Dit verhaal gaat over Lonneke. Ze is 14 jaar, en knap. Ze heeft een beste vriendin: Elisa. Elisa is ook redelijk knap, en heeft haar eerste vriendje. Lonneke heeft al meerdere vriendjes gehad. Als Elisa haar vriendje John aan haar voorstelt word ze verliefd op hem. Overleefd de vriendschap het?
Proloog
Ik voelde alles in mijn buik kriebelen toen ik hem aankeek. Hij had iets. Ik weet niet wat, maar het deed me zweven in de zevende hemel. Op dat moment leek de tijd even stil te staan. Leek het net alsof al het kwaad de wereld had verlaten, of niks mij meer kon treffen. We keken elkaar een paar seconde aan, toen wende ik mijn ogen af. Ik zat in mijn gedachten verzonken, terwijl langzaam de kriebels verdwenen. Achter hem stond mijn beste vriendin, terwijl ze zijn hand vastpakte.
"Dit is dus John" zei Elisa zacht.
Ik keek haar niet meer aan. In mijn hoofd had ik allang de keuze gemaakt. En die keuze was niet voor mijn beste vriendin.
Verloren vriendschap
Hallo Carendv!
Allereerst, welkom op OV!
Om te beginnen heb ik even je poll eraf gehaald, dit is niet echt nodig, leden zullen uit zichzelf wel vertellen wat ze van je verhaal vinden. Een tip is veel andere verhalen lezen, en reageren, zo zijn de schrijvers van die verhalen ook benieuwd naar jouw schrijfkunsten. Automatisch zullen ze dan ook een reactie plaatsen
Nouja, ontopic:
Het is een vrij kort stukje, maar toch kan je je schrijfstijl al heel mooi duidelijk maken. Fantastisch! Misschien is het wel een goed idee boven het stukje te zetten of het een hoofdstukje is of een proloogje, dat maakt het overzichtelijker en is het dezelfde opmaak als in een boek. Velen boeken bestaan uit een proloog, hoofdstukken en een epiloog. Natuurlijk ben je niet verplicht dit te doen De tips die hier gegeven worden zijn uitsluitend ter informatie en je kiest zelf wat je ermee doet
Nog een klein tipje:
Leek het net alsof al het kwaad de wereld had verlaten, of niks mij meer kon treffen. We keken elkaar een paar seconde aan, toen wende ik mijn ogen af. Ik zat in mijn gedachten verzonken, terwijl langzaam de kriebels verdwenen. Achter hem stond mijn beste vriendin, terwijl ze zijn hand vastpakte.
"Dit is dus John" zei Elisa zacht.
Ik keek haar niet meer aan. In mijn hoofd had ik allang de keuze gemaakt. En die keuze was niet voor mijn beste vriendin.
Op die manier maak je het makkelijker voor je lezer om door je stukjes te komen.
Ondanks dat kleine foutje is je begin stukje heel goed, en interessant.Het is meteen een grote reactie, maar laat je daardoor niet afschrikken, Ik lees zeker met je mee.
Groetjes!
Allereerst, welkom op OV!
Om te beginnen heb ik even je poll eraf gehaald, dit is niet echt nodig, leden zullen uit zichzelf wel vertellen wat ze van je verhaal vinden. Een tip is veel andere verhalen lezen, en reageren, zo zijn de schrijvers van die verhalen ook benieuwd naar jouw schrijfkunsten. Automatisch zullen ze dan ook een reactie plaatsen
Nouja, ontopic:
Het is een vrij kort stukje, maar toch kan je je schrijfstijl al heel mooi duidelijk maken. Fantastisch! Misschien is het wel een goed idee boven het stukje te zetten of het een hoofdstukje is of een proloogje, dat maakt het overzichtelijker en is het dezelfde opmaak als in een boek. Velen boeken bestaan uit een proloog, hoofdstukken en een epiloog. Natuurlijk ben je niet verplicht dit te doen
De tips die hier gegeven worden zijn uitsluitend ter informatie en je kiest zelf wat je ermee doet Nog een klein tipje:
Wanneer er iemand spreekt, enter je het best, bijvoorbeeld:Leek het net alsof al het kwaad de wereld had verlaten, of niks mij meer kon treffen. We keken elkaar een paar seconde aan, toen wende ik mijn ogen af. Ik zat in mijn gedachten verzonken, terwijl langzaam de kriebels verdwenen. Achter hem stond mijn beste vriendin, terwijl ze zijn hand vastpakte. "Dit is dus John" zei Elisa zacht. Ik keek haar niet meer aan. In mijn hoofd had ik allang de keuze gemaakt. En die keuze was niet voor mijn beste vriendin.
Leek het net alsof al het kwaad de wereld had verlaten, of niks mij meer kon treffen. We keken elkaar een paar seconde aan, toen wende ik mijn ogen af. Ik zat in mijn gedachten verzonken, terwijl langzaam de kriebels verdwenen. Achter hem stond mijn beste vriendin, terwijl ze zijn hand vastpakte.
"Dit is dus John" zei Elisa zacht.
Ik keek haar niet meer aan. In mijn hoofd had ik allang de keuze gemaakt. En die keuze was niet voor mijn beste vriendin.
Op die manier maak je het makkelijker voor je lezer om door je stukjes te komen.
Ondanks dat kleine foutje is je begin stukje heel goed, en interessant.Het is meteen een grote reactie, maar laat je daardoor niet afschrikken,
Ik lees zeker met je mee. Groetjes!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Heel erg bedankt voor je tips!
Ik ben er echt ontzettend blij mee.
Ik heb nog nooit echt tips gekregen, omdat ze dat nooit wisten XD
Ik ga ze proberen toe te passen.
Ik ben er echt ontzettend blij mee.
Ik heb nog nooit echt tips gekregen, omdat ze dat nooit wisten XD
Ik ga ze proberen toe te passen.
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
Hoofdstuk 1
Langzaam liep ik de school in. Ik keek een paar keer schuw om me heen, en haalde opgelucht adem toen ik zag dat er niet zomaar iemand naar me toe kwam gerend om me een mep te verkopen. Hoe zou dat eigenlijk ook kunnen, dit was immers een nieuwe school. Ik zag allemaal kinderen lachen en vrolijk zijn. Ik kon alleen maar denken aan angst, angst voor hun reacties op mij. Dat ze me ook gingen pesten. Ik deed me altijd wel heel zelfverzekerd voor, en ik flirte met alle jongens (op jongens van mijn vorige school na dan) maar ik was altijd verdrietig. Ik had inderdaad foute dingen gedaan. Dingen die me mijn leven lang zouden achter volgen, maar het pesten daarover was een te zware straf geweest. Ik ben niet eerlijk als ik zeg dat als ik een spoorweg zie, ik in het echt ook een spoorweg zie. Ik zie eerder een manier om van alle pijn af te zijn. Om gewoon verlost te zijn van het leven wat ik hier leid. Ze zeggen dat het door de pubertijd komt, maar dat is niet waar. Tenminste,mijn gevoelens niet. Dit zijn gevoelens van een beschadigd meisje, een meisje dat er nooit meer bovenop komt. Misschien wil ik dat ook niet. Misschien wil ik wel ongelukkig blijven. Ik hoorde stemmen achter me, en verstijfde even. Toen ging ik rechtop staan, en rechtte mijn kin. Ik mocht niet zwak zijn, dat leidde alleen maar tot meer gepest. Ik draaide me om, en zag een paar meisjes staan giebelen.
"Zijn jullie vwo2?" vroeg ik hard op, zonder een triller in mijn stem.
De meisjes keken me even met opgetrokken wenkbrauwen aan.
Alsof ze wouden zeggen: 'Zo wat een egoïstisch kind!"
Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Dit was dus te veel van het goede geweest. Ik ontspande wat meer, en stak mijn hand uit.
"Lonneke" zei ik nu wat zachter.
De meisjes keken elkaar even aan, en glimlachtte toen.
"Vwo 2 ja" zei één van de meisjes toen. "En ik heet trouwens Elisa"
Langzaam liep ik de school in. Ik keek een paar keer schuw om me heen, en haalde opgelucht adem toen ik zag dat er niet zomaar iemand naar me toe kwam gerend om me een mep te verkopen. Hoe zou dat eigenlijk ook kunnen, dit was immers een nieuwe school. Ik zag allemaal kinderen lachen en vrolijk zijn. Ik kon alleen maar denken aan angst, angst voor hun reacties op mij. Dat ze me ook gingen pesten. Ik deed me altijd wel heel zelfverzekerd voor, en ik flirte met alle jongens (op jongens van mijn vorige school na dan) maar ik was altijd verdrietig. Ik had inderdaad foute dingen gedaan. Dingen die me mijn leven lang zouden achter volgen, maar het pesten daarover was een te zware straf geweest. Ik ben niet eerlijk als ik zeg dat als ik een spoorweg zie, ik in het echt ook een spoorweg zie. Ik zie eerder een manier om van alle pijn af te zijn. Om gewoon verlost te zijn van het leven wat ik hier leid. Ze zeggen dat het door de pubertijd komt, maar dat is niet waar. Tenminste,mijn gevoelens niet. Dit zijn gevoelens van een beschadigd meisje, een meisje dat er nooit meer bovenop komt. Misschien wil ik dat ook niet. Misschien wil ik wel ongelukkig blijven. Ik hoorde stemmen achter me, en verstijfde even. Toen ging ik rechtop staan, en rechtte mijn kin. Ik mocht niet zwak zijn, dat leidde alleen maar tot meer gepest. Ik draaide me om, en zag een paar meisjes staan giebelen.
"Zijn jullie vwo2?" vroeg ik hard op, zonder een triller in mijn stem.
De meisjes keken me even met opgetrokken wenkbrauwen aan.
Alsof ze wouden zeggen: 'Zo wat een egoïstisch kind!"
Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Dit was dus te veel van het goede geweest. Ik ontspande wat meer, en stak mijn hand uit.
"Lonneke" zei ik nu wat zachter.
De meisjes keken elkaar even aan, en glimlachtte toen.
"Vwo 2 ja" zei één van de meisjes toen. "En ik heet trouwens Elisa"
Laatst gewijzigd door carendv op 04 feb 2012 18:16, 1 keer totaal gewijzigd.
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
Hé, weer een heel leuk stukje. Ik merk dat je de tips goed toegepast hebt, fantastisch! 
Ben zeer blij dat je wat aan de tips hebt en dat ik je niet afgeschrikt heb Toch nog enkele kleine spelfoutjes:
Dit word dan zo:
Ik keek een paar keer schuw om me heen en haalde opgelucht adem toen ik zag dat er niet zomaar iemand naar me toe kwam gerend om me een mep te verkopen.
Hier maak je hetzelfde foutje, die komma voor de ‘en’ kan wel weg
‘wat’ hoort hier ‘dat’ te zijn.
Ik zou van ‘wouden’ hier, ‘wilden’ maken.
Wouden doet me namelijk eerder een beetje denken aan wouden in de betekenis van bossen. Wilden klinkt veel beter. Maar dat is overigens ook een stuk persoonlijk gezien, denk ik.
Dit is het zoal denk ik. Ondanks de foutjes is het een goed stukje, inhoudelijk en je zinsbouw is ook zeer goed. Niet veel te lange zinnen, maar ook niet te korte. Fantastisch, ik ben nieuwsgierig!
Ben zeer blij dat je wat aan de tips hebt en dat ik je niet afgeschrikt heb Toch nog enkele kleine spelfoutjes: De komma tussen heen en de en kan weg, die hoort daar niet te staan.Ik keek een paar keer schuw om me heen, en haalde opgelucht adem toen ik zag dat er niet zomaar iemand naar me toe kwam gerend om me een mep te verkopen.
Dit word dan zo:
Ik keek een paar keer schuw om me heen en haalde opgelucht adem toen ik zag dat er niet zomaar iemand naar me toe kwam gerend om me een mep te verkopen.
Ik deed me altijd wel heel zelfverzekerd voor, en ik flirte met alle jongens (op jongens van mijn vorige school na dan) maar ik was altijd verdrietig.
Hier maak je hetzelfde foutje, die komma voor de ‘en’ kan wel weg
Het hoort achtervolgen te zijn :pachter volgen
Om gewoon verlost te zijn van het leven wat ik hier leid.
‘wat’ hoort hier ‘dat’ te zijn.
Ook hier hoort die komma er niet te staan, het is een foutje dat je regelmatig lijkt te maken (ik kan verkeerd zijn), maar het kan je helpen door de zin eens luidop te lezen met de komma en zonder de komma. Met de komma loopt hij niet echt goed, je haalt adem waar je geen adem moet halen. Zonder de komma hoort hij vlot te lopen.Ik draaide me om, en zag een paar meisjes staan giebelen.
Alsof ze wouden zeggen: 'Zo wat een egoïstisch kind!"
Ik zou van ‘wouden’ hier, ‘wilden’ maken.
Wouden doet me namelijk eerder een beetje denken aan wouden in de betekenis van bossen. Wilden klinkt veel beter. Maar dat is overigens ook een stuk persoonlijk gezien, denk ik.
Dit is het zoal denk ik. Ondanks de foutjes is het een goed stukje, inhoudelijk en je zinsbouw is ook zeer goed. Niet veel te lange zinnen, maar ook niet te korte. Fantastisch, ik ben nieuwsgierig!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Ik dacht dat voor 'en' altijd een comma moest...
Iemand had het al eens gezegd, maar ik geloofde het toen niet XD
Maar je bent nu al de 2e, dus ik geloof er maar aan
Ik ga het alleen niet allemaal verbeteren, want dan ben ik lang bezig
Ik schrijf alleen pas morgen verder
Edit: Ik ga mijn verhaal ff donkerrood kleuren dat is makkelijker
Toen ze dat zei betrapte ik mezelf erop dat ik zat te glimlachen. Ik schrok er van, ik had dat in geen tijden gedaan! Ik keek Elise even aan. Ik besefte plotseling dat ik een vriendin had! Ik slikte en voor ik het wist kwamen de tranen al. Ik zag dat een paar meisjes hun wenkbrauwen fronste.
"Ik moet even weg" fluisterde ik.
Snel haastte ik me naar het toilet. Fijn! Nu was ik meteen al weer een emotioneel wrak. Wie wou er nou met zo iemand bevriend zijn? Ik had de pest aan mezelf, aan de dingen die ik had gedaan. Dan deden zij dat al zeker! Wat was ik toch waard? Helemaal niks! Ik slaakte een diepe zucht. Toen zag ik Elise door de spiegel in de deuropening staan.
"Gaat het?"
Ik knikte. Ik wist niet wat ik meer kon zeggen.
"Weet je het zeker?" vroeg ze weer.
Ik knikte weer maar ik wist dat ze me niet geloofde.
"Je hoeft het niet te vertellen hoor."
Toen ze dat zei voelde ik een last van mijn schouder vallen en durfde ik haar weer normaal aan te kijken. Ze sloeg een arm om me heen, en nam me mee naar het lokaal. De les was inmiddels al begonnen. Iedereen keek op toen we binnen kwamen. Ik besefte dat ik nog rode ogen had doordat iedereen me zo aanstaarde.
Iemand had het al eens gezegd, maar ik geloofde het toen niet XD
Maar je bent nu al de 2e, dus ik geloof er maar aan
Ik ga het alleen niet allemaal verbeteren, want dan ben ik lang bezig
Ik schrijf alleen pas morgen verder
Edit: Ik ga mijn verhaal ff donkerrood kleuren dat is makkelijker
Toen ze dat zei betrapte ik mezelf erop dat ik zat te glimlachen. Ik schrok er van, ik had dat in geen tijden gedaan! Ik keek Elise even aan. Ik besefte plotseling dat ik een vriendin had! Ik slikte en voor ik het wist kwamen de tranen al. Ik zag dat een paar meisjes hun wenkbrauwen fronste.
"Ik moet even weg" fluisterde ik.
Snel haastte ik me naar het toilet. Fijn! Nu was ik meteen al weer een emotioneel wrak. Wie wou er nou met zo iemand bevriend zijn? Ik had de pest aan mezelf, aan de dingen die ik had gedaan. Dan deden zij dat al zeker! Wat was ik toch waard? Helemaal niks! Ik slaakte een diepe zucht. Toen zag ik Elise door de spiegel in de deuropening staan.
"Gaat het?"
Ik knikte. Ik wist niet wat ik meer kon zeggen.
"Weet je het zeker?" vroeg ze weer.
Ik knikte weer maar ik wist dat ze me niet geloofde.
"Je hoeft het niet te vertellen hoor."
Toen ze dat zei voelde ik een last van mijn schouder vallen en durfde ik haar weer normaal aan te kijken. Ze sloeg een arm om me heen, en nam me mee naar het lokaal. De les was inmiddels al begonnen. Iedereen keek op toen we binnen kwamen. Ik besefte dat ik nog rode ogen had doordat iedereen me zo aanstaarde.
Laatst gewijzigd door carendv op 04 feb 2012 19:07, 1 keer totaal gewijzigd.
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
De fouten die al zijn gevonden, hoef ik niet nog een keer aan te stippen.
Vind je verhaal nu al leuk, ook je onderwerp. Gepest meisje begint met nieuw leven waar ook drama in voorkomt. Ben erg benieuwd naar meer, ga dit zeker volgen!
Vind je verhaal nu al leuk, ook je onderwerp. Gepest meisje begint met nieuw leven waar ook drama in voorkomt. Ben erg benieuwd naar meer, ga dit zeker volgen!
The way I touch my keyboard, makes my feelings come alive.
Ik stamelde wat en wist niet meer wat te zeggen. Gelukkig nam Elise snel het woord.
"Ze was de weg kwijt, mogen we gaan zitten?"
De leraar knikte maar toen Elise naar een tafeltje wou lopen kuchte hij. Elise keek op.
"Jij niet mevrouw, jij mag een briefje halen."
Ik zette grote woorden op toen ik dat hoorde. Elise wou er nog tegenin gaan maar de leraar wees haar al de deur. Ze gaf me een vuile blik en liep toen naar buiten. Ik ging langzaam zitten, en voelde de ogen in mijn rug prikken. Ik keek achterom en zag daar haar vriendinnen zitten. Ze zaten zo te zien over mij te praten.
"Ze word nu al weer voor getrokken!" hoorde ik ze zeggen.
"Zie je wel hoe arrogant ze is?"
Ik probeerde er maar niet meer op te letten, en staarde een beetje voor me uit.
Sorry zo kort.
"Ze was de weg kwijt, mogen we gaan zitten?"
De leraar knikte maar toen Elise naar een tafeltje wou lopen kuchte hij. Elise keek op.
"Jij niet mevrouw, jij mag een briefje halen."
Ik zette grote woorden op toen ik dat hoorde. Elise wou er nog tegenin gaan maar de leraar wees haar al de deur. Ze gaf me een vuile blik en liep toen naar buiten. Ik ging langzaam zitten, en voelde de ogen in mijn rug prikken. Ik keek achterom en zag daar haar vriendinnen zitten. Ze zaten zo te zien over mij te praten.
"Ze word nu al weer voor getrokken!" hoorde ik ze zeggen.
"Zie je wel hoe arrogant ze is?"
Ik probeerde er maar niet meer op te letten, en staarde een beetje voor me uit.
Sorry zo kort.
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
Awh, wat zielig :l
Probeert Elise haar te helpen, moet die weg en nu vind zij Lonneke niet aardig, net als die vriendinnen..
Maar hier, moet dit niet ogen zijn ipv woorden?
Ik zette grote woorden op toen ik dat hoorde.
Probeert Elise haar te helpen, moet die weg en nu vind zij Lonneke niet aardig, net als die vriendinnen..
Maar hier, moet dit niet ogen zijn ipv woorden?
Ik zette grote woorden op toen ik dat hoorde.
The way I touch my keyboard, makes my feelings come alive.
Nee grote ogen, ze kon het niet geloven.
Ik schrijf vanmiddag verder, nog bedankt voor je motiveerende reactie!
De les ging maar langzaam voorbij, en ik moest me inhouden niet weer te gaan huilen.
Ook al had de leraar wat van hun geroddel gezegd, ze gingen nog steeds door.
Inmiddels was Elise de les ook weer binnen gekomen. Ze keek me niet aan en ging meteen, zonder iets te zeggen, voor me zitten. Dat maakte het alleen maar moeilijker.
Ik wist niet meer waar ik moest kijken en toen de les eindelijk over was vluchtte ik het toilet weer in.
De tranen stroomden alweer over mijn wangen toen ik zag dat Elise eraan kwam met een paar vriendinnen.
Snel vluchtte ik een toilet in.
“Sorry dat ik het zeg hoor, maar dat die Lonneke is echt een trut!” hoorde ik iemand zeggen.
“Waarom wou je met haar om gaan?” hoorde ik iemand anders vragen.
Het bleef even stil en ik wachtte af.
Plotseling hoorde ik iemand om mijn deur kloppen.
“Wie zit daar?” vroeg het eerste meisje weer.
“Shit!” vloekte de tweede, “kom we gaan.”
Ik hoorde de deur dicht slaan en opende langzaam mijn deur.
Ze waren weg gegaan.
Snikkend liep ik naar de spiegel toe en keek even naar mezelf. Mijn ogen waren helemaal rood en mijn mascara was uitgelopen.
De les was al lang begonnen maar ik durfde er niet meer heen. Wat zouden ze wel niet zeggen als ze me zagen?
Ik was pas één dag op deze school en nu al ging het weer verkeerd. Ik had ook nooit meer naar school moeten gaan!
Ik keek de gang in en zag dat er niemand meer was. Snel liep ik door de gang naar de uitgang van de school. Er zat niemand in het loket waar je je moest melden als je te laat was dus liep ik ongestoord de school uit.
Toen ik van het plein af was hoorde ik wat geluid. Ik keek om en zag de meiden of het raam kloppen naar me. Ze keken allemaal boos en scholden me uit zo te zien.
Snel wende ik mijn gezicht af voordat ze zagen dat ik weer ging huilen.
Mijn leven was één grote fout.
Ik schrijf vanmiddag verder, nog bedankt voor je motiveerende reactie!
De les ging maar langzaam voorbij, en ik moest me inhouden niet weer te gaan huilen.
Ook al had de leraar wat van hun geroddel gezegd, ze gingen nog steeds door.
Inmiddels was Elise de les ook weer binnen gekomen. Ze keek me niet aan en ging meteen, zonder iets te zeggen, voor me zitten. Dat maakte het alleen maar moeilijker.
Ik wist niet meer waar ik moest kijken en toen de les eindelijk over was vluchtte ik het toilet weer in.
De tranen stroomden alweer over mijn wangen toen ik zag dat Elise eraan kwam met een paar vriendinnen.
Snel vluchtte ik een toilet in.
“Sorry dat ik het zeg hoor, maar dat die Lonneke is echt een trut!” hoorde ik iemand zeggen.
“Waarom wou je met haar om gaan?” hoorde ik iemand anders vragen.
Het bleef even stil en ik wachtte af.
Plotseling hoorde ik iemand om mijn deur kloppen.
“Wie zit daar?” vroeg het eerste meisje weer.
“Shit!” vloekte de tweede, “kom we gaan.”
Ik hoorde de deur dicht slaan en opende langzaam mijn deur.
Ze waren weg gegaan.
Snikkend liep ik naar de spiegel toe en keek even naar mezelf. Mijn ogen waren helemaal rood en mijn mascara was uitgelopen.
De les was al lang begonnen maar ik durfde er niet meer heen. Wat zouden ze wel niet zeggen als ze me zagen?
Ik was pas één dag op deze school en nu al ging het weer verkeerd. Ik had ook nooit meer naar school moeten gaan!
Ik keek de gang in en zag dat er niemand meer was. Snel liep ik door de gang naar de uitgang van de school. Er zat niemand in het loket waar je je moest melden als je te laat was dus liep ik ongestoord de school uit.
Toen ik van het plein af was hoorde ik wat geluid. Ik keek om en zag de meiden of het raam kloppen naar me. Ze keken allemaal boos en scholden me uit zo te zien.
Snel wende ik mijn gezicht af voordat ze zagen dat ik weer ging huilen.
Mijn leven was één grote fout.
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
“Lonneke! Waar ben je? Het spijt me, zo bedoelde ik het niet. Ik weet ook wel dat jij er niks aan kon doen. Alsjeblieft bel me terug.”
Dit was het zoveelste bericht op mijn voicemail dat ik wiste.
Ik zat op een container in een steegje ergens in de stad. De zon was al onder gegaan maar veel effect op wat ik zag had dat niet. Mijn ogen waren dicht en ik hoopte dat ze dat altijd zouden blijven.
Buiten vieste het ver onder nul en verschillende zwervers hadden het leven al gelaten. Nu zou het geen zwerver zijn maar een jong meisje. Ik.
Mensen liepen het steegje voorbij zonder maar één keer te kijken. Niemand had door dat ik hier zat.
Ik zuchtte.
Eigenlijk wou ik niet dood. Ik had films gezien over hoe mooi het leven wel niet kon worden na een dip-tijd. Ik had van depressieve mensen gehoord die na vijf jaar weer gelukkig werden. Maar ik had de moed en de kracht niet om daar op te wachten. Ik was er nu al klaar mee.
Hoe zou mijn moeder het vinden? Zou het haar wat uit maken?
Ja, ze zou het erg vinden maar ik was maar een adoptie kind. Zoveel zou dat ook niet uitmaken. Verder gaf er niemand om me. Waarom bleef ik dan toch? Waarom had ik dan toch het gevoel dat ik moest blijven.
Dit was het zoveelste bericht op mijn voicemail dat ik wiste.
Ik zat op een container in een steegje ergens in de stad. De zon was al onder gegaan maar veel effect op wat ik zag had dat niet. Mijn ogen waren dicht en ik hoopte dat ze dat altijd zouden blijven.
Buiten vieste het ver onder nul en verschillende zwervers hadden het leven al gelaten. Nu zou het geen zwerver zijn maar een jong meisje. Ik.
Mensen liepen het steegje voorbij zonder maar één keer te kijken. Niemand had door dat ik hier zat.
Ik zuchtte.
Eigenlijk wou ik niet dood. Ik had films gezien over hoe mooi het leven wel niet kon worden na een dip-tijd. Ik had van depressieve mensen gehoord die na vijf jaar weer gelukkig werden. Maar ik had de moed en de kracht niet om daar op te wachten. Ik was er nu al klaar mee.
Hoe zou mijn moeder het vinden? Zou het haar wat uit maken?
Ja, ze zou het erg vinden maar ik was maar een adoptie kind. Zoveel zou dat ook niet uitmaken. Verder gaf er niemand om me. Waarom bleef ik dan toch? Waarom had ik dan toch het gevoel dat ik moest blijven.
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
Hey,
Ik zei toch dat ik zou reageren. Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen toen ik dit verhaal was. Hoe krijg je het voor elkaar om zo iets te schrijven. het is echt zo droevig geschreven. Je hebt gelijk, dit is echt de moeite waard om te lezen. Ik heb een paar mini foutjes gezien.
Dat moet daar weg.
Nu zou het geen zwerver zijn maar een jong meisje, ik.
Verder heb ik niks opgemerkt. Egt, ik vind je verhaal prachtig. Ga snel verder, cause I want more. 
Groetjes,
Jenna
Ik zei toch dat ik zou reageren. Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen toen ik dit verhaal was. Hoe krijg je het voor elkaar om zo iets te schrijven. het is echt zo droevig geschreven. Je hebt gelijk, dit is echt de moeite waard om te lezen. Ik heb een paar mini foutjes gezien.
“Sorry dat ik het zeg hoor, maar dat die Lonneke is echt een trut!” hoorde ik iemand zeggen.
Ik denk dat je hier wou zeggen: “Sorry dat ik het zeg hoor, maar die Lonneke is echt een trut!”Dat moet daar weg.
Buiten vieste het ver onder nul en verschillende zwervers hadden het leven al gelaten. Nu zou het geen zwerver zijn maar een jong meisje. Ik.
vieste moet vroor zijn denk ik. Wat bedoel je met verschillende zwervers hadden het leven al gelaten. Dat snap ik niet helemaal. Je kan beter achter jong meisje een komma zetten en dan ik erachter. Zo:Nu zou het geen zwerver zijn maar een jong meisje, ik.
Verder heb ik niks opgemerkt. Egt, ik vind je verhaal prachtig. Ga snel verder, cause I want more.
Groetjes,
Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....