Het is al een hele tijd geleden dat ik nog wat geschreven heb (examens, vakantie,...) maar nu is dat allemaal voorbij, en dus, kreeg ik inspiratie voor een One Shot
Reacties zijn altijd welkom, natuurlijk xD
Kinderdromen
Er hing een sterke geur van reinigingsmiddelen in de lucht, een ziekenhuisgeur. Twee volwassenen, een man en een vrouw, liepen gearmd door de gangen van het imposante gebouw. Hun treurige gezichten deden vermoeden dat ze vreselijk nieuws verwachtten, een gevoel dat nog versterkt werd door hun met wallen omgeven ogen. De vrouw liep moeizaam en haar armen stonden vol schrammen en blauwe plekken. De man zag er op het eerste gezicht minder gehavend uit, maar zijn mond vertrok pijnlijk bij elke stap die hij zette. Ze keken elkaar even aan en beseften – zonder het bewust te denken - dat het leven nooit meer hetzelfde zou zijn.
Een paar passen voor hen liep een man in een witte jas, hij begroette hier en daar een collega en gaf instructies aan een jonge verpleegster. De drie mensen gingen een kleine kamer binnen met groene muren. In het midden stond een houten tafel met daarop een computer en een dikke map vol aantekeningen. De fleurige muren waren voorzien van een groot aantal tekeningen, die zo te zien door kinderen waren gemaakt. In de verste hoek van de kamer stond een eenzame kamerlinde.
“Gaat u zitten, “ zei de kinderarts vriendelijk tegen het echtpaar. “Ik vrees dat ik slecht nieuw heb.”
“Mogen we haar zien?” De vrouw veegde de tranen uit haar opgezwollen ogen en snoot haar neus. Naast haar zat haar echtgenoot apathisch voor zich uit te staren, al een kwartier lang.
“Natuurlijk,” zei de arts bemoedigend. “Uw dochter zal u nodig hebben. Ik heb haar natuurlijk al verteld wat er aan de hand is, maar ze in tenslotte nog maar juist ontwaakt. Waarschijnlijk begrijpt ze het nog niet volledig. Ze is nog steeds onder de invloed van slaapmiddelen en pijnstillers, dus ze zal zich nog erg suf en verward voelen.”
“Ze zal niet meer kunnen dansen. Ellen, hoe moeten we haar dat in vredesnaam vertellen? Ze vond het altijd zo fijn om samen met Laura…en nu zal dat…zal dat niet meer gaan.”
De woorden van haar man maakten Ellen bang. Ze wilde niet aan de gevolgen denken van haar fout, een fout die ze zichzelf nooit zou kunnen vergeven. Nooit, hoelang ze ook nog zou leven.
“Roos heeft ons nu nodig, Maarten. Laten we naar haar toe gaan.”
Ellen nam de koude hand van haar man in de hare en leidde hem de kleine kamer uit. Opnieuw liep de arts een paar meter voor hen uit en wees hij hen de weg. Deze keer echter leken de gangen verlaten en doods, als de voorbode van verdriet en teleurstelling.
Na tientallen deuren te hebben gepasseerd, hielden ze uiteindelijk halt bij de deur met nummer 304. Ellens hand beefde terwijl ze de klink naar beneden duwde. In de hoek van de karig ingerichte kamer stond een ziekenhuisbed met daarin een kleine gedaante. Snel liep ze naar het bed en sloot haar dochter in haar armen. Ze voelde erg klein en breekbaar aan in haar armen, merkte Ellen.
“Roos, liefje, mama is hier. Alles komt goed, wees maar niet bang.”
“Waar zijn papa en Laura?” Roos’ stem klonk vreselijk zwak, maar Ellen was enorm opgelucht dat haar dochter opnieuw praatte.
“Papa is hier ook en Laura moest naar school. Maar vanavond komt ze zeker naar hier.”
Roos zuchtte diep en sloot haar blauwe oogjes.
“Mama?”
“Ja, Roosje?”
“Waarom staat papa nog in de deuropening?”
Maarten hoorde zijn dochter naar hem vragen en liep snel naar haar toe. Hij vond het moeilijk om er kalm en sereen uit te zien, maar desondanks deed hij zijn best zo normaal mogelijk te doen.
“Hier ben ik, Roos. Ik sprak nog even met de arts.”
“Ik weet niet waarom ik hier lig. Als ik heel hard nadenk, hoor ik een luide knal en doet mijn hoofd weer pijn.”
Ellen had geweten dat Roos ernaar ging vragen, ze had tenslotte recht op de waarheid. Maar toch had ze gewild dat het langer zou duren vooraleer ze die moest vertellen.
“Jij, Laura, papa en ik gingen naar het feest bij tante Clara, weet je dat nog?”
“Ze vierde haar verjaardag?”
“Inderdaad. Toen het feest gedaan was, gingen we naar huis. Ik reed met de auto en jij en Laura vielen in slaap op de achterbank.”
Ellen moest even pauzeren. Ze had niet verwacht dat het zo moeilijk zou worden.
“Mama was erg moe,” vervolgde Maarten. Hij zag dat zijn vrouw het te moeilijk had en nam het over. “Opeens liep er een hond over de straat. Mama reed eromheen, maar de auto gleed weg door de regen. Het was erg donker en mama kon de auto niet meer doen draaien.”
“Is de auto gebotst?”
“Ja, Roosje, onze auto raakte een andere auto. Mama en ik konden uit de auto klimmen en toen hebben we jou en Laura eruit gehaald.”
“Ligt Laura hier ook?”
“Nee, Laura mocht al naar huis gaan. Ze heeft haar arm gebroken.”
“Heeft ze een gipsverband?” vroeg Roos opgewonden. “Mag ik er mijn naam op schrijven? Denk je dat dat mag van haar?”
Ondanks alles moest Ellen lachen. De kinderlijke onschuld van haar dochter maakte dit alles een beetje draaglijker. Ze kon even doen alsof het allemaal niet erg was. Gewoon een enge droom.
“Ja, Liefje, ik denk dat Laura dat wel goed zal vinden.”
Er verscheen een verrukte glimlach op het bleke gezichtje van het kind. Het vooruitzicht haar naam op haar zus’ gipsverband te schrijven maakte haar dag goed.
Het bleef even stil in de kleine ziekenhuiskamer, het geluid van een monitor zorgde voor monotone achtergrondmuziek.
“Mama, wanneer mag ik naar huis?”
Ellen wierp een angstige blik op haar echtgenoot en draaide haar gezicht toen weer naar haar dochter, die haar met een hoopvolle blik in de ogen aankeek.
“Roos, mama en papa moeten je iets vertellen.”
Maarten nam Roos’ handje in de zijne en legde zijn andere arm rond de tengere schouders van zijn vrouw. Ellen keek hem smekend aan en veegde heimelijk de tranen uit haar ogen.
“Weet je nog wat de dokter je verteld heeft?”
Er verscheen een gepijnigde uitdrukking op het kleine meisje haar gezicht.
“Ik vergeet altijd alles. Is dat erg?”
“Natuurlijk is dat niet erg, liefje. Dat is heel normaal.”
“Waarom dan?”
“Omdat je een hele tijd geslapen hebt. Net als Doornroosje.”
“Honderd jaar? Waarom zijn jullie dan niet oud geworden?”
Opnieuw verscheen er een lieve glimlach op Ellens gezicht. Ze streelde teder de blonde haren van haar dochter.
“Nou ja, Iets minder lang, Roosje. Maar toch wel een paar dagen, hoor.”
Voor de tweede maal bleef het even stil. Roos dacht waarschijnlijk na over Doornroosje en sloot vermoeid haar ogen. Haar ouders dachten aan hetzelfde: het moeilijke nieuws dat ze hun dochter weldra zouden moeten vertellen.
“Roos, ben je nog wakker?”
“Mmm.” Het meisje zuchtte en deed haar oogjes op een kiertje open.
“Soms gebeuren er nare dingen, het is niemands fout. Het gebeurt gewoon,” begon Maarten moeizaam. Naast hem zat Ellen voor zich uit te staren. Emotieloos, leek het wel.
“Door het ongeluk zijn jouw benen lam, Roos.” En daar kapte Maarten zijn zin plots af, hij kon het niet verdragen zijn dochter de waarheid te vertellen.
“Wat betekent dat, papa, lam?”
“Dat je niet meer zal kunnen lopen, lieverd.”
“En dansen dan?”
“Nee, je zal ook niet meer kunnen dansen, Roos.”
Dit leek even tot haar te moeten doordringen, maar toen richtte ze haar ogen strak op haar ouders en keek bezorgd.
“O, vinden jullie dat niet erg?”
“Vind jij het niet erg?” vroeg Maarten behoedzaam.
“Nee hoor, papa. Ik wil geen danseres worden. Ik wil schrijfster worden.”
Een glimlach.
