Steve ging zitten en wilde net z'n boeken, maar Nathan hield hem tegen.
Problemen in hal.
Mark
"Wat voor problemen?" vroeg Steve. "Geen idee, maar laten we opschieten". Zonder iets te zeggen liepen Nathan en Steve het lokaal uit. Ze kwamen net de hoek om en hoorde twee jongens tegen Mark praten.
"Misschien is hij niet in z'n eentje". Terwijl Steve dat zei rolde hij z'n mouwen op. Klaar om te vechten. Nathan bleef er stil bijstaan, maar zou ook ingrijpen. 'Waarom Mark? Je kan ze nooit aan'. Nu pas zag Nathan achter de jongen Jack zitten tegen de muur aangekroppen. 'Je deed het niet om stoer te doen, maar om een vriend te helpen'.
---
Snel stopte Bobby z'n tekening weg. Niemand mocht weten dat hij zo goed kon tekenen. Toen zijn vriend, Eric Eagle kwam te overlijden, was Bobby gestopt met voetbal. Hij wilde de tijd opvullen, dus had hij een tekencursus genomen. Nadat Bobby z'n spullen op tafel had gelegd, zag hij twee jongens snel het lokaal uit gaan.
---
Isabelle toonde een glimlach aan Xavier nadat hij haar gekust had, maar toen kwam zijn vraag. Isabelle keek even achterzich. "Ze liep net nog..." "Is ze nou alweer weg?" was de tweede vraag van Xavier. "Huh, hoe bedoel je?"
Inazuma Eleven Het legendarische elftal
Axel had zijn ogen gesloten en wachtte geduldig toch de leraar zou komen.
Maar die zou nog wel even op zich laten wachten.
Tussen het bonzen van zijn hoofd door klonken nu gehaaste voetstappen en toen hij zijn ogen opende zag hij Nathan en Steve het lokaal uitlopen.
Axel bleef zitten, waarschijnlijk moesten die twee iets bepraten.
Ongeintereseerd sloot hij zijn ogen weer, als het iets bijzonders was kwam dat vanzelf wel aan.
----
Lilly las globaal de berichting op haar tijdlijn. Ze moest weten wie die tekening online had gezet. Een geergerde zucht wist aan haar te ontsnappen toen ze de tekening had gevonden.
Lilly duwde zichzelf overeind en liep de volledige route naar huis. Als ze nu nog maar zin had om te stappen vanavond.
----
Een glimlach verscheen op het gezicht van Austin toen deze Raimon op de kaart had gevonden. Hij volgde de route met zijn vinger en dreunde de straten een voor een op.
Maar die zou nog wel even op zich laten wachten.
Tussen het bonzen van zijn hoofd door klonken nu gehaaste voetstappen en toen hij zijn ogen opende zag hij Nathan en Steve het lokaal uitlopen.
Axel bleef zitten, waarschijnlijk moesten die twee iets bepraten.
Ongeintereseerd sloot hij zijn ogen weer, als het iets bijzonders was kwam dat vanzelf wel aan.
----
Lilly las globaal de berichting op haar tijdlijn. Ze moest weten wie die tekening online had gezet. Een geergerde zucht wist aan haar te ontsnappen toen ze de tekening had gevonden.
Lilly duwde zichzelf overeind en liep de volledige route naar huis. Als ze nu nog maar zin had om te stappen vanavond.
----
Een glimlach verscheen op het gezicht van Austin toen deze Raimon op de kaart had gevonden. Hij volgde de route met zijn vinger en dreunde de straten een voor een op.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark wilde toeslaan, maar hoorde toen een stem naast zich. "Wie zegt dat hij alleen is?" Mark keek opzij en zag Steve naast zich en aan de andere kant Nathan. "Bedankt Jongens! RENNEN JACK!" Toen Mark dat zei nam Jack een sprint en ging Mark bovenop een van de jongens...
---
Xavier keek even achterom en daarna weer naar Isabelle. "Met economie werd ze er uitgestuurd, want ze was aan het tekenen en onder Nederlands liep ze ineens weg". Xavier haalde even z'n schouders op. "Ik snap het niet..."
---
Xavier keek even achterom en daarna weer naar Isabelle. "Met economie werd ze er uitgestuurd, want ze was aan het tekenen en onder Nederlands liep ze ineens weg". Xavier haalde even z'n schouders op. "Ik snap het niet..."
Steve volde Mark's voorbeeld en ging er ook boven op, maar dan op de andere jongen. "Pak aan jij ********".
---
Nathan keek hoe Jack weg rende en hoe Mark en Steve het gevecht lieten beginnem. 'Wat hadden ook kunnen praten'. "Kom op jongens! Stop daar eens mee, voordat leraren ons zien".
---
De deur ging dicht en Bobby schrok wakker van z'n dagdroom.
Hij zag weer voorzich hoe, Eric, Malcon en hijzelf de tri-pegasus probeerde.
"Kom op jongens het gaat steeds beter". Bobby en Malcon maakte een zucht. "Dat is nu al de achste keer dat je dat zegt Eric". Bobby gniffelde om te opmerking van Malcon. "Dat is waar".
---
Verbaast keek Isabelle naar Xavier. "Wat? Tegen mij vertelde ze dat ze me gemist had tijdens eco en nederlands... Maar ze is er gewoon uitgestuurd en is de volgende les weggelopen?" 'Jij hebt heel wat uit te leggen Lilly'.
---
Nathan keek hoe Jack weg rende en hoe Mark en Steve het gevecht lieten beginnem. 'Wat hadden ook kunnen praten'. "Kom op jongens! Stop daar eens mee, voordat leraren ons zien".
---
De deur ging dicht en Bobby schrok wakker van z'n dagdroom.
Hij zag weer voorzich hoe, Eric, Malcon en hijzelf de tri-pegasus probeerde.
"Kom op jongens het gaat steeds beter". Bobby en Malcon maakte een zucht. "Dat is nu al de achste keer dat je dat zegt Eric". Bobby gniffelde om te opmerking van Malcon. "Dat is waar".
---
Verbaast keek Isabelle naar Xavier. "Wat? Tegen mij vertelde ze dat ze me gemist had tijdens eco en nederlands... Maar ze is er gewoon uitgestuurd en is de volgende les weggelopen?" 'Jij hebt heel wat uit te leggen Lilly'.
Axel had de kracht gevonden om zijn hoofd omhoog gericht te houden.
Gedachten flitsten af en aan.
"Vandaag staan we met zijn allen stil bij het verlies van een dierbare. Ze was een zorgzaam mens, en ze stond voor iedereen klaar."
Axel's blik gleed langs alle in zwart gehulde genodigden.
----
Thuis aangekomen trapte Lilly de deur dicht en meteen stampte ze de trap op naar boven. Met een sprong lande ze op haar bed.
'Vandaag verlaat ik dit bed voor geen goud.'
----
Austin rende de route die hij zonet in zijn hoofd had gestampt.
'De hoek om, en dan meteen links.'
Gedachten flitsten af en aan.
"Vandaag staan we met zijn allen stil bij het verlies van een dierbare. Ze was een zorgzaam mens, en ze stond voor iedereen klaar."
Axel's blik gleed langs alle in zwart gehulde genodigden.
----
Thuis aangekomen trapte Lilly de deur dicht en meteen stampte ze de trap op naar boven. Met een sprong lande ze op haar bed.
'Vandaag verlaat ik dit bed voor geen goud.'
----
Austin rende de route die hij zonet in zijn hoofd had gestampt.
'De hoek om, en dan meteen links.'
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark sloeg erop los en zag dat Steve hem hielp. Nathan probeerde de vier uitelkaar te krijgen, totdat er geroepen werd. "EN NU IS HET AFGELOPEN! DIT ZIJN DE WOORDEN NAMENS HET SCHOOLHOOFD. STEVE, MARK EN NATHAN NAAR HET KANTOORTJE". Nelly richte zich nu op de andere twee. "JULLIE MENTOR WILT JULLIE SPREKEN". Daarna liep Nelly naar het kantoortje.
---
"Nou ja, ze was toch weg. Waarom zou ze liegen?" De twee waren aangekomen bij het lokaal en Xavier helemaal achterin zitten.
---
"Nou ja, ze was toch weg. Waarom zou ze liegen?" De twee waren aangekomen bij het lokaal en Xavier helemaal achterin zitten.
Steve hield op met vechten, toen er geschreeuwd werd. Het was Nelly. "EN NU IS HET AFGELOPEN! DIT ZIJN DE WOORDEN NAMENS HET SCHOOLHOOFD. STEVE, MARK EN NATHAN NAAR HET KANTOORTJE". Nelly richte zich nu op de andere twee. "JULLIE MENTOR WILT JULLIE SPREKEN". Steve haalde een hand door z'n haar en ging zitten naast het kantoortje. Nathan volgde z'n voorbeeld.
---
"Oke jongens welkom. Ik zie dat we twee nieuwe studenten, ik bedoel leerlingdn bij ons in de klas hebben. Ik zal me evem voorstellen. Ik ben Mevrouw Drunkers en geef dus geschiedenis". Ze wees op Bobby. "Wie ben en waar kom je vandaan?" "Ik ben Bobby Shearer en ik woonde in Amerika. Na een ongeval ben ik hiernaar toe verhuisd. Ik zat eerst op Royal, maar ben uiteindelijk naar Raimon gegaan". De docente glimlachde vriendelijk. "Bedankt Bobby. Jou beurt". Ze wees nu op Axel.
---
Isabelle was een beetje in de war. 'Waarom zou ze tegen me liegen?' Plots had ze het. 'Ze probeert die Nathan uit haar hoofd te krijgen, maar dat lukt niet. Ze vindt hem nog steeds leuk. Dit vraagt om een koppeling!'
---
"Oke jongens welkom. Ik zie dat we twee nieuwe studenten, ik bedoel leerlingdn bij ons in de klas hebben. Ik zal me evem voorstellen. Ik ben Mevrouw Drunkers en geef dus geschiedenis". Ze wees op Bobby. "Wie ben en waar kom je vandaan?" "Ik ben Bobby Shearer en ik woonde in Amerika. Na een ongeval ben ik hiernaar toe verhuisd. Ik zat eerst op Royal, maar ben uiteindelijk naar Raimon gegaan". De docente glimlachde vriendelijk. "Bedankt Bobby. Jou beurt". Ze wees nu op Axel.
---
Isabelle was een beetje in de war. 'Waarom zou ze tegen me liegen?' Plots had ze het. 'Ze probeert die Nathan uit haar hoofd te krijgen, maar dat lukt niet. Ze vindt hem nog steeds leuk. Dit vraagt om een koppeling!'
"Vandaag staan we met zijn allen stil bij het verlies van een dierbare. Ze was een zorgzaam mens, en ze stond voor iedereen klaar."
Axel's blik gleed langs alle in zwart gehulde genodigden. Geen van de mensen keek naar de ceremoniemeester, in plaats daarvan keek men naar de grond. De mensen die niet naar de grond keken keken naar de houten kist met daarop de roze tulpen, haar lievelings bloemen. Zijn vader stond achter Axel en hield met zijn hand Axel's schouder vast. In zijn andere arm had hij Julia, zijn twee jaar oude zusje.
(A/N dit speelt zich zo'n zes jaar geleden af, Axel is hier nog negen.)
Zijn gezicht stond strak, al die tijd had vader zich groot gehouden, al was het maar om Julia en Axel te troosten. Axel draaide zijn gezicht naar de kist, die boven een gat in de grond zweefde. De ceremoniemeester sprak verder.
"Het afscheid doet pijn, maar voor haar is het beter zo."
(A/N (alweer) Ik weet niet wat de echte doodsoorzaak is dus heb ik er eentje verzonnen. Oja, en wat er eerder in de ziekenhuis flashback was, denk haar daar maar even weg.)
"Ze is nu ergens waar pijn niet bestaat, ze zal nu rust kunnen vinden." De ceremoniemeester wees nu op ons, en Axel liep, aan de hand van zijn vader, naar de microfoon.
"Zeg maar wat we hebben geoefend." fluisterde zijn vader bemoedigend toen Axel achter de microfoon ging staan. Zijn hoofd reek net tot het randje van de tafel dus was een een houten doos neergezet waar Axel op ging staan. Hij zag dat de mensen nu wel keken en begon te praten.
"Toen mijn mama de eerste dag in het ziekenhuis lag, zei ze tegen mij dat ik goed op papa moest passen." Vanuit de groep klonk zacht gelach.
"Ik knikte toen hevig en ik zei tegen haar dat papa niet eens zou merken dat ze weg zou zijn. Mama was die avond niet thuis en ik las papa en Julia een verhaaltje voor, zoals ik mama had belooft. Na een maand lag mama nog steeds in het ziekenhuis, en ineens durfde ik niet meer voor te lezen. Mama las altijd voor, en ik was haar aan het vervangen."
Axel merkte dat er tranen in zijn ogen aan het vormen waren, en er klonk een luid gesnuit van een neus.
"T-toen p-papa en ik uiteindelijk s-samen bij m-mama gingen k-k-kijken," Axel nam even een pauze, tranen rolden over zijn wangen. De bemoedigende hand van zijn vader zorgde ervoor dat hij toch verder ging. Met de rug van zijn hand veegde hij de tranen weg.
"Mama was anders. Ze was heel dun, en ze was niet meer de vrolijke mama die ze altijd was. Mama vertelde mij toen dat ik sterk moest zijn. Z-ze zei tegen mij: 'A-axel, binnenkort dan is m-mama er niet meer.
M-mama heeft teveel pijn en is heel erg ziek. W-weet je nog dat we v-vroeger altijd speelden dat we
s-soldaatjes waren?' Ik k-knikte toen naar mijn mama en z-ze glimlachte, m-maar dan anders. 'Zoiets d-d-doet mijn lichaam n-nu ook. In mijn b-buik zitten allemaal s-s-soldaatjes die tegen elkaar vechten en nu w-winnen d-de slechte s-s-soldaatjes het van de g-g-goede."
Axel verborg zijn gezicht nu in de borst van zijn vader, hij kon dit niet. Zijn mama, onze mama.
Tranen stroomden als een waterval over zijn beide wangen, en ook Julia was nu gaan huilen. Zijn vader fluisterde hem kalmerende woorden toe
Axel werd uit zijn gedachten wakkergeschud door de leraar. "Bedankt Bobby. Jou beurt." Axel had al die tijd naar het bord zitten staren, en nu pas besefte hij dat een enkele traan over zijn wang rolde. Snel veegde hij deze weg, en kuchte toen even.
"Mijn naam is Axel Blaze, en ik kom van Kirkwood. Ik ben hier iets meer een halfjaar geleden naartoe verhuist."
Hij had moeite om dit alles te zeggen door zijn van binnen samengeknepen keel.
Hij veegde nogmaals langs zijn gezicht, om zeker te weten dat er geen verdwaalde tranen waren achtergebleven.
---
Lilly drukte haar hoofd met beide armen in haar hoofdkussen en schreeuwde. De schreeuw was praktisch onhoorbaar door de demping van het kussen. Het schreeuwen voelde goed, het voelde alsof ze die Timmy een stomp in zijn maag had verkocht, helaas was dit niet het geval, Timmy liep nog ongedeerd door de school.
Ze draaide zich met een diepe zucht op haar rug en schopte haar schoenen uit.
'Vaarwel bed, ik heb een uniform dat ik kwijt wil.'
Vermoeid stapte ze uit haar bed en ontdeed zich van haar uniform. Ze trok een losse zwarte joggingbroek aan en deed er een wijd shirt bovenop. 'Vandaag maar even zo.'
Daarna viel ze weer terug op bed neer en nam haar mobiel in haar handen.
"Eerst maar even mijn tante bellen om te zeggen dat die outfit niet meer nodig is."
Ze zocht in haar lijst naar het nummer van haar tante en drukte op bellen.
"Hey tante, euhm even over die jurk die je zou maken.... dat is niet meer nodig."
"Hey liefie, huh? Wat zeg jij nou?"
"De jurk hoeft niet meer." sprak Lilly, de verbaasde toon van haar tante nergerend.
"Waarom niet, je ging vanavond toch stappen? Ben je ziek?"
"Ik ga niet..."
Voor haar tante er iets tegenin kon brengen drukte Lilly het gesprek weg.
'Nu even niet.'
Ze draaide zich weer op haar buik en liet opnieuw haar hoofd in het kussen vallen. Achter haar klonken voetstappen die stopte in de deuropening.
"Ugh."
Met een chagrijnig hoofd draaide Lilly zich naar de deuropening, om snel weer haar hoofd in het kussen te laten zakken.
"Ga weg!" gilde ze. Het gegil klonk als gemompel door het hoofdkussen dat tegen haar gezicht drukte.
---
Na een aantal hoeken om te draaien en flink wat straten door te rennen stopte Austin even om uit te hijgen.
"Oke, waar ben ik nu?" mompelde hij tussen het hijgen door terwijl hij zijn hoofd oprichtte. 'Nee hè?' Een geërgerde zucht verliet zijn mond toen hij zag waar hij was.
"Ik ben in een rondje gelopen!"
Met een zucht liep hij terug naar de plattegrond.
'Raimon ligt hier, ik ben hier. Dan moet ik dus.... Hier de straat uit, dan naar links, dan de derde rechts, dan de weg volgen door de bocht tot ik bij de brug aankom. Dan bij de brug langs de rivier naar rechts...'
Austin zuchtte opnieuw, hoe kon hij dit ooit onthouden.
Met een glimlach pakte hij zijn schrift uit zijn tas en begon de route te tekenen, niet dat hij goed kon tekenen maar dit lukte hem wel.
---
"Goede morgen jongeman. Ik ben dokter James, ik kom even wat testjes doen."
Dave's ogen, die halfdicht hingen knipperden even en gleden langzaam open. Hij probeerde een antwoord te geven, maar op de een of andere manier kwam er geen geluid uit zijn mond. De arts lachte en gaf Dave een kladblok, blijkbaar had hij gezien dat Dave had ontdekt dat hij niet kon praten.
"Schrijf maar op jongen, die slang laten we voorlopig nog even zitten."
Verbaasd gleden zijn ogen naar de slag dia over zijn borst naar zijn gezicht liep. Hij volgde de slang van het bed af, maar verder dan de rand van het bed kwam hij niet.
"Oke." zei de arts die nu een stoel had gepakt en naast het bed was gaan zitten.
"Voel je ergens pijn?"
Dave sloot even zijn ogen en probeerde te ontdekken of hij pijn voelde. Hij voelde zich alsof hij zweefde, maar pijn was er niet. Hij opende zijn ogen en schudde zijn hoofd.
"Oke, dat is mooi. Dan gaan we nu wat moeilijkere vragen stellen."
De arts nam een pen uit zijn borstzakje en gaf deze aan Dave.
"Schrijf je naam maar eens op."
Dave keek naar de pen en het kladblok en tilde voorzichtig zijn rechterhand op om de pen aan te pakken.
'Mijn naam...'
Hij keek naar het kladblok dat op zijn schoot lag en begon te schrijven.
Ik weet het niet.
Toen hij klaar was lag hij de pen op de rand van het kladblok en draaide deze naar de arts. Deze knikte begrijpend.
"Ik had al zo'n vermoeden. Is er iets wat je je nog wel kan herinneren?"
Dave knikte even en draaide het kladblok weer naar zich toe.
Axel's blik gleed langs alle in zwart gehulde genodigden. Geen van de mensen keek naar de ceremoniemeester, in plaats daarvan keek men naar de grond. De mensen die niet naar de grond keken keken naar de houten kist met daarop de roze tulpen, haar lievelings bloemen. Zijn vader stond achter Axel en hield met zijn hand Axel's schouder vast. In zijn andere arm had hij Julia, zijn twee jaar oude zusje.
(A/N dit speelt zich zo'n zes jaar geleden af, Axel is hier nog negen.)
Zijn gezicht stond strak, al die tijd had vader zich groot gehouden, al was het maar om Julia en Axel te troosten. Axel draaide zijn gezicht naar de kist, die boven een gat in de grond zweefde. De ceremoniemeester sprak verder.
"Het afscheid doet pijn, maar voor haar is het beter zo."
(A/N (alweer) Ik weet niet wat de echte doodsoorzaak is dus heb ik er eentje verzonnen. Oja, en wat er eerder in de ziekenhuis flashback was, denk haar daar maar even weg.)
"Ze is nu ergens waar pijn niet bestaat, ze zal nu rust kunnen vinden." De ceremoniemeester wees nu op ons, en Axel liep, aan de hand van zijn vader, naar de microfoon.
"Zeg maar wat we hebben geoefend." fluisterde zijn vader bemoedigend toen Axel achter de microfoon ging staan. Zijn hoofd reek net tot het randje van de tafel dus was een een houten doos neergezet waar Axel op ging staan. Hij zag dat de mensen nu wel keken en begon te praten.
"Toen mijn mama de eerste dag in het ziekenhuis lag, zei ze tegen mij dat ik goed op papa moest passen." Vanuit de groep klonk zacht gelach.
"Ik knikte toen hevig en ik zei tegen haar dat papa niet eens zou merken dat ze weg zou zijn. Mama was die avond niet thuis en ik las papa en Julia een verhaaltje voor, zoals ik mama had belooft. Na een maand lag mama nog steeds in het ziekenhuis, en ineens durfde ik niet meer voor te lezen. Mama las altijd voor, en ik was haar aan het vervangen."
Axel merkte dat er tranen in zijn ogen aan het vormen waren, en er klonk een luid gesnuit van een neus.
"T-toen p-papa en ik uiteindelijk s-samen bij m-mama gingen k-k-kijken," Axel nam even een pauze, tranen rolden over zijn wangen. De bemoedigende hand van zijn vader zorgde ervoor dat hij toch verder ging. Met de rug van zijn hand veegde hij de tranen weg.
"Mama was anders. Ze was heel dun, en ze was niet meer de vrolijke mama die ze altijd was. Mama vertelde mij toen dat ik sterk moest zijn. Z-ze zei tegen mij: 'A-axel, binnenkort dan is m-mama er niet meer.
M-mama heeft teveel pijn en is heel erg ziek. W-weet je nog dat we v-vroeger altijd speelden dat we
s-soldaatjes waren?' Ik k-knikte toen naar mijn mama en z-ze glimlachte, m-maar dan anders. 'Zoiets d-d-doet mijn lichaam n-nu ook. In mijn b-buik zitten allemaal s-s-soldaatjes die tegen elkaar vechten en nu w-winnen d-de slechte s-s-soldaatjes het van de g-g-goede."
Axel verborg zijn gezicht nu in de borst van zijn vader, hij kon dit niet. Zijn mama, onze mama.
Tranen stroomden als een waterval over zijn beide wangen, en ook Julia was nu gaan huilen. Zijn vader fluisterde hem kalmerende woorden toe
Axel werd uit zijn gedachten wakkergeschud door de leraar. "Bedankt Bobby. Jou beurt." Axel had al die tijd naar het bord zitten staren, en nu pas besefte hij dat een enkele traan over zijn wang rolde. Snel veegde hij deze weg, en kuchte toen even.
"Mijn naam is Axel Blaze, en ik kom van Kirkwood. Ik ben hier iets meer een halfjaar geleden naartoe verhuist."
Hij had moeite om dit alles te zeggen door zijn van binnen samengeknepen keel.
Hij veegde nogmaals langs zijn gezicht, om zeker te weten dat er geen verdwaalde tranen waren achtergebleven.
---
Lilly drukte haar hoofd met beide armen in haar hoofdkussen en schreeuwde. De schreeuw was praktisch onhoorbaar door de demping van het kussen. Het schreeuwen voelde goed, het voelde alsof ze die Timmy een stomp in zijn maag had verkocht, helaas was dit niet het geval, Timmy liep nog ongedeerd door de school.
Ze draaide zich met een diepe zucht op haar rug en schopte haar schoenen uit.
'Vaarwel bed, ik heb een uniform dat ik kwijt wil.'
Vermoeid stapte ze uit haar bed en ontdeed zich van haar uniform. Ze trok een losse zwarte joggingbroek aan en deed er een wijd shirt bovenop. 'Vandaag maar even zo.'
Daarna viel ze weer terug op bed neer en nam haar mobiel in haar handen.
"Eerst maar even mijn tante bellen om te zeggen dat die outfit niet meer nodig is."
Ze zocht in haar lijst naar het nummer van haar tante en drukte op bellen.
"Hey tante, euhm even over die jurk die je zou maken.... dat is niet meer nodig."
"Hey liefie, huh? Wat zeg jij nou?"
"De jurk hoeft niet meer." sprak Lilly, de verbaasde toon van haar tante nergerend.
"Waarom niet, je ging vanavond toch stappen? Ben je ziek?"
"Ik ga niet..."
Voor haar tante er iets tegenin kon brengen drukte Lilly het gesprek weg.
'Nu even niet.'
Ze draaide zich weer op haar buik en liet opnieuw haar hoofd in het kussen vallen. Achter haar klonken voetstappen die stopte in de deuropening.
"Ugh."
Met een chagrijnig hoofd draaide Lilly zich naar de deuropening, om snel weer haar hoofd in het kussen te laten zakken.
"Ga weg!" gilde ze. Het gegil klonk als gemompel door het hoofdkussen dat tegen haar gezicht drukte.
---
Na een aantal hoeken om te draaien en flink wat straten door te rennen stopte Austin even om uit te hijgen.
"Oke, waar ben ik nu?" mompelde hij tussen het hijgen door terwijl hij zijn hoofd oprichtte. 'Nee hè?' Een geërgerde zucht verliet zijn mond toen hij zag waar hij was.
"Ik ben in een rondje gelopen!"
Met een zucht liep hij terug naar de plattegrond.
'Raimon ligt hier, ik ben hier. Dan moet ik dus.... Hier de straat uit, dan naar links, dan de derde rechts, dan de weg volgen door de bocht tot ik bij de brug aankom. Dan bij de brug langs de rivier naar rechts...'
Austin zuchtte opnieuw, hoe kon hij dit ooit onthouden.
Met een glimlach pakte hij zijn schrift uit zijn tas en begon de route te tekenen, niet dat hij goed kon tekenen maar dit lukte hem wel.
---
"Goede morgen jongeman. Ik ben dokter James, ik kom even wat testjes doen."
Dave's ogen, die halfdicht hingen knipperden even en gleden langzaam open. Hij probeerde een antwoord te geven, maar op de een of andere manier kwam er geen geluid uit zijn mond. De arts lachte en gaf Dave een kladblok, blijkbaar had hij gezien dat Dave had ontdekt dat hij niet kon praten.
"Schrijf maar op jongen, die slang laten we voorlopig nog even zitten."
Verbaasd gleden zijn ogen naar de slag dia over zijn borst naar zijn gezicht liep. Hij volgde de slang van het bed af, maar verder dan de rand van het bed kwam hij niet.
"Oke." zei de arts die nu een stoel had gepakt en naast het bed was gaan zitten.
"Voel je ergens pijn?"
Dave sloot even zijn ogen en probeerde te ontdekken of hij pijn voelde. Hij voelde zich alsof hij zweefde, maar pijn was er niet. Hij opende zijn ogen en schudde zijn hoofd.
"Oke, dat is mooi. Dan gaan we nu wat moeilijkere vragen stellen."
De arts nam een pen uit zijn borstzakje en gaf deze aan Dave.
"Schrijf je naam maar eens op."
Dave keek naar de pen en het kladblok en tilde voorzichtig zijn rechterhand op om de pen aan te pakken.
'Mijn naam...'
Hij keek naar het kladblok dat op zijn schoot lag en begon te schrijven.
Ik weet het niet.
Toen hij klaar was lag hij de pen op de rand van het kladblok en draaide deze naar de arts. Deze knikte begrijpend.
"Ik had al zo'n vermoeden. Is er iets wat je je nog wel kan herinneren?"
Dave knikte even en draaide het kladblok weer naar zich toe.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark nam plaats in het kantoortje, nadat Nelly had gebaard dat de drie jongens binnen moesten komen. "Hoe kunnen jullie zo stom zijn? Vechten in de school!" Mark wist niet wat hij moest doen of zeggen. "Jullie moeten geschorst worden!"
---
Jack was de wc ingaan. Daar zouden die jongens hem nooit vinden. Hij zag weer voorzich hoe Mark en Steve te vuist gingen. Hoe Mark tegen hem brulde dat hij moest rennen raakte hem. 'Ik heb vrienden...'
---
Xavier leundd achteruit. De docent zal de presententielijst afwerken en daarna een film starte. "Lilly Willow". De docent had geen reactie gehoord en maakte een aantekening.
---
Jack was de wc ingaan. Daar zouden die jongens hem nooit vinden. Hij zag weer voorzich hoe Mark en Steve te vuist gingen. Hoe Mark tegen hem brulde dat hij moest rennen raakte hem. 'Ik heb vrienden...'
---
Xavier leundd achteruit. De docent zal de presententielijst afwerken en daarna een film starte. "Lilly Willow". De docent had geen reactie gehoord en maakte een aantekening.
Nathan en Steve namen plaats in een stoel, in het kantoortje. Nathan was erg zenuwachtig, hoewel Steve kalm was. De reactie van Nelly liet Steve wel schrikken. 'Geschorst?' Steve keek verbaast van Nathan naar Mark.
---
Bobby maakte een diepe zucht, nadat hij zich had voorgesteld. Sylvia, die naast hem zat, keek hem verbaast aan. "Bij Royal? Dit moeten de jongens weten!" Bobby maakte hierna nog een zuchg. 'Wat moet ik doen?'
---
Na een smsje gestuurd te hebben kreeg Isabelle al snel een link via een sms met wachtwoord. Op de site aangekomen voerde ze het wachtwoord in en ging op onderzoek uit. "Waar sta je Swift?"
---
Bobby maakte een diepe zucht, nadat hij zich had voorgesteld. Sylvia, die naast hem zat, keek hem verbaast aan. "Bij Royal? Dit moeten de jongens weten!" Bobby maakte hierna nog een zuchg. 'Wat moet ik doen?'
---
Na een smsje gestuurd te hebben kreeg Isabelle al snel een link via een sms met wachtwoord. Op de site aangekomen voerde ze het wachtwoord in en ging op onderzoek uit. "Waar sta je Swift?"
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
Shawn zat in de taxi. De school wist dat hij later zou komen. Vanaf het koude noorden kwam hij aanen die reis had al lang geduurd. Shawn dacht terug aan het afscheid op z'n oude school en 'thuis' van twee dagen geleden. Thuis was eigenlijk niet z'n echte thuis, maar het voelde daar wel als thuis.
"Heb je alles Shawn?" Shawn maakte een knikje en deed z'n sjaal wat strakker. "Goedzo liefje. Het is erg koud buiten. Oom Herman pakt je koffer van boven".
Oom Herman was niet z'n echte oom en tante Paula ook niet z'n echte tante. Dat waren z'n zorgouders.
"Ik ben echt blij voor je dat je naar Raimon mag. Ik zal je natuurlijk wel missen...". Shawn zag de tranen komen bij tante Paula en hij legde z'n hand op haar schouder. "Ik zal proberen u elke week te schrijven, maar alleen als u ook terugschrijft". Er kwam een lach op het gezicht van tante Paula. "Je bent een schat. Als jij schrijft, schrijf ik terug". Oom Herman kwam de trap af met de koffer en gaf Shawn een hand. "Jonge het gaat je goed. Succes daar en veel plezier". Toen hoorde de drie een toeter van buiten. "De taxi is er". Tante gaf Shawn een kus en knuffelde hem lang. Oom Herman daarin tegen gaf hem opnieuw een hand en groette hem. "Bedankt. Bedankt voor alles" zei Shawn. Daarna draaide hij zich om en liep naar buiten en stapte de taxi in. Hij zwaaide naar z'n oom en tante.
En daar zat hij nu dan. In de taxi opweg naar Raimon, wat nog een lange reis kon worden. Shawn pakte de brief uit z'n zak. Dit was de brief die voor dit alles geregeld had.
Geachte Shawn Froste,
Laten we meteen ter zake komen. Ik ga geen verhaal op papier zetten. Daar heb ik immers ook geen tijd voor. Er staat veel nieuws over jou op het internet. Daarom stuur ik je dan ook deze brief.
Je hebt geweldige prestaties verricht. Hele goed prestaties, waarvan ik erg onder de indruk ben. Wist je dat.... Ik dwaal nu eigenlijk toch af van het onderwerp.
De vraag die ik wil stellen is simpel. Wil jij bij het Raimon voetbalteam komen? We hebben jou sterke verdediging hard nodig tegen de aanvallende capaciteiten van onze tegenstander, Royal.
ik zou het fijn vinden als je zo snel mogelijk zou reageren. Het telefoonnummer, E-mail adress en het mobiele nummer staan op de bijlage, die je in de envelop kan vinden.
Alvast bedankt!
Mvg. Aquilina Schiller (Coach voetbalteam)
Nadat Shwam de brief had gelezen stopte hij deze weg. "Ze hebben ons nodig broer". Hij keek naar buiten. Het sneeuwen was al een tijdje gestopt. De zon was doorgebroken.
"Heb je alles Shawn?" Shawn maakte een knikje en deed z'n sjaal wat strakker. "Goedzo liefje. Het is erg koud buiten. Oom Herman pakt je koffer van boven".
Oom Herman was niet z'n echte oom en tante Paula ook niet z'n echte tante. Dat waren z'n zorgouders.
"Ik ben echt blij voor je dat je naar Raimon mag. Ik zal je natuurlijk wel missen...". Shawn zag de tranen komen bij tante Paula en hij legde z'n hand op haar schouder. "Ik zal proberen u elke week te schrijven, maar alleen als u ook terugschrijft". Er kwam een lach op het gezicht van tante Paula. "Je bent een schat. Als jij schrijft, schrijf ik terug". Oom Herman kwam de trap af met de koffer en gaf Shawn een hand. "Jonge het gaat je goed. Succes daar en veel plezier". Toen hoorde de drie een toeter van buiten. "De taxi is er". Tante gaf Shawn een kus en knuffelde hem lang. Oom Herman daarin tegen gaf hem opnieuw een hand en groette hem. "Bedankt. Bedankt voor alles" zei Shawn. Daarna draaide hij zich om en liep naar buiten en stapte de taxi in. Hij zwaaide naar z'n oom en tante.
En daar zat hij nu dan. In de taxi opweg naar Raimon, wat nog een lange reis kon worden. Shawn pakte de brief uit z'n zak. Dit was de brief die voor dit alles geregeld had.
Geachte Shawn Froste,
Laten we meteen ter zake komen. Ik ga geen verhaal op papier zetten. Daar heb ik immers ook geen tijd voor. Er staat veel nieuws over jou op het internet. Daarom stuur ik je dan ook deze brief.
Je hebt geweldige prestaties verricht. Hele goed prestaties, waarvan ik erg onder de indruk ben. Wist je dat.... Ik dwaal nu eigenlijk toch af van het onderwerp.
De vraag die ik wil stellen is simpel. Wil jij bij het Raimon voetbalteam komen? We hebben jou sterke verdediging hard nodig tegen de aanvallende capaciteiten van onze tegenstander, Royal.
ik zou het fijn vinden als je zo snel mogelijk zou reageren. Het telefoonnummer, E-mail adress en het mobiele nummer staan op de bijlage, die je in de envelop kan vinden.
Alvast bedankt!
Mvg. Aquilina Schiller (Coach voetbalteam)
Nadat Shwam de brief had gelezen stopte hij deze weg. "Ze hebben ons nodig broer". Hij keek naar buiten. Het sneeuwen was al een tijdje gestopt. De zon was doorgebroken.
Axel wende zijn blik weer af. 'Laat dit alles snel voorbij zijn, ik trek dit niet langer.' Meteen dwaalden zijn gedachten weer terug...
Axel snikte in de armen van zijn vader, die nu zijn schouder had vastgegrepen. Axel keek op met zijn waterige ogen en zag dat zijn vader een geruststellende glimlach op zijn gezicht had. Axel droogde zijn tranen en knikte even.
Nu was het de beurt aan zijn vader om iets over zijn moeder te zeggen.
"Een paar dagen geleden ben ik mijn vrouw verloren, aan een ziekte die we niet konden stoppen. Ze was sterk, maar de vijandelijke cellen waren sterker dan die van haarzelf."
Nu pas besefte Axel wat zijn vader toen had bedoeld. 'Vader had gehoopt dat hij moeder van deze ziekte had kunnen redden. En omdat alles begon door een ongeluk bij het voetbal...' Axel's ogen flitsten open, dit was het. Opgeteld met....
Axel schoof zijn stoel naar achteren, meteen kwam de misselijkheid weer op. 'Gelijk een goed excuus om de les te verlaten.'
Hij rende naar de deur en opende deze waarna hij in volle vaart naar de toiletten rende. Hij zou zijn tas zo wel ophalen. Bij de wc's aangekomen klapte hij voorover.
-----
Lilly zuchtte opnieuw geërgerd toen haar bed aan de linkerkant inzakte. "Wat begrijp je niet aan de woorden ga weg?" zei Lilly terwijl ze haar hoofd naar de persoon naast haar draaide.
Deze had zijn ogen op de grond gericht en friemelde met zijn handen.
"Lilly..." begon hij met een gedempte stem.
Lilly duwde zichzelf nu overeind en ging naast de jongen zitten. "Wat kom je doen?"
Dit maal klonk ze minder geërgerd. Ze zag hoe de gele ogen van de jongen langs haar lichaam gleden, waarschijnlijk had dit te maken met haar manier van kleden.
"Ben je ziek?"
Lilly schudde haar hoofd. "Nope, ik heb vandaag even niet zoveel zin in school."
De jongen glimlachte. "Dus je hebt ook geen zin om een eindje te wandelen, al is het maar om te kunnen praten zonder dat je moeders hoofd in de deuropening hangt."
Als een reflex draaide Lilly haar hoofd naar de deur, waar net een hoofd uit het zicht verdween.
"MAM!" riep ze chagrijnig.
De jongen grinnikte even en stond nu op. Hij stak zijn hand uit naar Lilly. "Kom je?"
Lilly kon het niet helpen om een glimlach op haar gezicht te laten verschijnen en greep de hand van de jongen tegenover haar.
"Heel even dan." zei ze terwijl ze zich verborg in de armen van de jongen.
---
Austin keek tevreden naar de kopie van de plattegrond en begon te lopen.
In enkele minuten had hij de school bereikt en met een trotse glimlach liep hij naar de schooltrap. Zijn glimlach verdween toen hij door de deur stapte. Dit gebouw was totaal niet zoals zijn vorige school.
Axel snikte in de armen van zijn vader, die nu zijn schouder had vastgegrepen. Axel keek op met zijn waterige ogen en zag dat zijn vader een geruststellende glimlach op zijn gezicht had. Axel droogde zijn tranen en knikte even.
Nu was het de beurt aan zijn vader om iets over zijn moeder te zeggen.
"Een paar dagen geleden ben ik mijn vrouw verloren, aan een ziekte die we niet konden stoppen. Ze was sterk, maar de vijandelijke cellen waren sterker dan die van haarzelf."
Nu pas besefte Axel wat zijn vader toen had bedoeld. 'Vader had gehoopt dat hij moeder van deze ziekte had kunnen redden. En omdat alles begon door een ongeluk bij het voetbal...' Axel's ogen flitsten open, dit was het. Opgeteld met....
Axel schoof zijn stoel naar achteren, meteen kwam de misselijkheid weer op. 'Gelijk een goed excuus om de les te verlaten.'
Hij rende naar de deur en opende deze waarna hij in volle vaart naar de toiletten rende. Hij zou zijn tas zo wel ophalen. Bij de wc's aangekomen klapte hij voorover.
-----
Lilly zuchtte opnieuw geërgerd toen haar bed aan de linkerkant inzakte. "Wat begrijp je niet aan de woorden ga weg?" zei Lilly terwijl ze haar hoofd naar de persoon naast haar draaide.
Deze had zijn ogen op de grond gericht en friemelde met zijn handen.
"Lilly..." begon hij met een gedempte stem.
Lilly duwde zichzelf nu overeind en ging naast de jongen zitten. "Wat kom je doen?"
Dit maal klonk ze minder geërgerd. Ze zag hoe de gele ogen van de jongen langs haar lichaam gleden, waarschijnlijk had dit te maken met haar manier van kleden.
"Ben je ziek?"
Lilly schudde haar hoofd. "Nope, ik heb vandaag even niet zoveel zin in school."
De jongen glimlachte. "Dus je hebt ook geen zin om een eindje te wandelen, al is het maar om te kunnen praten zonder dat je moeders hoofd in de deuropening hangt."
Als een reflex draaide Lilly haar hoofd naar de deur, waar net een hoofd uit het zicht verdween.
"MAM!" riep ze chagrijnig.
De jongen grinnikte even en stond nu op. Hij stak zijn hand uit naar Lilly. "Kom je?"
Lilly kon het niet helpen om een glimlach op haar gezicht te laten verschijnen en greep de hand van de jongen tegenover haar.
"Heel even dan." zei ze terwijl ze zich verborg in de armen van de jongen.
---
Austin keek tevreden naar de kopie van de plattegrond en begon te lopen.
In enkele minuten had hij de school bereikt en met een trotse glimlach liep hij naar de schooltrap. Zijn glimlach verdween toen hij door de deur stapte. Dit gebouw was totaal niet zoals zijn vorige school.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark raakte in de war. "Ik geschorst worden... Het was alleen maar om iemand anders te helpen Nelly!" "Nelly toonde een glimlach. "Dit is niet grappig. We probeerde een teamlid te helpen! Hij werd... excuses WORDT gepest!" Weer verscheen er een glimlach op het k moest jullie halen en jullie waren precies aan het vechten. Kom maar binnen hoor!" 'Wie moet erbinnen komen?'Mark keek vragend om en bleef naar de deur staren, die open ging.
----
Jack kwam nu langzaam van de wc af. Het derde lesuur zou hij missen, maar dat maakte hem niet uit. Hij liep de de trap op en ging richting z'n lokaal, maar plots bedacht hij zich dat hij het derde uur zou overslaan. Daarom liep Jack weer naar beneden en ging in de kantine zitten. Het was toch hierna pauze...
-----
De film werd opgestart en Xavier pakte z'n mobiel gelijk. Hij stuurde een smsje naar Isabelle.
Fijn is dat. Weet je niet hoe lang Lilly moet nablijven als ze de hele dag niet op school komt!
Hij verstuurde het smsje en stopte daarna snel z'n mobiel weg. Net op tijd, want de leraar keek een keer het lokaal in achter z'n computer.
----
Jack kwam nu langzaam van de wc af. Het derde lesuur zou hij missen, maar dat maakte hem niet uit. Hij liep de de trap op en ging richting z'n lokaal, maar plots bedacht hij zich dat hij het derde uur zou overslaan. Daarom liep Jack weer naar beneden en ging in de kantine zitten. Het was toch hierna pauze...
-----
De film werd opgestart en Xavier pakte z'n mobiel gelijk. Hij stuurde een smsje naar Isabelle.
Fijn is dat. Weet je niet hoe lang Lilly moet nablijven als ze de hele dag niet op school komt!
Hij verstuurde het smsje en stopte daarna snel z'n mobiel weg. Net op tijd, want de leraar keek een keer het lokaal in achter z'n computer.
Woedend was Steve en Mark blijkbaar ook, want die ging in de tegenaanval. "Ik geschorst worden... Het was alleen maar om iemand anders te helpen Nelly!" "Nelly toonde een glimlach. "Dit is niet grappig. We probeerde een teamlid te helpen! Hij werd... excuses WORDT gepest!" Weer verscheen er een glimlach op het geziht van Nelly. "Ik moest jullie halen en jullie waren precies aan het vechten. Kom maar binnen hoor!"
Verbaast waren Steve en Nathan. Ze keken elkaar stom aan. 'Waar heeft ze het over? Wie moet er binnen komen? Het echte schoolhoofd?' Nathan keek angstig naar Steve, die erg kalm leek.
---
Bobby kon zich niet bij de les houden. 'Nog drie uur en ik moet voetballen, hoewel ik dat helemaal niet wil'. Hij keek naar Sylvia, die geïntresseerd naar voren keek. 'Ik kan haar ook niet teleurstellen, maar de jongens van Royal ook weer niet. Wat moet ik doen? Zal ik voetballen of spioneren? Ik wil niet voetballen, want.... Ja waarom eigenlijk?' Die gedachtes maakte Bobby in de war. 'Waarom wilde ik ook al weer niet voetballen. Het was niet de dood van Eric...'
---
Isabelle was bezig met zoeken. 'Ah, hier staat hij. Nathan Swift. Oke Saunders... wat voor informatie heb je over hem?' Grondig las ze alle stukken tekst en maakte aantekeningen in haar schrift. Plots zag ze dat ze een smsje had van Xavier.
Fijn is dat. Weet je niet hoe lang Lilly moet nablijven als ze de hele dag niet op school komt!
Isabelle keek even achterom naar Xavier en stuurde daarna terug;
Ik regel alles wel. Ik heb zo m'n adresseje...
'Oke Nathan... Dit wordt een nachtmerrie.'
Isabelle maakte een kleine glimlach en pakte haar kladblok, waarop stond.
Stap 1.
Nathan en Milles uitelkaar krijgen.
'Het wordt straks showtime!'
Verbaast waren Steve en Nathan. Ze keken elkaar stom aan. 'Waar heeft ze het over? Wie moet er binnen komen? Het echte schoolhoofd?' Nathan keek angstig naar Steve, die erg kalm leek.
---
Bobby kon zich niet bij de les houden. 'Nog drie uur en ik moet voetballen, hoewel ik dat helemaal niet wil'. Hij keek naar Sylvia, die geïntresseerd naar voren keek. 'Ik kan haar ook niet teleurstellen, maar de jongens van Royal ook weer niet. Wat moet ik doen? Zal ik voetballen of spioneren? Ik wil niet voetballen, want.... Ja waarom eigenlijk?' Die gedachtes maakte Bobby in de war. 'Waarom wilde ik ook al weer niet voetballen. Het was niet de dood van Eric...'
---
Isabelle was bezig met zoeken. 'Ah, hier staat hij. Nathan Swift. Oke Saunders... wat voor informatie heb je over hem?' Grondig las ze alle stukken tekst en maakte aantekeningen in haar schrift. Plots zag ze dat ze een smsje had van Xavier.
Fijn is dat. Weet je niet hoe lang Lilly moet nablijven als ze de hele dag niet op school komt!
Isabelle keek even achterom naar Xavier en stuurde daarna terug;
Ik regel alles wel. Ik heb zo m'n adresseje...
'Oke Nathan... Dit wordt een nachtmerrie.'
Isabelle maakte een kleine glimlach en pakte haar kladblok, waarop stond.
Stap 1.
Nathan en Milles uitelkaar krijgen.
'Het wordt straks showtime!'
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
Na een nog lang gereden te hebben, kon Shawn als Tower Plaza zien. "Wat is die toren daar?" vroeg hij beleefd aan de chauffeur. "Dat is Tower Plaza. Je hebt vanaf daar een mooi uitzicht zeggen ze. Ik raad je aan om daar een keer heen te gaan". Shawn gaf een klein knikje als bedankje en keek verder naar buiten.
Al snel stopte de taxi. "We zijn er jongenman". Shawn stapte uit en betaalde de chauffeur. "Lukt het zo?" Vroeg de chauffeur nadat hij de koffer van Shawn uit de kofferbak had gehaald. "Euh, ja het lukt zo wel. Bedankt!" Shawn keek de taxi na. 'Oke broertje... we staan er alleen nu voor'. 'Hoezo alleen? We krijgen snel vrienden, dat weet ik zeker'. 'Ik weet het niet hoor, wat nou als...'. 'Je moet ophouden met denken, maar doen! Ga naar binnen en stel je aan iemand voor!' Shawn maakte een knikje, hoewel het aan niemand was. 'Je hebt gelijk Aiden...'. 'Dat weet ik toch... Ik heb altijd gelijk!' Er kwam een kleine glimlach op het gezicht van Shawn.
Hij liep nu het schoolterrein op en liep richting de deur. Hij deed de deur open en zag twee mensen staan. Een klein jongentje met blauw/zwart puntig haar. Hij kon alleen de achterkant zien. Het andere persoon kwam nu langzaam dichterbij Shawn.
Het was een vrouw met licht zwart haar en blauwe ogen. Als kleding droeg ze een roze broek met een blauwe T-shirt erboven en ze droeg een beige jasje.
De vrouw passeerde de andere jongen nu en richte zich op Shawn. "Shawn Froste?" Shawn gaf een knikje. "Dat ben ik". "Aangenaam AqualinaSchiller, coach van het voetbalteam. Loop je even mee?" Samen liepen ze een trap op en ze kwamen uit bij een kantoortje. "Kom maar binnen". Hoorde Shawn aan de andere kant van de deur. "Sorry dat ik laat ben. De taxi van onze gast had vertraging". Shawn keek naar een prachtig meisje met bruin golvend haar en het meidenuniform. Haar ogen paste perfect bij haar haar. Voor de rest waren er drie jongens. Ééntje droeg er een oranje hoofdband, de ander had lang blauw haar en de laatste had z'n haar normaal naar beneden hangen en het was bruin gekleurd net als bij de jongen met de hoofdband. "Jongens, dit Shawn Froste. Hij zal in het voetbalteam komen spelen!"
Al snel stopte de taxi. "We zijn er jongenman". Shawn stapte uit en betaalde de chauffeur. "Lukt het zo?" Vroeg de chauffeur nadat hij de koffer van Shawn uit de kofferbak had gehaald. "Euh, ja het lukt zo wel. Bedankt!" Shawn keek de taxi na. 'Oke broertje... we staan er alleen nu voor'. 'Hoezo alleen? We krijgen snel vrienden, dat weet ik zeker'. 'Ik weet het niet hoor, wat nou als...'. 'Je moet ophouden met denken, maar doen! Ga naar binnen en stel je aan iemand voor!' Shawn maakte een knikje, hoewel het aan niemand was. 'Je hebt gelijk Aiden...'. 'Dat weet ik toch... Ik heb altijd gelijk!' Er kwam een kleine glimlach op het gezicht van Shawn.
Hij liep nu het schoolterrein op en liep richting de deur. Hij deed de deur open en zag twee mensen staan. Een klein jongentje met blauw/zwart puntig haar. Hij kon alleen de achterkant zien. Het andere persoon kwam nu langzaam dichterbij Shawn.
Het was een vrouw met licht zwart haar en blauwe ogen. Als kleding droeg ze een roze broek met een blauwe T-shirt erboven en ze droeg een beige jasje.
De vrouw passeerde de andere jongen nu en richte zich op Shawn. "Shawn Froste?" Shawn gaf een knikje. "Dat ben ik". "Aangenaam AqualinaSchiller, coach van het voetbalteam. Loop je even mee?" Samen liepen ze een trap op en ze kwamen uit bij een kantoortje. "Kom maar binnen". Hoorde Shawn aan de andere kant van de deur. "Sorry dat ik laat ben. De taxi van onze gast had vertraging". Shawn keek naar een prachtig meisje met bruin golvend haar en het meidenuniform. Haar ogen paste perfect bij haar haar. Voor de rest waren er drie jongens. Ééntje droeg er een oranje hoofdband, de ander had lang blauw haar en de laatste had z'n haar normaal naar beneden hangen en het was bruin gekleurd net als bij de jongen met de hoofdband. "Jongens, dit Shawn Froste. Hij zal in het voetbalteam komen spelen!"
Axel liet zichzelf naast de wc neerzakken terwijl hij met een stuk schoon wc papier zijn kin schoon veegde. Een zucht weergalmde in de stille ruimte terwijl hij het papier in de wc liet vallen en doorspoelde.
Blijkbaar had niemand van geschiedenis hem gevolgd, iets waar hij van binnen erg blij mee was. De duizeligheid was nog niet terug gekomen.
'Vader had een schuldgevoel... en ook voetbal heeft een schuld... Zou ik daarom?'
Axel nam zijn mobiel uit zijn zak en toetste het enige telefoonnummer dat hij uit zijn hoofd wist in.
"Hallo?" klonk de meisjes stem aan de andere kant van de lijn. Axel sloot zijn ogen toen een traan ontsnapte. 'Wat doe ik mezelf aan? Waarom bel ik haar?'
"Hallo, is daar iemand?"
Het meisje aan de andere kant van de lijn werd ongeduldig.
"D-" verder dan dat kwam Axel niet, het was alsof zijn stem hem tegenwerkte. Niet dat hij echt met haar wilde praten. 'Waarom bel ik haar?'
"Axel? Ben jij dat?"
'Was dat hoop in haar stem? Waarom klinkt ze zo hoopvol?'
"Axel, als jij dit bent, ik sta achter je."
'Wist ze...'
Axel hield zijn mobiel stevig tegen zijn wang gedrukt, hij was niet van plan om nu op te hangen.
Een comfortabele stilte vulde het telefoongesprek, helaas verbrak het meisje de stilte weer.
"Ik moet nu ophangen, houd vol oke? Het lijkt nu misschien uitzichtloos, maar het komt goed. Houd je sterk ik weet dat je hier overheen kan komen."
Met die bemoedigende woorden verbrak ze de verbinding. Axel hield zijn mobiel nog steeds tegen zijn wang gedrukt terwijl er opnieuw een traan over zijn wang rolde.
'Hoe kon ze weten dat ik...'
Langzaam liet hij zijn mobiel van zijn gezicht naar zijn borstkas glijden.
'Ze denkt dat ik het aan kan, hoe weet ze dat ik dit alles heb gedaan? Of zegt ze maar wat?'
Een reeks van vragen flitste door zijn hoofd.
'Weet ze waar ik ben? Weet ze wat ik nu allemaal doormaak? Waar is zij nu? Denkt ze nog wel eens aan vroeger?'
Verloren in de vragen liet hij zijn hoofd op zijn knieën rusten terwijl hij zijn mobiel in zijn zak liet glijden. Zijn maag trok weer samen en meteen hing hij paraat boven het toilet.
----
Lilly liep samen met de jongen de trap af, onderweg dodelijke blikken naar haar moeder werpend. De jongen grinnikte bij de gezicht en vouwde zijn handen om Lilly's middel. "Laat maar gaan, zo zijn moeders nu eenmaal." fluisterde hij met zijn warme stem in haar oor.
Lilly probeerde over haar schouder in zijn ogen te kijken maar hij tilde haar op in bruids-stijl. Even giegelde Lilly maar daarna liet ze haar hoofd kalm tegen zijn op een neer gaande borstkas rusten. Kalm liep hij de trap af, dat moment had van Lilly eeuwig mogen duren. Eenmaal beneden zette hij haar voorzichtig neer zodat ze in haar gympen kon stappen.
Ze trok gehoorzaam haar gympen aan terwijl de jongen haar jas van de kapstok nam.
Nu pas besefte ze dat haar mobiel nog op haar kamer lag, maar veel kon het haar niet schelen. 'Worden we tenminste niet gestoord.'
Ze keek even naar de jongen die nu haar jas ophield. Met een glimlach stak ze haar armen door de mouwen waarna de jongen haar jas dichtritste tot halverwege haar romp.
De jongen hield zijn arm daarna naar haar uit en Lilly greep deze met een lach vast.
"Waar gaan jullie heen? Lilly heb je geen les?"
'Daar gaat m'n goede bui.'
Ze haalde even diep adem maar haar gezicht ontspande toen ze een bemoedigende kneep in haar hand voelde. De jongen keek haar aan met een glimlach en knikte.
Lilly draaide zich nu naar haar moeder om de vragen te beantwoorden.
"Een, dat gaat je niks aan. Twee, vandaag even niet. Dag mam!"
Snel draaide ze zich om en opende de deur.
"Kom Jamy!" gilde ze lachend terwijl ze de deur uit rende.
De jongen lachte even zei wat tegen haar moeder en rende toen achter Lilly aan. In slechts seconden had hij haar ingehaald en haar middel met zijn armen omsloten. Speels plaatste hij zijn tanden in haar nek, niet echt bijtend.
Lilly giegelde even en duwde met haar hoofd zijn hoofd weg. Toen zijn hoofd eenmaal haar nek had verlaten draaide ze in zijn armen en zette zich af van zijn gespierde armen.
"En dit noem je wandelen?" zei ze, met een speels gezicht.
Jamy trok een gezicht alsof hij een drie jarige was die op z'n kop zou krijgen van zijn moeder. Lilly gaf hem een stootje tegen zijn arm.
"Volgende keer kom je d'r niet zo makkelijk vanaf." zei ze terwijl ze zijn arm met twee armen omsloot.
"Nou, kom maar op met die wandeling." fluisterde ze in zijn oor.
Hiervoor moest ze op haar tenen gaan staan omdat Jamy zo lang was. Door het fluisteren merkte ze op dat hij bovenin zijn rechteroor een knopje had zitten, een zilveren knopje. Zijn haar was blond, niet heel licht, maar ook niet heel donker.
"Zullen we dan maar, voordat je ogen uit hun kassen komen zetten?"
Nu pas besefte Lilly hoe opvallend ze naar zijn gezicht had zitten staren. Snel wende ze haar gezicht af om te voorkomen dat hij haar zou zien blozen. Helaas voor Lilly had hij dit al gezien want een vinger onder haar kin draaide haar gezicht terug naar dat van hem.
"Wat ben je toch leuk als je bloost."
Lilly voelde hoe het bloed naar haar gezicht pompte en probeerde opnieuw weg te kijken. Dit maal omsloot een hand haar kin en voor ze het wist omsloten zijn lippen die van haar. (Zal ik de details maar weglaten? Misschien is dat voor sommigen beter.)
---
Een beetje angstig zocht Austin naar het kluisje dat aan hem toebehoorde. Eerder had hij een brief ontvangen met alles erop. '157' Hij keek om zich heen, een vrouw liep hem tegemoet en even keek Austin of ze echt naar hem toeliep. Gelukkig was dit niet het geval, de vrouw had licht zwart haar tot halverwege haar ribbenkast en blauwe ogen. ze droeg een gebroken roze broek en een blauw T-shirt, niet heel fel. Daarop droeg ze een beige jasje. Austin volgde de vrouw met zijn ogen en uiteindelijk draaide ook zijn hoofd mee. Ze liep naar de ingang van de school waar nu een jongen stond. De jongen had ijs-kleurig haar dat omlaag hing langs zijn gezicht. Zijn ogen waren helder blauw en.... 'Hij draagt een sjaal?! Het is herfst dan loop je toch niet met zo een dikke sjaal?'
Austin schudde de vraag uit zijn gedachte en keek hoe de vrouw tegen de jongen begon te praten. Daarna liepen ze samen weg. Even bleef Austin verbluft naar de plek kijken waar de jongen net had gestaan.
Daarna schudde hij zijn hoofd en zocht verder naar zijn kluisje. '157'
"Ah!" hij opende zijn kluisje en wierp zijn jas hierin waarna hij het deurtje weer sloot.
Hij nam een rooster uit zijn tas, iets waar hij weken lang met zijn moeder over had gepraat. Voornamelijk over wat de afkortingen betekenen. 'Te' las hij op zijn rooster.
'Te, wat was dat ook alweer.'
Hij wist het antwoord niet dus haalde een ander vel papier uit zijn tas, waarop zijn moeder en hij alles voluit hadden geschreven.
"Tekenen." mompelde hij. Zijn blik gleed verder naar het lokaal. '007'
'Waar heb ik die plattegrond gelaten?'
---
Dave's ogen knipperden even tegen het felle licht. Hij draaide zijn hoofd naar links en keek in het gezicht van een jongen. Zijn haar was zwart en aan de punten blauw. Zijn ogen waren donker en zijn huid was bleek. Dave wilde zijn mond openen om te praten maar deze was al open.
De jongen stond nu op en greep de hand van Dave.
"Je-" begon de jongen zijn eigen zin onderbrekend.
"Dokter!" riep hij terwijl hij nu de hand van Dave losliet.
'Nee, laat me niet weer alleen!' Dave wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid, langzaam zakten zijn ogen weer dicht.
Dave dacht terug aan voordat de arts er was. 'Die jongen, hij was er ook bij.'
Alsof hij het over de duivel had kwam de jongen van zijn herinnering ineens binnenlopen.
'Wat was zijn naam nou?'
"Dave, gaat het?" zei de jongen terwijl hij naast het bed kwam zitten.
Dave draaide zijn gezicht in de richting van de jongen. De jongen zijn glimlach minderde, en Dave sloot even zijn ogen.
'Hij beseft dat ik niet weet wie hij is.'
"Dave, ik weet dat je niet weet wie ik ben, en ik weet dat je je niets kan herinneren van de afgelopen maanden. Maar ik weet ook wat je laatste herinnering is. De arts heeft alles verteld."
De jongen nam nu even een pauze en langzaam drong het door. Deze jongen was inderdaad een van de jongens uit de herinnering die hij aan de arts had uitgelegd.
Dave duwde zichzelf overeind en meteen schoot de jongen te hulp.
Eenmaal overeind nam Dave de pen in zijn hand en begon te schrijven.
Jij bent Timon, nietwaar?
Hierna draaide Dave het kladblok naar de jongen die de tekst rustig las. Dave keek toe hoe zijn ogen zich oprichtten en glimlachte.
"Inderdaad Dave, ik ben het Timon je beste vriend, en je beste teammaat."
Dave fronste even en begon weer te schrijven. Het gezicht van Timon keek verbaasd mee.
Je bent dan wel mijn beste vriend maar teammaat, sorry dat is iemand anders en dat weet je.
Nu was het de beurt aan Timon, die over de schouder van Dave had meegelezen, om te fronsen.
"Hoe bedoel je? We doen echt alles samen de andere mensen uit het team mag je niet eens."
Dave merkte hoe Timon kalm probeerde te blijven, en opnieuw nam Dave de pen in zijn handen.
De meeste mag ik inderdaad niet, maar mijn beste teammaat is Axel.
Blijkbaar had niemand van geschiedenis hem gevolgd, iets waar hij van binnen erg blij mee was. De duizeligheid was nog niet terug gekomen.
'Vader had een schuldgevoel... en ook voetbal heeft een schuld... Zou ik daarom?'
Axel nam zijn mobiel uit zijn zak en toetste het enige telefoonnummer dat hij uit zijn hoofd wist in.
"Hallo?" klonk de meisjes stem aan de andere kant van de lijn. Axel sloot zijn ogen toen een traan ontsnapte. 'Wat doe ik mezelf aan? Waarom bel ik haar?'
"Hallo, is daar iemand?"
Het meisje aan de andere kant van de lijn werd ongeduldig.
"D-" verder dan dat kwam Axel niet, het was alsof zijn stem hem tegenwerkte. Niet dat hij echt met haar wilde praten. 'Waarom bel ik haar?'
"Axel? Ben jij dat?"
'Was dat hoop in haar stem? Waarom klinkt ze zo hoopvol?'
"Axel, als jij dit bent, ik sta achter je."
'Wist ze...'
Axel hield zijn mobiel stevig tegen zijn wang gedrukt, hij was niet van plan om nu op te hangen.
Een comfortabele stilte vulde het telefoongesprek, helaas verbrak het meisje de stilte weer.
"Ik moet nu ophangen, houd vol oke? Het lijkt nu misschien uitzichtloos, maar het komt goed. Houd je sterk ik weet dat je hier overheen kan komen."
Met die bemoedigende woorden verbrak ze de verbinding. Axel hield zijn mobiel nog steeds tegen zijn wang gedrukt terwijl er opnieuw een traan over zijn wang rolde.
'Hoe kon ze weten dat ik...'
Langzaam liet hij zijn mobiel van zijn gezicht naar zijn borstkas glijden.
'Ze denkt dat ik het aan kan, hoe weet ze dat ik dit alles heb gedaan? Of zegt ze maar wat?'
Een reeks van vragen flitste door zijn hoofd.
'Weet ze waar ik ben? Weet ze wat ik nu allemaal doormaak? Waar is zij nu? Denkt ze nog wel eens aan vroeger?'
Verloren in de vragen liet hij zijn hoofd op zijn knieën rusten terwijl hij zijn mobiel in zijn zak liet glijden. Zijn maag trok weer samen en meteen hing hij paraat boven het toilet.
----
Lilly liep samen met de jongen de trap af, onderweg dodelijke blikken naar haar moeder werpend. De jongen grinnikte bij de gezicht en vouwde zijn handen om Lilly's middel. "Laat maar gaan, zo zijn moeders nu eenmaal." fluisterde hij met zijn warme stem in haar oor.
Lilly probeerde over haar schouder in zijn ogen te kijken maar hij tilde haar op in bruids-stijl. Even giegelde Lilly maar daarna liet ze haar hoofd kalm tegen zijn op een neer gaande borstkas rusten. Kalm liep hij de trap af, dat moment had van Lilly eeuwig mogen duren. Eenmaal beneden zette hij haar voorzichtig neer zodat ze in haar gympen kon stappen.
Ze trok gehoorzaam haar gympen aan terwijl de jongen haar jas van de kapstok nam.
Nu pas besefte ze dat haar mobiel nog op haar kamer lag, maar veel kon het haar niet schelen. 'Worden we tenminste niet gestoord.'
Ze keek even naar de jongen die nu haar jas ophield. Met een glimlach stak ze haar armen door de mouwen waarna de jongen haar jas dichtritste tot halverwege haar romp.
De jongen hield zijn arm daarna naar haar uit en Lilly greep deze met een lach vast.
"Waar gaan jullie heen? Lilly heb je geen les?"
'Daar gaat m'n goede bui.'
Ze haalde even diep adem maar haar gezicht ontspande toen ze een bemoedigende kneep in haar hand voelde. De jongen keek haar aan met een glimlach en knikte.
Lilly draaide zich nu naar haar moeder om de vragen te beantwoorden.
"Een, dat gaat je niks aan. Twee, vandaag even niet. Dag mam!"
Snel draaide ze zich om en opende de deur.
"Kom Jamy!" gilde ze lachend terwijl ze de deur uit rende.
De jongen lachte even zei wat tegen haar moeder en rende toen achter Lilly aan. In slechts seconden had hij haar ingehaald en haar middel met zijn armen omsloten. Speels plaatste hij zijn tanden in haar nek, niet echt bijtend.
Lilly giegelde even en duwde met haar hoofd zijn hoofd weg. Toen zijn hoofd eenmaal haar nek had verlaten draaide ze in zijn armen en zette zich af van zijn gespierde armen.
"En dit noem je wandelen?" zei ze, met een speels gezicht.
Jamy trok een gezicht alsof hij een drie jarige was die op z'n kop zou krijgen van zijn moeder. Lilly gaf hem een stootje tegen zijn arm.
"Volgende keer kom je d'r niet zo makkelijk vanaf." zei ze terwijl ze zijn arm met twee armen omsloot.
"Nou, kom maar op met die wandeling." fluisterde ze in zijn oor.
Hiervoor moest ze op haar tenen gaan staan omdat Jamy zo lang was. Door het fluisteren merkte ze op dat hij bovenin zijn rechteroor een knopje had zitten, een zilveren knopje. Zijn haar was blond, niet heel licht, maar ook niet heel donker.
"Zullen we dan maar, voordat je ogen uit hun kassen komen zetten?"
Nu pas besefte Lilly hoe opvallend ze naar zijn gezicht had zitten staren. Snel wende ze haar gezicht af om te voorkomen dat hij haar zou zien blozen. Helaas voor Lilly had hij dit al gezien want een vinger onder haar kin draaide haar gezicht terug naar dat van hem.
"Wat ben je toch leuk als je bloost."
Lilly voelde hoe het bloed naar haar gezicht pompte en probeerde opnieuw weg te kijken. Dit maal omsloot een hand haar kin en voor ze het wist omsloten zijn lippen die van haar. (Zal ik de details maar weglaten? Misschien is dat voor sommigen beter.)
---
Een beetje angstig zocht Austin naar het kluisje dat aan hem toebehoorde. Eerder had hij een brief ontvangen met alles erop. '157' Hij keek om zich heen, een vrouw liep hem tegemoet en even keek Austin of ze echt naar hem toeliep. Gelukkig was dit niet het geval, de vrouw had licht zwart haar tot halverwege haar ribbenkast en blauwe ogen. ze droeg een gebroken roze broek en een blauw T-shirt, niet heel fel. Daarop droeg ze een beige jasje. Austin volgde de vrouw met zijn ogen en uiteindelijk draaide ook zijn hoofd mee. Ze liep naar de ingang van de school waar nu een jongen stond. De jongen had ijs-kleurig haar dat omlaag hing langs zijn gezicht. Zijn ogen waren helder blauw en.... 'Hij draagt een sjaal?! Het is herfst dan loop je toch niet met zo een dikke sjaal?'
Austin schudde de vraag uit zijn gedachte en keek hoe de vrouw tegen de jongen begon te praten. Daarna liepen ze samen weg. Even bleef Austin verbluft naar de plek kijken waar de jongen net had gestaan.
Daarna schudde hij zijn hoofd en zocht verder naar zijn kluisje. '157'
"Ah!" hij opende zijn kluisje en wierp zijn jas hierin waarna hij het deurtje weer sloot.
Hij nam een rooster uit zijn tas, iets waar hij weken lang met zijn moeder over had gepraat. Voornamelijk over wat de afkortingen betekenen. 'Te' las hij op zijn rooster.
'Te, wat was dat ook alweer.'
Hij wist het antwoord niet dus haalde een ander vel papier uit zijn tas, waarop zijn moeder en hij alles voluit hadden geschreven.
"Tekenen." mompelde hij. Zijn blik gleed verder naar het lokaal. '007'
'Waar heb ik die plattegrond gelaten?'
---
Dave's ogen knipperden even tegen het felle licht. Hij draaide zijn hoofd naar links en keek in het gezicht van een jongen. Zijn haar was zwart en aan de punten blauw. Zijn ogen waren donker en zijn huid was bleek. Dave wilde zijn mond openen om te praten maar deze was al open.
De jongen stond nu op en greep de hand van Dave.
"Je-" begon de jongen zijn eigen zin onderbrekend.
"Dokter!" riep hij terwijl hij nu de hand van Dave losliet.
'Nee, laat me niet weer alleen!' Dave wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid, langzaam zakten zijn ogen weer dicht.
Dave dacht terug aan voordat de arts er was. 'Die jongen, hij was er ook bij.'
Alsof hij het over de duivel had kwam de jongen van zijn herinnering ineens binnenlopen.
'Wat was zijn naam nou?'
"Dave, gaat het?" zei de jongen terwijl hij naast het bed kwam zitten.
Dave draaide zijn gezicht in de richting van de jongen. De jongen zijn glimlach minderde, en Dave sloot even zijn ogen.
'Hij beseft dat ik niet weet wie hij is.'
"Dave, ik weet dat je niet weet wie ik ben, en ik weet dat je je niets kan herinneren van de afgelopen maanden. Maar ik weet ook wat je laatste herinnering is. De arts heeft alles verteld."
De jongen nam nu even een pauze en langzaam drong het door. Deze jongen was inderdaad een van de jongens uit de herinnering die hij aan de arts had uitgelegd.
Dave duwde zichzelf overeind en meteen schoot de jongen te hulp.
Eenmaal overeind nam Dave de pen in zijn hand en begon te schrijven.
Jij bent Timon, nietwaar?
Hierna draaide Dave het kladblok naar de jongen die de tekst rustig las. Dave keek toe hoe zijn ogen zich oprichtten en glimlachte.
"Inderdaad Dave, ik ben het Timon je beste vriend, en je beste teammaat."
Dave fronste even en begon weer te schrijven. Het gezicht van Timon keek verbaasd mee.
Je bent dan wel mijn beste vriend maar teammaat, sorry dat is iemand anders en dat weet je.
Nu was het de beurt aan Timon, die over de schouder van Dave had meegelezen, om te fronsen.
"Hoe bedoel je? We doen echt alles samen de andere mensen uit het team mag je niet eens."
Dave merkte hoe Timon kalm probeerde te blijven, en opnieuw nam Dave de pen in zijn handen.
De meeste mag ik inderdaad niet, maar mijn beste teammaat is Axel.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark zag hoe een jongen met ijs-kleurig achtig haar de kamer binnenkomen met licht blauwe ogen. De jongen droeg nog niet het schooluniform, maar een groen broek met daarboven op een wit shirt met een blauwe jas. Om zijn nek had hij een sjaal.
'Kom op een sjaal? Het is super warm!'
De andere persoon die de kamer was binnengekomen zag was was een vrouw met licht zwart haar en blauwe ogen. Als kleding droeg ze een gebroke roze broek met een licht blauwe T-shirt erboven en ze droeg een beige jasje.
"Euh, sorry hoor maar iwe bent u? Enn het coach van het voetbalteam? We hebben al een coach!" Mark keek onderzoekend naar de coach. 'Oke, ze lijkt wel erg streng. Moet zij de coach worden? Maar hebben we al een coach...'
"Euh, Mark..."Het was Nelly die er voor zorgde dat Mark niet meer zo staarde naar de coach. "Het voetbalteam heeft sinds vandaag pas een coach... en dat is Aqualina Schiller, de vrouw die voor je staat!"
Mark keek verbluft naar Nelly. "Echt niet, want...". Nelly onderbrak Mark. "Oke, wie is dan volgens jou de coach". Er viel een doodste stilte. Mark moest lang denken, maar wist geen antwoord. Nelly had deze wéér gewonnen. "Oke... we hadden nog geen coach".
---
Jack zat in de kantine en zag een jongen met een volwassen vrouw lopen. 'WAT! Waarom draagt die jongen in het begin van de herfst een dikke sjaal? Het is nog steeds erg warm. Het lijkt wel zomer!' Jack stond op en volgde de twee personen. Deze gingen het kantoor van het schoolhoofd binnen.
Jack legde z'n oor op de deur en begon af te luisteren.
---
Xavier keek even over de schouder van Isabelle. 'Zit ze nou op die site van Saunders? Een tweede jaar, die je nooit door de school kon zien, omdat hij zo klein was'. Daardoor kon Timmy Saunders altijd alle roddels opvangen en ongezien foto's maken van de raarste dingen op school. Er was vaak een foto van ene Jak Wallside die met z'n hoofd in de wc hing.
'Nathan Swift' herhaalde Xavier in z'n hoofd. 'DIT KAN JE NIET MENEN! ISABELLE GAAT MIJ DUMPEN VOOR ZO'N DERDE JAAR!'
'Kom op een sjaal? Het is super warm!'
De andere persoon die de kamer was binnengekomen zag was was een vrouw met licht zwart haar en blauwe ogen. Als kleding droeg ze een gebroke roze broek met een licht blauwe T-shirt erboven en ze droeg een beige jasje.
"Euh, sorry hoor maar iwe bent u? Enn het coach van het voetbalteam? We hebben al een coach!" Mark keek onderzoekend naar de coach. 'Oke, ze lijkt wel erg streng. Moet zij de coach worden? Maar hebben we al een coach...'
"Euh, Mark..."Het was Nelly die er voor zorgde dat Mark niet meer zo staarde naar de coach. "Het voetbalteam heeft sinds vandaag pas een coach... en dat is Aqualina Schiller, de vrouw die voor je staat!"
Mark keek verbluft naar Nelly. "Echt niet, want...". Nelly onderbrak Mark. "Oke, wie is dan volgens jou de coach". Er viel een doodste stilte. Mark moest lang denken, maar wist geen antwoord. Nelly had deze wéér gewonnen. "Oke... we hadden nog geen coach".
---
Jack zat in de kantine en zag een jongen met een volwassen vrouw lopen. 'WAT! Waarom draagt die jongen in het begin van de herfst een dikke sjaal? Het is nog steeds erg warm. Het lijkt wel zomer!' Jack stond op en volgde de twee personen. Deze gingen het kantoor van het schoolhoofd binnen.
Jack legde z'n oor op de deur en begon af te luisteren.
---
Xavier keek even over de schouder van Isabelle. 'Zit ze nou op die site van Saunders? Een tweede jaar, die je nooit door de school kon zien, omdat hij zo klein was'. Daardoor kon Timmy Saunders altijd alle roddels opvangen en ongezien foto's maken van de raarste dingen op school. Er was vaak een foto van ene Jak Wallside die met z'n hoofd in de wc hing.
'Nathan Swift' herhaalde Xavier in z'n hoofd. 'DIT KAN JE NIET MENEN! ISABELLE GAAT MIJ DUMPEN VOOR ZO'N DERDE JAAR!'
Steve keek naar een jongen met ijs-kleurig achtig haar die de kamer was binnengekomen. De jongen had mooi met licht blauwe ogen. Als kleding droeg hij nog niet het schooluniform, maar een groene broek met daarboven op een wit shirt met een blauwe jas. Om zijn nek had hij een sjaal.
Steve was erg verbaast om de sjaal. Het was einde zomer, begin herfst en die jongen droeg al een sjaal. Toen volgde door de vrouw, die Steve ook helemaal niet kende de naam. 'Shawn Froste'. klonk het na in Steve's gedachtte.
'Hmm, het lijkt wel een aardige jongen, maar ik vind hem alleen raar vanwege... die sjaal'. Steve keek Shawn nog een keer goed aan en onderzocht hem een beetje. 'Koffers... Waarom laat hij die niet thuis?' Steve vond Shawn steeds raarder, maar hij leek hem wel aardig. 'Hij moet vrienden krijgen, net als Axel...'
De andere persoon die de kamer was binnengekomen, was een vrouw met licht zwart haar dat tot het midden van haar ribbenkast kwam. Ze had mooie gekelurde blauwe ogen, net als Shawn. 'Was dat zijn moeder? Waarom heeft zij geen koffer mee?' Als kleding droeg ze een gebroke roze broek met een licht blauwe T-shirt erboven en ze droeg een beige jasje.
'Hmm, coach hé?' Steve keek verbaast naar Mark toen deze in discussie ging met Nelly. Hij beweerde dat ze al een coach hadden, wat dus niet het geval was.
Steve toonde een kleine glimlach van schaamte naar de coach en Shawn. 'Wat moeten we toch met hem? En hij is de aanvoeder?'
Steve richtte zich nu op de coach. 'Ze lijkt me erg streng... die blik heeft ze er oo kvoor. Zou ze veel verstand hebben van voetbal? Als we maar kunnen voetballen toch? Als ze de overwinning maar regeld van Royal, toch?'
---
(Voor Nathan ga ik niet doen hoe ze eruit zien, want anders val ik in herhaling)
Nathan hoorde hoe Mark wéér in discussie ging met Nelly. 'Mark, ze heeft altijd gelijk. Begrijp dat nou eens. Je voert een onbegonnen strijd'.
Nathan keek nu naar Shawn. 'Shawn Froste... Een mooie naam als je het mij vraagt. Waar zou hij vandaan komen? Zal ik het vragen?'
Nathan keek weer even naar Mark, die had ingezien dat hij fout zat. 'Ik zei het toch Mark... Ze wint altijd!' Nathan keek nu weer naar Shawn. 'Hij lijkt mij erg verlegen...' Daarna richtte hij zich op de coach, maar wende z'n blik al snel af. 'Zij lijkt mij erg streng...'
---
Bobby zat nog steeds na te denken. 'Waarom wilde ik niet voetballen?' Opeens had hij het weer. Hij dacht terug aan het moment dat Eric, Sylvia, Malcom en hij elkaar een belofte deden. "Laten we afspreken dat we voor altijd met elkaar blijven voetballen!" Dit was de uitspraak van Eric waarop de andere drie hun hand op die van Eric legde. 'Dat... dat was de reden waarom ik was gestopt, maar wat kan een belofte schelen? Eric zou ook willen dat ik door zou gaan met voetballen! Vanmiddag ga ik me honderd procent geven op de training! En jij moet kijken Eric!'
---
Isabelle merkte niet dat Xavier had meegekeken. Ze stopte haar mobiel weg en pakte haar pen er weer bij. 'Oke, hoe krijg ik die twee uitelkaar'. Opeens had ze het plan. Op de site stond dat Nathan van athletiek in het voetbalteam was gegaan, maar dit was maar tijdelijk. Als het voetbalteam voldoende spelers had geregeld zou Nathan weer teruggaan. 'Perfect! Timmy ik houd van je!'
Steve was erg verbaast om de sjaal. Het was einde zomer, begin herfst en die jongen droeg al een sjaal. Toen volgde door de vrouw, die Steve ook helemaal niet kende de naam. 'Shawn Froste'. klonk het na in Steve's gedachtte.
'Hmm, het lijkt wel een aardige jongen, maar ik vind hem alleen raar vanwege... die sjaal'. Steve keek Shawn nog een keer goed aan en onderzocht hem een beetje. 'Koffers... Waarom laat hij die niet thuis?' Steve vond Shawn steeds raarder, maar hij leek hem wel aardig. 'Hij moet vrienden krijgen, net als Axel...'
De andere persoon die de kamer was binnengekomen, was een vrouw met licht zwart haar dat tot het midden van haar ribbenkast kwam. Ze had mooie gekelurde blauwe ogen, net als Shawn. 'Was dat zijn moeder? Waarom heeft zij geen koffer mee?' Als kleding droeg ze een gebroke roze broek met een licht blauwe T-shirt erboven en ze droeg een beige jasje.
'Hmm, coach hé?' Steve keek verbaast naar Mark toen deze in discussie ging met Nelly. Hij beweerde dat ze al een coach hadden, wat dus niet het geval was.
Steve toonde een kleine glimlach van schaamte naar de coach en Shawn. 'Wat moeten we toch met hem? En hij is de aanvoeder?'
Steve richtte zich nu op de coach. 'Ze lijkt me erg streng... die blik heeft ze er oo kvoor. Zou ze veel verstand hebben van voetbal? Als we maar kunnen voetballen toch? Als ze de overwinning maar regeld van Royal, toch?'
---
(Voor Nathan ga ik niet doen hoe ze eruit zien, want anders val ik in herhaling)
Nathan hoorde hoe Mark wéér in discussie ging met Nelly. 'Mark, ze heeft altijd gelijk. Begrijp dat nou eens. Je voert een onbegonnen strijd'.
Nathan keek nu naar Shawn. 'Shawn Froste... Een mooie naam als je het mij vraagt. Waar zou hij vandaan komen? Zal ik het vragen?'
Nathan keek weer even naar Mark, die had ingezien dat hij fout zat. 'Ik zei het toch Mark... Ze wint altijd!' Nathan keek nu weer naar Shawn. 'Hij lijkt mij erg verlegen...' Daarna richtte hij zich op de coach, maar wende z'n blik al snel af. 'Zij lijkt mij erg streng...'
---
Bobby zat nog steeds na te denken. 'Waarom wilde ik niet voetballen?' Opeens had hij het weer. Hij dacht terug aan het moment dat Eric, Sylvia, Malcom en hij elkaar een belofte deden. "Laten we afspreken dat we voor altijd met elkaar blijven voetballen!" Dit was de uitspraak van Eric waarop de andere drie hun hand op die van Eric legde. 'Dat... dat was de reden waarom ik was gestopt, maar wat kan een belofte schelen? Eric zou ook willen dat ik door zou gaan met voetballen! Vanmiddag ga ik me honderd procent geven op de training! En jij moet kijken Eric!'
---
Isabelle merkte niet dat Xavier had meegekeken. Ze stopte haar mobiel weg en pakte haar pen er weer bij. 'Oke, hoe krijg ik die twee uitelkaar'. Opeens had ze het plan. Op de site stond dat Nathan van athletiek in het voetbalteam was gegaan, maar dit was maar tijdelijk. Als het voetbalteam voldoende spelers had geregeld zou Nathan weer teruggaan. 'Perfect! Timmy ik houd van je!'
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
Shawn keek naar de drie stom verbaaste gezichten. 'Het lijkt wel alsof ze een lijk hedden gezien, maar het gaat waarschijnlijk over m'n sjaal'. Shawn gniffelde even. 'Inderdaad Aiden, maar het is echt niet zo warm als het lijkt'. Shawn besefte dat er nog steeds naar hem gekeken werd en voelde zich erg ongemakkelijk, dus besloot maar om iets te zeggen.
"Euh.. Hallo ik ben dus Shawn Froste... ik zal voor jullie komen spelen in het voetbalteam. Ik ben een erg goede verdediger en...". De coach gebaarde hem te zwijgen. "Excuses... Ik ben me vergeten voor te stellen. Ik ben Aqualina Schiller, de coah van het voetbalteam. En jij"..". Ze wees op Mark. "bent zeker Mark Evans, de aanvoeder? Als je zo ook tegen mij tekeer gaat ben je geen aanvoeder meer". Hiermee bedoelde ze natuurlijk hoe Mark in discussie ging tegen Nelly. Ze vervolgde haar woord. "Dit is dus Shawn Froste. Ik heb geregeld dat jullie niet meer naar de lessen moeten. Ik wil de hele dag trainen". De coach pakte een mapje, die ze al eerder uit het clubhuis had gehaald. "Jullie hoeven alleen nog maar de manager te halen... Sylvia Woods toch? Meneer Wallside staat acter de deur!"
De coach lette niet op de gezichten en deed de deur open, om weg te lopen.
"Euh.. Hallo ik ben dus Shawn Froste... ik zal voor jullie komen spelen in het voetbalteam. Ik ben een erg goede verdediger en...". De coach gebaarde hem te zwijgen. "Excuses... Ik ben me vergeten voor te stellen. Ik ben Aqualina Schiller, de coah van het voetbalteam. En jij"..". Ze wees op Mark. "bent zeker Mark Evans, de aanvoeder? Als je zo ook tegen mij tekeer gaat ben je geen aanvoeder meer". Hiermee bedoelde ze natuurlijk hoe Mark in discussie ging tegen Nelly. Ze vervolgde haar woord. "Dit is dus Shawn Froste. Ik heb geregeld dat jullie niet meer naar de lessen moeten. Ik wil de hele dag trainen". De coach pakte een mapje, die ze al eerder uit het clubhuis had gehaald. "Jullie hoeven alleen nog maar de manager te halen... Sylvia Woods toch? Meneer Wallside staat acter de deur!"
De coach lette niet op de gezichten en deed de deur open, om weg te lopen.
Nog na hijgend scheurde hij weer een stuk wc papier af om de resten van zijn kin te vegen.
'Dit gaat zo niet langer, ik ga me ziek melden.'
De gedachte had amper zijn hoofd verlaten of een nieuwe stoot kwam alweer uit zijn maag naar boven zetten.
Voor de derde keer op rij veegde hij zijn kin schoon en spoelde door.
Axel nam even de tijd om op adem te komen en duwde zichzelf toen overeind. Hij draaide zich om en liep het wc hokje uit. Hij schrok van zijn eigen weerspiegeling, zijn gezicht was bleker dan normaal.
Hij schudde het beeld van zijn netvlies en liep terug naar het geschiedenis lokaal.
'Sorry ik kap ermee.'
Hij opende de deur en ontweek de blik van de leerlingen en de leraar. Hij nam zijn tas van de grond en deed zijn boeken hierin. Zonder een woord te zeggen of ook maar iemand aan te kijken wierp hij zijn tas over zijn schouder en liep het lokaal weer uit.
'Waar zat het kantoortje van het schoolhoofd ook alweer?'
Sneller dan hij had gedacht had Axel het kantoortje van het schoolhoofd bereikt. Aan de deur stond de forse jongen, 'Wat was zijn naam?' aan de deur te luisteren. Net toen Axel naar de deur toe wilde lopen ging deze open. Er kwam een jonge vrouw naar buiten (sorry geen zin in omschrijven). Axel knipperde even, en liep wat dichterbij.
------
Lilly hield haar ogen gesloten toen Jamy's warme lippen die van haar verlieten.
'Wow...'
"Dus, die wandeling dan maar?" zei Jamy terwijl hij haar met een glimlachje aankeek.
Lilly opende nu haar ogen en knikte, zoekend naar woorden.
Jamy lachte even en plaatste een kus op haar hoofd waarna de twee begonnen te lopen. "Ik weet een hele mooie route langs de rivier." zei Jamy toen het tweetal begon te lopen.
Lilly keek naar de grond. 'Wow, ik heb net met Jamy gezoend.'
"Aarde aan Lilly."
Lilly zag hoe een hand voor haar gezicht heen en weer bewoog en meteen keek ze op. Jamy grinnikte, zoals gewoonlijk. "We zijn er." zei hij terwijl hij op de helling van de dijk ging zitten, Lilly met zich mee trekkend.
Lilly keek verwonderd naar het voetbalveld onder hen.
"Voetbal je soms Jamy?"
-----
Austin vond na een tijdje zoeken de plattegrond in zijn tas en ontdekte dat het tekenlokaal op de begane grond zat. Hij volgde de wir war van gangen naar het lokaal en klopte aan. De deur werd opengedaan en een jonge docent groette hem.
"Jij moet Austin zijn, niet waar?"
Austin knikte en volgde de man het lokaal in. Hij kreeg een tekendoos en een vel papier en nam plaats naast een jongen die, zoals alle leerlingen in de klas, groter en ouder was dan Austin.
Zwijgend begon Austin aan de opdracht, zelfs wat verlegen.
'Dit gaat zo niet langer, ik ga me ziek melden.'
De gedachte had amper zijn hoofd verlaten of een nieuwe stoot kwam alweer uit zijn maag naar boven zetten.
Voor de derde keer op rij veegde hij zijn kin schoon en spoelde door.
Axel nam even de tijd om op adem te komen en duwde zichzelf toen overeind. Hij draaide zich om en liep het wc hokje uit. Hij schrok van zijn eigen weerspiegeling, zijn gezicht was bleker dan normaal.
Hij schudde het beeld van zijn netvlies en liep terug naar het geschiedenis lokaal.
'Sorry ik kap ermee.'
Hij opende de deur en ontweek de blik van de leerlingen en de leraar. Hij nam zijn tas van de grond en deed zijn boeken hierin. Zonder een woord te zeggen of ook maar iemand aan te kijken wierp hij zijn tas over zijn schouder en liep het lokaal weer uit.
'Waar zat het kantoortje van het schoolhoofd ook alweer?'
Sneller dan hij had gedacht had Axel het kantoortje van het schoolhoofd bereikt. Aan de deur stond de forse jongen, 'Wat was zijn naam?' aan de deur te luisteren. Net toen Axel naar de deur toe wilde lopen ging deze open. Er kwam een jonge vrouw naar buiten (sorry geen zin in omschrijven). Axel knipperde even, en liep wat dichterbij.
------
Lilly hield haar ogen gesloten toen Jamy's warme lippen die van haar verlieten.
'Wow...'
"Dus, die wandeling dan maar?" zei Jamy terwijl hij haar met een glimlachje aankeek.
Lilly opende nu haar ogen en knikte, zoekend naar woorden.
Jamy lachte even en plaatste een kus op haar hoofd waarna de twee begonnen te lopen. "Ik weet een hele mooie route langs de rivier." zei Jamy toen het tweetal begon te lopen.
Lilly keek naar de grond. 'Wow, ik heb net met Jamy gezoend.'
"Aarde aan Lilly."
Lilly zag hoe een hand voor haar gezicht heen en weer bewoog en meteen keek ze op. Jamy grinnikte, zoals gewoonlijk. "We zijn er." zei hij terwijl hij op de helling van de dijk ging zitten, Lilly met zich mee trekkend.
Lilly keek verwonderd naar het voetbalveld onder hen.
"Voetbal je soms Jamy?"
-----
Austin vond na een tijdje zoeken de plattegrond in zijn tas en ontdekte dat het tekenlokaal op de begane grond zat. Hij volgde de wir war van gangen naar het lokaal en klopte aan. De deur werd opengedaan en een jonge docent groette hem.
"Jij moet Austin zijn, niet waar?"
Austin knikte en volgde de man het lokaal in. Hij kreeg een tekendoos en een vel papier en nam plaats naast een jongen die, zoals alle leerlingen in de klas, groter en ouder was dan Austin.
Zwijgend begon Austin aan de opdracht, zelfs wat verlegen.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"Jij bent zeker Mark Evans de aanvoeder van het voetbalteam? Als zo tegen mij praat ben je geen aanvoeder meer". Mark was geschrokken en tegelijkentijd boos. 'Ik mag die vrouw niet'. Dat was de eerste gedachte die bij Mark in z'n hoofd binnen kwam.
Hij was wel erg blij dat ze niet meer naar de les hoefte, maar zouden trainen. Het nadeel was wel, de coach zou zijn training niet goed vinden of zelf een training geven. Mark keek de coach na en wilde die volgen, maar toen die de deur open deed stonden Jack en Axel voor de deur. "Jack?" 'Hoe kon... de coach... weten dat Jack daar stond?'
---
Jack stond goed voor de deur. Hij kon alles horen. De ruzie tussen Nelly en Mark, de woorden van Shawn vaag en de woorden van de coach. Plots merkte Jack dat iemand achter hem stond, toen Jack zich wilde omdraaien ging ook de deur nog open. 'Is dat de coach?'
---
Xavier had geen zin meer in de les. 'Hoelang gaat ze wachten met uitmaken?' Xavier pakte z'n spullen en liep de klas uit. Hij pakte snel een vervalst briefje en gaf die aan de administratie. Hij pakte een paar spullen uit z'n kluisje en deed die dicht, daarna zuchte hij diep.
Hij was wel erg blij dat ze niet meer naar de les hoefte, maar zouden trainen. Het nadeel was wel, de coach zou zijn training niet goed vinden of zelf een training geven. Mark keek de coach na en wilde die volgen, maar toen die de deur open deed stonden Jack en Axel voor de deur. "Jack?" 'Hoe kon... de coach... weten dat Jack daar stond?'
---
Jack stond goed voor de deur. Hij kon alles horen. De ruzie tussen Nelly en Mark, de woorden van Shawn vaag en de woorden van de coach. Plots merkte Jack dat iemand achter hem stond, toen Jack zich wilde omdraaien ging ook de deur nog open. 'Is dat de coach?'
---
Xavier had geen zin meer in de les. 'Hoelang gaat ze wachten met uitmaken?' Xavier pakte z'n spullen en liep de klas uit. Hij pakte snel een vervalst briefje en gaf die aan de administratie. Hij pakte een paar spullen uit z'n kluisje en deed die dicht, daarna zuchte hij diep.
Steve wist niet wat hij moest doen of denken. 'Zou ik haar mogen?' Steve keek even naar z'n ring en toonde een glimlach. 'Ze heeft dezelfde kleur ogen als u en als ze nu nog geheimzinig is, is ze net zo als u oom...' "Kom op laten we trainen!" Toen de deur open ging zag Steve Axel naast Jack staan. "Axel? Wat doe jij hier?"
---
'Laat ik maar kijken wat er van komt. Ik moet haar het coachen eerst zien doen. Daarna kan ik pas conlusies trekken'. De coach wilde gaan, om blijkbaar Sylvia te halen, maar ze bleef staan, want Jack en de jongen met platinum haar stonden voor de deur.
---
Bobby besloot actief mee te doen in de les. De tijd zou eerder voorbij gaan en dan kon hij het team eens laten zien wat hij allemaal kon. 'Zo ken ik je weer Bobby' Sylvia keek naast zich. Bobby stak bij elke vraag z'n hand op. De lerares en de klas was verbaast.
---
'Want als ik nou...' Isabelle kon haar plan niet verder uitstippelent, want ze keek Xavier na, die het lokaal was uitgelopen. 'Wat heeft hij nou?' Isabelle volgde z'n voorbeeld. Gelukkig had ze ooit vervalsde verlof briefjes meegekregen. Ze vulde er ook 1 in voor Lilly en liep vlug door naar de kluisjes, waar Xavier nog stond. "Xavier! Wacht even! Waarom was je nou zo snel weg. Ik moet je nog wat vertelle. Jij gaat het niet leuk vinden wat ik ga doen, maar.... Ik doe het toch". Er verscheen een glimlach op het gezicht van Isabelle.
---
'Laat ik maar kijken wat er van komt. Ik moet haar het coachen eerst zien doen. Daarna kan ik pas conlusies trekken'. De coach wilde gaan, om blijkbaar Sylvia te halen, maar ze bleef staan, want Jack en de jongen met platinum haar stonden voor de deur.
---
Bobby besloot actief mee te doen in de les. De tijd zou eerder voorbij gaan en dan kon hij het team eens laten zien wat hij allemaal kon. 'Zo ken ik je weer Bobby' Sylvia keek naast zich. Bobby stak bij elke vraag z'n hand op. De lerares en de klas was verbaast.
---
'Want als ik nou...' Isabelle kon haar plan niet verder uitstippelent, want ze keek Xavier na, die het lokaal was uitgelopen. 'Wat heeft hij nou?' Isabelle volgde z'n voorbeeld. Gelukkig had ze ooit vervalsde verlof briefjes meegekregen. Ze vulde er ook 1 in voor Lilly en liep vlug door naar de kluisjes, waar Xavier nog stond. "Xavier! Wacht even! Waarom was je nou zo snel weg. Ik moet je nog wat vertelle. Jij gaat het niet leuk vinden wat ik ga doen, maar.... Ik doe het toch". Er verscheen een glimlach op het gezicht van Isabelle.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
Shawn draaide zich om, om ook weg te lopen, maar stopte. Hij zag twee jongens staan. De ene was erg breed en had groen haar, blijkbaar heette deze Jack, want Mark, de enige die Shawn wist te benoemen riep zijn naam. De andere jongen, die Axel werd genoemd genoemd door de jongen met het naar beneden hangende bruine haar. Axel zag er bijna net zo bleek uit als hem. Hij had platinum-achtig haar dat overeind stond. Op de ogen lette Shawn nooit. Hij was meer van persoonlijkheid.
De coach gebaarde Jack te volgen. "Kom op jongens we gaan trainen! Nelly regel jij het met hem daar". Ze gebaarde naar Axel en liep daarna het kantoor uit, naar buiten.
De coach gebaarde Jack te volgen. "Kom op jongens we gaan trainen! Nelly regel jij het met hem daar". Ze gebaarde naar Axel en liep daarna het kantoor uit, naar buiten.
Axel zag dat achter de vrouw vier jongens richting de hal kwamen lopen. De eerste was een jongen met een bleke huid, helder blauwe ogen en ijs-kleurig haar. Daar achteraan kwamen Mark en Nathan. Achter hen liep nog iemand maar Axel zag niet wie dat was.
"Axel? Wat doe jij hier?"
Nu was het duidelijk wie de laatste was, Steve.
Axel wende zijn blik naar de grond toen de vrouw de jongens gebaarde te volgen.
"Kom op jongens we gaan trainen!" riep de vrouw, die blijkbaar de coach was, uit.
"Nelly regel jij het met hem daar?"
Met een vluchtig handgebaar maakte ze duidelijk dat ze Axel bedoelde, daarna liep ze weg.
Axel bleef staan en wachtte tot Nelly hem naar binnen zou roepen.
------------
Vragend keek ze in de smaragden van Jamy. Het antwoord liet op zich wachten.
Lilly voelde hoe de hand van Jamy haar knie omsloot en even gleden haar ogen naar de hand.
Toen ze Jamy weer aankeek was zijn blik veranderd. Als een reflex schopte Lilly zijn hand weg en begon te rennen. Jamy volgde haar niet.
Zo snel ze kon, de kleding in haar voordeel, rende ze in een willekeurige richting.
Hijgend klapte ze haar bovenlichaam voorover en plaatste ze beiden handen op haar bovenbenen.
Voorzichtig keek ze op.
"WAT?!"
---------
Zwijgend tekende Austin verder. Hij hield zich niet aan de opdracht. In plaats daarvan tekende hij een ovaal met daaraan een rondje en vijf stokjes.
Het rondje en de ovaal vulde hij met strepen.
Tevreden keek hij naar zijn tekening en stond toen op.
Omdat niemand naar hem keek kon hij ingezien met tas en al wegkomen.
Buiten het lokaal nam hij de plattegrond in zijn handen.
"Waar o waar is de wc?"
"Axel? Wat doe jij hier?"
Nu was het duidelijk wie de laatste was, Steve.
Axel wende zijn blik naar de grond toen de vrouw de jongens gebaarde te volgen.
"Kom op jongens we gaan trainen!" riep de vrouw, die blijkbaar de coach was, uit.
"Nelly regel jij het met hem daar?"
Met een vluchtig handgebaar maakte ze duidelijk dat ze Axel bedoelde, daarna liep ze weg.
Axel bleef staan en wachtte tot Nelly hem naar binnen zou roepen.
------------
Vragend keek ze in de smaragden van Jamy. Het antwoord liet op zich wachten.
Lilly voelde hoe de hand van Jamy haar knie omsloot en even gleden haar ogen naar de hand.
Toen ze Jamy weer aankeek was zijn blik veranderd. Als een reflex schopte Lilly zijn hand weg en begon te rennen. Jamy volgde haar niet.
Zo snel ze kon, de kleding in haar voordeel, rende ze in een willekeurige richting.
Hijgend klapte ze haar bovenlichaam voorover en plaatste ze beiden handen op haar bovenbenen.
Voorzichtig keek ze op.
"WAT?!"
---------
Zwijgend tekende Austin verder. Hij hield zich niet aan de opdracht. In plaats daarvan tekende hij een ovaal met daaraan een rondje en vijf stokjes.
Het rondje en de ovaal vulde hij met strepen.
Tevreden keek hij naar zijn tekening en stond toen op.
Omdat niemand naar hem keek kon hij ingezien met tas en al wegkomen.
Buiten het lokaal nam hij de plattegrond in zijn handen.
"Waar o waar is de wc?"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark volgde coach door naar buiten. In de hal besefte hij dat Axel er ook nog stond. 'Daar heb je hem weer...' Mark mocht die jongen niet. Hij had vaak gevraagd of Axel in het voetbalteam kwam. Tuurlijk had hij er rescept voor dat Axel er niet in wilde, maar om zich gewoon om te draaien en niks te zeggen. 'Bekijk... Ik hoop dat je vriendloos blijft'.
Mark zei dit niet hardop, omdat hij niet wilde dat de coach hem hoorde. De andere redenen was, dat hij toch bleef hopen dat Axel in het team kwam.
----
Jack wachtte tot iedereen de kamer uit was en volgde daarna. Hij keek even naar Axel en toonde een glimlach. 'Die jongen heeft het moeilijk... heel moeilijk'.
Daarna keek Jack naar degene voor hem en zette het even op een sprintje. Hij was de groep bijna kwijtgeraakt.
----
Nelly ging rechtop in haar stoel zitten en gebaarde toen Axel om binnen te komen. "Zo Axel, zien we elkaar weer". Ze toonde een glimlach. "Ik zag vanaochtend al dat je je niet lekker voelde, maar ik heb maar niks gezegd. Je wilt zeker naar huis?" Ze zette de telefoon vanuit het venster raam op het bureau neer en starte de computer op. 'Arme jongen... op z'n eerste schooldag'.
Mark zei dit niet hardop, omdat hij niet wilde dat de coach hem hoorde. De andere redenen was, dat hij toch bleef hopen dat Axel in het team kwam.
----
Jack wachtte tot iedereen de kamer uit was en volgde daarna. Hij keek even naar Axel en toonde een glimlach. 'Die jongen heeft het moeilijk... heel moeilijk'.
Daarna keek Jack naar degene voor hem en zette het even op een sprintje. Hij was de groep bijna kwijtgeraakt.
----
Nelly ging rechtop in haar stoel zitten en gebaarde toen Axel om binnen te komen. "Zo Axel, zien we elkaar weer". Ze toonde een glimlach. "Ik zag vanaochtend al dat je je niet lekker voelde, maar ik heb maar niks gezegd. Je wilt zeker naar huis?" Ze zette de telefoon vanuit het venster raam op het bureau neer en starte de computer op. 'Arme jongen... op z'n eerste schooldag'.
(Oke, ik ben een beetje inspiratie loos voor Steve en Nathan dus ik hou het voor hun kort, m'n zusje heeft verteld dat Sylvia werd gehaald. Alles wat de coach hier verteld wordt eigenlijk door m'n zusje getypt)
Steve en Nathan liepen naast elkaar. "Wat vindt jij van haar?" Nathan keek Steve die niet lang naar een antwoord hoefde te zoeken. "Ik mag haar niet echt...". In z'n hoofd bedacht hij dat hij een klein beetje aan het liegen was. 'Ze lijkt eigenlijk op m'n oom, dus daarm mag ik haar eigenlijk wel een beetje...'. Dit zei hij niet. "En jij Nathan?" "Eerst moet ik haar het coachen zien doen, dan pas kan ik conclusies trekken". 'Dat is waar'.
----
De deur ging open en Bobby zag hoe een vrouw de klas in kwam en naar Sylvia gebaarde. De lerares knikte. "Sylvia Woods, wilt u mij volgen?" Sylvia keek verbaast. "Waarom?" De vrouw vertelde niks en liep de gang op, toen ook Sylvia op de gang was zei ze snel; "Voetbaltraining". Sylvia keek verbaast. "Maar dan moet Bobby ook mee?"Bobby werd ook uit het lokaal gehaald en liep mee naar buiten. 'Wat gaan we doen?'
----
(TheBlackKnight is Xavier vergeten, dus zal ik niet reageren voor Isabelle)
Steve en Nathan liepen naast elkaar. "Wat vindt jij van haar?" Nathan keek Steve die niet lang naar een antwoord hoefde te zoeken. "Ik mag haar niet echt...". In z'n hoofd bedacht hij dat hij een klein beetje aan het liegen was. 'Ze lijkt eigenlijk op m'n oom, dus daarm mag ik haar eigenlijk wel een beetje...'. Dit zei hij niet. "En jij Nathan?" "Eerst moet ik haar het coachen zien doen, dan pas kan ik conclusies trekken". 'Dat is waar'.
----
De deur ging open en Bobby zag hoe een vrouw de klas in kwam en naar Sylvia gebaarde. De lerares knikte. "Sylvia Woods, wilt u mij volgen?" Sylvia keek verbaast. "Waarom?" De vrouw vertelde niks en liep de gang op, toen ook Sylvia op de gang was zei ze snel; "Voetbaltraining". Sylvia keek verbaast. "Maar dan moet Bobby ook mee?"Bobby werd ook uit het lokaal gehaald en liep mee naar buiten. 'Wat gaan we doen?'
----
(TheBlackKnight is Xavier vergeten, dus zal ik niet reageren voor Isabelle)
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
Het voetbalveld op school was al een tijdje nietonderhouden, dus was de groep naar de rivieroever gegaan. "Oke jongens we zullen hier trainen. Sylvia kan jij de ballen, pionnen, EHBO doos, drinken en de handoeken alvast halen? Bedankt".
De coach pakte haar kladblok. "Oke, we doen vandaag twee trainingen. De ene is voor in de ochtend en na een uurtje vrije tijd doen we de andere. De eerste is gewoon om warm te komen, om aan mijn trainingen te wennen". De coach sloeg een bladzijde weg en begon voor te lezen.
"lichte training
Warming up: 15 min zelfstandig
training: - slalommen met bal (om pionnen)
- 1 tegen 1 langs elkaar breken
- door elkaar in tweetallen overpassen
- inschieten en daarna situaties voor het doel
- partijtje
Cooling down: 15 min stretchen
zware training
Warming up: 10 min stretchen, 10 rondjes veld en inschieten (10-15 min)
training:
- 20/30 sprintjes op tijd over de lengte
- druk uitoefenen en langsbreken (keeper lat tikken)
- vanuit slalom ontwijken en afmaken
- Penalty's schieten en indien niet aan de beur opdrukken / sit-up op tijd
- Situaties voor het doel, alle trucjes toepassen
- afsluiten met 20/30 sprintjes in de lengte, op tijd
cooling down: 10 min uitjoggen
20 min stretchen
Dat is de training voor vandaag". De coach sloeg haar kladblok dicht. "Begin maar met de 15 minuten zelfstandig opwarmen. Ik houd de tijd bij".
---
Shawn luisterde de training toe. 'De eerste training is wel makkelijk niet waar Aiden?' 'Inderdaad, maar laten we onze geheime wapens voor ons houden. Die zullen ze later wel merken'. Shawn toonde weer een glimlach. 'Dat dacht ik ook, maar laten het dit keer alleen op de verdediging gooien, goed?' Shawn hoorde in z'n hoofd hoe ze broertje moppelde. 'Sorry Aiden, maar we blijven het geheim houden!' Shawn begon nu met rondjes rond het veld te joggen, na dat 10 minuten gedaan te hebben ging hij nog even strechen. 'Laat de training maar beginnen'.
(Het schuin gedrukte is Aiden, om verwarring te verkomen)
De coach pakte haar kladblok. "Oke, we doen vandaag twee trainingen. De ene is voor in de ochtend en na een uurtje vrije tijd doen we de andere. De eerste is gewoon om warm te komen, om aan mijn trainingen te wennen". De coach sloeg een bladzijde weg en begon voor te lezen.
"lichte training
Warming up: 15 min zelfstandig
training: - slalommen met bal (om pionnen)
- 1 tegen 1 langs elkaar breken
- door elkaar in tweetallen overpassen
- inschieten en daarna situaties voor het doel
- partijtje
Cooling down: 15 min stretchen
zware training
Warming up: 10 min stretchen, 10 rondjes veld en inschieten (10-15 min)
training:
- 20/30 sprintjes op tijd over de lengte
- druk uitoefenen en langsbreken (keeper lat tikken)
- vanuit slalom ontwijken en afmaken
- Penalty's schieten en indien niet aan de beur opdrukken / sit-up op tijd
- Situaties voor het doel, alle trucjes toepassen
- afsluiten met 20/30 sprintjes in de lengte, op tijd
cooling down: 10 min uitjoggen
20 min stretchen
Dat is de training voor vandaag". De coach sloeg haar kladblok dicht. "Begin maar met de 15 minuten zelfstandig opwarmen. Ik houd de tijd bij".
---
Shawn luisterde de training toe. 'De eerste training is wel makkelijk niet waar Aiden?' 'Inderdaad, maar laten we onze geheime wapens voor ons houden. Die zullen ze later wel merken'. Shawn toonde weer een glimlach. 'Dat dacht ik ook, maar laten het dit keer alleen op de verdediging gooien, goed?' Shawn hoorde in z'n hoofd hoe ze broertje moppelde. 'Sorry Aiden, maar we blijven het geheim houden!' Shawn begon nu met rondjes rond het veld te joggen, na dat 10 minuten gedaan te hebben ging hij nog even strechen. 'Laat de training maar beginnen'.
(Het schuin gedrukte is Aiden, om verwarring te verkomen)
(ach gossie, ik heb medelijden met de mensen die die training moeten volbrengen. Maar goed, ze moeten blij zijn dat het niet de training van Mark is.)
Axel zag de jongens weglopen en keerde zijn gezicht nu naar Nelly die hem gebaarde binnen te komen. Langzaam liep hij het kantoortje in en sloot de deur achter zich.
"Zo Axel, zien we elkaar weer." zei Nelly met een glimlach. Ook Axel wist een glimlach te doen verschijnen.
"Ik zag vanochtend al dat je je niet lekker voelde, maar ik heb maar niks gezegd. Je wilt zeker naar huis?"
Axel zag hoe Nelly de telefoon al op het bureau neerzette en de computer begon op te starten.
Axel knikte even, en kook er bewust voor niets te zeggen.
In zijn hoofd zag hij de overwinning al van Bekka's gezicht afstralen. Ze zou een brede glimlach op haar gezicht plakken en zodra zijn vader weg was zou ze er nog even inwrijven dat ze gelijk had. Als het aan hem had gelegen was Bekka al weken werkloos. Graag zou hij die glimlach van haar gezicht slaan, maar daar stond zijn hoofd momenteel niet echt naar.
'Zou Nelly vader bellen om me op te halen?'
----
Lilly keek stomverbaasd, haar mond viel nog net niet open.
'Van alle plekken in Inazuma Town waar ik heen kon vluchten kies ik uitgerekend deze?'
Ze draaide op haar hielen. "Als ik ergens nu niet wil zijn is het school wel."
Ze liep met haar handen in haar zakken, iets wat ze normaal nooit deed, de straat uit richting haar huis.
Maar om naar huis te gaan moest ze weer langs de rivieroever, en bij de rivieroever was Jamy....
(sorry blanco voor Lilly)
-----
Austin draaide de plattegrond een paar keer in zijn handen en stopte deze toen terug. 'Laat maar, ik ga wel even buiten lopen, ik sta toch nog niet op de lijsten.'
Hij nam zijn jas uit zijn kluisje en begon door Inazuma Town te wandelen. Eenmaal buiten de school zag hij een groepje jongens en een vrouw lopen. Austin besloot hen te volgen.
-----
"Hoe bedoel je?" Timon was nu opgestaan en schopte tegen zijn stoel. 'Dat kan helemaal niet. Axel is uit het team, en dat weet je, de finale was toch je laatste herinnering?'
Dave knipperde een paar keer en keek verbaasd naar Timon die normaal altijd zo kalm was.
Hij begon weer te schrijven.
Timon, doe rustig. Normaal had je geen problemen met de vriendschap van mij en Axel. Wat heeft je van gedachten doen veranderen?
Dave hield nu het kladblok in zijn uitgestrekte hand en probeerde de aandacht van Timon te trekken. Dit lukte met moeite en Timon griste het kladblok bij Dave vandaan.
Timon smeed het kladblok terug.
"Axel is nooit bij de finale komen opdagen! Hij heeft ons allen laten zitten!"
Axel zag de jongens weglopen en keerde zijn gezicht nu naar Nelly die hem gebaarde binnen te komen. Langzaam liep hij het kantoortje in en sloot de deur achter zich.
"Zo Axel, zien we elkaar weer." zei Nelly met een glimlach. Ook Axel wist een glimlach te doen verschijnen.
"Ik zag vanochtend al dat je je niet lekker voelde, maar ik heb maar niks gezegd. Je wilt zeker naar huis?"
Axel zag hoe Nelly de telefoon al op het bureau neerzette en de computer begon op te starten.
Axel knikte even, en kook er bewust voor niets te zeggen.
In zijn hoofd zag hij de overwinning al van Bekka's gezicht afstralen. Ze zou een brede glimlach op haar gezicht plakken en zodra zijn vader weg was zou ze er nog even inwrijven dat ze gelijk had. Als het aan hem had gelegen was Bekka al weken werkloos. Graag zou hij die glimlach van haar gezicht slaan, maar daar stond zijn hoofd momenteel niet echt naar.
'Zou Nelly vader bellen om me op te halen?'
----
Lilly keek stomverbaasd, haar mond viel nog net niet open.
'Van alle plekken in Inazuma Town waar ik heen kon vluchten kies ik uitgerekend deze?'
Ze draaide op haar hielen. "Als ik ergens nu niet wil zijn is het school wel."
Ze liep met haar handen in haar zakken, iets wat ze normaal nooit deed, de straat uit richting haar huis.
Maar om naar huis te gaan moest ze weer langs de rivieroever, en bij de rivieroever was Jamy....
(sorry blanco voor Lilly)
-----
Austin draaide de plattegrond een paar keer in zijn handen en stopte deze toen terug. 'Laat maar, ik ga wel even buiten lopen, ik sta toch nog niet op de lijsten.'
Hij nam zijn jas uit zijn kluisje en begon door Inazuma Town te wandelen. Eenmaal buiten de school zag hij een groepje jongens en een vrouw lopen. Austin besloot hen te volgen.
-----
"Hoe bedoel je?" Timon was nu opgestaan en schopte tegen zijn stoel. 'Dat kan helemaal niet. Axel is uit het team, en dat weet je, de finale was toch je laatste herinnering?'
Dave knipperde een paar keer en keek verbaasd naar Timon die normaal altijd zo kalm was.
Hij begon weer te schrijven.
Timon, doe rustig. Normaal had je geen problemen met de vriendschap van mij en Axel. Wat heeft je van gedachten doen veranderen?
Dave hield nu het kladblok in zijn uitgestrekte hand en probeerde de aandacht van Timon te trekken. Dit lukte met moeite en Timon griste het kladblok bij Dave vandaan.
Timon smeed het kladblok terug.
"Axel is nooit bij de finale komen opdagen! Hij heeft ons allen laten zitten!"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
'Ik heb zo veel moeite gedaan om een training te maken, maar dan kom ZIJ!'Mark volgde het voorbeeld van Shawn eb begon rondjes te rennen. 'Ik mag die vrouw helemaal niet! Dan ben ik maar geen aanvoeder, ik zal gewoon mijn woord doen!'
Mark voelde een hoop energie in z'n lichaam zitten, die eruit moest. Dat zou hij met deze training doen. Mark volgde daarna weer het voorbeeld van Shawn, door de laatse vijf minuten te strechen. Jack daarin tegen was de volle 15 minuten gaan strechen. Niet dat je het strechen kon noemen wat hij deed. Het was eerder 'zitten en niks doen'. Mark maakte een diepe zucht. "Waarom moest hij ook alweer in het team".
---
Jack was blij dat hijzelf de warming-up mocht doen. Hij had geen zin in het joggen en strechen wist hij niet wat het was. Daarom besloot hij te gaan strechen. Voor hem was dat lui zijn en niks doen. Kijken hoe de rest van het team zich dood werkt. 'Ik houd van strechen'.
---
(Sorry dat ik Xavier vergeten was
)
Xavier duwde Isabelle aan de kant. "Ik weet het al, en het boeit me niet eens... Ik hoop dat je gelukkig word samen met die Nathan!" Xavier liep langs Isabelle en ging richting de uitgang. "Veel plezier hoor!" De schooldeur ging met een klap dicht. Xavier liep over straat op weg naar huis. 'Wacht eens... Vader is thuis... Wat moet ik zeggen?' Xavier liep richting z'n huis, maar op een klein pleintje zag hij Isabelle's broertje. "Hey, mag ik mee een balletje trappen?" Het broertje stemde in. 'Voetbal... ik was vergeten hoe leuk dat was'. Xavier trapte de bal tegen de muur aan en nam hem daarna op de voet aan. Hij hield de bal even hoog en gaf daarna een pass aan Vincent.
---
Nelly typte het wachtwoord van de computer in en zoht naar de gegevens van Axel. Toen ze deze gevonden had pakte ze de telefoon. "Ik zal eerst het huistelefoonnummer wel bellen. Als die niet wordt opgenomen bel ik wel naar je vaders mobiele nummer". Ze pakte de telefoon uit de houders en drukte de toetsen van nummer in.
Ze hield daarna de telefoon bij haar oor en wachtte totdat er werd opgenomen.
Mark voelde een hoop energie in z'n lichaam zitten, die eruit moest. Dat zou hij met deze training doen. Mark volgde daarna weer het voorbeeld van Shawn, door de laatse vijf minuten te strechen. Jack daarin tegen was de volle 15 minuten gaan strechen. Niet dat je het strechen kon noemen wat hij deed. Het was eerder 'zitten en niks doen'. Mark maakte een diepe zucht. "Waarom moest hij ook alweer in het team".
---
Jack was blij dat hijzelf de warming-up mocht doen. Hij had geen zin in het joggen en strechen wist hij niet wat het was. Daarom besloot hij te gaan strechen. Voor hem was dat lui zijn en niks doen. Kijken hoe de rest van het team zich dood werkt. 'Ik houd van strechen'.
---
(Sorry dat ik Xavier vergeten was
)Xavier duwde Isabelle aan de kant. "Ik weet het al, en het boeit me niet eens... Ik hoop dat je gelukkig word samen met die Nathan!" Xavier liep langs Isabelle en ging richting de uitgang. "Veel plezier hoor!" De schooldeur ging met een klap dicht. Xavier liep over straat op weg naar huis. 'Wacht eens... Vader is thuis... Wat moet ik zeggen?' Xavier liep richting z'n huis, maar op een klein pleintje zag hij Isabelle's broertje. "Hey, mag ik mee een balletje trappen?" Het broertje stemde in. 'Voetbal... ik was vergeten hoe leuk dat was'. Xavier trapte de bal tegen de muur aan en nam hem daarna op de voet aan. Hij hield de bal even hoog en gaf daarna een pass aan Vincent.
---
Nelly typte het wachtwoord van de computer in en zoht naar de gegevens van Axel. Toen ze deze gevonden had pakte ze de telefoon. "Ik zal eerst het huistelefoonnummer wel bellen. Als die niet wordt opgenomen bel ik wel naar je vaders mobiele nummer". Ze pakte de telefoon uit de houders en drukte de toetsen van nummer in.
Ze hield daarna de telefoon bij haar oor en wachtte totdat er werd opgenomen.
Steve gebaarde Nathan ze gaan zitten. "Laten we eerst strechen, daarna even rondjes joggen". Nathan stemde in en samen strechte ze. Jack was ook gaan strechen, maar Steve en Nathan beschouwde het meer als lui zijn. Ze keken elkaar lachend aan. Toen Mark en Shawn gingen strechen, stonden Nathan en Steve op en gingen joggen.
'Wow, Nathan is erg snel. Ook al doet hij het rustig aan, hij ligt vijf meter op me voor'. Steeds weer verminderde Nathan vaart, om gelijk te komen met Steve, maar steeds weer ging Nathan te snel.
"Ga maar joh, ik vermaak me ook in m'n eentje". Nathan knikte met een glimlach naar Steve. "Oke, is goed!" Nathan deed het nog steeds rustig aan, maar de afstand werd steeds groter tussen Steve en hem. "Hij is echt goed of... ik ben langzaam". Na de vijtien minuten stopte de twee jongens en liepen naar de rest van het groepje toe.
---
Bobby had Sylvia aangeboden om mee te helpen met het halen van de spullen. Deze had toegstemd, maar ze had er wel wat bij gezegd. "Als je maar joggend gaat... dan doe je ook je warming-up". De twee kwamen precies op tijd terug. En niemand had gemerkt dat Bobby er niet was.
---
Isabelle keek Xavier na. 'Wat heeft hij toch?' Het antwoord kwam al snel toen Xavier de naam Nathan riep. "Maar luister nou Xavier.. Dat is helemaal ni...". Er was een harde klap.
Xavier had de deur dicht gegooid achter zich. Isabelle deed een volg poging en deze lukte net. Als zij net de bocht om ging, ging hij ook de bocht om. Het was een wonder dat ze wist waar hij was, maar ze schrok toen ze hem zag. 'Vincent en Xavier zijn aan het voetballen?'
Isabelle wist dat Xavier niet mocht voetballen van z'n vader, maar hij leek nu zo gelukkig. Van vincent had ze nooit geweten dat hij voetbal leuk vond. 'Is dit de plek waar je altijd naar toe gaat?' Het antwoord leek erg logish. De plek was precies in het midden van Inazuma Town. Hun vader en moeder woonde precies aan de twee uiteindes, daarom was dit een goede plek. Isabelle nam plaats op een bankje bij een nabij gelegen heuveltje. De twee konden haar niet goed zien zo, maar zij hun twee wel.
'Wow, Nathan is erg snel. Ook al doet hij het rustig aan, hij ligt vijf meter op me voor'. Steeds weer verminderde Nathan vaart, om gelijk te komen met Steve, maar steeds weer ging Nathan te snel.
"Ga maar joh, ik vermaak me ook in m'n eentje". Nathan knikte met een glimlach naar Steve. "Oke, is goed!" Nathan deed het nog steeds rustig aan, maar de afstand werd steeds groter tussen Steve en hem. "Hij is echt goed of... ik ben langzaam". Na de vijtien minuten stopte de twee jongens en liepen naar de rest van het groepje toe.
---
Bobby had Sylvia aangeboden om mee te helpen met het halen van de spullen. Deze had toegstemd, maar ze had er wel wat bij gezegd. "Als je maar joggend gaat... dan doe je ook je warming-up". De twee kwamen precies op tijd terug. En niemand had gemerkt dat Bobby er niet was.
---
Isabelle keek Xavier na. 'Wat heeft hij toch?' Het antwoord kwam al snel toen Xavier de naam Nathan riep. "Maar luister nou Xavier.. Dat is helemaal ni...". Er was een harde klap.
Xavier had de deur dicht gegooid achter zich. Isabelle deed een volg poging en deze lukte net. Als zij net de bocht om ging, ging hij ook de bocht om. Het was een wonder dat ze wist waar hij was, maar ze schrok toen ze hem zag. 'Vincent en Xavier zijn aan het voetballen?'
Isabelle wist dat Xavier niet mocht voetballen van z'n vader, maar hij leek nu zo gelukkig. Van vincent had ze nooit geweten dat hij voetbal leuk vond. 'Is dit de plek waar je altijd naar toe gaat?' Het antwoord leek erg logish. De plek was precies in het midden van Inazuma Town. Hun vader en moeder woonde precies aan de twee uiteindes, daarom was dit een goede plek. Isabelle nam plaats op een bankje bij een nabij gelegen heuveltje. De twee konden haar niet goed zien zo, maar zij hun twee wel.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach keek naar Sylvia en Bobby. "Bedankt, maar Bobby heet jij Sylvia? Ik dacht het niet... Dus voortaan blijf je gewoon hier. Dit keer geeft het niet, want Sylvi moest wel erg veel meenemen". De coach keek doordringend de groep. "Volgende onderdeel slalomen. Sylvia zet jij de pionen maar neer op het veld. Ik moet jullie wel even laten weten. Met de lichte training ga ik jullie posities indelen. De volgorde is Froste". Daarna pakte ze haar boekje en ging ze verder. "Swift, Shearer, Evans, Grimm en Wallside".
De coach ging op het bankje langs de lijn zitten en keek toe en maakte aantekeningen.
---
Shawn ging in de rij staan en pakte een bal uit een netje. ' Daar gaan we dan. Dit keer doe ik het, oke?' 'Is goed, leef je uit!' Shawn begon en ging moeiteloos om de pionnen heen. Hij had al snel de overkant bereikt. Daarna keek hij naar de coach die nu naar Swift keek. Hij wist alleen de achternaam, de voornamen waren niet genoemd. Niemand had zich nog voorgesteld. 'Het was erg goed gegaan, maar ik zou het beter gedaan hebben. Verdedig jij nou maar.. laat het dribbelen en aanvallen maar aan mij over!' 'Dit is alleen een training Aiden. Bewaar je krachten voor de wedstrijd!'
--- (vervolg coach)
De coach keek aandachtig naar Shawn. "Eens kijken of die jongen echt zo goed is als ze zeggen". Ze was erg verbaast toen ze de snelle bewegingen zag van Shawn. 'Hij is ook goed'. Ze hoefde niks opteschrijven bij hem... geen tips, maar alleen tops, alleen die schreef ze nooit op. Ze keek nu naar Nathan. 'Laat maar zien hoe snel je bent!'
De coach ging op het bankje langs de lijn zitten en keek toe en maakte aantekeningen.
---
Shawn ging in de rij staan en pakte een bal uit een netje. ' Daar gaan we dan. Dit keer doe ik het, oke?' 'Is goed, leef je uit!' Shawn begon en ging moeiteloos om de pionnen heen. Hij had al snel de overkant bereikt. Daarna keek hij naar de coach die nu naar Swift keek. Hij wist alleen de achternaam, de voornamen waren niet genoemd. Niemand had zich nog voorgesteld. 'Het was erg goed gegaan, maar ik zou het beter gedaan hebben. Verdedig jij nou maar.. laat het dribbelen en aanvallen maar aan mij over!' 'Dit is alleen een training Aiden. Bewaar je krachten voor de wedstrijd!'
--- (vervolg coach)
De coach keek aandachtig naar Shawn. "Eens kijken of die jongen echt zo goed is als ze zeggen". Ze was erg verbaast toen ze de snelle bewegingen zag van Shawn. 'Hij is ook goed'. Ze hoefde niks opteschrijven bij hem... geen tips, maar alleen tops, alleen die schreef ze nooit op. Ze keek nu naar Nathan. 'Laat maar zien hoe snel je bent!'
Axel keek toe terwijl Nelly op de computer aan het typen was. Na een tijdje nam ze de telefoon in haar handen. "Ik zal eerst het huistelefoonnummer wel bellen. Als die niet wordt opgenomen bel ik wel naar je vaders mobiele nummer." Axel knikte naar Nelly die nu het nummer begon in te toetsen.
‘Laat er iemand opnemen.’
Axel keek naar de grond. ‘Laat vader niet thuis zijn, en het liefst ook Bekka niet.’
(Bekka’s pov)
Bekka stofte met een plumeau de kamer van Julia. Ondanks dat ze in het ziekenhuis lag had ze nog steeds een eigen kamer. Net toen ze naar de volgende kamer wilde gaan hoorde ze de telefoon overgaan. ‘Zou Laura opnemen?’
Van beneden klonk geen geluid en dus liep Bekka naar de telefoon op Julia’s kamer.
Ze had Laura deze zin al vaak horen zeggen, en Laura was nu toch nergens….
Op dat moment kwam Laura de trap op. Laura keek even naar Bekka die meteen de telefoon naar Laura uithield.
Laura nam de telefoon uit de handen van Bekka.
“Goedendag huize Blaze. U spreekt met Laura, waarmee kan ik u helpen?”
Lilly zuchtte diep en besloot toch naar de rivieroever te lopen. Bij de rivieroever aangekomen zag ze dat Jamy al weg was. In plaats van Jamy waren er nu een aantal jongens aan het joggen en stretchen. Ze bleef even staan en keek of ze de jongens herkende. Tot haar schrik stond daar….
Lilly liep snel verder. ‘Nee, je zet hem uit je hoofd. En als dat niet lukt dan helpen we het noodlot een handje.’
Vastberaden liep ze naar huis. Daar aangekomen wist ze ongezien naar haar kamer te glippen. Ze startte haar laptop op en startte skype. ‘Ik heb advies nodig.’
Lilly klikte in de contactpersonen lijst op de juiste naam. Hij ging amper een keer over of het blauwharige meisje was al in beeld verschenen. Haar huid was nog altijd lekker bruin en haar grijze ogen keken Lilly blij aan.
“Lilliiiiiiii!” klonk het opgewonden door haar speakers.
Lilly glimlachte en maakte een luchtknuffel gebaar. “Sue, wat heb ik jouw blijheid gemist zeg.”
Austin volgde het groepje jongens tot deze de rivieroever hadden bereikt. De jongens waren allemaal druk aan het opwarmen en ongezien nam Austin plaats in het gras. ‘Wouw, wat was dit lang geleden.’
Verbluft staarde hij naar de jongens, en toen pas zag hij het. Deze jongens…. Die met dat ijs haar zat bij hem op school. Dan is dit…. Het schoolvoetbalteam.
Met een grote glimlach keek Austin naar beneden, maar zijn glimlach verdween snel.
De dikke jongen zat lui op z’n kont, en de anderen zagen er ook niet uit als de sterkste voetballers.
‘Laat er iemand opnemen.’
Axel keek naar de grond. ‘Laat vader niet thuis zijn, en het liefst ook Bekka niet.’
(Bekka’s pov)
Bekka stofte met een plumeau de kamer van Julia. Ondanks dat ze in het ziekenhuis lag had ze nog steeds een eigen kamer. Net toen ze naar de volgende kamer wilde gaan hoorde ze de telefoon overgaan. ‘Zou Laura opnemen?’
Van beneden klonk geen geluid en dus liep Bekka naar de telefoon op Julia’s kamer.
Ze had Laura deze zin al vaak horen zeggen, en Laura was nu toch nergens….
Op dat moment kwam Laura de trap op. Laura keek even naar Bekka die meteen de telefoon naar Laura uithield.
Laura nam de telefoon uit de handen van Bekka.
“Goedendag huize Blaze. U spreekt met Laura, waarmee kan ik u helpen?”
Lilly zuchtte diep en besloot toch naar de rivieroever te lopen. Bij de rivieroever aangekomen zag ze dat Jamy al weg was. In plaats van Jamy waren er nu een aantal jongens aan het joggen en stretchen. Ze bleef even staan en keek of ze de jongens herkende. Tot haar schrik stond daar….
Lilly liep snel verder. ‘Nee, je zet hem uit je hoofd. En als dat niet lukt dan helpen we het noodlot een handje.’
Vastberaden liep ze naar huis. Daar aangekomen wist ze ongezien naar haar kamer te glippen. Ze startte haar laptop op en startte skype. ‘Ik heb advies nodig.’
Lilly klikte in de contactpersonen lijst op de juiste naam. Hij ging amper een keer over of het blauwharige meisje was al in beeld verschenen. Haar huid was nog altijd lekker bruin en haar grijze ogen keken Lilly blij aan.
“Lilliiiiiiii!” klonk het opgewonden door haar speakers.
Lilly glimlachte en maakte een luchtknuffel gebaar. “Sue, wat heb ik jouw blijheid gemist zeg.”
Austin volgde het groepje jongens tot deze de rivieroever hadden bereikt. De jongens waren allemaal druk aan het opwarmen en ongezien nam Austin plaats in het gras. ‘Wouw, wat was dit lang geleden.’
Verbluft staarde hij naar de jongens, en toen pas zag hij het. Deze jongens…. Die met dat ijs haar zat bij hem op school. Dan is dit…. Het schoolvoetbalteam.
Met een grote glimlach keek Austin naar beneden, maar zijn glimlach verdween snel.
De dikke jongen zat lui op z’n kont, en de anderen zagen er ook niet uit als de sterkste voetballers.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark nam geen plaats in de rij, maar stapte naar de coach toe. Shawn was klaar en Nathan was nu van plan om te beginnen. "Ik wil niet zeuren ofzo, maar de posities zijn al gemaakt. Daarvoor hebben we u hulp niet nodig". Mark was tevreden over zichzelf. 'Dat heb ik mooi gezegd'. Mark wachte nu op de reactie van de coach. 'En wat heeft u nou weer te zeggen?'
---
Jack keek verbaast naar Shawn. 'Wow, die jongen is goed'. Snel nadat Jack had gedacht kreeg hij een raar gevoel. 'Hij is stukken beter dan mij... Ik ben het niet waard om in dit voetbalteam te zitten'.
---
Nelly toonde een glimlach naar Axel, als teken dat er was opgenomen. "Hallo mevrouw. U spreekt met Nelly Raimon van Raimon Junior High. Ik heb hier Axel Blaze die zich niet lekker voelt. Hij wilt graag naar huis".
---
Na een aantal minuten gespeeld te hebben voelde Xavier z'n mobiel in z'n borstzak. Deze haalde hij eruit en hij zag dat het Vader was. "Hallo Vader". Xavier's ogen gingen wijd open. "Waar? Ik zie U niet!" Xavier draaide zich toen om en keek naar Vader. "De lessen vervie..." "Geen leugens! Naar school! Uit school kijk ik wel verder". Xavier stopte z'n mobiel weg en keek Vader na. Toen Vader uitzicht was gaf hij de bal aan Vincent. "Misschien morgen weer... ik moet gaan". Toen draaide Xavier zich om en liep weg.
---
Jack keek verbaast naar Shawn. 'Wow, die jongen is goed'. Snel nadat Jack had gedacht kreeg hij een raar gevoel. 'Hij is stukken beter dan mij... Ik ben het niet waard om in dit voetbalteam te zitten'.
---
Nelly toonde een glimlach naar Axel, als teken dat er was opgenomen. "Hallo mevrouw. U spreekt met Nelly Raimon van Raimon Junior High. Ik heb hier Axel Blaze die zich niet lekker voelt. Hij wilt graag naar huis".
---
Na een aantal minuten gespeeld te hebben voelde Xavier z'n mobiel in z'n borstzak. Deze haalde hij eruit en hij zag dat het Vader was. "Hallo Vader". Xavier's ogen gingen wijd open. "Waar? Ik zie U niet!" Xavier draaide zich toen om en keek naar Vader. "De lessen vervie..." "Geen leugens! Naar school! Uit school kijk ik wel verder". Xavier stopte z'n mobiel weg en keek Vader na. Toen Vader uitzicht was gaf hij de bal aan Vincent. "Misschien morgen weer... ik moet gaan". Toen draaide Xavier zich om en liep weg.
Steve hield Nathan aan z'n shirt vast, zodat hij niet kon beginnen, maar Nathan trok zich los. "Dat Mark nou uit het team wil... ik wil de reputatis van de school niet verlagen. Steve zag hoe Nathan de pionen ontweek en nog snel ook. Toen Nathan klaar was keek hij naar Steve. 'Ja ik heb getraind'. Nathan voegde zich daarna weer achterin in de rij.
----
Bobbh zag de vlotte bewegingen van Shawn en Nathan. 'Haha, dat kan ik ook'. Bobby was al snel klaar. 'En de coach is nog met Mark bezig, dus heeft niks gezien'. Bobby keek achterom en zag dat Steve nu in de plaats van Mark ging.
---
Na het incident met Xavier's vader liep Xavier weg. Nadat hij weg was kwam Isabelle de heuvel afrennen. Vincent keek Isabelle verbaast aan. "Wat doe jij hier?" "Dat kan ik ook aan jou vragen mannetje". Isabelle ging naast Vincent zitten. "Zullen we anders een balletje trappen?" Vincent stemde in. 'Eindelijk is hij weer een keer vrolijk, en doen we wat samen'. Isabelle was Xavier al weer vergeten.
----
Bobbh zag de vlotte bewegingen van Shawn en Nathan. 'Haha, dat kan ik ook'. Bobby was al snel klaar. 'En de coach is nog met Mark bezig, dus heeft niks gezien'. Bobby keek achterom en zag dat Steve nu in de plaats van Mark ging.
---
Na het incident met Xavier's vader liep Xavier weg. Nadat hij weg was kwam Isabelle de heuvel afrennen. Vincent keek Isabelle verbaast aan. "Wat doe jij hier?" "Dat kan ik ook aan jou vragen mannetje". Isabelle ging naast Vincent zitten. "Zullen we anders een balletje trappen?" Vincent stemde in. 'Eindelijk is hij weer een keer vrolijk, en doen we wat samen'. Isabelle was Xavier al weer vergeten.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach hoorde alles wat Mark zei, maar keek glad langs hem heen. "Ben jij de coach? NEE! Bepaal jij de opstelling? Ik dacht het niet... Ga terug naar de rij Evans en ga slalomen. Voordat Mark zich kon omdraaien zei ze nog. "Oja Evans... je aanvoedersband inleveren. Ik tolereer gedn aanvoeders die de discusie ingaan met hun eigen coach". Terwijl ze dat allemaal zei schreef ze een paar aantekeningen op.
Het hele gesprek had ze niet naar Mark gekeken. "Hup vooruit ga slalomdn".
---
'Ze doen het al aardig. Vindt je niet?' 'Ik vind ze vreselijk. Zij kunnen vast niet aan mijn style wennen! Ik speel het spel ruig en hard weet je' Shawn liet een zachte djepe zucht uit z'n mond ontsnappen. 'Typisch Aiden... haha'.
Het hele gesprek had ze niet naar Mark gekeken. "Hup vooruit ga slalomdn".
---
'Ze doen het al aardig. Vindt je niet?' 'Ik vind ze vreselijk. Zij kunnen vast niet aan mijn style wennen! Ik speel het spel ruig en hard weet je' Shawn liet een zachte djepe zucht uit z'n mond ontsnappen. 'Typisch Aiden... haha'.
De glimlach op Nelly's gezicht was het teken dat er was opgenomen.
'Mevrouw, dat kan niet anders dan Laura zijn.'
------
Laura luisterde naar het meisje aan de andere kant van de lijn en gebaarde Bekka verder te werken.
"Ik kom eraan, ik ben er over een paar minuten." Met een groet hing Laura op. Ze liep de trap af en griste haar jas van de kapatok.
"Tyler school, nu."
------
Lilly kletste gezellig met haar vriendin Sue. (ik ben leeg)
------
Austin keek hoe de eerste drie jongens razend snel langs de pionnen gingen.
(ook hier ben ik leeg)
'Mevrouw, dat kan niet anders dan Laura zijn.'
------
Laura luisterde naar het meisje aan de andere kant van de lijn en gebaarde Bekka verder te werken.
"Ik kom eraan, ik ben er over een paar minuten." Met een groet hing Laura op. Ze liep de trap af en griste haar jas van de kapatok.
"Tyler school, nu."
------
Lilly kletste gezellig met haar vriendin Sue. (ik ben leeg)
------
Austin keek hoe de eerste drie jongens razend snel langs de pionnen gingen.
(ook hier ben ik leeg)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark had het gevoel alsof hij een steek van een mes in z'n rug kreeg. De reacctie die de coach gaf had hij niet zien aankomen. "Ben jij de coach? NEE! Bepaal jij de opstelling? Ik dacht het niet... Ga terug naar de rij Evans en ga slalomen". Mark kreeg een raar gevoel van binnen en wilde zich omdraaien, maar voordat hij dat kon doen ging de coach verder. "Oja Evans... je aanvoedersband inleveren. Ik tolereer geen aanvoeders die de discusie ingaan met hun eigen coach". Terwijl ze dat allemaal zei schreef ze een paar aantekeningen op.
Mark had opgemerkt dat ze het hele gesprek niet op hem gelet had. "Hup vooruit ga slalomen". Het steek gevoel werd nu nog heviger. 'Ik... geen... aanvoe...'. Mark kon de zin niet afmaken. 'Je kan bij haar ook nooit gelijk krijgen, maar als ik nou spits word in plaats van keeper?' Mark draaide zich nu wel om en liep naar de rij toe, waar Jack gebaarde dat Mark eerst mocht. 'Nathan had al die tijd gelijk. Oudere mensen of met een hogere rang geven je nooit gelijk. Zij willen altijd gelijk hebben, zoals Nelly en de coach'.
Mark hield de bal aan z'n voet en keek naar de pionnen, daarna begon hij met de slalomen. Hij was er niet meer honderd procent bij en dat wist hij. Het boeide hem geens meer. 'Ik wil naar huis...'. Mark was klaar en sloot weer achteraan. 'Waarom heeft u haar gestuurd opa?'
---
Jack keek bezorgd naar Mark. Hij was er niet honderd procent bij, dat kon hij zien. 'Als de coach snel een andere keeper vindt gaat Mark gelijk op de bank. Als hij zo doorgaat tenminste'. Jack kreeg de bal aangespeeld door Mark, die weer achterin in de rij ging staan. 'Ik word sowieso de eerste wissel. Hoe kan ik voetballen?'
Jack tikte de bal weg en rende er ahter aan om de pionnen heen. Het ging beter dan dat hij had verwacht. Helaas had hij ook een paar pionnen om ver gestoten, maar dat boeide hem niet. 'Misschien ben ik toch wel goed in voetballen...'. Jack wilde de bal terug passen naar Shawn, maar hij gleed uit. De bal ging daardoor hoog te lucht in en kwam boven op de dijk.
---
Xavier passeerde de school. 'Ik heb geen zin om terug te gaan...'. Daarom besloot hij gewoon de rest van de dag een wandeling te maken. Hij liep een tijdje en kwam uiteindelijk uit op een klein heuveltje. Hij ging daar op een banje zitten en haalde een pakje kauwgom uit z'n zak. Hij nam er eentje in z'n mond en staarde voorzich uit. Nu pas zag dat hij eigenlijk een rondje had gelopen. Hij was aangekomen op een heuvel waar hij vandaan het pleintje kon zien waar hij en Vincent hadden gevoetbald.
Hij keek naar het pleinen zag dat een meisje van zijn leeftijd en een klein jochie aan het voetballen waren. 'Isabelle doet aan voetbal?'. Hij zag hoe Isabelle de bal perfect aan Vincent gaf door een mooie pass. 'Ik wist niet dat ze zo goed was'.
Xavier had een tijdje zitten kijken, maar stond toen op. Hij had wel honger gekregen, dus besloot naar Rai Raiken te gaan.
Hij liep opnieuw langs de school en kwam langs de rivieroever. Xavier zag een groep jongens een voetbaltraining volgen. 'Ik wilde dat ik ook mee kon doen'. Maar hij wist dat dat niet kon. Hij wist dat Vader een grote hekel had aan voetbal'. Xavier ging over de relling van de brug hangen, die achter het voetbalveld was.
---
Nelly hing de telefoon op. "Er komt iemand aan. Je kan in de hal gaan zitten. Dan zien ze je gelijk. Beterschap Axel!"
Mark had opgemerkt dat ze het hele gesprek niet op hem gelet had. "Hup vooruit ga slalomen". Het steek gevoel werd nu nog heviger. 'Ik... geen... aanvoe...'. Mark kon de zin niet afmaken. 'Je kan bij haar ook nooit gelijk krijgen, maar als ik nou spits word in plaats van keeper?' Mark draaide zich nu wel om en liep naar de rij toe, waar Jack gebaarde dat Mark eerst mocht. 'Nathan had al die tijd gelijk. Oudere mensen of met een hogere rang geven je nooit gelijk. Zij willen altijd gelijk hebben, zoals Nelly en de coach'.
Mark hield de bal aan z'n voet en keek naar de pionnen, daarna begon hij met de slalomen. Hij was er niet meer honderd procent bij en dat wist hij. Het boeide hem geens meer. 'Ik wil naar huis...'. Mark was klaar en sloot weer achteraan. 'Waarom heeft u haar gestuurd opa?'
---
Jack keek bezorgd naar Mark. Hij was er niet honderd procent bij, dat kon hij zien. 'Als de coach snel een andere keeper vindt gaat Mark gelijk op de bank. Als hij zo doorgaat tenminste'. Jack kreeg de bal aangespeeld door Mark, die weer achterin in de rij ging staan. 'Ik word sowieso de eerste wissel. Hoe kan ik voetballen?'
Jack tikte de bal weg en rende er ahter aan om de pionnen heen. Het ging beter dan dat hij had verwacht. Helaas had hij ook een paar pionnen om ver gestoten, maar dat boeide hem niet. 'Misschien ben ik toch wel goed in voetballen...'. Jack wilde de bal terug passen naar Shawn, maar hij gleed uit. De bal ging daardoor hoog te lucht in en kwam boven op de dijk.
---
Xavier passeerde de school. 'Ik heb geen zin om terug te gaan...'. Daarom besloot hij gewoon de rest van de dag een wandeling te maken. Hij liep een tijdje en kwam uiteindelijk uit op een klein heuveltje. Hij ging daar op een banje zitten en haalde een pakje kauwgom uit z'n zak. Hij nam er eentje in z'n mond en staarde voorzich uit. Nu pas zag dat hij eigenlijk een rondje had gelopen. Hij was aangekomen op een heuvel waar hij vandaan het pleintje kon zien waar hij en Vincent hadden gevoetbald.
Hij keek naar het pleinen zag dat een meisje van zijn leeftijd en een klein jochie aan het voetballen waren. 'Isabelle doet aan voetbal?'. Hij zag hoe Isabelle de bal perfect aan Vincent gaf door een mooie pass. 'Ik wist niet dat ze zo goed was'.
Xavier had een tijdje zitten kijken, maar stond toen op. Hij had wel honger gekregen, dus besloot naar Rai Raiken te gaan.
Hij liep opnieuw langs de school en kwam langs de rivieroever. Xavier zag een groep jongens een voetbaltraining volgen. 'Ik wilde dat ik ook mee kon doen'. Maar hij wist dat dat niet kon. Hij wist dat Vader een grote hekel had aan voetbal'. Xavier ging over de relling van de brug hangen, die achter het voetbalveld was.
---
Nelly hing de telefoon op. "Er komt iemand aan. Je kan in de hal gaan zitten. Dan zien ze je gelijk. Beterschap Axel!"
(Sorry ben vandaag blanco)
Steve zag hoe Mark zich omdraaide. 'Die coach is raar, heel raar'. "COACH! Mark heeft gelijk! De poisties zijn al ingedeeld! En wie moet nu de aanvoeder worden? Alleen Mark heeft verstand van voetbal EN kent ons goed". Hij zei express 'en' luid, omdat hij wist dat Shawn ook veel van voetbal zou afweten.
"Tuurlijk met alle rescept Shaw je bent goed in voetbal dat heb ik gezien, maar je kent ons niet! Mark daarintegen heeft al vanaf de brugklas bij ons in de klas gezetten. ik vetrouw hem eerder... snap je?"
(Dit is typsich Steve. De coach wilde verandering er in brengen en Steve gaat erop in! XD Zit zie je nog vaak terug)
---
Nathan zonderde zich wat af van de groep. Na de discussie met Mark kreeg Nathan al een beeld van de coach, maar Nathan had nog steeds niet voldoende gezien. Het leek alsof Steve dit wist, want die ging nu tegen de coach in. 'Steve... Ze heeft altijd gelijk begrijp dat nou! Waarom zijn Mark en jij zo dom?'
---
Bobby bleef rustig staan en keek even toe. Daarna wilde hij de bal halen, maar zag dat er een jongen naast zat. "Hey kun je de bal terug gooien?"
Bobby zag hoe Steve en Nathan nu ook de jongen keken.
---
Isabelle gaf een harde trap tegen de bal en Vincent was aan het glunderen. Hij vond het heerlijk dat hij heel de tijd achter de bal aan moest rennen. Isabelle vond het ook geweldig hoe haar broertje glunderde. "Hé Isabelle waarom ga je niet op voetbal? Je kan een goede spits zijn en dan kan ik naar je komen kijken!" Er was veel vreugde op het gezicht van Vincent. 'Ik kan hem nu moeilijk teleur stellen... Hij is eindelijk weer gelukkig!' "Ik zal kijken oke? Als jij belooft een briefje onder m'n kussen te stoppen als hier weer naar toe gaat, maar als ik thuis ben vertel je het tegen me". Vincent stemde enthousiast in. Hij had er alles voor over om vaker van huis te zijn, om dan naar een voetbalwedstrijd te kijken. En in die wedstrijd speelde dan ook nog z'n zus! "Ik doe het! Als jij maar gaat voetballen!"
Isabelle toonde een glimlach op haar gezicht. Eigenlijk had ze er helemaal geen zin in, maar ze kreeg plots een idee. 'Koppeling Lilly en Nathan gaat steeds beter, hoewel ik nog niks heb gedaan. Dit is perfect!'
Steve zag hoe Mark zich omdraaide. 'Die coach is raar, heel raar'. "COACH! Mark heeft gelijk! De poisties zijn al ingedeeld! En wie moet nu de aanvoeder worden? Alleen Mark heeft verstand van voetbal EN kent ons goed". Hij zei express 'en' luid, omdat hij wist dat Shawn ook veel van voetbal zou afweten.
"Tuurlijk met alle rescept Shaw je bent goed in voetbal dat heb ik gezien, maar je kent ons niet! Mark daarintegen heeft al vanaf de brugklas bij ons in de klas gezetten. ik vetrouw hem eerder... snap je?"
(Dit is typsich Steve. De coach wilde verandering er in brengen en Steve gaat erop in! XD Zit zie je nog vaak terug)
---
Nathan zonderde zich wat af van de groep. Na de discussie met Mark kreeg Nathan al een beeld van de coach, maar Nathan had nog steeds niet voldoende gezien. Het leek alsof Steve dit wist, want die ging nu tegen de coach in. 'Steve... Ze heeft altijd gelijk begrijp dat nou! Waarom zijn Mark en jij zo dom?'
---
Bobby bleef rustig staan en keek even toe. Daarna wilde hij de bal halen, maar zag dat er een jongen naast zat. "Hey kun je de bal terug gooien?"
Bobby zag hoe Steve en Nathan nu ook de jongen keken.
---
Isabelle gaf een harde trap tegen de bal en Vincent was aan het glunderen. Hij vond het heerlijk dat hij heel de tijd achter de bal aan moest rennen. Isabelle vond het ook geweldig hoe haar broertje glunderde. "Hé Isabelle waarom ga je niet op voetbal? Je kan een goede spits zijn en dan kan ik naar je komen kijken!" Er was veel vreugde op het gezicht van Vincent. 'Ik kan hem nu moeilijk teleur stellen... Hij is eindelijk weer gelukkig!' "Ik zal kijken oke? Als jij belooft een briefje onder m'n kussen te stoppen als hier weer naar toe gaat, maar als ik thuis ben vertel je het tegen me". Vincent stemde enthousiast in. Hij had er alles voor over om vaker van huis te zijn, om dan naar een voetbalwedstrijd te kijken. En in die wedstrijd speelde dan ook nog z'n zus! "Ik doe het! Als jij maar gaat voetballen!"
Isabelle toonde een glimlach op haar gezicht. Eigenlijk had ze er helemaal geen zin in, maar ze kreeg plots een idee. 'Koppeling Lilly en Nathan gaat steeds beter, hoewel ik nog niks heb gedaan. Dit is perfect!'
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach keek geschroken op toen Steve riep.
"COACH! Mark heeft gelijk! De poisties zijn al ingedeeld! En wie moet nu de aanvoerder worden? Alleen Mark heeft verstand van voetbal EN kent ons goed". De coach mertke dat hij express 'en' luid zei, omdat hij wist dat Shawn ook veel van voetbal zou afweten.
"Tuurlijk met alle rescept Shaw je bent goed in voetbal dat heb ik gezien, maar je kent ons niet! Mark daarintegen heeft al vanaf de brugklas bij ons in de klas gezetten. ik vetrouw hem eerder... snap je?"
De coach stond op en liep naar Steve toe. "Weet jij wat een aanvoerder moet doen jongeman? Volgens mij snap jij het spel niet helemaal. Aanvoerder zijn is een belangrijke taak". De coach keek doordingend naar Steve. "Inderdaad, een belangrijke taak!
Een taak, die waarlijk niet beperkt moet blijven tot het kennismaken met de scheidsrechter, het opgooien (tossen) voor de aanvang en het bedanken van de fluitist na afloop.
Om hier even bij stil te blijven staan: de aanvoerder dient natuurlijk de eerste beginselen van de burgerlijke beleefdheid in acht te nemen. Zodra de spelers op het veld staan, is hij de vertegenwoordiger van zijn club geworden en men mag van hem dus verlangen, dat hij een zekere hoffelijkheid jegens scheidsrechter en tegenstanders in acht neemt. Dat geldt niet alleen bij de aanvang, maar ook tijdens de wedstrijd, zelfs als de gemoederen verhit zouden raken. En het geldt ook voor het einde van de strijd, want hoezeer de aanvoerder in zijn hart er ook van overtuigd zou mogen zijn, dat de scheidsrechter fouten gemaakt heeft, dan zal dat hem zeker niet mogen verhinderen de gebruikelijke dank voor de leiding over te brengen.
Meer dan welke andere speler ook behoort de aanvoerder doorkneed te zijn in de kennis van de spelregels. Hij toch is degene, die - in beleefde bewoordingen - de scheidsrechter een opmerking mag maken als naar zijn mening een verkeerde beslissing genomen is en dat zal hij zich alleen maar kunnen veroorloven als hij de regels van het spel volkomen onder de knie heeft".
De coach was klaar met haar lange verhaal. "Kort samengevat. De aanvoerder is er voor het gehele team. Daaronder vallen ook de mangers en de COACH". Ditmaal legde de coach nadruk op 'coach'. Daarna keek ze naar de dijk. Ze was klaar met de discussie tussen Steve en haar. Ze keek naar de jongen, die de bal moest terug gooien.
(Sorry als hij zo lang is)
---
Shawn luisterde goed naar wat de coach te vertellen had. 'Oftewel wij zijn de goede aanvoerder! Wij kunnen dat goed!' 'Nee Aiden. We ik gun het het Mark. Ik ben benieuwd hoe goed hij is. We kunnen altijd nog kijken toch?' Weer hoorde Shawn een klein moppeltje in z'n hoofd. Toen keek Shawn naar de brug. Daar zag hij een jongen staan kijken. 'Zou hij geïntreserd zijn in de club of staat hij daar voor vermaak? Nee Aiden.. ik hoef geen antwoord'.
Shawn draaide zich om nadat de lange dunne jongen had gevraagd de bal terug te spelen. Shawn keek nu ook naar de dijk en observeerde de jongen. De jongen had stekelig blauw-zwart haar en blauw-zwarte ogen. Hij was kleiner dan de jongens die hier aan het trainen waren. 'Hmm...'
"COACH! Mark heeft gelijk! De poisties zijn al ingedeeld! En wie moet nu de aanvoerder worden? Alleen Mark heeft verstand van voetbal EN kent ons goed". De coach mertke dat hij express 'en' luid zei, omdat hij wist dat Shawn ook veel van voetbal zou afweten.
"Tuurlijk met alle rescept Shaw je bent goed in voetbal dat heb ik gezien, maar je kent ons niet! Mark daarintegen heeft al vanaf de brugklas bij ons in de klas gezetten. ik vetrouw hem eerder... snap je?"
De coach stond op en liep naar Steve toe. "Weet jij wat een aanvoerder moet doen jongeman? Volgens mij snap jij het spel niet helemaal. Aanvoerder zijn is een belangrijke taak". De coach keek doordingend naar Steve. "Inderdaad, een belangrijke taak!
Een taak, die waarlijk niet beperkt moet blijven tot het kennismaken met de scheidsrechter, het opgooien (tossen) voor de aanvang en het bedanken van de fluitist na afloop.
Om hier even bij stil te blijven staan: de aanvoerder dient natuurlijk de eerste beginselen van de burgerlijke beleefdheid in acht te nemen. Zodra de spelers op het veld staan, is hij de vertegenwoordiger van zijn club geworden en men mag van hem dus verlangen, dat hij een zekere hoffelijkheid jegens scheidsrechter en tegenstanders in acht neemt. Dat geldt niet alleen bij de aanvang, maar ook tijdens de wedstrijd, zelfs als de gemoederen verhit zouden raken. En het geldt ook voor het einde van de strijd, want hoezeer de aanvoerder in zijn hart er ook van overtuigd zou mogen zijn, dat de scheidsrechter fouten gemaakt heeft, dan zal dat hem zeker niet mogen verhinderen de gebruikelijke dank voor de leiding over te brengen.
Meer dan welke andere speler ook behoort de aanvoerder doorkneed te zijn in de kennis van de spelregels. Hij toch is degene, die - in beleefde bewoordingen - de scheidsrechter een opmerking mag maken als naar zijn mening een verkeerde beslissing genomen is en dat zal hij zich alleen maar kunnen veroorloven als hij de regels van het spel volkomen onder de knie heeft".
De coach was klaar met haar lange verhaal. "Kort samengevat. De aanvoerder is er voor het gehele team. Daaronder vallen ook de mangers en de COACH". Ditmaal legde de coach nadruk op 'coach'. Daarna keek ze naar de dijk. Ze was klaar met de discussie tussen Steve en haar. Ze keek naar de jongen, die de bal moest terug gooien.
(Sorry als hij zo lang is)
---
Shawn luisterde goed naar wat de coach te vertellen had. 'Oftewel wij zijn de goede aanvoerder! Wij kunnen dat goed!' 'Nee Aiden. We ik gun het het Mark. Ik ben benieuwd hoe goed hij is. We kunnen altijd nog kijken toch?' Weer hoorde Shawn een klein moppeltje in z'n hoofd. Toen keek Shawn naar de brug. Daar zag hij een jongen staan kijken. 'Zou hij geïntreserd zijn in de club of staat hij daar voor vermaak? Nee Aiden.. ik hoef geen antwoord'.
Shawn draaide zich om nadat de lange dunne jongen had gevraagd de bal terug te spelen. Shawn keek nu ook naar de dijk en observeerde de jongen. De jongen had stekelig blauw-zwart haar en blauw-zwarte ogen. Hij was kleiner dan de jongens die hier aan het trainen waren. 'Hmm...'
Axel knikte dankbaar naar Nelly. Hij wilde een dankjewel mompelen, maar dit veranderde in een kuchend geluid. Daarna liep hij het kantoortje uit en nam plaats op een stoel in de hal. De duizeligheid, die hij had gemist als kiespijn, was weer terug en veroorzaakte een zwarte waas voor zijn ogen.
Voor hij wegzakte zag hij nog vaag hoe twee mensen op hem af kwamen rennen.
Laura wierp het portier achter zich dicht en rende de school in. Tyler volgde haar op de voet. "Ga je me nog vertellen wat er nou aan de hand is?"
Het antwoord had Tyler niet nodig. In de hal zag hij hoe Axel van zijn stoel gleed en hoe Laura hem nog net op tijd opving.
"Bekka had gelijk." mompelde Laura. "Die jongen heeft te veel aan zijn hoofd. Als hij vanavond niet beter is houden we hem ook morgen thuis.
-----
"Dus Lilly, wanneer kom je terug naar Osaka, Tripple C mist je."
Lilly keek even naar de grond. "Nou, ik denk dat ik voorlopig nog niet kom..."
"Hoezo? Lilly?"
Sue's stem klonk iets te hoopvol en verbaasd keek Lilly op.
"JIJ BENT VERLIEFD!" gilde Sue blij, en nogal hard.
Lilly bedekte lachend haar oren.
"Rustig Sue, chill."
"Ontken het maar niet, ik heb facebook gezien."
Meteen drukte Sue haar mobiel, met daarop de foto van de tekening, tegen de camera.
----
Austin keek hoe een van de jongens een ruzie begon met de coach en hoe een tweede zich hierin mengde. Op datzelfde moment gleed de dikke jongen uit en trapte deze de bal richting Austin.
"Hey kun je de bal terug gooien?"
Austin keek naar de lange dunne jongen met het blauwe haar en stond op. Hij nam de bal in zijn handen en gooide deze omhoog om de bal op te vangen in zijn nek. Daar liet hij deze even balanceren en liet deze toen op de grond stuiteren terwijl hij een halve draai maakte om de bal op zijn knie op te vangen.
'Dit is lang geleden.'
Met een glimlach tikte hij de bal een paar keer op zijn knie omhoog en liet deze daarna op zijn voet balanceren.
Toen hij zag dat alle jongens en zelfs de coach naar hem keken trapte hij de bal omhoog waarna hij deze met een harde trap naar beneden, precies in het doel trapte.
Een grote grijns verscheen op zijn gezicht. 'Ik kan het dus nog.'
Voor hij wegzakte zag hij nog vaag hoe twee mensen op hem af kwamen rennen.
Laura wierp het portier achter zich dicht en rende de school in. Tyler volgde haar op de voet. "Ga je me nog vertellen wat er nou aan de hand is?"
Het antwoord had Tyler niet nodig. In de hal zag hij hoe Axel van zijn stoel gleed en hoe Laura hem nog net op tijd opving.
"Bekka had gelijk." mompelde Laura. "Die jongen heeft te veel aan zijn hoofd. Als hij vanavond niet beter is houden we hem ook morgen thuis.
-----
"Dus Lilly, wanneer kom je terug naar Osaka, Tripple C mist je."
Lilly keek even naar de grond. "Nou, ik denk dat ik voorlopig nog niet kom..."
"Hoezo? Lilly?"
Sue's stem klonk iets te hoopvol en verbaasd keek Lilly op.
"JIJ BENT VERLIEFD!" gilde Sue blij, en nogal hard.
Lilly bedekte lachend haar oren.
"Rustig Sue, chill."
"Ontken het maar niet, ik heb facebook gezien."
Meteen drukte Sue haar mobiel, met daarop de foto van de tekening, tegen de camera.
----
Austin keek hoe een van de jongens een ruzie begon met de coach en hoe een tweede zich hierin mengde. Op datzelfde moment gleed de dikke jongen uit en trapte deze de bal richting Austin.
"Hey kun je de bal terug gooien?"
Austin keek naar de lange dunne jongen met het blauwe haar en stond op. Hij nam de bal in zijn handen en gooide deze omhoog om de bal op te vangen in zijn nek. Daar liet hij deze even balanceren en liet deze toen op de grond stuiteren terwijl hij een halve draai maakte om de bal op zijn knie op te vangen.
'Dit is lang geleden.'
Met een glimlach tikte hij de bal een paar keer op zijn knie omhoog en liet deze daarna op zijn voet balanceren.
Toen hij zag dat alle jongens en zelfs de coach naar hem keken trapte hij de bal omhoog waarna hij deze met een harde trap naar beneden, precies in het doel trapte.
Een grote grijns verscheen op zijn gezicht. 'Ik kan het dus nog.'
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
De lezing van de coach ging Mark's ene oor in en kwam zijn andere oor uit. Halverwege de lezing van de coach was zijn aandacht afgedwaald.
'Ik ben geen aanvoeder meer.'
De conclusie was als een dolk, hard, pijnlijk en de pure werkelijkheid. 'Ik vroeg om hulp opa, niet om iemand die alles uit handen zou nemen'. Het was de stem an Bobby die ervoor zorgde dat Mark uit zijn gedachten ontwaakte.
"Hey kun je de bal teruggooien?"
Mark zag hoe Shawn, Steve, Nathan, Bobby, Jack en zelfs de coach nu allemaal naar een jongen keken. De jongen had blauw-zwart haar dat omhoog stak in stekels. Verder had hij een klein postuur en hij...
'Wat... Raimon?'!'
Mark zag hoe de jongen opstond en de bal in zijn handen nam. In plaats van deze meteen terug te gooien, deed de jongen een aantal kleine trucjes met de bal.
'Wauw, deze moet wel kunnen voetballen, anders kan hij nooit al die trucjes'. Na wat dollen trapte de jongen de bal terug. Mark verwachtte dat de jongen de bal naar de groep schoot, maar hij schoot op het doel. De bal kwam dan ook recht in het doel.
'Opa, dank u!'
---
Jack keek doe de jongen opstond.
'Die is klein'.
Jack's mond zakte langzaam open, toen de jongen met de bal begon te dollen. Jack kreeg een minderheids gevoel in z'n maag. 'Ben ik dan echt zo slecht?'
Zijn ogen volgden de bal van de nek, naar de knie, naar de voet en vervolgens volgde hij de bal die in het doel terrecht kwam.
Nu pas zag Jack dat hij niet de enige was die aan het kijken was. Al zin teamgenotenen zelfs de coach keken naar die jongen. Jack pakte de bal en wilde hem weer terug trappen naar Mark en de rest, maar dit keer viel hij weer. Dit keer kwam de bal bij Xavier terrecht.
---
Vanaf de brug had Xavier duidelijk zicht op het veld. Het team bestond uit zes spelers. Hij keek de zes één voor één aan. Hij had ze allemaal wel eens op school gezien. Mark had hij gekend. Hij had hem bijles wiskunde gegeven en hoe kon hij die jongen nou ooit vergeten? Niemand kon Mark vergeten met die oranje hoofdband. Steve Grimm kende hij niet zo goed, maar hij zag hem vaak op de gang lopen. Het leek hem een rustige jongen, maar na de uitval tegen de coach dacht Xavier daar wel anders over. Jack Wallside kende hij maar al te goed. 'Wie kent hem niet?' Xavier had vaak genoeg toegekeken hoe Jack's hoofd de wc inging. De ange dunne jongen had hij eerder gezien. 'Royal' Dat woord kwam door z'n hoofd heen. De bleekste jongen van allemaal kende hij dan weer niet. 'Een sjaal? Serieus?'
Toen viel zijn blik op de jongen met het lange blauwe haar.
'Dat haar..... Nathan Swift...'
Een golf van woede gierde door het gehele lijf van Xavier. Isabelle, zijn Isabelle... Ze wildehem verlaten voor dat snotjoch. Zijn handen klemde zich om de reling van de brug. 'Dit gaat zomaar niet'.
Als of hem de perfecte kans werd gegeven, kwam de bal naast Xavier op de brug terrecht. 'Dit is mijn kans...'.
Xavier liep naar de bal toe en liep richting de dijk. Daar bleef hij even staan en richtte zich op Nathan. 'Deze is voor jou... omdat je Isabelle van me heb afgenomen!' Hij trapte de bal even de lucht in en toen die weer z'n voet was aangekomen gaf hij deze een dreun. De bal ging recht op Nathan af...
'Ik ben geen aanvoeder meer.'
De conclusie was als een dolk, hard, pijnlijk en de pure werkelijkheid. 'Ik vroeg om hulp opa, niet om iemand die alles uit handen zou nemen'. Het was de stem an Bobby die ervoor zorgde dat Mark uit zijn gedachten ontwaakte.
"Hey kun je de bal teruggooien?"
Mark zag hoe Shawn, Steve, Nathan, Bobby, Jack en zelfs de coach nu allemaal naar een jongen keken. De jongen had blauw-zwart haar dat omhoog stak in stekels. Verder had hij een klein postuur en hij...
'Wat... Raimon?'!'
Mark zag hoe de jongen opstond en de bal in zijn handen nam. In plaats van deze meteen terug te gooien, deed de jongen een aantal kleine trucjes met de bal.
'Wauw, deze moet wel kunnen voetballen, anders kan hij nooit al die trucjes'. Na wat dollen trapte de jongen de bal terug. Mark verwachtte dat de jongen de bal naar de groep schoot, maar hij schoot op het doel. De bal kwam dan ook recht in het doel.
'Opa, dank u!'
---
Jack keek doe de jongen opstond.
'Die is klein'.
Jack's mond zakte langzaam open, toen de jongen met de bal begon te dollen. Jack kreeg een minderheids gevoel in z'n maag. 'Ben ik dan echt zo slecht?'
Zijn ogen volgden de bal van de nek, naar de knie, naar de voet en vervolgens volgde hij de bal die in het doel terrecht kwam.
Nu pas zag Jack dat hij niet de enige was die aan het kijken was. Al zin teamgenotenen zelfs de coach keken naar die jongen. Jack pakte de bal en wilde hem weer terug trappen naar Mark en de rest, maar dit keer viel hij weer. Dit keer kwam de bal bij Xavier terrecht.
---
Vanaf de brug had Xavier duidelijk zicht op het veld. Het team bestond uit zes spelers. Hij keek de zes één voor één aan. Hij had ze allemaal wel eens op school gezien. Mark had hij gekend. Hij had hem bijles wiskunde gegeven en hoe kon hij die jongen nou ooit vergeten? Niemand kon Mark vergeten met die oranje hoofdband. Steve Grimm kende hij niet zo goed, maar hij zag hem vaak op de gang lopen. Het leek hem een rustige jongen, maar na de uitval tegen de coach dacht Xavier daar wel anders over. Jack Wallside kende hij maar al te goed. 'Wie kent hem niet?' Xavier had vaak genoeg toegekeken hoe Jack's hoofd de wc inging. De ange dunne jongen had hij eerder gezien. 'Royal' Dat woord kwam door z'n hoofd heen. De bleekste jongen van allemaal kende hij dan weer niet. 'Een sjaal? Serieus?'
Toen viel zijn blik op de jongen met het lange blauwe haar.
'Dat haar..... Nathan Swift...'
Een golf van woede gierde door het gehele lijf van Xavier. Isabelle, zijn Isabelle... Ze wildehem verlaten voor dat snotjoch. Zijn handen klemde zich om de reling van de brug. 'Dit gaat zomaar niet'.
Als of hem de perfecte kans werd gegeven, kwam de bal naast Xavier op de brug terrecht. 'Dit is mijn kans...'.
Xavier liep naar de bal toe en liep richting de dijk. Daar bleef hij even staan en richtte zich op Nathan. 'Deze is voor jou... omdat je Isabelle van me heb afgenomen!' Hij trapte de bal even de lucht in en toen die weer z'n voet was aangekomen gaf hij deze een dreun. De bal ging recht op Nathan af...
Steve en Nathan keken elkaar aan. "Die jongen is goed... kan hij niet in het voetbalteam? Hij is immers van Raimon aan het uniform te zien!" Steve was totaal het conflict met de coach vergeren. 'Die jongen is echt goe. Een bal goochelaar! Dat heeft het team nodig!'
Steve draaide zich om naar de coach om te kijken wat die hierop te zeggen had. Maar al snel draaide steve zich terug, want hij zag hoe Jack weer de bal verkeerd trapte. Dit maal kwam hij op de brug terrecht naast ook iemand van Raimon. Dit keer hoefde niemand te vragen om de bal, want de jongen pakte hem al op. In plaats van hem ook terug te gooien liep de jongen met de bal richting de dijk. Daar vandaan maakte hij een schot op Nathan.
---
"Die jongen is goed... kan hij niet in het voetbalteam? Hij is immers van Raimon aan het uniform te zien!" Nathan knikte naar Steve. "Inderdaad. Het team heeft iemand zoals hem nodig! Met hem erbij kunnen we misschien van Royal winnen". Nathan was erg blij, maar maakte weer een zucht toen Jack de bal weer verkeerd weg trapte. "Jack... probeer de bal laag te houden...".
Nathan zag hoe een jongen de bal oppakte en richting de dijk liep. Op de dijk aangekomen schoot hij de bal. Niet in de richting van het doel, maar richting Nathan.
Nathan was zo verbaast dat het leek alsof hij bevroren was.
---
"Hé bedankt!" Bobby stak z'n hand op naar de jongen en wilde zich omdraaien toen hij merkte Jack de bal had weggetrapt. Bobby maakte een diepe zucht en sloot z'n ogen even.
Na die een tijdje gesloten te hebben opende Bobby z'n ogen en zag dat er op Nathan geschoten werd. "KIJK UIT!"
---
Isabelle pakte de bal er gaf die terug aan Vincent. "Ik moet gaan... wel op tijd thuis zijn hé!" Vincent knikte ja en ging vrolijk verder.
Isabelle besloot om Xavier te bellen, maar die nam niet op. Toen hoorde ze haar maag. 'Hmm.. ik heb honger gekregen. Ik ga wel wat noodels eten bij Rai Raiken'.
Isabelle volgde de weg naar Rai Raiken. Toen ze bij de rivieroever kwam zag ze hoe Xavier de bal trapte richting de jongen die Lilly leuk vond. 'XAVIER WAT DOE JE?' Isabelle was zo verbaast dat ze het er niet uit kon brengen.
Steve draaide zich om naar de coach om te kijken wat die hierop te zeggen had. Maar al snel draaide steve zich terug, want hij zag hoe Jack weer de bal verkeerd trapte. Dit maal kwam hij op de brug terrecht naast ook iemand van Raimon. Dit keer hoefde niemand te vragen om de bal, want de jongen pakte hem al op. In plaats van hem ook terug te gooien liep de jongen met de bal richting de dijk. Daar vandaan maakte hij een schot op Nathan.
---
"Die jongen is goed... kan hij niet in het voetbalteam? Hij is immers van Raimon aan het uniform te zien!" Nathan knikte naar Steve. "Inderdaad. Het team heeft iemand zoals hem nodig! Met hem erbij kunnen we misschien van Royal winnen". Nathan was erg blij, maar maakte weer een zucht toen Jack de bal weer verkeerd weg trapte. "Jack... probeer de bal laag te houden...".
Nathan zag hoe een jongen de bal oppakte en richting de dijk liep. Op de dijk aangekomen schoot hij de bal. Niet in de richting van het doel, maar richting Nathan.
Nathan was zo verbaast dat het leek alsof hij bevroren was.
---
"Hé bedankt!" Bobby stak z'n hand op naar de jongen en wilde zich omdraaien toen hij merkte Jack de bal had weggetrapt. Bobby maakte een diepe zucht en sloot z'n ogen even.
Na die een tijdje gesloten te hebben opende Bobby z'n ogen en zag dat er op Nathan geschoten werd. "KIJK UIT!"
---
Isabelle pakte de bal er gaf die terug aan Vincent. "Ik moet gaan... wel op tijd thuis zijn hé!" Vincent knikte ja en ging vrolijk verder.
Isabelle besloot om Xavier te bellen, maar die nam niet op. Toen hoorde ze haar maag. 'Hmm.. ik heb honger gekregen. Ik ga wel wat noodels eten bij Rai Raiken'.
Isabelle volgde de weg naar Rai Raiken. Toen ze bij de rivieroever kwam zag ze hoe Xavier de bal trapte richting de jongen die Lilly leuk vond. 'XAVIER WAT DOE JE?' Isabelle was zo verbaast dat ze het er niet uit kon brengen.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach liep via het trappetje de dijk op en liep richting de jongen. Nadta ze gezien had wat hij deed was ze erg geïntreseerd in hem. "Goededag". Ze stond nu naast de jongen en keek even uit over het veld, daarna richten ze zich op hem. "Ik ben coach Shiller. Ik heb te net gezien wat je allemaal deed en ik was erg onder de indruk". De coach stak haar hand uit naar Austin. "Ik vraag je hierbij of je in het voetbalteam wil komen". De coach keek even om en gaf een knikje aan Shawn.
---
Shawn keek de coach na hoe die richting de jongen liep. 'Dat dacht ik al'. 'Hij sloof zich gewoon uit. Wij kunnen dat ook!' 'Dat weet ik, maar hij is van het topklasse vroegbloeier. Hij zou nog ver kunnen komen'. Op dat moment gaf de coach een knikje naar hem. Shawn keek verbaast, maar zag toen dta de jongen op de brug nu op de dijk stond en een schot loste op Swift. In een snelle beweging sprong Shawn in de lucht en maakte een rondje daarna gooide hij z'n been voor de bal. Deze kwam er volop, maar Shawn bleef kalm en hield hem tegen. Daarna landde hij goed en keek richting de coach. 'Hoe wist ze dat dit zou gebeuren?'
---
Shawn keek de coach na hoe die richting de jongen liep. 'Dat dacht ik al'. 'Hij sloof zich gewoon uit. Wij kunnen dat ook!' 'Dat weet ik, maar hij is van het topklasse vroegbloeier. Hij zou nog ver kunnen komen'. Op dat moment gaf de coach een knikje naar hem. Shawn keek verbaast, maar zag toen dta de jongen op de brug nu op de dijk stond en een schot loste op Swift. In een snelle beweging sprong Shawn in de lucht en maakte een rondje daarna gooide hij z'n been voor de bal. Deze kwam er volop, maar Shawn bleef kalm en hield hem tegen. Daarna landde hij goed en keek richting de coach. 'Hoe wist ze dat dit zou gebeuren?'
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason wandelde rustig over de paden, die kriskras door de stad liepen. In de verte zag hij een grasveld waar een paar jongens aan het voetballen waren. Hij slaakte een zucht. Waarom mag ik nou toch niet voetballen? Het is oneerlijk, dacht hij
"Jason, kom onmiddellijk hier! Je weet dondersgoed dat je niet mag voetballen!", schreeuwde vader naar de tien jarige Jason.
"Maar papa, ik wil zo graag...", begon het stemmetje van Jason.
"Voetbal is geen sport voor dit huis, het is dan ook niet de bedoeling om met de mooie basketballen te gaan voetballen. Laat het me niet nog een keer zien. Als je dat doet krijg je flinke straf"
Nogmaals zuchtte hij. Maar een andere gedachte beurde hem weer op. Vannacht kon hij gaan voetballen. Misschien zou hij zelfs nu wel even gaan kijken bij de kinderen die daar verderop aan het voetballen waren. Nadat hij dat bedacht had liep hij door naar het voetbalveld. 'Mijn ouders zijn nu toch naar mijn tante toe.'
"Jason, kom onmiddellijk hier! Je weet dondersgoed dat je niet mag voetballen!", schreeuwde vader naar de tien jarige Jason.
"Maar papa, ik wil zo graag...", begon het stemmetje van Jason.
"Voetbal is geen sport voor dit huis, het is dan ook niet de bedoeling om met de mooie basketballen te gaan voetballen. Laat het me niet nog een keer zien. Als je dat doet krijg je flinke straf"
Nogmaals zuchtte hij. Maar een andere gedachte beurde hem weer op. Vannacht kon hij gaan voetballen. Misschien zou hij zelfs nu wel even gaan kijken bij de kinderen die daar verderop aan het voetballen waren. Nadat hij dat bedacht had liep hij door naar het voetbalveld. 'Mijn ouders zijn nu toch naar mijn tante toe.'
Laura liep richting de auto en deed deze van slot. Achter haar liet Tyler met Axel als een bewusteloze bruid in zijn armen. Normaal zou ze in dit soort situaties wel grappig vinden.
Ze deed het achter portier open zodat Tyler Axel in de auto kon zetten. Met een klik deed hij de gordel vast en gebaarde Laura dat ze kon gaan zitten. Laura deed dit meteen en zocht in haar tas naar een flesje water.
"Sorry voor het interieur." mompelde Laura terwijl ze het water over Axels gezicht goot.
-----
"Ik ben niet verliefd." protesteerde Lilly. Met een zucht draaide ze zichzelf weg.
(sorry geen idee voor Lilly)
-----
Austin glimlachte en zag hoe de coach op hem af kwam lopen.
'Ik? In het team?'
Tijd om te antwoorden was er niet want terwijl Austin met de coach stond te praten had de dikke jongen de bal weer geschoten. Dit maal lande de bal naast een jongen op de brug. Deze kwam aanlopen en trapte de bal richting een van de jongens. Als een reflex sprong een van de andere jongens voor hem en stopte de bal.
Ze deed het achter portier open zodat Tyler Axel in de auto kon zetten. Met een klik deed hij de gordel vast en gebaarde Laura dat ze kon gaan zitten. Laura deed dit meteen en zocht in haar tas naar een flesje water.
"Sorry voor het interieur." mompelde Laura terwijl ze het water over Axels gezicht goot.
-----
"Ik ben niet verliefd." protesteerde Lilly. Met een zucht draaide ze zichzelf weg.
(sorry geen idee voor Lilly)
-----
Austin glimlachte en zag hoe de coach op hem af kwam lopen.
'Ik? In het team?'
Tijd om te antwoorden was er niet want terwijl Austin met de coach stond te praten had de dikke jongen de bal weer geschoten. Dit maal lande de bal naast een jongen op de brug. Deze kwam aanlopen en trapte de bal richting een van de jongens. Als een reflex sprong een van de andere jongens voor hem en stopte de bal.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari