not just a coach

[yvette]

Ik schrijf eigenlijk niet heel vaal romantische verhalen, dus ik hoop dat jullie dit wat vinden.



proloog
Nog geen dertig centimeter stond ik met mijn hoofd van de zijne vandaan, ik was bang dat zijn diepbruine ogen naar mijn gedachten staarden. Zijn arm sloot zich om mijn schouder, en ik voelde hoe een donkerrode blos mijn wangen bereikte.
‘Luna, luister je wel naar me?’ klonk Noud’s stem wat moedeloos ‘Gooi die bal naar Kim, en ren erachter aan’.
Verdomme, die droge opmerking verpeste mijn fantasie over hem. Ik keek nog eens goed naar hem en zag de kleine moedervlek boven zijn kaaklijn, en de gespierde kuiten die zijn korte broek onthulde.
Enigszins teleurgesteld gooide ik de bal naar, tja, de persoon die Kim heet en bij de eerste stap voelde ik iets knappen in mijn bovenbeen.
Een schreeuw ontsnapte aan mijn lippen, en met tranen prikkend in mijn ogen, zakte ik op de grond.
Grijpend naar mijn knie zag ik hoe Noud voor me knielde, met een ernstige blik keek hij me aan.
‘Gaat het?’ een lichtelijke toon van paniek klonk in zijn stem, maar mijn lippen voelden gesloten. Ik kreeg mijn kaken niet van elkaar, maar wilde wel wat zeggen. De eerste traan liep langs mijn linkerwang naar beneden, het zout brandde op mijn lip.
Ik stond op, voelde hoe een branderige pijn zich nog steeds in mijn bovenbeen bevond, maar wilde weg. Ik rende, harder dan ik eigenlijk kon, naar de dichtstbijzijnde kleedkamer en ging zitten op de houtgekleurde bank. De tranen bleven stromen, het voelde alsof ik leegliep, alsof alle problemen wegstroomden.
‘Dit is niet het enige waarom je huilt hè, heb ik gelijk of niet?’ zijn stem had iets zelfverzekerds deze keer, nee, de stem van Noud was niet de standaard mannen stem. Zijn stem was nog vrij hoog, maar het klonk wel lief, een man is hij ook nog niet, volgende week word hij pas 24.
Ik wist dat hij gelijk had, het leek alsof hij het voelde, hij bleef me aanstaren. Ik wilde het zeggen, ik wilde hem zeggen hoe kut ik me deze periode had gevoeld.
‘Je weet dat je me alles kunt vertellen toch’ terwijl hij het zei liep hij mijn kant op, ik zat nog altijd met mijn ogen bedekt achter mijn handen. Zijn twee handen lagen nu op mijn knieën, ik wist dat ik het zou moeten zeggen. Smekend keek hij me aan, mijn ogen vulden zich opnieuw met tranen en ik brak.
‘Ik voel me de laatste tijd gewoon kut, je moet niet denken dat het aan jou ligt. Het gaat gewoon niet thuis, er zijn ruzies om de kleinste dingen. En ik wil gewoon met de korfbal alles goed kunnen doen, en wanneer dat mij niet lukt, dan’ een harde snik volgde, maar hij liet me uitpraten, ‘dan breek ik gewoon’. Die woorden hadden mij al die tijd dwars gezeten, en nu zweven ze hier, in de lucht tussen de gedachten van mij en Noud in.
Hij gaf me nog twee klopjes op mijn schokkende schouders, en veegde een traan van mijn rechterwang. De plek waar zijn hand op mijn wang had gelegen gloeide nog even na, terwijl ik hem nog aankeek stond ik op, hij zou me volgen.
Hee Nog bedankt voor de hulp vanmiddag, en dat je naar me luisterde x
Ik las het whatsapp bericht nog eens terug, ‘nee, Luna, doe het nou niet’ mijn eigen gedachten probeerden me zelfs tegen te houden. Mijn vinger bereikte met veel twijfelen dan toch het verzend-knopje en weg was het.
Heb ik het verpest? Kan ik hem nu nog wel onder ogen komen? ‘Het enige wat je hebt gedaan is hem bedankt’ sprak ik mezelf toe. Ik woelde nog eens onder de dekens en staarde nog een poosje naar het plafond, hopend om het vertrouwde trilsignaaltje te horen, maar het bleef doodstil.

[yvette]

en het volgende stukje, alles loopt nog wat door elkaar, maar het zal duidelijker worden!

deel 1


1 bericht van Noud
Hee meis, hoe is het nou? We missen je wel op de trainingen hoor, 4 weken duurt veels te lang. xx
Opgewekt kijk ik naar het kleine schermpje van mijn zwarte Samsung, ‘Hij denkt aan me’ is het eerste wat in me op komt. Sinds mijn knieblessure 3 weken geleden ben ik niet op de trainingen geweest, dat gaat gewoon niet, ik mag nog niet in de verleiding komen mee te willen doen.
Ik besluit niet terug te whatsapp’en en prop mijn mobiel terug in mijn broekzak.
‘Wat was dat?’ vraagt Joane die naast me op mijn bed zit, ‘Och, niks bijzonders’ ik voel dat mijn wangen warm worden, ik hoop dat het niet te zien is.
‘En wie is de persoon die niet bijzonder is dan?’ vraagt Joane met een uitdagende ondertoon in haar stem.
‘Boeiend’ zei ik geïrriteerd, ik hoop dat ze besefte dat ik geen zin had om dit met haar te delen.
‘’En?’’ opeens merkte ik dat ik val alle kanten aangekeken werd aan tafel, mijn ouders keken mij beide aan.
‘’Wat en?’’ zei ik onbegrijpend.
‘’Ik vroeg je hoe je nieuwe trainer je bevalt’’ herhaalde mijn moeder wat geïrriteerd, meteen besefte ik me dat ik blijkbaar niet had geluisterd.
‘’Ja, hij doet het goed’’ antwoordde ik schouderophalend.
‘’Veel komt er niet uit vanavond hè, ik probeer hier een normaal gesprek met je te voeren!’’ het leek wel alsof de woorden van mijn moeder op tafel gegooid werden.
‘’Kan je nou ook een keer normaal doen! Het lijkt wel alsof wij nooit contact met jou kunnen hebben, gedraag je eens wat meer als je zus’’ ook kreeg ik de wind van voren van mijn vader die me nu strak aankeek.
Ik schoof mijn stoel aan, en stond op ik voelde hoe nieuwe tranen mijn ogen vulden en rende naar boven.
Huilend liet ik me achterover op mijn bed vallen, hoe konden ze dit van me wensen? Hoe konden ze van me wensen dat ik hetzelfde zou zijn als mijn zusje.
In gedachten verzonken voelde ik hoe mijn oogleden zwaarder werden, en me uiteindelijk in de steek lieten.

Met prikkende ogen werd ik wakker, ik stond op om eens in de spiegel te kijken, en toen ik dat deed ondervond ik een paar dingen; mijn haar zit waardeloos, mijn ogen zijn nog steeds rood, en er zitten nog steeds twee schaafplekken op mijn voorhoofd.
‘’Today is gonna be a great day’’ sprak ik sarcastisch uit tegen mijn spiegelbeeld.

Terwijl ik naar beneden liep, zag ik het gele plakkertje al op de tafel liggen.
Je brood staat in de koelkast, ik zie je vanavond, kus mam.
Opeens besefte ik me dat ik het woensdag was, woensdag, woensdag , eindelijk! Vanavond zal ik Noud weer zien, en natuurlijk de rest van mijn team. Woensdagavond is trainingsavond, de avond die ik 3 weken heb moeten missen, maar vanavond zal ik voor het eerst weer deels mee kunnen doen. Opeens voelde ik me een stuk vrolijker, na mijn ontdekking van mijn eigen spiegelbeeld vanochtend.
Terwijl ik mijn fiets pakte, dacht ik opeens aan het whatsapp berichtje van Noud dat ik nog steeds niet had beantwoord, ach hij zou mij vanavond wel weer spreken. Met een behendige beweging haalde ik het hangslot van mijn voorwiel vandaan en liep de tuin uit.
Nog nooit heb ik zo genoten van de rit naar school, iedere boom heb ik gezien, en ik heb ieder streepje op het fietspad geteld.
Ik haalde mijn tas van mijn bagagedrager en veerde op toen ik mijn naam hoorde.
‘’Luna’’ met een snelle beweging draaide ik mijn hoofd om, en tegelijkertijd voelde ik mijn fiets wegglijden, lekker dan weer een blauwe plek erbij.
‘’Jeetje mina, wat fiets jij snel zeg’’ hijgde Joane, ze zette haar fiets naast de mijne neer, en hielp me mijn fiets overeind te zetten.
‘’Ik heb je wel tien keer geroepen denk ik’’ ik begon me lichtelijk te irriteren, aan haar vele gepraat.
‘’Sorry, ik heb je echt niet gehoord’’ Dat was de waarheid, ik had haar echt niet gehoord, en dat kwam waarschijnlijk omdat ik met mijn hoofd bij Noud zat.