Zwart Bloed

[Patriesz]

Hallo,, ik had een idee voor een verhaal en ben dat een beetje uit gaan werken
nu ben ik benieuwd of dit een leuk verhaal is en of mijn schrijfstijl wel oke is (:
de proloog is misschien een beetje raar maar het is een soort van voorstukje voor het verhaal ofzo... nee... nou ja, zie maar.. ik weet niet hoe ik het moet noemen P: het is eigenlijk ook niet echt een proloog en het is erg kort ach ik hoor de mening van anderen wel en dan kan ik het altijd nog veranderen

Proloog


‘Lang geleden hebben de mensen de laatsten der vampiers uitgeroeid, tenminste, dat dachten ze. Slechts één enkele vampier wist te ontkomen.
Hij vluchtte en niemand heeft hem ooit weer gezien. Vampierjagers kwamen uit alle hoeken van de wereld samen om op hem te jagen.
Jarenlang hielden ze dat vol totdat ze de moed verloren en uiteindelijk beweerden dat hij allang dood was. Sindsdien is er ook nooit meer een teken vernomen van de vampier.
Vampierjager was geen beroep meer en het dagelijks leven ging verder. De jagers gaven de wijsheid wel door aan hun kinderen en die weer aan hun kinderen. Generaties lang werden de verhalen doorverteld, maar ze werden niet meer geloofd. Er werden dingen aan toegevoegd zoals; vampiers kunnen niet tegen knoflook, houten staak door het hart dood ze, en, zonlicht verbrand ze. Tegenwoordig worden die verhalen beschouwd als sprookjes voor kleine kinderen. De enkeling die beweert dat hij een vampier heeft gezien word uitgelachen en voor gek verklaard. Toch zijn er op het zogenaamde ‘slagveld’ altijd wel kleine bevestigingen dat vampiers bestaan, maar die worden niet gezien.
Alleen een getraind vampierjager kan die details ontdekken, maar je zal lang moeten zoeken voor je zo’n vampierjager gevonden hebt...’

Verteld door: Peter Riffor, gepensioneerd vampierjager (1935)

[Elfenring]

Ik zou de tweede zin iets anders maken. Slecht één enkele vampier wist te ontkomen aan de dodelijke wapens van de vampierjagers.

Het is niet een teken geweest, maar een teken vernomen.

Er werden dingen aan toegevoegd zoals; vampiers kunnen niet tegen knoflook, houten staak door het hart en ze zijn gelijk dood, en, zonlicht verbrand ze.
tweemaal 'en' mag niet. , een houten staak door het hart is dodelijk en zonlicht doet hen in vlammen opgaan.

Ik hoop dat je er wat aan hebt, succes met verder schrijven. Ik ben benieuwd hoe het verhaal zich verder ontwikkeld.

Groetjes, Michael

[-Maaike-]

Heey!

Leuk dat je een verhaal schrijft over een vampier of is het nu de vampierjager die strakjes de hoofdrol krijgt?

Ik zie dat Elfenring alle feedback al gegeven heeft, dus ik zal het niet herhalen ^_^

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

[Patriesz]

Bedankt voor de reacties (:
ik ben van plan om telkens korte stukjes te schrijven en af en toe eens een keer een lang stukje... tenminste... dat is mijn gedachte op dit moment
hier is het volgende stukje

1

Voorzichtig liep Luna Summers achter de oude man aan. Het was koud buiten en haar adem hing in wolkjes voor haar mond. Ze lette erop dat ze zo min mogelijk geluid maakte. Niemand hoefde te weten waar ze naartoe gingen.
Plots bleef de oude man voor een huis staan. Hij had een lange jas aan en een grote muts over zijn hoofd getrokken. ‘Zorg ervoor dat je niet word gevolgd,’ fluisterde hij, ‘anders kan dat je dood betekenen.’ De man had zich niet omgedraaid terwijl hij tegen haar praatte.
Luna knikte terwijl ze wist dat de man het toch niet zou zien. Met grote, geluidloze passen liep de man weg. Luna wachtte tot hij uit het zicht was. Daarna keek ze vluchtig om zich heen voordat ze het huis binnen stapte. Een aangename warmte sloeg haar tegemoet en ze deed haar capuchon af.
Voorzichtig liep ze door de gang naar de woonkamer. In de openhaard brandde een klein vuurtje. Het zag eruit alsof het net was aangemaakt, maar er was niemand te bekennen.
Plots hoorde ze een geluid achter zich. Vliegensvlug schoot haar hand naar het heft van haar zwaard en met een ruk draaide ze zich om. Voor haar voeten zat een kleine muis die haar met grote ogen aanstaarde. Het duurde even voor het tot Luna doordrong dat de muis geen gevaar vormde.
‘Je liet me schrikken,’ mompelde ze. De muis bleef nog even staan, maar verdween toen in een gat in de muur. Voorzichtig liep Luna verder, de trap op naar boven. Toen ze boven was drong een plotselinge stank haar neus binnen. De stank van verrotting, die zou ze herkennen uit duizenden.
Ze keek rond. Er waren drie kamers. Met haar hand op het heft van haar zwaard liep ze naar de eerste deur en bleef daar even staan. De stank was hier niet erger en ook bij de tweede deur niet. Langzaam liep ze door naar de derde kamer.
Voorzichtig opende ze de deur en ze werd overweldigd door de stank die nu veel sterker was. Het was erg donker in de kamer. Gelukkig stonden er wat kaarsen in de kamer dus die stak ze snel aan. De kaarsen gaven niet erg veel licht, maar het was genoeg om te kunnen zien.
In het midden van de kamer stond een tweepersoonsbed en daarnaast twee nachtkastjes. In de hoek stond een kleine kledingkast en in de andere hoek een stoel. Voor het raam hingen dikke, versleten gordijnen waar de motten duidelijk bij waren geweest. Op haar hoede liep ze om het bed heen en zag waar de stank vandaan kwam.
Naast het bed lag een man met lang, grijs haar en een grijze baard die er onverzorgd uit zag. Zijn ogen waren wijd open gesperd, zijn nek zat onder het bloed en lag in een rare positie. Waarschijnlijk gebroken, dacht Luna. In zijn hand hield hij een mes waar bloed aan kleefde en in zijn shirt zat ook een grote bloedvlek. Luna zette een kaars op de grond en ging op haar hurken naast de man zitten. Ze tilde het shirt wat omhoog en keek recht in een gapende wond. Snel wendde ze haar hoofd af en trok het shirt weer omlaag. Altijd weer verwachtte ze niet dat ze recht in een wond zou kunnen kijken. Ze keek weer zijn nek.
Voorzichtig draaide ze het hoofd van de man iets opzij zodat ze de wond in zijn nek kon zien. Haar adem stokte toen ze de wond zag. Dit was geen normale wond, het was een beetwond, en niet zomaar een beetwond. Nee, dit was het bewijs waar ze haar hele leven naar op zoek was geweest. Het bewijs dat de vampier uit de legendes nog bestond.
Luna’s hart begon steeds sneller te kloppen. Ze keek weer naar het mes. Er kleefde nog iets anders aan. Iets zwarts. Nog een bewijs.
Ze keek weer naar het lijk. Dit was duidelijk het werk van de vampier, maar hij was slim. In haar hoofd schetste ze wat er gebeurt was. De man was overvallen door de vampier en had een mes gepakt, maar de vampier was sneller. Hij had de hand van de man omgedraaid en hem met het mes in zijn buik gestoken.
Zo zou het lijken alsof de man zelfmoord had gepleegd, maar toen de vampier hem had losgelaten had de man met zijn laatste krachten de vampier gestoken met hetzelfde mes. De vampier zag daardoor zijn plannetje in het water vallen en had zijn zelfbeheersing verloren door woede. Hij had de man gebeten en zijn nek gebroken. Het zwarte aan het mes was zijn bloed. Hij wist dat dat het enige was waaraan je zijn soort kon herkennen. Zwart bloed...

[Babette<3.]

Heeeuj.
Een verhaal over vampiers, yaay.
Ik heb niet echt veel aan te merken, eigenlijk. Het was erg goed omschreven en leest lekker weg.

Langzaam liep ze door naar de derde kamer.
Voorzichtig opende ze de deur en ze werd overweldigd door de stank die nu veel sterker was. Het was erg donker in de kamer. Gelukkig stonden er wat kaarsen in de kamer dus die stak ze snel aan.
Hier gebruik je drie keer 'de kamer'. Dat loopt niet erg lekker. Het komt ook raar over, want het was wel heel donker, maar toch zag ze de kaarsen. En waarmee heeft ze die dan aangestoken?

Ook vind ik het laatste stukje wat minder beschreven dan het begin. Misschien komt het omdat Luna heel nuchter blijft over de dood van de man, maar op mij komt het niet over alsof die man daar erg toegetakeld ligt. Ik voelde het niet, zegmaar. Misschien moet je Luna's gevoel er iets meer in verwerken?

Ik weet het, het zijn grote opmerkingen. Maar je mag ermee doen wat je wilt, hoor (:.
Ik zal dit verhaal zeker blijven lezen!

[-Maaike-]

Heey!

Leuk stukje! In eerste instantie dacht ik dat zij juist de vampier zou zijn, leuke wending in het verhaal!
Ik ben het eens met Babette<3 over de reactie van Luna. Je schrijft dat het bewijs van het zwarte bloed en de wond in de nek van de dode, hét bewijs is waar Luna al haar hele leven naar op zoek is. Naast dat haar hart sneller gaat kloppen zou je nog meer kunnen beschrijven hoe gelukkig ze met deze fonds is Bijvoorbeeld dat ze glundert of wat ze met dat bewijs wil.

Eén klein puntje:

In haar hoofd schetste ze wat er gebeurt was.

Aangezien je in de verleden tijd schrijft, moet er een d achter gebeurd in plaats van de t

Schrijf snel verder! Ben zeer benieuwd hoe het verder gaat.

Groetjes Maaike

[Patriesz]

Ik ben echt zooo slecht!! Ik heb het zo druk (gehad) dat ik helemaal geen tijd meer had om te schrijven! Ik voel me nu echt heeeel slecht.... :S. Ik zal echt zo snel mogelijk weer een stukje proberen te plaatsen..
Duizend keer sorryyy

[Patriesz]

Eindelijk weer tijd om een nieuw stukje te posten maar nu weet ik niet of er veel fouten in zitten maarja...

Woedend gooide Yanara Cooper de voordeur achter haar dicht. Tranen stroomden over haar wangen. Waarom deed haar vader altijd zo gemeen tegen haar. Het was ook nooit goed. Dat was wel eens anders geweest. Voor de dood van haar moeder was haar vader altijd heel aardig geweest. Hij had haar nooit afgekraakt, maar dat was veranderd toen haar moeder plotseling overleed. Na die tijd was haar vader zoals hij nu is. Ze deed altijd zo haar best, maar altijd wist haar vader haar werk af te kraken. Nu ook weer. Ze was bezig met koken, gekookte aardappelen met biefstuk en slaboontjes, haar vaders lievelingseten, toen plots haar vader binnenkwam. 'Ben je nou nog niet klaar? Ik sterf van de honger, mens!' had hij tegen haar geroepen en dat terwijl ze nog niet eens vijf minuten in de keuken stond. Maar dat was niet het ergste. Het ergste was tijdens het eten. Ze waren gewoon rustig aan het eten toen haar vader plotseling schreeuwde, 'Deze biefstuk is waardeloos! Hij is veel te gaar! En deze aardappelen zijn veel te lang gekookt! Jij kan ook niks hè? Niet eens simpele aardappels koken of een biefstukje bakken. Je bent gewoon waardeloos, een niksnut! Dat ben je!' Die woorden waren voor haar de druppel geweest. Ze was opgesprongen en door de voordeur naar buiten gerend. Nu rende ze hier en ze had geen idee waar ze naartoe moest gaan. Terug naar huis kon ze niet, daar zou haar vader haar opwachten en ze kon erop rekenen dat hij geweld zou gebruiken. Maar waar moest ze dan heen? Ze wist het niet. Ze wist niet eens waar ze was. Ze bleef staan en keek rond. Deze buurt kende ze nog niet zo goed. Ze waren hier pas komen wonen. Nu stond ze voor een doodlopende weg. Rechts van haar was een donker steegje, links een weg die terug naar haar huis liep en dat was het wel het laatste wat ze zou willen dus besloot ze het donkere steegje in te lopen. Ze was nog maar een paar meter het steegje in toen ze geschreeuw achter zich hoorde. Ze draaide zich om en zag een grote jongen op haar af komen. Ze begon sneller te lopen. 'Hee, meisje!' hoorde ze achter zich. Ze keek weer om en zag dat de jongen haar begon in te halen. 'Hee!' riep hij weer. Ze liep nog wat sneller en begon toen te rennen, maar de jongen was sneller en haalde haar met gemak in. Hij ging voor haar staan en dwong haar zo om te stoppen met rennen. Ze wou zich weer omdraaien, maar de jongen pakte haar vast en duwde haar tegen de muur. Haar hoofd kwam hard tegen de stenen. 'Waarom negeer je mij?' vroeg de jongen. Yanara gaf geen antwoord. 
'Hee, ik vroeg je wat! Geef antwoord!' zei hij, nu luider. Weer bleef Yanara stil. 
'Dan moet je het zelf maar weten,' zei hij dreigend. Hij pakte haar gezicht met een hand vast en draaide het ruw naar hem toe. Gedwongen staarde Yanara naar de jongen. 'Je moet me wel aankijken als ik tegen je praat,' zei hij grijnzend. 
'Wat ga je met me doen?' vroeg Yanara angstig. 
'Daar kom je wel achter. Ik weet zeker dat je het leuk gaat vinden,' zei hij weer met een gemene lach op zijn gezicht. Met een blik vol afschuw keek Yanara hem aan. Ze voelde hoe zijn vrije hand onder haar shirt verdween en paniek nam bezit van haar. 'Niet doen!' riep ze en ze probeerde zich uit zijn ijzeren greep te bevrijden. Haar handen pakte zijn arm die onder haar shirt verdween vast en ze boorde haar nagels erin. 'Auw! Klote wijf!' schreeuwde de jongen. Hij trok zijn arm terug en Yanara 's nagels lieten een bloederige streep achter. Zijn greep op haar gezicht verslapte ook en ze probeerde om te ontsnappen. 
'Dat dacht ik niet, rotwijf!' riep de jongen. Hij hief zijn hand en sloeg haar met zoveel kracht in haar gezicht dat ze op haar zij op de grond viel. Duizelig probeerde ze overeind te komen, maar een nieuwe klap maakte dat onmogelijk. Versuft bleef ze op de grond liggen. Ze voelde hoe een hand haar broek los probeerde te maken. Daardoor kreeg ze een adrenaline stoot en schopte met al haar kracht in het kruis van de jongen. Die viel kreunend van de pijn op de grond en snel krabbelde Yanara overeind. Ze wou wegrennen, maar een hand pakte haar been en ze viel weer. Haar hoofd kwam hard op de grond en alles werd zwart. 

Langzaam werd Yanara weer wakker. Haar hoofd deed vreselijk pijn en ze was duizelig. Toen schoot de jongen weer door haar gedachten en snel deed ze haar ogen open en ging rechtop zitten. Ze had verwacht dat de jongen te zien, maar hij was er niet meer. Er was niemand meer, tenminste. Ze ging langzaam staan en draaide zich om. Ze keek recht in het gezicht van een andere jongen. Ze wou gillen, maar hij sloeg een hand voor haar mond. 
'Ik heb je gered,' zei hij. Zijn stem klonk als een gefluister, maar Yanara kon hem prima verstaan. Ze knikte als teken dat ze het begreep en hij hield zijn hand weg. Yanara keek naar hem. Hij had kort bruin dat net iets over zijn oren viel. Zijn ogen waren dezelfde kleur bruin als zijn haar en keken haar helder aan. Zijn mond was perfect gevormd en zijn neus ook. Eigenlijk was alles aan hem perfect. 'Waar is die jongen dan?' vroeg Yanara. 
'Hij is weggegaan toen ik hem daartoe dwong,' antwoordde hij onverschillig. 
'Dankje,' mompelde Yanara. 
'Graag gedaan.' Hij glimlachte naar haar. Yanara voelde kriebels in haar buik en glimlachte terug. Ze keek naar zijn perfecte lippen. Wat zou ze die graag willen zoenen. Ze schrok op uit haar gedachten. Die jongen deed wat met haar, ze had nooit gefantaseerd over zoenen als ze naar iemand keek en ze kende hem geeneens! Ze keek weer naar zijn gezicht en in zijn ogen. Zijn gezicht kwam langzaam dichterbij. Ze sloot haar ogen en voelde zijn lippen op de hare. Een tinteling schoot door haar lichaam. Ze voelde hoe ze langzaam naar achter liep tot ze met haar rug tegen de muur stond. Toen haalde hij zijn lippen van de hare. Ze deed haar ogen open zag dat hij naar haar lachte met spierwitte tanden. Zag ze nou twee scherpere tanden? Nee, het was vast haar verbeelding. Hij drukte zijn lippen weer op de hare, dit keer steviger. Hij ging van haar mond naar haar kaaklijn en van haar kaaklijn naar haar hals. Ze voelde zijn tong langs haar hals gaan. Ze sloot haar ogen, maar deed ze verschrikt weer open toen ze een pijn in haar hals voelde. Had hij haar gebeten? 'Auw,' zei ze. 
Hij gaf geen antwoord. Weer een pijn, deze keer erger. 'Auw,' zei ze weer terwijl de tranen in haar ogen sprongen van de pijn. Ze probeerde haar hoofd te draaien, maar dat lukte niet. Ze begon in paniek te raken. Wat was hij van plan? Toen voelde ze zijn tanden in haar nek en ze begon te gillen. De pijn was ondragelijk. Ze probeerde tegen te stribbelen, maar hij was onmenselijk sterk. Toen hoorde ze een scherpe 'knak' en alles werd stil en donker. 

Ze zag een wit licht in de verte. Daar liep ze naartoe. Het witte licht verblindde haar en ze kneep haar ogen dicht. Toen ze haar ogen weer open deed stond ze in een grasveld ergens in de bergen. In de verte stond een klein huisje. Aan de zijkant stond een vrouw die begon te zwaaien toen ze haar zag. Yanara glimlachte. 'Mam,' mompelde ze en ze liep naar de vrouw toe.

[-Maaike-]

Heey!

Leuk dat je weer bent verder gegaan! Je verhaal is echt spannend!

Een feedbackpuntje:

Er was niemand meer, tenminste.

Ik denk dat je hier een stukje van je zin mist, 'tenminste dat dacht ze' of iets in die richting

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

[Patriesz]

2

Moeiteloos raapte Damian het levenloze lichaam van het meisje op. Hij liep rustig het steegje uit. Het vervelendste klusje vond hij toch wel het opruimen van de lichamen. Toch deed hij het altijd heel nauwkeurig. Hij moest er niet aan denken dat er een stel vampierjagers achter hem aan zou komen. Als die nog bestonden. Damian had al zo lang niks meer over vampierjagers gehoord dat het leek alsof ze waren verdwenen. 
In een rustig tempo liep Damian met het lichaam in zijn armen naar het strand. Daar aangekomen legde hij het lichaam in het zand en ging op zoek naar een paar zware stenen. Toen hij die eenmaal had pakte hij een grote plastic zak, die daar toevallig lag, en stopte de stenen erin. Hij tilde het meisje weer op en begon de zee in te lopen. 
Een normaal persoon zou eerst een flinke teug lucht naar binnen zuigen, maar hij niet. Hij liep net zolang door tot hij onder water was. De stenen waren gelukkig nog steeds redelijk zwaar onder water. 
Een tijdlang liep hij over de bodem van de zee. Uiteindelijk stopte Damian. Hij legde het meisje op de bodem en boven op haar lichaam legde hij de stenen. Die zouden ervoor moeten zorgen dat ze niet omhoog zou drijven. Damian keek voor zich. Dit was zijn eigen onderwater kerkhof. Overal dreven duizenden lijken, half begraven onder het zand en bedekt met grote stenen. Veel lijken waren aangevreten door zeedieren, maar de meesten waren gewoon aan het wegrotten. Damian wist dat niemand dit ooit zou vinden, omdat dit veel te diep was voor de mensen. 
Hij begon een ondiep gat te graven in de bodem. Toen hij daarmee klaar was legde hij het meisje erin, bedekte haar deels met zand en legde toen de grote stenen erop. 
Als iemand dit ooit zou vinden dan had Damian een groot probleem. Dat zou zeker enorm veel aandacht opleveren en dat kon hij zich niet veroorloven. 
Niet aan denken, dacht Damian. Niemand zal dit ooit vinden, de zeedieren zorgen wel voor al die lijken. Met die gedachte zwom Damian terug naar het strand. Eenmaal terug op het strand keek hij om zich heen. Er was niemand te zien. Rustig liep Damian terug richting de stad. Hij moest maar eens richting huis. Die natte kleren zouden alleen maar vragen opleveren. Hij had het geluk dat er veel leegstaande woningen in deze buurt waren toen hij hier aankwam. Het was gewoon een kwestie van een leuk plekje uitkiezen. 
Damian liep het strand af, stak een straat over, sloeg een bocht om en bleef toen opeens stil staan. Zijn ogen werden donker en zijn gezicht vertoonde geen emotie. Ongeveer vijftien meter verderop kwam een meisje zijn kant op, maar hij wist dat het geen gewoon meisje was. Ze droeg een grote bruine, leren tas, zwarte laarzen en een lange, donkere jas. Toen het meisje hem zag stopte zij ook. Damian nam haar nog een keer goed in zich op. Ze had zwart haar, heldergroene ogen en een bleke huid. Hij wist wat ze was, maar dat kon niet waar zijn. Hij had al zo lang niet meer van haar soort gehoord. 
Een tijdlang staarden ze elkaar aan.  Hij hoorde hoe haar hart sneller begon te kloppen. Er gingen zoveel vragen door zijn hoofd. Hoe kon het dat ze nog bestond? Waarom was ze hier? Was ze hem op het spoor? Was ze het eigenlijk wel echt? 
'Dat kan niet...' hoorde hij het meisje fluisteren. Blijkbaar had ze hem herkend. Nu wist hij het zeker. Ze was een vampierjager. Haar familie was al eeuwen naar hem op zoek geweest, maar had hem nooit kunnen vinden en nu kwamen ze elkaar hier doodleuk tegen. Hij zou haar kunnen proberen te vermoorden, maar hij wist dat ze goed getraind was. 
'Na al die jaren,' hoorde hij haar weer zeggen. Damian besloot te doen alsof hij van niks wist. 
'Hoe bedoel je ''Na al die jaren''? Ik ken je niet,' loog hij. 
'Ben jij dan niet Damian?' vroeg ze voorzichtig. 
Hoe weet ze mijn naam, dacht Damian. Hij besloot te doen alsof hij van niks wist. 
'Nee,' antwoordde hij. 
'Oh,' zei het meisje. 'Je deed me aan hem denken.' 
Met die woorden liep ze langs hem heen. Terwijl ze langs hem liep balde Damian zijn handen tot vuisten en beet hij zijn tanden op elkaar. Hij was woedend. Niet op het feit dat hij een vampierjager was tegen gekomen, maar om de manier waarop hij haar was tegen gekomen. Alsof ze hier met elkaar hadden afgesproken om eens gezellig bij te kletsen. Stijf van woede liep hij door. Als hij haar ooit nog een keer zo doodleuk op straat tegen zou komen, zou hij zichzelf afvragen of er iets met hem aan de hand was. Hij had haar geur kunnen herkennen als hij beter had opgelet, maar daar was het nu te laat voor. De volgende keer zou hij beter opletten. Damian wist zeker dat er een volgende keer zou komen, en als het zo ver was zou hij er klaar voor zijn.

[Glorfindel]

Ik heb je hele verhaal eens nagelezen.

Ze keek weer zijn nek.

Dit is uit het tweede stukje wat je geplaatst hebt. Zou moeten zijn, ''Ze keek weer naar zijn nek''.

Zijn greep op haar gezicht verslapte ook en ze probeerde om te ontsnappen.

Uit het derde stukje; 'om' hoort niet in deze zin. Zou ik dus weglaten.

Hij had kort bruin dat net iets over zijn oren viel.

Het woordje 'haar' vergeten.

Zag ze nou twee scherpere tanden?

Vind ikzelf een beetje vaag, scherpere hoektanden, of langere, lijken me beter passen. Tenminste, als je hoektanden bedoelt.

Toen hij die eenmaal had pakte hij een grote plastic zak, die daar toevallig lag, en stopte de stenen erin.

Uit je laatste stukje. Ik vind het wel héél toevallig dat hij daar een grote plastic zak vind waar een lichaam in past. Je zou ook denken dat hij, na al die keren dat hij dit al heeft gedaan, toch wat betere voorbereidingen zou treffen en zelf een zak zou meebrengen. Zeker omdat hij niet gepakt wil worden!

Niemand zal dit toch ooit vinden

'Toch' kan hier weggelaten worden.

Met die woorden liep ze lans hem heen.

Typfoutje. Langs*

De volgende zou hij beter opletten.

'Keer' vergeten.

Ik had nog iets aan te merken (jawel), dat ik je zinnen vaak erg kort vind. Op deze manier geschreven, wordt een tekst staccato; haperend. Dit is niet altijd het geval, maar wel vaak genoeg om mij op te vallen. Te lang is ook niet goed, dan zou de lezer als het ware 'verdwaald' kunnen raken door aaneengeregen informatie. Probeer een eloquente middenweg te vinden.

Denk niet dat ik je verhaal slecht vindt door al dat gezeur, ik probeer alleen wat constructieve kritiek te geven. Het verhaal boeit me wel, en heeft mijn aandacht vastgehouden. Als ik het niet goed vond had ik ook niet de moeite gedaan om het na te kijken. (:

[Patriesz]

@Glorfindel
Bedankt voor je reactie, er zitten echt domme fouten tussen (schaamte) en dat met die plastic zak in het laatste stukje... Het was voor de stenen, niet voor het lichaam P:
Het leek me een beetje onhandig als hij al die stenen moest gaan dragen, dus leek het me logischer dat er gewoon een zak lag (:

[Glorfindel]

Oeps! Daar had ik overheen gelezen.. negeer dat maar, dan. (:


En iedereen maakt wel eens domme fouten. Kijk maar naar mij. ^

[-Maaike-]

Heey!

Spannend vervolg Ik vind het heel gaaf bedacht dat hij zijn leeg gezogen hulsels naar de zee brengt en ze daar half begraafd. Doordacht en onvindbaar

Ga zo door

Groetjes Maaike

[Patriesz]

Eindelijk had ik weer wat inspiratie voor een nieuw stukje (: Hopen dat er niet veel fouten in zitten en dat het leuk is

Op haar hoede liep Luna langs de jongen. Ze wist dat hij loog, ze herkende het aan alles wat hij deed. Toch deed ze alsof ze hem geloofde. Luna wist dat hij wèl Damian heette en dus de laatste vampier was. Ze wist ook dat hij wist dat ze zelf een vampierjager was. De vraag was waarom hij haar niet had aangevallen. Het was algemeen bekend dat vampiers een slechte zelfbeheersing hadden. Misschien had hij een betere zelfbeheersing ontwikkeld en was dat de reden dat hij nog bestond. 
Luna kon nog steeds niet geloven dat ze hem gewoon op straat was tegengekomen. Ze vroeg zich af of ze eigenlijk instinctief had moeten reageren en aanvallen, maar omdat Damian dat niet deed had ze niet geweten wat ze moest doen. In plaats van aan te vallen was ze stil blijven staan en had hem confronterende vragen gesteld, ze had het allemaal tegen haar gevoel in gedaan. 
Opeens herinnerde ze zich iets. Iets wat haar net nog niet was opgevallen, maar wat nu vragen bij haar opriep. Hij had doorweekt over straat gelopen, alsof hij net was wezen zwemmen. De vraag was waar hij had gezwommen en waarom hij zijn kleren had aangelaten.
Luna keek naar de stoep. Donkere plekken vertelden haar dat hij hierlangs was gekomen. Ze besloot om de voetstappen te volgen. 
Een tijdje later kwam ze bij het strand aan. De voetstappen liepen door in het zand tot ze uiteindelijk ophielden vlak voor de zee.
Vreemd, dacht Luna. Waarom zou hij in zee gaan zwemmen? Het leek haar niet dat hij het voor de lol deed, er moest een reden achter zitten. 

                              -*-

Zachtjes sloop hij achter haar aan. Hij dacht niet meer na over wat hij deed, alles ging instinctief. Alsof hij een knop had omgedraaid die zijn gedachten op nul hadden gezet. Zijn ogen gloeiden fel in het donker. Een dierlijke grom ontsnapte uit zijn keel toen de wind draaide en hij haar geur opsnoof. Nog even en dan had hij haar. Afwachtend maakte hij zich klaar om aan te vallen. 

                              -*-

In gedachten staarde Luna naar de voetafdrukken en de zee. Plots kreeg ze het gevoel alsof er iemand achter haar stond. Zonder zich al te veel te verroeren bracht ze haar hand naar haar zwaard. Met een ruk draaide ze zich om terwijl ze tegelijkertijd haar zwaard trok. Iets verderop zat een muis haar aan te kijken en rende niet veel later weg. 
Met een zucht schoof Luna haar zwaard terug. 'Volgens mij heb ik iets met muizen,' mompelde ze tegen zichzelf.
Precies nadat ze haar zin had afgemaakt hoorde ze een ijzingwekkende gil en als in een soort trance rende ze naar de plek waar het geschreeuw vandaan kwam.

[Jenna]

Hey

Ben net begonnen met het lezen van je verhaal. Ik vind het echt een spannend verhaal, vooral omdat ik dol ben op verhalen die over vampiers gaan. Ik ben benieuwd naar wat er met Luna gebeurd. Schrijf snel verder....

[broodjesesam]

Hee,

Ik vind het een erg leuk verhaal! Ik dacht dat de vampier het meisje zou laten leven omdat hij net haar leven had gered, maar hij dronk haar op. Erg verassend.

Ik wacht tot je weer verder schrijft.

groetjes

[Jenna]

Heyy,
wat een goed verhaal. Ik ben egt benieuwd naar het vervolg. Hoop dat hij Luna niet dood.. Zou dan niet meer zo spannend zijn toch?? Ga snel verder met schrijven

xxx Jenna

[ejell]

Cool Patries!

[-Maaike-]

Heey!

Oh spannend vervolg! Ook lekker geëindigd met zo'n gil
Ik vind die tekentjes voor de volgende alinea met een ander persoon erg handig. Zo had ik helemaal geen last van verwarring, het was er heel duidelijk door

Groetjes Maaike

[RwaR]

Heej!
Ik ben toch wel een beetje benieuwd hoe het afloopt
Hopenlijk post je snel nog een stukje!

Groetjess