Microtwist

[Xatham]

Niet de beste one-shot die ik ooit geschreven heb, maar het is al lang geleden dat ik iets van me heb laten horen wat betreft one-shots, terwijl one-shots in mijn ogen juist het ultieme middel zijn om een sneak preview te geven op je fantasie. Dus hier is...

Microtwist

In de verte klonk het geluid van geweerschoten en explosies van bommen die de grond raakten. In een flits zat ik overeind. Bommen? Geweerschoten? Waar was ik? Ik krabbelde overeind en in paniek keek ik om me heen. Ik stond op een soort groot houten plateau. In de verte spotte ik iets dat op een levensgrote nietmachine leek en daarbij zag ik iets bewegen. “Duiken!” schreeuwde een vrouwenstem achter me ineens. Ik draaide me om en zag een meisje op me af rennen. Ze sprong en, met haar bovenop me, kwam ik op mijn rug op het houten plateau terecht. Het volgende moment vloog er een zwerm nietjes over me heen. Ik had dus toch gelijk gehad, het was een gigantische nietmachine.
“Bedankt” mompelde ik tegen het meisje dat nog altijd bovenop me lag. “Maar je mag nu wel van me af gaan.”
“Ben je helemaal gek geworden?” vroeg ze. “Wie haalt het nou in zijn hoofd om midden in het open veld een beetje te gaan staan dansen?”
“Sorry hoor” zei ik, me van geen kwaad bewust terwijl ik nog altijd probeerde om het meisje van me af te drukken.
“Meekomen jij” riep ze. Ze stond op en ze trok me mee aan mijn arm. We doken weg onder iets dat leek op een gigantisch boek dat was ingericht als een soort van schuilplaats. Opnieuw verwonderde ik me over hoe ik hier terecht was gekomen. Ik probeerde te herinneren wat er hiervoor gebeurd was. Wacht eens even? Ik herinnerde me het weer. Ik zat in weer zo’n saaie geschiedenisles! Maar hoe kon het dan dat ik gekrompen was tot het formaat van een kabouter? “Handen omhoog en vertel me je naam en afkomst!” riep het meisje ineens en ze puntte een enorm potlood in mijn richting. Ik keek om me heen. Achter haar stonden nog vier mannen met verschillende kleuren kleurpotlood in hun handen, allemaal op mijn gericht. Ik draaide mijn blikveld weer naar het meisje. Pas nu kon ik haar voor het eerst goed bestuderen. Ze droeg wilde, slordige, bruine kleding en verder had ze lang rood opvallend haar.
“Ga je me daarmee pijn doen?” vroeg ik lachend terwijl ik naar het potlood keek. “Dat is een potlood!”
“En een van onze sterkste steekwapens” riep het meisje kwaad.
“Laat me niet lachen!” riep ik. Het meisje stak daarop het potlood naar voren en prikte me. Het deed nog best pijn ook.
“Nu overtuigd?” vroeg het meisje die kennelijk gezien had dat ik gestopt was met lachen. Ik knikte van ‘ja’ maar zei er verder niets bij nog steeds geschokt door het feit dat ze me zo juist gestoken had en dat het nog pijn deed ook. “Geen zorgen” zei ze nu. “We willen alleen maar weten wie je bent en of je aan onze kant staat.”
“Geen idee” mompelde ik. “Het ene moment was ik in een geschiedenisles en nu ben ik hier. Iemand enig idee hoe ik hier gekomen ben?”
“Het is een dromer!” riep het meisje ineens enthousiast en ze draaide zich om naar de mannen die achter haar stonden om te kijken of ze gehoord hadden wat ik had gezegd. De mannen knikte goedkeurend en ze mompelden wat tegen elkaar. “Sorry” zei het meisje en ze liet haar potlood vallen.
“Bedoel je dat ik in slaap gevallen ben en dat ik nu droom?” vroeg ik verbaasd.
“Precies” zei het meisje. Ik kneep eens flink hard in mijn linkerarm, vlak boven mijn elle boog maar er gebeurde niets. Het meisje lachte. “Dat werkt zo niet” zei ze lachend. “Eenmaal in deze wereld kun je er niet zomaar meer uitkomen.”
“Maar hoe kom ik hier dan weg?” vroeg ik, een beetje in paniek.
“Niet” zei het meisje glimlachend. “Je zult bij ons moeten blijven en mee moeten vechten in de oorlog.” Het meisje kwam naar me toe en ze ging op een verleidelijke manier tegen me aanhangen. “En in de tussentijd kun je me vertellen hoe de wereld is, daarboven.”
“Je begrijpt het niet!” riep ik, terwijl ik haar van me af probeerde te duwen. “Ik hoor niet in deze wereld en ik wil terug!”
“Sorry hoor” zei het meisje. “Kan ik het helpen dat ik dromers zo aantrekkelijk vind?”
“Is er echt niet een manier om terug te komen?” vroeg ik.
“Er is een manier, zover ik weet” mompelde het meisje. “In het noorden ligt een magisch portaal maar daarvoor moet je wel langs het beeldende vorming lokaal en dat is zeer gevaarlijk terrein. Mensen vechten daar met de meest moderne hulpmiddelen zoals krijt, verf en ecoline.”
“Kan me niks schelen!” riep ik. “Zo lang ik maar weer terug kom. Hoe kan ik bij dat portaal komen?”
“Voor een kusje zal ik je er naar toe brengen” zei het roodharige meisje en ze gaf me een knipoog.
“Oké dan” zei ik tenslotte omdat ik geen andere manier zag om het bij haar voor elkaar te krijgen. Ik drukte het meisje een vlugge zoen op haar wang en al snel daarna werd ik voor de tweede keer vandaag door haar meegesleept.


“Dusss…?” vroeg het roodharige meisje flirterig. “Zijn er in de wereld waar jij vandaan komt ook mooie meisjes?”
“Ja zeker” zei ik en ik moest denken aan het blonde meisje achterin de klas, ik wist eerlijk gezegd haar naam niet eens, ik was te verlegen om haar aan te spreken. Het roodharige meisje keek me beteuterd aan. Ze had natuurlijk gehoopt om in deze korte tijd nog een kans te kunnen maken.
“En ik dan?” vroeg ze met tranen in haar ogen, nu was het helemaal duidelijk voor me.
“Ah, kom op!” zei ik. “Ik vind je in ieder geval heel aardig.” Er kwam weer even een glimlachje van het meisje af. We vervolgden onze route over grote kale vlakten, waarover een akelige stilte viel en door nauwe tunneltjes die in mijn wereld waarschijnlijk niets meer waren dan muizenholletjes. Af en toe kwamen we een tegenligger tegen en aan de manier waarop het meisje groette, concludeerde ik dat het dan om een bondgenoot ging. Om de tijd te doden startte ik een gesprek met het meisje. Ze legde me uit dat er twee kampen waren, beide met een eigen kleur. Zij maakte deel uit van de rode stam en dan was er nog een groepje dat deel uitmaakte van de groene stam, waarmee de mensen van de rode stam oorlog hadden. Beide stammen gebruikten markeerstiften om hun gebied af te bakenen. Haar stam gebruikte roze markeerstiften, de tegenstanders groene markeerstiften. Terwijl we druk aan het praten waren, merkte ik niet dat we het beeldende vorming lokaal naderden.
“We zijn er!” fluisterde het meisje terwijl ze me ruw omlaag trok. “Blijf laag bij de grond en wees stil.” Er klonken verschillende kreten uit het midden van de ruimte, grotendeels overstemd door het geluid van geweerschoten en door explosies van bommen.
“Hoe is deze oorlog eigenlijk begonnen” fluisterde ik naar het roodharige meisje dat voor me liep en de weg aangaf.
“Ik zou het niet echt een oorlog noemen” zei het meisje. “Het komt allemaal door een klein meningsverschil en het is een spelletje om de tijd te doden. Wij noemen het altijd een twist.”
“Microtwist” mompelde ik, mijn stem werd overstemd door een explosie.
“Wat?” vroeg het meisje, die mij niet had gehoord.
“Microtwist” herhaalde ik. “Een twist, gebruik makend van kleine schoolspullen.”
“Leuke naam” complimenteerde het meisje me en ze glimlachte even terwijl ze naar achter keek. Eén tel was ze even minder gefocust op haar omgeving, één tel te veel. Want in nog minder dan een seconde dook er uit het niets een man van de tegenpartij op. Hij gooide een wit busje op ons af met een blauw etiket. ‘Typ-ex’ stond erop. “DUIKEN!” schreeuwde het meisje en ze sprong op me af. Het busje ontplofte en de inhoud, een kleverige witte substantie, verspreidde zich over de omgeving. Het roodharige meisje werd volop geraakt en bedolven onder het witte typ-ex. Ze zat vastgeplakt aan de grond. Ik was er goed vanaf gekomen, krabbelde overeind en probeerde een manier te bedenken om het meisje te helpen. “Ga!” riep ze. “Daar in de verte is het portaal. Bekommer je niet om mij, ik red me wel!”
“Ben je gek!?” riep ik uit. “We zijn hier samen gekomen en voor ik het portaal heb bereikt laat ik je niet in de steek.” Ik zocht wat in het rond en vond een geo-driehoek, tegen een tafelpoot aan geplaatst. Ik pakte het ding, dat een stuk zwaarder was dan de geo-driehoek in mijn etui en sleepte het naar het meisje. Met de scherpe rand van het meetinstrument en een zagende beweging probeerde ik het meisje los te snijden van het typ-ex. Even leek het goed te gaan en er zat beweging in, tot plotseling de vijand voor mijn neus stond.
“Waar dachten jullie naar toe te gaan?” vroeg de middelste van de drie mannen.
“We horen bij jullie” probeerde ik maar daar hadden de mannen geen aandacht voor. Ze hadden zelf al lang gezien dat wij bij het rode team hoorden en zij van het groene team afkomstig waren. Ze hielden hun pennen in de aanslag.
“Handen omhoog!” was wat ze riepen. Ik keek naar achteren maar het meisje was nog niet genoeg bevrijd om in actie te komen.
“Word wakker” zei de rechter man van de drie ineens.
“Word wakker” herhaalde de linker hem. Ik werd duizelig. Stemmen werden duidelijker en herkenbaarder en plotseling dook mijn buurman, waar ik naast zat bij de geschiedenisles voor me op. Hij schudde me wild door elkaar.
“Word wakker” fluisterde hij nogmaals.
“Sorry” zei ik. “Wat is er?”
“Je was in slaap gevallen” antwoordde de jongen die me zojuist wakker geschud had. Ik wierp even een blik op de leraar maar hij had niks door gehad en was druk bezig met het maken van aantekeningen op het bord. Ik dacht terug aan mijn droom. Was het echt wat ik had meegemaakt. Heel even voelde ik een neiging opkomen die ik niet kon onderdrukken. Ik pakte een pen tussen wijsvinger en duim tevoorschijn en puntte hem op mijn buurman.
“Handen omhoog!” zei ik. Hij keek me aan met zo’n blik van wat-heb-jij-nou-weer en tilde even zijn wenkbrauw omhoog.

[-Maaike-]

Heey!

Had ik maar zo'n avontuurlijke dagdroom ^_ ^ Jammer dat hij zo kort duurde voor de hoofdpersoon.
Ondanks de korte lengte van het verhaal heb je de personages toch een eigen persoonlijkheid weten te geven en gaat het verhaal precies snel genoeg.
Ik vind dat je het einde mooi hebt afgerond en onverwacht door de mannen te gebruiken om wakker te worden in plaats van het portaal.

Groetjes Maaike

[Saskjezwaard]

Ik vind hem leuk had ik je al verteld, maar ik dacht, ik zeg het nog een keer. Ow, de titel vind ik trouwens leuk gevonden, ik dacht eerst dat het over een magnetron ofzo zou gaan, maar bleek niet zo te zijn haha xD
Tja, eigenlijk heb ik niet zoveel meer te zeggen... post maar weer eens iets, of wacht, doe maar niet, ik moet eerst wat wegwerken xD

[P_Westdijk]

Ik had wel een paar ideeën wat ik me bij de titel moest voorstellen, maar deze kwamen geen van allen in de buurt van je verhaal. Gelukkig maar.
Het verhaal leest vlot. De snelheid zit er goed in waardoor ik me geheel op de inhoud kon richten. Ik heb het met plezier gelezen.

[Xatham]

Bedankt voor jullie leuke reacties! Zeker als je bedenkt dat ik het verhaal zelf niet eens zo goed gelukt vond