De afgrond
Ik keek naar beneden in de afgrond en rilde even. Veel mensen die hier stonden keken naar beneden, en probeerde de bodem te zien. Die kon je niet zien. De bodem was te ver weg en bovendien hing er mist. Ik slikte. Ik zou net zo als sommige andere mensen wel naar de bodem gaan. Ik zou gaan, en daar voor eeuwig blijven. Ik keek achterom en zag wat mensen staan. Sommige keken toe, maar de meeste keken weg, wachtend op de schreeuw, mijn schreeuw. Het laatste wat ze ooit van me zouden vernemen. Denk nou niet dat ik dit wou, het was enkel zelf opoffering. Als ik dit niet deed was dokoor verloren, tenminste dat zei de koning. Het was me nog steeds niet duidelijk waarom de koning dit dan niet 3 jaar eerder had gedaan, toe had hij het toch ook al geweten? Had hij soms gehoopt dat het niet hoefde? Ik beet op mijn lip. Waarom zou ik nog springen? Het was al te laat! Het kwaad was al gebeurd, er was al een aardbeving geweest. Aan de andere kant kon het allemaal nog erger worden. Ik veegde een traan weg toen ik dacht aan de dag van de aardbeving. Dat was nu ruim een maand geleden. Sinds die dag was mij leven totaal veranderd. Mijn leven was niet langer rooskleurig, en ik kon niet meer naar school. Mijn vader was best rijk en had het daarom kunnen betalen mij tot mijn 15e naar school te sturen samen met mijn 4 jongere broers. Maar toen die dag mijn moeder overleed moest ik het huishouden gaan doen en was het allemaal over. Mijn vader kon niet mij naar school sturen en een huishouder betalen. Daarbij konden we beter een tijdje rustig aan doen, had hij gezegd, want het leven was na een ramp altijd duurder. Soms moest je je huis weer opbouwen, en het eten was tijdelijk op. Ik keek nog steeds achterom, en zocht mijn vader maar ik kon hem niet vinden. Ergens snapte ik het wel, maar toch vond ik dat hij hier had moeten zijn voor mij. Nu liet hij me vallen terwijl ik hem zo hard nodig had. Iemand tikte me aan, en ik schrok op uit mijn gedachten. "Het is tijd" fluisterde de koning in mijn oor. Ik knikte, en zette mijn voeten half over de rand. Dit was het dan, het einde. Zou dood gaan pijn doen?
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
Ten eerste schrijf je heel netjes. Het leest heerlijk weg, maakt me nieuwsgierig en je houdt de spanning er goed in. Pluim van mij 
Wel een paar dingetjes ontdekt.
dokoor is een naam van iets? Dan moet het met een hoofdletter
.
Getallen, zolang ze niet te hoog worden, uitschrijven alleen in zakelijke brieven zet je gewoon het getal neer.
Zo zouden de enters gaan:
Nu liet hij me vallen terwijl ik hem zo hard nodig had.
Iemand tikken me aan, en ik schrok op uit mijn gedachten.
"Het is tijd," fluisterde de koning in mijn oor.
En nu snel verder :p ik wil weten wat er hier aan de hand is, waarom ze die afgrond in moet springen.
Wel een paar dingetjes ontdekt.
Wou is spreektaal, als je schrijft wordt het vaak gewaardeerd om Wilde te gebruiken. In dialogen is het minder erg om wou te zeggen.Denk nou niet dat ik dit wou, het was enkel zelf opoffering.
Als ik dit niet deed was dokoor verloren, tenminste dat zei de koning.
dokoor is een naam van iets? Dan moet het met een hoofdletter
. Het was me nog steeds niet duidelijk waarom de koning dit dan niet 3 jaar eerder had gedaan, toe had hij het toch ook al geweten?
Getallen, zolang ze niet te hoog worden, uitschrijven alleen in zakelijke brieven zet je gewoon het getal neer.
Hier moeten een paar enters. Het viel me op dat je die sowieso weinig gebruikt, het mag wel iets meer.Nu liet hij me vallen terwijl ik hem zo hard nodig had. Iemand tikte me aan, en ik schrok op uit mijn gedachten. "Het is tijd" fluisterde de koning in mijn oor.
Zo zouden de enters gaan:
Nu liet hij me vallen terwijl ik hem zo hard nodig had.
Iemand tikken me aan, en ik schrok op uit mijn gedachten.
"Het is tijd," fluisterde de koning in mijn oor.
En nu snel verder :p ik wil weten wat er hier aan de hand is, waarom ze die afgrond in moet springen.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Heyy,
Je hebt weer een fan bij. Je verhaal is best wel mysterieus. Daar hou ik wel van. Ik heb wel een paar foutjes gezien maar die heeft Jodie al verbeterd. Het zou een beetje dom zijn als ik ze ook weer schrijf. Schrijf je snel verder?
Jenna
Je hebt weer een fan bij. Je verhaal is best wel mysterieus. Daar hou ik wel van. Ik heb wel een paar foutjes gezien maar die heeft Jodie al verbeterd. Het zou een beetje dom zijn als ik ze ook weer schrijf. Schrijf je snel verder?
Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Dit had ik een tijd geleden geschreven, en daarna had ik bij mijn andere verhaal dit advies gekregen. Dus daarom heb ik het nog niet toegepast. Maar toch bedankt! Vanmiddag zet ik het volgende stuk erop.
Ik wou me afzetten, maar ik had de kracht er niet voor. Tranen stroomden over mijn gezicht en vormde een waas. Langzaam zette ik een stap naar voren. Ik voelde de rand over mijn voeten en de moed zonk me nog verder in de schoenen.
“Toe dan” hoorde ik de koning zenuwachtig zeggen.
Ik reageerde niet.
Snel veegde ik mijn tranen weg zodat ik de afgrond weer kon zien.
Ik dacht aan mijn moeder. Zou ze trots op mij zijn geweest? Of zou ze niet willen dat ik het deed.
Het waren vragen waarop ik het antwoord nooit meer zou krijgen.
Er liepen rillingen over mijn lijf terwijl ik probeerde mijn ene voet wat meer naar voren te schuiven.
De angstaanjagende sfeer drukte zwaar op iedereen die aanwezig was, en niemand durfde ook maar een geluid te maken. Iedereen keek gespannen toe hoe ik zou verdwijnen in het niets.
Plotseling hoorde ik een gil, en ik keek om. Mijn gezicht trok wit weg terwijl ik keek naar de persoon die langzaam aan kwam lopen.
Weer kwamen de tranen over mijn gezicht maar deze keer wou ik ze niet bedwingen.
“Ben jij dat echt?” bracht ik moeizaam uit.
Het bleef een tijdje stil.
Toen begon de ander ook te huilen en knikte.
“Ik ben het echt” zei ze.
Ik zette een stap dichter naar haar toe maar durfde niet verder.
“Genoeg zo!” zei de koning. “Het is tijd”
Ik reageerde niet en bleef maar kijken, kijken en kijken. Mijn ogen bedrogen me vast. Het kon niet waar zijn! Ze leefde niet, ze was dood!
De koning greep me vast.
“Het is tijd” fluisterde hij in mijn oor.
Ik wou me losrukken maar hij hield me stevig vast.
“Spring dan!” zei hij nog eens terwijl hij me een beetje naar achteren duwde.
“Nooit” zei ik.
De koning keek met fijngeknepen ogen naar me.
We keken elkaar een seconde aan en ik wist dat dit het moment van de waarheid was. En de waarheid was dat ik niet meer voor hem wou en zou onder doen!
Ik gaf hem een stomp in mijn maag en rende weg.
Op dat moment hoorde ik de eerste schoten.
Ik wou me afzetten, maar ik had de kracht er niet voor. Tranen stroomden over mijn gezicht en vormde een waas. Langzaam zette ik een stap naar voren. Ik voelde de rand over mijn voeten en de moed zonk me nog verder in de schoenen.
“Toe dan” hoorde ik de koning zenuwachtig zeggen.
Ik reageerde niet.
Snel veegde ik mijn tranen weg zodat ik de afgrond weer kon zien.
Ik dacht aan mijn moeder. Zou ze trots op mij zijn geweest? Of zou ze niet willen dat ik het deed.
Het waren vragen waarop ik het antwoord nooit meer zou krijgen.
Er liepen rillingen over mijn lijf terwijl ik probeerde mijn ene voet wat meer naar voren te schuiven.
De angstaanjagende sfeer drukte zwaar op iedereen die aanwezig was, en niemand durfde ook maar een geluid te maken. Iedereen keek gespannen toe hoe ik zou verdwijnen in het niets.
Plotseling hoorde ik een gil, en ik keek om. Mijn gezicht trok wit weg terwijl ik keek naar de persoon die langzaam aan kwam lopen.
Weer kwamen de tranen over mijn gezicht maar deze keer wou ik ze niet bedwingen.
“Ben jij dat echt?” bracht ik moeizaam uit.
Het bleef een tijdje stil.
Toen begon de ander ook te huilen en knikte.
“Ik ben het echt” zei ze.
Ik zette een stap dichter naar haar toe maar durfde niet verder.
“Genoeg zo!” zei de koning. “Het is tijd”
Ik reageerde niet en bleef maar kijken, kijken en kijken. Mijn ogen bedrogen me vast. Het kon niet waar zijn! Ze leefde niet, ze was dood!
De koning greep me vast.
“Het is tijd” fluisterde hij in mijn oor.
Ik wou me losrukken maar hij hield me stevig vast.
“Spring dan!” zei hij nog eens terwijl hij me een beetje naar achteren duwde.
“Nooit” zei ik.
De koning keek met fijngeknepen ogen naar me.
We keken elkaar een seconde aan en ik wist dat dit het moment van de waarheid was. En de waarheid was dat ik niet meer voor hem wou en zou onder doen!
Ik gaf hem een stomp in mijn maag en rende weg.
Op dat moment hoorde ik de eerste schoten.
Laatst gewijzigd door carendv op 06 feb 2012 09:36, 1 keer totaal gewijzigd.
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
Okej, eerlijl gezegd dit is duizende keer beter dan wat je net had. Hier is het alsof je zelf Alisha bent. Maar wrm stop je nu? Egt precies bij het spannendste stukje stop je. Wie heeft tegen je gezegd dat je het moest aanpassen, diegene moet wel egt geniaal zijn.. Okej nu ff over je verhaal. Ik vond dat stukje met dat de soldaten haar vader vermoorden egt erg. Wat een wrede koning hej. Ik heb trouwens geen fouten opgemerkt. 
.. Schrijf snel verder..
Jenna
.. Schrijf snel verder.. Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Ik vond dat je in dit stukje een beetje veel herhalingen gebruikt, je gebruikt heel veel wind en in het begin gebruik je heel vaak wachtte.
De aanval op de bevolking en op de vader mocht je ook wel iets uitgebreider beschrijven, nu is het heel erg vaag, iets te vaag.
verder vond ik het wel een heel spannend stukje, waarmee je zeker de aandacht houdt. Het roept ook een paar interessante vraagtekens op
Groetjes Jodie.
De aanval op de bevolking en op de vader mocht je ook wel iets uitgebreider beschrijven, nu is het heel erg vaag, iets te vaag.
verder vond ik het wel een heel spannend stukje, waarmee je zeker de aandacht houdt
. Het roept ook een paar interessante vraagtekens op Groetjes Jodie.
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Ik heb het verhaal ietsje veranderd, ik hoop dat het nu wat minder voorspelbaar is.
Er brak paniek uit tussen de mensen maar dat maakte me niks uit. Ik keek nog steeds naar het meisje wat inmiddels voor me stond en keek haar een moment lang aan. Toen vlogen we elkaar in de armen.
“Ik heb je zo gemist!” snikte ik. “Waarom ging je weg? Waar ging je heen?”
Eindelijk zou ik antwoorden krijgen op vragen.
Cecilia wende haar gezicht af.
“Dat kan ik niet zeggen” zei ze zacht.
Het was alsof ik een klap in mijn gezicht had gehad.
“Maar…” bracht ik uit. “Je bent een jaar vermist geweest en je wil mij, je beste vriendin, niet vertellen waar je bent geweest?”
Hoewel de schoten nog steeds overal rond schoten hadden we er geen oog voor. Het leek wel alsof ze ons niet konden raken. Alsof er een schild om ons heen zat.
“Ik ben hier alleen maar zodat jij niet springt” bracht Cecilia moeilijk uit.
Dat was de tweede klap in mijn gezicht die ik voelde.
“Dus je was anders nooit terug gekomen?” bracht ik vol ongeloof uit.
Het bleef stil. Dat was voor mij de doorslag.
“Fijn! Stik maar” zei ik boos en ik liep weg.
Cecilia riep me nog maar dat maakte me niks meer uit.
Toen ik een paar meter van haar weg was gerend besefte ik opeens dat er kogels op mij gericht waren. Opeens schoten ze vlak voor mijn gezicht voorbij. Was er echt een schild geweest toen ik bij Cecilia stond?
Ik keek verward om me heen en nu pas besefte ik wat er aan de hand was. Voor me lag iemand. Zijn kleren waren kapot en ik zag het bloed uit zijn hoofd druppelen. Hij was hoe dan ook dood. Voor me, achter me, overal lagen doden. En ook overal waar ik keek was bloed.
Ik had me nooit kunnen voorstellen hoe een oorlog was als ik er over las in een boek. Pas als je er middenin lijkt te zitten weet je hoe afschuwelijk het is. Het ergste is nog wel dat je het nooit meer kan vergeten. Het blijft je bij tot je dood.
Ik schrok op uit mijn gedachten door een meisje wat aan mijn jurk trok. De tranen liepen over haar gezicht, en haar kleren (als je het nog kleren kon noemen) waren helemaal gescheurd.
“Waar is mama?” bracht ze met veel moeite uit.
Ik had meteen medelijden met haar.
Langzaam tilde ik haar op en keek om me heen. Ik zag alleen maar gillende mensen die zich wanhopig probeerde te verschuilen achter stenen. Het duurde even toen ik besefte dat Cecilia was verdwenen maar eigenlijk maakte me het ook niet meer zo veel uit.
Ik voelde me schuldig, deze schietpartij was mijn schuld!
Het meisje gaf een gilletje en wees naar een vrouw die dood op de grond lag.
“Mama” riep ze, en we worstelde zich los.
Ik bleef een paar tellen roerloos staan en pakte toen het meisje weer vast.
“We moeten hier weg” zei ik langzaam maar nadrukkelijk.
Er brak paniek uit tussen de mensen maar dat maakte me niks uit. Ik keek nog steeds naar het meisje wat inmiddels voor me stond en keek haar een moment lang aan. Toen vlogen we elkaar in de armen.
“Ik heb je zo gemist!” snikte ik. “Waarom ging je weg? Waar ging je heen?”
Eindelijk zou ik antwoorden krijgen op vragen.
Cecilia wende haar gezicht af.
“Dat kan ik niet zeggen” zei ze zacht.
Het was alsof ik een klap in mijn gezicht had gehad.
“Maar…” bracht ik uit. “Je bent een jaar vermist geweest en je wil mij, je beste vriendin, niet vertellen waar je bent geweest?”
Hoewel de schoten nog steeds overal rond schoten hadden we er geen oog voor. Het leek wel alsof ze ons niet konden raken. Alsof er een schild om ons heen zat.
“Ik ben hier alleen maar zodat jij niet springt” bracht Cecilia moeilijk uit.
Dat was de tweede klap in mijn gezicht die ik voelde.
“Dus je was anders nooit terug gekomen?” bracht ik vol ongeloof uit.
Het bleef stil. Dat was voor mij de doorslag.
“Fijn! Stik maar” zei ik boos en ik liep weg.
Cecilia riep me nog maar dat maakte me niks meer uit.
Toen ik een paar meter van haar weg was gerend besefte ik opeens dat er kogels op mij gericht waren. Opeens schoten ze vlak voor mijn gezicht voorbij. Was er echt een schild geweest toen ik bij Cecilia stond?
Ik keek verward om me heen en nu pas besefte ik wat er aan de hand was. Voor me lag iemand. Zijn kleren waren kapot en ik zag het bloed uit zijn hoofd druppelen. Hij was hoe dan ook dood. Voor me, achter me, overal lagen doden. En ook overal waar ik keek was bloed.
Ik had me nooit kunnen voorstellen hoe een oorlog was als ik er over las in een boek. Pas als je er middenin lijkt te zitten weet je hoe afschuwelijk het is. Het ergste is nog wel dat je het nooit meer kan vergeten. Het blijft je bij tot je dood.
Ik schrok op uit mijn gedachten door een meisje wat aan mijn jurk trok. De tranen liepen over haar gezicht, en haar kleren (als je het nog kleren kon noemen) waren helemaal gescheurd.
“Waar is mama?” bracht ze met veel moeite uit.
Ik had meteen medelijden met haar.
Langzaam tilde ik haar op en keek om me heen. Ik zag alleen maar gillende mensen die zich wanhopig probeerde te verschuilen achter stenen. Het duurde even toen ik besefte dat Cecilia was verdwenen maar eigenlijk maakte me het ook niet meer zo veel uit.
Ik voelde me schuldig, deze schietpartij was mijn schuld!
Het meisje gaf een gilletje en wees naar een vrouw die dood op de grond lag.
“Mama” riep ze, en we worstelde zich los.
Ik bleef een paar tellen roerloos staan en pakte toen het meisje weer vast.
“We moeten hier weg” zei ik langzaam maar nadrukkelijk.
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
Ze schudde haar hoofd.
“Kom” zei ik nog een keer.
Weer bewoog ze haar hoofd van nee.
Ik probeerde haar mee te trekken maar ze verzette zich met alles wat in haar was. De moed zonk me in mijn schoenen. Wou ze dan niet blijven leven?
Ik zag hoe er langzaam een traan over haar wang liep.
“Ik wil bij mama blijven” zei ze zacht.
“Jou mamie is dood!” zei ik hard in haar gezicht.
Ik zag hoe haar onderlip begon te trillen.
Ik voelde me ellendig omdat ik een klein meisje had laten huilen net nu zo iemand nodig had. Net nu haar moeder was overleden. Maar het enige wat ik kon zeggen was dat haar mamie dood was, recht in haar gezicht.
De tranen stroomden over haar wangen en ze klampte zich vast aan haar moeders been.
Ze gaf een gil toen ze het bloed zag dat nu ook op haar handen zat.
“Kom” probeerde ik nog een keer, maar ik wist dat er nu al helemaal geen redden meer aan was.
Nog een keer schokte haar hoofd heen en weer.
Ik sloeg mijn ogen neer en keek haar nog een keek aan. Het lieve kindergezichtje met rode bolle wangetjes keek me angstig aan. Haar blonde steile haren wapperde in de wind. Haar verscheurde kleren die eerst zulke vrolijke kinderkleren waren geweest hingen nog een beetje aan haar lichaam.
“Sorry” fluisterde ik zacht.
Ik kon de woorden nauwelijks over mijn lippen krijgen.
Langzaam begon ik weg te lopen en daarna te rennen. Weg van deze plaats, weg van het meisje. Hopend dat ik mezelf ooit voor deze daad van lafheid kon vergeven.
Toen hoorde ik het gilletje waar ik bang voor was geweest.
Ik draaide me met een ruk om en zag haar nog net wegrennen voor een gewapende man. Toen stak de man zijn hand met het mes daarin uit. Ik hoorde een nog ergere meisjes gil terwijl ik haar zag vallen. Ze was in de rug aangevallen door iemand die veel sneller was dan haar. Hij had zo’n klein meisje moeten sparen. Maar hij was laf geweest, iemand zonder hart en het meisje was dood.
Het kortste stukje tot nu toe, maar anders werd hij te lang
“Kom” zei ik nog een keer.
Weer bewoog ze haar hoofd van nee.
Ik probeerde haar mee te trekken maar ze verzette zich met alles wat in haar was. De moed zonk me in mijn schoenen. Wou ze dan niet blijven leven?
Ik zag hoe er langzaam een traan over haar wang liep.
“Ik wil bij mama blijven” zei ze zacht.
“Jou mamie is dood!” zei ik hard in haar gezicht.
Ik zag hoe haar onderlip begon te trillen.
Ik voelde me ellendig omdat ik een klein meisje had laten huilen net nu zo iemand nodig had. Net nu haar moeder was overleden. Maar het enige wat ik kon zeggen was dat haar mamie dood was, recht in haar gezicht.
De tranen stroomden over haar wangen en ze klampte zich vast aan haar moeders been.
Ze gaf een gil toen ze het bloed zag dat nu ook op haar handen zat.
“Kom” probeerde ik nog een keer, maar ik wist dat er nu al helemaal geen redden meer aan was.
Nog een keer schokte haar hoofd heen en weer.
Ik sloeg mijn ogen neer en keek haar nog een keek aan. Het lieve kindergezichtje met rode bolle wangetjes keek me angstig aan. Haar blonde steile haren wapperde in de wind. Haar verscheurde kleren die eerst zulke vrolijke kinderkleren waren geweest hingen nog een beetje aan haar lichaam.
“Sorry” fluisterde ik zacht.
Ik kon de woorden nauwelijks over mijn lippen krijgen.
Langzaam begon ik weg te lopen en daarna te rennen. Weg van deze plaats, weg van het meisje. Hopend dat ik mezelf ooit voor deze daad van lafheid kon vergeven.
Toen hoorde ik het gilletje waar ik bang voor was geweest.
Ik draaide me met een ruk om en zag haar nog net wegrennen voor een gewapende man. Toen stak de man zijn hand met het mes daarin uit. Ik hoorde een nog ergere meisjes gil terwijl ik haar zag vallen. Ze was in de rug aangevallen door iemand die veel sneller was dan haar. Hij had zo’n klein meisje moeten sparen. Maar hij was laf geweest, iemand zonder hart en het meisje was dood.
Het kortste stukje tot nu toe, maar anders werd hij te lang
Laatst gewijzigd door carendv op 08 feb 2012 18:46, 2 keer totaal gewijzigd.
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
Woow, die gaat later daarvan spijt krijgen. Hoe kan je zomaar een kinf laten vermoorden. Zij wordt later egt gek. Spannend en heftig stukje, wel een beetje kort, maar ja we moeten er mee doen he. ga door. 
Jenna
Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Heey!
Mysterieus begin! Een meisje dat je verplicht een afgrond in te springen en dat dan opeens besluit het niet te doen. Tegen de koning ingaan, dapper ^_^
Je weet de spanning goed op te bouwen, al mag je de momenten en emoties best wat verder uitschrijven. Het kan komen door de korte stukjes, maar voor mijn gevoel spring je van het ene moment naar het andere moment.
In het eerste stukje nam je de tijd om het gezin een beetje voor te stellen, en je omschreef haar beeld van de afgrond ook erg goed. Maar daarna ga je in vogelvlucht naar een meisje dat ze ziet en daarna wordt er geschoten. Ik snap dat het heel snel gebeurt, maar wellicht kun je het nog wat uitbereidden?
Schrijf in elk geval verder, want ik ben erg benieuwd wat er gaat gebeuren!
Groetjes Maaike
Mysterieus begin! Een meisje dat je verplicht een afgrond in te springen en dat dan opeens besluit het niet te doen. Tegen de koning ingaan, dapper ^_^
Je weet de spanning goed op te bouwen, al mag je de momenten en emoties best wat verder uitschrijven. Het kan komen door de korte stukjes, maar voor mijn gevoel spring je van het ene moment naar het andere moment.
In het eerste stukje nam je de tijd om het gezin een beetje voor te stellen, en je omschreef haar beeld van de afgrond ook erg goed. Maar daarna ga je in vogelvlucht naar een meisje dat ze ziet en daarna wordt er geschoten. Ik snap dat het heel snel gebeurt, maar wellicht kun je het nog wat uitbereidden?
Schrijf in elk geval verder, want ik ben erg benieuwd wat er gaat gebeuren!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
He!
Heel erg bedankt voor de tips.
Ik schrijf nu even verder, maar zet het er wel bij in mijn documentje.
Alleen het laatste stukje heb ik wel even herschreven, omdat dat toch heel kort was.
Heel erg bedankt voor de tips.
Ik schrijf nu even verder, maar zet het er wel bij in mijn documentje.
Alleen het laatste stukje heb ik wel even herschreven, omdat dat toch heel kort was.
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
Woww, okej dit had wat minder gemogen. Egt ik ben nu egt misselijk. Iejjjeww, ik zie het al helemaal voor me. Begrijp me niet verkeerd, het is niet zo dat ik het nu heel stom vind of zo. Het is alleen alsof ik midden in een horror film ben beland. Schrijf snel verder want het begint steeds spannender te worden.
XxJenna
XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
ik begrijp het wel hoor!
Ik had er zelf ook een niet helemaal zeker gevoel bij.
Ik heb één klein dingetje weg gehaald, en vind nu dat het ergste, wat het 'te' maakte en nu uit is.
Ik moet het trouwens even zeggen: ik vind jouw reacties altijd zo grappig geschreven!
Ik had er zelf ook een niet helemaal zeker gevoel bij.
Ik heb één klein dingetje weg gehaald, en vind nu dat het ergste, wat het 'te' maakte en nu uit is.
Ik moet het trouwens even zeggen: ik vind jouw reacties altijd zo grappig geschreven!
Sometime's i just need a little bit love, do you want to give some?
Oww bedoel je dat ik heel veel msn-taal gebruik? Ja sorry, daar kan ik egt niks aan doen. Dat is de macht der gewoonte he, na jarenlang de hele tijd achter face en msn te zitten krijg je dat. Ik zal proberen om wat deftiger te schrijven.
Met hartelijke groeten, (zie hoe deftig ik kan zijn..)
Jenna
Met hartelijke groeten, (zie hoe deftig ik kan zijn..
)Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Hey Caren!
Je vroeg 7 februari om een reactie van het tipp-ex team. Het heeft even geduurd, maar hier is je feedback.
Je vroeg ons vooral te letten op de inhoud. Er zijn me ook een redelijk aantal spellingsfoutjes opgevallen (o.a. typfoutjes, enkelvoud/meervoud, spreektaal), als je wil dat ik daar ook nog even een lijstje van maak moet je me maar even een PB'tje sturen.
Voorspelbaar vind ik het zeker niet! In jouw verhaal lijkt echt het ene naar het andere te gebeuren, puur op willekeur.
Wat me wel op viel was dat de koning vrij informeel praat. De executie van mensen wordt meestal niet door hem zelf gedaan maar door een paar wachters en als het al door de koning wordt gedaan denk ik niet dat hij snel zou praten in termen van 'toe nou'.
Wat me ook op viel was dat Cecilia eigenlijk vrij snel uit het verhaal verdwenen is. Ze zorgt ervoor dat de HP toch niet in de afgrond springt. Maar vlak daarna is ze eigenlijk al weer weg uit het verhaal en waarom springt de HP niet alsnog in de afgrond nadat Cecilia zo onaardig tegen haar heeft gedaan?
Tenslotte (niet inhoudelijk), maar het viel me op dat je je verhaal in bruin hebt geschreven als ik het goed zie? Waarom? Het viel me meteen op en het deed verder niet ten goede aan het verhaal. Als je onderscheid wilt maken tussen verhaal en opmerkingen buiten het verhaal om, adviseer ik je om het verhaal normaal neer te zetten en de opmerkingen buiten het verhaal om schuin te drukken, zoals Artemiss dat bijvoorbeeld heeft gedaan in haar verhaal Let's Dance (http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopic.php?f=2&t=6074)
Spannend is het in ieder geval ook zeker! Het is tien dagen geleden dat je voor het laatst in dit topic hebt gepost, maar ik hoop dat je toch nog verder gaat (al is het maar voor je trouwe lezers).
Hopelijk heb je wat aan deze reactie en mocht je nog vragen hebben kun je me altijd een PB'tje sturen of de vraag stellen in het vragentopic van het tipp-ex team.
Groetjes,
Xatham
Namens het tipp-ex team
Je vroeg 7 februari om een reactie van het tipp-ex team. Het heeft even geduurd, maar hier is je feedback.
Je vroeg ons vooral te letten op de inhoud. Er zijn me ook een redelijk aantal spellingsfoutjes opgevallen (o.a. typfoutjes, enkelvoud/meervoud, spreektaal), als je wil dat ik daar ook nog even een lijstje van maak moet je me maar even een PB'tje sturen.
Voorspelbaar vind ik het zeker niet! In jouw verhaal lijkt echt het ene naar het andere te gebeuren, puur op willekeur.
Wat me wel op viel was dat de koning vrij informeel praat. De executie van mensen wordt meestal niet door hem zelf gedaan maar door een paar wachters en als het al door de koning wordt gedaan denk ik niet dat hij snel zou praten in termen van 'toe nou'.
Wat me ook op viel was dat Cecilia eigenlijk vrij snel uit het verhaal verdwenen is. Ze zorgt ervoor dat de HP toch niet in de afgrond springt. Maar vlak daarna is ze eigenlijk al weer weg uit het verhaal en waarom springt de HP niet alsnog in de afgrond nadat Cecilia zo onaardig tegen haar heeft gedaan?
Tenslotte (niet inhoudelijk), maar het viel me op dat je je verhaal in bruin hebt geschreven als ik het goed zie? Waarom? Het viel me meteen op en het deed verder niet ten goede aan het verhaal. Als je onderscheid wilt maken tussen verhaal en opmerkingen buiten het verhaal om, adviseer ik je om het verhaal normaal neer te zetten en de opmerkingen buiten het verhaal om schuin te drukken, zoals Artemiss dat bijvoorbeeld heeft gedaan in haar verhaal Let's Dance (http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopic.php?f=2&t=6074)
Spannend is het in ieder geval ook zeker! Het is tien dagen geleden dat je voor het laatst in dit topic hebt gepost, maar ik hoop dat je toch nog verder gaat (al is het maar voor je trouwe lezers).
Hopelijk heb je wat aan deze reactie en mocht je nog vragen hebben kun je me altijd een PB'tje sturen of de vraag stellen in het vragentopic van het tipp-ex team.
Groetjes,
Xatham
Namens het tipp-ex team
As the phoenix arises from his ashes...