Online Verhalen

masterbreel schreef:WOW! Wat een stuk, wow wow wow.

Wel 2 dingetjes:

Omdat er niets was wat ik kon zeggen

'Omdat' is een voegwoord. Je voegt er letterlijk 2 zinnen mee samen. Kortom, beginnen met 'omdat' kan niet, omdat je hiermee aanduidt dat 2 zinnen bij elkaar horen. Je moet dus of voor 'omdat' een komma plaatsen óf het woord weglaten en je zin iets omschrijven. In dit geval zou je iets kunnen doen als 'Er was niets wat ik kon zeggen'

Eigenlijk ben ik het hier niet mee eens;p
Ik weet dat het de regel is, maar soms is een zin die met een voegwoord begint juist om extra effect aan te brengen. Dan ligt er wat meer nadruk op die laatste zin, in dit geval 'Omdat er niets was wat ik kon zeggen.' (:
Dat is mijn mening.

Hetzelfde effect krijg je mijn inziens door iets te schrijven als 'Er was gewoon niets wat ik kon zeggen'.

Haha bedankt voor de reacties! Ik ben altijd meer voor het effect dan voor de standaardregels zeg maar, dus vandaar dat ik zinnen wel eens met voegwoorden begin. Maar ik ben niet de enige die dat doet wat dat betreft, als je willekeurig boek openslaat, zijn er wel meer mensen die op die manier nadruk e.d. op dingen leggen. Maar ik zal er toch eens naar gaan kijken en opzoeken hoe dit precies zit, thanks!

___________________________________________________________________________________

me. Wat een ontzettende, onzettende shitzooi.Hoofdstuk 20

De eerste paar minuten na die rampzalige samenloop van omstandigheden durfde ik het hok in de kantine niet meer uit. Ik was veel te bang dat ik Nancy opnieuw tegen het lijf zou lopen. Nu zou dat nog erger zijn, want inmiddels was ze waarschijnlijk van de eerste schok bekomen en dat zou betekenen dat ze in staat was om dingen tegen me te zeggen. Ik moest er niet aan denken.
Ik was op een stoel in het werknemershok gaan zitten, met mijn knieën opgetrokken en mijn voeten op de zitting. Ik zat stil en staarde voor me uit. Ik was me kapot geschrokken, er zat geen greintje kracht meer in mijn ledematen. Alleen mijn hart deed het nog, drie keer zo snel als normaal, en mijn hersenen draaiden overuren. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik een enorm, gigantisch probleem had. Ik kon maar niet besluiten wat erger was: dat ik net finaal was dichtgeklapt met Gio of dat Nancy ons betrapt had. Waarschijnlijk het laatste. Gio was voor rede vatbaar, Nancy niet. Ik bedoel, ik schaamde me er niet voor dat ik het met Gio deed, maar feit bleef dat hij mijn baas was en vierendertig en dat ik mezelf beter naar Antarctica kon laten transporteren als Nancy haar kop niet hield. Ma, pa, de baas, onze collega’s. Gio’s ex-vrouw, Bobby. O God, Bobby.
Ik was net aan het bedenken wat ik in godsnaam moest doen toen er iemand op de deur klopte. Eén vreselijke seconde lang dacht ik dat het Nancy was, maar aan de manier waarop de deur open werd gedaan, hoorde ik dat het Gio was. Ik slikte en keek zijn kant op toen hij binnenkwam. Hij leek een stuk rustiger dan ik, zijn lichaam, zijn bewegingen, maar aan zijn ogen zag ik dat hij net zo goed wist dat wat er net gebeurd was wel eens problemen zou kunnen gaan opleveren als ik.
‘Hé,’ zei hij tegen me toen hij binnenkwam en hij de deur achter zich dichtdeed.
‘Hé,’ zei ik ook.
Gio pakte een stoel en ging tegenover me zitten. Hij leunde naar een plank aan de muur, zette zijn elleboog erop en streek even door zijn haar. Een tijdlang zaten we zo, zonder iets te zeggen. De radio in de keuken speelde nog steeds, één of ander oud nummer dat pa ook wel eens luisterde.
‘Dat ging niet helemaal volgens plan, hè?’ zei Gio na een tijdje.
Ik schudde mijn hoofd.
‘Niet echt, nee,’ antwoordde ik. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Gio naar me keek. Toen hij weer iets zei, hoorde ik al aan zijn stem wat hij wilde vragen en ik wilde koste wat kost dat hij dat niet zou doen.
‘Voordat Nancy…’ begon hij. ‘Wat gebeurde er? Heb ik je-’
Ik schudde mijn hoofd voor hij uit kon praten.
‘Alsjeblieft, Gio,’ zei ik. ‘Dat lijkt me nu even het minste probleem, denk je niet?’
‘Misschien. Maar als ik je pijn heb gedaan was dat niet-’
‘Dat heb je niet gedaan. Het heeft niets met jou te maken en het is nu even niet belangrijk.’
Weer was het even stil. We bleven allebei in dezelfde houding zitten en zeiden niets. Er kwam nadrukkelijk getik van de klok aan de muur en ik ergerde me aan dat geluid. Na een tijdje slaakte ik een zucht en streek over mijn gezicht.
‘Heb je Nancy toevallig tegen de grond geslagen?’ vroeg ik.
Gio schudde zijn hoofd en zei: ‘Nee. Ik hoorde haar niet meer, dus ik denk dat ze alweer weg is.’
Ik trok een gezicht. ‘In dat geval kunnen we haar niet meer om zeep helpen, dus dan weet ik het ook niet.’
Gio lachte kort en ik glimlachte waterig. De presentator op de radio kondigde het weerbericht aan. Ik frunnikte aan een pluk van mijn haar.
‘Wat als ze het de rest vertelt?’ vroeg ik.
Gio streek door zijn haar.
‘Dan valt daar niets aan te veranderen,’ zei hij.
Ik zuchtte en wreef in mijn ogen.
‘Nou, zo komen we in ieder geval ergens,’ mompelde ik. ‘Kunnen we dit anders niet een andere keer doen? Ik ben te moe en te, weet ik veel, in shock om nu helder na te kunnen denken.’
Gio knikte.
‘Er is toch niet veel aan te doen, en nu al helemaal niet.’
‘Misschien houdt ze nog een tijdje haar mond dicht.’
‘Misschien, maar ik vrees het ergste.’
In gedachten verzonken speelde ik met mijn haar.
‘Ik ook,’ zei ik. Even staarde ik voor me uit. Toen keek ik op naar Gio. Hij keek ook voor zich uit en ik zag dat hij nadacht. O, ik wilde dit helemaal niet, ik wilde niet dat hij straks problemen kreeg door mij. Ik wilde voor mezelf ook geen problemen, maar als ik mocht kiezen, werd ik duizend keer liever zelf verpletterd door deze ellende dan dat ik het over hem heen liet storten..
Ik streek mijn haar achter mijn oor en keek naar Gio’s gezicht. Zijn ogen waren zo mooi, zelfs nu, in deze toestand had hij nog die uitstraling waar iedere vrouw verliefd op zou worden. Ik kon Nancy wel schieten. Ik wilde hem niet kwijt, hoe dan ook. Maar als Nancy haar mond voorbij praatte, wist ik niet in hoeverre we tegen alles eromheen bestand waren. Liefde deed pijn. Ik had het nooit begrepen, maar nu begreep ik het wel. Ik begreep nu ook dat ik duizend keer meer van hem hield dan ik ooit van Bobby en en al mijn andere vriendjes bij elkaar had gehouden.
‘Gio?’ deed ik. Gio keek mijn kant op. Ik slikte. Ik aarzelde even, maar stak toen mijn hand naar hem uit. Ik keek hem aan, hij keek terug. Hoe hard ik het ook probeerde, ik had op dat moment geen enkel idee wat hij dacht.
‘Alsjeblieft,’ zei ik. ‘Anders lijkt het of ook wij vinden dat wat we hebben verkeerd is.’
Gio begreep het, beterdan ik mezelf nog begreep. Hij kwam overeind, liep naar me toe, pakte mijn gezicht in zijn handen en kuste me op mijn lippen. Het was zo zacht, zo rustig, ondanks alles. Er was zo veel emotie en de kus werd een zoen, krachtiger, maar nog steeds zacht. Alles om me heen viel weg, alleen Gio en het moment deden er nog toe, ongeacht wat de rest van de wereld daarvan vond. Toen we elkaar loslieten, liet ik mijn voorhoofd tegen dat van Gio rusten en keek hem aan. Hij glimlachte en streelde zacht met zijn duim over mijn lippen. Ik hou van je? Ik weet het niet, maar het maakte me niet uit. Ik hou wel van jou.

Geweldig stukje weer! (:

‘Gio?’ deed ik.

Bedoel je 'zei ik' ipv 'deed ik'

Dank jullie voor de reacties! Ik bedoelde echt 'deed' Masterbreel, maar ik zal er met nalezen nog eens naar kijken

Zijn de andere lezers (ejell, XILY) toch afgehaakt omdat het te snel gaat?

____________________________________________________________

Een halfuur later kwam ik na een helse rit door de vrieskou thuis aan. In huis was het binnen al donker. Er brandde nergens licht meer en alle deuren waren afgesloten. Pa en ma lagen duidelijk al in bed. Ondanks dat maakte hun aanwezigheid me ongedurig. Het was alsof ik er door het besef dat ze bestonden pijnlijk aan herinnerd werd wat ze allemaal met me zouden doen als ze achter mijn relatie met Gio zouden komen. Wat als ze het via via van iemand hoorden? Nee, dat mocht echt niet gebeuren. Pa zou gek worden. Hij was sowieso al panisch over mijn vriendjes, laat staan als mijn vriendje twee keer zo oud was als ik en de baas in het restaurant waar ik werkte. Waarschijnlijk zou ik de rest van mijn leven niet meer buiten komen. Of nog erger, hij zou Gio de schuld geven. Dat wilde ik al helemaal niet, maar ik kende hem langer dan vandaag. Was er een manier waarop ze het te weten konden komen, via via, langs bepaalde schakels tussen Nancy en hen in? Ik hoopte van harte van niet.
Binnen deed ik zo zachtjes mogelijk, zodat pa en ma niet wakker van me zouden worden. Ik was zwaar hyper en gespannen en als ze wakker zouden worden, zouden ze zeker zien dat er iets aan de hand was. Ik ging dus zo stilletjes mogelijk naar de badkamer, waste me en poetste mijn tanden. Toen sloop ik naar mijn kamer en kroop onder de dekens. Slapen was natuurlijk uitgesloten. Alles stond nog op scherp en het lukte me niet te stoppen met piekeren, vooral niet nu mijn eeuwige onrustige gedachten over Cees werden aangevuld met gedachten aan Nancy en Gio en gepieker over het seksprobleem. Het enige wat onveranderd was, waren mijn nachtmerries over Cees toen het me eindelijk lukte om in slaap te vallen. Nou, wat een opluchting.
Het was net aan toen ik de volgende ochtend voor de vijfde keer wakker werd. Daarna lukte het me niet meer om in slaap te vallen. Eerst wilde ik stoïcijns in bed blijven liggen en doen of ik nog zou kunnen slapen, want half zes was natuurlijk veel te vroeg na hoe laat ik naar bed was gegaan en ik voelde me waardeloos. Ik had bij elkaar waarschijnlijk nog geen drie uur geslapen. Ik kwam er echter al gauw achter dat het geen zin had. Slapen lukte toch niet meer en als ik alleen maar in bed bleef liggen, lag ik toch alleen maar te piekeren en te zenuwen. Ik kon er beter uitkomen en me klaar gaan maken om naar school te gaan. Daar had ik tenminste nog afleiding. Hopelijk, dan.
Ik bleef nog een tijdje in bed liggen, zodat pa en ma zich niet zouden afvragen wat ik mankeerde dat ik al zo vroeg wakker was, terwijl ik probeerde niet te piekeren. Dat werkte natuurlijk averechts. Ik was zelfs weer begonnen met nagelbijten, voor het eerst sinds tijden. Ik maakte me zorgen, om Nancy en om Gio en om Bobby. Ik was zo bang dat Nancy haar mond niet zou houden en dat alles verkeerd zou gaan. Dat Gio zijn baan, zijn reputatie en zijn ex-vrouw zou verliezen en ik Bob en mijn ouders op mijn dak zou krijgen. Ons dorp was niet bepaald groot en als Nancy haar nieuwe roddel ook maar met iemand zou delen, wist binnen een uur de hele goegemeente ervan. Iedereen hier was zo monogaam als een stel zwanen en ouderwets preuts, dus ik kon wel raden wat het gespreksonderwerp van de dag en de algemene opinie daarover zouden zijn. O God, laat haar alsjeblieft haar mond dichthouden.
Na bijna een uur vruchteloos gepieker hoorde ik pa en ma opstaan. Ze bromden met elkaar op de toon van mensen die net wakker waren en liepen over de eerste verdieping heen en weer. Ik bleef in bed liggen tot ik ze weg hoorde gaan, wat doorgaans rond een uur of zeven was. Ik had geen om zin ze te zien of om met ze te praten. Voorlopig had ik al genoeg aan mijn hoofd zonder dat zij ook nog gingen zeuren over wat ik allemaal verkeerd deed.
Toen pa en ma weg waren, hees ik mezelf uit bed. Ik sprong onder de douche en kleedde me aan. Ik ging naar beneden om te eten, maar veel kreeg ik niet weg, zoals gewoonlijk. Met moeite at ik een beschuitje met jam en ik maakte er twee klaar om mee te nemen, in de ijdele hoop dat ik vanmiddag wel iets door mijn keel zou kunnen krijgen. Daarna klom ik op mijn Puch en reed als een zombie naar school.
Als een net zo grote zombie liep ik daar rond. Ik had geen idee welke vakken ik had, ik wist amper welke dag het was. Op de één of andere manier wist ik Mel te vinden en ik volgde mijn klas en een heftig kwetterende Mel naar een lege lokalen. Zelfs tijdens de lessen drong het niet tot me door welke vakken ik had. Het eerste uur niet, het tweede niet en het uur dat daarna ook niet. Het bleef de hele ochtend zo. Ik had het zo druk met piekeren en mijn nagels afbijten dat ik zelfs Mel nauwelijks hoorde. Ze praatte onophoudelijk tegen me, vier lesuren lang, maar veel kreeg ik er niet van mee. Ik had nog net opgevangen dat ze gisteren was gaan tennissen en vaag viel het me op dat ze abnormaal vaak ‘Tennisboy’ zei, maar verder ontging de kern van haar verhaal me volledig. Erg was het niet, want Mel was zo enthousiast aan het vertelen dat ze ook niet echt door leek te hebben dat ik niet bepaald naar haar luisterde.
Tenminste, dat was zo tot het vijfde uur. Gezien Economieman voor de klas stond, vermoedde ik dat we economie hadden. Het eerste kwartier was hij bezig geweest iets uit te leggen en dat was zo saai dat zelfs Mel stil was, wat waarschijnlijk betekende dat ze in slaap was gevallen. Het geluid van Economiemans stem was irritant, omdat hij om mijn hoofd heengonsde maar geen betekenis meer had, en ik hoopte dat hij zijn verhaal niet het hele uur vol zou houden. Goddank liet hij ons na zijn informatiepraatje opdrachten maken en hield hij zijn mond dicht. Ik dacht dat ik daar blij zou zijn, maar nadeel was dat Melanie vervolgens weer onstuitbaar verder ging met haar verhaal over Tennisboy.
Het duurde nog een kwartier voor ze doorkreeg dat ik totaal niet lette op wat ze zei. Volgens mij was ze inmiddels bezig iets te vertellen over Tennisboys outfit. Ze had haar aquarelpotloden tevoorschijn gehaald en hield verschillende kleuren blauw naast elkaar en zei: ‘En hij heeft meestal zo’n T-shirt in deze kleur… en zijn ogen hebben deze kleur dus als je dat dan naast elkaar legt, komen ze nog beter uit. En op zijn schoenen…’, maar schijnbaar kreeg ze toen eindelijk door dat ik totaal niet doorhad wat ze zei, want ze boog naar me toe en zwaaide haar hand heen en weer voor mijn ogen.
‘Star?’ vroeg ze. ‘Luister je eigenlijk wel?’ Ze vroeg het op een andere toon dan de ode aan Tennisboy die al tenminste vijf lesuren duurde, en daardoor lukte het me even wakker te worden uit mijn trance.
‘Hè?’ vroeg ik terwijl ik met moeite mijn nagels bij mijn tanden uit de buurt haalde.

Melanie is ook echt een dodo he:P

Jeetje, help ik heb mij SDDD fix nodig :Junkie:

Sorry sorry Masterbreel, ik had ernstig tijdtekort gisteren en toen ik eindelijk wilde gaan posten, werd ik als ik probeerde in te loggen de hele tijd van het forum gegooid :-S nu alsnog een stukje erbij!

__________________________________________________________________

Mel leunde opzij, zodat haar hoofd in mijn gezichtsveld kwam.
‘Ik zit je een heel verhaal te vertellen en je luistert helemaal niet. Is er iets of zo?’
Ik keek haar aan, schudde mijn hoofd.
‘Nee,’ zei ik terwijl ik weer lustig aan de nagel van mijn duim begon te knagen. ‘Hoezo?’
Mel pakte mijn hand en trok hem uit mijn buurt.
‘Klets niet, doos, je hebt al drie jaar niet meer aan je nagels gezeten. Wat is er aan de hand?’
Ik keek haar aan en begon de ringvinger van mijn andere hand op te eten. Zou ik het haar vertellen? Misschien kon ik dat wel doen. Wie weet luchtte het wel op. En misschien kon ze me nog helpen ook.
Even wierp ik een blik om me heen. Toen stopte ik met nagelbijten en schoof mijn stoel naar achteren.
‘Kom mee,’ zei ik. Ik stond op, pakte haar bij haar arm en sleepte haar mee naar de deur. Economieman stond aan de andere kant van het lokaal iets aan Domme Daan uit te leggen, dus konden we zonder halsbrekende toeren uit te hoeven halen naar buiten glippen. We draafden de gang door, de hoek om naar de dameswc en gingen daar naar binnen. Er stond maar één meisje binnen, met een mascara in haar handen voor de spiegel. Ik liep langs haar heen en ging helemaal aan de andere kant van de toiletten staan. Mel keek me afwachtend aan en ik wiebelde een beetje heen en weer op mijn voeten. Ik had nu al spijt dat ik hier stond. Hoe ging ik dit in godsnaam tegen haar zeggen?
‘Mel…’ begon ik met gedempte stem, zodat Mel zich samenzweerderig naar me toeboog. ‘Luister alsjeblieft eerst even voor je iets zegt of gaat gillen, oké?’
Mel knikte geconcentreerd, alsof ze nu al bezig was zich te concentreren om haar mond te kunnen houden. Ik haalde diep adem.
‘Oké… je weet het restaurant waar ik werk, toch?’ Mel knikte weer. Ik slikte en keek naar het meisje bij de spiegel, dat bezig was mascara op te doen en deed alsof ze ons niet hoorde.
‘Nou, er is iemand in het restaurant, mijn baa-… collega, en… nou, we vinden elkaar wel leuk. Dus we doen wel eens het één en ander samen.’
Melanie keek niet of ze me begreep, maar als ik in detail moest treden om haar duidelijk te maken wat ik bedoelde, kreeg ik waarschijnlijk een zenuwinzinking, dus ik praatte snel verder.
‘Gisteren, eh, ging het alleen even mis,’ zei ik.
Mel bleef me afwachtend aankijken. Ze snapte het nog steeds niet. God, waarom had ik ook gedacht dat ik hier met haar over kon praten?
Ik wierp nog een blik op het meisje verderop en dempte mijn stem nog wat.
‘We eh, zijn een beetje betrapt,’ probeerde ik.
Mel fronste haar wenkbrauwen. Ze schudde niet-begrijpend haar hoofd.
‘Met wat?’ vroeg ze doodleuk. Het was of ik hints aan het spelen was met één of andere Neandertaler. Ik ontplofte bijna.
‘Alle mensen,’ zei ik harder. ‘Moet ik het voor je uittekenen? Ik heb regelmatig seks met iemand van mijn werk terwijl ik nog met Bobby ga en gisteren zijn we betrapt door een collega die haar mond niet kan houden. Zo goed?’ Ik geloof dat dat wel duidelijk genoeg was. Mels ogen werden haast net zo groot als die van Nancy gisteren en ze werd knalrood.
‘Néé!’ riep ze zo hard dat ze het waarschijnlijk op de eerste verdieping ook nog konden horen. Ik keek vlug over mijn schouder naar het andere meisje, dat van schrik bijna haar mascara in haar oog stak, en draaide me weer om naar Melanie.
‘Shht!’ siste ik gedempt. ‘Niet de hele school hoeft het te weten.’
‘Ja, sorry Star, maar... Bobby?’
‘Ja, ik weet het.’
Mel schudde met grote ogen haar hoofd en hield haar hand voor haar mond. ‘O God, wat erg. Wat gebeurde er?’
‘Wat ik zeg. We waren… nou ja, je weet wel, en toen kwam er ineens iemand binnen.’
‘God néé, wat erg. Wie was het?’
‘Die binnen kwam? Een collega.’
‘Ja, maar wie?’
‘Nancy.’
‘O nee toch, die dorpsyenta? Dé Nancy?’
‘We hebben er maar één, dus...’
‘O, wat vreselijk. Wat ga je nu doen?’
‘Geen idee. Dat wilde ik eigenlijk aan jou vragen.’
Ze keek me een beetje verbaasd aan.
‘Echt?’ vroeg ze op een manier die me niet echt geruststelde. ‘Nou, dan moet je wel heel wanhopig zijn. Ik weet niet zo veel van jongens.’
‘Het gaat niet om jongens, Mel. Het gaat om Nancy.’
Mel haalde mistroostig haar schouders op.
‘Ik weet ook niet zoveel van Nancy,’ zei ze. ‘Alleen dat iedereen er gelijk van op de hoogte is als zij iets weet.’
‘Ja, en straks hoort Bobby het via via en dat vind ik lullig voor hem.’
‘Dan moet je het tegen Bobby zeggen voor iemand anders het doet. En breken met die gast op je werk.’
Mijn gezicht betrok. Ik kon er niets aan doen. Mel bekeek me en hield haar hoofd schuin.
‘Wat?’ vroeg ze.
Ik haalde mijn schouders op en wreef ongemakkelijk over mijn arm.
‘Nou…,’ mompelde ik. ‘Ik weet niet.’
Mel trok haar wenkbrauwen op, verwijtend haast. Dat had ze nog nooit gedaan, in al die jaren dat we met elkaar omgingen. Ik klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Kijk me niet zo aan, Mel,’ siste ik. ‘Ik-’ Maar ze schudde haar hoofd en gebaarde dat ik stil moest zijn.
‘Ben je verliefd op hem?’ onderbrak ze me.

Aaah. Geweldig, nog een stukje voordat ik naar school ga. ;D

Jeetje schreef:Sorry sorry Masterbreel, ik had ernstig tijdtekort gisteren en toen ik eindelijk wilde gaan posten, werd ik als ik probeerde in te loggen de hele tijd van het forum gegooid :-S nu alsnog een stukje erbij!

Pffiew net op tijd hoor, ze moesten me bijna opnemen

Wel een btj gek dat Star ineens wel Mel iets vertelt. Ondanks dat ze volgens het verhaal beste vriendinnen zijn kwam daar tot nu toe niet heel veel van. Daarnaast, de leeftijd kan me ontschoten zijn, maar Mel moet toch wel bepaalde dingen door hebben?
Lekker stuk, kan wederom niet wachten op meer!

Ff snel een reactie op de vroege ochtend!

________________________________

Ik keek haar aan. Op de achtergrond was het meisje wel erg lang aan het hannesen met de dop van haar mascara.
‘Op wie?’ vroeg ik toen met een klein stemmetje.
‘Op die gast op je werk.’
Kort keek ik nog naar haar, toen wendde ik mijn blik af. Ik dacht aan Gio en slikte. Ze moest eens weten.
‘Je hebt geen idee,’ mompelde ik schor.
Nu staarde Melanie mij aan. Ik was bijna nooit verliefd, zelden. In een onoplettend moment van oprechtheid had ik dat ooit eens aan Mel verteld. Bobby was tot zover de enige, naast Gio nu dan. Tenminste, dat had ik altijd gedacht. Want voor Bobby had ik ook nooit gevoeld wat ik voor Gio voelde.
‘Oké,’ zei Melanie toen en het mascarakind achter ons liet haar tas uit haar hanen vallen, zodat alles eruit rolde. ‘En op Bobby?’ Er viel een stilte, waarin ook het geopruim van het meisje even leek te stoppen. Eigenlijk hoefde ik niet lang over het antwoord na te denken. Ik had het me gisteren al gerealiseerd, en diep van binnen al vele malen eerder. Dat maakte alleen dat ik me gigantisch schuldig voelde.
Ik deed alsof ik diep nadacht en zei toen: ‘Ik weet het niet. Op een andere manier. Minder.’
Het stomme kind achter ons had eindelijk haar tas weer heringeruimd en verliet de wc. Ik hoopte van harte dat ze niemand kende die bevriend was met Bobby of zijn vrienden.
Melanie keek me aan en zuchtte toen.
‘Nou dan zit er maar één ding op,’ zei ze.
‘Wat dan?’ vroeg ik met tegenzin, want ik kon het antwoord wel raden.
‘Het vertellen aan Bobby en kiezen.’
Ik trok een sip gezicht.
‘Maar ik wil het helemaal niet aan Bobby vertellen. Straks is hij teleurgesteld en gekwetst en dat vind ik zielig.’
Mel haalde haar schouders op. ‘Dat is vervelend, maar daar ben je te laat mee, Star. Het is zoals het is en hij kan het beter van jou horen dan iemand anders.’ Het was pijnlijk om Mel dat te horen zeggen, maar ik wist dat ze gelijk had. Mijn lieve Bobby. Ik moest er niet aan denken om hem kwijt te raken. Ik was zo lang met hem samen geweest, we hadden zoveel met elkaar gedeeld. Dat wilde ik niet verliezen, maar de kans dat hij zou accepteren wat ik hem geflikt had, was klein. Ik wist bijna zeker dat ik hem kwijt zou raken als ik het opbiechtte en eigenlijk was ik daar helemaal niet klaar voor. Niet met alles wat er nu speelde. Ik wilde hem houden als baken in alle onrust, hoe egoïstisch dat ook mocht zijn.
‘Misschien,’ zei ik tegen Mel. ‘Maar ik weet het nog niet. Ik wil Bobby niet kwijt.’
‘Star…’
‘Ja, ik kan er ook niets aan doen, Mel. Ik denk er wel over na.’
Mel zuchtte.
‘Oké. Maar denk ook aan Bobby, hè?’
‘…’
‘Star?’
‘Ja, ik weet het. Ik zal het proberen.’

Ondanks Mels strenge woorden merkte ze wel dat ik nogal met alles in de knoop zat. Toen we in de pauze onze vaste hangplek opzochten om te gaan eten, trakteerde ze me op een Italiaanse bol met ham, kaas en tomaat.. Normaal vond ik die heerlijk, maar nu had ik er na een muizenhapje al genoeg van. Ik wilde het echter niet laten merken en at met moeite verder, terwijl ik met mijn hoofd bij totaal andere dingen zat. Mel had het volgens mij door, want af en toe voelde ik merkte dat ze me behoedzaam bekeek. Na een tijdje waagde ze het om voorzichtig tegen me te praten.
‘Star?’ vroeg ze na op haar hoede. Ik knipperde met mijn ogen. Ik moest me even uit mijn gedachten losrukken voor ik antwoord kon geven.
‘Ja?’ zei ik toen ik mezelf weer teruggehaald had naar de werkelijkheid.
Mel keek naar het broodje in haar handen en vroeg: ‘Mag ik je iets vragen?’
Nee. ‘’Tuurlijk.’
Mel pulkte aan de kaas op haar broodje en ik merkte dat ze even mijn kant op keek. Ik keek niet terug..
‘Ik bedoel iets persoonlijks,’ zei ze. Korte stilte. Ik hoorde dat ze haar adem inhield. Langzaam knikte ik.
‘Oké,’ zei ik.
Mel ging verzitten. Ze rommelde zenuwachtig met haar broodje, hield ermee op, begon toen weer opnieuw en ze legde het tenslotte neer. Ik kon zien dat ze twijfelde, dat ze overwoog wat ze moest zeggen, hoe ze het moest zeggen. Toen leek ze de knoop door te hakken en het maar gewoon te vragen.
‘Het gaat niet zo goed met je, hè?’ zei ze.. Haar gezicht stond een beetje behoedzaam, alsof ze bang was dat ik haar zou slaan. Ik keek even haar kant op, maar toen wendde ik mijn weer blik af. Als een halve neuroot begon ik aan mijn nagels te pulken. Aan haar stem hoorde ik dat ze niet doelde op dat met Bobby en Nancy, maar op iets anders.
‘Ik weet niet,’ zei ik terwijl ik naar de nagel van mijn duim keek. ‘Misschien niet.’
Mel streek haar haar achter haar oor.
‘Ja, ik weet niet... je… Ik kan het niet goed uitleggen, je bent zo… anders, de laatste tijd.’
Ik beet op mijn nagel en haalde mijn schouders op.
‘O,’ zei ik, proberend ongeïnteresseerd te klinken. Melanie liet zich echter niet van de wijs brengen.
‘Soms lijk je wel iemand anders,’ zei ze. ‘Je bent zo stil ineens, zo timide. En soms ben je heel afwezig. Of je er wel bent, maar tegelijkertijd ook niet.’
Ik staarde voor me uit.
‘O,’ zei ik weer. Er viel opnieuw een stilte. Ik beet op mijn nagel en prompt brak het laatste stukje af. Ik overwoog mijn Italiaanse bol te pakken om iets om handen te hebben, maar was bang dat die beweging te groot zou zijn, dat ik daarmee iets zou verstoren. Bij gebrek aan beter begon ik maar op mijn wijsvingernagel te bijten om de stilte op te vullen.
‘Je bent paars geworden,’ zei Mel toen ineens naast me.
Ik stopte met nagelbijten en ik keek haar kant op. Even liet ik haar woorden bezinken, maar toen fronste ik mijn wenkbrauwen.
‘Wat?’ vroeg ik.

en het mascarakind achter ons liet haar tas uit haar hanen vallen

Handen. (:

Goed stuk weer, snel verder! (:

Goed stuk Jeetje!

Dank jullie wel allebei weer! volgens mij heb ik iets van typdyslexie of zo want ik heb echt al een miljoen keer al een miljoen keer over dat soort dingen heengelezen

____________________________________________________________

Mels wangen werden een beetje rozig.
‘Nou ja,’ begon ze. ‘Je weet toch wel dat ze zeggen dat iedereen een soort van kleur is? Dat ieder karakter bepaalde eigenschappen heeft en dat je op basis daarvan met een bepaalde kleur overeenkomt? Net als een aura, zeg maar, maar dan anders?’
‘Als jij het zegt,’ zei ik.
Mel hoorde me niet eens. Volgens mij had ze echt het idee dat ze iets nuttigs ontdekt had.
‘Jij was rood,’ ging ze verder. ‘Rood is mooi, uitdagend, sexy, expressief. Gedurfd, uitgesproken.’
Ik trok mijn wenkbrauwen op en vroeg me af waar ze dit in godsnaam vandaan had, maar hield mijn mond. Mel ging verder.
‘Zo was jij. Tot voor kort, bedoel ik. Maar nu niet meer. Of minder, in ieder geval. Nu ben je, eh, paars.’
Ik keek haar aan.
‘Paars?’ reageerde ik.
Mel knikte bevestigend.
‘Ja. Dat was ooit rood, maar nu niet meer. Nu is het afgezwakt. Vermengt met iets anders. Snap je?’
Ik knikte een beetje.
‘Ja, ik denk het wel. Ongeveer.’ Ik keek weer voor me uit. Even dacht ik na.
‘Wat is er mis met paars?’ vroeg ik toen. Mel kneep het zakje van haar broodje samen en gooide het met een tevreden gezicht in de prullenbak naast ons.
‘Niets,’ zei ze. ‘Maar het is geen rood.’
Ik keek naar de lege zak in de prullenbak, die langzaam weer begon uit te zetten.
‘Dat is waar,’ mompelde ik.
Mel knikte.
‘Ja. Weet je, het is net als met verf. Je kunt paars maken van rood, dat is makkelijk. Maar als rood eenmaal paars is, kun je er geen rood meer van maken.’
‘Nee.’
‘Nee toch?’
‘Nee. Misschien.’
‘Precies. Dat is wat ik bedoel.’

De rest van de dag dacht ik na over Mels filosofische monoloog over kleuren. Het had meer impact op me dan ik wilde toegeven. Ik wist precies wat ze bedoelde en de diepere betekenis erachter verontrustte me. Ik kon er niet helemaal mijn vinger opleggen, maar het was geen fijn besef om me te horen dat zij me al zo veranderd vond terwijl ik nog zo mijn best had gedaan om normaal over te komen. Schijnbaar was het me al niet eens meer gelukt om de schijn op te houden.
Daarnaast piekerde ik over wat Mel over mijn probleem met Bobby had gezegd. Ik voelde me een beetje schuldig, omdat ik alleen maar dacht aan mijn ‘probleem met Bobby’ en er geen haar op mijn hoofd was die er aan dacht om met Gio te breken. Ik was nog liever dood. Maar ik hield toch nog wel van Bobby, op een bepaalde manier? In ieder geval nog wel in zo verre dat ik hem niet wilde kwetsen. Maar Mel had gelijk, daar was ik eigenlijk al te laat mee en als ik lang genoeg wachtte, zou het alleen nog maar pijnlijker worden. Ik wilde niet dat hij het van iemand anders zou horen en die kans werd steeds groter als ik het uit bleef stellen. Ons dorp was klein en bijna iedereen kende elkaar wel in meerdere of mindere mate, van de club tot het restaurant en van het restaurant tot op school. Nancy kende veel mensen, veel mensen kenden mij en veel mensen kenden Bobby. Het zou vreselijk zijn als iemand op een dag op Bobby af zou stappen en hem vroeg wat hij ervan vond dat zijn vriendin het met haar baas deed. Hij moest het dus van mij horen, maar het leek me ondoenlijk om het hem zelf te vertellen. Het voelde of ik het dan zelf voor ons zou verpesten en dat leek zo tegennatuurlijk. Al had ik dat natuurlijk allang gedaan.
Ik ging die dag na het zesde naar huis. Eigenlijk had ik tot het achtste, maar ik was moe en had niet genoeg energie om de laatste twee uur ook uit te zitten. Na de bel glipte ik weg. Ik reed op mijn Puch naar huis en daar ging ik rechtstreeks naar mijn kamer. De rest van de middag bracht ik piekerend en nadenkend op mijn bed door. Ik was moe, maar mijn hersenen bleven maar draaien. Ik dacht aan Cees, en aan Gio en Nancy en Bobby. Alles liep door elkaar. Moest ik het Bobby vertellen van Gio en mij? Moest ik Gio bellen om te praten over wat er gisteren op de wc gebeurd was? Had Mel gelijk met wat ze over me gezegd had? Als Mel doorhad dat het niet goed met me ging, zouden Simmons en mijn ouders het dan ook doorhebben? En hadden Bert en Joey gelijk over me? Zoveel vragen, geen antwoorden. Mijn hoofd raakte steeds voller en begon zwaar te worden, alsof het zou overstromen. Ik wilde dat het op zou houden, maar het lukte me niet het van me af te zetten. Hoe donkerder mijn gedachten werden en hoe gefrustreerder in werd, hoe meer ik begon te snakken naar iets wat me kon verdoven. Drugs, drank, wat dan ook. De behoefte was enorm, ik had het nog nooit zo erg gevoeld. En nu niet om lol te hebben, om uit mijn dak te kunnen gaan, maar gewoon puur en alleen om alles te vergeten, om even weg te kunnen uit mijn eigen hoofd. Ik haalde mijn hele kamer overhoop in de hoop dat ik ergens nog wat coke of een slaappil zou vinden, maar het was tevergeefs. Ik had alleen nog wat wiet en daar voelde ik nog nauwelijs iets van. Ik dacht eraan om naar Marco te rijden om bij hem iets te halen, maar omdat ik daar niet meer genoeg puf voor had, jatte ik een fles pure cognac van pa en sloeg daar een gedeelte van achterover. De drukte in mijn hoofd werd er echter niet minder door en mijn gedachten denderden onbeheerst door.
Vooral mijn zorgen om Bobby kreeg ik niet weg. Ik kon het er niet zomaar bij laten zitten en maar afwachten wat er zou gebeuren. Soms dacht ik dat ik hem gewoon moest bellen, dat ik het moest opbiechten om te voorkomen dat het nog erger zou worden, maar andere momenten realiseerde ik me weer dat ik het niet kon, niet durfde, dat ik te bang was hem kwijt te raken. Hoe meer ik dronk, hoe meer ik het ene moment overtuigd was van het ene en dan het volgende weer van het andere. Daar werd ik alleen maar onzekerder door. Een paar keer stond ik met mijn telefoon in mijn hand, had soms zelfs Bobby’s nummer al ingetoetst, maar mijn twijfel won het iedere keer. Ik kon me er niet toe zetten een beslissing te nemen. Tegen de tijd dat ik die avond naar bed ging, had ik nog steeds geen contact met hem opgenomen
Drie uur later, midden in de nacht, pakte ik nog één keer mijn telefoon. Ik dacht dat ik het wist, even, op dat moment. Mijn kamer werd verlicht door een blauwig schijnsel toen mijn toestenbor inschakelde en een nieuw bericht opende. Ik voerde Bobby in als ontvanger en typte dat ik met hem moest praten. Daarna hing mijn vinger een hele tijd boven de verzendknop, terwijl ik naar de zwarte letters staarde en de zekerheid weer wegdroop als de laatste druppels van een regenbui. Uiteindelijk deed ik het niet. Ik wiste het bericht, legde mijn telefoon weg en kroop onder de dekens. De rest van de nacht raakte ik mijn telefoon niet meer aan.

Vermengt met iets anders.

VermengD

mijn toestenbor

Toetsenbord. ;p

Leuk, nog ff 'n stukje voordat ik ga slapen;p

Jeetje schreef:En nu niet om lol te

Je kan het woord 'En' gewoon weghalen. Het mag niet aan het begin van de zin en voegt ook nog eens weinig toe Je doet namelijk geen opsomming.

Goed stuk! Al hoop ik serieus dat ze eens kan gaan beginnen met het verwerken van die verkrachting, momenteel lijkt het wat ondergesneeuwd onder andere problemen en ik weet niet of dat helemaal de bedoeling is?

Dat komt gauw genoeg weer aan de orde als het goed is laat het maar weten als je het idd te lang vindt duren, maar de komende andere dingetjes zijn ook wel essentieel. Hopelijk maakt dat het niet minder interessant

_________________________________________________________________________

Hoofdstuk 21

De volgende dag deed ik opnieuw een poging om naar school te gaan. Ook nu was ik echter alweer om één uur thuis. Net als gisteren had ik eigenlijk langer les., maar nog voor het einde van de eerste pauze meldde ik me ziek en ging naar huis. Het was te druk op school, te druk aan mijn hoofd, met Mel die weer als vanouds over Tennisboy ratelde en al die stemmen die door mijn warrige gedachten heendrongen. Ik voelde me moe, ongenconcentreerd en constant nerveus. Wat ook niet meehielp was dat ik het vijfde les had van Simmons en dat ik het idee had dat ze me constant in de gaten zat te houden. Ik weet niet of het echt zo was of dat ik paranoia begon te worden, maar toch was het vermoeiend. Van mijn lessen kreeg ik toch nog nauwelijks iets mee en dus besloot ik mijn tijd beter kon gaan besteden aan thuis bedenken of ik nog met Bobby nog moest gaan praten.
Ik had Bobby die dag niet op school gezien. Ik had gehoopt dat ik hem in de pauze ergens tegen zou komen, misschien de moed op zou kunnen brengen hem te vragen of hij vanmiddag even bij me langs wilde komen om te praten, maar dat was niet het geval geweest. In de pauze en in mijn tussenuur had ik hem naar hem gezocht, maar ik kon hem niet vinden en ik vermoedde dat hij vandaag thuis was gebleven, zoals hij regelmatig deed als hij geen zin had om naar school te gaan.
Toen ik rond kwart over twaalf op mijn Puch stapte, was het dan ook in eerste instantie mijn intentie geweest gewoon rechtstreeks naar huis te rijden. Dat is dus ook wat ik deed, de eerste paar minuten. Ik was diep weggezonken in mijn gedachten en wat er om me heen gebeurde ontging me volledig. Dat bleef zo tot ik op een gegeven moment op het kruispunt aankwam waar ik linksaf naar huis kon en rechtsaf naar Bobby. Ik weet niet waarom, maar op dat punt vielen mijn gedachten ineens stil. Ik minderde vaart en kwam tot stilstand, midden op de splitsing. Ik staarde naar de twee wegen die voor me van elkaar afbogen, terwijl er mensen langs me heen raasden op brommers en fietsen, en werd pas weer wakker toen er op een gegeven moment twee jongens op een scooter iets naar me riepen toen ze langsreden. Ik knipperde met mijn ogen, startte mijn Puch weer en reed verder.
Ik ging rechtsaf. Ik had geen idee waarom, maar ik deed het gewoon. Ik reed naar Bobby’s huis, naar de straat waar hij woonde, en bleef daar op de hoek van de straat staan. Het was stil in de wijk waar Bob woonde, waarschijnlijk waren de meeste mensen aan het werk en hun kinderen naar school. Bobby’s auto was één van de weinigen die er stond. Zijn oude Toyota stond voor het huis geparkeerd, dat er net zo verlaten uitzag als de auto. Ik keek ernaar, een tijdlang, terwijl ik op de hoek van de straat tegen mijn Puch leunde en een sigaret rookte. Ik wist dat hij er was, ik voelde het. Ondanks dat ging ik niet naar hem toe. Ik weet niet of ik ooit überhaupt de intentie had om echt naar zijn voordeur te lopen en aan te bellen. Misschien was het gewoon een soort afscheid.
Na drie sigaretten gerookt te hebben, ging ik zonder verder nog iets te doen terug naar huis. Daar rookte ik gestaag verder, terwijl ik met de telefoon in mijn hand heen en weer liep door mijn kamer en alles weer van voren af aan begon. Ik wist niet wat ik moest doen, of ik Bobby moest bellen of niet, wat ik dan tegen hem moest zeggen. Ik was zo ontzettend bang voor het vooruitzicht aan een toekomst zonder hem, zonder dat ik zelf begreep waarom. Die angst benauwde me, omdat ik diep van binnen wist dat Mel gelijk had. Ik móést het Bobby vroeg of laat wel vertellen. Als het niet nu was, dan was het wel over een week en anders over een maand. En als ik het hem zou vertellen, zou dat waarschijnlijk het einde van onze relatie betekenen. Die toekomst zonder Bobby kwam er dus waarschijnlijk sowieso wel, hoe bang ik er ook voor was.
Dat besef was verstikkend. Het voelde of ik langzaam door iets werd ingesloten, of ik geen uitweg meer had. Daardoor had ik weer die enorme behoefte aan drugs, aan even aan alles kunnen ontsnappen, even niet mezelf zijn. Het was zo sterk dat het zeer deed. Ik wilde zo graag weg uit mijn hoofd, even geen zorgen hebben, me niet zo ellendig voelen. Ik vocht tegen die drang zonder dat ik zelf wist waarom, net als gisteren. Het was een emotionele strijd, er waren geen woorden of gedachten meer die me ervan probeerden te weerhouden, het was alleen nog maar gevoel. Dat gevoel werd echter steeds zwakker en na een tijd gaf ik het op. Ik moest iets bij Marco halen. Het maakte me niet uit wat, als het maar sterk was. Alles was beter dan dit leven.
Ik ging naar beneden, de trap af, trok mijn schoenen aan. Ik hing mijn tas om mijn schouder, maar toen ik de deurknop vastpakte, gebeurde er iets. Ik moest aan Gio denken. Ineens, uit het niets. Zijn gezicht verscheen op mijn netvlies en plotseling voelde ik me schuldig over wat ik wilde gaan doen. Waarom wist ik niet.
Wat wist ik eigenlijk nog wel?
Mijn hand gleed van de deurknop en ik leunde met mijn rug tegen de deur. Ik zakte neer op de mat en bleef daar een tijdje zitten, met mijn jas half aan en mijn rug tegen de dichte voordeur geleund. Mijn verlangen naar drugs veranderde langzaam in een enorm verlangen om Gio op te bellen en mijn hele hart bij hem uit te storten. Dat zou zo veel oplossen, of misschien dat niet, maar het zou zo opluchten. Het met iemand delen, dat met Cees niet meer alleen hoeven dragen, even ademruimte om andere dingen op te lossen. Maar het kon niet. Het was mijn eigen schuld dat het was zoals het was.

masterbreel schreef:

Jeetje schreef:En nu niet om lol te

Je kan het woord 'En' gewoon weghalen. Het mag niet aan het begin van de zin en voegt ook nog eens weinig toe Je doet namelijk geen opsomming.

Het hoeft absoluut niet weggehaald te worden. In de formele schrijftaal is dat wel nodig, maar dit is 'gewoon een boek' en in een boek kan alles. ;p
Ik weet niet of je dat in je verhalen ook heel strikt houdt, die regels, maar dat is echt niet nodig. Je moet het natuurlijk niet te veel doen, maar zo af en toe kan het best.

Snel verder Jeetje! (: Goed stukje weer. (aa).

De vorige keer snapte ik uitstekend, om het effect. Echter, hier staat 'En' er wel, maar als je het weg laat veranderd er niets, dan kan je het net zo goed weghalen.
Ik kan zoals gewoonlijk niet wachten op meer! Jeetje, kan je morgen niet 2x posten, ergens rond 15u en rond 22u? Ik moet nl werken van 15-23

Haha ik denk dat het dan wel weer erg veel wordt Masterbreel hopelijk vinden jullie het een beetje leuk ook al is Cees even een snufje naar de achtergrond verschoven ik heb nagedacht over wat je zei masterbreel, dat het een beetje ondergesneeuwd wordt, maar aan de andere kant: de rest van haar leven gaat ook gewoon door zoals het dat anders gedaan had. Of wordt het nu een beetje teveel in 1 keer?

_________________________________________________________

Toen ik me realiseerde dat ik toch niet naar Marco zou gaan, trok ik mijn jas weer uit en ging terug naar boven. In mijn kamer zette ik mijn tv aan, haalde de fles cognac van gisteren onder de geheime bergplaats onder mijn bed vandaan en plofte in een stoel. Daar bleef ik een hele tijd zitten, met de fles cognac in de ene hand en een rokende sigaret in de andere. Het programma op de televisie tegenover me drong niet tot me door. Ik keek er niet eens naar. Ik staarde langs het scherm heen naar een dood punt op mijn muur zonder dat het tot me doordrong wat ik zag of dacht.
Zo zat ik een hele tijd bewegingloos op mijn stoel, terwijl mijn kamer steeds sterker naar sigarettenrook en alcohol begon te ruiken. Het lukte me pas wakker te worden uit mijn trance toen mijn laptop na verloop van tijd een geluidje maakte. Ik scheurde mijn blik los van de lege muur en keek naar het scherm, dat van stand-by op aan was gesprongen. Er was een pop-up in beeld verschenen die aangaf dat ik nieuwe mail had. Vanaf waar ik nu zat kon ik nog net ontcijferen dat het Kimberley was, mijn collega uit het restaurant. Meestal stuurde ze me mailtjes met grappige plaatjes of bewerkte foto’s van celebrity’s. Waarschijnlijk was het weer de zoveelste gephotoshopte foto van haar in een trouwjurk met Brad Pitt of Johnny Depp aan haar zijde. Of met Gio, trouwens, dat had ze ook wel eens gedaan. Hij moest eens weten.
Ik drukte mijn sigaret uit in een leeg glas, kwam overeind en nam een slok cognac terwijl ik naar mijn laptop liep. Het schermpje vergrootte toen ik doorklikte naar mijn inbox en ik nam nog een slok terwijl ik wachtte tot de pagina klaar was met laden. Ik tastte naar mijn bureaustoel, pakte de rugleuning vast en trok hem naar me toe. Toen ik erop neerplofte, keek ik op naar mijn mailbox.
Ik vergat dat ik nog een slok van de cognac had willen nemen. Er zakte een vreemd, onheilspellend gevoel neer in mijn maag. Kimberley’s mailtje had geen bijlage en het onderwerpvakje was leeg.
Ik voelde het een beetje licht in mijn hoofd worden, terwijl ik daar zo op mijn bureaustoel zat. Even staarde ik naar het lege onderwerpvakje van Kimberley’s mailtje. Iets in me wilde uit alle macht niet weten wat ze geschreven had. Het was niet goed, ik voelde het gewoon. Ik probeerde moed te verzamelen om verder te kijken en pakte langzaam mijn muis vast. Toen ik op het mailtje klikte, was mijn laptop ineens vreselijk traag, alsof hij me een teken probeerde te geven. Bijna drukte ik het berichtje weg, maar toch lukte het me te wachten.
Langzaam verscheen Kimberley’s tekst verscheen op mijn scherm. Ik was zo in de stress dat het plotseling was het of niet meer wist hoe ik moest lezen lezen. Het was bizar, de letters vlogen en draaiden voor mijn ogen en ik wist de betekenis van de woorden niet meer. Ik probeerde zo snel te begrijpen wat er stond dat ik twee keer overnieuw moest beginnen voor het tot me doordrong Kimberley geschreven had. Toen ik het eindelijk kon bevatten, trok er een week gevoel door mijn ledematen.

‘Star, ik weet niet of je het al van iemand anders gehoord hebt, maar ik vond dat je het moest weten… Ik kreeg net een sms van Keisha waarin stond dat Nancy zegt dat Gio en jij iets met elkaar hebben. Roza heeft haar verteld dat Nancy jullie heeft betrapt toen jullie bezig waren (zo noem ik het maar, Nancy omschreef het iets minder netjes…) in de kantine. Is het waar of is Nancy op hol geslagen?’

Ik kon me niet meer bewegen. Ik zat daar op mijn stoel en staarde naar mijn scherm. Het enige wat ik nog bewust voelde was mijn hart, dat ongewoon luid in mijn keel sloeg. Ik moest het even op me in laten werken, wat Nancy gedaan had, dat ze echt zo erg was. Ze had het waarschijnlijk nog dezelfde dag verteld aan Roza, die het had verteld aan Keisha, die het had ge-sms’t naar Kimberley. En dan wist ik niet eens welke stappen daar nog allemaal tussen zaten. Keisha ging bijna niet met Kimberley om. Als ze het haar al had verteld, vreesde ik voor hoeveel anderen het inmiddels ook zouden weten.
Het eerstvolgende wat ik me realiseerde was dat ik minder in paniek raakte dan ik in eerste instantie gedacht had. Ik werd vooral boos en wanhopig, meer dan dat ik paniek voelde. Het uitzichtloze gevoel was het sterkste. Een diepgewortelde wanhoop maakte zich van me meester. Ik slaakte een kreet, greep mijn draadloze muis vast en gooide hem met al mijn kracht naar de andere kant van mijn kamer, waar hij tegen de muur stuiterde en op de grond terecht kwam. Ik keek ernaar en ineens had ik het warm, binnen, dus ik ging naar buiten en nam mijn fles cognac met me mee. Ik smeet de deur achter me dicht en op het balkon stak ik een nieuwe sigaret op. Het regende, maar ik merkte het nauwelijks. Stevig hield ik de fles vast en ik keek naar de mensen die beneden langsliepen, meestal rennend, met jassen en tassen boven hun hoofd om niet nat te worden, zonder ze echt te zien. Mijn hersenen maalden als een gek, dreigden kort te sluiten, maar ik probeerde helder na te denken. Nancy, stomme, stomme Nancy, vals kreng, waarom doe je me dit aan? Wat moest ik nu? Ik wilde Gio niet kwijt, als hij wegviel had ik niets meer over. Zou hij het al weten? Zou Bobby het al weten?
Ik slikte, deed mijn ogen dicht en dronk het laatste bodempje uit de fles cognac. Het was niet sterk genoeg, ik voelde nog teveel. En nu? Ik kon er niet meer onderuit. Ik moest Bobby bellen om het hem te vertellen en ik moest bellen Gio om te vragen wat hij nu wilde. Ik wilde het niet, maar nu kon ik echt niet anders meer. Wat eerst? Eerst Gio maar, dat was minder erg.
Ik pakte mijn telefoon en zocht Gio’s nummer op. Even staarde ik naar de letters op mijn schermpje, maar toen stuurde ik hem een smsje. Ik hield het kort, schreef dat Nancy anderen had verteld wat ze eergisteren had gezien. Niet veel later belde Gio me op. Hij reageerde beter dan ik. Hij bleef rustig, zei dat het was zoals het was en dat het waarschijnlijk toch wel een keer uitgekomen was. We besloten elkaar niet overdreven te gaan ontwijken, maar gewoon normaal met elkaar om te gaan. Intieme momenten konden we wel beter even vermijden, want dat iedereen er inmiddels van op de hoogte was, betekende niet gelijk dat we het er zo dik bovenop moesten leggen dat we het helemaal bevestigden. Laat ze maar praten, zei Gio, het luwt van zelf wel weer een beetje en we kijken gaandeweg wel wat er van komt.
Het stelde me enigszins gerust, dat hij het zo goed opnam. Toen ik opgehangen had, realiseerde ik me dat alles waar ik bang voor was geweest niet gebeurd was. Hij was niet boos geworden, had me niet ontslagen en niet gezegd dat dit het definitieve einde was van onze relatie. Ondanks het feit dat het ook een probleem voor hem was, had hij mij gerust gesteld. En het had geholpen, beter dan de cognac en de Davidoffs in mijn broekzak. Dat was een fijn besef, maar dat gevoel werd al gauw weer minder toen ik me bedacht dat Bobby’s reactie waarschijnlijk niet zo positief zou zijn.
Daardoor kon ik me er niet toe zetten om Bobby gelijk te bellen. Ik ging eerst terug naar binnen, daalde de trap af met de lege cognacfles en trok mijn jas en schoenen aan. Met de lege fles in mijn hand liep ik naar de glasbak aan de andere kant van de wijk en gooide hem in het gat. Daarna liep ik door naar de drankwinkel en haalde daar een nieuwe fles met exact dezelfde inhoud. Ik moest me legitimeren van de man bij de slijterij. Ik kreeg de cognac mee en zette hem op de plek waar ik de andere fles had gevonden.
Eerlijk gezegd betwijfel ik of pa het werkelijk door zou hebben, dat ik een fles uit zijn drankkast had gejat. Hij had veel verschillende soorten drank, maar erg vaak dronk hij niet. Misschien was het ook meer een manier om mijn gesprek met Bobby uit te stellen. Toen ik echter weer thuis was en de fles weer op zijn plek in de kast stond, kon ik het niet langer voor me uitschuiven. Ik moest Bob bellen. Als hij nog op zou nemen, tenminste.
In de huiskamer ging ik op de bank zitten. Ik haalde mijn telefoon uit mijn zak en speelde er een tijdje mee. Toen trok ik mezelf over de streep en belde Bobby. Mijn hart klopte snel en hard toen de telefoon overging. Gelukkig nam Bob op. Ik vroeg of hij langs wilde komen en dat vond hij goed. Zo te horen wist hij nog van niets. Hij kwam er gelijk aan, zei hij.
Zoals gewoonlijk duurde dat ‘gelijk’ van hem een beetje lang. Een halfuur later was hij er nog niet en intussen ging ik dood van de zenuwen. Ik ging zitten, staan, uit het raam kijken, in pa’s drankkast kijken, weer zitten, rondjes lopen en weer bij het raam staan. Ergens halverwege ging de bel een keer en ik kreeg zowat een hartverzakking, maar het was een postbezorger met een pakket voor de buren, want die waren er niet. Fantastisch. Ik accepteerde, de postbezorger vertrok en ik bleef achter met het pakketje en een hartslag van hondervijftig slagen per minuut. Ik hervatte mijn ontdekkingsreis in de drankkast en piekerde over waar Bobby bleef. Hij kon toch onmogelijk verdwalen op die twee kruispunten die hij moest passeren.
Uiteindelijk kwam Bobby na bijna drie kwartier bij me aanzetten. Hij was op de fiets, wat waarschijnlijk verklaarde waarom hij er zo lang over gedaan had. Hij belde aan en ik stommelde naar de gang. Toen ik de deur opendeed en Bob voor me zag staan, moest ik al bijna gelijk huilen. Hij zag er zo lief uit, met zijn warrige dreads en zijn muts die was scheefgezakt, en het schuldgevoel was zo sterk dat het me misselijk maakte.

ik heb nagedacht over wat je zei masterbreel, dat het een beetje ondergesneeuwd wordt, maar aan de andere kant: de rest van haar leven gaat ook gewoon door zoals het dat anders gedaan had. Of wordt het nu een beetje teveel in 1 keer?

Naja het is logisch dat er meer dingen spelen. Echter het begin stond bom en bomvol met dingen over Cees en die verkrachting. Dit leidde tot allerlei problemen en het afstoten van mensen. Een aantal dingen die je nu beschrijft hebben echter weinig te maken met het originele probleem. Daarom "mis" ik het een beetje als het ware. Dat is slechts mijn mening hoor.

Verder weet ik wel dat twee stukken nogal veel is, maar ik kon het proberen toch?:P

Goed stuk weer! (:
Trouwens, ik vind dit best wel lang ;$

Dank jullie voor de reacties en sorry voor mijn late respons! Wat dingen aan het afronden op werk dus even een beetje druk ook wel beetje lang stukje maar was zo lullig knippen, vandaar.

_________________________________________________

Bobby zag dat ik moest huilen en hij wilde me nog troosten ook, maar ik weerde hem af.
‘Niet doen, Bob,’ zei ik. ‘Dat verdien ik niet.’
‘Maar…’ begon hij, maar ik schudde mijn hoofd en legde mijn hand op zijn mond.
‘Niet doen,’ zei ik. ‘Je krijgt er spijt van, echt. Kom, ik moet je iets vertellen.’
Ik nam hem mee naar de woonkamer en we gingen op de bank zitten. Ik pulkte zenuwachtig aan wat nog over was van mijn nagels. Waar moest ik beginnen? Bobby keek afwachtend naar me, maar ik wendde mijn blik snel weer af. Het was ondoenlijk in zijn lieve ogen te kijken met wat ik hem moest vertellen.
Ik zuchtte diep en zocht, al frunnikend aan mijn nagels, naar woorden. Goed, dan moest het maar.
‘Bob,’ begon ik. ‘Eerst wil ik je zeggen dat het me spijt, alvast… wordt alsjeblieft niet boos, zodat ik het straks nog een keer kan zeggen, maar, ik wil dat je het alvast weet. Voor als je wel boos wordt, bedoel ik. Want je mag natuurlijk wel boos worden, maar…’ Ik viel stil toen ik zag hoe onbegrijpend hij me aankeek. Volgens mij snapte hij er helemaal niets van. Bij gebrek aan nagels waar nog aan te pulken viel, begon ik aan de zoom van mijn trui. Hoe ging ik dit doen? Met een omweg of op de directe manier? Bij Mel had ik het met een omweg geprobeerd en dat had niet echt goed uitgepakt. Maar ik kon het toch ook niet zomaar van, pats boem in één keer uit de lucht laten vallen.
‘Oké,’ zuchtte ik en tot mijn ergernis trilde mijn stem. ‘Kijk, het zit zo… er is iemand op mijn werk, eh, iemand waar ik erg goed mee op kan schieten, al een tijdje. Heel erg goed, zeg maar.’ Ik hoopte dat dat al genoeg zou zeggen, maar Bob keek me nog steeds afwachtend aan. Zijn ogen waren zo lief. God, wat haatte ik mezelf.
Ik deed mijn ogen even dicht en schraapte mijn keel.
‘Bob, wat ik probeer te zeggen, is dat ik niet echt eerlijk tegen je ben geweest, de laatste tijd. In onze relatie, over ons. Over mezelf, vooral.’ Ik keek even naar mijn knieën en haalde mijn schouders een beetje op. ‘Want jij zou de enige moeten zijn, voor mij. Maar…’ Ik slikte. ‘Dat is niet zo.’ Ik richtte mijn hoofd op en keek naar Bobby. Ik zag dat er iets veranderde in zijn ogen. Het afwachtende verdween en het was of er iets uitdoofde, een licht, een vrolijke noot. Aan de uitdrukking op zijn gezicht zag ik dat hij het begreep. Half, althans.
Hij fronste zijn wenkbrauwen een beetje. ‘Dus…’
Zijn getwijfel aan zijn vermoeden maakte dat ik me nog ellendiger voelde. Ik deed mijn ogen dicht en kneep in de stof van mijn trui.
‘Ik ga vreemd, Bob,’ zei ik toen schor.
Ik wilde niet naar hem kijken, maar ik deed het toch. Ik kon niet anders. Aan zijn ogen zag ik dat hij het nu wel begreep. Zijn gezicht veranderde langzaam, alsof zijn gevoelens door elkaar gehusseld werden en er iedere keer een andere emotie de overhand nam. Eerst keek hij niet-begrijpend, toen verbaasd, toen teleurgesteld (die vond ik het ergste) en toen boos, maar hield vervolgens het midden tussen teleurgesteld en boos. Mijn ogen brandden, maar ik durfde niets te zeggen. De stilte was geladen en hield lang aan, te lang.
‘Op je werk?’ vroeg Bob toen.
Ik knikte en keek naar mijn knieën.
‘Ja.’
‘Hoe lang al?’
Ik slikte.
‘Een jaar ongeveer, denk ik.’
Bobby zei niets. Ik keek op en zag dat er een spiertje in zijn kaak trok. Voorzichtig pakte ik zijn hand. Vast.
‘Het spijt me zo, Bob,’ zei ik. Maar Bobby trok zijn hand los en schoof een stuk opzij, alsof ik een besmettelijke ziekte had.
‘Niet aan me zitten, Starla,’ zei hij.
Mijn ogen werden warm. O, dit ging zo niet zoals ik het gehoopt had en wel zoals ik verwacht had.
‘Het spijt me,’ herhaalde ik gesmoord. ‘Wees alsjeblieft niet boos.’ Ik kon de ingehouden woede zien in zijn hele lichaam en ik durfde het niet meer aan om nog een keer zijn hand te pakken. Nog nooit eerder had ik dat gevoel bij hem gehad. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en zijn gezicht stond verbeten.
‘Wie is het?’ vroeg hij.
Er golfde iets door mijn maag. Op die vraag had ik niet gerekend. Dat was stom, ik had het kunnen verwachten. Bob was wel eens mee geweest naar personeelsfeestjes van het restaurant. De eerste keer het eindejaarsfeest, toen naar het kerstfeest, en nog een paar keer naar wat dingetjes tussendoor. Hij kende iedereen, van naam en gezicht. Verdomme, waarom had ik daar niet aan gedacht?
Toen ik niets zei, ging Bobby maar verder.
‘Is het Peter?’ vroeg hij. God nee, gelukkig niet. Ik wendde mijn blik af en keek naar mijn handen in mijn schoot.
‘Nee,’ zei ik zacht. ‘Giovanni.’
Bob keek naar me.
‘Die Spanjaard?’
Ik wreef ongemakkelijk over mijn arm.
‘Ja. Italiaan,’ mompelde ik.
Bob bekeek mijn gezicht.
‘Betekent het iets? Voor jou, voor hem? Of is het alleen seks?’
Ik kneep mijn ogen dicht en er rolde een traan over mijn wang.
‘Nee,’ zei ik. ‘Niet alleen.’ Ik voelde dat hij nog even naar me keek. Ik durfde niet op te kijken, was bang dat de blik in zijn ogen minachtend zou zijn, of juist verdrietig. Pas toen Bob knikte, keek ik naar hem op. Zijn hele gezicht stond strak van verontwaardiging.
‘Oké,’ zei hij. ‘Best.’ Hij stond op en ritste zijn jas dicht. Ik raakte een beetje in paniek toen hij aanstalten maakte om weg te lopen. Het enige wat ik nog kon bedenken was dat het niet zo mocht eindigen, dat het dan nooit meer goed zou komen. Hij mocht niet gaan, hoe dan ook. Als hij nu de voordeur uitstapte, was het afgelopen.
Ik pakte Bob bij zijn arm en hield hem stevig vast. Zijn hand was warm, ik kende ieder botje en spiertje zo goed. Het voelde zo bekend, zo vertrouwd.
‘Wacht,’ zei ik en er gleden tranen over mijn wangen. ‘Het spijt me zo, Bob. Alsjeblieft, laat me niet alleen.’
Bobby keek enigszins geërgerd en trok aan zijn arm.
‘Je bent niet alleen geloof ik, hè?’ zei hij. ‘Je hebt mij niet nodig.’ Hij wilde opnieuw weglopen, maar ik verstevigde mijn greep om zijn arm alsof ik hem eraf wilde trekken en kwam half overeind.
‘Nee, ik heb je wèl nodig. Alsjeblieft, Bobby,’ probeerde ik half huilend. Maar Bobby zei niets. Hij zei niets, hij keek niet naar me, reageerde niet, en dat vond ik zo erg. Al had hij gehuild, geschreeuwd, me uitgescholden, gezegd dat ik een hoer was, al had hij me een knal verkocht, alles was beter dan dat hij wegliep zonder nog iets te zeggen of te doen. Maar hij trok alleen hardhandig zijn arm los en liep weg, en ik bereikte het punt van totale wanhoop.
‘Bob, wacht,’ huilde ik en ik greep naar hem, maar ik miste. Hij liep door, naar de gang, ik kon het wazig zien door mijn tranen heen. Nog één keer riep ik zijn naam, maar Bobby draaide zich niet meer om. Toen hij de deur met een knal achter zich dicht gooide, zakte ik neer op de grond, met snikken die pijn deden in mijn borst.

Ahhhh arme Starla...
Hoewel ik de reactie van Bobby ook wel begrijp. Hoor je ineens dat je vriendin al een jaar vreemdgaat. o_O

Ik heb een paar stukken ingehaald, maar het gaat mij idd te snel nu ;$
Ik probeer binnenkort bij te lezen, maar kan niet beloven dat ik bij blijf!

Dank jullie wel! xILY, wat zou voor jou een beter tempo zijn? En vindt je het nog wel leuk om te lezen?

Ik zit verder nog steeds te dubben over het misschien teveel naar de achtergrond verdwijnen van de hele Cees-situatie. Ik heb een beetje een dipje dus ik twijfel nu overal aan, ook aan dingen waar ik eerder nooit aan getwijfeld heb. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet, want het is niet echt de bedoeling dat het verhaal een totaal andere kant op gaat en dat Cees soort van vergeten wordt, maar Starla's break up met Bob en alles waar dat toe zal leiden is ook wel weer belangrijk voor de verdere verloop van het verhaal. Over een paar stukjes komt Cees juist weer heel erg op de voorgrond, en dan ook heel lang eigenlijk, maar ik ben bang dat (zijn ontbreken in) deze stukjes storend zijn (is). Verder het ik zoals altijd weer de vrees dat er misschien 'te veel' gebeurd, maar aan de andere kant heb ik ook altijd gedacht dat alles wat er gebeurt in zekere zin toch een logisch gevolg van elkaar is. Iemand suggesties/ideeen?

Naja misschien is het idee wel omdat je nu stuk voor stuk moet lezen natuurlijk, dus dat het daarom minder snel gaat. Als Cees weer terug komt zeg maar, dan kan het heel goed zijn dat je in feite helemaal niet lang bezig bent met andere dingen. Je hoeft nergens aan te twijfelen, gwn posten. Ik ken toch de rest van het verhaal niet? Jij wel! Pas als ik het hele verhaal ken kan ik echt een uitspraak doen. Als jij zegt dat de Cees situatie weer terug op de voorgrond komt dan neem ik aan dat het dus niet vergeten is en dan is deze zooi even anders dan Cees juist wel een 'leuke' afwisseling!

Ik wil maar 1 ding Jeetje en dat zijn MEER STUKKEN!

Heel erg bedankt voor jullie reacties allemaal! Is weer erg motiverend en geruststellend haha. Ik principe ben ik gewoon 1 keer per dag/2 dagen te posten, ik zal dit gewoon blijven doen tot xILY met een ander voorstel komt eventueel

______________________________________________________________________________

Hoofdstuk 22

De rest van de middag was ellendig. Ik sloot mezelf op in mijn kamer, lag op bed en jankte onophoudelijk. Het voelde of de wereld niet langer draaide. Het was zo surreëel, zo raar. Iedere keer als het tot me doordrong dat ik Bobby kwijt was, werd ik overvallen door een eindeloos gevoel van wanhoop. Ik voelde me zo alleen, zo stom, wist niet wat ik nu moest beginnen. Bij vlagen werd ik teruggeslingerd naar wat er gebeurd was en dan dacht ik aan wat ik kwijt was, aan wat ik nog over had, en dan kreeg ik zo’n ontzettend uitzichtloos gevoel dat ik bang was dat ik door zou draaien. De drang naar drugs die ik eerder vandaag had gevoeld, was nu nog tien keer zo erg als tevoren.
Nuchter blijven was een marteling. Na een tijd haalde ik bij gebrek aan beter beneden maar de fles drank van pa die ik net opnieuw gekocht had en die dronk ik grotendeels leeg, maar dat hielp niet. Ik voelde niets meer, voelde me verdoofd, maar niet op een goede manier. Ik had niet eens dorst, geen honger. Ik ging niet meer naar beneden om iets te eten en kon me er niet meer toe zetten uit bed te komen. Ik kon het gewoon niet opbrengen om iets te doen. Wat was er in godsnaam met mijn leven gebeurd? Iedere keer als ik me dat afvroeg, moest ik janken. Dat wat het enige wat ik nog leek te kunnen.
Waarom raakte dit hele gedoe me zo? Ik hield toch niet meer op die manier van Bobby? Misschien was dat zo, maar er was nu ergens een leegte die zo donker was dat hij pijn deed. Want Bobby was er niet meer voor me, maar Roos was ik ook kwijt, na hoe ik laatst tegen haar gedaan had, en mijn ouders hadden sowieso al een hekel aan me. Mel had het druk genoeg met haar eigen leven en Gio wilde ik gezien de huidige situatie helemaal niet lastigvallen. Er was maar een ding wat nog goed was aan mijn leven, of wat dat had kunnen zijn, maar dat was nu net het enige waar ik niet aan mocht denken.
Mijn gedachten bleven door mijn hoofd malen. Hoe meer tijd er verstreek, hoe gedeprimeerder ik werd. Ik spendeerde nog een paar uur met voor me uitstaren, huilen, naar een foto van Bobby en mij kijken en in bed liggen. Om de paar minuten pakte ik mijn telefoon om te kijken of Bob me al gebeld had, maar dat deed hij niet. Mel belde me wel, rond een uur of drie. Ik had geen idee waarover, maar ik nam niet op. Ik wilde niet met haar praten, wilde met niemand praten. Het enige wat ik wilde, was dat ik mijn leven even op pauze kon zetten om de tijd te hebben om bij te komen.
Na een tijdje lukte het me af en toe even uit bed te komen. Ongeveer ieder kwartier rookte ik een sigaret of wat wiet, uit het raam van mijn kamer. Ik hoopte dat de koude lucht van buiten mijn hoofd helder zou maken, maar dat gebeurde niet. Mijn depressieve gedachten namen elkaar mee in een spiraal, die steeds weer nieuwe zijtakken kreeg. Het was vooral verbazingwekkend dat zelfs nu, in deze situatie, met alles wat er speelde met Gio en Bobby, die zaterdagavond met Cees toch nog constant in mijn gedachten was. Wat er ook gebeurde, het liet me geen seconde met rust.
Ik werd er gek van, en wanhopig. Als het zelfs nu aanwezig bleef, hoe moest het dan ooit als ik met gewone dingen bezig was? Hoe kon ik me ooit op iets anders concentreren? En hoe kon ik ooit nog een normaal leven leiden?
Door die overpeinzingen moest ik weer denken aan wat Mel gisteren gezegd had, over die kleuren. Ik piekerde over het rood dat paars was geworden en geen rood meer kon worden. Dat ik zodanig veranderd was dat er geen weg terug meer was. Misschien had ze wel gelijk. Misschien kon het wel niet meer. Misschien kon je van paars geen rood meer maken.
Die gedachte, dat besef, vertelde me ineens veel meer over mezelf dan ik op dat moment aankon. Het was te veel, te hard, te pijnlijk. En het was de laatste druppel.
Het ging niet meer. Ik had het gevoel dat ik naar beneden stortte in een diepe, donkere put en gevaarlijk dicht bij de bodem kwam, dat ik genadeloos te pletter zou slaan. Als ik nu niets deed dan knapte er iets, dan barstte er iets. Als ik nu niets deed, ging het fout.
Ik kon mezelf niet meer tegenhouden. Ik pakte mijn telefoon en ik belde Marco. Er was niets meer wat me ervan weerhield, wat er tegenop woog. Dus ik belde Marco en wachtte trillend van de adrenaline tot hij opnam. Toen ik hem te pakken kreeg, zei hij dat hij nu ergens mee bezig was, maar dat hij later op de dag in één of ander obscuur danscafé zou zitten waar Bob en ik ooit ook wel eens geweest waren. Als ik iets wilde hebben kon ik daar naartoe komen. Hij zou wel het één en ander bij zich hebben.

In eerste instantie baalde ik. Naar Marco’s huis rijden had me al ondoenlijk geleken, laat staan naar de stad en daar ook nog eens in een club tussen allemaal mensen en harde muziek Marco te moeten gaan lopen zoeken. Ik dacht eraan het niet te doen, maar ik kon mezelf niet lang voor de gek houden. Ik moest iets hebben, hoe dan ook. Al had hij bij Cees op de koffie gezeten, was ik het nog gaan halen. Bovendien kon ik nu gelijk ma en pa nog even ontlopen en misschien was het ook niet eens zo’n slecht idee om me een avond helemaal vol te gooien met alles wat er te krijgen was en dan compleet los te gaan in die club, om alles even te vergeten. Het was hoe dan ook beter dan hier liggen en wegzakken in dat gevoel dat mijn hoofd en mijn lichaam niet meer wilden, niet meer konden.
Door dat vooruitzicht lukte het me uit bed te komen. Sufgebeukt sleepte ik mezelf naar de badkamer. Ik douchte, droogde me af en kleedde me aan. Ik deed alles werktuiglijk, automatisch. Ik nam niet meer de moeite nog iets te eten voor ik wegging, noch om de deur achter me op slot te doen. Alles wat te wazig om nog aan rationele dingen te kunnen denken.
Ergens in mijn portemonnee duikelde ik een oude buskaart op en ik ging. Ik durfde niet op mijn Puch te gaan, was bang dat ik mezelf dood zou rijden. In plaast daarvan liep ik naar de bus en stapte in bij de dichtstbijzijnde halte.
Veel kreeg ik niet mee van mijn reis naar de stad. Ik staarde door het raam zonder iets te zien, terwijl de rit aan me voorbij ging alsof hij er niet geweest was. Het was heel raar, ik stapte in en het volgende moment was de bus alweer bij zijn eindpunt. Het hele gedeelte ertussenin ontging me volledig, maar daar kon ik me niet meer druk om maken. Het vooruitzicht aan het feit dat ik zo even kon ontsnappen aan dit alles, was belangrijker dan wat dan ook ter wereld.
Toen ik uit was gestapt in de stad begon ik te lopen, zonder dat ik wist waarheen. Ik had geen idee hoe laat het was. Het was al donker buiten en de winkels waren dicht, dus het moest al ruimschoots avond zijn. Hier en daar gingen barretjes en pubs open en in eettentjes was het druk. Omdat mijn verstand zei dat ik ook maar eens iets moest gaan eten, vooral gezien ik me straks aan Marco’s halve voorraad wilde vergrijpen, kreeg ik mezelf zover een plek te zoeken waar ik iets makkelijks kon halen. De enige afhaal die ik in de wijde omtrek kon vinden was een uitgestorven snackbar in een onguur, donker straatje. Ik kocht er een broodje gezond en kreeg met moeite de helft op. Het smaakte me totaal niet en het lukte me niet het weg te krijgen. Wat ook niet hielp was dat die vent achter de toonbank schijnbaar niets beters te doen had en constant op een hele irritante manier met me probeerde te flirten. Ik was blij toen ik weer buiten stond.
Uiteindelijk was het al lang en breed pikdonker toen ik naar die tent begon te lopen waar Marco uithing. De straten waren uitgestorven in dit gedeelte van de stad. Het eerste teken van leven dat ik tegenkwam, was een groepje Hells Angels-achtige types dat stond te roken bij een grote, houten deur. Vanbinnen kwam muziek, één of ander oud rocknummer dat me vaag bekend voorkwam. Dit was de bar die Marco bedoelde. Het was een themabar, ze hadden ales opgebouwd uit veel onbewerkte houten balken en kroonluchters, zodat het leek op een Middeleeuwse herberg met veel lange houten tafels en een verzameling opgezette dierenkoppen aan de muur. Het was één van de weinige uitgaansgeledegelegenheden in de stad die bijna iedere dag open was en het was er altijd druk.
Ik liep naar de deur, betaalde de toegangsprijs en kreeg een stempel op mijn hand. De mannen bij de deur floten naar me, maar ik negeerde ze. Ik ging de club in en botste daar vol tegen een muur van sigarettenrook, gepraat en bier aan. Er zaten lange rijen mensen op de banken aan de enorme tafels en vanaf de dansvloer werd gejouwd naar de bezoekers die vanaf het balkon naar beneden stonden te kijken. De mensen op het balkon jouwden terug en er vloeide rijkelijk bier over de rand van grote pullen naar beneden.
En daar, ergens temidden van al die mensen, zag ik Marco. Hij zat ergens middenin de rij aan één van de lange tafel te roken en praatte lachend met iemand naast hem. Ik kreeg een vreemd gevoel toen ik hem zag zitten. Het was een soort verlangen, maar tegelijkertijd een soort weerzin. Het verlangen was duizendmaal sterker.

Ik kan niet wachten op meer Jeetje!

Thanks Masterbreel, dat is een goed teken

______________________________________________________________________________

Ik werkte me door de menigte op de dansvloer heen en liep naar Marco toe. Hij zag er hetzelfde uit als altijd, met zijn halflange haar en baard van een paar dagen. Hij droeg zijn gewoonlijke gestylde zwerveroutfit, een beetje Kurt Cobain-achtig, en rookte de Chesterfields die hij altijd rookte. Toen hij me aan zag komen, grijnsde hij op zijn gebruikelijke ietwat perverse manier.
‘Kijk,’ zei hij terwijl hij zich naar me omdraaide. ‘Toch nog gekomen.’ Hij schoof wat opzij en klopte naast zich op de bank. ‘Kom erbij.’
Maar ik bleef staan en schudde mijn hoofd.
‘Dank je,’ zei ik. ‘Je weet waar ik voor kom.’ Sorry Marco, ik was niet in de stemming om vriendjes te maken. Ik wilde nu iets hebben, gelijk, en dat was het enige waar het om ging. Hoe sneller ik weg was, hoe beter.
Marco bekeek me even, van top tot teen en met wat extra aandacht voor mijn borsten. Toen gleden zijn ogen naar die van mij. Ik denk dat hij aan mijn gezicht zag dat ik het meende. Hij ging er niet tegenin en knikte.
‘Ook prima’ zei hij. ‘U vraagt, wij serveren.’
Ik glimlachte flauwtjes. Marco maakte zijn sigaret uit en kwam overeind. Hij was kleiner dan ik me herinnerde, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik tegenwoordig alleen aan Cees dacht en iedereen klein was vergeleken bij hem. Hij wisselde nog wat woorden met een paar anderen op de lange bank, die ik door de muziek heen niet kon verstaan, en liep toen met me naar de andere kant van de ruimte. We gingen een deur door en kwamen in een lange gang uit, waar in de linkermuur allemaal deuren zaten die naar individuele toiletten leidden. Ik liep achter hem aan naar het achterste toilet en ging met hem mee naar binnen. Cees wat niet belangrijk meer, ook niet toen Marco de deur achter ons op slot deed.
‘Wat wil je?’ vroeg hij.
‘Maakt niet uit,’ zei ik. ‘Me goed voelen. Losgaan.’
Marco stak zijn hand in zijn zak. Hij keek naar me, haalde zijn hand weer tevoorschijn en pakte die van mij vast. Ik voelde het gladde oppervlak van een klein plastic zakje tussen mijn handpalm en de zijne. Hij trok me dichter naar zich toe dan nodig was en ik voelde zijn stoppelige wang tegen die van mij. Hij rook naar tabak en tequilla.
‘Eén gram,’ zei hij in mijn oor. ‘Bommen of snuiven. Twee tientjes.’
Ietwat geërgerd trok ik mijn hand los uit die van hem. Ik trok mijn rok omhoog en haalde een twintigje tussen de rand van mijn kous vandaan. Ik wilde het aan hem geven, maar Marco knikte omlaag en zei met een zelfvoldane grijns op zijn gezicht: ‘Stop maar in mijn broekzak.’ Ik wierp hem een vernietigende blik toe, maar propte het geld toen in zijn broekzak. Ik voelde dat hij mijn gezicht bekeek terwijl ik dat deed. Toen ik klaar was, klopte hij met zijn hand tegen mijn wang.
‘Goed zo,’ zei hij. ‘Veel plezier ermee. Je kunt straks wel even bij me komen zitten als je wilt. Ik heb leukere dingen bij me. En ik heb nog leukere dingen in de auto. Als je iets wil, zeg je het maar.’
Ik knikte, ietwat kortaf omdat ik eigenlijk gewoon wilde dat hij wegging, en Marco draaide zich om, haalde de deur van het slot haalde en liep de wc uit. Ik trok de deur weer achter hem dicht toen hij verdwenen was en draaide hem op slot. Toen opende ik mijn hand en keek naar het zakje dat hij me gegeven had. MDMA. Eindelijk.
Met een plof liet ik mijn tas naast mijn voeten op de grond vallen. Ik draaide me om naar de wc, deed de bril en de klep omlaag en hurkte ervoor neer. Uit mijn tas haalde ik mijn spiegeltje en mijn bankpasje en ik legde ze op de dichte wc. Ik opende het zakje van Marco, tikte voorzichtig een kwart op het spiegeltje en maakte er een mooi, smal lijntje van met mijn bankpasje. Ik rolde een kokertje van een tientje uit mijn kous, hield de andere kant van mijn neus dicht en snoof het hele lijntje in één keer op. Het brandde als de neten en ik kneep mijn ogen dicht. Ik liet het geld uit mijn handen vallen en zakte achterover tegen de dichte deur, met mijn hand tegen mijn neus gedrukt en mijn ogen dicht geknepen. De ranzige MDMA-smaak verscheen in mijn mond en ik wachtte even, een halve minuut, een hele, terwijl, het branderige gevoel in mijn neus langzaam uitdoofde. Toen haalde ik mijn neus een paar keer op, wreef eronder en ruimde mijn spullen op. Ik stopte een groot stuk zoete kauwgom in mijn mond, kwam overeind en ging weer naar binnen, terug de drukte van de club in.

Bedankt voor de like arendaaa!

____________________________________________________________________________________

Zoals altijd had Marco goede MDMA. Het duurde nog geen halfuur voor ik weg was. Het was precies zoals ik gehoopt had, en dat voelde goed. Voor het eerst sinds tijden ging er iets zoals ik wilde, zoals ik verwachtte. Ik voelde me fantastisch. Alles om me heen veranderde, de muziek, de kleuren, maar ook mijn gevoel, mijn hoofd. Ik kreeg weer levenslust, energie, zin om te dansen, tussen al die mensen met hun warme lichamen en zachte huid. Alles van me af. Bobby, Gio, Nancy, Cees, alles verdween gewoon. De muziek en ik werden één, de klanken verstrengelden zich met me en ik werd los, voelde me goed en energiek. Mijn energie was eindeloos en leek uit een onuitputtelijke bron te komen.
Het was bevrijdend om me zo te voelen. Ik danst eerste een tijd alleen, genietend van alles om me heen, en later ook met mensen, met jongens zonder dat hun gezicht tot me doordrong. Ik voelde mijn eigen warmte en die van hen dicht bij me. Ik was niet bang meer, nergens voor, net als vroeger, zonder grenzen, schuldgevoel of weerstand. Ik was wie ik vroeger was. Ik was weer rood. Waarom had ik me hier de afgelopen dagen van weerhouden? Dit was fantastisch, beter dan alles. Waarom zou ik mezelf martelen door er vanaf te blijven? Het was zo stom, dat ik maar in die ellende bleef zitten terwijl ik er zo makkelijk uit kon komen. Het leven kon zo mooi zijn als je het wilde.
Hoe lang ik bleef dansen weet ik niet, maar volgens mij was het lang. Ik kon er geen genoeg van krijgen, van het heerlijke vrije gevoel, van het dansen, van de muziek en de mensen. Ik kon precies zien wie er ook iets gebruikt had, en vaak ook wat. Kleine pupillen, grote pupillen, opengesperde of halfdichte ogen, knarsende kaken. Verderop zat Marco langs de kant, met mensen te praten en te roken, en ik merkte dat hij af en toe naar me keek. Ik voelde me er goed door en hoe meer ik het doorkreeg, hoe meer ik mijn energie op hem begon te richten. Ik daagde hem uit, geilde hem op, gewoon omdat het kon, omdat ik het durfde, omdat ik wist dat hij het wilde. Ineens wilde ik bij hem zijn, zoals ik bij iedereen wilde zijn. Af en toe ging ik even bij zijn groepje zitten, naast hem, dronk dan wat en praatte een beetje met hem terwijl we lachten en rookten, maar de drang om te dansen was sterk en na een paar minuten vertrok ik meestal weer.
Na een tijdje kwam Marco met me dansen. Ik was uitdagend, liet hem me vasthouden en drukte mijn lichaam tegen dat van hem. Hij was Marco niet meer, hij was gewoon iemand die ik wilde voelen, wilde aanraken. We dansten en klooien wat en raakten aan het zoenen en we gingen naar de wc, waar ik nog een beetje ketamine van hem kreeg. We gingen verder met flikflooien, Marco’s ene hand verdween onder mijn shirtje en de andere onder mijn rok en ik lachte en liet hem aan me zitten zonder dat ik aan Cees of Bobby of Gio dacht. Pas toen hij zijn gulp los begon te maken en me op mijn knieën probeerde te krijgen, werd ik het zat en ging ik weer weg. Ik liet Marco achter me en ging terug naar de dansvloer, danste verder zoals daarnet, danste met andere jongens, me half van hen bewust, half niet. Pas toen het effect van de MDMA begon te af te nemen ging ik weer bij Marco en zijn groepje zitten. Ik liet Marco me trakteren op een glas bier met GHB voor de comedown en een tijdlang rookte ik alleen terwijl ik langzaam mijn glas leegdronk, half aanwezig, half afwezig naar de mensen op de dansvloer kijkend. Marco praatte met iemand naast hem en af en toe ving ik vlagen op van het gesprek, die uit elkaar vielen in de lucht. Zijn stem klonk merkwaardig, aan de ene kant heel duidelijk, heel dicht bij me, maar aan de andere kant was het of hij heel ver van me af stond, of ik er totaal niet bij hoorde. Vreemd genoeg voelde het niet vervelend, het voelde wel goed. Ik bleef rokend voor me uit kijken en deed geen moeite me in het gesprek te mengen. Ik was relaxed, op mijn gemak, had toch het gevoel dat ik bíj mensen was, ook al nam ik geen deel aan hun gesprek. Of misschien kwam dat gewoon door de drugs, dat ik me wel oké voelde. Wie zal het zeggen.
Op een gegeven moment gingen Marco en zijn vrienden weg en toen besloot ik ook naar huis te gaan. Ik wilde nog wat van Marco kopen en we gingen naar zijn auto terwijl zijn vrienden buiten op hem zouden wachten. In zijn auto rookten we een tijdje en we praatten nog wat en hij liet me wat pillen en poedertjes zien die hij bij zich had. Ik koos wat dingen uit en Marco zei dat hij wel wat van de prijs af kon halen als ik hem zou pijpen en nog meer als hij me mocht neuken. Ik zei nee, gaf hem geld, nam mijn spullen mee en liep in mijn eentje terug naar de bushalte. Ik voelde me goed, nog steeds. Het was licht in mijn hoofd en ik werd er rustig van, wel futloos, maar op een prettige manier. Er was niets slechts meer en ik was los van de aarde, van mezelf en mijn gedachten, en zweefde ergens in een andere dimensie.
Zo liep ik op mijn hoge hakken terug naar de bushalte. De tocht duurde eindeloos, maar was ook zo voorbij. Tijd leek niet meer te bestaan. Ik denk dat ik een halfuur op de bus stond te wachten, maar in die tijd had ik het geen één keer koud, verveelde ik me niet en dacht nergens aan. Er was geen vuiltje aan de lucht, geen enkele zorg. Toen de bus kwam had ik wel wat moeite met instappen en geld zoeken, want mijn lichaam voelde nog vreemd en onbeweeglijke dingen leken een beetje te bewegen. Ik maakte me er niet echt druk om, het was een lekker gevoel, maar de buschauffeur was er wat minder gerust op. Toen ik hem wilde betalen voor een kaartje gleed mijn geld uit mijn handen en toen ik het op wilde pakken, viel ik op de grond, gewoon omdat de bus draaide of omdat ik mijn evenwicht verloor. Er was niets aan de hand, maar de chauffeur kwam helemaal van zijn plek om te vragen of het ging. Ik bleef in het gangpad zitten en leunde met mijn rug tegen de wand en lachte met mijn ogen dicht. Ik kon er niets aan doen, het enige wat ik kon was lachen. Ik was compleet van de wereld. De chauffeur hielp me overeind en vroeg wat ik mankeerde. Ik geloof dat ik nog nalachend zei dat ik een cokehoer was en vroeg of hij me ook wilde neuken. Ondanks dat bleef hij vriendelijk. Hij hielp me op de voorste stoel, gaf me mijn geld terug en ging weer naar zijn plek.
Toen ik eenmaal stil zat in de warmte van de hobbelende bus, was mijn cynische lachbui al gauw voorbij. Ik zakte een beetje in, hing op de stoel en liet mijn hoofd tegen het raam rusten. Ik keek naar buiten, naar de straatlichten die voorbij schoten, en voelde de bewegingen van de bus of ik zweefde. De chauffeur hield me in de gaten, ik voelde dat hij af en toe naar me keek, maar hij bemoeide zich verder niet met me. Goddank vroeg hij wel na een tijd of ik wist waar ik eruit moest, want anders was ik waarschijnlijk gewoon tot aan het eindpunt blijven zitten. Ik gaf hem antwoord en toen we bij mijn halte kwamen vroeg hij of ik het redde alleen, en ik reageerde vaag dat het wel lukte. Wankel stapte ik uit en begon van de halte naar mijn huis te lopen.Ik hoorde dat hij nog een tijdje bleef staan voor de deuren weer dichtgingen en hij wegreed.
Thuis aangekomen vergat ik totaal dat pa en ma ook nog bestonden. Ik deed dus niet bepaald zachtjes en zoals ik had kunnen verwachten, werd ma werd wakker van me. Natuurlijk was het moeilijk over het hoofd te zien in welke staat ik verkeerde en ze werd furieus. Ze noemde me onverantwoordelijk, zei dat ze maatregelen ging nemen als ik ooit nog zo thuiskwam en pakte mijn geld en mijn pinpas af. Moest zij weten. Ik was nog steeds te high om helder na te kunnen denken en zei lachend dat ik toch geen geld nodig had om te krijgen wat ik wilde. Ze gaf me een tik tegen mijn hoofd en het enige wat ik nog meekreeg was dat ze zei: ‘Laat ik er niet achter komen, Starla. Echt niet.’

Starla is echt de weg goed kwijt:O Laat die stukken maar komen Jeetje!

Dank je Masterbreel en arendaaa! Binnenkort komt er weer wat actie, vinden jullie het te lang duren tot dat zover is of niet?

__________________________________________________________

Hoofdstuk 23

‘Jezus, wat zie jij eruit,’ was het eerste wat Mel zei toen ik de volgende dag op school aankwam. Ze zat aan een tafel in de gang, voor het lokaal waar we economie hadden. De rest van de klas zat om haar heen. Economieman was weer eens te laat en de hele gang werd gevuld door het geluid van klasgenoten die leerstof bespraken, dingen over en weer gooiden en lachten om stomme grapjes.
Ik knikte.
‘Bedankt,’ zei ik nors terwijl ik naar haar toeliep. Jammer genoeg wist ik dat ze gelijk had. Mijn pupillen zagen er redelijk normaal uit, maar daar was ook alles mee gezegd. Ik voelde me beroerd en leek wel een zombie, of een junkie. Mijn ogen waren bloeddoorlopen, mijn gezicht was wit en ik had donkere kringen onder mijn ogen. Vanbinnen was het al net zo erg: mijn hoofd deed zeer, mijn armen en benen voelden zwaar en ik was misselijk. Ik voelde me of ik een ernstige griep onder de leden had. Zelfs een douche had me vanmorgen niet kunnen opknappen en het had me moeite gekost om niet wat wiet uit mijn voorraad te nemen om me wat beter te voelen.
Mel keek me een beetje bezorgd aan. Ze pakte haar stoel en trok hem achteruit, wat bij de klas vandaan, en gebaarde me haar te volgen.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze. ‘Waarom nam je niet op, gisteren? Ik heb je wel duizend keer gebeld.’
Ik zette mijn stoel bij die van haar en zakte erop neer.
‘Ik ben zo stom geweest om Bobby over mijn b-… collega te vertellen,’ zei ik.
Mels gezicht betrok een beetje. Waarschijnlijk was het niet moeilijk te raden dat het niet zo goed gegaan was. Ze slikte en verschoof wat op haar stoel.
‘En?’ vroeg ze.
‘Wat ‘en’?’
‘Hoe nam hij het op?’
Ik glimlachte schamper.
‘Niet zo goed,’ zei ik.
Mel slikte opnieuw en haar wangen werden langzaam rood.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op en keek hoe Dean en nog wat jongens uit onze klas een etui heen en weer gooiden.
‘Hij heeft me gedumpt,’ zei ik. ‘Dus ik heb wat hele stomme dingen gedaan.’
Mel werd roder en ze keek ongemakkelijk naar haar knieën.
‘O,’ zei ze. Voorzichtig keek ze mijn kant op. ‘Wat- wat zei hij?’
Ik haalde quasi-nonchalant mijn schouders op. ‘Niet zo veel. Hoe lang het al gaande was en met wie. Meer niet.’
‘Jeetje.’ Mel pulkte aan haar tas. Ze keek onzeker naar me en vroeg met een klein stemmetje: ‘Wat heb je dan voor stomme dingen gedaan?’
Ik streek over mijn gezicht. ‘Laten we het daar maar niet over hebben. Ik krijg in ieder geval flink aan de stok met mijn moeder als ik het nog een keer doe.’
Mel keek me schuldbewust aan. Haar gezicht stond sip.
‘Jeetje,’ zei ze weer. ‘Sorry, Star.’ Het klonk een beetje gesmoord en ik keek haar kant op.
‘Het is niet jouw schuld, Mel,’ zei ik. ‘Ik moest het Bob sowieso vertellen en al die achterlijke dingen heb ik toch zelf gedaan.’
Ze haalde haar schouders op, duidelijk niet overtuigd.
‘Misschien, maar alsnog. Ik had me er niet mee moeten bemoeien. Je had het best zelf afgekund, maar ik kon mijn mond weer eens niet houden. En door mijn zogenaamde advies is nu alles fout gegaan.’
‘Het kwam niet door jouw advies, het moest gewoon gebeuren, Mel. Jij kunt er niets aan doen. Het is allemaal mijn eigen stomme schuld.’
‘Ja, maar ik vind het gewoon vervelend dat het zo gegaan is.’
Ik zuchtte. ‘Mel, ooit had ik het toch moeten vertellen en ook al had ik een halfjaar gewacht, zijn reactie was dan echt niet anders geweest. Jij hebt er iets mee te maken en daarmee klaar.’
Mel mompelde wat, duidelijk niet tevreden. Ik slaakte een zucht en besloot gauw van onderwerp te veranderen om te voorkomen dat ze er eindeloos op door zou gaan. Ik voelde me te beroerd om nu dit soort discussies met haar te moeten gaan voeren.
‘Waar had jij me trouwens over gebeld, gisteren?’ vroeg ik. Gelukkig vroeg ik bij toeval precies het goede. Mels mondhoeken krulden wat omhoog en er braks iets vrolijks door de schuldbewuste uitdrukking op haar gezicht. Haar wangen werden rozig. Ik geloof dat ze het probeerde tegen te houden, maar het lukte haar niet.
‘Nou, ik had gisteren dus mijn date met Laurens,’ zei ze.
Ik staarde haar aan. Even moest het tot me doordringen wat ze zei. Sowieso hoorde ik Mel al niet vaak zeggen dat ze een date had gehad, dus dat moest eerst even bezinken en toen moest ik de rest nog zien te snappen.
‘Met wie?’ vroeg ik wat verdwaasd. De glimlach op haar gezicht werd zo groot dat ze me een beetje deed denken aan de Joker van Batman.
‘Laurens,’ zei ze. ‘Tennisboy, weet je wel?’
Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Natuurlijk, toen ze me die avond bij Joey belde had ze gezegd dat ze een date met hem gepland had. Wat erg dat ik dat vergeten was. Ik wist dat het veel voor haar betekende. Ze had het me wel duizend keer verteld, waar ze heen gingen en wat ze aan ging doen, maar het was allemaal langs me heen gegaan. Arme Mel. Als ik in haar plaats was geweest, had ze me zeker dezelfde avond nog gebeld.

Nee, ik vind het heerlijk weglezen, ga zo door! (:

‘Jeetje,’ zei ze weer.

Moet je nou tweemaal jezelf noemen?:P

Lekker stuk! Hoe lang het duurt voor 'actie' is eigenlijk lastig te bepalen (net als of dat met Cees nou naar de achtergrond verdwijnt of niet) omdat we het niet in een keer weg lezen, maar in delen. Dus het is lastig om te bepalen of het verhaal technisch lang duurt, of dat het komt omdat we om de dag een stukje verder komen in het verhaal. Ik zou zeggen, laat het in elk geval maar komen!

Thanks voor de feedback allebei! Ik snap wat je bedoelt Masterbreel, en je hebt me wel gerustgesteld, want waarschijnlijk kan ik zelf ook idd beter zien of het wel of niet lang duurt als ik het een keer allemaal achter elkaar doorlees thanks!

______________________________________________________________________

Gelukkig leek Mel veel te opgewonden om door te hebben wat een slechte vriendin ik was. Haar gezicht werd nog roziger en haar ogen twinkelden.
‘Het was zo leuk, Star. Echt, hij is geweldig,’ zei ze. ‘We hebben heerlijk gegeten en het was heel romantisch bij de film. En weet je wat het beste was?’ Ze schoof wat dichter naar me toe. ‘Toen de film afgelopen was heeft hij me naar huis gebracht en vlak voor hij wegging hebben we gezoend.’
Ik staarde haar aan, wist even niet wat te zeggen. Gelukkig kwam Economieman op dat moment de hoek om rennen en werd Mel even afgeleid. Hopelijk zag ze daardoor niet hoe stom mijn reactie was. Ik was namelijk echt totaal overdonderd. Wat mankeerde ik? Waarom was ik niet gewoon blij voor haar? Het leek wel of ik door mijn eigen problemen op mannen-vlak was vergeten dat het er bij andere mensen wel normaal aan toe kon gaan. Ik wist wat ik moest doen, dat ik samen met haar hoorde te gillen en haar gelijk van alles moest vragen, maar het lukte me gewoon niet.
‘O,’ was het enige wat ik uit wist te brengen. ‘Wat goed.’
Mel was inmiddels bezig haar spullen bij elkaar te pakken en merkte geloof ik niet dat ik zo flauw reageerde.
‘Ik vertel je straks alles,’ zei ze met gedempte stem en een schuin oog op Economieman. ‘Na grieks hebben we een tussenuur, dus dan hebben we alle tijd.’

Natuurlijk hield Mel het niet vol om twee lesuren te wachten voor ze het over Laurens kon hebben. Bij economie viel bleef het binnen de perken omdat Economieman iets klassikaal wilde uitleggen, maar bij grieks was er al geen houden meer aan. Aan het einde van het uur wist ik precies wat ze allemaal gezegd hadden, wanneer ze niets gezegd hadden, hoe lang dat had geduurd en wie er daarna weer voor het eerst weer iets gezegd had. Ze vertelde me wanneer ze elkaar aangekeken hadden en wanneer niet en of ze dan wel of niet geglimlacht hadden. Echt, ik dacht dat ze er nooit meer over op zou houden. Ik kon er zowat een roman over schrijven.
Kort samengevat waren ze eerst ergens iets gaan eten. Laurens had haar thuis opgehaald met de auto en ze waren naar de stad gereden. Mel was een beetje nerveus geweest en zoals altijd als ze zenuwachtig was, had ze de oren van zijn hoofd gekletst om pijnlijke stiltes te voorkomen. Het ging nergens over, zei ze zelf, want ze wist ongeveer alleen dat hij tenniste en dat was dus ook het enige waar ze het over durfde te hebben. In het begin was Tennisboy een beetje stil geweest, maar volgens Mel was dat logisch omdat hij er door haar geratel niet veel tussen kreeg, en daar werd ze alleen nog maar nerveuzer van. Laurens had een visrestaurant in de stad uitgekozen en tegen de tijd dat ze daar aankwamen, verkeerde Mel al in een halve dip omdat dacht dat ze het verpest had door haar eindeloze geratel. Daardoor werd ze wat stiller, maar toen begon er wonder boven wonder langzaam wat geluid uit Laurens te komen: ze raakten aan de praat over andere dingen dan tennis en Mel kreeg weer nieuwe moed. Het werd best nog gezellig en toen ze na het eten naar de bioscoop liepen, had Laurens onderweg haar hand gepakt. Melanie zei dat ze daardoor zo nerveus werd dat ze de hele weg hysterische lachbuien had moeten onderdrukken. Bij de film, iets romantisch met Richard Gere, had hij ook nog zijn arm om haar heengeslagen en haar tegen zich aangetrokken. En toen hij haar thuis afzette, hadden ze in de auto gezoend. Op zijn initiatief, maar achteraf was ze blij dat ze erin mee was gegaan.
Dat hele verhaal kreeg ik ongeveer zeven keer te horen voor ons tussenuur überhaupt begonnen was. Grieksvrouw werd er helemaal spastisch van. Ze was altijd al een beetje labiel en nu begon ze helemaal zenuwachtig met haar ogen te knipperen en onduidelijk te praten omdat Mel niet naar haar luisterde. Mel bleef er maar over doorgaan. Ik vond het leuk voor haar, echt waar, en ik vond het ook wel leuk om te horen hoe het precies gegaan was en ik wilde ook niet ongeïnteresseerd of egocentrisch overkomen, maar op een gegeven moment had ik het zo vaak gehoord dat ik mijn hoofd er gewoon niet meer bij kon houden. Ik voelde me nog steeds verrot en beroerd en misselijk en kon me gewoon moeilijk op haar concentreren. In het tussenuur vond Mel het ook nog nodig de kleur van zijn sokken te bespreken en in de pauze zijn schoenen en tegen die tijd was ik het al meer dan zat.
Na een eindeloze pauze hadden wiskunde. Wisknuddeman spendeerde het halve uur aan Domme Daan een som uitleggen en dat gaf Mel de gelegenheid weer van voren af aan te beginnen. Ze had net voor de achttiende keer de scheiding in zijn haar besproken toen ze ineens over iets anders begon.
‘Ik denk dat het zijn natuurlijke kleur is. Ik denk dat ik dat volgende keer maar aan hem gaan vragen. We willen ergens volgende week weer afspreken’ Voor het eerst die dag viel er een korte stilte. Ik merkte vaag dat ze een behoedzame blik mijn kant op wierp, maar ik ging door met dingen overschrijven van het bord en reageerde niet. Ik wist dat ze toch wel verder praatte, of ze nou feedback kreeg of niet.
En inderdaad, Mel schraapte haar keel. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat ze ergens aan begon te frunniken.
‘En misschien moet ik ook aan de pil gaan,’ zei ze toen ineens. Die toon van haar stem had ik vandaag nog niet eerder gehoord en daardoor lukte het me los te scheuren van al het andere in mijn hoofd. Ik knipperde even met mijn ogen, liet haar woorden tot me doordringen en keek toen haar kant op.
‘Wat?’ zei ik.
Mel werd een beetje rood en haalde haar schouders op.
‘Nou, gewoon,’ zei ze. ‘Je weet maar nooit.’
Ik liet mijn ogen over haar gezicht glijden en keek naar haar. Ik liet mijn schrift voor wat het was en legde mijn pen neer.
‘Wil je met hem naar bed, dan?’ vroeg ik.
Mel werd nog roder. Allemachtig, dit had ik niet aan zien komen. Mel was nog nooit met een jongen naar bed geweest. Ze was niet echt preuts, maar wel verlegen en bang dat ze iets verkeerd zou doen. Doorgaans werd ze al rood als iemand ‘condoom’ zei. Ik vond het niets voor haar daar nu al over te beginnen.
‘Mel?’ vroeg ik weer toen ze niet reageerde. ‘Hoe kom je daar zo ineens bij?’
Mel haalde opnieuw haar schouders op en frunnikte aan de zoom van haar trui.
‘Gewoon,’ herhaalde ze. ‘Het moet er toch maar eens een keertje van gaan komen. Ik bedoel, ik ben al bijna achttien.’
Ik fronste mijn wenkbrauwen.
‘Al bijna achttien?’ herhaalde ik. ‘Wie zegt dat dat iets uitmaakt?’
Nu keek ze wel op, met iets uitdagends in haar ogen. Er was echter ook een stuk onderzekerheid dat sterker was dan het uitdagende.
‘Niemand zegt dat. Dat kan ik zelf ook wel bedenken,’ zei ze, fel haast. ‘Het is toch gewoon zo?’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Dat is helemaal niet zo, Mel, en degene die je dat wijsmaakt, lult uit zijn nek. Er zit echt geen minimum of maximum leeftijd aan je eerste keer, hoor.’ Ik bekeek haar even en vroeg toen: ‘Heeft Laurens iets geprobeerd?’
Mels ogen gleden naar die van mij. Onzeker keek ze me aan. Even gebeurde er niets, maar toen leek ze te besluiten dat ik waarschijnlijk het beste met haar voorhad en ontspande ze wat. Ze slaakte ze een zucht en ik zag de lichte vijandigheid die er net geweest was verdwijnen als sneeuw voor de zon.
‘Soort van,’ zei ze. ‘Hij vroeg of ik nog even met hem mee naar huis wilde. En of ik volgende keer bij hem bleef slapen.’

___________________________________________________________________________________

‘Je hebt anderhalve date met hem gehad, Mel. Daar hoef je helemaal nog niet aan te denken.’
‘Ja, weet ik veel, ik heb niet zo vaak vriendjes. Ik kan het toch proberen? Ik bedoel, ik wil ook niet tot mijn veertigste maagd blijven.’
‘Je moet het doen omdat je het zelf wil, hè? Niet om wat andere mensen vinden of omdat hij loopt te zeuren.’
‘Hij zeurt ook niet, maar… gewoon. Ik wil niet nog….snap je? De meeste mensen…’ Ze haalde haar schouders op. Aarzelend keek ze mijn kant op. ‘Ik bedoel, voor jou is het makkelijk om te zeggen, maar kijk naar jou. Hoe zou jij je voelen als je bijna achttien was en nog nooit… Jij was toch ook veel jonger, de eerste keer?’
Nog even keek ik haar aan, maar toen wendde ik mijn blik af. Er trok een vervelend gevoel door mijn maag. Waarom was ik er op ingegaan? Ik had kunnen weten dat dit gesprek hiertoe zou leiden.
‘Dat heeft er niets mee te maken,’ zei ik alleen. Maar Mel draaide mijn kant op en schoof haar stoel dichter naar me toe.
‘Natuurlijk wel,’ zei ze. ‘Jij bent toch de ervaringsdeskundige?’
Ik keek de andere kant op. ‘Je wilt mij niet als voorbeeld hebben, Mel.’
Mel trok een pruillip.
‘Ah toe nou, Star, je kunt me toch wel raad geven?’ probeerde ze. ‘Hoe was het bij jou? Je hebt me er nooit iets over verteld.’
Ik keek naar de pen op mijn schrift en rolde hem heen en weer met mijn vingers.
‘Nee,’ zei ik alleen. ‘Dat klopt.’
‘Nou dan.’ Mel wiebelde wat op haar stoel. ‘Hoe oud was jij dan precies?’
Verdomme, ik had helemaal geen zin om hier over te praten. Mijn eerste keer was kut en dat met Cees was kut en het was te vervelend om er nu over na te gaan denken. Ik wilde haar niet bang maken, ik wilde niet dat iemand wist hoe stom ik was geweest en ik wilde er niet aan denken dat met haar hetzelfde kon gebeuren. Maar ik kende Mel en Mel gaf niet zo makkelijk op.
‘Star?’ hoorde ik haar dan ook zeggen. ‘Hoe oud was je dan?’
Ik liet mijn pen rondjes draaien op mijn schrift.
‘Dertien,’ zei ik toen.
‘Dertien?’ herhaalde Mel. ‘Tjonge.’ Ik hoorde iets van ontzag in haar stem. Ze liet haar kin in haar handen steunen en keek half in gedachten verzonken voor zich uit.
‘Dat je dat durfde,’ zei ze dromerig. ‘Volgens mij zou ik bloednerveus zijn.’ Ze keek mijn kant op. ‘Met wie was het?’
‘Mel…’
‘Kom op, met wie?’
‘Met Martin.’
‘Echt? Die ene oudere jongen?’
‘Ja.’
Mel slaakte een zucht.
‘Dan had je vast geluk,’ zei ze. ’Dat hij al wat meer ervaring had en zo. Dat scheelde vast een hoop.’
Ik staarde voor me uit en dacht aan Martin, die zei dat ik gewoon moest blijven liggen omdat het de eerste keer altijd even klote was.
‘Nou,’ mompelde ik. ‘Enorm.’
Naast me frunnikte Mel aan een ezelsoor aan haar schrift. Zie kuchte even in haar hand.
‘Deed het pijn?’ vroeg ze.
Ik knipperde met mijn ogen om wakker te worden uit mijn gedachten. Ik slikte.
‘Viel wel mee,’ loog ik.
Mel deed haar mond open om nog iets te zeggen, maar gelukkig begon Wiskunddeman op dat moment iets klassikaals uit te leggen en was ze gedwongen om erover op te houden. Ik was blij toe. Als ik ergens geen zin in had, was het over seks en eerste keren praten. Eerder had ik er nooit moeite mee gehad, al helemaal niet met Mel, maar nu stond het me tegen.
Ik was bang dat ze er later nog op door zou gaan, maar gelukkig gebeurde dat niet. Na het laatste uur gingen we samen naar de stad en daar verviel ze weer in haar praatje over Tennisboy. Inmiddels begon ik me af te vragen wat ze mankeerde. Eerst dacht ik dat ze gewoon verliefd op hem was, maar het begon inmiddels meer op een soort obsessie te lijken. We kwamen in de stad langs een sportzaak en Mel ging midden in de winkel een T-shirt staan knuffelen, omdat Laurens dat ook vaak aanhad. Ze was nog verbaasd ook toen de winkelmevrouw haar heel erg boos aankeek. Volgens mij had ze geen idee hoe bezeten ze van hem was.
Aan het eind van de dag aten we nog even iets in de stad. Melanie was wonder boven wonder even uitgepraat over Tennisboy wilde het over Bobby hebben, over gisteren, maar ik poeierde het af. Ik had geen zin om er over te praten en het weer op te rakelen. We gingen op een ander onderwerp over , slenterden en na het eten nog een tijdje door de straten en en gingen toen ieder onze eigen weg naar huis. Mijn ouders waren thuis, dus eenmaal binnen ging ik gelijk naar mijn kamer. Ik had geen zin om bij pa en ma te zitten en aangezien ze me compleet negeerden toen ik binnenkwam, was dat waarschijnlijk wederzijds.
Boven klooide ik nog wat op internet. Ik had niet echt een doel, deed het meer om maar iets om handen te hebben, om mijn gedachten van mezelf te houden. Dat lukte gedeeltelijk, dat wil zeggen, het lukte me tot ik naar bed ging om te slapen. Ik had weer een nachtmerrie, over die zaterdagavond, en ik droomde nu ook dat Cees me naderhand wurgde. Toen ik wakker schrok, baadde ik in het zweet en was ik kostmisselijk. Een hele tijd bleef ik doodstil liggen, bang dat ik bij de minste beweging over mijn nek zou gaan. Ik durfde niet meer te gaan slapen, was bang dat ik weer iets zou dromen. Mijn lichaam was moe, mijn geest was moe, alles smeekte om rust, maar ik had er geen behoefte aan om uit te vinden wat voor andere variaties mijn onderbewuste kon maken op wat er zaterdagavond gebeurd was. Sterker nog, telkens opnieuw meemaken wat er echt gebeurd was, dreef me al tot waanzin. Slapen, droomloos slapen. Wat een luxe was dat. Kon ik het nog maar.
Toen dacht ik nog dat dat mijn grootste zorgen waren. Die zaterdagavond en niet kunnen slapen. Achteraf stelde dat niets voor. Pas de volgende dag kwam ik daar achter.

WAAR KWAM ZIJ ACHTER. ;O

arendaaa schreef:WAAR KWAM ZIJ ACHTER. ;O

Haha nog twee stukjes en dan weten jullie het! Als jullie de tijd hebben het vandaag al te lezen, kan ik eventueel vanavond alvast het tweede stukje posten (ben morgen hele dag weg en anders duurt het zo lang)

___________________________________________________________________________

Hoofdstuk 24

De volgende dag was het donderdag. Zoals de meeste schooldagen begon die sowieso al dramatisch. Het was me ‘s nachts uiteindelijk toch nog gelukt om in slaap vallen, maar het gevolg daarvan was dat ik me versliep. Twintig minuten, om precies te zijn. Net te laat om nog op tijd te komen, maar ook nog te vroeg om het eerste uur maar over te slaan. Met veel tegenzin kwam ik dus toch maar uit bed, met het gevoel dat ik drie dagen niet geslapen had. De misselijkheid van afgelopen nacht voelde ik nog steeds.
Ik sleepte mezelf naar de douche, kleedde me aan en deed mijn best om mezelf richting school te krijgen. Natuurlijk kon ik eerst mijn sleutels niet vinden en vervolgens regende het ook nog eens pijpenstelen toen ik op mijn Puch stapte, dus de dag begon al goed. Ik ergerde me er dood aan en raakte onderweg gefrustreerd van alles wat ook maar een beetje tegenzat. Rode stoplichten, overstekende voetgangers, wind tegen. Tegen de tijd dat ik op school aankwam, was ik verzopen als een kat en was mijn humeur al tot het nulpunt gedaald.
Om de deceptie compleet te maken, trof ik Mel vervolgens aan in de gang bij de kluisjes in plaats van in een lokaal met andere leerlingen. Ze at een lolly en was op haar gemak met haar telefoon aan het rommelen. Gelijk werd ik nog chagrijniger, want ik kon wel raden waarom ze hier was en niet boven.
‘Hé,’ zei ik tegen haar. ‘Waarom zit je hier?’ En natuurlijk zei Mel: ‘Het eerste uur valt uit, Economieman heeft zich ziek gemeld.’
Ik trok een gezicht en liet me naast Mel op de kachel ploffen.
‘Verdomme,’ zei ik. ‘Ben ik nog voor niets opgestaan en door de regen gereden ook.’
Mel graaide naast me in haar tas en bood me een lolly aan.
‘Slecht geslapen?’ vroeg ze.
Ik schudde nee tegen de lolly en zuchtte.
‘Zeg dat wel,’ mompelde ik. ‘Jij?’ Mel stopte de lolly terug in haar tas en zette die weer naast zich op de grond.
‘Gaat wel,’ zei ze. ‘Ik viel pas om twaalf uur in slaap omdat ik de hele tijd aan Laurens moest denken.’
Ik knikte een beetje en begon mijn jas uit te trekken. ‘Vandaar. Wat mankeert Economieman, trouwens?’
‘Het gebruikelijke. Chronisch griepje en net-niet-overspannen.’
‘Fantastisch. Had hij dat gisteren niet alvast kunnen bedenken?’
‘Was het maar waar. Grieksvrouw schijnt ook afwezig te zijn, trouwens.’
‘O, als ze dat morgen nou ook nog eens is, zijn we een uur eerder uit.’
‘Precies wat ik dacht. Echt geen lolly?’
‘Nee, dank je.’ Ik wikkelde mijn sjaal van mijn hals en legde hem naast mijn jas over de kachel.
‘Wat ga jij doen, nu?’ vroeg ik.
Mel vergrendelde haar telefoon en stopte hem in haar zak.
‘Ik was van plan een poging te doen om wiskunde te begrijpen,’ antwoordde ze. ‘Maar nu jij er bent, kunnen we misschien beter wat aan ons profielwerkstuk gaan doen. Daar zitten we ook al maanden tegenaan te hikken en de inleverdatum komt gevaarlijk dichtbij.’
Ik kneep mijn ogen dicht en liet mijn hoofd tegen het raam achter me rusten. God, als ik ergens geen zin in had, was het aan dat profielwerkstuk werken. Het leek zo zonde om ons heerlijke vrije uur te besteden aan iets nuttigs en vervelends. Maar Mel had wel gelijk, ooit moesten we dat ding af zien te krijgen. We moesten er nu wel echt een beetje mee op gaan schieten.
‘O ja, dat rotding,’ zei ik.
Mel trok een zielig gezicht en knikte..
‘Dat, ja. Ik zit er ook niet op te wachten, maar dat ding moet bijna ingeleverd en ik weet niet eens meer waar het over gaat.’
Ik slaakte een diepe zucht.
‘Je hebt gelijk, het moet eigenlijk wel,’ zei ik. ‘We kijken wel even, maar ik berg eerst even mijn spullen op en haal iets met veel suiker, oké?’
‘Ja, is goed. Ik loop wel met je mee.’

Ik heb het gelezen hoor Jeetje! Ik kan niet wachten op meer!

Top, allebei gelezen, dus stukje erbij!

________________________________________________________________________

Mel en ik brachten samen mijn spullen naar mijn kluisje en liepen toen naar de aula om iets uit de automaat te halen. Met een warme beker koffie in onze hand begaven we ons toen zo langzaam mogelijk naar de werkplekken op de eerste verdieping. We treuzelden bewust, al wisten tegelijkertijd dat dat stom was. Het leek nu lekker, als we maar twintig minuten in plaats van dertig aan dat werkstuk hoefde te werken, maar die tien minuten kwamen een andere keer toch wel terug. Vroeg of laat moest dat ding gewoon af zijn en die tekst moest nu eenmaal geschreven worden, of dat nou nu of over een maand gebeurde. Het werk dat we moesten verzetten werd er niet minder van, hoe lang we het ook zouden uitstellen. Eigenlijk hadden we er al nu veel te lang mee gewacht. We hadden de Maya’s als onderwerp gekozen, maar wisten niet meer welke literatuur we daarover opgezocht hadden en het instructieblaadje dat we van Simmons hadden gekregen, waren we ook kwijt. Het duurde bijna een kwartier voor we weer een beetje orde op zaken hadden gesteld.
‘Als jij nou de levenswijzen en zo doet,’ zei Mel toen we door een pakket artikelen bladerden dat we in haar kluisje hadden teruggevonden. ‘Dan doe ik wel of ze uitgestorven zijn en waarom. Dat is wel een redelijke verderling, denk ik.’ We zaten boven op de gang aan een grote tafel, op één van de werkplekken tegen de muur. Er klonken gedempte stemmen vanuit de lokalen, maar verder was er niemand op de gang. Het enige wat de stilte om ons heen zo nu en dan doorbrak, was Mels gesmak op een sinaasappellolly.
‘Ja, is goed,’ zei ik. ‘Ik zal op mijn computer nog even opzoeken wat ik verder nog had gevonden. Als ik verder nog iets had gevonden, tenminste.’
Mel knikte en spitte door de stapel papier heen. ‘Oké. En dan moeten we die film ook nog kijken en die dan vergelijken met de historische informatie die we hebben gevonden.’
Ik kreunde. ‘O ja, ook dat nog. Nou, dan mogen we wel opschieten.’
Mel knikte mistroostig. ‘Volgens mij ook. Gatver, ik heb hier zó geen zin in. Anders spreken we volgende week wel even af om die film te kijken, dan hebben we dat in ieder geval gedaan. Die film is met Mel Gibson, toch? Misschien valt het dan wel mee.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Niet met Mel Gibson, ván Mel Gibson. Mel Gibson is wel een beetje blank voor een Maya, hè?’
‘O ja, dat is wel zo. Heb jij hem al eens gezien?’
‘Wat, die film?’
‘Ja?’
‘Ja, een hele tijd terug, wat stukjes. Ik denk bij Bobby of een vorig vriendje dat ernaar zat te kijken terwijl ik andere dingen aan het doen was.’
‘Leuk?’
‘Leuk is misschien niet het juiste woord. Er gaan vooral veel mensen dood.’
Mel trok een gezicht. ‘O, gezellig. We hadden beter een werkstuk over elfjes kunnen gaan maken of zo.’ Ze zuchtte. ‘Nou ja, anders kijken we of we volgende week woensdagavond af kunnen spreken om hem te kijken? Of vrijdag?’
Ik knikte. ‘Ja, dat kan wel, denk ik. Doe maar woensdagavond, anders.’ Ik gooide een stapel papieren op de tafel, leunde achterover en rekte me uit.
‘Dit wordt echt een hel,’ zei ik. ‘We hebben veel te lang gewacht. Volgens mij redden we het nooit. Hoe lang hebben we nog voor alles ingeleverd moet worden?’
Mel legde ook haar stapel papier neer toen er een pluk haar voor haar ogen zakte. Geïrriteerd trok ze het elastiekje uit haar haar en begon het in een nettere staart bijeen te pakken. Het elastiekje hing ze in de tussentijd aan het stokje van de lolly dat uit haar mond stak, wat er erg komisch uitzag.
‘Al sla je me dood,’ zei ze. ‘Dat heb ik zo snel mogelijk geprobeerd te vergeten. Heb je het niet ergens opgeschreven?’
Ik wreef over mijn gezicht.
‘Ik vrees van wel,’ mompelde ik. Met tegenzin boog ik naar voren en trok mijn tas op mijn schoot. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om het op te gaan zoeken, omdat ik bang was dat dat ding veel sneller af moest dan ik dacht en ik daar lichtelijk van in de stress zou gaan raken. Mijn hoofd stond nu even niet naar verhalen over Maya’s en al die dingen waar we verder over moesten schrijven, laat staan als bleek dat we ook nog met extreme tijdsdruk te maken kregen en binnen drie weken dat werkstuk in elkaar zouden moeten flansen.
‘Weet je de inleverdatum ongeveer nog? Of de maand, anders?’ vroeg ik terwijl ik mijn agenda tevoorschijn haalde en Mel haar haar vastzette met het elastiek.
‘Volgens mij ergens over twee en een halve maand of zo,’ zei ze. ‘Een week of twaalf, als we geluk hebben.’
Ik bladerde door mijn agenda, moest even zoeken naar vandaag. God, welke dag was het, welke datum was het in godsnaam? Ergens eind van de maand, volgens mij. Ja, achterin de twintig. Zevenentwintig.
Ik zocht naar de juiste maand en bladerde daar langs de 23ste,verder naar vandaag, de 27ste. Mijn ogen gleden over de dagen heen, maar ik was nog niet eens halverwege toen mijn bewegingen plotseling stilvielen.
Even bleef ik zo zitten, met mijn ogen op mijn agenda gericht. Er gebeurde iets raars met mijn lichaam. Het was of er een koude vloeistof van mijn kruin langs mijn ruggengraat naar beneden liep. De haartjes op mijn onderarmen gingen recht overeind staan en er verscheen kippenvel op mijn hele lichaam. Wezenloos staarde ik naar de datum in mijn agenda. Toen bladerde ik terug en mijn hoofd begon automatisch een rekensommetje te maken. Het was of mijn hart stopte met slaan.
Ik was al vier dagen over tijd.

OEPS.xd