Langzaam open ik mijn ogen. Een bonkend gevoel achter mijn slaap houdt me gezelschap. Het enige wat ik zie is een witte muur. Ik weet niet waar ik ben. 'Sterre' hoor ik opeens een fluisterende stem. Ik probeer mijn hoofd langzaam te draaien. Meteen voel ik een pijnscheut in mijn nek. Naast me zit een vrouw. Met tranen in haar ogen kijkt ze me aan. 'Oh, Sterre je bent eindelijk wakker,' prevelt ze. Ik wil overeind komen, maar iets houd me tegen. Verontwaardigd kijk ik naar mijn arm, er zit een infuus in.
Wat is er gebeurd? Waarom ben ik hier? Allemaal gedachtes die door mijn hoofd spoken. Gedachtes waar ik de betekenis niet van weet. 'Weet je nog wat er is gebeurd, Sterre?' Boos kijk ik de vreemde vrouw aan. Wie is Sterre toch? Waarom noemt ze mij Sterre? 'Moe' is het enige wat uit mijn mond komt. Rusteloos val ik weer in slaap. Weg van hier, waar 'hier' dan ook mag wezen.
Tips, kritiek ? :3
Puzzle of my life
Ik kan nog weinig over de inhoud zeggen, omdat het maar en kort stukje is. Het roept in ieder geval veel vragen op, dus dat is goed 
Het maakt me nieuwsgierig naar de rest. Er vielen me een paar dingen op:
Ik zou er dus dit van maken: 'Oh, Sterre je bent eindelijk wakker,' prevelt ze.
Het maakt me nieuwsgierig naar de rest. Er vielen me een paar dingen op:Als iemand iets zegt, hoort er binnen de aanhalingstekens een komma aan het einde van de zin (mits je er 'zei', 'zuchtte' etc. erachteraan zet) Zelf deed ik dit ook nooit, totdat iemand op dit forum me erop wees'Oh, Sterre je bent eindelijk wakker' prevelt ze.
Ik zou er dus dit van maken: 'Oh, Sterre je bent eindelijk wakker,' prevelt ze.
Ik denk dat het hier netter staat om een komma te plaatsen tussen 'komen' en 'maar'Ik wil overeind komen maar iets houd me tegen.
Bedankt voor de tips! :3
Nieuw stukje komt zo snel mogelijk ^^
#Vraagje,
Dus die komma moet je altijd aan het einde van de zin zetten als iemand wat zegt behalve als er "zei ...'" staat?
Nieuw stukje komt zo snel mogelijk ^^
#Vraagje,
Dus die komma moet je altijd aan het einde van de zin zetten als iemand wat zegt behalve als er "zei ...'" staat?
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
@Dreamrose Ook als er 'zei' staat. Alleen niet als de zin tussen aanhalingstekens eindigt met een vraagteken of een uitroepteken, zoals hier:
Dus dan zou je krijgen: 'Weet je nog wat er is gebeurd, Sterre?' vroeg de vrouw.
Als je hier 'zei' of een synoniem daarvan zou gebruiken, zet je geen komma na het vraagteken'Weet je nog wat er is gebeurd, Sterre?'
Dus dan zou je krijgen: 'Weet je nog wat er is gebeurd, Sterre?' vroeg de vrouw.
Hey Dreamrose,
Leuk verhaal. Dat van die komma wist ik ook nog niet. Thanx Moonie ga het onthouden.
Wat is er gebeurd dat het meisje zich niks meer herinnert?
Ga snel verder!
XxJenna
Leuk verhaal. Dat van die komma wist ik ook nog niet. Thanx Moonie ga het onthouden.
Wat is er gebeurd dat het meisje zich niks meer herinnert?
Ga snel verder!
XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Wauw, ingewikkeld o.o
Ik ga het proberen =)
Morgen komt er een nieuw stukje
Bedankt voor de reacties ^^
Ik ga het proberen =)
Morgen komt er een nieuw stukje
Bedankt voor de reacties ^^
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Volgens mij heb ik het helemaal verkeerd gedaan met die komma >.<
Als ik wakker wordt merk ik één ding, ik ben niet meer in die vreemde kamer. Slaap ik nog? Hard knijp ik in mijn arm, ik voel niets. Het is hier aangenaam rustig. Ik ben in een soort bos, een prachtig sprookjesbos. Als kind wou ik altijd alleen zijn, dit lijkt de perfecte plek te zijn. In de verte zie ik een eekhoorntje weg rennen. Mijn hart smelt van bewondering. Wat is het hier vredig! In de verte hoor ik het stromen van water. Kan ik zo ver luisteren? Het tjirpen van de vogels en het waaien van de wind lijkt schitterende muziek te zijn.
‘Hallo?’
Van schrik draai ik me om. Achter me staat een jongen, ongeveer van vijftien jaar oud. Ik durf niets terug te zeggen, uit de angst dat ik fouten maak.
De jongen trekt een scheve glimlach. ‘Je kent me niet hè?’
Even denk ik na over zijn woorden. Ik moet er zeker van zijn wat het betekent. Aarzelend schud ik nee.
Triest kijkt hij me aan. ‘Het is allemaal mijn schuld,’ prevelt hij.
Nog steeds durf ik geen woorden te vormen met mijn lippen. Met een vastberaden blik kijkt hij op. Die blik herken ik wel! ‘Noah,’ zeg ik eenvoudig.
Hij lijkt te schrikken. ‘Nee, spreek mijn naam nooit meer uit. Sterre, vergeet me. Wordt gewoon beter, voor mij.’
Als ik weer wakker word voel ik mij een stuk beter. Die vreemde vrouw is weg. Een gevoel van verdriet overspoelt me, als ik aan die vrouw denk. In een flits schiet een woord door mijn hoofd. 'Mama,' mijn stem galmt door de ruimte. Ik weet niet wat het inhoud, maar ik krijg er een warm gevoel bij. Ik denk dat die vreemde vrouw er wat mee te maken heeft. Met tranen in mijn ogen kijk ik zonder gevoel uit het raam. Wat is er gebeurd? Waarom weet ik niets meer? Het voelt alsof ik in een zwart gat terecht ben gekomen, een vreselijk diep zwart gat.
Mijn oog valt op een donkere gedaante achter in de kamer. 'Doei,' zeg ik vriendelijk. Verschrikt deinst de gedaante achteruit. 'Ik niet bijt hoor,' giechel ik. Verdomme! Die zin klopt niet. Ik kan beter helemaal niets meer zeggen. Straks gaat die jongen mij uitlachen.
Langzaam komt de gedaante dichterbij. Zodra de gedaante in het licht stapt zie ik dat het een jongen is. 'Weet je nog wie ik ben?' Krampachtig denk ik na. Ik weet niets meer, ik weet niet eens wie ik ben. Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan. 'Het is niet erg,' fluistert hij hees. ‘Mijn mama jouw gestuurd?’ vraag ik nieuwsgierig. Aarzelend schud hij zijn hoofd 'vertel het maar aan niemand'. De deur gaat open, voordat ik de vreemde jongen iets kan vragen is hij weg.
‘Hallo Sterre’ zegt de man in het witte pak vrolijk. ‘Goedemiddag’ groet ik vrolijk terug. Ik weet dat hij een dokter is. Ik zie de man bedenkelijk kijken. Haastig schrijft hij iets op zijn kladblok. ‘Sterre, het is nog vroeg. Wat zeg je dan als je elkaar ziet?’ Haastig zoek ik naar het woord in mijn hoofd. Ik weet dat het er is maar ik kan het niet vinden. ‘Gefeliciteerd?' Meteen nadat ik het uitgesproken had wist ik dat het een verkeerde woordkeuze was. De arts kijkt teleurgesteld. Met moeite slik ik even. Ik weet niet wat die blik betekend. Ik weet wel dat ik die blik nooit meer wil zien. ‘Nee Sterre, je zegt dan goedemorgen’.
Wat is er gebeurd? De vraag ligt op het puntje van mijn tong maar ik kan het niet uitspreken.
Waarom lig ik hier toch? ‘Waarom?’ is het enige wat ik uit kan spreken. De man kijkt me een beetje vreemd aan. ‘Waarom? Daar is geen verklaring voor. Dat is wat men al jaren doet hier op aarde’. Zonder uitdrukking kijk ik hem aan. Mijn hoofd is leeg. Ik wil weg hier, ik wil slapen. Slapen voor altijd.
Als ik wakker wordt merk ik één ding, ik ben niet meer in die vreemde kamer. Slaap ik nog? Hard knijp ik in mijn arm, ik voel niets. Het is hier aangenaam rustig. Ik ben in een soort bos, een prachtig sprookjesbos. Als kind wou ik altijd alleen zijn, dit lijkt de perfecte plek te zijn. In de verte zie ik een eekhoorntje weg rennen. Mijn hart smelt van bewondering. Wat is het hier vredig! In de verte hoor ik het stromen van water. Kan ik zo ver luisteren? Het tjirpen van de vogels en het waaien van de wind lijkt schitterende muziek te zijn.
‘Hallo?’
Van schrik draai ik me om. Achter me staat een jongen, ongeveer van vijftien jaar oud. Ik durf niets terug te zeggen, uit de angst dat ik fouten maak.
De jongen trekt een scheve glimlach. ‘Je kent me niet hè?’
Even denk ik na over zijn woorden. Ik moet er zeker van zijn wat het betekent. Aarzelend schud ik nee.
Triest kijkt hij me aan. ‘Het is allemaal mijn schuld,’ prevelt hij.
Nog steeds durf ik geen woorden te vormen met mijn lippen. Met een vastberaden blik kijkt hij op. Die blik herken ik wel! ‘Noah,’ zeg ik eenvoudig.
Hij lijkt te schrikken. ‘Nee, spreek mijn naam nooit meer uit. Sterre, vergeet me. Wordt gewoon beter, voor mij.’
Als ik weer wakker word voel ik mij een stuk beter. Die vreemde vrouw is weg. Een gevoel van verdriet overspoelt me, als ik aan die vrouw denk. In een flits schiet een woord door mijn hoofd. 'Mama,' mijn stem galmt door de ruimte. Ik weet niet wat het inhoud, maar ik krijg er een warm gevoel bij. Ik denk dat die vreemde vrouw er wat mee te maken heeft. Met tranen in mijn ogen kijk ik zonder gevoel uit het raam. Wat is er gebeurd? Waarom weet ik niets meer? Het voelt alsof ik in een zwart gat terecht ben gekomen, een vreselijk diep zwart gat.
Mijn oog valt op een donkere gedaante achter in de kamer. 'Doei,' zeg ik vriendelijk. Verschrikt deinst de gedaante achteruit. 'Ik niet bijt hoor,' giechel ik. Verdomme! Die zin klopt niet. Ik kan beter helemaal niets meer zeggen. Straks gaat die jongen mij uitlachen.
Langzaam komt de gedaante dichterbij. Zodra de gedaante in het licht stapt zie ik dat het een jongen is. 'Weet je nog wie ik ben?' Krampachtig denk ik na. Ik weet niets meer, ik weet niet eens wie ik ben. Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan. 'Het is niet erg,' fluistert hij hees. ‘Mijn mama jouw gestuurd?’ vraag ik nieuwsgierig. Aarzelend schud hij zijn hoofd 'vertel het maar aan niemand'. De deur gaat open, voordat ik de vreemde jongen iets kan vragen is hij weg.
‘Hallo Sterre’ zegt de man in het witte pak vrolijk. ‘Goedemiddag’ groet ik vrolijk terug. Ik weet dat hij een dokter is. Ik zie de man bedenkelijk kijken. Haastig schrijft hij iets op zijn kladblok. ‘Sterre, het is nog vroeg. Wat zeg je dan als je elkaar ziet?’ Haastig zoek ik naar het woord in mijn hoofd. Ik weet dat het er is maar ik kan het niet vinden. ‘Gefeliciteerd?' Meteen nadat ik het uitgesproken had wist ik dat het een verkeerde woordkeuze was. De arts kijkt teleurgesteld. Met moeite slik ik even. Ik weet niet wat die blik betekend. Ik weet wel dat ik die blik nooit meer wil zien. ‘Nee Sterre, je zegt dan goedemorgen’.
Wat is er gebeurd? De vraag ligt op het puntje van mijn tong maar ik kan het niet uitspreken.
Waarom lig ik hier toch? ‘Waarom?’ is het enige wat ik uit kan spreken. De man kijkt me een beetje vreemd aan. ‘Waarom? Daar is geen verklaring voor. Dat is wat men al jaren doet hier op aarde’. Zonder uitdrukking kijk ik hem aan. Mijn hoofd is leeg. Ik wil weg hier, ik wil slapen. Slapen voor altijd.
Laatst gewijzigd door Dreamrose op 28 feb 2012 12:51, 4 keer totaal gewijzigd.
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
-
mena1998
- Typmachine
- Berichten: 771
- Lid geworden op: 04 sep 2011 11:50
- Locatie: Heelal, Melkweg, Aarde, Europa, Nederland, (Provincie) Groningen, Oude Pekela
Hooi,
dit is mooi, vind ik dan.
Ik zag wel iets dat ik niet begreep. (in andere berichten zie ik dat iemand zoon groen balkje tevoorschijn toverd. Geen idee hoe ze het voor me kaar krijgen maa boeiend.)
‘Gefeliciteerd’?
Moet het niet 'Gefeliciteerd?' zijn?
Typ snel verder
xXx Mena
dit is mooi, vind ik dan.
Ik zag wel iets dat ik niet begreep. (in andere berichten zie ik dat iemand zoon groen balkje tevoorschijn toverd. Geen idee hoe ze het voor me kaar krijgen maa boeiend.)
‘Gefeliciteerd’?
Moet het niet 'Gefeliciteerd?' zijn?
Typ snel verder
xXx Mena
Shit happens, just flush it and move on!
mena1998 schreef: ‘Gefeliciteerd’?
Moet het niet 'Gefeliciteerd?' zijn?
Typ snel verder
xXx Mena
Zo'n balkje bedoel je?
Even op quote klikken.
Dankje, dat heb ik even over het hoofd gezien ^^
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
@ Mena: Ik weet niet hoe je reageert, via snel reageren (dus in het witte vierkant onderaan de pagina), of dat je echt een reactie aanmaakt. Onder het witte vierkant staat een knop 'reageren'. Als je daarop klikt, krijg je een nieuw scherm en boven het vlak waar je kan schrijven, heb je verschillende knoppen. B I U en daarnaast staat een tekstwolkje. Als je dat aanklikt en dan een stuk uit de tekst erin plakt, krijg je zo'n mooi groen balkje^^
Zo, nu over op je verhaal, Dreamrose^^ ik zal je aanraden om deze schrijfles door te lezen: http://www.onlineverhalen.nl/forum/view ... =87&t=7224 , daar staat de dialoog duidelijk uitgelegd. Hopelijk snap je er dan meer van oh, en misschien is het ook een aanrader om dan gelijk de rest van de schrijflessen door te lezen, als je toch bezig bent haha
ik zal hier even je stukje opdelen in enters.
Als ik wakker wordt merk ik één ding, ik ben niet meer in die vreemde kamer. Slaap ik nog? Hard knijp ik in mijn arm, ik voel niets. Het is hier aangenaam rustig. Ik ben in een soort bos, een prachtig sprookjesbos. Als kind wou ik altijd alleen zijn, dit lijkt de perfecte plek te zijn. In de verte zie ik een eekhoorntje weg rennen. Mijn hart smelt van bewondering. Wat is het hier vredig! In de verte hoor ik het stromen van water. Kan ik zo ver luisteren? Het tjirpen van de vogels en het waaien van de wind lijkt schitterende muziek te zijn.
‘Hallo?’
Van schrik draai ik me om. Achter me staat een jongen, ongeveer van vijftien jaar oud. Ik durf niets terug te zeggen, uit de angst dat ik fouten maak.
De jongen trekt een scheve glimlach. ‘Je kent me niet hè?’
Even denk ik na over zijn woorden. Ik moet er zeker van zijn wat het betekent. Aarzelend schud ik nee.
Triest kijkt hij me aan. ‘Het is allemaal mijn schuld,’ prevelt hij.
Nog steeds durf ik geen woorden te vormen met mijn lippen. Met een vastberaden blik kijkt hij op. Die blik herken ik wel! ‘Noah,’ zeg ik eenvoudig.
Hij lijkt te schrikken. ‘Nee, spreek mijn naam nooit meer uit. Sterre, vergeet me. Wordt gewoon beter, voor mij.’
En even drie foutjes aangestreept oh, je gebruikte trouwens 'wou' in je tekst. Het is niet fout, maar het is spreektaal. Bij het schrijven is 'wilde' een stuk mooier en je komt niet in de knoop met 'wouden' (das namelijk geen goed nl ).
een t bij de ikpersoon! Tututut xD daarom schrijf ik nooit in de tt, al dat gedoe met die t's --' maar goed, wat iedereen fijn vindt, eh?
Voor de rest loopt je verhaal heel lekker, ook al weinig spelfouten, zal het ooit de norm worden hier? xD nee, ik ben echt blij met mensen die een grammaticaal correct stukje weten neer te zetten. Niet dat je met een slechte spelling geen goede schrijver kunt worden (ik voer nog steeds een kruistocht tegen Jodie xD), maar je stukjes lezen dan niet door. Maar goed, dat heb jij helemaal niet, dus ik weet eigenlijk niet waarom ik dit verhaal typ haha xD
Schrijven kun je leren, maar het is altijd handig als je een basis hebt. En jij hebt die basis. Goed overzicht van wat er gebeurd, logische vragen stellen, dingen die elkaar mooi opvolgen. Dat is alleen maar fijn, dat is toch wel één van de moeilijkste dingen om aan te leren. En vanuit de basis kan je je steeds verder verbeteren. Zo is er ook nog een puntje waar je jezelf op kan verbeteren: je omschrijvingen van personages en je omgeving. Het eerste wat ik namelijk zou doen als ik in een vreemde omgeving ben, is de kamer bekijken. Dat mis ik nu een beetje. Maar dat is helemaal niet erg, dat komt er vast nog wel^^
Hopelijk snap je het, gewoon aanwijzen zou het een stuk makkelijker maken xDZo dus
Zo, nu over op je verhaal, Dreamrose^^ ik zal je aanraden om deze schrijfles door te lezen: http://www.onlineverhalen.nl/forum/view ... =87&t=7224 , daar staat de dialoog duidelijk uitgelegd. Hopelijk snap je er dan meer van
oh, en misschien is het ook een aanrader om dan gelijk de rest van de schrijflessen door te lezen, als je toch bezig bent haha
Verontwaardigt= verontwaardigd =)Verontwaardigt kijk ik naar mijn arm, er zit een infuus in.
Ik vind hier de overgang niet zo mooi, eerst is je hp boos, maar wat ze daarna zegt, weerspiegelt die boosheid niet. Ik zou er iets bij zetten dat de boosheid snel vervliegt omdat ze te moe is, of iets in die trantBoos kijk ik de vreemde vrouw aan. Wie is Sterre toch? Waarom noemt ze mij Sterre? 'Moe' is het enige wat uit mijn mond komt. Rusteloos val ik weer in slaap. Weg van hier, waar 'hier' dan ook mag wezen.
En nog een tip, je gebruikt nu wel wat enters, maar dat mogen er veel meer. Sowieso moet elke gesproken regel dialoog door iemand anders op een nieuwe regel gezet worden. Dan is het duidelijk wie wat zegt. En ook gewoon in je stuk wat meer enters, zodat je meer alinea's krijgt. Dat maakt het fijner doorlezenAls ik wakker wordt merk één ding, ik ben niet meer in die vreemde kamer. Slaap ik nog? Hard knijp ik in mijn arm, ik voel niets. Het is hier aangenaam rustig. Ik ben in een soort bos, een prachtig sprookjesbos. Als kind wou ik altijd alleen zijn, dit lijkt de perfecte plek te zijn. In de verte zie ik een eekhoorntje weg rennen. Mijn hart smelt van bewondering. Wat is het hier vredig! In de verte hoor ik het stromen van water. Kan ik zo ver luisteren? Het tjirpen van de vogels en het waaien van de wind lijkt schitterende muziek te zijn. ‘Hallo?’ Van schrik draai ik me om. Achter me staat een jongen, ongeveer van vijftien jaar oud. Ik durf niets terug te zeggen, uit de angst dat ik fouten maak. De jongen trekt een scheve glimlach. ‘Je kent me niet hè?’ Even denk ik na over zijn woorden. Ik moet er zeker van zijn wat het betekend. Aarzelend schud ik nee. Triest kijkt hij me aan. ‘Het is allemaal mijn schuld,’ prevelt hij. Nog steeds durf ik geen woorden te vormen met mijn lippen. Met een vastberaden blik kijkt hij op. Die blik herken ik wel! ‘Noah,’ zeg ik eenvoudig. Hij lijkt te schrikken. ‘Nee, spreek mijn naam nooit meer uit. Sterre vergeet me. Wordt gewoon beter, voor mij.’
ik zal hier even je stukje opdelen in enters. Als ik wakker wordt merk ik één ding, ik ben niet meer in die vreemde kamer. Slaap ik nog? Hard knijp ik in mijn arm, ik voel niets. Het is hier aangenaam rustig. Ik ben in een soort bos, een prachtig sprookjesbos. Als kind wou ik altijd alleen zijn, dit lijkt de perfecte plek te zijn. In de verte zie ik een eekhoorntje weg rennen. Mijn hart smelt van bewondering. Wat is het hier vredig! In de verte hoor ik het stromen van water. Kan ik zo ver luisteren? Het tjirpen van de vogels en het waaien van de wind lijkt schitterende muziek te zijn.
‘Hallo?’
Van schrik draai ik me om. Achter me staat een jongen, ongeveer van vijftien jaar oud. Ik durf niets terug te zeggen, uit de angst dat ik fouten maak.
De jongen trekt een scheve glimlach. ‘Je kent me niet hè?’
Even denk ik na over zijn woorden. Ik moet er zeker van zijn wat het betekent. Aarzelend schud ik nee.
Triest kijkt hij me aan. ‘Het is allemaal mijn schuld,’ prevelt hij.
Nog steeds durf ik geen woorden te vormen met mijn lippen. Met een vastberaden blik kijkt hij op. Die blik herken ik wel! ‘Noah,’ zeg ik eenvoudig.
Hij lijkt te schrikken. ‘Nee, spreek mijn naam nooit meer uit. Sterre, vergeet me. Wordt gewoon beter, voor mij.’
En even drie foutjes aangestreept
oh, je gebruikte trouwens 'wou' in je tekst. Het is niet fout, maar het is spreektaal. Bij het schrijven is 'wilde' een stuk mooier en je komt niet in de knoop met 'wouden' (das namelijk geen goed nl ).OoooohAls ik weer wakker wordt voel ik mij een stuk beter.
een t bij de ikpersoon! Tututut xD daarom schrijf ik nooit in de tt, al dat gedoe met die t's --' maar goed, wat iedereen fijn vindt, eh? Voor de rest loopt je verhaal heel lekker, ook al weinig spelfouten, zal het ooit de norm worden hier? xD nee, ik ben echt blij met mensen die een grammaticaal correct stukje weten neer te zetten. Niet dat je met een slechte spelling geen goede schrijver kunt worden (ik voer nog steeds een kruistocht tegen Jodie xD), maar je stukjes lezen dan niet door. Maar goed, dat heb jij helemaal niet, dus ik weet eigenlijk niet waarom ik dit verhaal typ haha xD
Schrijven kun je leren, maar het is altijd handig als je een basis hebt. En jij hebt die basis. Goed overzicht van wat er gebeurd, logische vragen stellen, dingen die elkaar mooi opvolgen. Dat is alleen maar fijn, dat is toch wel één van de moeilijkste dingen om aan te leren. En vanuit de basis kan je je steeds verder verbeteren. Zo is er ook nog een puntje waar je jezelf op kan verbeteren: je omschrijvingen van personages en je omgeving. Het eerste wat ik namelijk zou doen als ik in een vreemde omgeving ben, is de kamer bekijken. Dat mis ik nu een beetje. Maar dat is helemaal niet erg, dat komt er vast nog wel^^
And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
Je verhaal is behoorlijk mysterieus En wat lijkt het me vreselijk als je iets wil zeggen, maar het komt er verkeerd uit!
Ik ben heel benieuwd waar het heen gaat, waar Sterre is en wie de geheimzinnige jongen en vrouw zijn ^_^
Ga zo door!
Groetjes Maaike
En wat lijkt het me vreselijk als je iets wil zeggen, maar het komt er verkeerd uit! Ik ben heel benieuwd waar het heen gaat, waar Sterre is en wie de geheimzinnige jongen en vrouw zijn ^_^
Wordt is hier zonder T, wordDreamrose schreef:Als ik wakker wordt merk één ding,
Ga zo door!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Hoi,
Ik had je verhaal al gelezen, maar was weer eens vergeten een reactie te plaatsen. *facepalm* Ik ben ook zo suf de laatste tijd D:
Tot nu toe vind ik je verhaal heel leuk, lekker mysterieus, ook vreemd dat Sterre niet goed kan praten, ik ben echt benieuwt wat daarvan de oorzaak is. Ik ben ook heel erg benieuwt wie die geheimzinnige jongen is en volgens mij is die vrouw haar moeder, zo zie ik haar in ieder geval wel voor me. Naar mijn mening is dit een goed begin, al mis ik wel de beschrijvingen van personages en de omgeving. Je schrijfstijl spreekt me (naast de fouten die door de anderen opgenoemd zijn) wel heel erg aan, het heeft iets... pakkend, laat ik maar zeggen
Ik ben echt heel benieuwt hoe je verhaal verder gaat!
Schrijf maar snel verder ^^
Xxx Aile
Ik had je verhaal al gelezen, maar was weer eens vergeten een reactie te plaatsen. *facepalm* Ik ben ook zo suf de laatste tijd D:
Tot nu toe vind ik je verhaal heel leuk, lekker mysterieus, ook vreemd dat Sterre niet goed kan praten, ik ben echt benieuwt wat daarvan de oorzaak is. Ik ben ook heel erg benieuwt wie die geheimzinnige jongen is en volgens mij is die vrouw haar moeder, zo zie ik haar in ieder geval wel voor me. Naar mijn mening is dit een goed begin, al mis ik wel de beschrijvingen van personages en de omgeving. Je schrijfstijl spreekt me (naast de fouten die door de anderen opgenoemd zijn) wel heel erg aan, het heeft iets... pakkend, laat ik maar zeggen
Ik ben echt heel benieuwt hoe je verhaal verder gaat!
Schrijf maar snel verder ^^
Xxx Aile
"There are many worlds, but they share the same sky —
one sky, one destiny."
one sky, one destiny."
‘We gaan zo kijken of je zonder slangetje kan eten’. Mijn hand gaat automatisch naar mijn neus, waar ik inderdaad een slangetje voel zitten. Met afschuw kijk ik de vreemde man aan. ‘Sorry, je hebt in coma gelegen schat’. Ik wil van alles vragen. De zinnen vormen zich wel in mijn hoofd maar ik kan ze niet uitspreken. Opeens gil ik het uit van spanning. De dokter kijkt me verschrikt aan. Ik blijf door gillen, lang en hard. Ik gil alle frustratie uit mijn lichaam. Uitgeput en met een schorre stem val ik in slaap.
Als ik wakker wordt lig ik veel steviger vast. Ik merk dat ik ben vastgebonden. Naast me zit die vrouw weer te lezen. Trots omdat ik zelf het woordje zelf heb uitgevogeld roep ik haar.
‘Mama?’ . Ze kijkt verrast op. ‘Oh Sterre, ik wist het wel. Je wordt weer helemaal beter’. Ze drukt op een knopje boven op mijn bed.
Na een paar minuten komt die vreemde arts weer binnen. Hij kijkt me chagrijnig aan. ‘Weer wakker?’ bromt hij. Beschaamd kijk ik hem aan. Ik zie dat hij krassen op zijn gezicht heeft.
‘Sorry, ik heb…’ Ik kom niet op het laatste woordje. Vechtend probeer ik uit mijn woorden te komen. Verslagen zak ik neer in mijn kussens.
‘Het geeft niet, Sterre’. Hij klinkt al wat vriendelijker. ‘Zal ik een verpleegster vragen of ze je wilt helpen met douchen? Hij maakt een gebaar naar mama die vervolgens weg gaat. Douchen… Dat heeft met water te maken toch? Bevreemd kijk ik hem aan. Voorzichtig knik ik ja.
Even later komt er een jonge vrouw binnen. Ze stelt zich voor als Eva. Ik besluit na een tijdje dat ze wel aardig is.
Nadat ik er achter ben gekomen wat douchen is, zie ik de gedaante weer verschijnen. Ik heb hem niet horen binnenkomen.
‘Wie ben jij?’ zeg ik na een tijdje. Zinnen maken gaat steeds beter, het wordt rustiger in mijn hoofd. Weer kijkt hij me verschrikt aan. Na een tijdje pakt hij een stoel, hij komt naast mijn bed zitten. ‘Ik ben Noah’. In een flits ben ik terug in mijn droom, was dat ook Noah?
Als ik wakker wordt lig ik veel steviger vast. Ik merk dat ik ben vastgebonden. Naast me zit die vrouw weer te lezen. Trots omdat ik zelf het woordje zelf heb uitgevogeld roep ik haar.
‘Mama?’ . Ze kijkt verrast op. ‘Oh Sterre, ik wist het wel. Je wordt weer helemaal beter’. Ze drukt op een knopje boven op mijn bed.
Na een paar minuten komt die vreemde arts weer binnen. Hij kijkt me chagrijnig aan. ‘Weer wakker?’ bromt hij. Beschaamd kijk ik hem aan. Ik zie dat hij krassen op zijn gezicht heeft.
‘Sorry, ik heb…’ Ik kom niet op het laatste woordje. Vechtend probeer ik uit mijn woorden te komen. Verslagen zak ik neer in mijn kussens.
‘Het geeft niet, Sterre’. Hij klinkt al wat vriendelijker. ‘Zal ik een verpleegster vragen of ze je wilt helpen met douchen? Hij maakt een gebaar naar mama die vervolgens weg gaat. Douchen… Dat heeft met water te maken toch? Bevreemd kijk ik hem aan. Voorzichtig knik ik ja.
Even later komt er een jonge vrouw binnen. Ze stelt zich voor als Eva. Ik besluit na een tijdje dat ze wel aardig is.
Nadat ik er achter ben gekomen wat douchen is, zie ik de gedaante weer verschijnen. Ik heb hem niet horen binnenkomen.
‘Wie ben jij?’ zeg ik na een tijdje. Zinnen maken gaat steeds beter, het wordt rustiger in mijn hoofd. Weer kijkt hij me verschrikt aan. Na een tijdje pakt hij een stoel, hij komt naast mijn bed zitten. ‘Ik ben Noah’. In een flits ben ik terug in mijn droom, was dat ook Noah?
Laatst gewijzigd door Dreamrose op 01 mar 2012 14:47, 1 keer totaal gewijzigd.
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Er moeten meer alinea's bij he?
Ik zag het maar ik zit op mijn mobiel
Dus het lukt niet zo goed
Ik zag het maar ik zit op mijn mobiel
Dus het lukt niet zo goed
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Ahh op je mobiel kan je bijna niks doen.. Het is dan heel moeilijk voor mij om foutjes enz te verbetren. Duurt te lang. Maar ik ga het hier wel ff doen. Je zei dat er meer alineals in moesten komen, nou dat klopt Kijk ik het Bijvoorbeeld zo doen
Groetjes Jenna
Ik denk dat het zo veel aangenamer eruit ziet om te lezen. Maar de keus is aan jouw, doe maar wat je beter vindt.Dreamrose schreef:‘We gaan zo kijken of je zonder slangetje kan eten’. Mijn hand gaat automatisch naar mijn neus, waar ik inderdaad een slangetje voel zitten. Met afschuw kijk ik de vreemde man aan. ‘Sorry, je hebt in coma gelegen schat’. Ik wil van alles vragen. De zinnen vormen zich wel in mijn hoofd maar ik kan ze niet uitspreken. Opeens gil ik het uit van spanning. De dokter kijkt me verschrikt aan. Ik blijf door gillen, lang en hard. Ik gil alle frustratie uit mijn lichaam. Uitgeput en met een schorre stem val ik in slaap.
Als ik wakker wordt lig ik veel steviger vast. Ik merk dat ik ben vastgebonden. Naast me zit die vrouw weer te lezen. Trots omdat ik zelf het woordje zelf heb uitgevogeld roep ik haar. ‘Mama?’ . Ze kijkt verrast op. ‘Oh Sterre, ik wist het wel. Je wordt weer helemaal beter’. Ze drukt op een knopje boven op mijn bed.
Na een paar minuten komt die vreemde arts weer binnen. Hij kijkt me chagrijnig aan. ‘Weer wakker?’ bromt hij. Beschaamd kijk ik hem aan. Ik zie dat hij krassen op zijn gezicht heeft. ‘Sorry, ik heb…’ Ik kom niet op het laatste woordje. Vechtend probeer ik uit mijn woorden te komen. Verslagen zak ik neer in mijn kussens. ‘Het geeft niet, Sterre’. Hij klinkt al wat vriendelijker. ‘Zal ik een verpleegster vragen of ze je wilt helpen met douchen? Hij maakt een gebaar naar mama die vervolgens weg gaat. Douchen… Dat heeft met water te maken toch? Bevreemd kijk ik hem aan. Voorzichtig knik ik ja.
Even later komt er een jonge vrouw binnen. Ze stelt zich voor als Eva. Ik besluit na een tijdje dat ze wel aardig is.
Nadat ik er achter ben gekomen wat douchen is, zie ik de gedaante weer verschijnen. Ik heb hem niet horen binnenkomen. ‘Wie ben jij?’ zeg ik na een tijdje. Zinnen maken gaat steeds beter, het wordt rustiger in mijn hoofd. Weer kijkt hij me verschrikt aan. Na een tijdje pakt hij een stoel, hij komt naast mijn bed zitten. ‘Ik ben Noah’. In een flits ben ik terug in mijn droom, was dat ook Noah?
Groetjes Jenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Ja, klopt.
Ik had het opgeslagen in word,
maar ik had het stukje al af voordat ik die tips met alinea's kreeg.
Dus ik post het en dacht 'Oh.. faal.'
Maar dat verbeter ik binnenkort wel ^^
Btw, de komende dagen komen er wss minder stukjes omdat ik bij mijn "o zo schattige" nichtje ben.
En die gaat waarschijnlijk alle aandacht op eisen.
Ik had het opgeslagen in word,
maar ik had het stukje al af voordat ik die tips met alinea's kreeg.
Dus ik post het en dacht 'Oh.. faal.'
Maar dat verbeter ik binnenkort wel ^^
Btw, de komende dagen komen er wss minder stukjes omdat ik bij mijn "o zo schattige" nichtje ben.
En die gaat waarschijnlijk alle aandacht op eisen.
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Zo, ik heb weer kunnen genieten van je verhaal ^^
Dus Sterre heeft in een coma gelezen? Dat verklaard wel waarom ze een beetje suf is en minder goed kan praten. Ik wist wel dat die vrouw haar moeder is! Ik kan dus ook een keer gelijk hebben, haha
En die Noah, ik vind hem eng O.O hij lijkt wel een soort geest of de geestelijke gids van Sterre, of hoe je dat ook schrijven mag, maar ik weet zeker dat we wel meer van hem zullen horen.
Je hebt het weer mooi geschreven
Al moet je aan de alinea's inderdaad nog wat meer aandacht besteden, want nu is het een hele flap tekst en als je bijvoorbeeld even pauzeert tijdens het lezen en daarna weer verder gaat, moet je in deze flap tekst helemaal opzoeken waar je ook al weer bent gebleven, ook al is dat bij dit stukje niet echt zo'n groot probleem door de lengte, en het is dan natuurlijk ook veel overzichtelijker.
Je maakt me erg nieuwsgierig naar het vervolg, al kan dat misschien langer duren door je "oh zo schattige nichtje"
Maar ik sta echt te popelen om verder te kunnen lezen ^^
Succes nog
Xxx Aile
Dus Sterre heeft in een coma gelezen? Dat verklaard wel waarom ze een beetje suf is en minder goed kan praten. Ik wist wel dat die vrouw haar moeder is!
Ik kan dus ook een keer gelijk hebben, haha En die Noah, ik vind hem eng O.O hij lijkt wel een soort geest of de geestelijke gids van Sterre, of hoe je dat ook schrijven mag, maar ik weet zeker dat we wel meer van hem zullen horen.
Je hebt het weer mooi geschreven
Al moet je aan de alinea's inderdaad nog wat meer aandacht besteden, want nu is het een hele flap tekst en als je bijvoorbeeld even pauzeert tijdens het lezen en daarna weer verder gaat, moet je in deze flap tekst helemaal opzoeken waar je ook al weer bent gebleven, ook al is dat bij dit stukje niet echt zo'n groot probleem door de lengte, en het is dan natuurlijk ook veel overzichtelijker.Je maakt me erg nieuwsgierig naar het vervolg, al kan dat misschien langer duren door je "oh zo schattige nichtje"
Maar ik sta echt te popelen om verder te kunnen lezen ^^
Succes nog
Xxx Aile
"There are many worlds, but they share the same sky —
one sky, one destiny."
one sky, one destiny."
Vind die reacties echt fijn, het motiveert me ^-^
Smekend kijk ik hem aan. Zou hij begrijpen dat ik niet durf te praten met hem? Noah knipoogt naar me.
‘Het komt allemaal wel goed met je’. Vastberaden knik ik. Vast wel, als ik de overige vijftien jaar van mijn leven kan herinneren. Een pluk haar valt voor het gezicht van Noah. Als ik het goed wil zetten, deinst hij verschrikt achteruit.
‘Raak me niet aan, Sterre’ fluistert hij hees. Teleurgesteld kijk ik hem aan. ‘Het spijt me, ik heb een cadeautje voor je. Het ligt op die stoel’ zegt hij terwijl hij naar de stoel naast me wijst.
Als ik me voorzichtig omdraai om het te pakken is hij weg. Met trillende handen maak ik het open. Het is een schetsblok. Op de eerste bladzijde staat een prachtige tekening van mij op een paard. Herinneringen schieten me te binnen. Dat was mijn paard! Één puzzelstukje van mijn leven weet ik nu. Één van de duizenden. Moedeloos sla ik het op in mijn gedachten.
‘Hoe gaat het vandaag met je?’ Peinzend kijk ik mijn moeder aan.
‘Wel goed’. Ze lacht trots als ze hoort dat ik al korte zinnen vorm. Ik vertel er niet bij dat ik elke dag oefen met Noah. Ik droom elke dag over Noah, spannende dromen. En elke keer als ik zie, voel ik kriebels in mijn buik. Noah zegt dat het liefde heet. Ik weet niet precies wat liefde is, maar ik vind het geweldig!
Mijn moeder kijkt zenuwachtig naar de deur. ‘Uh, ik heb een verassing voor je’.
Nieuwsgierig kijk ik haar aan. Op dat moment komt er een meisje van mijn leeftijd binnen. Met tranen in mijn ogen staart ze me aan. ‘Oh Sterre, ik heb je zo gemist’ fluistert ze in mijn oor.
Niet begrijpend kijk ik haar aan. Wie is zij? Het meisje kijkt diep in mijn ogen. ‘Je weet niet meer wie ik ben hè?’ zegt ze met een schorre stem. Beschaamd sla ik mijn ogen neer.
‘Ik laat jullie even alleen’ zegt mijn moeder met pijn in haar ogen. Zachtjes drukt het meisje een cadeautje in mijn handen. Gretig pak ik het uit. Even staar ik naar het fotolijstje. Wie geeft er nou een foto cadeau? Teleurgesteld draai ik de foto om. Ik zie mezelf lachend erop staan. Ik weet wanneer deze is gemaakt, dit moest op haar verjaardag zijn. Meteen herinner ik me haar naam. ‘Femke’ prevel ik. Hartverscheurend begin ik te huilen, en Femke huilt mee.
Nadat we uren hebben gepraat zegt de verpleegster dat het voor vandaag genoeg is geweest. Ik ben vandaag veel over mezelf te weten gekomen. Beetje bij beetje wordt de puzzel ingevuld. Als ik net de foto opzij wil leggen valt mijn oog op Noah. Hoe komt hij toch steeds buiten de bezoektijden binnen?
‘Hè schoonheid!’ groet hij. ‘Zin in een ritje? Boos kijk ik hem aan. Vindt hij zichzelf grappig? Ik kan mezelf niet eens douchen, laat staan lopen. Alsof hij mijn gedachten kan lezen wijst hij op de rolstoel. ‘Kom op ik duw je wel’. Argwanend blijf ik hem aankijken. Zonder op een antwoord te wachten tilt hij me van het bed. Voorzichtig zet hij me in de rolstoel.
‘Waar naar toe?’ vraag ik hakkelend. ‘Zul je wel zien’. De ijskoude wind stroomt door mijn haren. Met bewondering kijk ik naar de inktzwarte lucht. Noah heeft me verteld dat het sterren zijn. Ik herken het woord wel. ‘Ik had je niet hier mee naar toe moeten nemen. Je hebt het koud’ zegt hij. ‘Niet koud’ zeg ik bibberend.
‘Nee joh, je bibbert helemaal maar je hebt het niet koud? Kom hier’. Gelukkig realiseert Noah zich op tijd dat ik me niet kan verroeren. Rustig tilt hij me op en zet hij me op zijn schoot neer. ‘Zo, dit is beter’. Zuchtend staar ik naar de sterren. Eindelijk een moment rust, een fijn moment met Noah. Wat er ook gebeurd is, ik ben gelukkig.
Smekend kijk ik hem aan. Zou hij begrijpen dat ik niet durf te praten met hem? Noah knipoogt naar me.
‘Het komt allemaal wel goed met je’. Vastberaden knik ik. Vast wel, als ik de overige vijftien jaar van mijn leven kan herinneren. Een pluk haar valt voor het gezicht van Noah. Als ik het goed wil zetten, deinst hij verschrikt achteruit.
‘Raak me niet aan, Sterre’ fluistert hij hees. Teleurgesteld kijk ik hem aan. ‘Het spijt me, ik heb een cadeautje voor je. Het ligt op die stoel’ zegt hij terwijl hij naar de stoel naast me wijst.
Als ik me voorzichtig omdraai om het te pakken is hij weg. Met trillende handen maak ik het open. Het is een schetsblok. Op de eerste bladzijde staat een prachtige tekening van mij op een paard. Herinneringen schieten me te binnen. Dat was mijn paard! Één puzzelstukje van mijn leven weet ik nu. Één van de duizenden. Moedeloos sla ik het op in mijn gedachten.
‘Hoe gaat het vandaag met je?’ Peinzend kijk ik mijn moeder aan.
‘Wel goed’. Ze lacht trots als ze hoort dat ik al korte zinnen vorm. Ik vertel er niet bij dat ik elke dag oefen met Noah. Ik droom elke dag over Noah, spannende dromen. En elke keer als ik zie, voel ik kriebels in mijn buik. Noah zegt dat het liefde heet. Ik weet niet precies wat liefde is, maar ik vind het geweldig!
Mijn moeder kijkt zenuwachtig naar de deur. ‘Uh, ik heb een verassing voor je’.
Nieuwsgierig kijk ik haar aan. Op dat moment komt er een meisje van mijn leeftijd binnen. Met tranen in mijn ogen staart ze me aan. ‘Oh Sterre, ik heb je zo gemist’ fluistert ze in mijn oor.
Niet begrijpend kijk ik haar aan. Wie is zij? Het meisje kijkt diep in mijn ogen. ‘Je weet niet meer wie ik ben hè?’ zegt ze met een schorre stem. Beschaamd sla ik mijn ogen neer.
‘Ik laat jullie even alleen’ zegt mijn moeder met pijn in haar ogen. Zachtjes drukt het meisje een cadeautje in mijn handen. Gretig pak ik het uit. Even staar ik naar het fotolijstje. Wie geeft er nou een foto cadeau? Teleurgesteld draai ik de foto om. Ik zie mezelf lachend erop staan. Ik weet wanneer deze is gemaakt, dit moest op haar verjaardag zijn. Meteen herinner ik me haar naam. ‘Femke’ prevel ik. Hartverscheurend begin ik te huilen, en Femke huilt mee.
Nadat we uren hebben gepraat zegt de verpleegster dat het voor vandaag genoeg is geweest. Ik ben vandaag veel over mezelf te weten gekomen. Beetje bij beetje wordt de puzzel ingevuld. Als ik net de foto opzij wil leggen valt mijn oog op Noah. Hoe komt hij toch steeds buiten de bezoektijden binnen?
‘Hè schoonheid!’ groet hij. ‘Zin in een ritje? Boos kijk ik hem aan. Vindt hij zichzelf grappig? Ik kan mezelf niet eens douchen, laat staan lopen. Alsof hij mijn gedachten kan lezen wijst hij op de rolstoel. ‘Kom op ik duw je wel’. Argwanend blijf ik hem aankijken. Zonder op een antwoord te wachten tilt hij me van het bed. Voorzichtig zet hij me in de rolstoel.
‘Waar naar toe?’ vraag ik hakkelend. ‘Zul je wel zien’. De ijskoude wind stroomt door mijn haren. Met bewondering kijk ik naar de inktzwarte lucht. Noah heeft me verteld dat het sterren zijn. Ik herken het woord wel. ‘Ik had je niet hier mee naar toe moeten nemen. Je hebt het koud’ zegt hij. ‘Niet koud’ zeg ik bibberend.
‘Nee joh, je bibbert helemaal maar je hebt het niet koud? Kom hier’. Gelukkig realiseert Noah zich op tijd dat ik me niet kan verroeren. Rustig tilt hij me op en zet hij me op zijn schoot neer. ‘Zo, dit is beter’. Zuchtend staar ik naar de sterren. Eindelijk een moment rust, een fijn moment met Noah. Wat er ook gebeurd is, ik ben gelukkig.
Laatst gewijzigd door Dreamrose op 04 mar 2012 10:31, 1 keer totaal gewijzigd.
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Woww het einde is super mooi beschrven. Hej nu snap ik waarom je tittel puzzel of my life heet. Ik weet kom er laat achter. Maar hej wie zegt dat ik slim ben
Femke was/is dus haar beste vriendin. Ik zou egt kapot huilen als mijn beste vriendin niet meer weet ik ben. ;(
Wat is er eigenlijk gebeurd dat ze in coma is geraakt. Is ze van haar paard afgevallen ofzo!
Ga snel verder Dreamroos!
Femke was/is dus haar beste vriendin. Ik zou egt kapot huilen als mijn beste vriendin niet meer weet ik ben. ;(
Wat is er eigenlijk gebeurd dat ze in coma is geraakt. Is ze van haar paard afgevallen ofzo!
Ga snel verder Dreamroos!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Zo, net voor dat ik naar bed ga toch nog even snel je verhaal gelezen, ik kon gewoon niet wachten tot morgen ^^
Ik heb nog een aantal kleine foutjes ontdekt:
Het zijn helemaal niet zo veel foutjes, dus het is geen ramp, het maakt je verhaal ook heus niet slechter:)
Het is nu wel duidelijk waarom je verhaal "Puzzle of my life" heet, hopelijk komen alle puzzelstukje terug op hun plaats, dat hoop ik echt voor Sterre. Mij lijkt het echt erg als mijn vriendinnen mij niet meer zouden herinneren, ik weet hoe Femke zich voelt, ik weet wel zeker dat niemand het leuk zou vinden om zijn/haar beste vriend(in) zo te zien.
Ik vind die Noah een eng, mysterieus figuur zeg! Ik denk nu nog wel dat hij een soort geest is, hoe kan hij anders na bezoektijden binnenkomen? Misschien dat hij ook iets met Sterres verleden te maken heeft, misschien was hij verantwoordelijk voor de coma? Het kan idd ook zijn dat Sterre van haar paard is gevallen, maar daardoor kan je volgens mij niet in een coma raken, het licht er tenminste aan wat je doet met een paard. Als je aan cross doet en een paard zijn top snelheid bereikt en je dan van je paard valt kan er wel een zwaar ongeluk plaatsvinden, zelfde geld voor springen.
Dit stukje roept velen vragen op. Vragen waarvan ik de antwoorden zo snel mogelijk zou willen weten, ik ben echt zo nieuwsgierig ^^
Ik hoop echt dat het volgende stukje snel komt, want ik sta te popelen om verder te kunnen lezen! Ik geniet echt van dit verhaal
Schrijf snel verder!
Xxx Aile
Ik heb nog een aantal kleine foutjes ontdekt:
Getallen onder de honderd het liefst voluit schrijven.als ik de overige 15 jaar van mijn leven kan herinneren.
Volgens mij bedoel je “achteruit” Als ik het goed wil zetten, deinst hij verschrikt achtertuit.
Liggen = leggen.Als ik net de foto opzij wil liggen valt mijn oog op Noah.
Zichzelf hoort aan elkaar.Vindt hij zich zelf grappig?
IJskoude hoort ook aan elkaar.De ijs koude wind stroomt door mijn haren.
Met “zeg” bedoel je denk ik “zich”.realiseert Noah zeg op tijd dat ik me niet kan verroeren.
Het zijn helemaal niet zo veel foutjes, dus het is geen ramp, het maakt je verhaal ook heus niet slechter:)
Het is nu wel duidelijk waarom je verhaal "Puzzle of my life" heet, hopelijk komen alle puzzelstukje terug op hun plaats, dat hoop ik echt voor Sterre. Mij lijkt het echt erg als mijn vriendinnen mij niet meer zouden herinneren, ik weet hoe Femke zich voelt, ik weet wel zeker dat niemand het leuk zou vinden om zijn/haar beste vriend(in) zo te zien.
Ik vind die Noah een eng, mysterieus figuur zeg!
Ik denk nu nog wel dat hij een soort geest is, hoe kan hij anders na bezoektijden binnenkomen? Misschien dat hij ook iets met Sterres verleden te maken heeft, misschien was hij verantwoordelijk voor de coma? Het kan idd ook zijn dat Sterre van haar paard is gevallen, maar daardoor kan je volgens mij niet in een coma raken, het licht er tenminste aan wat je doet met een paard. Als je aan cross doet en een paard zijn top snelheid bereikt en je dan van je paard valt kan er wel een zwaar ongeluk plaatsvinden, zelfde geld voor springen. Dit stukje roept velen vragen op. Vragen waarvan ik de antwoorden zo snel mogelijk zou willen weten, ik ben echt zo nieuwsgierig ^^
Ik hoop echt dat het volgende stukje snel komt, want ik sta te popelen om verder te kunnen lezen! Ik geniet echt van dit verhaal
Schrijf snel verder!
Xxx Aile
"There are many worlds, but they share the same sky —
one sky, one destiny."
one sky, one destiny."
-
mena1998
- Typmachine
- Berichten: 771
- Lid geworden op: 04 sep 2011 11:50
- Locatie: Heelal, Melkweg, Aarde, Europa, Nederland, (Provincie) Groningen, Oude Pekela
Grrrr, heb ik hem helemaal ontleed je laatste bericht gaat Aile ff het inpikken. Al die dingen wou ik doen! grrrrrr, drie minuten voor niets iets gedaan.... grrrrrr, maar ja, had ik maar eerder moeten zijn!
Shit happens, just flush it and move on!
Je maakt me héél nieuwsgierig hoe Sterre in die ruimte terecht is gekomen. Is het vreemd om te denken, dat die mensen misschien helemaal geen bekenden van haar zijn, maar het spelen? Soort van doorgestoken kaart? Ik vind het in elk geval erg spannend!
Wat ik me alleen wel afvraag, kan het verkeerd gelezen of begrepen hebben. Maar Sterre is een tiener toch? En die Noah was in haar droom een kind en in het echte leven een volwassen man? Is het dan niet raar, dat ze die verliefdheid voor een volwassen iemand voelt?
(dat is ook een beetje een reden, dat ik die Noah niet vertrouw )
Ga zo door!
Groetjes Maaike
Wat ik me alleen wel afvraag, kan het verkeerd gelezen of begrepen hebben. Maar Sterre is een tiener toch? En die Noah was in haar droom een kind en in het echte leven een volwassen man? Is het dan niet raar, dat ze die verliefdheid voor een volwassen iemand voelt?
(dat is ook een beetje een reden, dat ik die Noah niet vertrouw )Ga zo door!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Wauw, bedankt voor de feedback.
Waarschijnlijk bevestigt dit -kleine- stukje jullie vermoedens van Noah.
‘Zal ik je vandaag leren lopen?’ vraagt Eva. Enthousiast knik ik. Ik ben de laatste weken erg vooruit gegaan. Ik kan nu hele zinnen vormen. Weliswaar langzaam, maar ik kan het wel. Mede dankzij Noah. Hij is alles voor me. Jammer dat mama nooit naar hem vraagt, zoals ze naar Femke doet. Het liefste wil ik mama alles vragen over Noah, maar ik durf niet zo goed. Steeds als ik er over wil beginnen krijg ik een onheilspelend gevoel, en weet ik de woorden niet meer.
Eva helpt me uit bed. Ik plof neer op de rolstoel en word naar de gymzaal gereden. Er staan gelukkig twee balken waar ik op kan leunen. Met alle kracht in mijn lichaam druk ik mezelf uit de stoel.
‘Ik voel mijn benen niet meer’ piep ik angstig.
De dokter die er bij staat knikt bedachtzaam. ‘Dat dacht ik al’ mompelt hij. ‘Kom op probeer het nog is, Sterre?’ vraagt hij vriendelijk. Voorzichtig leun ik op de balken. In de hoek zie ik Noah staan. Op dat moment verlies ik mijn controle. De grond zakt weg onder mijn voeten, en ik val achterover.
‘Sterre? Sterre? Hallo, Wakker worden!’ Ik hoor de stemmen vaag in de verte. Mijn oogleden zijn te zwaar om te openen. En eigenlijk lig ik wel lekker. ‘Sterre, kom op. Ik weet dat je ons hoort’ bromt de arts.
Hé verdorie, waarom heeft hij me ook altijd door? Met een zucht open ik mijn ogen. Eva helpt me om terug in de rolstoel te komen.
‘Wat is er gebeurd?’ vraagt ze. Verbaasd kijk ik om me heen. Zagen ze dan niet van wie ik schrok? Hebben ze niets gemerkt? ‘Zagen jullie hem niet?’ breng ik uit.
‘Wie?’ vragen de arts en Eva tegelijk.
‘Noah, opeens stond hij daar!’
Eva kijkt met een veelbetekende blik naar de arts. ‘Schat, Noah is dood.’
Waarschijnlijk bevestigt dit -kleine- stukje jullie vermoedens van Noah.
‘Zal ik je vandaag leren lopen?’ vraagt Eva. Enthousiast knik ik. Ik ben de laatste weken erg vooruit gegaan. Ik kan nu hele zinnen vormen. Weliswaar langzaam, maar ik kan het wel. Mede dankzij Noah. Hij is alles voor me. Jammer dat mama nooit naar hem vraagt, zoals ze naar Femke doet. Het liefste wil ik mama alles vragen over Noah, maar ik durf niet zo goed. Steeds als ik er over wil beginnen krijg ik een onheilspelend gevoel, en weet ik de woorden niet meer.
Eva helpt me uit bed. Ik plof neer op de rolstoel en word naar de gymzaal gereden. Er staan gelukkig twee balken waar ik op kan leunen. Met alle kracht in mijn lichaam druk ik mezelf uit de stoel.
‘Ik voel mijn benen niet meer’ piep ik angstig.
De dokter die er bij staat knikt bedachtzaam. ‘Dat dacht ik al’ mompelt hij. ‘Kom op probeer het nog is, Sterre?’ vraagt hij vriendelijk. Voorzichtig leun ik op de balken. In de hoek zie ik Noah staan. Op dat moment verlies ik mijn controle. De grond zakt weg onder mijn voeten, en ik val achterover.
‘Sterre? Sterre? Hallo, Wakker worden!’ Ik hoor de stemmen vaag in de verte. Mijn oogleden zijn te zwaar om te openen. En eigenlijk lig ik wel lekker. ‘Sterre, kom op. Ik weet dat je ons hoort’ bromt de arts.
Hé verdorie, waarom heeft hij me ook altijd door? Met een zucht open ik mijn ogen. Eva helpt me om terug in de rolstoel te komen.
‘Wat is er gebeurd?’ vraagt ze. Verbaasd kijk ik om me heen. Zagen ze dan niet van wie ik schrok? Hebben ze niets gemerkt? ‘Zagen jullie hem niet?’ breng ik uit.
‘Wie?’ vragen de arts en Eva tegelijk.
‘Noah, opeens stond hij daar!’
Eva kijkt met een veelbetekende blik naar de arts. ‘Schat, Noah is dood.’
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Noah is dus een geest! IK WIST HET!
Dat betekend dus dat Sterre verliefd is op een dood persoon... brrrr O.O
Ik ben wel benieuwt naar zijn verleden. Hoe is hij bijvoorbeeld dood gegaan? En waarom kan alleen Sterre hem zien/horen? Zoals je ziet spoken er weer een boel vragen door mijn hoofd, je verhaal begint echt spannend te worden
Schrijf snel verder!
Xxx Aile
Dat betekend dus dat Sterre verliefd is op een dood persoon... brrrr O.O
Ik ben wel benieuwt naar zijn verleden. Hoe is hij bijvoorbeeld dood gegaan? En waarom kan alleen Sterre hem zien/horen? Zoals je ziet spoken er weer een boel vragen door mijn hoofd, je verhaal begint echt spannend te worden
Schrijf snel verder!
Xxx Aile
"There are many worlds, but they share the same sky —
one sky, one destiny."
one sky, one destiny."
Nog een stukje voor vandaag ^^Ongeloofwaardig kijk ik hem aan. ‘Niet’ zeg ik koppig. ‘Ik zag hem nog staan, hij is heel vaak op bezoek geweest! Zeg me dat het niet waar is’.Eva kijkt mij aan met tranen in haar ogen. ‘Het spijt me’. Ik weet niet wat er met me gebeurd. Ook al kon ik net haast niet op me benen staan, ren ik weg uit mijn rolstoel. Ik besef niet eens dat ik weer kan lopen. Een paar meter voor me kamer zak ik in.Het kan niet, Noah is niet dood. Heb ik me hem verbeeld? En al die mooie momenten dan? Waren die nep? Zoveel vragen die in mijn hoofd rond spoken. In mijn hoofd is het zwart, vol van duisternis. Als Noah niet bestaat wil ik ook niet leven. Plots besef ik pas echt de betekenis van de arts zijn woorden. Noah is dood. Ik heb zijn geest gezien. Al die tijd was hij een geest. Al die tijd heeft hij tegen me gelogen. Ik barst in huilen uit. Eenzaam, op de koude vloer van het ziekenhuis.
Als ik de grond onder me voel verdwijnen denk ik eerst dat het mijn einde is. Tot ik de witte kale muren van mijn ziekenhuiskamer zie verschijnen. Is het Noah die me optilt?
Starend kijk ik voor me uit. Met een lege blik kijk ik naar de witte muur.
‘Laat me het uitleggen’ smeekt Noah. Ik kijk demonstratief de andere kant op. Ik wil niet met hem praten, ik kan het niet. Niet nu. Hij is dood. Ik was verdomme verliefd op hem, verliefd op een geest. ‘Niet praten jou.’ Uit frustratie lukt het me niet om een hele zin te vormen.Noah pakt me beet bij mijn polsen. ‘Kijk me aan’ woest schud ik mijn hoofd. ‘Ik kan het uitleggen’ protesteert hij zwak. Noah heeft nog steeds mijn polsen vast als hij op mijn bed komt zitten. ‘Dopo queste parole cadone in un sonno profondo. Lo prendo te, di nuovo al mio passato. Il tu passato. Verbaasd kijk ik hem aan. Hij heeft me nooit verteld dat hij Italiaans sprak? Niemand heeft mij ooit verteld dat ik Italiaans sprak! Ik heb woord voor woord verstaan. We hebben toch geen Italiaans op school? Ik laat de betekenis van de woorden tot me door dringen. Op dat moment begint de kamer te draaien. Zwak laat ik me in mijn bed zakken, te moe om te protesteren.
Als ik de grond onder me voel verdwijnen denk ik eerst dat het mijn einde is. Tot ik de witte kale muren van mijn ziekenhuiskamer zie verschijnen. Is het Noah die me optilt?
Starend kijk ik voor me uit. Met een lege blik kijk ik naar de witte muur.
‘Laat me het uitleggen’ smeekt Noah. Ik kijk demonstratief de andere kant op. Ik wil niet met hem praten, ik kan het niet. Niet nu. Hij is dood. Ik was verdomme verliefd op hem, verliefd op een geest. ‘Niet praten jou.’ Uit frustratie lukt het me niet om een hele zin te vormen.Noah pakt me beet bij mijn polsen. ‘Kijk me aan’ woest schud ik mijn hoofd. ‘Ik kan het uitleggen’ protesteert hij zwak. Noah heeft nog steeds mijn polsen vast als hij op mijn bed komt zitten. ‘Dopo queste parole cadone in un sonno profondo. Lo prendo te, di nuovo al mio passato. Il tu passato. Verbaasd kijk ik hem aan. Hij heeft me nooit verteld dat hij Italiaans sprak? Niemand heeft mij ooit verteld dat ik Italiaans sprak! Ik heb woord voor woord verstaan. We hebben toch geen Italiaans op school? Ik laat de betekenis van de woorden tot me door dringen. Op dat moment begint de kamer te draaien. Zwak laat ik me in mijn bed zakken, te moe om te protesteren.
Laatst gewijzigd door Dreamrose op 04 mar 2012 18:50, 1 keer totaal gewijzigd.
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Heel mooi geschreven, ik heb dat Italiaans stukje vertaald met google vertaler er kwam iets heel vreemds uit, Google vertaald alles ook letterlijk :I
Laat ik de zin maar niet zeggen, dan verpest ik het voor de lezers want het is nogal een spoiler. Ik ben heel benieuwt naar het volgende stukje, je verhaal begint steeds spannender te worden
Nog één klein foutje:
Schrijf verder
Xxx Aile
er kwam iets heel vreemds uit, Google vertaald alles ook letterlijk :ILaat ik de zin maar niet zeggen, dan verpest ik het voor de lezers want het is nogal een spoiler. Ik ben heel benieuwt naar het volgende stukje, je verhaal begint steeds spannender te worden
Nog één klein foutje:
Deze zin is lang, daarom is het beter om na “staan” een komma te plaatsen.Ook al kon ik net haast niet op me benen staan ren ik weg uit mijn rolstoel.
Schrijf verder
Xxx Aile
"There are many worlds, but they share the same sky —
one sky, one destiny."
one sky, one destiny."
Ik wil weten wat het betekent!! Oja had egt niet verwacht dat die Noah een geest zou zijn, ik dagt gwn hij is het vriendje van Sterre: Lijkt me niet egt leuk om verliefd te zijn op een geest..
Schrijf snel verder!!
Schrijf snel verder!!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Dit stukje is best wel vaag vind ik..
Maarja xd.
Enjoy
Als ik wakker wordt, merk ik één ding. Ik sta niet op de grond. Angstig kijk ik naar beneden. Noah slaat een hand voor mijn mond. ‘Niet gillen’ fluistert hij. Boos kijk ik hem aan. ‘Alsof ik zou gillen,’ lieg ik. Gillen was precies mijn plan.
‘Dit is een dag uit het verleden. 21 februari 1997 om precies te zijn.’
Nieuwsgierig kijk ik naar beneden. Ik zie een meisje eenzaam aan de rand van een rivier zitten, met haar benen in het water. Ben ik dat? Maar ik lijk even oud… 21 februari, Dat is mijn geboortedag! Hoe kan dat?
Een jongen - ik denk Noah - loopt naar mijn andere ‘ik’ toe. ‘Sterre, ik wil niet dat je gaat.'
‘Ik moet,’ fluistert mijn andere ik. ‘Ik ben uitverkorene.'
Smekend kijkt hij mij aan. ‘We kunnen samen blijven, een leven opbouwen.' Woest duw ik zijn hand weg die hij op mijn schouder slaat. Mijn oude ik verkromt haar lichaam. In één moeiteloze beweging verschijnen er opeens twee vleugels uit haar schouderbladen. Vol ongeloof kijk ik het tafereel aan.
‘Ik ben een engel?’ schreeuw ik vragend.
Noah legt zijn vingers op mijn lippen. ‘Ik leg het uit, maar alsjeblieft schreeuw niet zo. Iedereen kan je horen.' Meteen ben ik stil, natuurlijk wil ik alles weten! Aarzelend begint Noah te vertellen. ‘Alle mensen van de aarde met een zuivere ziel gaan naar wat jullie de hemel noemen. Wij hebben in de hemel gewoon een leven opgebouwd. Je hebt alles wat je op de aarde ook hebt. De belangrijkste taak van de hemel is donkere zielen te zuiveren.’
‘Huh, maar als ik ook een engel ben waarom ben ik nu dan gewoon een mens?’ onderbreek ik hem. ‘Als je me nou even niet onderbreekt..' Noah vervolgt zijn verhaal. ‘In de hemel kwam je binnen met de naam Sterre. Je was lief… behulpzaam… en eigenwijs. Op een drukke chaotische dag ging het mis met de archieven van de hemel. Perongeluk werden er mensen met een onzuivere ziel toegelaten naar de aarde. Mensen die in hun vorig leven een strafblad hadden. Ze hadden nog de krachten van een demon. Er was maar één manier om ze te stoppen. Iemand moest naar de aarde gaan, als baby. De kracht van een engel zou genoeg zijn om alle demonen terug te sturen. Alleen de engel zou het niet overleven.’
Met grote ogen kijk ik hem aan. Heeft hij het over mij?! Heb ik mezelf geofferd om naar de aarde te gaan? En waarom leef ik dan nog? Dat is ook de eerste vraag die ik stel als ik mijn gedachtes weer op orde heb.
‘Er is iets mis gegaan, iets heel erg mis.’
Bang kijk ik Noah aan. ‘Mag ik dan nu eindelijk weten wat er gebeurd is?’ Met zijn ogen vol spijt schudt hij nee.
‘Dat weet niemand, alleen jij weet het.’
Mijn hoofd zit nog vol vragen. ‘Hoe kan het dat jij een geest bent?’.
‘Ik ben gestuurd om jou in de gaten te houden. Ik volg je al je hele leven’.
Er gaat een rilling door me heen. Het gevoel dat ik nooit privacy heb gehad is verschrikkelijk. Ik herinner me opeens dat ik altijd een aanwezigheid heb gevoeld. ‘Waarom jij?’
Noah slaat zijn ogen neer. ‘We zouden gaan trouwen, totdat jij besloot dat je weg ging.’
Met een gevoel van spijt kijk ik hem aan. ‘Ik wil het goed maken.’ Even zie ik een donkere blik in zijn ogen. ‘Engelen hebben een speciale manier voor vergeven. Lees dit boekje maar.' Noah gooit een boekje naar me toe en verdwijnt. Ik slik even als ik het boekje open maak. Een steen ligt op mijn borst. Een steen die steeds zwaarder gaat wegen terwijl ik het boekje lees. Een ongeschreven wet voor engelen zegt dat je zijn vertrouwen moet winnen, wat me nogal logisch lijkt. Alleen de manier hoe is een ander verhaal. Als ik ‘ja’ zeg zal ik hem moeten gehoorzamen. Niet op de manier dat ik een slaaf voor hem ben. Maar hij kan wel bepalen waar ik naar toe ga en met wie. Zo kan hij voorkomen dat ik weer terug naar de aarde ga.
Een beangstigde gedachte komt bij me op. Wat gebeurd er met mijn lichaam als ik terug naar de hemel ga?
‘Geen zorgen daarom. Een demon met een gezuiverde ziel krijgt jouw lichaam.’ Zegt Noah als hij weer verschijnt.
Verbaasd kijk ik op.
‘Ja, ik kan gedachten lezen’ zegt Noah een beetje beschaamd. ‘Wat is je antwoord?’
Meteen ben ik weer terug bij het boekje. ‘Ja’ fluister ik.
Noah glimlacht blij ‘Morgen als je wakker wordt ben je weer terug, bij mij.'
Maarja xd.
Enjoy
Als ik wakker wordt, merk ik één ding. Ik sta niet op de grond. Angstig kijk ik naar beneden. Noah slaat een hand voor mijn mond. ‘Niet gillen’ fluistert hij. Boos kijk ik hem aan. ‘Alsof ik zou gillen,’ lieg ik. Gillen was precies mijn plan.
‘Dit is een dag uit het verleden. 21 februari 1997 om precies te zijn.’
Nieuwsgierig kijk ik naar beneden. Ik zie een meisje eenzaam aan de rand van een rivier zitten, met haar benen in het water. Ben ik dat? Maar ik lijk even oud… 21 februari, Dat is mijn geboortedag! Hoe kan dat?
Een jongen - ik denk Noah - loopt naar mijn andere ‘ik’ toe. ‘Sterre, ik wil niet dat je gaat.'
‘Ik moet,’ fluistert mijn andere ik. ‘Ik ben uitverkorene.'
Smekend kijkt hij mij aan. ‘We kunnen samen blijven, een leven opbouwen.' Woest duw ik zijn hand weg die hij op mijn schouder slaat. Mijn oude ik verkromt haar lichaam. In één moeiteloze beweging verschijnen er opeens twee vleugels uit haar schouderbladen. Vol ongeloof kijk ik het tafereel aan.
‘Ik ben een engel?’ schreeuw ik vragend.
Noah legt zijn vingers op mijn lippen. ‘Ik leg het uit, maar alsjeblieft schreeuw niet zo. Iedereen kan je horen.' Meteen ben ik stil, natuurlijk wil ik alles weten! Aarzelend begint Noah te vertellen. ‘Alle mensen van de aarde met een zuivere ziel gaan naar wat jullie de hemel noemen. Wij hebben in de hemel gewoon een leven opgebouwd. Je hebt alles wat je op de aarde ook hebt. De belangrijkste taak van de hemel is donkere zielen te zuiveren.’
‘Huh, maar als ik ook een engel ben waarom ben ik nu dan gewoon een mens?’ onderbreek ik hem. ‘Als je me nou even niet onderbreekt..' Noah vervolgt zijn verhaal. ‘In de hemel kwam je binnen met de naam Sterre. Je was lief… behulpzaam… en eigenwijs. Op een drukke chaotische dag ging het mis met de archieven van de hemel. Perongeluk werden er mensen met een onzuivere ziel toegelaten naar de aarde. Mensen die in hun vorig leven een strafblad hadden. Ze hadden nog de krachten van een demon. Er was maar één manier om ze te stoppen. Iemand moest naar de aarde gaan, als baby. De kracht van een engel zou genoeg zijn om alle demonen terug te sturen. Alleen de engel zou het niet overleven.’
Met grote ogen kijk ik hem aan. Heeft hij het over mij?! Heb ik mezelf geofferd om naar de aarde te gaan? En waarom leef ik dan nog? Dat is ook de eerste vraag die ik stel als ik mijn gedachtes weer op orde heb.
‘Er is iets mis gegaan, iets heel erg mis.’
Bang kijk ik Noah aan. ‘Mag ik dan nu eindelijk weten wat er gebeurd is?’ Met zijn ogen vol spijt schudt hij nee.
‘Dat weet niemand, alleen jij weet het.’
Mijn hoofd zit nog vol vragen. ‘Hoe kan het dat jij een geest bent?’.
‘Ik ben gestuurd om jou in de gaten te houden. Ik volg je al je hele leven’.
Er gaat een rilling door me heen. Het gevoel dat ik nooit privacy heb gehad is verschrikkelijk. Ik herinner me opeens dat ik altijd een aanwezigheid heb gevoeld. ‘Waarom jij?’
Noah slaat zijn ogen neer. ‘We zouden gaan trouwen, totdat jij besloot dat je weg ging.’
Met een gevoel van spijt kijk ik hem aan. ‘Ik wil het goed maken.’ Even zie ik een donkere blik in zijn ogen. ‘Engelen hebben een speciale manier voor vergeven. Lees dit boekje maar.' Noah gooit een boekje naar me toe en verdwijnt. Ik slik even als ik het boekje open maak. Een steen ligt op mijn borst. Een steen die steeds zwaarder gaat wegen terwijl ik het boekje lees. Een ongeschreven wet voor engelen zegt dat je zijn vertrouwen moet winnen, wat me nogal logisch lijkt. Alleen de manier hoe is een ander verhaal. Als ik ‘ja’ zeg zal ik hem moeten gehoorzamen. Niet op de manier dat ik een slaaf voor hem ben. Maar hij kan wel bepalen waar ik naar toe ga en met wie. Zo kan hij voorkomen dat ik weer terug naar de aarde ga.
Een beangstigde gedachte komt bij me op. Wat gebeurd er met mijn lichaam als ik terug naar de hemel ga?
‘Geen zorgen daarom. Een demon met een gezuiverde ziel krijgt jouw lichaam.’ Zegt Noah als hij weer verschijnt.
Verbaasd kijk ik op.
‘Ja, ik kan gedachten lezen’ zegt Noah een beetje beschaamd. ‘Wat is je antwoord?’
Meteen ben ik weer terug bij het boekje. ‘Ja’ fluister ik.
Noah glimlacht blij ‘Morgen als je wakker wordt ben je weer terug, bij mij.'
Laatst gewijzigd door Dreamrose op 05 mar 2012 21:04, 3 keer totaal gewijzigd.
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
-
mena1998
- Typmachine
- Berichten: 771
- Lid geworden op: 04 sep 2011 11:50
- Locatie: Heelal, Melkweg, Aarde, Europa, Nederland, (Provincie) Groningen, Oude Pekela
Mooi, beetje vaag inderdaad maar dat is leuk
Even een feedback
Het is echt mooi, schrijf snel verder!
Even een feedback
Kon ze toen ook al niet goed praten? en '. moet natuurlijk .' zijn hé? hihi.Dreamrose schreef:‘Ik ben uitverkorene’.
Hier hetzelfde. Het staat er nog twee keer in, maar nu laat ik je zoeken. Lief van mij hé?Dreamrose schreef:‘Als je me nou even niet onderbreekt..’.
Het is echt mooi, schrijf snel verder!
Shit happens, just flush it and move on!
Heel mooi stukje!
Ik heb trouwens ook nog een foutje ontdekt:
Een paar kleine foutjes, zoals je kunt zien. Maar probeer er wel op te letten.
Inderdaad wel een beetje een vaag stukje, maar wel leuk. Ik weet niet of het al ergens in je verhaal vermeld staat, misschien dat ik er overheen heb gelezen, maar hoe oud is Noah eigenlijk? Als ik het nu lees ongeveer tien jaar ouder dan de Sterre van de aarde.
Ik vind het leuk dat dit een hele grote verandering is in je verhaal, je verraste me namelijk echt met dit stukje, zoiets had ik echt niet 1, 2, 3 kunnen bedenken ^^
Maar dit geeft alsnog geen antwoord op de vraag hoe Sterre in coma is geraakt, daar ben ik nog steeds benieuwt naar, want daar begon het allemaal mee.
En als ik het nu goed heb gelezen gaat Sterre mee terug naar de hemel, dan hoop ik dat zij en Noah nog gaan trouwen
Maar wat dan als er een andere geest in Sterre's lichaam komt? Neemt diegene dan de herinneringen van Sterre over ofzo? Vooral dat vind ik vaag xD
Ik ben heel erg benieuwt naar het vervolg!
Go ahead en schrijf verder
Xxx Aile
Ik heb trouwens ook nog een foutje ontdekt:
Na "gillen" ben je een komma vergeten te plaatsen.‘Alsof ik zou gillen’ lieg ik.
Hier ben je ook een komma achter "moet" vergeten te plaatsen.‘Ik moet’ fluistert mijn andere ik.
Een paar kleine foutjes, zoals je kunt zien. Maar probeer er wel op te letten.
Inderdaad wel een beetje een vaag stukje, maar wel leuk. Ik weet niet of het al ergens in je verhaal vermeld staat, misschien dat ik er overheen heb gelezen, maar hoe oud is Noah eigenlijk? Als ik het nu lees ongeveer tien jaar ouder dan de Sterre van de aarde.
Ik vind het leuk dat dit een hele grote verandering is in je verhaal, je verraste me namelijk echt met dit stukje, zoiets had ik echt niet 1, 2, 3 kunnen bedenken ^^
Maar dit geeft alsnog geen antwoord op de vraag hoe Sterre in coma is geraakt, daar ben ik nog steeds benieuwt naar, want daar begon het allemaal mee.
En als ik het nu goed heb gelezen gaat Sterre mee terug naar de hemel, dan hoop ik dat zij en Noah nog gaan trouwen
Maar wat dan als er een andere geest in Sterre's lichaam komt? Neemt diegene dan de herinneringen van Sterre over ofzo? Vooral dat vind ik vaag xD
Ik ben heel erg benieuwt naar het vervolg!
Go ahead en schrijf verder
Xxx Aile
"There are many worlds, but they share the same sky —
one sky, one destiny."
one sky, one destiny."
@Aile, hihi als je dat denkt zou het volgende stukje je wel verassen
Waar ik bij het volgende stukje vooral op heb gelet is de beschrijvingen van de omgeving en personnen. Hoop dat dat gelukt is.
Maar, dat komt morgen pas (6)
Noah heeft niet echt een vaste leeftijd,
maar je moet wel denken van een jaar of 17-20
Waar ik bij het volgende stukje vooral op heb gelet is de beschrijvingen van de omgeving en personnen. Hoop dat dat gelukt is.
Maar, dat komt morgen pas (6)
Noah heeft niet echt een vaste leeftijd,
maar je moet wel denken van een jaar of 17-20
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Hey wat is die Noah op eens bazig zeg. Ik dacht hij is super-aardig maar hij is egt een ego. Steree voorzichzelf hebben. Mooie beschrijving..
Schrijf snel verder!
Schrijf snel verder!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Als ik mijn ogen open voel ik een gloed langs mijn lichaam. Ik neem aan dat het een gloed is, het tintelt een beetje. Verdwaasd kijk ik om me heen. Ik ben in een lichtblauwe kamer, de ruimte is gigantisch. Op het bed waar ik in lig, een tweepersoons bed, liggen kussens in allerlei kleuren. De ruimte bevat drie ramen. Het uizicht is waanzinnig mooi. Mijn raam kijkt uit op een strand, met diepblauw water.
‘Ben je eindelijk wakker prinses?’.
Ik schrik van Noah die binnenkomt. Nu weet ik dat Noah levend is, nou ja een engel. Ik besef dat ik ook een engel ben. Een gevoel van nieuwsgierigheid overvalt me. Ik wil zo graag mijn nieuwe leven gaan verkennen. Het leven moet heerlijk zijn.
‘Zeg, je bent pas ziek geweest. Ga je terug naar bed?’ vraagt Noah.
Meteen verandert het nieuwsgierige gevoel in een onheilspeilend gevoel. Mijn lichaam gaat op automatisch piloot naar het bed toe. Oh ja, ik moest hem gehoorzamen.
‘Voor hoelang moet ik eigenlijk doen wat jij zegt?’ vraag ik met een trillende stem.
Noah kijkt peinzend uit het raam. Alsof hij zijn woorden goed overweegt voordat hij ze uitspreekt.
‘Totdat ik het je vergeven heb. En neem maar van mij aan, dat kan lang gaan duren.’
Ik schrik van de klank in zijn stem. Hij klinkt zo streng.
‘Schat, ik moet je wat bekennen.’ Zegt Noah grijnzend.
‘W w wat dan?’ stotter ik. Noah heeft een arrogante blik in zijn ogen. Het lijkt net of zijn ogen met de minuut donkerder worden.
‘Ik ben Noah niet,’ fluistert hij hees. Terwijl hij dat zegt veranderd zijn uiterlijk. Zijn mooie blonde haar word zwart, zijn gezicht veranderd.
‘Oh my god, Stefano?’ fluister ik bang. Als ik zijn naam uitspreek weet ik zeker dat het Stefano is. Hij is een van de vele demonen die terug is gestuurd naar de aarde. Het feit dat ik niet dood ben is dat hij nog leeft. Ik besef hoe erg ik in de problemen zit. Hij kan alles met me doen, en ik moet gehoorzamen.
‘Dat klopt meisje, dat klopt.’ Stefano gaat op het voeteinde van mijn bed zitten. ‘Ik ga de aarde overnemen, en daar ga jij me bij helpen. Maar eerst wil ik een ontbijtje, snel graag.’
Mijn lichaam komt automatisch overeind. Al wil mijn geest iets anders, ik moet gehoorzamen.
‘Ben je eindelijk wakker prinses?’.
Ik schrik van Noah die binnenkomt. Nu weet ik dat Noah levend is, nou ja een engel. Ik besef dat ik ook een engel ben. Een gevoel van nieuwsgierigheid overvalt me. Ik wil zo graag mijn nieuwe leven gaan verkennen. Het leven moet heerlijk zijn.
‘Zeg, je bent pas ziek geweest. Ga je terug naar bed?’ vraagt Noah.
Meteen verandert het nieuwsgierige gevoel in een onheilspeilend gevoel. Mijn lichaam gaat op automatisch piloot naar het bed toe. Oh ja, ik moest hem gehoorzamen.
‘Voor hoelang moet ik eigenlijk doen wat jij zegt?’ vraag ik met een trillende stem.
Noah kijkt peinzend uit het raam. Alsof hij zijn woorden goed overweegt voordat hij ze uitspreekt.
‘Totdat ik het je vergeven heb. En neem maar van mij aan, dat kan lang gaan duren.’
Ik schrik van de klank in zijn stem. Hij klinkt zo streng.
‘Schat, ik moet je wat bekennen.’ Zegt Noah grijnzend.
‘W w wat dan?’ stotter ik. Noah heeft een arrogante blik in zijn ogen. Het lijkt net of zijn ogen met de minuut donkerder worden.
‘Ik ben Noah niet,’ fluistert hij hees. Terwijl hij dat zegt veranderd zijn uiterlijk. Zijn mooie blonde haar word zwart, zijn gezicht veranderd.
‘Oh my god, Stefano?’ fluister ik bang. Als ik zijn naam uitspreek weet ik zeker dat het Stefano is. Hij is een van de vele demonen die terug is gestuurd naar de aarde. Het feit dat ik niet dood ben is dat hij nog leeft. Ik besef hoe erg ik in de problemen zit. Hij kan alles met me doen, en ik moet gehoorzamen.
‘Dat klopt meisje, dat klopt.’ Stefano gaat op het voeteinde van mijn bed zitten. ‘Ik ga de aarde overnemen, en daar ga jij me bij helpen. Maar eerst wil ik een ontbijtje, snel graag.’
Mijn lichaam komt automatisch overeind. Al wil mijn geest iets anders, ik moet gehoorzamen.
Laatst gewijzigd door Dreamrose op 06 mar 2012 17:24, 1 keer totaal gewijzigd.
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
-
mena1998
- Typmachine
- Berichten: 771
- Lid geworden op: 04 sep 2011 11:50
- Locatie: Heelal, Melkweg, Aarde, Europa, Nederland, (Provincie) Groningen, Oude Pekela
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOH, wat een rotzak die Stefano! Grrr, das gemeen wat hij doet!
Nu moet je echt heel snel wat nieuws posten!
Dit is het enige wat ik kon vinden.
Post snel!
Nu moet je echt heel snel wat nieuws posten!
Kan je een gloed voelen? Hihi.Dreamrose schreef:Als ik mijn ogen open voel ik een gloed langs mijn lichaam.
Verbaast? moest dat het zijn?Dreamrose schreef:Verdwaasd kijk ik om me heen.
Dit is het enige wat ik kon vinden.
Post snel!
Shit happens, just flush it and move on!
-
Saskjezwaard
- Computer
- Berichten: 4449
- Lid geworden op: 28 aug 2010 21:56
- Locatie: in bed
Grammaticafanaat to the rescue! Verdwaasd is een goed Nederlands woord tumtiedutieduuuuhhh! Mijn plicht is weer vervuld, ik ga weer terug naar mijn planeet!
tumtiedutieduuuuhhh! Mijn plicht is weer vervuld, ik ga weer terug naar mijn planeet! And by the way, everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt ― Sylvia Plath
-
mena1998
- Typmachine
- Berichten: 771
- Lid geworden op: 04 sep 2011 11:50
- Locatie: Heelal, Melkweg, Aarde, Europa, Nederland, (Provincie) Groningen, Oude Pekela
Ja echt hé!
*Gaat naast Dreamrose zitten*
Kom maar weer even terug! Dan kan/MOET je me eerst maar eens vertellen welke planeet.
En ik heb weer wat geleerd! dankje saskjezwaard!
*Gaat naast Dreamrose zitten*
Kom maar weer even terug! Dan kan/MOET je me eerst maar eens vertellen welke planeet.
En ik heb weer wat geleerd! dankje saskjezwaard!
Shit happens, just flush it and move on!