Einde van het begin

[angels_choice]

Hoofdstuk 1; Het leven

Het leven

De dag liet haar weten dat hij er was door het naar binnen schijnen van een paar felle zomerse zonnestralen maar ook door het continue irritante gepiep van de wekker die afging.
‘Weer een nieuwe dag’ dacht ze bij zichzelf, de zonnestralen schenen vrolijke naar binnen en lichte haar kamer op maar zij voelde zich alles behalve zonnig.
Met de gebruikelijke weerzin stond ze op en trok direct haar ochtendjas aan. Ze had behoefte aan een lekkere ontspannende douche, een kop koffie en een sigaretje.
Toen ze de slaapkamer uitliep hoorde ze meteen een lief stemmetje aan de andere kant van de gang naar haar roepen. ‘Goedemorgen schatje’ zei ze terug en ze liep meteen naar hem toe. ‘Ach, of je nou alleen onder de douche staat of meteen met z’n tweeën, wat maakt het uit’ dacht ze.
Lilly tilde haar Max over het traphekje heen dat in zijn deuropening vastgeklemd zat, kuste hem teder op zijn wangen en vertelde hem dat hij samen met mama mocht douchen.

Het douchen en zelfs het aankleden was nog niet zo moeilijk zelfs ondanks Max zijn verwoede pogingen om haar tegen te werken bij alles wat ze wilde.
Het koste soms wat moederlijk geduld en een paar diepe ademhalingen , maar moeilijk, nee dat was niet het moeilijkste gedeelte van de ochtend, het daadwerkelijk naar beneden gaan en de dag beginnen dat was pas echt wat ze moeilijk vond.
Niet omdat ze het graag wilde, maar vanwege Max, deed ze de gordijnen open en liet de zon met haar stralen de donkere woonkamer verlichten zoals het nog niet veel eerder op de morgen ook in haar kamer had gedaan.
‘Wat wil je op je brood, Max?’ Hij mocht altijd zelf kiezen wat hij op brood wilde, als hij maar op z’n minst één boterham met kaas of vlees belegde. Terwijl ze zijn brood smeerde dacht ze aan alles wat ze die dag moest doen; ze moest Thomas klaar maken voor het kinderdagverblijf, hem ernaar toe brengen en werken. Daarna moest ze hem ophalen, boodschappen doen, het eten klaar maken, enzovoort, enzovoort. De lange lijst met dingen die moesten gebeuren die dag voelde oneindig lang aan, zo oneindig dat ze er eigenlijk het liefst niet eens aan zou willen beginnen.
Ze zag dat Max stiekem stukjes brood met ham aan de poes voerde maar besloot vandaag maar eens te doen alsof ze het niet doorhad. Ze was niet in de stemming voor een moeder zoon gevecht over stukjes boterham.

Er was maar één manier om Max zijn tanden op een normale manier te kunnen poetsen en dat was met het tandenpoets liedje en daarom zong ze zo vrolijk mogelijk; ‘tanden poetsen, tanden poetsen, poets, poets, poets, dat zijn mooie tanden, dat zijn mooie tanden, poets, poets, poets’ en zo zong ze verder tot al zijn mooie kleine witte melktandjes goed schoon waren.

Nadat ze alle gebruikelijke ochtend rituelen samen hadden doorgewerkt, haalde ze de fiets uit de schuur en tilde ze Max in het fietsstoeltje en gingen ze samen op weg. Het was maar een kwartier fietsen van het rustige dorp waar ze woonde langs de koeien en paarden in de weilanden en een steeds stedelijk wordende omgeving tot dat ze de rand van de stad hadden bereikt. Daarna moesten ze nog zo’n 10 minuten dwars door de drukke binnenstad heen fietsen voordat ze eindelijk bij het kinderdagverblijf waren, waar de lieve vrouwen waren die voor Max zorgde op de momenten dat zij dat zelf niet kon.

Na de geboorte van haar zoon had ze een lijst met kinderdagverblijven opgezocht en van de vijftien in haar omgeving had ze er tien al meteen afgeschreven, het was niet praktisch gezien de weg van haar huis naar haar werk, de omgeving was niet kindvriendelijk, ze waren te duur, boden te weinig flexibiliteit wat betreft de uren en zo kon ze nog wel even door gaan.
Ze had er al vier bekeken en haar enthousiasme verschilde per kinderdagverblijf enorm. De vijfde en de laatste leek meteen perfect. Je kwam alleen binnen als je via de deurbel aanbelde en één van de leidsters je kwam om je binnen te laten. Ze waren nog geen minuut binnen of Max zag de ballenbak, rende zo hard zijn beentjes hem konden dragen en liet zich over de rand zo tussen de ballen vallen. Terwijl iemand van het management haar rondleidde en haar vragen beantwoorden was er een leidster bij Max achtergebleven.
Aan het einde van de kennismaking bleken zij en haar zoon de zelfde mening te delen; hier zou hij het naar zijn zin kunnen hebben. Haar wensen gingen natuurlijk iets verder dan puur de lol van Max, maar ze was eruit en sindsdien heeft ze nog geen moment spijt gehad. En ook bij Max was er tot op de dag van vandaag nog geen gedachtenverandering merkbaar.

Eigenlijk bestond hun hele leven uit bepaalde rituelen zo hadden ze ook een ritueel gedurende de tijd dat ze op de fiets zaten. Lilly en Max vertelde elkaar wat ze zagen, waar overigens veel fantasie bij kwam kijken, roze olifanten in de wei, kabouter auto’s op de weg, en elfjes in de lucht vermomt als wolken.

Lilly had de altijd vrolijke Max afgezet bij het kinderdagverblijf en onderweg op de fiets naar het ziekenhuis voelde ze zich steeds ellendiger worden. Ze had de hele nacht last gehad van flashbacks, ze voelde zich moe en, ondanks de lange schrobbeurt onder de douche, rond een uur of vier die nacht, voelde ze zich nog steeds vies.
Ze kwam maar niet van het gevoel af dat ze al sinds ze wakker was geworden over zich heen had, ze kon haar gedachten niet verplaatsen en haar gevoelens niet veranderen.
Halverwege haar weg naar het ziekenhuis besloot ze dat ze zich ziek zou melden en dat ze lekker de dag in haar bed zou door brengen, iets wat ze de laatste tijd wel vaker deed, altijd met een ander excuus. De harde waarheid was dat ze zich gewoon te beroerd voelde om de ellende van anderen mee te moeten maken en daarin de steunende factor te moeten zijn.
Ze kon het gewoonweg niet opbrengen om vriendelijk en lief glimlachend iedere patiënt met geduld te woord te staan of te helpen.
Ze fietste het ziekenhuis voorbij op weg naar huis en even voelde ze zich heel erg schuldig, ze dacht aan haar collega’s die nu haar werk zouden moeten overnemen en ze bedacht zich dat ze eigenlijk loog, ze was natuurlijk niet echt ziek. Haar idee van ziek zijn was met veertig graden koorts, hoestend en proestend boven de kots emmer hangen. Dat was ziek zijn, blijven hangen in je eigen persoonlijke, in het verleden thuishorende ellende, dat viel niet in de juiste categorie. Maar op het moment dat ze dacht aan wat ze die ochtend allemaal zou moeten doen verdween haar schuldgevoel als sneeuw voor de zon en reed ze zonder pardon naar huis toe.

Thuis gekomen stuurde ze meteen een mail naar haar afdelingshoofd, de afspraak was eigenlijk gewoon te bellen naar afdelingssecretaresse, maar vanwege het excuus dat ze deze keer had verzonnen was mailen slimmer. Ze had zich nog niet zo lang geleden ook al een paar dagen ziek gemeld vanwege een fixe keelontsteking, en nu was deze spontaan teruggekeerd en was ze haar stem zo goed als volledig kwijt. Het leek haar het beste als ze toch nog even goed zou uitzieken.
Ze wachtte niet op een reactie terug maar sloot de computer af en slenterde naar boven. Ze nam nog net de moeite zich uit te kleden en de gordijnen weer dicht te doen voordat ze in het grote bed kroop. Ze zette de televisie aan want ondanks dat ze het nieuws altijd erg deprimerend vond, was het toch fijn om wat geluid om zich heen te hebben, anders voelde ze zich helemaal alleen.
Toen ze bijna in slaap viel kropen alle nare gedachtes, die ze al vanaf die ochtend weg probeerde te drukken en sindsdien in haar onderbewustzijn sluimerde, weer hun weg naar haar bewustzijn.
Ze dacht aan hem terwijl hij met zijn vieze handen aan haar zat. Het was al zolang geleden en toch kon ze het zich nog herinneren alsof het gisteren was gebeurd. Dat is misschien ook niet gek als je bedenkt dat die handen bijna zeven jaar lang aan haar hadden gezeten. Ze wilde er zo graag niet aan denken dat ze er alles voor over zou hebben. Helaas was dit net zoiets als iemand die tegen je zegt dat je niet aan een roze olifant mag denken, ze dacht er constant aan, zeker de laatste maanden.
Lilly keek naar haar rechterarm. Haar onderarm was niet mooi roze en glad zoals hij hoorde te zijn, hij had hobbels en bobbels, lichte en donkere plekken. Haar onderarm was één en al littekenweefsel. Uitwendige littekens veroorzaakt door de enorme interne pijn die ze jaren lang had gevoeld.

Sinds ze bijna vier jaar geleden ontdekte dat ze zwanger was van Max was ze niet meer met automutilatie of suïcide bezig geweest, maar de laatste maanden ging het weer bergafwaarts met haar. Het was nog verder gegaan dan verlangen naar, maar toch, het verlangen werd wel steeds sterker.
Ze leefde omdat ze adem haalde en haar reden om dat te blijven doen was Max, hij was haar enige reden om te blijven leven. Zorgen voor Max en zorgen dat ze bleef ademhalen was de laatste maanden bijna het enige wat ze deed. Ze melde zich steeds vaker ziek en als ze wel ging werken dan kon ze zich moeilijk concentreren.
Het was altijd zo geweest dat als ze vrij was, zij en Max samen waren en hij was dan nooit op het kinderdagverblijf, maar het kwam nu steeds vaker voor dat ze Max wegbracht om zelf weer het bed in te kunnen kruipen en daar te blijven liggen tot ze niet anders kon dan weer opstaan om hem op te halen.
Lilly haatte zichzelf erom, ze hoorde zich te gedragen als een moeder, de beste moeder die er was want dat verdiende hij, maar ze kon gewoon niet anders, ze kon het niet meer opbrengen om voor zichzelf te zorgen, en het werd daardoor ook steeds moeilijker om goed voor hem te zorgen.

De dag duurde voor haar gevoel langer dan normaal maar dat is ook logisch als je je bedenkt dat ze hem in bed doorbracht terwijl ze wakker was en niet anders kon dan steeds aan vroeger te denken.
Rond een uur of drie besloot ze dat ze eruit moest om het vieze gevoel, wat ze had gekregen door aan het verleden terug te denken, weer van haar af te gaan schrobben.
Haar huid was zo rood dat het leek alsof ze eerstegraads verbrand was maar het had maar weinig geholpen, het had eigenlijk nog nooit geholpen, maar ze zou het blijven proberen.
Omdat het kinderdagverblijf dacht dat ze aan het werk was en ze die ochtend ook in uniform verschenen was, voelde ze zich verplicht om haar uniform weer aan te trekken.
Één laatste blik in de spiegel om er zeker van te zijn dat ze toonbaar was en ze vertrok op de fiets om haar lieve Max weer op te halen. Het was mooi weer buiten en de kinderen waren allemaal op de speelplaats waaronder ook haar zoon. Toen hij haar zag, stapte hij uit het zwembadje, rende kleddernat op haar af en sprong haar meteen om de nek. Lilly sloot hem in haar armen en op dat moment leek het even of de wereld stil stond en alles goed was. Wat hield ze toch veel van dit kleine ventje.
Samen gingen ze naar binnen waar ze hem tussen zijn gedans en gespring probeerde af te drogen en zijn normale kleertjes weer aan te trekken. Toen het haar gelukt was om het kleine en natte watermonster weer te veranderen in haar Max was het weer tijd om richting huis te gaan.
Onderweg stopte ze nog even om boodschappen te doen voor het avondeten, want dat had ze, ondanks de overvloedige tijd die ze had gehad, nog steeds niet gedaan. Boodschappen doen met Max was geen straf, hij luisterde altijd goed en speelde vaak met haar door achter haar te gaan lopen en dan op een plagerige toon steeds ‘Lilly’ te roepen. Ze moest er altijd om lachen omdat hij altijd en overal mama zei behalve in de supermarkt.
Ze had geen idee wat ze moest maken voor die avond dus vroeg ze het de drie jarige Max. In tegenstelling tot de meeste kinderen die ze kende wilde hij geen patat of pannenkoeken maar hij wilde macaroni. Stiekem was ze daar wel blij mee, want ze vond macaroni erg lekker, maar bovenal was het lekker makkelijk klaar te maken.

Thuis gekomen, deed Max een beetje onhandig zijn jasje uit terwijl zij de boodschappen uitlaadde. Het duurde altijd even voordat hij het gevecht tegen zijn eigen jas had gewonnen, maar hij stond er op om het zelf te mogen doen.
Nadat ze de televisie aangezet had, mocht hij een DVD uitkiezen. Terwijl Max een kinder DVD over piraten keek, ging zij aan de slag met het avond eten zodat ze om vijf uur gezamenlijk aan tafel zouden kunnen.
Max kwam tijdens het koken regelmatig even bij haar kijken. Als ze thuis waren kon hij nooit zonder haar, hij moest altijd weten waar ze was en wat ze deed. Soms leek het erop dat hij was blijven hangen in één van de fases die alle baby’s hebben, als je het niet ziet dan is het er ook niet meer.

Na het eten ruimde ze de vaatwasser in en ging samen met Max naar buiten. Het huis was omgeven met speelpleinen en Max vond het heerlijk om na het eten nog even te gaan spelen met haar.
Samen gingen ze van de ene speeltuin naar de andere speeltuin tot dat ze een groepje andere kinderen tegen kwamen waarvan hij mee mocht doen met een potje voetballen. Lilly ging op een afstandje naar haar zoon zitten kijken. Ze vond het geweldig om hem zo vrolijk te zien, dat deed haar goed. Ze genoot er intens van om haar kleine mannetje te zien rennen achter een bal aan die altijd sneller ging dan zijn korte beentjes hem vooruit konden brengen. Ze genoot ervan om het plezier van zijn gezichtje te kunnen lezen, zijn oogjes te zien stralen en de wetenschap dat hij voorlopig nog zo jong en onbezonnen zou blijven.

Het gebeurde voor ze er erg in had, Max rende achter de bal aan de straat op en net op dat moment kwam er een auto uit een zijstraat gereden.
Voor haar hersenen betekenis konden geven aan de beelden die haar ogen registreerde reed de auto in volle vaart tegen haar kleine mannetje aan waardoor deze met een smak op de grond terecht kwam.
Ze riep zijn naam terwijl ze naar hem toe rende, ‘Max, Max’, maar er kwam geen reactie. Er was geen gehuil, geen gekrijs, er was niets behalve de angstaanjagende stilte van haar zoon. Tijdens haar speurt naar hem toe verdween alles om haar heen, er was niets anders meer dan het onbeweeglijke lichaampje van haar kind.
De paar seconden die ze erover deed om bij hem te komen voelde aan als een eeuwigheid maar toen ze, de voor haar gevoel enorme afstand had overbrugt, ging er een enorme schok door haar heen, er liep bloed uit zijn oortjes en zijn neusje, zijn oogjes stonden wagenwijd open en keken recht in die van haar, stilzwijgend vragend om hem te helpen. Ze tilde hem in haar armen en riep om hulp. Er kwamen andere ouders aangestormd die bij het zien van het levenloze lichaampje meteen 112 belde.
De tijd leek stil te staan, zich niet bewust van de hectiek om haar heen, hield Lilly haar zoontje in haar armen en probeerde ze hem wakker te krijgen. ‘Lieverd alsjeblieft doe iets, huil, krijs, doe wat je wilt maar alsjeblieft doe iets’.
De ambulance was aangekomen en de broeders haalde het nog steeds bewegingsloze lichaampje uit haar armen en vanaf dat moment kon ze alleen nog maar toekijken. Zij kon voor het eerst in zijn relatief korte leven niets, helemaal niets voor hem betekenen. Haar liefde, haar wil om hem te helpen, hem te beschermen, het was voor het eerst niet meer voldoende. Ze kon alleen nog maar kijken naar wat de twee wildvreemde mensen met haar Max deden.


Dit is het einde van het eerste hoofdstuk. Er zitten vast en zeker nog wel wat spelfouten in, ik hoop dat jullie daar enigzins overheen kunnen lezen en ben heel erg benieuwd naar wat jullie ervan vinden.

Groetjes Angelique

[Silena]

Poehh wat een lang stuk! Probeer kortere stukjes te posten per keer, want hier is echt niet door te komen! Probeer het bij ongeveer 1 a4-tje per keer te houden, en dan iedere dag of iedere twee dagen een nieuwe post. Dan hebben en nemen mensen de tijd om het te lezen en voor eventuele op- en aanmerkingen.

Ik heb nu een stukje van je verhaal gelezen en heb wel enkele dingetjes te melden:

De dag liet haar weten dat hij er was door het naar binnen schijnen van een paar felle zomerse zonnestralen maar ook door het continue irritante gepiep van de wekker die afging.
‘Weer een nieuwe dag’ dacht ze bij zichzelf, de zonnestralen schenen vrolijke naar binnen en lichte haar kamer op maar zij voelde zich alles behalve zonnig.

In dit stukje staan hele lange zinnen die heel snel doorlopen en heel veel vertellen. Als je de zinnen korter maakt, word je verhaal overzichtelijker. Bovendien heb je het twee keer over de zonnestralen die naar binnen schijnen. Een daarvan kun je weglaten. Bijvoorbeeld op deze manier:

De dag liet haar weten dat hij er was door het continue, irritante gepiep van haar wekker.
'Weer een nieuwe dag, dacht ze bij zichzelf. De zon scheen in vrolijke stralen naar binnen en lichtten haar kamer op. Zij voelde zich echter alles behalve zonnig.

Door het stukje 'zij voelde - behalve zonnig' in een aparte zin te zetten, leg je er meer nadruk op.
In de eerste zin heb je een opsomming staan, namelijk deze: het continue, irritante gepiep. De woorden 'continue' en 'irritante' beschrijven allebei iets over het gepiep van de wekker. Het zijn twee aparte woorden en die horen dan achter elkaar te worden gezet met een komma er tussen. Anders is 'het irritante' continu, en niet het gepiep. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Ze had behoefte aan een lekkere ontspannende douche, een kop koffie en een sigaretje.

Hier staat ook weer een opsomming in, waarbij je geen komma hebt gebruikt.

Ze had behoefte aan een lekkere, ontspannende douche...

Toen ze de slaapkamer uitliep hoorde ze meteen een lief stemmetje aan de andere kant van de gang naar haar roepen.

Toen-zinnen zijn op zich niet verkeerd. Probeer ze echter wel zo veel mogelijk te vermeiden. Hier is het absoluut niet fout en kan het wel, maar gewoon even een tip; gebruik toen-zinnen niet te vaak.
Bovendien is dit weer een zin die heel lang doorloopt. Door er twee zinnen van te maken, of de zin iets om te gooien en komma's te gebruiken, maak je het overzichtelijker.

Toen ze de slaapkamer uitliep, hoorde ze een lief stemmetje aan de andere kant van de gang naar haar roepen.

Ik heb hier het woord 'meteen' weggehaald omdat het in principe niks toevoegt.

‘Goedemorgen schatje’ zei ze terug en ze liep meteen naar hem toe. ‘Ach, of je nou alleen onder de douche staat of meteen met z’n tweeën, wat maakt het uit’ dacht ze.
Lilly tilde haar Max over het traphekje heen dat in zijn deuropening vastgeklemd zat, kuste hem teder op zijn wangen en vertelde hem dat hij samen met mama mocht douchen.

Als iemand iets zegt, begin je meestal op een nieuwe regel, tenzij het dezelfde persoon is die iets zegt. Maar in dit geval word er voor het eerst door wie dan ook gesproken, dus begin je gewoon op een nieuwe regel. Bovendien heb ik niet veel ervaring met het opschrijven van gedachten en zo, maar dit ziet er onoverzichtelijk uit. Probeer anders gedachten schuin neer te zetten. Dan krijg je het volgende:

'Goedemorgen, schatje,' zei ze terug en ze liep meteen naar hem toe. Ach, of je nou alleen onder de douche staat of met z'n tween, wat maakt het uit.
Lilly tilde haar max over het traprekje heen...

Bovendien heb ik hier weer het woord 'meteen' weggehaald. Had ik dat niet gedaan, dan had je in een stukje van minder dan vijf zinnen drie keer het woord 'meteen' staan. Dat lijkt niet erg, maar als lezer stoort dat heel erg.

Het douchen en zelfs het aankleden was nog niet zo moeilijk zelfs ondanks Max zijn verwoede pogingen om haar tegen te werken bij alles wat ze wilde.
Het koste soms wat moederlijk geduld en een paar diepe ademhalingen , maar moeilijk, nee dat was niet het moeilijkste gedeelte van de ochtend, het daadwerkelijk naar beneden gaan en de dag beginnen dat was pas echt wat ze moeilijk vond.

Opnieuw twee hele lange zinnen, met heel veel informatie, waar je super snel doorheen racet. Je kan hier beter meerdere zinnen van maken en komma's gebruiken. Bijvoorbeeld zo:

Het douchen en zelfs het aankleden was nog niet zo moeilijk. Zelfs ondanks Max zijn verwoede pogingen om haar tegen te werken bij alles wat ze deed. Het kostte soms wat moederlijk geduld en een paar diepe ademhalingen, maar moeilijk? Nee, dat was het niet. Het moeilijkste gedeelde van de ochtend vond ze het daadwerkelijk naar beneden gaan om de dag te beginnen.

Zie je het verschil? Dit leest veel makkelijker en fijner door.

Met deze tips, hints en aanmerkingen houd ik voorlopig even op. Lees je verhaal eens opnieuw door en probeer goed te letten op de lange zinnen. Probeer ze korter te maken of beter op te delen door middel van komma's. En probeer in het vervolg niet zulke lange posts meer te plaatsen. Mensen vinden het al snel veel te veel van het goeie en beginnen er dan niet eens aan. Houd ongeveer een a-4tje per dag of per twee dagen aan. Dat proberen we hier allemaal :]

[angels_choice]

Hoi Silena,

Heel erg bedankt voor je tips. Zodra ik tijd heb (druk met werk enzo...) ga ik er lekker voor zitten en ga ik je tips na lopen en kijken hoe ik ze kan verwerken. Ben echt heel erg blij met je reactie en zal ook de tekst lengte in de gaten houden voor de volgende keer.
Doseren, is volgens mij altijd al een 'issue' geweest. Thanks!

Groetjes

[DesireeD]

heey,

behalve dat het een heel lang stuk is, leest het wel makkelijk en ik ben echt benieuwd hoe het verder gaat.