De opdracht was: "Iemand zit bij een sekte waarbij ze een angstaanjagend ritueel gaan doen. Je mag zelf bedenken wat."
Ik heb me zo goed mogelijk aan de opdracht gehouden
Blind vertrouwen
De geur van aromatische kaarsen dreef me tegemoet toen ik de stenen trap afdaalde. Mijn hart bonsde in mijn keel en mijn handen waren klam van het zweet. Een koude rilling liep over mijn rug. Vandaag ging het gebeuren.
Ik bereikte het einde van de trap en kwam in de ceremoniële ruimte terecht, stilletjes liep ik naar mijn plaats in de kring. Links van mij stond Carina, rechts Irene. Beiden keken ze me even aan alvorens hun blik weer naar het midden van de ruimte te richten. Ik slikte mijn tranen in en keek ook naar hetgeen hun aandacht trok. Daar stond hij. Rowan.
Onze blikken kruisten elkaar en op dat moment was Rowan mijn wereld, en ik de zijne. Al het andere deed er niet meer toe. Het zou me niet gedeerd hebben als de wereld op dat moment was vergaan, want wij hadden geen wereld nodig.
“Caitlin, je huilt,” zei Irene bestraffend. Snel veegde ik met mijn hand de tranen uit mijn ogen. Kinderen van De Maan huilden niet. Nooit.
Op dat moment kwam Sidi binnen. Hij keek iedereen aan met zijn blinde ogen en spreidde zijn armen, waardoor zijn zwarte gewaad als een schaduw om zijn schouders lag gedrapeerd.
“Gezegende Kinderen van De Maan,” sprak hij op plechtige toon, “vandaag valt ons de eer te beurt een nieuwe man aan de eeuwige liefde van de Godheid toe te vertrouwen. Rowan heeft de leeftijd bereikt waarop hij onze gemeenschap – en daardoor uiteraard de Godin zelf – echt kan gaan dienen.”
Twee van Sidi’s mannen kwamen naar het midden van de kring en stapten op Rowan af. Deze bleef onbeweeglijk staan en sloot zijn ogen. Onbewust had ik bewondering voor zijn moed.
Ik zag dat de mannen een paar stappen naar achteren deden zodat de Grote Leider weer ieders aandacht had.
“Kind van De Maan, bent u bereid uw verdere leven aan de Godheid te wijden?” vroeg Sidi.
Rowan keek op en ik zag dat zijn handen trilden.
Zeg nee, alsjeblieft zeg toch nee.
“Dat ben ik,” antwoordde hij met vaste stem.
Nieuwe tranen rolden over mijn wangen, maar deze keer deed ik geen moeite ze weg te vegen. Niemand lette op mij, dus wat maakte het nog uit.
De twee mannen grepen Rowan bij zijn armen en drukten hem op de stoel neer alsof hij dat zelf niet kon. Ze keken strak voor zich uit.
Nee, alsjeblieft. Doe het niet.
‘Wij roepen u aan, Godin, in ons nederig verlangen u te dienen, bieden wij u een volgeling aan.”
Dit mocht niet gebeuren. Dit kon niet gebeuren. Iemand moest iets doen.
Sidi begon een aanroepingslied te zingen en de anderen vielen in. Bijna onbewust werd ik meegezogen door de melodie, maar toen ik Rowan zag, keerde ik abrupt terug naar de werkelijkheid. Een vreselijke werkelijkheid.
“Stop,” riep ik. “Alstublieft, Rowan wilt dit niet. laat hem gaan!”
Er viel een geschokte stilte. Dit was ongezien, nog nooit eerder was er een ritueel verstoord. Nog Nooit.
Irene greep me vast en sleurde me een zijkamer in. “Dom wicht,” brieste ze, van zodra we buiten gehoorsafstand waren. “Je verstoort het inwijdingsritueel!”
Dikke tranen rolden over mijn wangen. “Alstublieft, Irene, Jullie mogen Rowan dit niet aandoen. Hij wilt het niet.”
Irene greep me bij mijn schouders en schudde me ruw door elkaar. Haar ogen spuwden vuur.
“Rowan wordt nu een echt kind van De Maan. Hij zou vereerd moeten zijn!”
“Maar – "
“Nee, zwijg, Caitlin. Je hebt een grote fout gemaakt. Als straf zal je 2 maanden worden doodgezwegen. Door iedereen.”
Toen gebaarde ze met haar hand, en ik deed mijn maanvormige halsketting uit, die zou ik pas over 2 maanden terugkrijgen. Daarna liep ze voor me uit, terug naar de menigte. En naar Rowan.
“Het spijt me, Sidi,” zei Irene nederig. “Ik wilde deze plechtigheid natuurlijk niet verstoren, maar ik voelde mij genoodzaakt in te grijpen.”
“Natuurlijk, u heeft het meisje de gepaste straf gegeven, mag ik hopen?”
“Ja,” zei Irene alleen, en ze gebaarde naar mijn halsketting in haar hand.
Daarna begon De Grote Leider weer te zingen en al gauw was de hele ruimte gevuld met het mystieke gezang van tientallen stemmen. Ik stond verlamd toe te kijken, niet in staat iets te doen.
Opeens stopte de menigte met zingen en viel er een akelige stilte. Iedereen keek – al dan niet met aardse ogen – naar de jongeman in het midden van de kring.
Sidi hief zijn armen en smeekte de Godin om toe te stemmen en aanwezig te zijn bij dit ritueel. Toen hij er zeker van was dat dit met haar volledige goedkeuring gebeurde, sprak hij opnieuw: “De Godin kijkt op je neer, Rowan. Ze zal je in haar armen sluiten en is bereid je offer te aanvaarden.”
Rowan knikte. “Ik hoop dat ik een waardevolle dienaar voor haar zal zijn.”
Woorden die hij niet meende, wist ik.
Mijn blik werd wazig van de tranen toen een van de mannen Rowans armen greep en de andere man een zwart flesje tevoorschijn haalde en de stop er af draaide terwijl hij een gebed fluisterde.
Rowan richtte zijn blik op mij en ik zag voor het eerst dat ook hij huilde. Zijn prachtige ogen waren mijn enige houvast in deze krankzinnige wereld. Ik bleef hem aankijken totdat zijn hoofd naar achteren werd geduwd en stevig werd vastgehouden.
De man hield het flesje schuin zodat er enkele druppels in Rowans opengesperde ogen vielen.
Ogen die de wereld nooit meer zouden zien.
Rowan kermde van pijn en probeerde de sterke armen die hem in bedwang hielden weg te duwen zodat hij de brandende vloeistof uit zijn ogen kon wrijven. Dat was echter tevergeefs, de mannen hielden hem stevig vast en na een tijdje staakte Rowan zijn verzet. Hij hing slap in hun armen en schokte af en toe van de pijn of het huilen, dat wist ik niet. Misschien wel van allebei.
Sidi kwam naar hem toe en tekende met was een maanvormige tekening op zijn voorhoofd.
“Rowan, je bent nu een ware volgeling, een trouwe dienaar van de Godin. Je bent bevrijd van je aards gezichtsvermogen en vanaf nu zal je je enkel laten leiden door datgene wat van wezenlijk belang is. Moge de Godin je in haar armen sluiten.”
Met deze woorden beëindigde Sidi het ritueel. Rowan werd weggedragen door de twee mannen en de anderen liepen in stilte de stenen trap op. Ik zakte als verdoofd in elkaar en keek naar de deur waar ze Rowan doorheen gedragen hadden. Ik vroeg me af of ze me zouden missen als ik hier gewoon bleef zitten en mezelf in slaap huilde.
Carina kwam naar me toen, maar toen ze zag dat ik geen halsketting droeg, draaide ze zich abrupt om en liep zonder iets te zeggen de trap op. Juist, ik zou twee maanden worden doodgezwegen.
En toen, op dat moment, besloot ik dat ik terug zou vechten. Ik zou hier weggaan, samen met Rowan. Wij tweeën. Meer hadden we niet nodig.
