Online Verhalen

Aww wat een problemen zeg (':
Ik vraag me wel een beetje af hoe jij al die effecten van die drugs enzo zo goed kunt beschrijven
Maaar ja k ben weer bijgelezen dus klaar voor een nieuw stuk

Haha geloof je me als ik zeg dat ik zelfs nog nooit dronken ben geweest? Ik drink niet, rook niet en gebruik geen drugs. Gewoon veel tripreports lezen en je fantasie gebruiken denk:)

Dank jullie ontzettend weer voor de reacties en de likes als ik te snel, te lange stukken post zeggen jullie het maar trouwens!

______________________________________________________

Nu bleef JV wel staan, ook toen ik verder naar de logeerkamer liep. Ik ging naar binnen en smeet de deur achter me dicht. Bijna struikelde ik vol over Bobby heen, die op zijn buik op de grond onder het bed lag te graaien. Hij keek op en fronste zijn wenkbrauwen toen hij mijn gezicht zag.
‘Wat is er?’ vroeg hij. Ik maakte een laat maar zitten-gebaar en pakte mijn elastiek van het nachtkastje.
‘Niks. Wat ben je aan het doen?’ Bobby schoof weer verder onder het bed en strekte zijn arm uit.
‘Ik heb je shirt gevonden, maar dat bed is te laag. Ik kom er van geen enkele kant bij.’ Ik zuchtte en legde een slordige knot in mijn haar.
‘Schiet op, ze lopen ons te stalken omdat ze willen eten.’
‘Alsof ze op ons wachten. Als wij zo beneden komen, hebben ze alle lekkere dingen toch al opgegeten.’ Hij verdween even onder het bed en ik hoorde wat gekreun en gesteun. Toen tijgerde hij weer achteruit en kwam met een hoofd vol stof weer tevoorschijn. In zijn linkerhand hield hij mijn t-shirt. Ik glimlachte en hielp hem overeind.
‘Er zit stof in je haar,’ zei ik en ik veegde door zijn dreads.
Bobby woelde door zijn haar en schudde een paar keer wild met zijn hoofd.
‘Weg?’
‘Bijna. Niet helemaal.’
‘Laat maar zitten. We mogen na het eten toch nog douchen, dan gaat het er vanzelf wel uit. Hier, je shirtje. Ga je mee?’
‘Ja, ik kom.’

Beneden aangekomen bleek dat Joey ons zo graag snel aan tafel had willen hebben omdat hij een speciaal ontbijtje voor ons gemaakt had. Hij had van die kleine pistoletjes en croissantjes gehaald in de oven en die had hij voor ons afgebakken. Het was schattig om te zien hoe trots hij was op het feit dat hij zo volwassen was geweest om iets lekkers voor zijn gasten te maken. Geprobeerd had te maken, tenminste, want echt lekker was zijn speciale ontbijtje niet. De broodjes waren inmiddels niet bepaald warm meer en nu ze waren afgekoeld, smaakten ze meer naar bordkarton dan naar voedsel. Ik kreeg alleen een klein croissantje en een half volkorenbroodje weg, en dat kostte me al moeite. Ik zei het maar niet, want Joey had zo zijn best voor ons gedaan dat ik het zielig vond om hem teleur te stellen.
Verder voelde ik me ook na het eten en de glazen melk die ik dronk nog geradbraakt. De gordijnen in de kamer waren wit en niet verduisterd en zonder die zonnebril was ik waarschijnlijk ter plekke gestorven. JV leek de enige te zijn die ook in lichtere mate last had van een kater, dus bij zijn pistoletjes met kaas dronk hij met smaak nog wat van de laatste fles alcoholhoudende blauwe troep. Ik nam aspirientjes omdat dat me veiliger leek, maar dat werkte natuurlijk voor geen meter. Toen ik halverwege het ontbijt op wilde staan om naar de wc te gaan, rolde er een iets zwaars van de ene naar de andere kant van mijn hoofd en moest ik even met mijn ogen dicht op de bank gaan liggen.
‘Gaat het al beter?’ vroeg Bobby toen ik al een tijdje op mijn rug lag in een poging de hoofdpijn en daaruit voortvloeiende misselijkheid de baas te worden. Langzaam deed ik één oog open. Ik keek er door de zonnebril mee naar hem op en deed toen ook de andere open. Moeizaam pakte ik de rugleuning van de bank en ging met Bobby’s hulp rechtop zitten. Mijn hersenen draaiden een beetje, maar het was minder erg dan daarnet.
‘Je ziet er niet uit,’ merkte Joey weinig subtiel op. Ik knikte en kwam overeind.
‘Dank je,’ mompelde ik. Ik ging met Bobby’s hulp op mijn benen staan en de opnieuw toenemende hoofdpijn veroorzaakte misselijkheid. Ik kneep mijn ogen dicht en steunde op de rugleuning van de bank. Verdomme, ik had die stomme broodjes nooit moeten eten, die dingen lagen veel te zwaar op mijn maag.
‘Je ziet wel erg wit,’ zei Joe. ‘Misschien moet je nog wat eten. We hebben nog wat croissantjes over.’
Ik schudde mijn hoofd, maar voelde me niet goed genoeg om iets te zeggen en hield mijn mond omdat ik bang was dat ik over mijn nek zou gaan. Ik sloot mijn ogen even, terwijl Bob over mijn haar streek en het achter mijn oren duwde. Ik deed ze weer open toen ik JV hoorde zeggen: ‘Ik weet wel wat jij kunt gebruiken.’
Ik draaide mijn hoofd zijn kant op. JV keek me aan. Hij pakte zijn tas en hield hem in de lucht.
‘Je hebt gewoon een gigantische kater,’ zei hij. ‘Ik leg wel even een lijntje voor je, dan kom je er wat makkelijker doorheen.’
Ik keek naar hem vanachter de donkere glazen van mijn zonnebril. Zijn tas bungelde naast hem heen en weer, langzaam en onheilspellend, maar minstens net zo verleidelijk. Het leek me heerlijk, om zonder moeite van dat waardeloze gevoel af te kunnen komen, maar het was te gek. Een lijntje, nu, om half acht in de ochtend. Terwijl ik zo naar school moest. Dat was een stom plan, toch?
Langzaam schudde ik mijn hoofd.
‘Nee, ik moet straks nog naar school,’ zei ik, zij het zonder overtuiging.
JV trok zijn wenkbrauwen op.
‘In deze toestand? Ze zien daar van een kilometer afstand al dat je een kater hebt. En trouwens…’ Hij leunde naar me toe, pakte mijn zonnebril en trok hem een stukje omlaag.
‘Je pupillen zijn drie keer zo groot als normaal. Als ik jou was zou ik me ziek melden.’
Geërgerd leunde ik achteruit. Ik draaide mijn hoofd van hem weg en duwde de bril weer omhoog. Ik werd kribbig van hem en dat kwam voornamelijk omdat ik wist dat hij gelijk had. Ik had het gisteren nooit zo gek moeten maken met dat gesprek met Simmons in het vooruitzicht.
‘Dat komt van die XTC, dat heb ik wel vaker de dag erna,’ snauwde ik. ‘En als ik nu nog wat gebruik, kunnen ze dat ook van een kilometer afstand zien en dan heb ik nog een veel groter probleem.’
JV zette zijn tas op de bank.
‘Als je niet teveel neemt merken ze het waarschijnlijk niet eens. Je moet het zelf weten, maar ik denk dat je er beter aan bent dan als je zo door blijft lopen. Blow anders nog wat, misschien dat dat ook een beetje helpt. Ik heb nog wat wiet over.’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Misschien. Ik kijk strak wel. Ik voel me nu al beroerd en ik wil niet het risico lopen dat het straks nog erger wordt.’
JV trok zijn wenkbrauwen op om de toon waarop ik dat zei.
‘Wie is er bij jou op school zo gevaarlijk?’ vroeg hij. ’Hebben ze een drugsteam rondlopen dat bloedtesten afneemt om te kijken of je iets gebruikt hebt?’
Ik glimlachte zuur.
‘Was het maar waar,’ zei ik. ‘Mijn mentrix is een bloedhond. Het zou me niets verbazen als ze het kan ruiken.’

Haha geloof je me als ik zeg dat ik zelfs nog nooit dronken ben geweest? Ik drink niet, rook niet en gebruik geen drugs. Gewoon veel tripreports lezen en je fantasie gebruiken denk:)

Dank jullie ontzettend weer voor de reacties en de likes als ik te snel, te lange stukken post zeggen jullie het maar trouwens!

______________________________________________________

Nu bleef JV wel staan, ook toen ik verder naar de logeerkamer liep. Ik ging naar binnen en smeet de deur achter me dicht. Bijna struikelde ik vol over Bobby heen, die op zijn buik op de grond onder het bed lag te graaien. Hij keek op en fronste zijn wenkbrauwen toen hij mijn gezicht zag.
‘Wat is er?’ vroeg hij. Ik maakte een laat maar zitten-gebaar en pakte mijn elastiek van het nachtkastje.
‘Niks. Wat ben je aan het doen?’ Bobby schoof weer verder onder het bed en strekte zijn arm uit.
‘Ik heb je shirt gevonden, maar dat bed is te laag. Ik kom er van geen enkele kant bij.’ Ik zuchtte en legde een slordige knot in mijn haar.
‘Schiet op, ze lopen ons te stalken omdat ze willen eten.’
‘Alsof ze op ons wachten. Als wij zo beneden komen, hebben ze alle lekkere dingen toch al opgegeten.’ Hij verdween even onder het bed en ik hoorde wat gekreun en gesteun. Toen tijgerde hij weer achteruit en kwam met een hoofd vol stof weer tevoorschijn. In zijn linkerhand hield hij mijn t-shirt. Ik glimlachte en hielp hem overeind.
‘Er zit stof in je haar,’ zei ik en ik veegde door zijn dreads.
Bobby woelde door zijn haar en schudde een paar keer wild met zijn hoofd.
‘Weg?’
‘Bijna. Niet helemaal.’
‘Laat maar zitten. We mogen na het eten toch nog douchen, dan gaat het er vanzelf wel uit. Hier, je shirtje. Ga je mee?’
‘Ja, ik kom.’

Beneden aangekomen bleek dat Joey ons zo graag snel aan tafel had willen hebben omdat hij een speciaal ontbijtje voor ons gemaakt had. Hij had van die kleine pistoletjes en croissantjes gehaald in de oven en die had hij voor ons afgebakken. Het was schattig om te zien hoe trots hij was op het feit dat hij zo volwassen was geweest om iets lekkers voor zijn gasten te maken. Geprobeerd had te maken, tenminste, want echt lekker was zijn speciale ontbijtje niet. De broodjes waren inmiddels niet bepaald warm meer en nu ze waren afgekoeld, smaakten ze meer naar bordkarton dan naar voedsel. Ik kreeg alleen een klein croissantje en een half volkorenbroodje weg, en dat kostte me al moeite. Ik zei het maar niet, want Joey had zo zijn best voor ons gedaan dat ik het zielig vond om hem teleur te stellen.
Verder voelde ik me ook na het eten en de glazen melk die ik dronk nog geradbraakt. De gordijnen in de kamer waren wit en niet verduisterd en zonder die zonnebril was ik waarschijnlijk ter plekke gestorven. JV leek de enige te zijn die ook in lichtere mate last had van een kater, dus bij zijn pistoletjes met kaas dronk hij met smaak nog wat van de laatste fles alcoholhoudende blauwe troep. Ik nam aspirientjes omdat dat me veiliger leek, maar dat werkte natuurlijk voor geen meter. Toen ik halverwege het ontbijt op wilde staan om naar de wc te gaan, rolde er een iets zwaars van de ene naar de andere kant van mijn hoofd en moest ik even met mijn ogen dicht op de bank gaan liggen.
‘Gaat het al beter?’ vroeg Bobby toen ik al een tijdje op mijn rug lag in een poging de hoofdpijn en daaruit voortvloeiende misselijkheid de baas te worden. Langzaam deed ik één oog open. Ik keek er door de zonnebril mee naar hem op en deed toen ook de andere open. Moeizaam pakte ik de rugleuning van de bank en ging met Bobby’s hulp rechtop zitten. Mijn hersenen draaiden een beetje, maar het was minder erg dan daarnet.
‘Je ziet er niet uit,’ merkte Joey weinig subtiel op. Ik knikte en kwam overeind.
‘Dank je,’ mompelde ik. Ik ging met Bobby’s hulp op mijn benen staan en de opnieuw toenemende hoofdpijn veroorzaakte misselijkheid. Ik kneep mijn ogen dicht en steunde op de rugleuning van de bank. Verdomme, ik had die stomme broodjes nooit moeten eten, die dingen lagen veel te zwaar op mijn maag.
‘Je ziet wel erg wit,’ zei Joe. ‘Misschien moet je nog wat eten. We hebben nog wat croissantjes over.’
Ik schudde mijn hoofd, maar voelde me niet goed genoeg om iets te zeggen en hield mijn mond omdat ik bang was dat ik over mijn nek zou gaan. Ik sloot mijn ogen even, terwijl Bob over mijn haar streek en het achter mijn oren duwde. Ik deed ze weer open toen ik JV hoorde zeggen: ‘Ik weet wel wat jij kunt gebruiken.’
Ik draaide mijn hoofd zijn kant op. JV keek me aan. Hij pakte zijn tas en hield hem in de lucht.
‘Je hebt gewoon een gigantische kater,’ zei hij. ‘Ik leg wel even een lijntje voor je, dan kom je er wat makkelijker doorheen.’
Ik keek naar hem vanachter de donkere glazen van mijn zonnebril. Zijn tas bungelde naast hem heen en weer, langzaam en onheilspellend, maar minstens net zo verleidelijk. Het leek me heerlijk, om zonder moeite van dat waardeloze gevoel af te kunnen komen, maar het was te gek. Een lijntje, nu, om half acht in de ochtend. Terwijl ik zo naar school moest. Dat was een stom plan, toch?
Langzaam schudde ik mijn hoofd.
‘Nee, ik moet straks nog naar school,’ zei ik, zij het zonder overtuiging.
JV trok zijn wenkbrauwen op.
‘In deze toestand? Ze zien daar van een kilometer afstand al dat je een kater hebt. En trouwens…’ Hij leunde naar me toe, pakte mijn zonnebril en trok hem een stukje omlaag.
‘Je pupillen zijn drie keer zo groot als normaal. Als ik jou was zou ik me ziek melden.’
Geërgerd leunde ik achteruit. Ik draaide mijn hoofd van hem weg en duwde de bril weer omhoog. Ik werd kribbig van hem en dat kwam voornamelijk omdat ik wist dat hij gelijk had. Ik had het gisteren nooit zo gek moeten maken met dat gesprek met Simmons in het vooruitzicht.
‘Dat komt van die XTC, dat heb ik wel vaker de dag erna,’ snauwde ik. ‘En als ik nu nog wat gebruik, kunnen ze dat ook van een kilometer afstand zien en dan heb ik nog een veel groter probleem.’
JV zette zijn tas op de bank.
‘Als je niet teveel neemt merken ze het waarschijnlijk niet eens. Je moet het zelf weten, maar ik denk dat je er beter aan toe bent dan als je zo door blijft lopen. Blow anders nog wat, misschien dat dat ook een beetje helpt. Ik heb nog wat wiet over.’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Misschien. Ik kijk strak wel. Ik voel me nu al beroerd en ik wil niet het risico lopen dat het straks nog erger wordt.’
JV trok zijn wenkbrauwen op om de toon waarop ik dat zei.
‘Wie is er bij jou op school zo gevaarlijk?’ vroeg hij. ’Hebben ze een drugsteam rondlopen dat bloedtesten afneemt om te kijken of je iets gebruikt hebt?’
Ik glimlachte zuur.
‘Was het maar waar,’ zei ik. ‘Mijn mentrix is een bloedhond. Het zou me niets verbazen als ze het kan ruiken.’

Alles wat ze doet in het verhaal is in rl door mensen uitgeprobeerd en overleefd, inclusief alle combinaties in principe is alles geresearched!

_________________________________________________________________________

Na het eten gingen Bobby en ik naar boven om samen onder de douche te gaan. Ik nam niets van JV aan voor we naar de badkamer gingen. Toen ik op de eerste etage in de spiegel keek, wist ik dat ik dat hoe dan ook zo moest houden. JV had gelijk, ik zag er niet uit en mijn ogen waren net twee zwarte knikkers. Mijn pupillen waren zo groot dat het blauw van mijn irissen tot een dun randje gereduceerd was.
Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Ik had wel vaker grote pupillen de dag nadat ik XTC gebruikte. Meestal bleef dat zo tot ergens in de middag en trok het vanzelf weer weg, maar dat duurde toch minimaal wel een halve dag. Normaal hield ik er rekening mee, maar nu had ik er door de omstandigheden en alle zooi niet aan gedacht. Simmons zou me levend scalperen als ik zo bij haar aan kwam zetten. Ik kon beter maar op mijn blote knieën gaan bidden dat alles op tijd weer weggetrokken was.
Eenmaal boven ging ik met kater en al met Bobby onder de douche. Ik voelde me nog steeds brak, maar ondanks dat was het fijn om even samen onder het warme water te staan. Het water was zacht en we stonden nog een tijdlang onder de grote straal te zoenen voor we er onderuit kwamen. Het was rustig, en duizend keer beter dan de seks, al had ik nooit gedacht dat ik daar zo over zou denken. Ik hoopte ook dat het Bobby’s eventuele argwaan na ons incidentje met de blauwe plekken van daarnet een beetje wegnam. Ik geloof dat het wel werkte, want hij begon er niet meer over. Dat stelde me een beetje gerust, maar toen ik langs de spiegel liep en opnieuw geconfronteerd werd met de staat van mijn pupillen, was dat gevoel helaas al gauw weer verdwenen.
Daarna kleedden ons aan en gingen we terug naar beneden. Daar had iemand de gordijnen gesloten en alle lampen uitgedaan. Er hing een zware wiet- en rooklucht in de halfdonkere kamer. We zagen Joey als een halve dooie op de bank liggen, duidelijk onder invloed van het één of ander, terwijl JV een joint rookte en met gesloten ogen heen en weer wiegde op een rustgevend muziekje dat me deed denken aan Boeddhistische monniken. Bob en ik liepen naar hen toe, bedankten Joey voor zijn slaapplaats, zijn eten en zijn gezelligheiden JV voor de lol en de dope. Vlak we weggingen bood JV me zijn joint nog aan, maar ik sloeg het af. Met moeite, maar ik hoefde maar aan mijn spiegelbeeld te denken en ik was genezen.
Toen zetten Bobby en ik koers naar school. We liepen samen naar Bobby’s gammele auto en stapten in. JV en Joey zwaaiden ons uit toen we we straat uit reden, tot ze uit het zicht waren verdwenen. Toen we de hoek om gingen en het tot me doordrong dat JV’s tas met drugs nu echt buiten mijn bereik raakte, was het laatste restje rust wat ik nog in me had gehad ook gelijk verdwenen. Echt gezellig was ik daardoor volgens mij niet onderweg. Ik zat als een gek te zenuwen over dat gesprek met Simmons en wisselde nauwelijks een woord met Bobby. Ik probeerde verwoed te bedenken wat ik tegen Simmons moest zeggen, hoe ik me in godsnaam moest gedragen, wat ik wel en niet moest doen. Niet alleen zag ik er dramatisch slecht uit, maar ik had ook nog geen idee wat ik moest als ze zou vragen waarom ik vorige week was ingestort. Daardoor wilde ik echt niet naar haar toe, maar naar huis gaan en me ziek melden durfde ik niet. Ik wist dat ze daar niet in zou trappen. Straks ging ze vanavond naar huis bellen waarom ik niet was komen opdagen en dan kreeg ze mijn moeder aan de lijn. Ik zag het al helemaal voor me.
Omdat ik niet durfde af te zeggen, kon ik dus niet veel anders dan veel aspirine’s slikken en uit alle macht hopen dat mijn ogen een beetje bij zouden trekken. Dat was natuurlijk ijdele hoop, in beide gevallen. Mijn pupillen waren nog steeds veel te groot en het gebrek aan slaap was aan mijn gezicht af te zien. Ik was bleek en ik had kringen onder mijn ogen. Bovendien had ik geen tijd en middelen gehad om mijn haar te stijlen en alleen mascara bij de hand gehad om me op te maken, dus dat allemaal bij elkaar genomen zag ik eruit als een junkie, of een zwerver. Wat moest ik nu? Een gesprek met Simmons voeren met mijn zonnebril op?
Tegen de tijd dat we op school aankwamen, had er zich nog steeds geen oplossing aangediend. Mijn pupillen waren nog niet gekrompen, ik zag net zo bleek als een kwartier geleden en had nog altijd geen flauw idee wat ik tegen Simmons moest zeggen. Bobby kon ook niet met me mee om me bij te staan, want hij had de komende twee uur Wisknuddeman 2 (een andere dan die van Mel en mij, voor mensen die beter waren met cijfertjes dan wij) en die was nogal streng en we waren al te laat. Hij zei dat hij nog wel een paar minuten later kon komen om bij me te blijven, maar ik wilde niet dat hij problemen zou krijgen door mij.
Eenmaal op school moest ik dus alleen verder. Bob gaf me in de gang een kus op mijn wang, wenste me succes en vertrok naar zijn eigen lokaal. Het voelde of ik mijn laatste houvast verloor toen hij door de gang naar de trap liep. Ik keek hem na vanachter de verduisterde glazen van de zonnebril tot hij de hoek om ging en uit het zicht verdwenen was en slikte. Mijn hele lichaam wilde achter hem aan, weg uit dit gebouw, maar het kon niet. Ik zou er nog veel meer gezeur door krijgen.
Ik bleef alleen achter in de gang en luisterde even naar de geluiden om me heen. Het eerste uur was al begonnen en uit de lokalen kwamen stemmen, hier en daar van zich nog installerende leerlingen, maar ook van docenten die al met hun les begonnen waren. De stemmen klonken zo ver weg in die grote, koude gang, en het leek me ineens onmogelijk, om in klaslokaal te zitten en een verhaal aan te horen zonder verder iets aan je hoofd te hebben, zonder ergens anders aan te hoeven denken. Het was of ik er niet meer bij hoorde, bij alles wat eerst zo gewoon was geweest, bij normale mensen met normale levens. Het was geen prettig gevoel, ik wilde er ook niet te lang bij stilstaan. Ik deed mijn ogen dicht, haalde even diep adem en draaide me met lood in mijn schoenen om.

Hoofdstuk 17

Ondanks het feit dat ik al te laat was, nam ik een omweg naar Simmons kamer. De route was eindeloos, maar tegelijkertijd veel te kort. Ik had nog altijd geen goede smoes bedacht en liep nog steeds met Joey’s zonnebril op mijn neus. Eigenlijk had ik niets liever gedaan dan rechtsomkeert maken om terug te rijden naar Joey en me tot aan mijn oogbollen vol te snuiven met alles wat er in JV’s tas zat. De drang was haast onweerstaanbaar. Het was een enorme behoefte naar drugs die zo groot was dat ik nog hem nog niet vaak in mijn leven zo sterk gevoeld had. Nu interesseerde het me echter niet wat het betekende. Nu wilde het alleen maar zo graag dat iedere traptrede langer aan mijn schoenen bleef plakken.
Op de tweede etage stond deur naar Simmons’ kamer open. Wijd en uitnodigend, alsof er binnen iets leuks en vrolijks wachte. Voor mij voelde het echter of ik de hel tegemoet ging. Ik slikte diep en liep langzaam verder, naar de openstaander deur. Al gauw realiseerde ik me dat ze me door het geluid van mijn hakken aan kon horen komen. Ik wilde eigenlijk niet dat ze mijn tegenzin zou horen, maar ondanks dat bleef ik een paar meter bij de deur vandaan toch even staan. Ik zocht steun bij de muur en deed mijn ogen dicht. Ik was er. Wat moest ik nu? Ik had geen idee wat ik tegen haar moest zeggen. Ik wist het echt niet. Ik wilde helemaal niet met haar praten, ik wilde niet dat ze het wist. Het was te gênant en te smerig en het ging haar gewoon niet aan. Maar ik had geen idee wat ik dan tegen haar moest zeggen. Mijn hoofd was te moe en te zwaar om een goede smoes te bedenken.
Ik probeerde diep adem te halen en legde mijn hoofd even tegen de koele muur achter me. Het pootje van de zonnebril kriebelde in mijn haar. God mjn ogen, wat moest ik daarover zeggen? Mijn pupillen zagen er vast nog steeds niet normaal uit. Wat moest ik doen? Mijn hand gleed naar de zonnebril en twijfelend pakte ik het pootje vast. Het rubber om het uiteinde was stroef, alsof zelfs die bril wilde blijven zitten waar hij zat. Toch deed ik hem af, even, twijfelend. Zo bleef ik staan, terwijl ik probeerde te bedenken of ik het aan zou durven haar zo onder ogen te komen. Vroeger, voor dat met Cees, had ik het gedaan, had het me niets geinteresseerd, maar nu niet meer. Ik wist niet waarom.
Ik schrok op toen er binnenin Simmons kamer met papieren werd geritseld. Mijn hart maakte een sprongetje en mijn hartslag was gelijk verhoogd. Vlug drukte ik bril weer op mijn neus, alsof ik bijna betrapt was. Dan maar met bril, zonder was echt geen optie. Opschieten nu. Niet meer nadenken, hup, snel, naar binnen. Kom op, voor je echt niet meer durft.
Nog één laatste keer sloot ik mijn ogen en haalde diep adem . Toen nam ik afstand van de steun van de muur. Ik liep verder naar haar kamer en bleef met luid kloppend hart in haar deuropening staan.
Simmons keek pas op toen ik op de deur klopte. Ze zat achter haar bureau en had een rode pen in haar hand. Het was duidelijk dat ze bezig was met nakijkwerk. Er lagen tientallen A4-tjes om haar heen, maar ondanks de grote hoeveelheid papier zag haar kamer er opgeruimd uit. Ze glimlachte toen ze me zag staan.
‘Starla, fijn dat je er bent,’ zei ze. ‘Kom binnen.’ Waarom kon ze niet gewoon zeggen ‘Starla, leuk dat je de moeite hebt genomen om langs te komen, ga maar weer naar huis om je roes uit te slapen’?
Ik stapte naar binnen en liet mijn hand op de deurknop liggen.
‘Moet ik de deur dicht doen?’ vroeg ik. Ik hoopte met heel mijn ziel dat ze nee zou zeggen, maar dat deed ze niet. Ze zei: ‘Graag,’ en ik sloot de deur met het gevoel dat ik mezelf verdeelde tot jarenlange eenzame opsluiting.

Hmm eerlijk gezegd vind ik nu wel dat je wat snel post. Ook omdat mijn school weer is begonnen en ik minder tijd heb om alles te lezen...

ben wel erg benieuwd waarover Simmons gaat zeiken

Dank voor de reacties. ZIjn er nog meer mensen die het stuk bij Joey en de algehele gang van zaken te langdradig vinden? Over een paar posts heb ik nog een stuk dat Starla met wat vrienden afspreekt, eventueel zou ik deze stukken samen kunnen voegen om de volgende 'grande gebeurtenis' wat sneller te laten volgen. Ik weet alleen niet of er daardoor niet weer teveel te snel achter elkaar gebeurt :-/

Dank je Masterbreel. Het is ook wel een beetje de bedoeling dat ze zich als ze drugs gebruikt nog het meest 'normaal' voelt, maar ik zal er nog eens naar gaan kijken. Ik heb één redelijk belangrijk aanpassingetje doorgevoerd in één van de laatste stukken bij JOey dat ik er vanavond nog wel even tussen zal plakken. Verder komen alle dingen die jij noemt (mensen afstoten, zelfdestructief gedrag, enz) allemaal wel zeker voor, dus dat komt zeker nog haha.

___________________________________________________________

Simmons maakte stapels van de papieren op haar bureau en schoof ze aan de kant. Ze gebaarde naar een stoel en vroeg me of ik wilde gaan zitten.Ik zei vaag ‘Oké’, liep naar haar toe en ging tegenover haar op de stoel zitten, aan de andere kant van haar bureau. Toen ze even niet op mij lette, drukte ik de zonnebril vlug vaster op mijn neus. Om die bril leek ze zich vooralsnog niet echt druk te maken, gelukkig. Wat moest ik doen als ze ernaar vroeg? Ik had echt geen idee. Laat haar er alsjeblieft niet over beginnen.
Simmons schoof haar stoel wat dichter naar haar bureau en legde haar onderarmen op het blad. Haar handen had ze in elkaar gevouwen. Toen ze me naar me opkeek, zag ik op haar gezicht nog een hint van die geruststellende glimlach van daarnet.
‘Zo, Starla. Fijn dat je even wilde komen praten. Ik hoop dat je een beetje bijgekomen bent, de afgelopen dagen. Voel je je weer wat beter?’ Ik slikte. God, wat klonk ze rustig. Hoe kon ze zo rustig zijn, en waarom kon ik dat niet?
Ik knikte wat en hield mijn ogen op mijn knieën gericht. Ik durfde haar niet aan te kijken, maar de zonnebril had reflecterende glazen, dus ik hoopte dat ze het niet zou zien.
‘Ja, wel goed,’ zei ik. Stomme trut, wat zeg je nou? Niet zo uitgebreid antwoord geven. ‘Goed’ is meer dan voldoende. Meer woorden betekent automatisch ook meer informatie.
Simmons keek naar me. Ik voelde het, dus ik keek ik extra hard niet haar kant op.
‘Mooi,’ zei ze. Aan haar stem hoorde ik echter dat ze er niets van geloofde. Ondanks dat wilde ik net opgelucht ademhalen omdat ze er niet op door ging toen ze ineens iets verschrikkelijks zei. Ze schoof met haar elleboog een opgavenblaadje opzij en zei: ‘Starla, om maar gelijk maar met de deur in huis te vallen: zou je misschien je zonnebril af kunnen zetten? Dat praat wat makkelijker en ik zou het fijn om je aan te kunnen kijken als je tegenover me zit.’
Mijn hart begon harder te slaan. O shit, wat nu? Ik moest ‘nee’ zeggen. Ik wist dat het moest, maar ik kreeg het niet over mijn lippen. Ik durfde het gewoon niet meer.
Ik keek naar mijn rok en frunnikte wat aan een draadje.
‘Liever niet,’ zei ik toen. Simmons gaf niet meteen antwoord. Ik wist niet of dat was omdat het haar verbaasde dat ik haar tegen durfde te spreken of omdat ze wachtte tot ik meer ging zeggen. Nou, daar zou ze dan lang op kunnen wachten. Simmons leek dat echter zelf ook te begrijpen en na een korte stilte zei ze: ‘Starla?’
Ik deed even mijn ogen dicht, maar keek toen naar haar op. Haar gezicht was kalm, haar ogen vriendelijk. Ze zat nog in precies dezelfde houding als daarnet. Ze keek me geruststellend aan.
‘Je hoeft niets voor mij te verbergen,’ zei ze. ‘Dat weet je, toch? Ik ben er om je te helpen, niet om je te veroordelen. Het maakt niet uit waarmee. Je hoeft geen dingen te doen die je niet wilt, maar ik zou het wel heel fijn vinden als je toch je zonnebril af zou willen zetten, zodat ik je aan kan kijken als we met elkaar praten.’
Ik bleef bewegingloos zitten, zonder iets te zeggen. Wat moest ik doen? Wat kón ik doen? Er een probleem van gaan maken? Zodat ze helemaal dacht dat ik geestelijk instabiel was, zeker. Maar wat dan? Toch maar die bril afzetten? Daar had ik ook absoluut geen zin in, maar het leek erop dat er niets anders opzat.
Ik slikte en probeerde een keer diep in te ademen, zonder dat Simmons het zou merken. Met tegenzin pakte ik het pootje van de zonnebril vast. Nog één keer deed ik mijn ogen dicht, in de heerlijkheid waarin zij dat niet kon zien. Toen zette ik mijn bril af.
Toen Simmons’ blik die van mij ontmoette, zag ik aan haar gezicht dat ze direct begreep waarom ik die zonnebril op had gehad. Daaruit maakte ik op dat de staat van mijn ogen nog net zo dramatisch was als een paar uur geleden. Mijn maag verkrampte en gauw wendde ik mijn blik af. Ik dacht dat ze me een uitbrander zou geven, dat ze kwaad zou worden, me zou schorsen, maar ze zei niets. Aarzelend keek ik naar haar vanonder mijn wimpers. Ik zag dat ze mijn gezicht bekeek, maar dat ze naar me glimlachte toen ze zag dat ik dat merkte.
‘Zo, dat is beter, toch?’ vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op en knikte wat. Ik kon moeilijk tegen haar zeggen dat het licht zo’n pijn aan mijn hoofd deed dat het voelde of het mijn schedel doormidden deed splijten.

Deze stukken saai?

__________________________________________________________________

Simmons ging wat rechter op haar stoel zitten, in een ontspannen houding.
‘Zo,’ zei ze. ‘Nu we dat achter de rug hebben, zou je me dan nu wel willen vertellen hoe het met je gaat?’
Ze overdonderde me een beetje. Naar mijn weten had ze dat anderhalve minuut geleden ook al gevraagd en toen had ik volgens mij toch duidelijk antwoord gegeven.
Ik wachtte, zonder te weten waarop. Het bleef stil, dus na een paar seconden realiseerde ik me dat ze het serieus meende. Ongemakkelijk verschoof ik wat op mijn stoel.
‘Dat… heb ik toch net gedaan?’ vroeg ik.
Ze keek me aan.
‘Net was je volgens mij niet helemaal eerlijk,’ zei ze. Ze klonk niet boos, maar om de één of andere reden voelde ik me toch schuldig omdat ik tegen haar gelogen had. Of omdat zij dat doorhad, waarschijnlijk. Ik sloeg mijn ogen neer en keek weer naar mijn knieën. Simmons boog wat naar voren.
‘Volgens mij gaat het namelijk helemaal niet zo goed met je,’ zei ze. ‘En ik denk dat je best wel weet waarom ik dat denk.’
Ik slikte en hield mijn blik op mijn knieën gericht Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wist niets meer, niet hoe ik moest zitten, hoe ik me moest gedragen, niet welke kant ik op moest kijken. Om de één of andere reden had ik het idee dat ze met ieder woord wat ik zei, met iedere beweging die ik maakte, iets aan me zou kunnen zien, iets wat haar zou vertellen wat er gebeurd was. Dat wilde ik niet, ik wilde niet dat ze het wist. Waarom wilde zij dat dan wel zo graag? Wat won zij ermee?
Simmons noemde mijn naam en ik probeerde mezelf los te maken uit mijn gedachten.
‘Starla, ik weet dat je niet snel hulp van anderen aanneemt, maar sommige dingen kun je niet alleen oplossen. Soms is dat onmogelijk. Ik wil je helpen, maar dat doe ik alleen als jij dat ook wil. Dan is het alleen wel nodig dat je met me praat.’ Ze klonk zo aardig, zo rustig, alsof ze overal een oplossing voor had. Maar ik mocht mijn zelfverzonnen regel, mijn grens, niet overtreden. Niemand mocht het weten. Ook zij niet.
Ik schrok toen er buiten op het schoolplein iemand een hoge gil slaakte. Verdomme, doe rustig, gedraag je normaal. Ik hoorde dat Simmons ging verzitten, maar nu durfde ik haar al helemaal niet meer aan te kijken.
‘Mag ik je anders een paar dingen vragen?’ vroeg ze. ‘Dan doen we het zo, dan is het misschien wat makkelijker. Ik vraag je iets en als je wilt hoef je alleen antwoord te geven. Is dat beter?’ Met lichte tegenzin knikte ik. Alsof ze überhaupt nee zou accepteren.
Simmons glimlachte bemoedigend.
‘Goed. We doen het gewoon rustig aan en als je ergens geen antwoord op wilt geven dan is het goed, hè?’
‘Oké.’
‘Oké. Zullen we bij het begin beginnen? Kunnen we zeggen dat we het er over eens zijn dat het misschien even niet zo goed met je gaat?’
Ik frunnikte wat aan mijn mouw.
‘Ja,’ mompelde ik. ’Misschien.’
Simmons knikte.
‘Oké. Het hoe en wat is dan waarschijnlijk het belangrijkste. We houden het even dichtbij: is er misschien iets op school aan de hand? Bijvoorbeeld met klasgenoten, of met een leraar?’
Ik sloeg mijn ogen neer. ‘Nee.’
‘Oké, dat niet. Dan misschien thuis? Met je ouders of je zus?’
Daar was inderdaad van alles mis, maar dat was niet wat ze bedoelde. Ik schudde nee en Simmons hield haar hoofd licht schuin, waarschijnlijk in een vergeefse poging mijn blik te vangen.
‘Is er dan iets aan de hand met een vriendin, of met Bobby? Heb je ruzie met iemand?’
‘Nee.’
‘Ook niet. Nou, gelukkig maar, toch?’
Ik glimlachte en knikte een beetje, al ging het niet van harte. Simmons glimlachte ook even en ging weer verder.
‘Is er dan iets met iemand gebeurd?’ vroeg ze toen.
De neppe glimlach verdween in één klap van mijn gezicht. Te dichtbij.
Ik deed of ik niet na hoefde te denken en slikte iets weg uit mijn keel.
‘Nee,’ zei ik. Het vervelende, nerveuze gevoel in mijn keel bleef hardnekkig hangen, maar ik durfde niet nog een keer te slikken uit angst dat ze het zou zien. Vanonder mijn wimpers merkte ik dat ze me gadesloeg. Toen vroeg ze: ‘Is er iets met jou gebeurd?’
Ik kon horen dat deze vraag menens was. Alles wat ze hiervoor had gevraagd was gewoon routine geweest. Dingen uitsluiten waarvan ze toch al wist dat ze niet aan de orde waren, me een beetje op mijn gemak stellen, misschien. De toon van haar stem verraadde ook dat ze al een vermoeden had. Vaag, maar het was er wel.
Ik richtte mijn blik weer op mijn knieën en probeerde moed te vinden om ‘nee’ te zeggen. Ik dacht aan Cees en er golfde een naar gevoel door mijn buik.
‘Zoiets,’ mompelde ik timide.
Ze knikte.
‘Iets vervelends?’ vroeg ze.
Ik dacht aan Cees die zijn hand over mijn mond legde en verbeten perste ik mijn lippen op elkaar. Zie je, dit was waarom ik er niet over wilde praten. Omdat het dan allemaal weer naar boven kwam en ik weer die angst en wanhoop weer moest voelen. Eén keer was al erg genoeg, één keer was al teveel. Waarom wilde ze dit zo graag? Waarom begreep ze niet gewoon dat ik er niet voor niets niet over wilde praten?
Vaag merkte ik dat Simmons me scherp in de gaten hield.
‘Gaat het nog, Starla?’ hoorde ik haar vragen.
Ik had al mijn overtuigingskracht nodig om te kunnen knikken, maar het lukte me.
‘Oké. Mag ik dan rustig verder vragen?’
Ik knikte, maar vrijwel direct kreeg ik daar spijt van. Toen ze weer iets zei, sloeg ze de spijker namelijk op zijn kop. Ze keek me aan, legde haar onderarmen op het blad van haar bureau en vroeg: ‘Heeft iemand je pijn gedaan?’

Dit laatste stuk vind ik juist niet saai! Ik vind dat het echt precies Starla is zoals ze zou moeten reageren. (: Keep on writing!

Ontzettend bedankt voor de opsteker arendaaa en Masterbreel!:D Er staat nog genoeg te gebeuren dus hopelijk blijft de weg ernaartoe interessant genoeg

___________________________________________________

Er kriebelde een traan op mijn wimpers, maar ik weerstond de neiging hem weg te vegen om er nog meer de aandacht op te vestigen. Ik keek naar mijn knieën en wist met enorme moeite opnieuw te knikken.
‘Geestelijk of lichamelijk?’ vroeg Simmons.
‘Allebei,’ zei ik nauwelijks verstaanbaar.
‘Het spijt me dat te horen.’ Het klonk zo oprecht dat ik naar haar opkeek. Haar ogen gleden over die van mij, maar nu niet alleen meer observerend, maar ook geruststellend, troostend.
‘Wil je me vertellen wie het was?’ vroeg ze. Nee, ik wilde niet vertellen wie het was. Ik wilde niet dat ze zou weten dat het om een man ging, ik wilde haar niet zoveel informatie geven. Dan kwam het te dichtbij en dan werd het te echt. Ze mocht het niet weten, niemand mocht het weten. Waar was ik in godsnaam mee bezig? Ik had mezelf gezworen het er nooit met iemand over te hebben en een paar dagen later zat ik het al aan één of andere docente te vertellen. Als ik al niet trouw meer was aan mezelf, wat had ik dan nog om op terug te vallen?
Het was alsof hetgeen dat de afgelopen minuten in een stijgende lijn richting een hoogtepunt had bewogen, ineens als een baksteen naar beneden stortte. Ik schudde mijn hoofd en knipperde met mijn ogen. Met mijn mouw wreef ik langs mijn wangen en ruw schoof ik mijn stoel achteruit.
‘Sorry, ik kan dit niet,’ zei ik. ‘Mag ik alsjeblieft weg?’
Simmons leek niet eens verbaasd.
‘Je mag weg wanneer je wilt als je niet wil blijven,’ zei ze.
Ik wist niet hoe snel ik overeind moest komen. Simmons stond ook op.
‘Het spijt me dat je weggaat, maar ik vond het fijn om even met je gepraat te hebben,’ zei ze. ‘Ik wil graag later nog een keer op gesprek met je als je dat goed vind, als het wat beter gaat. En ik zou het ook fijn vinden als je binnenkort toch even bij mevrouw Bredero langsgaat om met haar te praten, wanneer je vindt dat je daar klaar voor bent. En je weet dat je ook altijd naar mij toe kunt komen als er iets aan de hand is.’
Nooit, ik was niet van plan om ooit van mijn leven nog een stap in deze kamer te zetten, al werd ik honderdtachtig.
‘Ja, goed,’ zei ik en ik kwam overein van de stoel. Ik draaide me om en enigszins verward en teleurgesteld door mijn eigen openheid liep ik naar de deur. Ik was er al bijna toen Simmons stem weer door de kamer klonk.
‘Starla?’
Een fractie van een seconde overwoog ik om gewoon door te lopen, te doen of ik haar niet hoorde, maar toch bleef ik staan. Met tegenzin draaide me om.
Simmons keek me aan.
‘Starla,’ ze ze. ‘Ik doe dit al wat langer en ik weet dat je het moeilijk hebt. Waarschijnlijk moeilijker dan de meeste mensen het ooit in hun leven zullen hebben. Ik begrijp dat het niet altijd even makkelijk is om om te gaan met te dingen die op je pad komen, maar als je ooit nog met zulke ogen naar school komt, moet ik maatregelen nemen. Voor je eigen bestwil.’
Ik staarde haar aan. Ik voelde niets bij haar woorden. Het was of mijn lichaam zich ervoor afsloot, of ik er immuun voor was.
‘Oké,’ zei ik.
Simmons keek me aan.
‘Doe voorzichtig, Starla,’ zei ze. ‘Je bent zo’n mooie en slimme meid. Weet wat je hebt en wat je kunt. Er is niemand die dat je kan afnemen.
Ik staarde haar aan, terwijl haar woorden nagalmden in mijn hoofd. Toen knipperde ik met mijn ogen. Ik draaide me om en liep zonder nog iets te zeggen haar kamer uit.

Na dat rampzalige gesprek met Simmons had ik nog een paar uur les. Ik had helemaal geen zin meer om te gaan. Ik voelde me nog steeds beroerd en het afgelopen uur had het er niet bepaald beter op gemaakt. Ik was kwaad op mezelf, om mijn stomheid om Simmons me allemaal dingen te laten vragen die ze helemaal niet mocht weten. Waarom had ik mijn mond niet gewoon kunnen houden? Wat deed ik mezelf aan? Waarschijnlijk had ze nu allemaal vermoedens over wat er aan de hand kon zijn en dat wilde ik helemaal niet. En of dat gesprek van daarnet nog niet erg genoeg was, had ik vandaag ook nog les van haar. Ze gaf ons het zesde geschiedenis, maar eigenlijk wilde ik haar voorlopig even helemaal niet onder ogen komen. Dan zou ze naar me kijken en weer denken aan wat ik had gezegd en misschien zou ze dan zelf gaan uitvogelen wat Cees met me had gedaan. Ik wist niet of ik het zou kunnen verdragen als dat haar lukte. Maar als ik straks niet op kwam dagen bij haar les, zou ze daar waarschijnlijk ook weer conclusies uit trekken en dan bevestigde ik wel heel duidelijk dat ze net te dichtbij was gekomen. En, nog erger, mijn afwezigheid zou haar bovendien weer een excuus geven om een gesprek met me te beginnen en vervelende vragen te stellen. Daar moest ik helemaal niet aan denken.
Ondanks mijn enorme tegenzin besloot ik dus toch maar naar mijn lessen te gaan. Ik was te laat voor het tweede uur, maar ging beneden toch nog eerst nog naar het toilet. Economieman was toch altijd te laat en ik wilde even rust, even bijkomen. Ik moest me geestelijk voorbereiden op het weerzien met mijn klas, die ik na dat dramatische uur wiskunde van dinsdag niet meer gezien had. Ik hoopte niet dat ze dingen zouden vragen, dat ze zouden beginnen over wat er gebeurd was. Dat gesprek met Simmons was al erg genoeg geweest voor vandaag.
Beneden op het toilet raapte al mijn moed bij elkaar. Ik spoelde mijn gezicht af met koud water in een poging me wat meer mens te voelen en ik besteedde een paar minuten aan het borstelen van mijn haar. Daarna rookte ik stiekem een sigaret en keek een tijdje naar mezelf in de spiegel. Mijn zonnebril hield ik toch maar in mijn tas. Mijn pupillen waren nog steeds groot, maar ik besloot het er maar bij te laten zitten. Dan maar geouwehoer over mijn ogen, wat maakte het ook uit. Beter daarover dan over iets anders.

‘Ik wil graag later nog een keer op gesprek met je als je dat goed vind,

vindT. (:
En persoonlijk zou ik een komma tussen 'je' en 'als', want 'als je dat goed vindt' is een voorwaarde.

‘Ja, goed,’ zei ik en ik kwam overein van de stoel.

overeind;p

Beneden op het toilet raapte al mijn moed bij elkaar.

raapte ik.

En zoals altijd ben ik weer benieuwd naar het volgende stukje! (:

Bedankt voor de verbeteringen en de reacties! Haha dat zou leuk zijn maar volgens mij valt dat wel mee Masterbreel, volgens mij heb ik maar 2/3 vaste lezers en Cirque des Vampires had volgens mij 5 keer zoveel views bij deze lengte maar toch bedankt!

__________________________________________________

Na mijn korte toiletbezoek begaf ik me met nog meer tegenzin dan voorheen naar de tweede verdieping. Ik zocht in mijn agenda het juiste lokaal op en liep het doolhof van lege gangen door naar de juiste vleugel. Daar aangekomen zag ik dat ik niet de enige was die te laat was: de deur van het lokaal stond nog open en het geluid van lachende en pratende leerlingen was al van verre te horen. Aan de ene kant vond ik dat fijn, dat Economieman er schijnbaar nog niet was, want dat betekende dat de meesten wel betere dingen te doen dan hadden dan op mij letten als ik binnenkwam. Aan de andere kant betekende het ook dat iedereen de gelegenheid had me aan te spreken of me dingen te vragen en daar zat ik nu ook weer niet op te wachten.
Bij de deur van het lokaal bleef ik even staan. Ik ademde een keer diep in en luisterde naar de stemmen van binnen. De geluiden klonken hard, als een muur die me de moed ontnam om verder te gaan, en bijna had ik rechtsomkeert gemaakt, maar ik dwong mezelf door te zetten. Het moest nu gebeuren, ik moest nu door de zure appel heen bijten. Ooit moest ik toch terug en hoe langer ik zou wachten, hoe moeilijker het zou worden.
Zonder er verder nog bij na te denken, liep ik door de deuropening het lokaal in. Even was het of ik door de adrenaline alleen een waas van gekleurde shirtjes en geluid over me heen kreeg, voor iedereen zijn gezicht en zijn naam weer terugkreeg. Ik keek om me heen en al gauw zag ik Melanie achterin het lokaal zitten, aan een tafel naast het raam. Ze had een plekje voor me vrijgehouden door haar jas over de stoel naast de hare te hangen. Eigenlijk was dat al jaren niet meer nodig omdat iedereen inmiddels wel wist dat we altijd bij elkaar zaten, maar toch vond ik het fijn dat ze het nog steeds deed.
Ik probeerde niet te aarzelen en liep naar Melanie toe alsof er niets aan de hand was. Ik deed mijn best me zo normaal mogelijk te gedragen, maar ik merkte dat er wel mensen naar me keken toen ik het lokaal door liep. Jocelyn en Nina smoesten wat met elkaar terwijl ze me bestudeerden en Dora bekeek me onbeschaamd, maar Dean knipoogde geruststellend naar me. Ik produceerde een flauwe glimlach en zette mijn tas op de tafel naast die van Melanie.
‘Hé,’ zei Mel vrolijk toen ik op de lege stoel naast haar ging zitten. Ze had een lolly in haar mond en er hing een verschrikkelijke, enorm zoete aardbeienwalm om haar heen. ‘Welkom terug in de hel. Hoe was het bij Simmons?’
Omdat ik geen zin had om het daar ook nog met Mel over te hebben, besloot ik er niet teveel op in te gaan.
‘Hé,’ zei ik en ik ritste mijn tas open. ‘Niet zo bijzonder. Veel gezeur, vooral.’
Mel trok een gezicht. Ondertussen pakte ze haar tas en begon erin te graaien.
‘Zoals gewoonlijk, dus,’ zei ze en ze haalde een grote zak gekleurde lolly’s tevoorschijn. ‘Heeft ze weer de psycholoog uitgehangen? Daar is ze goed in. Ik heb trouwens lolly’s, wil je er ook één?’ Ze stak de zak met lolly’s naar me uit, maar leek nog geen seconde later zo te schrikken dat ze hem bijna uit haar handen liet vallen. Ze trok de zak terug zo snel terug dat het was of ze zich ergens aan gebrand had. Met grote ogen keek ze me aan.
‘Allemachtig, Star,’ zei ze schor. ‘Wat is er met je pupillen aan de hand?’
Ik klemde mijn kiezen op elkaar. Geïrriteerd pakte een lolly uit de zak en keek de andere kant op.
‘Niks, Mel,’ zei ik kortaf. Maar Mel schudde ontsteld haar hoofd.
‘Maar je ogen zijn helemaal-’
‘Ja, ik weet het en Simmons heeft er net ook al over lopen zeuren, dus hou er alsjeblieft over op. Er zijn wel belangrijkere dingen om het over te hebben. Is er nog nieuws?’
Maar toon was duidelijk, Mel gaf het niet zo makkelijk op.
‘Nee, niet echt,’ zei ze zonder haar blik die van mij af te wenden. ‘Maar Star, je ogen…’
Ik zuchtte en sloot mijn ogen even.
‘Mel…’ zei ik vermoeid. Ik zag dat ze slikte. Nog even keek ze naar me, maar toen wendde ze haar blik af en stopte de zak lolly’s weer in haar tas.
‘Oké,’ zei ze. ‘Sorry.’
Ik knikte. Mel begon in haar boek te bladeren en ik ging verder met het bevrijden van mijn lolly. De sfeer tussen ons was een beetje ongemakkelijk, alsof we geforceerd ergens mee bezig waren, om maar iets om handen te hebben. Het was even stil en het leek of ze er echt over op zou houden, maar toen vroeg ze toch voorzichtig: ‘Star… mag ik je nog iets vragen?’
Aan de toon van haar stem hoorde ik dat ik waarschijnlijk nee zou moeten zeggen, maar ik deed het niet.
‘Ja.’
Ze slikte.
‘Dat van gisteren… ‘ zei ze toen. ‘Dat wat ik hoorde aan de telefoon… heeft dat iets met je ogen te maken?’
Ik reageerde niet. Stoïcijns pulkte ik aan het papiertje van de lolly, zonder dat ik er echt bij was met mijn gedachten. Ik merkte dat Mel wat verschoof op haar stoel.
‘Star?’ vroeg ze weer. Ze aarzelde even. ‘Je gebruikt alleen maar wiet, toch?’
Ik staarde voor me uit en pielde aan de lolly, zonder dat het echt tot me doordrong wat ik deed. Toen Mel nog een keer mijn naam zei, knipperde ik met mijn ogen.
‘Ja,’ zei ik. ‘Alleen wiet.’
Mel knikte zwakjes.
‘Oké,’ zei ze. Ze pakte de lolly uitmijn handen en begon het papiertje voor me los te maken. Ik liet mijn handen in mijn schoot zakken nu ik niets meer had om aan te pielen en keek ernaar. Even bleef het stil, alsof we beiden in gedachten verzonken waren.
‘Mijn vader vroeg ernaar, laatst,’ zei Mel toen.
Ik keek haar kant op.
‘Waarnaar?’
‘Of je drugs gebruikt. Toen hij me laatst bij jou op kwam halen, zag hij het aan je ogen. Hij zei dat hij niet wilde dat ik daaraan meedeed. En dat hij niet wilde dat ik in mijn eentje bij je thuiskwam als je harddrugs gebruikte.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Hij deed gelijk of je een halve junkie was. Ik zei nog dat je alleen softdrugs gebruikte, geen harddrugs, maar hij zei dat dat vaak hand in hand gaat. Dat mensen er vroeg of laat aan onderdoor gaan en dat hij daarom niet wilde dat ik met je omging als je dat soort dingen deed.’
Ik wendde mijn blik af en slikte.
‘O,’ zei ik. Mel haalde het papiertje van de lolly en gaf het aan mij.
‘Gelukkig maar dat je alleen wiet gebruikt,’ zei ze. ‘Jij bent wel slimmer dan dat.’
Ik pakte de lolly aan en hield hem stevig vast.
‘Ja,‘zei ik. ‘Gelukkig maar.’ Ik wilde de lolly in mijn mond stoppen, maar de lucht die eraf kwam was te zoet, te vrolijk. Ik liet hem weer zakken en ik klemde mijn kiezen op elkaar. Met een zwaar gevoel in mijn maag legde ik de lolly voor Mel op haar schrift neer.
‘Ik hoef niet,’ zei ik, en ik wilde ik dat ik nooit naar de les was gekomen.

O op die manier, ik zie het masterbreel! Dat is wel gaaf idd:) ook leuk om te zien dat Cirque des Vampires op twee staat ondanks het feit dat liken pas halverwege dat topic mogelijk werd gemaakt:)

Nieuw stukje erbij!
_________________________________________________

Hoofdstuk 18

Na haar poging bij economie vroeg Mel de rest van de week niet meer naar mijn drugsgebruik. Nog wel probeerde ze een paar keer terug te komen op wat er die dinsdag was gebeurd. Ik dacht dat ik haar overtuigd had toen ik haar vorige keer aan de telefoon had verteld dat het wel meegevallen was, maar schijnbaar voelde ze aan dat er toch wel meer aan de hand was. Volgens mij was ze oprecht bezorgd, maar toch kapte ik het telkens af als ze erover wilde beginnen. Ondanks het feit dat ze me niet pushte of doorzeurde, vond ik het vervelend dat ze er zo nu en dan over begon. Ik wilde er niet over praten en het verstrijken van tijd veranderde daar niets aan. Gelukkig kwam Mel daar na een tijd ook achter en na een paar vruchteloze pogingen hield ze er uiteindelijk over op.
Het was waarschijnlijk trouwens mijn eigen schuld dat Mel doorhad dat er iets niet helemaal aan de haak was. Gedurende de week na die zondag bij Joey kreeg ik er steeds meer moeite mee me zo normaal mogelijk te gedragen. Ik voelde me waardeloos, op alle fronten. Ik was doodmoe, want ik sliep bijna niet meer. Iedere nacht werd ik een paar keer wakker, uit die zaterdagavond en variaties daarop, zwetend, misselijk en jankend. Af en toe was het zo erg dat ik moest overgeven en daarna een halfuur trillend in bed lag. De ochtend erna was ik vaak nog steeds misselijk en daardoor verloor ik een groot deel van mijn eetlust. Er lag een soort permanente knoop in mijn maag en het kostte me veel tijd en moeite iets naar binnen te krijgen. Ik was bang dat pa en ma het zouden gaan merken, dus ik probeerde wel iets te eten als ze in de buurt waren, maar daar werd ik alleen nog misselijker door en dan voelde ik me de rest van de dag alsof er een enorme steen op mijn maag lag.
Het gebrek aan slaap en eten begon me steeds meer op te breken. Met moeite sleepte ik mezelf iedere dag naar school, waar ik rondliep als een soort zombie. Ik had gewoon niet meer de energie om de hele dag te lachen en te praten, om te doen alsof er niets aan de hand was. In de klas zat ik op mijn stoel terwijl Mel tegen me praatte en staarde maar een beetje voor me uit, zonder dat haar woorden tot me doordrongen. In plaats van over dinsdag ging ze nu eindeloos door over Tennisboy en hoewel ik uit alle macht probeerde op te letten, ontging de helft me volledig. Simmons hield me ook nog scherp in de gaten, maar het lukte me niet meer de schijn op te houden. In het begin had ik het nog geprobeerd, te doen of het goed ging, maar nu interesseerde het me niet meer wat ze dachten. De dagen kropen voorbij en alles stond in teken van die zaterdagavond met Cees. Zo telde ik ook. Anderhalve week na dat met Cees, twaalf dagen, dertien. Ik kon me op niets anders concentreren, zat constant met mijn gedachten bij die avond in de club. Het is moeilijk je op andere dingen te concentreren als je tegelijkertijd constant voor je ziet hoe Cees je neukt. Zijn stem was altijd aanweziger dan de andere dingen om me heen en zo langzamerhand liet ik het maar een beetje over me heen komen. Ik wist toch niet meer hoe ik er vanaf kon komen, hoe ik weer gewoon terug kon naar hoe alles was geweest, en ik hoopte eigenlijk alleen maar dat er zich vroeg of laat op de een of andere manier ineens een oplossing aan zou dienen. Als die oplossing een zwarte mantel droeg en een zeis bij zich had, had ik daar net zo goed vrede mee.
Verder werd ik ook helemaal gek van pa en ma. We hadden natuurlijk al ruzie gehad voor ik die avond naar Joey was gegaan, maar ik had het er niet beter op gemaakt door die nacht zonder aankondiging weg te blijven. Ze waren onwijs boos omdat ik niet had laten weten waar ik uithing en omdat ik gedronken had op een avond voor ik naar school moest. Ma zei serieus dat ze met pa ging overleggen wat voor maatregelen ze zouden nemen omdat ik was weggebleven zonder iets te zeggen en omdat ik hun hun gezag ondermijnde en weet ik veel wat allemaal. Die maatregelen kwamen er niet omdat ze hun tijd waarschijnlijk niet aan mij wilden verspillen, maar leuker werd het er ook niet op. Door mijn gebrek aan slaap en al het gedoe was ik sowieso al gauw boos en geïrriteerd en pa en ma gingen daardoor alleen maar nóg meer zeuren in plaats van dat ze me even wat ruimte gaven. Dat leidde ertoe dat we constant ruzie hadden, over alles. Na een knallende ruzie die woensdag na dat weekend bij Joey praatten we gewoon niet meer met elkaar. Zij negeerden mij en ik hen en als ze thuis waren, zorgde ik dat ik zo veel mogelijk boven op mijn kamer zat.
Echt veel contact met mensen had ik dus ook niet echt meer. Bob probeerde ik ook een beetje te ontwijken en ik ging amper uit, omdat ik bang was dat ik Cees ergens tegen zou komen. Gio was mijn enige lichtpuntje, maar ook daar was een ouderwets 1-op-1 werkoverleg telkens uitgesloten door de aanwezigheid van vervelende mensen en door mijn angst voor het seksprobleem. Gio had volgens mij wel door dat er iets niet goed was, maar als hij ernaar vroeg zei ik iedere keer dat er niets aan de hand was als hij ernaar vroeg en deed het daarmee af. Ik wist echter dat het funest zou zijn voor mijn geloofwaardigheiden en beweringen dat alles goed was als ik een keer met hem bezig was en het dan fout zou gaan. Dat benauwde me een beetje, maar toch ik miste het om bij hem te zijn, om intiem met hem te zijn. Ik miste het omdat dat de zeldzame momenten in mijn leven waren dat ik me gelukkig voelde.
Nu ook dat min of meer weggevallen was, verlangde ik meer dan ooit tevoren naar het enige andere wat me me ook goed kon laten voelen, namelijk drugs. Die drang was erger dan hij ooit geweest was. Ik snakte ernaar, naar morfine, coke, wat dan ook. Omdat ik echter niemand meer zag die me dat kon leveren, was ik overgeleverd aan sigaretten, wiet en zo nu en dan wat sterke drank uit de drankkast van pa. Zo sleepte ik mezelf de dagen door. Ik dacht dat het niet erger kon worden, dat ik er langzaam aan zou wennen, dat dit was hoe mijn leven er de komende jaren uit zou zien. Het was een vreselijk deprimerende gedachte.

Volgens mij snapt Starla niet dat, als ze het gewoon één keer wel verteld en dan heeft ze maar even een kutuur of twee, het allemaal veel beter uitpakt dan wanneer ze dit allemaal voor zich houdt.

En ze heeft nogal last van zelfmedelijden, geloof ik ^^

Het eerste lichtpuntje die week was een belletje van Joey. Hij belde me zaterdagochtend op, veertien dagen na dat met Cees, precies een week na die avond bij hem thuis. Hij vroeg of ik zin had om die middag met een groepje bij Bert af te spreken, zodat ik zoals beloofd zijn haar kon verven. Hij zou Bob en Floris ook vragen, zodat we er gelijk een leuke middag van konden maken.
Het was fijn Joey’s stem weer te horen, tussen alle ellende en duisternis door. Hij was even blij en vrolijk als altijd en praatte enthousiast over bandjes en haarverf. Ik keek er naar uit hem en de anderen weer te zien en stemde toe. Een dag met mijn vrienden zou me eindelijk weer eens de kans geven mijn gedachten een beetje te verzetten, om me weer even normaal te voelen. En om iets sterkers dan wiet te kunnen gebruiken, hopelijk.
Zo kwam het dat ik die zaterdag op mijn Puch naar de studentenwoning van Bert vertrok. Bert was één van de leukste, coolste en grappigste mensen die ik kende. Hij woonde aan de rand van de stad, in een appartementencomplex met allemaal tweekamerwoningen voor studenten. We kwamen er regelmatig, omdat het één van de weinige plekken was waar we geen last hadden van zeurende ouders en konden doen wat we wilden. Bert had altijd de nodige voorraad bier en junkfood en huis en was bovendien echt een gezelligheidsdier. Hij was een meester in het organiseren van feestjes en studentenavonden en ook wanneer er niets te vieren viel, stond zijn deur stond altijd voor ons open.
Het was bijna twee uur toen ik die zaterdag bij hem voor de deur stond. Hij begroette me even hartelijk als altijd en liet me zijn kamer binnen. Bobby was zoals gewoonlijk te laat, maar Joey en Floris waren er al. Eerlijk gezegd vond ik het een beetje jammer dat Joey Floris ook had gevraagd. Floris was een vriend en klasgenoot van Bobby, die zo nu en dan met ons rondhing als hij niets beters te doen had, wat in zijn geval nogal vaak was. Ik mocht hem niet zo, want hij was sarcastisch en chagrijnig en zeurderig en niet altijd even aardig tegen Joey, die hij volgens mij een beetje kinderachtig vond. Joey was te lief en naief om dat door te hebben en dus was er nooit echt ruzie, maar toch zag ik hem liever gaan dan komen. Hij wist de sfeer vaak grondig te verpesten met één enkele lullige opmerking.
Floris zat toen ik aankwam dus ook zoals gewoonlijk een beetje nors en verveeld met zijn telefoon te spelen. Waarschijnlijk verveelde hij zich omdat Bobby er nog niet was, de enige met wie hij doorgaans een beetje praatte. Omdat ik geen zin had om me vrijwillig in zijn buurt op te houden en vice versa, ging ik Bert helpen met het klaarzetten van eten en drinken. Naast zijn bier en junkfood had hij zijn assortiment vandaag uitgebreid met een grote verscheidenheid aan chips, zoutjes en een grote pan kippenpoten. Ik kwam niet veel gezonde dingen in zijn ijskast tegen. Bert was altijd net een beetje te zwaar geweest en dat was sinds hij studeerde zeker niet minder geworden. Ondanks dat zag hij er nog altijd niet onaardig uit, op een ietwat sjofele, studentikoze manier waarop meer jongens in zijn flat wel leuk waren om te zien.
Bert en ik hadden net alles klaargezet toen Joey aankwam. Bobby arriveerde nog geen vijf minuten later, half bevroren omdat hij op de fiets had moeten komen omdat zijn auto het weer eens begeven had. Toen hij een beetje was opgewarmd, installeerde iedereen zich in Berts kleine huiskamertje, waar we eerst uitgebreid de tijd namen om over van alles en nog wat te kletsen. De sfeer was heerlijk, het was relaxed en gezellig. De wiet die Bobby bij zich had was beter dan die van mij en even was Cees niet meer het enige waar ik aan dacht. Ik voelde me weer normaal, een gewone achttienjarige die genoot van het leven en omgang met vrienden. We zaten met z’n allen op de grond en praatten en lachten, terwijl we sigaretten en jointjes rookten met de televisie aan en het geluid van een natuurprogramma op de achtergrond. Daarna maakte Bert zijn kippenpootjes klaar en we keken naar zo’n programma over een vent die ergens in een jungle gevaarlijke beesten ging zoeken. Het was grappig, vooral omdat er geregeld dingen misgingen. Ondanks dat was Bobby er erg van onder de indruk.
‘Wisten jullie dat?’ vroeg hij ademloos toen de kippenpootjes een uurtje waren gereduceerd tot een stapel zielige botjes. ‘Wisten jullie dat er in Australië mieren bestaan die in verhouding meer kracht in hun kaken hebben dan een krokodil?’
Volgens mij was hij nogal stoned, en als hij stoned was, raakte hij altijd gebiologeerd door de vreemdste dingen. Bert wierp een blik op de tv en gooide de kippenbotjes in de prullenbak.
‘Nee, maar ik geloof dat er iemand ernstig toe iets aan iets spannends in zijn leven,’ zei hij. Ik blies een laatste wolk sigarettenrook uit en drukte mijn sigaret uit in een overvolle asbak.
‘Wie, hij omdat hij het gemeten heeft of wij omdat we ernaar kijken?’ vroeg ik. Bert grijnsde, maar Bobby leek het niet eens te horen. Hij nam een trek van zijn joint en keek gefascineerd naar de televisie.
‘Écht interessant,’ zei hij terwijl de presentator werd aanvallen door een kudde woeste mieren en een spurt naar een nabijgelegen riviertje inzette. ‘Dat wist ik dus niet.’
Ik glimlachte, woelde door zijn dreads en kwam overeind.
‘Misschien moet je biologie gaan studeren,’ zei ik. ‘Joe, kom je? Dan kan ik je haar gaan doen.’ Joey sprong overeind en voor de tv knikte Bobby bedenkelijk.
‘Ja, inderdaad. Misschien doe ik dat wel,’ zei hij op filosofische toon.
Bert trok een gezicht en zette een stoel voor Joey neer op het oude hoeslaken dat hij op de grond had gelegd. Joey ging opgewonden op de stoel zitten en Bert liet zich weer naast Bobby op de grond ploffen.
‘Studeren,’ zei hij. ‘Praat me er niet van.’
Iedereen lachte. Bert was hoogbegaafd en deed twee studies tegelijk. Hij was bezig met Engelse taal en cultuur en tweedejaars filosofie. Als er iemand geen moeite had met studeren, was hij het.
‘Alsof jij het zo moeilijk hebt,’ zei Floris dan ook. ‘Als jij één keer iets leest, vergeet je het nooit meer. Ik wou dat ik zo’n geheugen had.’

Bert stak een sigaret op en haalde zijn schouders op.
‘Het studeren zelf is ook het probleem niet,’ zei hij. ‘Het is meer al het gedoe eromheen. Het is jammer, maar het houdt niet op bij op komen dagen bij colleges en zo nu en dan een tentamen maken.’
Ik trok een paar plastic handschoenen aan en begon Joey’s blauwe verf te mengen in een oud plastic kommetje. Vaag realiseerde ik me hoe ver weg studeren nog klonk, in mijn huidige wereld. Over minder dan een halfjaar moest ik al eindexamen doen, maar een vervolgstudie leek steeds verder van mijn bed te staan. Ik kon me nu al niet concentreren door dat met Cees en nu hoefde ik nog amper iets te doen om mijn vakken te halen, laat staan als ik moest gaan studeren. O, niet aan Cees denken, niet nu.
Aan de andere kant van de kamer leunde Bert tegen een oud kastje, dat hij duidelijk tweedehands via internet of via één of andere vage kennis had overgenomen.
‘Weet je wat het is,’ zei hij. ‘-de colleges en het voorbereiden gaat allemaal wel. Als je iets aan het doen bent wat je echt leuk vindt, kom je ook wel door al die tentamenonzin heen. Maar is geen enkele levende ziel op je hele opleiding die ook maar enigszins overweegt je ergens mee te helpen. En dan bedoel ik net zo goed de hoogleraren.’
‘Hoe bedoel je?’ vroeg Joey terwijl ik zijn haar begon in te smeren met het gemengde spul uit het plastic kommetje.
‘Gewoon,’ zei Bert. ‘Je komt daar en er is geen hond die je iets vertelt. Je moet je voor allemaal dingen aanmelden, wachtwoorden en gebruikersnamen opvragen, je boekenlijst en boeken ergens vandaan toveren, maar geen enkele eerstejaars weet waar. Dat is mijn ervaring dan, hè. Als je niet oppast, loop je binnen twee weken gelijk drie weken achter. Ik had het geluk dat ik bij filosofie tegen iemand aanliep die al eerder een andere studie had gedaan. Die heeft me veel geholpen, maar ik heb me altijd afgevraagd hoe die stumpers die niet dat geluk hadden er doorheen gekomen zijn. Ik had binnen drie weken op mijn gat gelegen.’
Joey wilde een flesje bier pakken van een nabijstaand kastje pakken, maar ik trok hem aan zijn oor weer terug op zijn plek om te voorkomen dat we allebei onder de verf kwamen te zitten. Op de grond boog Floris naar voren en hij pakte het flesje van de kast, alvorens er pesterig zelf een slok van te nemen.
‘Dat zal wel aan jouw universiteit liggen, dan,’ zei hij tegen Bert. ‘Ik heb er verder nog nooit iemand over gehoord.’
Bert tikte zijn sigaret af boven een asbak en schudde zijn hoofd.
‘Dat hoop je dan maar, maar ik hoor het juist wel van iedereen. Alle gasten van mijn middelbare school hebben er problemen mee gehad. Je moet er echt op voorbereid zijn dat je overal zelf achteraan moet. Als je geen zin hebt dingen uit te zoeken, kun je er beter niet eens aan beginnen. Zoek dan iets wat van A tot Z voor je wordt voorgekauwd en waarbij je bij ieder wissewasje aan je hand genomen wordt. Anders ben je het snel zat.’
We keken allemaal opzij toen Bobby naast ons in lachen uitbarstte omdat de dierenvent op tv ergens door werd aangevallen. Ik richtte me al gauw weer op Joey en bekeek zijn haar.
‘Heb jij niet gewoon niet goed opgelet bij één of andere introductie waar ze alles uit hebben gelegd?’ vroeg ik Bert terwijl ik wat vlekken uit Joey’s nek wegveegde om te voorkomen dat hij er morgen uitzag als een smurf.
Bert knipoogde naar me.
‘Ik let altijd goed op,’ zei hij. Ik grijsnde, Floris trok een gezicht en Joey slaakte een zucht.
‘Ja, omdat je het tenminste nog een beetje leuk hebt daar,’ verzuchtte hij. ‘Ik wil ook een vervolgstudie doen. Middelbare school is zó saai. Ik moet morgen het nulde uur komen omdat ik nooit oplet.’
‘Dat doe je toch zelf,’ zei Floris op zijn gewoonlijke betweterige toon.
Joey haalde mistroostig zijn schouders op.
‘Ik kan er niets aan doen. Het is gewoon zo saai bij ons,’ zei hij. ‘Ik heb echt de stomste klas van het jaar. Allemaal van die nerds die bij iedere les vooraan willen zitten.’
Ik smeerde nog wat spul in Joey’s haar en veegde een druppel van zijn oor. ‘Je hebt toch wel een paar leuke mensen op school?’
‘Nee, we hebben alleen maar van die kakkers. Ik wou dat ik bij jullie op school zat.’
‘Wij hebben ook niet zoveel leuke mensen op school, hoor. Wij hebben meer kakkers dan jullie. Ik ga - hou dit even vast, wil je - ik ga alleen om met Bobby en met Melanie, van de basisschool, weet je wel. En met Floor, dan.’
Joey pakte het flesje aan en ik masseerde de verf in zijn haar.
‘O, dat wist ik niet,’ zei hij. ‘Ik dacht dat mensen als jij juist altijd heel veel vrienden hadden.’
Mijn bewegingen vertraagden. Even viel er een stilte in de kamer. Ik weet niet of ik stopte met mijn gedoe met Joey’s haar omdat iedereen ineens naar ons keek of omdat iedereen naar ons keek omdat ik ophield, maar het gebeurde in ieder geval allebei. Ik keek omlaag naar Joey en er trok een vreemd gevoel door mijn lichaam. Het gesprek met Jack van vorige week schoot door mijn hoofd, over korte rokjes en hoge hakken, en daardoor reageerde ik feller dan mijn bedoeling was.
‘Mensen als ik?’ herhaalde ik.
Toen Joey mijn blik zag, en daarna doorkreeg dat iedereen naar ons keek, werd hij een beetje rood. Hij draaide zich weer om en keek naar zijn knieën.
‘Ja, nou ja, gewoon,’ zei hij.
Ik fronste mijn wenkbrauwen, maar Bert zag mijn gezicht en glimlachte geruststellend. Schijnbaar begreep hij Joey beter dan ik.
‘Joe bedoelt mooie mensen,’ zei hij. ‘Toch, Joe?’
Joey werd nog roder, maar knikte toen snel. Bert knikte ook en nam een trek van zijn sigaret.
‘Al denk ik dat dat een veel voorkomende misvatting is,’ zei hij. ‘-dat iedereen dan je vriend wil zijn. Want alle meiden zijn jaloers op je omdat je mooier bent dan zij, of ze haten je omdat ze bang zijn dat je hun vriendje afpikt, en alle jongens zijn alleen aardig tegen je omdat ze hopen op een dag een keer de kans te krijgen je te neuken, dus ga daar dan maar eens vrienden mee worden.’
Ik deed of ik Berts woorden wegwuifde en trok de doorzichtige handschoenen uit.
‘Ach, onzin,’ zei ik.
Bert lachte om de toon waarop ik dat zei.
‘Bescheiden, maar niet waar. Geloof me, ik zie jongens vaak naar je kijken en dan zie je gewoon dat ze die avond aan jou zullen denken als ze hun vriendin liggen te naaien. Of zitten te rukken. Dat effect heb je op mensen. Vraag maar aan Floris. Die doet of hij je niet mag, maar stiekem zou hij niets liever willen dan je een keer ergens in een donker hoekje goed te pakken nemen.’
Floris fronste zijn wenkbrauwen.
‘Waar slaat dat nou weer op?’ vroeg hij geïrriteerd. Maar Bert negeerde hem en hij gebaarde met zijn sigaret.
‘Positief bedoeld, trouwens,’ ging hij onverstoorbaar erder. Ik knikte ten teken dat ik het begreep, maar het ging niet echt van harte. Ik klopte Joey op zijn schouder.
‘Dat is echt niet het enige waar mannen aan denken,’ zei ik tegen Bert. ‘Hoop ik tenminste. Je bent klaar Joe, even laten intrekken.’
Joey pakte snel een biertje nu hij daar eindelijk de gelegenheid toe had en Bert hief verontschuldigend zijn handen op.
‘Je bent een soort Megan Fox met langer haar en een beter lijf , Star. Als jij binnenkomt, denken we echt niet aan een praatje maken over het weer.’

Zo Jeetje, ik ben er weer (foutje met spambot verwijderen ofzo). Hoe dan ook, ik kan niet wachten op een nieuw stuk dusse..chop chop!:P

ouderwets 1-op-1 werkoverleg

Ik zou 1 uitschrijven, omdat dat beter staat in de schrijftaal als je getallen uitschrijft.
En in datzelfde stuk staan ergens bovenin nog twee woorden aan elkaar vast.

Ik grijsnde, Floris trok een gezicht en Joey slaakte een zucht.

Grijnsde.;p

‘Positief bedoeld, trouwens,’ ging hij onverstoorbaar erder.

Verder.

Okee. Dat laatste stukje vind ik echt geniaal.xddd De rest van de stukjes uiteraard ook. (:

Dank je wel arendaaa! Volgens mij ging er inderdaad iets fout, op het overzicht van het Dramatheater zag ik ook een reactie van Masterbreel (2?) staan, maar in het topic was die nergens te bekennen dacht al dat het aan mijn computer lag haha.

Verder is het toetsenbord van mijn (pas nieuwe -_-) laptop voor 75 procent overleden, dus reacties posten is op het moment even behelpen, maar ik ga mijn best doen gewoon nog eenmaal daags oid te posten

________________________________________________


Na Berts scherpe observaties over mannen en vrouwen en mijn relaties tot hen, ging het gesprek al gauw weer over op een ander onderwerp. Het ontging me echter volledig wat dat andere onderwerp was, want ik bleef nog heel lang met Berts woorden in mijn maag zitten. Het zat me best een beetje dwars wat hij gezegd had. Ik begon me ineens dingen af te vragen, dingen over mezelf die nog nooit eerder bij me opgekomen waren. Ik wist niet zeker of hij gelijk had over hoe jongens over mij dachten, maar ik realiseerde me dat ik misschien wel onderbewust altijd had gedacht dat het was zoals hij zei. Ik begon te twijfelen aan mezelf, aan waarom ik was zoals ik was, waarom ik zo omging met seks, met jongens, en dat veroorzaakte een vreemd gevoel in mijn maag. Het was of ik ineens afstand van mezelf kon nemen, of iets me een kijkje gaf in diepgewortelde oorzaken van mijn gedrag die ik nooit eerder had gezien. Het was geen prettig gevoel en ik probeerde me er ook zo snel mogelijk weer voor af te sluiten.
Gelukkig lukte dat aardig. Na een tijdje kon ik het een beetje van me af zetten en me weer op het hier en nu concentreren. Ik dronk nog wat bier, waste Joey’s haar uit en keek met de rest een film die Floris had meegenomen. De film kwam uit Floris’ eigen collectie en hij zei dat hij goed was, maar het was een beetje te kunstzinnig en ik geloof dat de rest het allemaal niet zo boeiend vond. In het begin probeerden we nog wel op te letten, maar op een gegeven moment verslapte de aandacht en zat iedereen gewoon weer met elkaar te praten in plaats van op te letten. Floris zat met een nors gezicht voor zich uit te kijken omdat we geen respect hadden voor zijn stomme film, maar gelukkig was er niemand die zich daar iets van aantrok.
Goddank duurde Floris’ film niet zo lang. Anderhalf uur later was hij afgelopen en toen richtte iedereen zich weer helemaal op elkaar. Ik weet niet meer hoe we erop kwamen, maar op een gegeven moment kreeg iemand het idee om doen, durven of de waarheid te spelen. Dat natuurlijk onder luid protest van Floris, die het kinderachtig vond en van mening was dat alleen tienjarige pubermeisjes dat speelden, maar niemand maakte zich druk om wat hij vond en dus kon hij niet anders dan meedoen.
We gingen in een kringetje op de grond zitten, met zijn allen naast elkaar. In ons midden legden we een leeg bierflesje neer, dat diende als aanwijzer. Iemand draaide het flesje en degene die werd aangewezen moest dan doen, durven of de waarheid kiezen, waarna hij een vraag of uitdaging kreeg van de persoon die had gedraaid. Vervolgens mocht de persoon die had geantwoord weer draaien en iets vragen aan degene die dan werd aangewezen enzovoorts. Om het leuker te maken, moest iedereen telkens als hij iets gedaan of beantwoord had erop proosten met een slok Coebergh.
Zo gingen we dus aan de slag. Het was hilarisch, en hoe meer er gedronken werd, hoe meliger het werd. Bert verzon verreweg de leukste dingen. Bobby moest iemand die buiten liep roepen vanuit het raam en dan zijn kont laten zien, wat hij nog deed ook, en ik moest zeggen wat mijn cupmaat was en of ik helemaal kaal was daar beneden. Hij liet Joey een rauwe ui eten en aan Floris vroeg hij of hij wel eens porno keek en zo ja wat voor porno en hoe vaak.
Floris zat nog steeds een beetje te chagrijnen, dus vooral hij moest het flink ontgelden met genante vragen en gekke opdrachten. Floris vond het allemaal niet grappig en natuurlijk moest hij het daarom weer voor iedereen verpesten. Op een gegeven moment had Joey hem uitgedaagd zijn moeder op te bellen en te zeggen dat hij homo was, wat Floris weigerde, en toen hij vervolgens zelf draaide en de fles bij Joey stopte, pakte hij hem terug door op een hele lullige manier te vragen: ‘Hoeveel meisjes heb je in je leven gedate, gezoend en geneukt?’
Door die steek onder water was de lol er gelijk vanaf. Joey had nog nooit een vriendinnetje gehad en iedereen wist dat hij dat niet leuk vond. Er viel dan ook een pijnlijke stilte na Floris’ vraag . Joey’s gezicht betrok en sip hij keek naar zijn knieën. De leuke sfeer zakte in en Bert slaakte hoofdschuddend een zucht. Geërgerd tikte ik de as van mijn sigaret af in en asbak.
‘Jezus, Floris,’ zei ik.
Floris keek baldadig onze kant op en vroeg: ‘Wat nou?’
Ik nam geirriteerd een trek van mijn sigaret en Bert schudde zijn hoofd.
‘Er is er altijd weer eentje die het voor iedereen moet verzieken, hè?’ zei hij.
Floris sloeg zijn armen over elkaar.
‘Hé, jullie vragen toch ook stomme dingen aan mij?’ zei hij.
Bert trok een gezicht en gooide een leeg pakje sigaretten naar hem.
‘Ja, wij vragen stomme dingen aan je, geen lullige dingen, klojo.’
Maar naast Bert haalde Joey met een mistroostig gezicht zijn schouders op.
‘Laat maar,’ zei hij. ‘Hij heeft gelijk. Ik heb nog nooit een meisje gehad. Dat is toch ook stom? Ik ben al zestien.’
Bert wierp Floris nog een kwade blik toe en stak een sigaret tussen zijn lippen.
‘Dat geeft niets, Joe,’ zei hij met de sigaret tussen zijn lippen geklemd. ‘Floris wil zich alleen beter voelen omdat hij het zelf ook maar anderhalve keer in zijn leven met een meisje heeft gedaan.’
‘Wat nou anderhalve keer?’ vroeg Floris geërgerd.
Ik zag dat Joey beteuterd van de één naar de ander keek en gaf met mijn voet een tik tegen de fles.
‘Verder, jongens,’ zei ik. ‘Joey, jij bent.’ Schijnbaar was mijn bedoeling duidelijk en leek iedereen de hint te snappen. Joey draaide en we gingen verder. De stemming was echter een beetje bedrukt en ik merkte dat Bert een beetje kwaad bleef op Floris. Bert mocht Floris net zo min als ik en hij nam Joey altijd in bescherming. Door de manier waarop hij naar Floris keek, kreeg ik dan ook sterk het idee dat hij een manier zocht om hem terug te pakken. Toen hij weer aan de beurt kwam, bleek echter dat hij een ander plan had. Ik weet niet of hij het ter plekke verzon of er op had zitten broeden, maar toen de fles bij mij eindigde en ik ‘doen’ zei, zei Bert doodleuk: ‘Ontgroen Joey.’

Joehoe - ik leef nog! :3
Al heb ik een hele hoop in te halen.

Ik wilde eventjes een berichtje achterlaten om je te laten weten dat ik je verhaal heus niet ben vergeten. De inhoudelijke reactie komt wel als ik weer ben bijgelezen. xD

Jeetje, dat was inderdaad mijn reactie. Mijn account was verwijderd en daardoor ook al mijn posts. Wilde je laten weten dat ik hoop op (veel) meer posts!:D Ik ben echt verslaafd aan dit verhaal

Goed stuk, dat die Bert die Floris niet gwn z'n huis uitzet joh
Maarre, wat zou Bobby vinden van die stunt van Bert?

Dank jullie voor de reacties en de likes! Ook leuk om jou weer terug te zien Class, ik miste je al een beetje!

________________________________________________________________________________

Volgens mij had niemand die aan zien komen. Joey keek verbaasd naar hem op, Floris keek fronsend van de één naar de ander en Bobby begon te lachen. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Wat?’ vroeg ik. Bert grijnsde tevreden en leunde tegen de kast achter hem.
‘Je hoorde me wel,’ zei hij. ‘Zoen Joey.’
Ik trok mijn wenkbrauwen nog verder op en keek naar Joe, die zowel verbaasd als verwachtingsvol mijn kant op keek. Toen draaide ik me weer om naar Bert.
‘Waarom?’ vroeg ik.
Bert nam een slok Coebergh en veegde zijn mond af aan de rug van zijn hand.
‘Om onze lieve Floris jaloers te pesten,’ zei hij. ‘En dan kan hij tenminste nooit meer tegen Joey zeiken dat hij nog nooit met een meisje heeft gezoend.’
Nog even staarde ik hem aan. Toen keek ik om naar Bobby. Die was nog steeds lachen, waarschijnlijk melig door de wiet, en ik kreeg niet echt de indruk dat hij er mee kon zitten. Floris’ gezicht daarentegen stond verontwaardigd en Joey keek nog steeds hoopvol mijn kant op.
Nog even keek ik van de één naar de ander. Toen glimlachte ik.
‘Oké,’ zei ik. ‘Doen, durven of de waarheid, toch? Als je het wilt, kun je het krijgen ook.’
Bobby viel letterlijk om van het lachen en Bert klapte in zijn handen. Ik zette mijn drankje weg, kwam overeind en liep naar Joey toe.
Joe’s ogen werden groot toen ik tegenover hem op de grond ging zitten. Ik streek mijn haar uit de weg, rechtte mijn rug en legde mijn handen tegen Joey’s gezicht. Hij schrok een beetje toen ik hem aanraakte, dus ik pakte hem bij zijn schouders en schudde ze wat heen en weer.
‘Rustig, ik eet je niet op,’ zei ik. ‘Gewoon ontspannen.’
Joey keek me aan en knikte een beetje nerveus. Ik liet mijn handen weer van zijn schouders langs zijn hals omhoog glijden, naar zijn gezicht. Ik nam zijn hoofd in mijn handen en boog naar hem toe. Joey leek eerst wat achteruit te deinzen toen ik mijn lippen de zijne liet raken, maar hij herstelde zich snel. Verstijfd bleef hij zitten, terwijl ik hem rustig kuste, eerst met mijn mond dicht, toen met mijn lippen wat van elkaar.
‘Doe je mond open, Joe,’ hoorde ik Bert zeggen. ‘Gebruik je tong.’
Ik kon voelen dat Joey’s gezicht warm werd in mijn handen. Even bleef hij alleen zo zitten, terwijl ik hem kusjes gaf op zijn lippen, maar toen deed hij aarzelend zijn mond wat open. Ik zoende hem en een paar tellen later durfde hij het aan voorzichtig wat terug te doen met zijn tong. Bert en Bobby begonnen te joelen en ik moest moeite doen om niet te glimlachen. Joe leek ook wat moed te krijgen door de aanmoedigingen van zijn vrienden en langzaamaan begon het ergens op te lijken.
‘Goed zo, Joe,’ hoorde ik Bert lachen. ‘Ziet er hartstikke goed uit.’ Door mijn oogharen heen zag ik dat Joey zijn ogen dichtdeed en zacht streelde ik zijn wang met mijn duim. Zijn handen tastten nerveus wat rond mijn lichaam, dus ik pakte ze vast en legde ze op mijn middel en schoof ze omhoog naar mijn borsten. Joey’s gezicht werd terstond nog warmer, Bob en Bert joelden en ik glimlachte tegen Joey’s lippen aan.
Ik had het niet voor mogelijk gehouden, maar zelfs nu, in deze situatie, wist Floris alles nog te verpesten. Ik had net het idee dat Joe zich een beetje op zijn gemak begon te voelen, toen Floris ineens begon te lachen en riep: ‘Kijk, Joe wordt er opgewonden van!’
Bert en Bobby vielen stil. Hun gejoel verstomde en er viel een pijnlijke stilte in de kamer. Joey hield in één keer op met waar hij mee bezig was. Beteuterd keek hij naar zijn knieën. Hij liet zijn hoofd hangen en zijn wangen kregen een dieprode kleur. Nog even bleef hij zo zitten, in de plotseling pijnlijke sfeer, maar toen kwam hij overeind. Zonder nog iets te zeggen rende hij de kamer uit.
Kwaad keek ik Floris’ kant op.
‘Klootzak,’ siste ik. De uitdrukking gleed van Floris’ gezicht. Ik kwam overeind en ging achter Joey aan.
‘Godsamme, Floor,’ hoorde ik ook Bert zeggen voor ik de kamer uit verdween. Floris zei iets, maar ik was al te ver weg en verstond niet meer wat. Ik rende door en zag Joey verderop de badkamer in vluchten. Hij rende er naar binnen en gooide de deur achter zich dicht, maar ik hield hem tegen voor hij dichtsloeg. Ik deed hem open en liep achter Joey aan.
‘Joe, wacht,’ zei ik. ‘Gaat het?’
Aan de andere kant van de badkamer leunde Joey tegen de muur. Ik liet het licht uit vanwege zijn gekwetste houding en liep naar hem toe. In het donker kon ik niet zien of hij huilde, maar voor zover ik kon zien, zag hij er erg ongelukkig uit.

Ahhh arme Joey! Die Floris is juist een btj raar, van een goede zoen raak je toch ook opgewonden? Sukkel!

Euhm, voor mij ga je ook een beetje snel met posten, ik heb echt te weinig tijd om dingen te lezen de laatste tijd. Savonds ben ik te moe, en overdag zit ik op school Maar ik ben weer bijgelezen, deze stukjes kende ik nog wel van de vorige keer (:

Keep goin'!

Thanks allemaal voor het lezen en de reacties! Ik moest erg laggen om Masterbreel en Class haha. xILY, als ik 1 keer per dag post, gaat het dan nog te snel of dan niet?

Zo, nog even een paar 'rustige' stukjes en dan weer flink wat sensatie achter elkaar door, dus geniet nog even van de rust

___________________________________________________________________

‘Gaat het?’ vroeg ik zachtjes. Hij sloeg zijn armen over elkaar en draaide zijn gezicht een beetje de andere kant op.
‘Ja,’ mompelde hij. ‘Sorry, Star. Ik wilde niet-’
‘Maakt niet uit, Joey.’
‘Maar ik wilde niet-’
‘Het geeft niet. Echt niet. Floris is gewoon een lul.’
Joey veegde met zijn hand langs zijn ogen en knikte wat. Ik keek naar hem, hoe hij daar zo stond, zielig en gekrenkt, en vervloekte Floris in mijn hoofd. Ik sloeg een arm om hem heen en schudde hem wat heen en weer.
‘Hé, trek het je niet aan,’ zei ik. ‘Iedereen weet dat Floris een sukkel is. Hij is gewoon jaloers omdat hij weet dat jij tien keer zo leuk bent als hij. Je moet je niets van hem aantrekken Joe, echt niet.’
‘Ja maar,’ zei Joey. ’Hij heeft gelijk, het was toch ook… ik bedoel, je bent mijn beste vriendin, dan moet ik toch niet…’
‘Nou en, dat kan toch gebeuren?’
Hij haalde zijn schouders op.
‘Ik voel me net een viezerik,’ zei hij. Stiekem glimlachte ik om de manier waarop hij dat zei.
‘Het maakt echt niet uit, Joey. Wees blij dat alles werkt. Floris kon het gewoon niet hebben omdat hij hem zelf waarschijnlijk niet omhoog kan krijgen.’
Nu lachte Joey een beetje. Hij snifte en veegde met zijn mouw onder zijn ogen.
‘Hij kan nooit gewoon eens aardig doen tegen mij,’ zei hij.
Ik klopte op zijn rug.
‘Floris is tegen niemand aardig,’ zei ik. ‘Dat komt omdat hij een irritante chagrijn is. Bert had gelijk over die anderhalve keer. Floor krijgt toch nooit een vriendin omdat hij niet te genieten is. Hij loopt wel lullig tegen jou te doen, maar op jouw leeftijd had hij zelf ook nog niets uitgespookt onder de gordel.’ Ik trok hem weer tegen me aan en wreef over zijn schouder. ‘En het was net toch leuk? Je deed het hartstikke goed. Je bent vast een natuurtalent.’
Joey richtte zijn hoofd op en aarzelend keek hij me aan.
‘Denk je?’ vroeg hij vertwijfeld.
Ik hoorde een beetje hoop in zijn stem en glimlachte.
‘Natuurlijk. Laat je niet kisten door Floris. Die weet toch niet waar hij over praat. Onthou dat maar straks, oké?’
Joey veegde de tranen van zijn wangen en knikte, duidelijk wat meer gerustgesteld. Ik sloeg mijn armen om hem heen en trok even hem tegen me aan. Joey hield me een beetje onwennig vast en mijn glimlach verbreedde. Ik gaf hem een kus op zijn wang voor ik hem losliet en daarmee het was of ik Joey’s depressieve bui daarmee gelijk teniet deed. Toen ik hem losliet, glunderde hij als een kind dat net zijn meest felbegeerde cadeau had gekregen.
Ik woelde door zijn blauwe haar en Joey lachte alweer.
‘Beter?’ vroeg ik.
Joe knikte en hij maakte zijn haar nog meer door de war. Ik lachte, pakte een pluk vast en trok eraan.
‘Nou, ga terug naar de rest en laat die Floris lullen tot hij een ons weegt.’
Joey knikte, alweer een stuk vrolijker dan daarnet. ‘Oké. Kom je ook?’
‘Ja, ik werk even mijn make-up bij en dan ben ik klaar. Ik kom zo.’
Joey stemde in en liep, een stuk kwieker dan daarnet, de badkamer uit. Ik ging met hem mee en keek hem even na tot hij de hoek om was. Hij huppelde bijna en zijn blauwe haar piekte vrolijk alle kanten op.
Ik glimlachte en liep toen de andere kant op om mijn tas halen, die ik in de gang onder de kapstok had laten liggen. Aan zijn hengsel sleepte ik hem mee terug naar de badkamer. Daar zag ik op mijn telefoon dat ik een oproep had gemist van een collega uit het restaurant en ik besloot eerst even terug te bellen voor ik me weer bij de anderen zou voegen. Na twee pogingen kreeg ik de parrtimer uit het restaurant aan de lijn en vroeg waarom hij me gebeld had. Hij zei dat hij wilde weten of ik morgen zou kunnen werken in zijn plaats, omdat hij onverwachts ergens heen moest. Ik stemde in, opgevrolijkt door dat met Joey daarnet, denkend aan Gio en alles ineens veel positiever inziend. Ik vond het altijd leuk om op zondag te werken, omdat het dan altijd lekker druk was en er veel leuke mensen waren. Bovendien kon ik het geld goed gebruiken en ik had zin om Gio te zien.
De parttimer beloofde me op het rooster te zetten en na een bedankje van zijn kant hingen we op. Dat gaf me eindelijk de tijd om mijn spullen tevoorschijn te halen om mijn make-up een beetje bij te werken. Ik nam de tijd, deed rustig aan. Ik kamde mijn haar, haalde de resten lipgloss van mijn lippen en bedekte mijn wimpers met een extra laagje mascara. Ik stond net met de dop in mijn hand voor de spiegel toen ik iemand bij de deur van de badkamer hoorde.
Mijn ogen gleden terug naar de spiegel en via mijn reflectie keek ik langs mezelf heen. Bobby verscheen achter me in de deuropening. Waarschijnlijk was ik al een tijdje weg, door mijn geklets met Joey en mijn belletje van daarnet, en kwam hij kijken waar ik bleef.
‘Hé,’ zei hij en hij deed de deur achter zich dicht. ‘We waren je kwijt. Wat ben je aan het doen?’ Hij liep naar me toe en ik wendde me weer tot mijn spiegelbeeld.
‘Niets,’ zei ik terwijl ik wat laatste mascara op de puntjes van mijn wimpers deed. ‘Meidendingen.’
Bobby kwam achter me staan en hij sloeg zijn armen om me heen. Ik draaide de dop weer op mijn mascara om te voorkomen dat ik het borsteltje in mijn oog zou steken nu hij zo dicht bij me in de buurt stond. Bob keek naar me via de spiegel.
‘Je ziet er mooi uit,’ zei hij toen.
Ik keek op. Mijn ogen ontmoetten die van hem en even keken we elkaar aan. Bob zei zulke dingen niet vaak, daar was hij het type niet voor. Waarschijnlijk hielp het mee dat hij nu stoned was.
Ik glimlachte licht, deed mijn ogen dicht en liet mijn hoofd achterover tegen zijn schouder rusten. Bobby kuste me zacht in mijn nek en ik reikte naar achteren. Ik liet mijn hand in zijn haar verdwijnen en streelde er doorheen. Zijn lippen waren zacht in mijn hals en ik liet mijn gezicht zijn warme wang raken. Het was fijn om even zo te staan. Voor het eerst sinds tijden voelde ik me echt weer op mijn gemak met hem. De sfeer was goed en de kalme connectie tussen ons in maakte alles warm en zacht.
Maar toen verpestte Bobby het.
‘Ik hou van je,’ zei hij.

Nou:O Dat is het liefste wat bobby kon zeggen:O Stomme Starla *facepalm*

Haha dank jullie wel allemaal!

______________________________________________________________________________

Eigenlijk was er natuurlijk niets mis mee dat hij dat zei. Het was niet zijn schuld dat ik er nu dit gevoel bij kreeg, dat iets me van binnenuit koud maakte. We hadden het zo vaak tegen elkaar gezegd, vroeger. Maar nu kreeg ik het niet meer over mijn lippen. Door Gio, door alles van de laatste tijd. Ik kon het niet meer terugzeggen op de manier die hij bedoelde.
Ik deed mijn ogen open. Even bleef het stil. Ik wist dat ik die stilte moest doorbreken voor het een afwachtende stilte zou worden. Ik draaide mijn hoofd om naar Bobby en keek hem aan. Zijn pupillen waren groot, ik zag dat hij een beetje loom was, maar zijn blik straalde ook warmte en liefde uit. Ik keek naar hem, liet mijn ogen over die van hem glijden, terwijl het fijne gevoel wat zich net van me meester had gemaakt verdween, zwaar werd in mijn buik en veranderde in een lichte vorm van paniek, schuldgevoel. Wat moest ik nu?
Er was maar één ding wat ik kon bedenken. Ik nam Bobby’s zijn kin in mijn hand en bracht mijn gezicht naar dat van hem. Ik keek hem aan en liet mijn ogen over zijn gezicht glijden. Toen drukte ik mijn lippen zacht op die van hem en ik zoende hem. Eerst rustig, kalm, maar toen vuriger, eigenlijk te vurig voor de rustige stemming die er net geweest was. Ik wist wat ik ermee uitlokte, dat ik het zelf deed, terwijl ik het eigenlijk niet wilde. Het was een vlucht, een uitweg. Maar eigenlijk wilde ik het zelfs daar niet eens meer voor gebruiken.
Toch deed ik niets om het af te kappen. Ik liet de spanning opbouwen, zag werkeloos toe hoe Bobby afmaakte wat ik zelf begon. Ik liet het toe dat zijn handen onder mijn shirtje verdwenen, dat hij mijn borsten vastpakte. Ik liet het toe dat hij zich tegen me aandrukte en zijn handen verder over mijn lichaam liet glijden. Ik negeerde het kippenvel dat op mijn armen verscheen, het strakke, negatieve gevoel in mijn buik. Ik hield mijn ogen dicht, liet hem zijn gang gaan en zoende hem of er niets aan de hand was. Ik wist waar dit toe zou leiden, dat ik het zelf in de gang gezet had om die paar woordjes te ontwijken, omdat ik niet wist hoe ik anders kon laten zien dat ik nog wel van hem hield, op een bepaalde manier, zonder het te moeten zeggen. Ik wilde hem niet afwijzen. Dat zou ik vroeger ook niet gedaan hebben en dat zou nu dubbel zo lullig zijn omdat ik net voor zijn neus met zijn beste vriend had zitten zoenen.
Toch haperde er wat toen Bobby op een gegeven moment zijn ene hand op mijn buik legde en de ander van achteren onder mijn rok liet verdwijnen. Het was of hij daar een grens raakte, een punt waar hij te dicht kwam bij wat Cees had gedaan. Er trok een elektrische schok door mijn lichaam, kort en heftig, en eindelijk kreeg ik mezelf zo ver de zoen te onderbreken. Ik snakte naar adem en maakte zwak een kronkelende beweging met mijn heupen. Dat had een tegengesteld effect, want omdat ik niet veel ruimte had tussen de wastafel en Bobby’s lichaam, drukte ik mezelf juist dichter tegen hem aan.
‘Bob…’ mompelde ik, maar ik realiseerde me dat ik niet wist hoe die zin verder moest gaan. Bob kuste me echter zacht in mijn nek en antwoordde op de vraag die hij dacht dat ik had willen stellen: ‘Heb ik bij me.’
Ik wist niet wat ik verder nog moest zeggen. Ik staarde naar mezelf in de spiegel en hoorde Bobs riem achter me rinkelen. Ik liet hem gaan, liet hem mijn rok omhoog hijsen en mijn hipster omlaag trekken. Ik kon het niet. Ik kon niet tegen hem zeggen wat ik echt bedoelde. Ik kon het gewoon niet over mijn hart verkrijgen.
Achter me hoorde ik de verpakking van een condoom ritselen en ik sloot mijn ogen even. Ik klemde mijn handen om de wastafel en deed mijn ogen weer open. Ik keek naar mijn spiegelbeeld, bleef naar mezelf staren zo lang als het ging, tot Bobby van achteren bij me binnendrong en ik mijn ogen dichtkneep om de pijn te verbijten. Het was bijna niet te verdragen. Zo hard mogelijk kneep ik in de wastafel. Ik boorde mijn nagels erin en klemde mijn kaken op elkaar. Dit kon niet goed meer zijn.
Mijn lichaam protesteerde toen Bobby begon te bewegen. Het werd eerst heel koud en vervolgens gloeiend heet. De pijn was zo heftig dat ik het voelde steken tot in mijn onderbuik. Het duurde een hele tijd voor de adrenaline het gevoel zodanig afvlakte dat ik mijn ogen open kon doen. Toen ik naar mezelf in de spiegel keek, zag ik mijn van pijn vertrokken gezicht, dat bewogen werd door Bobby’s ritmische bewegingen, en ik zag mijn grote pupillen en ogen die ineens bloeddoorlopen leken. Het duurde niet lang, want een paar seconden later werd de pijn opnieuw ondraaglijk en vertrok mijn gezicht weer. Ik zette mijn hand tegen de spiegel, op mijn eigen reflectie om mijn gezicht niet te hoeven zien, en ik kneep mijn ogen dicht. Ik drukte mijn nagels in het gladde oppervlak van de spiegel terwijl ik het over me heen liet komen en liet gebeuren omdat ik niet wist wat ik anders moest, en ik realiseerde me dat Bert eerder gelijk had gehad. Het was of de pijn daar alleen nog maar erger door werd.

Na dat akkefietje in de badkamer bleven Bob, ik en de anderen nog een tijdlang bij Bert hangen. Ik was er echter meer bij met mijn gedachten. Ik kreeg niet meer mee wat er gebeurde in Berts huiskamer, op de tv, waar de jongens het over hadden en waar ze om lachten. Ik was afwezig, terwijl piekerde over Cees, over wat er net gebeurd was met Bobby en over wat Bert vandaag over me gezegd had. De rest was allemaal wazig, ver weg. Het enige wat ik nog min of meer bewust doorkreeg, was een zeurende pijn tussen mijn benen die de rest van de dag niet meer verdween.
Die pijn en alles wat daaraan vast zat nam mijn gedachten voor een groot deel over. Haast wanhopig vroeg ik me af waarom ik zo’n pijn bleef houden. Ik bedoel, ik was niet bang voor Bobby. Hij dwong me nergens toe en ik had nooit pijn met hem gehad. En ik probeerde iedere keer uit alle macht niet aan Cees te denken en te ontspannen, maar het hielp niet. Het leek wel of het alleen maar erger werd. Zou die klootzak me een soa bezorg hebben? Nee, zo stom was hij niet. Als hij al van tevoren had bedacht dat hij me drugs zou geven waardoor ik half van de wereld raakte, zou hij ongetwijfeld ook van tevoren over andere voorzorgsmaatregelen hebben nagedacht. Maar waarom werd het dan niet minder? En hoe moest het verder als het zo bleef? Wat als het na een tijd zo erg werd dat het echt gewoon niet meer ging?
Maar diep van binnen ik wist dat ik dat punt eigenlijk al gepasseerd was. Eigenlijk ging al niet meer. Ik had gewoon het geluk gehad dat Bobby en ik de afgelopen keren allebei zodanig onder invloed van het één of ander waren geweest dat ik nog door had kunnen bijten en hij het niet direct gemerkt merkt had. Ik wist niet hoe het zou gaan als dat een keer niet het geval zou zijn. Bobby was niet altijd even helder, maar hij was ook absoluut niet ongevoelig. Ik kende hem door en door en ik wist dat hij nooit iets zou doen als hij merkte dat ik pijn had. Hij zou ook nooit doen of hij het niet in de gaten had omdat hij geen zin had om op te houden. Nee, zo was hij niet. Hij merkte het gewoon echt niet. Misschien door de drugs en de drank, misschien omdat hij gewoon nooit zo opmerkzaam was geweest, maar hij had het gewoon echt niet door.
Gek genoeg maakte dat besef me eerder triest dan dat het me goed deed. En het deed me vrezen voor het moment dat het zou gebeuren met iemand anders, iemand die wel opmerkzamer zou zijn. Met Gio. Wat moest ik als hij het wel doorhad? We hadden nog nooit problemen gehad, samen. Met hem was het altijd fantastisch. Soms was alles zacht en warm, liefdevol, maar hij kon ook dominanter en ruwer zijn als onze stemming daar naar was of juist mij de leiding laten nemen. Ik vertrouwde hem volledig, kon me helemaal aan hem overgeven, op alle mogelijke manieren. Maar ik wist niet of ik dat nu nog steeds zou kunnen, na alles wat er gebeurd was. Ik wist ook niet wat er zou gebeuren als zou blijken dat dat niet meer het geval was.

Paar kleine foutjes in het stukje, maar niet storend ofzo, je ziet het waarschijnlijk zelf wel als je het doorleest En ik vind een stukje per dag wel snel gaan jah, maar je hoeft voor mij niet te minderen, want je hebt nog een boel andere lezers (:

Goed beschreven weer, maar ben wel benieuwd naar wat meer actie, maar dat komt - zoals je zelf al zei - bij de volgende stukjes. Keep going!

Weer een goed stuk! Ga zo door! (:

Lekker stuk! Gaat goed zo. Ik wil meer meer en meer te lezen hebben Jeetje!

Onwijs bedankt allemaal voor de leuke reacties erg motiverend!

____________________________________________________________________

Ik moest denken aan wat Bert gezegd had, eerder vandaag. Over mannen die alleen seks met me wilden, die alleen daarom interesse in me hadden. Iets zei me dat het met Gio niet zo was, dat er meer was tussen ons, ook van zijn kant, maar toch bleven de opmerkingen van Bert en die van Jack laatst door mijn hoofd spoken. Dat maakte me ongerust, ongerust dat het Gio ook alleen maar om de seks ging. Dat het mannen bij mij altijd alleen om de seks ging en dat ik me verplicht voelde ze dat te geven omdat ik wist dat ik verder niet de moeite waard was. Omdat ik niet wist hoe ik anders moest laten zien dat ik van iemand hield, omdat ik niet wist hoe ik anders iemand bij me kon houden. Maar ik voelde me toch nergens toe verplicht? Ik hield toch gewoon van seks? Of niet? Ja, ik hield van seks. Maar waarom was ik ervan gaan houden? Alleen omdat ik het lekker vond? Of was ik het leuk gaan vinden omdat ik wist dat ik de mensen die ik bij me wilde hebben ermee plezierde? Ik wist het niet meer en werd er nogal gedeprimeerd van.
Het enige wat ik nog wel wist was dat ik het zekere voor het onzekere moest nemen. Het was nu het belangrijkste alles zo veel mogelijk te houden zoals het was, wilde ik dat er niets veranderde. Mijn relaties met Gio en Bobby moesten gewoon blijven zoals ze altijd waren geweest. Ik moest gewoon seks hebben, ook met Gio. Dat klonk of ik er eigenlijk geen zin in had, maar dat was niet zo. Ik wilde het ook echt graag, tenminste, ik wilde dat het goed zou gaan en dat ik het leuk zou vinden, net als vroeger. Ik wilde niet dat er iets veranderde, vooral niet tussen Gio en mij. Ik wilde er voor hem zijn, laten zien dat ik van hem hield. Hij betekende meer voor me dan wie dan ook. Ik wilde gewoon dat hij dat wist. Hoofdstuk 17

Zo kwam het dat de hele nacht en dag daarna in het teken van Gio stonden, ondanks het feit dat ik bij Bobby bleef slapen. We gingen zo’n elf uur bij Bert weg en kwamen half bevroren bij zijn huis aan. Eenmaal thuis moest ik Bob helpen een warme pyjama aan te trekken omdat zijn vingers zo koud waren en er geen beweging meer in zat. Ik ging dicht tegen hem aan in bed om hem op te warmen. Arme Bob bibberde van de kou, maar na een tijdje werd dat minder en toen hij weer een beetje warm was, viel hij tegen me aan in slaap.
Een tijdlang keek ik naar hem terwijl hij lag te slapen. Zijn gezicht was sereen en hij zag er lief uit, als hij zo lag. Ik voelde me een beetje schuldig over vanmiddag, over wat er gebeurd was. Waarom had ik niet gewoon tegen hem kunnen zeggen dat ik van hem hield? Want ik hield nog wel van hem, maar dan op een andere manier dan hij bedoelde. Meer als van een broertje of als van een gewone vriend dan als van een vriendje. Zag ik hem ook zo? Zou het daarom zo stroef gaan tussen ons, met seks? Ergens hoopte ik van wel, hoe lullig dat ook mocht klinken. Dat zou immers betekenen dat er niets met mij aan de hand was, dat het niet alleen door dat met Cees kwam dat het zo moeilijk ging, en dat het niet perse verkeerd hoefde te gaan als ik met anderen, met Gio zou proberen te vrijen. Niet dat alles daar ook maar een beetje eenvoudiger door werd, maar toch. Misschien zou het toch beter zijn voor mijn zelfvertrouwen, op een vreemde, kromme manier.
Naarmate de uren verstreken, begonnen ook mijn oogleden langzaam dicht te zakken. Rond twee uur viel ik naast Bobby in slaap. De verandering van omgeving ten spijt droomde ik die nacht toch gewoon over Cees. Ik schrok een paar keer wakker, maar goddank sliep Bobby overal doorheen. Na een paar keer lukte het niet meer om de slaap te vatten en toen begon ik aan Gio te denken. Ik dacht weer na over wat er vandaag met Bobby was gebeurd, over wat Jack en Bert gezegd hadden, over hoe mijn relatie met Gio er het afgelopen jaar uit had gezien. Hoe lang ik er over nadacht, hoe zekerder ik ervan werd: morgen moest ik werken en dan zou ik seks hebben met Gio. Punt. Gewoon zoals vroeger, zoals altijd, en net zoals vroeger zou het goed gaan en zou ik het leuk vinden en me fijn voelen. Want ik hield van Gio, ik wilde bij hem zijn en op een bepaalde manier verlangde ik naar zijn aanwezigheid. Ik verlangde naar de rust die hij me bracht, naar het fijne gevoel dat ik in mijn lichaam kreeg als ik met hem samen was. Ik wilde hem zien, hem aanraken, zijn lippen op de mijne voelen en van die heerlijke manier waarop mijn mijn gezicht vasthield als hij me zoende genieten. Ik zou het niet meer uistellen, het moest nu gebeuren. Ook al voelde ik me ergens diep van binnen een onzekere kip, ook al werd ik nu al een beetje nerveus bij de gedachte dat het mis zou gaan, morgen moest het gebeuren. Als ik het langer uitstelde, werd die onzekerheid alleen maar groter en dat wilde ik absoluut zien te voorkomen. Boven alles wilde ik Gio niet kwijt. Hij was te belangrijk voor me.
De rest van de nacht bleef in het donker voor me uitstarend, daar aan denkend. Het lukte me toch niet meer te slapen en nu ik besloten had wat ik morgen ging doen, had ik daar ook ineens geen behoefte meer aan. Tegen de tijd dat Bobby de volgende wakker werd, was ik al zover dat ik die zondag in mijn hoofd al drie keer beleefd had. Mijn besluit veroorzaakte een vreemd gevoel in mijn lichaam. Het ene moment bracht me een soort rust in mijn hoofd, alsof ik me ergens bij had neergelegd, alsof iets me ervan overtuigde dat het goed zou komen, maar het andere moment namen de zenuwen en de onzekerheid weer de overhand. Ik werd de hele tijd tusen het éen en het ander heen en weer geslingerd. Uit alle macht probeerde ik me te concentreren op het goede gevoel.
Het licht van buiten dat door de luxaflex begon te vallen gaf de kamer langzaam zijn kleuren weer terug en naast me kwam Bob traag weer wat bij zitten. Hij rekte zich uit, gaf me een kus en vroeg me hoe ik geslapen had. Ik loog dat dat prima was geweest en vroeg hetzelfde aan hem. We kletsen even, kwamen uit bed om te douchen en gingen toen naar beneden om te eten. Er lag een lichte knoop in mijn maag door het vooruitzicht aan vandaag en ik voerde het grootste gedeelte van mijn ontbijt aan Bobby, maar ik geloof niet dat hij er iets achter zocht. Daarna keken we televisie tot ik naar mijn werk moest. Het ging een beetje langs me heen, want eigenlijk wachtte ik voornamelijk de tijd af tot ik naar Gio toe kon. Daar voelde ik me tegelijkertijd echter ontzettend schuldig over, dus probeerde ik die rustige sfeer tussen Bob en mij zo veel mogelijk te bewaren en te koesteren. Ik wist dat ik dat zou moeten doen.
Toen het tijd was om te gaan, bood Bob me nog aan me naar mijn werk te brengen met zijn auto. Ik zei dat het niet nodig was. Als hij me zou brengen, betekende dat dat hij me ook weer op moest halen en dat kon ik nu niet gebruiken. Ik had plannen met Gio en die wilde ik hoe dan ook tot uitvoering brengen. Het liefst nog zo snel mogelijk ook. ‘Want dan ben je er maar vanaf’, zei iets in mijn hoofd iedere keer als ik dat dacht, maar die gedachte onderdrukte ik. Zo wilde ik er niet over denken. Ik wilde er naar uitkijken zoals ik vroeger altijd had gedaan. Als ik dat niet deed, zou dat de kans dat het fout zou gaan alleen maar groter maken.
Het was een uur of vier in de middag toen ik wegging ik weg bij Bobby. Ik gaf hem een afscheidskus, stapte op mijn Puch en reed ik door de kou naar mijn werk. Naarmate het moment dat ik Gio weer zo zien dichterbij kwam, werd ik toch een beetje nerveus. Dat was stom en het ergerde me, want ik voelde me normaal juist zo bij hem op mijn gemak. Ik wilde ook graag met hem samen zijn, ik had het gemist de afgelopen tijd, maar de gevolgen van dat met Bobby gisteren voelde ik nog steeds en ik was toch bang dat er iets fout zou gaan, op welke manier dan ook. Dat wilde ik niet, ik wilde niet dat mijn relatie met Gio zou veranderen en ik wilde ook niet dat hij het wist. Het moest gewoon goed gaan.

Jeej weer een stuk! Je mist alleen wel een [enter] bij 'hoofdstuk 17'

Ja ik zie het, iedere keer al ik achteraf iets probeer te wijzigen in een post, haalt het forum al mijn enters en tabs ertussenuit :S heb dat al een hele tijd, daarom pas ik foutjes ook altijd alleen aan in mijn document en niet in mijn topic, omdat dan het hele topic hersteld moet worden omdat het anders onleesbaar is

Dank voor de likes verder, super leuk om allemaal vaste lezers te houden langzaamaan verder richting de spanning & sensatie

__________________________________________________________________________

Eenmaal bij mijn werk aangekomen was ik inmiddels aardig zenuwachtig, maar goddank wist het restaurant me te kalmeren zodra ik voet op het terrein zette. Toen ik mijn fiets had weggezet en naar de personeelsingang was gelopen, bleek dat ik me zorgen had gemaakt om niets. Al bij binnenkomst werden mijn zenuwen op één of andere magische manier half uitgevlakt. Gio en ik werden vandaag vergezeld door Nancy, Peter, een vage parttimer en wat mensen in de keuken. Het gebruikelijke groepje, dus. Het was gezellig binnen, het was druk en er hing een fijne, ontspannen sfeer. Die sfeer kalmeerde me, maakte dat ik me op mijn plek voelde en gerustgesteld werd. En zodra ik ook maar één woord met Gio had gewisseld, was alle spanning in mijn lichaam verdwenen. Hij zag er geweldig uit, met zijn zwarte bedrijfskleding en donkere haar en met zijn prachtige lichtgroene ogen die daar zo mooi tegen afstaken, en zijn kalme energie maakte zoals altijd die klik met de mijne en gelijk alles was weer goed. Op slag vergat ik waarom ik zo zenuwachtig was geweest om hem weer te zien. Het was als een kloppende vergelijking als onze persoonlijkheden bij elkaar kwamen, als de stukjes van een puzzel die in elkaar vielen en elkaar aanvulden. Hij kalmeerde me zonder daar bewust iets voor te hoeven doen. Ik ging aan het werk en we praatten af en toe even met elkaar, lachten, en al mijn twijfels en zenuwen verdwenen als sneeuw voor de zon. Hij praatte met me of ik zijn gelijke was, zoals altijd, niet of ik een onbeduidende tiener was die nergens iets vanaf wist, zoals mijn ouders en de rest van mijn familie of andere volwassenen. Ik zat met niemand geestelijk en lichamelijk zo op één lijn als met hem en dat gevoel van bevestiging deed me goed. Het was niet alleen seks, het kon niet alleen seks zijn tussen ons. Er was meer, veel meer dan alleen die lichamelijke aantrekkingskracht die ik altijd voelde in zijn aanwezigheid.
Ik had graag al aan het begin van de avond meer tijd met Gio doorgebracht, maar het grootste deel van de avond moesten we het doen met korte opmerkingen en praatjes tussen de werkzaamheden door. Het was flink druk in het restaurant en iedereen was overal en nergens om te bedienen en gerechten op te halen. Pas rond een uur of half zeven, toen ik in de kantine zat om te eten, hadden Gio en ik even tijd om in alle rust met elkaar te praten. Het was fijn om met hem te praten, het voelde goed en maakte me rustig. We kwamen via uitslapen op weekend, praatten over werken en kwamen zo uiteindelijk uit op school uit.
‘Wanneer moet je eigenlijk eindexamen doen dit jaar?’ vroeg Gio ergens halverwege mijn pauze toen ik aan tafel zat te eten. Hij stond een paar meter van me vandaan, bij de deur, en was bezig de uren op te nemen van de roosters in de kantine. Ik kauwde op een stukje van de aardappelschotel met gehakt en prei die Nando voor me gemaakt had en slikte een hap door.
‘In mei,’ zei ik terwijl ik op mijn bord wat aardappel, prei en gehakt bij elkaar schraapte. ‘Ik kijk er echt naar uit.’ Het klonk nogal sarcastisch en Gio lachte.
‘Kan ik me voorstellen,’ zei hij. ‘Sta je er goed voor, qua cijfers?’
Ik knikte. ‘Ja, redelijk. Voor sommige vakken beter dan voor andere. Ik kan een paar onvoldoendes halen, maar ik mag gemiddeld maar op één vijf en één vier uitkomen. Anders haal ik het niet.’
‘Kun je niet compenseren met andere cijfers?’
‘Nee, niet meer. Al haal ik overal een zes voor, als je verder maar niet meer dan twee onvoldoendes hebt.’
Gio knikte.
‘Dan hebben ze dat veranderd,’ zei hij terwijl hij door papieren bladerde. ‘Toen ik afstudeerde ging het om het algehele gemiddelde en kon je een vijf nog compenseren met een acht. Weet je al wat je erna gaat doen?’
Ik nam nog een hap van mijn ovenschotel en sneed een aardappelschijfje doormidden.
‘Nog niet precies,’ zei ik. ‘Er is wel veel, maar tegelijkertijd is het het allemaal net niet. Ik vind de horeca wel leuk, toerisme, met talen en zo, maar de leuke opleidingen daarin zijn meestal HBO’s. Dat vind mijn moeder zonde omdat ik gymnasium gedaan heb.’ Ik trok een gezicht. ‘Maar ik heb er ook geen zin in om de komende jaren als iets aan rechten of taalwetenschap vast te zitten, alleen omdat ik toevallig VWO gedaan heb.’
Gio krabbelde met een pen berekeningen op de roosters.
‘Ik denk ook niet dat je dat moet doen. Je moet het eerst al vier jaar studeren en dan zit je waarschijnlijk de rest van je leven in dat vakgebied. Als je het niet leuk vindt, is dat niet vol te houden. Je werkt veertig uur per week, dat is meer dan wat dan ook in je leven. Plezier daarin is belangrijker dan wat dan ook.’
‘Ja, dat denk ik ook wel.’ Ik nam een slok van mijn vruchtensap en keek even naar hem, hoe daar zo stond met het klipbord op zijn arm, en hoe er een pluk haar op een ontzettend sexy, ultieme mannelijke manier voor zijn gezicht viel. Ik glimlachte even, zette mijn glas neer en richtte me weer op mijn bord.
‘Daarover gesproken, hoe ben jij hier eigenlijk verzeild geraakt?’ vroeg ik.
Gio wisselde wat losse a-4tjes op het klembord.
‘Via een hele lange, omslachtige weg,’ zei hij. ‘Ik heb atheneum gedaan op de middelbare school. Daarna wist ik niet zo goed wat ik wilde, net als jij eigenlijk. Ik vond muziek wel leuk, dus ik deed auditie voor het conservatorium, piano, en werd geaccepteerd. Dat heb ik een jaar volgehouden, maar ik had al gauw door dat dat toch niet was waar ik mee door wilde gaan. Toen ben ik een HBO toerisme en management gaan doen. Dat was leuk, maar tijdens mijn studie kreeg ik een bijbaantje in een restaurant. Dat vond ik eigenlijk nog leuker. Na mijn toeristische opleiding bood mijn toenmalige baas me een vaste baan en tevens een deeltijdopleiding leerwerken in de horeca aan. Die ben ik toen gaan volgen en klom op tot teamleider en bedrijfsleider en uiteindelijk filiaalleider. Dat laatste is nooit mijn ambitie geweest, dus toen mijn baas na een aantal jaren zijn zaak verkocht en ik via via hoorde dat Bas een bedrijfsleider zocht, ben ik hier terechtgekomen. Zodoende.’
‘En je vindt het nog steeds leuk?’
‘Ja. Iedere dag.’
Ik keek even half in gedachten verzonken voor me uit en liet mijn glas heen en weer rollen tussen mijn handpalmen.
‘Ik hoop dat ik dat ook kan zeggen,’ zei ik, en Gio keek mijn kant op. ‘Ooit. Dat ik iedere dag dat gevoel heb wat ik krijg als ik hier na een drukke dag wegga en we toch alles toch een goed einde hebben weten te brengen. Dat je al die mensen tevreden weg ziet gaan en het aan het einde van de avond alles schoon en netjes achterlaat voor de volgende dag. Dat gevoel, dat zou ik iedere dag wel willen hebben. Dat je voldoening uit je werk kan halen, op welke manier dan ook. Het lijkt me heerlijk als je dat iedere dag kan hebben. Snap je?’
Gio keek me aan. Aan de blik in zijn ogen zag ik dat hij begreep wat ik bedoelde, en dat hij het leuk vond dat dat ik het zo verwoordde omdat hij het hetzelfde voelde. Hij glimlachte.
‘Ja,’ zei hij. ‘Helemaal. Als je er zo over denkt, denk ik dat je al redelijk op de goede plek zit.’ Ik glimlachte ook. Ik schoof mijn spullen bij elkaar en kwam overeind.
‘Dat denk ik ook,’ zei ik. ‘Maar het restaurant en het werk zijn daar niet de enige redenen voor.’
Gio’s glimlach verbreedde wat, zonder minder zacht te worden. Ik pakte mijn bord, legde mijn bestek erop en liep langs hem heen naar de deur. In het voorbijgaan raakte ik zijn hand aan en pakte hem vast. Gio sloot hij zijn vingers om de mijne en kneep er zachtjes in. Ik bleef staan, deed mijn ogen dicht en leunde even tegen hem aan. Hij rook lekker, naar een luchtje van Gaultier dat hij wel vaker droeg, en het was of mijn energie even met die van hem versmolt. Het was fijn en ik vond het jammer dat we niet wat langer zo konden blijven staan. Ik was blij dat hij me dat gevoel gaf.

Het moment tussen Gio en mij in de kantine had mijn zenuwen voor mijn plan voor die avond totaal weggenomen. Mijn plan zelf was echter onveranderd gebleven. Al was van een plan misschien niet eens echt sprake. Ik had dingen lopen plannen voor niets, want zoals altijd ging het eigenlijk vanzelf tussen hem en mij. We trokken gewoon naar elkaar toe, als vanzelf, zonder er iets aan te hoeven doen. De aantrekkingskracht was onvoorkomelijk en zo groot dat hij niet te negeren viel.
Het begon toen ik op een gegeven moment in de keuken bij het aanrecht stond met nog tig andere stressende parttimers en Gio langs ons heen naar de deur moest. Toen hij achter me langs liep, raakte zijn lichaam heel even dat van mij. Ik keek naar hem om en hij keek me aan, en dat korte contact zette iets tussen ons in gang. Gio zei iets van ‘sorry’ omdat de rest erbij stond en we gingen verder waar we mee bezig waren geweest of er niets de hand was, maar naarmate de avond vorderde, werd de rustige connectie tussen ons een spanning die steeds seksueler en prikkelender werd. Die subtiele spanning bouwde steeds verder op, door oogcontact en bepaalde blikken, en toen Gio op een gegeven moment mijn arm aanraakte om me te kunnen passeren achter de bar, was het of mijn hele lijf begon te tintelen. Het warme gevoel in mijn buik wat dat veroorzaakte gaf me moed, zelfvertrouwen. Het maakte dat ik bij hem wilde zijn, hem vast wilde houden, hem wilde aanraken. Dat verlangen was het eerste oprechte gevoel dat ik in tijden had gehad.

Jeetje schreef: het restaurant me te kalmeren

Het woordje 'me' moet 'mij' zijn denk ik.

Jeetje schreef: En zodra ik ook maar één woord met Gio had gewisseld

Het woord 'En' "moet" je hier weglaten. Het is onnodig en tevens mag je een zin in het NL niet beginnen met een voegwoord. Voor een voegwoord hoort een komma of in het geval van het woord 'en' hoort niets, tenminste geen punt, komma of puntkomma.

Goed stuk verder!

Dank je wel arendaaa en masterbreel, voor de like, de reactie en het eruit halen van de foutjes wordt zeer gewaardeerd!
_______________________________________________________________

Zo bleef de gezonde spanning tussen Gio en mij hangen en werd alleen maar steeds sterker naarmate de avond vorderde. Het was of de laatste paar uren langzamer gingen dan normaal. Ik hoorde geduldig verhalen aan van lieve oude mensjes en liet vervelende studenten met me flirten terwijl ik hoopte dat ze snel weg zouden gaan. De sfeer was goed binnen en bovendien was het buiten ijzig koud, dus veel gasten leken langer te blijven hangen omdat ze er tegenop zagen weer de kou in te moeten. Ondanks vertrok iedereen netjes uit zichzelf tegen de tijd dat we gingen sluiten.
Zoals gewoonlijk op weekenddagen gold dat echter niet alleen voor de klanten, maar ook voor het personeel. Eigenlijk werd het van iedereen verwacht dat ze na sluitingstijd hielpen opruimen, schoonmaken en alles klaarzetten voor morgen, maar in het weekend zaten de meesten daar niet zo op te verwachten. Meestal kwamen ze met één of ander excuus dat ze een verjaardag hadden, naar familie moesten of liever al weg wilden omdat ze de volgende dag vroeg op moesten en waren ze gauw vertrokken. Ook Nando bleef meestal niet, omdat hij nog veel te veel vrije uren had staan.
Ook vandaag ging het zo. Nando was direct na sluitingstijd weggegaan en ook Peter was zo ongeveer al verdwenen zodra de laatste klant voet over de drempel had gezet. Omdat, zo beweerde hij, ‘zijn oma jarig was’. Dat betekende dat hij of heel veel oma’s had of dat zijn oma heel vaak jarig was, maar omdat iedereen hem liever kwijt was dan rijk, liet Gio hem gaan. Ik hielp Gio samen met Nancy, de parttimers en een scholier uit de keuken met schoonmaken, tafels opmaken en opruimen.
Het was elf uur geweest toen ook de parttimers en de laatste scholier vertrokken. De enige die er nog was, was Nancy. Ze was bijna een halfuur geleden de kantine in verdwenen en er sindsdien niet meer uitgekomen. Ik vroeg me af wat ze daar aan het doen was, maar weerstond de neiging om te gaan kijken, omdat ik bang was dat het dan wel heel erg op zou gaan vallen dat ik haar weg wilde hebben. Ik wilde haar geen argwaan bezorgen en op haar drama zat ik deze avond absoluut niet te wachten.
Toen ik, bijna een uur na sluitingstijd, de gang stond aan te vegen in de buurt van de kantine, bleek waarom Nancy zo lang was weggebleven. Ze kwam de kantine uit in iets wat duidelijk een uitgaansoutfit was en zag er erg opgedoft uit. Het jurkje dat ze aanhad zat eigenlijk net even wat te strak en ze had zoveel make-up op dat ik me afvroeg hoe het haar lukte haar oogleden open te houden.
‘Zo,’ zei ik. ‘Jij ziet er feestelijk uit.’
Nancy knikte stralend en hees een heel fout tasje met strasssteentjes om haar schouder. Ze liep naar de spiegel halvewege de gang.
‘Ja hè,’ zei ze terwijl ze haar spiegelbeeld bekeek en met haar handen probeerde meer volume in haar haar te krijgen. ‘Ik ga vanavond uit en ik ga het er eens goed van nemen.’
Ik glimlachte en klopte de bezem af in de prullenbak.
‘Leuk,’ zei ik. ‘Waar ga je naartoe?’
Ze haalde een luchtje uit haar tas en bespoot zichzelf er royaal mee.
‘O, een of ander dorpsfeest met één of andere gozer,’ zei ze.
Ik verplaatste subtiel naar een plek verder bij de parfumwalm vandaan en wierp een blik op de klok. Gio was een tijdje terug naar de kluis gegaan met de opbrensten van vandaag. Zou hij al klaar zijn?
‘Gezellig,’ reageerde ik.
Nancy draaide zich met haar rug naar de spiegel en bekeek zichzelf er keurend in. ‘Ja, ze hebben een soort tent opgezet en er staat een dj allemaal gouwe ouwe te draaien en zo.’
‘Bij het centrum daar?’
‘Ja, inderdaad. Je weet wel, van die eighties en nineties muziek.’
‘O ja. Leuk.’
‘Ja, meestal is het wel gezellig. En die jongen waar ik mee ga… heb ik je daar wel eens over verteld? Ben, van de hogeschool? Nee? Nou, toen ik hem ontmoette… wacht, dat is een heel grappig verhaal, ik zal het je vertellen. Het begon allemaal toen ik eerstejaars Rechten was en-’ God, ik wist al waar dit heen ging. Als Nancy eenmaal ergens over begon, hield ze er niet meer over op en dan bleef ze hier straks nog uren hangen. Daar zat ik nu even niet op te wachten. Ik had liever dat ze gewoon wegging en Gio en mij alleen liet. Ik was net aan het zoeken naar een subtiele manier om dat tegen haar te zeggen, toen er halverwege haar verhaal als bij gods gratie buiten werd getoeterd.
Nancy hield op met praten. We keken allebei tegelijk om naar het raam.
‘Is dat hem?’ vroeg ik. Nancy knikte en keek licht paniekerig op haar horloge.
‘Ik denk het wel. O shit, maar ik moest nog geld pinnen en ik wilde mijn haar nog-’
‘Je haar zit goed, Nance. Ga nou maar, anders staat hij te wachten.’
‘Maar ik heb nu bijna geen losgeld en-’ Er werd weer getoeterd en Nancy keek naar het raam. Ze wierp nogmaals een blik op haar horloge, maar slaakte toen een zucht.
‘Oké, meneer heeft haast, geloof ik,’ zei ze. ‘Nou, dan ga ik maar gauw. Ik zie je snel weer, ja?’
‘Is goed. Veel plezier.’ Ik wilde nog wat zeggen, maar ze was zo snel weg dat ik het er maar bij liet zitten. Ik moest al blij zijn dat ze weg was. Als er één ding was wat Nancy nog liever deed dan roddelen, was het praten over haar eigen leven en persoon.
Ik liep naar de andere kant van de gang, om de deur dicht te doen die ze achter zich open liet had laten staan, en trok hem in het slot. Even keek ik naar buiten door het raam. Er stond een hele oude Audi voor de deur en de boxen dreunden zo hard dat ik de bas ervan zelfs binnen kon voelen. Nancy zwaaide naar de bestuurder, deed de deur open en stapte in. De binnenverlichting ging uit en de auto begon te rijden.
Ik keek op de klok toen ze het erf afdraaien. Hoe laat was het? Pff, bijna half twaalf al. Dan mochten ze wel doorrijden, want volgens mij duurden die dorpsfeestjes nooit zo lang. Nou ja, dat was hun probleem. Hoe ver was ik met die vloer? Bijna klaar, alleen de kantine nog. Toch maar even afmaken.
Ik ging de kantine in en verplaatste wat stoelen om bij de tafel te kunnen vegen. Ik nam het hok met kastjes ook even mee en veegde alles in een hoek van de kantine waar ik het straks makkelijk op zou kunnen vegen. Ik was net met het laatste gedeelte bezig toen Gio de katine binnenkwam.

Gelukkig heb je nog gepost, ik wilde al een nieuw stuk eisen

Leuk stukje weer! (:
Volgens mij weet ik echt wat er straks gaat gebeuren.xd

Haha bedankt voor je reactie Masterbreel en jij ook arendaaa! Hopelijk voldoet het aan je verwachtingen!

_________________________________________________________________________

Ik was in gedachten verzonken geweest, God weet waarover, en ik schrok even van hem toen hij binnenkwam. Ik herstelde me snel toen ik zag wie er binnen was gekomen. Ik glimlachte, Gio glimlachte ook, we zeiden allebei ‘Hé’ en toen gingen we of er niets aan de hand was verder met waar we mee bezig waren. Ik veegde rustig door en Gio begon wat spullen die Nancy overhoop had gehaald terug te zetten.
Even was het stil. Vanonder mijn oogharen keek ik Gio‘s kant op. Ik had het warm en het kriebelde in mijn buik. Het was een positief gevoel, voor het grootste deel. Het klein gedeelte dat negatief was, kwam voort uit de zenuwen die ik zo vreesde en die ergens op de achtergrond toch weer een beetje aanwezig waren. Dat deel was echter zo klein dat ik het grotendeels van me af kon zetten.
Na een tijd waarin de spanning tussen ons meer en meer opbouwde, zei Gio: ‘Ik zag Nancy net weggaan. Ik geloof dat ze nogal weinig aanhad, voor de tijd van het jaar. Gaat ze uit?’
Ik glimlachte om de manier waarop hij dat zei en hield op met vegen.
‘Ja, ze houden waar zij woont een dorpsfeest om het één of ander, vlak bij het centrum. Daar gaat ze naartoe met iemand van haar studie. Als ik het goed begrepen heb, tenminste.’
Gio knikte en hij schoof een stoel terug naar de tafel.
‘Op die manier. Ga jij er niet heen?’
Ik leunde op de bezemsteel en keek naar hem.
‘Nee,’ zei ik. ‘Ik ben hier.’ Gio wendde zijn blik van de spullen op de tafel af en keek me aan. Ik keek terug en zo bleven we even zo staan, ik met de bezem, Gio bij het de tafel. Alleen het geluid van Nando’s radio in de keuken was te horen, die hij zoals gewoonlijk was vergeten uit te zetten toen hij wegging.
Toen kwam de spanningsboog tussen ons op zijn hoogtepunt. Ik liet de bezem los en Gio de tafel. We liepen naar elkaar toe, pakten elkaar vast en zoenden alsof we elkaar jaren niet gezien hadden.
Het was fantastisch, een volledige ontlading van alles wat we de afgelopen tijd hadden moeten missen. Gio hield mijn gezicht stevig vast en onze passionele omgang met elkaar voelde ontzettend goed. Al het slechte verdween erdoor, mijn gedachten aan Cees, mijn gepieker over het seksprobleem ,en alles was weer even mooi en fijn, zoals het hoorde te zijn. Mijn hele lichaam stond onder spanning en de sfeer tussen ons liep op met rasse schreden. Al gauw gingen we achteruit naar de tafel, zonder elkaar ook maar twee tellen met rust te laten. We hoefden niet eens te kijken waar we heen gingen, het ging bijna automatisch.
Terwijl ik Gio vurig zoende, liep ik achteruit met hem naar een stoel. Ik duwde hem erop neer, sloeg mijn been over hem heen en nam zijn gezicht weer in mijn handen. We zoenden elkaar weer en Gio’s warme handen gleden onder mijn kleding over de vormen van mijn lichaam. Ze lieten heerlijk kippenvel op mijn huid achter en veroorzaakten een warm gevoel in mijn onderbuik, dat doortrok naar mijn borst en mijn keel en een haast verstikkende opwinding veroorzaakte. Bijna haastig begon ik de knoopjes van mijn polo los te maken. Het tintelende gevoel in mijn buik breidde zich steeds verder uit, zette al mijn zintuigen op scherp en bracht me in een soort roes, op een fijne manier. Het was onbeschrijflijk hoeveel ik voor hem voelde, wat ik voor hem voelde. De opwinding was zo sterk dat het al het andere deed verdwijnen. De omgeving, de muziek, niets was er meer, alleen nog dat gevoel van elkaar en de spanning tussen ons in.
Ik liet Gio de knoopjes van mijn polo verder losmaken en trok die van hem uit. Toen hij mijn polo los had, trok ik hem over mijn hoofd, gooide hem naast me neer en maakte snel zijn riem los. Ik beet een keer in zijn onderlip, zoende hem weer en trok tegelijkertijd de knopen van zijn gulp open. Dat was moeilijk in deze positie en alsof Gio voelde dat ik niet genoeg ruimte had, pakte hij me vast en tilde me overeind. Vurig zoenend draaide hij me om en zette me op de rand van een tafeltje langs de wand. Ik snakte naar adem toen hij me haast ruw met mijn rug tegen de muur achter me duwde. Even keken we elkaar aan, hijgend van de opwinding en met brandend verlangen in onze ogen, en toen zoenden we elkaar weer. Gio’s handen gleden over mijn buik en mijn borsten en ik trok zijn onderlichaam tussen mijn benen dicht tegen dat van mij aan. Zijn lippen zakten af, naar mijn hals, en hijgend en met mijn ogen dicht hield ik hem vast terwijl hij me daar kuste en mijn lichaam begon te smeken om het zijne.
Maar toen gebeurde het. Gio’s hand gleed omhoog, langs mijn borst, en sloot zich net onder mijn kaak om mijn hals.
Mijn ogen gingen open toen zijn hand daar rond mijn nek bleef liggen. Ik weet niet wat er gebeurde, maar dat, die ene aanraking, veranderde alles. Ik kon er niets aan doen, kon het niet tegenhouden. De herinnering aan Cees sloeg in als een bom. In één keer kwam alles terug, door het gevoel van die hand op mijn hals en de sensatie die dat met zich meebracht. Cees had hetzelfde gedaan, toen, op die wc. Hij had een hand om mijn nek geklemd en me teruggeduwd tegen de muur, vlak voor hij me pijn had gedaan.
Die herinnering, dat besef, bracht zoveel meer mee, zoveel herinneringen en emoties, dat mijn hele lichaam bevroor. Het was of ik in een vat ijswater sprong. Ik staarde voor me uit, voelde Gio’s lippen in mijn nek, zijn hand op mijn hals, maar voelde niet meer hoe warm en passioneel zijn aanrakingen waren. Ik voelde alleen Cees’ hand, en alles wat ik ervoor en erna had gevoel, alsof het ter plekke opnieuw gebeurde.
Het lukte me niet meer me te bewegen. Pas toen Gio de knoop van mijn short lostrok en het naast de tafel op de grond viel, kwam ik weer bij zinnen. Met een ruk trok Gio’s zijn hand weg van mijn hals, sprong van het tafeltje en duwde hem met al mijn kracht bij me vandaan.
Het was of er muziek was geweest die in een keer ophield. Gio bleef staan, een halve meter van me vandaan. Ietwat verrast keek hij me aan. Even volgde er een snijdende stilte waarin niemand iets deed. Verwilderd keek ik naar hem, nog hijgend van de inspanning die ik nauwelijks door had gehad. Gio’s gezicht was vaag, wazig, maar langzaam begonnen de lijnen ervan weer scherp te worden. Traag begon het tot me door te dringen wat ik net gedaan had.
Er zakte iets zwaars neer in mijn maag. Direct maakt een gevoel van spijt en lichte paniek zich van me meester. Ik voelde dat mijn wangen begonnen te gloeien. Beschaamd wendde ik mijn blik af naar de grond en ik slikte. Ik sloeg mijn armen een beetje half om half om me heen en probeerde rustig te blijven, niet te gaan janken, te gaan gillen. Uit alle macht probeerde ik mijn denderende hart tot bedaren te brengen. Ik had geen idee wat ik moest doen.

Nou, ik weet wel wat je moet doen stomme Starla! JE BEK OPEN TREKKEN!

note:
ik vind starla zielig Kortom uitstekend beschreven Jeetje

Haha ik zal dat je haar zielig vindt maar als een goed teken zien denk ik? Ik heb er wat foutjes en verkeerde enters uitgehaald, nu is het wat beter leesbaar mijn eigen laptop is terug naar de fabriek dus ik werk nu op drie verschillende (leen)laptops/computers, dus het loopt af en toe een beetje door elkaar allemaal :-/

mijn gedachten aan Cees, mijn gepieker over het seksprobleem ,en alles was weer even mooi en fijn,

De komma moet na 'seksprobleem' een plaatsje naar links. (:
Okee. Dat klonk alsof je iets wiskundigs keer tien moest doen. ^^

Snel verder trouwens! ;D

arendaaa schreef:

mijn gedachten aan Cees, mijn gepieker over het seksprobleem ,en alles was weer even mooi en fijn,

De komma moet na 'seksprobleem' een plaatsje naar links. (:
Okee. Dat klonk alsof je iets wiskundigs keer tien moest doen. ^^

Snel verder trouwens! ;D

Over die komma na seksprobleem nu ik het zie. Het woord 'en' staat er achter, dus dan juist GEEN komma dus
Ik wil een nieuw stuk JEETJE!

Overigens dat ik Starla zielig vind is idd positief.

Haha u vraagt, wij serveren

___________________________________________________________________________________

Toen ik mijn hoofd eindelijk oprichtte, was Gio’s gezicht weer helder. Ik zag hij ook naar mij keek. Zijn ogen gleden over mijn gezicht, licht vragend, ietwat alert. Zijn laaghangende broek onthulde de rand van een Emporio Armani-boxershort en zijn ontblote borst erboven was zo mooi, zo glad. Waar was ik in godsnaam mee bezig? Hij had zijn hand om mijn hals gelegd. So what, big deal. Dat deed hij wel vaker en normaal vond ik het heerlijk als hij op die manier de leiding nam. Waarom moest ik nu dan zo idioot reageren?
Volgens mij was dat ook ongeveer wat Gio zich afvroeg. Hij bestudeerde mijn gezicht behoedzaam en ik voelde dat hij overwoog of hij moest blijven staan of dichter naar me toe kon komen.
‘Star?’ vroeg hij. ‘Wat is er?’ God, hij was zo lief, ik kon de bezorgdheid in zijn ogen zien. Wat bezielde me? Dit had niets te maken met Cees, met dat gedoe. Hij had geen invloed op dit deel van mijn leven, dat mocht niet. Ik weigerde hem hier toe te laten.
Gio zette een stap dichter naar me toe. Ik wendde mijn blik weer af en keek naar de grond, deed even mijn ogen dicht.
‘Heb ik-’ begon hij, maar ik klemde mijn kiezen op elkaar en schudde mijn hoofd.
‘Nee,‘ zei ik. ‘Sorry. Er is niks.’ Ik keek op. Zijn gezicht stond nog steeds peilend, bezorgd. Dat wilde ik niet, ik wilde niet dat hij zorgen kreeg door mij. Ik slikte en probeerde te glimlachen.Met moeite slikte ik het zeurende gevoel in mijn keel weg. Ik pakte de rand van zijn broek, trok hem naar me toe en boog naar hem toe om hem te zoenen. Gio legde echter zijn hand op die van mij en leunde wat achteruit.
‘Wacht even, wacht even,’ zei hij. ‘Gaat het? Wat gebeurde er? Deed ik iets verkeerd?’ De toon waarop hij het vroeg raakte me. Het kostte me moeite om niet te gaan janken. Alsjeblieft Gio, niet doen. Maak het niet nog moeilijker. Negeer het, help mij het te negeren.
Omdat er niets was wat ik kon zeggen, deed ik dat ook niet. In plaats daarvan legde ik mijn wijs- en middelvinger tegen zijn lippen en liet mijn ogen van die van hem naar zijn mond glijden. Toen boog ik langzaam weer naar hem toe. Ik deed mijn ogen dicht, liet mijn hand zakken en kuste hem weer. Het was zacht, rustig, en Gio liet het toe. Toen ik de kus onderbrak en hem aankeek, was zijn blik warm en zacht. Ik glimlachte, hij ook en opnieuw boog ik naar hem toe. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en even zoenden we alleen maar, rustiger nu, minder opgehitst dan voor die onderbreking van daarnet. Toen ik hem genoeg overtuigd leek te hebben, gingen we weer langzaam verder waar we gebleven waren. Ik hees mezelf al zoenend weer op het tafeltje, trok hem tegen me aan en ging verder met mijn broek. Mijn riem ging los, mijn gulp omlaag en mijn broek uit. Gio’s handen gleden over mijn bovenbenen en die van mij gingen langs zijn rug zijn boxer in. Ik liet ze hun weg naar voren zoeken en probeerde uit alle macht los te laten wat er net gebeurd was. Die avond met Cees bleef echter in mijn achterhoofd steken. Ik voelde Gio’s warme lippen op die van mij, maar hetgeen wat zich in mijn hoofd afspeelde, was minstens net zo sterk.
Ondanks dat zette door. Ik probeerde Gio’s aanrakingen te voelen, te genieten van wat hij deed, van de passie waarmee hij me aanraakte, en in het hier en nu te bijven. Ik zoende hem, trok met mijn ogen dicht de rand van zijn boxer wat omlaag en streelde hem daar terwijl ik probeerde niet bang te zijn voor wat er komen zou. Zijn warme handen gleden over mijn bovenbenen en ik gaf hem de ruimte door ze meer te spreiden. Mijn handen zochten die van hem en ik hielp hem mijn string wat opzij te doen zonder van de tafel te af hoeven komen. Maar ik hield mezelf voor de gek. Toen Gio’s onderlichaam dichterbij het mijne kwam en we op het moment suprême aankwamen, ging het mis.
Het deed pijn. Ook nu, hier, met Gio. Mijn gedachten aan Cees en de pijn die hij veroorzaakt had waren te sterk. Ik was te helder, te nuchter. Ik wilde doorzetten, Gio het niet laten merken, maar omdat het met Bobby gisteren ook al niet helemaal goed was gegaan en ik nu niet onder invloed van het één of ander was, was het nu nog drie keer zo erg als het de vorige keren geweest was.
De pijn doorkliefde me als een bliksemflits. Mijn adem stokte in mijn keel en mijn hele lichaam schoot op slot. Ik verstijfde totaal, verkrampte volledig. Gio merkte het, gelijk. Hij hield op met waar hij mee bezig was en bewoog geen spier meer.
Zo bleven we staan, bevroren in dat moment. Stevig hield ik Gio vast. Ik durfde nauwelijks adem te halen, bijna niet te bewegen. Langzaam deed ik mijn ogen open. Er zakte een gigantisch dof, zwaar gevoel neer in mijn buik en mijn ogen begonnen te branden. Nee, nee. Ik wilde dit niet, niet ook hier, niet met Gio. Alsjeblieft, niet ook nu.
Nog even bleven Gio en ik zo staan, alsof we het allebei niet aandurfden te bewegen. Ik hield hem krampachtig vast, hoorde mijn eigen onregelmatige, trillende ademhaling en wist dat hij die ook hoorde.
‘Starla?’ hoorde ik Gio vragen naast mijn oor vragen. ‘Gaat het?’
Ik durfde hem geen antwoord te geven, was bang dat ik zou gaan huilen als ik mijn mond open zou doen. Het enige waaraan ik kon denken was het zware gevoel in mijn maag, de wanhoop en teleurstelling in mezelf. Ik haatte Cees, ik haatte wat hij gedaan had en boven alles haatte ik mezelf.
‘Star?’ vroeg Gio weer. Ik kneep mijn ogen dicht en hield hem krampachtig vast. Net toen ik me realiseerde dat ik nu echt iets moest zeggen, wat dan ook, gebeurde er het meest onwaarschijnlijke wat er kon gebeuren. Het was vreselijk, maar tegelijkertijd was het mijn redding.
Er klonken voetstappen op de gang. Ik weet niet waar ze vandaan kwamen. Ze kwamen als van een geest, zo plotseling. Er klonk lawaai en toen ging de deur naar de kantine open.
‘Star!’ riep iemand. ‘Ben je er nog? Ik was mijn portemonnee vergeten, we moesten weer helemaal terug. Weet jij waar-’
Met een ruk keken Gio en ik om. Mijn hart stond bijna stil. Ik had al aan die stem gehoord wie er binnen zou komen voor ze in de deuropening verscheen. Het was Nancy.
Nancy keek recht onze kant op toen ze binnenkwam. Toen ze ons zag staan, viel ze stil middenin haar zin. Het voelde of de wereld instortte toen haar ogen groot werden en haar mond open zakte. Ze keek ons met grote ogen aan. Toen sloeg ze haar hand voor haar mond.
‘O mijn God,’ zei ze alleen.
Mijn gezicht werd gloeiend heet. Nog even bleef iedereen zo staan, maar toen kwam ik in beweging. Ik wendde mijn blik van Nancy af, klom langs Gio heen van het tafeltje en grabbelde mijn spullen bij elkaar. Met mijn blik op de grond gericht en brandende tranen in mijn ogen snelde ik langs Gio heen naar het hok met werknemerskastjes, terwijl Gio zijn broek weer vastmaakte en zijn polo over zijn hoofd trok. Ik merkte dat Nancy naar me keek, maar zonder mijn hoofd op te richten liep ik het hok in en trok de deur achter me dicht. Het was vreselijk van me om Gio zo bij haar achter te laten, maar het feit dat ik net op slot geschoten met Gio was én Nancy binnen was gekomen terwijl we bezig waren, was teveel om in één keer te kunnen verwerken.
Ik sloot mezelf op in het hok en leunde met mijn rug tegen de deur. Buiten hoorde ik mensen lopen, gerinkel van een riem en Nancy die zei: ‘Mijn god, jullie-’, en vervolgens Gio die haar onderbrak en zei: ‘Sorry Nancy, niet nu.’ Er ging een deur dicht en het werd weer stil in de kantine. Waarschijnlijk had Gio haar naar buiten gebonjourd en de deur voor haar neus dichtgedaan.
Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en zakte langs de deur heen op de grond. O, verdomme. Wat een ontzettende, onzettende shitzooi.

WOW! Wat een stuk, wow wow wow.

Wel 2 dingetjes:

Omdat er niets was wat ik kon zeggen

'Omdat' is een voegwoord. Je voegt er letterlijk 2 zinnen mee samen. Kortom, beginnen met 'omdat' kan niet, omdat je hiermee aanduidt dat 2 zinnen bij elkaar horen. Je moet dus of voor 'omdat' een komma plaatsen óf het woord weglaten en je zin iets omschrijven. In dit geval zou je iets kunnen doen als 'Er was niets wat ik kon zeggen'

Het tweede dingetje

Gio merkte het, gelijk.

Gezien de misplaatste komma (die hoort daar gewoon niet) neem ik aan dat je het voor het effect doet. In dat laatste geval moet je je komma vervangen door een punt. Dat kan namelijk wel.