Het opvullen van stilte

[amelie]

Leida en haar zoon Sem waren voor een moeder en zoon weekend in Londen. Leida genoot van de tijd met haar zoontje Sem van net 2 jaar, ze hadden een zware emotionele tijd achter de rug. Sem zat in zijn buggy te genieten van alle mensen, auto's en vrolijke kleurtjes. Dan stopt Leida even bij een winkeletalage om te kijken bij een jurk, maar opeens hoort ze een auto hard remen en dan een harde klap. Haar zoon was uit de buggy geklommen en liep zonder te weten de druke straat op. Hij werd aangereden door een auto die hem niet zag toen hij opeens achter een auto vandaan kwam. Ondanks de hulp van omstanders en de ambulance overleed haar Sem in haar armen, die dag in London, hun moeder en zoon weekend.  

Thuis aangekomen was er niemand die haar ontving geen familie en vrienden helemaal niemand, ze had het zelf gedaan maar ook weer niet. Ze was gelukkig maar haar zoon dus het gemis had ze niet. Maar nu was alles over, het verleden en de toekomst.  Zittend nu in zijn kleine kamertje die nu zo stil en eenzaam is. Zittend in de stoel waar ze hem de fles had gegeven, zittend  met een trui'tje die hij aanhad voordat ze vakantie gingen. De herrineringen en de geur komen weer boven, de lange avonden wakker toen hij nog een baby'tje was, de droevige en mooie momenten, de verhaaltjes voorlezen, de vele pijngroeitjes die Sem had, zucht zo stil! Het was nog vakantie dus niemand zal haar zoontje missen. De dagen daarna kwam ze weinig buiten, opstaan, wat eten, soms wat boodschappen met een exuus waar haar zoon was dan weer op zijn kamertje zitten soms uren achter elkaar. Ze pakte telkens weer het trui'tje, de dagen kwamen en hierdoor begon de geur langzaam op te lossen. Dan gooit ze kwaad het trui'tje weg, de stilte is haar te veel geworden. In een gekrompen op de stoel, daar zit ze soms dagen zonder wat te eten en te drinken. Pas bij de crematie van haar zoon komt ze naar buiten, het is een korte crematie wenderom zonder familie en vrienden. Bij thuis komst gaat ze weer zitten, de pijn en verdriet komen naar boven. Ze pakt de fotoboeken van Sem em bladert ze een voor een door, gedachtes gaan door haar heen. Sem moet terugkomen hoe dan ook anders zal ze gek worden! Sem moet terug komen en die stilte weer te vullen, hoe dan ook. Dagen daarna zit ze op het kamertje allerlei ideeen op pappier te zetten, de grond is bijna niet meer zichtbaar door de pappiertjes met ideeen die zijn doorgestreept. Dan hebt ze een idee, compleet uitgewerkt en over na gedacht om Sem weer thuis te laten komen voor de vakantie was afgelopen.

Een week later is ze onderweg in de trein ze is kalm en zacht neurend op een muziekje die ze afspeeld op haar mp3-speler. Ze is netjes gekleed met gewone weekendse kleren, het enigste wat ze bij zich heeft is een grote rugzak met kleren en de jas van Sem. Vandaag zal Sem terug keren bij haar en haar leven weer compleet te maken, ja vandaag zal de stilte weg zijn. Op het station neemt ze de bus, een kort ritje en ze stapt uit bij een gebouw 'indoor speelstad Kwakkerland' staat op de vrolijke gevel van het gebouw. De trap en de toegangsdeur door en dan staat ze in een grote hal, gevuld met kinderstemmen. Hier zal Sem zijn en hier zal ze hem weer in de armen sluiten. 'goedemiddag, ik kom voor een vriendin van mij, ze was was wat vergeten voor haar zoontje en kom dat even brengen' zegt Leida tegen een baliemedewerkster.'is goed loopt u maar door' Wat een geluk dat ze door mag, voor hetzelfde geldt moest ze allerlei vragen beantwoorden of dat ze haar vriendin zouden oproepen. Leida loopt naar de gaderobe en pakt daar twee meisjesjassen en een damesjas, uit de rugzak pakt ze een de trui die ze weggegooit had, een vest en de jas van Sem. Als ze Sem had gevonden dan hoefde hij niet in de kou naar huis. Ze hangt deze op samen met haar jas en rugzak, dan naar het restaurant gedeelte waar ze de jassen over een stoel hangt. Een damesblad die ze uit de rugzak had gehaald doet ze op een willekeurige pagina open, even een koffie halen en dan is gaat ze zitten op de stoel. Ze heeft nu een mooi overzicht op de speelstad en kan alle kindjes zien, een foto van Sem heeft ze ook bij zich. Als ouders of medewerkers haar zien dan zullen ze denken dat ze hier is met haar twee dochters die nu aan het spelen zijn, ze zwaait af en toe naar een kindje wat de indruk van een gezellig dagje uit met de meiden compleet maakt.    

Uren zit ze er, maar ze loopt af en toe rond of bestelt wat te drinken voor 3 personen. Niemand heeft wat in gaten en de baliemedewerkster is haar vergeten. Dan opeens verslikt ze zich, als ze moet hoesten kijken de ouders naar haar maar ze geven aleen een knikje en vragen of alles goed gaat. Ze verslikte ze zich omdat ze Sem zag, snel de foto erbij om te kijken. Ja het klopt, de ogen, de mond, neus, gezicht, Sem is wel wat langer geworden zo geschat maar kindjes groeien nu eenmaal snel, en zijn haartjes zijn wel wat anders. Ja dit was Sem, bij hem loopt een mevrouw. Wie is deze mevrouw en waarom loopt ze bij Sem, ze moet weg want Sem is mij zoon. Ze staat op en loopt naar beneden richting de mevrouw en Sem. Deze mevrouw houd Sem stevig vast, ze moet hem niet zo knijpen denkt Leida. Bij het passeren van de gaderobe pakt ze snel de vest van Sem.

Bij een speeltoestel laat de moeder hem los en gaat zelf op een bankje zitten en legt ze wat jassen neer. Leida gaat een verderop zitten en kijkt met moeders ogen naar Sem, haar jongen heeft plezier zoals vroeger en ze zwaait af en toe naar hem. Als de mevrouw Sem weer roept komt ie aangelopen, moe van het spelen en geeft de mevrouw een knuffel. Dan lopen ze samen naar een ander speeltoestel en de mevrouw gaat weer zitten, Leida gaat dit keer zitten op een bankje tegen over de mevrouw die haar zo niet kan zien. Na vijftien mimnuten is daar het moment, Sem kijkt haar aan en glimlacht, Leida zwaait en Sem zwaait terug. Ze heeft zijn aandacht weer niet bij die mevrouw, Sem speelt vrolijk en lief. Dan pakt Leida een zakje snoepjes, Sem zijn liefelings snoepjes. Sem heeft gelijk weer aandacht voor haar als hij de snoepjes ziet, Leida gebaart dat Sem het snoepje mag halen.


Sem twijfelt even maar dan loopt ie naar leida en pakt het snoepje aan, 'lekker Sem'. vraagt ze. Sem brabbeld wat en geniet van het snoepje, dan wilt ze hem de vest aantrekken. Sem weigert eerst en slaat de vest weg, dan weer proberen. Sem wilt geen vest aan, maar na enig proberen en op een moederlijke manier hem kalmeren en praten doet Sem de vest toch aan. 'kom dan gaan we een ijsje halen, vind je dat leuk' Sem knikt en pakt haar handje. Dan hoort ze de mevrouw die eerder bij Sem was, ze ziet hem niet meer en begint ongerust te worden. De mevrouw roept een naam, Patrick! Sem die kijkt op en kijkt rond, Patrick roept de mevrouw luid en duidelijk, Sem die wilt naar de mevrouw toe. Leida pakt hem snel op en loopt richting de wc's. Sem begint te huilen en tegen te worstelen, dan merkt Leida ook dat hij wat nat is op zijn voorkant. Sem heeft door de spanning in zijn broek gedaan, snel maar niet nadenkend loopt ze per ongeluk de meisjes wc in. Een mevrouw kijkt haar aan en ziet dat het jongetje nat is  'komt altijd onverwachts niet' zegt de mevrouw die net haar dochtertje aan het verschonen. 'ja, hij is ook een beetje moe en naturulijk al die spanning, en dat mama met hem in de meisjes wc staat' zegt Leida als reactie 'hahahaha heeft u geen schone luier broekjes voor u zoontje', 'nee eigenlijk vergeten met te nemen en ook schone broek.' 'ik heb wel voor u een luierbroekje dan wel voor een meisje, is u zoontje ook twee jaar en wat voor maat heeft hij' vraagt de moeder 'ja net twee jaar en maat negentig ' u mag wel mijn dochters reserve broek lenen en dan later terug sturen, zodat u zoontje droog kan thuisbrengen' Leida bedankt haar en aanvaard het aanbod van de moeder. Leida praat wat met de moeder terwijl ze beide de kinders verschonen, na verschonning is Sem is vrij rustig alleen wat traantjes. Leida troost hem 'mama vind het niet erg' en geeft hem een knuffel. 'O mijn exues, heeft u misschien een jongetje van 2 jaar gezien' vraagt een medewerkster als ze de  meisjes wc binnen stapt. 'Ja mijn zoon, ik was per ongeluk in de verkeerde wc gestapt'  zegt Leida. De medewerkster lacht en kijkt rond in de wc en Leida loopt met Sem en de andere moeder met haar dochter via de  andere deur naar buiten. Ze wisselen gegevens uit met de moeder om de broek later terug te brengen, 'wil u en uw zoontje nog wat drinken' vraagt de moeder. Nee antwoord Leida maar bedankt de moeder voor het aanbod, want ze wil snel naar huis nu haar zoon een meisjes broek aanheeft.

Bij gaderobe ziet ze de mevrouw  bij de balie, een groepje medewerkers staan om haar heen, wat gebeurt daar? Natuurlijk kan ze haar zoon Patrick niet vinden en is hierdoor na de balie gelopen. Die mevrouw had Sem afgepakt en behandelt of het haar zoon was.  Haar Sem weer afpakken omdat de mevrouw denkt dat Sem haar zoon Patrick is, o nee dat gebeurt niet. Maar wat nu, er is een jongetje vermist en ieder zal zoeken voor die Patrick. Dan kijkt Leida snel rond, maar wordt al gauw zenuwachtig en trillen en zweet breken bij haar uit. Maar ze zoeken geen meisje denkt Leida, en Sem heeft een jeansbroek aan met roze stiksels.  Ze kijkt rond in gaderobe en ziet net een mevrouw weggaan na haar spullen te hebben opgehangen, haar dochertje is wat groter als Sem. Rustig pakt ze de roze jas en de gekleurde sjaal en muts.  Sem wordt wat onrustig en ze geeft hem weer een snoepje waar ie lang kan op zuigen. Dan  zet ze hem neer en trekt hem de roze jas aan, dan de sjaal om en muts, zo dat niemand Sem zal herkennen als jongetje. Ook pakt ze schoentjes van het meisje en trekt deze aan bij Sem. Bij de jas hangt ook een tas en Leida vindt erin een speen, een knuffel, koekjes en wat andere kinder en dames dingetjes. Ze maakt de speen schoon en bevestigd deze aan de jas, dan geeft ze de speen aan Sem die hem in zijn mond doet. De knuffel krijgt Sem ook, eerst kijkt hij ernaar van 'deze wil ik niet' maar dan pakt ie de knuffel toch aan. Sem houd de knufel stevig vast en legt zijn hoofje op de schouders van Leida nadat ze hem weer had opegtild De mensen die bij de gaderobe staan kijken af en toe naar Leida en haar dochtertje, maar ze merken niks en gaan hun gang waarmee ze bezig zijn.

Maar wat moet zij nu aan voor jas, dan komt iets te geest bij Leida  de mevrouw die Sem had meegenomen had twee jassen bij haar. Met Sem op haar schouder loopt ze naar de speeltoestel waar ze Sem had gevonden, de mevrouw staat nog bij de balie druk aan gebaren en overleggen natuurlijk in tranen. Wat een geluk, de jassen liggen er nog en Leida pakt deze snel op. Een jongensjas en een damesjas van de mevrouw, de jongensjas hangt Leida op bij de gaderobe en de damesjas trekt ze aan samen met de sjaal. De geur zal bekend voorkomen bij Sem en hem geruststellen. Een andere jongensjas, sjaal en muts pakt Leida ook van de kapstok en doet deze in de tas, ze herrinerd niet meer waar ze Sem zijn jas en haar eigen tas had gehangen. Maar dat is nu even niet belangrijk, Sem is een jongetje en ergens onderweg zal ze hem weer omkleden.    

Lopend naar uitgang kijkt Leida om haar heen of ze de moeder ziet die nog steeds haar zoon zoekt, ze is weer naar het speeltoestel gelopen 'iedereen moet binnenblijven' een forse man staat in de ingang vlak voor Leida haar neus.   Hoe zal dit verhaal af lopen, zal Leida haar Sem kunnen meenemen of word ze ontdekt als de onvoerster van Patrick. Dat allemaal in deel twee!

[ashleykoolen]

Leuke en spannend verhaal. Maar er staan wel wat spel fouten in. En lees ook even de schrijf lessen.