Seks, drugs en en dubbele dosis drama

[Jeetje]

Dag iedereen

Hier topic SD&DDD-miljoen-zoveel. Ik had al heel lang geleden beloofd dat ik de herschreven versie opnieuw zou gaan posten als ik het één en ander uitgevogeld en uitgezocht had met dit verhaal. Met herschrijven was ik inmiddels al wat verder gevorderd, maar dankzij wat hulp van CN weet ik inmiddels hoe het afloopt en waar het eindigt (als ik niet weer halverwege van gedachten verander ). Dat heeft er wel toe geleid dat de structuur en opbouw zodanig verander moeten worden dat ik niet verder kan in het oude topic, dus ik heb Patrick gevraagd dat voor me op slot te gooien ik ben ook nog bezig met het herschrijven van Cirque des Vampires dus ik weet niet precies hoe snel ik hier zal posten, maar ik zal proberen met enig regelmaat een nieuw stukje te posten

Bij deze dus een nieuwe versie van dit verhaal, wat toch altijd wel een beetje een kindje van me blijft. Ik hoop dat mensen de zin en tijd op kunnen brengen het (alweer) te lezen en het leuk zullen vinden ik zal beginnen met een nieuwe proloog !

Liefs,

Jeetje

______________________________________________________________________________

-

Ik ben Starla.
Ja, ik weet het. Saaier kun je een verhaal niet beginnen. En eigenlijk mag er ook geen ‘ik’ aan het begin van je eerste zin staan.
Maar het is nu eenmaal zo. Ik ben Starla. Dat vond ik vroeger eigenlijk altijd wel prima, ik was best tevreden met mijn leven. Maar nu niet meer. Er is teveel veranderd om nog tevreden te zijn. Ik heb stomme dingen gedaan, stomme keuzes gemaakt. Ik heb mijn eigen leven naar de knoppen geholpen, met wat hulp van buitenaf.
Ik ben Starla en ik ben achttien jaar. Sommige delen van mijn leven zijn best normaal, of tenminste, dat waren ze. Ik kom uit een gezin van twee kinderen, van het welgestelde soort. Jammer genoeg betekent welgesteld in mijn geval niet automatisch gelukkig. Mijn zus Roos is het enige leuke familielid dat ik heb. Ze woont al op zichzelf, bij haar vriend Peter. Mijn ouders zijn gek op haar. Logisch, Roos is lief, zorgzaam, mooi en ijverig. Ze is alles wat mijn moeder had moeten zijn en nog veel meer. De perfecte dochter. Het enige waarin zij en ik op elkaar lijken, is ons uiterlijk.
Misschien is dat ook de reden dat mijn ouders en ik niet zo goed met elkaar op kunnen schieten. Het is daarom alleen maar goed dat mijn vader en moeder niet vaak thuis zijn. Ze runnen samen een notariskantoor en werken ongeveer zestig uur per week, gelukkig. Als ze er wel zijn, hebben we meer wel ruzie dan niet. Ik weet niet of ik ben zoals ik ben door hoe zij zijn, of dat zij zo zijn door hoe ik ben, maar ik pas in ieder geval niet in hun wereld. Ik ben te moeilijk, te anders ook, misschien. Dat heb ik al mijn hele leven moeten aanhoren en waarschijnlijk is het ook zo. Het is een vicieuze cirkel waar niet uit te komen is.
Natuurlijk zit ik ook op school. Dit jaar moet ik eindexamendoen op het vwo in vakken die met economie en maatschappij te maken hebben. Het enige leuke aan school is mijn beste vriendin Mel. We kennen elkaar al sinds de basisschool en ze volgt exact dezelfde vakken als ik. In sommige dingen verschillen we heel erg, maar ruzie hebben we nooit. En we weten alles van elkaar. Nou ja, bijna alles. Ze weet in ieder geval meer van mij dan mijn ouders van me weten.
Verder heb ik een mentrix die me stalked omdat ze denkt dat ik een probleemjongere ben. Dat valt allemaal best wel mee, al zeg ik het zelf. Je leeft nu eenmaal maar één keer en dus moet school soms plaats maken voor dingen die wel leuk zijn. Uitgaan, feesten, drinken, drugs. Seks. Tenminste, dat vind ik. Maar daar is zij het niet mee eens en dat probeert ze dan ook geregeld aan mijn verstand te brengen, hoe weinig zin dat ook mag hebben. Simmons heet ze. Ook zij weet meer van mij dan mijn ouders, jammer genoeg. Ik denk dat ze meer van me weet dan goed voor me is.
Naast school werk ik in een eettent, een restaurant, lunchroom, café en bar in één, onder Giovanni, de bedrijfsleider. Ook letterlijk onder Giovanni, zo nu en dan. Gio betekent meer voor me dan wat dan ook, al zou dat niet mogen. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten. Hij is één van de weinige lichtpunten in mijn leven. Ik hou ervan om bij hem te zijn, ik hou van het restaurant en mijn werk. Ik hou van de sfeer, de mensen en het huiselijke. Het is mijn tweede huis, alles is er altijd zoals het hoort te zijn. Dat waardeer ik nu nog meer dan vroeger.
Tot slot moet ik Bobby noemen. Bobby is wat Gio niet mag zijn. Mijn vriendje. Ik ken hem van het uitgaan en van school, al is hij daar niet vaak te vinden. Hij is negentien, maar zit wel in hetzelfde jaar als ik, in een andere klas. Mijn vader heeft een hekel aan hem, natuurlijk, want hij heeft een hekel aan al mijn vriendjes. Maar Bobby is lief, hij is rustig en maakt zich nooit ergens druk om. Dat is voornamelijk omdat hij minimaal de helft van de tijd stoned is, maar dat hoort gewoon bij hem. We gaan bijna anderhalf jaar met elkaar en voor mij is dat lang. Ik ben alleen niet zo trouw aan hem als ik zou moeten zijn. Voor ieders bestwil hoeft Bobby dat niet te weten.

God, wat was alles eigenlijk eenvoudig, tot voor kort. Nu is er niets meer over van mijn oude leven. Ik zit in de knoop met alles. Met mijn omgeving, mijn familie, mijn relaties, met mezelf, vooral. Sinds die avond met Cees is alles anders. Mijn normale leven is zo ver weg en de persoon die ik was, is onbereikbaar. Ik weet niet meer hoe ik ooit zo kon zijn, hoe ik ooit dat leven heb kunnen leiden. Ik wou dat ik het nog wist.
Ik ben Starla. Vroeger was ik rood, maar nu niet meer. Ik ben paars en van paars kun je geen rood meer maken.

[Classy Cat]

Yesssss - ik ben zó blij dat je het hebt gepost!

Ik miste je verhaal onzettend.
Het eerste stukje is al gelijk heel anders dan je vorige versie, en dat maakt me erg nieuwsgierig.
Ik ben benieuwd of je het verhaal ook anders gaat laten lopen!
Bewaar je alle vorige versies van je verhaal trouwens?

[xIMISSYOU]

*stuiterd* Je postte! Je postte ^^ (oké, ga je niet beledigd voelen, ik ben alleen maar enthousiast^^)
Ik lees dit sinds jouw tweede verst (of misschien een stukje van je eerste..) al mee, maar ik kan er nog steeds geen genoeg van krijgen. Zeker omdat je er altijd toch een iets andere draai aan geeft. I like Starla en de andere karakters.
*stuiterd* Ik lees zeker mee. Post maar regelmatig, of maak mij als stalker mee oké, nee dat ook niet, ik ben veel te soft om iemand te stalken ^^
Leuk begin trouwens, trekt meteen zeer erg aan, vooral je laatste alinea geeft de lezer echt het gevoel dat je wilt lezen wat er met Starla gebeurd is, waarom ze nu niet meer is wie ze toen was.. Mooizo

[Jeetje]

Yes, ontzettend bedankt allebei! Onwijs tof dat jullie nog steeds zo enthousiast zijn en meelezen, ook al is het de miljoenste keer haha. Heb wel weer het eea veranderd maar wil er nu wel eens een definitieve versie van maken. Hopelijk blijven jullie het leuk vinden! Doe er vast een stukje bij, omdat het weekend is ben benieuwd wat jullie van dit stukje vinden, zowel in vergelijking met het eerdere begin als als wanneer je het voor het eerst zou lezen

@Class In principe moet ik alles nog hebben, het is daardoor wel een ontzettende rampzooi met duizend documenten waarin alles door elkaar staat haha

Lots of x-es,

Jeetje

_________________________________________________________________________

Hoofdstuk 1

‘Hoe bedoel je, je kunt je niets herinneren?’ Het gezicht van mijn grote zus Roos stond bezorgd. Ze keek me aan, met een ongerustheid in haar ogen die zowel vertederend als benauwend was. Ik wilde helemaal niet dat ze zich zorgen maakte om mij, maar het was zo. Ik kon me niets herinneren.
Het enige wat ik wist, was dat ik een paar minuten geleden wakker was geworden met een enorme kater en een gat in mijn geheugen dat terugging tot diep in de vorige nacht. Ik wist niets meer. Normaal had ik altijd nog wel één of andere vage rode draad van wat er tijdens het uitgaan allemaal gebeurd was, maar nu niet. Het was alsof mijn geheugen bij een bepaald punt gewoon ophield. Ik wist nog dat ik in mijn eentje naar de club was gegaan omdat Bobby een weekend weg was met zijn familie, dat ik daar met Joey had zitten praten, een vriend uit ons vaste groepje, en dat we gelachen hadden. Toen hij wegging was ik bij iemand anders gaan zitten, bij Cees, volgens mij, God mag weten waarom. Ik had van iemand MDMA gekregen, een tijd gedanst, en was daarna weer bij Cees en zijn groepje gaan zitten. Cees had me op een drankje getrakteerd, met iets erin, dat wel. Zout bier. Daarna was alles weg. Ik wist niet meer wat er daarna gebeurd was, hoe ik thuis thuisgekomen was en hoe ik met mijn kleren en schoenen nog aan in mijn bed terecht was gekomen.
En nu stond Roos voor me, met een uitdrukking op haar gezicht die maakte dat ik plotseling wilde dat ik dat ik het nog wel wist. Ik had haar net op de bank aangetroffen, in haar pyjama, maar met haar haar nog opgestoken en een deel van haar uitgelopen make-up nog op haar gezicht. Peter, haar vriend, had naast haar gezeten, met net zulke grote kringen onder zijn ogen als zij en gekleed in een pyjamajasje boven een nette zwarte broek met badslippers eronder. Het feit dat ik ze in een dergelijke staat had aangetroffen, baarde me bijna net zulke grote zorgen als het gat in mijn geheugen. Peter en Roos waren netjes en een tikje conservatief en het was niets voor hen om onomgekleed op de bank in slaap te vallen. Bovendien waren mijn ouders nog ruim een week weg en het stond helemaal niet in de planning dat Peter nu al zou komen.
‘Zoals ik het zeg,’ zei ik, inmiddels ook een beetje onzeker omdat Roos eruit zag of ze een week niet geslapen had en ik niet wist of ik daar iets mee te maken had. ‘Ik word wakker met al mijn kleren nog aan en jullie zitten hier. Dat is alles wat ik weet.’ Er veranderde iets in Roos’ gezicht. Het betrok een beetje en de bezorgdheid in haar ogen werd groter. Peter kwam naast haar staan en ze wisselde een blik met hem, en toen keek ze weer naar mij.
‘Kun je je ook niets meer van vanochtend herinneren?’ vroeg ze ongerust. ‘Van wat er hier thuis gebeurd is?’ De manier waarop ze het vroeg, stelde me niet bepaald gerust. Ik slikte en trok mijn vestje wat strakker om me heen. Er verscheen een vervelend gevoel in mijn maag, wat zwaar naar mijn buik omlaag zakte.
‘Wat moet ik weten?’ vroeg ik. Roos keek me nog even aan, en toen streek ze een losse pluk haar achter haar oor. Ik zag dat ze slikte. Ze liet zich op de bank achter zich zakken en Peter volgde haar voorbeeld.
‘Ga even zitten’, mompelde ze. Ik trok mijn wenkbrauwen op en bleef staan waar ik stond, maar Roos leek het niet eens te merken. Ze wreef over haar arm, ongemakkelijk, alsof ze het koud had.
‘Nou, ik zal maar eerlijk zijn,’ begon ze. ‘Kort samengevat ging het niet zo goed met je toen je gisteren thuis kwam.’ Ik glimlachte wrang, een beetje cynisch.
‘Dat komt wel vaker voor, Roos,’ zei ik. ‘Daar hoef je je geen zorgen over te maken.’ Maar Roos vond het niet grappig. Ze keek op en haar wenkbrauwen trokken boos naar elkaar toe.
‘Het is niet om te lachen, Starla,’ zei ze. ‘Ik overdrijf niet. Je was er echt slecht aan toe. Doe niet of ik het verschil niet weet tussen iemand die gewoon een leuke avond heeft gehad en iemand die zichzelf bijna de vernieling in geholpen heeft.’ Ik keek haar aan, wist even niet wat te zeggen.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik toen. Roos sloeg haar armen over elkaar.
‘In het kort? Je was totaal van de wereld, echt helemaal weg. Sowieso kon je al bijna niet meer lopen, één van je vrienden bracht je naar huis en die moest je praktisch dragen. En je ogen deden heel raar, ze gingen telkens dicht en draaiden weg, en je rilde de hele tijd of je het koud had terwijl je helemaal warm was. We probeerden tegen je te praten, maar je reageerde totaal niet op ons, alsof je er niet bij was. Het was echt erg, Starla. Je zakte iedere keer weg en we waren ontzettend bang dat je niet meer wakker zou worden als je eenmaal echt in slaap viel.’ Ik hoorde aan haar stem dat ze het meende. Ze had echt in angst gezeten. Het vervelende gevoel in mijn buik kroop langzaam omhoog naar mijn keel. Als het waar was wat ze vertelde, was ook daar me niets van bijgebleven.

[ejell]

Ah leuk, 'nieuw' verhaal van jou (: Oké ik was ooit met je vorige versie begonnen geloof ik, maar daar was ik mee opgehouden om geen reden. Maar nu ben je opnieuw begonnen dus ga ik het fijn volgen :3
Beetje nutteloze reactie, maar ik wilde even laten weten dat ik meelees (:

[Jeetje]

Leuk je ook hier te zien ejell! Alvast weer een nieuw stukje erbij

______________________________________________________________________

Roos gebaarde wat met haar hand in de lucht
‘Die jongen die je thuisbracht wist ook niet wat er aan de hand was,’ ging ze verder. ‘Of wat je gebruikt had, laten we gewoon eerlijk zijn. Je kon er in ieder geval niet tegen. Je bent een paar keer over je nek gegaan, en we hebben je ieder uur wakker gemaakt om te kijken of je nog bijkwam. We waren als de dood dat je erin zou blijven. Ik had bijna papa en mama gebeld om te vragen of ze naar huis kwamen omdat ik bang was dat het mis zou gaan.’ Dat wilde inderdaad wat zeggen. Pa en ma hadden nog ruim een week in Duitsland voor de boeg. Het moest wel heel erg zijn geweest als Roos hen halverwege hun werkreis had willen laten terugkomen. Maar waarom wist ik er dan niets meer van?
Roos’ informatie drukte zwaar op mijn hoofd, dat toch al zo’n pijn deed door die ellendige kater. Ik keek om me heen, op zoek naar iets wat alles wat minder zwaar en bedompt zou maken. Mijn oog viel op Peter, die naast Roos op de bank zat.
‘Wat doet Peter hier dan?’ vroeg ik maar in een poging iets luchtigers aan te snijden. Roos keek me donker aan.
‘Die is direct hierheen gekomen nadat ik hem in paniek wakker had gebeld,’ zei ze. ‘En dat is maar goed ook, want in mijn eentje had ik je nooit die twee trappen naar je kamer op kunnen dragen.’ Ik wendde mijn blik af en keek naar de grond. Verkeerd gegokt, dus. Even was het stil en zei niemand iets, tot Roos haar keel schraapte.
‘Weet je nog wat je gebruikt hebt?’ vroeg ze. Ik besloot maar niet te zeggen dat ik eerst wiet had gemixt met MDMA en heel veel alcohol en daarna van één of andere vage bekende iets in een drankje had aangenomen waarvan ik niet eens had geweten wat het was. Ik zuchtte, liep naar een stoel en ging er op zitten.
‘Nee, ik weet het niet meer,’ zei ik. ‘Het lijkt wel of er een soort gat in mijn geheugen zit.’
‘Een gat?’
‘Ja, nou, gewoon. Ik ben een heel stuk kwijt. Van een paar uur kan ik me niets meer herinneren.’ Naast Roos kwam Peter overeind en ze schoof wat opzij om hem erlangs te laten.
‘Anterograde amnesie,’ zei ze. Ik keek op. Roos studeerde psychologie, ze was bezig met haar masteronderzoek.
‘Wat?’
‘Anterograde amnesie. Geheugenverlies.’
‘Bedoel je dat ik dement word?’
‘Nee, doos, niet op je achttiende. Er zijn kalmeringsmiddelen die geheugenverlies veroorzaken. En sommige soorten drugs, ook. Onder andere.’
‘Wat is een andere ‘onder andere’?’
‘Zware psychische stress. Of hersenletsel.’ Ik zuchtte en wreef over mijn gezicht.
‘Fijn,’ zei ik. ‘Laten we er dan maar vanuit gaan dat het met drugs te maken heeft. Voor ieders bestwil.’

[Classy Cat]

Echt - ik vind het zo lekker om dit verhaal weer helemaal opnieuw te lezen! Ik meen het.
Het verveelt totaal niet. Ik verheug me nu al op het stuk dat ze alles weer weet. Dat kon je zo mooi omschrijven, hoe ze zich toen voelde!

Nahhh - keep going!
Nutteloze reactie tho. xD

[xILY.]

En jaaaaaah, je bent er weer!
Ik ben het met Classy eens, heel leuk om alles opnieuw te lezen, maar ik vind het wel jammer dat je nog niet bent waar je de vorige keer stopte! Maar als het goed is komen we daar nog wel eens, dus ga maar snel verder

Liefs, Marit.

[Jeetje]

Portugal - Nederland is toch ruk dus in de rust maar even een stukje erbij bedankt voor het meelezen en liken allemaal!

_______________________________________________________________________________

‘Fijn,’ zei ik. ‘Laten we er dan maar vanuit gaan dat het met drugs te maken heeft. Voor ieders bestwil.’ Roos knikte. Ze leek ook geen betere ideeën te hebben, maar gezicht stond nog steeds bezorgd. Ze keek voor zich uit en afwezig nam ze het glas water aan dat Peter haar gaf. Het glas dat hij mij aanbood, sloeg ik beleefd af. Ik haalde diep adem en kwam overeind
‘Roos, luister, maak je er nou maar niet zo druk om, oké? Er is niets aan de hand. Alles is toch goed gekomen? Ik ben gewoon wakker en wat er dan ook gebeurd mag zijn, ik heb er niets aan overgehouden. Ik had alleen een beetje teveel gedronken, denk ik. Niets aan de hand. Goed?’ Roos keek me vertwijfeld aan.
‘Denk je?’ vroeg ze. Ik knikte.
‘Ja, ik heb het gewoon een beetje te bont gemaakt. Ik zal volgende keer beter opletten. Er is niets aan de hand.’ Roos ontspande wat. Ik zag dat ze iets geruster werd omdat ik zo zeker van mezelf leek. Fijn voor haar, maar ik was absoluut niet zeker van mezelf. Dat benauwde gevoel was er nog steeds, en het was de afgelopen paar minuten absoluut niet minder geworden.
‘Goed dan,’ vervolgde ik om zo snel mogelijk van onderwerp te veranderen. ‘Hebben jullie al gegeten? Anders ga ik even douchen en dan kom ik daarna ook wat eten, goed?’ Roos nam een slok van haar water en zette het glas op de tafel.
‘Is goed, wij wachten wel even. Moet je nog weg vandaag?’
‘Ja, ik moet om twee uur werken.’ Ik moest werken, hoe dan ook. Gio was er vandaag en ik wilde hem zien. Roos keek echter of ze wilde gaan protesteren, en volgens mij keek ik daardoor of ik haar wilde slaan, want Peter zei snel: ‘Zal ik je anders met de auto brengen, voor de zekerheid?’ Eigenlijk wilde ik zeggen dat ik heus wel in mijn eentje naar mijn werk kon, maar ik hield mijn mond. Het was nog droog buiten, maar er hingen donkere wolken in de lucht. Als het straks losbarstte zat ik duizend keer liever in Peters luxe blauwe Mercedes dan in de kou op mijn fiets. Ik had een Puch, een paarse, maar die had het een paar weken terug begeven en pa had beloofd ‘ernaar te kijken’. Daar hield het bij hem ook op, want erg technisch aangelegd was hij niet, dus mijn Puch zou de komende tijd waarschijnlijk vooral roest staan vangen in de schuur. Die tocht naar het restaurant was bovendien dodelijk saai op de fiets, dus als Peter aanbood me te brengen, kon ik dat aanbod maar beter accepteren.
‘Oké,’ zei ik. ‘Prima.’ Peter knikte en voor ik me omdraaide zag ik nog net dat Roos hem een dankbare blik toewierp.

Ik liet Roos en Peter achter in de woonkamer en ging in mijn eentje terug naar boven. Daar aangekomen sloot ik mezelf op in de badkamer. Ik wilde even alleen te zijn, zonder de aanwezigheid van Roos en Peter. Ik wist dat ik moest nadenken, dus dat probeerde ik ook. Ik sprong onder de douche en uit alle macht probeerde ik me te herinneren wat er gisternacht gebeurd was. Ik wilde het zo graag weten, maar hoe lang ik ook nadacht, ik wist het echt niet meer. Niet wat ik had gedaan nadat ik met Cees had zitten praten, niet hoe ik thuis gekomen was, niet dat Roos en Peter me een paar keer wakker hadden gemaakt. Alleen het begin van de avond kon ik nog terughalen. Roos had me met haar autootje naar de club gebracht zodat ik niet alleen naar de stad hoefde te fietsen, dat wist ik nog wel. Bobby was er niet, maar Joey gelukkig wel. Hij was de jongste van ons vriendengroepje en ik kon altijd goed met hem opschieten. Toen ik in de club aankwam had hij bij Cees gezeten, dus daar was ik ook bij aangeschoven.
Ik had een tijd met Joe gepraat en gelachen. We waren gaan dansen, ik had van iemand MDMA gekregen, een heel klein beetje. En Dirk, ik had met Dirk gedanst, een ex, en toen weer met Joey, tot hij weg moest. Daarna had ik mijn gesprek voortgezet met Cees en zijn vrienden, over van alles en nog wat, over normale dingen. School, festivals. Daarna wiet, dansen en weer gaan zitten. Veel alcohol, veel lol. Cees’ vrienden waren gaan dansen, ik was bij Cees achter gebleven en we hadden gepraat. Waarover? Bobby, volgens mij. Daarna had ik dat drankje van hem gekregen. Daar was iets mee, het smaakte naar zeewater. Ik werd er rustig van, sloom, moe. Een beetje duizelig. En toen? Ik wist het niet meer. Ik had geen enkele herinnering van wat er daarna was gebeurd en hoe vaak ik alles ook terug liet spelen in mijn hoofd, ik kreeg geen minuut meer terug.

[xILY.]

Haha, ik kom weer foutjes spotten ^^

Ze leek ook geen betere ideeën te hebben, maar gezicht stond nog steeds bezorgd.

Haar gezicht (:

Ze keek voor zich uit en afwezig nam ze het glas water aan dat Peter haar gaf. Het glas dat hij mij aanbood, sloeg ik beleefd af. Ik haalde diep adem en kwam overeind

Puntje vergeten aan het einde van de zin.

Roos keek echter of ze wilde gaan protesteren, en volgens mij keek ik daardoor of ik haar wilde slaan, want Peter zei snel: ‘Zal ik je anders met de auto brengen, voor de zekerheid?’

Hahahaa xD Dit zie ik helemaal voor me

Ik wilde even alleen te zijn, zonder de aanwezigheid van Roos en Peter.

Zeg je nu niet twee keer hetzelfde? Alleen zijn is toch ook zonder de aanwezigheid van Roos en Peter? Het komt nu een beetje dubbelop over

Ik had een tijd met Joe gepraat en gelachen.

Joey, typfoutje?

Het is trouwens vreselijk dat ik al weet wat er gebeurd is, want dan is het nog vervelender voor Starla als ik dit zo lees ^^ Weer goed geschreven, ben heel benieuwd hoe het met Gio gaat Dat stukje weet ik niet meer van vorige keer xD

Snel verder! (:

[Little_Miss_Perfect]

JAAAAAAAAAA go on.

[Jeetje]

Super, zo veel lezers! Onwijs bedankt allemaal voor het meelezen, verbeteren en liken hoop dat ik het voor iedereen leuk weet te houden! Volgend stukje erbij

____________________________________________________________________________

Hoe langer ik er over nadacht, hoe geïrriteerder ik werd. Nog een paar keer liet ik de avond terugspelen, maar al gauw realiseerde ik me dat ik daar geen stap verder mee kwam. Lichtelijk gefrustreerd spoelde ik de laatste crèmespoeling uit mijn haar en draaide de douche uit. Toen ik de cabine openschoof, hoorde ik op de gang iemand langslopen. Ik stak mijn hoofd naar buiten en luisterde.
‘Roos!’ riep ik op goed geluk. De voetstappen kwamen terug en hielden stil voor de deur.
‘Ja?’ hoorde ik Roos zeggen. Ik pakte een handdoek van de haak tegenover de douche en sloeg hem om me heen.
‘Die gast die me thuisgebracht heeft, wie was dat? Weet je hoe hij heet?’
‘Nee, sorry.’
‘Hoe zag hij eruit?’
‘Tja, nou, als een jongen. Bruin haar, beetje coupe Tom Cruise. Jouw leeftijd, iets ouder. Hij had hele lange wimpers.’
‘Jack?’
‘Ja, geen idee. Kan wel.’
‘Niet Dirk?’
‘Hoe ziet die eruit?’
‘Donker haar, zwart, hele felle blauwe ogen. Hij heeft van die snakebites in zijn onderlip. Piercings.’
‘Nee, hij had geen piercings en zijn haar was lichter. Hij had zo’n sportauto, zo’n rode.’
‘Een Nissan?’
‘Ja, kan wel. Zo’n lage.’
‘Oké, dan weet ik genoeg. Dank je.’ Ik hoorde Roos weer verder lopen en begon mijn haar af te drogen. Jack, dus. Waarschijnlijk wel, hij was de enige die ik kende die in een rode sportauto reed. Dirk was het in ieder geval niet en Cees dan waarschijnlijk ook niet. Die was ouder, ergens achterin de twintig, en groot en breed met lang blond haar en een stoppelbaard. Hij kon zo bij een metalband of de Hells Angels, met dat uiterlijk van hem en zijn versleten kisten en leren motorjas. Al was de gemiddelde Hells Angel waarschijnlijk nog symphatieker dan hij. Waarom had ik met hem zitten praten? Ik mocht hem niet eens. Hij zei altijd alles op zo’n manier dat het klonk of wat hij zei een soort vaststaand feit was dat je niet kon tegenspreken. Als hij de moeite nam om met je te praten, tenminste, want dat deed hij niet vaak. Meestal zat hij te roken en met zijn typische blik naar mensen te kijken. Erg irritant, of hij dingen over je aan het uitvogelen was die je zelf nog niet eens wist. Typisch persoon. Ik kende hem al een tijd en vroeger was ons groepje regelmatig met hem opgetrokken, maar ik kon nog steeds geen hoogte van hem krijgen.
Maar als Dirk of Cees het niet waren geweest die me naar huis hadden gebracht, waarom had Jack dat dan wel gedaan? Ik had nauwelijks met hem gepraat, ik wist niet eens dat hij er zo laat nog geweest was. Ik dacht dat hij al eerder naar huis was gegaan. Waarom hij, van alle mensen die er waren?
Mijn bewegingen vertraagden toen ik me iets anders bedacht. Ik had toch niets met hem uitgespookt?
Ik keek op, naar de grote spiegel voor me, naar mijn eigen lichtblauwe ogen die zo fel waren dat ze bijna licht leken te geven. Toen schudde ik mijn hoofd. Nee, dat zou ik nooit doen. Jack was mijn vriend, Bobby’s vriend, en ons groepje zat te goed in elkaar om erin te rotzooien. En dat zou Jack ook nooit doen, tegenover Bobby. Daar was hij veel te lief voor.
Ik bukte om mijn benen af te drogen en mompelde iets toen de handdoek over mijn bovenbenen gleed. Dat deed namelijk pijn, gek genoeg. Mijn huid was gevoelig, of er iets beurs was. Ik keek omlaag en zag op allebei mijn bovenbenen een grote, onregelmatige blauwe plek, aan de voorkant van mijn benen, net onder mijn lies. Wat een rare hoogte. Te hoog voor een tafel of stoel, te laag voor een bar.
Met gefronste wenkbrauwen bekeek ik mijn benen. Na verloop van tijd wilde ik mijn arm naar achteren strekken om het licht aan te doen, maar door die beweging merkte ik dat ik ook pijn in mijn arm had. Mijn schouder was stijf en er trok iets in mijn pols, alsof ik iets verrekt had. Het voelde als een vreemd soort spierpijn, op een manier die ik nog nooit eerder had gehad.

[arendaaa]

Super dat je weer bent begonnen met dit verhaal, echt heel leuk! Heb niet echt een foutje kunnen vinden, dus m'n reactie is héél kort en saai. -.-
Maar dat wil niet zeggen dat je niet verder moet gaan uiteraard. (aa).

[Jeetje]

Bedankt arendaaa en ejell!

___________________________________________________________________________

Ik vergat dat ik het licht aan het willen doen en mijn arm zakte weer omlaag. Ik staarde even voor me uit, zonder iets te zien. Op dat moment kwamen er zoveel gedachten in me op, maar ze waren allemaal te kort en onvolledig. Ondanks dat leek het een paar seconden lang of ze me gedeeltelijk overnamen, tot het me lukte mijn hoofd te schudden en me ervan los te maken. Het was vast niets. Op mijn arm had ik gewoon verkeerd geslapen en de blauwe plekken op mijn benen kwamen waarschijnlijk van iets waar ik tegenaan had staan hangen. Een bar, een muurtje tijdens het roken. Wel heel lang, dan, maar iets anders kon ik er ook niet van maken. Hoe dan ook was er vast niets aan de hand. Voor de zekerheid kon ik Jack wel even bellen om het te vragen. Met een beetje geluk wist hij wel wat er gebeurd was, áls er al iets gebeurd was, tenminste. Misschien wist hij het net zo min als ik, had hij me alleen thuis afgezet omdat toevallig we op hetzelfde moment naar huis waren gegaan, maar dan kon ik hem in ieder geval vragen hoe ik bij hem in de auto terecht gekomen was.
Ik droogde me verder af, trok mijn kleren aan en liep de badkamer uit, de trap op naar mijn kamer. Ik plofte op mijn bed en haalde mijn tas tevoorschijn. De inhoud was een bende, al mijn spullen lagen door elkaar. Mijn telefoon lag helemaal onderin, met mijn sigaretten er bovenop en mijn sleutelbos die half in het doosje was blijven steken. Ik gooide een mascara opzij, haalde mijn telefoon tevoorschijn en begon naar mijn aansteker te zoeken nadat ik mijn sleutels had losgemaakt van het doosje sigaretten. Tijdens mijn zoektocht door de ravage kwam ik ook de twee condooms tegen die ik altijd in mijn tas had als ik uitging, met of zonder Bobby, en dat stelde me enigszins gerust. Dat wees er in ieder geval op dat er gisteren op dat gebied niets gebeurd was. Tenzij het voor de verandering eens een vooruitdenkend manspersoon was geweest dat zelf… nee, niet aan denken. Niet gaan lopen zoeken.
Met mijn aansteker in mijn hand en een sigaret tussen mijn lippen ging ik weer naar beneden. Ik liep naar de werkkamer van pa en ma en ging van daaruit het balkon dat daar aan vastzat op. Het was koud buiten, echt winterweer. Donkere, laaghangende wolken in de verte kondigen regen of sneeuw aan en de lucht was guur. Ik rilde en deed de deur achter me dicht. Eerst roken, dan bellen. Dat was op dit moment even een stuk belangrijker.
Met moeite kreeg ik mijn sigaret aan. De wind die om het balkon gierde blies mijn vlammetje de hele tijd uit, tot ik er met mijn rug tegenin ging staan. Toen het me gelukt was inhaleerde ik de eerste keer diep en sloot mijn ogen even. Ik hield de rook lang in mijn longen en liet hem toen langzaam tussen mijn lippen door de koude lucht in glijden. God, wat had ik daar een behoefte aan gehad. Hoe waren er mensen die konden overleven zonder te roken? Het was lang geleden dat ik dat geweten had.
Ik nam nog een trek en haalde mijn telefoon uit mijn zak. De wolken en donkere lucht die weerspiegeld werden in het beeldscherm verdwenen toen ik de telefoon ontgrendelde. Er verscheen een kleurenmenu met een achtergrond van Bobby en mij, een was foto van afgelopen zomer die we in het parkje bij school hadden genomen. Ik woelde door Bobs dreads en Bobby kneep lachend zijn ogen dicht. Hij zag er lief uit, met zijn gebruinde, vrolijke gezicht en warrige haar. Maar hij was ook lief. Daar lag ook het niet aan.
Bobby’s gezicht verdween toen ik mijn lijst met contactpersonen aantikte. Ik typte de J in en kwam gelijk bij Jack terecht. Geen achternaam, ik voerde nooit achternamen in. Mijn duim gleed naar de middenknop en bleef daar even liggen. Eén druk en ik had verbinding.
Even staarde ik naar het schermpje, naar Jacks naam. Langzaam nam ik nog een trek van mijn sigaret, haast onbewust, automatisch. Ik zag Jacks nummer, de vier letters van zijn naam, en dat was op dat moment het enige wat er in mijn hoofd was. Er waren geen gedachten, zoals er ook geen herinneringen waren die me konden vertellen wat ik wilde weten.
Net zo langzaam als ik net geïnhaleerd had, liet ik de rook weer ontsnappen. Toen de laatste flarden in de lucht verdwenen waren, drukte ik Jacks nummer weg. Ik keek op, naar de omliggende huizen en tuinen met de grauwe hemel erboven, en ik stopte mijn telefoon weer in mijn zak. Ik wist toen al dat hij daar zou blijven. Ik ging Jack niet bellen, nu niet, nooit niet. Ik belde hem niet omdat ik bang was voor wat hij zou zeggen, omdat ik bang was dat ik iets zou horen wat ik niet wilde horen. Als dat gebeurde, als hij dat uitsprak, kon ik mezelf niet langer voorhouden dat er niets aan de hand was. Dat wilde ik ten alle tijden voorkomen. Voor mijn eigen bestwil.

[arendaaa]

Weer leuk geschreven!

Wel een puntje: Je gebruikt heel vaak een komma voor 'en', dat is meestal niet de bedoeling:)

Ik vergat dat ik het licht aan het willen doen en mijn arm zakte weer omlaag.

Dit lijkt me een ietwat vage zin;)

[Classy Cat]

@arendaaa;
Ik gebruik ook wel eens een komma voor 'en'. Het kan wel, hoor! Het ligt er maar net aan hoe je wilt dat het gelezen wordt.

Verder weinig te zeggen.
Sorry, Jeetje. xD Just want mooooore!

[Patrick]

Je vraag om je op een na laatste remake te verplaatsen, was een slimme tactische zet om me weer aan het lezen te krijgen Ik was toch wel nieuwsgierig wat je dan allemaal zou veranderen.
Nou... een heleboel lijkt mij. Ik weet niet precies welke versie ik ooit gelezen heb, maar je begint is volledig anders lijkt mij. Ik herken de verhaallijn wel, maar kan me niet precies meer herinneren hoe die begon.
Anyway... I like deze proloog en ook het eerste hoofdstuk. Erg goed geschreven - maar dat zijn we wel van je gewend!
Over spellingsfouten ga ik niet muggenziften, want ik ben ze gewoon niet tegengekomen!

En over die "en"; zoals Classy Cat al zei het is hoe je wilt dat de zin gelezen wordt. De komma voor de en is een rustpauze.

Ga door zou ik zeggen Zal proberen af en toe weer wat te lezen, kan natuurlijk niets beloven

[DesireeD]

yeah je post weer. Ik miste je verhaal echt ben blij dat ik het weer kan lezen.
Leuk dat je weer opnieuw bent begonnen ik vind het zelf nu veel vollediger zo weet je volgens mij echt alles. Ik was de helft dan ook weer vergeten aangezien het een tijd geleden is dat je gepost hebt

Ga vooral gauw verder ben benieuwd ook al weet ik al wat er gaat gebeuren

[Jeetje]

Bedankt allemaal voor de leuke reacties! Super om zoveel 'oude' lezers terug te zien en te lezen dat jullie het nog steeds allemaal leuk vinden hopelijk weten we dat zo te houden!

___________________________________________________________________

Hoofdstuk 2

Zoals beloofd bracht Peter me naar mijn werk in zijn mooie blauwe Mercedes. Dat was maar goed ook, want tegen de tijd dat we vertrokken om naar het restaurant te gaan, was het noodweer buiten losgebarsten. Het waaide als een gek en de regen kwam met bakken uit de hemel. Dat was waarschijnlijk geen prettige rit geworden als ik op de fiets had gemoeten, vooral omdat ik ook nog steeds doodging van de hoofdpijn. Mijn kater was er de laatste uren niet bepaald minder op geworden, dus voor we weggingen had ik als laatste redmiddel de maximale dosis ubiproven genomen. Dat hielp gedeeltelijk. Ik was in ieder geval in staat om een beetje met Peter te praten onderweg en het was best gezellig. Ik kon altijd wel goed met hem opschieten. Peter ging al zes jaar met Roos en gedurende die tijd had ik hem goed leren kennen.
Onderweg lachten wat en praatten we wat met elkaar, over gewone dingen, zoals het weer, nummers op de radio en films die uit zouden komen. Peter vertelde me tussendoor over zijn studie en ik over mijn plannen na mijn eindexamen. Het enige wat we een beetje angstvallig vermeden, was wat er de afgelopen nacht plaatsgevonden had. Dat hing de hele tijd als een loerend iets tussen ons in, maar we spraken er met geen woord over. Peter wist volgens mij niet zo goed wat hij ermee aanmoest en ik had geen zin om het erover te hebben, dus ik gaf hem ook niet echt de kans om erover te beginnen. Het was ook niet belangrijk. Ik mankeerde niets, afgezien van wat blauwe plekken en vreemde spierpijn, en zolang er verder niets gebeurde, hoefde ik me voorlopig geen zorgen te maken.
Door het slechte weer was weinig verkeer op de weg, dus ik kwam redelijk vroeg bij het restaurant aan. Het was pas kwart voor twee toen Peter me afzette op de binnenplaats aan de achterkant van de keuken. Het regende tegen die tijd nog steeds pijpenstelen en gezien het gebrek aan fietsen en scooters onder het afdakje, was ik schijnbaar niet de enige die door een aardig familielid naar zijn werk was gebracht. Op de parkeerplaats zag verder alleen Nando’s oude champagnekleurige Volvo op zijn vaste plek staan, met daarnaast de rode Fiat 500 van Nancy. Ik glimlachte toen ik ergens bij het raam van de kantine een zwarte Golf GTI zag staan. Gio’s auto.
Ik stapte uit en keek om toen Peter naar me toeterde. Hij zwaaide naar me en reed de binnenplaats af, een modderige plas in een bandenspoor ontwijkend, en ik zwaaide terug terwijl ik mijn tas boven mijn hoofd hield in een poging mezelf te beschermen tegen de regen. De druppels tikten op de stof en ik voelde dat mijn schoenen al begonnen door te lekken, dus toen de Mercedes uit het zicht verdwenen was, draaide ik me om en liep snel om de plassen en losse kiezels heen naar de personeelsingang. Toeen ik de deur opendeed, liep ik vrijwel direct tegen de vertrouwde muur van warme lucht en kruiden aan. Deze ingang kwam in de keuken uit en die was altijd gevuld met het geluid van sissende pannen, geborrel van water en garend vlees. Aan de andere kant van de muur kon ik de mensen in het restaurant horen praten en lachen, terwijl ze met glazen en bestek tikten. Het gaf me een fijn, huiselijk gevoel, zoals het dat me altijd gaf. Ik hield van mijn werk, van deze plek. Ik was hier waarschijnlijk nog liever dan dat ik thuis was.
Ik trok de deur achter me dicht en schudde mijn natte tas uit op de mat. Links van me stond Nando, de chef-kok. Hij groette me op zijn non-verbale manier, zoals hij dat altijd deed. Hij werkte al jaren in het restaurant, maar ondanks dat sprak hij geen woord Nederlands. Hij stond met een vleesvork in een stuk vlees te prikken zonder te kijken wat hij deed en richtte zijn blik al gauw weer op het kleine tv’tje boven het aanrecht toen ik hem gedag had gezegd. Daar keek hij altijd wedstrijden op van zijn favoriete voetbalclub, één of ander klein ploegje uit waar hij dan ook vandaan mocht komen dat altijd verloor. Daar werd hij altijd ontzettend chagrijnig van, vervloekte de spelers dan in een Mediterrane taal die alleen Gio begreep en liet daarbij vervolgens ook vaak het één en ander aanbranden. Zo ging het altijd, al jaren, en niemand lette er nog op. Het hoorde gewoon bij het restaurant, zoals ook de stoelen en tafels erbij hoorden.
Naast Nando was Gio bezig iets klaar te maken bij het fornuis. Er kriebelde iets in mijn buik toen ik hem zag staan. Hij zag er gigantisch goed uit, zoals gewoonlijk. Altijd als ik hem een paar dagen niet gezien had, verbaasde ik me er weer over dat iemand zo knap kon zijn als hij. Echt, alles aan hem klopte. Vooral zijn ogen waren fantastisch, namelijk heel lichtgroen met zo’n donkere rand, wat nog meer opviel door zijn zwarte haar. Zijn haar was lang, ongeveer tot aan zijn kaaklijn, en zijn huid had precies de goede teint, een mengeling van Nederlands en Italiaans (wat hij ook was, vandaar waarschijnlijk). Ik wist dat zijn lichaam onder zijn restaurantkleding ook perfect was, met broodjes op zijn buik en precies genoeg bespiering. Hij zag er bovendien altijd verzorgd uit en had nog smaak ook. Dat alles bij elkaar maakte dat iedere vrouw naar hem keek en ik kon ze geen ongelijk geven: hij was Brad Pitt en Johnny Depp in één en dan half Italiaans. Echt waar, als ik er zo uitzag als hij, zou ik de hele dag alleen maar voor de spiegel staan en naar mezelf kijken.

[Classy Cat]

Gio!
Ik moet zeggen dat ik ineens een veel beter beeld van hem heb in deze beschrijving dan in je vorige versie! xD Ik stelde hem altijd nou ja, minder buitenlands voor dan 'ie was, terwijl dat onzin is, want je maakte vaak genoeg duidelijk dat 'ie dat wel was.
Maar nu zie ik het heel anders! o.o

Ik moest lachen om hoe Starla hem omschrijft.
Kinda cute!

[arendaaa]

Gio is inderdaad zo cutieeee' (:
Dat klinkt zo erg als het perfecte vriendje ;p

Maar ga snel maar weer verder!

[Jeetje]

Bedankt allemaal voor de leuke reacties! Super dat iedereen Gio leuk vindt haha :)_______________________________________________________________________________Ik zei Gio gedag toen hij mijn kant op keek en hij groette me terug met zijn speciale glimlach die alleen wij begrepen. Gewaagd, met Nando in de buurt, maar die had toch alleen aandacht voor de krijsende spelers op zijn scherm, dus ik schonk hem mijn eigen speciale glimlach terug. Ik liep naar hem toe en ging naast hem staan om te kijken wat hij aan het maken was.‘Hé,’ zei ik terwijl ik een deksel optilde en in een pan gluurde. ‘Wat maak je?’ Gio hield een pan op het fornuis naar me toe, zodat ik kon zien wat erin zat.‘Groenteschotel met varkenshaas,’ zei hij. ‘Je bent vroeg, vandaag. Hoe is het?’ Ik pakte een spatel en begon een stuk vlees op de grillplaat heen en weer te schuiven. ‘Prima,’ antwoordde ik. ‘Het regent en ik ben droog, dus ik heb niets te klagen. Is het druk binnen?’ Gio knikte, pakte een bus van de afzuigkap en gooide tussendoor wat kruiden over het stuk vlees waar ik mee bezig was. ‘Ja, aardig.’ ‘Met hoeveel zijn we?’
‘Nancy, Peter, één iemand extra in de keuken, een parttimer binnen en twee bij de afwas.’ ‘Peter bij het dessert?’‘Ja, nog wel, maar dat loopt niet echt met dit weer dus die haal ik er zo achter vandaan.’ ‘Het is veel te koud om ijs te eten.’‘Dat geloof ik ook, ja. De koffie en warme chocomel doen het een stuk beter vandaag.’ We keken om toen er kabaal klonk op het kleine tv’tje van Nando. Een kluwen spelers schaarde zich op het scherm om de scheidsrechter heen en naast ons hief Nando verontwaardigd zijn handen op. De toeschouwers protesteerden luid, maar de scheidsrechter trok echter zonder verdere omhaal een rode kaart en de spelers begonnen met veel handgebaren tegen hem te praten. Ook Nando riep iets wat heel onvriendelijk klonk, maar toen dat niets uithaalde, smeet hij beledigd een lege pan op de stalen plaat naast het fornuis neer. Het geluid was hard en dreunde dwars door de aspirines heen door mijn pijnlijke schedel. Ik kneep een oog dicht en wachtte tot de klap uitdoofde, maar jammer genoeg leek het of de pijn niet meer helemaal verdween. Blijkbaar zag Gio de uitdrukking op mijn gezicht. Hij verschoof iets op het fornuis en keek even naar me. Hij wierp een blik achterom en toen Nando kwaad in zichzelf mompelend uit de keuken was verdwenen, vroeg hij: ‘Gaat het?’ Ik probeerde mijn lippen in een halve grijns te trekken en mompelde: ‘Ja, trekt zo wel weer weg.’ Gio knikte, maar vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij me nog even gadesloeg. Ik deed of ik het niet merkte en begon het vlees op de grillplaat om te draaien met de spatel. ‘Gaat het niet goed met Nando’s ploeg?’ vroeg ik om de aandacht af te leiden. Gelukkig werkte het. Gio schudde zijn hoofd en hij pakte de pan die Nando net had neergezet op.‘3 - 1 achter en nu met tien man,’ antwoordde hij en hij deed een scheut vloeibare boter in de pan, die gelijk sissend begon op te lossen. ‘Tegen de nummer zestien van de zeventien clubs. Verloren zaak.’ Hij schoof de boter heen en weer en knikte naar buiten, waar Peters Mercedes net gestaan had. ‘Mooie auto was dat net trouwens, die je afzette.’ Ik keek zijn kant op toen ik iets in de toon van zijn stem hoorde. Ondanks dat hij het goed wist te verbergen, hoorde ik de manier waarop hij het zei dat die auto niet de hoofdzaak van zijn opmerking was. Het ging om wie erin gezeten had, om wat diegene met mij te maken had. Er trok een warm, kriebelend gevoel door mijn buik. Ik glimlachte.‘Dat was Peter,’ zei ik. ‘De vriend van mijn zus.’ Gio keek even naar me, maar toen hij leek te concluderen dat ik hem niet in de maling nam, zag ik dat hij stiekem blij was met dat antwoord. Logisch, ik zou er ook niet vrolijk van worden als ik wist dat hij nog iemand anders had waarmee hij activiteiten onder de gordel uitvoerde. Ik had Bobby en hij had die trouwring, en dat wisten we ook van elkaar, maar ik denk dat we het allebei niet leuk zouden vinden als er meer dan Bobby en hetgeen dat bij de trouwring hoorde aan te pas zou komen. Soms voelde ik me een beetje schuldig, omdat ik wel degelijk regelmatig met anderen rotzooide en ik vermoedde dat hij dat niet deed. Om de één of andere reden deed het me altijd meer dat ik Gio daarmee belazerde dan Bobby. En dat terwijl Gio en ik officieel niet eens een relatie hadden.

[Little_Miss_Perfect]

Nou en. Je moet gewoon verder. Ook al hebben ze geen relatie. Want jij bent geweldig. En Gio ook. En Starla ook. En de rest. Dus. Ga verder. >:3

[Jeetje]

Dank jullie wel Little Miss Perfect en ejell! ik hoop dat ik niet te snel post, als het te snel gaat, zeg het maar!
_______________________________________________________________________

Toen één van Nando’s keukenhulpjes mijn plaats bij de grill weer kwam overnemen, vertrok ik naar de kantine om me om te kleden. Bij het hok met kastjes haalde ik mijn spullen tevoorschijn en trok mijn bedrijfskleding aan. We hadden mooie kleding, nu, Gio had een half jaar geleden een nieuwe outfit samengesteld. Iedereen droeg nu een zwarte polo met de naam van het restaurant erop, een zwarte broek met het logo op de kontzak en een bijpassend omknoopschort erbij. Het zag er netjes uit, sjiek. Hiervoor had Bas, de eigenaar van het restaurant, altijd kleding uitgezocht en hij had daar nooit echt aanleg voor gehad, zoals hij eigenlijk nergens aanleg voor had. Gelukkig was hij er nooit en had hij Gio als bedrijfsleider, dus er was er niemand die hem miste.
Terwijl ik mijn schort omknoopte en er een strik in maakte, liep ik naar het rooster aan de deur om te kijken hoe de dagplanning er voor vandaag uitzag. Gio had gelijk, naast wat parttimers en afwasscholieren waren Peter en Nancy er vandaag ook. Jammer genoeg was dat meestal zo als ik moest werken, want zij waren er vaak dezelfde dagen als ik en dus was ik helaas regelmatig gedoemd mijn uren in het restaurant met hen door te brengen. Dat was jammer, want feit dat ze enorme tegenpolen van elkaar waren, maakte ze namelijk geen van beiden minder irritant. Peter (een andere dan die van Roos, gelukkig) was voornamelijk oersaai. Je zag het al aan zijn hoofd: zijn ogen hingen op half zeven, zijn kapsel was modelloos en praktisch kleurloos en hij had een nogal hardnekkige vorm van acne. Daarnaast was hij zo sloom dat hij niet eens de energie op kon brengen zijn mond dicht te houden als hij ergens mee bezig was. Het verbaasde me altijd dat het hem nog lukte om zo nu en dan te slikken om niet te voorkomen dat hij zou gaan kwijlen. Volgens mij was hij alleen maar aangenomen omdat zijn vader een verre bekende van Bas was, de baas, want qua uiterlijk en persoonlijkheid viel hij nogal buiten de boot tussen het andere personeel. Ik had ook nooit het idee gehad dat het restaurant hem ook maar iets boeide. In zijn handen mislukte alles en hij deed geen enkele moeite om daar iets aan te veranderen.Nancy daarentegen was volstrekt het tegenovergestelde. Ze had van die hele grote, glanzende ogen en ze wist alles over iedereen. Als je haar iets vertelde, wist binnen een uur het hele dorp ervan. Ze praatte zo veel en zo snel dat je de bijna onweerstaanbare aandrang kreeg om je hoofd in de oven te steken als je langer dan een kwartier achtereen naar haar moest luisteren. Ze dacht altijd dat iedereen haar verhalen net zo spannend vond als zij zelf en kon geen twee tellen achter elkaar haar mond dichthouden. Ze besteedde dan ook iedere pauze en vrije minuut aan het doorbellen van de laatste nieuwtjes aan mensen die ook geen eigen leven hadden en deed dat altijd op een zodanig volume dat het hele restaurant ervan kon meegenieten. Wat ze verder precies uitspookte, hield ik allemaal niet meer bij. Volgens mij was ze ooit begonnen met een HBO Rechten, maar niemand wist of ze dat op het moment nog steeds deed. Ze was in ieder geval meer in het restaurant te vinden dan goed voor ons was. Ik probeerde op het rooster te ontcijferen of één van de twee als door een godswonder misschien binnen nu en een paar minuten klaar zou zijn, maar dat bleek nog lastiger uit te vinden dan verwacht. Aan Peter zat ik sowieso tot aan het einde van de dag vast, maar in Nancy’s urenbalkje was zoals gewoonlijk zo veel aangepast dat haar uren onleesbaar waren geworden. Ik besloot Gio te zoeken om hem te vragen of ik iemand moest gaan overnemen of dat hij me ergens anders wilde hebben, maar na een paar rondjes door het restaurant kwam ik erachter dat hij nergens te bekennen was. Als alternatief wilde ik Nando vragen of hij wist hoe of wat, maar die stond in de keuken te bellen en omdat ik hem niet wilde storen, zette ik mijn zoektocht naar Gio maar voort. Ik deed twee tevergeefse rondjes door het personeelsgedeelte van het restaurant en ging toen naar het publieksgedeelte om te kijken of hij ik hem daar kon vinden. Daar zag ik iedereen, behalve Gio. Nancy en de parttimer liepen met een dienblad tussen de tafeltjes door en Peter stond te niksen achter het dessertbuffet. Omdat Peter toch niets beters te doen had, liep ik naar hem toe om hem om verdere inlichtingen te vragen ‘Hé,’ zei ik tegen hem toen ik naast hem ging staan. ‘Weet jij waar Giovanni is?’ Peter haalde zijn schouders op en kon het schijnbaar niet opbrengen om me aan te kijken.‘Weet ik niet. Misschien in de keuken,’ zei hij. Peter zei nooit zoveel, vooral niet tegen mij. Volgens mij mocht hij me niet zo, wat gelukkig wederzijds was. ‘Hij is niet in de keuken,’ zei ik. ‘Daar kom ik net vandaan.’ Peter haalde ongeïnteresseerd zijn schouders op.‘Dan weet ik het niet,’ zei hij terwijl hij deed of hij een vlek van de glazen kast met ijshoorntjes veegde. Ik onderdrukte een zucht en draaide me om. Ik kon me zo aan hem ergeren, met zijn irritante instelling en die eeuwige onverschilligheid van hem. Nu moest de woorden al bijna uit hem trekken, maar dat was ook zo als er iets belangrijks aan de hand was. Laatst was er een binnenbrandje in de keuken en toen ik aan Peter vroeg waar de brandblusser was, antwoordde hij doodleuk: ‘Aan de muur.’ Hij meende het nog ook.

[arendaaa]

Jij bent goeed. (:
Snel verder!

Alleen die eerste zin, ik zou ergens een komma plaatsen. Het is wel een heel lange zin zo, zonder die komma's vind ik.

[Jeetje]

Haha thanks arendaaa en xILY ook natuurlijk!

______________________________________________________________________________

Ik besloot Peter te laten voor wat hij was en ook mijn zoektocht naar Gio zolang op te geven. Waarschijnlijk was hij buiten en gezien de stortregen voelde ik er niet veel voor om hem daar te gaan lopen zoeken. Ik kwam hem vanzelf wel weer ergens tegen. Ik kon beter gewoon gaan serveren tot iemand kwam zeggen dat ik iets anders moest gaan doen.
Ik was bijna bij een tafeltje met een paar nieuwe klanten toen Peter echter mijn naam riep. Ik bleef staan en draaide me om. Peter wachtte. Volgens dacht hij werkelijk dat ik als een hondje naar hem terug zou rennen om te horen wat hij te zeggen had, maar dat vertikte ik.
‘Kun jij achter even twee dozen ijshoorntjes halen?’ vroeg hij toen het tot hem door leek te dringen dat ik niet de intentie had naar hem terug te lopen. Natuurlijk Peter, zal ik er ook gelijk ijs in stoppen en ze even voor je opeten?
‘Ja, best,’ zei ik en ik zette koers naar ‘achter’, oftewel het voorraadhok waar alles wat niet op korte termijn kon bederven opgeslagen stond. IJshoorntjes halen. Kon hij dat niet zelf? En voor wie, zijn denkbeeldige klanten zeker? Als hij achter het ijs stond, was het er altijd opvallend rustig, alsof iedereen probeerde zo ver mogelijk uit zijn buurt te blijven. Niet gek, want erg amusant gezelschap was hij ook niet en door dat halve gekwijl van hem zou ik ook niet zo snel iets bij hem kopen.
Wie at er trouwens in hemelsnaam ijs in november?

Eenmaal in het voorraadhok kreeg al gauw door waarom Peter niet zelf de moeite had genomen om zijn ijshoorntjes te gaan halen. Het was een drama, al beginnend bij het licht. Het armetierige peertje dat al menig werknemer onder stroom had gezet was kapot en het was pikdonker binnen. Er zat een klein raampje in de muur, maar dat grensde aan een donker steegje en door de bewolking die daarboven hing, kon ik nauwelijks iets zien. Het was dus al vrij moeilijk om uit te vinden wat er in welke doos zat en halverwege kwam ik er ook nog achter dat de ijshoorntjes helemaal achteraan en onderaan op de stapel stonden. Ik moest het hele voorraadhok verbouwen om erbij te kunnen komen. Het gesjouw en gebuk deed bovendien geen goed aan mijn pijnlijke hoofd. Tegen de tijd ik ze te pakken had en de andere dozen weer terug op hun plaats had gezet, had ik het gevoel dat ik een complete verhuizing achter de rug had.
Dankzij die ontzettende verspilling van tijd was ik dus niet meer zo vrolijk tegen de tijd dat alles weer had opgeruimd. Het werd er ook niet beter op toen ik aanstalten maakte het voorraadhok uit te lopen en toen met dozen en al vol tegen iemand opbotste. Eerst dacht ik dat het Peter was die kwam vragen waar ik bleef, maar gelukkig zag ik net op tijd dat het Gio was. Hij zag er fantastisch uit en rook heerlijk, naar iets van Gaultier of Armani dat hij wel vaker ophad. Al mijn frustratie en irritatie die net waren ontstaan door het akkefietje met het de dozen verdween gelijk als sneeuw voor de zon door zijn aanwezigheid en ik voelde hoe iets warms en fijns zich van het puntje van mijn tenen tot in mijn vingers uitspreidde. Dat gebeurde altijd als ik hem zag.
‘Hé,’ zei hij en er begon iets te kriebelen in mijn buik. ‘Peter zei dat je hier was. Sorry, ik moest even een bestelling naar de buren brengen. Heb je hulp nodig?’ Ik pakte de dozen beter vast en blies een losgeraakte pluk haar uit mijn gezicht.
‘Nee, dank je, het gaat wel.’ Gio keek naar de bovenste doos.
‘Wat zocht je?’
‘IJshoorntjes.’
‘Helemaal onderop, zeker?’
‘Ja. Het licht is stuk, trouwens.’
‘Ik weet het, Peter zei het gisteren. Ik zal morgen even een nieuwe lamp halen.’ Natuurlijk, Peter wist het al. Waarom was ik zo stom geweest niet tegen hem te zeggen dat hij die hoorntjes ook zelf kon gaan halen?
Er kriebelden haren langs mijn wang en ik liet de dozen op mijn knie steunen zodat ik een losgeraakte pluk haar achter mijn oor kon strijken. Gio zag het en hij zette een stap naar me toe.
‘Geef maar, ik neem ze wel,’ zei hij. Hij wilde de dozen aanpakken, maar op dat moment raakte zijn hand die van mij.
Er gebeurde iets door die aanraking. Ik verstijfde. Het voelde of er een stroomstoot vloeibare warmte door mijn arm stuurde. We bleven staan en keken elkaar aan. Aan zijn gezicht zag ik dat Gio het ook gevoeld had. Mijn hand begon te tintelen en de warmte trok door naar mijn borst, langzaam naar mijn buik. Er vormde zich iets tussen ons in, een bepaald soort spanning, en de stilte die tussen ons bleef hangen was geladen, maar niet op een negatieve manier. Ik keek naar Gio’s gezicht, naar zijn ogen, en hetgeen tussen ons in werd steeds sterker, steeds krachtiger. Hij voelde het ook, ik zag het aan de uitdrukking op zijn gezicht.

[Little_Miss_Perfect]

Oeeeeh. En natuurlijk moet je snel verder! Wat ik wel af en toe tegenkwam is dat je na een punt een spatie vergat, snap je? Stom dat ik ze niet meteen heb gequote, want nu kan ik ze vast niet meer vinden. ><

[arendaaa]

Oeh. Verder. Meer kan ik even niet zeggen.xdd

[Jeetje]

Haha bedankt allemaal! Nog een klein stukje erbij voor vandaag/alvast voor morgenochtend

____________________________________________________________________________

Toen kwam de spanning tussen ons op zijn hoogtepunt. Alles ging ineens heel snel, alsof het allemaal als vanzelf ging. We liepen samen achteruit het hok in en Gio trok de deur achter zich dicht, waardoor het in één keer aardedonker werd. Ik nam niet de moeite de dozen weg te zetten en liet ze met een knal naast me op de grond vallen. Toen pakten we elkaar vast en zoenden we elkaar alsof we elkaar maandenlang niet gezien hadden. Het veroorzaakte dezelfde explosie van spanning als het altijd deed als we samen waren.
Zo zoenden en flikflooiden we een beetje, in de heerlijke duisternis van het voorraadhok. Er was veel hartstochtelijk gezoen en warme handen onder kledingstukken op warme huid. Het was gigantisch opwindend, zoals altijd. Alleen met hem zoenen was al beter dan complete seks met de gemiddelde jongen, laat staan hoe het was om complete seks met hem te hebben. Ik had het nu ook wat graag afgemaakt, maar het was te riskant en te asociaal, dus na een paar minuten waren we gedwongen er weer mee op te houden. Als we het traject wel helemaal afmaakten, wat bijna iedere maand wel een paar keer gebeurde, deden we dat meestal na sluitingstijd, als er geen collega’s meer rondliepen die ons konden betrappen en er geen klanten meer waren die op hun eten zaten te wachten. En dan altijd in een ruimte waar de deur op slot kon. Het kantoor, toilet, het hok in de kantine. Discretie was belangrijk. Het was niet dat ik me er voor schaamde, ik bedoel, er waren genoeg mensen die het met hun baas deden. Vooral als hij er zo uitzag als Gio. Het nadeel was alleen dat hij inmiddels 34 was en ik daar met mijn achttien jaar ongeveer de helft onder zat.

Terug in het restaurant bracht ik de doos met ijshoorntjes naar Peter en ging daarna op verzoek van Gio helpen met de bediening. De regen buiten was inmiddels wat afgenomen en het begon langzaamaan wat drukker te worden. Ondanks dat vond Peter het schijnbaar zaak alle ijshoorntjes uit te gaan pakken en uit te stallen, ongeacht het feit dat het buiten ongeveer vijf graden boven nul was. Gio kwam ook nog even helpen met serveren, maar die werd na een tijd weer weggeroepen voor het één of ander en nog bleef Peter als een halve zombie met die ijshoorntjes bezig. Halverwege de onderste doos kwam hij er bovendien achter dat alle hoorntjes die onderop zaten geplet waren. Of ik wist hoe dat kwam. Nee hoor, geen idee.
Gelukkig kwam Gio Peter na verloop van tijd een schop onder zijn kont geven en zette hem ook aan het serveren. Dat was maar goed ook, want het werd met het kwartier drukker en begon een beetje moeilijkheden met mezelf te krijgen. Af en toe dwaalden mijn gedachten namelijk ineens ongewild af naar vanmorgen en gisteren, naar het gat in mijn geheugen. Ik had geen idee waar dat vandaan kwam, maar het was ontzettend vervelend. Ik kreeg ook weer meer last van mijn kater nu de aspirines begonnen uit te werken en ik moest echt moeite doen om mijn aandacht erbij te houden. Gelukkig werd het niet zo erg dat ik verkeerde dingen naar de verkeerde mensen ging brengen of glazen liet vallen, maar toch had ik er last van. Ik stond op een gegeven moment bijvoorbeeld in de keuken op een pasta van Nando te wachten en ik was zo ver weg met mijn gedachten dat ik me kapot schrok toen Gio zijn hand op mijn schouder legde. Ik had gelijk een drievoudig verhoogde hartslag en Gio vroeg me of alles goed was, maar ik deed of ik er om moest lachen en zei dat er niets aan de hand was. Was ik daar ook zelf maar zo zeker van.
Het wat uitgebreidere intieme samenzijn met Gio waar ik die dag op gehoopt had, zat er door de drukte helaas niet meer in. Het restaurant zat tegen de avond bommetje vol en we hadden nog nauwelijks tijd om een woord met elkaar te wisselen, laat staan om ergens in een donker hoekje met elkaar te rotzooien. Iedereen liep de benen uit zijn lijf. Veel klanten wilden uitgebreide gerechten en Nando en zijn hulpjes rookten zichzelf bijna de keuken uit. Peter begon zoals gewoonlijk fouten te maken van de stress en het feit dat Nancy werd helemaal panisch van hem werd, maakte de hectiek compleet. Ik ging een halfuur te laat naar huis, half negen in plaats van acht uur. Rond achten was het erg druk geworden binnen en Kimberley, die mij zou overnemen, was er nog niet en ik vond het lullig om de rest met die drukte onderbezet achterlaten. Ik was gebleven tot Gio om half negen kwam zeggen dat ‘die blauwe Mercedes’ al drie kwartier op me stond te wachten. Omdat ik Peter niet nog langer voor Piet Snot buiten wilde laten staan, besloot ik toen maar te gaan. Op het moment Peter en ik met de auto de binnenplaats afreden, kwam Kimberley net met een hoofd als een biet de hoek om rennen.
In de auto vroeg Peter hoe mijn dag was geweest en of alles goed gegaan was. Ik zei ja en daarna was er alleen nog het geluid van de motor en de wind die langs de ramen streek. Mijn slapen klopten nu de aspirines volledig waren uitgewerkt en ik keek door het raam naar buiten terwijl mijn hoofd tegen de hoofdsteun rustte. Ik was moe, en nu ik nergens meer mee bezig was dwaalden mijn gedachten weer in de stilte af naar gisteren, naar vanmorgen. Ik vroeg me af of ik misschien toch Jack moest bellen, en terwijl ik me dat afvroeg kreeg ik zo’n vervelend, nerveus gevoel in mijn buik, wat ik ook altijd kreeg als ik belangrijks of vervelends moest doen. Wedstrijden, examens, pa en ma vertellen dat ik iets ernstig verkeerd had gedaan. Het was of dat gevoel een waarschuwing was, of iets in mijn hoofd wist dat ik Jack niet moest bellen omdat ik helemaal niet wilde horen wat hij te zeggen had. Maar misschien hoefde ik me er ook wel niet zo druk om te maken. Ik bedoel, als het echt belangrijks was, had Jack me vast zelf wel gebeld. Toch?

[DesireeD]

Ga alsjeblieft gauw verdere

[arendaaa]

Leuk weer! (:

Dat was maar goed ook, want het werd met het kwartier drukker en begon een beetje moeilijkheden met mezelf te krijgen.

Moet daar geen 'ik' tussen 'en' en 'begon'?

[Mila]

haai! Ik ben een nieuwe lezer! Ge-wel-dig! Ik houd van dit soort verhalen!
kan niet wachten op het volgende deel!

[Jeetje]

Haha bedankt voor de leuke reacties allemaal! Leuk om te zien dat er ook nieuwe lezers bij komen nieuw stukje!

_______________________________________________________________________________


Hoofdstuk 3

De volgende ochtend ging mijn wekker om kwart voor zeven omdat ik het eerste uur op school moest zijn. Het was een onmenselijke tijd om op wakker te worden, vooral op maandag. Ik was niet zo goed in vroeg opstaan, en zodra ik me realiseerde dat ik straks dat eind moest gaan fietsen om de hele dag die ellende op school aan te horen, had ik het liefst spontaan een zware griep gekregen. Ik verborg mijn hoofd onder het kussen en bleef nog een paar minuten mokkend in bed liggen, tot mijn wekker om vijf voor zeven weer begon te tetteren. Ik sloeg hem bijna doormidden in een poging de snoozefunctie te raken en pas toen hij vijf minuten daarna nog een keer afging, kreeg ik mezelf zo ver om uit bed te komen.
Een verdieping lager kwam ik erachter dat zelfs Roos en Peter nog niet op waren. Dat was een unicum, want volgens mij was ik nog nooit eerder opgestaan dan Roos. Nog vervelender was dat ik nu haar lekkere ontbijt misliep en zelf brood moest gaan ontdooien en smeren. Dat was vervelend en kostte weer energie en tijd, en daardoor kwam ik geheid te laat en zou de conciërge weer proberen me morgen het nulde uur te laten komen. Dat lukte hem toch niet, want ik was dit jaar ongeveer al twintig keer te laat geweest en nog geen één keer het nulde op school verschenen. Inmiddels had ik ondervonden dat de ze het na een tijdje vanzelf opgaven, zolang je maar zorgde dat ze je ouders niet konden bereiken. Nu was dat in mijn geval niet zo moeilijk, dus ik had voorlopig niets te vrezen.
Nadat ik gedoucht en aangekleed was en iets had gegeten, stapte ik op de fiets. Zoals altijd werd ik ook nog eens geconfronteerd met enorme wind tegen op weg naar school. Ik was al een paar minuten te laat toen ik van huis wegging, maar tijdens mijn rit werd die achterstand alleen nog maar groter. Ondanks het feit dat ik er waarschijnlijk uitzag als een verwaaide rolmops, werd ik halverwege ook nog uitgebreid nagefloten en -geroepen door gemeentewerkers die de berm bezig waren. Eentje riep of ik eens zijn kant op wilde kijken met dat lekkere snoetje en een andere vroeg of ik zijn schoffel eens wilde zien. Erg origineel zijn ze wat dat betreft ook niet, al had ik misschien nog wel om die met die schoffel kunnen lachen als ik niet door weer en wind te laat aan het komen was.
Wonder boven wonder was ik dus bijna blij toen ik eindelijk op school aankwam. Ik was te laat, maar gelukkig was ik niet de enige. We hadden het eerste uur Economieman en die was waarschijnlijk nog nooit van zijn leven ergens op tijd geweest, dus dat was hij vandaag ook niet bij zijn les. De rest van mijn klas was er wel en iedereen hing maar een beetje te lummelen bij het lokaal. We mochten officieel weg als er niemand kwam opdagen, maar dat mocht pas na een kwartier en er waren nog geen tien minuten verstreken na de eerste bel.
Gelukkig gebruikte iedereen zijn vrije tijd nuttig. Dean en Joris gooiden een stressballetje heen en weer, Nina, Jocelyn en Chiara legden de laatste hand aan hun make-up en Domme Daan pulkte uitgebreid in zijn neus. De rest van de klas zat hun weekend of het huiswerk te bespreken. Ik liep met een grote boog om Daan heen naar de andere kant van de gang, zoekend naar mijn beste vriendin Melanie. Ik zag haar al gauw, ze zat op de kachel aan de zijlmuur van de gang met haar telefoon te spelen. In tegenstelling tot mij had ze zo te zien niet de moeite genomen haar haar te ordenen nadat ze van haar fiets gestapt was.
Ik blies koude lucht richting mijn koffie-met-heel-veel-suiker in de hoop dat die binnen nu en een paar minuten drinkbaar zou zijn en liep naar de kachel toe. Mel zag me aankomen en zoals altijd verscheen haar grote, blije lach op haar gezicht toen ze me in het oog kreeg. Ze wenkte me en aan de hyperactieve manier waarop ze dat deed, zag ik al gelijk dat ze me iets dringends moest vertellen.
‘Star!’ zei ze toen ik naast haar op de kachel ging zitten en ze trok me zo hard tegen zich aan dat ik mijn koffie bijna in haar kraag goot. ‘O Star, wat goed dat je er bent. Waar was je nou daarnet? Ik heb een kwartier op onze plek op je staan wachten, ik moet je zoveel vertellen!’ Ze stuiterde zowat van enthousiasme en ik vroeg me af wat ik gemist kon hebben, gezien ik haar zaterdagochtend nog gesproken had. Ik wilde haar ernaar vragen na een slok koffie, maar die was zo heet dat ik ter plekke mijn tong verbrandde. Ik proestte, maar Mel merkte het niet en ze praatte gewoon verder.
‘Luister, luister,’ zei ze en ze schoof wat dichter naar me toe. ‘Het is echt geweldig nieuws.’
Ze kneep haar ogen stijf dicht, perste haar lippen op elkaar en zei toen: ‘Ik heb de perfecte jongen ontdekt. Op tennis.’ Ze sloeg haar armen opnieuw om me heen en trok me zo extatisch tegen zich aan dat ze me bijna plette.

[Little_Miss_Perfect]

Het is leuk. :3 En weer even goed als de vorige versie die ik voor een heel groot deel heb gelezen. ;p Vooral de laatste scène van het wachten op de leraar is erg herkenbaar, haha. xd Ga snel verder, ik wil meer lezen!

[DesireeD]

ik vind mel echt geniaal
ze is het tegenovergestelde van star
ga gauw verder

[Jeetje]

Thanks alle drie

_____________________________________________________________________

Met mij nog in haar houdgreep slaakte ze een dromerige zucht.
‘O Star, je hebt geen idee,’ verzuchtte ze. ‘Hij is zo verschrikkelijk sexy. Hij is blond en gebruind en gespierd en hij heeft hele mooie blauwe ogen. Ik was aan het tennissen en toen kwam hij aan de andere kant van de zaal een partijtje spelen en hij had zo’n Nikeshirt aan in precies dezelfde kleur als zijn ogen. En hij heeft van die hele mooie witte schoenen die ook echt wit zijn terwijl hij ook wel eens buiten speelt.’ Ik wapperde met mijn hand naar mijn gezicht in een poging mijn mond te redden van de verbrandingsdood en knikte.
‘Echt?’ zei ik, proberend enthousiast te klinken ondanks het feit dat ik geen gevoel meer in mijn tong had. ‘Hoe heet hij?’ Mel keek mijn kant op. De dromerige blik in haar ogen verdween en haar gezicht betrok een beetje.
‘Weet ik niet,’ gaf ze beteuterd toe. Ik had het kunnen weten. Mel was om de haverklap verliefd, maar ze was zo onzeker dat ze er nooit iets mee durfde te doen. Ze dacht altijd dat jongens haar toch niet leuk vonden en ze werd doorgaans al rood als het object van haar verliefdheid haar aansprak. Ze was altijd bang dat ze iets stoms zei en zenuwachtig werd en zichzelf voor schut zette. Dat was volstrekte onzin, maar dat kreeg ik maar niet aan haar verstand. Toegegeven, ze was een echte flapuit en soms misschien inderdaad wat klunzig, maar dat was juist wat haar zo leuk maakte.
‘Weet je niet hoe hij heet?’ vroeg ik. Mel schudde zielig haar hoofd en ik vroeg: ‘Waar hebben jullie het dan over gehad?’ Met grote ogen keek ze naar me op.
‘Over gehad?’ herhaalde ze ontzet. ‘Ik heb geen woord met hem gewisseld, ik heb hem alleen gezien, aan de andere kant van de zaal.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Dan vraag je volgende keer toch gewoon hoe hij heet?’ Ze keek naar me of ik iets onmogelijks voorstelde.
‘Ja, dag,’ zei ze. ‘Dan moet ik met hem praten.’ Ik haalde mijn schouders op en blies in mijn plastic bekertje.
‘Dat lukt je heus wel, Mel. Je gaat gewoon naar hem toe en dan zeg je hoi en dan vraag je of hij lekker gespeeld heeft. Dan vraagt hij dat vast ook aan jou, en dan zeg je ja en zeg je ‘Ik ben trouwens Mel en ik wil met je uit’.’ Mel gaf me een klap en sloeg daardoor bijna mijn koffie uit mijn handen. Ik lachte en ze keek me quasi-beschuldigend aan.
‘Je moet me niet zo pesten,’ zei ze. ‘Ik durf dat helemaal niet. Jij hebt makkelijk praten, met jouw uiterlijk. Als ik op Megan Fox leek zou ik ook niet zo moeilijk doen.’ Ik glimlachte sloeg een arm om haar heen. Mel keek sip en leunde mistroostig tegen me aan.
‘Het wordt toch nooit wat,’ zei ze triest. ‘Waar moet ik nou met hem over praten? Hij heeft vast een veel spannender leven dan ik.’
‘Dat zal vast wel meevallen. Weet je al waar hij woont?’ Opnieuw schudde ze haar hoofd en ik klopte bemoedigend op haar rug.
‘Nou, zie je, dan heb je nog een gespreksonderwerp. Hoe hij heet, of hij lekker gespeeld heeft en waar hij woont.’ Mel haalde haar schouders op en pakte een pakje kauwgom uit haar tas. Ze stak het naar mij uit, maar ik schudde mijn hoofd. Ze stopte een stuk in haar mond en keek even nadenkend voor zich uit.
‘Ik kan hem ook gewoon een keer volgen,’ opperde ze terwijl ze op haar kauwgom kauwde. ‘Dan weet ik zijn adres, en dan kan ik in het telefoonboek zoeken wie daar woont en dan op internet zijn voornaam opzoeken. En dan misschien zijn Hyves of Facebook of zo.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen.
‘Mel, doe normaal. Straks denkt hij dat je hem aan het stalken bent. Vraag het hem nou gewoon, wat kan er nou misgaan? Je-’ Ik wilde net een heel betoog tegen haar gaan houden over hoe onzinnig haar slechte zelfbeeld was, toen ik werd afgeleid omdat ik mijn telefoon ergens af hoorde gaan. Ik keek om me heen en gaf mijn koffie aan Mel. Die pakte het bekertje aan en liet het bijna direct weer uit haar handen vallen.
‘Heet,’ zei ze verontschuldigend. Ik knikte.
‘Weet ik.’ Ik trok mijn tas naar me toe en begon in de vakken naar mijn telefoon te zoeken. Naast me slaakte Mel een diepe zucht.
‘Maar wat moet ik nou doen?’ ging ze verder. ‘Het is echt zo’n leuke jongen, Star. Ik ben gewoon bang dat ik iets raars zeg en dat hij me stom vindt en dat ik het voor mezelf verpest.’ Ze keek me smekend aan. ‘Wil je me helpen? Alsjeblieft? ’Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en weerhield mezelf ervan mijn smsje alvast te gaan lezen terwijl ik nog met haar in gesprek was.
‘Eh, ja,’ zei ik en ik pakte mijn koffie weer van haar aan. ‘’Tuurlijk, maar je moet wat meer vertrouwen in jezelf hebben, Mel. Je zegt echt niet zo gauw iets stoms. Je denkt veel te negatief over jezelf.’ Mels gezicht klaarde een beetje op.
‘Denk je dat echt?’
‘Ja. Je bent veel leuker dan je zelf denkt, echt waar.’ Er verscheen een glimlach op haar gezicht en Mel leunde opgelucht tegen de muur achter zich. De dromerige blik verscheen weer in haar ogen en ze zuchtte.
‘Goed,’ zei ze. ‘Dan ga ik maar proberen met hem te praten. Morgenavond.’ Ik knikte en richtte mijn aandacht op mijn telefoon in de tijd dat Mel verdween in haar dagdroom. Ik zag dat ik een sms’je had, van Bobby. Hij schreef dat hij levend en wel thuis was van zijn familieweekend en hij vroeg of ik zin had om vanmiddag bij hem langs te komen. Ik glimlachte en smste terug dat ik hem gemist had en dat ik na het zesde naar hem toe zou komen. Vrijwel gelijk kreeg ik er weer een berichtje terug. ‘Oké’, stond er alleen. Typisch Bobby. Niet alleen dat ‘oké’ van hem altijd, wat overigens erg tekenend was voor zijn karakter, maar ook die volstrekt nutteloze sms’jes van één woord. Hij stuurde er soms zoveel dat ik me wel eens afvroeg of hij wist dat ook korte sms’jes geld kostten.
Ik keek op toen ik haastige voetstappen hoorde naderen. Er ging een teleurgesteld gekreun door de gang toen Economieman de hoek om kwam rennen. Melanie en ik lieten ons met frisse tegenzin van de kachel glijden en sloften richting het lokaal.
‘Was jouw weekend trouwens nog een beetje leuk?’ vroeg Mel terwijl ze haar tas op haar schouder hees. Ik drukte in gedachten verzonken op een knopje, keek op en schoof mijn telefoon dicht. Het duurde even, maar toen drong haar vraag tot me door. Vreemd genoeg trok er even een vervelend gevoel door mijn buik.
‘Ja hoor,’ zei ik. ‘Volgens mij wel.’

[Jeetje]

Bedankt voor alle likes allemaal, super, volgens mij ook wat nieuwe namen! Dank jullie allemaal

________________________________________________________________________

Al gauw die dag bleek dat Mel helemaal, totaal en compleet tot over haar oren ondersteboven was van haar nieuwe vlam. Ze wilde me alles over hem vertellen. Tijdens economie begon ze met een relaas over zijn haar, waarbij ze uitgebreid de precieze lengte, het model en de kleur ervan besprak. Daarna volgde bij grieks de kleur van zijn huid en de verhouding daarvan tot die van zijn eerder besproken haar. Onderwerp van gesprek bij tekenen was vervolgens de kleur van zijn ogen en hoe die weer in verhouding stond tot zijn huid. Ze wilde me de kleur laten zien op de kleurstalen van Kunstleraar, en toen dat niet lukte, probeerde ze wat klodders verf te mengen om me zo de precieze kleur blauw te krijgen. Het was grappig, vooral omdat Kunstleraar boos op haar werd en met een nogal theatraal gebaar haar verf afpakte, waarbij hij de helft per ongeluk in het haar van Domme Daan smeerde. Mel liet zich echter niet uit het veld slaan en in de pauze gingen we vrolijk door over het merk van zijn schoenen. Tegen de tijd dat de pauze afgelopen was, had ze iedere centimeter van Tennisboy zo vaak besproken dat ik tot in detail wist hoe hij eruit zag. Het was leuk om haar er zo enthousiast te zien, maar eerlijk gezegd tuitten mijn oren er wel een beetje van. Ergens was ik blij dat we het vierde geschiedenis hadden en dat Mel dan gedwongen zou zijn even haar mond te houden. Simmons, onze docente daarvoor, was onze mentrix en de klas was altijd extreem braaf en stil bij haar. Hopelijk zou Melanie dan ook even stil zijn, zodat ik er nog wat gedachten van mezelf doorheen kon krijgen.
Zoals altijd op maandag begaven Mel en ik ons dus na de bel voor het vierde uur naar Simmons’ lokaal. Simmons stond daar met een stapel papier in haar handen te praten met een brugklasser die bij haar bureau stond. Terwijl ze met het kind praatte, keek ze intussen naar de leerlingen die binnen kwamen. Dat deed ze altijd, als ze de kans kreeg. Simmons nam haar taak als mentrix heel serieus. De meeste docenten deden het meer voor erbij, omdat toch iemand het moest doen, maar zij vond het echt belangrijk. Ze had eens in de zoveel tijd gesprekken met de iedereen over hoe het leven ervoor stond en alsof dat nog niet erg genoeg was, hield ze de moeilijke gevallen, zoals mij, goed in de gaten. Ze was een soort bloedhond, ze zag werkelijk alles. Een tijdje terug had ze Bob en mij bovendien flikflooiend in de filmruimte aangetroffen, met ogen als knikkers door het gebrekkige licht en het blowen niet veel eerder, en sindsdien lette ze helemaal goed op me. Soms was het of ik met een surrogaatmoeder of een overenthousiast sociaal pedagogisch hulpverlener te maken had. Ze had al diverse keren brieven naar huis gestuurd over mijn gedrag op school, mijn afwezigheid daar en mijn cijfers, maar die onderschepte ik altijd. Daarnaast probeerde ze regelmatig mijn ouders te bellen, maar die kreeg ze gelukkig nooit te pakken. Thuis waren ze immers nooit en het mobiele nummer dat ik haar had gegeven was een oud nummer van Roos dat al jaren niet meer gebruikt werd. Het e-mailadres dat ze had was een privé-adres van ma van een paar jaar terug waarvan ik het wachtwoord wist, dus ook haar mailtjes kwamen nooit aan. Wat ze er precies van dacht, wist ik niet. Ze kende pa en ma uit de tijd dat Roos nog op school zat en waarschijnlijk had ze wel door dat ze zich niet echt voor mij interesseerden, maar ik denk dat ze ook wel wist dat ik zorgde dat ze geen contact met ze kreeg. Ondanks dat bleef ze het onvermoeibaar proberen.
En wat vooral bijzonder was, was dat ze ondanks dat al die jaren geen enkele keer onaardig tegen me was geweest. Er was iets menselijks aan haar. Als ze mijn ouders wilde bellen of schrijven, gaf ze me altijd eerst nog een laatste waarschuwing. Meestal beloofde ik mezelf te beteren en kreeg ik nog een kans. Ik had al veel laatste kansen van haar gehad. Ik wist niet of ze die bleef geven omdat ze de hoop had dat het ooit toch nog goed met me zou komen of omdat ze dacht dat het toch al een verloren zaak was. Het laatste leek me eigenlijk waarschijnlijker.
Aan de andere kant van het lokaal was de brugklasser die net met Simmons had staan praten inmiddels op weg naar buiten. Hij struikelde het lokaal uit over uitgestoken benen en passeerde de laatste leerlingen van onze klas die langzaamaan naar binnen druppelden. Het was rumoerig in het lokaal, maar op een bepaalde manier ook vertrouwd. Overal klonk geklets en gelach, en gerits van tassen en etuis. Simmons gaf iemand op zijn kop voor het tackelen van de brugklasser, Dean en Joris bespraken het gebrek aan doceertalent van Economieman en Nina en Jocelyn hadden het over één of andere jongen. Ik glimlachte. Sommige dingen veranderden nooit.
Ik liet me met Mel naast me op een lege stoel neerzakken, zette mijn tas op tafel en begon mijn spullen uit te pakken. Simmons liep tussen de tafels door om opgavenblaadjes uit te delen en bij mijn tafel bleef ze even staan.
‘Hé, Starla,’ zei ze vriendelijk terwijl ze een blaadje van de stapel in haar handen pakte. ‘Hoe gaat het ermee? Heb je een leuk weekend gehad?’ Ik keek op van mijn tas en automatisch glimlachte ik naar haar. Als zij het vroeg was altijd alles goed, hoe dan ook.
‘Ja, prima,’ zei ik. Even dacht ik aan het gat in mijn geheugen, maar die gedachte zette ik gauw opzij. Ik had altijd het idee dat ze dwars door me heen kon kijken met die heldere blauwe ogen van haar.
Simmons legde het blaadje op mijn tafel en schoof het naar me toe.
‘Dat is mooi. Heb je Bobby toevallig nog gesproken? Ik mis hem vaak in de les, de laatste tijd.’ Ik onderdrukte de neiging om mijn schouders op te halen. Wat moest ik daar nou op zeggen? Dat ik zijn moeder niet was? Dat ik hem groot gelijk gaf dat hij zijn tijd niet wilde verdoen met hier geestelijk doodgaan?
‘O,’ zei ik, proberend niet te ongeïnteresseerd te klinken. ‘Ik weet ook niet wat hij allemaal uitspookt. Volgens mij gaat het wel goed met hem.’ Goddank begon Domme Daan op dat moment tegen Simmons te praten omdat hij zijn boek kwijt was. Daardoor werd ze afgeleid en was ik even van haar verlost. Melanie gooide haar tas bovenop die van mij neer en boog zich naar me toe.
‘Wat wilde ze?’ vroeg ze zachtjes. Ik keek even naar Simmons, maar die was druk bezig Daan gerust te stellen.
‘Niets bijzonders,’ mompelde ik. ‘Hetzelfde als ze altijd bij Bobby doet maar dan andersom. Ons uithoren over elkaar omdat we zelf niet zo stom zijn met haar te praten.’ Mel knikte en ze zocht in haar schrift naar een lege bladzijde. Ik volgde haar voorbeeld en keek even vanuit mijn ooghoeken naar haar. Zou ik haar vertellen over het weekend, over dat ik een stuk kwijt was? Ik vertelde haar veel, maar niet alles. Bepaalde dingen besprak ik niet met haar, misschien om haar te beschermen, misschien om mezelf te beschermen. Ik vertelde haar bijvoorbeeld nooit wat ik allemaal in de club uitspookte, met jongens en met drugs. En van Gio wist ze ook niet. Niemand wist van Gio, behalve hij en ik.
Wat zou ze doen als ik haar vertelde over het weekend? Ze was niet de persoon die zou zeggen dat ik een domme doos was omdat ik dat drankje van Cees had aangenomen zonder eerst duidelijkheid te vragen over wat erin zat. Maar Mel was wel snel paniekerig en bang dat er iets ergs was gebeurd.
Nee, misschien was het maar beter van niet.

[DesireeD]

ik zou denk ik blij zijn met een mentrix als mevrouw simmons. Ik heb jaren mentoren gehad die niet met je willen praten en geen idee hebben van wat er met je aan de hand is, maar ieder zo zijn dingen

Goed stuk btw

ga gauw verder

[ejell]

Wat me net ineens opvalt: er staat in de titel 'seks, drugs en en ...' maar de tweede en moet 'een' zijn. Oké, daar kwam ik dus net even achter

Persoonlijk vind ik dit verhaal leuker dan die over Skey. Waarschijnlijk omdat Starla minder volwassen is en gewoon op een tiener-manier denkt. Dat bevalt mij beter dan de moeilijke gedachtengang van Skey xD

Er staat trouwens ergens 'zoals mij', moet dat niet 'zoals ik' zijn? Ja, ik zou dit eigenlijk moeten quoten, maar dat gaat dus niet op m'n iPod -.-

Whatever, hup hup verder schrijven dus (:

[Jeetje]

Haha bedankt voor de leuke reacties en het liken allemaal! Dit verhaal/Starla's taal is voor mij wel makkelijker te schrijven dan die van Cirque des Vampires, maar ik moet zeggen dat ik ook een zwak voor Skey en Talitha heb

_______________________________________________________________________________

Mel hield die ochtend welgeteld een halfuur haar mond dicht over Tennisboy. Simmons wilde eindexamenstof met ons bespreken en dus was iedereen de eerste helft van het uur gedwongen in stilte naar haar te luisteren, maar daarna staakte ze haar monoloog over Nederlands-Indie zodat we opdrachten kon den gaan maken. We mochten ‘overleggen’, dus dat gaf Mel de gelegenheid om haar hele verhaal over Tennisboy weer van voren af aan te beginnen. Dat deed ze dan ook non-stop en ze kreeg drie waarschuwingen van Simmons eer ze er weer over ophield. Wisknuddeman en Engelsman waren echter wat minder gedisplineerd en dus kwetterde Mel er de laatste twee uur weer lustig op los. Ik deed mijn best om te letten op wat ze zei, ook al vertelde ze me vijf keer hetzelfde verhaal. Mel had niet zo vaak spannende verhalen, dus ik kon haar beter even een paar dagen laten uitrazen. En bovendien, zolang ze zelf praatte hoefde ik tenminste ook niet over het weekend te beginnen, want ze was zo enthousiast dat ik het niet wilde bederven met één of ander stom verhaal over mezelf.
Al met al was het beangstigend stil zonder Mel om me heen toen ik na het zesde uur op de fiets richting Bobby’s huis zat. Ergens was het wel fijn om even in mijn eentje uit te waaien. Ik kon mijn gedachten een beetje op een rijtje zetten en even wat tot rust komen. Tijdens mijn rit besloot ik dat ik Mel niet zou vertellen over mijn weekend. Er was niets over te zeggen en ik schoot er toch niets mee op. Ik kon me beter concentreren op haar en Tennisboy, dat was op het moment belangrijker. Ik had eigenlijk beter op moeten letten, vandaag. Het feit dat ze het de hele dag over niets anders had gehad, gaf aan hoe belangrijk het voor haar was. Ik hoorde met haar te gillen, te lachen, te praten en te discussiëren, een heel plan van aanpak op te stellen, maar nu had ik een beetje lauw gereageerd. Mel was dolenthousiast en het grootste deel van wat ze had verteld had ik maar half meegekregen. Ik nam me voor morgen mijn eigen zogenaamde sores totaal aan de kant te zetten en me meer in Tennisboy te gaan verdiepen. Hopelijk was ik nog op tijd en had ze vandaag niets van mijn matige interesse gemerkt.
Tevreden met mijn nieuwe plan reed ik kwieker dan voorheen door naar Bobby‘s huid. Hij woonde op tien minuten afstand van school, in een twee-onder-een-kap-woning met zijn moeder en zijn irritante zusje Caroline. Zijn ouders waren gescheiden en zijn vader zag hij nauwelijks. Zijn moeder ook niet trouwens, want net als mijn moeder was ook zij veel meer met haar werk dan met haar kinderen bezig. Ze was er zelden als ik langskwam en ik had haar zo lang niet gezien dat ik niet eens meer wist in wat voor auto ze reed. Caronline was ook vaak weg, gelukkig, bij haar vader of bij vriendinnetjes, dus meestal hadden Bobby en ik het huis voor ons alleen.
Ik stapte af voor Bobby’s voordeur en zette mijn fiets op zijn vaste plek in de voortuin. Ik keek door het raam de woonkamer in, maar daar was niemand te zien. Het zag er allemaal wat donker en verlaten uit. Waarschijnlijk zat hij op zijn kamer of op zolder, televisie te kijken of te computeren. Of was het tegenwoordig zo erg met hem gesteld dat hij was vergeten dat hij met me had afgesproken en gewoon was weggegaan?
Ik liep naar de deur en belde aan. Het geluid van de bel klonk hard door het stille huis en ik wachtte, maar er werd niet opengedaan. Na een tijdje belde ik nog een keer, maar ik kreeg nog steeds geen reactie. Ik moest naar Bobby’s huistelefoon en vervolgens zijn mobiel bellen voor er eindelijk iets gebeurde. Gestommel op de trap, de deur ging open en Bobby verscheen met zijn oogleden op half zeven en zijn dreads door de war in de deuropening
‘Sorry,’ zei hij. ‘Sta je er al lang? Ik was in slaap gevallen.’ Ik glimlachte en stapte het warme huis binnen.
‘Nee, ik ben er net. Heb je een druk weekend gehad?’ Bobby gaapte en wreef met zijn vuisten in zijn ogen, wat er erg schattig uitzag.
‘Viel wel mee, maar één of andere dombo had mijn nichtjes samen in de kamer naast die van mij gezet. Ze hebben iedere nacht onafgebroken over hamsters en paarden gepraat en gegiecheld om één of andere zanger waar ik nog nooit van gehoord had.’ Ik lachte en begon mijn pumps uit te trekken, terwijl Bobby me een kus op mijn wang gaf.
‘Heb je wel een beetje kunnen slapen?’ vroeg ik. Hij schudde mistroostig zijn hoofd.
‘Niet echt. Als ik het hele weekend bij elkaar zes uur onder zeil ben geweest is het veel. Hoe was het op school?’ Ik haalde mijn schouders op en trok mijn jas uit.
‘Hetzelfde als altijd. Wiskundeman overspannen en Economieman te laat en wanhopig. En Simmons vroeg nog naar je.’
‘Simmons?’
‘Ja, of ik wist waar je uithing. Ze zei dat ze je vaak miste in de les.’
‘Normaal vraagt ze dat aan mij over jou.’
‘Ja, weet ik. Gewoon niets zeggen. O, en trouwens, Mel heeft een nieuwe liefde.’

[DesireeD]

maar daarna staakte ze haar monoloog over Nederlands-Indie zodat we opdrachten kon den gaan maken

Kon den moet volgens mij gewoon aan elkaar dus konden :p

Ga vooral gauw door :p

[Jeetje]

Dat klopt helemaal, dank je! :)__________________________________________________________________

Ik hing mijn jas wg en we liepen de trap op naar Bobby’s kamer. Zijn bed zag er beslapen uit. Aan het voeteneinde stond de televisie aan met het geluid zacht.
‘Alweer?’ zei Bob. ‘Wie is dit keer de gelukkige?’
‘Iemand van tennis.’ Ik liep naar Bobby’s bed en ging er bovenop zitten, met mijn rug tegen de muur. Bobby pakte zijn afstandsbediening en plofte naast me neer.
‘O, nou ja, het zal toch wel weer niks worden,’ zei hij en hij zette het geluid van de televisie harder. Ik wierp een geërgerde blik zijn kant op.
‘Laat haar, Bob. Ze is gewoon verlegen,’ zei ik. ‘Het komt vanzelf wel, hoor.’ Bobby haalde zijn schouders op.
‘Oké. Hé, heb je deze film wel eens gezien? Ik zat er middenin maar toen viel ik in slaap en nu snap ik het verhaal niet meer.’ Ik onderdrukte een zucht. De laatste tijd kon ik wel eens moe worden van Bobby als hij zo deed. Hij was altijd heel makkelijk, hij vond het allemaal wel best wat ik deed en zei en maakte zich nooit ergens druk om. Dat had zijn voordelen, maar soms was het een beetje frustrerend, bijvoorbeeld als ik voorstelde om iets te doen en hij alleen reageerde met zijn typische: ‘Oké. Is goed.’ Aan de andere kant was het wel een deel van zijn charme, dat lome, maar soms was hij misschien een beetje té charmant wat dat betreft.
Gezien ik echter niet gelijk geïrriteerd wilde raken nu Bobby net een paar uur terug was van zijn vakantie, hield ik mijn mond en concentreerde me op de televisie. De film die Bob keek kwam me niet bekend voor, dus besloten we hem af te kijken om uit te vinden wat de clue was. Tussendoor blowden en kletsten we wat en ik lakte mijn nagels met paarse nagellak die ik ooit bij Bobby had laten staan. Voor zover ik oplette was het best nog een spannende film, maar Bob viel halverwege opnieuw in slaap, waarschijnlijk door de combinatie van slaapgebrek en de wiet. Ik beet op mijn lip om mijn lachen in te houden en pakte de nagellak weer van Bobs nachtkastje. In opperste stilte en concentratie lakte ik zijn vingernagels paars zonder dat hij het merkte. Toen hij na een tijd wakker werd, keek van zijn nagels en naar mij en grijnsde breed, terwijl ik niet meer bijkwam van het lachen.
‘Je weet wat ze zeggen, hé?’ zei hij. ‘Jongens plagen, zoentjes vragen.’

Ging helemaal verkeerd. Met Bobby en mij, bedoel ik. Ik weet niet wat er gebeurde, maar het intieme samenzijn dat er tussen ons had moeten volgen, liep helemaal verkeerd af.
In het begin was ook er niets aan de hand. Na mijn nagellakgrapje dook Bobby naar me toe en we rolden een tijdje lachend en stoeiend over het bed. Bobby eindigde bovenop me en hij wist mijn polsen naast mijn hoofd op het bed te drukken. We keken elkaar even aan, met de lach nog op ons gezicht, en toen boog hij naar me toen en raakten we aan het zoenen. Dat deden we een tijdje, het was rustig en fijn en tot zover ging alles nog goed. Bobby’s handen verdwenen onder mijn shirtje, die van mij in zijn broek, er gingen dingen uit en bij hem ging er weer iets aan. Er werd nog meer gezoend, nog meer gestreeld, maar toen we verder wilden gaan, hield het op. Ik had namelijk verrekte pijn toen hij bij me binnen probeerde te komen. En dan niet een beetje, maar echt hemeltergend, onuitstaanbaar veel pijn. Eerst dacht ik nog, goh, nou ja, zal zo wel over gaan, maar het ging gewoon echt niet, op welke manier wet het ook probeerden. Het voelde een beetje als mijn eerste keer maar dan nog erger omdat ik was vergeten hoe pijnlijk het toen was. Het was zo erg dat zelfs Bobby het merkte. Gelukkig was hij nog een beetje slaperig en stoned en kon ik er wat omheen breien en ik kreeg hem zo ver het nog een paar keer te proberen, maar uiteindelijk gaf ik het zelf maar op omdat ik dacht dat ik dood ging. Nou ja, daarna was de sfeer natuurlijk ver te zoeken, wat mij betreft wel in ieder geval. Ik zei maar tegen Bob dat ik me niet zo lekker voelde en volgens mij geloofde hij het. Mijn enthousiasme was door het hele akkefietje nogal gedaald, maar omdat ik het zo sneu voor Bobby vond maakte ik het maar handmatig af. Ik geloof niet dat hij het erg vond, maar ik wel. Ik wist niet waarom het me zo aangreep, of misschien wilde ik het niet weten, maar ik kon wel janken.

[Classy Cat]

Met Bobby en mij, bedoel ik

'Bobby en ik' it is.

Ja - dit stukje kon ik me nog heel goed herinneren!
Je legt de situatie nu een stuk duidelijker uit dan in je vorige versie. Nu begint het bij Starla volgens mij ook te dagen dat er iets totally wrong is.
Keep going!

[Jeetje]

Dank je wel Class en ejell! volgens mij is het 'Bobby en mij' omdat 'mij' meewerkend voorwerp is: je zegt ook 'Ga je mee naar de bioscoop met Bobby en mij' en niet 'met Bobby en ik'

__________________________________________________________________________

Naderhand, voor zover er iets gebeurd was om van ‘naderhand’ te kunnen spreken, lagen Bob en ik naast elkaar in zijn bed. De televisie stond nog aan, opnieuw met het geluid zacht, maar niemand besteedde er aandacht aan. Ik lag op mijn rug naar het plafond te staren terwijl Bobby naast me lag te dutten. Ik hoorde zijn regelmatige ademhaling vanaf het kussen en keek na een tijdje naar hem opzij, hoe hij daar zo met zijn ogen dicht in opperste rust en vrede lag. Hij zag er zo lief uit, zo kalm. Waarom was het net mis gegaan?
Ik slikte, wendde mijn blik af en keek nog even naar het plafond. Toen duwde ik langzaam het dekbed van me af en klom uit bed. Stilletjes trok ik mijn string weer aan en pakte Bobby’s badjas van zijn stoel.
‘Wat ga je doen?’ vroeg Bob slaperig vanuit het bed. Ik keek om, trok zijn badjas aan en knoopte hem dicht.
‘Badkamer,’ zei ik. ‘Zo terug.’ Ik draaide me om, liep de kamer uit en deed de deur zacht achter me dicht. Het was doodstil in het huis, ik kon de ketel op zolder horen aanslaan. De stilte was zo nadrukkelijk aanwezig dat hij pijn deed aan mijn oren. Even deed ik mijn ogen dicht, maar toen trok ik Bobs badjas steviger om me heen en ging naar de badkamer. De deur deed ik achter me op slot. Het was donker binnen, iemand had eerder vandaag gedoucht en de vitrage voor het kleine raampje naar beneden gelaten. Ik was blij dat ik even niets zag, dat ik even alleen kon zijn. Weg van Bobby, weg van zijn kamer en zijn aanwezigheid, weg van wat er net gebeurd was. Waarom had ik pijn? Ik had nooit pijn als ik seks had, al jaren niet meer. Waar kwam dit dan in hemelsnaam vandaan?
Met mijn hand zocht ik steun bij de muur, zonder te weten waarom. Ik leunde met mijn rug tegen de tegels aan en voelde de kou dwars door Bobby’s badjas heen. Wat was er mis met me? Stom lichaam, waarom kon alles niet gewoon werken zoals het hoorde te werken? Ik streek een pluk haar uit mijn gezicht en probeerde het benauwde gevoel in mijn keel weg te slikken. Het lukte me niet en daar voelde ik me klote door. Ik wilde me helemaal niet zo voelen, ik wilde mezelf niet bang maken. Ik was Starla, ik was nooit ergens bang voor. Maar dat vervelende gevoel, dat weeïge gevoel dat langzaam opzette in mijn buik, begon verdacht veel op angst te lijken.
Ik keek op, naar de douchecabine tegenover me, zonder iets te zien. In het begin had ik precies hetzelfde gedacht, de eerste paar keer in mijn leven dat ik met een jongen naar bed ging. Toen wist ik wat de reden was, dat het kwam door mijn eerste keer. Mijn eerste ervaring was namelijk niet echt prettig verlopen. Ik was dertien geweest, toen, en mijn vriend was negentien. Martin, heette hij. Hij was niet echt romantisch, eerder het type dat andere jongens in elkaar beukte als ze naar zijn vriendinnetje keken. Achteraf gezien niet echt de ideale jongen om voor de eerste keer mee naar bed te gaan wist ik veel op die leeftijd.
Ik kon het me nog precies herinneren, die zaterdagnacht. Hij had het al een paar keer gevraagd, was een stuk ouder, al veel verder, maar ik wimpelde hem telkens af en zei dat hij niet zo moest zeuren. Die ene nacht kwam het er uiteindelijk toch van. Zijn ouders waren er niet en die van mij dachten dat ik bij Mel was, dus we gingen stiekem uit en daarna bleef ik bij hem slapen. Eenmaal bij hem thuis kwamen we al gauw op zijn bed terecht. Ik was nerveus, wist eigenlijk nog niet zeker of ik wel wilde, maar ik zei tegen mezelf dat ik het beter maar gewoon kon proberen omdat het er ooit toch wel van moest komen. Dat hield ik vol tot we bij het moment suprême kwamen en het pijn deed. Ik veranderde van gedachten, zei dat het zeer deed en dat ik liever nog even wilde wachten, maar hij hoorde me niet, was te druk bezig en te dronken. Tenminste, dat dacht ik eerst, maar toen ik onder hem uit wilde komen, duwde hij me weer terug op bed. Ik kon het hem nog horen zeggen. ‘We gaan nu niet meer stoppen, meis. Gewoon even blijven liggen, de eerste keer is het altijd even klote.’
God, wat een trut was ik geweest. Want ik was blijven liggen. Ik had mezelf gedwongen te denken dat hij gelijk had en dat het lullig was als ik hem nu nog zou afwimpelen. Dat ik me niet aan moest stellen, dat het maar seks was, dat ik er toch ooit een keer doorheen moest, dat soort onzin. Ik had hem weg moeten duwen, ik had het ook gekund, met een beetje overtuigingskracht, maar ik deed het niet. In plaats daarvan bleef ik liggen en liet hem zijn gang gaan. Het was absoluut niet leuk, ik ging dood van de pijn. Ik was veel te gespannen en nerveus en hij was veel te ruw. Jammer genoeg had ik me er best veel van voorgesteld, wilde ik gewoon voelen hoe het voelde, met een jongen, maar hij was alleen maar met zichzelf bezig.
Al met al was ik blij toen hij klaar was en ergens was ik boos op hem, dus ik kleedde me aan en sliep die nacht beneden op de bank. Het viel me zo van hem tegen dat het zo gegaan was, ik wist niet goed wat ik moest doen. De volgende dag wilde hij weer en we kregen knallende ruzie. Hij noemde me een preutse trut en een schijterd en zei dat geen enkele jongen ooit mijn vriendje zou willen zijn als ik iedere keer niet met hem naar bed wilde. Als reactie gooide ik één of andere zware kaars van zijn moeder naar zijn hoofd en hij gaf me een flinke oplawaai. We maakten het uit en daarna had ik hem nooit meer gezien.
Ik staarde naar de muur van Bobby’s badkamer. Mijn vriendje na Martin had ik nooit verteld dat het zo gegaan was. Ik had het überhaupt nooit aan iemand verteld, maar Martins woorden hadden meer indruk gemaakt dan ik wilde toegeven. De tweede keer dat ik het probeerde kwam daardoor waarschijnlijk te snel. Na wat Martin gezegd had, durfde ik niet ook mijn volgende vriendje telkens op afstand te houden. Resultaat was dat het net zo’n drama werd als de eerste keer. Ik was zo bezig met die pijn en stress van dat met Martin dat het weer niet goed ging, terwijl mijn vriend heel lief en voorzichtig was. Volgens mij dacht hij dat het mijn eerste keer was en dat het daarom zo moeizaam ging. Hij deed zijn best, maar nog een hele tijd bleef het voor mij alleen maar pijnlijk en ellendig. Heel wat keren had ik Martin vervloekt als ik onder mijn vriendje op bed lag en probeerde niet te huilen. Pas na een hele tijd ging het beter en langzaamaan begon ik het leuk te vinden.
Maar kom op, die tijd had ik gehad, toch? Lang leve de lol. Ik had het met meer jongens gedaan dan alle andere meiden uit mijn hele klas bij elkaar en ik had nooit meer ergens last van, met niemand. Ik hield van seks. Waarom ging het nu dan fout?
Er trok een vervelende sensatie door mijn buik. Ik slikte. Het zou toch niets te maken met dat gedoe van het weekend?
Een rilling gleed langs mijn ruggengraat. Ik schudde mijn hoofd en liep naar de deur van de badkamer. Nee, er was vast niets aan de hand. Ik moest mezelf niet bang gaan maken met dingen die nergens op gebaseerd waren. Ik kon het beter gewoon even aankijken, waarschijnlijk volgende keer alweer verdwenen. Dan ging alles gewoon weer zoals het hoorde en was er niets meer aan de hand. Iedereen had tenslotte wel eens een slechte dag.
Ik haalde de deur van het slot en wilde naar buiten lopen, maar bleef toch nog even staan. En als het volgende keer niet beter ging?
Nee. Ik dwong mezelf er niet meer aan te denken en stapte ik de badkamer uit. Ik wilde het gewoon echt niet weten.

[arendaaa]

Ik vind het een toppiejoppieverhaal! Echt serieus, helemaal leuk!
Ja dat moest even.xd