Haha gelukkig Xatham, ik ben weer gerustgesteld
ik zal later nog even kijken naar het eerste citaat uit je feedback en dat toelichten (moet zo weg namelijk), voor nu even een stukje voor vandaag, anders wordt het zo laat
sorry, een beetje een lang stukje, maar het werd anders zo lullig knippen.
______________________________________________________________________________________
Toen Skey niets zei, kwam Talitha overeind. De donkere blik in haar ogen smeulde en knisperde en ze liep naar hem toe. Het laken gleed van haar schouders en sleepte achter haar aan. Hij zag dat ze het zo stevig vasthield dat haar knokkels wit waren. Aan haar houding en gezicht te zien, kostte het haar de grootste moeite haar beheersing te bewaren.
‘Waar was je?’ herhaalde ze. Skey keek haar aan. Normaal was het niets voor Talitha om zich te bemoeien met wat hij wel en niet deed, maar dit was van een geheel andere orde. Hij zag het aan de blik in haar ogen en hoorde het aan haar stem. Hij wist dat hij rustig moest blijven. Als hij ook zijn beheersing zou verliezen, was de kans groot dat het uit de hand liep.
‘Buiten,’ zei hij. Hij had half om half gehoopt dat dat een veilig antwoord was, maar hij zag echter gelijk dat Talitha al te kwaad was, teveel in angst had gezeten, om beïnvloed te worden door zijn rustigere energie. Dat ene woord van hem was al te veel.
‘Buiten?’ viel ze uit. ‘Je zou niet in je eentje naar buiten gaan!’
‘Ik weet het,’ zei hij alleen. Talitha keek hem woedend aan.
‘Waarom doe je het dan? Weet je wat er allemaal had kunnen gebeuren? Had je me niet in ieder geval even kunnen laten weten waar je heen was?’ Ze was echt kwaad. Skey wilde naar haar toelopen en haar vastpakken om haar te kalmeren, maar daar was de situatie al te penibel voor. Talitha rukte haar polsen uit zijn handen en gaf hem een harde duw achteruit.
‘Blijf van me af!’ riep ze en ze sloeg naar hem met het laken. ‘Je had het beloofd, Skey! Je had me je woord gegeven!’ Skey draaide zijn gezicht weg om niet door het laken geraakt te worden en weerde haar af met zijn arm. De stof striemde zijn onderarm en haar felle reactie dreigde scheuren in zijn zelfbeheersing te maken, maar hij probeerde kalm te blijven.
‘Rustig, Talitha,’ zei hij. ‘Er is niets aan de hand. Er is niets gebeurd.’ Hij probeerde nog een keer naar haar toe te lopen, maar opnieuw sloeg ze naar hem met de deken.
‘Niets gebeurd?’ riep ze woedend. ‘Je hebt me alleen achtergelaten! Je bent gewoon weggegaan en ik ben de hele tijd doodongerust geweest omdat ik dacht dat iets met je gebeurd was. Weet je wat je me aangedaan hebt? Ik dacht dat de surveillanceteams je hadden opgepikt of dat degenen die Bradley hebben meegenomen je gepakt hadden. Ik dacht verdomme dat je toch was weggegaan door wat Aimon gezegd had!’ Ze sloeg naar hem met het laken. ‘Je had het me beloofd, Skey! Je had me je woord gegeven! Je had het beloofd!’ Er sloeg iets over in haar stem bij de laatste woorden en heel even leek het of ze zou breken, maar dat gebeurde niet. Hij zag dat ze echt bang was geweest, gekwetst, maar die gevoelens waren niet sterk genoeg om haar woede te overwinnen. Haar boosheid won het van al het andere.
Haar gezicht vertrok en weer haalde ze met het dekbed naar hem uit. En nog een keer, en nog een keer. Ze deed het hard, gedreven door emotie. Talitha deed alles passioneel en dat gold ook voor ruziemaken. Skey maakte ook nog de fout haar weg te duwen toen ze hem tegen de zijkant van zijn gezicht raakte en daar werd ze alleen nog maar kwader door. Ze sloeg zijn kant op met het laken terwijl ze tegen hem schreeuwde en Skey probeerde haar af te weren. Toen hij de kans zag, pakte hij haar bij haar schouders en duwde haar naar achteren, met haar rug tegen de zijwand van de tent. Talitha vocht tegen hem en hij probeerde haar tegen de wand in bedwang te houden. Hij pakte hij haar hoofd vast om haar stil te houden en hield zijn gezicht vlak bij het hare.
‘Rustig,’ zei hij terwijl hij haar in bedwang hield. ‘Rustig. Je hebt gelijk, ik had je niet zo moeten behandelen. Het spijt me.’ Talitha kneep haar ogen dicht en ze draaide haar gezicht weg van dat van hem, maar Skey hield haar vast en draaide het weer zijn kant op.
‘Talitha, luister naar me. Je hebt gelijk, ik had het je beloofd. Het spijt me. Ik had niet weg moeten gaan. Ik wilde je geen pijn doen, echt niet.’ Talitha klemde haar tanden op elkaar en ze duwde zijn armen weg. Toen keek ze hem eindelijk aan. Haar ademhaling was versneld en Skey zag de blik in haar ogen nog even nasmeulen terwijl ze naar hem keek. Toen veranderde er iets. Er doofde iets in haar ogen, maar niet op een goede manier. De woede vervaagde langzaam en de gekwetstheid nam de overhand. Ze werd rustiger, maar op een manier die hem pijn deed.
‘Snap je het dan niet?’ vroeg ze en de blik in haar ogen raakte Skey diep van binnen, ergens ter hoogte van zijn hart. ‘Ik vertrouwde jou, Skey. Ik dacht dat je me begreep.’ Skey klemde zijn kaken op elkaar. De pijn stak in zijn borst. Hij keek naar haar gekwetste gezicht en ze deed haar ogen weer dicht. Ze boog haar hoofd en zei: ‘Ik ben gewoon bang je kwijt te raken.’ Haar energie straalde een pijn uit die sterker was dan degene die hij in zijn hart voelde. Hij zette een stap dichter naar haar toe en nam haar gezicht in zijn handen. Met beide handen streek hij haar haar naar achteren. Talitha liet hem toe en zacht duwde hij haar haren achter haar oren.
‘Ik begrijp je ook,’ zei hij. Maar Talitha kneep haar ogen dicht. Ze schudde haar hoofd en keek naar hem op.
‘Ik wil je geloven,’ zei ze. ‘Echt waar. Maar dat deed ik gisternacht ook en kijk hoe we er nu voor staan.’ Ze sloeg haar ogen weer neer. Zacht legde ze haar handen op die van hem en pakte zijn polsen beet. Ze bracht ze omlaag en hield hem nog even vast.
‘Sorry, Skey,’ zei ze. ‘Ik moet…’ Ze liet zijn handen los. Ze gebaarde nog wat zwak in de lucht, maar het gebaar ging halverwege in de ruimte verloren. Toen zette ze een stap opzij en liep langs hem heen naar de uitgang van de tent, met haar gezicht naar de grond gericht. Skey liet haar passeren en draaide zich om toen ze voorbij was.
‘Talitha…’ zei hij, maar Talitha reageerde niet meer. Ze liep door en verdween zijn tent uit. Skey streek door zijn haar terwijl hij keek hoe de flap achter haar dichtviel. Kwaad op zichzelf kneep hij zijn ogen dicht en drukte hij de palm van zijn hand tegen zijn hoofd. Zo liep een rondje door de tent, terwijl er nieuwe emoties en frustratie in hem opborrelden. Hij schopte het laken op de grond opzij en liet zich neerploffen op zijn stoel. Het vlammetje van de kaars flikkerde vlak bij hem en hij dacht aan Talitha’s gekwetste gezicht. Dat was teveel. Er barstte iets. Woedend greep hij de brandende kaars en smeet hem met al zijn kracht naar het glanzende oppervlak van de spiegel. De kaars viel uit, er rinkelde iets en de tent werd in het pikdonker gehuld.
Skey klemde zijn kaken op elkaar en schopte de kaars weg toen die voor de stoel op de grond viel De frustratie die hij voelde was sterk en hij kneep zijn ogen dicht. Met moeite probeerde hij zichzelf weer onder controle te krijgen. Hij balde zijn handen tot vuisten en steunde met zijn elleboog op de leuning van de stoel. Hij zat nog geen twee tellen zo toen hij buiten een gil hoorde.
Het geluid galmde door de stilte bij de slaapvertrekken. Met een ruk keek Skey op. Zijn ogen gleden zoekend door duisternis van de tent. De duisternis versterkte zijn zintuigen en ingespannen luisterde hij. Nog voor hij de tweede kreet hoorde, ving hij de menselijke geur op die veel te dichtbij was om van één van de surveillanceteams te komen. De gil herkende hij ook. Het was Talitha.
Razendsnel kwam Skey overeind. Hij rukte de flap van de tent open en rende naar buiten. Hij keek om zich heen, luisterde, zocht, rook, maar de menselijke geur leek van alle kanten te komen. Hij zag ze niet, maar ze waren overal en veel te dichtbij. Talitha zag hij nergens meer.
‘Talitha!’ riep hij. Haar naam was nog nauwelijks weggestorven in de nacht toen hij een ploppend geluid hoorde. Hij draaide zich met een ruk om en halverwege zijn draai raakte iets hem met grote kracht in zijn borst, net onder zijn sleutelbeen. Er trok iets door zijn aderen en Skey keek omlaag. De grond draaide onder zijn voeten. Hij sloot zijn hand om hetgeen dat hem geraakt had en trok het uit zijn schouder. Nog net voor hij het bewustzijn verloor, zag hij dat het een verdovingspijl was.
Ik dacht dat inmiddels wel een beetje voor zich sprak, maar als je wilt kan ik ook net zoals bij facebook aan Patrick vragen een 'vind ik leuk'-knop te introduceren bij elke post en dan zal ik de eerste zijn die daar op gaat drukken bij jouw posts 
) niet gepost heb! Drukke dagen gehad met werk, de paarden en van alles, dus bij deze weer een stukje! Super bedankt nog voor jullie leuke reacties! Ik overweeg trouwens de eerste alinea's van dit stuk ook verder uit te schrijven, omdat ze misschien, net als Xatham en Jenna aangeven in een eerdere post, misschien wat snel gaan, of vinden jullie dat niet?
