hallo allemaal!
Al een tijdje ben ik bezig met het schrijven van een verhaal en hoor nu graag jullie mening, heb al een aantal delen geschreven en ben benieuwd wat jullie er van vinden. Tips zijn natuurlijk ook welkom, graag zelfs!
dus hier is alvast de intro/voorproefje van Vermoord Bloed :
XXXX Romy
Het was 1874 toen mijn man me achterliet, alleen. Ik had alleen mijn allerliefste dochter nog. Cristina. Zonder haar had ik niks meer en ik wist dat het niet voor lang duurde. Ik was slecht, moest gedood worden en ik hoopte dat mijn dochter mijn lot niet zou volgen. Dat het met haar anders zou aflopen.
Met haar beste vriendin Fioré leefden wij samen in een klein plaatsje onder Richmond in een kleine boerderij. Tot die ene dag die de hele familie uiteen scheurde. Ze hadden mij bezig gezien en mij veroordeeld tot op de brandstapel. Nog voordat ze me mee konden nemen zag ik een goede vriend van de familie die ik gesmeekt had om de meisjes mee te nemen. Ze waren nog maar net achttien en ik wilde niet dat zij net zo zouden eindigen als ik. Verbrandt.
De goede vriend nam ze mee, verzekerde dat ze veilig zouden zijn. Ik wist dat hij ze veilig zou houden en dat ze haar niet zouden veroordelen, hoewel ik niet helemaal zeker was van die dienst. Wel zou ik weten dat mijn leven een erfenis met zich mee zou brengen die niemand ongelukkig zou laten. Ze konden door leven. Ze zouden naar een andere plek gaan, ver weg van hier.
Ik eindigde op de brandstapel, dat was niet te voorkomen. Gelukkig kreeg Darren mijn dochter op tijd
weg. Ik wist dat ik zou voortleven in haar vrede, haar blijdschap. Ik hoopte maar dat zij niet zo zou worden als ik, en ik zal haar voor altijd bijstaan, met haar mee reizen. Zij zou blijven bestaan.
Daarom is dit het verhaal van mijn dochter.
Vermoord Bloed
Hey Roompiii
Ik heb het gelezen en meteen even zeggen dat je een goede en fijn te lezen schrijfstijl hebt, maar ik vind de inhoud van je stuk iets minder.
Je herhaalt dingen voor mij iets te vaak. Zoals het weggaan van haar dochters en de moeder haar einde op de brandstapel.
Het leest voor mij zo, alsof ik iedere keer weer dezelfde alinea lees, maar dan steeds anders opgesteld.
VOor mij had de herhaling minder gemogen.
Ik ben wel benieuwd hoe je verder schrijft, aangezien ik voorspel dt wanneer het verhaal echt begint de herhaling sowieso wegvalt en ik echt goed kan zien hoe je schrijfstijl is. En dan is dit ook nog eens een onderwerp maar mijn interesse bij ligt
Ik heb het gelezen en meteen even zeggen dat je een goede en fijn te lezen schrijfstijl hebt, maar ik vind de inhoud van je stuk iets minder.
Je herhaalt dingen voor mij iets te vaak. Zoals het weggaan van haar dochters en de moeder haar einde op de brandstapel.
Het leest voor mij zo, alsof ik iedere keer weer dezelfde alinea lees, maar dan steeds anders opgesteld.
VOor mij had de herhaling minder gemogen.
Ik ben wel benieuwd hoe je verder schrijft, aangezien ik voorspel dt wanneer het verhaal echt begint de herhaling sowieso wegvalt en ik echt goed kan zien hoe je schrijfstijl is. En dan is dit ook nog eens een onderwerp maar mijn interesse bij ligt
Regenboog of regenboog, waarom ben je krom?
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Anders heette je regenstreep en dat klinkt zo stom
Hier is hoofdstuk 1...
Hope you like it :
Cristina.
Hoofdstuk 1.
Langzaam reden we over de hobbelige wegen. Erg aangenaam waren de keien niet en de houten wielen vingen de klappen niet goed op.
"Voelt u zich niet goed, mevrouw Farlow?" Vroeg Darren, onze begeleider. Fioré zat al te knikkebollen naast me en geërgerd keek ik naar buiten.
"Dank je wel, Darren. Ik voel me prima."
Na een aantal uren reden we een aantal huizen voorbij en ik werd nieuwsgierig.
"Waar zijn we?" Vroeg ik Darren. Ik kende de jongen al heel lang en hij was als een broer voor me. Net zoals Fioré, die als een zuster voor me was. Alleen was zijn manier anders. Moeder had gevraagd om voor ons te zorgen totdat we een goede man hadden gevonden.
"We zijn in Plainsville," antwoordde hij. Een dorp waar we naartoe gingen. Gewoon een tussenstop, had Darren gezegd, maar ik geloofde het niet. Er was iets aan hem wat mij ervan deed te overtuigen dat hij loog. Misschien kwam het door de trillingen die uit zijn lichaam kwamen elke keer als ik erom vroeg.
Naast me rekte Fioré zich uit. Ze vond het nooit fijn als ze voor een lange tijd in de koets moest zitten en die mening deelde ik maar al te graag met haar, het liefste wilde ik gewoon lopen, hoewel ik wist dat het niet kon. Het zou mijn jurk maar besmeuren en hij was van mijn moeder. Mijn mooiste jurk, nachtblauw met franjes en kant. Na haar overlijden heeft zij alles aan mij en Fioré achtergelaten.
Zonder aankondiging stopte de koets en ik gluurde langs de gordijnen naar buiten. We stonden voor een gigantisch huis met een blauwe deur. Het had iets van een belangrijk gebouw of een hotel voor de gegoede man, zeker niet voor een meisje van het platte land, maar door de erfenis leek dit de perfecte verblijfplaats voor ons.
Er stond een heel welkomstcomité bij de deur, met op de tafel voor hun glazen met alcohol. Champagne? Het leek niet vanzelfsprekend, alsof het een feestje was als er nieuwe gasten arriveerden. Niet dat wij echt gewenste gasten waren, alleen de erfenis boeide de mensen om ons heen. En daar was ik van op de hoogte.
Langzaam ging het deurtje open en Darren stapte uit. Een hand stak naar binnen om vervolgens die van Fioré aan te nemen.
"Aangenaam kennis te maken, mevrouw..." Zei de man vragend.
"Miller," antwoordde ze. "Fioré Miller." Soepel stond ze op en stapte uit de koets. Ik wist dat ik daarna aan de beurt was dus streek ik mijn jurk glad en propte het plukje haar achter mijn oor.
Daar gaan we dan, sprak ik mezelf moed in en een arm stak zich in de koets. Het felle licht van buiten verblindde me voor een paar seconden en ik stapte uit de koets.
"Goedendag, mevrouw Farlow. Welkom in Plainsville." Zei de man.
"Wat is je naam, heer?" Ik probeerde altijd zo beleeft mogelijk te zijn, hoewel ik het liefste mijn kracht uitoefenden op de mensen die mijn moeder gevangen namen en hun één voor één afmaken. Maar wat had ze te vrezen van een meisje, de dorpslieden waren altijd zo zeker van zichzelf. Alsof ik ze iets kon aandoen.
"Mijn naam is Henry, ik ben een deel van de Orde Van De Binnenkomst zoals dat bij ons word genoemd." Antwoordde Henry. "Wees welkom, gasten." Zei hij en hij leidde ons naar binnen.
Xxx
Hope you like it :
Cristina.
Hoofdstuk 1.
Langzaam reden we over de hobbelige wegen. Erg aangenaam waren de keien niet en de houten wielen vingen de klappen niet goed op.
"Voelt u zich niet goed, mevrouw Farlow?" Vroeg Darren, onze begeleider. Fioré zat al te knikkebollen naast me en geërgerd keek ik naar buiten.
"Dank je wel, Darren. Ik voel me prima."
Na een aantal uren reden we een aantal huizen voorbij en ik werd nieuwsgierig.
"Waar zijn we?" Vroeg ik Darren. Ik kende de jongen al heel lang en hij was als een broer voor me. Net zoals Fioré, die als een zuster voor me was. Alleen was zijn manier anders. Moeder had gevraagd om voor ons te zorgen totdat we een goede man hadden gevonden.
"We zijn in Plainsville," antwoordde hij. Een dorp waar we naartoe gingen. Gewoon een tussenstop, had Darren gezegd, maar ik geloofde het niet. Er was iets aan hem wat mij ervan deed te overtuigen dat hij loog. Misschien kwam het door de trillingen die uit zijn lichaam kwamen elke keer als ik erom vroeg.
Naast me rekte Fioré zich uit. Ze vond het nooit fijn als ze voor een lange tijd in de koets moest zitten en die mening deelde ik maar al te graag met haar, het liefste wilde ik gewoon lopen, hoewel ik wist dat het niet kon. Het zou mijn jurk maar besmeuren en hij was van mijn moeder. Mijn mooiste jurk, nachtblauw met franjes en kant. Na haar overlijden heeft zij alles aan mij en Fioré achtergelaten.
Zonder aankondiging stopte de koets en ik gluurde langs de gordijnen naar buiten. We stonden voor een gigantisch huis met een blauwe deur. Het had iets van een belangrijk gebouw of een hotel voor de gegoede man, zeker niet voor een meisje van het platte land, maar door de erfenis leek dit de perfecte verblijfplaats voor ons.
Er stond een heel welkomstcomité bij de deur, met op de tafel voor hun glazen met alcohol. Champagne? Het leek niet vanzelfsprekend, alsof het een feestje was als er nieuwe gasten arriveerden. Niet dat wij echt gewenste gasten waren, alleen de erfenis boeide de mensen om ons heen. En daar was ik van op de hoogte.
Langzaam ging het deurtje open en Darren stapte uit. Een hand stak naar binnen om vervolgens die van Fioré aan te nemen.
"Aangenaam kennis te maken, mevrouw..." Zei de man vragend.
"Miller," antwoordde ze. "Fioré Miller." Soepel stond ze op en stapte uit de koets. Ik wist dat ik daarna aan de beurt was dus streek ik mijn jurk glad en propte het plukje haar achter mijn oor.
Daar gaan we dan, sprak ik mezelf moed in en een arm stak zich in de koets. Het felle licht van buiten verblindde me voor een paar seconden en ik stapte uit de koets.
"Goedendag, mevrouw Farlow. Welkom in Plainsville." Zei de man.
"Wat is je naam, heer?" Ik probeerde altijd zo beleeft mogelijk te zijn, hoewel ik het liefste mijn kracht uitoefenden op de mensen die mijn moeder gevangen namen en hun één voor één afmaken. Maar wat had ze te vrezen van een meisje, de dorpslieden waren altijd zo zeker van zichzelf. Alsof ik ze iets kon aandoen.
"Mijn naam is Henry, ik ben een deel van de Orde Van De Binnenkomst zoals dat bij ons word genoemd." Antwoordde Henry. "Wees welkom, gasten." Zei hij en hij leidde ons naar binnen.
Xxx
~~Be Loving, Beloved and In Love~~
Heey!
Leuk verhaal! Al was je proloog niet echt heel spannend, maar dat geeft niet. Misschien dat je er nog eens naar kunt kijken, want het biedt heel veel mogelijkheden om het héél spannend te maken
De proloog heeft wel genoeg interesse opgewekt om door te lezen ^_^ Vooral door die erfenis, ik heb het idee dat het niet om geld gaat. Misschien was haar moeder dan toch een heks 
Het eerste hoofdstuk is lekker mysterieus. Waar gaan ze heen en wat moeten ze bij zo'n groot landhuis. Zijn ze te vertrouwen of juist niet, ik ben heel erg benieuwd!
Een paar feedbackpuntjes:
Je zegt in je verhaal dat er meerdere jongens op de koets zitten, en dat die als broers zijn voor de hoofdpersoon. Alleen je laat er maar 1 aanbod komen, misschien kun je die andere(n) ook nog omschrijven. Dat maakt het iets duidelijker, wie er nu allemaal op die koets aanwezig zijn
Ga zo door!
Groetjes Maaike
Leuk verhaal! Al was je proloog niet echt heel spannend, maar dat geeft niet. Misschien dat je er nog eens naar kunt kijken, want het biedt heel veel mogelijkheden om het héél spannend te maken
De proloog heeft wel genoeg interesse opgewekt om door te lezen ^_^ Vooral door die erfenis, ik heb het idee dat het niet om geld gaat. Misschien was haar moeder dan toch een heks Het eerste hoofdstuk is lekker mysterieus. Waar gaan ze heen en wat moeten ze bij zo'n groot landhuis. Zijn ze te vertrouwen of juist niet, ik ben heel erg benieuwd!
Een paar feedbackpuntjes:
Bleeft is met een D, 'beleefd'roompiii schreef:Ik probeerde altijd zo beleeft mogelijk te zijn,
Je zegt in je verhaal dat er meerdere jongens op de koets zitten, en dat die als broers zijn voor de hoofdpersoon. Alleen je laat er maar 1 aanbod komen, misschien kun je die andere(n) ook nog omschrijven. Dat maakt het iets duidelijker, wie er nu allemaal op die koets aanwezig zijn
Ga zo door!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
hier is een nieuw stukje van hoofdstuk 1...
Hope you like it!
Vervolg :
Het huis was prachtig. Een grote wenteltrap vulde de hele hal in en achter de trap stond een grote vleugel.
"Mevrouw Farlow, mevrouw Miller? Welkom." Sprak de man die naar ons toe liep. "Mijn naam is Mills."
"Hij is de eigenaar van het hotel." Fluisterde Darren. Ik ging licht door mijn knieën.
"Aangenaam, meneer Mills. Uw hotel is schitterend."
Hij bloosde. "Dankuwel. En mijn verontschuldiging voor het overlijden van uw moeder, ik hoorde het net." Een groot blok schuld en verdriet vulde mijn hele keel op.
"Mijn dank is groot." Ik probeerde me maar sterk te houden.
"Was ze ziek?" Vroeg de man, en ik vroeg me af wanneer de man zou ophouden met vragen over mijn moeder. Het was nou niet echt een makkelijk onderwerp.
"Zoiets." Hij knikte en hield er god zij dank mee op.
"Ik zal u een rondleiding geven en daarna uw kamer wijzen." Gewillig liep ik achter hem aan en vervolgde hem naar mijn kamer. Fioré en ik sliepen samen. Gelukkig sliep Darren op een andere kamer. Hij was als familie voor ons maar het zou toch een schande zijn, en o ja, die waren er nog niet. Een moeder die verbrandt was voor hekserij, of zoiets. Hoezo, schande?
"Cristina, wat is er toch?" Vroeg Fioré. Ze kende me te goed om niet te realiseren dat er iets gaande was in mijn geest. "Wat ben je van plan?" Vroeg ze achterdochtig.
"Ik ben niet wraakzuchtig, dat weet je. Maar mijn moeder!" Ik moest blijven herinneren dat ik zachtjes moest doen. Anders kwam meneer Mills misschien weer naar boven.
"Cristina, rustig." Fluisterde ze. "Ik weet waarom je zo zint naar wraak maar dat lost niets op, dat weet je. En je moeder zou het ook niet willen." Ik voelde hoe mijn ooghoeken zich vulde met tranen en ik zag alleen nog maar wazig.
"Sorry, Fioré. Ik weet het even niet meer." Dikke tranen rolden over mijn wangen en Fioré trok me op haar bed.
"Rustig maar zusje, we redden het wel. Ze was dan wel niet mijn echte moeder maar zo voelde het wel en ik weet hoe jij je nu voelt." Ik schudde mijn hoofd, het kon niet zo eindigen.
"Ik - ik weet het, Fioré. Ik weet het." Snotterde ik. "Maar ooit op een dag krijgt moeder haar eer terug."
Dat weet ik Cristina, ik ken jou. Als je iets bedacht hebt krijg je het niet meer uit je hoofd." Ik snapte het niet helemaal meer, was ze het nou met me eens of niet?
"Wat bedoel je nou precies?"
"Ik bedoel dat je mijn zus bent, Cristina. Misschien niet met bloed maar wel met geest. Ik ken jou als de beste en ik ben het met je eens. Als je jezelf maar niet verliest. Mama zou niet willen dat je op een foute manier haar eer terug zou winnen." En weer had ze gelijk.
"Ik weet het, Fioré."" Zuchtte ik. Op de gang hoorde ik iemand anders aan komen en er werd zachtjes op de deur geklopt. Meteen stonden we op en ik maakte mezelf weer in orde. Mijn neus werd altijd een beetje rood als ik huilde. Een erg irritante familie trek die ik van mijn moeder had gekregen. De laatste keer dat ik haar rode neusje had gezien was haar laatste dag van leven, vanuit de koets had ik toegekeken. Niet aan denken! Dacht ik. Fioré staarde in mijn ogen en ik knikte.
"Kom binnen," hoorde ik haar heldere stem zeggen en ik ging bij het boudoir zitten.
Verbaast staarde ik naar de jongen die de deur door kwam.
"Hallo, Henry. Wat doe je hier?" Vroeg ik hem. Hij twijfelde over wat hij moest zeggen en wat niet en ik was verward. Wat was er wat hij voorzichtig probeerde te vertellen. Wat is er?
"Ik wilde u iets vertellen. Ik weet wat er is gebeurt met uw moeder, de werkelijke reden."
"Wat wil je zeggen?" Dwong Fioré. Ze begon een beetje te nieuwsgierig te worden. Een trekje die ze van haar vader had meegekregen.
"Ik wilde u vertellen over de gemeenschap die onder deze daken schuilhoudt. Er is meer aan de hand in dit plaatsje dan dat u ergens anders zult vinden. Misschien kan het u helpen."
"Wees eens duidelijk Henry."
"Wij hebben zo onze eigen geloven. Uw moeder is gedood en als u niet uitkijkt raakt u net zo in de problemen als uw moeder. Maar dan in ons dorp." Je kon horen dat hij alleen tegen mij sprak en ik kon hem niet wegsturen. Misschien kon wat hij vertelde mij helpen met vechten tegen de dorpslieden. Of niet.
"Ga verder."
"Mijn excuses, ik moet gaan. Maar ik kom terug." Beloofde hij en ik geloofde hem. Er was iets aan hem waardoor hij vertrouwelijk overkwam.
XXX
Hope you like it!
Vervolg :
Het huis was prachtig. Een grote wenteltrap vulde de hele hal in en achter de trap stond een grote vleugel.
"Mevrouw Farlow, mevrouw Miller? Welkom." Sprak de man die naar ons toe liep. "Mijn naam is Mills."
"Hij is de eigenaar van het hotel." Fluisterde Darren. Ik ging licht door mijn knieën.
"Aangenaam, meneer Mills. Uw hotel is schitterend."
Hij bloosde. "Dankuwel. En mijn verontschuldiging voor het overlijden van uw moeder, ik hoorde het net." Een groot blok schuld en verdriet vulde mijn hele keel op.
"Mijn dank is groot." Ik probeerde me maar sterk te houden.
"Was ze ziek?" Vroeg de man, en ik vroeg me af wanneer de man zou ophouden met vragen over mijn moeder. Het was nou niet echt een makkelijk onderwerp.
"Zoiets." Hij knikte en hield er god zij dank mee op.
"Ik zal u een rondleiding geven en daarna uw kamer wijzen." Gewillig liep ik achter hem aan en vervolgde hem naar mijn kamer. Fioré en ik sliepen samen. Gelukkig sliep Darren op een andere kamer. Hij was als familie voor ons maar het zou toch een schande zijn, en o ja, die waren er nog niet. Een moeder die verbrandt was voor hekserij, of zoiets. Hoezo, schande?
"Cristina, wat is er toch?" Vroeg Fioré. Ze kende me te goed om niet te realiseren dat er iets gaande was in mijn geest. "Wat ben je van plan?" Vroeg ze achterdochtig.
"Ik ben niet wraakzuchtig, dat weet je. Maar mijn moeder!" Ik moest blijven herinneren dat ik zachtjes moest doen. Anders kwam meneer Mills misschien weer naar boven.
"Cristina, rustig." Fluisterde ze. "Ik weet waarom je zo zint naar wraak maar dat lost niets op, dat weet je. En je moeder zou het ook niet willen." Ik voelde hoe mijn ooghoeken zich vulde met tranen en ik zag alleen nog maar wazig.
"Sorry, Fioré. Ik weet het even niet meer." Dikke tranen rolden over mijn wangen en Fioré trok me op haar bed.
"Rustig maar zusje, we redden het wel. Ze was dan wel niet mijn echte moeder maar zo voelde het wel en ik weet hoe jij je nu voelt." Ik schudde mijn hoofd, het kon niet zo eindigen.
"Ik - ik weet het, Fioré. Ik weet het." Snotterde ik. "Maar ooit op een dag krijgt moeder haar eer terug."
Dat weet ik Cristina, ik ken jou. Als je iets bedacht hebt krijg je het niet meer uit je hoofd." Ik snapte het niet helemaal meer, was ze het nou met me eens of niet?
"Wat bedoel je nou precies?"
"Ik bedoel dat je mijn zus bent, Cristina. Misschien niet met bloed maar wel met geest. Ik ken jou als de beste en ik ben het met je eens. Als je jezelf maar niet verliest. Mama zou niet willen dat je op een foute manier haar eer terug zou winnen." En weer had ze gelijk.
"Ik weet het, Fioré."" Zuchtte ik. Op de gang hoorde ik iemand anders aan komen en er werd zachtjes op de deur geklopt. Meteen stonden we op en ik maakte mezelf weer in orde. Mijn neus werd altijd een beetje rood als ik huilde. Een erg irritante familie trek die ik van mijn moeder had gekregen. De laatste keer dat ik haar rode neusje had gezien was haar laatste dag van leven, vanuit de koets had ik toegekeken. Niet aan denken! Dacht ik. Fioré staarde in mijn ogen en ik knikte.
"Kom binnen," hoorde ik haar heldere stem zeggen en ik ging bij het boudoir zitten.
Verbaast staarde ik naar de jongen die de deur door kwam.
"Hallo, Henry. Wat doe je hier?" Vroeg ik hem. Hij twijfelde over wat hij moest zeggen en wat niet en ik was verward. Wat was er wat hij voorzichtig probeerde te vertellen. Wat is er?
"Ik wilde u iets vertellen. Ik weet wat er is gebeurt met uw moeder, de werkelijke reden."
"Wat wil je zeggen?" Dwong Fioré. Ze begon een beetje te nieuwsgierig te worden. Een trekje die ze van haar vader had meegekregen.
"Ik wilde u vertellen over de gemeenschap die onder deze daken schuilhoudt. Er is meer aan de hand in dit plaatsje dan dat u ergens anders zult vinden. Misschien kan het u helpen."
"Wees eens duidelijk Henry."
"Wij hebben zo onze eigen geloven. Uw moeder is gedood en als u niet uitkijkt raakt u net zo in de problemen als uw moeder. Maar dan in ons dorp." Je kon horen dat hij alleen tegen mij sprak en ik kon hem niet wegsturen. Misschien kon wat hij vertelde mij helpen met vechten tegen de dorpslieden. Of niet.
"Ga verder."
"Mijn excuses, ik moet gaan. Maar ik kom terug." Beloofde hij en ik geloofde hem. Er was iets aan hem waardoor hij vertrouwelijk overkwam.
XXX
~~Be Loving, Beloved and In Love~~
Heey!
Jub I like! Vooral vanaf het moment dat Henry de boel komt verstoren met gevaar ^_^ (En ik zou hem toch niet zo direct vertrouwen) Ik heb het idee, dat we naar een heel spanennd stuk gaan
Een een feedbackpuntje:
Ga zo door!
Groetjes Maaike
Jub I like!
Vooral vanaf het moment dat Henry de boel komt verstoren met gevaar ^_^ (En ik zou hem toch niet zo direct vertrouwen) Ik heb het idee, dat we naar een heel spanennd stuk gaan Een een feedbackpuntje:
Achter verbaasd hoort een 'D' geen 'T'roompiii schreef:Verbaast staarde ik naar de jongen die de deur door kwam.
Ga zo door!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
nieuw stukje...
Hope you like it!!
vervolg:
"Geloofde jij wat hij zei?" Vroeg Fioré.
"Ik denk het wel. Na wat er gebeurt is met moeder verbaast niets mij meer." Ze knikte. "Laten we maar gaan slapen. Misschien verteld hij morgen meer." Fioré was al op bed gaan liggen toen ze weer omhoog schoot.
"Hoorde je dat, Cristina?" Een zacht geklop op de deur.
"Volgens mij speelt dat verhaal op je geest, er word gewoon op de deur geklopt." Ik lachte.
"Mevrouw Farlow? Mijn naam is Aurora, ik ben uw dienstmeid voor de rest van uw verblijf." Hoorde we een meisje achter de deur zeggen.
"Kom maar binnen." Een jong meisje stapte door de deurschacht. Zeker niet veel ouder dan wij waren. Een vriendelijk gezicht, die misschien nog wel kon helpen.
"Ik heb de opdracht gekregen om u te helpen wanneer u dat nodig vind, en u ook natuurlijk, mevrouw Miller."
"Dankjewel Aurora. Dat waardeer ik zeer. En nu je hier toch bent, help me te ademen." Meteen snapte ze me en ik draaide me om richting de spiegel. Ik voelde de knoopjes opengaan en ik haalde diep adem. Het schoonheidsidee van deze tijd was een korset en ik verachtte dat ding maar ik ging maar met de tijd mee. Onwillekeurig vroeg ik me af hoelang die rage nog ging duren. Het korset werd over de stoel gehangen en ik ademde nogmaals diep in.
"Dankjewel," zei ik en ik liep naar het bed.
"Kan ik nog iets voor u doen?" Vroeg Aurora en ik schudde mijn hoofd.
"Nee, dankjewel. Vanaf hier redt ik het wel."
De nacht duurde lang en mijn dromen waren wazig, zoals de afgelopen nachten aan één stuk door waren. Misschien kwam het door mijn moeder, ze had mij verteld dat ze bij me zou blijven toen ik haar voor de laatste keer bezocht. Het beeld van mijn uitgehongerde, huilende moeder stond op mijn netvlies gebrand en ik wist dat ze wenste dat ik dat nooit gezien had. De houten spijlen die uit de grond staken en mijn moeder die ze vasthield, ze overheersten mijn dromen. Die beelden. Die verschrikkelijke beelden. Op de brandstapel werd ze veroordeeld als 'heks' en ik wist dat het onzin was. Ik kende haar als geen ander, als zij een duister mens was had ik dat geweten. Ik hoorde haar schreeuwen van de pijn. Een ijzingwekkende schreeuw van angst.
"Cristina!" Ik schrok overeind. Fioré zat op het randje van mijn bed en wild aan mij te schudden. Het pikkerige gevoel was weer terug en een traan viel van mijn wang op de sprei.
"Rustig maar," suste ze en ze omhelsde me. Een aantal voeten renden de trap op en richting onze kamer. Met een ruk ging de deur open.
"Mevrouw Farlow! Is alles oké hier?!" Riep meneer Mills geschrokken. Achter hem stond een doodsangstige Darren met Henry in zijn kielzog.
"Het klonk alsof er een moord werd gepleegd." Zei Darren buitenadem. "Wat is er gebeurt?"
"Ze droomde naar," zei Fioré en ze streek het haar van mijn bezwete voorhoofd. De mannen draaide zich om en Aurora liep naar mijn bed met een groot dienblad vol eten.
"Ik kom uw ontbijt brengen, maar als u nog even wilt wachten kom ik later wel terug hoor. Als dat beter uitkomt." Zei ze verlegen.
"Nee," stootte ik uit. "Het gaat al weer, Aurora. Leg maar neer." Ze draaide zich om en liep de kamer uit. Hongerig greep ik naar het eerste croissantje en at hem snel op.
"Waar droomde je over? Ik hoorde je gillen." Vroeg Fioré beangstigt.
"Moeder, Fioré, ik droomde over moeder. Hoe ze verbrandt werd." Haar ogen werden groot.
"Heb je gezien hoe - ?" Ze maakte haar zin niet af door het brok wat ontstond in haar keel. Ik knikte en ze sloeg haar slanke armen om me heen. "Nu snap ik jou leed pas echt."
"Deed je dat eerder niet dan?" Vroeg ik geschokt.
"Natuurlijk wel maar toen wist ik nog niet dat jij haar gezien had. Nu snap ik jou woede pas echt." Ze kneep me bijna fijn.
"Kom Fioré, we moeten ons gaan aankleden." Zei ik en ik sprong uit bed.
"Weet je zeker dat het goed met je gaat?" Ik knikte.
"Ja, zusje. Het gaat prima."
XXX
Hope you like it!!
vervolg:
"Geloofde jij wat hij zei?" Vroeg Fioré.
"Ik denk het wel. Na wat er gebeurt is met moeder verbaast niets mij meer." Ze knikte. "Laten we maar gaan slapen. Misschien verteld hij morgen meer." Fioré was al op bed gaan liggen toen ze weer omhoog schoot.
"Hoorde je dat, Cristina?" Een zacht geklop op de deur.
"Volgens mij speelt dat verhaal op je geest, er word gewoon op de deur geklopt." Ik lachte.
"Mevrouw Farlow? Mijn naam is Aurora, ik ben uw dienstmeid voor de rest van uw verblijf." Hoorde we een meisje achter de deur zeggen.
"Kom maar binnen." Een jong meisje stapte door de deurschacht. Zeker niet veel ouder dan wij waren. Een vriendelijk gezicht, die misschien nog wel kon helpen.
"Ik heb de opdracht gekregen om u te helpen wanneer u dat nodig vind, en u ook natuurlijk, mevrouw Miller."
"Dankjewel Aurora. Dat waardeer ik zeer. En nu je hier toch bent, help me te ademen." Meteen snapte ze me en ik draaide me om richting de spiegel. Ik voelde de knoopjes opengaan en ik haalde diep adem. Het schoonheidsidee van deze tijd was een korset en ik verachtte dat ding maar ik ging maar met de tijd mee. Onwillekeurig vroeg ik me af hoelang die rage nog ging duren. Het korset werd over de stoel gehangen en ik ademde nogmaals diep in.
"Dankjewel," zei ik en ik liep naar het bed.
"Kan ik nog iets voor u doen?" Vroeg Aurora en ik schudde mijn hoofd.
"Nee, dankjewel. Vanaf hier redt ik het wel."
De nacht duurde lang en mijn dromen waren wazig, zoals de afgelopen nachten aan één stuk door waren. Misschien kwam het door mijn moeder, ze had mij verteld dat ze bij me zou blijven toen ik haar voor de laatste keer bezocht. Het beeld van mijn uitgehongerde, huilende moeder stond op mijn netvlies gebrand en ik wist dat ze wenste dat ik dat nooit gezien had. De houten spijlen die uit de grond staken en mijn moeder die ze vasthield, ze overheersten mijn dromen. Die beelden. Die verschrikkelijke beelden. Op de brandstapel werd ze veroordeeld als 'heks' en ik wist dat het onzin was. Ik kende haar als geen ander, als zij een duister mens was had ik dat geweten. Ik hoorde haar schreeuwen van de pijn. Een ijzingwekkende schreeuw van angst.
"Cristina!" Ik schrok overeind. Fioré zat op het randje van mijn bed en wild aan mij te schudden. Het pikkerige gevoel was weer terug en een traan viel van mijn wang op de sprei.
"Rustig maar," suste ze en ze omhelsde me. Een aantal voeten renden de trap op en richting onze kamer. Met een ruk ging de deur open.
"Mevrouw Farlow! Is alles oké hier?!" Riep meneer Mills geschrokken. Achter hem stond een doodsangstige Darren met Henry in zijn kielzog.
"Het klonk alsof er een moord werd gepleegd." Zei Darren buitenadem. "Wat is er gebeurt?"
"Ze droomde naar," zei Fioré en ze streek het haar van mijn bezwete voorhoofd. De mannen draaide zich om en Aurora liep naar mijn bed met een groot dienblad vol eten.
"Ik kom uw ontbijt brengen, maar als u nog even wilt wachten kom ik later wel terug hoor. Als dat beter uitkomt." Zei ze verlegen.
"Nee," stootte ik uit. "Het gaat al weer, Aurora. Leg maar neer." Ze draaide zich om en liep de kamer uit. Hongerig greep ik naar het eerste croissantje en at hem snel op.
"Waar droomde je over? Ik hoorde je gillen." Vroeg Fioré beangstigt.
"Moeder, Fioré, ik droomde over moeder. Hoe ze verbrandt werd." Haar ogen werden groot.
"Heb je gezien hoe - ?" Ze maakte haar zin niet af door het brok wat ontstond in haar keel. Ik knikte en ze sloeg haar slanke armen om me heen. "Nu snap ik jou leed pas echt."
"Deed je dat eerder niet dan?" Vroeg ik geschokt.
"Natuurlijk wel maar toen wist ik nog niet dat jij haar gezien had. Nu snap ik jou woede pas echt." Ze kneep me bijna fijn.
"Kom Fioré, we moeten ons gaan aankleden." Zei ik en ik sprong uit bed.
"Weet je zeker dat het goed met je gaat?" Ik knikte.
"Ja, zusje. Het gaat prima."
XXX
~~Be Loving, Beloved and In Love~~
Heey!
Wat naar dat ze dat allemaal heeft zien gebeuren en dat het haar achtervolgt in haar dromen! Ik ben benieuwd of die mensen in dat huis te vertrouwen zijn en of ze misschien zelf een heks kan zijn.
Je beschrijft de band tussen de twee meisjes, die elkaar als zusjes zien, erg goed! Ik heb verder geen tips voor je
Groetjes Maaike
Wat naar dat ze dat allemaal heeft zien gebeuren en dat het haar achtervolgt in haar dromen! Ik ben benieuwd of die mensen in dat huis te vertrouwen zijn en of ze misschien zelf een heks kan zijn.
Je beschrijft de band tussen de twee meisjes, die elkaar als zusjes zien, erg goed! Ik heb verder geen tips voor je
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
Tijgerlelie
- Tipp-Ex team
- Berichten: 362
- Lid geworden op: 20 dec 2011 13:25
Hey roompii
Vandaag ben ik begonnen met je verhaal en ik vind dat je heel sterk begint! Hieronder heb ik een beetje doorgezaagd over de tekst omdat ik vind dat je er nog veel meer uit kunt halen. Sommige dingen moet je wat minder herhalen, de laatste alinea bevat nogal wat herhalingen. Als je teveel herhaalt geeft dat eigenlijk aan dat je je lezers niet serieus neemt. Dat je denkt dat we dom zijn en het daarom nog maar eens uitlegt.
De tweede alinea zou wat mij betreft juist iets meer uitgewerkt mogen worden. Die is hier en daar zo kort door de bocht dat ik stukjes twee keer moest lezen om te begrijpen wie nou wat en hoe. De laatste zin ‘daarom is dit het verhaal van mijn dochter’ vind ik erg goed!
Succes met schrijven! Groetjes,
Tijgerlelie
Dan taaltechnisch. Volgens mij is ‘Verbrandt’ zonder ‘t’ op het eind omdat het er niet als werkwoord staat (ik ben ff de naam kwijt hoe zo’n zin van één woord dan wel heet).
Vandaag ben ik begonnen met je verhaal en ik vind dat je heel sterk begint! Hieronder heb ik een beetje doorgezaagd over de tekst omdat ik vind dat je er nog veel meer uit kunt halen. Sommige dingen moet je wat minder herhalen, de laatste alinea bevat nogal wat herhalingen. Als je teveel herhaalt geeft dat eigenlijk aan dat je je lezers niet serieus neemt. Dat je denkt dat we dom zijn en het daarom nog maar eens uitlegt.
De tweede alinea zou wat mij betreft juist iets meer uitgewerkt mogen worden. Die is hier en daar zo kort door de bocht dat ik stukjes twee keer moest lezen om te begrijpen wie nou wat en hoe. De laatste zin ‘daarom is dit het verhaal van mijn dochter’ vind ik erg goed!
Succes met schrijven! Groetjes,
Tijgerlelie
Deze alinea is een beetje onoverzichtelijk voor mij. Bij de eerste zin was ik in de war of het nu de beste vriendin van de dochter of moeder was wat later wel duidelijk wordt maar het maakte het een beetje vreemde zin. Vervolgens dacht ik dat ‘Ze hadden mij bezig gezien’ verwees naar de dochter en vriendin maar ik neem nu aan dat dat dorpelingen waren o.i.d.? En die vriend van de familie, stond die dan tussen de meute die haar kwam ophalen of is ze daar langs geweest? Nu komt het een beetje over alsof ze door een grote groep mensen betrapt is op haar daad. In dat geval is ze niet erg voorzichtig geweest voor een misdadigster!Met haar beste vriendin Fioré leefden wij samen in een klein plaatsje onder Richmond in een kleine boerderij. Tot die ene dag die de hele familie uiteen scheurde. Ze hadden mij bezig gezien en mij veroordeeld tot op de brandstapel. Nog voordat ze me mee konden nemen zag ik een goede vriend van de familie die ik gesmeekt had om de meisjes mee te nemen. Ze waren nog maar net achttien en ik wilde niet dat zij net zo zouden eindigen als ik. Verbrandt.
Dan taaltechnisch. Volgens mij is ‘Verbrandt’ zonder ‘t’ op het eind omdat het er niet als werkwoord staat (ik ben ff de naam kwijt hoe zo’n zin van één woord dan wel heet).
‘Ik wist’ en ‘niet helemaal zeker’ spreekt elkaar nogal tegen. Neemt die man ze nu in bescherming of niet? En waarom zouden ze dochter überhaupt willen veroordelen? Een erfenis die iedereen gelukkig laat is nogal een belofte... Zeker als ze daar ook de mensen die haar dochter bedreigen en haar verband hebben onder laat vallen.Ik wist dat hij ze veilig zou houden en dat ze haar niet zouden veroordelen, hoewel ik niet helemaal zeker was van die dienst. Wel zou ik weten dat mijn leven een erfenis met zich mee zou brengen die niemand ongelukkig zou laten.
hier is het nieuwe stukje,, als er wat spellingsfoutjes tussen zitten, sorry. ben te druk met oud en nieuw om te verbeteren.
doe voorzichtig allemaal met vuurwerk en een gelukkig nieuwjaar allemaal!! Veel plezier!
Vervolg :
"Goedemorgen, mevrouw Farlow."
"Meneer Mills. Henry." Knikte ik. Het was zonnig, gelukkig maar. Ik verachtte de regen en wolken. Opgewekt liepen Fioré en ik naar buiten en zagen een paar meisjes buiten spelen. Achter me hoorde ik Fioré zuchten.
"Het lijkt zo lang geleden dat we nog zonder zorgen rond konden lopen." Zuchtte ze. Ik begreep meteen wat ze bedoelde. De dagen dat we zonder zorgen over straat konden leken zo lang geleden. Zoveel problemen die de familie onterecht was aangebracht. En we konden niet eens meer terug naar die dagen. Het gemis werd steeds erger als ik dacht aan het kleine boerderijtje met de geitjes. Ik zag ons in een visioen toen ik eraan dacht. Ik zag mezelf, Fioré en een buurmeisje een spel spelen op het weiland. Ons zelf verzonnen spel.
"Cristina, ben je daar?" Vroeg Fioré terwijl ze voor mijn gezicht zwaaide. Meteen werd ik uit mijn visioen getrokken.
"Ja, sorry. Ik was even aan het dromen." Fioré knikte en pakte mijn hand. Samen liepen we naar de grote achtertuin en gehypnotiseerd staarde ik naar de fontein voor het bankje waar we op zaten. Een majestueuze engel stond er boven op en een aantal stralen raakten het wateroppervlak. Door mijn slaperige gedrag hoorde ik niet dat er iemand op ons af kwam lopen.
"Goedemorgen dames." Zei Darren vrolijk en hij ging naast me zitten. "Gaat het weer een beetje, mevrouw Farlow? U liet me erg schrikken vanochtend."
"Dat spijt me Darren. Ik droomde over mijn moeder. Het was geen fijne droom."
"Dat begrijp ik, het spijt me heel erg dat ik ze niet kon tegenhouden. Geloof me alstublieft als ik zeg dat ik geprobeerd heb ze tegen te houden."
"Dat weet ik, Darren." Ik kon het niet voorkomen niet emotioneel te klinken. "Ik weet het."
?Ik moet weer naar binnen.? Zei Darren en ik keek toe hoe hij weg liep.
"Zeg Fioré?" Vragend keek ze me aan.
"Hmm?"
"Weet je dat verhaal nog van gisteren?" Vast wel, zoiets was niet zo snel te vergeten. De geheimen van mijn verleden leefde met mij mee en ik had ermee leren leven maar nog meer geheimen kon ik niet aan. Hoewel het misschien wel kon helpen met het wreken van mijn moeder.
"Ja, dat vergeet ik niet snel." Stemde ze in. "Wat wil je zeggen?"
"Nou," begon ik. "Ik heb vannacht gedroomd over mijzelf, samen met jou. We namen het op tegen de dorpslieden en ik dacht dat door de geschiedenis hier we die droom waar konden maken." Onbegrijpelijk keek ze me aan. Haar jonge wenkbrauwen schoten omhoog en ze kreeg kleine rimpeltjes in haar voorhoofd.
"Wat bedoel je Cristina?"
"Als we nog meer informatie konden krijgen van Henry kan er misschien iets goeds uit voort komen." Eindelijk snapte ze mijn idee.
"Je bent echt iets van plan, of niet?" Ik knikte en ze kreeg een na denkende blik in haar ogen. Haar gezicht ging van rood naar paars en weer naar een gezondere tint.
"Fioré?" Misschien had ze last van haar hart, of moest er iemand naar haar kijken.
"Ik ben er nog. Oké, ik ben het wel met je eens. Maar luister eens naar me. Vergeet jezelf niet en onthoud de eer die je wilt terug winnen." Mijn hart sloeg over, het was alsof ik zojuist toestemming had gekregen. "En natuurlijk blijf ik bij je om je terug te trekken als jij jezelf verliest." Voegde ze er nog snel aan toe. En daar had ik geen problemen mee. Het liefste zou ik willen dat zij er niets mee te maken wilde hebben maar ze was toch mijn zuster. We hielpen elkaar als dat nodig was dus was ik door het dolle heen dat ze dat nu nog steeds deed.
"Dankjewel Fioré," fluisterde ik en ik stond op. "Ik ga even een stukje wandelen." Fioré knikte maar bleef zitten.
"Mevrouw Farlow," zei Henry. "Kan ik u even spreken."
"Waarover Henry?" Ik wist al waar dit gesprek heenging en ik was verheugt dat het gesprek zo soepel verliep. "Gisteravond?" Gokte ik.
"Graag. Ik wilde u graag uitleggen waar ik vanavond mee begonnen was." Nieuwsgierig probeerde ik in zijn gedachte door te dringen maar het was niet succesvol.
"Vertel verder, Henry."
"Ik wilde u vannacht vertellen over de plaatselijke geschiedenis van ons kleine dorpje. Ik ken de waarheid over uw moeder en waar ze voor ik veroordeeld." Hoorbaar slikte ik het brok in mijn keel door en verwoed vroeg ik mij af waarom zij er altijd bij moest betrokken worden. "Ik wilde alleen maar duidelijk maken dat wij ook onze geloven hebben. En niet dezelfde waar uw moeder voor vermoord is."
"Wees nou eens duidelijk, Henry." Antwoordde ik. Ik begon nu een beetje nijdig te worden en dat was te merken.
"Mijn excuses voor mijn onduidelijkheid. Maar meer kan ik er helaas niet over zeggen. Ik weet dat u wraak wilt voor het overlijden van uw moeder. En ik ken iemand die u daarbij kan helpen, als u dat nodig acht tenminste."
"Ken ik degene waar je nu over spreekt, Henry?" Misschien kon diegene mij weldegelijk helpen met mijn plannen.
"Daar heb ik geen idee van, maar ik kan wel voor een bijeenkomst zorgen. Zijn naam is Zack." Vertelde hij.
"Zou u dan zo vriendelijk willen zijn om een ontmoeting voor me te regelen met deze zekere Zack?"
"Natuurlijk," verzekerde hij. Opeens kreeg ik een koude rilling door mijn hele lichaam. Misschien steeg zijn verhaal het naar mijn hoofd. Voor een kort moment was ik bang voor de onzekere toekomst die voor me lag.
"Dankjewel Henry." Zei ik en ik week van zijn zij, terug naar Fioré.
XXX
doe voorzichtig allemaal met vuurwerk en een gelukkig nieuwjaar allemaal!! Veel plezier!
Vervolg :
"Goedemorgen, mevrouw Farlow."
"Meneer Mills. Henry." Knikte ik. Het was zonnig, gelukkig maar. Ik verachtte de regen en wolken. Opgewekt liepen Fioré en ik naar buiten en zagen een paar meisjes buiten spelen. Achter me hoorde ik Fioré zuchten.
"Het lijkt zo lang geleden dat we nog zonder zorgen rond konden lopen." Zuchtte ze. Ik begreep meteen wat ze bedoelde. De dagen dat we zonder zorgen over straat konden leken zo lang geleden. Zoveel problemen die de familie onterecht was aangebracht. En we konden niet eens meer terug naar die dagen. Het gemis werd steeds erger als ik dacht aan het kleine boerderijtje met de geitjes. Ik zag ons in een visioen toen ik eraan dacht. Ik zag mezelf, Fioré en een buurmeisje een spel spelen op het weiland. Ons zelf verzonnen spel.
"Cristina, ben je daar?" Vroeg Fioré terwijl ze voor mijn gezicht zwaaide. Meteen werd ik uit mijn visioen getrokken.
"Ja, sorry. Ik was even aan het dromen." Fioré knikte en pakte mijn hand. Samen liepen we naar de grote achtertuin en gehypnotiseerd staarde ik naar de fontein voor het bankje waar we op zaten. Een majestueuze engel stond er boven op en een aantal stralen raakten het wateroppervlak. Door mijn slaperige gedrag hoorde ik niet dat er iemand op ons af kwam lopen.
"Goedemorgen dames." Zei Darren vrolijk en hij ging naast me zitten. "Gaat het weer een beetje, mevrouw Farlow? U liet me erg schrikken vanochtend."
"Dat spijt me Darren. Ik droomde over mijn moeder. Het was geen fijne droom."
"Dat begrijp ik, het spijt me heel erg dat ik ze niet kon tegenhouden. Geloof me alstublieft als ik zeg dat ik geprobeerd heb ze tegen te houden."
"Dat weet ik, Darren." Ik kon het niet voorkomen niet emotioneel te klinken. "Ik weet het."
?Ik moet weer naar binnen.? Zei Darren en ik keek toe hoe hij weg liep.
"Zeg Fioré?" Vragend keek ze me aan.
"Hmm?"
"Weet je dat verhaal nog van gisteren?" Vast wel, zoiets was niet zo snel te vergeten. De geheimen van mijn verleden leefde met mij mee en ik had ermee leren leven maar nog meer geheimen kon ik niet aan. Hoewel het misschien wel kon helpen met het wreken van mijn moeder.
"Ja, dat vergeet ik niet snel." Stemde ze in. "Wat wil je zeggen?"
"Nou," begon ik. "Ik heb vannacht gedroomd over mijzelf, samen met jou. We namen het op tegen de dorpslieden en ik dacht dat door de geschiedenis hier we die droom waar konden maken." Onbegrijpelijk keek ze me aan. Haar jonge wenkbrauwen schoten omhoog en ze kreeg kleine rimpeltjes in haar voorhoofd.
"Wat bedoel je Cristina?"
"Als we nog meer informatie konden krijgen van Henry kan er misschien iets goeds uit voort komen." Eindelijk snapte ze mijn idee.
"Je bent echt iets van plan, of niet?" Ik knikte en ze kreeg een na denkende blik in haar ogen. Haar gezicht ging van rood naar paars en weer naar een gezondere tint.
"Fioré?" Misschien had ze last van haar hart, of moest er iemand naar haar kijken.
"Ik ben er nog. Oké, ik ben het wel met je eens. Maar luister eens naar me. Vergeet jezelf niet en onthoud de eer die je wilt terug winnen." Mijn hart sloeg over, het was alsof ik zojuist toestemming had gekregen. "En natuurlijk blijf ik bij je om je terug te trekken als jij jezelf verliest." Voegde ze er nog snel aan toe. En daar had ik geen problemen mee. Het liefste zou ik willen dat zij er niets mee te maken wilde hebben maar ze was toch mijn zuster. We hielpen elkaar als dat nodig was dus was ik door het dolle heen dat ze dat nu nog steeds deed.
"Dankjewel Fioré," fluisterde ik en ik stond op. "Ik ga even een stukje wandelen." Fioré knikte maar bleef zitten.
"Mevrouw Farlow," zei Henry. "Kan ik u even spreken."
"Waarover Henry?" Ik wist al waar dit gesprek heenging en ik was verheugt dat het gesprek zo soepel verliep. "Gisteravond?" Gokte ik.
"Graag. Ik wilde u graag uitleggen waar ik vanavond mee begonnen was." Nieuwsgierig probeerde ik in zijn gedachte door te dringen maar het was niet succesvol.
"Vertel verder, Henry."
"Ik wilde u vannacht vertellen over de plaatselijke geschiedenis van ons kleine dorpje. Ik ken de waarheid over uw moeder en waar ze voor ik veroordeeld." Hoorbaar slikte ik het brok in mijn keel door en verwoed vroeg ik mij af waarom zij er altijd bij moest betrokken worden. "Ik wilde alleen maar duidelijk maken dat wij ook onze geloven hebben. En niet dezelfde waar uw moeder voor vermoord is."
"Wees nou eens duidelijk, Henry." Antwoordde ik. Ik begon nu een beetje nijdig te worden en dat was te merken.
"Mijn excuses voor mijn onduidelijkheid. Maar meer kan ik er helaas niet over zeggen. Ik weet dat u wraak wilt voor het overlijden van uw moeder. En ik ken iemand die u daarbij kan helpen, als u dat nodig acht tenminste."
"Ken ik degene waar je nu over spreekt, Henry?" Misschien kon diegene mij weldegelijk helpen met mijn plannen.
"Daar heb ik geen idee van, maar ik kan wel voor een bijeenkomst zorgen. Zijn naam is Zack." Vertelde hij.
"Zou u dan zo vriendelijk willen zijn om een ontmoeting voor me te regelen met deze zekere Zack?"
"Natuurlijk," verzekerde hij. Opeens kreeg ik een koude rilling door mijn hele lichaam. Misschien steeg zijn verhaal het naar mijn hoofd. Voor een kort moment was ik bang voor de onzekere toekomst die voor me lag.
"Dankjewel Henry." Zei ik en ik week van zijn zij, terug naar Fioré.
XXX
~~Be Loving, Beloved and In Love~~
Heey!
Ik snap die Henry niet helemaal met zijn 'andere geloof'. Is hij nu wel een good guy of nou niet... Wel lief dat hij haar wil helpen ^_^
Je bouwt de spanning goed op, door de nieuwe personage Zack aan te kondigen
Groetjes Maaike
Ik snap die Henry niet helemaal met zijn 'andere geloof'. Is hij nu wel een good guy of nou niet... Wel lief dat hij haar wil helpen ^_^
Je bouwt de spanning goed op, door de nieuwe personage Zack aan te kondigen
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
ashleykoolen
- Balpen
- Berichten: 256
- Lid geworden op: 23 jan 2012 14:19
- Locatie: Leiden
Ik zou graag willen weten hoe het gaat eindigen 
never give up, there is no such thing as an ending. just a new beginning.
hallo allemaal,
Ik heb de laatste tijd veel inspiratie voor een ander verhaal.
Het gaat over een normaal meisje die een normaal leven lijd tot op een dag een vreemdeling in haar leven komt. En deze vreemdeling veranderd haar leven totaal. Ze word een sterkere, dapperdere versie van zichzelf, maakt nieuwe vrienden waarvan ze het bestaan niet eens wist en vind haar grote liefde. Maar die liefde verloopt nog niet zo soepeltjes. Veel mensen zijn tegen deze liefde en proberen het dan ook de breken. Maar een onvoorwaardelijke liefde breek je niet zo makkelijk.
Als het je leuk lijkt reageer dan en ik zal het verhaal, voor zover ik hem af heb, posten. Anders schrijf ik het gewoon voor mezelf, want het is ook een versie van mezelf. Voor zover het kan dan.
Zal trouwens binnenkort ook weer een stukje plaatsen.
XXX
Ik heb de laatste tijd veel inspiratie voor een ander verhaal.
Het gaat over een normaal meisje die een normaal leven lijd tot op een dag een vreemdeling in haar leven komt. En deze vreemdeling veranderd haar leven totaal. Ze word een sterkere, dapperdere versie van zichzelf, maakt nieuwe vrienden waarvan ze het bestaan niet eens wist en vind haar grote liefde. Maar die liefde verloopt nog niet zo soepeltjes. Veel mensen zijn tegen deze liefde en proberen het dan ook de breken. Maar een onvoorwaardelijke liefde breek je niet zo makkelijk.
Als het je leuk lijkt reageer dan en ik zal het verhaal, voor zover ik hem af heb, posten. Anders schrijf ik het gewoon voor mezelf, want het is ook een versie van mezelf. Voor zover het kan dan.
Zal trouwens binnenkort ook weer een stukje plaatsen.
XXX
~~Be Loving, Beloved and In Love~~
Post het aljeblieft. Lijkt me egt leuk om te lezen. Je hebt een fantastische schrijfwijze. Ik wil heel graag meer weten over het verhaal dat je gaat posten. Wanneer ga je het posten. Ik zou het gwn doen hoor. Trouwens ik vind dit verhaal heel erg goed geschrven. Met lkkr veel details enz. schrijf snel verder..
Jenna
Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
hehe, eindelijk heb ik er tijd voor gehad om hoofdstuk 1 te schrijven. Hoop dat jullie het wat vonden, hier is de link.
http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopic.php?f=7&t=7418
Nieuw stukje voor Vermoord Bloed komt ook snel.
http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopic.php?f=7&t=7418
Nieuw stukje voor Vermoord Bloed komt ook snel.
~~Be Loving, Beloved and In Love~~
Hey roompie,
Heb je verhaal gelezen en vond het heel erg leuk. Mar ga je snel verder met deze? Ben benieuwd naar wat er gaat gebeuren drm..
Jenna
Heb je verhaal gelezen en vond het heel erg leuk. Mar ga je snel verder met deze? Ben benieuwd naar wat er gaat gebeuren drm..
Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
hier is een nieuw stuk, sorry voor het lange wachten. Net een drukke week achter de rug... bij mijn andere verhaal trouwens ook binnenkort een nieuw stuk en nog bedankt allemaal voor de vele positieve reacties! Dat waardeer ik zeer!
Hoofdstuk 2.
"En wat vertelde hij allemaal?" Vroeg Fioré nieuwsgierig. Ik had geen idee of ik haar alles kon vertellen, van de ontmoeting met ene Zack.
"Ik heb met hem gesproken over de nacht en hij vertelde me wat dorpsgeheimen." Zou ze dat genoeg informatie vinden? Ze kreeg niet erg veel bedenktijd.
"Mevrouw Farlow, mevrouw Miller. Wilt u mij volgen?" Vroeg meneer Mills. "Het diner begint zo."
"O ja, juist. Het diner." Zei Fioré opgelaten. Verrast keek ik omhoog en zag de zon al hoog aan de hemel staan. Was de dag zo snel voorbij gegaan? Het diner was een gelegenheid om ons voor te stellen, of liever gezegd, om nog meer emotionele vragen te stellen over het overlijden van moeder. En daar had ik dus geen zin in.
De zaal was prachtig opgemaakt en de kaarsengeur doordrong in al mijn kleding. De honderden kaarsen lichtte de hele kamer op en een groot boeket rode rozen sierden het midden van de tafel. Mijn mond viel met een plopje open en ik snoof de geur op.
"Goedenavond dames." Begroette Henry. Hij keek me doordringend aan en knikte licht dus ik wist dat de ontmoeting geregeld was. Er werd een stoel naar achter geschoven en we namen plaats.
"Geachte gasten, familie en vrienden. Welkom in ons hotel." Zei meneer Mills. Naast hem stond een kleine maar pientere vrouw op en sprak.
"Ik ben de vrouw van meneer Mills en ik zou graag iets willen zeggen." Langzaam gleden haar ogen over de gasten aan de tafel en haar ogen bleven hangen bij ons. "Ik wil namens iedereen van het hotel mijn steun betuigen. Mevrouw Farlow, ik voel erg met u en uw zuster mee." Ik knikte en slikte de tranen weg. Negentien paar ogen staarden naar ons en Fioré had, net zoals ik, het gevoel dat ze iets moest zeggen.
"Dankuwel mevrouw." Zuchtte ik.
Naast me kwam een mooie jongen zitten. Zijn bruine krullen golfde om zijn gezicht en een glimlach bleef zijn mondhoeken maar omhoog trekken.
"Hallo, mijn naam is Benjamin." Zei de jongen. Zijn trekken waren erg jongensachtig en hij was zeker niet ouder als twintig.
"Aangenaam," fluisterde ik.
"U bent mevrouw Farlow, toch?" Ik knikte. Onwillekeurig vroeg ik me af of ze me alleen op die manier kenden. "Gecondoleerd." Fluisterde hij zachtjes.
"Bedankt." Ik zipte aan mijn glas en liet de wijn door mijn mond glijden. De bittere smaak gleed door mijn lichaam en ik kromp in elkaar. Het was niet echt lekker, in tegenstelling tot Fioré, die glazen achter elkaar naar binnen liet lopen.
"Misschien moet je nu maar even stoppen," grinnikte ik. Het klonk niet gemeend, een vals lachje. Ik pakte haar glas af en ze moest lachen. Tegenover ons zat Meneer Mills naar ons te staren. Fioré keek met een gespeelde droevigheid in mijn ogen en ik voelde een giechelbui opkomen. Ingetogen slikte ik hem in. Achter ons hoorde ik iemand wel lachen en verbaast draaide ik me om. Benjamin had zijn hand voor zijn mond geslagen maar zijn ogen waren samengeknepen van het lachen. Ik glimlachte gemaakt en draaide me weer om toen hij me had gezien.
"Zal ik de dames naar hun kamer begeleiden," stelde Benjamin voor. Fioré pakte zijn hand en liep wankel met hem mee. De wijn uit de kamer moest ik maar gaan verstoppen.
"Bennie?" Vroeg ze en ik lachte. Ik had haar nog niet zo vaak dronken gezien maar elke keer was het lachwekkend.
"Ja?" Vroeg hij lachend. "Wat is er, mevrouw Miller?" Ze murmelde iets onverstaanbaar en ik draaide de deur open. Benjamin legde haar neer op bed en draaide zich naar mij.
"Mijn excuses voor dat, ze werd iets te zwaar." Zei hij en ik lachte.
"Dankjewel, Benjamin." Knikte ik. "En bent u ook een gast in het hotel?" Vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd.
"Nee, en u mag wel 'je' zeggen." Zei hij. "Meneer Mills is mijn oom." Dat schokte me. Hij leek in niets op hem. Hij merkte het.
"Heb ik u laten schrikken?"
"Nee, ik ben alleen verrast." Lachte ik. Hij had een prethoofd dat mij steeds aan het lachen maakte, misschien was hij wel de grappenmaker van de familie. Langzaam liep hij naar de deur.
"Ïk ga u een goede nacht wensen, dus goedenacht." Vertelde hij en hij trok de deur achter zich dicht.
XXX
Hoofdstuk 2.
"En wat vertelde hij allemaal?" Vroeg Fioré nieuwsgierig. Ik had geen idee of ik haar alles kon vertellen, van de ontmoeting met ene Zack.
"Ik heb met hem gesproken over de nacht en hij vertelde me wat dorpsgeheimen." Zou ze dat genoeg informatie vinden? Ze kreeg niet erg veel bedenktijd.
"Mevrouw Farlow, mevrouw Miller. Wilt u mij volgen?" Vroeg meneer Mills. "Het diner begint zo."
"O ja, juist. Het diner." Zei Fioré opgelaten. Verrast keek ik omhoog en zag de zon al hoog aan de hemel staan. Was de dag zo snel voorbij gegaan? Het diner was een gelegenheid om ons voor te stellen, of liever gezegd, om nog meer emotionele vragen te stellen over het overlijden van moeder. En daar had ik dus geen zin in.
De zaal was prachtig opgemaakt en de kaarsengeur doordrong in al mijn kleding. De honderden kaarsen lichtte de hele kamer op en een groot boeket rode rozen sierden het midden van de tafel. Mijn mond viel met een plopje open en ik snoof de geur op.
"Goedenavond dames." Begroette Henry. Hij keek me doordringend aan en knikte licht dus ik wist dat de ontmoeting geregeld was. Er werd een stoel naar achter geschoven en we namen plaats.
"Geachte gasten, familie en vrienden. Welkom in ons hotel." Zei meneer Mills. Naast hem stond een kleine maar pientere vrouw op en sprak.
"Ik ben de vrouw van meneer Mills en ik zou graag iets willen zeggen." Langzaam gleden haar ogen over de gasten aan de tafel en haar ogen bleven hangen bij ons. "Ik wil namens iedereen van het hotel mijn steun betuigen. Mevrouw Farlow, ik voel erg met u en uw zuster mee." Ik knikte en slikte de tranen weg. Negentien paar ogen staarden naar ons en Fioré had, net zoals ik, het gevoel dat ze iets moest zeggen.
"Dankuwel mevrouw." Zuchtte ik.
Naast me kwam een mooie jongen zitten. Zijn bruine krullen golfde om zijn gezicht en een glimlach bleef zijn mondhoeken maar omhoog trekken.
"Hallo, mijn naam is Benjamin." Zei de jongen. Zijn trekken waren erg jongensachtig en hij was zeker niet ouder als twintig.
"Aangenaam," fluisterde ik.
"U bent mevrouw Farlow, toch?" Ik knikte. Onwillekeurig vroeg ik me af of ze me alleen op die manier kenden. "Gecondoleerd." Fluisterde hij zachtjes.
"Bedankt." Ik zipte aan mijn glas en liet de wijn door mijn mond glijden. De bittere smaak gleed door mijn lichaam en ik kromp in elkaar. Het was niet echt lekker, in tegenstelling tot Fioré, die glazen achter elkaar naar binnen liet lopen.
"Misschien moet je nu maar even stoppen," grinnikte ik. Het klonk niet gemeend, een vals lachje. Ik pakte haar glas af en ze moest lachen. Tegenover ons zat Meneer Mills naar ons te staren. Fioré keek met een gespeelde droevigheid in mijn ogen en ik voelde een giechelbui opkomen. Ingetogen slikte ik hem in. Achter ons hoorde ik iemand wel lachen en verbaast draaide ik me om. Benjamin had zijn hand voor zijn mond geslagen maar zijn ogen waren samengeknepen van het lachen. Ik glimlachte gemaakt en draaide me weer om toen hij me had gezien.
"Zal ik de dames naar hun kamer begeleiden," stelde Benjamin voor. Fioré pakte zijn hand en liep wankel met hem mee. De wijn uit de kamer moest ik maar gaan verstoppen.
"Bennie?" Vroeg ze en ik lachte. Ik had haar nog niet zo vaak dronken gezien maar elke keer was het lachwekkend.
"Ja?" Vroeg hij lachend. "Wat is er, mevrouw Miller?" Ze murmelde iets onverstaanbaar en ik draaide de deur open. Benjamin legde haar neer op bed en draaide zich naar mij.
"Mijn excuses voor dat, ze werd iets te zwaar." Zei hij en ik lachte.
"Dankjewel, Benjamin." Knikte ik. "En bent u ook een gast in het hotel?" Vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd.
"Nee, en u mag wel 'je' zeggen." Zei hij. "Meneer Mills is mijn oom." Dat schokte me. Hij leek in niets op hem. Hij merkte het.
"Heb ik u laten schrikken?"
"Nee, ik ben alleen verrast." Lachte ik. Hij had een prethoofd dat mij steeds aan het lachen maakte, misschien was hij wel de grappenmaker van de familie. Langzaam liep hij naar de deur.
"Ïk ga u een goede nacht wensen, dus goedenacht." Vertelde hij en hij trok de deur achter zich dicht.
XXX
~~Be Loving, Beloved and In Love~~
Ohh Wat een sgatje is die Benjamin toch,. Alleen hoe kan die jongensachtig zijn als hij rond de 20 jaar is? En was heel grappig toen fiore dronken was. Ga zo door
XxJenna
Wat een sgatje is die Benjamin toch,. Alleen hoe kan die jongensachtig zijn als hij rond de 20 jaar is? En was heel grappig toen fiore dronken was. Ga zo door XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
-
ashleykoolen
- Balpen
- Berichten: 256
- Lid geworden op: 23 jan 2012 14:19
- Locatie: Leiden
Dat kan makkelijk hoor haha. zelfs mannen die 40 zijn kunnen nog wat jongensachtig zijn. haha.
Ga snel verder! (:
Ga snel verder! (:
never give up, there is no such thing as an ending. just a new beginning.
Grappig dat je Fiore dronken hebt gemaakt, ook wel begrijpelijk na alles wat er is gebeurd
Voor mijn gevoel spring je nog al snel door het diner heen. Het enige wat je nu beschrijft is dat er wat gedronken wordt. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat ze eten, en met wie ze nog meer spreken
Misschien kun je dat nog beschrijven?
Ga zo door!
Groetjes Maaike
Voor mijn gevoel spring je nog al snel door het diner heen. Het enige wat je nu beschrijft is dat er wat gedronken wordt. Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat ze eten, en met wie ze nog meer spreken
Misschien kun je dat nog beschrijven? Ga zo door!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...