Armene

[mena1998]

Heey hallo,

als ik het goed heb is dit mijn tweede verhaal dat ik post (al is de andere nog niet afgerond). Ik ben hier nog maar net mee begonnen en ik weet niet over hoe lang ik pas weer iets kan posten. Maar ach. Het lijkt nog niet echt op een Fantasy verhaal maar dat komt nog wel. (ben er net achter gekomen dat dit begin verdacht veel lijkt op een ander verhaal op deze site, ik wil duidelijk maken, ik heb er niet van gestolen)

:

Proloog

De wolken aan de hemel lijken langzaam voorbij te drijven op de wind. Aan de rand van de open plek staan de eeuwen oude bomen fier overeind. Het meisje dat tegen een boom had liggen slapen opent voorzichtig haar ogen. Angstig kijkt ze om zich heen. Haar lichtblauwe ogen zoeken naar iets vreemds. Maar niets valt op. Ze sluit haar ogen en na een paar seconden maar opent ze snel weer omdat ze iets denkt te horen. Haar aandacht gaat naar een klein vijvertje dat zich op het midden op de openplek bevindt. Voorzichtig staat ze op en loopt er naar toe. Ze laat zichzelf op haar knieën vallen en staart naar spiegelbeeld wat geen rimpeltje vertoond. Ze brengt haar hand naar voren tot haar vingertop op het wateroppervlak kleine cirkeltjes maakt. Ze glimlacht. Ze legt haar hoofd in haar nek en kijkt naar de vogels die boven haar vliegen. Ze kwetteren zachtjes. Dan duiken de vogels naar beneden en landen vlak naast haar. Verwonderd kijkt ze ernaar. Aarzelend steekt ze haar hand naar de vogeltjes uit. Verschrikt vliegen er twee weg. De kleinste blijft zitten. Voorzichtig vliegt het vogeltje naar haar hand en gaat er op zitten. Het vogeltje kijkt haar verstandig aan. Het meisje brengt haar hand met het vogeltje naar haar gezicht toe. Ze duwt zachtjes het vogeltje tegen haar wang. Het meisje glimlacht. Ze voelt de warmte van het kleine lijfje. De vogel kwettert en vliegt weg uit haar handen. Ze kijkt naar de vogel tot hij uit haar gezichtsveld verdwenen is. Verdrietig kijkt ze naar het gras. Ze had zich net zo vredig gevoeld. Ze gaat op haar buik liggen en sluit haar ogen. Terwijl ze luistert naar de vogels die kwetteren en de bomen die ritselen in de wind, valt ze in een droomloze slaap.

[Mooonie]

Geheimzinnige proloog, ben benieuwd waar het verhaal heen gaat Ik vind dat je alles heel goed beschrijft. Eigenlijk heb ik geen feedback voor je, ik kwam alleen een paar zinnen tegen die niet helemaal lijken te kloppen:

Ze sluit haar ogen en na een paar seconden maar opent ze snel weer omdat ze iets denkt te horen.

De overgang van 'seconden' naar 'maar' klopt niet helemaal. Ik denk dat je het hele stukje 'en na een paar seconden' weg kunt laten. Dan krijg je: ze sluit haar ogen, maar opent ze snel weer omdat ze iets denkt te horen.

Haar aandacht gaat naar een klein vijvertje dat zich op het midden op de openplek bevindt.

Er mist een spatie tussen 'open' en 'plek' Ook vind ik deze zin een beetje raar lopen. Ik denk dat de tweede 'op', 'van' moet zijn.

Ze laat zichzelf op haar knieën vallen en staart naar spiegelbeeld wat geen rimpeltje vertoond.

Volgens mij moet hier nog een woordje tussen 'naar' en 'spiegelbeeld'. Ik denk 'haar' of 'het'.

Schrijf snel verder!

[Jenna]

Hey je hebt gelijk, het lijkt heel erg op zo een ander verhaaltje die ik hier op deze site heb gelezen. Maar het einde is anders dus wees gerust. Je hebt de omgeving egt heel erg goed beschrijven, Ga snel verder
Groetjes Jenna

[mena1998]

(Dit is het tweede deel van de proloog, ik zet dit ook maar in het kort ff neer want anders heb je eerst een deel proloog en dan hoofdstuk 1, dat leest raar vind ik.)

De grond trilt. Geroep, geschreeuw en gelach. Alles lijkt buiten zijn proporties te gaan. Verschrikt opent het meisje haar ogen. In één soepele beweging zit ze rechtop. Met grote, bange ogen luistert ze naar al het kabaal. Het lijkt dichterbij te komen. Snel staat ze op en rent naar de rand van de open plek. Daar staan een paar bosjes. Ze laat zich tussen de bossen glijden. Gespannen hoort het meisje dat ze dichterbij komen. Vanuit haar ooghoek ziet het meisje ze de open plek op komen. De voorste blijft staan en kijkt haar recht aan. Het meisje haar adem stokt. Ze zit doodstil. Het in grijs geklede wezen schud zijn hoofd en roept iets naar achteren. Het meisje ademt beverig uit. De grijze wezens gaan in een kring staan. Ze maken rare geluiden. Gerochel, gekuch en gegil is het enige wat het meisje hoort. Ze laat haar blik de hele kring rond gaan. Ze hebben allemaal glimmende, grijze pakken aan. Je kan alleen hun ogen zien, al zie je alleen een lichte flikkering. Het laatste wat ze zeggen kan het meisje wel verstaan.
‘Zoek het kleine meisje.’ Zegt het wezen dat recht voor het meisje staat.
Het meisje beweegt haar arm en raakt een lage tak aan. Geritsel onderbreekt het gesprek van de wezens. Als één man draaien ze zich om. De drie wezens die het dichtst bij het meisje staan springen naar voren en sleuren haar naar het midden van de kring. Ze wordt neer gegooid. Met een harde klap valt ze op de grond. Tranen schieten in haar ogen. Maar het meisje verdingt ze. Haar adem versnelt. Haar hart bonkt. Ze gaat zitten en sluit haar ogen. De wezens om haar heen gillen. Het meisje begint te vervagen. Ze rennen naar haar toe en grijpen haar beet. Alsof de wezens het meisje zo hier willen houden.
Voordat ze verdwijnt zegt één van de wezens: ‘We vinden je wel, Alena.’

[Mooonie]

Spannend! Ben benieuwd wat die wezens precies zijn en wat ze van Alena willen. Ik ben geen spellingfouten tegengekomen.

Schrijf snel verder!

[Jenna]

Je begon zo goed, de spannings opbouw was egt fantastisch. Het was alsof je publiek was weetje. Met die wezens vond ik best wel eng stukje vooral dta gegil en gekrijs van hun. Ben benieuwd wat ze willen.
Schrijf snel verder

[Saskjezwaard]

De wolken aan de hemel lijken langzaam voorbij te drijven op de wind. Aan de rand van de open plek staan de eeuwen oude bomen fier overeind. Het meisje dat tegen een boom had liggen slapen opent voorzichtig haar ogen. Angstig kijkt ze om zich heen. Haar lichtblauwe ogen zoeken naar iets vreemds. Maar niets valt op. Ze sluit haar ogen en na een paar seconden maar opent ze snel weer omdat ze iets denkt te horen. Haar aandacht gaat naar een klein vijvertje dat zich op het midden op de openplek bevindt. Voorzichtig staat ze op en loopt er naar toe. Ze laat zichzelf op haar knieën vallen en staart naar spiegelbeeld wat geen rimpeltje vertoond. Ze brengt haar hand naar voren tot haar vingertop op het wateroppervlak kleine cirkeltjes maakt. Ze glimlacht. Ze legt haar hoofd in haar nek en kijkt naar de vogels die boven haar vliegen. Ze kwetteren zachtjes. Dan duiken de vogels naar beneden en landen vlak naast haar. Verwonderd kijkt ze ernaar. Aarzelend steekt ze haar hand naar de vogeltjes uit. Verschrikt vliegen er twee weg. De kleinste blijft zitten. Voorzichtig vliegt het vogeltje naar haar hand en gaat er op zitten. Het vogeltje kijkt haar verstandig aan. Het meisje brengt haar hand met het vogeltje naar haar gezicht toe. Ze duwt zachtjes het vogeltje tegen haar wang. Het meisje glimlacht. Ze voelt de warmte van het kleine lijfje. De vogel kwettert en vliegt weg uit haar handen. Ze kijkt naar de vogel tot hij uit haar gezichtsveld verdwenen is. Verdrietig kijkt ze naar het gras. Ze had zich net zo vredig gevoeld. Ze gaat op haar buik liggen en sluit haar ogen. Terwijl ze luistert naar de vogels die kwetteren en de bomen die ritselen in de wind, valt ze in een droomloze slaap.

Dit stuk is nu één grote blok tekst. Nu is er op zich nog wel doorheen te komen, maar als het te veel is, raak je als lezer zijnde de regel kwijt waar je gebleven bent. Als schrijver moet je er alles aan doen om het leescomfort van je lezers te vergroten. Als je dat niet doet, heb je kans dat ze wegklikken voordat ze het verhaal hebben gelezen, gewoon omdat ze er niet doorheen komen. Het is zonde van een goed verhaal als dat gebeurd. En en extra voordeel van in alinea’s opdelen is dat je een zin kunt benadrukken, zodat het echt goed binnenkomt bij je lezer^^

Ik neem even de vrijheid om je stukje in alinea's op te delen, tis toch niet zoveel

De wolken aan de hemel lijken langzaam voorbij te drijven op de wind. Aan de rand van de open plek staan de eeuwen oude bomen fier overeind. Het meisje dat tegen een boom had liggen slapen opent voorzichtig haar ogen. Angstig kijkt ze om zich heen. Haar lichtblauwe ogen zoeken naar iets vreemds. Maar niets valt op.
Ze sluit haar ogen en na een paar seconden maar opent ze snel weer omdat ze iets denkt te horen. Haar aandacht gaat naar een klein vijvertje dat zich op het midden op de openplek bevindt. Voorzichtig staat ze op en loopt er naar toe. Ze laat zichzelf op haar knieën vallen en staart naar spiegelbeeld wat geen rimpeltje vertoond. Ze brengt haar hand naar voren tot haar vingertop op het wateroppervlak kleine cirkeltjes maakt.
Ze glimlacht.
Ze legt haar hoofd in haar nek en kijkt naar de vogels die boven haar vliegen. Ze kwetteren zachtjes. Dan duiken de vogels naar beneden en landen vlak naast haar. Verwonderd kijkt ze ernaar. Aarzelend steekt ze haar hand naar de vogeltjes uit. Verschrikt vliegen er twee weg. De kleinste blijft zitten.
Voorzichtig vliegt het vogeltje naar haar hand en gaat er op zitten. Het vogeltje kijkt haar verstandig aan. Het meisje brengt haar hand met het vogeltje naar haar gezicht toe. Ze duwt zachtjes het vogeltje tegen haar wang. Het meisje glimlacht. Ze voelt de warmte van het kleine lijfje. De vogel kwettert en vliegt weg uit haar handen. Ze kijkt naar de vogel tot hij uit haar gezichtsveld verdwenen is.
Verdrietig kijkt ze naar het gras. Ze had zich net zo vredig gevoeld. Ze gaat op haar buik liggen en sluit haar ogen. Terwijl ze luistert naar de vogels die kwetteren en de bomen die ritselen in de wind, valt ze in een droomloze slaap.

Zo, dat vind ik persoonlijk een stuk beter door te lezen^^

Het valt me op dat je heel veel dezelfde woorden na elkaar gebruikt. Afwisseling is één van de sleutelbegrippen voor het schrijven van een goed verhaal. Met synoniemen (www.synoniemen.net) kom je al een heel eind en, als dat niet lukt, moet je de zin ombouwen. Ik zal even twee voorbeeldjes geven:

Voorzichtig vliegt het vogeltje naar haar hand en gaat er op zitten. Het vogeltje kijkt haar verstandig aan. Het meisje brengt haar hand met het vogeltje naar haar gezicht toe.

Voorzichtig vliegt het vogeltje naar haar hand en gaat er op zitten. Hij kijkt haar verstandig aan. Het meisje brengt haar hand met het diertje naar haar gezicht toe.
Met synoniemen^^

Ze kijkt naar de vogel tot hij uit haar gezichtsveld verdwenen is.
Verdrietig kijkt ze naar het gras.

Ze kijkt naar de vogel tot hij uit haar gezichtsveld verdwenen is.
Haar blik glijdt verdrietig naar het gras.
En de zin ombouwen

‘Zoek het kleine meisje.’ Zegt het wezen dat recht voor het meisje staat.

ik had gezien dat je het niet helemaal snapte van de dialoog. Je kunt gewoon je uitgewerkte opdracht in het topic van de schrijfles: 'dialoog' posten, dan kijkt Xatham hem na.
Hier hoort het te zijn:
‘Zoek het kleine meisje,’ zegt het wezen dat recht voor het meisje staat. (komma kleine letter)

Oh, en nog een vraagje, waarom kan ze juist die zin wel verstaan en de rest niet? Het komt namelijk voor mij over dat ze eerst een andere taal spreken, dan is het wel heel erg toevallig dat ze opeens overstappen naar een taal die het meisje wel kan verstaan. Als ze geen andere taal spreken, dan is het mijn fout maar als het wel zo is, zou ik er iets aan veranderen, anders staat het niet zo mooi

Het in grijs geklede wezen schud zijn hoofd en roept iets naar achteren.

En de enige spellingsfout die ik kon vinden schud=schudt. Verder is je spelling heel erg netjes, echt, complimenten daarvoor

Het meisje beweegt haar arm en raakt een lage tak aan.

En dit vind ik ook weer te toevallig. Het is helemaal niet erg als je hp zichzelf verraadt door ritselingen, maar nu komt het over alsof ze gevonden wil worden. Hul je daden in een goed motief, dan zullen de lezers het al snel geloven. Dus dat je hp schrok dat ze het over haar hadden en dat ze daarom naar achteren kruipt, om zichzelf meer te verbergen voor de wezens. Of zoiets^^

zo, dat was mijn feedback voor je stukjes mooi spannende proloog! Je maakt me heel erg nieuwsgierig wat er allemaal aan de hand is met je hp. Het lijkt inderdaad wat op het begin op een ander verhaal, maar dat verander je al heel snel met je tweede gedeelte. Oh, en nogmaals een compliment voor je grammatica, het is altijd fijn om een stuk te lezen met echt bijna geen spellingsfouten! Dus ga zo door^^

[mena1998]

@sakjezwaard, ik ga het ff veranderen. Het is trouwens echt speciaal dat ik zo weinig spellingsfouten maak, echt heeel speciaal.

Leuk voor de reacties. Ik schrijf/typ snel verder.

Mena

[mena1998]

(Oke, hier is een deel van hoofdstuk 1. Hopenlijk is het wat.)

Hoofdstuk 1
Het begin

Een kleine hand gooit zand de lucht in. De ogen van het meisje kijken hoe het zand in de lucht uit elkaar valt en hoe de zandkorrels door de wind worden meegevoerd over zee. Glimlachend kijkt het meisje ze na.
'Z-and.' Probeert ze te zeggen. 'Wi-nd.'
Ze proest het uit van het lachen als ze haar eigen stem hoort.
'Ik, Alena.' Zegt Alena met een serieus gezicht als ze uitgelachen is.
'Alena, ik, Alena.' Zegt ze steeds zekerder. 'Alena.'
'Alena?' Zegt een stem achter haar.
Alena zet grote ogen op. Vlug draait zich om. Achter haar staat een jongen. Hij heeft kort bruin haar en felgroene ogen. De jongen is gekleed in groen getinte kleuren en een krans van bladeren op zijn hoofd.
Alena houdt haar hoofd een beetje schuin en kijkt de jongen aan.
De jongen kijkt terug.
'Heet jij Alena?' Vraagt de jongen.
Alena knikt. 'Ik Alena.'
'Ik ben Gaiy, een tox.' Zegt Gaiy terwijl hij naar haar toe loopt.
Heel langzaam staat Alena ook op. 'Ox?' Vraagt ze.
Gaiy schudt lachend zijn hoofd. 'Nee, een Tox.'
'Rox.' Zegt Alena met veel overtuiging in haar stem.
Gaiy grinnikt en zegt: 'Als jij het een Rox vind, is dat goed.'
'Rox.' Ze knikt en steekt een hand naar Gaiy uit.
Gaiy loopt naar haar toe en neemt haar hand in de zijne.
'Ik breng je wel naar een veilige plek. In ieder geval hier weg. Hier moet je op dit tijdstip niet zijn.' Vertelt Gaiy en tegelijkertijd begint hij te lopen.
Alena huppelt vrolijk met hem mee.
'Ik Alena. Jij Gaiy.' Zegt ze als ze eenmaal aan het lopen zijn.
Gaiy kijkt Alena vrolijk aan. 'Dat is zo.'
'Zat is zo.' Probeert ze te herhalen. 'Waar heen gaan?'
'naar het dorp, het is een veiligere plek dan hier.' Antwoordt Gaiy.
'Dichtzij?' 'We zijn er zo.'

Als Alena en Gaiy eenmaal in het bos lopen laat Alena zijn hand los. Verwonderd bekijkt ze een oude boom.
Met haar hand volgt ze de groeven die in de bast van de stam zitten. Haar vinger stopt bij een klein, gevleugeld wezen die op de bast zit. Het diertje spreidt zijn vleugels en zweeft weg op de wind.
Alena's ogen volgen het diertje net zo lang tot ze hem niet meer kan zien.
Twee handen worden op haar schouders gelegd. Alena kijkt omhoog en ziet het lachende gezicht van Gaiy.
Hij pakt haar bij de hand en trekt haar weer terug naar het pad.
Terwijl ze verder lopen blijft Alena om zich heen loeren. Alena wil niets missen van deze omgeving.
'Rijna?' Vraagt ze hoopvol.
'Kijk maar om je heen,’ zegt Gaiy, ‘we zijn er al.’
Alena blik schiet in het rond. Maar ze ziet alleen maar bomen, gras, bosjes, kreupelhout en in de verte een meertje.
‘Heey Gaiy!’ Wordt er van boven haar geroepen.
Ze legt haar hoofd in haar nek en valt op de grond.
‘Hihi, ik vallen.’ Giert Alena uit.
Boven haar hoofd is een netwerk van bruggen tussen de bomen gespannen. Bovenin elke boom is een hut van boomstammen gemaakt.
‘Heey Riley, wil je even een liaan naar beneden gooien?’ Roept Gaiy naar boven.
Het meisje dat Riley heet knikt, draait zich om en loopt weg. Alena blijft zoekend naar Riley uitkijken.
‘Waar is ze?’ Vraagt Alena.
‘Ze zoekt een liaan.’ Antwoordt Gaiy.
‘Liaan? Wat is dat?’ Een groen touw.’ ‘Oke.’
Riley komt weer in zicht.
‘Riley!’ Roept Alena uit.
‘Welk onder deurtje heb je nou weer mee gebracht?’ Roept Riley terwijl ze een liaan naar beneden gooit.
‘ Een één of andere Alena. Een meisje van ongeveer drie zomers.’ Reageert Gaiy.
Gaiy pakt de liaan vast en maakt een lus aan het uiteinde van de liaan. Hij gebaart naar Alena’s voet en zij steekt hem uit. Gaiy schuift de liaan aan haar voet.
‘hou je maar goed vast aan dit touw.’
‘Liaan.’ Verbetert Alena hem.
Gaiy grinnikt. ‘Ja, dit is een liaan.’

[Jenna]

Hey!
Huh het meisje is pas drie jaar oud!! Ik dacht ze is iets van tien ofso? Maar ja, leuk stukje
Verder!!

[Mooonie]

Hee! Ik vind het nog steeds een leuk verhaal, lekker geheimzinnig nog
Ik zou wel oppassen met de leeftijd van Alena, aangezien ze (volgens mij) de hoofdpersoon is. Het kan lastig zijn om vanuit het perspectief van zo'n jong meisje te schrijven. Ik heb weleens een verhaal geschreven met als hoofdpersoon een jongetje van tien jaar, maar dat bleek lastiger dan ik dacht

[mena1998]

Nee, let maar op, het hoort zo

[Mooonie]

Oke, dat kan Als het van belang is voor het verhaal, moet je het natuurlijk niet veranderen! Ben benieuwd, schrijf snel verder

[mena1998]

Hij geeft Alena houvast aan de liaan en dan lijkt hij een teken te geven aan Riley. Riley knikt en begint als een gek aan de liaan te rukken. Alena schiet met een hoge snelheid drie meter de lucht in.
‘Wieee!’ Roept Alena uit.
‘Leuk?’ Hoort ze Riley boven haar vragen.
‘Ruurlijk!’ Roept Alena terug.
Na nog een ruk is ze boven. Riley helpt haar zodat Alena op het platform zit. Teleurgesteld zit ze daar.
‘Nog een keer.’ Zegt ze tegen Riley.
‘Nee het wordt al donker, als we Gaiy niet snel omhoog halen wordt hij nog geraakt door een ploffende dennenappel.’ Zegt Riley.
Alena grinnikt. ‘Ennenappel.’
‘D-ennen-appel. Een plof-fende d-ennen-appel.’
‘Jij mij dom vinden?’
‘Nee, eigenlijk wel ja. Je praat nogal belabberd.’
‘Ik niets aan kunnen doen.’
‘Ik weet het.’
‘Mag ik ook nog naar boven, of hoe zit dat?’ Horen ze Gaiy onder hun roepen.
‘Sorry,’ zegt Riley, ‘ de liaan kom al naar beneden.’
Riley pakt de liaan van mijn voet af en smijt hem naar beneden. Hij steekt zijn voet erin en Riley trekt hem naar boven.
‘Eindelijk, ik dacht al dat jullie me vergeten waren.’
‘Jee.’ Zegt Alena.
‘Jullie waren het dus vergeten.’ Zegt Gaiy beschuldigend.
Alena’s ogen worden groot van schrik: ‘Ik zei: “Jee”.’
‘Is dat ‘Ja’ of ‘nee’.’
‘Eu… eu, jee.’ Roept Alena in paniek uit. ‘Jee, jee, jee!’
‘Oké, oké.’ Zegt Gaiy lachend. ‘Ik snap wat je bedoeld.’

Eenmaal binnen kijkt Alena zich de ogen uit.
‘Dit is mijn hut.’ Zegt Riley tegen Alena.




En nou kom ik niet verder... Ik heb geen idee hoe ik een huis moet beschrijven? Heeft iemand een idee?

En komt nou niemand op het idee dat er een andere jaartelling zou kunnen zijn? Dat ze ouders is dan drie?

[Saskjezwaard]

Ach, wat, dat leren lukt nu toch even niet meer --' dus ga ik jou helpen^^

Een huis beschrijven is best moelijk, omdat je niet al te veel in details moet treden. Want het is niet echt interessant om te lezen dat er een krukje in het hoekje staat, met daarnaast een kast, met daartegenover een bed. En naast dat bed staat een grote tafel met vier stoelen eromheen en een teil erop. Snap je wat ik bedoel?
Wat ik altijd doe is een beetje een algemeen beeld geven, dus wat het eerste opvalt als je de kamer binnen zou stappen. Wat mij bijvoorbeeld bij jouw huis zou opvallen, zijn de muren, die zijn waarschijnlijk allemaal van hout. En dat het bijvoorbeeld helemaal volgebouwd is, of juist kaal. En de paar meubels die echt opvallen, of de meubels die de sfeer versterken. En daar bedoel ik een haard mee of een groot berenkleed op de vloer. Later kan je altijd meer details invoegen
Ik zal even een voorbeeldje geven, werkt altijd beter^^

Met open mond keek Alena om zich heen. Wat haar als eerste opviel, was dat de muren van hout waren, alsof de levende boom zich in de vorm van een kamer had gebogen. Alles sloot naadloos op elkaar aan. Ze stapte verder naar binnen. Haar blik werd als vanzelf getrokken door het berenvel dat op de grond lag voor een open haard. Een open haard? Was dat niet gevaarlijk in een omgeving vol hout?

Oh, en nog een tip, probeer je hp wat bij de beschrijving te betrekken. Als ze dingen doet terwijl je de omgeving beschrijft, is het wat minder plat om te lezen, als je snapt wat ik bedoel

En met je andere vraag, nee, ik was niet op het idee gekomen dat er een andere jaartelling is. Fantasy is zo breed, er kan in principe van alles gebeuren met je verhaal. En om nu alles gelijk door te hebben is een beetje veel werk daarom is fantasy ook zo leuk^^

Oh, en nog iets, je dialoog klopt nu niet.
‘Sorry,’ zegt Riley, ‘ de liaan kom al naar beneden.’
Dit is de goede vorm, maar die gebruik je vaker niet dan wel ik zou je aanraden om de opdracht bij de dialoog te doen, dan kan Xatham je feedback erop geven. Dan zal je het waarschijnlijk en stuk beter begrijpen
Ik zou trouwens wat meer beschrijvingen bij je dialoog geven, nu is het nogal plat. Ik denk trouwens dat het komt omdat je niet echt een persoon neemt om alles vanuit te beschrijven. Je hebt nu een hele algemene verteller, je schrijft nu eigenlijk niet vanuit Alena. Om dat te doen moet je eigenlijk de gedachten van haar weergevven, jezelf in haar verplaatsen. Wat zou jij doen/denken als jij een klein kind was dat niks herkent. Ik mis vooral het denkpatroon. DAar zou ik nog wat aan doen

[mena1998]

Ik ga het inderdaad maar eens doen.
Die opdracht en ik zal er inderdaad wat gedachten in zetten.
Maar nu eerst die dialoog opdracht.

[dancing in the sun]

Leuk verhaal! Ik ben benieuwd wat voor wezens er allemaal zijn, maar voornamelijk wat Alena is. Ze was zomaar verdwenen ofzo, dus ze zal wel geen mens zijn haha.
Aan de grammatica kan nog het één en ander verbeterd worden, maar ik denk dat al wel allemaal genoemd is in andere reacties.
Veel succes met de dialoog opdracht & hopelijk schrijf je daarna gauw verder!

[mena1998]

De opdracht dialoog heb ik af maar die luie Xatham wil maar niet terug reageren... letterlijk om het uur kijken of hij al gereageerd heeft, maar nee hoor. Even een tip, ik heb zelf ook nog geen idee wat Alena is, ik schrijf maar door tot ik een idee heb ,
Ik schrijf snel verder hoor! Nadat ik mijn opdracht af heb.

[Saskjezwaard]

Ga hem maar stalken, misschien dat hij het vergeten is

[mena1998]

Oe, goed idee! Dankje! Ik ga direct beginnen natuurlijk.
Even denken? Elke vijf minuten een PB! Goed ideetje van mezelf al zeg ik het zelf

[dancing in the sun]

vijf minuten lijkt me wat overdreven... zes minuten is beter ^^

[Saskjezwaard]

Ik zou wel wachten totdat ie het gelezen heeft, anders is het niet echt effectief zal je zien dat ie een weekendje weg is --' xD

[dancing in the sun]

Zit wat in, maar hoe zou ze moeten weten of 'ie het wel of niet gelezen heeft?

[mena1998]

geen idee, ik wacht nu wel ff heb net een mail verzonden... hihi.

[Saskjezwaard]

Even een laatste reactie, anders moet ik mezelf straf geven voor praten in een verhaaltopic xD Als je een bericht stuurt, komt het in 'postvak uit'. Daar blijft dan een (1) tje staan als je pb nog niet gelezen is. Wat bij mij nu al ongeveer een maand het geval is --' Xatham heeft een keer tegen mij gezegd dat dat niet helemaal klopt, maar het is wel een goede indicatie

[mena1998]

Kan dat wel? jezelf straffen?

Maar ik wist niet dat dat zo was. Weet ik dat ook weer. hihi. Ik leer ook nog wel is wat.
de volgende keer post ik weer een deel van mijn verhaal.

[Mooonie]

Zo, even bij gelezen Ik ben nu echt heel benieuwd hoe het nou zit met die leeftijd van Alena en wat ze eigenlijk precies is Ik kwam een paar foutjes tegen:

‘Sorry,’ zegt Riley, ‘ de liaan kom al naar beneden.’

Kom = komt

‘ Een één of andere Alena. Een meisje van ongeveer drie zomers.’ Reageert Gaiy.

Ik denk dat het woordje 'een' hier overboden is, 'Eén of andere Alena' vind ik persoonlijk lekkerder lezen. En ik denk dat je hier van de punt beter een komma kunt maken.

Riley pakt de liaan van mijn voet af en smijt hem naar beneden.

Hier schrijf je ineens in de ik-vorm, terwijl je de rest van je verhaal in de hij/zij vorm schrijft. Staat een beetje apart

Dat was het! Ben benieuwd naar het volgende stuk

[mena1998]

Ik ga mezelf negeren en reageer nog 1x zonder verder te posten, sorry dat laatste foutje komt gewoon omdat dit het enige verhaal tot nu toe is dat ik niet in de ik-vorm schrijf. Ik moest het toch ooit is proberen. Ik verbeter het en post morgen of overmorgen wel verder.

[Jenna]

heb weer bijgelezen. Hoezo kan het meisje niet goed praten, is ze dislectisch of hoe je het ook mag noemen ofzo. In ieder geval ik vind het heel sgattig ^.^
Schrijf snel verder

XxxJenna

[-Maaike-]

Leuk verhaal! Spannend begin en super lief eerste hoofdstuk

Ik hoop dat je inspiratie vind om verder te schrijven, las hier en daar een stukje dat je vast zat

In elk geval schrijf ze en ga zo door! Ik ben benieuwd hoe het verder gaat

Groetjes Maaike

[mena1998]

Een beetje gepikt van Saskia, maar ach. , hopen dat dit leuk is!
(EDIT: er staat nog wat nieuws bij, anders moest ik twee keer posten)

Met open mond kijkt Alena om zich heen. Het eerste wat haar opvalt, is dat de muren van hout zijn, alsof de levende boom zich in de vorm van een kamer heeft gebogen.
Aarzelend stapt ze verder naar binnen. Mag dit wel? Snel werpt ze een blik op Riley, maar die praat tegen Gaiy. Alena's blik glijdt vanzelf naar het grote, kleurrijke schilderij aan de wand.
Voorzichtig, hopend dat Riley het niet opmerkt, loopt ze ernaar toe. Maar toch voelt ze de blik van Riley in haar rug.
Als ze vlak bij het schilderij staat bekijkt ze het eens goed.
Op het schilderij kijk je door een grotopening naar buiten. Allerlei planten proberen je uitzicht te belemmeren, maar toch kan je naar buiten kijken. Aan de andere kant van de opening zie je groot water en in de lucht zie je negen grote stukken land in de lucht zweven.
Als vanzelf gaat Alena’s hand naar het schilderij. Haar vingertoppen raken het doek.
Direct schiet er een lading energie over naar haar lichaam. Met een ruk trekt ze haar hand terug en draait zich om.
‘Wat is er?’ Vraagt Gaiy toen hij Alena’s paniek ziet.
Alena doet haar mond open en dicht.
‘Wat, wat was dat?’ Komt er bibberend uit haar mond.
Riley en Gaiy wisselen even een bezorgde blik.
‘Wat gebeurde er, toen je het schilderij aanraakte?’ Vraagt Riley langzaam.
‘Energie.’ Is het enige dat Alena vertelde voordat ze zich omdraaide.
Opnieuw steekt Alena haar hand uit. Ze legt haar hele hand erop.
De energie stroomt haar lichaam in.
Ik ben er. Ik laat je niet meer in de steek. Schiet er door Alena haar hoofd heen en trekt haar handen terug.

Hoofdstuk 2
De legende

Alena is nou al acht zomers bij Gaiy en Riley zonder te weten waarom ze bij haar ouders weg is gehaald. Als iemand vroeg wie ze is, dan zegt ze altijd dat ze de dochter is van Riley en Gaiy.
Toch weet iedereen dat ze dat niet is. Ze heeft niets gemeen met haar ‘ouders’.
‘Mag ik naar buiten?’ Vraagt Alena tegen Riley.
Maar Riley schudt haar hoofd: ‘De wachters zijn buiten.’ Is het enige wat ze zegt.
‘Ik ontloop ze wel. Dat heb ik tot nu toe altijd gedaan.’ Smeekt Alena.
‘Zo, dus jij bent vaker naar buiten gegaan tijdens de wacht van de wachters.’ Ze formuleert het niet als een vraag, maar eerder als een bevestiging.
‘Ik kan toch niet altijd binnen blijven.’
‘Ik vind van wel.’
Geïrriteerd loopt Alena naar boven.
‘Alena?’ Roept Riley haar nog acherna, ‘Je mag niet naar de zolder.’
‘Ben je soms bang dat ik iets vind dat van jou is?’
‘Er ligt daar iets en ik wil niet dat jij dat nog een keer aanraakt. De vorige keer dat je dat deed ging het erg mis.’ Riley slaat haar ogen neer.
‘O.’ Is het enige wat Alena zegt, ‘Ik ga naar mijn kamer.’
Ze draait zich om en loopt naar boven. Als ze bij de deur van haar kamer is aarzelt ze. Wat zou er liggen?
Alena denkt diep na. Wat ging er mis toen ik hier voor de eerste keer kwam. Het enige wat in haar naar boven kwam drijven was het schilderij. Maar dat ging niet mis.
Ze draait haar hoofd en kijkt naar de zoldertrap. Zou ik? Nou ja, het kan toch geen kwaad? Of wel?
Een onzichtbare kracht lijkt haar naar de trap te trekken. Alena zet haar voet op de eerste tree. Ik mag dit niet doen, wat ben ik aan het doen?
Ze staat in tweestrijd. Aan de ene kant wil ze dat schilderij nog een keer zien (want ze weet zeker dat, dat het moet zijn) maar aan de andere kant, Alena wil Riley niet teleurstellen.
Dat heeft ze nog nooit gedaan.
Alena haalt haar voet van de trap en loopt naar haar kamer. Eenmaal daar laat ze zich op haar bed vallen.
‘Had ik maar vleugels, dan kon ik weg. Dan heeft niemand nog last van mij.’
‘Denk je nou echt dat we last van je hebben?’ Hoor ik Gaiy zeggen.
Met een ruk gaat Alena rechtop zitten. Ze had hem niet binnen horen komen.
‘Ja… eu, n n nee.’
‘Ik dacht dat we de fase van stotteren nou wel voorbij waren.’ Grinnikt hij.
‘Ik heb Riley beloofd dat ik niet naar de zolder zal gaan, maar ik wil weten waarom ik het niet mag.’
‘Riley is bang dat je weer zo ziek zal worden.’
Vragend kijk ik hem aan.
Gaiy gaat naast me zitten en begint te vertellen: ‘Toen ik je vond, daar bij het strand, was je vrolijk aan het spelen. Ik nam je mee naar huis en stelde je aan Riley voor. Je vond haar meteen aardig. Toen ging je naar binnen en liep naar het schilderij. Je legde je hand erop en je voelde dat er iets mee was, of iets anders. Je werd heel erg ziek, Riley was er heilig van overtuigt dat het de schuld van het schilderij was. Daarom hebben we het opgeborgen.’
‘Denk jij dat ook?’ Fluistert Alena.
Gaiy zucht: ‘Ik denk het niet, maar ik wil het graag uitproberen. Kom,’ hij staat op en wenkt haar, ‘we gaan naar de zolder.’
Met open mond staar ik hem aan: ‘Echt? Wordt Riley dan niet boos?’
Gaiy schudt zijn hoofd: ‘Geef mij anders maar de schuld.’

Eenmaal bij de trap zegt Alena aarzelend: ‘Mag ik ook alleen naar boven?’
Gaiy kijkt haar glimlachend aan en knikt: ‘Ga maar, ik vertel het aan Riley.’
Hij draait zich om en loopt weg, naar beneden. Alena haalt diep adem en loopt naar boven.
Zelfs nadat Gaiy heeft gezegd dat het goed is, voelt ze zich toch nog een inbreker.
De deur naar de zolder is van hetzelfde hout als de rest van het huis en dus is het gemakkelijk te openen.
De deur zwaait open, zonder te kraken. Alena loopt naar binnen.
Recht tegenover de deur hang het schilderij. Het valt niet te missen. Aarzelend loopt ze door.
Haar hand komt omhoog en raakt het schilderij aan. Energie stroomt met stoten haar lichaam binnen.
Ze hapt naar adem maar houd haar hand op het doek.
Ik ben er. Ik laat je niet meer in de steek.
Dat is mijn stem, maar ik zeg toch niets? Alena denkt na. Dat heeft ze eerder gezegd. Zou dit schilderij het onthouden hebben? Nee, dat kan niet. Of toch wel?
Het wordt zwart voor haar ogen. Als het zicht weer terug komt staat ze in een grote ruimte. Voor haar ogen ziet ze zichzelf als kind rennen.
‘Alena, doe eens rustig. Niets kan je pakken.’ Zegt een stem die de grote Alena maar al te bekend voorkomt.
Maar toch kan ze haar vinger er maar niet op leggen.
‘Ze pakken me! Wil me dood! Help!’ De kleine Alena rent in paniek rondjes, ‘Ze komen, ze komen. Ze willen jou.’ De kleine Alena stopt voor de vrouw die net gepraat had.
‘Niemand wil jou pakken, dat beloof ik je.’
‘De wachters…’
‘Zijn er om ons te beschermen, niet om ons te pakken.’ Maakt de vrouw haar zin af.
‘Dat dacht je maar.’Zegt een schorre stem.
Het is één van de wezens die Alena lang geleden op de open plek had gezien.

Het beeld schiet over naar de werkelijkheid. Alena staat weer op zolder.
‘Snap je nou wat er gebeurd is?Of moet ik het je nog uitleggen?’ Zegt een stem uit het schilderij.
Het is die stem van die vrouw.
‘Leg het me uit.’ Smeekt Alena.
‘Stap in het schilderij.’
‘Dat is onmogelijk.’
‘Doe het gewoon.’
Ik zet mijn voet op het schilderij en tot mijn verbazing kan ik er inderdaad doorheen stappen.
Alena komt in een grot terecht en ze loopt naar buiten. Even wordt alles zwart en het volgende ogenblik staat ze op één van de luchtlanden.
‘Dit is Armene. Jou vaderland.’ Zegt de vrouw die tegenover haar staat. ‘Dit luchtlandje heet Armalum. Hier ben je geboren. Al is het niet groot.’
‘Hoe, hoe weet u dit?’ Stottert Alena.
‘Daar moet je zelf achter komen. Ik kom je alleen vertellen wat je nodig bent om het te redden.’
‘Is het in gevaar?’
De vrouw knikt: ‘De wachters hebben het land overgenomen. Armalium is het enige deel van Armene dat nog niet gevallen is. Dit stukje land is nog niet van de vijand.’
‘Hoe komt dat dan?’ De vrouw lacht als Alena dat zegt.
‘Door de magie, die jou ouders dit heeft gegeven. De oorlog begon hier, maar ze hebben hun leven opgegeven om Armalium en jou te redden.’
Alena’s mond valt open. Nee, niet dood.
‘Zijn ze dood?’
De vrouw haalt haar schouders op: ‘Wie zal het zeggen. Toen ze de spreuk uitspraken verdwenen ze. Niemand heeft ze de laatste acht zomers nog gezien.’
‘Waar ben ik dan. Ik bedoel niet nu, maar waar heb ik die laatste acht zomers gewoond?’
‘Je hebt op Rikto geleefd, Dat is het land dat onder je is. Niet een luchtland, maar een Landland.’
Snel vraagt Alena door: ‘Hoe komt het dat ik deze luchtlanden nooit gezien heb?’
‘Heb jij ooit alleen maar lucht gezien, of alleen maar bomen met een beetje blauw er tussen door.’
Alena slikt en geeft geen antwoord.
‘Dat dacht ik al.’
‘Maar wie bent u dan?’ Vraagt Alena snel om de vorige vraag te vergeten.
‘Nia.’
Alles wat Alena ziet vervaagt.
‘Zorg goed voor Armalium, en jezelf.’ Zegt de vrouw voordat alles zwart wordt.

Voor de tweede keer staat Alena happend naar adem voor het schilderij.
‘Alena? Kom eens beneden.’ Roept Riley.
Na nog een laatste blik op het schilderij geworpen te hebben loopt Alena naar beneden.
‘Sorry, ik had moeten weten dat je het ooit nog eens wilde zien.’ Zegt Riley als Alena voor haar staat.
Alena knikt blij. Riley is gelukkig niet boos op haar.
‘Was het mooi?’ Vraagt Gaiy die achter Riley staat.
Alena knikt maar.

[Jenna]

Ahh wat leuk, er bestaat nog een land. Weetje je verhaal doet me denken aan het boek Wings en nog paar andere. Daar bestond ook zo een andere wereld ofzo.
Nu snap ik wrm je in het begin Alena als klein meisje hebt beschreven.

Ga snel verder!!

[mena1998]

Hier is nog een stukje.

'Heb je het aangeraakt.'
'Nee Giay, dat heb ik niet gedaan.' Het voelt verkeerd om te liegen, maar wat moest ze anders zeggen?
Ik ben door het schilderij gestapt?
Alena haalt diep adem en vraagt: 'Mag ik nu wel naar buiten? De wachttijd is al geweest.'
Riley knikt: 'Toe maar.'
Met een brede glimlach rent Alena naar buiten. Via de liaan komt ze op de grond terecht. Ze rent verder, net zolang totdat Riley en Gaiy haar vanuit hun huis haar niet meer kunnen zien.
Met een grote sprong, springt Alena in een boom. Behendig klimt ze verder omhoog.
Ze moest en zou Armalium zien. Als die vrouw echt gelijk heeft zou ze het vanaf hier moeten zien.
Als ze helemaal bovenin de boom is geklommen steekt Alena haar hoofd boven het bladerdek uit.
De wind blaast hard in haar gezicht en de zon verblind haar. Maar toch ziet ze de negen Luchtlanden in de lucht vliegen.
Haar mond valt open. Het is een mooi gezicht.
Welke zou Armalium zijn?
Alena schokschouderde.
Naast haar ziet ze het bladerdek bewegen. Maar ze ontspant meteen weer. Het is Melodie.
Een Ade. De mensen in het land naast ons noemen het honden. Klimmende honden.
Maar van oorsprong heten ze Ade.
'Hallo Melodie.' Alena haar linkerhand aaide Melodie over de kop, 'Zie je dat?' Haar hand wees naar de lucht. 'Één landje heet Armalium. Daar ben ik geboren volgens een vrouw die ik ontmoet heb in een schilderij.'
Melodie keek Alena aan.
Alena?
'Ja?'
Zorg dat je meer over jezelf te weten komt.
'Ik ben Alena, 11 zomers oud, een meisje en ik ben een Fea.'
Je bent Alena, 11 zomers oud, een meisje, een Fea en je bent de dochter van Mesia Yua en Richard Bobling.
'Van wie? Melodie wie zijn dat?'
Vraag dat maar aan Riley en Gaiy.
'Maar Melodie...' Alena brak haar zin af.
Melodie is allang verdwenen in het gebladerde van de boom. Met een laatste blik van verlangen op de negen Luchtlanden begon Alena aan de terug reis.

Alena staat voor de deur. Maar niet van haar huis, maar voor de bikota. Hier staat alle informatie opgeslagen van alles. Maar dan ook alles.
Ze opent de deur en loopt naar binnen.
Natuurlijk is er niemand binnen. Het bikota bedien je zelf.
Alena stapt naar het boekstandaard, legt haar hand erop en zegt: 'Ik wil graag het boek met je eigen legende erin.'
Ze hoort dat er een boek naar haar toe vliegt.
Het boek, 'legendes van jezelf' genaamd, zweeft naar Alena toe en gaat op het boekstandaard liggen.
Alena opent het boek. Direct slaat het boek open op pagina zevenentachtighonderdnegen.
Daar staat haar eigen legende. Ze heeft het nog nooit ingekeken en eigenlijk is dit streng verboden. Maar ze doet het toch.
Bovenaan de pagina staat haar naam in het groot. Maar verderop de pagina staat niks.
'Waar is mijn legende?' Roept Alena uit.
'Jij wil dingen weten die je nog niet mag weten. Je moet wachten tot het jou tijd is. Wacht... Wacht... Wacht...'
De stem lijkt vanuit het boek te komen.
'Ga terug naar huis en vraag het aan Riley en Gaiy over je ouders, niet aan mij.'
Alena strompelde acheruit en rende weg.
Als dit boek het al zegt, dan moest ze maar snel naar huis.

[Jenna]

Egt een grappig stukje! Pratende honden die Melodie heten, bikota, vliegende boeken, pratende boeken? Waar haal je dat allemaal vandaan? Het is egt leuk om te lezen over zulke dingen te lezen. Is die bikata dus een soort bibliotheek ofzo? Maar waar je je zelf dan behandelt,

Anyway ik ga er niet te lang en ingewikkeld over nadenken. Ga net doen alsof het heel normaal is

Schrijf verder

[mena1998]

@ jenna, die Ade heet Melodie. Dat vind ik wel een mooie naam. Waar ik dat allemaal vandaan haal? Geen idee, ik stap voor het toetsenbord en de woorden komen vanzelf. Ik denk er nauwelijks bij na, alleen bij de spelling.
Volgens mij gaat het schrijven ineens wat vlugger, ik heb al weer wat . Alleen maar leuk.

Hoofdstuk 3
De wachters

Alena smijt de deur open. Riley en Gaiy, die aan het lezen waren, kijken niet eens op door het harde geluid.
'Riley? Gaiy?' Roept Alena uit.
Riley kijkt op maar Gaiy niet.
'Wat is er Alena?' Gaiy vraagt het rustig.
'Wie zijn Mesia Yua en Richard Bobling?' Alena's stem klinkt hees.
Gaiy kijkt Riley in paniek aan: 'Zeg die namen niet anders...' Voordat Gaiy zijn zin af kon maken wordt de deur met een klap opengegooid.
Die klapt tegen Alena aan en zevalt met een klap op de grond. Geschrokken kijkt Alena achter zich.
Daar, vlak voor hun deur, staan drie wachters. Ze zijn allemaal gekleed in glimmende, grijze pakken, je kan alleen hun ogen zien.
De wachter die vlak voor haar staat zegt wat. Alleen het klinkt als gerochel en gekuch.
Alena werpt een snelle blik op Gaiy. Die staart haar met bange ogen aan.
'Gaiy? Wat zegt hij?' Haar stem is haast niet te horen.
'Je moet,' hij ademt beverig uit, 'je moet met hem mee.'
Alena schudt haar hoofd: 'Nee, waarom?'
'Om wie je bent.' Fluistert Riley.
Alena springt op en rent op Riley en Gaiy af. Die staan op en omhelzen haar.
'We zullen altijd van je blijven houden. Wat je ook zal horen. We houden van je.' Riley klinkt verdrietig. 'Het komt goed.'
'Ik zeg tot ziens, en niet vaarwel.' Zegt Gaiy.
Alena schud haar hoofd en drukt zich tegen hun aan. 'Ze mogen me niet weg halen. Dat mag gewoon niet.'
'Maar ze kunnen het wel.'
Een hand trekt Alena bij ze weg.
'Nee!' De tranen springen in haar ogen.
Vaag ziet ze dat Riley en Gaiy ook tranen in hun ogen hebben.
Vlak voordat de deur dichtvalt hoort ze Riley nog wat roepen: 'We houden van je. Voor altijd.'

[Mooonie]

Zo weer even bijgelezen...liep een beetje achter Het is echt spannend! Aan fantasie heb je geen tekort, zie ik, haha. Echt heel leuk verzonnen allemaal.
Ik heb de spellingfouten er even uitgevist, ik zal erboven zetten uit welk stukje het komt:

stukje van 31 maart

‘Wat is er?’ Vraagt Gaiy toen hij Alena’s paniek ziet.

Toen = als. Het of 'toen' in combinatie met 'zag' (verleden tijd), of 'als' in combinatie met 'ziet' (tegenwoordige tijd)

Ik ben er. Ik laat je niet meer in de steek. Schiet er door Alena haar hoofd heen en trekt haar handen terug.

het woordje 'ze' ontbreekt, tussen 'en' en 'trekt'. En ik zou van de punt na de eerste zin een komma maken, want eigenlijk gaat de zin verder.

Als iemand vroeg wie ze is, dan zegt ze altijd dat ze de dochter is van Riley en Gaiy.

Je hebt hier een mengelmoes van tegenwoordige tijd en verleden tijd. Het is 'vroeg' en 'zei' (verleden tijd), of 'vraagt' en 'zegt' (tegenwoordige tijd)

‘De wachters zijn buiten.’ Is het enige wat ze zegt.

Eigenlijk zijn niet geen twee verschillende zinnen, wat de punt onnodig maakt. Ik zou het zo opschrijven: de wachters zijn buiten,' is het enige wat ze zegt.

‘Ik ontloop ze wel. Dat heb ik tot nu toe altijd gedaan.’ Smeekt Alena.

Net als bij de vorige zin, hoort 'smeekt Alena' nog bij de zin en is het geen aparte zin. Dit moet dus zijn: ik ontloop ze wel. Dat ik heb tot nu toe altijd gedaan,' smeekt Alena.
Dit heb je nog een aantal keer in je verhaal staan, maar ik ga ze er niet allemaal uitplukken, want dan krijg je steeds dezelfde feedback

Aan de ene kant wil ze dat schilderij nog een keer zien (want ze weet zeker dat, dat het moet zijn) maar aan de andere kant, Alena wil Riley niet teleurstellen.

Ik vind persoonlijk dat deze zin niet zo lekker loopt, maar het is niet fout hoor Ik zou het alleen iets anders opschrijven: aan de ene kant wil ze dat schilderij nog een keer zien (want ze weet zeker dat, dat het moet zijn), maar aan de andere kant wilt ze Riley niet teleurstellen.

‘Daar moet je zelf achter komen. Ik kom je alleen vertellen wat je nodig bent om het te redden.’

wat = dat

‘Je hebt op Rikto geleefd, Dat is het land dat onder je is.

'Dat' moet zonder hoofdletter, want je hebt er geen punt voor gezet, maar een komma.

stukje van 3 april

Ze rent verder, net zolang totdat Riley en Gaiy haar vanuit hun huis haar niet meer kunnen zien.

De tweede 'haar' is overbodig.

Alena haar linkerhand aaide Melodie over de kop.

Aaide = aait, omdat je het verhaal in de tegenwoordige tijd schrijft.

Alena strompelde acheruit en rende weg.

Hier hetzelfde, het staat in de verleden tijd.

4 april

Riley en Gaiy, die aan het lezen waren, kijken niet eens op door het harde geluid.

Waren = zijn, omdat je in de tegenwoordige tijd schrijft.

Voordat Gaiy zijn zin af kon maken wordt de deur met een klap opengegooid. Die klapt tegen Alena aan en zevalt met een klap op de grond.

kon = kan (tegenwoordige tijd) en 'zevalt' is denk ik 'ze valt' Verder gebruik je hier drie keer het woord 'klap(t)' in twee zinnen, ik zou proberen om hier synoniemen voor te bedenken, dan leest het lekkerder weg.

Dat was het! Ik weet het, het lijkt veel, maar het zijn allemaal kleine dingetjes en soms dezelfde dingetjes. Probeer vooral goed te letten op de tijd waarin je schrijft, want af en toe staat er een stukje in de verleden tijd.

Ga vooral zo door! Het verhaal is leuk om te lezen, erg fantasierijk. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

[Jenna]

Hey, dat gaat snel zeg. Barst je de laatste dagen van de inspiratie ofzo
In ieder geval het lukt je zoals altijd om het opeens heel spannend te maken! In dit stuke ging alles egt heel snel. Het begon heel erg rustig en toen opeens bam wordt ze opgepakt door drie wachters!! Wat een actie zeg, en wrm wordt ze eigenlijk opgepakt. Ze heeft toch niks verkeerds gedaan? Er stond wel iets van dat Riley zei om wie je bent. Maar dat klinkt heel erg geheimzinnig.
Ik verheug me egt op je volgende stukje. Hopelijk zit je nog steeds vol inspiratie!!

Oja, ik had trouwens een piep-klein foutje gezien

---Alena schud haar hoofd en drukt zich tegen hun aan.--

Hier moet bij schud een t erachter. Denk dat je het vergeten bent.

Verder niks gezien,
Schrijf snel verder!!

[mena1998]

Ja, ik heb veel inspiratie nou, echt veel. En ik heb veel vrije tijd. Nog een klein stukje.
Als ik vandaag nog een deel schrijf, dan zet ik het ook in dit stuk neer. Dan zet ik hieronder nog wel edit enzo. Maar dat merk je wel.
Ik hoop dat het leuk is

Daar zit Alena dan, geblinddoekt en met de handen op de rug vastgebonden tegen een boom. De enige geluiden die ze hoort zijn het gegrom, gekuch en gegil van de wachters.
Waarom hebben ze haar meegenomen? Wat deed ze verkeerd?
Alena kon er zelf niet uitkomen.
Aarzelend zegt ze: 'Hallo?'
Maar niemand lijkt haar te horen.
'Wachters?' Zegt Alena nu wat harder.
Er wordt hard tegen haar zij aan getrapt. Dat is ook de enige reactie die Alena krijgt.
'Waarom halen jullie me bij mijn huis weg?'
'Mond dicht.' Je hoort alleen gegrom maar ze hoorde in haar hoofd toch de betekenis.
'Waarom?'
Hij gromde weer: 'Jij slecht.'
'Ik kan je verstaan.'
De blinddoek wordt van haar hoofd afgerukt. Vlak voor Alena staat één van de wachters. Alleen deze is helemaal in het zwart.
'We. Kunnen. Wel. Normaal. Praten. Maar. Dat. Is. Heel. Moeilijk. Maar. Ik. Begrijp. Dat. Je. Ons. Wel. Kan. Verstaan. Als. We. Nans. Praten?' De woorden komen er heel moeilijk uit en het is alsof elk woord een andere zin is.
'Op één of andere wel ja. In iedergeval wat één van jullie net zei verstond ik ook, al was dat alleen maar gegrom en gekuch.'
'Dat is Nans.' Gromde de zwarte wachter.
'Maar waarom halen jullie me weg van waar ik hoor?' Ze smeekt bijna om het antwoordt.
'Je hoort daar niet, je hoort in de Luchtlanden naast je ouders begraven te liggen.'
Alena's mond valt open. 'U weet wie...'
'Ja,' onderbrak hij haar, 'maar dat vertel ik niet. We gaan nu doen wat we acht zomers geleden al hadden moeten doen.'
Hij drukte de blinddoek weer op haar hoofd en ze hoorde hem weglopen.
Angst kroop haar lichaam in. Wat zouden ze gaan doen? Wat het meest voor de hand lag was dat ze haar zouden vermoorden.
Maar waarom? Wat voor reden hebben ze?
Waarom...

[Jenna]

Nou niet stoppen verdergaan!!
Netals ze antwoord krijgt op haar vraag waarom, stopje. Oneerlijk . Neej grapje, neem je tijd met het scchrijven. We kunnen wachten XD

[mena1998]

Heey Jenna, leuk dat je meeleest. Maar of je het antwoord krijgt... Dat is nog maar de vraag (ik denk van niet )Ik heb hier weer een stuk. Gisteren heb ik niet kunnen posten, te druk met tekenen , hopen dat het leuk is.
Ik heb nog een stuk van hoofdstuk 4, maar als ik dat post lijkt het erg raar dus dat de volgende keer of in een edit.

Alena heeft geen idee. Ze laat zich op de grond zakken.
Was ze maar thuis. Terug bij Riley en Gaiy. Haar ‘ouders’, zoals iedereen dat zij. Je kon de aanhalingstekens gewoon horen.
Maar Alena voelt het niet zo. Riley en Gaiy zijn er bijna haar hele leven voor haar geweest. Ze kent haar biologische ouders niet. Alena vindt dat je jou ouders pas je ouders mag noemen als ze voor je zorgen en van je houden.
Volgens haar mag ze Riley en Gaiy haar ouders noemen.
‘Was ik maar weer bij jullie.’ Fluistert ze.
Haar hoofd valt met een zachte plof op het gras. Alena’s oogleden trillen en vallen dicht. Alles wordt duister.

‘Wordt wakker! Alena! Wordt nou wakker.’ Gromt en kucht iemand.
Alena wordt met een klap op de grond gegooid. Vaag merkt ze, door de pijn heen, dat ze niet meer vastgebonden zit en dat haar blinddoek voor haar ogen weg is.
Ze slaat haar ogen op en kijkt in de ogen van de zwarte wachter. Hij heeft nog steeds zijn glimmende zwarte helm en kleren aan.
‘Eindelijk.’
Alena kijkt om zich heen. Ze is in een grote zaal. Door de ramen in het dak valt veel licht naar binnen en overal op de muren staan woorden.
Alena kan ze wel lezen, maar ze begrijpt ze niet.
´Aiuka et sialm du vailesia,´ Zegt de zwarte wachter op normale toon, ´optium amicium yto quex.´
´Wat zeg je?’ Vraagt Alena.
‘Wanneer de zon zal vergaan, zal de maan regeren. Die zin staat ergens op deze muren. Wat bedoelen ze ermee, denk je?’
‘Wanneer het ene weg gaat, zal er altijd weer wat anders zijn.’
De zwarte wachter kijkt haar met grote ogen aan: ‘Nog één?’
Alena knikt gretig.
‘Wrio kappa alt trium atrika yuno. Edelstenen zijn lelijker dan stenen.’ Hij kijkt haar vragend aan.
‘Mooie dingen moet je niet mooier vinden dan de lelijke dingen. Kijk naar de binnenkant..’ Vertelt Alena lachend.
De zwarte wachter knikt.
‘Wat willen jullie met mij doen?’ Vaak klinkt er angst door in haar stem.
De zwarte wachter lacht en zegt: ‘Daar kom je snel genoeg achter.’
Hij stapt naar achteren, draait zich om en loopt naar de deur.
‘Waar ga je heen?’ Roept Alena uit.
Als hij bij de deur is draait hij zich om: ‘Kijk maar wat rond. Misschien komt er nog wel iemand langs.’
De zwarte wachter stapt naar achter en de zware eikenhouten deuren vallen dicht.
Alena rent erheen en probeert ze open te maken. Maar ze zitten op slot.
‘Als ze niet op slot waren had ik ze ook niet open gekregen. Ze zijn massief en gigantisch zwaar. Denk ik.’ Moppert Alena.
Ze draaide zich om en loopt naar een willekeurige muur toe. Overal staan woorden, zinnen en tekeningen in de muur gegraveerd.
‘Mirat kas poiy luna est amiciqum.’ Leest ze hardop.
‘Toen de princes geboren werd begon Armene weer te bloeien.’ Hoort ze een stem achter zich zeggen.
‘Dat staat er Alena.’ Zegt de vrouw.
Alena’s mond valt open, het is de vrouw die ze in het schilderij ook had gezien. Op Armalium.
‘U…’ Begon ze.
‘… bent die vrouw die ik op Armalium had gezien.’ Maakt de vrouw haar zin af.
‘Was dat, was dat echt, echt?’ Stottert Alena.
De vrouw knikt.
‘Maar wie bent u dan?’ Zegt Alena er snel achteraan, ‘Die vraag hebt u nog steeds niet beantwoordt.’
‘De geest van Mesia Yua.’ Zegt de vrouw vol trots.
Maar Alena kijkt haar met domme ogen aan: ‘En dat is wie?’
Mesia zucht diep: ‘Ga maar naar de Bikota.’
‘Maar ik ben gevangengenomen door de wachters, en ze hebben acht zomers geleden ook mijn ouders meegenomen.’
‘Weet je zeker dat ze je ouders niet beschermd hebben?’ Mesia trekt haar wenkbrauwen op.
Alena schudt haar hoofd: ‘Ik weet wat ik gezien heb in het schilderij.’
Mesia laat haar hoofd hangen maar kijkt naar enige tijd weer op: ‘Ik hoop dat je jezelf ooit nog terug vind.’
‘Ik weet wie ik ben!’ Roept Alena uit, maar het heeft geen zin.
Mesia is al weg. Opgelost in de lucht.
‘Ik weet wie ik ben. Maar ik weet zeker dat jij dat niet weet.’ Zegt een andere stem.
Ditmaal van een man.
Alena draait zich om naar de man.
‘Wie bent u nou weer?’ Zegt Alena.
‘Ik ben de geest van Richard Bobling.’ Alena’s ogen puilen bijna uit.
‘Wie ben ik dan volgens u?’
‘Daar moet je zelf achterkomen. Maar ik wil je wat vertellen. Luister goed.’
‘Ik luister.’ Alena gaat op de grond zitten met haar rug tegen de muur aan.
Richard kijkt haar over zijn bril aan.
‘Sorry.’ Zegt Alena blozend.
‘Oké, luister goed. Zie jezelf als een rollende steen. Je rolt alsmaar verder naar benden. Je kan je nergens aan vast houden, je kan enkel rollen. Hoe meer je, je verzet, hoe harder je rolt. Je leert steeds meer over jezelf.
Pas als je, je ware naam weet, kan je bepalen of je jezelf kent.’
Een hele tijd is het stil.
Maar dan begint Alena weer te praten: ‘Ik ken mijn ware naam. Alena. Maar waarom zeggen jij en Mesia dan dat ik mezelf niet ken.’
‘Omdat wij je jou naam hebben gegeven. En wij weten dat je niet Alena heet.’
Hij glimlacht en begint heel langzaam op te lossen in de lucht.
‘Wacht!’ Roept Alena uit, ‘Hoe heet ik dan wel?’
‘Je ware naam is…’ Voordat Richard zijn zin af kan maken is hij al helemaal verdwenen.
‘Kon je niet iets langer blijven?’ Alena schokschoudert en gaat op de grond liggen.
Ze sluit haar ogen en valt in slaap.

[Mooonie]

Mysterieus...Je verhaal begint steeds meer vragen op te roepen
Eén foutje:

‘Wat willen jullie met mij doen?’ Vaak klinkt er angst door in haar stem.

Ik denk dat 'vaak' 'vaag' moet zijn.

Dat was het! Ben benieuwd wat die wachters nou gaan doen. Eerst dacht ik zeker te weten dat ze haar wilden vermoorden, maar nu begin ik te twijfelen. Schrijf snel verder!

[-Maaike-]

Ik liep een beetje achter maar ben weer helemaal bij. Je verhaal is spannend en leuk om te lezen

De ontvoering vond ik alleen beetje snel en van de hak op de tak gaan. Het ene moment wordt ze meegenomen, dan krijgt ze een trap uit het niets en de wachters zijn alles behalve beschermend, in het stuk dat ze haar meenemen. Wanneer ze haar in dat gebouw achterlaten is die vent weer aardig, het komt mij een beetje tegenstrijdig (het gedrag van de wachters) over misschien kun je het nog eens nalezen?

De mysterie in het verhaal vind ik wel erg leuk en ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

[mena1998]

Ik zal het even nalezen, maar dat komt wel in een herschrijving, maar voor wat ik nu schrijf neem ik het mee.

Leuk dat er mensen meelezen... Dan schrijf je toch een stuk fijner.

[mena1998]

Nou, hier nog een stukje. Wel een klein stukje maar dat maakt niet zo uit:


Hoofdstuk 4
Eqaua

‘Alena! Wordt wakker we moeten gaan.’ Er wordt zachtjes op schouder geklopt.
Langzaam opent Alena haar ogen. Ze staart verwonderd in het gezicht van een wachtster.
Ze heeft nog nooit een vrouwelijke wachter gezien.
‘Sorry Alena, maar we gaan naar Eqaua. Één van de Luchtlanden.’
‘Wie ben jij? En waar is je helm?’ Elke wachter hoort een helm op te hebben, maar zij had dat niet.
‘Ik ben Water en vrouwelijke wachters hebben geen helm op.’ Water glimlacht.
Alena kijkt Water nog eens goed aan: ‘Waarom heet je Water?’
‘Elke vrouwelijke wachter krijgt een naam van de natuur. Zo onderscheiden we ons van de mensen.’
‘Maar ik ben geen mens. Ik ben een Fae.’ Zegt Alena nog steeds verwonderd, ‘Waarom hebben de wachters mij meegenomen? Wat willen ze van mij?’
Water laat haar hoofd hangen en prevelt wat voordat ze zegt: ‘Ze willen iets afmaken. Iets dat ze acht zomers geleden niet hebben kunnen doen.’
De gedachten van Alena schieten terug naar wat ze in het schilderij gezien heeft. Ze had zichzelf zien rennen in een grote zaal, roepend dat ze haar dood wilden.
‘Wat dan?’ Vraagt Alena zacht.
‘Iets wat op Armalium is gebeurd. Iets met jou, je ouders en je tweelingzus.’ Haar handen halen achter haar rug een doek vandaan en ze wikkelt het om Alena’s hoofd. Even later bindt ze Alena’s handen ook aan elkaar.
Alena’s gedachten lopen door elkaar heen. Ze kan niet aan één ding blijven denken.
Hoe zou het met Riley en Gaiy zijn? Wat bedoelde Water met mijn tweelingzus? Wat zouden de wachters met me gaan doen? Waarom doen ze dit? Wat is er zo bijzonder aan mij?
De gedachten bleven maar malen.

[-Maaike-]

Mm je maakt het wel erg mysterieus! Eerst dacht ik dat ze haar perse wilde vermoorden.. Waarom ontvoer je iemand anders. Maar nu denk ik dag ze haar ergens voor nodig hebben.

Ga zo door!