Vergiftigde ogen

[Misora]

Ik ben eens door mijn oude verhalen gaan zoeken naar teksten die ik de moeite waard vind om te posten. En ik vind dat dit verhaal best wel een kans verdient. Dit verhaal heb ik nooit afgemaakt dus als je feedback stuurt zet er dan a.u.b bij of het de moeite waard is om door te schrijven. Waarschijnlijk schrijf ik het toch wel door maar ik zou het leuk vinden om jullie mening te weten. Verder heb ik niet veel te zeggen. Hopelijk vinden jullie het leuk.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vergiftigde ogen

Proloog

De geur van bloed hing in de lucht, niet zo heel sterk, maar het was wel aanwezig. Alysa had een hekel aan die geur, omdat ze wist dat ze weer de fout in was gegaan als ze het rook. Normaal gesproken had ze geen aandacht besteed aan de geur. Ze had hooguit naar de wond gezocht om te kijken of het ernstig was, maar het was deze keer niet haar bloed. Deze geur rook in de verste verte niet als haar bloed. Ze schoot overeind en keek de duisternis in. Haar blik was wazig waardoor ze niet goed kon zien. Ze knipperde een paar keer en haar ogen begonnen aan het donker te wennen. Ze keek om zich heen en zag een stenen muur recht voor haar. Waarschijnlijk de muur van een huis aangezien er twee ramen in zaten. De glazen van de ramen waren stuk en de verrotte, houten kozijnen zagen er uit alsof ze elk moment tot stof konden vergaan.
Alysa keek rustig rond. 'Waar ben ik?' vroeg ze zich hardop af, met een angstige ondertoon in haar stem. Ze stond langzaam op van de koude, stenen grond waar ze blijkbaar de nacht op had doorgebracht. Haar hoofd bonkte en ze greep zich vast aan een regenpijp. Alles draaide voor haar ogen en haar hart bonsde hard in haar keel. Haar greep verzwakte en liet de regenpijp los. Ze tolde op haar benen totdat de zwaartekracht het van haar won. Alysa viel achterover op de harde stenen. De pijn schoot door haar rug toen ze neerkwam.
Ze was op haar eigen fiets geland in plaats van op de stenen. Haar fiets was nu niet meer in staat haar ergens heen te brengen, maar dat was niet belangrijk. Alysa probeerde overeind te gaan zitten. Met veel pijn en moeite kreeg ze het voor elkaar.
'Kom op Alysa,' moedigde ze zichzelf aan. Ze stond langzaam op en ze leek weer evenwicht te hebben. Het leek donkerder te zijn dan vijf minuten geleden. 'Straks zie ik helemaal niets meer,' zuchtte ze. Alysa ritste haar schoudertas open en zocht naar haar lesboek over energie controle. Deze week waren ze op school bezig geweest met een lichtbol maken. 'Laat het alsjeblieft één keer goed gaan,' zei ze terwijl ze naar de pagina zocht. 'Hoofdstuk zes, Energie controle.'
Ze hield het boek in een hand terwijl ze haar andere hand voor zich uit stak. 'Oth ni corana,' zei ze met dichtgeknepen ogen. Alysa verwachtte dat er een of andere ontploffing zou plaatsvinden net als in de les van meneer Samui, maar er gebeurde niets. Na een paar seconden opende ze haar ogen en zag tot haar teleurstelling dat het alweer was mislukt. Dit keer gelukkig zonder ontploffing, maar het was nog steeds niet gelukt. Ze zuchtte en ging op de grond zitten. 'Ik kan niets goed doen.'
Ze begon zich te irriteren aan de geur van bloed. Eigenlijk was het niet zo zeer het bloed dat haar irriteerde. Het was meer omdat ze niet kon zien wat de geur veroorzaakte, maar bovenal irriteerde ze zich aan het feit dat ze de simpelste spreuken nog niet eens goed uit kon voeren. 'Ik ben hopeloos,' zei ze zacht. 'Niets kan ik goed doen, helemaal niets!'

- Feedback verwerkt

[Silena]

Ze had hooguit naar de wond gezocht om te kijken of het ernstig was, maar het was niet haar bloed.

Ik zou van dat laatste stukje 'maar het was deze keer niet haar bloed' maken. Dat is iets duidelijker vind ik zelf.

Haar blik was wazig en kon niet goed zien.

Hier zeg je eigenlijk twee keer hetzelfde. Je zou er bijvoorbeeld wel 'Haar blik was wazig waardoor ze niet goed kon zien' van kunnen maken, of je zou het gewoon bij 'Haar blik was wazig' kunnen houden.

De glazen van de ramen waren stuk en de verrotten, houten planken waar de kozijnen van gemaakt waren zagen er uit alsof ze elk moment tot stof konden vergaan.

Ik vind 'de houten planken waar de kozijnen van gemaakt waren' een beetje vreemd. Ik zou het gewoon bij 'de verrotte, houten kozijnen' houden. Verrotte zonder n.

'Waar ben ik,' zei ze kalm, maar je hoorde duidelijk de angstige ondertoon in haar stem.

Als er een angstige ondertoon in haar stem ligt, zegt ze het dus niet kalm. Bovendien zegt ze het ook niet, want het is eigenlijk een vraag. Ik zou hier bijvoorbeeld iets als dit van maken:
'Waar ben ik?' Vroeg ze zichzelf hardop af, met een angstige ondertoon in haar stem.

Ze stond langzaam op van de koude, stenen grond waar ze blijkbaar de nacht had doorgebracht.

Waar ze blijkbaar de hele nacht op had doorgebracht.

Alles draaide voor haar ogen en haar hart bonsde.

Het is vrij logisch dat je hart bonst of klopt. Ik zou hier iets anders van maken. Bijvoorbeeld 'en haar hart klopte hart in haar keel' of 'en haar hart klopte hart hoog in haar borst'. Zoiets.

Verder heb ik niks kunnen vinden. Ik ben wel benieuwd waar dit allemaal toe leid. Het lijkt me in ieder geval een origineel idee :]

[Misora]

Bedankt voor de feedback Silena. Het verhaal is vrij oud en ik had de meeste foutjes zelf al gevonden, maar bedankt dat je de overgebleven er even uit hebt gehaald. Ik zal er meteen iets aan doen.

Groetjes Misora

[-Maaike-]

Heey!

Zeker de moeite waard om door te schrijven! Het is nu nog een en al mysterie en dat vind ik erg leuk en hoop dan ook dat je er mee verder gaat.
Eerst dacht ik dat over een vampier/weerwolf zou gaan, aangezien je dat bloed zo benadrukte. Maar met die spreuk zou het ook een tovenaar kunnen zijn ^_^ Dus ik zou zeggen, schrijf snel verder

Groetjes Maaike

[Misora]

@Maaike: wie zal het zeggen? ik weet wat ze is. (goh, daar sta je vast van te kijken hè xD) Maar goed, ik ben blij dat je het leuk vind en hier is het eerste hoofdstuk. Hopelijk vinden jullie het leuk.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 1

Geboorte van het roofdier

'Ik heb geen zin meer in om altijd in alles de slechtste te zijn,' zuchtte ze. 'Ik blijf gewoon de rest van mijn leven hier,' zei ze zacht. Alysa zat nog steeds in het steegje dat inmiddels zo donker was geworden dat je geen hand voor ogen meer zag. Ze staarde alleen maar voor zich uit, de duisternis in. Af en toen werd het steegje verlicht door de koplampen van voorbij rijdende auto's. Haar kapotte fiets lag als een stuk afval naast haar. Nadat de zoveelste auto voorbij was gereden kreeg ze opeens een idee. 'De koplamp!' Ze taste in het duister naar de koplamp van haar fiets. 'Ah, dit is hem denk ik.'
Ze knipte het lichtje aan en maakte de lamp los van haar fiets. Alysa stond op en scheen met het lichtje door het steegje. Ze had gemengde gevoelens over het lampje. Aan de ene kant was ze blij dat ze eindelijk want kon zien. Aan de andere kant was ze boos, omdat ze al vanaf haar zesde met haar magische krachten aan het oefenen was en het lampje toch meer licht kon maken dan haar. Ze trainde al tien jaar haar magische krachten en toch won het lampje van haar. Alysa scheen het lampje voornamelijk op de grond zodat ze nergens over zou struikelen. De geur van bloed werd sterker naarmate ze verder de steeg in ging. Ze begon steeds meer te twijfelen of ze wel wilde weten wat het was. Nog een paar meter en ze zou weten wat het was. Ze stopte met lopen toen ze in een plas stapte. 'Had het geregend?'
Ze scheen het lampje op de plas en zag dat het geen water was waar ze in was gaan staan. 'Bloed, en niet zo weinig ook,' mompelde ze. Alysa haalde haar voet uit de plas. Het bloed droop van haar laars en liet een afdruk achter elke keer dat ze laars neerzette. Het lichtje hield ze nog steeds op de grond gericht. Ze stopte toen het lichtje de onderkant van een hek bescheen. Het was een stalen hek en het zag er niet uit alsof het aan de kant zou gaan. 'Het ziet er niet naar uit dat ik hier verder kan.'
Ze scheen een stukje omhoog en schrok enorm van wat ze zag. 'Voeten,' kon Alysa met veel moeite uitbrengen en ze zette een paar stappen achteruit. Er droop vers bloed van de vastgebonden voeten. Het was een lichaam dat was vastgemaakte aan het hek. Ze scheen langzaam omhoog en hoopte dat het niet zo erg was als ze dacht dat het zou zijn. Toen het lampje bij de borst aankwam draaide haar maag zich om. Het was veel erger dan ze dacht dat het was. De borst zag eruit alsof het van binnenuit opgeblazen was. De wond in de borst was minstens dertig centimeter lang en werd opgevuld door een donkergroen membraan. Ze scheen op het membraan om het beter te bekijken.
Het membraan was slijmerig en er leek iets in te zitten. Alysa scheen de lamp omhoog zodat ze het gezicht kon zien. Aan de borst kon je niet meer opmaken of het een man of een vrouw was. Misschien wel aan het gezicht, maar dat zag er ook niet zo best meer uit. De ogen stonden angstig en er liep slijm uit de neus en mond. Ze gokte dat het een man was, maar echt zeker wist ze het niet. Op het moment dat ze het gezicht iets beter wilde bekijken hoorde ze een geluid. Het klonk alsof er een zeepbel knapte. Ze scheen naar beneden en zag waar het geluid vandaan was gekomen. Het membraan was kapot gegaan en de inhoud stroomde naar buiten.
Ze liet het lampje op de grond voor haar voeten schijnen. Er lag een plas slijm met daarin een grijzig hoopje. Alysa zorgde ervoor dat er minstens meer dan twee meter afstand tussen haar en het grijzige ding was. Het lampje bleef gericht op het hoopje en toen gebeurde er iets waarvan ze schrok. 'Het beweegt?' Ze keek een beetje ongelovig naar het ding. Het had iets weg van een wesp, maar dan wel zo groot als een kat. Er zat een donkerrode angel aan het zwart-grijs gestreepte achterlijf. Zo te zien lag het beestje op zijn rug en probeerde uit alle macht op zijn zes insectachtige pootjes terecht te komen.
Er zaten vier vleugels vast aan het lijf. De vleugels waren slap en zaten onder het slijm. Het beestje Had het voor elkaar gekregen om op zijn poten terecht te komen en twee donkere wespenogen leken Alysa aan te kijken. Alysa deinsde achteruit en raakte een afvalbak die daardoor omviel.
'Is daar iemand?' De stem kwam bij de ingang van de steeg vandaan. Een man had de afvalbak om horen vallen en stond nu in de steeg. 'O nee, ik moet hier weg.' fluisterde ze tegen zichzelf. 'Ze mogen me niet samen met dit lijk vinden.' Ze liep naar het hek waar de man aan hing en klom erin, maar halverwege stopte ze en ze keek naar beneden. 'Zelfs al ben je een klein monster je verdient het niet om gevangen genomen te worden.'
Ze liet zich zakken, ging naast het diertje staan en tilde het op. 'Het is mijn schuld dat je ontdekt bent dus dan is het ook mijn taak om je weer in veiligheid te brengen, vind je niet?' zei ze tegen het diertje en stopte het voorzichtig in haar schoudertas. De man had inmiddels een zaklamp aangedaan en scheen door de steeg. Door het extra gewicht van het diertje kostte het iets meer moeite om over het hek te klimmen. Toen ze achter het hek stond werd ze verblind door het licht van de zaklamp. Alysa draaide zich snel om en rende de nacht in. 'Hopelijk heeft hij me niet herkend.'

[Misora]

Deel twee van hoofdstuk 1. Hopelijk vinden jullie het leuk. Feedback is nog steeds welkom en ik hoor graag jullie mening over het verhaal, zodat ik weet of ik door moet gaan met posten.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Na een paar steegjes doorgerend te zijn dacht Alysa dat het nu wel veilig zou zijn om gewoon te gaan lopen. Dat was minder vermoeiend en ze zou minder opvallen. Ze stond in de schaduw van een steegje naar het plein te kijken. Het St. Daihyosplein was haar laatste obstakel. Alysa had zeker vijftien minuten achter elkaar gerend met die zware schoudertas. Ze was uitgeput en haar schouder deed pijn dus deed ze de tas even af en zette hem op de grond. Ze ging tegen een muur zitten om even uit te rusten. In de schaduw zou niemand haar zien dus het was wel veilig.
De rits van haar tas stond voor de helft open zodat het beestje genoeg lucht kreeg. Ze ritste de tas helemaal open en keek naar het beestje. 'Als ik wat meer tijd had gehad om je een beetje schoon te maken waren mijn boeken nu niet verpest,' ze haalde het beestje uit haar tas, zette hem naast zich neer en bekeek haar boeken. De boeken waren bedekt met slijm en plakte aan elkaar. Gelukkig had ze de boeken zelf gekaft om ze mooi te houden, maar ze had nooit kunnen bedenken dat dit zou gebeuren. Ze zou de kaften eraf halen en nieuwe eromheen doen.
Alysa haalde haar boeken uit de tas en scheurde de kaften eraf. De boeken leken in orde te zijn en de kaften hadden het binnenste van haar tas ook beschermt tegen het slijm. Ze stopte de boeken terug in haar tas. 'Zo, dat is ook weer opgelost.' Ze keek naar het beestje naast haar. 'Nu moet alleen jij nog schoongemaakt worden.'
Ze ritste een ander vakje van haar tas open en zocht naar iets dat ze kon gebruiken om hem schoon te maken. Met de papieren zakdoeken die ze vond zou ze een heel eind komen. Na een stuk of twintig zakdoeken was het beestje eindelijk schoon en stopte ze hem voorzichtig terug in haar tas. Ze gooide de zakdoeken samen met de kaften in een afvalbak die in de steeg stond. Alysa ritste de tas voor de helft dicht en stond op. Haar schouder deed nog pijn dus hing ze de tas over haar andere schouder en liep de steeg uit.
Er was bijna niemand op straat behalve een groep jongens die op de rand van de fontein zaten. Alysa herkende een van de jongens. Zijn naam was Len en iedereen die hem kende wist dat hij een dief en mogelijk ook een moordenaar was. Er was nooit bewijs tegen hem gevonden, maar het was gewoon zo. Als je hem tegenkwam zou je liever een blokje omlopen, maar ze moest over het plein om thuis te komen.
Ze liep met een grote boog om de fontein en hoopte dat Len te druk bezig was om haar op te merken. Helaas was ze de enige die over het plein liep dus viel ze nogal op.
Een van de jongens zag Alysa en tikte Len aan. 'Moet je kijken,' hij wees naar Alysa. Er verscheen een gemene glimlach op Len's gezicht toen hij haar zag lopen. 'Ze durft wel hoor, in haar eentje over ons plein lopen.' Len stond op en liep in de richting van Alysa. Ze voelde dan Len's blik op haar gericht was en er liep een koude rilling over haar rug. 'Ben jij dat Alysa?' vroeg Len op een luide toon zodat hij zeker wist dat ze het zou horen.
Ze negeerde de vraag en liep stug door. Len hield er niet van om genegeerd te worden en begon iets sneller te lopen. 'Alysa, als ik jou was zou ik stoppen of ik dwing je om te stoppen.' Len zou zijn dreigement zeker uitvoeren dus stopte Alysa en draaide zich om. Ze ging met haar armen over elkaar staan en keek Len aan. 'Wat moet je van me?'
Len keek haar geïrriteerd aan en haalde een dolk van zijn riem. 'Ik wil helemaal niks van je, ik wil weten wat je hier doet.'
'Gaat je niks aan.' Ze draaide zich om en liep verder. Len moest en zou weten wat ze hier deed en zou daar hoe dan ook achter komen. Hij wachtte even en gooide toen zijn dolk. De dolk miste Alysa op een haar na en bleef in een lantaarnpaal steken. 'Misschien kun je nu normaal antwoord geven?'
Alysa trok de dolk uit de lantaarnpaal en draaide zich opnieuw om. Ze mochten niet weten van het beestje dat ze gevonden had, maar ze zouden haar tas stelen als ze de kans kregen. Wegrennen was ook geen optie, omdat ze haar binnen een paar seconden zouden inhalen. Ze wist een spreuk om ze te verblinden, maar als die niet zou lukken had ze een probleem.
Op dat moment hoorde ze een geluid uit haar tas. Misschien was er iets met het beestje en ze ritste de tas open. Het beestje keek haar aan alsof het haar wou vertellen wat er was. Alysa keek naar de zwarte wespenogen en op dat moment begonnen ze te gloeien. Het licht verblindde haar en ze hoorde een stem. 'Ze zullen je aanvallen, herhaal wat ik zeg en je zult veilig zijn.'

[-Maaike-]

Heey!

Ah! Ze is een heks! Misschien wel een beetje een mislukte als ze na tien jaar nog geen lichtje kan maken

Je bouwt de spanning goed op, al is het soms een beetje verwarrend waar je heen gaat met je hoofdpersonage. Intussen is ze drie verschillende stegen doorgerend en ergens kwam ze een hek tegen. Voor mij komt het een beetje als een dolhof over Misschien kun je ergens beschrijven of ze in een stad is of een achterstandwijk?
Verder heb ik niets op en aan te merken Ga vooral zo door!

Groetjes Maaike

[Misora]

@Maaike: bedankt voor je feedback. Ik zal kijken of ik de tekst wat duidelijker kan maken. Hopelijk blijf je het leuk vinden.
En hier is het eerste deel van hoofdstuk 2.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 2

Het beest ontwaakt

Alysa luisterde naar de stem, maar die herhaalde alleen hetzelfde. Ze moest wel luisteren aangezien ze niets anders hoorde. Ze hield haar ogen dicht om aan het felle licht te ontkomen. De binnenkant van haar ogen was tenminste gewoon donker. De stem herhaalde de woorden opnieuw en ging waarschijnlijk niet stoppen tot zij het zou zeggen. 'Hia ni che nicha.'
Ze had geen keuze ook al vertrouwde ze het niet helemaal. De stem drong door iedere gedachte heen. 'Hia ni che nicha.' Haar gedachten vervaagden elke keer dat ze het opnieuw hoorde. Als ze haar ogen opende werd ze verblind door het licht. Ze probeerde zich te bewegen, maar haar lichaam wilde niet bewegen. 'Hia ni che nicha.'
Len stond een paar meter bij haar vandaan en keek naar haar. Ze had de dolk laten vallen en bewoog niet meer. Haar lichaam was verlamd en de dolk was gewoon uit haar bewegingsloze handen gegleden. Nu stond ze daar doodstil en Len begon zich af te vragen waar ze mee bezig was. 'Alysa, als je denk dat negeren helpt dan heb je het mis,' zei Len geïrriteerd. Len zette een stap naar voren en keek naar Alysa, maar die bewoog nog steeds niet.
De duisternis aan de binnenkant van Alysa's ogen had haar opgeslokt. Toen de stem opnieuw de woorden herhaalde was ze het zat. 'Oke, dus je wilt dat ik je napraat?' zei ze in gedachte. 'Hia ni che nicha,' ze sprak de woorden langzaam uit. Ze opende voorzichtig haar ogen en het felle licht was verdwenen. In plaats van het felle licht was haar lichaam nu helemaal omringt door een zwak groen licht. Ze kon zich nog steeds niet bewegen, maar haar lichaam bewoog wel. Haar lichaam was een soort marionet geworden. Tegenwerken had geen zin de kracht had haar totaal overgenomen.
Len keek naar Alysa die nu een groen licht uitstraalde en zette een paar stappen achteruit. 'Rustig Alysa,' zei hij terwijl hij een dolk van zijn riem haalde. 'We willen niet dat er iemand gewond raakt.'
Hij gooide de dolk richting Alysa's been, maar ze ontweek hem. Het groene licht beschermde haar, maar helaas moest het daarvoor wel haar lichaam overnemen. Ze zag hoe de dolk op haar afkwam en had er niets tegen kunnen doen.
Iets of iemand had haar in zijn macht en zou haar niet zomaar vrijlaten. Ze keek hoe haar hand zich voor zich uitstak en een bal van energie vormde. Het was absoluut haar kracht niet. Deze magie was veel te sterk om door haar uitgevoerd te worden. De bal was inmiddels zo groot als een voetbal en haar arm was klaar om de bal naar Len te gooien. Alysa sloot haar ogen en het bleef een paar seconden lang stil. Ze hoorde een schreeuw en daarna niets meer.
Ze durfde niet te kijken naar wat er was gebeurd. Op een zeker moment dwong ze zichzelf om haar ogen te openen. Aan en aan de fontein te zien was Len daar met een flinke vaart tegenaan geknald. Nu lag hij stil tegen de rand van de fontein aan. In Len's shirt zat een gat gebrand en er kwam rook van zijn borst af. Alysa kon niet geloven wat er gebeurt was.
De kracht van het groene licht nam af en langzaam kreeg ze de controle over haar lichaam terug. Ze zakte door haar benen. Zittend op haar knieën keek ze naar Len die tegen de fontein lag. 'Nee, dit kan niet,' zei ze hopeloos tegen zichzelf. 'Het mag niet zo zijn.'
Alysa stond op, liep naar Len toe en ging op haar knieën naast hem zitten. Zijn borst was totaal verbrand, maar ging nog wel op en neer. 'Hij leeft nog.'
Ze haalde met trillende handen haar mobiel uit haar broekzak en toetste een nummer in. 'Hallo, met de alarmcentrale.' De stem aan de ander kant van de lijn klonk vriendelijk. 'I-ik heb een jongen gevonden en het lijkt alsof hij gevochten heeft.'
'Wat is zijn toestand?' De stem was nu veel serieuzer dan vijf seconden geleden. 'H-hij ademt nog, maar zijn borst is verbrand en hij wil niet wakker worden,' zei Alysa met een trillende stem.
'Waar ben je?'
'Op het St. Daihyosplein.' Ze keek naar Len en hoopte dat alles goed zou komen.
'We sturen er een ambulance heen.'
Binnen tien minuten was de ambulance op het plein en werd Len op een brancard gelegd. Alysa keek hoe Len in de ambulance gelegd werd en de deuren werden gesloten. 'Komt het goed met hem?'
'Natuurlijk, ga jij nu maar naar huis,' zei de man tegen haar voordat hij instapte en de ambulance met volle vaart wegreed.

[-Maaike-]

Lijkt me best wel eng, als er opeens iets in je zit en je overneemt. Dat je een marionet wordt maar de touwtjes niet zien om ze door te knippen Hij heeft haar wel goed geholpen, beetje te goed misschien

'Rustig Alysa,' zei hij terwijl hij een dolk van zijn riem haalde. 'We willen niet dat er iemand gewond raakt.'
Hij gooide de dolk richting Alysa's been, maar ze ontweek hem.

Ik vind dit zo'n geniaal stukje.. "we willen niet dat iemand gewond raakt.." nee góh moet je vooral je dolk gooien

Een spellingsfoutje:

'Kom het goed met hem?'

Kom + t

Ga zo door!

Groetjes Maaike