Ducunt volentem fata

[Saskjezwaard]

Grmbl

Jeej, Darrence

Grrr :gr opschieten jij!

[Silena]

Darrence keurde Sabys, zoals de man, geen blik waardig.

Zoals de man heette?

Met de twee soldaten achter hem liep Darrence het eiland op met het zwarte zand.

Liep hij met zwart zand het eiland op, of liep hij een eiland met zwart zand op?

De vorige keer dat Darrence langs was gekomen had de man er nog na zijn leeftijd uitgezien, als een veertig jarige man, blijkbaar was hij in een paar maanden tijd zwaar achteruit gegaan.

Ik vind dit een beetje een lange zin en hij klinkt een beetje vreemd. Misschien kun je er twee zinnen van maken. Bijvoorbeeld zo:
De vorige keer dat Darrence langs was gekomen had de man er nog naar zijn leeftijd uitgezien, als een veertigjarige man. Blijkbaar was hij in een paar maanden tijd zwaar achteruit gegaan.
Op deze manier leg je ook extra de nadruk op dat de man zwaar achteruit is gegaan zeg maar.

Voor ieder mens die deze wateren zou bevaren, zou het eiland geeneens bestaan.

Ik zou geeneens vervangen door niet eens. Klinkt naar mijn mening mooier.

Darrence moest snel een nieuwe magiër uit de Laaglanden weten te halen, voor Sabys helemaal leeg zou zijn, en de bescherming rond het eiland zou wegvallen.

De komma voor 'en' kan hier weg.

Nu moest hij iemand anders vinden, en zag maar een geschikt persoon te vinden die kon spreken en de bloedwouden zou overleven, dat was een vrijwel onmogelijke taak.

Opnieuw zou ik een nieuwe zin maken van het stukje achter de laatste komma. Dan leg je er meer nadruk op en word de zin die er voor staat iets overzichtelijker.

Beide waren ze in een lederen kuras gekleed met lederen been en armbeschermers om waar mentalen platen in waren gezet.
Beiden keken ze stijf voor zich uit en leken geen enkele aandacht aan het nieuwe gezelschap te besteden.

Metalen platen, niet mentalen platen, neem ik aan? En twee keer achter elkaar beide/beiden? Ik weet zelf ook niet zo goed wat hier fout of goed is, maar ik zou het toch veranderen.

"Jullie.' Darrence wees naar de twee soldaten die hij had mee genomen. "Neem de wacht over. Bewaarders kom mee."[/quote]
Hij spreekt de bewaarders aan, dus er moet een komma achter 'bewaarders'.

De gangen waren duister en pas naar enkele meters verscheen de eerste toorts die de gang verlichtte.

...en pas na enkele meters...

Er waren hier geen versieringen zoals in het paleis waren en overal in de steden.

Die laatste waren kun je beter weglaten denk ik. Klinkt mooier. Dan krijg je namelijk dit:
Er waren hier geen versieringen zoals in het paleis en overal in de steden.

Haar houding was statig, en zelfverzekerder dan de meeste waren als ze zo recht op de cos afliepen.
Ze maakte een buiging voor ze iets in de Cos zijn hand drukte. de man sloot zijn hand om het kleine voorwerp en knikte naar haar alvorens hij door liep.

De meeste wat? En hoofdletter aan het begin van die laatste zin!

De vrouw was een magier net zoals Sybas alleen kwam zij niet uit de Laaglanden zoals de man kwam.

Je hebt twee keer 'zoals' in deze zin en twee keer is het om naar Sybas te verwijzen. Ik zou dit anders neerzetten. Bijvoorbeeld zo:
De vrouw was een magier, net zoals Sybas, maar in tegenstelling tot hem kwam zij niet uit de Laaglanden.


Poehhh. Ik heb me even goed losgelaten op je stukje tekst zie ik, terwijl ik de eerste keer dat ik het las niks kon vinden. Zo zie je maar, haha Nja, ik hoop dat je er wat aan hebt ;]
Ik vond het in ieder geval weer een leuk stukje. Maar stukjes waar wat in gebeurd vind ik sowieso altijd wel leuk. Dat zijn de stukjes die belangrijk zijn in het verhaal en meewerken aan het plot en zo. Post maar snel weer een stukje ;]

[JodieJJ]

@Saskia: Hahah xD,
@Silena, Erg is dat hea dat je de tweede keer veel meer foutjes vind maar wel weer super dat je ze eruit hebt gehaald .

Sprankelende vonken die overbleven van de magie verdwenen langzaam in het niets. De vrouwelijke magier draaide zich pas weer naar heer Darrence toe toen er geen spoor meer te vinden was. Als afscheid boog ze nog eenmaal diep, voor ze wegstapte en hen de vrije doorgang gaf.
Darrence gevolgd door zijn twee bewaarders liepen rustig verder.
De bewaking hier was uniek, en het had generaties gekost om het helemaal op te zetten. Darrence verre voorvader was begonnen en iedere nakomeling had er wat nieuws bijbedacht. Darrence zelf had zijn focus op de buitenwereld gericht en was al op jonge leeftijd op een heel belangrijk punt gestuit. Een dolk waarvan werd gezegd dat het een grote, magische kracht vasthield. De dolk was ooit in de handen Anor geweest, maar bij de dood van de man was de dolk verdwenen. Het had Darrence jaren gekost om te ontdekken dat de dolk niet meer in de Bovenwereld was, maar ergens verborgen in de Laaglanden was en nu was het relikwi eindelijk opgedoken. Hij wilde het kostte wat kost in handen krijgen.
Vrouwe Acheia was zijn laatste hoop om het hierheen te halen, maar dan kwam er nog een nieuw probleem ter orde. Ook al zou hij de dolk in handen hebben dan betekende dat nog niet dat hij ook van zijn zorgen af was. Anor had het ook in handen gehad, en hij was hem verloren. Nee, de dolk moest vernietigd worden. Maar hij moest de dolk eerst hebben voor hij kon uitzoeken hoe hij de dolk kon vernietigen.
Eindelijk kwam het gezelschap bij de deur waar de gang mee dood liep. Het staal staarde hem als een massieve ondoordringbare muur aan.
Een nieuwe bewaarder kwam op hen af. Hij nam het kleine voorwerp aan wat heer Darrence net had gekregen. Een sleutel. Met vlugge bewegingen opende hij de sloten die op de ijzeren deur zaten. Klikkend schoten ze los. De man stapte opzij en de andere twee bewaarders stapten naar voren en duwde tegelijk tegen de deur tot het zware ding met een kreunend geluid iets in beweging kwam. Toen hij een klein stukje open was stapten ze weg en lieten ze Darrence voor gaan. De cos hoefde nauwelijks nog druk te geven om de deur helemaal open te laten gaan.
Met een strakke blik keek hij naar de vrouw die in de kleine, duistere cel zat.
Ze zat in elkaar gedoken. Haar gezicht verdwenen achter haar lange, blonde haren.
Een muffe geur drong zijn neus binnen en trokken zijn mondhoeken iets naar beneden. Hij beet zich door de geur heen en liep dichter naar de vrouw toe die stil op de grond bleef zitten. Ze leek niets meer dan een dode pop.
Een kille lach klonk plots op. Darrence bleef verstijfd op zijn plaats staan terwijl hij haar schouders met de kille lach zag mee schokken.
“Hallo Darrence.” Eindelijk tilde ze haar hoofd op, met die maar al te bekende krankzinnige blik in haar bleke ogen.
Haar ketenen rammelden terwijl ze overeind kwam.
Haar lange armen toonden alle botten en pezen. Gewrichten staken af als eeltige bulten onder haar dunne perkamentachtige huid. Het zag er alles behalve gezond uit. De jurk die ze droeg, hing los om haar heen en was van een schouder gezakt. Hij paste allang niet meer om haar iele lichaam. Zelfs Darrence kon een licht gevoel van schuld in zich voelen opborrelen terwijl hij haar bekeek. Dat gevoel was snel verdrongen toen ze met een lichte glimlach en trage, wankele passen zijn richting op liep. Ze stopte pas toen de ketenen haar dwongen.
“Vanwaar de eer om u in mijn kleine kamertje te mogen ontvangen?” Ze lachte nog steeds, scheef de andere kant van haar gezicht, wat voor een deel door vieze haren bedekt werd, deed nauwelijks mee. Misschien was ze lam geworden van het voedsel te kort of de slechte omstandigheden.
Haar blik gleed over hem heen alsof ze hem zelfs van zijn vel ontdeed. Eindelijk kruiste haar ogen de zijne. “Je ziet er overwerkt uit, maak je je zorgen?”
Darrence trok even een wenkbrauw op. “Het gaat anders uitstekend. Gezien ik bijna de oplossing in handen heb om voor eens en altijd van jou af te zijn.”
Eindelijk viel de glimlach van het gezicht van de vrouw. Het toonde nu nog sterker de ingezakte wangen. Ze tuitte haar lippen en liep een paar passen in de ruimte rond. De ketenen rammelde erger dan voorheen en verstoorde iedere vorm van rust.
“Ah,” Ze liet zich op het bed neerzakken wat ernstig kraakte onder haar gewicht. Misschien moest Darrence een nieuw bed laten aanvoeren. De vrouw kon nauwelijks vijftig kilo wegen en dat leken de planken al niet aan te kunnen.
“Wie laat je nu je vuile werk doen. Een van je bewaarders?”
Darrence knikte gerust. ‘Dat klopt, vrouwe Acheia is al op pad.”
Klakkend met haar tong stak de vrouw een hand in de lucht en speelde met de ketenen die aan haar magere polsen hingen. “Acheia, Acheia…” mompelde ze zacht en bedenkelijk alsof ze probeerde voor de ogen te halen wie Acheia was. “Ah Acheia, de exotische schone met het gebroken hart. Zo’n haat voor zo’n jong meisje. Ik mocht haar wel. Ze luisterde beter dan andere.”
Nieuwsgierig door deze nieuwe wending van het gesprek, stapte Darence dichterbij, binnen het bereik van de ketenen. Hij had nog nooit gehoord dat een van de bewaarders met Jorena had gecommuniceerd.
Abrupt wendde de vrouw haar hoofd naar hem. Haar ogen opvallend helder. “Was het niet dom om haar te sturen?” merkte ze op alsof ze niet de strategie van haar eigen einde onder een kritisch oog aan het bekijken was maar dat van een van haar vijanden.
“Vrouwe Acheia is een van de beste bewaarders. Ze zal er alles voor doen om te slagen.”
“Hmm, dat, mijn beste, vraag ik me sterk af.
Darrence vernauwde zijn ogen iets. Hij kon niet inzien waarom Acheia een verkeerde keuze zou zijn. Ze had alles om het aan te kunnen en vooral de drang om het te doen.
“En hoe kom je bij die twijfels?”
De vrouw kwam iets overeind en gaf hem een glimlach die haar bijna menselijk leek lijken. “Eerste liefde kan alleen verdrongen worden met haat, niet verdwijnen.”
Meteen was Darrence zijn interesse in het gesprek verloren. Liefde, alleen gezwets voor stomme naieve idioten.
“Wel het was fijn om weer met je gesproken te hebben, Jorena. Ik moet helaas weer vertrekken.”
De vrouw lachte vriendelijk als afscheid. “Tot snel, Darrence.”

[Silena]

Jeeej ze was er weer Even.. Ze heeft me wel super nieuwsgierig gemaakt naar Acheia. Dat blijft toch een geweldig personage. Daar wil ik wel meer van lezen. Waarom schrijf je niet een verhaal alleen over Acheia x''D Haha Snel weer verder schrijven :]

Ik heb trouwens wel een paar dingetjes gezien, maar ik ben te moe en zo om dat er nu nog uit te halen. Ben al de hele dag bezig met van alles en nog wat, maar ik beloof dat ik ze je later in een pm toe stuur :]

[-Maaike-]

Heey!

Het blijft een spannend verhaal dat lekker wegleest

Even een vraagje over Victorie het draakje, de ene keer benoem je het als een hij en dan weer als een zij. Het kan ook aan mij liggen dat ik het verkeerd lees, maar wat is het nu?

Groetjes Maaike

[JodieJJ]

@Silena , hehe, sorry xd Jorena kan niet zoveel in haar cel xD dus zal ze nog niet zo veel langskomen :p Acheia daar entegen wel xD, hahah ik heb wel een apart verhaal van Acheia geschreven trouwens xD.. haar verleden:P maar die laat ik nog niet lezen xD dan is er te veel verraden
@Maaike, ooh jaa dat moet ik nog veranderen xD en hij.

Hoofdstuk 6
Acheia van huize Glacia

De schemer viel pas net door de bomen, wat inhield dat ze nog geen uur hadden gelopen en Acheia kon nu al vanuit frustratie de haren uit haar hoofd trekken. Ze waren nauwelijks een paar kilometer van het dorp verwijderd en in dit tempo zou het nog wel een paar dagen duren voor ze bij het dorp waren waar Arkyn woonde.
Geërgerd keek ze achterom naar waar Riquelle liep. De vrouw leek ze meer bezig te houden met het behouden van de wijnrode tunica die ze droeg dan het vooruit lopen. En als ze niet bezig was om haar tunica uit het vuil van de bodem te houden dan keek ze schichtig de wouden in.
Uhg, kun je nog trager lopen?
Acheia kon Riquelle geen ongelijk geven om angstig om zich heen te kijken. Het woud zat stikvol met wezens die je konden grijpen, maar had ze nou nog steeds niet door dat die jurk en die tas haar alleen maar in gevaarlijker situaties brachten. Ze zou nooit snel genoeg kunnen zijn om iets te ontvluchten met die spullen.
"Ja, dat kan ik dus daag me niet uit," klonk het kwaad achter haar. Acheia keerde zich met opgetrokken wenkbrauwen naar de opgefokte vrouw toe.
"Ik heb je gezegd dat ik niet mee wilde gaan en toch dwong je me. Dan moet je je ook maar aan mijn tempo houden,” ging Riquelle standvastig door.
En ik nog wel denken dat je zo min mogelijk tijd in het bos wilde doorbrengen. In dit tempo lopen we hier over drie dagen nog te dwalen.
Acheia liet na die woorden haar ogen weer over het woud om hen heen glijden. Takken staken uit over het smalle omgewoelde pad wat ze beliepen, als klauwen die hen het zwart in wilde trekken. Tussen de bomen door was nauwelijks iets te zien. Maar een enkele keer kon je de klapperende vleugels van een opstijgende vogel zien. Dat was het enige wat de pure stilte die hier in het woud heerste verbrak.
Zelfs Acheia moest toegeven dat hier wandelen haar altijd een naar gevoel in haar maag gaf. Ze had welleens een wezen van dit woud gezien, zelfs een gedood en het liefst liet ze die ervaringen achterwege.
Onbewust wreef ze over haar schouder waar één van de wezens zich jaren geleden had vastgebeten. Het was haar eerste keer in dit woud geweest, en toegegeven ze was onvoorzichtig geweest. Het had haar in ieder geval een mooi maanvormig litteken opgeleverd.
Een schim die voor haar langs schoot, deed haar abrupt halthouden. Haar hand lag al op de greep van haar zwaard voor ze door had dat het niets meer dan een konijn was geweest.
Ondanks die wetenschap weigerde ze haar spieren te ontspannen. Haar ogen tuurden tussen de duistere bomen heen.
Het knaagdier was in vlucht geweest.
Een kort moment kon ze schimmen zien bewegen en klonk het geluid van brekenden, dode bladeren op daarna was het weer volledig stil.
"Blijven jullie daar de hele tijd afwachten of durven jullie nog aan te vallen? Stelletje lafaarden!"
Met grote ogen draaide Acheia zich naar het geluid van Riquelles stem om. Had dat kind een klap voor der hoofd gehad ofzo?
Daar stond Riquelle met de handen in haar zij, uitdagend kijkend naar het woud om haar heen. .
Acheia wreef even met haar hand over haar slapen om zichzelf te kalmeren en de neiging om de vrouw haar hoofd in te slaan te onderdrukken.
Een ritseling ging door de bosjes en deed Acheia opkijken. De wezens die net al haar aandacht getrokken hadden, zaten waarschijnlijk nog steeds aan de zijlijn te wachten tot ze konden toe happen.
Voorzichtig deed Acheia een paar stappen naar de bomen toe tot ze in de schaduwen opging. Ze haalde geruisloos de boog van haar rug en legde een dikke, korte pijl aan. Ze strekte haar borst op terwijl de pees onder spanning kwam te liggen. Met een oog samengeknepen tuurde ze door bomen heen waar nauwelijks iets in te zien. Af en toe een kleine ritseling, of een schim. Niet genoeg om iets te kunnen raken.
Voor het eerst was Riquelles luidruchtige gedrag misschien ergens handig voor. Het lokte de wezens uit hun veilige haven, naar het licht waar Acheia ze zou kunnen raken.
“Nou? Ik heb niet de hele dag de tijd?”
Acheia snoof iets. Zo gedraag je je anders wel
Nu Riquelle nog alleen stond leken de wezens gretiger te worden. Meer ritselingen klonken op, allemaal van de plaats waar zowel Acheia en Riquelle naar keken. Al Acheia’s spieren spanden zich tot het maximum wachtend tot het juiste moment.
Een blazend geluid klonk op en een grote, zwarte waas dook naar voren. Recht naar de plek waar Riquelle stond.
Meteen liet Acheia haar verkrampte spieren los. De pijl schoot met een suisend geluid tussen de bosjes door en gillend klapte het duistere wezen neer. Nog geen twee meter van Riquelle af.

[Saskjezwaard]

Héhé, eindelijk!!!!!!! Kon je nog langzamer posten? Dan had je maar in één keer goed moeten schrijven, dan hoefde je niet zoveel te verbeteren, gnagnagna
Jeeej, en Jorena is weer langsgekomen ik vind haar nog steeds heel erg leuk, ook super hoe je haar neerzet^^ is het misschien ervaring...?
En ik vind het nog steeds geweldig hoe Acheia op Riquelle reageert haha xD ik denk dat ik haar na een tijdje een klap in haar gezicht had gegeven ofzo haha, ik heb het niet zo op zeurende mensen maar ze zijn wel heel leuk om te schrijven haha^^
Hoe zou het nu toch verder gaan we komen langzaam naar de onthulling! Nou ja, dat duurt nog wel een heel stuk, maar we komen dichterbij^^ het zou toch wat zijn als we er steeds verder weg van zouden gaan, dan zou er toch iets fouts zitten in het verhaal haha xD

[Silena]

Paar dingetjes weer:

Het woud zat stikvol met wezens die je konden grijpen, maar had ze nou nog steeds niet door dat die jurk en die tas haar alleen maar in gevaarlijker situaties brachten.

Het tweede deel van deze zin is een vraag, dus volgens mij kun je hier eindigen met een vraagteken in plaats van een punt.

Takken staken uit over het smalle omgewoelde pad wat ze beliepen, als klauwen die hen het zwart in wilde trekken.

Het pad is niet smal omgewoeld, maar smal en omgewoeld. Komma'tje tussen 'smalle' en 'omgewoelde'.

Maar een enkele keer kon je de klapperende vleugels van een opstijgende vogel zien.

Kon je de klapperende vleugels zien? Of een opstijgende vogel? Misschien kun je het zo neerzetten:
Maar een enkele keer kon je na het geklapper van vleugels, een opstijgende vogel zien.

Een kort moment kon ze schimmen zien bewegen en klonk het geluid van brekenden, dode bladeren op daarna was het weer volledig stil.

Brekende, dode bladeren.
En ik zou hier twee zinnen van maken. Dus zo:
Een kort moment kon ze schimmen zien bewegen en klonk het geluid van brekende, dode bladeren op. Daarna was het weer volledig stil.
Of je gebruikt een komma, maar ik denk dat het beter is om er echt twee zinnen van te maken.

Met een oog samengeknepen tuurde ze door bomen heen waar nauwelijks iets in te zien.

In te zien was?

Het lokte de wezens uit hun veilige haven, naar het licht waar Acheia ze zou kunnen raken.

Ik zou de komma hier op een andere plaats neerzetten.
Het lokte de wezens uit hun veilige haven naar het licht, waar Acheia ze zou kunnen raken.

Verder een leuk stukje weer. Ik blijf erbij; Acheia is geweldig. En ik heb erg veel respect voor haar. Dat ze die Riquella haar nek nog niet omgedraaid heeft zeg! Pff

[-Maaike-]

Aah! Waarom moet je nu net op het moment stoppen dat het net spannend wordt. Schrijf maar snel verder ^_^

Ik heb eigenlijk verder geen feedback voor je vind het nog steeds een top verhaal en vindt de vrouwelijke karakters uit dit stukje echt goed bedacht

[JodieJJ]

@Saskia, heheh ik klad altijd eerst xD haha. Het is net als tekenen, en kijk ik wordt al sneller
Neeeeee, ik heb geen enkele ervaring met Jorena ik kan mij gewoon heel goed verplaatsen in andere ( ook al kwam iemand vandaag wel naar mij toe dat ik wel erg zwarte humor had, ik was er absoluut niet mee eens! )
@Silena, weer bedankt voor je feedback . moet het nog toepassen maar zal van de week zeker gebeuren.
@Maaike, oke, oke, hier is al een nieuw stukje kijk ik wordt al wat sneller


Riquelles gil galmde door het woud. Haar ogen waren vol schrik gericht op de zwarte hoop die voor haar lag. Het dier grauwde en klauwde over de grond om overeind te komen.
Acheia zou het wezen niet zo ver laten komen. De pijl mocht dan misschien niet genoeg zijn om het monster te doden, maar haar zwaard zou het karwei met gemak kunen afmaken. Snerpend kwam het wapen te voorschijn. Ze maakte zich klaar om aan te vallen. Een grauwend geluid was het enige wat haar waarschuwde voor het volgende gevaar. Zonder na te denken draaide Acheia zich vliegensvlug om. Haar zwaard bleef steken in iets massiefs wat achter haar had gestaan. Warme spatten bevlekten haar gezicht. Ze hoefde er niet over na te denken om te weten dat het bloed was. Om het wezen voor haar ook te herkennen kreeg ze de tijd niet. Een zwaar lichaam klapte tegen haar en gooide haar tegen de grond. Even bleef Acheia beduusd liggen met het zware gewicht op haar. Ze verwachtte dat het zou uithalen, haar hals zou open bijten, maar het dier bleef doodsstil liggen. Met een flinke kracht inspanning duwde ze het lichaam van haar af en bekeek het hijgend. Het wezen had een misvormde menselijke bouw. De achterste poten waren te kort en de armen te lang. De knieën stonden wel naar voren gericht, een kenmerk die maar bij weinig andere dieren voorkwam dan mensen. Het bovenlichaam was breed en gekromd, alsof het een boggel in zijn rug had. De kop was rond, maar het gezicht leek enigszins platgedrukt. Met ogen die te diep lagen en een neus die verdwenen was, op twee gaten na.
Acheia keek een kort moment in de bloedrode ogen. Ze werden al bleek, dood.
De bewaarder wist wel wat voor wezen het was. Een Morder, ze jaagden altijd in paren. Hun mond was hun grootste wapen. Ze zogen zich ermee vast aan hun prooi en brachten een naar gif naar binnen.
Een gil leidde Acheia af van het wezen. Verschrikt draaide ze zich om. Had de gewonde Morder Riquelle nog weten te grijpen?
Het gewonde wezen had zich inmiddels in een zittende positie weten te werken, maar leek er geenzins klaar voor te zijn om een aanval te plegen.
Het was een derde Morder die de gil uit het meisje had weten te trekken. Een jong, het kon niets anders. Hij was kleiner dan de twee die hen al belaagd hadden en zijn vacht had nog een speelse dons.
Het beest maakte korte aanvallen naar Riquelle en leek nog niet zeker te zijn van zijn zaak. Acheia was wat verbaasd om Riquelle met een lang, gekromd mes in haar handen te zien. Ze wist het jonge wezen ermee vakkundig op afstand te houden, terwijl ze bij iedere uithaal een pas achteruit zetten. Die vechtlust had ze nooit achter de rijkeluis dochter verwacht. Alleen werd het al snel duidelijk dat ze geen enkele ervaring had in echte gevechten. Bij iedere stap die ze achteruit zette, kwam ze dichter bij de klauwen van de volwassen Morder. Het beest hoefde alleen maar geduldig te wachten.
Riquelle! Acheia wilde haar mond opentrekken om te roepen. Door het verstomde en vervormde geluid wat haar mond verliet, besefte ze weer dat die manier van communiceren haar allang ontnomen was.
Riquelle moest het vreemde geluid gehoord hebben, want ze keerde meteen haar gezicht naar Acheia.
De bewaarder zette het op een sprinten, hopend dat ze niet te laat was.
De ouder spande zich al, klaar om Riquelle van achter te bespringen.
Stap naar het jong toe! Acheia vormde het beeld van het gevaar waar Riquelle in zat in haar hoofd. Maar in plaats van direct te reageren en naar voren te springen, draaide Riquelle zich om om het met eigen ogen te zien. Een verkeerde zet. Het monster zette zich af en met een krijzend geluid sprong het op Riquelle af.
Acheia greep haar zwaard steviger vast en zette zich ook af. Zonder enige techniek, wat jarenlang in haar hoofd was gestampt, sprong ze met bruut geweld tegen de schouder van de morder aan. Haar zwaard gleed langzaam door het gespierde lijf heen.
De kracht achter haar aanval wierp het wezen van Riquelle af. Geluiden die uit het dier kwamen, verstomden in haar oren terwijl ze samen met de morder tegen de grond klapte en zijn gewicht een heel kort moment over haar voelde rollen. Alle lucht werd uit haar longen geperst en een snijdende pijn schoot door haar ribbenkast.
Ze kromde haar rug tegen de koker waar ze pijnlijk op was geklapt. Kreunend draaide ze zich om en kwam ze iets overeind. De struiken ritselden en Acheia kon nog net een schim van het jonge wezen zien wegvluchten.
Verdomme. Acheia ramde haar vuist tegen de grond. Die zou zeker weten terug komen.

[-Maaike-]

Heey!

Yay! En gelijk gelezen Je hebt de actie goed beschreven en het monster trouwens ook. Wat een creep Riquelle was trouwens wel heel gaaf hoor, door zomaar op eens een zwaard te hebben, al kon ze er niet veel mee ^_^

Een spellingsfoutje:

waarschuuwde voor het volgende gevaar.

Een "u" minder in waarschuuwde

Nu kan ik rustig slapen nu ik weet wat voor monster het was, hihi

Groetjes Maaike

[Silena]

Ze wist het jonge wezen ermee vakkundig op afstand te houden, terwijl ze bij iedere uithaal een pas achteruit zetten.

Zette.


Meer heb ik niet kunnen vinden. Mooi stukje weer. Je beschrijft het monster goed en ik ben benieuwd wat voor wezens zich nog meer schuil houden in het bos, want de mordor is vast niet de enige

[Xatham]

Zo! Ik heb de eerste drie stukjes gelezen!
Hmm... Ik heb medelijden met Lilana en Jorena Ik weet niet wat ze gedaan hebben maar volgens mij gaan jouw andere karakters veel te gemeen met hen om
Verder heb je tot nu toe duidelijk geschreven en ik heb niets aan te merken.

[Xatham]

Zo! Hoofdstuk 1 en 2 helemaal gelezen! Ik vind het leuk dat je zo steeds van perspectief switcht. Dat heeft iets extra fantasy-achtigs

Ik heb wel een paar feedbackjes:

Rustig begon de cos de rest van de stapel papieren door te nemen tot hij verstoord werd.

Wat is een cos?

Darrence knikte naar de bediende die overgebleven was dat hij de persoon mocht binnen laten.

Darrence keek even naar de bediende die er nog stond.

"Ga vrouwe Acheia halen. Ik heb een taak voor haar."

"Ga vrouwe Riquelle halen. Nu."

Ondanks dat ze best wel anders zijn (zeker in het eerste geval), vind ik de eerste en tweede zin best wel op elkaar lijken. En ik vind de derde en vierde zin best wel op elkaar lijken. Er zit nog een hele lap tekst tussen die twee, maar op de een of andere manier stoorde ik me er toch een beetje aan. Misschien kun je de bediende uit het eerste stukje een naam geven of zo en haar de tweede keer bij die naam noemen of misschien dat je de bediende iets minder levenloos moet maken. En misschien kun je de manier waarop Darrence beveelt dat vrouwe Acheia gehaad moet worden anders neerzetten dan de manier waarop vrouwe Riquelle gehaald moet worden?

Hij had iemand nodig die goed was in informatie verkrijgen en de persoon die daar uiterst geschikt voor was, was de vrouw die binnen enkele minuten in zijn kantoor zou zijn. het enige probleem: Zij was een wachter. Zij had geen mogelijkheid om te spreken of te schrijven. Vrouwe Riquelle zou dat moeten oplossen. Het communicatie probleem.

Hier wordt het een beetje vaag. Wie is de vrouw die je in het begin beschrijft? Aangezien zowel Acheia als Riquelle in aantocht zijn, kunnen ze het allebei zijn. En wat bedoel je precies met het communicatie probleem?

Haar gitzwarte haren en schuinstaande ogen verrieden dat ergens in haar stamboom bloed van de drakenstam voorkwam.

Verrieden?

En ik vind Acheia eng, maar wel grappig hoe je dat met haar gedachten hebt gedaan

[JodieJJ]

@Maaike, ik ben blij dat ik van dienst heb kunnen zijn voor een goede nachtrust ahah
@Silena: Jeeeh niet zoveel spelfoutjes haha xD Deze keer zal het wel erger zijn... ik geef ziekzijn de schuld xD haha
@xatham: Leuk dat je leest , haha ik hou van gemene karakters
Grappig dat jij de eerste bent die het vraagt :PO ik had er meer vragen over verwacht haha,
Een cos is de volksnaam voor consul. Dit is een magistraat van een bepaald gebied die door het volk is uitgekozen om hen te vertegenwoordigen. ( zoals je misschien al wel door hebt, heeft Darrence zijn positie iets uitgebreider gemaakt. )
De volgende twee dingejtes kom ik op terug als ik niet meer ziek ben.
Verrieden kan ook in plaats van verraadden alleen wordt het niet meer veel gebruikt in spreektaal.

Gefrustreerd kwam de bewaarder overeind en liep naar het stuiptrekkende wezen dat een meter van haar vandaan. Nu de adrenaline afzakte kon ze zelf voelen hoe ze bij iedere stap iets door haar linker enkel zakte. Twee keer zo’n honderd kilo aan spieren op je krijgen, daar kon je ook niet schadeloos vanaf komen. Acheia had alleen gehoopt dat het bij een paar schaafwonden bleef.
Bij het lichaam aangekomen greep Acheia haar zwaard vast en met haar voet op zijn borstkast trok ze het eruit. Het zat er dieper in dan ze gedacht had en het kostte haar al haar kracht om het eruit te krijgen. Ze veegde met haar mauw over haar gezicht en zag hoe het een rode veeg op de rug van haar hand achterliet.
Geweldig, ze had haar enkel verstuikt, haar ribben voelde alsof ze gekneusd waren en haar haren en gezicht zaten onder het bloed. Ze trok het draad waarmee de vlecht vast zat er uit en liet de zwarte lokken rond haar gezicht vallen.
Ze liep terug naar Riquelle die zich ook moeizaam van de grond afduwde.
Alles in orde? Ze keek het meisje over, maar op de vuile en iets gescheurde kleding leek ze in orde te zijn.
Haar huid was wel lijkbleek en ze leek op het punt van uitbarsten te staan.
Daar zat Acheia niet zo ver naast toen Riquelle in hysterische snikken uitbarstte en naar haar arm greep. “Mijn arm! Hij is gebroken!” gilde ze tussen de tranen door.
Acheia kromp iets in elkaar van het harde geluid wat ze maakte. Sssht, ssht, we willen niet meer wezens hier heen lokken. Laat me je arm eens zien.
Riquelle beet op haar lippen en wist het geluid iets binnen te houden terwijl de tranen nog steeds vrijuit over haar wangen stroomden. Acheia begeleidde haar voorzichtig naar de grond waar ze naast elkaar gingen zitten.
Het blonde meisje had haar arm als een dood onderdeel in haar schoot liggen ondersteunt door de andere.
Voorzichtig reikte Acheia naar de arm, zodat ze het beter kon bekijken. Ze had de huid nog nauwelijk aangeraakt of het meisje gaf weer een gil die haar deed opschrikken.
Wat is er?
Acheia was wat verbaasd om de woedende uitdrukking op Riquelle's gezicht te zien. “Je doet me pijn!”
Wat?! Ik raakte je nauwelijks aan!
“Ik ben gewond en dat is jouw schuld. Nu moet jij net zolang voor me zorgen totdat ik genezen ben," sprak de blonde tegen met een wat opgeblazen gezicht.
Woede stroomde door Acheia heen. Hoe durfde ze! Als zij er niet was geweest, was Riquelle nou levend verslonden!
Kwaad kwam Acheia overeind en begon weg te benen met een onregelmatige pas.
"Best! Ren maar weg, dan zal niemand hier je kunnen verstaan en faal je in je missie."
Met gebalde vuisten hoorde Acheia de woorden aan. Het ergste was dat Riquelle gelijk had, maar ze zou zich niet verlagen tot een of andere dienstmeid! Die rol weigerde ze aan te nemen.
In twee strijd met woede en de nuchtere blik op het geheel, greep ze haar tas die vlak naast het monster lag en er enigszins geplet uitzag van de grond op en gooide hem over haar schouder. Daarna beende ze weer even scheef terug naar Riquelle. Ze liet het meisje niets zeggen terwijl ze de “gebroken” arm vastgreep en haar omhoog trok.
Riquelle krijste het uit.
Als je geen meewerkende patiënt wilt zijn, zal ik geen meewerkende verzorger zijn. Lopen!
Zo te zien valt die arm van je wel mee. merkte Acheia op toen het meisje met volle spierkracht de arm uit haar greep trok.
Riquelle leek alleen maar tegenstrijdiger te worden met alles wat Acheia zei. "Jij hebt geen verstand van dat soort dingen, ik wil een dokter zien."
Acheia kneep haar lippen op elkaar om te voorkomen het meisje een ram voor haar hoofd te geven. Als ze terug kwam ging ze Darrence om opslag eisen. Dit was de helste missie die ze ooit had gehad.
Ik ben hier in het land waarschijnlijk de hoogst opgeleidde in medische zorg, dus je doet het er maar mee. Kom, we gaan naar de rivier. Ik wil me wassen en als we hier nog lang blijven komt dat jong terug.
Riquelle keek haar zo nors aan dat de bewaarder zich al schrap zette voor de volgende klacht. Ze zou zich niet verbazen als het meisje een draagstoel zou eisen, omdat ze “gewond” is.
Maar tot Acheia’s grote verbazing hield ze haar mond en liep achter haar aan.
Met iedere stap begon haar eigen enkel meer te bonken en het ademhalen ging zwaar en moeizaam, maar ze weigerde te klagen nadat ze Riquelle's continue geklaag moest aanhoren. Ergens was ze blij dat Riquelle die te grote tas bij zich had. Het meisje liep nu nog trager dan voorheen omdat ze de tas nog maar met een arm kon tillen. Voor nu was dit een tempo waar Acheia zich heel goed in kon vinden. Zo kon ze voorkomen haar lichaam te veel te belasten.
Ze was blij om eindelijk het kabbelen van een rivier te horen. Een zijpad wat door dieren of iets anders was gemaakt, sloeg Acheia af. Achter haar kon ze Riquele wat horen klagen, waarschijnlijk over de laaghangende takken, Acheia lette er niet echt meer op. Uiteindelijk werd je immuun voor het hoge schelle geluid, althans dat hoopte Acheia.

[Xatham]

Zo! Ik heb hoofdstuk 3 en 4 gelezen! Echt geweldig die Vic, het doet me een beetje aan een imp kennen. Ken je imps? Maar mijn beste Jodie... Op het gebied van spelling verwacht ik echt meer van je!

De roddel over de dolk had zich als een razende verspreidt en nu rende voor haar leven om de dolk uit de klauwen van tientallen Laaglanders te houden.

De zin na 'en' mist een onderwerp. Of 'de roddel van de dolk' moet het onderwerp zijn maar dat lijkt me vreemd. Ook vind ik 'tientallen' nog wat zwak uitgedrukt.

Een scherpe windvloog suisde vlak langs haar gezicht, en nog net op tijd wist ze zich met een rol goed op het dak te begeven.

Wat is een windvloog?

Een beweging op de daken trok haar aandacht. Een tweede belager.Met een zware dreun landde hij voor haar.

Mierenneuk alert! Er mist een spatie tussen de punt van de tweede zin en de hoofdletter van de derde.

Haar oren waren gespits op de lichte voetstappen die haar volgde.

En we gaan weer lekker verder met mijn mierengeneuk. Er mist een t na 'gespits' en voetstappen is meervoud dus moet 'volgde', 'volgden' zijn.

terwijl ze de samensmeltende kleren van het boeket in haar handen bewonderde.

Meestal heeft een boeket geen kleren? Bedoel je niet 'kleuren'?

Victorie die veel sneller liep, dwarrelde als een verwende kat om haar voeten en een paar keer moest hem berispen ook al ging dat steeds met een glimlach.

In het stuk zin na 'en' mis je volgens mij ook een keer het onderwerp 'ze'.

De waggelende passen lieten de giechelende geluiden van ynisa over gaan in uitgebreid lachen.

'ynisa' moet met een hoofdletter

Uitgehongerd gereep hij erna.

'Gereep' heeft net één 'e' te veel.

Tranen brandde in haar ogen en dreigde te vallen.

En aangezien tranen meervoud is moeten 'brandde' en 'dreigde' dat ook zijn.

[Silk]

De bewaking hier was uniek, en het had generaties gekost om het helemaal op te zetten.

Moet zijn: ... om ze helemaal op te zetten (de bewaking). Zelf stoort het me niet, maar ik lees ook regelmatig dat anderen vallen over "..., en".

Darrence verre voorvader was begonnen en iedere nakomeling had er wat nieuws bijbedacht.

Moet zijn: Darrence' verre voorvader... Ik zou eerder schrijven "Een verre voorvader van Darrence was ermee begonnen en iedere generatie had er wat nieuws aan toegevoegd".

Een dolk waarvan werd gezegd dat het een grote, magische kracht vasthield.

Moet zijn "... dat hij een grote, magische kracht bevatte" (de dolk).

De dolk was ooit in de handen Anor geweest,

Typo: van Anor.

maar bij de dood van de man was de dolk verdwenen. Het had Darrence jaren gekost om te ontdekken dat de dolk niet meer in de Bovenwereld was, maar ergens verborgen in de Laaglanden was en nu was het relikwi eindelijk opgedoken.

"... niet meer in de Bovenwereld was, maar ergens verborgen in de Laaglanden en nu..." of beter zelfs "niet meer in de Bovenwereld was, maar ergens in de Laaglanden en nu..."

Typo: relikwie.

Hij wilde het kostte wat kost in handen krijgen.

"... hem kost wat kost..." (De dolk).

Vrouwe Acheia was zijn laatste hoop om het hierheen te halen

"... om hem hierheen te halen".
Ik heb de indruk dat je consequent de dolk als "het" beschouwt (en ga dit verderop dus niet meer verbeteren, kun je zelf wel vinden).

, maar dan kwam er nog een nieuw probleem ter orde.

Aan de orde.

Ook al zou hij de dolk in handen hebben dan betekende dat nog niet dat hij ook van zijn zorgen af was.

Hier zou ik een komma tussen "in handen hebben" en "dan" zetten, hoewel er volgens mij geen grammaticale noodzaak is.

Anor had het ook in handen gehad, en hij was hem verloren. Nee, de dolk moest vernietigd worden. Maar hij moest de dolk eerst hebben voor hij kon uitzoeken hoe hij de dolk kon vernietigen.

De dolk... de dolk... de dolk...
-> Hem, het wapen?

Eindelijk kwam het gezelschap bij de deur waar de gang mee dood liep.

Het gezelschap kwam aan het einde van de gang, waar een deur tevoorschijn kwam? Ik begrijp dat de gang uitkomt op een deur, maar om dat fatsoenlijk in dezelfde zin te krijgen als "eindelijk kwam het gezelschap aan"...

Het staal staarde hem als een massieve ondoordringbare muur aan.

Het gezelschap kwam aan -> staarde hen aan, ofwel "hij kwam aan het einde van de gang" hierboven.
Ik zou "als een ... muur" ook achteraan in de zin zetten.

de andere twee bewaarders stapten naar voren en duwde tegelijk tegen de deur

Typo: duwden

Toen hij een klein stukje open was stapten ze weg en lieten ze Darrence voor gaan.

Toen ze open was (de deur).
Komma tussen "was" en "stapten".
Ik zou hiervan maken "stapten ze opzij om Darrence door te laten".

De cos hoefde nauwelijks nog druk te geven om de deur helemaal open te laten gaan.

"om de deur helemaal te openen" klinkt m.i. beter.

Ze zat in elkaar gedoken. Haar gezicht verdwenen achter haar lange, blonde haren.

"Haar gezicht verdween".

Een muffe geur drong zijn neus binnen en trokken zijn mondhoeken iets naar beneden.

"en zijn mondhoeken trokken", zoals het er staat, lijkt het bijna alsof de geur "trokken" en de geur is enkelvoud.

Ze lachte nog steeds, scheef de andere kant van haar gezicht, wat voor een deel door vieze haren bedekt werd, deed nauwelijks mee. Misschien was ze lam geworden van het voedsel te kort of de slechte omstandigheden.

"nog steeds, scheef; de andere kant van haar gezicht..."
Voedseltekort.

De ketenen rammelde erger dan voorheen en verstoorde iedere vorm van rust.

Typo: rammelden, verstoorden (of beter: "en het lawaai verstoorde")

meisje. Ik mocht haar wel. Ze luisterde beter dan andere.”

Heb je hier bewust "andere" in het enkelvoud gebruikt of is het een tikfout en wilde je "anderen" zetten?

De vrouw kwam iets overeind en gaf hem een glimlach die haar bijna menselijk leek lijken.

"deed lijken"

Meteen was Darrence zijn interesse in het gesprek verloren. Liefde, alleen gezwets voor stomme naieve idioten.

"stomme, naieve" (en ik heb ook geen deelteken op mijn toetsenbord, hoewel er hier een thuishoort).

En nu ga ik verder lezen.

[Silk]

De schemer viel pas net door de bomen, wat inhield dat ze nog geen uur hadden gelopen en Acheia kon nu al vanuit frustratie de haren uit haar hoofd trekken.

Uit frustratie.

Takken staken uit over het smalle omgewoelde pad wat ze beliepen,

Waarop ze liepen.

Dat was het enige wat de pure stilte die hier in het woud heerste verbrak.

Het enige dat...

Zelfs Acheia moest toegeven dat hier wandelen haar altijd een naar gevoel in haar maag gaf. Ze had welleens een wezen van dit woud gezien, zelfs een gedood en het liefst liet ze die ervaringen achterwege.

Wel eens een wezen...

Het liefst stopte ze die ervaringen ver weg? Ze zou een dergelijk voorval het liefst niet herhalen?

Een schim die voor haar langs schoot, deed haar abrupt halthouden.

Typo: halt houden.

Een kort moment kon ze schimmen zien bewegen en klonk het geluid van brekenden, dode bladeren op daarna was het weer volledig stil.

Typo: brekende bladeren
Maar ik zou hier eerder "krakende takken en ritselende bladeren" van maken o.i.d.

"Blijven jullie daar de hele tijd afwachten of durven jullie nog aan te vallen? Stelletje lafaarden!"

Lafaards.

Met grote ogen draaide Acheia zich naar het geluid van Riquelles stem om. Had dat kind een klap voor der hoofd gehad ofzo?

"... Draaide Acheia zich in de richting van..."
".. een klap op haar hoofd gehad"

Een ritseling ging door de bosjes en deed Acheia opkijken. De wezens die net al haar aandacht getrokken hadden, zaten waarschijnlijk nog steeds aan de zijlijn te wachten tot ze konden toe happen.

Toeslaan.

Ze strekte haar borst op terwijl de pees onder spanning kwam te liggen.

Ze spande de spieren op haar borst aan?

de plaats waar zowel Acheia en Riquelle naar keken.

Zowel... als...

Al Acheia’s spieren spanden zich tot het maximum wachtend tot het juiste moment.

"Acheias" (In het Engels is het "'s" maar in het Nederlands is het waar mogelijk "s" eraan vast).

[Silk]

te doden, maar haar zwaard zou het karwei met gemak kunen afmaken.

Typo: kunnen.

De achterste poten waren te kort en de armen te lang. De knieën stonden wel naar voren gericht, een kenmerk die maar bij weinig andere dieren voorkwam dan mensen. Het bovenlichaam was breed en

"een kenmerk dat"

gekromd, alsof het een boggel in zijn rug had.

Bochel?

grootste wapen. Ze zogen zich ermee vast aan hun prooi en brachten een naar gif naar binnen.

Om een of andere reden klinkt "een naar gif" hier niet, gevolgd door "naar binnen".
"En spoten hiermee een dodelijk/verlammend/... gif in"?

Het gewonde wezen had zich inmiddels in een zittende positie weten te werken, maar leek er geenzins klaar voor te zijn om een aanval te plegen.

Typo: Geenszins.

Het was een derde Morder die de gil uit het meisje had weten te trekken.

Die de gil had uitgelokt? Die het meisje had doen gillen?

vakkundig op afstand te houden, terwijl ze bij iedere uithaal een pas achteruit zetten. Die vechtlust had ze nooit achter de rijkeluis dochter verwacht. Alleen werd het al snel duidelijk dat ze geen enkele ervaring had

"achteruit zette", ofwel expliciet aangeven dat "ze" hier zowel Riquelle als het monster betreft.

"van de rijkeluisdochter verwacht".

in echte gevechten.

Ervaring met.

wat haar mond verliet, besefte ze weer dat die manier van communiceren haar allang ontnomen was.

Al lang.

ogen te zien. Een verkeerde zet. Het monster zette zich af en met een krijzend geluid sprong het op

"met een krijsend geluid"

[Silk]

Gefrustreerd kwam de bewaarder overeind en liep naar het stuiptrekkende wezen dat een meter van haar vandaan.

"wezen een meter van haar vandaan" of "wezen dat een meter van haar vandaan op de grond lag" o.i.d.

Nu de adrenaline afzakte

Klinkt niet goed, bijvoorbeeld "nu de adrenaline uit haar lichaam verdween"?

Bij het lichaam aangekomen greep Acheia haar zwaard vast en met haar voet op zijn borstkast trok ze het

Borstkas.

veegde met haar mauw over haar gezicht en zag hoe het een rode veeg op de rug van haar hand achterliet.

Mouw.

De mouw liet een rode veeg op de rug van haar hand achter? In dat geval "ze".

Ze trok het draad waarmee de vlecht vast zat er uit

"de draad"

"vastzat"

"eruit"

Ze liep terug naar Riquelle die zich ook moeizaam van de grond afduwde.

"die ook moeizaam opstond"?

Alles in orde? Ze keek het meisje over, maar op de vuile en iets gescheurde kleding leek ze in orde te zijn.

"Ze bekeek het meisje van top tot teen"?

"op de ... kleding na"

Haar huid was wel lijkbleek en ze leek op het punt van uitbarsten te staan.

Riquelle is een vulkaan?
"Ze leek op het punt te staan in tranen uit te barsten"?

Daar zat Acheia niet zo ver naast

Dit is volgens mij dialect.
"Acheia sloeg de bal niet ver mis".

toen Riquelle in hysterische snikken uitbarstte en naar haar arm greep.

Ik zou "toen" hier vervangen door een ":' en de woordvolgorde veranderen, of heel de alinea een beetje herwerken om 2 keer snikken (mijn suggestie hierboven en hetgeen hier staat) te vermijden.

Acheia kromp iets in elkaar van het harde geluid wat ze maakte.

Het geluid dat.

Riquelle beet op haar lippen en wist het geluid iets binnen te houden terwijl de tranen nog steeds vrijuit over haar wangen stroomden.

Het geluid... het geluid...
"en slaagde erin om stil te zijn"?

Het blonde meisje had haar arm als een dood onderdeel in haar schoot liggen ondersteunt door de andere.

Ondersteund.

Voorzichtig reikte Acheia naar de arm, zodat ze het beter kon bekijken. Ze had de huid nog nauwelijk aangeraakt of het meisje gaf weer een gil die haar deed opschrikken.

"zodat ze hem beter kon bekijken".

Typo: nauwelijks.

Acheia was wat verbaasd om de woedende uitdrukking op Riquelle's gezicht te zien. “Je doet me pijn!”

Verbaasd door de ... uitdrukking.

sprak de blonde tegen met een wat opgeblazen gezicht.

Hier zou ik de woordkeuze veranderen omwille van "tegen met" (2 voorzetsels na elkaar).

In twee strijd met

Tweestrijd tussen.

woede en de nuchtere blik op het geheel, greep ze haar tas die vlak naast het monster lag en er enigszins geplet uitzag van de grond op en gooide hem over haar schouder.

Woordvolgorde m.i. niet ideaal. Bij eerste lezing lijkt de grond de tas te pletten tot je verder leest.

Riquelle leek alleen maar tegenstrijdiger te worden met alles wat Acheia zei. "Jij hebt geen verstand van dat soort dingen, ik wil een dokter zien."

Meer tegendraads.

Acheia kneep haar lippen op elkaar om te voorkomen het meisje een ram voor haar hoofd te geven.

Dialect? Ik ken "een ram voor haar hoofd" in elk geval niet.

Als ze terug kwam

"terugkwam".
Volgens mij klopt de gebruikte tijd van het werkwoord niet, maar "wanneer ze terug zou zijn van deze missie" o.i.d. wordt wel erg lang.

ging ze Darrence om opslag eisen.

"ging ze opslag eisen van Darrence"?

Dit was de helste missie die ze ooit had gehad.

De afschuwelijkste missie? De ergste missie?

Ik ben hier in het land waarschijnlijk de hoogst opgeleidde in medische zorg,

Opgeleide.

Met iedere stap begon haar eigen enkel meer te bonken en het ademhalen ging zwaar en moeizaam, maar ze weigerde te klagen nadat ze Riquelle's continue geklaag moest aanhoren.

Riquelles geklaag.

gemaakt, sloeg Acheia af.

"sloeg Acheia in". Of "Acheia sloeg af bij ..."

[Silk]

Uitgehongerd gereep hij erna.

'Gereep' heeft net één 'e' te veel.

"greep hij ernaar".

Pff... Ik heb me weer door alle stukjes door geworsteld.
Het verhaal vind ik leuk, maar verwacht niet dat ik telkens zo gedetailleerd ga commentaar geven.

Groetjes,
Silk.

[Xatham]

Owkeee? En ik vond mijn commentaar al veel?

[Silk]

@xatham: LOL. Ik kan er ook niks aan doen dat ik soms nogal detaillistisch ben.

[JodieJJ]

woooh silk,
buigt hoofd in schaamte, oepsss.... ik lees te veel over mijn grammatica heen.. . pffff Oke, het volgende stukje ga ik beter proberen

Heel erg bedankt in ieder geval ( heeft dit weekend nu een hoooop te doen xD haha)

[-Maaike-]

Heey!

Je weet het rijkelijs-imago van Riquelle heel goed hoog te houden! Ik ben benieuwd of dat jong nog terug komt ^_^

@Silk je verdient echt een compliment voor je inzet! Ik zie maar weinig mensen zoveel feedback over een verhaal achter elkaar geven! Goedzo!

Groetjes Maaike

[Xatham]

Zo! Xatham heeft ook hoofdstuk 5 gelezen nu. Op de een of andere manier vind ik Darrence een minder leuk karakter dan jouw andere drie . Daar staat tegenover dat je in je laatste stukje wel Jorena terug liet komen en zij is gewoon geniaal!
Ik wil meer Jorena! Schrijf snel verder zodat ik meer over haar kan lezen!

Btw, er waren me nog een paar foutjes opgevallen, maar met die lijst hierboven denk ik dat ze al eerder opgemerkt zijn

[JodieJJ]

@Xatham en Silk, BEdankt voor jullie fantasitsche nakijkwerk ik hoop het vanavond te hebben toegevoegd, zo weer een nieuw stukje voor jullie om uit te pluizen
@ maaike, hahah Riquelle blijft heeeerlijk verwend xD.

Aan de andere kant kwam het riviertje in zicht. Zacht stromend helder water liet een glinsterende weerspiegeling van het maanlicht achter. Acheia liet haar tas van haar schouder vallen voor ze ook de boog en de koker eraf haalde. Wrang keek ze hoe er een flinke deuk in de koker zat en bij nadere inspectie van de boog bleek die ook een klein scheurtje te hebben. Ze streek bedenkelijk haar haren naar achteren. Misschien dat ombinden met touw iets zou helpen.
De beweging van Riquelle die op het gras neerplofte leidde Acheia af. Jammerend hield het meisje haar arm dicht tegen haar lichaam aangeduwd. Acheia schudde haar hoofd en liep naar het water toe.
Ze stak haar handen erin en waste vluchtig het bloed van haar gezicht. Ze zou zich zo wel goed wassen als ze de omgeving wat beter had bekeken. Tot nu toe zag het er rustig uit, met twee futen die vredig in het midden van de rivier dreven.
Meestal vluchtten dieren weg als de woudwezens in de buurt waren. Het beeld stelde Acheia in ieder geval iets gerust.
Met een zucht strompelde de bewaarder terug naar Riquelle.
Zal ik je arm nog bekijken? Of red je het zelf? probeerde ze op zo’n vriendelijk mogelijke manier te vragen. Het had allang gebleken dat haar temperament verliezen bij dit meisje alleen maar meer problemen opleverde.
Riquelle tuitte haar lippen iets voor ze naar haar arm wees. “Hier doet het zeer.” Er liepen nog steeds tranen over haar wangen, en Acheia begon zich af te vragen of ze de schade misschien onderschat had.
Kun je je schouder draaien?
Door haar snikken heen demonstreerde Riquelle de draaiende beweging met haar arm. Niet uit de kom dus.
Acheia liet zich ernaast zakken en pakte de arm heel voorzichtig vast wat al kleine protesterende kreetjes van Riquelle opleverde.
Acheia’s wenkbrauwen trokken samen en ze moest zich inhouden geen opmerking te maken. Ze kon onmogelijk nog voorzichtiger zijn!
Ik ga je arm iets omhoog tillen en opzij bewegen en jij moet aangeven wanneer het het meeste pijn doet, oke?
Riquelle knikte iets en voorzichtig begon Acheia de arm naar voren te bewegen tot de arm omhoog stond.
"daar, doet het zeer."
Meteen liet de zwartharige de arm weer zakken en bewoog het de andere kanten op.
Zo te zien zijn je pezen alleen verrekt. ik zal zo wat doeken opzoeken om een mitella te maken. Verklaarde ze toen ze alle bewegingen had getest. Zonder verder nog iets te zeggen stond ze al op om lappen stof te zoeken, maar de zachte woorden van Riquelle hielden haar tegen.
“Dank je.” Het was niet meer dan een fluistering, maar genoeg om Acheia haar nek bijna te laten verdraaien. Verbaasd keek ze naar het meisje wat in haar schoot staarde.
De oudere vrouw schudde haar hoofd en besloot dit zeldzame dankwoord diep te waarborgen. Wie weet kwam er nooit meer één.
Ze strompelde naar haar tas en haalde er een sjaal uit die goed als mitella kon gebruiken. Waarschijnlijk zouden de meeste het zonde van de diepblauwe zijde stof vinden om het voor ziets te gebruiken. Riquelle kon in ieder geval niet klagen over dat ze een oude lap omkreeg.
Rustig liep ze terug en zakte voor Riquelle neer. Het meisje staarde nog steeds stilletjes naar haar schoot. Misschien dat ze eindelijk iets van schaamte had gekregen.
Hou je arm gebogen. Acheia legde de arm in de goede positie voor ze de zijde stof op goede hoogte om haar arm en nek knoopte.
Je hoeft hem niet continu in de mitella te houden, alleen wanneer je er een moe gevoel in krijgt. voegde ze toe voor ze opstond en terug naar de rivier liep. Eindelijk kon ze dan naar haar eigen enkel kijken, die nu akelig aan het kloppen was.
Ze liet zich neerzakken en trok eerst de linkerlaars uit die meteen meegaf.
Met een diepe zucht, die een steek tussen haar ribben door liet schieten, pakte ze de andere laars vast en trok er iets aan. Meteen ging er een enorme pijnscheut door haar voet, die absoluut niet eens was met de positie waarin hij werd gedwongen.
Ze keek achterom waar Riquelle zat. Het meisje leek druk bezig te zijn met haar eigen kleren. Even wilde ze Riquelle om hulp vragen, maar die gedachte duwde ze gelijk weer weg.
Net of zij ooit zou helpen. Die kan niet verder denken dan aan zichzelf.
Met de wrange gedachte in haar hoofd, beet ze haar tanden op elkaar en trok nogmaals aan de laars. Bijna kreeg ze de neiging om het leer gewoon kapot te snijden en zo haar voet te bevrijden, maar het idee dat ze dan alleen nog sandalen had om op te lopen weerhield haar er van.
Ze hield stil in haar bewegingen toen de rokken van een wijnrode jurk in haar beeld kwamen. Langzaam dwaalde haar ogen omhoog tot ze in Riquelles gezicht keken.
Het meisje leek er alles aan te doen om haar blik te ontwijken en keek daarentegen naar de voet die nog steeds knel zat.
“Ik kan helpen,” zei ze stilletjes.
Acheia was voor de tweede keer met stomheid geslagen.
Uh, oke, antwoordde de bewaarder wat onzeker in haar hoofd. Dat was het lastige met gedachtenlezers je kon nauwelijks de emotie achter je woorden bewaken. Gedachten lagen er nou eenmaal te dichtbij en het moest nu wel duidelijk zijn dat Acheia niet zo in Riquelles hulp geloofde. Ze zag het meisje er zo vooraan om het expres fout te doen, waardoor haar enkel er erger aan toe zou zijn.
Beetje vertrouwen hebben in mensen, Acheia. Niet iedereen is er op gedoeld om je iets aan te doen. sprak ze zichzelf bemoedigend toe.
Riquelle wierp een vreemde blik op haar die Acheia niet helemaal begreep voor ze zich weer naar de laars keerde en die voorzichtig vastpakte.
Acheia beet haar tanden op elkaar terwijl Riquelle de laars rustig uittrok. Het deed nog steeds zeer, maar het voelde beter dan toen ze hetzelf had gedaan. Zodra de laars uit was kon ze eindelijk de schade bekijken. Er zat een flink ei aan de buitenkant die al mooi zwart kleurde.
Acheia legde haar hand er voorzichtig op. Gloeiend heet, geweldig die was gekneusd.
Toen ze opkeek was Riquelle al terug naar haar tas gelopen, waarschijnlijk opzoek naar nieuwe lkleding. Acheia vroeg zich nog steeds af of ze haar gehele garderrobe had meegenomen, zo groot als de tas was. Die gedachte bande ze gelijk weer uit. Het was voor nu niet belangrijk. Voorzichtig begon ze haar buis los te maken om te zien of er nog schade rond haar ribbenkast te zien was. De huid had nog gewoon zijn normale kleur en er was ook geen verdikking te zien, dan moest de schade wel meevallen.
Rustig kwam Acheia overeind en trok ook haar broek uit voor ze het water in stapte om zich helemaal te wassen.
Ze kon vanuit het water Riquelle walgend naar haar zien kijken. Die had vast iets tegen wassen in de rivier.
Acheia kreeg een kleine glimlach op haar gezicht toen ze zich Riquelles gezicht voorstelde als ze de teilen water zou zien waar ze zich in de dorpen mee wasten, waarschijnlijk zou ze eisen dat de mensen haar naar een badhuis zouden wijzen. Acheia kon zich niet herinneren dat Laaglanders uberhaupt wisten wat een badhuis was.
Misschien moest ze meer medelijden voor het meisje voelen. Zij had in tegenstelling tot Acheia, er niet voor gekozen om naar de Laaglanden te gaan maar was gedwongen. Zij had nooit geleerd voor zichzelf te zorgen, of het met minder te doen.
Altijd bediend, en verzorgd dit moest een ware hel voor haar zijn.
Acheia keek nogmaals naar het meisje wat haar jurk door een ander sierlijk gewaad had vervangen.
Toch kon ze geen greintje medelijden opbrengen als ze zo naar het meisje keek. Zij kon tenminste terug naar huis als ze hier klaar was, Acheia had alleen een eenzame grot waar ze naar terug kon. Waar haar contact met mensen bijna niets was en ze orders moest volgen van de man die ze haar hele jeugd had gehaat.
Riquelle moest maar leren doorbijten, zo was leven nou eenmaal.

[Saskjezwaard]

Oh, het zou toch niet waar zijn voor een heel klein ietsiepietsie momentje had Acheia medelijden met Riquelle! Ja, het is waar, de wereld vergaat op 21 december en het is allemaal jouw fout, Jodie jij hebt natuurkrachten in het spel geroepen die nooit hadden moeten bestaan. Tsss...
Owkeee, even kijken wie er nu komt... Kya! Als je volgorde tenminste nog klopt. Hmm, volgens mij op dit punt nog wel, later wordt dat wel anders haha xD
Haha mijn moeder zit me af en toe raar aan te kijken als ik lachend iets opschrijf haha xD volgens mij is ze heel nieuwsgierig wat ik allemaal aan het doen ben, ik denk dat het tegen valt als ze erachter komt dat dit het nu allemaal is haha

Oh, Silk, wow echt super dat je zoveel hebt nagekeken! Er zit ook een foutje van mij bij, oeps, dat zal ik snel gaan veranderen^^
O wacht, die heb ik al veranderd haha xD en vergeten door te geven aan Jodie, nou, bij deze weet je het Jodie,

Blijven jullie daar de hele tijd afwachten of durven jullie nog aan te vallen? Stelletje lafaarden!"

moet ook anders we houden er gewoon van om je extra werk te bezorgen haha xD

[-Maaike-]

Hm, ik dacht dat Riquelles arm wel erger zou zijn toegetakeld, dan een beetje gekneusd. Vraag me af hoe ze dan is als er écht iets is..

“Dank je.” Het was niet meer dan een fluistering, maar genoeg om Acheia haar nek bijna te laten verdraaien. Verbaasd keek ze naar het meisje wat in haar schoot staarde.

“Ik kan helpen,” zei ze stilletjes.
Acheia was voor de tweede keer met stomheid geslagen.

Ik wist het! Riquelle is misschien wel verwend maar ze heeft een klein hartje met menselijkheid! Hihi, die wordt straks echt nog een keer lief (Of dusdanig strijdlustig dat het een kopie van Acheia wordt...)

[Silk]

Zacht stromend helder water liet een glinsterende weerspiegeling van het maanlicht achter.

Als het water weg is, blijft er geen maanlicht weerspiegeld. Voorstel tot correctie:
"Het zacht stromende, heldere water leek te glinsteren door de weerspiegeling van de maan."

De beweging van Riquelle die op het gras neerplofte leidde Acheia af.

Hier ben ik geen specialist in, maar ik vraag me af of er geen komma moet tussen 2 werkwoordsvormen.
("neerploft, leidde")

Jammerend hield het meisje haar arm dicht tegen haar lichaam aangeduwd.

Aangetrokken?

Ze zou zich zo wel goed wassen als ze de omgeving wat beter had bekeken.

Ik weet niet of het echt fout is, maar ik zou eerder "grondig wassen" geschreven hebben.

Het had allang gebleken dat haar temperament verliezen bij dit meisje alleen maar meer problemen opleverde.

Het was gebleken...

Acheia’s wenkbrauwen

Acheias

Riquelle knikte iets en voorzichtig begon Acheia de arm naar voren te bewegen tot de arm omhoog stond.

Riquelle knikte en ... (zonder "iets").

"daar, doet het zeer."

Typo: "Daar doet het zeer".
Volgens mij ook dialect (pijn doen en niet zeer doen) maar het is in een stukje dialoog dus misschien mag het daar wel?

Meteen liet de zwartharige de arm weer zakken en bewoog het de andere kanten op.

Bewoog hem (de arm).

Zo te zien zijn je pezen alleen verrekt. ik zal zo wat doeken opzoeken om een mitella te maken.

... wat doeken zoeken om ...
(Opzoeken is het raadplegen van naslagwerken of ook wel bij iemand op bezoek gaan).

Verklaarde ze toen ze alle bewegingen had getest.

Dit staat raar in mijn ogen. Misschien moet je deze zin voor je cursieve gedachte plaatsen, en dan als volgt:
"Nadat ze alle bewegingen had getest, kon Acheia besluiten dat het niet zo erg was."
Of gewoon weglaten? We zien immers eerder dat Acheia nagaat of Riquelle haar schouder/arm nog kan bewegen.

“Dank je.” Het was niet meer dan een fluistering, maar genoeg om Acheia haar nek bijna te laten verdraaien.

Waarschijnlijk is dit niet verkeerd, maar het komt raar over, alsof Acheia iemand (zichzelf) de nek omdraait.
"... maar genoeg om Acheia te stoppen in haar beweging."?

Verbaasd keek ze naar het meisje wat in haar schoot staarde.

Het meisje dat.
Staren naar iets.

De oudere vrouw schudde haar hoofd en besloot dit zeldzame dankwoord diep te waarborgen.

Waarborgen is ergens garant voor staan.
Te koesteren?

Wie weet kwam er nooit meer één.

Komma tussen "weet" en "kwam"?

Ze strompelde naar haar tas en haalde er een sjaal uit die goed als mitella kon gebruiken.

... die ze goed kon gebruiken.
Of ook: ... die goed kon dienen als ...

Waarschijnlijk zouden de meeste het zonde van de diepblauwe zijde stof vinden om het voor ziets te gebruiken.

2 keer kort na elkaar "gebruiken".
Typo: "zoiets".

Riquelle kon in ieder geval niet klagen over dat ze een oude lap omkreeg.

... niet klagen dat (zonder "over").

Acheia legde de arm in de goede positie voor ze de zijde stof op goede hoogte om haar arm en nek knoopte.

Typo: zijden stof.

Je hoeft hem niet continu in de mitella te houden, alleen wanneer je er een moe gevoel in krijgt. voegde ze toe voor ze opstond en terug naar de rivier liep.

Ik vind het beter wanneer je de gedachten van Acheia niet gebruikt als een soort dialoogzin maar wel als een aparte zin, even een voorbeeldje om hopelijk duidelijk te zijn.

Goed:
Voor Acheia opstond en naar de rivier liep, gaf ze Riquelle nog snel een laatste instructie.
<gedachtespul hier als een volledige zin>

Voor mij grammaticaal verwarrend:
Voor Acheia opstond en naar de rivier liep, gaf ze Riquelle nog snel een laatste instructie:
<gedachtespul>

Het gaat me dus vooral over het combineren van hoe iets gezegd wordt, bijzinnen, "zei Acheia", ... samen met het cursieve dat moet dienen als dialoog maar het eigenlijk niet is, en ook geen aanhalingstekens krijgt etc.

Met een diepe zucht, die een steek tussen haar ribben door liet schieten,

"tussen haar ribben door" staat hier raar. Gewoon een steek tussen haar ribben?

pakte ze de andere laars vast en trok er iets aan. Meteen ging er een enorme pijnscheut door haar voet, die absoluut niet eens was met de positie waarin hij werd gedwongen.

... die het niet eens was met ...

Ze keek achterom waar Riquelle zat.

Ik vind "naar waar R. zat" beter klinken.

Net of zij ooit zou helpen. Die kan niet verder denken dan aan zichzelf.

Hier heb je het dus goed gedaan met de gedachte.
Ik licht de zin er toch even uit omwille van het "verder denken dan zichzelf".
Je zou ook kunnen zeggen: "Die kan enkel aan zichzelf denken".

dan alleen nog sandalen had om op te lopen weerhield haar er van.

"lopen, weerhield"

Ze hield stil in haar bewegingen toen de rokken van een wijnrode jurk in haar beeld kwamen.

"in beeld kwamen" (zonder "haar").

Langzaam dwaalde haar ogen omhoog tot ze in Riquelles gezicht keken.

"dwaalde haar blik omhoog, tot ze Riquelle aankeek"?
Oeps... Ik zie dat de volgende zin ook "blik" bevat...
"Langzaam keek ze omhoog, tot ze Riquelles gezicht zag"?
"Gezicht zag" vind ik na elkaar ook niet zo heel mooi staan... *zucht*
Nog iemand suggesties?

Het meisje leek er alles aan te doen om haar blik te ontwijken en keek daarentegen naar de voet die nog steeds knel zat.

"en keek daarentegen" staat raar.
"maar keek daarentegen" zou beter zijn, maar dan lijkt het alsof het een tegenstelling is met deel 1 van de zin en dat is niet zo.
"en keek naar de voet"?

Dat was het lastige met gedachtenlezers je kon nauwelijks de emotie achter je woorden bewaken.

Hier moet een leesteken na "gedachtelezers", persoonlijk zou ik een dubbele punt zetten, maar een puntkomma of komma zou volgens mij ook kunnen.
Oh, en mijn spellingscontrole valt over de -n- in gedachtenlezers en houdt van gedachtelezers, maar wat de juiste regels voor de tussenletters in het Nederlands zijn, weet ik ook niet meer na die grote wijzigingen toen ik in 't middelbaar zat.

Ze zag het meisje er zo vooraan om het expres fout te doen, waardoor haar enkel er erger aan toe zou zijn.

Vooraan is het tegenovergestelde van achteraan.
"er voor aan" (aanzien). Ik denk ook dat dit dialect is.

Beetje vertrouwen hebben in mensen, Acheia. Niet iedereen is er op gedoeld om je iets aan te doen.

"Niet iedereen wil je iets aandoen."
Ik val over "gedoeld".

Riquelle wierp een vreemde blik op haar die Acheia niet helemaal begreep voor ze zich weer naar de laars keerde en die voorzichtig vastpakte.

Dit zou ik herschrijven omwille van de wisseling van perspectief en de voornaamwoorden ("haar" is uiteraard Acheia als voorwerp van de zin, en dan wordt ze onderwerp van het gedeelte erna).
"Acheia begreep de vreemde blik die Riquelle op haar wierp niet helemaal, en richtte zich weer op haar laars, die ze voorzichtig vastpakte." (Hier heb ik dus Riquelle naar de bijzin verbannen, waardoor het me minder stoort dat Acheia daar voorwerp is).

Het deed nog steeds zeer, maar het voelde beter dan toen ze hetzelf had gedaan.

Pijn doen (zie hoger).
Typo: het zelf.

Zodra de laars uit was kon ze eindelijk de schade bekijken.

"was, kon"

Er zat een flink ei aan de buitenkant die al mooi zwart kleurde.

Ik weet niet waarom, maar ik zou "dat al mooi zwart kleurde" verwacht hebben... Misschien omdat "aan de buitenkant" voor mij bij het ei hoort, en het ei dan kleurde, maar grammaticaal kan natuurlijk ook de buitenkant kleuren... Je ziet maar of je dit aanpast of laat staan.

Acheia legde haar hand er voorzichtig op. Gloeiend heet, geweldig die was gekneusd.

Komma na "geweldig"; het is koopjesperiode, misschien kun je alvast een voorraadje in aanbieding inslaan zodat je minder zuinig hoeft te zijn?

Toen ze opkeek was Riquelle al terug naar haar tas gelopen, waarschijnlijk opzoek naar nieuwe lkleding.

"opkeek, was"
Typo: "kleding"

Acheia vroeg zich nog steeds af of ze haar gehele garderrobe had meegenomen, zo groot als de tas was.

Typo: "garderobe" (komt van het Franse "garde" en "robe", dus geen dubbele "r").

Die gedachte bande ze gelijk weer uit. Het was voor nu niet belangrijk.

Het was nu niet belangrijk (zonder "voor").

dat Laaglanders uberhaupt wisten wat een badhuis was.

Uberhaupt moet een umlaut op de eerste "u" (en mijn toetsenbord heeft die ook niet).

Zij had in tegenstelling tot Acheia, er niet voor gekozen om naar de Laaglanden te gaan maar was gedwongen.

Ik zou ofwel "in tegenstelling tot Acheia" volledig afzonderen, ofwel de komma na Acheia weghalen.

Altijd bediend, en verzorgd dit moest een ware hel voor haar zijn.

"Altijd bediend en verzorgd, dit moest een ware hel voor haar zijn." (Komma).

Acheia keek nogmaals naar het meisje wat haar jurk door een ander sierlijk gewaad had vervangen.

Het meisje dat.

Waar haar contact met mensen bijna niets was en ze orders moest volgen van de man die ze haar hele jeugd had gehaat.

Hmm... Ik voel hier een verhaal...
"Waar het contact met mensen bijna onbestaande was"?

Riquelle moest maar leren doorbijten, zo was leven nou eenmaal.

"Zo was het leven nu eenmaal".
Ik viel eerst over "nou" en toen merkte ik op dat het ook "het leven" moet zijn.

Zo, ik ben er weer even klaar mee.

[Saskjezwaard]

Kickt omhoog! Jodie, post eens door

[JodieJJ]

zo eindelijk weer verder xD erg druk met van alles de laatste tijd. Heb ook nog geen tijd gehad om bij te werken, maar hier alvast een nieuw stukje

En we zijn back bij Kyta

Hoofdstuk 5: Kyta

Een zenuwachtig gevoel maakte zich meester van haar terwijl ze wiebelig over over het dek van het schip liep.
Ieder paar ruige ogen die zich op haar richtten leken recht door haar dekmantel heen te kijken.
Ze had zich voor gedaan als de knul waarvoor Caled haar had aangezien. Van haar naam had ze Kyto gemaakt, simpel en ze kon zich er niet snel mee verspreken.
Maar nu voele het ineens alsof haar borsten drie keer zo groot waren geworden en ver boven haar kleding uit staken, alsof haar heupen ronder waren geworden dan ze ooit waren en dat er met grote letters op haar voorhoofd was geschreven dat ze een vrouw was.
'Bij de Goden, Kyto, je ziet eruit als een lijk. Heb je welleens gevaren?"
verschrikt keek Kyta omhoog naar Caled die naast haar liep. Hij droeg een zware kist op zijn schouder. Kyta was blij dat zij alleen een emmer en een schrob hoefde te tillen.
"Alleen kleine rivieren,' mompelde ze terug. De misselijkheid die diep in haar maag rondtolde was ook niet van het deinende schip waar ze op stonden. Het feit dat vrouwen als ongelukbrengers werden gezien op een schip, deed haar maag eerder verkrampen.
“Zorg er in ieder geval dat je niet kotsend over de reling hangt als de kapitein aan dek is,” merkte Caled op met een serieuzere ondertoon dan dat ze ooit in zijn stem had gehoord. Meteen was Kyta’s aandacht gegrepen.
“Waarom? Er wordt toch wel vaker iemand ziek, neem ik aan?”
“Dan heb je onze kapitein nog niet ontmoet, Kyto.”
Kyta begon een naar kriebelig gevoel te krijgen. Ze had de man heel kort gezien, toen ze aan boord stapte.
Hij was wild behaard geweest, met zwart kroezig haar om zijn kaaklijn en een flinke bos wat onder zijn hoed vandaan had gestoken. Zijn bruine ogen hadden scherp iedereen in zich opgenomen voor hij in zijn sjofele kleding weer vertrokken was naar zijn persoonlijke hut.
Caled had hun plek op het schip weten te regelen. Hij had de kapitein aangesproken. Toen had hij haar gezegd maar ergens anders mee bezig te gaan. Het was duidelijk genoeg geweest dat zij niet welkom was bij de regeling. De kapitein vond blijkbaar Caleds woord genoeg om ook haar aan te nemen.
En waarom zou hij ook de moeite nemen haar te inspecteren? Ze was hier niets meer dan een jochie wat van huis was weggelopen en nu mooi hun zooi kon schoonmaken.
Vreselijk werk, maar het bracht haar naar Porte Kesta en daar wilde ze op dit moment wel haar trots voor opzij zetten.
"Ik zal mijn best doen," mompelde ze zachtjes naar Caled terug.
Twee zwaargebouwde mannen, waarvan er een kaal was met alleen een donkere sik en de andere lange dreadlocks had, kwamen op hen af.
Kyta kon het niet helpen om iets te walgen toen de twee naar hen lachten en twee gebitten vol rotte tanden lieten zien. Hun huid was bruin van het vuil en het haar dat ze hadden was vet en vies.
Als je Caled zo naast hen zag staan leek hij wel een man van adel, met zijn kaatsrechte houding, net verzorgde kleding en glanzende zwarte haren. Hij had zich zelfs netjes geschoren, iets wat maar weinig mannen hier konden zeggen. Het leek bijna een competetie hier te zijn wie er het ranzigs uit zag.
Ze gaf de man met de dreadlocks een grote kans toen ze iets wits, en wormachtigs in zijn haar zag lopen. Maden.
Haar maagzuur kwam alleen al bij de gedachten omhoog.
“Jij, breng de kist naar de rest en ga je bij het bakboord meldden, daar hebben ze nog hulp nodig met de trossen. En jij.” De kale man wendde zich naar Kyta. “Naar het kombuis. Tarren, de kok, zal je zeggen wat je moet doen.”
Kyta keek even naar haar emmertje en schrob. Ze was geboden om het dek te schrobben waar al een paar andere kinderen bezig waren. Ze was er niet zeker van of ze dat gebod zo in de wind mocht gooien om dit te gaan doen.
Snel wierp ze een blik op de groene ogen van de man en trok haar mond open om haar verwarring uit te spreken. De uitdrukking op het gezicht van de man deed haar gelijk haar lippen weer op elkaar persen. Hij zag eruit alsof hij niet gediend was van tegenspraak. In een tel had ze rechtsomkeerts gemaakt om naar het lage dek te gaan.
Nog eenmaal keek ze achter om. Caled gaf haar een witte glimlach en een knipoog die als geruststellend moest doorgaan. Zelf wist ze een trillerige glimlach om haar lippen te toveren die er af viel zodra ze zich weer omkeerde.

[Silk]

Ieder paar ruige ogen die zich op haar richtten leken recht door haar dekmantel heen te kijken.

Ieder paar ... dat (niet die).

Ze had zich voor gedaan als de knul waarvoor Caled haar had aangezien.

Voorgedaan.

Maar nu voele het ineens alsof haar borsten drie keer zo groot waren geworden en ver boven haar kleding

Typo: voelde

'Bij de Goden, Kyto, je ziet eruit als een lijk. Heb je welleens gevaren?"

Wel eens.

was blij dat zij alleen een emmer en een schrob hoefde te tillen.

Wat is een schrob? Een vod? Een borstel?

Kyta kon het niet helpen om iets te walgen

Kun je iets walgen? Bedoel je "een beetje"?

Als je Caled zo naast hen zag staan leek hij wel een man van adel, met zijn kaatsrechte houding, net
verzorgde kleding

Typo: kaarsrechte houding.
"net verzorgde kleding" klinkt alsof hij ze pas heeft gewassen. Nette, verzorgde kleding is dan weer een beetje teveel van het goede. Gewoon verzorgde kleding?

Het leek bijna een competetie hier te zijn wie er het ranzigs uit zag.

Typo: competitie.
Typo: ranzigst.

Ze gaf de man met de dreadlocks een grote kans toen ze iets wits, en wormachtigs in zijn haar zag lopen.

Iew! Komma na "wits" mag weg.

Haar maagzuur kwam alleen al bij de gedachten omhoog.

"Haar maag keerde zich om bij..."?

andere kinderen bezig waren. Ze was er niet zeker van of ze dat gebod zo in de wind mocht gooien om dit te

Iets in de wind slaan. Meestal betreft het dan goede raad.

zag eruit alsof hij niet gediend was van tegenspraak. In een tel had ze rechtsomkeerts gemaakt om naar het

Typo: rechtsomkeert.

Nog eenmaal keek ze achter om. Caled gaf haar een witte glimlach

Caled glimlachte flauwtjes? Ik denk dat je hier 2 dingen tegelijk wilt zeggen, nl. dat Caled bleekjes is en glimlacht. Het staat een beetje raar nu.

Je stukjes bevatten niet zo veel fouten dat ik afhaak, maar wel genoeg dat ik na 3 regels besluit om je stukje te quoten en fouten aan te geven waar ik ze tegenkom. Misschien moet je voor je iets post, het even opzij leggen en er later nog eerst eens naar kijken?
Het verhaal vind ik wel origineel en goed in elkaar zitten. Schrijf dus snel verder

[Saskjezwaard]

Ieuw, maden in je haar! Op zich ook wel handig, heb je altijd vlees binnen handbereik als je honger hebt haha xD Mijn eetlust is nu wel een beetje verdwenen, ik moet ook niet te veel voorstellen haha
En Kyta is er weer! Of moet ik Kyto zeggen^^ Pfoe, dat was een tijd geleden dat je hebt gepost. Bijna een maand, hopelijk snapt iemand nog wat er aan de hand is ik zal ook maar weer eens verder gaan met Leran. Wow, zijn naam in 1 keer goed xD t was toch wel erg dat we niet meer wisten hoe hij heette haha xD

[-Maaike-]

Aah scheepvaarderij altijd leuk Ik wilde eerst roepen, ga vooral verder met Kyta.. maar je andere personages zijn ook leuk ik denk dat dat er op neer komt, dat je vooral door moet schrijven

Ik ben heel benieuwd of ze betrapt wordt, of dat je aardig voor haar bent en haar dekmantel onaanraakt laat ^_^

Ga snel verder!

Groetjes Maaike

[Saskjezwaard]

Bumperdebumpbump... bump bump^^ ghehe, ik blijf bezig maar ik vind dat je nog een stukje moet posten voordat uwe moderatorigheid (kijk, mooie nieuwe titel ) naar de uitheemse Afrikalanden verdwijnt^^ het liefste twee

[JodieJJ]

@Silk, ik ben bang dat mijn grammar op dit moment niet veel beter zou worden aangezien ik in afrika zit en slecht internet tot mijn beschikking heb waar ik ook slecht mee kan controleren.
@Maaike, ik ben nooit aardig voor mijn karakters ghehe xD
@Saskia, jaja ik ga al verder --'

En we zijn weer bij Darrence! Hebben jullie hem gemist Ik wel xD haha


Met een angstig hart liep Kyta naar het beneden dek. Als ze op het dek had kunnen blijven, had ze Caled tenminste gehad om haar fouten op te lossen. Nu stond ze er alleen voor.
Caled zou het nieteens weten als iemand haar de keel zou doorsnijden.
Soms wenste ze dat haar vader een zeevaarder was geweest. Hij wist alles over reizen en overleven. Maar de man had een hekel aan het water gehad. "Als mensen over water moesten reizen dan hadden ze wel zwemvliezen gekregen," dat zei hij er altijd over.
Met een zucht kwam ze in de duistere gangen terecht. Er brandden kleine kaarsjes aan de wanden om nog enigzins licht te brengen in de duisternis, maar nog steeds moest je goed op je passen letten, wilde je niet over dwalende voorwerpen struikelen.
Het nieuwe probleem wendde zich ook al aan. Ze wist dat de kombuis onder het achterdek lag. Maar welke deur?
Zenuwachtig turend liep ze door de gangen. Af en toe probeerde ze heel voorzichtig een deur te hopen in de hoop dat het de goede was en dat er niemand achter zat die haar er van langs zou geven.
Het wanhopige gevoel werd steeds erger. Ze had er geen idee van waar ze liep te dwalen, of ze zelfs nog wel op de goede kant van het schip liep en ze was te zenuwachtig om het aan iemand te vragen die langskwam. Sowieso had niemand de uitstraling die je als sympathiek kon zien.
Zachtjes zichzelf vervloekend dat ze zich zo in de problemen aan het werken was, liep ze door.
Zware stemmen klonken op en met een sprongetje dook Kyta een klein zijgangetje in.
Twee mannen, een met een ontbloot bovenlijf en een breed zwaard aan zijn zijde en de andere in veel chiquere kleren, liepen de gang in. Zijn blonde haren waren naar achteren gebonden en lieten de piercings in zijn oren zien. Toen Kyta zijn gezicht beter kon zien, zag ze dat diezelfde piercings ook in zijn wenkbrauwen zaten.
Hij had een grote hoed op die er enigszins versleten uitzag, maar nog steeds een superieure uitstraling bood.
Ze slikte haar adem in toen ze besefte wie hij moest zijn. De kapitein.
“En? Wat heb je gehoord?” bromde de kapitein tegen de man naast hem. Kyta hield zich zo stil mogelijk terwijl ze meeluisterde.
“Ze zeggen dat het aan boord is,” sprak de man met een lage stem terug. Hij keek wat om zich heen, bijna alsof hij op zoek was naar lusitervinken. Zulke zoals zij nu ook was. Ze wilde er niet aan denken wat hij met haar zou doen als hij haar betrapte. Toch kon ze de bloederige en martelende beelden niet helemaal uit haar hoofd bannen.
“Met de smokkelaar?” vervolgde de kapitein, duidelijk wetend waar het over ging. Kyta had geen idee waar ze het over hadden en eigenlijk vond ze dat maar goed ook. Dan had ze ook geen extra geheimen die ze verborgen moest houden. Die dolk was al lastig genoeg en dan had ze het nog niet eens over haar geslachts probleem.
“Dat dacht ik, maar hij is goed gefouilleerd en lijkt niets bij zich te hebben op wat antiek na.”
“Waar komen de verhalen dan vandaan?”
Nu boog de kale man zich naar de kapitein en fluisterde zo zacht dat Kyta haar nek moest rekken om toch wat woorden er van te kunnen verstaan.
“De dolk… lot… gezien… Marger…”
Dat waren de woorden die ze mee kreeg, maar zodra ze dolk hoorde stopte haar hart met kloppen.
Waren ook deze mensen achter haar dolk aan? Wat was er zo bijzonder aan het ding, dat iedereen het wilde! Het was gewoon een zilveren dolk! Bijna kreeg Kyta de neiging om het gewoon ergens te laten slingeren en het iemand anders last te laten worden, maar dat zou ze haar vader nooit kunnen aandoen. Ze zou hem niet zo kunnen verraden.
De kapitein strekte zich iets op en keek verontwaardigd voor zich uit. “Die Azbyn is hoe ver ik weet alleen maar een grote kwakzalver. Hij heeft wel grote praatjes en wat grappige trucjes maar iedere Laaglander weet wel hoe hij kleine beetjes magie aan de omgeving kan onttrekken en er trucjes mee kan doen. Ik geloof er maar weinig van dat hij zich kan verbinden met lotsbestemmingen en dat als de goden hem gestemd zijn hij visioenen er van krijgt. Maar laat voor de zekerheid iedere man aan boord controleren en alle spullen doorzoeken.”
De paniek begon Kyta langzaam over te nemen. ze zouden haar dolk vinden, ze kon nergens heen! Van het schip springen en naar de kust zwemmen was nog bijna de beste optie, alleen zou dat waarschijnlijk tot een pijnlijke verdrinkingsdood leiden aangezien ze nooit had leren zwemmen. De situatie was min of meer hulpeloos.
Zelfs nadat de mannen allang waren doorgelopen, hield Kyta zich strak tegen het hout gedrukt.
Pas naar enkele seconden wist ze zich van de muur af te duwen en verder te gaan zoeken naar de keuken.
Pas laat in de avond, zat van alle rotklusjes die ze had gekregen, zag Kyta Caled weer.
De man zat in de te kleine hut waar veel matrozen een laatste dronk namen.
Er lagen kaarten voor zijn neus en één voor één gooide andere mannen er een paar bij. Aan de kleine stapeltjes munten naast ieder te zien, was het een of ander gok spelletje.
Ze liet zich neerzakken in een hoekje waar twee andere jongeknullen al lagen te slapen, uitgeput van hun activiteiten. Kyta schudde haar hoofd, ze zouden snel genoeg weer worden gewekt door het deinen van het schip. Toen het schip net was uitgevaart was er nog weinig verschil te merken, vooral niet doordat Kyta nauwelijks bovendeks was geweest. Nu ze meer op open zee uitkwamen begon het schip meer heen en weer te wiegen door de golven die tegen zijn romp aanklapten.
Ze liet haar bruine ogen naar Caled glijden. De man leek zich hartelijk te vermaken terwijl hij weer een stapel muntjes naar zich toeschoof. De andere drie mannen keken met de minuut norser.
Eindelijk keek hij even opzij en vonden zijn ijsblauwe ogen de hare. Meteen lachte hij uitgebreid en zwaaide dat ze bij hem moest komen zitten. Dat idee leek haar niet geheel verstandig toen ze de blikken zag die de andere gaven.
Maar Caled negeerde ze alle drie en riep haar daarentegen naar hem toe. “Kom Kyto, doe een spelletje mee.”
Met alle ogen op haar gericht kwam ze overeind en werkte zich voorzichtig door de menigte heen. Voor zover zo min mogelijk aandacht trekken.
Ze wierp Caled een kwade blik toe terwijl ze op een krat neerzakte. Hij negeerde het volkomen en begon de kaarten weer te schudden.
“Wat moet dat joch hier, Caled. Hij heeft waarschijnlijk niet eens geld om mee te gokken.” Bromde de kale man aan de rechterkant. Het duurde even voor Kyta hem herkende als de man die ze die middag ook hadden gesproken. Of beter gezegd hij had hen rond gecommandeerd.
Zonder de glimlach van zijn gezicht te halen schoof Caled een stapel muntjes naar Kyta.
“Zo nu kan hij ook meespelen.”
“Waar ben je mee bezig, Caled?” siste Kyta zachtjes zodat de rest het niet direct kon horen.
De man sloeg een arm om haar schouders en boog zich wat dichter naar haar toe.
“Doe niet zo nerveus en ontspan je wat. Als je niet wilt opvallen, moet je ook niet om je heen kijken als een rat die in het nauw gedreven is.”
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan op een schip vol moordlustige mannen waarvan de kapitein interesse had in haar dolk.
Ondanks de ontdekking die ze had gemaakt en de angst die ze had om betrapt te worden, had ze zich die avond nog prima vermaakt.
Na een paar goed, gevulde glazen rum waren de matrozen ook meer open naar haar geworden en hadden ze vrolijk liederen met haar gezongen. Misschien zou het toch allemaal vlekkelozer gaan dan ze had gedacht.
Met een klein glimlach krulde ze zich op in haar hangmat en doezelde weg.

Hoofdstuk 8: Darrence

mijn geliefde keizer, uw vervoer is klaar."
Darrence stond diep geknield voor de almachtige man die op de troon zat. Hij hield er niet van om zich zo nederig op te stellen, maar hij had geen andere keuze. Dat hij de positie als cos had weten te bemachtigen was al iets wat nooit iemand zich had kunnen voorstellen. Zijn vader was niets meer dan een lage officier geweest, die een vrouwe uit de hogere huizen had weten te versieren.
Maar met de geërfde charmes van zijn vader, was het geeneens zo'n moeilijke taak geweest om bij de hogere posities te komen. Hij was geboren om te leiden, daar was Darrence zeker van.
De jonge keizer die pas net de leeftijd van vijfentwintig had weten te bereiken, kwam overeind uit zijn troon.
'Dank je, mijn beste Darrence." De glimlach deed zijn gezicht nog jonger lijken. "Kom alsjeblief overeind," vervolgde hij met een licht berispende toon.
Darrence volgde dat bevel maar al te graag op en strekte zich meteen in zijn volle lengte, waarmee hij zeker een halve kop boven de keizer uitstak.
Een heel peleton aan bedienden kwam gelijk in beweging toen de keizer zich gereed maakte om met Darrence te vertrekken. De twaalf Lictors kwamen in keurige formatie naast de cos lopen. De keizer zelf werd geflankeerd door zijn eigen koninklijke wachters. Dat waren de enige in de millitaire die niet onder Darrence' bevel stonden.
De keizer zag die soldaten in hun gouden bekleding met tijgervachten altijd als de elite onder het leger. Darrence wist wel beter. Een paar bewaarders erop af sturen en één voor één zouden ze vallen.
De keizer wist te weinig over de bewaarders om zich er zorgen over te maken. Hij wist dat ze bestonden en daar bleef bij. De man was niet bepaald geinteresseerd in millitaire evenmin als in de politiek.
Darrence kon zich zo alleen bedenken dat de man interesses had in verzamelen, van edelstenen tot vrouwen. Zelfs macht leek hem niets te doen. Misschien was het daarom wel zo gemakkelijk voor Darrence om de leidsel in handen te houden.
“Heer Darrence.”
Darrence draaide zich abrupt om toen hij de stem van de keizer achter zich hoorde.
“Ja, mijn keizer?”
De jonge man glimlachte iets. “Ik zou graag deze wilden willen ontmoeten.”
Darrence trok zijn wenkbrauwen hoog op. Waar kwam dat verzoek vandaan? De keizer had nog nooit meer interesse in de mensen van de drakenstam gehad. De enige keer dat hij naar ze keek was wanneer de wilden elkaar afslachtten in de ring.
“Natuurlijk, mijn keizer.”
Darrence stuurde één van zijn lictors naar beneden om aan de wachters daar door te geven dat ze moesten wachten met de parade. Daarna sloeg de hele stoet af en daalde naar de kerkers af, diep onder het paleis. Halverwege werden de bediende en de helft van de wachters achtergelaten.
Darrence keek met een licht genoegen naar de keizer die zenuwachtig de kerker rond staarde. Het was hier heel anders dan in het paleis zelf. De muren waren niet meer van marmer of met prachtige fresco’s versierd.
Kale, granieten muren waren het enige wat hier te zien was, samen met dikke houten steunbalken. Aan de muren stonden wachters als standbeelden en toortsen schenen een schemerig licht wat vreemde schaduwspellen op de muren vormden.
De kerkers waren vochtig, en de stank van schimmel kroop hun neuzen binnen.
De keizer had al een doekje voor zijn neus en mond geslagen terwijl hij met een vertrokken gezicht om zich heen keek.
Darrence wimpelde de rest van de soldaten af en alleen twee mannen bleven nog onwrikbaar naast de keizer lopen. Alsof Darrence elk moment kon proberen om de keizer te vermoorden, als hij dat echt zou willen had de keizer allang niet meer geleefd en had geen enkele vinger naar hem kunnen wijzen. Maar de man was een heel makkelijk te gebruiken marrionet dus waarom doden?

[Saskjezwaard]

Het is een wonder dit verhaal leeft nog! Ghehe, snel mijn stukje weer opzoeken ^^

En Darrence woehoe, he's back! Ik vind hem echt grappig haha xD weet je, ik denk dat je de op macht beluste klootzak die ervan houdt om anderen te manipuleren al toch wel redelijk in een verhaal hebt gepropt Hij is alleen geen vrouwengek, maar dat vindt ik gek genoeg ook niet bij hem passen. Unisex man haha xD

Zo, je eerste verhaal met een reactie derop, aan de anderen wordt gewerkt maar eerst moet ik natuurlijk ook een stukje plaatsen haha ^^

[JodieJJ]

WAaaaah ik zie nu dat ik eigenlijk het verkeerde stuk heb geplaatst xD Kyta was nog niet klaar xD ( oepsss.... ) uhmmmm... Voor alle lezers er gaat nog een stuk voor komen.

[Saskjezwaard]

Hahahaha SUKKEL Yes, kan ik het een keer zeggen xD

[Classy Cat]

Jaaaaa - ik ben nu bij. xD
Ik vind het zo'n leuk verhaal en ook de personages waarover ik in Saskia's verhaal nog niet had gelezen vind ik leuk.

Jorena komt echt over alsof ze dronken is, ofzo. Haha.
Maar ik vind 'r wel cool! Ik vond het helemaal mooi om weer over haar te lezen toen heer Darrence bij haar in de cel ging en met haar praatte.
Zij is denk ik mijn favoriet in jouw versie van dit verhaal! xD
Acheia vind ik ook een heel interessant personage. Ze heeft iets verbitterds over zich... en ik geloof dat ik stiekem weet waarom. (a)

[JodieJJ]

Het laatste stuk van Kyta's hoofdstuk heb ik zojuist voor het stuk van darrence geplaatst nu klopt het verhaal weer .

Jaaa Jorena is leuk hea ze is zoo leuk omm te schrijven ergens vind ik het jammer dat ze in het eerste helft van het verhaal nog maar zo weinig voor komt xD.
Het is best intrigerend dat jorena en Niehic je favo karakters zijn ( dat klopt toch xD ) maar daar kom je later nog wel achte

[-Maaike-]

Waarom stop je nu met het stuk met de boot en Kyta... dat was nu net zo leuk..
Darrence vind ik maar een genieperig ventje, met z'n "makkelijk om te brengen". Ergens gaat ie zichzelf tegenkomen, als er een of andere held opspringt en het zwaard ter hand neemt.. (Al denk ik niet, dat dat snel zal gebeuren.. je bent vast wreed genoeg om hem te laten leven..)

Ga zo door! Ik vind het spannend en wil gráág verder lezen

[JodieJJ]

@Saskia, ik hou van manipulerende klootzakken als Darrence ( daarom krijgt hij natuurlijk geen vrouw xD ghehe. Ik denk niet dat ie daar echt lief voor zou zijn als ie die zou hebben xD gheheh. Damn.. nu mocht jij het een keer zeggen sniksnik
@Maaike, sorry, Kyta' stukje was weer even over xD ik heb nog een aantal karakters die ook aandacht nodig hebben xD. Gheheh natuurlijk ben ik te wreed daarvoor

En laatste stukje van Darrence,

Darrence kwam tot een halt bij twee enorme nissen die afgeschermd werden door stalen pilaren. Donkere ogen glinsterden in de duisternis van de cellen op. Ze staarden naar hem, wezenloos. Er was geen emotie meer in te vinden.
De keizer boog zich naar voren en keek vol nieuwsgierigheid naar binnen.
"Hoe lang zitten ze hier al?" De vraag kwam eruit alsof ze het over huisdieren hadden.
"Het hele jaar komen er nieuwe bij, majesteit."
Geintrigeerd streek de man over zijn kin. "Dus dit zijn Laaglanders." Hij sprak meer tegen zichzelf dan tegen de cos. "Is het niet wat onmenselijk om ze zo op te sluiten."
Darrence hield zijn gezicht strak ook al stond het grimassen hem nader.
Omdat ze in een ring gooien en elkaar laten afslachten wel heel menselijk is, dacht hij bij zichzelf. Hij hield zich in.
"Dit zijn leden van de drakenstam, mijn keizer. Ze zijn nauwelijks menselijk."
Of beter gezegd waren ze niets meer dan lege hulsels. Zonder hun draken waren ze levende lijken.
Een perfect vermaak voor de bevolking, dood waren ze hoe dan ook. En wat een geld brachten deze lijken op. Bovenwerelders betaalden zowat jaarsalarissen om naar het geweld te komen kijken.
En het uiterlijke verschil wat deze wilden hadden, maakte het dat niemand ze associeerde met zichzelf en geen Bovenwerelder dan ook een naar geweten er aan over hield om toe te kijken hoe ze werden afgeslacht.
"Mijn keizer, zullen we weer naar boven gaan. We kunnen de parada niet nog langer ophouden."
De keizer knikte en maakte zich weer klaar om te vertrekken. De man verstijfde abrupt toen een koude stem uit de cel opklonk die zelfs Darrence rillingen over zijn rug gaf.
Met een ruk draaide de cos zich naar de nissen. Twee diepgroene ogen staarde hem doods aan. Ze behoorde tot een kleine, gespierde vrouw. Haar koperen huid was gevlekt door de slechte omstandigheden. Haar zwarte haren vielen sluik en dood rond haar gezicht. Ze bleef mompelen tot haar woorden vervormden tot verstaanbare zinnen.
"De Bovenwereld zal vallen. Uit zijn verheven plaats tuimelen, en wij zullen weer heersen over het luchtruim."
De twee zinnetjes bleef ze herhalen. Steeds op diezelfde dode stem die de rillingen door je lijf joeg.
De keizer keek paniekerig om zich heen alsof iets hem plots dood zou maken. "Wat heeft dit te betekenen? Laat haar ophouden." Zijn stem trilde en neigde over te slaan. Darrence kon de man geen ongelijk geven om zo te reageren. Het kippenvel stond op zijn armen, alleen liet hij zich niet van zijn stuk brengen.
“Sommige zijn niet helemaal goed bij hun hoofd.” Hij legde zijn hand op de schouder van de keizer en dwong hem verder te lopen. “Laten we gaan. We kunnen uw kostbare tijd niet met meer onzin verdoen.” De keizer knikte en nam Darrence verklaring voor lief.
De cos zelf was er niet zo zeker van. Terwijl ze omhoog liepen, bleef de vrouw door zijn hoofd spoken. Haar ogen, ze waren te helder geweest. Ze hoorden dof en uitgeblust te zijn, maar misschien had hij het wel fout gezien en was het alleen de schittering van de toorsen geweest. Het was een zwakke poging zichzelf van zorgen te ontdoen.

De parade werd zoals altijd vol gejuich ontvangen. Voldaan reed Darrence voorop met zijn zwarte hengst. Hij zwaaide naar de menigte die zich aan de kant verdrong en door wachters moesten worden tegengehouden. De sfeer was uitbundig zoals ieder jaar. Ze konden niet wachten tot het bloedbad zou beginnen.
Je plakt er wat toeters en bellen aan en iedereen vind het geweldig. Mensen zijn zo makkelijk te bespelen.
Het colosseum waar het in gehouden werd, was inmiddels al helemaal volgestroomd. Iedereen wachtte alleen nog op hen.
De mensen die hier nog buiten stonden, konden vast geen plaats betalen maar dat betekende nog niet dat ze niet konden genieten van de festiviteiten rond de spelen.
Voor hen doemde het enorme ronde gebouw op. Het was voor iedereen zichtbaar en het middelpunt van de stad. Het strijdplein eromheen was nu helemaal bezaaid met burgers. Van de mozaike afbeeldingen die het plein bezaaiden, was niets meer te zien.
“Alles is veilig, heer.”
Darrence gouden ogen gleden even naar de man die naast hem kwam rijden. Krevan, zijn jongste lijfwacht. De jongen had altijd alles uit de kast proberen te halen om maar gewaardeerd te worden, Darrence kon daar wel respect voor opbrengen en had hem dan ook deze positie gegeven. Hij zelf was dan ook met helemaal niets begonnen en zie nou waar hij staat.
“Goed, ga voor.”
Krevan maakte meteen een pad door de menigte naar de ingang toe. Onder de boog die naar de binnenkant van het coloseum toeliep, werden de schreeuwen van de mensen vervangen door krijzende geluiden. In de nissen van de muren zaten finderlingen. De kale wezens grepen agressief naar de tralies en hun gezichtsloze hoofden schoten hondsdol alle kanten op. Ze waren er om ook in de arena te strijden. Of beter gezegd, ze waren er om de wilden zo te verwarren dat de leden van de drakenstam uiteindelijk alles wat beweegde zouden gaan doden. Nare gedaanteverwisselaars dat die finderlingen waren.
Staljongens namen de paarden aan terwijl het gezelschap zijn klim omhoog begon via het trappenhuis.
Het balkon van de keizer was zoals altijd met goud versierd. Er stonden maar twee zetels. Een voor de keizer en een voor de cos. Tevreden liet Darrence zich op zijn eigen plek neerzakken. Het stadium rond hen was kleurrijk gevuld vol mensen die gespannen afwachtten.
“Mijn keizer, het is tijd om de spelen te openen,” fluisterde Darrence naar de man naast hem.
Niet helemaal op zijn gemak knikte de jonge leider. Dat was misschien wel de reden dat de keizer maar zo weinig buiten het paleis kwam. Hij haatte publieke toespraken, iets waar Darrence geen enkel probleem mee had.
De man kwam overeind en liep naar de balustrade zodat iedereen hem goed kon zien. Het hele publiek werd stil.
“Mijn volk! Het is mij een genot om u te mogen verwelkomen op ons jaarlijkse toernooi!”
Darrence liet zijn blik glijden naar de mannen en vrouwen die de arena in werden geleid. “Laat de afslachting maar beginnen,” mompelde hij zo zacht dat niemand het zou kunnen horen.

[JodieJJ]

Omdat ik plots weer interesse in dit verhaal kreeg xD

Ynisa

Zenuwachtig vriemelde Ynisa aan de plooien van haar diepblauwe jurk. Eens per jaar werden de tournooien gehouden, een groot feestfestijn voor alle Bovenwerelders zowel de rijken als de armen. Dagenlang werd er naar uitgekeken, hele markten werden er omheen gebouwd en de stemming leek vrolijker dan ooit. Ynisa had altijd uitgekeken naar deze week, al vanaf klein kind zoals iedereen had gedaan, maar tot de dag van vandaag had ze nooit in het stadia mogen komen. Ze was er altijd te jong voor geweest. Nu met haar viertien jaar was ze eindelijk oud genoeg om mee te gaan, maar iets in haar wilde er liever heel hard voor wegrennen.
Haar moeder pakte haar hand vast en trok hem weg van de stoffen waarmee het had gespeeld.
"Doe niet zo nerveus, Ynisa, je bent een vrouw van stand, gedraag je erna."
Zwakjes knikte het meisje. "Ja, moeder." Het klonk alsof ze direct weer verder wilde gaan met het prutsen aan haar jurk. In plaats daarvan nam ze een glas aan van een van de bediende en nam kleine slokjes water om haar lichaam iets tot rust te brengen.
Het water hielp nauwelijks. Onrustig liet ze haar ogen door het stadia dwalen, naar de ring die onder hen lag. Nu was hij nog leeg, maar het zou niet lang duren voor de tournooien zouden beginnen. Alle mensen wachtten in spanning af. Zelfs vanaf deze hoogte kon ze het gewone volk, dat rond de ring zat, gespannen naar voren zien buigen.
Ynisa liet zich weer naar achter zakken tegen de hoge harde leuning aan. Een zucht vanuit het diepste van haar binnenste gleed tussen haar lippen door.
Ze liet haar blik opzij glijden naar de andere edellieden die allemaal opgewekt met elkaar spraken en vol enthousiasme leken te zijn.
Haar ogen zochten naar bekenden. De heer en vrouwe van huize monvroir vielen haar op, beiden zaten ze er trots en prachtig bij zoals ze altijd waren. Het viel Ynisa op dat hun dochter er niet bij zat.
Niet dat ze het erg vond. Riquelle zoals hun dochter heette was nogal overheersend en Ynisa met haar timide karakter had altijd al moeite gehad om met het meisje om te gaan.
Ze liet haar ogen verder glijden, over officieren die nog steeds strategien aan het bespreken waren, naar senatoren die al rood aan liepen tot ze eindigden bij de vrouw die van de rest weg zat. Vrouwe Nera, ze hoorde hier eigenlijk al niet meer te zijn sinds haar man Archos was overleden en diens kinderen beiden er ook niet meer waren. Wat er met de erfgenaam van huize Glazia was gebeurd en de zoon van Archos was algemeen bekend; hij was van de Bovenwereld gegooid nadat hij een aanslag op de cos had beraamd.
De familie had nooit hoeven lijden onder de schande van de jongen. Heer Darrence had toen al zijn goedheid vertoond naar hen. De dochter was ook jaren geleden verdwenen, maar in tegenstelling tot de zoon wist niemand wat er met haar gebeurd was. Vele zeiden dat het vertrek van beide kinderen uiteindelijk de oude Archos had doen bezwijken. Nera mocht van geluk spreken dat ze nog steeds de naam vrouwe had mogen houden, aangezien ze niet adel geboren was. Als later aangetrouwde vrouw zou ze alles moeten verliezen nu de bloedlijn van huize Glazia niet meer bestond. Wederom vertoonde het hof zijn goedheid door haar te laten leven in de stijl waaraan ze gewend was geraakt.
Ynisa glimlachte iets. Ze had het geluk gehad om als Bovenwerelder te zijn geboren.
Haar blik verplaatste zich naar de uitstekende kom rechts van haar. Daarin zaten de keizer en de cos. De twee mannen die dit alles mogelijk maakten.
De keizer was overeind gekomen, dit was de eerste keer dat Ynisa hem in het echt zag. Maar weinig keren kwam hij uit het paleis en toonde hij zich aan de mensen. Het gaf hem wat mysterieus. Maar nu ze hem in het echt zag, voelde ze zich enigszins teleurgesteld.
Ondanks zijn prachtige borstkuras die rijkelijk versierd was met edelstenen en de rode mantel die aan zijn schouders was vastgegespt, stopte daar wel zijn indrukwekkende vertoon.
Zijn gezicht was vrij gewoontjes. Jong, met iets bolle wangen, een smalle kaaklijn en kleine, niet echt indrukwekkende, grijze ogen.
Toen hij begon te spreken werd Ynisa’s indruk van een almachtige leider helemaal de grond in geboord.
Zijn stem was wel diep, maar er zat geen enkele kracht in. Niets wat haar aantrok voor meer.
"Mijn volk! Het is mij een genot om u te mogen verwelkomen op ons jaarlijkse tournooi!"
Ynisa's aandacht werd afgeleid van de man toen ze beneden enorme deuren rond de ring zag opengaan. Ze kroop naar het puntje van haar stoel om te kijken wat er gebeurde.
Een horde mensen kwam de ring in, opgejaagd door wachters. Met grote fascinatie keek ze naar de mannen en vrouwen.
Ze waren niet als zij. Hun gezichten waren platter en hadden een prachtige koperen kleur. Hun gitzwarte haren waren ook anders, niet mooi glad en glanzend maar wild en vol klitten. De manenbos van een leeuw daar kon ze het mee vergelijken, op het punt na dat bij de slapen het haar was weggeschoren.
De kleding die ze droegen was schaars, bedekte nauwelijks hun lichaam en bestond voor een groot deel uit huiden.
Ze leken bijna meer op dieren dan op mensen en zo stonden ze er ook bij. Hun duistere ogen schoten door de ring, hun ruggen waren gekromd en hun handen geklauwd, klaar om iets te grijpen als het nodig was.
Ynisa voelde haar hart een sprongetje doen bij hun aangezicht. Ze waren prachtig op hun eigen eigenaardige manier.
Het zwiepende geluid van de zweep wekte Ynisa uit haar gedachten. De wilde schoonheid van de mannen en vrouwen onder haar werd hen afgenomen door de slagen van de gesel. Hij striemde de ruggen van degene die niet snel genoeg weg konden komen.
Een vrouw klapte tegen de grond. De zweep sloeg genadeloos op haar in tot ze tot een klein balletje opgekruld lag.
Geschokt schoot Ynisa terug in haar stoel. Al haar fascinatie was verdwenen, overgenomen door een stekende pijn die niets te maken had met fysieke problemen. Het voelde alsof er een onzichtbare zweep op haar neerknalde, een die haar naieve brein kapot sloeg.
De soldaten leken hun kleine martel spelletje op te geven. Ze verplaatsten zich naar de muren en stelden zich daar stijf en alert op met een blinkend zwaard aan de heup en de zweep nog in de handen.
Als opgedreven dieren bleven de wilden in het midden staan met hun ruggen naar elkaar toe.
"Zie hier onze strijders!" riep de keizer uit. Voor het eerst hoorde Ynisa meer dan zijn saaie, monotone stem, hij sprak vol van enthousiasme.
Een rilling liep over haar rug terwijl het fanatieke gejuich door haar oren tetterde. Tot haar grote walging klapten zelfs haar ouders mee. Ze had ze eigenlijk nog nooit eerder zo enthousiast over iets gezien. Hun ogen sprankelden vol verwachting op het volgende.
Ynisa’s maag kon alleen maar in elkaar krimpen als ze daar aan dacht. Ze wist wel wat het volgende zou zijn, ze was niet zo stom om dat niet te weten.
De afslachting, tot alleen de sterkste nog rechtop zou staan.
"Laat onze bloedwezens de ring betreden!"