@ Mooonie: yes, een aansprekende titel, altijd fijn om te horen^^ en onbevooroordeelde lezers zijn ook heel erg fijn om te hebben, die kunnen me vertellen als ik dingen niet duidelijk uitleg. Dus schroom je niet om je te laten horen
@ Jodie: ik ben bezig, ik ben bezig^^ gnagna, ik kan niet wachten op het stukje dat binnenkort komt, muhahaha
@ Tijgerlelie: Als je het nog verwarrend vindt, zeg het maar, dan ga ik puzzelen om het aan te passen
en dank u voor uw opmerkingspuntjes, ik heb het gelijk aangepast!
@ Maaike: Jeej, weer een nieuwe, onbevooroordeelde lezer
Dit is inderdaad de herstart, numero 3 om precies te zijn haha xD Nee, spanning moet zich opbouwen, anders is het saai
@ Jenna: mooi dat het gelukt is om jullie voor de gek te houden
en je bent pas 15 en je begint nu al dingen te vergeten? Oeh, das niet goed, ik zou eens langs de dokter gaan
Oh, trouwens, het verhaal dat erin voorkomt is waarschijnlijk verwarrend om te lezen, omdat jullie niet precies weten hoe de wereld in elkaar zit. Dat komt later nog wel. Maar zouden jullie het door willen geven als jullie er echt geen zak van snappen? Dan zal ik kijken of ik het wat duidelijker kan maken
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“Wat een engerd,” fluisterde Lauryn, haar blik gericht op de weglopende man.
Duyrk ging voor Rose staan en ontnam haar het zicht op Juinas. Ze vond het niet erg, Duyrks knappe gezicht was toch een stuk fijner om naar te kijken. Hij pakte haar handen vast en keek haar serieus aan. “Rose, ik wil niet dat je ooit alleen met hem bent. Vertel hem maar dat ik het je verboden heb. Het maakt me niks uit wat hij van me denkt, ik wil het niet.”
“Dank je, ik zocht al een manier om van hem af te komen.”
Rose stak haar hand uit en streek een bruine krul van Duyrks voorhoofd. Zijn ogen verzachtten en hij boog zich iets voorover. Ze drukte glimlachend een kleine kus op zijn lippen en trok zich snel weer terug. Haar blik schoot even naar Lauryn, die ongemakkelijk naar het pleintje staarde. Rose probeerde altijd niet te aanhankelijk te doen als haar zus erbij was. Lauryns vriend was twee maanden geleden langs de Drakenklif gereden, op zoek naar fortuin in de buitenwereld. Duyrk was van plan om met hem mee te gaan, maar tot Rose’ geluk had hij het uiteindelijk niet gedaan. Ze hadden nog steeds niks van Sillonn gehoord.
“Kom, dan gaan we naar huis, moeder zal zich vast zorgen gaan maken als we hier nog langer blijven staan.” Rose wilde Duyrks hand weer vastpakken, maar bevroor in die beweging toen ze zijn gezicht zag.
“Oh, is je moeder thuis?”
De glimlach gleed van haar gezicht af. “Ja, ze is vandaag de hele dag thuisgebleven om drankjes te maken voor de mensen die kou hebben gevat tijdens de storm.”
“Ik denk dat ik maar naar huis ga, dan kom ik jullie vanavond wel ophalen, goed?”
Rose aarzelde even, maar knikte uiteindelijk toch. “Tot vanavond.” Ze gaf hem nog een snelle kus op zijn wang en keek hem na terwijl hij wegliep. Hij nam iets te grote passen, waardoor hij iets slungelachtigs over zich kreeg. Zijn vertrouwde loopje.
“Dat wordt nog wat als jullie gaan trouwen.”
Rose draaide zich om naar Lauryn die haar glimlachend aankeek. Ze zuchtte. “Ik weet het. Hopelijk dat hij en moeder elkaar leren respecteren. Het lijkt wel alsof ze elk moment aangrijpen om elkaar de pan uit te vegen. Ach, ik ben allang blij dat jij en vader hem mogen.”
Hun moeder geloofde dat geesten in Nadir ronddwaalden en dat zij ze kon zien. Duyrk vond het onzin en kon het niet weerstaan om dat luidkeels te verkondigen. Ze kregen zowat elke keer ruzie als ze elkaar zagen. Het zorgde voor de nodige spanning in de familie, maar het was het enige minpuntje aan Duyrk. Ze had niets te klagen.
Met een glimlach haakte ze haar arm in die van Lauryn. “Zullen we gaan kijken of moeder haar kruidenstamppot heeft gemaakt? Ik heb zin in iets te eten.”
Hoofdstuk 2
De vlammen in de grote vuurplaats wakkerden hoog op en verlichtten het gerimpelde gelaat van de dorpsoudste, Olan. Zijn lange, grijze baard was met blauwe linten in drie delen verdeeld. Hij had er belletjes in verstopt, die rinkelden bij elke beweging die hij maakte. Zijn vader was de laatste geweest die had meegemaakt dat Nadir nog onderdeel was van het rijk van de Lys. Hij had zijn zoon de verhalen doorverteld.
Rose verschoof iets op de houten bank en kroop wat dichter tegen Duyrk aan. Hij glimlachte en sloeg zijn arm om haar heen. Over zijn schouder kon ze Etelle, haar beste vriendin, haar met getuite lippen zien aanstaren. Etelle was met strikte normen en waarden opgevoed en was het er niet mee eens dat een ongetrouwde man en vrouw elkaar aanraakten.
Een stem die uit de omringende menigte kwam, trok Rose’ aandacht weer naar het middelpunt van de hal: de vuurkring.
“Vertel ons je verhaal, oudste Olan.”
Het was traditie om zo met het vertellen van de mythes en legendes te beginnen. Hoewel Olan zei dat het allemaal waargebeurde verhalen waren, kon Rose het zich niet voorstellen. Sommige vertellingen waren absurd, zoals die over de schepselen die van gedaanten konden veranderen, of de andere wezens die je met je woord kon binden. Ze kon zich niet voorstellen dat de buitenwereld echt zo was als in Olans fantasie.
De man glimlachte, een bijna tandeloos gebit onthullend. Rose wist dat hij hield van de aandacht die hij op dit moment kreeg.
“En welk verhaal willen jullie horen?”
Zijn blik schoot naar de kleintjes die aan de overkant van hem zaten, op een veilige afstand van het vuur. Ze duwden zichzelf overeind op hun stoffige knieën en begonnen om het hardst te roepen.
“Het ontstaan van de Lys!”
“Dat is saai! Het verhaal van het hemelmeer!”
“Nee, het doden van de draak.” Het kleine jochie die dat schreeuwde, zwaaide met een stok rond en zette zichzelf bijna in brand. De geschrokken moeder trok hem net op tijd terug.
“Ik wil het verhaal over de enge vrouw!”
De hand van de dorpsoudste beschreef een grote boog, dwars door het vuur heen wat terugweek voor zijn aanraking. De kinderen hielden meteen op met praten en het werd doodstil in de grote hal.
“Hoorde ik daar iemand praten over verhaal van de doriónàch? De verschrikkelijkste wezens die het daglicht van Aeron ooit gezien hebben?”
Een klein meisje veerde enthousiast op haar knieën op en neer. “Ja, die, over die enge vrouw! Ik vind haar grappig.” Ze giechelde met haar hand voor haar mond.
Even was er ergernis te lezen in Olans ogen; hij hield er niet van als iemand de spot met zijn verhalen dreef. Maar zijn tandeloze glimlach zat al snel weer op zijn plek.
“Dan vertel ik hierbij het verhaal over de doriónàch, het ras van de koninginnen.” Zijn stem daalde tot een laag gefluister. Iedereen boog zich naar voren om het goed te kunnen horen.
“De doriónàch, de eerstgeborenen samen met de wynings. Zij werden geschapen door de geest van de duisternis, de machtige Tywol. Hij maakte één van haar soort en gaf haar een groot geschenk mee. De doriónàch kon zelf leven scheppen. Alleen vrouwelijk, Tywol wilde haar niet het geheim van de mannelijke schepping verklappen. Zo zou hij haar in de hand kunnen houden.
Nadat de machtige geesten Tywol en Lyrian in de eeuwigheid waren vervlogen, werd het duidelijk welke wreedheden zich in de doriónàch verborgen hielden. Ze trokken ten strijde tegen de Lys, die zich in alle haast hadden gegroepeerd. De doriónàch legden het af tegen de collectieve Lys en verloren bijna al hun land. Tot de machtigste doriónàch opstond en de andere uitdaagde. Als zij alles zou winnen, zou zij zich kronen tot de keizerin van de Tywell en heersen over de drie volkeren. Ze zou-”
Het verhaal werd abrupt afgekapt door een kreet van pijn die hard in Rose’ oren nagalmde. Ze draaide zich met een ruk naar Duyrk toe, die plotseling zwaar op haar hing. Haar hart stopte een moment met kloppen. Zijn ogen rolden naar boven toe en hij zakte naar voren. Ze wilde hem vastgrijpen, maar hij was te zwaar. De ruwe stof van zijn jasje gleed tussen haar vingers door. Met een klap viel hij op de grond en bleef liggen. Doodstil.
het is een wonder! Dus vanaf nu komen er netjes hoofdstukken bij het verhaal, maar natuurlijk beginnen we met de proloog. 
Wat afwisseling is ook leuk om een zin mee te beginnen hehe ( hoor wie het zegt --' ik doe ook altijd een een een een een xD ) 
, 
Ik denk dat het iets te maken heeft met die heks van je in hhet begin van het verhaal?
)
nee, hoor Jenna, ben alleen maar blij dat je reageert, maakt het meteen duidelijk voor mij als er iets niet helemaal goed overgekomen is. Duyrk is namelijk degene die Rose aangerand heeft, Juinas is eh... op dit moment zo wel een beetje dood xD zoals zo ongeveer de helft van het dorp, maar goed, das niet belangrijk 
tenzij je ons graag op het tijdelijk opzettelijk verkeende been zet, wat ik me helemaal kan voorstellen 
