@Jenna: hahah jeeh lievelings verhaal :p, het gaat nog veeeel meer anders worden ( volgens mij is dat niet goed nederlands haha xD) de vorige versie speelde te veel rond de school af, en ik haat het om verhalen over een school te schrijven dus heb ik er een enorme aanpassing in gemaakt.
Alexia is ook wat anders xD wat minder sympathiek figuur. In het echt zijn mensen als Alexia ook niet echt de sympathieke mensen die door iedereen leuk gevonden worden dus dat ga ik nu ook meer zo proberen te krijgen
ghehe.
Back to the story.
De klok sloeg half vijf. Onderuit gezakt zat Alexia op haar stoel. Het afgelopen half uur had ze niets anders gedaan dan ongeïnteresseerd de kamer door te staren en vooral ieder oogcontact met iedereen in de kring vermijden. Haar ogen bleven op de veiligheid van de schilderijen gericht. Ze waren stuk voor stuk abstract met belachelijke vormen waar alleen mensen met een overvloed aan fantasie wat uit konden halen. Haar grootvader zou liever dood neervallen dan zo'n schilderij in zijn huis te zien.
Ze keek weg van het schilderij toen een vrouw in tranen uitbarstte. Het hele gesprek was langs haar heen gegaan. Andere begonnen de vrouw al te troostten. Alexia staarde er alleen passief naar terwijl haar gedachten anderen richtingen opgingen.
Ze zou hun namen moeten kennen. Na vijf weken waren het nog steeds stuk voor stuk gezichten die ze liever snel weer vergat.
Haar gezicht vertrok van passief naar geergerd terwijl de vrouw haar levensverhaal eruit gooide. Het hoge stemgeluid deed zeer aan haar oren.
Ze wierp weer een blik op de klok. Tien minuten voorbij. Ze wilde liever dan alles nu hier weg komen.
De vrouw was eindelijk klaar met haar verhaal en zat nu ineengedoken te snikken.
"Zijn we klaar?"
Alle ogen schoten naar haar toe, zelfs de vrouw stopte met snikken. Ongelooflijk keken ze haar aan, alsof ze een zonde had uitgesproken.
Mevrouw Leeuwens, de enige waarvan Alexia de naam wel kende, sloeg haar benen over elkaar en leunde geïnteresseerd naar voren.
"Alexia, wilde je je ook melden in het gesprek?" Ze glimlachte iets alsof Alexia net niet beledigend geweest was.
"Niet echt, was dat niet duidelijk?" gromde Alexia terug terwijl ze ook haar benen over elkaar.
Schattend keek de psychologe haar aan, alsof ze zo in het hoofd van de tiener kon kijken. "Alexia, misschien is het jouw beurt om iets te vertellen."
Alexia's ogen schoten de groep rond.
"Nee, laat haar maar verder janken." Ze zwaaide afwezig naar de vrouw die nog steeds rode ogen van het huilen had.
"Voel je je beter door andere te kwetsen, Alexia?" Mevrouw Leeuwens vroeg het rustig, zonder enige afkeuring in haar stem.
Alexia's wenkbrauwen trokken dicht naar elkaar toe. "Je hebt hier acht mensen zitten die dolgraag hun verhaal willen uitblaten, ga hun pesten."
"Alexia, toon een klein beetje respect voor de mensen om je heen." Voor het eerst vond een strenge ondertoon zich een weg door mevrouw Leeuwens stem.
"Hn,' De tiener sloeg haar armen over elkaar en wendde haar blik af.
Er was wat gemompel, iets dat snel verstoord werd door mevrouw Leeuwens die de gesprekken oppakte van de rest.
Voor nu zou ze Alexia nog even met rust laten. Alexia voelde haar spieren weer iets ontspannen bij dat idee. Ze kon zich weer even afwezig gedragen als voorheen.
Ze pakte haar tas van de grond en begon er in te zoeken. Het gemekker om haar heen bleef in haar oren tetteren. Ze had iets nodig om de ergernis aan kwijt te kunnen. Met een kleine glimlach vond ze het roodwitte doosje.
Er viel een stilte toen Alexia een sigaret te voorschijn trok en hem zonder schaamte opstak. Op haar gemakje sloot ze haar tas weer en zette die naast haar neer. Ze keek uitdagend naar iedereen die haar geschokt of afkeurend bekeek.
"Wat?" De rook liep met slierten weer uit haar mond en vervuilde de schone lucht van de kamer. "Jullie praten, ik rook."
"Alexia, het is hier verboden om te roken. Zou je dat weg willen doen." Mevrouw Leeuwens leek op het punt te staan haar geduld te verliezen.
Alexia's ogen schoten naar de klok. "Ik ga zelf wel weg." Er waren toch nog maar vijf minuten van de sessie te gaan.
Prompt stomd ze op, slingerde haar leren tas over haar schouder en liep tussen de gapende mensen door naar de deur.
Iets te hard liet ze het ding dichtvallen terwijl ze zich weer in de witte gang begaf naar de rest van het centrum.
"Alexia."
De stem van mevrouw Leeuwens deed haar omkijken.
"Wat?" Ze trok de sigaret uit haar mond om zich verstaanbaar te maken en leunde tegen de kale muur.
De vrouw kwam met een zacht, maar serieus gezicht bij haar staan.
"Alexia, ik weet dat je het zelf had aangevraagd om groepstherapie te volgen, maar ik denk dat het beter is als je één op één met een therapeut in gesprek gaat. In mijn ogen lijkt het alsof je een hoop dingen achter houdt en niet klaar bent om die met een groep te delen."
ALexia's kaak trok strak.
"Ik ken een therapeut die je heel goed zou kunnen helpen."
De tiener nam nog een trekje en blies de rook naar de vrouw toe. Het oudere gezicht vertrok iets maar ze maakte geen opmerking.
Alexia duwde zich van de muur af en zette een stapje dichterbij. "Jij weet net zo goed als ik dat als het aan mij lag, ik die hele verdomme therapie niet zou volgen. Maar jullie worden hier dikbetaald om me een uur bezig te houden, dus stop met zaniken over andere therapien laat mij gewoon een uur voor me uitstaren."
Mistroostig schudde mevrouw Leeuwens haar hoofd. Alexia negeerde het. Ze draaide zich om en liep de gang door. Al snel liep de kale, witte ruimte over naar een grotere zaal waar de fysio-ruimtes waren. Mensen zwoegden op de toestellen terwijl therapeuten er aanmoedigend bij stonden.
Alexia kon niet wachten tot de verbouwing klaar was en ze niet meer door deze stinkzaal hoefde te lopen.
"Het is hier verboden om te roken."
Met een rol van haar ogen keerde ze zich naar de mannelijke stem die haar had aangesproken. Een jongen van ongeveer haar leeftijd stond achter haar. Zijn bruine haren zaten wild zoals dat mode was en zijn blauwige ogen, die net zo goed grijs konden zijn, stonden streng op haar gericht.
Ze nam hem een keer goed in haar op voor ze hem op dezelfde plek in haar hoofd stopte waar ze alle bemoeizuchtige mensen plaatste. Een plekje ver weg waar ze zelden over nadacht.
"Iedereen blijft me dat maar zeggen, en ik blijf ze negeren." Ze nam nog een trekje en liep van hem weg. De jongen was te verbijsterd om iets terug te zeggen.
. ( daar ben ik nogal veel mee bezig de laatste tijd xD ). 
pfoe, al zo'n trauma hebben voordat je volwassen bent, ik zou het niemand toewensen. Je bent wreed voor je personages, hoor je me Jodie, wreed! Hoe kan je dat doen? Tsss 
haha xD
) 
