1.
Ik legde stilletjes een pijl op mijn boog. Langzaam richtte ik hem op, de punt van de pijl richtend op het hert. Ik spande de pees, mijn rechterarm voorzichtig naar achteren bewegend. Toen ik mijn arm niet verder naar achter kon doen, omdat ik de gespannen pees dan niet meer zou houden, keek ik nog eenmaal langs mijn linkerschouder. De punt wees precies naar het grote donkerbruine linkeroog van het jonge dier. Een snelle en pijnloze dood. Het had een mooie bruine vacht, met hier en daar wat witte vlekjes. Toch jammer dat zo’n mooi dier moest sterven. Maar ja, zo werkt dat nou eenmaal. Eten, en worden gegeten.
Gespannen maakte ik me klaar om de pees los te laten. Hij stond erg strak en ik moest veel kracht zetten om de pijl ervan te weerhouden om afgeschoten te worden. Ik ademde licht, omdat ik het hert natuurlijk niet op mijn aanwezigheid attent mocht maken, en met mijn uitademing kwamen er wolkjes van condens over mijn lippen. Mijn hoofd bonsde van de krachtinspanning. In opperste concentratie telde ik in mijn hoofd af om te vuren, nog steeds precies mikkend op de flank van het onfortuinlijke dier.
Heel even kraakte er iets boven mijn hoofd. Ik schrok en zocht naar de bron van het geluid. De boom boven me kreunde luid en met een hoop lawaai braken er takken van de boom af en vielen naar beneden. Net op tijd dook ik opzij, voordat een tak die het klaarblijkelijk op mij voorzien had, me kon raken.
'Alle goden!' hijgde ik.
Languit lag ik op het bladerdek in het bos. Ik probeerde te bevatten wat er zojuist was gebeurd, takken vallen niet vanzelf.
Onder de versgevallen lading takken bewoog iets. Plotseling klonk vanonder de hoop vandaan een geschal.
Een vogel. Er lag een roofvogel onder de takken gevangen. Een geel oog keek me door een opening tussen de takken aan, vragend om hulp. Langzaam kwam ik overeind. Stapje voor stapje naderde ik het hulpeloze schepsel, overwegend het te helpen of niet. Ik ging door mijn knieën en behoedzaam haalde ik de belemmerende tak weg. Zijn vleugels uitspreidend lukte het de roofvogel om overeind te komen en hij vloog naar een dicht bijzijnde, dikke tak. Nieuwsgierig keek de vogel mij vanuit zijn nieuwe basis aan. Het was een mooie valk, bronskleurig met gele ogen, en een naar mijn mening veel te intelligente blik. Schaapachtig keek ik naar de valk.
'Je hebt mijn eten weggejaagd, weet je,' verweet ik hem
De valk hield zijn kop schuin.
'Kijk niet zo stom, ik heb je gered! En als dank, bijt ik vanavond op 'n houtje.'
Lichtelijk geërgerd draaide ik me op mijn hakken om en liep ik naar mijn boog en koker. Terwijl ik me bukte om deze op te rapen maakte de valk een krasgeluid. Ik draaide me weer om naar het beest.
'Jaja, graag gedaan hoor,' zuchtte ik
Ik inspecteerde mijn boog op mogelijke krassen van de val.
‘Je hebt geluk gehad, er is niks.’ Ik keek de valk boos aan.
Verontwaardigd schelde deze, en klapte een paar keer zijn vleugels op en neer.
‘Doe niet zo beledigd, dat hele gedoe met die takken was jouw schuld!’
Oh alle goden, ik was aan het praten tegen een valk… Was er echt geen tak op mijn hoofd gevallen?
Plotseling klapte de valk zijn vleugels uit en vloog hij weg, dwars door het bladerplafond.
‘Ja, jij ook doei.’ mompelde ik, en ik draaide me weer om en liep tussen twee bomen door.
Mira, kom... dacht ik. Ik concentreerde me en liet mijn gedachte door de wijde omgeving stromen, op zoek naar Mira. Ik kreeg een beeld voor mijn ogen van bomen die snel langs me heen schoten, alsof ik aan het rennen was.
Niet veel later sprong er iets zwarts achter een boom tevoorschijn, en wierp zich op me. Krachtig werd ik omvergeduwd in de bladeren.
Voordat ik het wist rustte er op mij een zwarte panter met felgroene ogen en witte ontblote tanden. Zwaar ademhalend blies ze in mijn gezicht.
‘Hallo Mira!’ lachte ik. ‘Leuke entree! Jij wel wat gevangen vandaag?’
Hmmm, ja, ‘n paar hazen. Maar die heb ik natuurlijk al lang op. Heb jij niets dan? Pff, jagen moet je ook niet aan een mens overlaten!
‘En bedankt!’ beantwoordde ik Mira’s gedachtevloed. ‘Een idiote valk stoorde me toen ik op het punt stond een hert te schieten, stom beest dat het is.’
Mira gromde na deze uitspraak.
Pas op met wat je zegt, hè!
Ik lachte. ‘Zo bedoelde ik het niet, dat weet je best!’
Met enige moeite duwde ik Mira van me af, en stond ik op.
‘We moeten kamp opslaan, het wordt zo donker.’
Ik weet een goeie plek, volg mij maar!
Betweter.
Ik volgde haar toch maar.
Ik staarde in het knetterende kampvuur, en keek toe hoe de vonkjes boven de dansende vlammen zweefden. Mijn blik dwaalde af naar Mira, hoe ze kalm op de vleesresten van het hert dat we toch nog gevangen hadden, lag te knauwen. Nou ja, WE gevangen... Mira ving hem. Maar dat geef ik natuurlijk niet graag toe. We waren nu al ruim een halve maan weg van huis. Ik vroeg me af of er ooit een dag zou komen waarop ik op jacht ging, om nooit meer naar de boerderij terug te gaan. Mira keek me aan.
Makiara, je wordt volwassen. Ooit zal je besluiten wat je met je leven wilt doen, maar dat hoeft nog niet nu te zijn!
Ik glimlachte. Zoals altijd had ze weer eens gelijk.
‘Jij was ook ooit een welp, toch?’ vroeg ik haar retorisch. ‘En jij bent ook weggegaan van je moeder. Hoe weet je wanneer je moet gaan?’
Bij dieren is het anders Makiara, wij hebben instinct. Pas toen ik aan jou gebonden werd, werd mijn intelligente geest volledig benut.
‘Je hebt volgens mij nooit geleerd bescheiden te zijn’, lachte ik.
Ik spreek gewoon de waarheid!
‘Tuurlijk!’ hoofdschuddend wendde ik mijn blik van haar af, en concentreerde me weer op de roodgele vlammen van het kampvuur.
Doorgaan of niet? Tips?
Makiara
Hoi Tessa
Ik ben geen tipex-team, maar toch
Ik zou zeker doorgaan! Het is een interessant verhaal, een beetje opbouwende spanning, een aantal dingen die nog voor de lezer verborgen blijven (Waarom is ze met die panter? Hoe kan ze de gedachten van de panter lezen en de panter die van haar? Waarom is ze weggegaan van haar moeder? etc.). Je schrijft begrijpelijke taal. Je gebruikt wel eens "Oh alle goden", komt dit verder in het verhaal er ook nog aan te pas? Dat ze andere goden hebben ofzo? Of is het meer gewoon een uitroep? Het verhaal leest fijn weg, je beschrijft de gevoelens goed en ondanks dat je omgevingen en personages niet heel erg beschrijft krijg je als lezer toch een goed idee van de plaatsen en personages. In de grammatica en spelling heb ik geen fouten kunnen vinden, nouja ééntje, toen ik aan het lezen was, maar die kan ik niet meer vinden.
Ik hoop dat er snel een vervolg op komt en zal het zeker blijven volgen,
Groetjes,
Arin
Ik ben geen tipex-team, maar toch
Ik zou zeker doorgaan! Het is een interessant verhaal, een beetje opbouwende spanning, een aantal dingen die nog voor de lezer verborgen blijven (Waarom is ze met die panter? Hoe kan ze de gedachten van de panter lezen en de panter die van haar? Waarom is ze weggegaan van haar moeder? etc.). Je schrijft begrijpelijke taal. Je gebruikt wel eens "Oh alle goden", komt dit verder in het verhaal er ook nog aan te pas? Dat ze andere goden hebben ofzo? Of is het meer gewoon een uitroep? Het verhaal leest fijn weg, je beschrijft de gevoelens goed en ondanks dat je omgevingen en personages niet heel erg beschrijft krijg je als lezer toch een goed idee van de plaatsen en personages. In de grammatica en spelling heb ik geen fouten kunnen vinden, nouja ééntje, toen ik aan het lezen was, maar die kan ik niet meer vinden.
Ik hoop dat er snel een vervolg op komt en zal het zeker blijven volgen,
Groetjes,
Arin
I'm so sneaky, I sometimes can't even trust myself.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Dan krijgt u hierbij uw reactie vanuit het tipp-ex team. Wees gewaarschuwd, ik ben de mierenneuker van het forum 
En we beginnen gelijk met de proloog. Dat is iets wat wel meerdere mensen niet doen zoals het eigenlijk hoort =) een proloog is een stuk tekst dat aan een tekst vooraf gaat om de lezer nieuwsgierig te maken door een mysterie neer te zetten. Dit stukje is dan ook geschreven of in een andere tijd (verleden, toekomst), of met een andere hoofdpersoon, of op een andere plek. Als het eerste stukje gewoon aansluit op hoofdstuk 1, is het geen proloog, maar gewoon onderdeel van hoofdstuk 1. Van wat ik nu zie kan je proloog waarschijnlijk moeiteloos aansluiten op het rest van je verhaal (geen tijdssprong, geen verplaatsingsprong enzo), dus is het in feite geen proloog, maar gewoon hoofdstuk 1. Tja, ik ben mierenneuker of niet xD
En je mist een en na een luide kreun van de boom. Nu loopt het tweede deel van de zin nml niet mooi over. als je sporadisch bent met het gebruik van uitroeptekens, hebben ze precies het effect wat je voor ogen hebt, daar heb je er geen twee voor nodig
‘Je hebt geluk gehad, er is niks.’ Ik keek de valk boos aan. en m'n hoofd is mijn hoofd. En hoewel ?! wel mag officieel, vind ik het persoonlijk de uitroepteken een onnodige en lelijke toevoeging, en ik weet dat er veel mensen zijn die het met me eens zijn. Die zou ik ook vermijden =)
Ow, en tussen twee werkwoorden achter elkaar hoort een komma zodat het beter doorleesbaar is. Dus:
Toen richtte ik mijn blik op Mira, hoe ze kalm op de vleesresten van het hert dat we toch nog gevangen hadden, lag te knauwen.
Sooww, wat een verandering xD
Oké, dat waren alle hele kleine foutjes die ik kon vinden^^ ow, let op je punten, ik ben nog vaker .. tegengekomen, maar die mag je zelf gaan zoeken en beslissen of je er eentje weghaalt of bijdoet Het mag wel een hele lijst met foutjes lijken, maar geloof me, het valt heel erg mee. Je grammatica is heel netjes, daar kon ik eigenlijk bijna geen fouten in vinden.
Je schrijfstijl leest heel makkelijk weg, ik ging heel snel door de tekst heen. Mooi overzicht van wat er gebeurt, goede details. Jepjep. Verder heb ik niets te zeuren, dat is heel positief Ga zo door!
En we beginnen gelijk met de proloog. Dat is iets wat wel meerdere mensen niet doen zoals het eigenlijk hoort =) een proloog is een stuk tekst dat aan een tekst vooraf gaat om de lezer nieuwsgierig te maken door een mysterie neer te zetten. Dit stukje is dan ook geschreven of in een andere tijd (verleden, toekomst), of met een andere hoofdpersoon, of op een andere plek. Als het eerste stukje gewoon aansluit op hoofdstuk 1, is het geen proloog, maar gewoon onderdeel van hoofdstuk 1. Van wat ik nu zie kan je proloog waarschijnlijk moeiteloos aansluiten op het rest van je verhaal (geen tijdssprong, geen verplaatsingsprong enzo), dus is het in feite geen proloog, maar gewoon hoofdstuk 1. Tja, ik ben mierenneuker of niet xD
Het is wijzen naar, omdat bij wijzen op de punt er echt in zit, dus dan is de pijl al geschoten. MAar daarom wilde ik de zin eigenlijk niet aanwijzen, dat is om iets anders. Waarom richt je hp op de flank? Ik weet niet of je daardoor makkelijk een hert kan doden, zoveel verstand heb ik daar niet van, maar ik had in het laatste boek dat ik gelezen had, gelezen over een vrouw die op een hert jaagde. Zij richtte op het oog, omdat het hert dan gelijk pijnloos doodgaat en de vacht (als ze goed gemikt heeft) intact blijft, zodat ze het nog kan gebruiken. Misschien ook iets voor jouw hp om te doen? HEt komt op mij logischer over dan de flank, maar goed, dat kan je met een reden uitgekozen hebben, zoals ik al zei, zoveel verstand van jagen heb ik nietDe punt wees precies op de rechterflank van het jonge dier.
En nu word ik kommaneuker xD maar na een 'en' hoeft nooit een komma, omdat en in feite de zin al verbindt. Beetje dubbelopHij stond erg strak, en ik moest veel kracht zetten om de pijl ervan te weerhouden om afgeschoten te worden.
'n staat nooit mooi in een tekst, voluit schrijven staat veel beter =) en je kunt de toen weglaten, dat is een woord dat je zo min mogelijk moet gebruiken in een tekst, net zoals plotseling en ineens. Het maakt een verhaal heel opsommerig, niet dat dat nu zo is, maar dan ben je alvast gewaarschuwdHeel even kraakte er iets boven mijn hoofd, en toen, plotseling, na een luide kreun van de boom, met 'n hoop lawaai, braken er takken van de boom boven me af, en vielen op de grond
En je mist een en na een luide kreun van de boom. Nu loopt het tweede deel van de zin nml niet mooi over.
En we gaan de wijsheid van mijn leraar Nederlands erin gooien xD hij zei dat meerdere uitroep- of vraagtekens eigenlijk een minachting naar de lezer is, omdat de schrijver zo laat zien dat hij denkt dat de lezer zo dom is dat hij het ene uitroepteken niet heeft gezien, waardoor hij er nog eentje achter zet. Ik denk niet dat dat jouw bedoeling is'Alle goden!!' hijgde ik.
als je sporadisch bent met het gebruik van uitroeptekens, hebben ze precies het effect wat je voor ogen hebt, daar heb je er geen twee voor nodig
Punt teveel :pIk probeerde te bevatten wat er zojuist was gebeurd, takken vallen niet vanzelf..
En dit is de uitzondering, hier mag 'n wel voluit, omdat dit is hoe de hp het uitspreekt. Ik dacht, ik zet het er even neer voordat je dat ook weg gaat halen =)En als dank, bijt ik vanavond op 'n houtje.'
Hier kun je makkelijk deToen ik bukte om deze op te rapen maakte de valk opeens een krasgeluid.
en opeens weghalen door de zin iets om te bouwen. Dat zijn echt woorden die je maar heel uitzonderlijk moet gebruiken! Ik denk, ik zeg het nog maar een keer, weet ik zeker dat het overkomt xDtoen
.=,'Jaja, graag gedaan hoor.' zuchtte ik
De punt teveel mag weg, en na een gesloten dialoog (eentje die eindigt met een punt), moet het eerstvolgende woord met een hoofdletter, dus:‘Je hebt geluk gehad, er is niks..’ ik keek de valk boos aan.
‘Je hebt geluk gehad, er is niks.’ Ik keek de valk boos aan.
Hier moet je kiezen, of 1 punt, of 3, maar 2 mag nietOh alle goden, ik was aan het praten tegen een valk.. Was er echt geen tak op m’n hoofd gevallen?!
en m'n hoofd is mijn hoofd. En hoewel ?! wel mag officieel, vind ik het persoonlijk de uitroepteken een onnodige en lelijke toevoeging, en ik weet dat er veel mensen zijn die het met me eens zijn. Die zou ik ook vermijden =)
De komma na plotseling mag wegPlotseling, klapte de valk zijn vleugels uit en vloog ie weg, dwars door het bladerplafond.
Cijfers die makkelijk uit te schrijven zijn, moeten ook uitgeschreven worden. Dus 2 = twee.‘Ja, jij ook doei..’ mompelde ik, en ik draaide me weer om en liep tussen 2 bomen door.
Weide is een grasveld, ik denk dat je hier wijde bedoeltIk concentreerde me, en liet mijn gedachte door de weide omgeving stromen, op zoek naar Mira.
voor dat = voordatVoor dat ik het wist rustte er op mij een zwarte panter met felgroene ogen en witte ontblote tanden.
ademdend= ademend (maar dat kwam alleen maar omdat hij rood werd toen ik de zin quote xD) ik wilde hem nml alleen maar neerzetten omdat het beeld wat ik in mijn hoofd heb niet helemaal klopt. Bij diep ademend heb ik het beeld van diep inademen, dus dat de lucht de longen ingaat. Bij blazen gaat het er juist uit xD Ik weet ook niet eens wat je hiermee bedoelt xD bedoel je zwaar ademhalend?Diep ademdend blies ze in mijn gezicht.
Niet de komma vergeten bij 'n =)Hmmm, ja, n paar hazen.
Ik weet n goeie plek, volg mij maar!
Toen, toen, toen...Toen richtte ik mijn blik op Mira, hoe ze kalm op de vleesresten van het hert dat we toch nog gevangen hadden lag te knauwen.
Ow, en tussen twee werkwoorden achter elkaar hoort een komma zodat het beter doorleesbaar is. Dus:
Toen richtte ik mijn blik op Mira, hoe ze kalm op de vleesresten van het hert dat we toch nog gevangen hadden, lag te knauwen.
Sooww, wat een verandering xD
Oké, dat waren alle hele kleine foutjes die ik kon vinden^^ ow, let op je punten, ik ben nog vaker .. tegengekomen, maar die mag je zelf gaan zoeken en beslissen of je er eentje weghaalt of bijdoet
Het mag wel een hele lijst met foutjes lijken, maar geloof me, het valt heel erg mee. Je grammatica is heel netjes, daar kon ik eigenlijk bijna geen fouten in vinden. Je schrijfstijl leest heel makkelijk weg, ik ging heel snel door de tekst heen. Mooi overzicht van wat er gebeurt, goede details. Jepjep. Verder heb ik niets te zeuren, dat is heel positief
Ga zo door!And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Mierenneuker, ftw xD
Ik kan niet heel goed tegen kritiek, omdat ik dan altijd boos wordt op mezelf. Maar ik heb gewoon gelachen bij je checkwerk xD Je brengt mijn fouten heel leuk
Ik heb de verschrikkelijke neiging teveel leestekens neer te zettten, iknow.
En toen. En toen. En toen. Ik erger me op mezelf.
Anyways, dankjewel!
Ik kan niet heel goed tegen kritiek, omdat ik dan altijd boos wordt op mezelf. Maar ik heb gewoon gelachen bij je checkwerk xD Je brengt mijn fouten heel leuk
Ik heb de verschrikkelijke neiging teveel leestekens neer te zettten, iknow.
En toen. En toen. En toen. Ik erger me op mezelf.
Anyways, dankjewel!
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Voordat ik Mira kende was ik altijd het mikpunt van pesterijen omdat ik een buitenbeentje was. Met mijn donkere haar en felle oogkleur viel ik helemaal buiten het plaatje van een dorp vol met blonde en blauwogige mensen. Mijn ouders waren ook blond, waardoor ik me altijd afvroeg of er niet iets mis was met mij. Op een regenachtige dag hoorde ik het verhaal van het koekoeksjong. Een koekoeksmoeder legt haar eieren in ander nest zodat de moeder van de andere eieren ook het koekoeksei uitbroedt en verzorgt. Ik vroeg me toen af, nu nog steeds af en toe, of ik niet ook zo’n koekoeksjong was. Toen ik mijn moeder vroeg waarom ik er zo anders uitzag als hun, zei ze, heel lief, dat ik speciaal was.
Ik heb drie oudere zussen, en drie oudere broers. Mijn ouders bezitten een boerderij waar ik woonde met één broer en één zus. De oudste broer om het stuk grond dat mijn vader bezat te bewerken, en een leven op te bouwen als boer, zou later de boerderij erven. Mijn zus om het huishouden te doen, en op het einde toen mijn moeder ziek werd haar te verzorgen. De andere broers gingen in de leer bij ambachtslieden, de bakker en de smid. Mijn zussen gingen het huis uit om te trouwen. De middelste van mijn zussen trouwde met een man van adel. Nu voelt ze zich te goed voor ons en is ze een echte snob. Pa is woest, maar tegelijkertijd gebroken door haar verraad.
Als kind hielp ik altijd wel een beetje in het huishouden, ik was een echt boerenmeisje. Ik molk de koeien, voerde de kippen en stalde de twee paarden. In de tijd dat ik even niks te doen had ging ik het nabijgelegen bos in. Urenlang kon ik me vergapen aan de natuur en mezelf vermaken tussen al het groen, de bomen en de kleine stroompjes water. Zo nu en dan kwam mijn vader met me mee en hij leerde me van alles over alle planten en dieren die er in de bossen te vinden waren: welke planten eetbaar zijn, welke giftig, hoe je een dierenspoor kunt ontdekken en herkennen, hoe je weet waar het noorden lag, hoe je weet hoe laat het is. Elke keer dat ik tijd over had, rende ik vol blijdschap het bos in. Niemand zag me terug voordat het donker werd.
Ik klom in de hoogste bomen, om over het hele bos te kunnen uitkijken en de roofvogels te kunnen zien cirkelen boven hun prooi. Het bos was een stukje van mij.
Naarmate ik ouder werd begon ik ook te jagen. Het ging niet zo goed met de boerderij, dus mijn ouders stuurden me er op uit om dieren te schieten. Ik kreeg een boog van mijn vader, een die al heel lang in de familie was, en ik oefende. Jagen werd belangrijk in mijn leven.
Toen ontmoette ik Mira. Op een nabijgelegen boerderij werden kippen en schapen dood aangetroffen, doodgebeten door een wild dier. Aangeraden werd het om niet in het donker over de wegen te gaan, maar ik was niet zo goed in wijze adviezen opvolgen.
Ik kwam laat terug van het zuidelijke bos en had erg mijn best gedaan, maar ik had enkel één haas geschoten. Ik liep over een paadje met het onfortuinlijke dier in een jutezak in mijn linkerhand, mijn koker met pijlen over mijn rug en mijn boog in mijn rechterhand. De kleine steentjes op het pad knerpten onder mijn leren laarzen. Het was koud en er trok een rilling over mijn rug waard ik kippenvel van kreeg. Ik bleef staan. Langzaam keek ik naar links, naar rechts… Niks. Op mijn hakken draaide ik me langzaam om. Ik hapte naar adem. Daar, nog geen 10 meter van me vandaan stond een zwarte panter, met felgroene ogen, precies mijn oogkleur. Een tweede rilling trok over mijn rug. Alhoewel er een sterk dier voor mij stond, makkelijk tot moorden in staat, was ik niet bang. Een heel vreemd gevoel overviel me. Ik liet de zak en mijn boog vallen. Stapje voor stapje liep ik op de panter af. Ze keek me aan, en zwaaide nieuwsgierig met haar staart. Vlak voor het mooie dier bleef ik staan, en stak voorzichtig mijn hand uit. De panter bracht haar snuit naar mijn hand, en we raakten elkaar. Het gevoel dat me toen overviel was ongelofelijk. Ik was opeens compleet. Ik lachte, en Mira sprak haar eerste woorden uit in mijn geest.
Mijn terugweg naar huis was uniek, voor het eerst met een gevaarlijk maar prachtig dier naast me. Toen ik thuiskwam legde ik het eerst mijn vader, moeder, broer en zus uit, en daarna liet ik hun kennismaken met Mira. Niemand snapte wat er gebeurd was, ook Mira niet. We wisten alleen dat we op een of andere manier gebonden waren. Mijn familie was heel blij voor me, maar ze waren toch ook wel bang voor Mira.
Sindsdien jaag ik samen met Mira. Ik blijf nu ook veel langer weg van huis, soms wel een hele maan. Ik vraag me nu ook vaker af of ik nog wel terug wil naar de boerderij. Het leven op de boerderij en daarbij het jagen is goed. Maar wil ik dit blijven doen? Ik zuchte, en ging achterover liggen. Ik gebruikte mijn groene mantel als deken.
Welterusten Makiara.
‘Welterusten Mira.’
Ik heb drie oudere zussen, en drie oudere broers. Mijn ouders bezitten een boerderij waar ik woonde met één broer en één zus. De oudste broer om het stuk grond dat mijn vader bezat te bewerken, en een leven op te bouwen als boer, zou later de boerderij erven. Mijn zus om het huishouden te doen, en op het einde toen mijn moeder ziek werd haar te verzorgen. De andere broers gingen in de leer bij ambachtslieden, de bakker en de smid. Mijn zussen gingen het huis uit om te trouwen. De middelste van mijn zussen trouwde met een man van adel. Nu voelt ze zich te goed voor ons en is ze een echte snob. Pa is woest, maar tegelijkertijd gebroken door haar verraad.
Als kind hielp ik altijd wel een beetje in het huishouden, ik was een echt boerenmeisje. Ik molk de koeien, voerde de kippen en stalde de twee paarden. In de tijd dat ik even niks te doen had ging ik het nabijgelegen bos in. Urenlang kon ik me vergapen aan de natuur en mezelf vermaken tussen al het groen, de bomen en de kleine stroompjes water. Zo nu en dan kwam mijn vader met me mee en hij leerde me van alles over alle planten en dieren die er in de bossen te vinden waren: welke planten eetbaar zijn, welke giftig, hoe je een dierenspoor kunt ontdekken en herkennen, hoe je weet waar het noorden lag, hoe je weet hoe laat het is. Elke keer dat ik tijd over had, rende ik vol blijdschap het bos in. Niemand zag me terug voordat het donker werd.
Ik klom in de hoogste bomen, om over het hele bos te kunnen uitkijken en de roofvogels te kunnen zien cirkelen boven hun prooi. Het bos was een stukje van mij.
Naarmate ik ouder werd begon ik ook te jagen. Het ging niet zo goed met de boerderij, dus mijn ouders stuurden me er op uit om dieren te schieten. Ik kreeg een boog van mijn vader, een die al heel lang in de familie was, en ik oefende. Jagen werd belangrijk in mijn leven.
Toen ontmoette ik Mira. Op een nabijgelegen boerderij werden kippen en schapen dood aangetroffen, doodgebeten door een wild dier. Aangeraden werd het om niet in het donker over de wegen te gaan, maar ik was niet zo goed in wijze adviezen opvolgen.
Ik kwam laat terug van het zuidelijke bos en had erg mijn best gedaan, maar ik had enkel één haas geschoten. Ik liep over een paadje met het onfortuinlijke dier in een jutezak in mijn linkerhand, mijn koker met pijlen over mijn rug en mijn boog in mijn rechterhand. De kleine steentjes op het pad knerpten onder mijn leren laarzen. Het was koud en er trok een rilling over mijn rug waard ik kippenvel van kreeg. Ik bleef staan. Langzaam keek ik naar links, naar rechts… Niks. Op mijn hakken draaide ik me langzaam om. Ik hapte naar adem. Daar, nog geen 10 meter van me vandaan stond een zwarte panter, met felgroene ogen, precies mijn oogkleur. Een tweede rilling trok over mijn rug. Alhoewel er een sterk dier voor mij stond, makkelijk tot moorden in staat, was ik niet bang. Een heel vreemd gevoel overviel me. Ik liet de zak en mijn boog vallen. Stapje voor stapje liep ik op de panter af. Ze keek me aan, en zwaaide nieuwsgierig met haar staart. Vlak voor het mooie dier bleef ik staan, en stak voorzichtig mijn hand uit. De panter bracht haar snuit naar mijn hand, en we raakten elkaar. Het gevoel dat me toen overviel was ongelofelijk. Ik was opeens compleet. Ik lachte, en Mira sprak haar eerste woorden uit in mijn geest.
Mijn terugweg naar huis was uniek, voor het eerst met een gevaarlijk maar prachtig dier naast me. Toen ik thuiskwam legde ik het eerst mijn vader, moeder, broer en zus uit, en daarna liet ik hun kennismaken met Mira. Niemand snapte wat er gebeurd was, ook Mira niet. We wisten alleen dat we op een of andere manier gebonden waren. Mijn familie was heel blij voor me, maar ze waren toch ook wel bang voor Mira.
Sindsdien jaag ik samen met Mira. Ik blijf nu ook veel langer weg van huis, soms wel een hele maan. Ik vraag me nu ook vaker af of ik nog wel terug wil naar de boerderij. Het leven op de boerderij en daarbij het jagen is goed. Maar wil ik dit blijven doen? Ik zuchte, en ging achterover liggen. Ik gebruikte mijn groene mantel als deken.
Welterusten Makiara.
‘Welterusten Mira.’
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Heey!
Ik vind het begin van je verhaal erg goed. Je weet een sfeer op te roepen en samen met je schrijfstijl leest dat erg fijn
De enige tip die ik voor je had, was om het dialoog van Mira schuin te zetten, maar dat heb je in het laatste stukje al gedaan ^_^
Ga zo door!
Groetjes Maaike
Ik vind het begin van je verhaal erg goed. Je weet een sfeer op te roepen en samen met je schrijfstijl leest dat erg fijn
De enige tip die ik voor je had, was om het dialoog van Mira schuin te zetten, maar dat heb je in het laatste stukje al gedaan ^_^
Ga zo door!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ik schrok wakker van een geluid. Mira en ik schoten overeind, zoekend naar de bron van het geluid.
Wat was dat?
Mira begon langzaam rond te lopen, om zich heen kijkend. ‘Geen idee,’ zei ik. Mijn huid kreeg kippenvel toen het geluid nogmaals klonk. Dit keer kon ik het wel plaatsen. Ik richtte mijn blik op het bladerdek en zocht naar mijn nieuwe vijand, de havik. ‘Dat stomme beest verpest mijn vangst en verstoort mijn nachtrust…’ mompelde ik boos. Mijn ogen vonden de havik. Hij dook op ons af, de zon in zijn rug, zodat ik mijn ogen half dicht moest knijpen.
Makiara…
De havik maakte een bocht boven onze hoofden en vloog toen weer weg. Ik volgde zijn weg, turend in het vroege zonlicht, waardoor ik hem niet meer kon zien.
‘Wat is er?’ vroeg ik Mira.
We zijn niet alleen.
Ik keek haar aan. ‘Wat be-‘ begon ik, toen ik weer naar de zon keek en mijn blik liet dalen haperde mijn stem. Daar, stonden twee jongens. De havik had zich op de arm van een van de jongens geschaard. Hij had zwart haar en grijze ogen, een grijze mantel en een boog met koker om zijn schouder. De andere jongen had vurig rood haar en groene ogen, een vaalblauwe mantel en een zwaard om zijn heup. Achter hem kwam een vos vandaan. Mijn adem stokte. Die dieren… Nu snapte ik pas wat Mira bedoelde met “we zijn niet alleen”.
Zij zijn ook gebonden.
Wat was dat?
Mira begon langzaam rond te lopen, om zich heen kijkend. ‘Geen idee,’ zei ik. Mijn huid kreeg kippenvel toen het geluid nogmaals klonk. Dit keer kon ik het wel plaatsen. Ik richtte mijn blik op het bladerdek en zocht naar mijn nieuwe vijand, de havik. ‘Dat stomme beest verpest mijn vangst en verstoort mijn nachtrust…’ mompelde ik boos. Mijn ogen vonden de havik. Hij dook op ons af, de zon in zijn rug, zodat ik mijn ogen half dicht moest knijpen.
Makiara…
De havik maakte een bocht boven onze hoofden en vloog toen weer weg. Ik volgde zijn weg, turend in het vroege zonlicht, waardoor ik hem niet meer kon zien.
‘Wat is er?’ vroeg ik Mira.
We zijn niet alleen.
Ik keek haar aan. ‘Wat be-‘ begon ik, toen ik weer naar de zon keek en mijn blik liet dalen haperde mijn stem. Daar, stonden twee jongens. De havik had zich op de arm van een van de jongens geschaard. Hij had zwart haar en grijze ogen, een grijze mantel en een boog met koker om zijn schouder. De andere jongen had vurig rood haar en groene ogen, een vaalblauwe mantel en een zwaard om zijn heup. Achter hem kwam een vos vandaan. Mijn adem stokte. Die dieren… Nu snapte ik pas wat Mira bedoelde met “we zijn niet alleen”.
Zij zijn ook gebonden.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
2.
Mira en ik gingen direct in aanvalsmode. Ik pakte mijn boog en spande hem, terwijl Mira naar ze blies en brulde.
‘Wapens neer,’ zei ik helder.
Ik had ze in mijn vizier, daardoor merkte ik iets vreemds op. De zwartharige jongen hinkte en leek moeite te hebben met al zijn bewegingen.
Hij is gewond, Makiara.
Fronsend keek ik toe hoe de jongens hun wapens op de grond legden. Langzaam liep ik dichterbij totdat ik voor ze stond. De roodharige jongen keek me nieuwsgierig en geïnteresseerd aan.
‘Jij bent ook gebonden,’
Mijn groene ogen ontmoetten de zijne en even kwam hij mij bekend voor. Zijn uitspraak negerend knikte ik naar de andere jongen. ‘Je bent gewond,’
Ik liet mijn boog zakken en borg mijn pijl weer op in de koker en hing mijn boog weer over mijn schouder.
‘Hij is geraakt door een boogschutter van de koning,’ zei de Rooie.
Mira gromde. Waardoor heeft hij een koningsschutter achter zich aan gekregen?
‘Wat hebben jullie met de wond gedaan?’ vroeg ik aan ze. Als zo’n wond niet goed behandeld werd, kon hij gaan ontsteken.
‘Gespoeld met water…’ gromde de Zwarte. ‘Daarna verbonden.’
Ik zuchtte. Hij wist duidelijk niks van het ontstekingsgevaar.
Ga je hem helpen?
Ik wist het niet. De jongens leken me ongevaarlijk, zelfs al hadden ze wapens. Maar ze hadden wel koningskrijgers achter zich aan… Dat betekende dat ze iets hadden gedaan wat niet door de beugel kon bij de koning. Toch, haar vader had haar altijd geleerd haar medemens te helpen. En dus was dat precies wat Makiara ging doen.
‘Ga zitten, ik help je.’
De Rooie bekeek me nog steeds met dezelfde nieuwsgierige blik. De Zwarte ging zitten en trok zijn laars uit. Voorzichtig stroopte ik zijn broek op tot op zijn knie. Hij had geluk gehad, de pijl had zijn been alleen geschampt. Als hij hem door zijn been had gekregen was hij kreupel geweest. Rustig wikkelde ik de stof van zijn been af. Het gezicht van de Zwarte vertrok ietwat toen ik het deel waar zijn bloed gehecht was aan de stof los trok. Mijn gezicht vertrok ook. Hij had er een zooitje van gemaakt, de wond stond op het punt om te gaan ontsteken. Ik stond op.
‘Wacht hier, ik moet even wat spullen halen.’ Ik rende vlug weg en gaf Mira de opdracht op de vreemdelingen te letten. Ik keek om me heen, zoekend naar planten die ik kon gebruiken. Als eerste brak ik een klein stukje van een wilgentak af. Wilgentak heeft een verdovende werking en aangezien Makiara de wond moest schoonmaken zou het geen pretje voor de jongen worden. Ze scheurde stukken bast van een berk af, om de wond stevig te kunnen inpakken. Tussen een paar struikjes vond ik een plant die ik nodig had, smeerwortel, waar ik bladeren van plukte. Als laatste plukte ik ook bladeren van de plant duizendblad, die hier overal groeide. Toen liep ik weer terug naar de jongens, mijn waterzak meegrissend van onze kampeerplek. Ik knielde voor de jongens neer en keek de Zwarte aan en gaf hem het wilgentakje.
‘Kauw hier op, dit gaat niet prettig voelen,’ Ik goot wat water over zijn wond en veegde het bloed weg. Zo had ik goed zicht op de wond. Het was dan wel een schampschot geweest, maar de koningsschutters doopten hun pijlen in gif. Als de wond niet snel behandeld zou worden zou hij flink gaan etteren. Zonder er over na te willen denken veegde ik met mijn vingers de wond schoon met het water. De jongen grimaste. Daarna verpulverde ik de plantjes tussen mijn handen en strooide ze op de wond. Ik bond de wond stevig dicht met de berkenschors en scheurde een stuk van mijn groene mantel af om het geheel bij elkaar te binden. Deze behandeling duurde ongeveer tien minuten. De jongens hadden in die tijd niks meer gezegd. Ik waste mijn handen met het laatste beetje water en stond toen op. De jongens volgden mijn voorbeeld.
‘Dankje, ehm…’ stamelde de jongen. Hij eindigde zijn “zin” vragend, op zoek naar mijn naam.
‘Makiara. Ik ben Makiara. Dit hier is Mira.’ Ik knikte naar Mira, die instemmend gromde.
‘Dankjewel Makiara. Ik ben Durio Daelet. Mijn vriend Basil heb je al ontmoet.’ Grijnsde hij, doelend op zijn havik.
‘Ik ben Randio Ossin.’ Maakte de roodharige jongen de voorstelronde compleet. ‘Mijn vos heet Lihu.’
Ongemakkelijk lachte ik. Deze jongens hadden niet alleen gebonden dieren, ze waren ook totaal niet verbaasd nog iemand tegen te komen met een gebonden dier.
Mira en ik gingen direct in aanvalsmode. Ik pakte mijn boog en spande hem, terwijl Mira naar ze blies en brulde.
‘Wapens neer,’ zei ik helder.
Ik had ze in mijn vizier, daardoor merkte ik iets vreemds op. De zwartharige jongen hinkte en leek moeite te hebben met al zijn bewegingen.
Hij is gewond, Makiara.
Fronsend keek ik toe hoe de jongens hun wapens op de grond legden. Langzaam liep ik dichterbij totdat ik voor ze stond. De roodharige jongen keek me nieuwsgierig en geïnteresseerd aan.
‘Jij bent ook gebonden,’
Mijn groene ogen ontmoetten de zijne en even kwam hij mij bekend voor. Zijn uitspraak negerend knikte ik naar de andere jongen. ‘Je bent gewond,’
Ik liet mijn boog zakken en borg mijn pijl weer op in de koker en hing mijn boog weer over mijn schouder.
‘Hij is geraakt door een boogschutter van de koning,’ zei de Rooie.
Mira gromde. Waardoor heeft hij een koningsschutter achter zich aan gekregen?
‘Wat hebben jullie met de wond gedaan?’ vroeg ik aan ze. Als zo’n wond niet goed behandeld werd, kon hij gaan ontsteken.
‘Gespoeld met water…’ gromde de Zwarte. ‘Daarna verbonden.’
Ik zuchtte. Hij wist duidelijk niks van het ontstekingsgevaar.
Ga je hem helpen?
Ik wist het niet. De jongens leken me ongevaarlijk, zelfs al hadden ze wapens. Maar ze hadden wel koningskrijgers achter zich aan… Dat betekende dat ze iets hadden gedaan wat niet door de beugel kon bij de koning. Toch, haar vader had haar altijd geleerd haar medemens te helpen. En dus was dat precies wat Makiara ging doen.
‘Ga zitten, ik help je.’
De Rooie bekeek me nog steeds met dezelfde nieuwsgierige blik. De Zwarte ging zitten en trok zijn laars uit. Voorzichtig stroopte ik zijn broek op tot op zijn knie. Hij had geluk gehad, de pijl had zijn been alleen geschampt. Als hij hem door zijn been had gekregen was hij kreupel geweest. Rustig wikkelde ik de stof van zijn been af. Het gezicht van de Zwarte vertrok ietwat toen ik het deel waar zijn bloed gehecht was aan de stof los trok. Mijn gezicht vertrok ook. Hij had er een zooitje van gemaakt, de wond stond op het punt om te gaan ontsteken. Ik stond op.
‘Wacht hier, ik moet even wat spullen halen.’ Ik rende vlug weg en gaf Mira de opdracht op de vreemdelingen te letten. Ik keek om me heen, zoekend naar planten die ik kon gebruiken. Als eerste brak ik een klein stukje van een wilgentak af. Wilgentak heeft een verdovende werking en aangezien Makiara de wond moest schoonmaken zou het geen pretje voor de jongen worden. Ze scheurde stukken bast van een berk af, om de wond stevig te kunnen inpakken. Tussen een paar struikjes vond ik een plant die ik nodig had, smeerwortel, waar ik bladeren van plukte. Als laatste plukte ik ook bladeren van de plant duizendblad, die hier overal groeide. Toen liep ik weer terug naar de jongens, mijn waterzak meegrissend van onze kampeerplek. Ik knielde voor de jongens neer en keek de Zwarte aan en gaf hem het wilgentakje.
‘Kauw hier op, dit gaat niet prettig voelen,’ Ik goot wat water over zijn wond en veegde het bloed weg. Zo had ik goed zicht op de wond. Het was dan wel een schampschot geweest, maar de koningsschutters doopten hun pijlen in gif. Als de wond niet snel behandeld zou worden zou hij flink gaan etteren. Zonder er over na te willen denken veegde ik met mijn vingers de wond schoon met het water. De jongen grimaste. Daarna verpulverde ik de plantjes tussen mijn handen en strooide ze op de wond. Ik bond de wond stevig dicht met de berkenschors en scheurde een stuk van mijn groene mantel af om het geheel bij elkaar te binden. Deze behandeling duurde ongeveer tien minuten. De jongens hadden in die tijd niks meer gezegd. Ik waste mijn handen met het laatste beetje water en stond toen op. De jongens volgden mijn voorbeeld.
‘Dankje, ehm…’ stamelde de jongen. Hij eindigde zijn “zin” vragend, op zoek naar mijn naam.
‘Makiara. Ik ben Makiara. Dit hier is Mira.’ Ik knikte naar Mira, die instemmend gromde.
‘Dankjewel Makiara. Ik ben Durio Daelet. Mijn vriend Basil heb je al ontmoet.’ Grijnsde hij, doelend op zijn havik.
‘Ik ben Randio Ossin.’ Maakte de roodharige jongen de voorstelronde compleet. ‘Mijn vos heet Lihu.’
Ongemakkelijk lachte ik. Deze jongens hadden niet alleen gebonden dieren, ze waren ook totaal niet verbaasd nog iemand tegen te komen met een gebonden dier.
Laatst gewijzigd door Tesserell op 12 feb 2012 11:34, 1 keer totaal gewijzigd.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
‘Waarom ben je beschoten?’ vroeg ik Durio argwanend. Als hij een koningsschutter achter zich aan had, moest hij wel iets gedaan hebben om dat te verdienen. En iets ernstigs ook, kruimeldieven hadden nooit wat te vrezen van ze.
‘We liepen langs de rand van een dorp en de plaatselijke drost had ons al in de gaten. Hij heeft er direct een manschap van de koning bijgehaald. We zijn weg kunnen komen en hebben ze afgeschud.’ Vertelde Durio rustig.
Waarom? Zijn deze mensen dieven of moordenaars? Wat hebben ze gedaan om de koning tegen zich te krijgen?
Mijn ogen gingen heen en weer tussen de jongens en Mira. Mira had gelijk, wat ze ook gedaan hadden, het was vast niets goeds.
‘Waarom hebben jullie de koningkrijgers achter jullie aan?’ Ik was op mijn hoede. Langzaam bewoog mijn hand weer naar mijn rug zodat ik in één beweging mijn boog kon pakken en spannen. Durio en Randio keken elkaar aan met ongeruste blikken.
‘We zijn op de vlucht. Jullie niet dan?’ sprak Randio aarzelend.
Op de vlucht? Waarvoor dat?
‘Nee… Waarvoor zouden wij op de vlucht zijn?’ Ik keek de twee raar aan.
Er viel een stilte, voordat Randio voorzichtig aan zijn zin begon. ‘…Hoelang is het geleden dat jij in de bewoonde wereld bent geweest?’
Wat langer dan een halve maan.
‘Wat la-‘ begon ik Mira’s zin uit te spreken, maar Randio onderbrak me.
‘Wij kunnen Mira ook horen hoor.’
Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. Was dat mogelijk?
Het is waar. Ik kan mijn gedachten naar hun uitzenden, gek genoeg. Maar zoals ik nu doe, kan ik ook mijn gedachten alleen met jou delen.
‘O-oké…’ stamelde ik.
‘Je hebt het nieuws niet gehoord hè?’ vroeg Durio zachtjes.
Welk nieuws? Mira was me voor met vragen.
‘De koning heeft lucht gekregen van ons. Alle gebonden mensen en dieren worden weggevaagd.’
‘We liepen langs de rand van een dorp en de plaatselijke drost had ons al in de gaten. Hij heeft er direct een manschap van de koning bijgehaald. We zijn weg kunnen komen en hebben ze afgeschud.’ Vertelde Durio rustig.
Waarom? Zijn deze mensen dieven of moordenaars? Wat hebben ze gedaan om de koning tegen zich te krijgen?
Mijn ogen gingen heen en weer tussen de jongens en Mira. Mira had gelijk, wat ze ook gedaan hadden, het was vast niets goeds.
‘Waarom hebben jullie de koningkrijgers achter jullie aan?’ Ik was op mijn hoede. Langzaam bewoog mijn hand weer naar mijn rug zodat ik in één beweging mijn boog kon pakken en spannen. Durio en Randio keken elkaar aan met ongeruste blikken.
‘We zijn op de vlucht. Jullie niet dan?’ sprak Randio aarzelend.
Op de vlucht? Waarvoor dat?
‘Nee… Waarvoor zouden wij op de vlucht zijn?’ Ik keek de twee raar aan.
Er viel een stilte, voordat Randio voorzichtig aan zijn zin begon. ‘…Hoelang is het geleden dat jij in de bewoonde wereld bent geweest?’
Wat langer dan een halve maan.
‘Wat la-‘ begon ik Mira’s zin uit te spreken, maar Randio onderbrak me.
‘Wij kunnen Mira ook horen hoor.’
Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. Was dat mogelijk?
Het is waar. Ik kan mijn gedachten naar hun uitzenden, gek genoeg. Maar zoals ik nu doe, kan ik ook mijn gedachten alleen met jou delen.
‘O-oké…’ stamelde ik.
‘Je hebt het nieuws niet gehoord hè?’ vroeg Durio zachtjes.
Welk nieuws? Mira was me voor met vragen.
‘De koning heeft lucht gekregen van ons. Alle gebonden mensen en dieren worden weggevaagd.’
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Je fantasie in dit verhaal vind ik erg spannend en maakt me erg nieuwsgierig! Je bouwt de spanning goed op en ik wil graag verder lezen
Ga zo door!
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Huh wat lullig, wat een rot koning hej. 
Hoezo moeten alle gebonden mensen en dieren wegvagen. Ik wil meer weten hierover. Schrijf snel verder..
Jenna
Hoezo moeten alle gebonden mensen en dieren wegvagen. Ik wil meer weten hierover. Schrijf snel verder..Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Mira gromde luid. Waarom?!
Ik was het helemaal met haar eens. Wat hebben wij misdaan?!
'Er gaat een gerucht dat de koning het bevel heeft gevoerd uit wrok. Zijn zoon zou ook een gebonden dier hebben. Maar hij heeft het land verraden door over te lopen naar het Front, de rebellen die tegen de koning strijden. De koning is woedend en wil koste wat het kost zijn zoon dood hebben. En enkel en alleen omdat zijn zoon ook een gebonden dier heeft wil hij alle Gebondenen laten doden, want wanneer zij uitgeroeid zijn, is zijn zoon dat vast en zeker ook,' vertelde Durio zachtjes.
'Ik geloof dat het alleen maar een gerucht is, hoor.' Randio streek door zijn haar, hij vond het duidelijk onzin.
'O ja? En hoe verklaar je dan dat we in geen enkel dorp meer veilig zijn? Dat we voor onze eigen veiligheid moeten vluchten naar het Front?' Zijn metgezel snauwde de woorden naar hem.
'Voor mij is het normaal. Ik kan er niks aan doen dat jij maar een zielig burgertje bent dat nog nooit iets heeft gedaan waardoor hij in de problemen zou kunnen raken!'
Durio fronste. 'Wat heb jij dan gedaan waardoor je de mannen van de koning voor het begin van de Uitroeiing op je nek had?'
Randio wendde zijn blik van hem af en keek naar mij.
'Ik wil het er niet over hebben.'
Wie zijn deze jongens? Wat is er aan de hand Makiara? Zijn we niet langer veilig?
'Dus als ik het goed begrijp zijn wij onze levens niet meer zeker omdat de koning een kleinzielige wrok koestert op zijn zoon?' vroeg ik om duidelijkheid.
Bloedserieus knikte Durio. Randio lachte lichtjes. 'Ja. Lang leve de koning.'
'Je zei dat jullie voor jullie eigen veiligheid naar het Front gaan...' begon ik.
Randio knikte. 'We zijn onderweg naar het fort van het Front, zo'n halve maan lopen vanaf hier. Daar hebben we de meeste kans op een veilig onderkomen.'
'Als we al toegelaten worden.' voegde Durio pessimistisch eraan toe.
En wat doen wij? Als het waar is wat ze zeggen, kunnen we niet terug naar huis. Dan kunnen we beter ook naar het Front gaan.
Dat was waar. 'Waar kennen jullie elkaar eigenlijk van?' Die vraag schoot me ineens te binnen. Er waren vast niet heel veen Gebondenen, aangezien zij de eerste twee mensen waren die ik zag die net als ik waren. Dus de kans dat ze vrienden waren was niet zo heel groot. En broers waren ze al zeker niet, bedacht ik me, starend naar het vuurrode haar van Randio.
Randio lachte schaapachtig. 'Laten we zeggen dat we elkaar... tegen het lijf liepen...'
Durio lachte. 'Mooi verwoord.'
Ik hield mijn hoofd een beetje schuin. Alhoewel ik de twee maar rare jongens vond, intrigeerden ze me ook. Ze waren net als ik...
Dit is misschien je kans om meer over jezelf te weten te komen, Makiara. Stel je voor, in het Fort nog veel meer Gebondenen! Je zou informatie kunnen verzamelen.
Ik wist dat ze gelijk had. Maar als altijd, dat wilde ik niet graag toegeven. Ik zuchtte.
'Dus, kom je met ons mee?' vroeg Randio nuchter, alsof het overduidelijk was dat ik mee zou moeten gaan.
Ik zou nu weg moeten gaan zonder afscheid te kunnen nemen van mijn familie, geen nieuwe spullen kunnen inpakken, geen voorraden kunnen inslaan...
'Ja. Ik ga met jullie mee,' antwoordde ik. Randio lachte, Durio knikte. 'Maar, alleen als jullie me informatie over jullie vertellen. Kwaliteiten die nuttig kunnen zijn op reis. Ik zal jullie moeten vertrouwen, dan wil ik ook weten wie jullie zijn.'
Helemaal mee eens, ik zal Basil en Lihu eens aan een grondige inspectie onderwerpen.
Ik lachte. Arme dieren...
Ik was het helemaal met haar eens. Wat hebben wij misdaan?!
'Er gaat een gerucht dat de koning het bevel heeft gevoerd uit wrok. Zijn zoon zou ook een gebonden dier hebben. Maar hij heeft het land verraden door over te lopen naar het Front, de rebellen die tegen de koning strijden. De koning is woedend en wil koste wat het kost zijn zoon dood hebben. En enkel en alleen omdat zijn zoon ook een gebonden dier heeft wil hij alle Gebondenen laten doden, want wanneer zij uitgeroeid zijn, is zijn zoon dat vast en zeker ook,' vertelde Durio zachtjes.
'Ik geloof dat het alleen maar een gerucht is, hoor.' Randio streek door zijn haar, hij vond het duidelijk onzin.
'O ja? En hoe verklaar je dan dat we in geen enkel dorp meer veilig zijn? Dat we voor onze eigen veiligheid moeten vluchten naar het Front?' Zijn metgezel snauwde de woorden naar hem.
'Voor mij is het normaal. Ik kan er niks aan doen dat jij maar een zielig burgertje bent dat nog nooit iets heeft gedaan waardoor hij in de problemen zou kunnen raken!'
Durio fronste. 'Wat heb jij dan gedaan waardoor je de mannen van de koning voor het begin van de Uitroeiing op je nek had?'
Randio wendde zijn blik van hem af en keek naar mij.
'Ik wil het er niet over hebben.'
Wie zijn deze jongens? Wat is er aan de hand Makiara? Zijn we niet langer veilig?
'Dus als ik het goed begrijp zijn wij onze levens niet meer zeker omdat de koning een kleinzielige wrok koestert op zijn zoon?' vroeg ik om duidelijkheid.
Bloedserieus knikte Durio. Randio lachte lichtjes. 'Ja. Lang leve de koning.'
'Je zei dat jullie voor jullie eigen veiligheid naar het Front gaan...' begon ik.
Randio knikte. 'We zijn onderweg naar het fort van het Front, zo'n halve maan lopen vanaf hier. Daar hebben we de meeste kans op een veilig onderkomen.'
'Als we al toegelaten worden.' voegde Durio pessimistisch eraan toe.
En wat doen wij? Als het waar is wat ze zeggen, kunnen we niet terug naar huis. Dan kunnen we beter ook naar het Front gaan.
Dat was waar. 'Waar kennen jullie elkaar eigenlijk van?' Die vraag schoot me ineens te binnen. Er waren vast niet heel veen Gebondenen, aangezien zij de eerste twee mensen waren die ik zag die net als ik waren. Dus de kans dat ze vrienden waren was niet zo heel groot. En broers waren ze al zeker niet, bedacht ik me, starend naar het vuurrode haar van Randio.
Randio lachte schaapachtig. 'Laten we zeggen dat we elkaar... tegen het lijf liepen...'
Durio lachte. 'Mooi verwoord.'
Ik hield mijn hoofd een beetje schuin. Alhoewel ik de twee maar rare jongens vond, intrigeerden ze me ook. Ze waren net als ik...
Dit is misschien je kans om meer over jezelf te weten te komen, Makiara. Stel je voor, in het Fort nog veel meer Gebondenen! Je zou informatie kunnen verzamelen.
Ik wist dat ze gelijk had. Maar als altijd, dat wilde ik niet graag toegeven. Ik zuchtte.
'Dus, kom je met ons mee?' vroeg Randio nuchter, alsof het overduidelijk was dat ik mee zou moeten gaan.
Ik zou nu weg moeten gaan zonder afscheid te kunnen nemen van mijn familie, geen nieuwe spullen kunnen inpakken, geen voorraden kunnen inslaan...
'Ja. Ik ga met jullie mee,' antwoordde ik. Randio lachte, Durio knikte. 'Maar, alleen als jullie me informatie over jullie vertellen. Kwaliteiten die nuttig kunnen zijn op reis. Ik zal jullie moeten vertrouwen, dan wil ik ook weten wie jullie zijn.'
Helemaal mee eens, ik zal Basil en Lihu eens aan een grondige inspectie onderwerpen.
Ik lachte. Arme dieren...
Laatst gewijzigd door Tesserell op 12 feb 2012 11:39, 2 keer totaal gewijzigd.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Jejj nieuw stukje. Ben egt dol op jou verhaal. Eigenlijk ben ik ook een beetje jaloers, het lukt me niet om zoals jij te schrijven. Ik loop al vast na het eerste hoofstuk. Ga snel verder..
Jenna
Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Ik sprokkelde hout voor het vuur. We hadden de rest van de dag gelopen. In die tijd ben ik veel meer te weten gekomen over Randio en Durio. Nou, vooral over Durio. Hij is de zoon van een bakker. Toen hij zijn valk Basil tegenkwam was hij in het bos, wat speciale kruiden aan het zoeken. Zijn binding heeft hij geheim gehouden voor zijn familie, die het zelfs nu nog niet weet. Hij hoorde het nieuws toen zijn vader er met een klant over had. Durio luisterde het gesprek af en is heeft daarna zijn spullen gepakt en is het huis uit geglipt. Hij heeft een boog, maar een erg ervaren boogschutter is hij niet. Hij heeft dan wel weer een groot talent voor koken, waar Randio en ik natuurlijk erg blij om zijn.
Randio, aan de andere kant, wilde niet zoveel loslaten over zijn verleden. Ik kon er alleen uit opmaken dat hij zijn familie heeft verlaten en geleefd heeft van diefstal, misschien zelfs moord. Hij wilde ook niet vertellen hoe hij in hemelsnaam in de leer is gekomen bij een krijgsschool, waar hij ook het zwaard vandaan heeft. Hij moet wel een bedreven zwaardvechter zijn, krijger wordt je niet zomaar.
Ik zuchtte en gooide het laatste hoopje hout dat ik had verzameld op de vuurplaats. Randio knielde neer naast de plaats die we hadden gecreëerd door stenen in een kring te leggen met aanmaakhoutjes er in. Randio pakte vuurstenen uit zijn tas om het vuur aan te maken. Ik keek achter me. Durio stond in het bos naar boven te staren. Ik kon hem praktisch zien communiceren met Basil, die ik niet kon zien. Ik draaide me weer om toen ik Randio iets hoorde fluisteren. De aanmaakhoutjes vatten vlam op hetzelfde moment dat Randio in zijn vingers knipte. Mira ving mijn gedachten op.
Vreemd… Dat vuur ging absoluut niet vanzelf aan.
Ik ging wat dichter bij Randio zitten en keek hem aan. Zijn haar leek nog feller in het licht van het vuurtje, bijna alsof hij zelf in brand stond. Hij staarde in het vuur met zijn mooie groene ogen.
‘Heb je me iets niet verteld, Randio?’ vroeg ik hem fluisterend.
Hij keek op, grijnsde charmant en veegde een lok haar uit zijn gezicht.
‘Zoveel…’ fluisterde hij.
Randio, aan de andere kant, wilde niet zoveel loslaten over zijn verleden. Ik kon er alleen uit opmaken dat hij zijn familie heeft verlaten en geleefd heeft van diefstal, misschien zelfs moord. Hij wilde ook niet vertellen hoe hij in hemelsnaam in de leer is gekomen bij een krijgsschool, waar hij ook het zwaard vandaan heeft. Hij moet wel een bedreven zwaardvechter zijn, krijger wordt je niet zomaar.
Ik zuchtte en gooide het laatste hoopje hout dat ik had verzameld op de vuurplaats. Randio knielde neer naast de plaats die we hadden gecreëerd door stenen in een kring te leggen met aanmaakhoutjes er in. Randio pakte vuurstenen uit zijn tas om het vuur aan te maken. Ik keek achter me. Durio stond in het bos naar boven te staren. Ik kon hem praktisch zien communiceren met Basil, die ik niet kon zien. Ik draaide me weer om toen ik Randio iets hoorde fluisteren. De aanmaakhoutjes vatten vlam op hetzelfde moment dat Randio in zijn vingers knipte. Mira ving mijn gedachten op.
Vreemd… Dat vuur ging absoluut niet vanzelf aan.
Ik ging wat dichter bij Randio zitten en keek hem aan. Zijn haar leek nog feller in het licht van het vuurtje, bijna alsof hij zelf in brand stond. Hij staarde in het vuur met zijn mooie groene ogen.
‘Heb je me iets niet verteld, Randio?’ vroeg ik hem fluisterend.
Hij keek op, grijnsde charmant en veegde een lok haar uit zijn gezicht.
‘Zoveel…’ fluisterde hij.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Ik wilde je verhaal al even lezen, en toen zag ik dat je hem ook aangemeld had voor het tipp-ex team, daarom ben ik het maar gelijk gaan nakijken.
Je had gevraagd om inhoud, ik heb ook gelijk op de grammatica en het woordgebruik gelet.
De pezen van een pijl en boog zijn heel sterk, ( heb je wel eens met pijl en boog geschoten? )
Ik denk dat je beter kunt zeggen dat je eigen arm niet meer kracht, heeft dan dat de pees het niet kan houden, tenzij je HP natuurlijk heeel erg sterk is. Maar als dat het geval is, moet je dat benoemen in je verhaal, aangezien een lezer altijd in eerste instantie het beeld van een gewoon mens voor zich zou hebben.
Ik denk dat je uit deze uitspraak beestjes het beste kunt weghalen. Dan klopt hij beter.
Sperren is van elkaar af halen, Vleugels spreidt je uit, maar sper je niet open.
Koppie is nogal spreektaal, ik zou er gewoon kop van maken, of op zijn hoogstend kopje.
Hier ben je een hoofdletter vergeten.
'
Ie is ook spreektaal. Bij schrijven is het netter om gewoon hij te zeggen, tenzij je een dialoog schrijft, dan is spreektaal gebruiken niet erg.
Hier gebruik je dubbel en, de eerste kun je weglaten.
Om ook nog inhoudelijk te reageren. Dit is iets interessants wat je HP kan, daar mag je dan ook best wel iets meer nadruk op leggen, door het bijv. meer uit te schrijven. Het gevoel of misschien een beeld waar te geven. Gebruik je creatieviteit, zeg ik altijd maar.
En om toch nog even grammaticaal te zijn. Bij werd bben je de r vergeten.
de n kun je op twee manier neerzetten. een of 'n, maar niet gewoon n.
Dit is alles wat ik er tot nu toe over heb kunnen zeggen.
Je verhaal klinkt wel erg leuk. Ook heb je een vlotte schrijfstijl die lekker doorleest, je krijgt een duidelijk beeld bij het verhaal zonder dat je overdreven hoeft te beschrijven en dat is altijd een kunst voor de schrijver.
Van mij persoonlijk zou je nog wat creatiever met je verhaal mogen zijn, interessante en originele beeldspraak gebruiken.
Dit was de feedback op het eerste stukje. Maar ik ga zeker verder lezen. 
Je had gevraagd om inhoud, ik heb ook gelijk op de grammatica en het woordgebruik gelet.
Toen ik mijn arm niet verder naar achter kon doen, omdat ik de gespannen pees dan niet meer zou houden, keek ik nog eenmaal langs mijn linkerschouder.
De pezen van een pijl en boog zijn heel sterk, ( heb je wel eens met pijl en boog geschoten? )
Ik denk dat je beter kunt zeggen dat je eigen arm niet meer kracht, heeft dan dat de pees het niet kan houden, tenzij je HP natuurlijk heeel erg sterk is. Maar als dat het geval is, moet je dat benoemen in je verhaal, aangezien een lezer altijd in eerste instantie het beeld van een gewoon mens voor zich zou hebben.
Beestjes eten, en worden gegeten.
Ik denk dat je uit deze uitspraak beestjes het beste kunt weghalen. Dan klopt hij beter
. Zijn vleugels uitsperrend lukte het de roofvogel om overeind te komen en hij vloog naar een dicht bijzijnde, dikke tak
Sperren is van elkaar af halen, Vleugels spreidt je uit, maar sper je niet open.
De valk hield zijn koppie schuin.
Koppie is nogal spreektaal, ik zou er gewoon kop van maken, of op zijn hoogstend kopje.
‘Je hebt geluk gehad, er is niks.’ ik keek de valk boos aan.
Hier ben je een hoofdletter vergeten.
Plotseling klapte de valk zijn vleugels uit en vloog ie weg, dwars door het bladerplafond.
'
Ie is ook spreektaal. Bij schrijven is het netter om gewoon hij te zeggen, tenzij je een dialoog schrijft, dan is spreektaal gebruiken niet erg.
‘Ja, jij ook doei.’ mompelde ik, en ik draaide me weer om en liep tussen twee bomen door.
Hier gebruik je dubbel en, de eerste kun je weglaten.
Mira, kom... dacht ik. Ik concentreerde me, en liet mijn gedachte door de wijde omgeving stromen, op zoek naar Mira.
Niet veel later sprong er iets zwarts achter een boom tevoorschijn, en wierp zich op me. Krachtig wed ik omvergeduwd in de bladeren.
Om ook nog inhoudelijk te reageren. Dit is iets interessants wat je HP kan, daar mag je dan ook best wel iets meer nadruk op leggen, door het bijv. meer uit te schrijven. Het gevoel of misschien een beeld waar te geven. Gebruik je creatieviteit, zeg ik altijd maar
. En om toch nog even grammaticaal te zijn. Bij werd bben je de r vergeten.
Ik weet n goeie plek, volg mij maar!
de n kun je op twee manier neerzetten. een of 'n, maar niet gewoon n.
Dit is alles wat ik er tot nu toe over heb kunnen zeggen.
Je verhaal klinkt wel erg leuk. Ook heb je een vlotte schrijfstijl die lekker doorleest, je krijgt een duidelijk beeld bij het verhaal zonder dat je overdreven hoeft te beschrijven en dat is altijd een kunst voor de schrijver.
Van mij persoonlijk zou je nog wat creatiever met je verhaal mogen zijn, interessante en originele beeldspraak gebruiken.
Dit was de feedback op het eerste stukje
. Maar ik ga zeker verder lezen. Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Hey Teserell,
Toch nog gelukt om heel snel een stukje te plaatsen? Nou ik vind het in ieder geval een leuk stukje. Ik heb jammer genoeg geen fouten kunnen opmerken. Neej, haha grapje. Je begint er steeds beter in te worden om geen fouten te maken. Weet niet hoe je het vooral krijgt, maar ja das jouw geheimpje. Schrijf snel verder want wil weten hoe charmant Randio wel kan zijn. Misschien wordt het nog wel iets tussen Makeria en Randio. Wie weet....
Groetjes,
Jenna
Toch nog gelukt om heel snel een stukje te plaatsen? Nou ik vind het in ieder geval een leuk stukje. Ik heb jammer genoeg geen fouten kunnen opmerken. Neej, haha
grapje. Je begint er steeds beter in te worden om geen fouten te maken. Weet niet hoe je het vooral krijgt, maar ja das jouw geheimpje. Schrijf snel verder want wil weten hoe charmant Randio wel kan zijn. Misschien wordt het nog wel iets tussen Makeria en Randio. Wie weet.... Groetjes,
Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Makiara... Mira klonk afkeurend. Ik stamelde wat naar Randio en besloot dat ik hem eens goed in de gaten ging houden. Ik stond op en wandelde naar Durio, die nog steeds geconcentreerd naar het bladerdak staarde. Ik kuchte, om mijn aanwezigheid duidelijk te maken. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, schudde zijn hoofd en keek me aan. 'Hoi.' glimlachte hij.
'Hoi' lachte ik terug. Geen idee waar de vrolijkheid vandaan kwam, maar het deed me een beetje denken aan thuis.
'Wat doen we met eten vanavond?' vroeg ik hem.
Durio dacht even na. 'Ik stel voor dat Basil en jij gaan jagen. Hij zei net dat hij een kudde herten heeft gezien. En tja, jouw jaagkwaliteiten zijn beter dan de mijne.'
Daar had ik nog niet aan gedacht. Het zou wel raar zijn om met een dier van iemand anders te jagen.
'Oké...' zei ik. 'Maar ik weet niet hoe ik contact moet maken met Basil.'
'Geen probleem, Basil zoekt wel contact met jou. Loop maar deze kant uit.' Durio wees naar een opening tussen twee bomen.
Ik knikte, pakte mijn boog en koker met pijlen en liep de aangewezen kant uit. Ik ademde de natuurlucht diep in en dacht aan mijn vader. Ik zag een plant met bessen, die ik herkende als christoffelkruid. Ik glimlachte bij de herrinering van mijn ontmoeting met deze plant. Ik was zes jaar oud en holde voor mijn vader uit in de bossen. 'Kijk, papa, bessen!' riep ik verrukt toen ik de plant ontdekte. Ik griste een handvol bessen van de struik af en stopte ze in mijn mond. 'Nee!' schreewde mijn vader geschrokken en hij rende naar me toe. 'Spuug uit, Makiara, nu!' zei hij streng. Ik werd bang van zijn stem en spuugde de bessen snel uit. Papa gaf me zijn waterbuidel. 'Spoelen.' Beval hij. Ik spoelde drie keer voordat mijn vaders gezicht weer normaal stond, niet meer ongerust. 'Dat,' zei hij 'Dat is christoffelkruid. Het is giftig. Je mag het nooit meer eten, begrepen?' Ik knikte met grote ogen.
Vanaf dat moment heb ik het plantje nooit meer met een vinger aangeraakt.
Makiara, de herten zijn aan je rechterkant.
Die stem was niet van Mira. Het voelde heel raar, zo’n andere stem in je hoofd.
Basil? vroeg ik. Weinig andere opties. De stem deed me ook nogal denken aan Basil. Hij was zacht en wijs, die wijsheid had ik ook kunnen zien in zijn ogen.
Wie anders?
Ik lachte. Waar precies zei je dat de herten waren?
Aan je rechterkant. Er is er eentje van de groep afgedwaald. Het is een jong hert.
Ik bedankte Basil voor de informatie en liep voorzichtig naar rechts. Onderweg spande ik mijn boog.
Twintig meter voor je.
Ik sloop dichterbij. Tussen het hoge struikgewas kon ik het hert zien grazen. Ik maakte me klaar om te schieten. Als het hert zou omkijken zou het me zien en wegsprinten.
Schiet!
Ik schoot de pijl af.
'Hoi' lachte ik terug. Geen idee waar de vrolijkheid vandaan kwam, maar het deed me een beetje denken aan thuis.
'Wat doen we met eten vanavond?' vroeg ik hem.
Durio dacht even na. 'Ik stel voor dat Basil en jij gaan jagen. Hij zei net dat hij een kudde herten heeft gezien. En tja, jouw jaagkwaliteiten zijn beter dan de mijne.'
Daar had ik nog niet aan gedacht. Het zou wel raar zijn om met een dier van iemand anders te jagen.
'Oké...' zei ik. 'Maar ik weet niet hoe ik contact moet maken met Basil.'
'Geen probleem, Basil zoekt wel contact met jou. Loop maar deze kant uit.' Durio wees naar een opening tussen twee bomen.
Ik knikte, pakte mijn boog en koker met pijlen en liep de aangewezen kant uit. Ik ademde de natuurlucht diep in en dacht aan mijn vader. Ik zag een plant met bessen, die ik herkende als christoffelkruid. Ik glimlachte bij de herrinering van mijn ontmoeting met deze plant. Ik was zes jaar oud en holde voor mijn vader uit in de bossen. 'Kijk, papa, bessen!' riep ik verrukt toen ik de plant ontdekte. Ik griste een handvol bessen van de struik af en stopte ze in mijn mond. 'Nee!' schreewde mijn vader geschrokken en hij rende naar me toe. 'Spuug uit, Makiara, nu!' zei hij streng. Ik werd bang van zijn stem en spuugde de bessen snel uit. Papa gaf me zijn waterbuidel. 'Spoelen.' Beval hij. Ik spoelde drie keer voordat mijn vaders gezicht weer normaal stond, niet meer ongerust. 'Dat,' zei hij 'Dat is christoffelkruid. Het is giftig. Je mag het nooit meer eten, begrepen?' Ik knikte met grote ogen.
Vanaf dat moment heb ik het plantje nooit meer met een vinger aangeraakt.
Makiara, de herten zijn aan je rechterkant.
Die stem was niet van Mira. Het voelde heel raar, zo’n andere stem in je hoofd.
Basil? vroeg ik. Weinig andere opties. De stem deed me ook nogal denken aan Basil. Hij was zacht en wijs, die wijsheid had ik ook kunnen zien in zijn ogen.
Wie anders?
Ik lachte. Waar precies zei je dat de herten waren?
Aan je rechterkant. Er is er eentje van de groep afgedwaald. Het is een jong hert.
Ik bedankte Basil voor de informatie en liep voorzichtig naar rechts. Onderweg spande ik mijn boog.
Twintig meter voor je.
Ik sloop dichterbij. Tussen het hoge struikgewas kon ik het hert zien grazen. Ik maakte me klaar om te schieten. Als het hert zou omkijken zou het me zien en wegsprinten.
Schiet!
Ik schoot de pijl af.
Laatst gewijzigd door Tesserell op 12 feb 2012 11:43, 1 keer totaal gewijzigd.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
We aten in stilte, allen starend in het vuur. De maan stond hoog aan de hemel, sikkelvormig. Ik dacht na over thuis. Ik was al een halve maan weg, maar nu zou ik niet weten hoe veel langer ik nog weg bleef. Als het waar is wat de jongens zeiden, kon ik voorlopig niet meer terug... Ik zou het gaan missen. Elke keer dat ik op reis was geweest, om te jagen, of gewoon lang wegbleef had ik tenminste een plaats waar ik naar terug kon keren. Als ik nu terug naar huis zou gaan zou ik mijn familie in gevaar brengen. Iedereen in het dorp wist dat ik Gebonden was, en iedereen had er vrede mee. Maar als er krijgers naar het dorp toe zouden komen en informatie vroegen over mij zou iedereen ze regelrecht naar de boerderij sturen. Naar mijn ouders, broer en zus. Ik verslikte me en begon te hoesten. Randio lachte en klopte me op mijn rug.
'Stik voorzichtig, oké?' grijnsde hij. Durio glimlachte.
Ik kreeg mijn adem weer terug en lachte naar Randio. Weer viel het me op hoe fel zijn haar eruitzag in het licht van het vuur.
Durio stond op. 'Basil en ik nemen de eerste wacht. Daarna Randio, en dan jij, Makiara.' deelde hij mee.
Ik keek Randio aan. Hij haalde zijn schouders op en legde zijn tas onder zijn hoofd, als kussen.
'Slaap lekker, Makiara,' fluisterde hij. 'Mogen de Goden over je waken.'
'Slaap zacht.' mompelde ik, naar Randio verbaal en in gedachten naar Mira. Ik legde mijn hoofd op wat mos en sloeg mijn groene mantel over me heen. Zo viel ik in een dromeloze slaap.
'Makiara. Makiara. Wordt wakker.' Hoorde ik. Langzaam opende ik mijn ogen en zag het gezicht van Randio boven me. Geen onprettige manier om wakker te worden.
'Hmmmm...' Wist ik uit te brengen. 'Wat is er?'
Randio lachte. 'Derde wacht begint, jij dus.'
O ja. Wachten. Toen ik nog alleen met Mira reisde hielden we nooit wachten. Maarja, het grootste gevaar toen was ook de kans dat je werd besnuffeld door een hert.
Ik kwam overeind en woelde met mijn hand door mijn haar. 'Ja...' zei ik slaapdronken.
Randio kwam naast me zitten en we staarden beiden weer in het kampvuur. Er viel een diepe stilte, maar geen onprettige stilte. De stilte was warm en vriendelijk. Ik keek naast me, en zag dat Randio ook naar mij keek.
'Moet jij dan niet nu gaan slapen?' vroeg ik hem.
Hij draaide zijn blik en keek weer in het vuur. 'Waarschijnlijk wel.'
Ik keek hem onderzoekend aan.
'Weetje, op een avond als deze heb ik Lihu ontmoet.' Er trok een lachje om zijn lippen. 'Ik was in het bos aan het overnachten, totdat ik wakker werd van een vreemd geluid. Ik schoot overeind en zag een jong vosje bij mijn kampvuur staan. Hij leek niet bang, eerder rustig. Hij kwam naar me toe en snuffelde aan mijn hand en toen...'
'Toen kon je hem horen.' Maakte ik zijn zin af.
Hij keek me weer aan. 'Ja. Ik had me nog nooit beter gevoeld.'
'Stik voorzichtig, oké?' grijnsde hij. Durio glimlachte.
Ik kreeg mijn adem weer terug en lachte naar Randio. Weer viel het me op hoe fel zijn haar eruitzag in het licht van het vuur.
Durio stond op. 'Basil en ik nemen de eerste wacht. Daarna Randio, en dan jij, Makiara.' deelde hij mee.
Ik keek Randio aan. Hij haalde zijn schouders op en legde zijn tas onder zijn hoofd, als kussen.
'Slaap lekker, Makiara,' fluisterde hij. 'Mogen de Goden over je waken.'
'Slaap zacht.' mompelde ik, naar Randio verbaal en in gedachten naar Mira. Ik legde mijn hoofd op wat mos en sloeg mijn groene mantel over me heen. Zo viel ik in een dromeloze slaap.
'Makiara. Makiara. Wordt wakker.' Hoorde ik. Langzaam opende ik mijn ogen en zag het gezicht van Randio boven me. Geen onprettige manier om wakker te worden.
'Hmmmm...' Wist ik uit te brengen. 'Wat is er?'
Randio lachte. 'Derde wacht begint, jij dus.'
O ja. Wachten. Toen ik nog alleen met Mira reisde hielden we nooit wachten. Maarja, het grootste gevaar toen was ook de kans dat je werd besnuffeld door een hert.
Ik kwam overeind en woelde met mijn hand door mijn haar. 'Ja...' zei ik slaapdronken.
Randio kwam naast me zitten en we staarden beiden weer in het kampvuur. Er viel een diepe stilte, maar geen onprettige stilte. De stilte was warm en vriendelijk. Ik keek naast me, en zag dat Randio ook naar mij keek.
'Moet jij dan niet nu gaan slapen?' vroeg ik hem.
Hij draaide zijn blik en keek weer in het vuur. 'Waarschijnlijk wel.'
Ik keek hem onderzoekend aan.
'Weetje, op een avond als deze heb ik Lihu ontmoet.' Er trok een lachje om zijn lippen. 'Ik was in het bos aan het overnachten, totdat ik wakker werd van een vreemd geluid. Ik schoot overeind en zag een jong vosje bij mijn kampvuur staan. Hij leek niet bang, eerder rustig. Hij kwam naar me toe en snuffelde aan mijn hand en toen...'
'Toen kon je hem horen.' Maakte ik zijn zin af.
Hij keek me weer aan. 'Ja. Ik had me nog nooit beter gevoeld.'
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Ik kon me helemaal vinden in zijn woorden. Mira maakte mij compleet. Ik glimlachte naar Randio. Het was zo bijzonder om iemand tegen te komen die dezelfde gebeurtenis had meegemaakt. Ik vond het erg fijn om te weten dat ik niet alleen was. Er zijn er meer.
'Ga slapen, Randio. Morgen wordt weer een lange dag.' zei ik zachtjes. Ik genoot van zijn gezelschap, maar we wisten beiden dat hij beter kon gaan slapen. Als je een lange reis maakt heb je je slaap hard nodig. En morgen moesten we weer de nodige afstand afleggen.
Hij keek me aan. 'Je zal wel gelijk hebben.' Hij ging liggen, spreidde zijn mantel over zijn lichaam uit en mompelde iets wat waarschijnlijk een nachtgroet was.
Ik keek naar het vuur en besloot dat er nog wel wat hout op kon. Met moeite stond ik op, verkrampt van het liggen en zitten. Ik liep wat rond en verzamelde takken, nadenkend over wat de volgende dag zou brengen.
4.
'We kunnen hier even rusten.' zei Durio. 'Daar is een ondiepe rivier, waar we ons kunnen wassen. Makiara, jij kan eerst gaan, Randio en ik maken een rustplaats verderop, deze kant op.' Hij wees een richting op.
Onwillekeurig bloosde ik. Ik had niet gedacht aan zo'n soort privacyvoorzieningen. 'O-oké...' stamelde ik.
Randio en Durio liepen weg in de aangewezen richting en ik legde wat ongemakkelijk mijn spullen neer. Ik kleede me uit op mijn broekje en de stof waarmee mijn borsten ingewikkeld waren voor ondersteuning na. Voorzichtig waadde ik me in de koude stroming. Ik voelde de gepoleiste stenen onder mijn voeten en genoot van het gevoel van de stroming tegen mijn benen. Ik waste me met het koude water, goot het over mijn hoofd tot mijn normaal golvende haar stijl langs mijn rug viel.
Makiara. Er zijn mensen, niet ver hier vandaan.
'Wat?!' riep ik geschrokken uit.
Ze volgen jullie.
'Ga slapen, Randio. Morgen wordt weer een lange dag.' zei ik zachtjes. Ik genoot van zijn gezelschap, maar we wisten beiden dat hij beter kon gaan slapen. Als je een lange reis maakt heb je je slaap hard nodig. En morgen moesten we weer de nodige afstand afleggen.
Hij keek me aan. 'Je zal wel gelijk hebben.' Hij ging liggen, spreidde zijn mantel over zijn lichaam uit en mompelde iets wat waarschijnlijk een nachtgroet was.
Ik keek naar het vuur en besloot dat er nog wel wat hout op kon. Met moeite stond ik op, verkrampt van het liggen en zitten. Ik liep wat rond en verzamelde takken, nadenkend over wat de volgende dag zou brengen.
4.
'We kunnen hier even rusten.' zei Durio. 'Daar is een ondiepe rivier, waar we ons kunnen wassen. Makiara, jij kan eerst gaan, Randio en ik maken een rustplaats verderop, deze kant op.' Hij wees een richting op.
Onwillekeurig bloosde ik. Ik had niet gedacht aan zo'n soort privacyvoorzieningen. 'O-oké...' stamelde ik.
Randio en Durio liepen weg in de aangewezen richting en ik legde wat ongemakkelijk mijn spullen neer. Ik kleede me uit op mijn broekje en de stof waarmee mijn borsten ingewikkeld waren voor ondersteuning na. Voorzichtig waadde ik me in de koude stroming. Ik voelde de gepoleiste stenen onder mijn voeten en genoot van het gevoel van de stroming tegen mijn benen. Ik waste me met het koude water, goot het over mijn hoofd tot mijn normaal golvende haar stijl langs mijn rug viel.
Makiara. Er zijn mensen, niet ver hier vandaan.
'Wat?!' riep ik geschrokken uit.
Ze volgen jullie.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Ze volgen jullie.
'Je moet Randio en Durio waarschuwen!'
Kan niet, ik kan alleen met ze communiceren als ik ze kan zien! Ik ben nu veel verder weg dan jij. Jij moet ze waarschuwen!
'Wie zijn het eigenlijk?' vroeg ik gehaast. Ik struikelde en viel bijna toen ik zo snel mogelijk de rivier uit probeerde te komen.Geen tijd om me aan te kleden, ik moest direct Randio en Durio waarschuwen. Wel pakte ik haastig mijn mantel en sloeg hem tijdens het rennen zo goed mogelijk om me heen.
Koningskrijgers.
Daar was ik al bang voor. Ik griste mijn keren mee en sprintte de richting uit die Durio had aangewezen. Gelukkig was de bodem van zacht mos waardoor ik makkelijk kon rennen. Daardoor vond de twee al snel, zittend onder een boom. Ze keken op toen ik kwam aangerend. Randio keek op, zette grote ogen op, werd knalrood en keek snel weg. Durio hield zich groot. 'Wat is er?' vroeg hij.
'Mira...Krijgers...' stamelde ik. Ik haalde diep adem en stootte mijn volgende zin in één keer uit. 'Mira zei toen ik me stond te wassen in de rivier dat koningskrijgers ons volgden en dat ze dichbij zijn en ze kon jullie niet waarschuwen want ze kan jullie niet zien en ik denk dat we weg moeten!' Ik hapte naar lucht.
Randio stamelde wat en werd nog roder toen hij even opkeek. Durio, daarentegen, sprong op en vroeg hoe ver ze weg waren. Ik vroeg het op mijn beurt aan Mira, die zei dat het zo'n halve dag reizen was. Dat herhaalde ik voor de jongens. Durio knikte voor zichzelf en liep naar het vuur. 'Oké,' zei hij. 'We vertrekken zo snel mogelijk en veranderen onze route. Als we omlopen en zigzaggen raken ze ons misschien kwijt. Daarnaast lopen we vannacht door, we rusten maar 3 uur. Jij kunt je nu het best gaan omkleden, we breken nu het kamp op. Randio, maak het vuur uit, Makiara, schiet op, help me als je klaar bent met inpakken.' Bij zijn laatste woorden was hij al verwoed bezig spullen bij elkaar te zoeken.
Ik knikte, realiseerde me toen pas dat ik nogal schamel gekleed was en probeerde me zo goed mogelijk te bedekken terwijl ook mijn gezicht rood werd.
Durio liep naar Randio en berispte hem op zijn gedrag, alsof hij een klein jongetje was. 'Stel je niet zo aan, man.'
Randio zei iets wat ik niet kon horen, ik was druk bezig mijn broek over mijn halfnatte benen omhoog te trekken.
Toen ik alles zo goed als aan had hielp ik de gehaaste Durio met het inpakken
Ik kom eraan.
Ik ging naar Durio toe, mijn gezicht was nog steeds rood. Ik hielp met het opbreken van het kamp en na een tijdje was mijn zelfvertrouwen weer terug en keek ik Randio aan. Hij keek me aan, draaide zijn blik weg maar keek me toen toch aan, alsof hij eerst niet durfde, maar daarna wel.
Ik lachte naar hem, alsof het me niet was opgevallen dat hij had gebloosd. Ik vond het eigenlijk wel schattig.
‘Kom op, geen tijd…’ Durio bromde wat terwijl hij haastig de laatste spullen in de draagzakken smeet.
'Je moet Randio en Durio waarschuwen!'
Kan niet, ik kan alleen met ze communiceren als ik ze kan zien! Ik ben nu veel verder weg dan jij. Jij moet ze waarschuwen!
'Wie zijn het eigenlijk?' vroeg ik gehaast. Ik struikelde en viel bijna toen ik zo snel mogelijk de rivier uit probeerde te komen.Geen tijd om me aan te kleden, ik moest direct Randio en Durio waarschuwen. Wel pakte ik haastig mijn mantel en sloeg hem tijdens het rennen zo goed mogelijk om me heen.
Koningskrijgers.
Daar was ik al bang voor. Ik griste mijn keren mee en sprintte de richting uit die Durio had aangewezen. Gelukkig was de bodem van zacht mos waardoor ik makkelijk kon rennen. Daardoor vond de twee al snel, zittend onder een boom. Ze keken op toen ik kwam aangerend. Randio keek op, zette grote ogen op, werd knalrood en keek snel weg. Durio hield zich groot. 'Wat is er?' vroeg hij.
'Mira...Krijgers...' stamelde ik. Ik haalde diep adem en stootte mijn volgende zin in één keer uit. 'Mira zei toen ik me stond te wassen in de rivier dat koningskrijgers ons volgden en dat ze dichbij zijn en ze kon jullie niet waarschuwen want ze kan jullie niet zien en ik denk dat we weg moeten!' Ik hapte naar lucht.
Randio stamelde wat en werd nog roder toen hij even opkeek. Durio, daarentegen, sprong op en vroeg hoe ver ze weg waren. Ik vroeg het op mijn beurt aan Mira, die zei dat het zo'n halve dag reizen was. Dat herhaalde ik voor de jongens. Durio knikte voor zichzelf en liep naar het vuur. 'Oké,' zei hij. 'We vertrekken zo snel mogelijk en veranderen onze route. Als we omlopen en zigzaggen raken ze ons misschien kwijt. Daarnaast lopen we vannacht door, we rusten maar 3 uur. Jij kunt je nu het best gaan omkleden, we breken nu het kamp op. Randio, maak het vuur uit, Makiara, schiet op, help me als je klaar bent met inpakken.' Bij zijn laatste woorden was hij al verwoed bezig spullen bij elkaar te zoeken.
Ik knikte, realiseerde me toen pas dat ik nogal schamel gekleed was en probeerde me zo goed mogelijk te bedekken terwijl ook mijn gezicht rood werd.
Durio liep naar Randio en berispte hem op zijn gedrag, alsof hij een klein jongetje was. 'Stel je niet zo aan, man.'
Randio zei iets wat ik niet kon horen, ik was druk bezig mijn broek over mijn halfnatte benen omhoog te trekken.
Toen ik alles zo goed als aan had hielp ik de gehaaste Durio met het inpakken
Ik kom eraan.
Ik ging naar Durio toe, mijn gezicht was nog steeds rood. Ik hielp met het opbreken van het kamp en na een tijdje was mijn zelfvertrouwen weer terug en keek ik Randio aan. Hij keek me aan, draaide zijn blik weg maar keek me toen toch aan, alsof hij eerst niet durfde, maar daarna wel.
Ik lachte naar hem, alsof het me niet was opgevallen dat hij had gebloosd. Ik vond het eigenlijk wel schattig.
‘Kom op, geen tijd…’ Durio bromde wat terwijl hij haastig de laatste spullen in de draagzakken smeet.
Laatst gewijzigd door Tesserell op 12 feb 2012 11:55, 1 keer totaal gewijzigd.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
-
Tijgerlelie
- Tipp-Ex team
- Berichten: 362
- Lid geworden op: 20 dec 2011 13:25
Hey Tesserell,
Ik ben even drie posts hiervoor ingevallen en ik dacht, als ik het echt niet kan volgens schakel ik wel terug. Je schrijfstijl is heel prettig, het leest vlot weg en de dialogen zijn heel natuurlijk. Als snel worden het echte mensen. De karakters van de verschillende personen spreken nog niet echt maar daar is nog tijd voor. Probeer daar wel nu al actief aan te werken. Wie van hen reageert op alles het chagrijnigste? Wie is de eeuwige zonneschijn? Wie kan ontzettend uit zijn slof schieten? Ik heb zo snel geen fouten aangetroffen terwijl ik daar normaal toch fel op ben! Geen onmogelijke zinnen, vreemde woorden, knap hoor.
Ondanks dat het fantastisch weg leest heb ik toch een opmerking. Naar mijn idee kan het wel wat korter hier en daar. Ik heb even de allereerste post gescand en daar is ze ook op jacht. Moet het ritueel hier nog een keer zo uitgediept worden? Ook het laatste stuk, als ze ontzettend gestrest en gehaast moet zijn komt het niet zo over. Het komt over alsof ze redelijk kalm uit de rivier komt stappen en rustig overlegt over het een en ander, vervolgens de tijd neemt om zich aan te kleden en op te breken. Als ze op de vlucht zijn zou ik proberen het ook zo stressvol en snel te omschrijven. Laat haar zich al hinkend en vertellend aankleden terwijl de mannen direct koortsachtig alles bij elkaar rapen. Laat ze het plan om de nacht door te lopen bedenken terwijl ze in hoog tempo de spullen in draagzakken smijten. Snap je een beetje wat ik bedoel? Hoe moeilijk het ook is als je zulke lekkere stukken schrijft, ik heb het idee dat er hier en daar wat meer vaart in kan zitten.
De band met haar dier, en het illegale daarvan, doet me denken aan 'de zienerstrilogie' van Robin Hobb, ken je die? Daar werkt het ongeveer hetzelfde. De binding tussen jouw speciale dier en jezelf is daar een verboden vorm van magie hoewel zo in vergetelheid geraakt dat er nauwelijks nog actief jacht op die mensen gemaakt wordt. Ik ben benieuwd in hoeveel opzichten jouw verhaal gaat afwijken van dat van haar! De band tussen mens en dier vind ik altijd erg interessant.
Ga vooral zo door! Groetjes,
Tijgerlelie
Ik ben even drie posts hiervoor ingevallen en ik dacht, als ik het echt niet kan volgens schakel ik wel terug. Je schrijfstijl is heel prettig, het leest vlot weg en de dialogen zijn heel natuurlijk. Als snel worden het echte mensen. De karakters van de verschillende personen spreken nog niet echt maar daar is nog tijd voor. Probeer daar wel nu al actief aan te werken. Wie van hen reageert op alles het chagrijnigste? Wie is de eeuwige zonneschijn? Wie kan ontzettend uit zijn slof schieten? Ik heb zo snel geen fouten aangetroffen terwijl ik daar normaal toch fel op ben! Geen onmogelijke zinnen, vreemde woorden, knap hoor.
Ondanks dat het fantastisch weg leest heb ik toch een opmerking. Naar mijn idee kan het wel wat korter hier en daar. Ik heb even de allereerste post gescand en daar is ze ook op jacht. Moet het ritueel hier nog een keer zo uitgediept worden? Ook het laatste stuk, als ze ontzettend gestrest en gehaast moet zijn komt het niet zo over. Het komt over alsof ze redelijk kalm uit de rivier komt stappen en rustig overlegt over het een en ander, vervolgens de tijd neemt om zich aan te kleden en op te breken. Als ze op de vlucht zijn zou ik proberen het ook zo stressvol en snel te omschrijven. Laat haar zich al hinkend en vertellend aankleden terwijl de mannen direct koortsachtig alles bij elkaar rapen. Laat ze het plan om de nacht door te lopen bedenken terwijl ze in hoog tempo de spullen in draagzakken smijten. Snap je een beetje wat ik bedoel? Hoe moeilijk het ook is als je zulke lekkere stukken schrijft, ik heb het idee dat er hier en daar wat meer vaart in kan zitten.
De band met haar dier, en het illegale daarvan, doet me denken aan 'de zienerstrilogie' van Robin Hobb, ken je die? Daar werkt het ongeveer hetzelfde. De binding tussen jouw speciale dier en jezelf is daar een verboden vorm van magie hoewel zo in vergetelheid geraakt dat er nauwelijks nog actief jacht op die mensen gemaakt wordt. Ik ben benieuwd in hoeveel opzichten jouw verhaal gaat afwijken van dat van haar! De band tussen mens en dier vind ik altijd erg interessant.
Ga vooral zo door! Groetjes,
Tijgerlelie
@Tijgerlelie
Dankje voor je advies! Ik probeer nu het karakter van de personages wat duidelijker te maken en ik zal nog eens kijken naar het jaaggedeelte. Je zei ook dat het kamp opbreken en zo geen vaart heeft. Daar geef ik je gelijk in, maar mijn bedoeling was meer om Durio (wiens karakter ik probeer te bestempelen met "de verstandige") rustig zou blijven en snel een plan zou smeden. Er zat ook geen noodvaart achter het opbreken, alleen bij het waarschuwen. Daar zal ik dan ook nog naar kijken.
Ik ken de zienerstrilogie niet, ik heb ooit wel een keer een boek over draken gelezen, van Robin Hobb, of is dat toevallig die trilogie? Dat boek heb ik trouwens niet eens uitgelezen, ik had het geleend en moest het terugbrengen voor ik het uit had.
Dank je wel,
Tessa
Dankje voor je advies! Ik probeer nu het karakter van de personages wat duidelijker te maken en ik zal nog eens kijken naar het jaaggedeelte. Je zei ook dat het kamp opbreken en zo geen vaart heeft. Daar geef ik je gelijk in, maar mijn bedoeling was meer om Durio (wiens karakter ik probeer te bestempelen met "de verstandige") rustig zou blijven en snel een plan zou smeden. Er zat ook geen noodvaart achter het opbreken, alleen bij het waarschuwen. Daar zal ik dan ook nog naar kijken.
Ik ken de zienerstrilogie niet, ik heb ooit wel een keer een boek over draken gelezen, van Robin Hobb, of is dat toevallig die trilogie? Dat boek heb ik trouwens niet eens uitgelezen, ik had het geleend en moest het terugbrengen voor ik het uit had.
Dank je wel,
Tessa
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Haha, dat stukje met dat Randio verlegen werd vond ik egt zo sgattig. Egt zowiezo, bijna alle jongens die rood zijn zijn sgattig. (bijna allemaal dan)..Ik vond dit egt geniaal, egt ik kan egt niet genoeg krijgen van jouw verhaal. Wil meer, kan niey zonder. Schrijf snel verder
XxJenna
Schrijf snel verder XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
-
Tijgerlelie
- Tipp-Ex team
- Berichten: 362
- Lid geworden op: 20 dec 2011 13:25
Maar ze worden achtervolgd en gaan de hele nacht doormacheren! Dan lijkt het me sterk als je op je dooie akkertje even een rustig uurtje gaat staan inpakkenTesserell schreef:@Tijgerlelie
maar mijn bedoeling was meer om Durio (wiens karakter ik probeer te bestempelen met "de verstandige") rustig zou blijven en snel een plan zou smeden. Er zat ook geen noodvaart achter het opbreken, alleen bij het waarschuwen.
Je kunt er ook een doelgerichte vaart achter zetten in plaats van totale paniek. Laat Durio dan de taken snel verdelen ofzo.[/quote]Ik ken de zienerstrilogie niet, ik heb ooit wel een keer een boek over draken gelezen, van Robin Hobb, of is dat toevallig die trilogie? [/quote]
Zonde, wat een prachtige boeken zijn het en wat weeft ze al haar werelden knap door elkaar! De draken is ook van Hobb inderdaad maar andere trilogie. De boeken van de levende schepen en de reeks van de wilde regenlanden zijn werkelijk prachtig. Met de draken is de wilde regenlanden reeks denk ik. Die is een stuk cooler als je de levende schepen gelezen hebt, die hoort er eigenlijk wel voor. Ik heb diep respect voor haar vertelkunst en fantasie. Maargoed, daar hebben we het hier niet over
Als je die trilogie nog niet gelezen hebt, vooral niet doen! Dan ga je misschien onbewust dezelfde kant op denken, nu ben je nog lekker onbesmet zegmaar
Ben benieuwd naar het vervolg hoor!-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Pfoe, jij post vaak! Ik zou je eigenlijk willen vragen om dat te verminderen naar 1 keer per twee dagen, dan kan ik het namelijk ook nog volgen en dan heb je nog een voorraadje als je een keer geen tijd hebt om te schrijven of geen zin/inspiratie. Regelmatig posten werkt namelijk een stuk beter dan 10 dagen lang achter elkaar en dan twee maanden niks meer
Omdat mijn vorige post zo lang geleden is, pik ik er een paar stukjes uit die voor mijn gevoel niet klopten of wat beter/uitgebreider hadden gekund^^
Maar waarom ik dit stukje er eigenlijk uit heb gepikt, is dat ik het een beetje vreemd vindt dat Makiara de jongens zomaar helpt. Zeker omdat hij een koningschutter achter zich aan heeft gekregen, wat, volgens mij, niet echt positief is. Of je moet met een goede reden komen dat ze hem meteen helpt, maar ik denk dat het beter helpt als je Makiara eerder wat argwanend laat doen dan als ze de wond al heeft verschoond. Maakt het wat realistischer
Je zet hier wat plantjes neer, heel begrijpelijk, is lekker makkelijk en iedereen weet wat je bedoelt. MAar ik denk dat het je verhaal wat meer diepgang kan geven als je de plantjes ook bij naam noemt. Op internet zijn genoeg sites te vinden over de werking van kruiden (ben zelf ook op zoek geweest), maar als je niks kunt vinden, kun je natuurlijk altijd zelf iets verzinnen fantasy is wat dat betreft echt ideaal haha ^^
We gooien er weer een voorbeeldje in^^
"Weet je, daar heb ik echt geen zin in." Anna sloeg haar benen over elkaar heen en wendde zich af.
Pieter snoof laatdunkend. "Ja, dat zou ik ook zeggen. Lekker hoor, laat je mij al het werk doen.
Ze keek hem vernietigend over haar schouder aan. "Hou je kop, je weet best dat dat niet klopt."
"Ehe," hij trok zijn wenkbrauwen op, "natuurlijk. Ben je wel lekker in je hoofd?"
"Hou je kop! Oh, ik heb genoeg van je!"
Anna schoof haar stoel naar achteren en beende het lokaal uit. Pieter keek haar hoofdschuddend na. "Stom mens," mompelde hij.
Hm, 's nachts komen er geen aardige gesprekken in me op haha xD maar goed, hopelijk snap je mijn punt
En dat was mijn feedback voor vandaag(: pfoe, en nu ga ik slapen, mag ook wel eens haha xD ik sta nog steeds achter mijn eerdere reactie, lekker makkelijke schrijfstijl, goede details, je beschrijft je personen goed en ook nog even tussendoor om eraan te herinneren hoe ze eruit zien. Altijd fijn om dat te lezen^^ ja, dat was het weer. Ik ben heel erg benieuwd naar wat er verder gebeurd en hoop eigenlijk stiekem dat er een andere reden is dat de koning achter gebonden aanziet^^ ach, ik lees het vanzelf wel
en dan heb je nog een voorraadje als je een keer geen tijd hebt om te schrijven of geen zin/inspiratie. Regelmatig posten werkt namelijk een stuk beter dan 10 dagen lang achter elkaar en dan twee maanden niks meer Omdat mijn vorige post zo lang geleden is, pik ik er een paar stukjes uit die voor mijn gevoel niet klopten of wat beter/uitgebreider hadden gekund^^
Hier heb je het eerst over dat de zwarte de pijl uit de wond heeft getrokken, terwijl je later zegt dat het maar een schampschot is. Dat klopt niet helemaalMira en ik gingen direct in aanvalsmode. Ik pakte mijn boog en spande hem, terwijl Mira naar ze blies en brulde.
‘Wapens neer,’ zei ik helder.
Ik had ze in mijn vizier, daardoor merkte ik iets vreemds op. De zwartharige jongen hinkte en leek moeite te hebben met al zijn bewegingen.
Hij is gewond, Makiara.
Fronsend keek ik toe hoe de jongens hun wapens op de grond legden. Langzaam liep ik dichterbij totdat ik voor ze stond. De roodharige jongen keek me nieuwsgierig en geïnteresseerd aan.
‘Jij bent ook gebonden,’ zei hij. Mijn groene ogen ontmoetten de zijne en even kwam hij mij bekend voor. Zijn uitspraak negerend knikte ik naar de andere jongen. ‘Je bent gewond,’ zei ik zachtjes. Ik liet mijn boog zakken en borg mijn pijl weer op in de koker en hing mijn boog weer over mijn schouder. ‘Hij is geraakt door een boogschutter van de koning,’ zei de Rooie.
Mira gromde. Waardoor heeft hij een koningsschutter achter zich aan gekregen?
‘Wat hebben jullie met de wond gedaan?’ vroeg ik aan ze. Als zo’n wond niet goed behandeld werd, kon hij gaan ontsteken.
‘Ik heb de pijl eruit getrokken…’ gromde de Zwarte. ‘Daarna met water schoongemaakt en verbonden.’
Ik zuchtte. Hij wist duidelijk niks van het ontstekingsgevaar.
Maar waarom ik dit stukje er eigenlijk uit heb gepikt, is dat ik het een beetje vreemd vindt dat Makiara de jongens zomaar helpt. Zeker omdat hij een koningschutter achter zich aan heeft gekregen, wat, volgens mij, niet echt positief is. Of je moet met een goede reden komen dat ze hem meteen helpt, maar ik denk dat het beter helpt als je Makiara eerder wat argwanend laat doen dan als ze de wond al heeft verschoond. Maakt het wat realistischer
Hier ben je een paar enters vergeten, het is nu één blok tekst wat niet echt fijn lezen is. Maar dat is ook niet de reden dat ik hem eruit heb gepikt (ik hou vandaag van effectief quotegebruik haha xD)‘Ga zitten, ik help je.’ Zei ik tegen hem. De Rooie bekeek me nog steeds met dezelfde nieuwsgierige blik. De Zwarte ging zitten en trok zijn laars uit. Voorzichtig stroopte ik zijn broek op tot op zijn knie. Hij had geluk gehad, de pijl had zijn been alleen geschampt. Als hij hem door zijn been had gekregen was hij kreupel geweest. Rustig wikkelde ik de stof van zijn been af. Het gezicht van de Zwarte vertrok ietwat toen ik het deel waar zijn bloed gehecht was aan de stof los trok. Mijn gezicht vertrok ook. Hij had er een zooitje van gemaakt, de wond stond op het punt om te gaan ontsteken. Ik stond op. ‘Wacht hier,’ zei ik de twee. ‘Ik moet even wat spullen halen.’ Ik rende vlug weg en gaf Mira de opdracht op de vreemdelingen te letten. Ik plukte wat plantjes en scheurde stukken bast van een berk af. Toen liep ik weer terug naar de jongens, mijn waterzak meegrissend van onze kampeerplek. Ik knielde voor de jongens neer en keek de Zwarte aan. ‘Dit gaat niet prettig voelen,’ waarschuwde ik hem. Ik goot wat water over zijn wond en veegde het bloed weg. Zo had ik goed zicht op de wond. Het was dan wel een schampschot geweest, maar de koningsschutters doopten hun pijlen in gif. Als de wond niet snel behandeld zou worden zou hij flink gaan etteren. Zonder er over na te willen denken veegde ik met mijn vingers de wond schoon met het water. De jongen grimaste. Daarna verpulverde ik de plantjes tussen mijn handen en strooide ze op de wond. Ik bond de wond stevig dicht met de berkenschors en scheurde een stuk van mijn groene mantel af om het geheel bij elkaar te binden. Deze behandeling duurde ongeveer tien minuten. De jongens hadden in die tijd niks meer gezegd. Ik waste mijn handen met het laatste beetje water en stond toen op. De jongens volgden mijn voorbeeld. ‘Dankje, ehm…’ stamelde de jongen. Hij eindigde zijn “zin” vragend, op zoek naar mijn naam. ‘Makiara. Ik ben Makiara. Dit hier is Mira.’ Ik knikte naar Mira, die instemmend gromde.
Je zet hier wat plantjes neer, heel begrijpelijk, is lekker makkelijk en iedereen weet wat je bedoelt. MAar ik denk dat het je verhaal wat meer diepgang kan geven als je de plantjes ook bij naam noemt. Op internet zijn genoeg sites te vinden over de werking van kruiden (ben zelf ook op zoek geweest
), maar als je niks kunt vinden, kun je natuurlijk altijd zelf iets verzinnen fantasy is wat dat betreft echt ideaal haha ^^
En weer een tip om je verhaal iets te verbeteren^^ je hebt nu de hele tijd: vertelde Durio, zei Randio, snauwde Durio, snauwde Randio, vroeg hijl. Het staat mooier als je niet de hele tijd vertelt wie wat zegt, na een tijdje weet de lezer dat wel. Maar wat nog mooier staat (wooh, kan dat ook nog? xD), als je door de context laat zien wie wat zegt. Ik probeer zelf altijd zo min mogelijk 'zei hij' en vormen daarvan te gebruiken, alleen als het echt niet anders kan.'Er gaat een gerucht dat de koning het bevel heeft gevoerd uit wrok. Zijn zoon zou ook een gebonden dier hebben. Maar hij heeft het land verraden door over te lopen naar het Front, de rebellen die tegen de koning strijden. De koning is woedend en wil koste wat het kost zijn zoon dood hebben. En enkel en alleen omdat zijn zoon ook een gebonden dier heeft wil hij alle Gebondenen laten doden, want wanneer zij uitgeroeid zijn, is zijn zoon dat vast en zeker ook,' vertelde Durio zachtjes.
'Ik geloof dat het alleen maar een gerucht is, hoor.' zei Randio snuivend.
'O ja? En hoe verklaar je dan dat we in geen enkel dorp meer veilig zijn? Dat we voor onze eigen veiligheid moeten vluchten naar het Front?' snauwde Durio naar hem.
'Voor mij is het normaal. Ik kan er niks aan doen dat jij maar een zielig burgertje bent dat nog nooit iets heeft gedaan waardoor hij in de problemen zou kunnen raken!' snauwde Randio terug.
Durio fronsde. 'Wat heb jij dan gedaan waardoor je de mannen van de koning voor het begin van de Uitroeiing op je nek had?' vroeg hij. Randio wendde zijn blik van hem af en keek naar mij.
'Ik wil het er niet over hebben.' fluisterde hij.
We gooien er weer een voorbeeldje in^^
"Weet je, daar heb ik echt geen zin in." Anna sloeg haar benen over elkaar heen en wendde zich af.
Pieter snoof laatdunkend. "Ja, dat zou ik ook zeggen. Lekker hoor, laat je mij al het werk doen.
Ze keek hem vernietigend over haar schouder aan. "Hou je kop, je weet best dat dat niet klopt."
"Ehe," hij trok zijn wenkbrauwen op, "natuurlijk. Ben je wel lekker in je hoofd?"
"Hou je kop! Oh, ik heb genoeg van je!"
Anna schoof haar stoel naar achteren en beende het lokaal uit. Pieter keek haar hoofdschuddend na. "Stom mens," mompelde hij.
Hm, 's nachts komen er geen aardige gesprekken in me op haha xD maar goed, hopelijk snap je mijn punt
Hier mag je het van mij ook wat uitgebreider doen. Het is een ander dier dat met haar spreekt, dat is altijd leuk om dat wat uitgebreider over te lezen^^Vanaf dat moment heb ik het plantje nooit meer met een vinger aangeraakt.
Makiara, de herten zijn aan je rechterkant.
Die stem was niet van Mira.
Basil? vroeg ik.
Wie anders?
Ik lachte. Waar precies zei je dat de herten waren?
Aan je rechterkant. Er is er eentje van de groep afgedwaald. Het is een jong hert.
Ik bedankte Basil voor de informatie en liep voorzichtig naar rechts. Onderweg spande ik mijn boog.
Twintig meter voor je.
En dat was mijn feedback voor vandaag(: pfoe, en nu ga ik slapen, mag ook wel eens haha xD ik sta nog steeds achter mijn eerdere reactie, lekker makkelijke schrijfstijl, goede details, je beschrijft je personen goed en ook nog even tussendoor om eraan te herinneren hoe ze eruit zien. Altijd fijn om dat te lezen^^ ja, dat was het weer. Ik ben heel erg benieuwd naar wat er verder gebeurd en hoop eigenlijk stiekem dat er een andere reden is dat de koning achter gebonden aanziet^^ ach, ik lees het vanzelf wel
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Zo, ik ben weer helemaal bijgelezen
Je maakt me heel nieuwsgierig of ze uit de handen kunnen blijven van de koningskrijgers! Je weet de spanning heel goed op te bouwen en je schrijfstijl vind ik heel plezierig
Ga zo door!
Goetjes Maaike
Je maakt me heel nieuwsgierig of ze uit de handen kunnen blijven van de koningskrijgers! Je weet de spanning heel goed op te bouwen en je schrijfstijl vind ik heel plezierig
Ga zo door!
Goetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Mira sprong tevoorschijn uit de bosjes.
Als we ze niet voorblijven hebben we een probleem.
‘Ik weet het.’ Durio richtte zijn blik op haar. ‘We komen veel aan het zigzaggen. Het maakt onze tocht langer, maar het is een stuk verstandiger dan onze huidige koers aan te houden.’
Randio knikte instemmend. ‘We gaan proberen de krijgers op een dwaalspoor te brengen, ik leg onderweg wel uit hoe.’
We vertrokken in noordoostelijke richting, om later weer af te buigen naar het westen. Onderweg legde Randio me uit hoe hij en Lihu bedacht hadden een dwaalspoor te maken. Het plan was dat Lihu en Mira in eerste instantie de gewone route aan bleven houden maar na een tijdje zouden opsplitsen en andere kanten opgaan. Ze zouden veel sporen achterlaten van jacht, zodat het leek alsof we met z’n allen daar langs waren geweest. Het was maar een gok, dat dwaalspoor. Koningskrijgers zijn ook goede spoorzoekers, dus we wisten niet of ze er wel in zouden trappen. Maar Mira en ik vonden het een goed idee, dus nam ik afscheid van Mira, die een andere kant op ging. Basil zou ons op de hoogte houden van de locatie van de krijgers, vliegend boven ons bladerenplafond.
Met een flinke pas liepen we door die dag, af en toe rustend. Het begon te schemeren toen Basil wat van zich liet horen. Nou ja, Durio liet het ons weten.
‘Basil heeft gezegd dat de Koningskrijgers langzamer zijn gaan lopen. Waarschijnlijk zijn ze in de war gebracht door het dwaalspoor.’
Randio lachte. ‘Overwinning voor de prooi!’
Onwillekeurig glimlachte ik, maar Durio schudde zijn hoofd.
‘We zijn er nog lang niet. Die lui zijn ook niet achterlijk. Ze hebben alleen een dag of twee nodig om er achter te komen hoe we lopen. En dan, dan wordt het pas een gevaarlijk spelletje.’
Als we ze niet voorblijven hebben we een probleem.
‘Ik weet het.’ Durio richtte zijn blik op haar. ‘We komen veel aan het zigzaggen. Het maakt onze tocht langer, maar het is een stuk verstandiger dan onze huidige koers aan te houden.’
Randio knikte instemmend. ‘We gaan proberen de krijgers op een dwaalspoor te brengen, ik leg onderweg wel uit hoe.’
We vertrokken in noordoostelijke richting, om later weer af te buigen naar het westen. Onderweg legde Randio me uit hoe hij en Lihu bedacht hadden een dwaalspoor te maken. Het plan was dat Lihu en Mira in eerste instantie de gewone route aan bleven houden maar na een tijdje zouden opsplitsen en andere kanten opgaan. Ze zouden veel sporen achterlaten van jacht, zodat het leek alsof we met z’n allen daar langs waren geweest. Het was maar een gok, dat dwaalspoor. Koningskrijgers zijn ook goede spoorzoekers, dus we wisten niet of ze er wel in zouden trappen. Maar Mira en ik vonden het een goed idee, dus nam ik afscheid van Mira, die een andere kant op ging. Basil zou ons op de hoogte houden van de locatie van de krijgers, vliegend boven ons bladerenplafond.
Met een flinke pas liepen we door die dag, af en toe rustend. Het begon te schemeren toen Basil wat van zich liet horen. Nou ja, Durio liet het ons weten.
‘Basil heeft gezegd dat de Koningskrijgers langzamer zijn gaan lopen. Waarschijnlijk zijn ze in de war gebracht door het dwaalspoor.’
Randio lachte. ‘Overwinning voor de prooi!’
Onwillekeurig glimlachte ik, maar Durio schudde zijn hoofd.
‘We zijn er nog lang niet. Die lui zijn ook niet achterlijk. Ze hebben alleen een dag of twee nodig om er achter te komen hoe we lopen. En dan, dan wordt het pas een gevaarlijk spelletje.’
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Wat een kort stukje, maar wel super leuk (zoals altijd). Ik ben niet met Tijgerlelie eens. Ik vind het juis zo leuk dat je verhaal zo gedetailleerd is, dat maakt het juist spannender. Ook al wordt het een beetje langer het is wel leuk. Het leest zowiezo heel snel en gemakkelijk weg. Ik zou zeggen ga zo door. Heb geen commentaar en ook geen kritiek
XxJenna
XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Voor de tweede keer sinds het begin van onze reis werd ik wakker gemaakt door Randio. Ik kon me niet meer herinneren dat we een kamp hadden opgezet om een paar uurtjes te rusten voor de nacht. De laatste meters had ik waarschijnlijk slaapdronken afgelegd. Nog nooit had ik zo veel en lang gelopen als ik die dag had gedaan. Mijn voeten deden pijn en ik was moe.
'Jij bent.' Randio duwde zachtjes tegen mijn schouder. Ik deed met moeite mijn ogen open, na misschien net twee uurtjes te hebben kunnen slapen. Geeuwend kwam ik overeind en haalde mijn hand door mijn haar.
'Hoelang nog voordat we weer verdergaan?' vroeg ik slaperig.
'Een, twee uur. We moeten ze voor blijven.' Hij stond op om nog wat takken op het vuur te gooien. Gebiologeerd staarde ik in het vuur, zoals zovaak. Ik dacht na over hoe veel vuren ik wel al niet had gemaakt in mijn leven toen ik me opeens weer herrinerde dat Randio iets vreemds had gedaan met het aanmaken van vuur. Ik had wel een vermoeden...
Hij kwam terug met takken, gooide ze op het vuur en ging weer zitten.
'Randio... Op de eerste dag hé...' begon ik voorzichtig.
Hij trok zijn wenkbrauw in afwachtig naar me op.
'Bij het aanmaken van het vuur...'
Hij draaide zijn gezicht nu helemaal naar me toe. Op zijn gezicht kon ik niet aflezen wat hij dacht.
'...Wat deed je toen?' Ik zei het laatste zinsdeel heel snel, benieuwd hoe hij zou reageren.
Hij... Hij lachte.
'Dat heb je dus gezien, hé' grinnikte hij.
Dat was niet de reactie die ik had verwacht. Ik weet niet wat ik wel verwacht had, afgrijzen of opperste verbazing ofzo?
Hij zweeg een poos, en keek weer in het vuur. Randio was altijd zo... Zo geheimzinnig. Wel leuk en grappig, maar geheimzinnig. Ik keek hem vanaf de zijkant aan. Zijn groene ogen weerspiegelden het vuur, wat ze nog mooier maakte.
Rando zuchtte. 'Nu wil je zeker weten hoe en wat, hé?'
Ik knikte. Ik wist waar hij het over had, wat hij gedaan had.
Ja, dat wilde ik. Magie.
'Jij bent.' Randio duwde zachtjes tegen mijn schouder. Ik deed met moeite mijn ogen open, na misschien net twee uurtjes te hebben kunnen slapen. Geeuwend kwam ik overeind en haalde mijn hand door mijn haar.
'Hoelang nog voordat we weer verdergaan?' vroeg ik slaperig.
'Een, twee uur. We moeten ze voor blijven.' Hij stond op om nog wat takken op het vuur te gooien. Gebiologeerd staarde ik in het vuur, zoals zovaak. Ik dacht na over hoe veel vuren ik wel al niet had gemaakt in mijn leven toen ik me opeens weer herrinerde dat Randio iets vreemds had gedaan met het aanmaken van vuur. Ik had wel een vermoeden...
Hij kwam terug met takken, gooide ze op het vuur en ging weer zitten.
'Randio... Op de eerste dag hé...' begon ik voorzichtig.
Hij trok zijn wenkbrauw in afwachtig naar me op.
'Bij het aanmaken van het vuur...'
Hij draaide zijn gezicht nu helemaal naar me toe. Op zijn gezicht kon ik niet aflezen wat hij dacht.
'...Wat deed je toen?' Ik zei het laatste zinsdeel heel snel, benieuwd hoe hij zou reageren.
Hij... Hij lachte.
'Dat heb je dus gezien, hé' grinnikte hij.
Dat was niet de reactie die ik had verwacht. Ik weet niet wat ik wel verwacht had, afgrijzen of opperste verbazing ofzo?
Hij zweeg een poos, en keek weer in het vuur. Randio was altijd zo... Zo geheimzinnig. Wel leuk en grappig, maar geheimzinnig. Ik keek hem vanaf de zijkant aan. Zijn groene ogen weerspiegelden het vuur, wat ze nog mooier maakte.
Rando zuchtte. 'Nu wil je zeker weten hoe en wat, hé?'
Ik knikte. Ik wist waar hij het over had, wat hij gedaan had.
Ja, dat wilde ik. Magie.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Ahh wat cool Randio kan toveren. Hihi, lijkt me egt grappig, Wil meer weten over de toverkunsten van onze geheimzinnige tovenaar.
Wil meer weten over de toverkunsten van onze geheimzinnige tovenaar.Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
-
Tijgerlelie
- Tipp-Ex team
- Berichten: 362
- Lid geworden op: 20 dec 2011 13:25
Ik kan het toch niet latenJenna schreef:Ik ben niet met Tijgerlelie eens. Ik vind het juis zo leuk dat je verhaal zo gedetailleerd is, dat maakt het juist spannender.
Ik bedoel het meer dat ze niet in herhaling moet vallen door steeds hetzelfde ritueel opnieuw tot in detail te beschrijven. Daar zou ik in een boek op afhaken. Details zijn natuurlijk nodig om de wereld tot leven te wekken!Zo, ik heb weer een stukje verder gelezen en hieronder het bijbehorende commentaar. Ik hamer op sommige dingen omdat ik je verhaal gewoon goed vind tot nu toe en dan wil ik er het beste uithalen wat erin zit.
Oké, ik ga de uitdaging aan en proberen uit te leggen wat ik bedoel met wat te gedetailleerd/te veel tekst. Ik v ind dat het de kracht uit sommige stukjes haalt en dit is een mooi voorbeeld. Deze alinea vind ik veel sterker als je ‘er zijn er meer.’ weghaalt. Dat blijkt al uit alle zinnen die hiervoor staan, dat ze niet wist dat er meer waren en dat dus wel het geval is. Nu herhaal je het voor mij net een keertje te vaak. Snap je wat ik bedoel?Ik kon me helemaal vinden in zijn woorden. Mira maakte mij compleet. Ik glimlachte naar Randio. Het was zo bijzonder om iemand tegen te komen die dezelfde gebeurtenis had meegemaakt. Ik vond het erg fijn om te weten dat ik niet alleen was. Er zijn er meer.
Interpunctiefoutje. Er moet een komma in plaats van een punt achter ‘een lange dag’.'Ga slapen, Randio. Morgen wordt weer een lange dag.' zei ik zachtjes. Ik genoot van zijn gezelschap, maar we wisten beiden dat hij beter kon gaan slapen. Als je een lange reis maakt heb je je slaap hard nodig. En morgen moesten we weer de nodige afstand afleggen.
Hij keek me aan. 'Je zal wel gelijk hebben.' Hij ging liggen, spreidde zijn mantel over zijn lichaam uit en mompelde iets wat waarschijnlijk een nachtgroet was.
Daarnaast ga ik nog een keer proberen te vertellen wat ik bedoel met te veel dezelfde informatie. In de post voor deze zeg je al ‘Moet je nu niet gaan slapen?’ over Randio. Dan zegt ze nog een keer ‘Ga slapen.’ Dan dat ze allebei weten dat hij moet gaan slapen, dan dat je slaap hard nodig hebt op een lange reis.
‘We komen veel aan het zigzaggen.’ Vond ik een beetje vreemde zin. En ‘zigzaggen’ is nogal een bijzonder woord. De post hiervoor gebruik je het ook, net als het woord ‘dwaalspoor’. In de vorige post legt de man ook uit dat ze de krijgers kwijt willen raken door een ingewikkelde route te lopen. Dat herhaal je hier nog eens driedubbel. Ik vind het prima dat je wilt uitleggen hoe ze een dwaalspoor precies aanpakken maar pas op voor teveel dezelfe karakteristieke woorden.‘Ik weet het.’ Durio richtte zijn blik op haar. ‘We komen veel aan het zigzaggen. Het maakt onze tocht langer, maar het is een stuk verstandiger dan onze huidige koers aan te houden.’
Randio knikte instemmend. ‘We gaan proberen de krijgers op een dwaalspoor te brengen, ik leg onderweg wel uit hoe.’
We vertrokken in noordoostelijke richting, om later weer af te buigen naar het westen. Onderweg legde Randio me uit hoe hij en Lihu bedacht hadden een dwaalspoor te maken. Het plan was dat Lihu en Mira in eerste instantie de gewone route aan bleven houden maar na een tijdje zouden opsplitsen en andere kanten opgaan. Ze zouden veel sporen achterlaten van jacht, zodat het leek alsof we met z’n allen daar langs waren geweest. Het was maar een gok, dat dwaalspoor. Koningskrijgers zijn ook goede spoorzoekers, dus we wisten niet of ze er wel in zouden trappen.
En nog een keer dwaalspoor! Misschien een keer ‘door onze afleidingsmaneuvre’ of ‘Basil zegt dat de Koningskrijgers vaart minderen. Het lijkt erop dat ons plan werkt!’ Of iets in die richting.‘Basil heeft gezegd dat de Koningskrijgers langzamer zijn gaan lopen. Waarschijnlijk zijn ze in de war gebracht door het dwaalspoor.’
Veel succes weer en ik ga binnenkort weer verder lezen! Voor vandaag heb ik even genoeg lettertjes gezien
Groetjes!
Oh spannnend! Naast het contact hebben met dieren gooi je er nu ook een vleugje magie bij 
Als tip; de meeste stukjes die je plaatst zijn vrij kort. Wellicht kun je proberen ze wat langer te maken? Nu zit de lezer net in het stukje, voelt de spanning en drijft weg in de wereld die jij als schrijver creert en dan, is het alweer het einde
Ik zou langere stukjes er fijn vinden
Ga zo door!
Groetjes Maaike
Als tip; de meeste stukjes die je plaatst zijn vrij kort. Wellicht kun je proberen ze wat langer te maken? Nu zit de lezer net in het stukje, voelt de spanning en drijft weg in de wereld die jij als schrijver creert en dan, is het alweer het einde
Ik zou langere stukjes er fijn vinden Ga zo door!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
5.
In de pauze van de volgende dag liep Durio een stuk weg, vanwege ons plan. Nieuwschierig als ik was ging keek ik Randio aan en ging ik naast hem zitten.
'Dus...'
'Dus...' Hij grijnsde en haalde weer zijn hand door zijn haar.
Ik lachte en duwde hem speels. 'Kom op!'
'Nou, magie is echt niet zoals je denkt dat het is. Zomaar even wat toveren is er absoluut niet bij.’
Hij frommelde wat aan zijn mantel.
‘De beste manier om magie te omschrijven is waarschijnlijk als energie. En om energie te krijgen moet je energie verbruiken. Snap je het tot zo ver?'
Ik schudde mijn hoofd. Dit ging mij een beetje boven de pet.
'Mooi zo. Magie is ook niet te snappen. Als Gebondene heb je een speciale aanleg voor magie. Velen van ons kiezen ervoor om het nooit te gebruiken. Soms wordt magie als teken van het kwaad gezien.'
Deze keer knikte ik. 'Maar, hoeveel van ons zijn er eigenlijk?'
Durio en Randio waren de eerste twee Gebondenen die ik ooit had gezien.
Randio dacht er even over na. 'Niet heel veel. Voor elke Gebondene zijn er minstens 100 gewone mensen. '
'Dan is het wel erg toevallig dat jij en Durio elkaar tegen zijn gekomen. En al helemaal dat jullie mij zijn tegengekomen.' Merkte ik op.
'Niet helemaal. Die weg is de kortste naar het Front. Maar goed. Magie kent velen vormen en soorten. Ik gebruik enkel magie die nuttig is voor reizen, af en toe voor verdediging.'
'Zoals?' Ik wilde dat hij wat voor zou doen.
‘Zoals dat wat ik met het vuur deed.’ Randio pakte een takje op en keek er geconcentreerd naar.
‘Vuur’ zei hij, en hij knipte met zijn vingers.
Mijn ogen werden groot toen er een vlammetje aan de bovenkant van het takje begon te likken.
Toen hij mijn gezicht zag moest hij lachen. ‘Wil je het ook eens proberen?’
Ik knikte en pakte een takje op.
‘Je moet geloven dat het takje vlamvat. Voel de warmte van je arm het takje in stromen.’
Ik keek naar het takje en probeerde te voelen wat hij me verteld had. Ik meende een tinteling in mijn arm te voelen en staarde het takje aan.
‘Vuur’ fluisterde ik en ik knipte in mijn vingers.
Het takje leek me uit te lachen toen er helemaal niets gebeurde.
‘Geeft niets! Het duurt lang voordat de meeste mensen magie onder de knie krijgen!’ Randio pakte het takje uit mijn handen en brak het doormidden.
‘Kijk’ zei hij. Hij legde de twee stukjes voor zich neer op de grond.
‘Heel’
De takjes versmolten weer tot één geheel.
‘Dat wil ik ook kunnen!’ riep ik opgewonden.
Randio pakte het takje op, brak het weer doormidden en gooide het naar me toe.
‘Dan zou ik maar beginnen met oefenen.’ lachte hij, en hij gaf me een knipoog.
In de pauze van de volgende dag liep Durio een stuk weg, vanwege ons plan. Nieuwschierig als ik was ging keek ik Randio aan en ging ik naast hem zitten.
'Dus...'
'Dus...' Hij grijnsde en haalde weer zijn hand door zijn haar.
Ik lachte en duwde hem speels. 'Kom op!'
'Nou, magie is echt niet zoals je denkt dat het is. Zomaar even wat toveren is er absoluut niet bij.’
Hij frommelde wat aan zijn mantel.
‘De beste manier om magie te omschrijven is waarschijnlijk als energie. En om energie te krijgen moet je energie verbruiken. Snap je het tot zo ver?'
Ik schudde mijn hoofd. Dit ging mij een beetje boven de pet.
'Mooi zo. Magie is ook niet te snappen. Als Gebondene heb je een speciale aanleg voor magie. Velen van ons kiezen ervoor om het nooit te gebruiken. Soms wordt magie als teken van het kwaad gezien.'
Deze keer knikte ik. 'Maar, hoeveel van ons zijn er eigenlijk?'
Durio en Randio waren de eerste twee Gebondenen die ik ooit had gezien.
Randio dacht er even over na. 'Niet heel veel. Voor elke Gebondene zijn er minstens 100 gewone mensen. '
'Dan is het wel erg toevallig dat jij en Durio elkaar tegen zijn gekomen. En al helemaal dat jullie mij zijn tegengekomen.' Merkte ik op.
'Niet helemaal. Die weg is de kortste naar het Front. Maar goed. Magie kent velen vormen en soorten. Ik gebruik enkel magie die nuttig is voor reizen, af en toe voor verdediging.'
'Zoals?' Ik wilde dat hij wat voor zou doen.
‘Zoals dat wat ik met het vuur deed.’ Randio pakte een takje op en keek er geconcentreerd naar.
‘Vuur’ zei hij, en hij knipte met zijn vingers.
Mijn ogen werden groot toen er een vlammetje aan de bovenkant van het takje begon te likken.
Toen hij mijn gezicht zag moest hij lachen. ‘Wil je het ook eens proberen?’
Ik knikte en pakte een takje op.
‘Je moet geloven dat het takje vlamvat. Voel de warmte van je arm het takje in stromen.’
Ik keek naar het takje en probeerde te voelen wat hij me verteld had. Ik meende een tinteling in mijn arm te voelen en staarde het takje aan.
‘Vuur’ fluisterde ik en ik knipte in mijn vingers.
Het takje leek me uit te lachen toen er helemaal niets gebeurde.
‘Geeft niets! Het duurt lang voordat de meeste mensen magie onder de knie krijgen!’ Randio pakte het takje uit mijn handen en brak het doormidden.
‘Kijk’ zei hij. Hij legde de twee stukjes voor zich neer op de grond.
‘Heel’
De takjes versmolten weer tot één geheel.
‘Dat wil ik ook kunnen!’ riep ik opgewonden.
Randio pakte het takje op, brak het weer doormidden en gooide het naar me toe.
‘Dan zou ik maar beginnen met oefenen.’ lachte hij, en hij gaf me een knipoog.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
-
Artemiss
- Tipp-Ex team
- Berichten: 890
- Lid geworden op: 01 jul 2008 14:29
- Locatie: Ergens in de Randstad
Eindelijk een verlate reactie van het Tipp-ex Team!
Ik zal maar meteen bekennen dat ik niet het hele verhaal gelezen heb. Ik heb er stukjes van gelezen, genoeg om de strekking van het verhaal te begrijpen.
Ik vind het idee heel erg leuk. Je beschrijvingen zijn goed genoeg. Je kunt jezelf daar natuurlijk altijd nog in verbeteren, maar bij jou heb ik het idee dat je daar geen hulp bij nodig hebt.
Verder is de spelling, de interpunctie en de tekstverzorging zo op het oog dik in orde, dus het enige wat ik kan zeggen is: ga vooral zo door!
Ik zal maar meteen bekennen dat ik niet het hele verhaal gelezen heb. Ik heb er stukjes van gelezen, genoeg om de strekking van het verhaal te begrijpen.
Ik vind het idee heel erg leuk. Je beschrijvingen zijn goed genoeg. Je kunt jezelf daar natuurlijk altijd nog in verbeteren, maar bij jou heb ik het idee dat je daar geen hulp bij nodig hebt.
Verder is de spelling, de interpunctie en de tekstverzorging zo op het oog dik in orde, dus het enige wat ik kan zeggen is: ga vooral zo door!
Alles draait om jou en mij en wij, we draaien overal omheen...
-Herman van Veen
-Herman van Veen
Volgens mij spaar jij reacties van verschillende tipp-ex team leden, hmm? Twee keer aangemeld en er komen vier tipp-exers jouw verhaal lezen. Eerst Saskia, toen Jodie, Artemiss en nu ben ik er ook nog. Misschien dat als je je nog een keer aanmeld, je ook nog een reactie van Silena kunt krijgen
Heel veel aan te vullen op Artemiss heb ik helaas niet. Ik heb wel je hele verhaal gelezen, en waar je ons gevraagd hebt om op te beoordelen: inhoud, valt niet veel over op te merken. Het idee is leuk, ik ben benieuwd hoe je verder gaat en als ik tijd heb zal ik zeker verder lezen.
Je mag de karakters iets meer karaktereigenschappen geven wat mij betreft, soms vlieg je een beetje aan de snelle kant door het verhaal heen, bij sommige gebeurtenissen (zeker als ze met de rode lijn van het verhaal te maken hebben) mag je best iets langer stil blijven staan.
En qua spelling en grammatica heb ik ook niet echt iets storends gevonden.
Ik vond je verhaal zeker het lezen waard!
Groetjes,
Xatham
Namens het tipp-ex team
Heel veel aan te vullen op Artemiss heb ik helaas niet. Ik heb wel je hele verhaal gelezen, en waar je ons gevraagd hebt om op te beoordelen: inhoud, valt niet veel over op te merken. Het idee is leuk, ik ben benieuwd hoe je verder gaat en als ik tijd heb zal ik zeker verder lezen.
Je mag de karakters iets meer karaktereigenschappen geven wat mij betreft, soms vlieg je een beetje aan de snelle kant door het verhaal heen, bij sommige gebeurtenissen (zeker als ze met de rode lijn van het verhaal te maken hebben) mag je best iets langer stil blijven staan.
En qua spelling en grammatica heb ik ook niet echt iets storends gevonden.
Ik vond je verhaal zeker het lezen waard!
Groetjes,
Xatham
Namens het tipp-ex team
As the phoenix arises from his ashes...
Grmmmbl ik een enorme feedback lijst gemaakt, gaan jullie alsnog reageren :p
Maar hier komt alsnog mijn complete feedback ]
Ik heb me zoveel mogelijk op inhoud proberen te concentreren maar af en toe komt er ook wat grammatica tussendoor.
Om weer op de inhoud terug te komen,zoals je gevraagd had.
Een dier zwaait nooit uit nieuwsgierigheid met zijn staart. Dit betekend opwinding of agressie.
Deze zin klopt niet. Ze zocht naar de vijand, dus wist nog niet wat het was. Doordat je de havik in dezelfde zin plaats komt het over dat ze het wel wist. OOk in je latere zin geef je aan dat ze hem dan pas vind, dus niet eerder.
De drie puntjes achter je dialoog kun je weglaten en vervangen door een ,
Toch nog even grammaticaal
, voor haperde moet een komma omdat dit een apart deel van de zin is.
De zin is sowieso een beetje raar. Ik zou hem opsplitsen in twee zinnen omdat je nu drie handelingen in een zin omschrijft, dit kun je beter in meerdere zinnen doen. Hoe meer handelingen je in een zin omschrijft hoe lastiger het lezen wordt voor de lezer.
De komma weg =). Dit doe ik ook zo vaak xD.
De verwijzing hij, in je tweede zin zou eerder slaan op de havik dan de jongen. Hier kun je beter een ander woord voor gebruiken.
Nieuwsgierig en geinteresseerd houdt in dit geval hetzelfde in, dus kun je er beter eentje weglaten.
Hier hetzelfde als voorheen drie handelingen in een zin, ookal kan het hier wel als je het anders opstelt en de eerste en weghaalt en vervangt door een komma.
Hier sla je over naar derde persoon.
Als je dit soort dingen in je teksten verwerkt, zou ik ook wat medische kennis opzoeken. Dat maakt het echter. Een wond gaat namelijk altijd iets ontsteken, dat is een reactie voor genezing. Dit is alleen in de beginfase van een wond. ( bij een spierscheur weet ik dat dit vier dagen duurt, bij een open wond weet ik het niet zo ).
Deze ontsteking moet alleen geremd worden en mag niet doorslaan in een infectie.
Hier sla je weer over naar derde persoon.
Een wond gaat door vuil ontsteken, wat doet dit gif precies? Zou dat niet al meer uitwerking moeten laten zien?
Bij beide gevallen loopt de zin na de dialoog nog door, waardoor de dialoog eindigt met een komma en de volgende zin me teen kleine letter begint.
Als je hier meer vragen over hebt wil ik je graag verwijzen naar de dialoog les =).
Grappig dat je het heel vaak goed doet en af en toe niet. Hier weer hetzelfde Vertelde met een kleine letter en na afgeschud een omma.
‘De koning heeft lucht gekregen van ons. Alle gebonden mensen en dieren worden weggevaagd.’
Hier ben je een komma voor Makiara vergeten.
Je punt veranderen in een komma, weer vergeten denk ik.
Weer een schrijffoutje, veen= veel.
Dit is een aangrijpende gebeurtenis, en in je vorige stukken laat je blijken dat je karakter wel goed met haar ouders kan. Dan vind ik het nu wel apart dat ze zo gemakkelijk een keuze maakt om mee te gaan.
Twee keer hetzelfde woord gebruiken in een zin leest vaak niet echt lekker. De tweede zien zou ik veranderen.
Hier gebruik je ook vuur heel snel achter elkaar, weer zou ik er een veranderen.
Hier begin je drie zinnen achter elkaar met ik. Als je het hardop leest, merk je vrijwel direct dat dat niet zo lekker klinkt.
Hier is het ook steeds weer de zin beginnen met ik. Dit kun je bijv. zo aanpassen.
Ik knikte, pakte mijn boog en koker met pijlen en liep de aangewezen kant uit. Diep ademde ik de natuurlucht in, mijn gedachten dwaalden meteen naar mijn vader. Een plant met bessen, die ik herkende als Christoffelkruid, kwam op mijn pad. Ik glimlachte bij de herinnering van mijn eerste ontmoeting met deze plant. Nog maar zes jaar oud was ik. Vrolijk als een kind holde ik de bossen in mijn vader ver achter me latend.... enz.
Zo heb je meer afwisseling in je zinnen.
Volgens mij heeft Saskia dit ook al eens genoemd, dus sorry voor de dubbel op.
Maar het valt me op dat je veel zinnen met zei, riep, beval, schreeuwde. enz. begint. Een manier waarop iemand wat zegt. Als je dit bij iedere dialoog doet is het eentonig om te lezen. Probeer hier ook zoveel mogelijk afwisseling in te maken, door een zin na een dialoog anders te beginnen. Bijv:
"Nee!"schreeuwde mijn vader geschrokken en hij rende naar me toe. "Spuug uit, Makiara, nu!" Zijn stem was hard geweest, maar kon de paniek niet verhullen. Ik werd er bang van en spuugde de bessen snel uit.
Papa gaf me zijn waterbuidel. "Spoelen."
Ik spoelde drie keer voordat mijn vaders gezicht weer normaal stond, niet meer ongerust. "Dat," begon hij. "Dat is Christofelkruid. Het is giftig. Je mag het nooit meer eten, begrepen?"
Ik knikte met grote ogen.
Wachten is iets anders, dit betekend dat je ergens op wacht ( de trein, vrienden enz. ) in dit geval gaat makiara wachthouden.
Hier is het dus ook: hielden we nooit wacht.
Maakte met een kleine letter en naar horen een komma.
Woorden als daardoor, omdat enz. moet je zoveel mogelijk proberen te vermijden. Dus als ze niet nodig zijn, zoals in dit geval probeer ze dan ook niet te gebruiken.
Ze heeft haar mantel toch om? Dan lijkt me het vreemd dat Randio zo sterk reageert. Maar dat was niet de echte aanmerking die ik wilde maken. Het ging hierop dat je twee keer zegt dat ze opkeken.
Cijfers onder de twintig moet je uitschrijven, tenzij een een officiele brief zou schrijven. Dit is nu niet het geval, dus gewoon uitschrijven.
Hier heb je een dubbel op. In je eerste zin zeg je al dat ze Durio gaat helpen en in je derde zin herhaal je dit weer.
Volgens mij had tijgerlelie dit al gezegd, maar je eerste zin klopt niet. Je kunt het bijvoorbeeld zo doen: "Door in een zigzag patroon te lopen kunnen we tijd winnen."
Ik heb het zo ver mogelijk nagekeken, alleen post je wel erg snel xD. Ik denk dat je met deze tips el een tijdje opstap kunt. Als je meer tips wilt kun je altijd opnieuw aanmelden voor het tippex team.
Maar hier komt alsnog mijn complete feedback
]Ik heb me zoveel mogelijk op inhoud proberen te concentreren maar af en toe komt er ook wat grammatica tussendoor.
Deze zin klopt niet het helemaal. Het laatste deel klopt niet helemaal van de zin.De oudste broer om het stuk grond dat mijn vader bezat te bewerken, en een leven op te bouwen als boer, zou later de boerderij erven.
Om weer op de inhoud terug te komen
,zoals je gevraagd had.
Ze keek me aan, en zwaaide nieuwsgierig met haar staart.
Een dier zwaait nooit uit nieuwsgierigheid met zijn staart. Dit betekend opwinding of agressie
.
Ik richtte mijn blik op het bladerdek en zocht naar mijn nieuwe vijand, de havik.
Deze zin klopt niet. Ze zocht naar de vijand, dus wist nog niet wat het was. Doordat je de havik in dezelfde zin plaats komt het over dat ze het wel wist. OOk in je latere zin geef je aan dat ze hem dan pas vind, dus niet eerder.
‘Dat stomme beest verpest mijn vangst en verstoort mijn nachtrust…’ mompelde ik boos.
De drie puntjes achter je dialoog kun je weglaten en vervangen door een ,
‘Wat be-‘ begon ik, toen ik weer naar de zon keek en mijn blik liet dalen haperde mijn stem.
Toch nog even grammaticaal
, voor haperde moet een komma omdat dit een apart deel van de zin is. De zin is sowieso een beetje raar. Ik zou hem opsplitsen in twee zinnen omdat je nu drie handelingen in een zin omschrijft, dit kun je beter in meerdere zinnen doen. Hoe meer handelingen je in een zin omschrijft hoe lastiger het lezen wordt voor de lezer.
Daar, stonden twee jongens.
De komma weg =). Dit doe ik ook zo vaak xD.
De havik had zich op de arm van een van de jongens geschaard. Hij had zwart haar en grijze ogen, een grijze mantel en een boog met koker om zijn schouder.
De verwijzing hij, in je tweede zin zou eerder slaan op de havik dan de jongen. Hier kun je beter een ander woord voor gebruiken.
De roodharige jongen keek me nieuwsgierig en geïnteresseerd aan.
Nieuwsgierig en geinteresseerd houdt in dit geval hetzelfde in, dus kun je er beter eentje weglaten.
Ik liet mijn boog zakken en borg mijn pijl weer op in de koker en hing mijn boog weer over mijn schouder.
Hier hetzelfde als voorheen drie handelingen in een zin, ookal kan het hier wel als je het anders opstelt en de eerste en weghaalt en vervangt door een komma.
Toch, haar vader had haar altijd geleerd haar medemens te helpen. En dus was dat precies wat Makiara ging doen.
Hier sla je over naar derde persoon.
Hoe kan ze dit weten? De wond is namelijk nog verbonden en niet zichtbaar.Hij had geluk gehad, de pijl had zijn been alleen geschampt. Als hij hem door zijn been had gekregen was hij kreupel geweest. Rustig wikkelde ik de stof van zijn been af.
Hij had er een zooitje van gemaakt, de wond stond op het punt om te gaan ontsteken. Ik stond op.
Als je dit soort dingen in je teksten verwerkt, zou ik ook wat medische kennis opzoeken. Dat maakt het echter. Een wond gaat namelijk altijd iets ontsteken, dat is een reactie voor genezing. Dit is alleen in de beginfase van een wond. ( bij een spierscheur weet ik dat dit vier dagen duurt, bij een open wond weet ik het niet zo ).
Deze ontsteking moet alleen geremd worden en mag niet doorslaan in een infectie.
Als eerste brak ik een klein stukje van een wilgentak af. Wilgentak heeft een verdovende werking en aangezien Makiara de wond moest schoonmaken zou het geen pretje voor de jongen worden. Ze scheurde stukken bast van een berk af, om de wond stevig te kunnen inpakken.
Hier sla je weer over naar derde persoon.
Zo had ik goed zicht op de wond. Het was dan wel een schampschot geweest, maar de koningsschutters doopten hun pijlen in gif.
Een wond gaat door vuil ontsteken, wat doet dit gif precies? Zou dat niet al meer uitwerking moeten laten zien?
‘Dankjewel Makiara. Ik ben Durio Daelet. Mijn vriend Basil heb je al ontmoet.’ Grijnsde hij, doelend op zijn havik.
‘Ik ben Randio Ossin.’ Maakte de roodharige jongen de voorstelronde compleet. ‘Mijn vos heet Lihu.’
Bij beide gevallen loopt de zin na de dialoog nog door, waardoor de dialoog eindigt met een komma en de volgende zin me teen kleine letter begint.
Als je hier meer vragen over hebt wil ik je graag verwijzen naar de dialoog les =).
‘We liepen langs de rand van een dorp en de plaatselijke drost had ons al in de gaten. Hij heeft er direct een manschap van de koning bijgehaald. We zijn weg kunnen komen en hebben ze afgeschud.’ Vertelde Durio rustig.
Grappig dat je het heel vaak goed doet en af en toe niet
. Hier weer hetzelfde Vertelde met een kleine letter en na afgeschud een omma. ‘De koning heeft lucht gekregen van ons. Alle gebonden mensen en dieren worden weggevaagd.’
Wie zijn deze jongens? Wat is er aan de hand Makiara? Zijn we niet langer veilig?
Hier ben je een komma voor Makiara vergeten.
'Als we al toegelaten worden.' voegde Durio pessimistisch eraan toe.
Je punt veranderen in een komma, weer vergeten denk ik
. Er waren vast niet heel veen Gebondenen,
Weer een schrijffoutje, veen= veel.
Ik zou nu weg moeten gaan zonder afscheid te kunnen nemen van mijn familie, geen nieuwe spullen kunnen inpakken, geen voorraden kunnen inslaan...
'Ja. Ik ga met jullie mee,' antwoordde ik. Randio lachte, Durio knikte.
Dit is een aangrijpende gebeurtenis, en in je vorige stukken laat je blijken dat je karakter wel goed met haar ouders kan. Dan vind ik het nu wel apart dat ze zo gemakkelijk een keuze maakt om mee te gaan.
Ik kon hem praktisch zien communiceren met Basil, die ik niet kon zien.
Twee keer hetzelfde woord gebruiken in een zin leest vaak niet echt lekker. De tweede zien zou ik veranderen.
Zijn haar leek nog feller in het licht van het vuurtje, bijna alsof hij zelf in brand stond. Hij staarde in het vuur met zijn mooie groene ogen.
Hier gebruik je ook vuur heel snel achter elkaar, weer zou ik er een veranderen.
Ik stamelde wat naar Randio en besloot dat ik hem eens goed in de gaten ging houden. Ik stond op en wandelde naar Durio, die nog steeds geconcentreerd naar het bladerdak staarde. Ik kuchte, om mijn aanwezigheid duidelijk te maken.
Hier begin je drie zinnen achter elkaar met ik. Als je het hardop leest, merk je vrijwel direct dat dat niet zo lekker klinkt.
Ik knikte, pakte mijn boog en koker met pijlen en liep de aangewezen kant uit. Ik ademde de natuurlucht diep in en dacht aan mijn vader. Ik zag een plant met bessen, die ik herkende als christoffelkruid. Ik glimlachte bij de herrinering van mijn ontmoeting met deze plant. Ik was zes jaar oud en holde voor mijn vader uit in de bossen. .
Hier is het ook steeds weer de zin beginnen met ik. Dit kun je bijv. zo aanpassen.
Ik knikte, pakte mijn boog en koker met pijlen en liep de aangewezen kant uit. Diep ademde ik de natuurlucht in, mijn gedachten dwaalden meteen naar mijn vader. Een plant met bessen, die ik herkende als Christoffelkruid, kwam op mijn pad. Ik glimlachte bij de herinnering van mijn eerste ontmoeting met deze plant. Nog maar zes jaar oud was ik. Vrolijk als een kind holde ik de bossen in mijn vader ver achter me latend.... enz.
Zo heb je meer afwisseling in je zinnen.
'Nee!' schreewde mijn vader geschrokken en hij rende naar me toe. 'Spuug uit, Makiara, nu!' zei hij streng. Ik werd bang van zijn stem en spuugde de bessen snel uit. Papa gaf me zijn waterbuidel. 'Spoelen.' Beval hij. Ik spoelde drie keer voordat mijn vaders gezicht weer normaal stond, niet meer ongerust. 'Dat,' zei hij 'Dat is christoffelkruid. Het is giftig. Je mag het nooit meer eten, begrepen?' Ik knikte met grote ogen.
Volgens mij heeft Saskia dit ook al eens genoemd, dus sorry voor de dubbel op
. Maar het valt me op dat je veel zinnen met zei, riep, beval, schreeuwde. enz. begint. Een manier waarop iemand wat zegt. Als je dit bij iedere dialoog doet is het eentonig om te lezen. Probeer hier ook zoveel mogelijk afwisseling in te maken, door een zin na een dialoog anders te beginnen. Bijv:
"Nee!"schreeuwde mijn vader geschrokken en hij rende naar me toe. "Spuug uit, Makiara, nu!" Zijn stem was hard geweest, maar kon de paniek niet verhullen. Ik werd er bang van en spuugde de bessen snel uit.
Papa gaf me zijn waterbuidel. "Spoelen."
Ik spoelde drie keer voordat mijn vaders gezicht weer normaal stond, niet meer ongerust. "Dat," begon hij. "Dat is Christofelkruid. Het is giftig. Je mag het nooit meer eten, begrepen?"
Ik knikte met grote ogen.
O ja. Wachten.
Wachten is iets anders, dit betekend dat je ergens op wacht ( de trein, vrienden enz. ) in dit geval gaat makiara wachthouden.
Toen ik nog alleen met Mira reisde hielden we nooit wachten.
Hier is het dus ook: hielden we nooit wacht.
'Toen kon je hem horen.' Maakte ik zijn zin af.
Maakte met een kleine letter en naar horen een komma.
Daardoor vond de twee al snel, zittend onder een boom.
Woorden als daardoor, omdat enz. moet je zoveel mogelijk proberen te vermijden. Dus als ze niet nodig zijn, zoals in dit geval probeer ze dan ook niet te gebruiken.
Ze keken op toen ik kwam aangerend. Randio keek op, zette grote ogen op, werd knalrood en keek snel weg. Durio hield zich groot. 'Wat is er?' vroeg hij.
Ze heeft haar mantel toch om? Dan lijkt me het vreemd dat Randio zo sterk reageert. Maar dat was niet de echte aanmerking die ik wilde maken. Het ging hierop dat je twee keer zegt dat ze opkeken.
Daarnaast lopen we vannacht door, we rusten maar 3 uur.
Cijfers onder de twintig moet je uitschrijven, tenzij een een officiele brief zou schrijven. Dit is nu niet het geval, dus gewoon uitschrijven
. Toen ik alles zo goed als aan had hielp ik de gehaaste Durio met het inpakken
Ik kom eraan.
Ik ging naar Durio toe, mijn gezicht was nog steeds rood. Ik hielp met het opbreken van het kamp en na een tijdje was mijn zelfvertrouwen weer terug en keek ik Randio aan.
Hier heb je een dubbel op. In je eerste zin zeg je al dat ze Durio gaat helpen en in je derde zin herhaal je dit weer.
‘We komen veel aan het zigzaggen. Het maakt onze tocht langer, maar het is een stuk verstandiger dan onze huidige koers aan te houden.’
Volgens mij had tijgerlelie dit al gezegd, maar je eerste zin klopt niet. Je kunt het bijvoorbeeld zo doen: "Door in een zigzag patroon te lopen kunnen we tijd winnen."
Ik heb het zo ver mogelijk nagekeken, alleen post je wel erg snel xD. Ik denk dat je met deze tips el een tijdje opstap kunt. Als je meer tips wilt kun je altijd opnieuw aanmelden voor het tippex team.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Ik ben benieuwd of Makiara ook de magie onder de knie krijgt
En in deze zin zou ik de eerste "ging" weglaten.
Ga zo door!
Groetjes Maaike
nieuwschierig = nieuwsgierigTesserell schreef:Nieuwschierig als ik was ging keek ik Randio aan en ging ik naast hem zitten.
En in deze zin zou ik de eerste "ging" weglaten.
Hele getallen schrijf je doorgaans voluit. 'honderd gewone mensen'Tesserell schreef:Voor elke Gebondene zijn er minstens 100 gewone mensen. '
Ga zo door!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Minstens twintig pogingen verder zou ik toch echt hebben gezworen dat ik het de takjes zag bewegen. Een eenentwintigste poging kwam er helaas niet, want Durio kwam weer terug.
‘Hup, in de beentjes!’ riep hij vrolijk.
Randio en ik keken elkaar raar aan. Waar kwam zijn goede humeur zo opeens vandaan? Durio vertelde het ons voordat we het konden vragen.
‘Ze zijn er in getrapt! We worden niet langer op de voet gevolgd. De krijgers zijn nu een heel stuk ten westen van ons.’
Ook al waren we moe, op onze gezichten kwam een lach tevoorschijn, oprechter dan die van de afgelopen tijd.
‘Super!’ Randio feliciteerde hem, het was immers zijn idee geweest.
Ik trok me even terug, en vroeg Mira waar ze nu was.
Ik zit voor de krijgers, ten westen. Ze volgen mijn spoor. Ik vertelde haar over Randio en de magie die hij me nu leerde. Mira’s reactie was niet zoals ik hoopte.
Makiara, je moet oppassen met magie. Ik weet er niet veel van maar mijn intuïtie zegt niet veel goeds. Het kan gevaarlijk zijn.Ik fronsde. We hadden alleen maar wat met takjes lopen rotzooien.
Alles begint klein. Magie kan uitgroeien tot iets gevaarlijks. Wees voorzichtig.Ik beloofde haar voorzichtig te zijn, nam afscheid en holde een stukje om naast Randio te lopen.
‘Laat nog eens wat zien?’ Het maakte me niet uit wat Mira zei, ik was geïntrigeerd door de trucjes.
Lachend plukte hij een blad van een boom. Hij raakte het midden aan en pakte daarna de randen vast. Langzaam kwam er een rookpluimpje op de plek die hij had aangeraakt. Er brandde zich een ringetje in het midden van het blad. Hij gaf me het blad.
‘Woorden zijn niet altijd nodig. Al vereist het wel oefening om non-verbaal magie te kunnen beoefenen.’
Knikkend staarde ik naar het blad. Zou ik ook zulke magie kunnen leren? Ik kneep mijn ogen samen tot spleetjes en staarde naar het blad.
Ik hoorde Randio zijn adem inhouden toen het gat in het blad een stuk groter werd. Van verbazing liet ik het vallen, en ik keek Randio weer aan.
‘Deed ik dat?!’
Hij pakte het blad op en keek om ste beurt naar mij en het blad. Met opgetrokken wenkbrouwen maakte hij een draaibeweging met zijn hoofd die overging in zachtjes knikken.
'Ik geloof...' begon hij, 'Ik geloof van wel.'
Makiara. Alsjeblieft, magie is niet goed voor je!Ik negeerde haar, al voelde dat niet goed. Mira was al lang een deel van mij, haar buitensluiten was heel raar.
'Hoe heb ik dat gedaan?' Ik geloofde het niet helemaal.
'Geen idee!' Randio lachtte. 'Toch, gefeliciteerd! Je eerst stapje naar magie toe!' Hij keek enthousiast en voor ik het wist sloeg hij zijn armen om me heen en knuffelde hij me uitbundig. Verlegen sloeg ik mijn armen om hem heen, maar hoe snel hij begon met de knuffel, zo snel hield hij er ook mee op. Ik bloosde een beetje en keek hem aan.
'Op naar de volgende stap!' lachte ik, om de verlegenheid een beetje te verbergen.
‘Hup, in de beentjes!’ riep hij vrolijk.
Randio en ik keken elkaar raar aan. Waar kwam zijn goede humeur zo opeens vandaan? Durio vertelde het ons voordat we het konden vragen.
‘Ze zijn er in getrapt! We worden niet langer op de voet gevolgd. De krijgers zijn nu een heel stuk ten westen van ons.’
Ook al waren we moe, op onze gezichten kwam een lach tevoorschijn, oprechter dan die van de afgelopen tijd.
‘Super!’ Randio feliciteerde hem, het was immers zijn idee geweest.
Ik trok me even terug, en vroeg Mira waar ze nu was.
Ik zit voor de krijgers, ten westen. Ze volgen mijn spoor. Ik vertelde haar over Randio en de magie die hij me nu leerde. Mira’s reactie was niet zoals ik hoopte.
Makiara, je moet oppassen met magie. Ik weet er niet veel van maar mijn intuïtie zegt niet veel goeds. Het kan gevaarlijk zijn.Ik fronsde. We hadden alleen maar wat met takjes lopen rotzooien.
Alles begint klein. Magie kan uitgroeien tot iets gevaarlijks. Wees voorzichtig.Ik beloofde haar voorzichtig te zijn, nam afscheid en holde een stukje om naast Randio te lopen.
‘Laat nog eens wat zien?’ Het maakte me niet uit wat Mira zei, ik was geïntrigeerd door de trucjes.
Lachend plukte hij een blad van een boom. Hij raakte het midden aan en pakte daarna de randen vast. Langzaam kwam er een rookpluimpje op de plek die hij had aangeraakt. Er brandde zich een ringetje in het midden van het blad. Hij gaf me het blad.
‘Woorden zijn niet altijd nodig. Al vereist het wel oefening om non-verbaal magie te kunnen beoefenen.’
Knikkend staarde ik naar het blad. Zou ik ook zulke magie kunnen leren? Ik kneep mijn ogen samen tot spleetjes en staarde naar het blad.
Ik hoorde Randio zijn adem inhouden toen het gat in het blad een stuk groter werd. Van verbazing liet ik het vallen, en ik keek Randio weer aan.
‘Deed ik dat?!’
Hij pakte het blad op en keek om ste beurt naar mij en het blad. Met opgetrokken wenkbrouwen maakte hij een draaibeweging met zijn hoofd die overging in zachtjes knikken.
'Ik geloof...' begon hij, 'Ik geloof van wel.'
Makiara. Alsjeblieft, magie is niet goed voor je!Ik negeerde haar, al voelde dat niet goed. Mira was al lang een deel van mij, haar buitensluiten was heel raar.
'Hoe heb ik dat gedaan?' Ik geloofde het niet helemaal.
'Geen idee!' Randio lachtte. 'Toch, gefeliciteerd! Je eerst stapje naar magie toe!' Hij keek enthousiast en voor ik het wist sloeg hij zijn armen om me heen en knuffelde hij me uitbundig. Verlegen sloeg ik mijn armen om hem heen, maar hoe snel hij begon met de knuffel, zo snel hield hij er ook mee op. Ik bloosde een beetje en keek hem aan.
'Op naar de volgende stap!' lachte ik, om de verlegenheid een beetje te verbergen.
幻想是美麗的，現實是殘酷的。
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Fantasie is mooi, de werkelijkheid is wreed.
Hey leuk. Weer een stukje gelezen. Weetje ik denk dat Makaria helemaal niet kan toveren. Ik denk dat Randio dat deed zodat hij Makia liet denken dat zij kan toveren. O.O Zo een gevoel kreeg ik er bij, maar het is zeker niet zo. Heb geen spellingsfouten gezien
Ga snel verder!!
Groetjes Jenna
Heb geen spellingsfouten gezien Ga snel verder!!
Groetjes Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....