je soms een briefje van mijn chef laten zien dat ik geoorloofd ben om naar huis te gaan of geloof je me op mijn woord?”
Ze wachtte zijn antwoord niet af. Liep snel door.
Dat hij haar vriend was gaf hem nog niet het recht om haar te controleren. Hij is haar chef toch niet? Sterker nog hij werkt niet eens op dezelfde afdeling.
Ze had de hoofdpijn niet verzonnen. Al twee dagen liep ze rond met een zeurende pijn achter haar ogen die nu door haar hele hoofd leek te trekken. Ze verheugde zich op een ontspannend bad, pijnstillers en de rust van haar slaapkamer. Wat ze niet kon gebruiken was het gezeur van Albert aan haar hoofd.
Dat hij door zal werken tot hij er dood bij neer zal vallen wil nog niet zeggen dat zij uit hetzelfde hout is gesneden – en daar hoefde hij haar toch niet op af te rekenen?
Mist kwam haar spinnend tegemoet, toen ze de deur open deed. De kat was vrolijker dan ze de laatste dagen was geweest. Ook Alexa voelde zich lichter, de hoofdpijn die langzamerhand ondragelijk was geworden werd naar de achtergrond gedrongen en verminderde zienderogen. Het was alsof er een trilling in de lucht hing, die haar en haar kat opbeurde.
Hij was terug.
Ze liep naar het raam en keek in de zwarte ogen van Winter.
Drie dagen waren voorbijgegaan sinds ze Albert net een smoes de deur uitzette. Sinds die tijd had ze hem niet meer gesproken. Zelfs geen sms-je of grappig bedoeld berichtje naar haar e-mail adres.
Alexa voelde zich eenzaam, maar niet doordat Albert niets van zich liet horen – als dat het was had ze hem wel gebeld.
Het kwam door die man die ze in de tuin dacht te zien. Ze had over hem gedroomd en in die droom had ze zijn gezicht gezien. Duidelijk genoeg om het te kunnen uittekenen.
Wat wel vreemd was want normaal zijn haar dromen niet zo helder.
Nog vreemder was dat ze hem sinds die droom miste.
“Hoe kan je nu iemand missen waar je alleen maar over gedroomd hebt?” ze kon het haar collega's op het gemeentehuis bijna horen vragen. En dan zouden ze haar stuk voor stuk meewarig aankijken en veelbetekenende blikken en gebaren uitwisselen.
Dus gaf ze maar weer die hoofdpijn als reden op toen ze haar hadden gevraagd hoe het kwam dat ze zo afwezig was.
Het gaf de vrouw meteen een goede reden om vroeg naar huis te gaan. Gelukkig waren door het slechte weer twee van haar afspraken verzet en was voor de rest haar agenda leeg. Dus hoefde ze zich niet al te bezwaard te voelen.
Op weg naar buiten kwam ze Albert tegen.
“Zo, je maakt er een vroeg dagje van?” niet echt romantisch of zelfs maar vriendelijk. Ze hoorde de scherpe ondertoon in zijn woorden.
“Geen cliënten meer.”
“En je andere werk?”
“Hoofdpijn” en voor hij iets kon zeggen vroeg ze koel: “Moet ik je soms een briefje van mijn chef laten zien dat ik geoorloofd ben om naar huis te gaan of geloof je me op mijn woord?”
Ze wachtte zijn antwoord niet af. Liep snel door.
Dat hij haar vriend was gaf hem nog niet het recht om haar te controleren. Hij is haar chef toch niet? Sterker nog hij werkt niet eens op dezelfde afdeling.
Ze had de hoofdpijn niet verzonnen. Al twee dagen liep ze rond met een zeurende pijn achter haar ogen die nu door haar hele hoofd leek te trekken. Ze verheugde zich op een ontspannend bad, pijnstillers en de rust van haar slaapkamer. Wat ze niet kon gebruiken was het gezeur van Albert aan haar hoofd.
Dat hij door zal werken tot hij er dood bij neer zal vallen wil nog niet zeggen dat zij uit hetzelfde hout is gesneden – en daar hoefde hij haar toch niet op af te rekenen?
Mist kwam haar spinnend tegemoet, toen ze de deur open deed. De kat was vrolijker dan ze de laatste dagen was geweest. Ook Alexa voelde zich lichter, de hoofdpijn die langzamerhand ondragelijk was geworden werd naar de achtergrond gedrongen en verminderde zienderogen. Het was alsof er een trilling in de lucht hing, die haar en haar kat opbeurde.
Hij was terug.
Ze liep naar het raam en keek in de zwarte ogen van Winter.
Ridicule is nothing to be scared of
Winter
Drie dagen was hij thuis geweest.
Linde was bij hem geweest toen zijn wereld om hem heen vervaagde en hij haar laatste fluistering hoorde.
'Vier dagen, Winter. Dan kom ik je halen.'
Op hetzelfde moment stond hij weer op die andere plaats, voor het raam en keek naar de vrouw die hem voor de tweede keer had geroepen.
“Waarom kom je niet binnen?”
Ze moest het een paar keer herhalen voor hij die woorden verstond. Verwonderd keek hij naar Alexa die in de deuropening stond. Uitnodigend hield ze de deur voor hem open.
“Binnen is het veel warmer.”
Winter glimlachte en knikte. Het was tijd om haar te leren kennen.
Alexa
Alexa nam hem nieuwsgierig op. Hij zag er precies zo uit als in haar droom. Wat verontrustend was, maar het was aan de andere kant toch heel vertrouwd.
Ze kende hem, eigenlijk haar hele leven al.
“Ik heb over je gedroomd”.
“Weet ik”, zijn stem klonk warm en was melodieus; “ik heb jou ook in de sluimerwereld ontmoet.”
Een reactie die haar verwarring alleen maar vergrootte. Bedoelde hij dat hij ook over haar had gedroomd? Dat ze tegelijkertijd dezelfde droom hadden gehad?
Ze vroeg er niet naar, dat kon ze later wel een keer doen. Voor nu was het genoeg dat hij er was.
“Wie ben je?” het was belangrijk om zijn naam te kennen.
“Winter, in de taal van deze wereld heet ik Winter”.
Vreemd genoeg leek het alsof ze dat antwoord had verwacht. Want natuurlijk heet hij Winter, dat wist ze al op het moment dat ze haar mond opendeed om de vraag te stellen.
'Waarom vroeg je het dan?'
Kan die vent soms gedachtelezen? Alexa voelde zich plotseling onzeker. Hoe kon het dat ze zich zo argeloos hem in haar huis – en hart – uitnodigde? Ze weet niets van hem – kon alleen maar vermoeden dat hij niet van deze wereld kwam. Zo zag hij er niet uit en hij gedroeg zich ook heel anders dan iedereen die ze kende.
Opeens besefte ze dat hij die laatste woorden niet gezegd had. Ze had ze in haar hoofd gehoord.
Ze had zijn stem in haar hoofd gehoord!
“Het is vreemd” gaf Winter toe. “Het hoort niet te kunnen. Anderwerelders zijn meestal niet zo gevoelig voor gedachtenspreken.”
Zijn woorden duizelden Alexa. Anderwerelders? Gedachtenspreken? Bedoelde hij soms telepathie? Waar kwam hij in hemelsnaam vandaan dat hij in dat soort termen spreekt?
Winter
“Van heel ver en toch zo dichtbij dat ik je Roep kon horen.”
Haar wereld was voor hem net zo vreemd als de zijne voor haar maar hij had tenminste een voorsprong dat hij wist dat er meerdere werelden bestaan. Winter besefte dat als het voor hem al vreemd was het voor Alexa angstaanjagend moest zijn.
“Ik heb over je gedroomd” zei ze nog een keer. “Je was in een plaats van kristal, ijs en sneeuw. Ik zag hoge kaarsrechte bomen met grijsgroene bladeren en blauwe vruchten en er was een meisje. Klein en elfachtig mooi. Ze maakte wandkleden in felle kleuren.”
“Mijn wereld...” ze had hem daar bezocht toen ze sliep “Je zag Linde, mijn zusje”.
Hij had jaloezie geproefd toen ze Linde beschreef en wilde geen misverstanden,
“Ze heeft me de eerste keer teruggehaald”.
Drie dagen was hij thuis geweest.
Linde was bij hem geweest toen zijn wereld om hem heen vervaagde en hij haar laatste fluistering hoorde.
'Vier dagen, Winter. Dan kom ik je halen.'
Op hetzelfde moment stond hij weer op die andere plaats, voor het raam en keek naar de vrouw die hem voor de tweede keer had geroepen.
“Waarom kom je niet binnen?”
Ze moest het een paar keer herhalen voor hij die woorden verstond. Verwonderd keek hij naar Alexa die in de deuropening stond. Uitnodigend hield ze de deur voor hem open.
“Binnen is het veel warmer.”
Winter glimlachte en knikte. Het was tijd om haar te leren kennen.
Alexa
Alexa nam hem nieuwsgierig op. Hij zag er precies zo uit als in haar droom. Wat verontrustend was, maar het was aan de andere kant toch heel vertrouwd.
Ze kende hem, eigenlijk haar hele leven al.
“Ik heb over je gedroomd”.
“Weet ik”, zijn stem klonk warm en was melodieus; “ik heb jou ook in de sluimerwereld ontmoet.”
Een reactie die haar verwarring alleen maar vergrootte. Bedoelde hij dat hij ook over haar had gedroomd? Dat ze tegelijkertijd dezelfde droom hadden gehad?
Ze vroeg er niet naar, dat kon ze later wel een keer doen. Voor nu was het genoeg dat hij er was.
“Wie ben je?” het was belangrijk om zijn naam te kennen.
“Winter, in de taal van deze wereld heet ik Winter”.
Vreemd genoeg leek het alsof ze dat antwoord had verwacht. Want natuurlijk heet hij Winter, dat wist ze al op het moment dat ze haar mond opendeed om de vraag te stellen.
'Waarom vroeg je het dan?'
Kan die vent soms gedachtelezen? Alexa voelde zich plotseling onzeker. Hoe kon het dat ze zich zo argeloos hem in haar huis – en hart – uitnodigde? Ze weet niets van hem – kon alleen maar vermoeden dat hij niet van deze wereld kwam. Zo zag hij er niet uit en hij gedroeg zich ook heel anders dan iedereen die ze kende.
Opeens besefte ze dat hij die laatste woorden niet gezegd had. Ze had ze in haar hoofd gehoord.
Ze had zijn stem in haar hoofd gehoord!
“Het is vreemd” gaf Winter toe. “Het hoort niet te kunnen. Anderwerelders zijn meestal niet zo gevoelig voor gedachtenspreken.”
Zijn woorden duizelden Alexa. Anderwerelders? Gedachtenspreken? Bedoelde hij soms telepathie? Waar kwam hij in hemelsnaam vandaan dat hij in dat soort termen spreekt?
Winter
“Van heel ver en toch zo dichtbij dat ik je Roep kon horen.”
Haar wereld was voor hem net zo vreemd als de zijne voor haar maar hij had tenminste een voorsprong dat hij wist dat er meerdere werelden bestaan. Winter besefte dat als het voor hem al vreemd was het voor Alexa angstaanjagend moest zijn.
“Ik heb over je gedroomd” zei ze nog een keer. “Je was in een plaats van kristal, ijs en sneeuw. Ik zag hoge kaarsrechte bomen met grijsgroene bladeren en blauwe vruchten en er was een meisje. Klein en elfachtig mooi. Ze maakte wandkleden in felle kleuren.”
“Mijn wereld...” ze had hem daar bezocht toen ze sliep “Je zag Linde, mijn zusje”.
Hij had jaloezie geproefd toen ze Linde beschreef en wilde geen misverstanden,
“Ze heeft me de eerste keer teruggehaald”.
Ridicule is nothing to be scared of
Alexa
Winter vertelde over zijn zusje met wie hij een huis deelde. Over zijn ouders die lang geleden weg waren getrokken naar het land van zijn vader en die Winter en Linde bijna nooit meer zagen.
Hij praatte over zijn volk die in harmonie met de natuur leefde en over zijn wereld die soms heel soms alleen door een paar dunne sluiers met de wereld waar Alexa woont gescheiden is.
Ze hoorde zijn stem in haar hoofd en in haar hart en zijn woorden weefden de beelden voor haar ogen. Ook in zijn land was het nu winter maar in de lente was er een explosie van kleuren en geuren die door de wind door de valleien werd gevoerd.
Of het door het gedachtenspreken kwam wist Alexa niet maar ze kon de wind voelen en de geuren van de bloesems en het gras ruiken.
Zonder dat ze het door had verstreek de avond. Pas toen Mist aandacht begon te eisen omdat hij honger had, dacht ze er zelf aan om iets klaar te maken.
Onder het eten bleef Winter vertellen. Ze leerde dat zijn tussen de werelden konden reizen. Hij was min of meer door toeval in haar achtertuin terechtgekomen nadat hij in een storm was verdwaald. Hoe dat precies in zijn werk was gegaan kon hij niet vertellen. Op een of andere manier voelde hij zich aangetrokken door het huis en de bewoner en hadden ze blijkbaar al onbewust contact gehad.
Of zo als hij het verklaarde: “Je had me geroepen...”
Geen idee wat ze daar mee aan moest maar hij leek het verder niet uit te kunnen leggen.
Winter
De volgende dag ging ze niet naar haar werk. Het was Alexa's beurt om te vertellen. En Winter luisterde en zag de beelden in zijn hoofd.
Ze sprak kort over haar werk op het gemeentehuis – wat in zijn wereld de Cirkel heette en waar de beslissingen over de regio werden genomen. De man die hij al in de kamer had gezien werd ook genoemd. Duidelijk was dat ze afstand van hem had genomen, al had ze dat nog niet verteld.
Het meeste vertelde ze over haar ouders. Over die vreselijke dag, toen ze hoorde dat ze door een dronken automobilist geschept waren. De moeilijke weken en maanden na de dubbele begrafenis en over het haar besef dat ze vanaf die dag alleen op de wereld was.
Ook was het meer dan tien jaar geleden hij kon het verdriet en gemis voelen en nam haar in zijn armen om haar te laten voelen dat ze niet meer alleen was.
De volgende dag bleven ze de hele ochtend in bed. Uitgeput van het praten wilde Winter wel eens iets anders doen dan dat – en Alexa dacht er precies hetzelfde over.
Haar lichaam voegde zich moeiteloos bij de zijne en haar lippen waren zacht, meegaand maar tegelijkertijd heel veeleisend. Vrijen was een ontdekkingsreis die onveranderd in thuiskomen eindigde en waar geen woorden bij nodig waren.
Alexa
“Ik had kunnen vermoeden dat er een ander was.”
Het was Albert die tussen de middag plotseling in de slaapkamer stond. Hij negeerde Winter en lette niet eens op Mist die blazend van het bed sprong.
“Maar moet je je echt ziek melden om met hem te kunnen rollebollen?”
“Ik heb me niet ziek gemeld.” ze had een paar snipperdagen genomen, had haar chef verteld dat ze plotseling een gast had gekregen.
Woedend stapte ze uit bed en trok Albert de slaapkamer uit: “Trouwens rollebollen doe je in een hooiberg, niet keurig netjes in een bed.”
Meer zei ze er niet over. Het ging hem niets aan. Niet meer, tenminste.
“Ik heb tegen Sjaak gezegd dat ik niet kon komen.” kwam ze nog even terug op zijn beschuldiging dat ze “schoolziek” was. Ze vervloekte zichzelf dat ze Albert ooit een sleutel had gegeven, voor noodgevallen. Ze begeleidde hem naar de voordeur en gebaarde dat hij weg moest gaan. Voor ze die achter hem sloot zei ze: “Ik denk niet dat ik nog op het werk terug kom.”
“Niet??” dit nieuws leek hem te verbijsteren.
“Nee, ik ga op reis.”
Voor dat hij daarop kon reageren, deed ze de deur voor zijn neus dicht.
“Je gaat met me mee.”
Winter stond achter haar. Ze voelde zijn armen om haar schouders. Zijn warmte was geruststellend en bevestigden het gevoel dat ze de juiste keus had gemaakt.
Ze had het besluit genomen toen ze wakker werd en in de ogen van Albert keek. Plotseling was deze wereld haar vreemd en vijandig. Ze hoorde bij Winter, had voor haar gevoel altijd bij hem gehoord.
“Als Linde je morgenmiddag roept, gaan Mist en ik met je mee.” het klonk een stuk zekerder dan ze zich voelde. Maar ze had geen keus. Waar Winter gaat, gaat zij ook . “Ik kan het altijd in jouw wereld proberen, of niet?”
“Altijd” Hij trok haar vaster in zijn armen. “Als je er niet hoort, roept je wereld je vanzelf weer terug.”
Even was het stil, toen vervolgde hij: “Ik kan hier ook leren gelukkig te zijn, Alexa.”
De middag en de dag erna gingen sneller voorbij dan haar lief was. Ze bezochten de plekjes die ze aan Winter wilde laten zien en waar haar herinneringen lagen.
Ook pakte ze haar dierbaarste spulletjes in een enorme weekendtas en haar grote rugzak. Mists eten en bakjes legde ze bovenop en zijn riempje legde ze klaar op de keukentafel.
De sleutel gaf ze aan de buurvrouw. Met het verzoek om een beetje op het huis te letten.
Toen was ze klaar om weg te gaan.
Winter
'Winter'
Hij stond op en wenkte Alexa. Ze pakte de kat en deed hem het tuigje om. Haar rugzak was zwaar, toen Winter die op haar rug hees.
Zelf pakte hij de nog zwaardere weekendtas.
“Winter...” Net als de vorige keer kon hij haar stem horen.
Lindes stem klonk ijl in de keuken. Alexa hoorde het ook, merkte hij. Ze deed de deur open en greep zijn hand. Samen liepen ze de tuin in, waar het weer was begonnen te sneeuwen.
Ze liep achter Winter aan. Zijn hand vreemd koel in die van haar. De rugzak woog zwaar en op haar arm bewoog Mist zich.
Tussen de gordijnen van sneeuw bewoog iets. Winter stak zijn hand uit en leek naar iets te reiken. Ze waren omhuld door sneeuw en even zagen ze niets meer.
“Kijk” fluisterde de man, “zie je het”?
Alexa
Alexa zag het.
Daar, tussen haar tuin en de straat, ving ze een glimp op van een andere wereld; een besneeuwd bod. Onaards en tegelijkertijd juist heel aards.
De zon scheen tussen de stammen en maakte alles van paarlemoer.
Winter deed een stap en Alexa volgde hem. Nog een paar stappen.
Ze keek om, de tuin en het huis waren verdwenen. In plaats daarvan zag ze majestueuze bomen en een lage heuvel.
Winter hield de hand van een meisje vast; het meisje waar Alexa over had gedroomd.
Op dat moment hoorde ze Mist spinnen.
Nog steeds hield ze Winters hand vast en stond daar in het zonlicht. Ze keek naar het tengere meisje en glimlachte.
Winter had haar thuis gebracht.
Winter vertelde over zijn zusje met wie hij een huis deelde. Over zijn ouders die lang geleden weg waren getrokken naar het land van zijn vader en die Winter en Linde bijna nooit meer zagen.
Hij praatte over zijn volk die in harmonie met de natuur leefde en over zijn wereld die soms heel soms alleen door een paar dunne sluiers met de wereld waar Alexa woont gescheiden is.
Ze hoorde zijn stem in haar hoofd en in haar hart en zijn woorden weefden de beelden voor haar ogen. Ook in zijn land was het nu winter maar in de lente was er een explosie van kleuren en geuren die door de wind door de valleien werd gevoerd.
Of het door het gedachtenspreken kwam wist Alexa niet maar ze kon de wind voelen en de geuren van de bloesems en het gras ruiken.
Zonder dat ze het door had verstreek de avond. Pas toen Mist aandacht begon te eisen omdat hij honger had, dacht ze er zelf aan om iets klaar te maken.
Onder het eten bleef Winter vertellen. Ze leerde dat zijn tussen de werelden konden reizen. Hij was min of meer door toeval in haar achtertuin terechtgekomen nadat hij in een storm was verdwaald. Hoe dat precies in zijn werk was gegaan kon hij niet vertellen. Op een of andere manier voelde hij zich aangetrokken door het huis en de bewoner en hadden ze blijkbaar al onbewust contact gehad.
Of zo als hij het verklaarde: “Je had me geroepen...”
Geen idee wat ze daar mee aan moest maar hij leek het verder niet uit te kunnen leggen.
Winter
De volgende dag ging ze niet naar haar werk. Het was Alexa's beurt om te vertellen. En Winter luisterde en zag de beelden in zijn hoofd.
Ze sprak kort over haar werk op het gemeentehuis – wat in zijn wereld de Cirkel heette en waar de beslissingen over de regio werden genomen. De man die hij al in de kamer had gezien werd ook genoemd. Duidelijk was dat ze afstand van hem had genomen, al had ze dat nog niet verteld.
Het meeste vertelde ze over haar ouders. Over die vreselijke dag, toen ze hoorde dat ze door een dronken automobilist geschept waren. De moeilijke weken en maanden na de dubbele begrafenis en over het haar besef dat ze vanaf die dag alleen op de wereld was.
Ook was het meer dan tien jaar geleden hij kon het verdriet en gemis voelen en nam haar in zijn armen om haar te laten voelen dat ze niet meer alleen was.
De volgende dag bleven ze de hele ochtend in bed. Uitgeput van het praten wilde Winter wel eens iets anders doen dan dat – en Alexa dacht er precies hetzelfde over.
Haar lichaam voegde zich moeiteloos bij de zijne en haar lippen waren zacht, meegaand maar tegelijkertijd heel veeleisend. Vrijen was een ontdekkingsreis die onveranderd in thuiskomen eindigde en waar geen woorden bij nodig waren.
Alexa
“Ik had kunnen vermoeden dat er een ander was.”
Het was Albert die tussen de middag plotseling in de slaapkamer stond. Hij negeerde Winter en lette niet eens op Mist die blazend van het bed sprong.
“Maar moet je je echt ziek melden om met hem te kunnen rollebollen?”
“Ik heb me niet ziek gemeld.” ze had een paar snipperdagen genomen, had haar chef verteld dat ze plotseling een gast had gekregen.
Woedend stapte ze uit bed en trok Albert de slaapkamer uit: “Trouwens rollebollen doe je in een hooiberg, niet keurig netjes in een bed.”
Meer zei ze er niet over. Het ging hem niets aan. Niet meer, tenminste.
“Ik heb tegen Sjaak gezegd dat ik niet kon komen.” kwam ze nog even terug op zijn beschuldiging dat ze “schoolziek” was. Ze vervloekte zichzelf dat ze Albert ooit een sleutel had gegeven, voor noodgevallen. Ze begeleidde hem naar de voordeur en gebaarde dat hij weg moest gaan. Voor ze die achter hem sloot zei ze: “Ik denk niet dat ik nog op het werk terug kom.”
“Niet??” dit nieuws leek hem te verbijsteren.
“Nee, ik ga op reis.”
Voor dat hij daarop kon reageren, deed ze de deur voor zijn neus dicht.
“Je gaat met me mee.”
Winter stond achter haar. Ze voelde zijn armen om haar schouders. Zijn warmte was geruststellend en bevestigden het gevoel dat ze de juiste keus had gemaakt.
Ze had het besluit genomen toen ze wakker werd en in de ogen van Albert keek. Plotseling was deze wereld haar vreemd en vijandig. Ze hoorde bij Winter, had voor haar gevoel altijd bij hem gehoord.
“Als Linde je morgenmiddag roept, gaan Mist en ik met je mee.” het klonk een stuk zekerder dan ze zich voelde. Maar ze had geen keus. Waar Winter gaat, gaat zij ook . “Ik kan het altijd in jouw wereld proberen, of niet?”
“Altijd” Hij trok haar vaster in zijn armen. “Als je er niet hoort, roept je wereld je vanzelf weer terug.”
Even was het stil, toen vervolgde hij: “Ik kan hier ook leren gelukkig te zijn, Alexa.”
De middag en de dag erna gingen sneller voorbij dan haar lief was. Ze bezochten de plekjes die ze aan Winter wilde laten zien en waar haar herinneringen lagen.
Ook pakte ze haar dierbaarste spulletjes in een enorme weekendtas en haar grote rugzak. Mists eten en bakjes legde ze bovenop en zijn riempje legde ze klaar op de keukentafel.
De sleutel gaf ze aan de buurvrouw. Met het verzoek om een beetje op het huis te letten.
Toen was ze klaar om weg te gaan.
Winter
'Winter'
Hij stond op en wenkte Alexa. Ze pakte de kat en deed hem het tuigje om. Haar rugzak was zwaar, toen Winter die op haar rug hees.
Zelf pakte hij de nog zwaardere weekendtas.
“Winter...” Net als de vorige keer kon hij haar stem horen.
Lindes stem klonk ijl in de keuken. Alexa hoorde het ook, merkte hij. Ze deed de deur open en greep zijn hand. Samen liepen ze de tuin in, waar het weer was begonnen te sneeuwen.
Ze liep achter Winter aan. Zijn hand vreemd koel in die van haar. De rugzak woog zwaar en op haar arm bewoog Mist zich.
Tussen de gordijnen van sneeuw bewoog iets. Winter stak zijn hand uit en leek naar iets te reiken. Ze waren omhuld door sneeuw en even zagen ze niets meer.
“Kijk” fluisterde de man, “zie je het”?
Alexa
Alexa zag het.
Daar, tussen haar tuin en de straat, ving ze een glimp op van een andere wereld; een besneeuwd bod. Onaards en tegelijkertijd juist heel aards.
De zon scheen tussen de stammen en maakte alles van paarlemoer.
Winter deed een stap en Alexa volgde hem. Nog een paar stappen.
Ze keek om, de tuin en het huis waren verdwenen. In plaats daarvan zag ze majestueuze bomen en een lage heuvel.
Winter hield de hand van een meisje vast; het meisje waar Alexa over had gedroomd.
Op dat moment hoorde ze Mist spinnen.
Nog steeds hield ze Winters hand vast en stond daar in het zonlicht. Ze keek naar het tengere meisje en glimlachte.
Winter had haar thuis gebracht.
Ridicule is nothing to be scared of
Heyy,
ik vind je verhaal egt cool. Maar gaat het niet een beetje te snel. In het begin vond ik het egt reuze spannend en vooral omdat ze elkaar niet kenden en nu opeens pats boem. Ik bedoel je gaat toch niet na met een jongen te geslapen hebben met hem mee. Maar wat ik zeggen wil is niet dat het saai ofzo is maar het gaat te snel om het te volgen. Ik zou meer details enz. gebruiken. Is leuker en zo leef je met die persoon mee..... Maar ik vind het zowiezo een goed verhaal. Ben benieuwd hoe het verder gaat. Schrijf snel verder.....
Hugs....
Jenna
ik vind je verhaal egt cool. Maar gaat het niet een beetje te snel. In het begin vond ik het egt reuze spannend en vooral omdat ze elkaar niet kenden en nu opeens pats boem. Ik bedoel je gaat toch niet na met een jongen te geslapen hebben met hem mee. Maar wat ik zeggen wil is niet dat het saai ofzo is maar het gaat te snel om het te volgen. Ik zou meer details enz. gebruiken. Is leuker en zo leef je met die persoon mee..... Maar ik vind het zowiezo een goed verhaal. Ben benieuwd hoe het verder gaat. Schrijf snel verder.....
Hugs....
Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Het gaat misschien snel maar zulke dingen gebeuren wel eens. Zeker als het om een zielsverwantschap gaat zoals het met Alexa en Winter het geval is.
Vergeet niet dat vanaf het moment dat ze elkaar zien hun contact heel intens is. Ze voelen elkaars gedachten en emoties wat volgens mij veel intiemer kan zijn dan met elkaar naar bed gaan.
Het verhaal is trouwens af. In elk geval voorlopig - sorry. Maar ik ben blij dat je het leuk vond en misschien komt er nog een vervolg over Winters wereld.
Vergeet niet dat vanaf het moment dat ze elkaar zien hun contact heel intens is. Ze voelen elkaars gedachten en emoties wat volgens mij veel intiemer kan zijn dan met elkaar naar bed gaan.
Het verhaal is trouwens af. In elk geval voorlopig - sorry. Maar ik ben blij dat je het leuk vond en misschien komt er nog een vervolg over Winters wereld.
Ridicule is nothing to be scared of