Online Verhalen

W00t!

=o

_________________________________________________________________________

Hoofdstuk 25

De hele wereld stond stil. Alles om me heen stortte in. Het voelde of een enorme golf me optilde en me met enorme kracht tegen de rotsen in de branding sloeg. Ik wist niet wat ik moest doen, wist helemaal niets meer. te pletter. Het enige wat ik nog wist, was dat ik weg moest uit die gang. Nu, onmiddellijk. Dat was het enige wat ik nog dacht.
Een paar seconden bleef ik in totale shock op mijn stoel zitten. Toen kwam ik weer een beetje tot mijn positieven en met moeite kreeg ik tegen Mel over mijn lippen dat ik naar de wc moest. Ik was al weg voor ze erop kon reageren. Mijn hele lichaam voelde lam, alsof het het ieder moment kon begeven. Nog nooit in mijn leven was ik zo geschrokken, had ik zo’n vreselijk, slap gevoel in mijn ledematen gehad. Ik liep tegen mensen aan, maar zag ze niet, hoorde ze niet. De hele wereld viel weg, alles verdween, behalve dat gevoel en die vier dagen in mijn agenda.
Bij de toiletten aangekomen sloot ik mezelf op in een hokje. Opnieuw pakte ik mijn agenda erbij en begon te tellen. En nog een keer, en nog een keer. Terugtellen, bladeren naar eerdere maanden. Misschien had ik ergens een telfout gemaakt, een pagina gemist. Ik haalde zelfs mijn rekenmachine erbij, maar de uitslag bleef onveranderd. Vier dagen over tijd. Precies. O god, ik was nooit over tijd. Help me, iemand, alsjeblieft.
Wezenloos bleef ik op de wc zitten. Ik keek op van mijn agenda, naar de lelijke, groene toiletdeur met krabbels van leerlingen erop. Ik deed mijn ogen dicht en slikte moeizaam. Het loodzware gevoel in mijn lichaam begon mijn maag in elkaar te drukken, genadeloos, maakte me misselijk van paniek. Nee, dit gebeurde niet echt. Dit kon niet waar zijn. Niet ik, niet in mijn leven.
Langzaam probeerde ik in en uit te ademen, zo diep mogelijk, om rustig te blijven, het gevoel van mijn lichaam weer terug te krijgen, maar het had geen enkele zin. Ik dacht aan het kleine kruisje in mijn agenda bij de 23ste, vier dagen geleden, en de misselijkheid joeg in een hevige golf door mijn lichaam. Ik sloeg een hand voor mijn mond, en toen trok mijn maag samen en ik liet mijn spullen uit mijn handen vallen. Ik draaide me om en ging vol over mijn nek.
Nadat ik de gehele inhoud van mijn maag eruit had gegooid, bleef ik een paar minuten trillend en zwetend in het hokje op de grond zitten. Na een tijdje lukte het me Mel te smsen. Het duurde even, want mijn handen trilden zo erg dat ik de letters niet goed kreeg ingetoetst. Ik kon het niet aan haar nog te zien, rechtstreeks tegen haar te moeten zeggen dat ik wegging. Dan ik zou moeten luisteren als ze vroeg waarom ik ging en niet mogen gaan janken. Ik dacht niet dat ik dat nog kon. In plaats daarvan sms’te ik haar dat ik me niet lekker voelde en terug naar bed ging. Ze stuurde nog iets terug, heel snel al, maar ik keek niet meer wat het was.
Toen ik me weer wat minder trillerig voelde, kwam ik overeind in het hokje. Ik pakte mijn spullen in, ging naar beneden en trok mijn jas aan. Als verdoofd liep ik de gang door, de school uit, naar mijn Puch. Het was onbeschrijflijk wat er met mijn lichaam gebeurde. Ik voelde zoveel door elkaar dat alles in elkaar overliep en een grote, verterende brei werd. Ik was bang, onzeker, wanhopig, verdrietig, paniekerig en lamgeslagen. Huilen lukte me niet. Mijn lichaam voelde of het met emoties en al verlamd was. Zelfs nadenken kostte moeite. Mijn gedachten drongen niet meer door, gingen half langs me heen. Vier dagen over tijd. Dat was het enige waar ik nog aan dacht. Vier dagen. Wat betekende dat? Wat kon het betekenen? Van alles. Toch? Stress? Scheen voor te komen. Verstoorde lichaamsfuncties door teveel drugs en alcohol? Vast niet. Anorexia of overdreven veel sporten? Zeker niet. Laatste optie?
Dat ik dood wilde.
Ik liep naar het fietsenhok en bleef daar ongeveer een kwartier op mijn Puch zitten. Ik deed niets, zat daar alleen maar. Langzaam begon het tot me door te dringen wat ik moest doen. Ik wilde niet, durfde niet, maar ik kon niet anders. Nog nooit in mijn hele leven had ik zo’n gevoel van totale machteloosheid gehad. Ik was zo bang, voor wat ik moest doen, voor wat er zou gebeuren. Ik wilde dat deze dag nu stopte, dat het hier allemaal eindigde. Dat ik vanmorgen nooit was opgestaan, dat deze dag niet bestond. Ik wilde zo graag terug, naar gisteren, eergisteren, naar wanneer dan ook, als het maar niet vandaag was. Het gevoel dat ik niet terug kon, maakte me banger dan ik ooit geweest was.
Het duurde een hele tijd voor ik genoeg moed verzameld had om op mijn Puch te stappen en naar een drogist te rijden. Ik wilde niet naar een drogist bij ons in de buurt gaan, dus dat deed ik ook niet, expres niet. Ik zag het al helemaal voor me dat ik daar bij de kassa een bekende tegen zou komen. Stel je voor, dat ik iemand tegen het lijf liep die mijn ouders kende en dat die gelijk pa en ma op ging bellen om te vertellen waar ze me gezien hadden. Dan reed ik nog liever een halfuur om, ondanks de vrieskou. Ik wist wel een drogist niet ver bij school vandaan waar ik in een ver verleden een paar keer geweest was. Het was de andere kant op dan de route naar huis en ik verwachtte niet dat op dit tijdstip er mensen zouden zijn die ik kende.
Bevend van de zenuwen reed ik naar de drogist. Ik weet niet meer hoe het lukte daar te komen, want van de hele rit stond me niets meer bij. Ondanks dat was ik er veel te snel, ook al had ik langzaam gereden. En toen ik van mijn Puch afstapte en naar de ingang liep, werd ik zo misselijk van de spanning dat ik het gevoel had dat ik moest kotsen. Het was of er iets bezig was keihard op me in te slaan en daar maar niet mee ophield. Ik probeerde rustig in en uit te ademen om mijn lichaam onder controle te houden en ging naar binnen.

Ik heb weer een paar stukjes bijgelezen, ben nu bij 6 oktober
In het stukje van 4 oktober heb je trouwens twee keer een punt teveel, kijk maar even (:

Verder niets op aan te merken!

Wat gaat ze bij de drogist doen? Het is te laat voor een morning after pil en een overtijd behandeling is bij de huisarts toch? Anyhow, ik ben benieuwd!

Haha thanks allemaal !

_________________________________________________________________________

Gelukkig waren er niet veel mensen. Ik zag zo gauw ook geen bekenden, maar toch had ik iedere keer visioenen van plotseling langslopende ooms of passerende buurvrouwen. Voor de zekerheid bleef ik daarom eerst een tijdje in een hoekje staan dralen, om de situatie in te schatten en me ervan te verzekeren er echt niemand was die ik kende. Ik zag de caissière achter de toonbank, een omaatje bij de huidproducten en twee meisjes van een jaar of dertien die make-up aan het bekijken waren. Niets om te vrezen, dus, maar toch stonden al mijn spieren strak en was mijn maag nog steeds verkrampt.
Ik haalde diep adem en streek nerveus mijn haar achter mijn oor. Mijn handen trilden, merkte ik, en vlug liet ik ze zakken. Verdomme, beheers je, blijf helder. Moeizaam probeerde ik logisch na te denken. Wat deed ik hier? Zwangerschapstest halen. O, dat klonk vreselijk. Waarom was het zo moeilijk? Daarom. De uitslag, mijn leven.
Ik slaakte een zucht, leunde met mijn ellebogen op een bak lippenstiften en keek naar mezelf in de spiegel die erboven hing. Het gezicht dat terugkeek was lijkbleek, had kringen onder de ogen en verwaaid haar. Ik slikte en streek mijn haren wat glad, probeerde ze netjes te krijgen. Wat was er gebeurd? Waar was het fout gegaan in mijn leven dat ik nu hier stond, in deze situatie, en me nu zo voelde? En waarom was ik alleen? Waarom had ik niet het lef iemand te bellen en om hulp te vragen?
Daarom niet. Omdat je het jezelf gezworen hebt.
Ik klemde mijn kaken op elkaar en deed mijn ogen even dicht. Toen hakte ik de knoop door. Ik kwam overeind en begon te lopen, de winkel door. Niet aarzelen. Hoe langer ik treuzelde, hoe nerveuzer en banger ik zou worden en hoe meer ik de aandrang zou krijgen naar huis te gaan en vanaf dit moment permanent onder invloed van het één of ander te verkeren. Dat zou heerlijk zijn, zo makkelijk, het zou zo veel dingen oplossen. Nou ja, dat niet, maar voor het moment zou dat even zo lijken. Maar dat mocht niet, het kon niet. Ik moest mijn hoofd erbij houden. Ook al had ik op dit moment duizend andere dingen liever gedaan.

Om de stress nog wat te verhogen, kon ik vervolgens de zwangerschapstesten niet vinden. Ik wist duizendmaal zeker dat ze die in een zaak als deze hadden, maar ik maakte drie rondjes door de winkel en zag ze nergens. Ik besloot dan maar naar een andere drogist te gaan, voor de zekerheid ook nog een stuk verder bij mijn wijk uit de buurt dan deze, en te kijken of ik ze daar wel kon vinden. Om te voorkomen dat het leek of ik voor niets een halfuur in die winkel had rondgehangen, pakte ik onderweg naar de uitgang wat aanstekers en een nieuwe mascara en liep met mijn spullen naar de kassa. Pas toen ik daar in de rij stond, zag ik ze. Zwangerschapstesten. Vlak bij me, in het pad tegenover de kassa. Welke sadist had verzonnen die dingen daar neer te zetten? Dacht die dat mensen die misschien zwanger waren graag wilden dat de hele wachtrij gelijk op de hoogte was van hun problemen?
De aanblik van de testen maakte me helemaal warm en zenuwachtig. Ik keek naar alle gekleurde doosjes en wierp toen een blik op de verkoopster achter de kassa. Kende ik haar? Ze kwam me niet bekend voor, ook al was ze nauwelijks ouder dan ik. Mijn hart klopte in mijn keel. Wat zou ze denken als ik dat ding bij haar kwam afrekenen?
Mijn ogen gleden opnieuw naar het pad naast me. Roze en blauwe kleurtjes, alsof het leuk was dat je zo’n test nodig had. Wat moest ik nu? Een test pakken of niet? Alleen als ik eraan dacht voelde ik het bloed al naar mijn wangen stijgen. Stel dat dat kind achter de kassa toch één of andere vage bekende van me was? De dochter van een collega van pa en ma of zo, die mij herkende omdat ze een keer een foto van me had gezien? Of een verre verstopte achternicht? Een vriendin van Nancy?
Ik zonk zo ver weg in mijn wereld van doemscenario’s dat ik niet merkte dat de klant voor me op een gegeven moment inmiddels afgerekend had. Pas toen ik op mijn schouder werd getikt, kwam ik weer een beetje tot mijn positieven. Ik schrok van de aanraking en keek om. Achter me stond het omaatje dat ik net door de winkel had zien lopen. Ze had een beetje een zuur gezicht, een zuur mondje, en een vierkante, strenge bril.
‘Meisje?’ zei ze. Meisje? God, was ik dat nog maar.
Ze gebaarde naar de caissière. ‘Jij bent aan de beurt.’
Ik staarde haar aan, ze had net zo goed Chinees kunnen praten. Nu ik persoonlijk contact had gelegd met een andere klant, wist ik helemaal niet meer wat ik moest doen. Wat zou ze wel niet denken, met haar ‘meisje’?
Zonder iets te zeggen draaide ik me om naar de kassa en legde verward mijn spullen op de toonbank. Zwaa in dubio bleef ik staan. Nu, nu, doe het nu, hoorde ik in mijn hoofd. Dit is je enige kans. Niet naar dat kassakind kijken, laat je niet afleiden. Ga nu voor je er spijt van krijgt. Kom op, ga.
Mijn hart klopte zo wild in mijn borstkas dat het bijna leek te bezwijken onder de druk, maar toen hakte ik de knoop door. Ik verliet de rij en ik ging. Ik liep naar het schap tegenover de kassa, pakte een test en nam hem mee terug. Het was een zachtgroene, de enige die niet roze of blauw was. In alle gauwigheid zag ik dat het een dure was, dus dan was het vast wel een goede.
Ik ging weer bij de kassa staan en legde het doosje op de toonbank, naast de mascara en de aanstekers. Mijn wangen gloeiden en mijn knieën knikten onder mijn gewicht. Ik voelde dat het kassameisje me bekeek, maar toen mijn blik de hare ontmoette, glimlachte ze vriendelijk tegen me. Ze haalde mijn aanstekers langs de scanner, piep, de mascara, piep, en de test, piep. Op het schermpje stond ook echt ‘zwangerschapstest’, voor alle gegadigden die het misschien nog niet gezien hadden. Ik werd nog roder en wilde zo graag door de grond zakken dat ik het er benauwd van kreeg. Al had ik vijf verschillende soorten condooms gekocht, dan had ik me nog niet zo opgelaten gevoeld als nu.
Ik slikte diep en gaf de caissière het bedrag dat op het schermpje stond. Het was mijn laatste geld, gezien ma zich mijn pinpas eergisteren had toegeëigend. Ik had het niet gepast, ook dat nog. Het kostte het meisje uren de munten uit de kassa te pakken en me mijn wisselgeld te geven. Vervolgens liet ze ook nog een euro op de grond vallen en moest ze onder de toonbank gaan graaien om hem terug te krijgen. Toen ze ook nog doodleuk vroeg ‘Wilt u een tasje?’ dacht ik dat ik gek werd.
‘Ja,’ zei ik automatisch en ik keek even achterom. Het oude vrouwtje achter me had schijnbaar gezien wat ik had gekocht, want ze keek me aan met een afkeurende uitdrukking op haar gezicht. Ik kon precies aan haar zien wat ze dacht en ik voelde me er niet bepaald beter door. O, ik had zo’n ontzettende hekel aan oude mensen.
Het tasje van het kassameisje ritselde en ik draaide me weer naar haar om. Ik voelde de ogen van Opoe in mijn nek prikken en slikte. Snel pakte ik het tasje aan, zei de cassière gedag en liep de winkel uit. Zelfs toen ik al ruimschoots bij mijn Puch was, kon ik de blikken van het kassameisje en het omaatje nog in mijn rug voelen prikken.

je bent een "r" vergeten.
"Zwaa in dubio"..

Verder goed stuk, zwangerschaptest had ik niet eens aan gedacht

Arme Starlaaaaaaaaaaaaa.

Dank jullie weer voor het lezen!

________________________________________________________________________

Op weg naar huis reed ik vijf straten om. Ik deed het niet eens bewust, het ging gewoon vanzelf. Ik wist nog niets zeker, er kon nog vanalles gebeuren. Dat was een heerlijk gevoel, dat nog-niet-zeker-weten, het idee dat alles misschien nog goed zou komen, dat er niets aan de hand hoefde te zijn. Ik had zo door kunnen rijden tot ik dood was. Ik wilde zo lang mogelijk in die staat blijven verkeren.
Ondanks dat kwam ik uiteindelijk toch thuis aan. Het was van het ene op het andere moment, zo leek het. Zo reed ik nog rond door de wijk en zo stond ik ineens voor mijn deur. Ik bleef even op de oprit op mijn Puch zitten, starend naar het lege huis, de dichte deur. Eigenlijk wilde ik niet naar binnen, maar juist zo ver mogelijk van het huis vandaan zien te komen. Waarheen? Geen idee. Gek genoeg was de enige die ik kon bedenken Gio.
Toch stapte ik na een tijdje met slappe benen van mijn Puch. Ik duwde hem naar de voortuin en hing met trillende handen de ketting om het voorwiel. Ik had geen controle meer over mijn vingers, dus het duurde even voor ik het slot weer dicht kreeg. Toen liep ik diep weggedoken in mijn jas naar de voordeur en stak mijn sleutels in het slot. De deurknop was ijskoud, maar ik zette door. Niet loslaten, niet treuzelen. Tevergeefs probeerde ik een keer diep adem te halen en ik sloot mijn ogen even. Toen stapte het huis binnen. De deur viel achter me dicht en alles werd weer stil.
Even liet ik het huis op me inwerken. De geur van mijn moeders parfum, dat van mijn vader, de lucht van suede en vanille. Het enige geluid was het lichte gezoem van de electronische apparaten die hier en daar op stand-by stonden. Verder niets.
De stilte suisde in mijn oren terwijl ik daar op de mat stond. Ik slikte diep en tergend langzaam begon ik mijn jas en schoenen uit te trekken. Wat moest ik doen? Nou ja, ik wist wat ik moest doen: ik moest naar de wc. Nadeel was alleen dat ik niet hoefde, wat nogal essentieel was bij een zwangerschapstest. Ik kon het echter ook niet aan om te gaan wachten tot ik uit mezelf wel een keer zou moeten, dus ik ging naar de keuken om een paar glazen water te drinken. Ik dronk er twee, die als whisky op de vroege ochtend op mijn maag bleven liggen. Het werkte niet en dus nam ik er nog één. Het viel niet goed, en voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel dat ik misselijk werd van water drinken. In deze toestand werd ik overal misselijk van. Maar ik moest drinken, ik moest uitsluitsel hebben. Er was geen andere manier.
Na vier glazen hoefde ik nog steeds niet naar de wc. Ik werd er zo nerveus van dat ik het glas uit mijn handen liet vallen toen ik de vijfde keer water wilde gaan inschenken. De klap waarmee het op de grond uit elkaar spatte, was hard en zette al mijn zintuigen op scherp. Tig jaar ongeluk. Pas tegen de tijd dat ik de scherven had opgeruimd en een nieuw glas ging halen, moest ik naar de wc.
Het was een verademing, maar tegelijkertijd was het een verschrikking. Prompt had ik spijt van al het water dat ik had gedronken, want nu ik moest, wilde ik eigenlijk niet meer. Ik ging op de bank zitten en bleef daar een tijd met krampachtig gekruiste benen heen en weer zitten wiebelen, terwijl ik probeerde niet te gaan huilen. Waarom had ik dit? Waar was ik mee bezig? Niet janken, stel je niet aan. Gun het hem niet, er is nog niets aan de hand. Blijf rustig. Als je niet wil, ga je niet.
Nog een paar minuten lukte het me zo te blijven zitten. Toen kon ik echter niet anders meer. Ik moest wel gaan, ik knapte zowat uit elkaar. Met test en al dook ik de wc in en ik kwam er trillend als een espenblad weer uit. Ik moest drie minuten wachten. Zo kort, maar tegelijkertijd zo lang. Te lang voor een simpele uitslag, te kort om je voor te bereiden op het einde van je leven.
Ik legde de test neer op de salontafel zonder er nog naar te kijken en liep naar de keuken. Wat moest ik doen? Drie minuten afstand houden en dan in één keer de waarheid over me heen krijgen of bij dat ding blijven en langzaam zien hoe mijn doodsvonnis op het schermpje verscheen?
Vanaf veilige afstand keek ik naar de test. Vanaf hier kon ik niet zien wat erop stond. Hoe lang al? Een halve minuut, nog twee en een half. God, mijn lichaam, alles was slap, alles was bang.
Ik leunde tegen de ijskast en deed mijn ogen dicht. Ik streek over mijn gezicht, in mijn ogen, en merkte dat mijn handen trilden. Ik vouwde ze wat in elkaar in een poging ze stil te houden, wat niet lukte. Nog nooit was ik zo bang geweest, nog nooit in mijn hele leven. Mijn benen voelden week, mijn hele lichaam gloeide en mijn hart sloeg zo snel en hard in mijn borst dat ik dacht dat het overbelast zou raken. Ik probeerde niet te denken aan wat ik in godsnaam moest doen als die test positief bleek te zijn, als ik zwanger was. Nee. Loos alarm, het was vast loos alarm. Dat kon best. Mel was altijd over tijd als ze stress had of als haar lichaam in de war was omdat ze op vakantie was geweest. Rustig, het is vast niets. Ook al ben je nog nooit in je hele godganse leven over tijd geweest.
Al nagelbijtend keek ik op de klok. Nog anderhalve minuut. Mijn hart begon nog sneller te slaan. De hoeveelheid adrenaline in mijn lichaam werd me bijna teveel. Mijn keel zat dicht en werd zo droog als schuurpapier. Het voelde of ik moest kotsen en zou stikken tegelijk.
Ik draaide me om en liep naar de drankkast aan de andere kant van de kamer, met een grote boog om de test heen. Van de onderste plank haalde ik een fles whisky, van pa. Terug in de keuken wilde ik een glas pakken, maar ik bedacht me. Ik draaide de dop van de vierkante fles en nam een paar slokken. Het alcoholpercentage was flink en er trok kramp door mijn kaken, maar ik dronk door. Pas toen ik buiten adem raakte, stopte ik met drinken.
Even hield ik mijn ogen dicht. Toen deed ik ze langzaam open. Licht nahijgend keek ik naar de salontafel, die ver weg was, op veilige afstand. Die test lag daar maar, als iets duivels wat me beloerde. Er was een vreemde band tussen dat ding en mij. Aan de ene kant werd ik er naartoe getrokken, aan de andere kant wilde ik er zo ver mogelijk bij uit de buurt blijven. Ik was er zo bang voor dat het tweede gevoel veel en veel sterker was.
Opnieuw keek ik op de klok. De tijd was bijna om, nog een halve minuut. Een laatste, eindeloze halve minuut. Maar ik wilde eigenlijk helemaal niet kijken, ik wilde het niet zien. Niet nu, niet over een halve minuut, niet over een week of over een maand. Ik kon het niet, ik kon het gewoon echt niet. Ik wist niet wat er zou gebeuren als ik naar die test ging kijken en er stond dat ik zwanger was. De wereld zou vergaan. Ik kon niet zwanger zijn. Nu niet, nooit niet. Het kon niet. Het kon gewoon echt niet.

alweer twee dagen geen stukkie?:(

Sorry sorry sorry heb het onwijs druk en kon weer de hele tijd niet inloggen op het forum :-S

__________________________________________________________________

Ik belde Roos. Vraag me niet waarom, maar ik deed het. Het was het enige wat ik kon bedenken, het enige waar ik toe in staat was. Het ging heel snel, achteraf. Voor ik het doorhad, had ik het al gedaan.
Gelukkig was ze thuis. Toen ze opnam vroeg ik haar vrijwel direct of ze alsjeblieft langs wilde komen. Ze deed helemaal niet moeilijk, ondanks het feit dat ik haar niet meer gesproken had sinds ik de laatste keer zo lullig tegen haar had gedaan. Waarschijnlijk kwam dat omdat ik bijna moest janken toen ik haar stem hoorde en ze dat zonder twijfel merkte.
Het was of alle negatieve gebeurtenissen van de laatste tijd in één klap vergeven en vergeten waren. Roos sprong in de auto en was er nog geen tien minuten later. Dat was snel, zelfs ondanks dat ze Peters Mercedes geleend had. Ik zag haar aankomen door het raam, waar ze pontificaal voor de deur op de lege oprit stopte. Ik was niet eens meer blij dat ze er was, of opgelucht. Mijn hele lichaam en geest werden in beslag genomen door mijn getril en gezenuw en angst voor die test. Sinds ik haar gebeld had had ik al die tijd op dezelfde plek gestaan, bij het aanrecht, met dezelfde fles in mijn hand, waarvan de inhoud inmiddels gehalveerd was. Ik kon me niet bewegen, had het gevoel dat er iets ergs zou gebeuren als ik het zou proberen. De fles in mijn hand en de ijskast tegen mijn rug waren de enige houvast die ik had. Roos, alsjeblieft, help me. Ik kan niet meer.
Roos kwam binnen met haar eigen sleutel. Ze liep de gang in en deed de deur achter zich dicht, maar ik hoorde dat ze niet de tijd nam om haar jas uit te trekken of haar sleutels op de gangkast te leggen. Het geluid van haar voetstappen kwam dichterbij en toen ging de deur van de gang open. Haar ogen vonden me gelijk, alsof ze al had aangevoeld waar ik stond voor ze me gezien had. Haar bezorgde blik gleed van mijn gezicht naar de halflege fles whisky in mijn hand.
‘Hé,’ zei ze terwijl ze haar sleutels in haar jaszak liet glijden en naar me toe liep. ‘Is alles goed? Wat is er aan de hand?’
Ze kwam naast me staan, maar ik staarde alleen maar voor me uit. Roos legde haar hand op mijn arm.
‘Star?’ vroeg ze. ‘Gaat het? Wat is er aan de hand?’
Ineens vroeg ik me af waarom ik haar gebeld had. Ik wilde helemaal niet dat ze het wist. Waarom had ik haar laten komen? Waarom verbrak ik mijn eigen regels?
Ik slikte. Ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar er kwam niets. Mijn keel voelde als schuurpapier. Ik bracht de fles naar mijn lippen en nam nog een slok. Toen wees ik naar de salontafel.
Roos keek om, in de richting van mijn hand. Haar ogen gleden door de kamer en bleven stilhangen op het doosje, dat nog naast de test lag. Ze wierp nog een ietwat bezorgde blik op mij, maar liet me toen los en liep naar de andere kant van de kamer. Bij de salontafel bleef ze staan.
Het bleef stil, doodstil. Trillend keek ik naar haar op. Ze stond middenin de kamer, bewegingloos, en staarde naar de test. Ik zag dat ze slikte. Toen pakte ze hem op.
‘Star…’ zei ze zachtjes. Ze schudde heel licht haar hoofd en keek toen mijn kant op. Ik gaf haar niet de tijd nog iets te zeggen.
‘Is hij positief?’ vroeg ik.
Roos knipperde met haar ogen, in verwarring gebracht. Haar lippen, die zoveel op die van mijn leken, vormden woorden zonder geluid te maken.
‘Starla… is… is hij van jou?’ vroeg ze.
Ik klemde mijn kaken op elkaar en drukte de fles whisky tegen me aan.
‘Is hij positief?’ herhaalde ik, duidelijker dit keer.
Roos schudde ontsteld haar hoofd. ‘Star-’
‘Hij is van mij. Wat staat er?’
Ze keek me aan. Haar gezicht stond zo hopeloos dat het haar eigen test had kunnen zijn die ze vast had. Haar ogen gleden terug naar het staafje in haar handen. Ze keek er nog even naar, toen weer naar mij. Dat was genoeg. Haar blik zei alles.
‘O god, Starla,’ zei ze.
Ze had het niet hoeven zeggen, ik zag het al aan haar gezicht. Ik zag het aan de blik in haar ogen en er brak iets in me. Mijn hele lichaam begaf het. Ik kon de tranen niet meer tegenhouden en zakte huilend in elkaar op de vloer.
Roos liet de test vallen en kwam snel naar me toe gerend. Ze liet zich op haar knieën naast me op de grond zakken. Ze sloeg haar armen om me heen, trok me tegen zich aan en hield me stevig vast.
‘Zusje toch,’ zei ze zachtjes en ze wiegde me heen en weer. ‘Zusje toch.’ Ze hield me vast en streelde over mijn haar. Ik leunde tegen haar aan en huilde, huilde zoals ik nog nooit gehuild had. De tranen bleven maar komen. Het voelde of ik in een diepe, donkere put was gevallen en de weg terug was afgesloten. Het enige waaraan ik dacht was aan dat wat er in mijn buik zat, aan mijn verleden en aan mijn toekomst en het einde daarvan, huilend, soms bijna hysterisch, soms zachter. Er was geen uitweg meer. Nog nooit was mijn leven zo uitzichtloos geweest als nu.

ARME STARLA.

Ik lees dit verhaal al vanaf het begin, en heb nu toch maar een account aangemaakt om te laten weten wat ik ervan vind: super!

Wat leuk dat je al vanaf het begin meeleest Yvankaxx, bedankt voor je reactie! Het is altjid leuk om te weten of hetmensen boeit en Indiana, ik zag je like nu pas, bedankt daarvoor!

__________________________________________________________________

Pas na een hele tijd, toen ik zo moe werd mezelf dat ik niet meer kon, lukte het me te stoppen met huilen. Langzaam droogden mijn tranen op, raakte de bron uitgeput. Mijn hoofd deed pijn en mijn wangen brandden van het zout. Roos streek nog even over mijn haar en liet me los toen ik niet meer onbedaarlijk snikte. Ze kwam overeind en begon in de kastjes boven me te rommelen. Ik bleef op de grond zitten, voor me uit starend, met mijn ellebogen op mijn knieën en mijn handen tegen mijn oren. Het was of alles stilstond, ik, het leven, de wereld.
Na een tijdje bukte Roos en ze gaf me een dampende kop chocolademelk. Als een zombie liet ik haar de beker in mijn handen drukken. Ik hield hem vast, maar dronk er niet van. Roos kwam weer naast me zitten en we keken allebei voor ons uit. Toen sloeg de ijskast achter ons aan en werd de stilte doorbroken.
Roos keek mijn kant op. Ze stak haar hand naar me uit en streelde mijn wang, mijn haar.
‘Wil je er over praten?’ vroeg ze. Haar stem klonk zacht, lief. Stel je voor dat ma ook zo zou klinken, me dat ook zou vragen. God, pa en ma. Ze deden me wat als ze erachter kwamen.
Ik staarde naar de deur van het kastje tegenover me. Het was wit, maar er zat geen enkele vlek of onregelmatigheid op het gladde oppervlak.
‘Weet ik niet,’ zei ik. Ik voelde dat Roos naar me keek. Ze aaide nog steeds zacht over mijn haar. Ik werd rustig van haar aanrakingen, een beetje.
‘Wie is de vader?’ vroeg ze zacht. ‘Is het Bobby?’
Ik slikte en er stak iets in mijn maag. Ik wist eigenlijk al wat het antwoord zou zijn, ik voelde het, in heel mijn lichaam. Ik kon het nakijken, maar die test zou alleen maar bevestiging geven.
‘Ik…’ begon ik, maar ik kapte mezelf toch af. Ik wees naar de test, die Roos halverwege haar weg naar mij had laten vallen.
‘Wat staat er?’ vroeg ik. ‘Hoe lang?’
Roos leunde opzij en pakte de test van de grond. Ze liet haar hoofd tegen de ijskast achter zich rusten en keek naar het schermpje.
‘2-3. Weken, neem ik aan.’
Ik sloot mijn ogen en slikte. Alleen bevestiging. Het was niet van Bobby. Bob en ik deden het altijd veilig, in welke toestand dan ook. Het was al maanden geleden dat er de laatste keer iets fout was gegaan met een condoom, zeker geen twee weken. En Gio was altijd al helemaal voorzichtig, dus hij was het ook niet, en met mijn scharrels had ik het altijd veilig gedaan. Alleen bevestiging, dus. Ik wilde weg, dood, in coma, omdat ik niet wist wat ik in hemelsnaam moest beginnen.
‘Het is niet van Bobby,’ zei ik toen, zonder mijn ogen open te doen.
Roos geaai vertraagde. Heel even, voor ze snel weer verder ging of het niet gebeurd was, maar ik merkte het toch.
‘Heb je iemand anders?’ vroeg ze zacht.
Ik glimlachte wrang, maar deed mijn ogen niet open. De duisternis was heerlijk.
‘Ja,’ zei ik. ‘Maar het is niet van hem.’
Het werd stil. Roos geaai hield op, haar aanrakingen verdwenen en ze zei niets meer. Ik werd er zo nerveus van dat mijn hersenen ook stilvielen en alleen maar gericht waren op het feit dat Roos niets meer zei of deed. Wat moest ze wel niet van me denken? Wat een hoer haar zogenaamd lieve kleine zusje wel niet was, waarschijnlijk. En waarom zou ze dat niet denken? Iedereen dacht het. Iedereen dacht het, ik werkte het zelf in de hand en het was nog zo ook.
Ik voelde mijn ogen prikken en toen ik ze opendeed en naar Roos keek, was mijn zicht wazig.
‘Zeg het maar,’ zei ik. ‘Scheld me uit, zeg dat ik een stomme hoer ben en dat het mijn eigen schuld is. Zeg het maar. Het is waar en ik verdien het.’
Roos maakte een sussend geluidje. Ze pakte me beet en trok me weer tegen zich aan. Ik begon weer geluidloos te huilen.
‘Dat is niet zo schat, dat ga ik ook helemaal niet zeggen,’ zei ze. ‘Ik ben er om je te helpen, dat weet je toch?’
Met moeite lukte het me om te knikken. Roos suste me en streek over mijn rug.
‘Goed zo. Ik ga je helpen, oké? Je kunt helemaal op mij rekenen. Wil je me vertellen wie de vader is? Zullen we samen naar hem toe gaan om het hem te vertellen?’
Ik snikte en schudde mijn hoofd. Roos hield me een stukje van zich af en keek naar me. Zacht streek ze de tranen van mijn wangen.
‘Wil je niet dat we naar hem toe gaan?’ vroeg ze.
Ik schudde weer van nee.
‘Nee,’ zei ik. ‘En wil je alsjeblieft niet vragen wie de vader is? Wil daar alsjeblieft niet over beginnen?’
Roos bekeek mijn gezicht, met een wat bezorgde blik in haar ogen.
‘Wat?’ vroeg ze zachtjes. ‘Waarom? Wat is er aan de hand?’
Ik voelde de tranen langs mijn wangen naar beneden glijden en keek haar aan.
‘Toe, Roos,’ kreeg ik er nog net uit. ‘Alsjeblieft?’
Ze bekeek me nog even, terwijl ik zachtjes doorsnikte. Toen werd haar gezicht zachter en ze knikte.
‘Oké,’ zei ze. ‘Oké.’ Ze sloeg een arm om me heen en ik leunde dankbaar tegen haar aan. Ze streelde over mijn arm, ik merkte dat ze nadacht. Ik hoopte dat niet begreep waarom ik er niet over wilde praten, over de reden daarvoor. Ik wilde niet dat ze het wist, ook mijn eigen zus niet. Gelukkig begon ze na een korte stilte zelf al over iets anders.
‘Hoe laat komen pa en ma thuis?’ vroeg ze toen mijn gesnik weer wat zachter was geworden.
Ik kneep mijn ogen dicht. O, pa en ma. Nooit meer, alsjeblieft, nooit meer. Hoe kon ik het ze ooit vertellen? Ze mochten het niet weten, ik wilde niet het risico lopen dat ze me eruit zouden zetten. Ik had één van pa’s regels overtreden en dat stond gelijk aan zelfmoord. En ik kon het toch ze niet vertellen, het was te schaamtelijk, te gênant. Maar hoe kon ik ooit nog onder één dak met ze samenleven en doen alsof er niets aan de hand is als ik het ze niet vertelde?
‘Weet ik niet,’ bracht ik uit. ‘Te snel.’
Roos keek naar de klok in de huiskamer en toen weer naar mij.
‘Wil je anders bij mij logeren? Een paar nachtjes?’ vroeg ze.
Ik keek naar haar op. Op dat moment hield ik zo veel van haar dat ik pa en ma ten volle begree. Ook ik vond haar toen leuker dan dat ik mezelf vond.
‘Maar Peter-’ begon ik, maar Roos wuifde het weg.
‘Peter vindt het niet erg,’ zei ze. ‘Die gaat wel een nachtje op de bank.’
Ik wendde mijn blik af. Met mijn mouw veegde ik de tranen van mijn gezicht.
‘Wil je het niet tegen Peter zeggen?’ vroeg ik met een klein stemmetje.
Roos aaide over mijn rug en drukte een kus op mijn wang.
‘Wat je maar wilt,’ antwoordde ze. ‘Geen probleem.’

Mooi stukje weer!
Ergens staat begree, dat moet denk ik begreep zijn.
*Arenda telt*
Achtste regel van onder.

Wat een stuk!

Dank jullie wel!

________________________________________________________________________

Hoofdstuk 26

Anderhalf uur later lag ik bij Roos thuis in bad. Ik was rustig, nu, rustiger dan voorheen. Een halfuur geleden had ik geprobeerd mezelf te verzuipen. Nou ja, ik had gekeken hoe lang ik onder water kon blijven voor ik in paniek zou raken en een tunnel met wit licht zou gaan zien. Roos had me boven water getrokken tegen de tijd dat ik hoofdpijn begon te krijgen van het zuurstofgesprek. Ze had me uitgefoeterd en een hele preek gegeven. Pas toen ik had gezworen het niet meer te doen, had ze me weer alleen gelaten.
Er heerste doodse stilte in het huis. Normaal gesproken vond ik dat fijn, als ik in bad zat. Ik kwam altijd helemaal tot mezelf als ik een beetje kon wegdoezelen in het warme water en niet afgeleid werd door andere geluiden. Nu werkte het echter alleen maar averechts. Ik hoorde Cees praten, tegen Jack, tegen zijn vrienden, tegen mezelf, en andere mensen, in flarden. Ik hoorde mijn vader me me onverantwoordelijk noemen, een slet, en ik hoorde mijn moeder de hele tijd zeggen ‘Als je het zo goed weet, mag je het straks ook zelf oplossen als je met een kind zit opgescheept en op straat staat, Starla.’ Het kwam uit een ruzie met haar over seks onder invloed, ik wist niet meer precies van wanneer. Ze had het veel vaker gezegd, en ik had me er nooit iets van aan getrokken, maar nu leek het zo verdomd dichtbij.
Ik vroeg me af of ma en pa geen argwaan zouden krijgen als ze erachter kwamen dat ik weg was. Roos en ik hadden een grote weekendtas vol kleren gestopt, die naar de auto gesjouwd en nog snel een briefje neergelegd dat ik een paar dagen bij Roos bleef slapen omdat Peter voor zijn stage weg was en Roos het niet leuk vond om heel de tijd alleen te zijn. Bullshit natuurlijk, maar we moesten toch iets verzinnen. Om het overtuigender te maken had Roos met haar mobiele telefoon naar die van thuis gebeld en een onschuldig berichtje ingesproken met hetzelfde onzinverhaal dat ze me even wilde lenen zodat ik haar een paar dagen gezelschap kon houden. Ik verwachtte eerlijk gezegd niet dat pa en ma zich er druk om zouden maken. Waarschijnlijk waren ze allang blij dat ik weg was. Dan ging alles tenminste een keer precies zoals ze wilden zonder dat één of andere vervelende externe factor ze de hele tijd tot last was.
Moeizaa kwam ik een klein stukje overeind in het bad. Ik reikte opzij en pakte mijn telefoon van het kastje naast de badrand. Het water klotste en mijn telefoon maakte een piepend geluidje toen ik hem activeerde. Ik zag dat ik al bijna drie kwartier in bad lag. Waarschijnlijk was dat de reden dat het water ineens zo koud leek.
Ik legde mijn telefoon weer terug en keek in de spiegel tegenover het bad. God, ik zag er nog slechter uit dan vanmiddag. Ik was zo wit als een doek en mijn ogen waren rood van het huilen. Mijn make-up was uitgelopen en de mascara liep in zwarte strepen over mijn wangen. Ik zag eruit zoals ik me voelde. Ongeveer, dan.
Ik wendde mijn blik af en liet me weer achterover in het bad zakken. Ik gleed wat omlaag in het lauwe water en keek naar mijn buik. Plat. Tenminste, nu nog wel. Ik legde mijn handen erop en deed mijn ogen dicht. Ik voelde niets, natuurlijk. Maar er was een mensje daar, of iets wat een mensje zou worden. Er zat iets in mijn buik dat van hem was. Wat moest ik daarmee? Wilde ik een baby? Nee, natuurlijk niet. Ik was nooit van plan geweest kinderen te nemen, en al helemaal niet nu al. Wat kon ik zo’n kind voor toekomst geven? Waarschijnlijk had ik zelf niet eens meer een toekomst als ik het zou houden, want pa en ma zetten me er zonder twijfel uit. Ze hadden zo vaak gezegd dat dat de consequentie zou zijn als ik over de schreef ging, als ik die regels overtrad. Van school geschopt worden, met een overdosis in het ziekenhuis eindigen. En zwanger raken. Dat waren de drie dingen die ik echt niet mocht doen. Hield ik me er niet aan, dan was het afgelopen. Dus hoe dan ook zou het afgelopen zijn als ik het besloot te houden.
Maar wat als ik even niet dacht aan mijn ouders? Wat zou ík dan doen? Ik dacht er toch al langer over om uit huis te gaan, alleen kon ik het nu nog niet betalen. Als ik stopte met school en meer ging werken, misschien. Maar dan moest ik mezelf nog onderhouden, en een kind, en een huis, en daar ook nog de tijd voor zien te vinden.
Ik deed mijn ogen open. Een kind? Verdomme, wat bazelde ik nou? Ik kon helemaal geen kind hebben. Gewoon niet, maar al helemaal niet van Cees. Hoe zou een kind van Cees en mij eruit zien? Stel je voor dat het zijn ogen zou hebben. Dat was toch onmogelijk, om daarmee te leven? Zouden er mensen zijn die dat konden? Of zou dat ooit nog over gaan, dat dat zo moeilijk was, zou je daar langzaam maar zeker aan wennen?
Ik slikte. Even voelde ik Cees’ hand over mijn mond, de andere om mijn nek, en klemde mijn kiezen op elkaar. Nee, daar kon je niet aan wennen. Ik tenminste niet, nooit. Hoe graag ik het ook zou willen.

Moeizaa kwam ik een klein stukje overeind in het bad.

Moeizaam.

Er zat iets in mijn buik dat van hem was.

Iets in mijn buik wat, omdat 'iets' onbepaald is.

Goed stuk weer! Ik sta d'r altijd weer versteld van hoe jij over zo'n klein stukje tijd, zo'n lang verhaal kan schrijven

Haha ik weet het niet, het komt gewoon zo denk ik

__________________________________________________________________________

Ik werd uit mijn gedachten opgeschrikt toen de deur van de badkamer open ging. Vlug veegde ik de tranen van mijn wangen en begon het badschuim over het wateroppervlak te verspreiden, maar het was Roos, gelukkig. Ik kon het nu even niet gebruiken dat Peter per ongeluk binnen zou lopen terwijl ik mijn blootje in bad zat.
‘Hé,’ zei Roos zachtjes en ze deed de deur achter zich dicht. ‘Hoe gaat het?’ Ze keek nog steeds een beetje bezorgd, maar ik wilde niet dat ze zich zorgen maakte. Ik moest mezelf bij elkaar zien te rapen, anders zou zij wel degelijk argwaan krijgen. Ik liet mezelf wat verder wegglijden in de badkuip en verborg mijn gezicht tot aan mijn kin in het schuim.
‘Weet niet,’ zei ik. ‘Verward, paniekerig. Moe, van alles.’
Roos liep naar het bad en ging op de rand zitten, ergens ter hoogte van mijn hoofd. Ze kroop weg in haar lekkere warme trui en sloeg haar armen over elkaar.
‘Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt,’ zei ze. ‘Ik heb het geprobeerd, maar… het lijkt zo ver weg. Het léék zo ver weg, voor mij, voor ons.’
Ik knikte wat en even zeiden we niets. In de spiegel zag ik dat we allebei een andere kant op keken, met dezelfde sneue uitdrukking op ons gezicht.
‘Zal ik morgen school voor je afbellen?’ vroeg Roos. ‘Ik denk dat je het wel even kunt gebruiken om een paar dagen voor jezelf te hebben.’ Ja, alsjeblieft. School was nu onmogelijk, zo onbelangrijk. School was zo’n andere wereld.
Roos legde vragend haar hand op mijn hoofd en ik knikte dankbaar. Waarom was ma mijn moeder en niet zij? Ma zou nooit van haar leven iets voor me afbellen, wat er ook aan de hand was.
Roos glimlachte tevreden en streek mijn natte haar een beetje naar achteren. ‘Goed zo. Je hoofd staat er toch niet naar, dus blijf maar lekker hier.’
Ik deed een vergeefse poging tot glimlachen en weer volgde er een stilte. Roos streek plukjes haar naar achteren en ik staarde voor me uit. Het was raar, want in de spiegel zag ik mezelf en Roos die met mijn haar speelde, maar in mijn hoofd voelde ik het zoals Cees aan me had gezeten, tegelijkertijd met wat Roos deed. Het liep door elkaar, alsof mijn hersenen en mijn zintuigen elkaar voor de gek probeerden te houden. Het onderscheid tussen wat echt was en wat niet was zo onduidelijk dat het nog nauwelijks van elkaar te onderscheiden was.
Stil staarde ik naar mezelf in de spiegel. Ik slikte toen ik me realiseerde me dat het onderscheid zo onduidelijk was omdat het er helemaal niet was. Dat met Cees was geen nare nachtmerrie, geen hersenspinsel of vage droom. Het was net zo echt als dat Roos en ik hier samen in de badkamer zaten terwijl zij met mijn haar speelde. Het was allebei echt.
Er trok een rilling langs mijn ruggengraat en mijn ogen begonnen te prikken. Ik kreeg mijn starende blik niet meer van de spiegel afgewend.
‘Ik kan het niet, Roos,’ zei ik toen langzaam. ‘Dit allemaal, dit… kind. Het gaat gewoon niet.’
Roos’ aanrakingen vertraagden. Ik merkte vaag dat ze naar me keek. Niet eens meer via de spiegel, maar nu rechtstreeks.
‘Wat zeg je?’ vroeg ze zacht.
Ik probeerde de tranen weg te slikken.
‘Ik kan het niet,’ zei ik. ‘Het spijt me zo, ik wou dat ik het kon, maar…’ Mijn stem stierf weg en er liep een traan over mijn wang. Roos zag het, en ze suste wat en wreef bemoedigend over mijn schouder.
‘Je hoeft nergens je excuses voor aan te bieden, Star,’ zei ze. ‘Niet aan mij, aan niemand.’ Ze wreef over mijn haar en ik zag dat ze naar me omlaag keek.
‘Dat weet je, hè?‘ vroeg ze. ‘Het maakt me niet uit wat je doet, ik ben er voor je. Welke beslissing je ook neemt. Ik hou van je en ik steun je in alles. Oké? Denk er gewoon rustig over na. Je hebt de tijd.’
Ik knikte. Roos boog naar me toe en drukte een kus op mijn hoofd.
‘Goed zo. Hé, trouwens, wat ik nog wilde vragen: wil je iets eten? Ik heb spaghetti voor je gemaakt, als je wilt.’ Dat was lief van haar, dat ze spaghetti had gemaakt voor mij. Ze wist dat ik het lekker vond. Peter hield er niet van. Het was haar manier om me te troosten, een beetje.
‘Dank je,’ mompelde ik. ‘Ik zal het proberen.’
Roos knikte en kwam overeind.
‘Oké. Doe maar rustig aan, ik wacht beneden op je, goed? Maken we het gewoon een beetje gezellig. Zullen we anders een film huren vanavond? Om je gedachten een beetje te verzetten?’
Ik schudde mijn hoofd en liet mezelf omlaag zakken in het bad. Ik deed mijn ogen dicht en ging een keer kopje onder.
‘Nee,’ zei ik toen ik weer bovenkwam. ‘Ik moet vanavond nog iets doen.’

zwanger, drugs, alcohol...ohja....Wat gaat ze dan nou weer vanavond doen?

Inderdaad. Wat gaat ze doen. Naar Cees misschien? Of naar Gio? Ik hoop het laatste;p ook voor dr eigen bestwil;p

Haha ik vrees het eerste, arendaaa

______________________________________________________________________________

Het kostte me moeite om uit bad te komen, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik voelde me moe, slap en leeg, maar had geen honger. Mijn maag was zo verkrampt dat ik me niet kon voorstellen dat ik ooit nog iets zou eten. Het hele huis was gevuld met de geur van spaghetti en alleen de lucht al maakte me misselijk. Nu begreep ik waar dat door kwam, waar het al die afgelopen keren door was gekomen. Ik was niet misselijk door mijn dromen en gedachten aan Cees, door katers of een slechte weerstand. Ik was misselijk omdat ik zwanger was. Dat was de hele tijd de reden geweest.
Omdat ik het echter zielig voor Roos vond om niets te eten nadat ze zo haar best voor me had gedaan, ging ik toch maar naar beneden om bij haar aan te schuiven. Ze had het echt gezellig gemaakt aan tafel. Er stonden waxinelichtjes tussen de pannen en ze had de vitrage dichtgedaan. Ze had zelfs haar mooie, vierkante servies tevoorschijn gehaald en voor twee personen borden en bestek neergezet.
‘Komt Peter niet?’ vroeg ik toen ik bij haar aan tafel ging zitten. Roos strooide een hele grote berg geraspte kaas over mijn bord en schoof het naar me toe.
‘Jawel, maar op woensdag is hij altijd laat thuis. Hij warmt het straks wel even op.’
Ik knikte en nam voorzichtig een hap spaghetti. Ik proefde niets. Echt, helemaal niets. Het was of de klap zelfs mijn zintuigen had lamgeslagen. Het liefst was ik gelijk gestopt met eten, maar Roos keek me zo afwachtend aan dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen dat tegen haar te zeggen. Met moeite produceerde ik een glimlach en ik slikte mijn spaghetti door.
‘Lekker,’ zei ik.
Roos’ gezicht klaarde op. Tevreden begon ze aan haar eigen bord en ook ik deed mijn best om verder te eten. Het ging langzaam en ik kreeg eigenlijk gelijk al niets meer weg, maar ik deed mijn best door te eten. Ik nam muizenhapjes, kauwde extra lang en nam tussen iedere twee happen een paar slokken water. Niet alleen omdat ik geen trek had, maar ook om een andere reden. Ik treuzelde. Ik treuzelde tot ik een ons woog en ik wist dondersgoed waarom. Als ik klaar was had ik namelijk geen excuus meer om hier te blijven, geen excuus meer om uit te stellen wat ik moest doen. Het was zo aanlokkelijk, om lekker met Roos op de bank te kruipen met een film om mijn gedachten af te leiden, maar het kon niet. Het mocht echt niet. Eerst moest ik de dingen doen die ik moest doen.
Jammer genoeg dacht Roos daar anders over. Na het eten moest ik mezelf praktisch al naar buiten slepen, maar Roos hielp ook niet bepaald mee door niet onder stoelen of banken te steken dat ze het een veel beter idee vond als ik thuisbleef om lekker met haar op de bank te hangen. Haar gediscussieer maakte mijn tegenzin alleen maar groter. Ze bleef maar vragen waar ik naartoe ging, of ze niet mee moest en of ik niet beter eventjes een avondje thuis kon blijven om bij te komen. Dat was niet handig, want omdat ik zelf eigenlijk al niet wilde en zij ook nog liep aan te dringen, was ik steeds meer geneigd gewoon in bed te gaan liggen en te vergeten wat ik moest doen. Ik zou maar wat graag aan haar toegeven als ze me verbood het huis uit te gaan, maar het moest nu gebeuren. Hoe langer ik het uitstelde, hoe meer ik er tegenop zou gaan zien en ik wist dat ik dan uiteindelijk helemaal niet meer zou durven.
Uiteindelijk lukte het me Roos af te schudden en het huis uit te komen. Ik had al spijt zodra ik de deur uitstapte, want het was verrekte koud buiten. Mijn sjaal en handschoenen werkten matig, want ik was stikzenuwachtig en ik kreeg ik het altijd koud als ik zenuwachtig was, van binnen, bedoel ik. Hoe ging ik dit eigenlijk doen? Ik kon moeilijk gaan lopen in deze vrieskou, dat was veel te ver. Mijn Puch had ik hier ook niet, dus dat betekende dat ik met de tram moest. Dat had op zich niet erg hoeven zijn omdat ik maar een paar haltes hoefde, maar het duurde een eeuwigheid voor de tram op kwam dagen. Tegen de tijd dat ik instapte, was ik al half bevroren. In die tram was het ook niet bepaald warm en toen ik uitstapte, zes haltes verder, had ik het nog steeds ijskoud.
Ver hoefde ik gelukkig niet meer te lopen. Het was lang geleden dat ik hier geweest was, meer dan een jaar, denk ik maar de route wist ik nog precies. Twee keer de hoek om, bij de Turkse etenszaak linksaf en dan na twee straten nog één keer links. Dat was alles, dan was ik er. Het was onmogelijk om te verdwalen, maar toch ging ik langzamer lopen naarmate ik dichter bij mijn eindpunt kwam. Met iedere pas begon ik meer te twijfelen aan mezelf, aan wat ik wilde gaan doen. Ik overtuigde me er echter iedere keer van dat het moest gebeuren, dat ik hier was omdat ik hier zelf wilde zijn. Door die gedachten werd ik dan weer wat zekerder en liep weer een tijdje in een normaal tempo, tot ik weer begon te aarzelen en weer vaart minderde. Zo ging het de hele weg. Ik denk dat mensen die me zagen lopen zich met enige verbazing afvroegen wat ik mankeerde.
Hoe dan ook, uiteindelijk kwam ik bij mijn plaats van bestemming aan, een flatgebouw van beige steen. Het was al wat ouder, waarschijnlijk een jaar of dertig. Alleen het gebouw al werkte me op de zenuwen, maar ik liep verder zonder erbij na te denken. Als ik wel nadacht, kreeg ik hoogstwaarschijnlijk de onweerstaanbare aandrang om alsnog terug te gaan naar huis en maakte ik ter plekke rechtsomkeert. In plaats daarvan nam ik de lift naar boven, stapte door de zenuwen die nu toch wel heftig begonnen te worden een keer op de verkeerde verdieping uit en kwam uiteindelijk bij de goede deur uit. Ik stond er tien minuten te staan voor het me lukte aan te bellen.
Cees was echter niet thuis. Er kwam niemand naar de deur toen ik aanbelde. De eerste keer dat er niet opengedaan werd, kreeg ik daardoor zoveel moed dat ik het nog een keer probeerde en op het keukenraam dat aan de galerij grensde klopte. Daarna belde ik nog een keer aan en bleef ongeveer vijf minuten staan wachten, maar het was binnen donker en stil en er werd nog steeds niet opengedaan.
Ik was blij, eerlijk gezegd. Ik kon alleen maar een zucht van opluchting slaken en zo snel mogelijk weer de lift in stappen. Er viel een gigantische last van mijn schouders, voor even. Hij was er niet. Ik had het geprobeerd, ik kon met recht tegen mezelf zeggen dat ik mijn best had gedaan, maar hij was niet thuis. Nu was het niet mijn schuld dat ik hem niet zou kunnen spreken. Nu kon ik weer terug naar Roos zonder me schuldig te voelen omdat ik niet genoeg moeite gedaan had om hem te vinden.
Diep van binnen voelde ik echter al dat ik mezelf daar eigenlijk niet mee kon overtuigen. Het lukte me te doen alsof tot ik beneden weer uit de lift stapte. Nog geen twee stappen verder wist ik al dat ik het veel te gemakkelijk opgaf als ik het er nu bij liet zitten. Ik mocht me er niet zo makkelijk vanaf maken, hoe graag ik dat ook deed. Ik moest toch vroeg of laat naar hem toe, en hoe langer ik ermee zou wachten, hoe erger het zou zijn. Ik moest proberen met hem te praten. Anders zou ik nog veel langer met die angst blijven zitten en bang blijven dat ik hem ergens onverwacht tegen het lijf liep. Hoe eerder ik ‘s nachts weer normaal kon slapen, hoe beter.

ben je zo snel in je zwangerschap al zwanger? Arme vrouwen! Weer eens een zeer goed stuk Jeetje!

Natuurlijk. (: Volgens mij moet je bij de eerste keer 'niet-ongesteld' gaan tellen vanaf de laatste keer ongesteld. Maar dat weet ik ook niet helemaal zeker.xd Heb geen biologie en interesseer me d'r niet echt in;p

Haha dank jullie allebei, als het goed is moet het inderdaad biologisch gezien allemaal kloppen

________________________________________________________________________

Ik slaakte een diepe zucht en liep Cees’ flat uit. Buiten bleef ik even staan. Ik keek naar rechts, naar de richting van de tramhalte , en naar links, naar de plek waar ik Cees vermoedde. Ik wiebelde een beetje heen en weer op mijn voeten, raapte toen al mijn moed bij elkaar en ging linksaf, de flat voorbij. Ons groepje had wel eens met Cees en wat van zijn vrienden rondgehangen, dus ik had wel wat vermoedens waar hij zou kunnen zitten. Ik had de meeste kans hem in het park te vinden. Dat was hier vlakbij en ik wist dat hij daar vaak op zijn vaste bankje zat te blowen, of het nu dertig graden boven of onder nul was. Bobby en Joey en ik waren wel eens met hem mee geweest, vroeger. Die ene keer dat Bobby zo stoned was dat hij per ongeluk in de vijver viel was verreweg de leukste geweest. O, niet aan Bobby denken, nu. Cees zoeken.
Terwijl ik richting het park liep, begon mijn hoofd weer met me op de loop te gaan. Ik vroeg me af hoe Cees zou reageren, als ik hem zou vinden en de kans kreeg het te vertellen. Hij was immers ook aardig van de wereld geweest, die avond. Niet zo erg als ik, maar hij had volgens mij ook wel het één en ander gebruikt. Hoe zou hij er tegenover staan, tegenover wat hij gedaan had? Hij moest wel weten dat hij fout geweest was, dat kon haast niet anders. Zou hij dat spul bewust in mijn glas hebben gestopt? Nou ja, dat sowieso, maar zou hij expres iets in mijn glas gedaan hebben waar ik zo slap en wazig van werd? Ik hoopte van niet, want dat zou hem een nog veel grotere klootzak maken dan hij al was en de gedachte dat hij zoiets bewust zou doen, maakte mijn bange gevoel voor hem er niet beter op. Ik haatte mezelf om dat gevoel, die angst voor hem, maar ik kon me er maar niet overheen zetten, ook al gunde het hem niet en was ik boos op mezelf omdat ik me zo door hem liet beïnvloeden. Mijn halve leven draaide om hem, mijn slaap, mijn dagen, mijn nachten en gedachten, en al het andere wat ik deed. Ik had nooit verwacht dat ik daar zo’n last van zou hebben, dat ik ergens ongewild zo erg van ondersteboven kon zijn. Het was de eerste keer dat iets mijn leven zo beheerste als dit het deed.
Na een tijdje kwam ik in het park aan. Het was er een beetje naargeestig, het was al aardig donker en de bomen waren dor en kaal. Wij gingen er vroeger meestal in zomer heen, dus ik moest even diep in mijn geheugen graven om erachter te komen waar Cees doorgaans ook alweer rondhing. Ik was een beetje gedesoriënteerd en begon na een tijdje maar als een kip zonder kop rond te lopen. Ik ging twee keer verkeerd, maar kwam uiteindelijk aan waar ik dacht dat ik moest zijn.
En ik had het goed gegokt. Ik vond Cees waar ik hem verwachtte. Hij zat op zijn vaste bankje, in het schemerdonker. Hij zat achterover geleund, met zijn armen uitgespreid over de rugleuning, en keek naar de glanzende vijver tegenover hem. De maan werd erin weerspiegeld en langs de kant zaten eendjes met hun snavels tussen de veren te slapen. De lantaarnpaal naast de bank brandde al en wierp een kil, wit licht op zijn gezicht.
Er gebeurde iets raars met mijn lichaam toen ik daar zo zag zitten. Het was alsof mijn hele binnenste begon te krijsen. Alles verzette zich tegen zijn aanwezigheid, tegen het idee om dichterbij hem te komen. Het kwam weer allemaal terug, die hele zaterdagavond, alles wat ik toen gevoeld had. Mijn knieën werden week, mijn hart sloeg luid en zwaar in mijn borst en ik kreeg een vreemde smaak in mijn mond. Het was of er overal alarmbellen afgingen en mijn instinct om van hem weg te rennen ineens groter was dan al het andere in mijn lichaam.
Ik probeerde me er uit alle macht tegen te verzetten, mezelf onder controle te houden. Ik bleef staan keek naar hem, van een veilige afstand. Hij was alleen, en ik kon maar niet besluiten of ik daar blij mee moest zijn of niet. God, wat was ik verdomd bang voor hem. Ik bezweek er bijna onder. Mijn verstand was net zo bang voor hem als mijn afweermechanismen.
Mijn lichaam begon nog heftiger te protesteren toen ik naar Cees toeliep. Het was een vreselijk gevoel, maar ik probeerde het te verbijten. Waarom, waarom was ik zo bang voor hem? Wat kon er in ‘s hemelsnaam nog gebeuren? Erger dan het nu was, kon hij het toch niet maken. Hij hoorde bang te zijn, bang dat het uit zou komen wat hij gedaan had, dat hij de politie op zijn dak kreeg. Hij hoorde bang te zijn, niet andersom.
Dat besef hielp me natuurlijk voor geen meter, maar ik raapte al mijn moed bij elkaar en liep door. Mijn hartslag dreunde door heel mijn lichaam toen ik bij het bankje aankwam.
‘Hé, klootzak,’ zei ik ik.
Cees keek op en dat was het enige wat hij hoefde te doen om mijn zorgvuldig bij elkaar geschraapte moed in hoeveelheid te halveren. Hij keek even naar me, nam een trek van de joint die hij in zijn hand had en wendde zijn blik toen weer af.
‘Ook goedenavond,’ zei hij. Hij was rustig, alsof wat er tussen hem en mij had plaatsgevonden gewoon een vage, dronken actie van ons beiden was geweest die nu eenmaal gebeurd was zonder dat iemand er schuld aan had. Dat maakte me emotioneel alleen nog maar instabieler.
‘Wij moeten praten,’ zei ik.
Cees knipte zijn aansteker aan. Het vlammetje kringelde om de joint heen en vrat het vloeipapier aan. Hij zei niets en blies zwijgend rook uit zijn mondhoek de lucht in. In mijn zakken balde ik mijn handen tot vuisten.
‘Over een bepaalde zaterdagavond die je je vast nog wel herinnert,’ vulde ik aan.
Cees bleef voor zich uit kijken. Hij nam kalm een trek van zijn joint, maar verder deed hij niets. Op de één of andere manier maakte zelfs dat me nerveus.
‘Weet je wat ik bedoel?’ vroeg ik toen hij niet reageerde.
Hij wendde zijn blik niet van de horizon af en blies nog een wolk rook tussen zijn lippen door
‘Misschien,’ zei hij.
‘Misschien?’ herhaalde ik. De rustige, haast ongeïnteresseerde manier waarop hij tegen me praatte, maakte me naast bang ook een beetje boos.
‘Zal ik je dan even helpen?’ vroeg ik. ‘Die zaterdag dat je me één of ander verkloot drankje gaf en me naaide op een wc? Die zaterdag dat je me negeerde toen ik zei dat ik niet wilde? Toen je mijn arm op mijn rug draaide toen ik probeerde weg te komen?’ Ik was nog niet klaar, maar Cees onderbrak me. Zijn stem was hard nu hij eindelijk iets zei.
‘Hé,’ zei hij op een toon of hij zijn slaafje tot stilte maande. ‘Je hebt het zelf opgedronken en je wilde zelf mee. Dat weten we allebei. Ga er nu niet meer van maken dat het is.’
Ik klemde mijn kaken op elkaar. Mijn handen trilden, van woede, van angst, misschien, en ik duwde ze dieper in mijn jas.
‘We weten ook allebei dat ik nee heb gezegd. Meerdere keren,’ zei ik. Ik zette een stap dichter naar hem toe en hield mijn hoofd schuin. ‘Vertel eens, heb je me expres iets gegeven waardoor ik het zou vergeten of was dat gewoon een leuke bijkomstigheid?’
Cees liet zich echter niet van de wijs brengen. Hij bleef hemeltergend rustig en nam niet de moeite me aan te kijken.
‘Doe niet zo achterlijk, Starla,’ zei hij alleen. Dat was de laatste druppel. Door die woorden maakte al mijn angst even plaats voor sterke verontwaardiging, door hoe hij tegen me deed, tegen me praatte, omdat hij deed of die avond niets voorgesteld had terwijl mijn hele leven erdoor in puin lag.
‘Achterlijk?’ zei ik. ‘Jij noemt mij achterlijk? Ik ben niet degene die meisjes drogeert en ze neukt zonder condoom en ze zo zwanger maakt, lul.’
Ik was niet van plan het zo uit de lucht te laten vallen, het zo te zeggen, maar het kwam er gewoon ineens zo uit. Volgens mij kwam het ook voor Cees als een donderslag bij heldere hemel. Nog even keek hij voor zich uit, maar toen veranderde er iets in zijn gezicht. Ik voelde een sprankje genoegen toen hij verstijfde. Zijn rustige, zelfverzekerde houding verdween en hij staarde nietszienend naar een punt ergens voor hem. Toen keek hij langzaam mijn kant op.

Er gebeurde iets raars met mijn lichaam toen ik daar zo zag zitten.

Toen ik hem(:

En ergens boven in het stukje staat tussen een woord en een komma een spatie; dat hoort ook niet volgens mij, maar dat lijkt me een schoonheidsfoutje. ;p

Wel 'n geweldig stukje weer!

Super stukje! Ben benieuwd naar de volgende (:

Dank je wel arendaaa en ook leuk om weer van jou te horen Yvankaxx!

________________________________________________________________

‘Wat?’ zei hij. Hij klonk een beetje van zijn stuk gebracht een krankzinnige triomfantelijkheid maakte zich van me meester.
‘Zwanger, Cees. Ik, van jou. Je weet wel, van zo’n klein mensje dat je krijgt als je onveilige seks hebt met iemand die helemaal van de wereld is.’
Bewegingloos keek hij me aan. Ik kon niets opmaken uit de blik in zijn ogen, uit zijn houding, kon totaal geen hoogte van hem krijgen. Ik had ook geen idee hoe hij zou reageren als hij van de eerste schok bekomen was en dat benauwde me een beetje.
‘Je lult,’ zei Cees. Ik hoorde twijfel in zijn stem en het misplaatste gevoel van leedvermaak maakte me op een vreemde manier sterker, ondanks het feit dat ik trilde van de adrenaline.
‘Nee, ik lul niet,’ zei ik. ‘En je hoeft niet zo geschokt te kijken, want ik ben degene die met de consequenties zit en niet jij, of niet?’
Cees schudde geërgerd zijn hoofd. Langzaam leek hij weer wat tot zijn positieven te komen.
‘Jezus, ik was high, Starla,’ zei hij. ‘Ik wist niet wat ik deed.’
Ik lachte schamper.
‘O, nou wordt ie mooi. Zo kan ik ze ook nog wel verzinnen. Je wist dondersgoed wat je deed. Je was alleen te stom of the high om er een condoom om te doen voor je hem erin stak.’
Cees schudde zijn hoofd. De ontsteltenis op zijn gezicht verdween stukje bij beetje en langzaam verscheen er ook iets anders in zijn ogen. Het was iets donkers, een soort dreiging.
‘Wie is er hier stom?’ zei hij. ‘Jij laat je pakken door alles wat er op je pad komt en dan ben je niet aan de pil? Je ligt meer op je rug dan dat je rechtop staat en meer dan de helft van de tijd zit je onder de dope en dan is dat de enige pil die je niet gebruikt? Wie zegt er dan dat het van mij is? Het kan van iedere gozer met een lul en een leuke kop zijn.’
Ik kneep mijn trillende handen samen tot vuisten. Cees was overeind gekomen, maar ik onderdrukte met al mijn kracht de neiging een stap achteruit te zetten.
‘Omdat ik normaal helder genoeg ben om ervoor te zorgen dat ik het veilig doe, klootzak. En gezien mijn gozers met leuke koppen doorgaans niet zo achterlijk zijn als jij en daar zelf ook wel aan denken, is het rekensommetje niet echt moeilijk, hè?’
Zo stonden we als twee kemphanen tegenover elkaar. We keken elkaar aan, ik onderdrukt trillend van woede die inmiddels sterker was dan mijn angst, en Cees groot en dreigend en met een donkere boosheid in zijn ogen. Even zeiden we niets meer, keken elkaar alleen zo aan, tot ik de aanblik van zijn gezicht ineens niet meer kon verdragen. Ik kon hem niet meer zien, wilde niet meer naar hem kijken, er niet langer aan herinnerd worden wat er tussen ons gebeurd was. Het maakte me misselijk, zoals wanneer je iets aan het eten bent en het voedsel je dan ineens niet meer aankunt.
Ik wendde mijn blik af en met een ruk draaide ik me om. Zonder nog iets te zeggen liep ik weg. Tot mijn grote ergernis begonnen mijn ogen te prikken en ik begon harder te lopen om te voorkomen dat ik in Cees’ aanwezigheid zou moeten huilen. Dat gunde ik hem niet, ik wilde niet dat hij dat zou zien. Hij mocht niet weten wat het met me deed, hoe bang ik voor hem was.
Ik was echter nog geen paar stappen verder toen ik hoorde dat Cees me achterna kwam. Zijn voetstappen knerpten op het grindpad en ik zag zijn schaduw dichterbij komen in het licht van de lantaarn. Ik wilde omkijken, maar hij was snel. Voor ik me naar hem om had kunnen draaien, had hij me al bij mijn arm gepakt. Zijn greep was stevig en hij hardhandig draaide hij me om. Door de manier waarop hij me vasthield en de uitdrukking op zijn gezicht realiseerde ik me dat het stom van me was geweest om hem hier in mijn eentje mee te confronteren. Zijn blik stond kwaad, maar ook enigszins dreigend. Mijn woede maakte weer plaats voor angst en ik gaf een ruk aan mijn arm.
‘Laat me los,’ zei ik. ‘Raak me verdomme niet aan.’ Ik probeerde mijn arm los te trekken, maar Cees’ greep verstevigde en hij trok me dichter naar zich toe.
‘Laat het weghalen,’ siste hij. Ik keek op. Mijn bewegingen vielen stil, de geluiden om me heen, zelfs in mijn hoofd hield alles er even mee op. Mijn blik vond die van hem en als verdoofd staarde ik hem aan. Het duurde even voor zijn woorden tot me doordrongen. Toen fronste ik mijn wenkbrauwen. Wat dacht hij wel niet? Dat hij op zijn dooie gemak mijn leven kon verpesten en het dan ook nog eens voor me kon gaan bepalen?
‘Nee,’ zei ik. ‘Rot op en laat me los, verdomme.’ Maar hij hield me stevig vast en bracht zijn gezicht dicht bij dat van mij. Zijn pupillen waren verwijd. In het zwakke licht van de lantaarn een paar meter verderop leken zijn ogen bijna zwart en hij rook naar tabak en wiet.
‘Ik zweer het je, Starla,’ zei hij. ‘Je laat het weghalen of ik doe je wat.’
Mijn hart bonkte zwaar in mijn hoofd en er trok een gloeiende sensatie door mijn lichaam. Het koude zweet brak me uit. Ik gaf een harde ruk aan mijn arm, gealarmeerder nu, en probeerde los te komen uit zijn greep.
‘Ik doe helemaal niets voor jou en als je me nu niet gauw los laat, ga ik gillen.’
‘Luister naar me, Starla, als-’
‘Ik luister helemaal niet naar je! Doe niet alsof je zielig bent, je moet allang blij zijn dat ik je niet aangeef voor verkrachting.’
‘Luister godverdomme naar me! Ik zweer het je, trut, als je dat flikt, als je het niet weg laat halen, dan-’
‘Laat los!’
‘Hou je kop en-’
‘Nee! Jij hebt niets over mij te zeggen! Als ik niet naar je wil luisteren, dan luister ik niet naar je! Het is mijn lichaam en mijn baby en als je dat niet gewild had, had je dat eerder moeten bedenken, klootzak! Laat me nu los of ik-’
Ik kon hem niet vertellen wat ik zou doen als hij me niet los zou laten. Hij sloeg me. Echt, hij sloeg me. Ineens, uit het niets, vol in mijn gezicht. En het was hard, zo hard dat ik achterover viel en plat op mijn rug op het grindpad terecht kwam.
Een paar seconden gebeurde er niets. Verdwaasd bleef ik overdonderd op de grond liggen, op mijn rug op het pad. Even was ik verbaasd, drong het niet tot me door wat er gebeurd was. Pas toen de pijn in mijn gezicht insloeg als een bom, realiseerde ik me wat hij net gedaan had.
Sprakeloos keek ik naar hem op. Mijn ogen waren groot, mijn mond hing open in een geluidloze gil. Er trok een schrijnende pijn door mijn gezicht, door mijn jukbeen en mijn oog, en ik drukte mijn hand er tegenaan. Toen ik hem weghaalde, zag ik dat er bloed aan zat.
Ontzet keek ik op naar Cees. Zijn ademhaling was versneld en hij had zijn opgeheven hand nog tot een vuist gebald. Hij keek verbaasd, alsof hij zelf ook stond te kijken van wat hij net gedaan had. Ik drukte mijn hand weer tegen mijn gezicht en vlug krabbelde ik overeind. Ik keek naar hem, zette langzaam een paar stappen achteruit. Allebei zeiden we niets, alsof we niet wisten wat we moesten zeggen, moesten doen. Nog even keken we elkaar aan. Toen draaide ik me om en rende zonder nog iets te zeggen het park uit.

Bedankt voor de OV+ arendaaa en masterbreel (wat klinkt dat raar haha)!

_______________________________________________________________________

Hoofdstuk 26

Ik stierf van de pijn tegen de tijd dat ik terugkwam bij het huis van Roos en Peter. Gedurende de weg naar huis werd het steeds erger. Mijn oog en het gebied eromheen werden strak en warm en als ik mijn gezicht bewoog, ging ik door de grond. Alleen al met mijn oog knipperen voelde al vreselijk. Onderweg werd ik nogal raar aangeken, dus ik durfde niet in een spiegel of ruit te kijken hoe het eruit zag. Ik vreesde het ergste. Het voelde of er een baksteen op mijn gezicht was gevallen en dat vertelde me voorlopig al genoeg.
Omdat mijn gezicht er waarschijnlijk uitzag zoals het voelde, probeerde ik Roos te ontlopen toen ik thuiskwam. Dat mislukte echter, natuurlijk. Ze zag mijn gezicht toen ik naar boven probeerde te glippen en ze flipte zowat. Ze begon over de dokter en over hechtingen, maar ik zei dat ik op een stoeprand gevallen was omdat ik over mijn veter was gestruikeld en dat het niet zo‘n pijn deed. Tja, ik moest toch iets verzinnen. En naar een dokter ging ik sowieso niet, want die wist waarschijnlijk heel goed dat een stoeprand zoiets niet kon aanrichten en dan zou ik alleen nog maar meer gezeur krijgen. Daar zat ik momenteel niet bepaald op te wachten.
Het lukte me Roos af te schudden en naar boven te glippen. Daar sloot ik mezelf op in de badkamer, in het donker. Ik durfde niet in de spiegel te kijken, want de pijn trok niet weg en ik was bang voor wat ik zou zien. Wat had hij gedaan? Wat had ik gedaan? Waarom was ik in godsnaam zo stom geweest om in mijn eentje naar hem toe te gaan? En wat moest ik nu? Roos had beloofd morgen school voor me af te bellen, maar zo te voelen zou het nog wel even duren voor deze gevolgen van Cees’ uitbarsting weggetrokken waren. Met een beetje pech was ik zo een week verder en zo lang kon ik niet van school wegblijven. En o god, dan moest ik zondag ook nog werken. Hoe moest ik dat in ‘s hemelsnaam gaan doen? Wat moest ik tegen Gio zeggen? Hoe moest ik hem überhaupt onder ogen komen met dit gezicht, en na wat er vorig keer met Nancy was gebeurd? En hoe kon ik ooit nog met Nancy in dezelfde zaak werken? O, wat een ellende allemaal. Ik wil een ander leven.
Nog even bleef ik daar zitten, in het koele donker van de badkamer. Na een tijdje kwam ik er weer uit, zonder naar mijn gezicht te kijken. Ik durfde het niet. Ik ontweek alle spiegels en reflecterende oppervlakken in het huis en ging vrijwel direct naar bed, zogenaamd omdat ik moe was. Ik mocht van Roos in het bed van haar en Peter slapen. Dat was lief van haar, maar eigenlijk was ik nu liever ver bij haar uit de buurt gebleven. Dat kon ik echter moeilijk tegen haar zeggen en dus eindigde ik toch naast haar in bed.
Gelukkig bleef Roos nog even op Peter wachten en duurde het een paar uur voor ze ging slapen. Tegen de tijd dat ze naar boven kwam had ik nog geen oog dicht gedaan, maar toen ze binnenkwam, deed ik of ik sliep. Ze was lief voor me, ze trok het dekbed wat verder over me heen en stopte me zachtjes in, maar ik bleef met mijn rug naar haar toe liggen en wachtte tot ze zelf ook in bed lag. Ik wilde niet dat ze mijn gezicht zou zien of met me zou willen praten. Peter was beneden, ik hoorde hem een verdieping lager op de bank af en toe heen en weer schuiven. Na een tijdje werd het stil bij hem en viel ook Roos naast me in slaap.
Het hele huis werd rustig, maar het lukte me niet om in slaap te komen. Ik piekerde en draaide en woelde en het verbaasde me dat Roos niet wakker van me werd. Ik kon alleen maar piekeren, of ik het wilde of niet. Over mijn baby, over Cees, over zijn dreigementen en over Gio. En over mijn oog, want wat moest ik met mijn oog? Ik wist het niet, en bij gebrek aan beter probeerde ik mezelf maarwijs te maken dat ik me daar voorlopig nog even geen zorgen over hoefde te maken, al hielp dat natuurlijk voor geen meter. Pas half vier viel ik eindelijk in slaap.

Lang was ik die nacht niet onder zeil. De klok gaf pas negen uur aan toen ik de volgende dag wakker werd. Er kletterde iets op het dak en al gauw realiseerde ik me dat het regen was. Waarschijnlijk was dat de reden dat ik wakker was geworden.
Het was nog veel te vroeg. Ik was praktisch alweer moe op het moment dat ik mijn ogen opendeed en het voelde of ik maar een paar minuten weg was geweest. Nog half slapend draaide ik me om in Roos’ grote bed en krulde op onder de dekens. Ik trok het dekbed op tot aan mijn kin en met mijn ogen dicht nestelde ik me in de wirwar van kussens en lakens die her en der verspreid lagen. Ik was van plan nog even in het lekkere, warme bed te blijven liggen, te proberen nog wat te slapen, maar jammer genoeg was ik de erbarmelijke toestand van mijn gezicht even vergeten, zo vroeg in de ochtend. Toen ik me omdraaide, eindigde ik dus precies met mijn pijnlijke oog in het dikke kussen. Dat deed zo’n zeer dat ik een onderdrukte kreet slaakte en als een springveer overeind schoot.
Door de pijnsensatie die daarop volgde, was ik gelijk klaarwakker. Hijgend bleef ik rechtop in bed zitten. Ik kneep in de lakens en wachtte tot de pijn weer zou wegtrekken. Jammer genoeg gebeurde dat maar voor een deel. Ik bleef een naar, trekkend gevoel rond mijn oog houden, wat pijnlijker en drukkender werd als ik probeerde mijn gezicht te bewegen. Mijn jukbeen brandde en ik kon mijn hartslag er nadrukkelijk boven voelen kloppen.
Ik deed mijn ogen open en keek naast me. Het bed was verder leeg, gelukkig. Roos was al weg, waarschijnlijk naar de universiteit. Dat was maar goed ook, want anders was het niet echt geloofwaardig dat ik gisteren had gezegd dat mijn oog niet zo’n pijn deed. Zou het er net zo erg uitzien als het voelde? Voorzichtig hief ik mijn hand op en voelde aan mijn gezicht. Het deed zeer en dus hield ik er al gauw weer mee op. Waarschijnlijk wel, dus. Als ik straks zin had om uit bed te komen, moest ik maar gaan kijken of ik ergens een ijspack gaan kon vinden. Hopelijk zou het daar allemaal wat minder door worden.

Gaaf stukje weer, super! (:

Dank je wel arendaaa

____________________________________________________________________

Ik zuchtte, draaide me op mijn andere zij en liet me weer op het matras zakken. Ik kroop onder het dekbed en trok mijn knieën op tot aan mijn borst. Moest ik dingen doen, vandaag? Ja, genoeg. Ik moest mensen gaan bellen, oplossingen gaan bedenken, en eigenlijk huiswerk doen en werken aan het profielwerkstuk van Melanie en mij. Het probleem was alleen dat ik er gigantisch tegenop zag om dingen te gaan doen. Het was of iets me gewoon tegenhield, in mijn hoofd, mijn lichaam. Ik wist dat ik uit bed moest komen, moest gaan douchen en dan beneden iets moest eten, zodat ik achter de computer kon gaan zitten om huiswerk te maken, zodat ik even naar wiskunde kon kijken en wat pagina’s aan dat stomme werkstuk kon typen. Ik wist dat ik dat moest doen, dat het me misschien ook een doel zou geven voor vandaag, maar ik kon me er gewoon niet toe zetten. Ik kon me er al niet eens toe zetten om uit bed te komen.
Uiteindelijk was dat ook waar ik het grootste gedeelte van de dag bleef. Ik voerde nauwelijks iets uit. Ik lag voornamelijk in bed naar het plafond te staren en kwam er alleen uit als ik gek dreigde te worden van mijn eigen gedachten. Ik piekerde, computerde, keek wat televisie en besteedde verder veel tijd aan het mijden van spiegels. Ik voelde spanning op mijn oog die er niet hoorde te zijn en dus liep ik de halve dag rond met ijspacks op mijn gezicht. Zo nu en dan rookte ik een sigaret, buiten, in Roos’ voortuin. Ik was gisteren gelukkig zo slim geweest stiekem wat pakjes mee te nemen toen we naar Roos vertrokken en daar was ik mezelf nu dankbaar voor. Zonder sigaretten was ik waarschijnlijk helemaal krankzinnig geworden.
Verder deed ik niet veel. Eigenlijk wachtte ik de hele dag alleen maar tot Roos en Peter weer thuis zouden zijn en ik de t.v. uit durfde te zetten zonder bang te zijn om alleen te zijn. Juist daardoor duurde het wachten lang. Op het briefje dat Roos voor me had neergelegd, stond dat Peter op zijn stage was en dat zij tot drie uur naar de universiteit moest. Ze was aan het eind van de middag terug, dan zouden we eten als Peter thuiskwam en daarna met zijn drieën een film gaan kijken.
Ik kon niet wachten tot het zover was. Hoe langer het duurde, hoe moeilijker ik het met mezelf kreeg. Op een gegeven moment werden de flarden van het gesprek met Cees gisteren zo nadrukkelijk aanwezig dat ik de tv bijna niet meer kon verstaan. Ik werd er zo gek van dat ik al mijn spullen binnenstebuiten begon te keren in de hoop dat ik nog ergens een restje van het één of ander zou vinden, wiet, pillen,wat dan ook. Toen dat niet het geval bleek, ging ik naar boven om de medicijnendoos van Peter en Roos te doorzoeken, maar ze hadden alleen aspirientjes en wat andere dingen waar ik niets mee kon. Jammer, Bobby’s moeder had nog wel eens Vicodin gehad voor haar rug en Ritalin voor zijn zusje, daar had ik tenminste nog wat aan. Dit was zo dramatisch dat ik op internet begon te zoeken naar manieren om van huis-, tuin- en keukenmiddeltjes iets te kunnen maken wat zou kunnen roken of slikken. Ik kwam nergens op uit, afgezien van een kruidenthee waar Roos de spullen niet voor had en wat andere dingen die te moeilijk waren om te maken. Ten einde raad rookte ik nog maar een paar sigaretten en bleef opgefokt als een gekooid beest voor de televisie hangen.
Pas om vier uur kwam Roos eindelijk thuis. Ik zat beneden op de bank toen ze aan kwam rijden en hoorde haar autootje luidruchtig pruttelen toen ze de straat in reed. God, wat was ik blij om dat geluid te horen. Ik wendde mijn blik van de televisie af en zag Roos’ rode Suzuki in het kader van het woonkamerraam verschijnen. Ze parkeerde vlak voor de deur en de auto braakte een wolk zwarte rook uit voor de motor stilviel. Roos stapte uit of er niets aan de hand was, gooide de deur achter zich dicht en zwaaide naar me. Ik was zo blij dat ze er weer was dat ik wel kon janken. Ik zette een glimlach op, wat niet prettig aanvoelde, en zwaaide terug. Ze verdween uit het kader van het raam en niet veel later hoorde ik haar sleutel in het slot van de voordeur.
‘Hoi!’ riep ze vanuit de gang toen ze binnenkwam. Ze deed de deur achter zich dicht en ik hoorde het geluid van rammelende sleutels en een jas die opengeritst werd. Haar voetstappen kwamen mijn kant op en de deur naar de gang ging open.
‘Hèhè, daar zijn we weer,’ zei ze toen ze de kamer in kwam. ‘God, wat een dag, zeg. Ik dacht dat ik nooit meer weg zou komen van die universiteit, met al dat gezeur om die scripties. Ik vond het helemaal niks dat je zo lang alleen zat. Hoe is het met je? Gaat het een beetje?’
Ik knikte en zocht naar de afstandsbediening van de televisie.
‘Ja, het gaat wel,’ zei ik terwijl de afstandsbediening onder een kussen vandaan viste en het geluid zachter zette. ‘Maar ik ben wel blij dat je weer terug bent.’
Roos glimlachte en liep naar me toe.
‘Ik ook. Ik vond het zo vervelend voor je dat je hier helemaal in je uppie zat. Het is al moeilijk allemaal en dan zit je ook nog de hele dag zonder iemand om even mee te praten. Gelukkig zijn we vanavond met z’n allen.’ Ze legde haar sleutels op de tafel en keek mijn kant op. ‘Heb je nog wel een beetje na kunnen denken over-’ Haar ogen werden groot toen ze zichzelf midden in haar zin afkapte. Verschrikt sloeg ze haar hand voor haar mond.
‘God, Starla, wat ziet je gezicht eruit,’ zei ze.

Bedankt voor de berichtjes Arendaaa en Masterbreel!

_____________________________________________________________

Ik vervloekte mezelf omdat ik in een moment van onoplettendheid zo stom was geweest haar recht aan te kijken. Vlug draaide ik mijn hoofd weer naar de televisie. Verdomme, verdomme.
‘Ik ben op een stoeprand gevallen, Roos,’ zei ik geërgerd. ‘Hoe denk je dat dat er uit ziet?’
Roos trok haar wenkbrauwen op. Resoluut pakte ze me bij mijn arm en trok me overeind. Ze trok de deur open, nam me mee naar de gang en zette me recht voor de spiegel.
‘Niet zo, in ieder geval,’ zei ze.
Ik slikte toen ik zag dat ze gelijk had. Het was erg, erger dan ik verwacht had. Mijn ooglid was helemaal blauw, rondom mijn oog was de huid beurs en mijn jukbeen was beschadigd. Mijn oog was rood en bloeddoorlopen. Sommige plekken eromheen waren nog donkerder blauw dan anderen en mijn ooglid was een beetje opgezet. Het was of er een blauwe afdruk van mijn oogkas in mijn huid stond. Het verhaal over die stoeprand was inderdaad niet echt geloofwaardig. Ik had een betere smoes moeten bedenken.
‘Star, als er een stoeprand is die dat voor elkaar kan krijgen, ben ik Michael Jackson,’ zei Roos achter me. Ik wendde mijn blik van mijn spiegelbeeld af en draaide me om.
‘Nou, dansen zit in de familie, dus-’ Maar Roos schudde haar hoofd.
‘Je snapt best wat ik bedoel, Starla,’ zei ze.
Ik knikte zuur. ‘Ja.’
‘Wat is er dan gebeurd?’
‘Ik ben gevallen.’
‘Ach, klets niet.’
‘Nee, echt waar. Het is zo.’
Roos keek me aan. Na een tijdje slaakte ze een diepe zucht en borg hoofdschuddend haar sleutels op.
‘Ik weet niet waarom je tegen me liegt, maar je vertelt in ieder geval niet de waarheid,’ zei ze. ‘Voor deze keer vergeef ik het je, door alles van de laatste tijd. Maar je hoeft je ook niet af te vragen waarom pa en ma altijd zeggen dat je alles bij elkaar liegt.’
Ik richtte mijn hoofd op en keek haar aan.
‘Laat pa en ma erbuiten.’ zei ik kil. ‘Die hebben hier geen reet mee te maken.’ Roos haalde haar schouders op, niet onder de indruk.
‘Wat jij wilt,’ zei ze. ‘Maar laat me er niet achter komen dat iemand dat bij je gedaan heeft. Dan krijgt hij met mij te maken. En jij ook, omdat je het me niet verteld hebt.’

Ondanks dat Roos in de loop van de dag nog een paar keer over mijn oog begon, werd het toch nog een gezellige avond. We besloten de tijd tot Peter thuiskwam nuttig te gebruiken door een taart te bakken voor bij de koffie. We doken haar voorraadkast in en zochten haar bakspullen uit om te kijken wat we konden fabriceren. We besloten een kersenvlaai met verse slagroom te maken. Ik wist dat ze het deed om mijn gedachten af te leiden en het werkte gedeeltelijk. We kletsten en smeerden deeg en kersen in elkaar gezicht terwijl we lachten zoals we vroeger altijd gedaan hadden en weer even een glimp opvingen van hoe normaal alles altijd geweest was. Roos kon goed bakken en al gauw stond er een heerlijk geurende kersenvlaai in de oven.
Tegen die tijd, een uur of zes, half zeven, kwam Peter ook thuis uit zijn stage. Hij was onderweg naar huis langs de snackbar op de hoek gereden en had voor ons allemaal een bakje friet en wat snacks meegenomen. We bespraken hoe onze dag was geweest en aten met zijn drieen aan tafel. Ik deed mijn best mee te praten een beetje eten weg te krijgen, maar door de permanente knoop in mijn maag had ik nog steeds moeite met eten. Ik merkte dat Roos het doorhad en af en toe een beetje bezorgd en medelijdend mijn kant op keek, maar ik at stoicijns door en deed of ik het niet zag.
Na het eten keken we een film met onze kersentaart erbij. We kozen een film uit die toevallig op tv was en ik deed mijn best me op de beelden te concentreren. De afleiding waar ik me gedurende dag zo op verheugd had, bleek niet uit te richten wat ik had gehoopt. Soms lukte het me even op te letten, maar de gedachte aan wat er in mijn buik zat bleef de hele tijd op de achtergrond aanwezig, of het constant overal dwars doorheen in mijn oor aan het fluisteren was. Soms werd het gefluister even harder en dan voelde het of mijn maag in een steen veranderde, en soms verdween het weer wat meer naar de achtergrond. Het was of ik op een schip op één of andere wilde zee zat en constant van de ene hoek naar de andere werd geslingerd Ik probeerde het van me af te zetten en soms lukte het me wel me weer even op de film te concentreren, maar toch kwam het iedere keer genadeloos hard weer terug.
Uiteindelijk was ik eerlijk gezegd blij dat de film afgelopen was, ook al had ik er overdag zo naar uitgekeken om met mensen samen te zien, iets om handen te hebben. Het werd er echter ook niet beter op toen we ons klaarmaakten om naar bed te gaan. De rustigere stemming die er die avond geweest was, verdween voor mij al gauw weer toen de televisie en de lichten uitgingen en we ieder onze eigen weg gingen om te gaan slapen. Ik voelde een sterkte tegenzin om naar bed te gaan. Ondanks dat weigerde ik Peter nog een nacht op de bank te laten slapen. Ik gaf hem zijn bed weer terug en verhuisde er zelf naar de woonkamer Het was maar één nachtje, morgenavond ging ik weer naar huis. Daar had ik absoluut geen zin in, maar ik moest van mezelf. Ik wilde Roos en Peter niet langer tot last zijn en ooit moest ik toch ooit weer terug naar pa en ma. Jammer genoeg kon ik hier niet eeuwig blijven en doen alsof er niets aan de hand was.

Thanks weer arendaaa en Masterbreel

___________________________________________________________

Zo bleef ik ‘s avonds dus in mijn eentje in de huiskamer achter. Ik lag met een boel kussens op de bank en had mezelf verstopt onder een dikke deken. In slaap vallen lukte me niet, mijn hoofd gunde mijn lichaam niet de rust die het nodig had. Ik wilde niet denken aan Cees, aan baby’s, maar het gebeurde gewoon. Er was niet eens iets anders meer. Ja, het feit dat ik bijna nooit meer aan iets anders kon denken, dan. De frustratie dat Cees mijn gedachten volledig beheerste was het enige zijspoor. Door de situatie waar ik nu in zat en door wat hij gisteravond tegen me gezegd had, was zijn aanwezigheid alleen nog maar erger geworden. En ondanks dat ik mezelf voorhield dat het niet erger kon worden, dat er niets meer was wat hij me nog kon aandoen, was ik bang voor hem. Hij had me geslagen, dat was nu. Dat was al erg genoeg, maar als hij hier al toe in staat was… Ik had hem niet laten uitpraten, gisteren. Hij had gezegd: ‘Als je het niet weg laat halen, dan…’, maar ik had hem iedere keer afgekapt. Hoe luidde de rest van die zin? Dan vermoord ik je? Dan trim ik je in elkaar? Dan pak ik je nog een keer op een wc? Dan haal ik het zelf wel even weg voor je?
Op de bank in de lege huiskamer rilde ik onwillekeurig en trok het dekbed op tot aan mijn kin. Mijn mond voelde droog en ik staarde naar het plafond boven mijn hoofd. Tot hoe ver zou hij gaan? Hoe bang was hij om vader te worden? Hoe bang was hij dat het uit zo komen wat hij gedaan had, dat hij een kind kreeg bij één of andere half verslaafde slet die hij een keer gedrogeerd had voor een kwartiertje lol?
Ik slikte diep toen ik tranen in mijn ogen voelde prikken en draaide me om. Hij was er vast niet zo bang voor als ik. Ik was nog banger voor wat er in mijn buik zat dan voor hem. Ik had het nooit voor mogelijk gehouden dat mij zoiets zou gebeuren, dat dit mij zou overkomen. Ik had nooit echt een duidelijke toekomst voor mezelf gezien, maar een kind had er in ieder geval geen deel van uitgemaakt. Al helemaal niet op deze manier. Wat waren mijn opties? Het houden, was er één. Kon ik dat? Het leek me bijna onmogelijk. Niet alleen door Cees, maar ook omdat ik geen flauw benul had of ik er überhaupt wel klaar voor was, of ik het wel kon. Maar wat moest dan? Adoptie? Dan moest ik alsnog een paar maanden van mijn leven met een dikke buik rondlopen. Naar school, naar mijn werk. Mensen die gingen vragen wie de vader was, telkens naar de dokter, naar het ziekenhuis. Bevallen. En iets van Cees, een deel van hem in mijn lichaam hebben en dat daar laten groeien. Ik haatte mezelf erom, maar ik werd al misselijk als ik eraan dacht.
Maar moest ik het dan laten weghalen? Dat was toch ook sneu? Dat kind kon er ten slotte niets aan doen dat zijn vader een klootzak was. Straks voelde ik me naderhand schuldig en dan kreeg ik dat ook nog over me heen. Maar moest ik het dan houden? Of toch niet? En wat gebeurde er als ik besloot het niet te houden? Een dokter, een kliniek. Gesprekken, iemand die het weg zou halen. Allemaal mensen die ik moest vertellen wat er gebeurd was. Mensen die me bloot zouden zien, me zouden aanraken. Ik wist niet of ik dat zou kunnen. Alleen de gedachte voelde al als een martelgang, een hel.
Hoe langer ik er over nadacht, hoe wanhopiger ik werd. Alle opties leken even beroerd en zo langzamerhand zag ik geen uitweg meer. Er was geen rest van mijn leven meer. Kon ik het maar even allemaal vergeten. Kon ik maar even iemand anders zijn. Kon ik maar naar Marco om hem om zijn sterke spul te vragen.

Hoofdstuk 27

Ook de volgende dag deed ik nog niet echt veel. Zoals altijd was het een moeilijke dag, zaterdag, dezelfde als toen dat met Cees gebeurd was. Gelukkig Roos was overdag thuis om aan haar studie te werken en dingetjes in huis te doen en had ik daar wat afleiding door. ’s Morgens mocht ik televisie kijken in haar bed en ze maakte een leuk ontbijtje voor me. Ze was lief voor me, kwam iedere keer aanzetten met lekkere dingen en vroeg zo nu en dan hoe ik me voelde. Ze bracht thee en koekjes naar boven en kletste wat met me. Het was fijn, dat ze er voor me was zonder dat ze verder ergens op aandrong of me telkens herinnerde aan wat er gebeurd was.
Ik vond het wel zielig voor haar dat ze zo druk met mij bezig was terwijl ze aan haar onderzoek hoorde te werken, dus na verloop van tijd ging ik ook maar naar beneden. Eerst wilde ik haar goede voorbeeld volgen en iets aan school gaan doen, maar het lukte me niet mijn aandacht erbij te houden. Ik deed een tijdje of ik me op mijn geschiedenis concentreerde, maar hield er al gauw mee op. De betekenis van de woorden drong niet tot me door, dus zin had het toch niet.
Ik besloot naar buiten te gaan, gewoon wat rond te lopen om na te denken. Ik hoopte dat het rustgevend zou zijn, dat alles er een beetje helder door zou worden. Ook dat werkte echter niet. Nadenken hielp me tegenwoordig nergens meer mee en het was te warrig in mijn hoofd. Vroeger kon ik dingen op een rijtje zetten, mezelf ervan overtuigen dat het allemaal niet zo erg was, maar lukte dat niet meer. Alles werd er alleen maar ingewikkelder van en ik werd alleen maar depressiever omdat ik telkens geconfronteerd werd met het feit dat ik geen uitweg meer zag. Hoe ver ik ook liep, nergens kon ik een antwoord vinden op het waarom, op het wat nu.
Omdat ik er echter wel behoefte aan had om nog even alleen te zijn, liep ik nog een tijdje door. Ik kende de buurt waar Roos woonde maar tot op een bepaalde hoogte en dus liep ik wat rond door de straten om de omgeving te verkennen. Het was koud buiten, mijn adem maakte net zulke nadrukkelijke wolken in de lucht als de sigarettenrook die ik uitblies. Diep weggedoken in mijn jas sloeg voetpaden in en stak ik over bij verlaten wegen. Na een tijdje kwam ik aan het einde van een pad en dat grensde aan een basisschool. Er waren kinderen aan het spelen op het schoolplein, rond een zandbak, en met hoepels en voetballen.
Ik kreeg een raar gevoel in mijn buik toen ik die kinderen zag lopen. Even bleef ik bij het hek staan kijken, terwijl ik een sigaret rookte en naar de vrolijke gezichtjes staarde. De meeste kinderen schatte ik een jaar of vijf, zes, uit groep twee of drie. Ze hadden allemaal dikke, kleurige jassen aan, mutsen op en sjaals om. Iemand had die kleren voor ze uitgezocht, ooit, vanmorgen. Al die kinderen hadden iemand die voor ze zorgde, iemand die van ze hield. Een moeder of een vader of iemand anders die vanmorgen bezorgd uit het raam had gekeken en toen al had gedacht aan het speelkwartier en de vrieskou buiten. Ze hadden het weerbericht gezien en hun kinderen stevig ingepakt, als een goede ouder, en de kinderen laten beloven dat ze ook in het speelkwartier al hun warme kleren zouden aantrekken. Misschien hadden ze nog tegen de juffrouw gezegd hun kind in de pauze ook echt die muts op moest doen of die handschoenen aan moest. Ze zorgden voor hun kinderen, hielden van ze. Die mensen namen die grote verantwoordelijkheid op zich alsof het iets vanzelfsprekends was.

Goed stukje, zeker het laatste stuk van hoofdstuk 26! Vind trouwens dat je een mooi 'tegenargument' voor abortus hebt gemaakt in het stuk!

Mss moet ze stoppen met roken en drinken ivm dat de kind daaro in der buik!:O

Anyhow, goed stuk Jeetje!

Ha, raad eens? Ik ben weer helemaal bijgelezen! In plaats van mijn boek te lezen voor engels, ben ik jouw verhaal gaan lezen (a)
Heel benieuwd naar een vervolg, hoop dat ik het een beetje bij kan houden!

Liefs!

ik ben ook benieuwd naar het vervolg, ik vind het echt loeispannend!

Dank jullie wel voor de leuke reacties allemaal! Sorry voor mijn trage reactie, was ff druk hier en mijn andere laptop werkte niet mee omdat die ineens had bedacht dat zijn volstrekt legitieme versie van Windows ineens niet legitiem meer was... zucht, Windhoos. Mijn excuses en bij deze alsnog een stukje erbij!

________________________________________________________________________

Ik slikte en nam een trek van mijn sigaret. Mijn oog viel op een meisje, dat stond te kijken naar een paar kinderen die een zandkasteel maakten. Ik denk dat ze een jaar of vier was, vijf misschien. Op een vreemde manier deed ze me aan mezelf denken, lang geleden. Ze had heel lang blond haar, iets lichter dan ik had gehad, en ze at van die kleine kaneelkoekjes uit een zakje. Aan de mouwen van haar roze jasje bungelden roze wantjes aan een touwtje, die ze had uitgedaan omdat ze waarschijnlijk niet in het zakje koekjes pasten. Of omdat ze anders vies zouden worden, misschien. Ze keek op een bepaalde manier naar de kinderen in de zandbak, niet meedoend met het gesprek of het bouwen, maar aan haar ogen zag ik dat ze alles in zich opnam, alles wat er gebeurde meekreeg.
Op een gegeven moment keek het meisje mijn kant op, alsof ze voelde dat ik er stond. Ze stopte een koekje in haar mond, veegde met haar kleine handje haar lange haren uit haar gezicht en keek naar me. Ondanks het feit dat mijn gezicht eruit zag als dat van Rocky en ik gekleed was als een zwerver, vertrok ze geen spier. We stonden een tijdje zo, keken naar elkaar, tot juffrouw tegen de kinderen riep dat ze naar binnen moesten omdat het speelkwartier afgelopen was. Het meisje kauwde op haar koekje, keek naar de juf, toen in het zakje en leek even na te denken. Toen haalde ze er een koekje uit en rende naar me toe, met haar koekje in haar hand voor zich uit gestoken. Voor het hek bleef ze staan en ze stak haar handje naar me omhoog. Ik keek naar haar, wat overdonderd, en pakte het koekje aan. Toen riep de juffrouw haar naam en rende ze weg. Haar pasjes waren klein en kinderlijk en haar haren en de wantjes aan haar mouwen wapperden op de maat met haar mee. Mijn hoofd was helemaal leeg terwijl ik haar nastaarde. Toen ze de hoek om verdween, knipperde ik met mijn ogen, om los te komen uit mijn trance, mijn verdoofde toestand. Ik draaide me om en nam nog een trek van mijn sigaret. Mijn hand sloot ik om het koekje. Een warme traan gleed langs mijn gezicht, dwars over mijn pijnlijke jukbeen naar beneden.

Die avond bracht Roos me naar huis. We waren vroeg., het was nog geen zeven uur toen ze me thuis afzette. Ik had expres gevraagd of ze me om die tijd terug wilde brengen, omdat ik zeker wist dat pa en ma er dan nog niet waren. Ik wilde ze niet onder ogen komen, nog niet. Ik had geen idee hoe ik me bij hen in de buurt moest gedragen. Alleen het idee al, dat ik bij ze in huis zat en tegelijkertijd zwanger was. Wat moest ik doen, wat moest ik zeggen? Niets, natuurlijk, maar wat als ik zo zenuwachtig werd dat ze het aan me merkten? Er hoefde maar iets te gebeuren, ik hoefde maar net het verkeerde te zeggen en de hel zou losbarsten. Het besef dat die lijn zo dun was, was moeilijk te verkroppen. Het kon zomaar ineens over zijn. Drie woorden van mij en ze zouden me haten. Mijn hele leven zou omslaan als ik het er per ongeluk uit zou flappen. En het ergste was nog dat die drie woorden de enige waarheid waren.
Zodra Roos me thuis had afgezet, vertrok ik naar mijn kamer. Ik vergreep me onmiddellijk aan de wiet die ik nog thuis had liggen en rookte een joint uit mijn raam. Niet slim natuurlijk, gezien pa en ma zo thuis zouden komen, maar de drang naar iets kalmerends was sterker dan de angst om betrapt te worden. Die stomme stress om pa en ma was zodanig slopend dat ik echt even een uitlaatklep nodig had. Het liefst had ik iets sterkers genomen, maar ik was te bang dat ze toch nog onverhoopt naar mijn kamer zouden komen en durfde dat risico nou ook weer niet te nemen. Als ze me niet alleen met een blauw oog maar ook nog eens onder de drugs zouden aantreffen, had ik pas echt een probleem.
Ik had net een hele warme douche genomen toen pa en ma thuiskwamen. Ze waren laat, zelfs voor hen doen. Het was al bijna half negen. Zodra ze binnen waren begonnen ze over iets te mopperen. Ik hoorde mijn naam vallen, dus waarschijnlijk had het iets met mij te maken. Ik vreesde dat ze naar boven zouden komen om erover te zeuren en dan zouden merken dat ik iets gerookt had, dus snel ging ik naar mijn kamer en deed de deur achter me dicht. Een halfuur lang zat ik in half in trance op mijn bed, doodstil, intensief luisterend naar wat ze deden en klaar om te doen of ik sliep als dat nodig mocht blijken. Wat moest ik doen als ze naar boven kwamen en me wakker maakten? Als ze mijn blauwe oog zagen? Nee, dat mocht gewoon niet gebeuren. Ik moest gewoon doen of ik sliep en dat tot het bittere einde volhouden.
Ik bleef nog een tijdje gespannen als een veer naar de geluiden in het huis luisteren, maar achteraf was het stom dat ik me zo druk liep te maken. Natuurlijk kwamen pa en ma niet naar mijn kamer om me gedag te zeggen of vragen hoe het bij Roos was geweest. Dat deden ze nooit en dat zouden ze ook nooit gaan doen. Ze hadden liever dat ik er niet was dan wel, dus het was voor hen niet bepaald een feest dat ik weer thuis was na die paar dagen van rust die mijn afwezigheid ze geschonken had. En interesse in mij hadden ze nooit gehad, dus ik had ook niet hoeven verwachten dat ze nu ineens wel zouden willen weten hoe mijn dagen waren geweest.
Ik hoorde opgelucht te zijn door hun gebrek aan aandacht, maar ik voelde ook iets anders. Misschien wilde ik eigenlijk wel dat ze naar me toe zouden komen. Ik lachte mezelf ongeveer uit toen ik dat dacht, maar toch was het zo. Waarom wist ik niet, want ik was toch niet van plan te ze vertellen wat er allemaal gaande was. En ik wilde niet dat ze zagen dat ik geblowd had, en ik wilde ook niet dat ze mijn oog zouden zien en zouden vragen wat er aan de hand was. Misschien was het gewoon de hoop dat ze voor eens in hun leven zouden laten merken dat ik hun dochter was, dat ze wisten dat ik bestond. Dat ik juist even een steuntje in de rug kreeg nu alles zo verrot ging. Dat ze weer eens naar me luisterden, me aandacht gaven, zeiden dat ze van me hielden. Dat zal het wel geweest zijn. Maar het was beter zo. Beter helemaal geen interesse dan te veel interesse.
Het was twaalf uur toen ik pa en ma naar bed hoorde gaan. Ze hadden zich die avond geen één keer laten zien en gingen naar boven zonder verder nog bij me langs te komen. Het duurde een halfuurtje voor het licht in de gang uitging en ik ze hun kamer in hoorde gaan. Daarna werd het al vrij snel stil.
Een tijdlang lag ik in bed te luisteren naar de stilte in het huis, zowel opgelucht als teleurgesteld. Ik staarde naar het plafond en voelde de vreemde aandrang om te gaan huilen. Toen ik zeker wist dat ze sliepen, kwam ik uit bed en begon mijn voorraadje van Marco weer door te spitten. Ik snoof nog wat ketamine, en flink wat ook. Pas een hele tijd later viel ik in slaap.

We waren vroeg., het was nog geen zeven uur

Puntje weg(:

Verder helemaal niets op aan te merken!

Bedankt voor je reactie arendaaa en pebblooz en deka bedankt voor de like leuk om jullie terug te zien!

______________________________________________

De volgende dag moest ik werken, om één uur. Voor het eerst in mijn tijd bij het restaurant voelde dat of ik de hel tegemoet moest treden. Ik had er nog nooit van mijn leven zo tegenop gezien. Niet alleen moest ik Nancy en al mijn collega’s onder ogen komen in de wetenschap dat ze het wisten van Gio en mij, maar ik moest Gio zelf ook nog onder ogen komen en dat moest ik nu ook nog eens doen met een blauw oog. Dat zorgde ervoor dat ik sterk de neiging had om met één of andere stomme smoes af te bellen en het kostte me ontzettend veel moeite daar weerstand aan te bieden. Het leek zo lekker, om het nog even uit te kunnen stellen, om nog even niemand onder ogen te hoevne komen, maar ik wist dat het alleen maar moeilijker zou worden als ik het uit bleef stellen. Ik kon beter gelijk door de zure appel heen bijten. Straks durfde ik helemaal niet meer terug.
Om de stress zo gering mogelijk te maken, probeerde ik het enige op te lossen waar ik nog een beetje controle over had en dat was mijn blauwe oog. Toen ik was opgestaan en het tijd was om me aan te kleden, glipte ik met een tas vol make-up en kleding naar de badkamer. Pa en ma waren vandaag vrij en zoals gewoonlijk waren ze al op, dus het was zaak dat ik mijn gezicht camoufleerde voor ik hen onder ogen zou komen. Ik had er geen zin in om ook nog eens gezeur van hen over me heen te krijgen.
In de badkamer ging ik onder de douche en daarna begon ik aan mijn make-up. Ik haalde alles overhoop wat ik had en jatte nog een extra dagcrème van ma, die volgens de verpakking dekkend en egaliserend moest zijn. Het dekte echter voor geen meter en ik moest een oude concealer gebruiken om de blauwe plekken een beetje weg te werken. Dat was een minpunt, want ik moest de concealer opsmeren en dan uitwrijven om een goed resultaat te krijgen en ik denk niet dat er veel dingen zijn die zo’n pijn doen als wrijven over een gekneusde oogkas en met een paar flinke beurse plekken en een snee erin. Het kostte me veel pijn en moeite om het te krijgen als ik wilde en tegen de tijd dat ik er nog wat foundation overheen had gepoederd om de kleur wat natuurlijker te krijgen, stonden de tranen in mijn ogen.
Het resultaat was gelukkig echter oké. Het blauwe was weer bijna helemaal huidskleurig, afgezien van plekken die te donker of te gevoelig waren om helemaal weg te werken, en mijn ooglid was alweer aardig zijn normale dikte. Het was nog wel een beetje blauw en de schrammen op mijn jukbeen kreeg ik ook niet goed gecamoufleerd, maar verder zag het er in ieder geval niet meer uit of ik een bokswedstrijd verloren had. Ik had nog wel ergens zo’n zonnebril met van die hele grote glazen, dus die kon ik straks nog zo lang mogelijk ophouden om onderweg vervelende blikken te voorkomen.
Toen ik klaar was in de badkamer, moest ik naar beneden om iets te eten. Ik vond het toch een beetje eng, durfde eigenlijk niet zo goed. Ik was bang dat pa en ma het toch zouden zien en ernaar gingen vragen en dat ik in de stress zou schieten en de verkeerde dingen zou zeggen, maar ik dwong mezelf naar beneden te gaan. Ik leefde met ze in een huis, ik kon ze niet eeuwig gaan ontwijken. En bovendien, als ik een beetje oplette, zouden ze het misschien niet eens doorhebben. En al zouden ze het wel zien, dan zouden ze vast niet gelijk alle achterliggende redenen kunnen doorzien. Hun kennis over mij liep daarvoor veel te veel stappen achter.
Beneden zag ik dat pa en ma al klaar waren met eten. Ma zat nog aan de eettafel met haar laptop en pa las de krant op een stoel schuin tegenover haar. Ze keken nauwelijks naar me toen ik binnenkwam, gelukkig. Er kon nog net een goedemorgen vanaf en ma vroeg weliswaar hoe het bij Roos geweest was, maar verder letten ze niet al te veel op me. Ik zei dat het leuk was bij Roos en liep naar de keuken om brood voor mezelf te maken. Ik zorgde de hele tijd dat ik met de goede kant van mijn gezicht naar pa en ma toestond en anders dat mijn haar een beetje voor mijn oog hing. Op een gegeven moment zag ma het echter toch toen ik langsliep en ze vroeg hoe ik aan die verwonding bij mijn oog kwam.
Ze klonk niet echt gealarmeerd, maar toch knikten mijn knieën even. Ik probeerde rustig te blijven en zei dat ik vrijdag met gym een bal in mijn gezicht had gekregen. Daar had ik gelijk spijt van, want ik wist uit ervaring dat ik tegen iedereen hetzelfde verhaal moest aanhouden als ik ergens een smoes voor verzon. Gelukkig ging ma er verder echter niet echt op in en pa keek alleen even zwijgend naar me, dus ik geloof dat ze er intrapten. Ik kreeg er zoveel goede moed van dat ik het aandurfde mijn brood op te eten op de bank in de woonkamer en nog even een blik in de spiegel wierp toen ik later naar de hal liep om mijn schoenen en jas aan te trekken om naar mijn werk te gaan. In het zwakke licht in de gang was het bijna niet te zien. Alleen een paarsblauw ooglid en wat schrammen, maar verder zag het er niet ernstig uit.
Ik dacht net allemaal dat het met een sisser zou aflopen toen pa ineens naar me toekwam toen ik in de gang bezig was. Ik stond op de mat mijn jas aan het aantrekken en schrok me het leplazarus toen hij opeens voor mijn neus verscheen. Hij keek een beetje geërgerd, wat zijn vaste uitdrukking was als ik in zijn buurt was, en bleef in de deuropening staan. Ik dacht dat hij toch iets niet vertrouwde aan mijn oog en nu verhaal kwam halen, dus mijn hart ging gelijk drie keer zo snel. Hij begon echter over heel iets anders.
‘Starla,’ zei hij. ‘Met wat voor types ga jij tegenwoordig trouwens om?’
Ik staarde hem even aan, haast niet durvend te geloven dat hij niet naar mijn oog vroeg. Toen drongen zijn woorden tot me door. Mijn hart kalmeerde weer wat en ik ontspande. Stom eigenlijk, maar ik was zo blij dat hij niet over mijn gezicht begon dat ik niet verder nadacht over wat hij me wel had gevraagd. Ik sloeg mijn jas dicht en begon de knopen vast te maken.
‘Wat?’ vroeg ik. ‘Hoezo?’
Hij gebaarde naar buiten.
‘Er stond toen je bij Roos was één of ander onguur type voor de deur dat naar je op zoek was,’ zei hij.
Ik onderdrukte een zucht. Ik vermoedde dat hij Bert of Joey bedoelde. Mijn vader vond mensen al onguur als ze haar tot over hun oren hadden of baggy jeans droegen.
‘Mijn vrienden zijn niet onguur,’ zei ik.
Mijn vader maakte een schamper geluid.
‘O ja? Nou, iemand met een stel afgetrapte kisten, een oud motorjack waar de gaten invallen en een halve baard van een paar dagen zou ik toch niet anders kunnen omschrijven,’ zei hij.
Ik knoopte mijn jas verder dicht, maar verstijfde toen midden in een beweging. Stoppelbaard? Kisten? Mijn vrienden droegen geen kisten. Ja, Floris, maar die had nog niet eens baardgroei, laat staan een baard. Ik kende maar één iemand die wel afgeragde kisten droeg. En een versleten leren jack. En een stoppelbaard had.
Toen ik stil bleef, ging mijn vader verder.
‘Aan zijn ogen te zien was het nog een junkie ook,’ vervolgde hij. ‘Ik heb Bobby al een tijd niet gezien, ik hoop niet dat dit figuur daar de reden voor was?’ Er verscheen een naar gevoel in mijn keel en ik slikte moeizaam. Ik staarde voor me uit.
‘Hoe heette hij?’ vroeg ik zonder te reageren op mijn vaders gezeur. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij geërgerd zijn wenkbrauwen fronste.
‘Hoe moet ik dat nou weten?’ snauwde hij.
Ik klemde mijn kiezen op elkaar. ‘Wat kwam hij doen?’
Mijn vader haalde zijn schouders op.
‘Geen idee, hij zei dat hij je zocht en toen ik zei dat je er niet was vroeg hij wanneer je wel thuis zou zijn. Ga jij om met dat soort mensen, Starla? Ik hoop het niet, want je weet wat de regels zijn hier in huis.’ Niet van school geschopt worden, geen overdosis van wat dan ook, niet zwanger raken voor ik klaar ben met school. Ik weet het. Eén ervan heb ik al overtreden, de andere twee meerdere malen bijna.
Ik slikte weer, maar de prop in mijn keel bleef zitten.
‘Nee,’ zei ik. ‘Ik ga niet met dat soort mensen om.’

Ik wist niet hoe snel ik het huis uit moest komen. Eenmaal buiten had ik het idee dat ik ieder moment kon flauwvallen. Ik moest even mijn ogen dichtdoen en tegen de muur leunen om weer tot mezelf te komen. Het verhaal van mijn vader, de beschrijving die hij had gegeven: ik was zo bang dat het Cees was geweest die voor mijn deur had gestaan. Hij wist waar ik woonde, natuurlijk wist hij dat. Iedereen uit de club wist dat van elkaar, en ik had wel eens feestjes bij mij thuis gegeven als mijn ouders niet thuis waren, ook voor hem en anderen van de club. Wat stom, waarom had ik daar niet aan gedacht?
De luchtige manier waarop mijn vader verteld had dat er één of andere ongure gast voor de deur had gestaan, maakte mijn gemoedsrust er ook niet bepaald beter op. Hij had echt geen flauw benul van wat er aan de hand was, in de verste verte niet. Logisch, ik had hem niets verteld, maar als Simmons en Gio het al aan me merkten, dan had ik gedacht, of gehoopt, misschien wel, dat hij of ma ook wel iets aan me zouden merken. Gehoopt? Mijn god, ik wist niet meer waar ik het over had.
Met slappe benen liep ik naar mijn Puch. Nog half in shock pakte ik mijn helm en probeerde hem op te zetten, maar dat lukte me niet. Mijn helm was te nauw en mijn jukbeen te gevoelig om hem op te krijgen zonder dat ik doodging van de pijn. Ik probeerde het een paar keer, maar het ging echt niet. Uit angst voor dikke geldboetes durfde ik niet zonder helm op mijn Puch te gaan zitten, dus ik kon niet anders dan op de fiets gaan. Mijn zonnebril zette ik wel op. Het was onwijs bewolkt en ik reed voor schut met dat ding op mijn neus, maar beter dat dan dat irritante gestaar onderweg.
Ik had zat echter nog geen tien minuten op de fiets toen mijn zonnebril en het feit dat Cees voor mijn deur had gestaan ineens mijn minste zorg werden. Het gebeurde ergens toen ik halverwege de rit naar het restaurant was. Het was natuurlijk ontzettend stom dat ik er geen rekening mee had gehouden, gezien het november was, er donkere wolken in de lucht hingen en het lot tegenwoordig ongeveer alles deed om me dwars te zitten: het begon te regenen, dus. En dan niet een beetje, maar gelijk met bakken. Nu konden ik en mijn fiets wel tegen een beetje water, maar voor mijn make-up gold dat dus niet. Mijn zonnebril hield wel iets tegen, waardoor ik overigens geen snars meer zag, maar toch voelde ik na een tijd druppels van mijn voorhoofd langs mijn oog naar mijn jukbeen en wang druipen. Dat was niet de bedoeling. Toen ik met mijn hand over mijn natte gezicht streek, was hij bruin. De crème en foundation waren er dus afgekomen. Fantastisch, dan had ik me voor niets een eeuwigheid staan verven. En erger nog, nu zou het kunstwerk op mijn gezicht straks ook meteen voor iedereen zichtbaar zijn.
Mijn humeur daalde door die hele samenloop van omstandigheden drastisch in die laatste paar minuten op weg naar mijn werk. Ik hoefde nog maar een klein stukje, maar de bui was zo heftig dat ik alsnog compleet verzopen was tegen de tijd dat ik bij het restaurant aankwam. Het liefst ging ik linea recta terug naar huis en het kostte me veel moeite het niet te doen. Thuis was ook niet alles, maar het was altijd beter dan dit. Ik kon maar niet besluiten wat erger was: Nancy en al mijn door haar geïnformeerde collega’s onder ogen komen, of bij Gio aankomen met mijn schoongeregende gezicht nadat het vorige keer ook nog mis was gegaan tussen ons. Ach, er waren genoeg ergere dingen op de wereld. Zwanger zijn van één of andere verkrachtende klootzak, bijvoorbeeld.
Ik slikte en duwde de deur naar het restaurant open. Er viel een walm van warmte en kruiden over me heen. Het was vertrouwd, zoals altijd, maar nu voelde het toch anders. Dat haatte ik, dat zelfs mijn ene plekje waar alles altijd bleef zoals het hoorde te zijn nu aangetast leek te zijn door Cees en alles om hem heen.
Ik drukte de zonnebril vaster op mijn neus en stapte naar binnen. Gelukkig zag ik alleen Nando, wat keukenhulpjes en een verdwaalde afwasscholier staan en geen Gio of Nancy. Nando was met een pan aan het goochelen en er siste iets heftig aan. Hij zwaaide naar me en ik zwaaide terug. Hij keek me niet raar aan, deed normaal. Dan was er waarschijnlijk tenminste nog één iemand die niet door Nancy ingelicht was en me niet aankeek of ik een hoer was.
Nog wat nadruppend liep ik de keuken door, de andere kant op dan normaal. Ik had al een hele route uitgedacht, een route waarbij ik zo min mogelijk mensen tegen zou komen en hopelijk ook Gio nog even kon ontwijken. Eerst wilde ik even naar de wc om te kijken hoe erg de regenschade was, om daarna snel via het halletje naar de kantine te gaan om me om te kleden. Dan had ik daar nog even een paar minuten om me geestelijk voor te bereiden op de komende paar uur en hoefde ik nog even niemand te zien, nog even geen gezeur.
Snel liep de keuken uit, de gang in. In ging rchtsaf door het halletje en buitenom naar de wc. Ik was er heilig van overtuigd dat ik Gio op die manier nog even kon ontwijken, tot ik de hal inliep en vol tegen hem opbotste.
Mijn hart sprong een meter de lucht in toen ik tegen hem opliep. Ik had het gevoel dat ik in één keer knalrood werd, als één of andere puber. Hoe kun je tegelijkertijd zo blij zijn om iemand te zien en er aan de andere kant ook zo enorm van balen? Haastig boog ik mijn hoofd en richtte mijn blik op de grond. Ik liet mijn hand door mijn haar glijden, zoekend naar het pootje van de zonnebril om te bevestigen dat die nog op zijn plek zat.
‘Sorry,’ zei ik, precies op hetzelfde moment als Gio. Ik hoorde dat hij nog iets wilde zeggen, maar voor hij daar de kans toe kreeg, was ik hem al voorbij gelopen, mijn gezicht achter wat natte plukken haar verbergend. Ik voelde dat hij me nakeek, maar met pijn in mijn hart liep ik door zonder om te kijken.
Gio kwam me niet achterna, maar toch kon ik pas rustig ademhalen toen ik de wc-deur achter me op slot deed. Ik leunde er met mijn rug tegenaan en liet mijn adem ontsnappen. Goddank, ik was er. Arme Gio, wat moest hij wel niet denken? Ik voelde me nu al schuldig, straks moest ik nog tegen hem liegen ook. O, dat wilde ik helemaal niet. Zou hij het zien? Hoe erg zag mijn gezicht eruit?
Ik maakte aanstalten me om te draaien naar de spiegel, maar moest even een paar seconden moed verzamelen voor ik me daar ook daadwerkelijk toe kon zetten. Even probeerde ik nergens aan te denken, me alleen op mijn eigen ademhaling te concentreren. De stilte om me heen was fijn. Ik luisterde er genietend naar, voor ik straks weer terug zou moeten naar de drukte en herrie van het restaurant.
Toen ademde ik een keer diep in. Ik zette de zonnebril af, draaide me om naar de spiegel en keek op naar mijn spiegelbeeld. Een gevoel van ellende maakte zich van me meester. Het kon niet erger. Iedere centimeter die ik had dichtgesmeerd, was weer schoon geregend. Er was niets van mijn werk over. Zelfs mijn mascara was een beetje gevlekt.

Ik deed mijn ogen dicht klemde mijn kiezen op elkaar. Verdomme, wat nu? Waarom was ik zo stom, stom, stom om die make-up niet mee te nemen? Ik zuchtte en probeerde uit alle macht rustig te blijven, een oplossing te bedenken. De wanhoop nabij pakte een stukje wc-papier, maakte het nat en begon voorzichtig de gevlekte mascara weg te vegen. Mijn ene oog was nogal gevoelig, dus ik moest het voorzichtig doen en dat duurde een tijdje. Ik treuzelde expres. Hoe langer ik hier kon blijven, hoe beter. Hier was niemand die me raar aan kon kijken omdat ik een blauw oog had. Of omdat ik het met mijn baas deed.
Toen ik zolang mogelijk getreuzeld had en inmiddels al vijf minuten aan het werk had moeten zijn, drukte ik de zonnebril weer terug op mijn neus. Langer dan dit kon ik het niet uitstellen. Hup, naar buiten. Wat moest ik anders? Ik kon me moeilijk hier verstoppen of naar huis gaan en me opsluiten in de badkamer tot mijn gezicht er weer normaal uit zag. Maar Gio, wat moest ik tegen hem zeggen? Ik had echt geen idee.
Ik liep naar buiten met een leegte in mijn hoofd waar eigenlijk een goed plan had moeten zitten. Gelukkig had ik deels mijn gewone kleren nog aan en moest ik me nog omkleden, dus kon ik eerst nog even vluchten en treuzelen in de kantine voor ik iedereen zonder plan onder ogen moest komen.
Tenminste, dat dacht ik. Want toen ik de deur open deed en de kantine binnen liep, stond Gio daar. Hij was aan het bellen bij het mededelingenbord aan de muur en keek even mijn kant op toen ik binnenkwam. Ik verschoot van kleur en overwoog me weer om te draaien, maar realiseerde me dat dat stom zou zijn en onderdrukte die aandrang onmiddelijk Shit, wat moest ik doen? Normaal gaf ik hem een kus als groet als er niemand in de buurt was en eigenlijk wilde ik dat nu ook, maar ik durfde niet. Als ik zo dichtbij hem kwam zou hij mijn gezicht te goed kunnen zien en misschien kon ik hem niet zoenen met mijn zonnebril op en dan moest ik die straks afdoen. Nou ja, hij was aan het bellen, dan viel het niet zo op als ik het niet deed.
Gio knikte al bellende even naar me en ik knikte terug. Met luid kloppend hart liep ik door, naar het hok met kastjes, en stak mijn sleutel in het slot. Ik haalde mijn spullen tevoorschijn en schopte mijn schoenen uit. Ik hoorde Gio praten over een levering van het één of ander en begon me snel om te kleden, in de hoop dat ik de kantine uit kon zijn voor hij ophangen zou hebben. Ik voelde dat hij af en toe naar me keek, maar ik keek niet terug. Het kostte me moeite en ik baalde van mezelf omdat ik zo ontwijkend deed. Wat moest hij wel niet denken? Misschien dacht hij wel dat ik zo tegen hem deed vanwege dat met Nancy laats, door wat er gebeurd was. Nee, ik wilde niet dat hij dat dacht. Het interesseerde me niets wat die kneuzen in het restaurant van me dachten. Hij was duizenden malen belangrijker voor me.
Ik probeerde verwoed mijn shirt uit te trekken, maar stuitte daarbij op een nieuw probleem: mijn zonnebril had zulke grote glazen dat ik mijn shirt niet meer over mijn hoofd kreeg. De halsopening was te klein. Shit, daar had ik niet op gerekend. De zwarte bedrijfspolo die ik aan moest trekken had bovendien zwarte knoopjes en met die zonnebril op kon ik amper zien hoe ik die los moest maken.
In één klap kreeg ik het warm. Wat moest ik doen? Ik wilde niet dat Gio mijn gezicht zag, maar die zonnebril werkte ook niet. En ik kon zo meteen ook moeilijk met dat ding op gaan staan serveren. Er was buiten geen zon te bekennen en iedereen zat binnen. Wat dan? Die bril afzetten? O, vreselijk.
Ik schrok op toen Gio ergens naast me iets zei over een donderdag om acht uur. Ik was me merkwaardig bewust van zijn aanwezigheid en mijn eigen getreuzel. God, dan moest het maar.
Kort deed ik mijn ogen dicht. Ik klemde mijn kiezen op elkaar, haalde diep adem en trok toen de bril van mijn hoofd. Ik gooide hem op het plankje in mijn kast en trok als de wiedeweerga mijn shirt uit. Het deed zeer, de rand schuurde langs mijn pijnlijke oog, maar ik klemde mijn kiezen op elkaar en probeerde mijn gezicht neutraal te houden. Snel begon ik de knoopjes van mijn polo los te maken. Verdomme, als ik dat nou gedaan had voor ik mijn shirt uittrok, had ik hier niet in mijn bh gestaan.
Ik was halverwege de knoopjes toen Gio zijn gesprek afrondde en ophing. Ik voelde dat hij even mijn kant op keek, maar ik hield mijn blik hardnekkig op mijn blouse gericht. Ik was als de dood dat hij mijn oog zou zien.
‘Hé,’ zei hij toen en vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij iets op een klembord krabbelde. ‘Hoe gaat het ermee?’
Ik knikte wat zonder op te kijken van mijn shirt. Snel maakte ik de laatste knoop los.
‘Ja, goed,’ antwoordde ik terwijl ik mijn polo aantrok Niet meer zeggen, niet minder, vooral nergens de aandacht op vestigen. Je zegt het verkeerde voor je het weet.
Ik begon de knopen van mijn polo weer dicht te maken en het was even stil. Het werkte me op de zenuwen en ineens leken de knoopjes te groot voor de gaten waar ze doorheen moesten.
‘Misschien moeten we even praten,’ hoorde ik Gio toen zeggen. Ik keek op, maar richtte mijn blik al gauw weer op mijn kleding.
‘Over wat?’ vroeg ik terwijl ik mijn gezicht zo probeerde te houden dat Gio de slechte kant niet zou zien. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij zijn armen losjes over elkaar sloeg en tegen de tafel achter zich leunde.
‘Over laatst, met Nancy,’ zei hij. ‘En over dat ervoor.’
Ik klemde mijn kiezen op elkaar. Als ik mijn bril nu nog had gedragen, had ik het liefst even mijn ogen dichtgeknepen om rustig te blijven. O God, Gio, alsjeblieft.
‘Ik denk dat dat met Nancy stukken belangrijker is dan dat ervoor,’ zei ik alleen.
Maar Gio zei: ’Ik niet.’
Gefrustreerd gaf ik een ruk aan mijn laatste knoopje en keek Gio’s kant op.
‘Nou, dan heb je dat verkeerd gedacht,’ snauwde ik. Een paar milliseconden lang botste mijn blik met die van hem. Het was kort, maar lang genoeg om al mijn zorgvuldig ontwijkende gedrag van daarnet in één keer teniet te doen. Ik zag het al aan Gio’s gezicht en zijn ogen voor ik mijn blik weer afwendde. Er veranderde iets in aan zijn houding en hij kwam half overeind van de tafel.
‘Hé’, zei hij en zijn stem klonk anders dan daarnet. ‘Wat is er met je gezicht gebeurd?’

Omygod ik wil nú een vervolg

En ik ook.
*Waarom kan ik de plusknop niet gebruiken. *

Ik wil meer!

*kinderstemmetje* Meeste stemmen gelden! (a')