Plot:
Er staat een voetbal wedstrijd voor de deur. Mark is helaas het enige lid in het voetbal team en moet daarom opzoek naar leden. Hij gaat de hele school af, maar als iedereen hoort dat Royal Acedemy de tegenstander is lopen ze snel weg. Mark's grootte passie is voetbal en hij wilt dat graag behouden. Er was een afspraak gemaakt... Als Raimon wint mag het voetbal team blijven bestaan, maar Mark kan nooit een wedstrijd in z'n eentje spelen. Hij had hulp nodig en snel, maar ja wie wilt hem nou helpen? Niemand durft het op te nemen tegen het gevreesde Royal Acedemy.
Er gingen namelijk geruchten dat Royal zo goed was, dat ze nummer één in de wereld waren, maar er was meer.... Als Royal een wedstrijd had gewonnen moesten de verliezers hun voetbalteam opzeggen en werd door Royal hun school vernietigd.
Daarom was Mark vast besloten om te winnen...
Inazuma Eleven Het legendarische elftal
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Laatst gewijzigd door TheBlackKnight op 04 mar 2013 11:34, 1 keer totaal gewijzigd.
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Daar liep Mark dan met een bordje "voetballers gezocht". Hij voelde dat hij overal werd nageken, maar dat kon hem niet schelen. Hij zou en moest een voetbalteam bij elkaar krijgen en van Royal winnen!
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Jack kwam langzaam het schoolplein op... Hij had nog steeds geen idee wat hij zou moeten doen om POSITIEF optevallen. Ja opvallen deed hij al wel, maar dus niet positief. Gisteren was viel hij zo erg op dat de stoere jongen op school hem een spoel beurt hadden gegeven.
Jack durfde er met niemand over te praten... Wat zouden ze er van moeten denken? Jammerende liep hij nu naar zijn kluisje, maar wat zag hij nu? Niemand keek naar hem, maar naar één of andere gestoorde jongen met een bordje vast, met daarop "VOETBALLERS GEZOCHT". Hij hoorde gefluister op een afstand en het ging weer niet over hem.
"Ja wat een sukkel hé?" zei een jongen. "Idd, denk hij nou echt dat iemand het wil opnemen tegen Royal?" Jack spitste zijn oren bij het laatste woord. Hij kwam met een geweldig idee.
Als hij zich nou aanmeldde bij het voetbal dan zou iedereen met veel ongeloof naar hem kijken en dan zou hij niet meer gepest worden! Hij ging het doen!
Hij liep naar de jongen toe en riep luid (Zodat iedereen het kon horen) ; "Ik wil in het voetbalteam, om samen met jou tegen royal te strijden."
Maar nu past begreep Jack wat hij had gedaan.... Er was geen weg terug meer...
-------------
Mark keek vol ongeloof naar de vorse jongen die voor hem stond. Hij wist z'n naam niet, maar herkende hem wel.... Mark kon het niet geloven en sprong een gat in de lucht. Eindelijk.... eindelijk we hebben een nieuw lid in het voetbalteam! Hij schreeuwde keihard door de school: "OKE NOG MAAR 9 SPELERS TE GAAN!!" De hele school keek hem raar aan, maar Mark trekte zich er niks van aan. Hij zou Royal eens een lesje leren hoe je moet voetballen...
Jack durfde er met niemand over te praten... Wat zouden ze er van moeten denken? Jammerende liep hij nu naar zijn kluisje, maar wat zag hij nu? Niemand keek naar hem, maar naar één of andere gestoorde jongen met een bordje vast, met daarop "VOETBALLERS GEZOCHT". Hij hoorde gefluister op een afstand en het ging weer niet over hem.
"Ja wat een sukkel hé?" zei een jongen. "Idd, denk hij nou echt dat iemand het wil opnemen tegen Royal?" Jack spitste zijn oren bij het laatste woord. Hij kwam met een geweldig idee.
Als hij zich nou aanmeldde bij het voetbal dan zou iedereen met veel ongeloof naar hem kijken en dan zou hij niet meer gepest worden! Hij ging het doen!
Hij liep naar de jongen toe en riep luid (Zodat iedereen het kon horen) ; "Ik wil in het voetbalteam, om samen met jou tegen royal te strijden."
Maar nu past begreep Jack wat hij had gedaan.... Er was geen weg terug meer...
-------------
Mark keek vol ongeloof naar de vorse jongen die voor hem stond. Hij wist z'n naam niet, maar herkende hem wel.... Mark kon het niet geloven en sprong een gat in de lucht. Eindelijk.... eindelijk we hebben een nieuw lid in het voetbalteam! Hij schreeuwde keihard door de school: "OKE NOG MAAR 9 SPELERS TE GAAN!!" De hele school keek hem raar aan, maar Mark trekte zich er niks van aan. Hij zou Royal eens een lesje leren hoe je moet voetballen...
Met zijn handen in zijn zakken liep Axel het schoolplein op. zijn blik was gefocust op de grond. Het voelde vreemd om niet meer op Kirkwood te zitten, maar het was beter zo. De afstand tussen hem en het gebouw werd steeds kleiner waardoor zijn ogen uiteindelijk omhoog keken naar het symbool op de gevel, een levensgrote bliksemschicht. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen terwijl hij de treden opliep richting de deur.
Als hij deze deur open duwde kon hij niet meer terug, alhoewel, dat kon ver daarvoor al niet meer.
Zijn linker hand ruste op de deurkruk, terwijl zijn rechterhand naar zijn hals bewoog en het amulet even te omsluiten.
'Julia, help me.' Hij zei het niet hardop, het was als een flits door zijn hoofd, een snel passerende gedachte waar hij over een paar seconden al niets meer van zou weten. Hij klemde zijn hand steviger om het amulet waarna hij deze losliet en tegelijkertijd de deur openduwde.
"Welkom, jij moet Axel Blaze zijn."
Geschrokken draaide Axel zijn hoofd in de richting van het geluid, een meisje van ongeveer zijn leeftijd stak haar hand naar hem uit en had een welgemeende glimlach op haar gezicht geplakt, niet zo'n gemaakte als die van serveersters in een restaurant. Het meisje had lang bruin golvend haar tot net onder haar schouderbladen en bijpassende bruine ogen. Haar schooluniform bestond uit een wit blouseje met een donker blauw of donkergroen tot zwart rokje. Onder de kraag van haar blouse bevond zich een roze strik.
Als ontwaakt uit een dagdroom wist Axel een glimlach op zijn eigen gezicht te toveren en schudde haar de hand.
"Ja, dat klopt," sprak hij, "en u bent?"
Het meisje giegelde een beetje.
"Ik ben Nelly Raimon, de dochter van het schoolhoofd. Hij had mij gevraagd om je op te vangen."
"Aangenaam." sprak Axel terug met een kort knikje.
Nelly kwam over als een aardig meisje en na een gesprek van ongeveer een kwartier zei Nelly; "Oh, we zijn een beetje afgedwaald."
Axel zag hoe het bloed Nelly's gezicht rood kleurde, waarna ze Axel vroeg haar te volgen. Axel schoof de schouderband van zijn tas wat hoger en volgde Nelly naar het kantoor van het schoolhoofd, die niet aanwezig was? Wat verbaasd keek Axel naar de grote, maar lege stoel. Nelly had de verbazing op zijn gezicht blijkbaar gezien want al snel klonk haar zachte maar heldere stem naast hem.
"Mijn vader heeft het erg druk, dus ik neem zijn taken wel eens over."
Axel zag hoe Nelly plaats nam op de stoel van haar vader en de computer op het bureau aanzette.
"Neem plaats." zei ze met haar hand wijzend naar de stoel tegenover haar, die blijkbaar speciaal voor vandaag was neergezet want het was een stoel die totaal niet in het interieur paste.
"Dus, je komt van Kirkwood jr. high, nietwaar?"
Axel knikte even, en liep toen naar de niet zo comfortabele stoel. Hij zette zijn tas naast zich neer en ging zitten.
Zijn ogen gleden door de kamer, via de archiefkast, langs de trofeeën voornamelijk van worstelen en atletiek, langs de grote kluis. Axel staarde gefascineerd naar de metalen deur, beveiligd met een cijfer combinatie.
"Hallo!"
De stem van Nelly bracht Axel's gedachten weer terug, met een verlegen glimlach verontschuldigde hij zich.
"Waar keek je naar?"
Nog voor Axel antwoord kon geven wuifde Nelly de vraag weg, wat hij helemaal niet erg vond.
"Laat maar. Oke er zijn een aantal dingen die ik van je wil weten." begon Nelly.
Met een buiging nam Axel afscheid van Nelly waarna hij opgelucht het kantoortje verliet. Terwijl hij richting de garderobe liep keek hij in het tasje dat hij van Nelly had gekregen.
Kluissleutels, een schoolpas, een rooster, een plattegrond, en nog wat andere basis dingetjes. Hij nam de plattegrond en de sleutels uit de tas en stopte de rest in zijn schooltas. Een lange tijd keek hij van de plattegrond naar de hal en weer terug, af en toe draaide hij even in het rond maar hij had geen idee waar hij was. Axel slaakte een zucht en liep een willekeurige richting uit.
Het was puur geluk dat hij bij de kluisjes uitkwam en Axel bleef dus ook verbaasd staan. Tot dat een luide stem hem deed ontwaken uit zijn tweede dagdroom.
"Ik wil in het voetbalteam, om samen met jou tegen Royal te strijden."
Een forse jongen met zwart haar stond voor een kleine smalle jongen met bruin haar en een oranje haarband. De jongen met de haarband was gekleed in een keepers tenue, en had een bord in zijn handen. Met moeite kon Axel de tekst lezen; 'Voetballers gezocht'
De forse jongen had het normale schooluniform aan.
Axel schudde zichzelf het hoofd, 'Denk aan je belofte.' schoot het door zijn hoofd terwijl hij diep ademhaalde en langs de jongens naar zijn kluisje liep. Hij las de nummers in zijn hoofd met het beeld van de twee jongens nog in zijn achterhoofd. 'Royal academy' Alleen de gedachte al zorgde ervoor dat er een rilling over zijn ruggengraat liep. Zijn hoofd leegmakend stak hij de sleutel in het slot en opende zijn kluisje. Hij zou die jongen met die hoofdband moeten mijden.
(Sorry voor dit intro, heb geprobeerd me in te houden op de lengte, ben niet echt tevreden over dit intro maar anders was ik morgen nog niet klaar (haha))
Als hij deze deur open duwde kon hij niet meer terug, alhoewel, dat kon ver daarvoor al niet meer.
Zijn linker hand ruste op de deurkruk, terwijl zijn rechterhand naar zijn hals bewoog en het amulet even te omsluiten.
'Julia, help me.' Hij zei het niet hardop, het was als een flits door zijn hoofd, een snel passerende gedachte waar hij over een paar seconden al niets meer van zou weten. Hij klemde zijn hand steviger om het amulet waarna hij deze losliet en tegelijkertijd de deur openduwde.
"Welkom, jij moet Axel Blaze zijn."
Geschrokken draaide Axel zijn hoofd in de richting van het geluid, een meisje van ongeveer zijn leeftijd stak haar hand naar hem uit en had een welgemeende glimlach op haar gezicht geplakt, niet zo'n gemaakte als die van serveersters in een restaurant. Het meisje had lang bruin golvend haar tot net onder haar schouderbladen en bijpassende bruine ogen. Haar schooluniform bestond uit een wit blouseje met een donker blauw of donkergroen tot zwart rokje. Onder de kraag van haar blouse bevond zich een roze strik.
Als ontwaakt uit een dagdroom wist Axel een glimlach op zijn eigen gezicht te toveren en schudde haar de hand.
"Ja, dat klopt," sprak hij, "en u bent?"
Het meisje giegelde een beetje.
"Ik ben Nelly Raimon, de dochter van het schoolhoofd. Hij had mij gevraagd om je op te vangen."
"Aangenaam." sprak Axel terug met een kort knikje.
Nelly kwam over als een aardig meisje en na een gesprek van ongeveer een kwartier zei Nelly; "Oh, we zijn een beetje afgedwaald."
Axel zag hoe het bloed Nelly's gezicht rood kleurde, waarna ze Axel vroeg haar te volgen. Axel schoof de schouderband van zijn tas wat hoger en volgde Nelly naar het kantoor van het schoolhoofd, die niet aanwezig was? Wat verbaasd keek Axel naar de grote, maar lege stoel. Nelly had de verbazing op zijn gezicht blijkbaar gezien want al snel klonk haar zachte maar heldere stem naast hem.
"Mijn vader heeft het erg druk, dus ik neem zijn taken wel eens over."
Axel zag hoe Nelly plaats nam op de stoel van haar vader en de computer op het bureau aanzette.
"Neem plaats." zei ze met haar hand wijzend naar de stoel tegenover haar, die blijkbaar speciaal voor vandaag was neergezet want het was een stoel die totaal niet in het interieur paste.
"Dus, je komt van Kirkwood jr. high, nietwaar?"
Axel knikte even, en liep toen naar de niet zo comfortabele stoel. Hij zette zijn tas naast zich neer en ging zitten.
Zijn ogen gleden door de kamer, via de archiefkast, langs de trofeeën voornamelijk van worstelen en atletiek, langs de grote kluis. Axel staarde gefascineerd naar de metalen deur, beveiligd met een cijfer combinatie.
"Hallo!"
De stem van Nelly bracht Axel's gedachten weer terug, met een verlegen glimlach verontschuldigde hij zich.
"Waar keek je naar?"
Nog voor Axel antwoord kon geven wuifde Nelly de vraag weg, wat hij helemaal niet erg vond.
"Laat maar. Oke er zijn een aantal dingen die ik van je wil weten." begon Nelly.
Met een buiging nam Axel afscheid van Nelly waarna hij opgelucht het kantoortje verliet. Terwijl hij richting de garderobe liep keek hij in het tasje dat hij van Nelly had gekregen.
Kluissleutels, een schoolpas, een rooster, een plattegrond, en nog wat andere basis dingetjes. Hij nam de plattegrond en de sleutels uit de tas en stopte de rest in zijn schooltas. Een lange tijd keek hij van de plattegrond naar de hal en weer terug, af en toe draaide hij even in het rond maar hij had geen idee waar hij was. Axel slaakte een zucht en liep een willekeurige richting uit.
Het was puur geluk dat hij bij de kluisjes uitkwam en Axel bleef dus ook verbaasd staan. Tot dat een luide stem hem deed ontwaken uit zijn tweede dagdroom.
"Ik wil in het voetbalteam, om samen met jou tegen Royal te strijden."
Een forse jongen met zwart haar stond voor een kleine smalle jongen met bruin haar en een oranje haarband. De jongen met de haarband was gekleed in een keepers tenue, en had een bord in zijn handen. Met moeite kon Axel de tekst lezen; 'Voetballers gezocht'
De forse jongen had het normale schooluniform aan.
Axel schudde zichzelf het hoofd, 'Denk aan je belofte.' schoot het door zijn hoofd terwijl hij diep ademhaalde en langs de jongens naar zijn kluisje liep. Hij las de nummers in zijn hoofd met het beeld van de twee jongens nog in zijn achterhoofd. 'Royal academy' Alleen de gedachte al zorgde ervoor dat er een rilling over zijn ruggengraat liep. Zijn hoofd leegmakend stak hij de sleutel in het slot en opende zijn kluisje. Hij zou die jongen met die hoofdband moeten mijden.
(Sorry voor dit intro, heb geprobeerd me in te houden op de lengte, ben niet echt tevreden over dit intro maar anders was ik morgen nog niet klaar (haha))
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark schudde stevig en erg lang de hand van Jack. "Je weet niet hoe blij ik ben dat je bij ons... ik bedoel dat je bij mij in het team bent gekomen. Hij stopte met shudden van de handen en begon met aan z'n achterhoofd te krabben en lachte. Al een kwart jaar zat hij in z'n eentje in het voetbalteam, maar nu... Met z'n tweeen in een team. Marks droom kwam uit. Dit was het begin van het voetbalteam.
Maar alle aandacht aan Jack verminderde opeens. Mark had het gevoel alsof hij bekeken werd. Mark keek de hal rond, en zag een jongen naar hem kijken, maar toen Mark naar hem keek, keek de jongen weer snel weg. Wilt hij ook in het voetbal team?
"Volgens mij hebben we een nieuw lid Jack!" Jack keek verbaasd. "Huh, wat bedoel je? Mark wees naar de jongen die hij bedoelde. "Wacht hier Jack, ik ga even met die jongen praten!"
Mark liep richting de jongen toe en schreeuwde naar hem: "Hey, Ik ben Mark Evans! Ik zag dat je naar dit bord keek en ik dacht.... Misschien wil bij het voetbalteam?" Terwijl hij het vroeg stak hij z'n hand uit en lachte vriendelijk.
Maar alle aandacht aan Jack verminderde opeens. Mark had het gevoel alsof hij bekeken werd. Mark keek de hal rond, en zag een jongen naar hem kijken, maar toen Mark naar hem keek, keek de jongen weer snel weg. Wilt hij ook in het voetbal team?
"Volgens mij hebben we een nieuw lid Jack!" Jack keek verbaasd. "Huh, wat bedoel je? Mark wees naar de jongen die hij bedoelde. "Wacht hier Jack, ik ga even met die jongen praten!"
Mark liep richting de jongen toe en schreeuwde naar hem: "Hey, Ik ben Mark Evans! Ik zag dat je naar dit bord keek en ik dacht.... Misschien wil bij het voetbalteam?" Terwijl hij het vroeg stak hij z'n hand uit en lachte vriendelijk.
Axel lag de boeken die hij niet nodig had in zijn kluisje en sloot deze weer toen hij iemand, vermoedelijk tegen hem hoorde praten.
"Hey, Ik ben Mark Evans! Ik zag dat je naar dit bord keek en ik dacht.... Misschien wil bij het voetbalteam?"
Axel's vermoeden werd bevestigd door de uitgestoken hand en het blije gezicht van de jongen die hij eerder zag.
Axel keek nogmaals naar het bord in de handen van de jongen en liet toen zijn ogen even dichtvallen.
Lang genoeg om alles opnieuw te zien gebeuren. Julia's blije gezicht dat nu nog niet eens een glimlach kon vertonen, en zijn gezicht, toen zijn vader hem opbelde, nog voor de wedstrijd was begonnen.
Daarna had hij gelijk de eerste taxi genomen die hij kon krijgen, zijn coach en teamgenoten wisten en weten van niks.
Axel opende zijn ogen slechts enkele seconden na hij deze had gesloten om nog steeds dezelfde glimlach en hand voor hem te zien. Met moeite wist Axel een glimlach te tonen, maar deze was zwak.
"Ik moet gaan." gaf Axel als antwoord waarna hij zijn tas over zijn schouder zwaaide en wegliep.
'Ik houd mijn belofte, Julia.'
"Hey, Ik ben Mark Evans! Ik zag dat je naar dit bord keek en ik dacht.... Misschien wil bij het voetbalteam?"
Axel's vermoeden werd bevestigd door de uitgestoken hand en het blije gezicht van de jongen die hij eerder zag.
Axel keek nogmaals naar het bord in de handen van de jongen en liet toen zijn ogen even dichtvallen.
Lang genoeg om alles opnieuw te zien gebeuren. Julia's blije gezicht dat nu nog niet eens een glimlach kon vertonen, en zijn gezicht, toen zijn vader hem opbelde, nog voor de wedstrijd was begonnen.
Daarna had hij gelijk de eerste taxi genomen die hij kon krijgen, zijn coach en teamgenoten wisten en weten van niks.
Axel opende zijn ogen slechts enkele seconden na hij deze had gesloten om nog steeds dezelfde glimlach en hand voor hem te zien. Met moeite wist Axel een glimlach te tonen, maar deze was zwak.
"Ik moet gaan." gaf Axel als antwoord waarna hij zijn tas over zijn schouder zwaaide en wegliep.
'Ik houd mijn belofte, Julia.'
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark wachtte met spanning op antwoord. Dit zou de beste dag uit zijn leven worden. 3 leden in het voetbalteam! De jongen sloot z'n ogen eventjes, maar Mark zag dat er iets was aan die jongen. Toen die zwakke lach kwam, en dat antwoord. "Ik moet gaan". Keek Mark raar op. Geen eens een ja of een nee, Mark keek de jongen na. Er was echt iets aan hem.
Mark kreeg allerlei ideeen in z'n hoofd die gingen over wat er met die jongen aan de hand kon zijn. Toen echt te ver door denkte gaf hij een klap in z'n eigen gezicht en riep hard: "BOEIEND!" Hij rende snel het schoolplein af en rende naar Tower Plaza. Een mooi groot park met op de toren een mooi uitzicht. Naast die toren stond een boom, waar Mark vaak inklom toen hij klein was. Nu klom Mark er niet meer in, daar was hij te oud voor. Nee, nu gebruikte hij het als training. Om een van de grote takken was een touw vastgebonddn met aan het uiteinden een grote rubbere band.
Die band gooide Mark naar achtere en moest hij dan tegenhouden, maar dat lukte nog niet echt. Maar om het nog moeilijker te maken had hij ook een grote rubbere band op z'n rug vastgebonden. Maar hij zou nooit opgeven!
Bam daar kreeg hij weer de band in z'n gezicht, en daar lag hij weer op de grond....
Mark kreeg allerlei ideeen in z'n hoofd die gingen over wat er met die jongen aan de hand kon zijn. Toen echt te ver door denkte gaf hij een klap in z'n eigen gezicht en riep hard: "BOEIEND!" Hij rende snel het schoolplein af en rende naar Tower Plaza. Een mooi groot park met op de toren een mooi uitzicht. Naast die toren stond een boom, waar Mark vaak inklom toen hij klein was. Nu klom Mark er niet meer in, daar was hij te oud voor. Nee, nu gebruikte hij het als training. Om een van de grote takken was een touw vastgebonddn met aan het uiteinden een grote rubbere band.
Die band gooide Mark naar achtere en moest hij dan tegenhouden, maar dat lukte nog niet echt. Maar om het nog moeilijker te maken had hij ook een grote rubbere band op z'n rug vastgebonden. Maar hij zou nooit opgeven!
Bam daar kreeg hij weer de band in z'n gezicht, en daar lag hij weer op de grond....
Met zijn kiezen ferm op elkaar geklemd verliet Axel het schoolgebouw. Vandaag was hij vrij van zijn lessen, maar morgen zou hij echt beginnen. Hij schoof zijn handen weer in zijn zakken toen hij naar de auto aan de zuid-zijde van de school liep. Het portier ging open en Axel gooide zijn tas naar binnen om er vervolgens zelf achteraan te gaan. Hij liet zijn hoofd tegen de rugleuning steunen en sloot zijn ogen opnieuw.
'Julia.'
Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Vanmiddag zou hij haar gaan opzoeken. Hij zou nu eerst naar huis gaan en zich omkleden, hij kon moeilijk in zijn schooluniform in het ziekenhuis verschijnen.
De straten gleden voorbij en wijd opengesperde ogen staarden de auto na. Sommige mensen bleven zelf even stilstaan tot de auto bijna de hoek om was, dan zag Axel dat ze hun hoofd schudden en verward verder liepen.
"We zijn er."
Het portier werd geopend en Axel stapte uit, met zijn hand reikend naar zijn schooltas. Hij werd al opgewacht door een jonge dame in de deuropening, een soort moeder zou je haar kunnen noemen. Maar Axel sprak haar gewoon aan als Laura.
"Goeden middag, hoe was het op school?"
Laura nam Axel's tas aan en sloot de deur achter hem. Haar vriendelijke bruine ogen keken hem vragend aan.
"Ik denk dat ik hier wel kan wennen."
Ondanks het afgezaagde antwoord lachte Laura beleefd terwijl ze naar Axel's kamer liep.
Niet veel later liep Axel door de wijken van Inazuma Town, hij nam het liefst de 'toeristische' route als hij naar het ziekenhuis ging. Deze leidde hem langs het voetbalveld langs de rivier en ook langs het grote park met daarin een immense toren, ook met het karakteristieke bliksemschicht logo. Ook ging de route langs een noodle zaak, genaamd Rai Raiken. Verder kwam hij langs een winkelstraat, maar die meed hij altijd, en langs de basisschool, die meestal al verlaten was.
Op het voetbalveld waren meestal jonge kinderen aan het voetballen, soms bleef Axel even kijken om dan terug te denken aan hoe hij zelf net zo was geweest. Maar dan kwam ook het hele ongeluk weer terug en dan liep hij snel verder.
Nu liep hij al bij het park, waar een luid gegil vanaf de toren leek te komen. Even stond Axel te twijfelen of hij zou gaan kijken wat er aan de hand was. Maar daarop schudde hij zijn hoofd en bedacht dat hij al erg laat was, wat overigens niet het geval was. Uiteindelijk liep Axel toch het park in, en naarmate hij de toren naderde hoorde hij ook doffe ploffen, alsof iemand viel.
Toen er nog een paar meter tussen hem en het verhoogde deel, met reling, van het park was zag hij achter de reling een hoofd met bruin haar en...
Axel knipperde een paar keer met zijn ogen, ja, hij zag het goed, de oranje hoofdband. Dat moest die jongen van eerder vandaag zijn, hoe heette hij ook alweer?
'Julia.'
Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Vanmiddag zou hij haar gaan opzoeken. Hij zou nu eerst naar huis gaan en zich omkleden, hij kon moeilijk in zijn schooluniform in het ziekenhuis verschijnen.
De straten gleden voorbij en wijd opengesperde ogen staarden de auto na. Sommige mensen bleven zelf even stilstaan tot de auto bijna de hoek om was, dan zag Axel dat ze hun hoofd schudden en verward verder liepen.
"We zijn er."
Het portier werd geopend en Axel stapte uit, met zijn hand reikend naar zijn schooltas. Hij werd al opgewacht door een jonge dame in de deuropening, een soort moeder zou je haar kunnen noemen. Maar Axel sprak haar gewoon aan als Laura.
"Goeden middag, hoe was het op school?"
Laura nam Axel's tas aan en sloot de deur achter hem. Haar vriendelijke bruine ogen keken hem vragend aan.
"Ik denk dat ik hier wel kan wennen."
Ondanks het afgezaagde antwoord lachte Laura beleefd terwijl ze naar Axel's kamer liep.
Niet veel later liep Axel door de wijken van Inazuma Town, hij nam het liefst de 'toeristische' route als hij naar het ziekenhuis ging. Deze leidde hem langs het voetbalveld langs de rivier en ook langs het grote park met daarin een immense toren, ook met het karakteristieke bliksemschicht logo. Ook ging de route langs een noodle zaak, genaamd Rai Raiken. Verder kwam hij langs een winkelstraat, maar die meed hij altijd, en langs de basisschool, die meestal al verlaten was.
Op het voetbalveld waren meestal jonge kinderen aan het voetballen, soms bleef Axel even kijken om dan terug te denken aan hoe hij zelf net zo was geweest. Maar dan kwam ook het hele ongeluk weer terug en dan liep hij snel verder.
Nu liep hij al bij het park, waar een luid gegil vanaf de toren leek te komen. Even stond Axel te twijfelen of hij zou gaan kijken wat er aan de hand was. Maar daarop schudde hij zijn hoofd en bedacht dat hij al erg laat was, wat overigens niet het geval was. Uiteindelijk liep Axel toch het park in, en naarmate hij de toren naderde hoorde hij ook doffe ploffen, alsof iemand viel.
Toen er nog een paar meter tussen hem en het verhoogde deel, met reling, van het park was zag hij achter de reling een hoofd met bruin haar en...
Axel knipperde een paar keer met zijn ogen, ja, hij zag het goed, de oranje hoofdband. Dat moest die jongen van eerder vandaag zijn, hoe heette hij ook alweer?
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark stond langzaam weer op en wierp de band omhoog met veel kracht. Doordat hij zoveel kracht gebruikt bij het opgooien kon hij onmogelijk de band tegenhouden, maar hij probeerde het keer op keer. Hij gaf immers nooit op.
Dit keer kreeg Mark hem precies in z'n handen, maar door de snelheid van de band vloog Mark weer naar achetren en lag op de grond. Hij bleef even liggen en dacht na.
De wedstrijd tegen Royal Acedamy kwam met elke seconden dicherbij, maar het team had nog maar 2 spelers... Wat moest hij doen als aanvoeder. Hij nam een moeilijk besluit als hij over twee dagen geen volledig team bij elkaar had geregeld, dan zou hij naar het schoolhoofd gaan en zijn verhaal doen. Misschien kon die wel wat regelen, maar eerst zou Mark het zelf proberen om een heel team bij elkaar te krijgen.
Hij stond weer langzaam op en gaf de band weer een stoot, maar weer viel Mark op de grond. Toen Mark opstond hoorde hij voetstappen naderen. Mark keek om en zag wie het was. Het was die jongen, waarvan Mark dacht dat hij in het voetbalteam wou komen. Dit kon geen toeval zijn, hij had zich bedacht.
"Hey, heb je je bedacht?" riep Mark vrolijk en hij zwaaide naar de jongen. "Wil je toch in het voetbalteam?"
En er zou weer een lid bijkomen, dacht Mark blij. Nog maar 8 leden. De droom van z'n leven kon niet meer kapot gaan hij zou een heel team voor volgende week hebben.
Laat Royal maar komen, dacht Mark.
Dit keer kreeg Mark hem precies in z'n handen, maar door de snelheid van de band vloog Mark weer naar achetren en lag op de grond. Hij bleef even liggen en dacht na.
De wedstrijd tegen Royal Acedamy kwam met elke seconden dicherbij, maar het team had nog maar 2 spelers... Wat moest hij doen als aanvoeder. Hij nam een moeilijk besluit als hij over twee dagen geen volledig team bij elkaar had geregeld, dan zou hij naar het schoolhoofd gaan en zijn verhaal doen. Misschien kon die wel wat regelen, maar eerst zou Mark het zelf proberen om een heel team bij elkaar te krijgen.
Hij stond weer langzaam op en gaf de band weer een stoot, maar weer viel Mark op de grond. Toen Mark opstond hoorde hij voetstappen naderen. Mark keek om en zag wie het was. Het was die jongen, waarvan Mark dacht dat hij in het voetbalteam wou komen. Dit kon geen toeval zijn, hij had zich bedacht.
"Hey, heb je je bedacht?" riep Mark vrolijk en hij zwaaide naar de jongen. "Wil je toch in het voetbalteam?"
En er zou weer een lid bijkomen, dacht Mark blij. Nog maar 8 leden. De droom van z'n leven kon niet meer kapot gaan hij zou een heel team voor volgende week hebben.
Laat Royal maar komen, dacht Mark.
Axel zag hoe de jongen zich naar hem keerde.
"Hey, heb je je bedacht? Wil je toch in het voetbalteam?"
De jongen klonk hoopvol, maar Axel zou zijn belofte niet breken. Hoe moest hij dit uitleggen?
Axel vernauwde zijn ogen even en draaide zich om. Dit viel niet uit te leggen, niemand zou hem begrijpen.
Hij schoof zijn handen in de zakken van zijn oranje jack en keek naar de neuzen van zijn rode sneakers.
'Julia' Hij voelde het amulet tegen zijn borst, het voelde koel aan.
Axel maakte geen haast bij het weglopen van de jongen en keek niet om, dit zou hem alleen maar verwarren. Hij zou niet kunnen verwoorden waarom hij niet voetbalde, niet tegen een vreemde, naja, een bekende vreemde.
Met iedere stap die hij zette rees er wat stof op van de grond om op zijn sneakers neer te strijken en dan door de beweging van zijn voeten weer terug op de grond te vallen.
Uit het park liep hij via Rai Raiken langs de winkelstraat naar het ziekenhuis. Ditmaal was hij nog even de winkelstraat ingegaan omdat de bloemist er dit maal niet stond. Hij kocht een roos, Julia's lievelings bloem.
In het ziekenhuis wist Axel de weg naar Julia's kamer blindelings te vinden, met de lift naar de eerste verdieping, dan de hal links, door de klapdeur naar rechts en dan was de vierde kamer aan zijn rechterhand.
Hij schoof de deur achter zich dicht en draaide zich naar het meisje, zijn zusje Julia.
"Hallo Julia." fluisterde hij.
"Hey, heb je je bedacht? Wil je toch in het voetbalteam?"
De jongen klonk hoopvol, maar Axel zou zijn belofte niet breken. Hoe moest hij dit uitleggen?
Axel vernauwde zijn ogen even en draaide zich om. Dit viel niet uit te leggen, niemand zou hem begrijpen.
Hij schoof zijn handen in de zakken van zijn oranje jack en keek naar de neuzen van zijn rode sneakers.
'Julia' Hij voelde het amulet tegen zijn borst, het voelde koel aan.
Axel maakte geen haast bij het weglopen van de jongen en keek niet om, dit zou hem alleen maar verwarren. Hij zou niet kunnen verwoorden waarom hij niet voetbalde, niet tegen een vreemde, naja, een bekende vreemde.
Met iedere stap die hij zette rees er wat stof op van de grond om op zijn sneakers neer te strijken en dan door de beweging van zijn voeten weer terug op de grond te vallen.
Uit het park liep hij via Rai Raiken langs de winkelstraat naar het ziekenhuis. Ditmaal was hij nog even de winkelstraat ingegaan omdat de bloemist er dit maal niet stond. Hij kocht een roos, Julia's lievelings bloem.
In het ziekenhuis wist Axel de weg naar Julia's kamer blindelings te vinden, met de lift naar de eerste verdieping, dan de hal links, door de klapdeur naar rechts en dan was de vierde kamer aan zijn rechterhand.
Hij schoof de deur achter zich dicht en draaide zich naar het meisje, zijn zusje Julia.
"Hallo Julia." fluisterde hij.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark zag hoe de jongen zich weer afkeerde net als de vorige keer. Voor Mark kwam het nu nog harder aan. Toen de jongen wegliep riep hij nog: "WAAROM BEN HIER NAAR TOE GEKOMEN ALS JE TOCH NIET IN HET VOETBALTEAM WILT KOMEN!?" Mark bedachtte zich geen moment hij maakte de band van zijn rug los en ging achter de jongen aan.
Het was misschien onbeleefd, maar Mark wou weten waar hij naar toe ging. Hij zag dat de jongen roos kocht en verder liep. "HET ZIEKENHUS?" riep Mark iets te hard, maar blijkbaar had de jongen het niet in de gaten. Mark ging nog een stapje verder. Hij liep het ziekenhuis ook in en achtervolgde de jongen naar de kamer waar hij liep. Naast de kamer hing een bordje met daarop "Julia Blaze". Hij hoorde hoe de jongen "Hallo Julia" zei. Was dat meisje familie van hem. Mark stond met zijn oor tegen deur, om alles te horen.
Het was misschien onbeleefd, maar Mark wou weten waar hij naar toe ging. Hij zag dat de jongen roos kocht en verder liep. "HET ZIEKENHUS?" riep Mark iets te hard, maar blijkbaar had de jongen het niet in de gaten. Mark ging nog een stapje verder. Hij liep het ziekenhuis ook in en achtervolgde de jongen naar de kamer waar hij liep. Naast de kamer hing een bordje met daarop "Julia Blaze". Hij hoorde hoe de jongen "Hallo Julia" zei. Was dat meisje familie van hem. Mark stond met zijn oor tegen deur, om alles te horen.
Iedere keer weer als Axel deze kamer binnen kwam dan voelde hij het vuur dat in hem brandde doven. Julia was als zijn drugs, het gaf een kalmerend effect om haar te zien, en zodra hij de kamer verliet zag hij alles weer voor zich.
Hij haalde de oude roos uit de vaas en ververste het water. Op de achtergrond klonk het piepen van de monitor, die aan Julia's pols wat bevestigd.
Axel sloot zijn ogen toen hij de roos in vaas liet glijden en zich, met de vaas nog in zijn hand omdraaide. Zoals altijd zette hij de vaas weer op het kastje naast het bed neer en ging hij even zitten. Dan sloot hij zijn ogen en dacht aan wat Julia nu gezegd zou hebben.
"Ik kom bij je wedstrijd kijken Axel."
Een grote glimlach spreidde zich over het jonge tere gezichtje van zijn zusje.
"Je moet wel winnen hoor, en je moet dat coole schot doen!"
"Dat zal ik doen."
"Hier, deze brengt geluk, dan kan je de wedstrijd winnen, omdat ik dan altijd bij je ben."
Opnieuw die glimlach. Haar armpjes trokken zicht even los uit Axel's handen en plaatsten een zilver amulet om zijn hals. Axel volgde het amulet tot het op zijn borst lag en schoof het in zijn hand. Julia's glimlach weerspiegelde in het amulet, en met een lach op zijn gezicht liet Axel het amulet tussen zijn shirt en huid zakken.
"Ik zal aan je denken tijdens de wedstrijd en dan zal ik winnen."
Zijn mondhoeken krulden omhoog bij de gedachte aan zijn zusje, maar dit was vlak voor het tragische voorgeval, steeds weer als hij dit zag werd het beeld gevolgd door de vervaging van zijn zusje, en daarna het vreselijke telefoontje tijdens de warming-up. Niet veel later werd zijn telefoon plat gebeld door zijn coach en ook door een aantal teamgenoten.
"Julia."
Zonder dat hij het doorhad ontsnapte haar naam aan zijn lippen, kalm stond hij op en schoof de deur van het kamertje open.
(ooh, klifhanger)
Hij haalde de oude roos uit de vaas en ververste het water. Op de achtergrond klonk het piepen van de monitor, die aan Julia's pols wat bevestigd.
Axel sloot zijn ogen toen hij de roos in vaas liet glijden en zich, met de vaas nog in zijn hand omdraaide. Zoals altijd zette hij de vaas weer op het kastje naast het bed neer en ging hij even zitten. Dan sloot hij zijn ogen en dacht aan wat Julia nu gezegd zou hebben.
"Ik kom bij je wedstrijd kijken Axel."
Een grote glimlach spreidde zich over het jonge tere gezichtje van zijn zusje.
"Je moet wel winnen hoor, en je moet dat coole schot doen!"
"Dat zal ik doen."
"Hier, deze brengt geluk, dan kan je de wedstrijd winnen, omdat ik dan altijd bij je ben."
Opnieuw die glimlach. Haar armpjes trokken zicht even los uit Axel's handen en plaatsten een zilver amulet om zijn hals. Axel volgde het amulet tot het op zijn borst lag en schoof het in zijn hand. Julia's glimlach weerspiegelde in het amulet, en met een lach op zijn gezicht liet Axel het amulet tussen zijn shirt en huid zakken.
"Ik zal aan je denken tijdens de wedstrijd en dan zal ik winnen."
Zijn mondhoeken krulden omhoog bij de gedachte aan zijn zusje, maar dit was vlak voor het tragische voorgeval, steeds weer als hij dit zag werd het beeld gevolgd door de vervaging van zijn zusje, en daarna het vreselijke telefoontje tijdens de warming-up. Niet veel later werd zijn telefoon plat gebeld door zijn coach en ook door een aantal teamgenoten.
"Julia."
Zonder dat hij het doorhad ontsnapte haar naam aan zijn lippen, kalm stond hij op en schoof de deur van het kamertje open.
(ooh, klifhanger)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark stond bij de deur van het kamertje met de naam "Julia"erop. Hij hoorde niks, behalve gepiep, voetstappen en de kraan stond even aan. Het gepiep kwam waarschijnlijk van het ziekenhuis appratuur en de voetstappen van die jongen. Het water zou voor de roos zijn die de jongen voor het meisje had gekocht. Na een enige stilte hoorde Mark opeens een naam... "Julia". Daarna werd het weer stil en hoorde hij dat er voetstappen naar de deur kwamen. Mark wilde zich uit de voeten maken, maar het was te laat. De deur ging open en Mark viel op de grond. Hij keek naar het gezicht van de jongen die er geschokt uitzag. Vindt je het gek dacht Mark, wie verlaat nou een kamer waar een jongen net invalt, omdat hij stond af te luisteren
Axel keek verbaasd naar de jonge met de oranje hoofdband die zonet bij het openen van de deur naar binnen kwam vallen. Met zijn ene arm liep hij de jongen overeind terwijl hij met zijn andere de deur sloot. Wat deed hij hier en wat had hij allemaal gehoord?
Axel bleef voor de deur staan, het voelde alsof hij Julia beschermde.
De 'drugs' waren uitgewerkt, alles was weer terug. En dat terwijl hij nog niet eens uit het ziekenhuis was.
Axel liet een diepe ademhaling klinken en wende toen zijn blik naar de jongen.
"Ben je verdwaald?"
Axel besloot om beleeft te blijven en probeerde het effect dat Julia hem gaf terug te halen. Hij noemde haar zijn drugs, maar zo was het natuurlijk niet, hij zou haar nooit hardop zo noemen, het was een wazige gedachte die steeds even om het hoekje kwam kijken.
Axel trok zijn wenkbrauwen iets op om de vraag te versterker en door te laten schemeren dat hij door had dat hij wist dat de jongen stond af te luisteren.
Axel bleef voor de deur staan, het voelde alsof hij Julia beschermde.
De 'drugs' waren uitgewerkt, alles was weer terug. En dat terwijl hij nog niet eens uit het ziekenhuis was.
Axel liet een diepe ademhaling klinken en wende toen zijn blik naar de jongen.
"Ben je verdwaald?"
Axel besloot om beleeft te blijven en probeerde het effect dat Julia hem gaf terug te halen. Hij noemde haar zijn drugs, maar zo was het natuurlijk niet, hij zou haar nooit hardop zo noemen, het was een wazige gedachte die steeds even om het hoekje kwam kijken.
Axel trok zijn wenkbrauwen iets op om de vraag te versterker en door te laten schemeren dat hij door had dat hij wist dat de jongen stond af te luisteren.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark zag de hand die hem overeind wilde helpen. Mark pakte z'n hand en stond weer op. "Ben je verdwaalt?" klonk het na een kleine stilte. Mark was in z'n hoofd een smoes aan het zerzinnen, maar die kwam er niet. Toen de jongen ook nog z'n wenkbrauwen fronstte, werd de druk op Mark nog groter. Na weer een enige stilte bedacht Mark dat hij de waarheid maar moest gaan vertellen. Hij kuchte een keer en maakte zich klaar om alles te vertellen. "oke, luister het is niet wat je denkt" begon Mark. "Het zit allemaal zo, ik hoorde roddels over je. Axel Blaze?" Hij wachttd niet op een bevestiging. "Ik heb wat informatie gezocht, en toen zag ik een klein filmpje dat je aan het voetballen was". Mark kuchte even en ging door. " Je hebt een geweldige traptechniek, je zou echt een goede spits zijn." "Daarom vroeg ik je steeds of je in het voetbalteam wilde." Mark keek was neergeslagen, omdat hij zich schaamde voor zijn actie. Om van onderwerp te veranderen stelde Mark een vraag. "Wie ligt daar in dat kamertje?"
Axel liet nog net zijn mond niet openvallen van verbazing. Dat deze jongen hier had staan afluisteren was een ding, maar ook nog zijn geschiedenis gaan opzoeken?
Axel schudde zijn hoofd even en knipperde met zijn ogen.
Die jongen stalkt hem. Axels wenkbrauwen bewogen zich langzaam omlaag terwijl hij zijn hand tot een vuist balde.
"Wie ligt daar in dat kamertje?"
De jongen probeerde van onderwerp te veranderen en Axel's hand ontspande zich even waarna hij iets deed wat hij nooit had willen doen.
"Dus dat heb je niet opgezocht?"
Het flapte eruit voor Axel er erge in had. Maar deels meende hij het wel. Als hij dan toch in anderen hun geschiedenis dook kon hij dat soort dingen ook wel opzoeken toch?
Axel schudde zijn hoofd even en knipperde met zijn ogen.
Die jongen stalkt hem. Axels wenkbrauwen bewogen zich langzaam omlaag terwijl hij zijn hand tot een vuist balde.
"Wie ligt daar in dat kamertje?"
De jongen probeerde van onderwerp te veranderen en Axel's hand ontspande zich even waarna hij iets deed wat hij nooit had willen doen.
"Dus dat heb je niet opgezocht?"
Het flapte eruit voor Axel er erge in had. Maar deels meende hij het wel. Als hij dan toch in anderen hun geschiedenis dook kon hij dat soort dingen ook wel opzoeken toch?
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark schrok van de reactie die de jongen plaatste. "Euh... Ik bedoelde het echt niet zo, ik wilde...". Mark wist geen eens hoe hij z'n zin moest afmaken. "Sorry, sorry dat ik in je geschiedenis hebt gezocht"". Mark voelde zich erg schuldig. "Maar je was ook zo kortaf en ik wilde gewoon weten waarom?" "Misschien iets met je geschiedenis....".
Mark keek neer op de grond en voelde dat hij rood werd. "Maar wie ligt er in dat kamertje". Hij wees op de deur waar de jongen voorstand. Hij leek wel alsof hij die deur bewaakte met z'n leven.
Mark keek neer op de grond en voelde dat hij rood werd. "Maar wie ligt er in dat kamertje". Hij wees op de deur waar de jongen voorstand. Hij leek wel alsof hij die deur bewaakte met z'n leven.
Axel voelde de woede in hem langzaam wegebben, het had geen zin om nu boos te worden, zo zou Julia hem niet willen zien. Hij hoorde de excuses van de jongen aan maar deze verstond hij maar vaag, zijn gedachten waren bij het telefoontje van zijn vader op die bewuste dag.
"Hey Axel, je telefoon gaat over man!"
Een van zijn teamgenoten glimlachte terwijl Axel terug op de grond lande.
"Je schot lijkt sterker te worden."
Axel veegde het zweet van zijn kin met de rug van zijn hand waarna hij de handdoek die zijn teamgenoot voor hem hield aanpakte met een glimlach en daarmee de rest van het zweet van zijn hoofd veegde. "Dankje Dave."
"Nou, hup je telefoon blijft niet eeuwig rinkelen, bovendien hebben we je nodig voor de warming up!" schreeuwde Dave Axel na terwijl deze naar zijn tas toe rende.
In een handomdraai had Axel zijn mobiel uit zijn tas gevist en terwijl hij opnam liep hij, met zijn tas over zijn schouder richting de hallen van de kleedkamers.
"Met Axel." had hij vrolijk gezegd.
"Maar wie ligt er in dat kamertje?"
Axel schoot wakker uit zijn gedachten, het drugs effect was weer terug.
Voor Axel het door had ontsnapte de naam aan zijn lippen. "Julia." Het klonk enigszins hoopvol, alsof het uitspreken van haar naam haar terug zou brengen. Maar dat was niet zo, en dat telefoontje was het bewijs.
"Hey Axel, je telefoon gaat over man!"
Een van zijn teamgenoten glimlachte terwijl Axel terug op de grond lande.
"Je schot lijkt sterker te worden."
Axel veegde het zweet van zijn kin met de rug van zijn hand waarna hij de handdoek die zijn teamgenoot voor hem hield aanpakte met een glimlach en daarmee de rest van het zweet van zijn hoofd veegde. "Dankje Dave."
"Nou, hup je telefoon blijft niet eeuwig rinkelen, bovendien hebben we je nodig voor de warming up!" schreeuwde Dave Axel na terwijl deze naar zijn tas toe rende.
In een handomdraai had Axel zijn mobiel uit zijn tas gevist en terwijl hij opnam liep hij, met zijn tas over zijn schouder richting de hallen van de kleedkamers.
"Met Axel." had hij vrolijk gezegd.
"Maar wie ligt er in dat kamertje?"
Axel schoot wakker uit zijn gedachten, het drugs effect was weer terug.
Voor Axel het door had ontsnapte de naam aan zijn lippen. "Julia." Het klonk enigszins hoopvol, alsof het uitspreken van haar naam haar terug zou brengen. Maar dat was niet zo, en dat telefoontje was het bewijs.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Het was zinloos dacht Mark. Die jongen blijft heel te tijd stil, totdat er een naam werd gezegd "Julia". "Ja"Dacht Mark; "Dat wist ik ook wel, er staat een bordje op de deur". Hij had nog veel meer vragen voor de jongen en wilde ze stellen, maar deed het toch maar niet.
-Is het Familie? (Eigenlijk een best wel dome vraag dacht Mark. Axel Blaze, en Julia Blaze, tuurlijk is dat familie".
-Wat heeft ze?
-Hoe lang ligt ze al in het ziekenhuis?
-Zoek je haar elke dag op?
-Waarom zeg je bijna nooit wat? (Dit zou een echte brutale vraag zijn dacht Mark)
-Waarom wil je niet in het voetbalteam?
-Hoe kwam je aan die geweldige traptechnieck, toen je klein was?
Vele vragen wist Mark, maar geen antwoorden. Daarom besloot Mark te gaan. Hij zou Jack opzoeken, om nog wat mee te trainen, voordat hij naar huis ging. Hij bood de jongen nogmaals z'n excuses aan en liep weg. Hij keek nog één keer achterom naar de jongen, daarna draaide hij zich om. "Die jongen is een raare snuiter" fluisterde hij zachtjes. Hij liep het ziekenhuis uit op zoek naar Jack!
(JOIN DEZE ROLEPLAY!)
-Is het Familie? (Eigenlijk een best wel dome vraag dacht Mark. Axel Blaze, en Julia Blaze, tuurlijk is dat familie".
-Wat heeft ze?
-Hoe lang ligt ze al in het ziekenhuis?
-Zoek je haar elke dag op?
-Waarom zeg je bijna nooit wat? (Dit zou een echte brutale vraag zijn dacht Mark)
-Waarom wil je niet in het voetbalteam?
-Hoe kwam je aan die geweldige traptechnieck, toen je klein was?
Vele vragen wist Mark, maar geen antwoorden. Daarom besloot Mark te gaan. Hij zou Jack opzoeken, om nog wat mee te trainen, voordat hij naar huis ging. Hij bood de jongen nogmaals z'n excuses aan en liep weg. Hij keek nog één keer achterom naar de jongen, daarna draaide hij zich om. "Die jongen is een raare snuiter" fluisterde hij zachtjes. Hij liep het ziekenhuis uit op zoek naar Jack!
(JOIN DEZE ROLEPLAY!)
Axel keek hoe de jongen wegliep nadat deze nogmaals zijn excuses had aangeboden. Axel kon het niet laten om een zucht van verlichting uit zijn mond te laten ontsnappen.
'Wat weet die jongen allemaal? Wat staat er allemaal over mij op het internet, en hoe heeft hij dat ooit gevonden zonder dat ik hem ooit mijn naam had verteld?'
De vragen flitsten een voor een door zijn gedachten, terwijl hij weer naar de lift liep.
Voor de lift aangekomen besloot hij toch maar de trap te nemen, hij liet zijn handen in zijn zakken glijden en richtte zijn ogen naar zijn voeten terwijl hij langzaam naar beneden liep.
"Axel." Een bedroefde vrouwenstem galmde door zijn oor.
Het snikken viel niet te missen het was luid en ze haperde.
"Mam, wat is er?"
Hij zag het gezicht van zijn moeder voor zich zoals ze er nu ongeveer uitgezien moest hebben. Haar onderlip trilde terwijl de rest van haar lichaam schokte, met ieder schok kwam er een woord uit haar mond. Tranen dropen langs haar wangen naar haar kin, de mascara op haar ogen was uitgelopen en met tissues probeerde ze de schade te beperken. Vermoedelijk zat zijn vader naast haar, met een arm om haar schouder, de tranen met zijn duim van haar wangen te vegen terwijl ze geschokt verder stotterde.
Er klonk het snuiten van een neus en wat sussende woorden. Dat moest dus inderdaad zijn vader zijn, of eventueel Laura.
"Mam?" Axel begon zich zorgen te maken en liep ondertussen richting de wc, om te voorkomen dat zijn teamgenoten hem zagen. Niet dat hij ze niet wilde zien maar blijkbaar was er iets ernstigs gebeurt.
"Zijn jullie al in het stadium?"
Op deze vraag begon zijn moeder nog harder te huilen, waarna de telefoon werd doorgegeven.
"Axel, Laura hier. Kun je een taxi regelen?"
Axel trok zijn wenkbrauwen even op, al wist hij dat Laura dit niet kon zien.
Verzonken in zijn dagdroom had Axel niet door dat er iemand voor hem liep en daardoor liep hij tegen diegene aan.
"Sorry." sprak Axel terwijl hij de vreemde hielp om de gevallen papieren op te rapen. Toen hij opstond en de papieren wilde geven liet hij deze meteen weer vallen.
'Wat weet die jongen allemaal? Wat staat er allemaal over mij op het internet, en hoe heeft hij dat ooit gevonden zonder dat ik hem ooit mijn naam had verteld?'
De vragen flitsten een voor een door zijn gedachten, terwijl hij weer naar de lift liep.
Voor de lift aangekomen besloot hij toch maar de trap te nemen, hij liet zijn handen in zijn zakken glijden en richtte zijn ogen naar zijn voeten terwijl hij langzaam naar beneden liep.
"Axel." Een bedroefde vrouwenstem galmde door zijn oor.
Het snikken viel niet te missen het was luid en ze haperde.
"Mam, wat is er?"
Hij zag het gezicht van zijn moeder voor zich zoals ze er nu ongeveer uitgezien moest hebben. Haar onderlip trilde terwijl de rest van haar lichaam schokte, met ieder schok kwam er een woord uit haar mond. Tranen dropen langs haar wangen naar haar kin, de mascara op haar ogen was uitgelopen en met tissues probeerde ze de schade te beperken. Vermoedelijk zat zijn vader naast haar, met een arm om haar schouder, de tranen met zijn duim van haar wangen te vegen terwijl ze geschokt verder stotterde.
Er klonk het snuiten van een neus en wat sussende woorden. Dat moest dus inderdaad zijn vader zijn, of eventueel Laura.
"Mam?" Axel begon zich zorgen te maken en liep ondertussen richting de wc, om te voorkomen dat zijn teamgenoten hem zagen. Niet dat hij ze niet wilde zien maar blijkbaar was er iets ernstigs gebeurt.
"Zijn jullie al in het stadium?"
Op deze vraag begon zijn moeder nog harder te huilen, waarna de telefoon werd doorgegeven.
"Axel, Laura hier. Kun je een taxi regelen?"
Axel trok zijn wenkbrauwen even op, al wist hij dat Laura dit niet kon zien.
Verzonken in zijn dagdroom had Axel niet door dat er iemand voor hem liep en daardoor liep hij tegen diegene aan.
"Sorry." sprak Axel terwijl hij de vreemde hielp om de gevallen papieren op te rapen. Toen hij opstond en de papieren wilde geven liet hij deze meteen weer vallen.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark keek steeds weer achterom, die jongen was raar. Die jongen had een naam bedacht Mark, Axel. Axel Blaze was z'n naam. Hij sloeg zichzelf tegen z'n hoofd en riep weer keihard; "BOEIEND!!" Mensen in de beurt keken hem raar aan. Niet alleen dat Mark iets hard riep, dat nergens op sloeg. Nee, ook omdat hij nog steeds z'n keepertenue aan had. Mark lette er helemaal niet op en liep verder.
Toch had hij steeds een raar gevoel in hem. Het leek wel een schuldgevoel. "Maar wat zou ik misgedaan hebben?" fluisterde Mark zachtjes. Mark dacht weer aan alle vragen die hij Axel wilde stellen. "Zou dat het misschien zijn, de gebeurtenissen met Axel?" Weer sloeg Mark zichzelf in het gezicht. "Niet aan denken Mark, je moet je hoofd erbij houden", sprak hij zichzelf moed in. Steeds bleef Mark weer in gedachtte wegzakken, totdat hij tegen iemand aanbotste. "O sorry, ik ben er niet helemaal geloof ik". Toen Mark keek tegen wie hij opbotste wilde hij zichzelf nog een keer slaan. Hoe had hij Jack over het hoofd kunnen missen
------------
Jack zat bij de rivieroever te wachten op mark. De rivieroever, een voetbal veld achter een dijkje was een mooi gebied om te komen had Mark Jack verteld. Toch was Mark er nog steeds niet, hoewel hij er 12 minuten geleden had moeten zijn. Kleine kinderen betraden het voetbalveld. Ze droegen allemaal hetzelfde shirt. Rood met zwart en op de achterkant ieder een ander nummer. Er stond ook een naam op, maar wel op allemaal dezelfde naam. "FC Inazuma Kids", een leuke naam bedacht Jack. Toen hij zag hoe de kleintjes bezig waren bedacht hij bij zichzelf; "Wacht eens, ik kan helemaal niet voetballen. Ik ben nog geen eens half zo goed als hun". Plots hoorde Jack een meisje praten. Het was één van de kinderen op het veld. "Hey, waar is Mark?" "Hij hoort er al lang te zijn". Jack schrok van wat hij hoorde. "Mark is zo gehecht aan het voetbal, hij heeft geen eens een team". "Toch traint hij, maar dan met kleintjes, hij moet er echt van houden". Dat gaf Jack kracht. "Ik kan minstens één vriend krijgen en dat is Mark, als ik mezelf maar goed genoeg inzet".
Met die inspiratie stond Jack op en ging op zoek naar Mark. Hij liep net de bocht om en tien meter verder kwam er iemand tegen hem aan. Het was Mark!
-----
Samen liepen Mark en Jack verder, het was een korte trip, want ze waren al erg dicht bij de rivieroever. Toen ze aankwamen op de rivier oever stonden de kinderen al te springen. "MARK EINDELIJK E BENT ER, IK BEN NOG BETER GEWORDEN HEEFT DE COACH GEZEGD!" Mark lachte naar het meisje en riep terug; "IK KOM ZO, IK MOET NOG EVEN WAT REGELEN". Met dat regelen wilde Jack eigenlijk weten waarom Mark te laat was. "Ik dacht dat ik nog iemand kon regelen voor het team, maar blijkbaar wilde diegene toch niet". "Dat was het meer niet, laten we nu meedoen met die kleintjes". Mark stond snel op en rende de dijk af naar het veld en ging op doel staan. Jack lachte even en rende achter Mark aan het veld op. Het was voor Mark erg makkelijk de ballen tegen te houden, blijkbaar had hij erg veel geoefend. "Jack is niet zo goed, maar bij elke poging de bal af te pakken zie ik dat hij beter wordt, en spel begint de begrijpen", dacht Mark.
Plots kwam de bal aan de zijkant terecht, waar twee hangjongeren aan het chillen waren. "HOUD DIE BAL VOORTAAN BIJ JE, WIL JE! ANDERS STEKEN WE HEM LEK!" Mark rende naar de jongens toe en vroeg de bal terug. "Sorry, ik zal erop letten, mogen we de bal terug?" De jongens begonnen opeens te lachen. "Wat valt er nou weer te lachen, en geef die bal terug!" "HAHAHAHA BEN JE NOU ALWEER MET DIE UKKIES AAN HET TRAINEN, EN NIET ZO BRUTAAL JIJ!" Het was waar dacht Jack. Mark heeft veel langer met deze kinderen gespeeld. ÄLS JE HEM ZO TERUG WILT!" De jongen gaf een trap tegen de bal en die kwam volop in Mark's buik. Die viel op de grond en greep naar z'n buik en maakte een gil. "Hey dat is niet aardig!" riep het meisje. "O, HEB JIJ EEN BRUTALE MOND TEGEN ONS?" Weer trapte de jongen tegen de bal, maar dit keer eerst in de lucht.
Toch had hij steeds een raar gevoel in hem. Het leek wel een schuldgevoel. "Maar wat zou ik misgedaan hebben?" fluisterde Mark zachtjes. Mark dacht weer aan alle vragen die hij Axel wilde stellen. "Zou dat het misschien zijn, de gebeurtenissen met Axel?" Weer sloeg Mark zichzelf in het gezicht. "Niet aan denken Mark, je moet je hoofd erbij houden", sprak hij zichzelf moed in. Steeds bleef Mark weer in gedachtte wegzakken, totdat hij tegen iemand aanbotste. "O sorry, ik ben er niet helemaal geloof ik". Toen Mark keek tegen wie hij opbotste wilde hij zichzelf nog een keer slaan. Hoe had hij Jack over het hoofd kunnen missen
------------
Jack zat bij de rivieroever te wachten op mark. De rivieroever, een voetbal veld achter een dijkje was een mooi gebied om te komen had Mark Jack verteld. Toch was Mark er nog steeds niet, hoewel hij er 12 minuten geleden had moeten zijn. Kleine kinderen betraden het voetbalveld. Ze droegen allemaal hetzelfde shirt. Rood met zwart en op de achterkant ieder een ander nummer. Er stond ook een naam op, maar wel op allemaal dezelfde naam. "FC Inazuma Kids", een leuke naam bedacht Jack. Toen hij zag hoe de kleintjes bezig waren bedacht hij bij zichzelf; "Wacht eens, ik kan helemaal niet voetballen. Ik ben nog geen eens half zo goed als hun". Plots hoorde Jack een meisje praten. Het was één van de kinderen op het veld. "Hey, waar is Mark?" "Hij hoort er al lang te zijn". Jack schrok van wat hij hoorde. "Mark is zo gehecht aan het voetbal, hij heeft geen eens een team". "Toch traint hij, maar dan met kleintjes, hij moet er echt van houden". Dat gaf Jack kracht. "Ik kan minstens één vriend krijgen en dat is Mark, als ik mezelf maar goed genoeg inzet".
Met die inspiratie stond Jack op en ging op zoek naar Mark. Hij liep net de bocht om en tien meter verder kwam er iemand tegen hem aan. Het was Mark!
-----
Samen liepen Mark en Jack verder, het was een korte trip, want ze waren al erg dicht bij de rivieroever. Toen ze aankwamen op de rivier oever stonden de kinderen al te springen. "MARK EINDELIJK E BENT ER, IK BEN NOG BETER GEWORDEN HEEFT DE COACH GEZEGD!" Mark lachte naar het meisje en riep terug; "IK KOM ZO, IK MOET NOG EVEN WAT REGELEN". Met dat regelen wilde Jack eigenlijk weten waarom Mark te laat was. "Ik dacht dat ik nog iemand kon regelen voor het team, maar blijkbaar wilde diegene toch niet". "Dat was het meer niet, laten we nu meedoen met die kleintjes". Mark stond snel op en rende de dijk af naar het veld en ging op doel staan. Jack lachte even en rende achter Mark aan het veld op. Het was voor Mark erg makkelijk de ballen tegen te houden, blijkbaar had hij erg veel geoefend. "Jack is niet zo goed, maar bij elke poging de bal af te pakken zie ik dat hij beter wordt, en spel begint de begrijpen", dacht Mark.
Plots kwam de bal aan de zijkant terecht, waar twee hangjongeren aan het chillen waren. "HOUD DIE BAL VOORTAAN BIJ JE, WIL JE! ANDERS STEKEN WE HEM LEK!" Mark rende naar de jongens toe en vroeg de bal terug. "Sorry, ik zal erop letten, mogen we de bal terug?" De jongens begonnen opeens te lachen. "Wat valt er nou weer te lachen, en geef die bal terug!" "HAHAHAHA BEN JE NOU ALWEER MET DIE UKKIES AAN HET TRAINEN, EN NIET ZO BRUTAAL JIJ!" Het was waar dacht Jack. Mark heeft veel langer met deze kinderen gespeeld. ÄLS JE HEM ZO TERUG WILT!" De jongen gaf een trap tegen de bal en die kwam volop in Mark's buik. Die viel op de grond en greep naar z'n buik en maakte een gil. "Hey dat is niet aardig!" riep het meisje. "O, HEB JIJ EEN BRUTALE MOND TEGEN ONS?" Weer trapte de jongen tegen de bal, maar dit keer eerst in de lucht.
Axel bukte zich opnieuw, maar dit keer verbrak hij geen oogcontact, het was alsof hun ogen versmolten waren. Alsof een mysterieuze kracht Axel dwong te blijven kijken.
"Axel?"
Het gezicht voor hem had een vragende en tegelijkertijd bezorgde indruk.
"Wat doe jij nou in het ziekenhuis? Ben je ziek?"
Axel had de papieren nu weer in zijn handen en gaf deze aan de persoon voor hem.
'Was dat maar zo.' dacht Axel, maar dat zei hij niet, in plaats daarvan zei hij; "Nee, mijn vader werkt hier."
"O, nu je het zegt, dat is waar ook."
De bezorgde uitdrukking op het gezicht verdween.
"Het was leuk je weer gesproken te hebben Axel."
Axel draaide zich om en keek hoe de persoon wegliep. Daarna liep hijzelf ook snel verder, dit was niet gebeurt.
"Hoezo?" had hij verbaasd gevraagd terwijl hij het wc-hokje achter zich sloot.
Hoe kon ze dit van hem vragen, over een kwartier begon de wedstrijd en hij moest nog opwarmen.
"Ik leg je alles hier wel uit, laten we nu maar zeggen dat je uit jezelf zou komen als ik je dit zou vertellen."
"Wat is er gebeurt?" had hij geschokt gereageerd. "Is het iets met vader?"
Nu liet ook Laura het snikken toe.
Vermoedelijk rolden bij haar de tranen nu als een waterval over haar wangen.
"Laura?"
"Het," begon Laura, gevolgd door wat snikken, "J-Julia." bracht ze met moeite uit.
"Ik kom er onmiddellijk aan, waar zijn jullie?"
Het adres had hij kunnen raden, het ziekenhuis.
In slechts enkele minuten was hij daar aangekomen, hij had zijn voetbaltenue nog aan toen hij het ziekenhuis in rende naar de balie. "Julia Blaze." sprak hij duidelijk.
De vrouw achter de balie keek in haar systeem waarna ze een kamernummer noemde. Axel besloot de trap te nemen omdat hij niet op de lift wilde wachten. Op de juiste verdieping aangekomen besloot hij zich eerst in de wc om te kleden. Het zou onbeleefd zijn om in zijn voetbaltenue de kamer in te stormen.
Axel liep de volledige route weer terug hij was nu inmiddels aangekomen bij het park. Hij besloot om door het park een stukje af te snijden, dan zou hij eerder bij de rivieroever zijn en dus ook eerder thuis.
Snel had hij zijn kleding omgewisseld en toen hij even op zijn mobiel keek zag hij dat hij tien gemiste oproepen had van zijn coach, vijf van Dave, nog eens tien van Emma, hun manager, en zeven van Timon, de keeper. Even sloot Axel zijn ogen terwijl hij zijn mobiel tegen zijn borst duwde. Meteen flitsten zijn ogen weer open. Een koud stukje metaal drukte zichzelf in Axels huid en toen hij het touwtje om zijn hals volgde kwam hij uit op het metalen hangertje dat hij eerder vandaag van Julia had gekregen. Hij kon het niet helpen om een traan over zijn wangen te laten rollen.
De route door het park was inderdaad een heel stuk korter, Axel had zijn handen alweer in de zakken van zijn broek laten glijden, een gewoonte die hij zichzelf niet snel zou afleren. Op de rivieroever waren schoolkinderen aan het trainen en tussen deze kinderen stonden de forse jongen en... Oke die jongen was tegenwoordig echt overal, hij zag het goed. Het was de jongen met de oranje hoofdband. De bal kwam buiten de zijlijn bij twee hangjongeren terecht. De hoofdband, zoals Axel hem maar had besloten te noemen totdat hij zijn echte naam zou weten, vroeg de bal terug en er ontstond een soort kleine ruzie. Een van de jongeren trapte de bal naar de hoofdband en hij werd volop in zijn buik geraakt. Nu begon een van de kindjes zich er ook mee te bemoeien. Toen Axel keek wie het was zag hij in een flits het ongeluk opnieuw voorbij schieten. Was dat Julia? Axel schudde zijn hoofd in gedachte en zag dat het een ander meisje was dat wel spreken op Julia leek. De jongen aan de zijlijn gaf haar een grote mond waarna hij de bal omhoog trapte, richting het meisje.
Voordat Axel het doorhad hadden zijn voeten zich afgezet van de dijk en maakte hij een halve draai in de lucht de bal kwam tegen zijn rechtervoet en bleef daar heel even hangen, waarna Axel de bal een stoot gaf. En dat was nog zacht uitgedrukt. De bal raasde terug naar de jongeren en raakte eentje volop in zijn maag. Soepel lande Axel met een halve achterwaarts salto omdat hij anders op zijn hoofd zou uitkomen. Zijn beide benen landen ietwat uit elkaar en zijn handen waren dichtbij de grond. Hij trok zij lichaam weer recht en keek de jongeren even na.
'Graag gedaan Julia.' Hij schrok zelf van de gedachte.
"Axel?"
Het gezicht voor hem had een vragende en tegelijkertijd bezorgde indruk.
"Wat doe jij nou in het ziekenhuis? Ben je ziek?"
Axel had de papieren nu weer in zijn handen en gaf deze aan de persoon voor hem.
'Was dat maar zo.' dacht Axel, maar dat zei hij niet, in plaats daarvan zei hij; "Nee, mijn vader werkt hier."
"O, nu je het zegt, dat is waar ook."
De bezorgde uitdrukking op het gezicht verdween.
"Het was leuk je weer gesproken te hebben Axel."
Axel draaide zich om en keek hoe de persoon wegliep. Daarna liep hijzelf ook snel verder, dit was niet gebeurt.
"Hoezo?" had hij verbaasd gevraagd terwijl hij het wc-hokje achter zich sloot.
Hoe kon ze dit van hem vragen, over een kwartier begon de wedstrijd en hij moest nog opwarmen.
"Ik leg je alles hier wel uit, laten we nu maar zeggen dat je uit jezelf zou komen als ik je dit zou vertellen."
"Wat is er gebeurt?" had hij geschokt gereageerd. "Is het iets met vader?"
Nu liet ook Laura het snikken toe.
Vermoedelijk rolden bij haar de tranen nu als een waterval over haar wangen.
"Laura?"
"Het," begon Laura, gevolgd door wat snikken, "J-Julia." bracht ze met moeite uit.
"Ik kom er onmiddellijk aan, waar zijn jullie?"
Het adres had hij kunnen raden, het ziekenhuis.
In slechts enkele minuten was hij daar aangekomen, hij had zijn voetbaltenue nog aan toen hij het ziekenhuis in rende naar de balie. "Julia Blaze." sprak hij duidelijk.
De vrouw achter de balie keek in haar systeem waarna ze een kamernummer noemde. Axel besloot de trap te nemen omdat hij niet op de lift wilde wachten. Op de juiste verdieping aangekomen besloot hij zich eerst in de wc om te kleden. Het zou onbeleefd zijn om in zijn voetbaltenue de kamer in te stormen.
Axel liep de volledige route weer terug hij was nu inmiddels aangekomen bij het park. Hij besloot om door het park een stukje af te snijden, dan zou hij eerder bij de rivieroever zijn en dus ook eerder thuis.
Snel had hij zijn kleding omgewisseld en toen hij even op zijn mobiel keek zag hij dat hij tien gemiste oproepen had van zijn coach, vijf van Dave, nog eens tien van Emma, hun manager, en zeven van Timon, de keeper. Even sloot Axel zijn ogen terwijl hij zijn mobiel tegen zijn borst duwde. Meteen flitsten zijn ogen weer open. Een koud stukje metaal drukte zichzelf in Axels huid en toen hij het touwtje om zijn hals volgde kwam hij uit op het metalen hangertje dat hij eerder vandaag van Julia had gekregen. Hij kon het niet helpen om een traan over zijn wangen te laten rollen.
De route door het park was inderdaad een heel stuk korter, Axel had zijn handen alweer in de zakken van zijn broek laten glijden, een gewoonte die hij zichzelf niet snel zou afleren. Op de rivieroever waren schoolkinderen aan het trainen en tussen deze kinderen stonden de forse jongen en... Oke die jongen was tegenwoordig echt overal, hij zag het goed. Het was de jongen met de oranje hoofdband. De bal kwam buiten de zijlijn bij twee hangjongeren terecht. De hoofdband, zoals Axel hem maar had besloten te noemen totdat hij zijn echte naam zou weten, vroeg de bal terug en er ontstond een soort kleine ruzie. Een van de jongeren trapte de bal naar de hoofdband en hij werd volop in zijn buik geraakt. Nu begon een van de kindjes zich er ook mee te bemoeien. Toen Axel keek wie het was zag hij in een flits het ongeluk opnieuw voorbij schieten. Was dat Julia? Axel schudde zijn hoofd in gedachte en zag dat het een ander meisje was dat wel spreken op Julia leek. De jongen aan de zijlijn gaf haar een grote mond waarna hij de bal omhoog trapte, richting het meisje.
Voordat Axel het doorhad hadden zijn voeten zich afgezet van de dijk en maakte hij een halve draai in de lucht de bal kwam tegen zijn rechtervoet en bleef daar heel even hangen, waarna Axel de bal een stoot gaf. En dat was nog zacht uitgedrukt. De bal raasde terug naar de jongeren en raakte eentje volop in zijn maag. Soepel lande Axel met een halve achterwaarts salto omdat hij anders op zijn hoofd zou uitkomen. Zijn beide benen landen ietwat uit elkaar en zijn handen waren dichtbij de grond. Hij trok zij lichaam weer recht en keek de jongeren even na.
'Graag gedaan Julia.' Hij schrok zelf van de gedachte.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark keek naar de jongens. "Hoe kunnen julie zo omgaan met mensen?" Plots viel de langste jongen, die ook het meest praatte op en de grond. De bal die in de lucht was, was in z'n buik terecht gekomen. Mark zag een shaduw over hem heen komen, maar die shaduw leek wel te zweven. Toen hij achterom keek zag hij hoe de jongen, Axel op de grond neer kwam na een achterwaartse salto gemaakt te hebben. 'Wow, die jongen kan echt alles'.
De andere hangjonger bleef verbaast kijken. Hij had nog niks gezegd, maar hij stelde ook niet zoveel voor. Hij was klein en erg dik. Mark stond langzaam op en keek naar het meisje wat er nog gezond uitzag. Alleen.... ze keek geschrokken naar de jongen. "Dank je wel, Axel". 'WAT, HOE WEET ZIJ DAT HIJ AXEL HEET?' dacht Mark. 'Er gebeuren hier rare dingen tegenwoordig'.
De jongen die de bal in z'n maag kreeg van Axel stond weer op en liep richting Axel toe. "Als ik jou nog één keer tegenkom zal ik eens ff een balletje tikken met jou. Hij gebaarde de andere jongen mee te komen, en die liep dan ook snel mee. Toen ze de dijk op waren keken ze nog één keer naar Axel en liepen toen weg.
'Wow, het leek wel als of die jongens bang voor hem waren'. Mark bedacht dat hij het nu weer zou moeten vragen. Hij kuchte even een keer en begon met praten. "Luister Axel, ik snap nou niet waarom je steeds zo stoer probeert te doen, maar nu wil ik het weten". Hij krabte even achter z'n hoofd om gelijk te bedenken hoe hij dit zou moeten vragen. "Waarom kom je niet in het voetbalteam? Ik ben je nu al vaak genoeg tegengekomen en steeds weer keek je gefacineerd naar de bal, het bordje en mij. Ik wil antwoord axel. WAAROM KOM JE NIET IN HET VOETBALTEAM?" Dat laatste schreeuwde hij gewoon, hij was echt boos. 'Axel..... Axel je zou me kunnen helpen Royal Academy te verslaan. Waarom begrijp je dat niet?'
Het meisje keek geschrokken naar Mark. Deze kant kende ze helemaal niet van hem. Hij was altijd die vrolijke jongen die steeds verder wilde met voetballen. Het meisje dacht even terug naar het begin van dit jaar;'
"Nee mevrouw, alstublieft, laat ons nog heel even voetballen". "Nee, Maddie heeft nu wel lang genoeg voetbal gespeeld voor vandaag" antoorde haar moeder dan altijd tegen Mark. Mark smeekte en smeekte, en Maddie's moeder kon daar nooit tegen. Dan had Mark weer gewonnen en dan zei ze; "Goed dan nog 10 minuten". Zelf ging ze dan altijd op de bovenkant van de dijk zitten en keek ze haar dochter aan het voetballen was.
Nu herkende ze Mark helemaal niet terug. Zoveel vragen en ook nog woeden. 'Wat zou er met hem aan de hand zijn?'
----
Jack keek verslagen toe, toen er opeens een jongen met "vurig", platinum blond haar en zigzag wenkbrauwen in de lucht sprong om de bal een trap te geven. Hij droeg een witte sweater met capuchon met een oranje vest eroverheen, een bruine broek en rode sneakers. De gaf de bal een enorme trap, en die vloog in de maag van de jongen die de bal omhoog had getrapt. Jack kreeg een erg warm gevoel van binnen. Die jongen was echt goed, een geweldige traptechniek. 'Wacht eens even, is dat soms Axel, de jongen waar Mark het over had tijdens de kleine tocht naar de rivieroever'. Hij wilde nog verder denken, maar meer kans kreeg hij niet toen hij Mark een heel verhaal hoorde vertellen. Het laatste had Jack niet verwacht. Mark die een woeden uitbarsting kreeg en de vraag stelde; "WAAROM KOM JE NIET IN HET VOETBALTEAM?" Jack zag dat Mark woedend keek en snel begon te ademen, als of hij klaar was voor een gevecht.
De andere hangjonger bleef verbaast kijken. Hij had nog niks gezegd, maar hij stelde ook niet zoveel voor. Hij was klein en erg dik. Mark stond langzaam op en keek naar het meisje wat er nog gezond uitzag. Alleen.... ze keek geschrokken naar de jongen. "Dank je wel, Axel". 'WAT, HOE WEET ZIJ DAT HIJ AXEL HEET?' dacht Mark. 'Er gebeuren hier rare dingen tegenwoordig'.
De jongen die de bal in z'n maag kreeg van Axel stond weer op en liep richting Axel toe. "Als ik jou nog één keer tegenkom zal ik eens ff een balletje tikken met jou. Hij gebaarde de andere jongen mee te komen, en die liep dan ook snel mee. Toen ze de dijk op waren keken ze nog één keer naar Axel en liepen toen weg.
'Wow, het leek wel als of die jongens bang voor hem waren'. Mark bedacht dat hij het nu weer zou moeten vragen. Hij kuchte even een keer en begon met praten. "Luister Axel, ik snap nou niet waarom je steeds zo stoer probeert te doen, maar nu wil ik het weten". Hij krabte even achter z'n hoofd om gelijk te bedenken hoe hij dit zou moeten vragen. "Waarom kom je niet in het voetbalteam? Ik ben je nu al vaak genoeg tegengekomen en steeds weer keek je gefacineerd naar de bal, het bordje en mij. Ik wil antwoord axel. WAAROM KOM JE NIET IN HET VOETBALTEAM?" Dat laatste schreeuwde hij gewoon, hij was echt boos. 'Axel..... Axel je zou me kunnen helpen Royal Academy te verslaan. Waarom begrijp je dat niet?'
Het meisje keek geschrokken naar Mark. Deze kant kende ze helemaal niet van hem. Hij was altijd die vrolijke jongen die steeds verder wilde met voetballen. Het meisje dacht even terug naar het begin van dit jaar;'
"Nee mevrouw, alstublieft, laat ons nog heel even voetballen". "Nee, Maddie heeft nu wel lang genoeg voetbal gespeeld voor vandaag" antoorde haar moeder dan altijd tegen Mark. Mark smeekte en smeekte, en Maddie's moeder kon daar nooit tegen. Dan had Mark weer gewonnen en dan zei ze; "Goed dan nog 10 minuten". Zelf ging ze dan altijd op de bovenkant van de dijk zitten en keek ze haar dochter aan het voetballen was.
Nu herkende ze Mark helemaal niet terug. Zoveel vragen en ook nog woeden. 'Wat zou er met hem aan de hand zijn?'
----
Jack keek verslagen toe, toen er opeens een jongen met "vurig", platinum blond haar en zigzag wenkbrauwen in de lucht sprong om de bal een trap te geven. Hij droeg een witte sweater met capuchon met een oranje vest eroverheen, een bruine broek en rode sneakers. De gaf de bal een enorme trap, en die vloog in de maag van de jongen die de bal omhoog had getrapt. Jack kreeg een erg warm gevoel van binnen. Die jongen was echt goed, een geweldige traptechniek. 'Wacht eens even, is dat soms Axel, de jongen waar Mark het over had tijdens de kleine tocht naar de rivieroever'. Hij wilde nog verder denken, maar meer kans kreeg hij niet toen hij Mark een heel verhaal hoorde vertellen. Het laatste had Jack niet verwacht. Mark die een woeden uitbarsting kreeg en de vraag stelde; "WAAROM KOM JE NIET IN HET VOETBALTEAM?" Jack zag dat Mark woedend keek en snel begon te ademen, als of hij klaar was voor een gevecht.
Axel keek hoe de beide jongens na een dreigement wegliepen en draaide zich toen naar het meisje.
"Dank je wel Axel." zei ze. Hoe wist dit meisje zijn naam?
Hij glimlachte naar haar terwijl hij aanstalten maakte om weg te lopen. Hier kreeg hij echter niet de kans voor omdat de hoofdband naar hem begon te roepen en uiteindelijk zelfs te schreeuwen. Even bleef Axel staan, maar daarna kwamen de woorden van die ochtend weer terug, die jongen had in zijn geschiedenis zitten neuzen. Nonchalant liep Axel, opnieuw met de handen in zijn zakken richting de trap van de dijk.
"Je vergist je." mompelde hij als een soort van antwoord op de vraag van de hoofdband.
Dit maal keek Axel niet ok toen hij wegliep, hij keken naar de neuzen van zijn rode sneakers terwijl hij naar huis begon te lopen. In zijn zak had hij zijn hand om zijn mobiel geklemd. De gemiste oproepen van het ongeluk stonden er nog in.
Snel veegde Axel de traan weg terwijl hij zijn voetbal kleren in zijn tas propte. Hij zwaaide zijn tas over zijn schouder terwijl hij de hal door rende naar de kamer die de vrouw achter de balie hem had doorgegeven. Voor de kamer zaten Axels ouders, Tyler en Laura op het bankje. Tyler stond meteen op en trok Laura achter zich aan. Samen liepen ze Axel tegemoet. Laura had halflang bruin haar dat tot net onder haar schouders reikte en bijpassende bruine ogen. Het beetje make-up dat ze droeg was uitgelopen en haar ogen waren rood van het huilen. Ze omarmde Axel terwijl Tyler zijn tas overnam.
Tyler had kort zwart haar en smaragd groene ogen, hij had zijn zwarte pak nog aan met de bijpassende zwarte stropdas. Tyler was nog maar zeventien jaar oud maar op dit moment was hij volwassener dan ooit. Er was nergens aan hem te merken dat hij gehuild had, en waarschijnlijk had hij dit ook niet gedaan. Hij gaf Axel een klopje op zijn schouder waarop Laura Axel losliet uit haar omhelzing. Samen voerde Laura en Tyler Axel naar zijn ouder die hem blijkbaar nog niet hadden gezien. Bij het zien van Axel vormden zich nieuwe tranen in de ogen van zijn moeder.
Axel zuchtte, hij had nooit zomaar weg moeten gaan. Wat moeten zijn teamgenoten wel niet van hem gedacht hebben? Die zouden hem nu vast als laf zien, of nog erger. Aan de rand van Inazuma Town aangekomen bleef Axel staan. Hij was nu al bijna een half uur onderweg en nog steeds was hij amper in de buurt van zijn huis. In zijn zak trilde zijn telefoon. Snel haalde Axel deze tevoorschijn en nam op.
"Hallo?"
"Dank je wel Axel." zei ze. Hoe wist dit meisje zijn naam?
Hij glimlachte naar haar terwijl hij aanstalten maakte om weg te lopen. Hier kreeg hij echter niet de kans voor omdat de hoofdband naar hem begon te roepen en uiteindelijk zelfs te schreeuwen. Even bleef Axel staan, maar daarna kwamen de woorden van die ochtend weer terug, die jongen had in zijn geschiedenis zitten neuzen. Nonchalant liep Axel, opnieuw met de handen in zijn zakken richting de trap van de dijk.
"Je vergist je." mompelde hij als een soort van antwoord op de vraag van de hoofdband.
Dit maal keek Axel niet ok toen hij wegliep, hij keken naar de neuzen van zijn rode sneakers terwijl hij naar huis begon te lopen. In zijn zak had hij zijn hand om zijn mobiel geklemd. De gemiste oproepen van het ongeluk stonden er nog in.
Snel veegde Axel de traan weg terwijl hij zijn voetbal kleren in zijn tas propte. Hij zwaaide zijn tas over zijn schouder terwijl hij de hal door rende naar de kamer die de vrouw achter de balie hem had doorgegeven. Voor de kamer zaten Axels ouders, Tyler en Laura op het bankje. Tyler stond meteen op en trok Laura achter zich aan. Samen liepen ze Axel tegemoet. Laura had halflang bruin haar dat tot net onder haar schouders reikte en bijpassende bruine ogen. Het beetje make-up dat ze droeg was uitgelopen en haar ogen waren rood van het huilen. Ze omarmde Axel terwijl Tyler zijn tas overnam.
Tyler had kort zwart haar en smaragd groene ogen, hij had zijn zwarte pak nog aan met de bijpassende zwarte stropdas. Tyler was nog maar zeventien jaar oud maar op dit moment was hij volwassener dan ooit. Er was nergens aan hem te merken dat hij gehuild had, en waarschijnlijk had hij dit ook niet gedaan. Hij gaf Axel een klopje op zijn schouder waarop Laura Axel losliet uit haar omhelzing. Samen voerde Laura en Tyler Axel naar zijn ouder die hem blijkbaar nog niet hadden gezien. Bij het zien van Axel vormden zich nieuwe tranen in de ogen van zijn moeder.
Axel zuchtte, hij had nooit zomaar weg moeten gaan. Wat moeten zijn teamgenoten wel niet van hem gedacht hebben? Die zouden hem nu vast als laf zien, of nog erger. Aan de rand van Inazuma Town aangekomen bleef Axel staan. Hij was nu al bijna een half uur onderweg en nog steeds was hij amper in de buurt van zijn huis. In zijn zak trilde zijn telefoon. Snel haalde Axel deze tevoorschijn en nam op.
"Hallo?"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Jack keek gespannen naar Mark. 'Wat is er Mark, laat hem nou'. Hij durfte Mark niet aan te spreken, dus maakte hij een gesprek in z'n hoofd. 'Die jongen kan een goede reden hebben om te zwijgen. Weet je nog, wie er in het ziekenhuis ligt'. Jack stopte even met denken en zag hoe Axel wegliep. 'Het is familie Mark begrijp het nou!' Jack zou nog net niet gaan janken, maar hij voelde de tranen al wel komen. Voordat Axel uit zicht was hoorde hij Mark roepen : " LOOP MAAR WEER WEG WEGLOPER!" Toen Axel uitzicht was keek Mark na Jack als of hij wist wat Jack allemaal gedacht had.
----
Mark keek naar Axel die weer zweeg. 'Achterbakse... je denkt dat je stoer bent he?' Mark dacht dit alles, maar wilde het liefst dat alles recht in z'n gezicht zeggen. Toen die achterbakse jongen weer z'n handen in z'n zakken liet glijden, werd Mark nog kwaader. 'Ik kan je wel wurgen jij...jij...'. Mark maakte z'n zin niet af in gedachten, want meneertje "Ik wil aandacht" liep weer zwijgend weg. 'Dat is de druppel die de emmer laat overstromen'. "LOOP MAAR WEER WEG WEGLOPER!" klonk de stem van Mark na op de Urivieroever. Het was er erg stil.
---
Maddie keek toe hoe de jongens beide stil waren. Mark dacht aan van alles dat wist ze. Jack zou waarschijnlijk aan eten hebben gedacht of anders aan de ruzie/gesprek dat zo juist had plaats gevonden. Axel zou waarschijnlijk gedacht hebben waarom hij niet kon of wilde praten. Maar dat hij praten kon wist ze eigenlijk wel zeker, dus ging ze voor de tweede optie. Hij wilde niet praten. Ze dacht terug aan de finale waar ze vrolijk naar toe was gegaan. Alle wedstrijden had ze thuis gekeken, maar deze zou ze in het echt zien."Dames en Heren welkom bij de finale van 'Het voetbal frontier toernooi'. Dan komen nu de teams Een geweldig team dat de beste keeper heeft van het land en de beste spelmaker en gewoon een erg goed team is, ROYAL ACADEMY. Ze dacht weer terug hoe ze hard BOE aan het roepen en dat de mensen achter haar nu een team moesten lachen om haar actie. "Dan nu een team met twee geweldige spitsen, waaronder de aanvoeder, die erg geliefd is bij z'n team en z'n rol ook erg serieus neemt. En verder een sterke verdediging heeft: 'KKIRKWOOD JUNOIR HIGH!' " O wat is dat nou? Sterspeler Axel Blaze betreedt niet het veld, hoe kan dit? Vlak voor de aftrap!"
Als Maddie uit haar gedachten komt ziet ze Axel niet meer. Jack staat bij Mark, die zo te zien een woeden uitbarsting heeft gehad. Ze pakt haar spullen en gaat naar huis.
----
Mark keek naar Axel die weer zweeg. 'Achterbakse... je denkt dat je stoer bent he?' Mark dacht dit alles, maar wilde het liefst dat alles recht in z'n gezicht zeggen. Toen die achterbakse jongen weer z'n handen in z'n zakken liet glijden, werd Mark nog kwaader. 'Ik kan je wel wurgen jij...jij...'. Mark maakte z'n zin niet af in gedachten, want meneertje "Ik wil aandacht" liep weer zwijgend weg. 'Dat is de druppel die de emmer laat overstromen'. "LOOP MAAR WEER WEG WEGLOPER!" klonk de stem van Mark na op de Urivieroever. Het was er erg stil.
---
Maddie keek toe hoe de jongens beide stil waren. Mark dacht aan van alles dat wist ze. Jack zou waarschijnlijk aan eten hebben gedacht of anders aan de ruzie/gesprek dat zo juist had plaats gevonden. Axel zou waarschijnlijk gedacht hebben waarom hij niet kon of wilde praten. Maar dat hij praten kon wist ze eigenlijk wel zeker, dus ging ze voor de tweede optie. Hij wilde niet praten. Ze dacht terug aan de finale waar ze vrolijk naar toe was gegaan. Alle wedstrijden had ze thuis gekeken, maar deze zou ze in het echt zien."Dames en Heren welkom bij de finale van 'Het voetbal frontier toernooi'. Dan komen nu de teams Een geweldig team dat de beste keeper heeft van het land en de beste spelmaker en gewoon een erg goed team is, ROYAL ACADEMY. Ze dacht weer terug hoe ze hard BOE aan het roepen en dat de mensen achter haar nu een team moesten lachen om haar actie. "Dan nu een team met twee geweldige spitsen, waaronder de aanvoeder, die erg geliefd is bij z'n team en z'n rol ook erg serieus neemt. En verder een sterke verdediging heeft: 'KKIRKWOOD JUNOIR HIGH!' " O wat is dat nou? Sterspeler Axel Blaze betreedt niet het veld, hoe kan dit? Vlak voor de aftrap!"
Als Maddie uit haar gedachten komt ziet ze Axel niet meer. Jack staat bij Mark, die zo te zien een woeden uitbarsting heeft gehad. Ze pakt haar spullen en gaat naar huis.
Ja hoor en Dave en Timon zijn toegevoegd aan de karakter lijst. Dit ga ik overigens niet doen met de ouders van Axel en ook niet met Laura en Tyler. De laatst genoemden karakters behoren overigens wel aan mij toe.
----
"Axel? Waar ben je?"
Axel kon het niet helpen, zijn mondhoeken krulden omhoog bij het idee dat ze naar hem gezocht hadden, tenminste Laura's stem klonk alsof ze de hele wijk overhoop hadden gehaald. Nog even en Axel was in lachen uitgebarsten.
"Rustig Laura." Begon hij uiteindelijk, vechtend tegen de slappe lach. "ik leef nog, voegde hij eraan toe terwijl hij het toestel van zijn mond afwende om een kuch aanval uit zijn keel te laten ontsnappen. Dit was niet omdat hij last had van zijn keel maar omdat hij het lachen probeerde te stoppen, en dit lukte.
"Gaat het?" klonk Laura's stem die de aanval blijkbaar had gehoord. "Bent u verkouden?"
"Nee alles prima. Ik kom eraan." Axel wou al ophangen maar Laura's stem hield hem nog even tegen.
"Zeg op zijn minst waar u bent, dan stuur ik Tyler om u op te halen."
"Niet nodig ik loop wel."
Hierna verbrak Axel de verbinding. Al was dit niet zijn slimste zet, hij had geen idee waar hij heen moest.
"Wat is er gebeurt?" vroeg Axel nu zijn ouders een beetje gekalmeerd waren.
"We waren onderweg naar je wedstrijd," begon zijn moeder die nu met een tissue haar wangen droogde en de uitgelopen make-up van haar gezicht depte.
"toen er ineens een busje vol op onze auto reed." maakte zijn vader de zin van Axels moeder af.
"Wij kwamen er ongedeerd vanaf," voegde Laura toe.
"maar Julia raakte zwaar gewond." Tyler liet zijn emoties nog steeds niet toe. Axel had geschokte zijn mond open laten vallen.
Tyler vertelde kalm verder terwijl de anderen steun bij elkaar zochten.
"Julia is geopereerd door de artsen, dit ging succesvol, maar ze is in een coma geraakt. Uw vader wil haar laten overplaatsen naar het ziekenhuis waar hij vanaf volgende week gaat werken. Het Inazuma ziekenhuis in Inazuma Town. Omdat het zover weg is van jullie huis verhuizen jullie naar Inazuma Town en zal je dus ook naar een andere school gaan."
Tyler nam een korte adem pauze, de tranen rolden volop achter hem, maar Tyler liet nog niet eens een brok in zijn keel horen.
"Het spijt me." voegde hij toe.
Axel geloofde zij oren niet, zijn zusje lag in een coma en alsof dat nog niet genoeg was koest hij nu ook gaan verhuizen. Maar toen pas drong het tot Axel door, hij zou niet hoeven uit te leggen waarom hij niet was komen opdagen bij de wedstrijd.
Axel keek om zich heen. Hij was inmiddels al weer een kwartier aan het lopen maar behalve de rivier zag hij niets wat hem bekent voorkwam.
Zijn mobiel was inmiddels al zes keer overgegaan, maar Axel had dit genegeerd. Hij had geen zin in dat overbezorgde gedoe, hij zou toch ooit zelf de route naar zijn huis moeten leren.
--
Voor Timon en Dave speel ik momenteel alleen de flashback, in het heden zijn ze immers niet in Inazuma Town en dit is al een soort hulp middel voor de flashback van Maddie (graag gedaan).
--
Dave kwam in zijn trainingspak het veld oplopen. De tribune was nog leeg, de wedstrijd zou immers pas over een halfuur beginnen. Over een kwartier moesten ze het veld verlaten had coach Nichols gezegd. Alle teamleden stonden nu in hun trainingspak op het veld iedereen droeg dezelfde zwarte broek met daarop het rode vest. Hun tenue lag nog in de kleedkamers. Ze zouden nu alleen rekken en strekken, als het publiek er was was er nog de echte warming-up. Wel hadden alle teamleden andere kleuren schoenen. Zelf had Dave zwarte sneakers terwijl Axel witte droeg.
Axel, Dave bewonderde hem. Hij was een geweldige aanvoerder en bovendien had hij ook nog eens een geweldige traptechniek. Royal was er nog niet, die waren waarschijnlijk in de kleedkamers aan het overleggen. Dit was dus een mooie kans voor Dave om de vlammen tornado van Axel nog een keer te zien. Hij rende naar de zijlijn en pakte een bal.
"Axel!" brulde hij terwijl hij met de bal aan kwam rennen.
De wind raasde door zijn donkerblonde haar terwijl hij de bal naar Axel trapte.
Axel stond snel op en nam de bal snel aan met zijn verkeerde been.
Dave voelde dat Axel naar hem keek en de glimlach op het gezicht van Axel verraadde dat axel al snapte wat Dave wilde vragen. Dave glimlachte terug als een soort van bevestiging waarna Axel zich met volle kracht van de grond afzette. Als een tornado raasde Axel de lucht in terwijl hij ook draaide als een tornado. De vlammen likten aan Axels benen terwijl deze steeds verder steeg. Nu kwam de beruchte omhaal Axel keek over zijn schouder naar het doel en....
Het schot lanceerde zich richting het doel en trok het net bijna kapot. Hierna lande Axel met zijn beide benen ietwat uit elkaar en zijn linker hand bij zijn linkervoet op de grond terwijl zijn rechterarm omhoog stak. Nog altijd even mooi en geweldig.
Axel begon alweer aan een nieuwe vlammen tornado toen uit de tas van Axel het geluid van een mobiel klonk. Dave zwaaide met zijn armen om Axels aandacht te trekken, maar hij was verdiept in zijn vlammen tornado. Timon, die met een capuchon op aan de zijlijn zat zag het wel. Hij haalde zijn schouders op naar Dave om te vragen wat er was. Dave signaleerde met zijn hand alsof hij aan het bellen was en met zijn andere hand wees hij op Axel.
Timon knikte begrijpend terug.
Na weer een perfecte vlammen tornado riep Dave Axel.
"Axel! ik wil je niet ophouden maar je mobiel gaat over." Dave wees tijdens het pratend op Axel zijn tas.
Axel kwam aanlopen en gaf Dave de bal. Dave duwde een handdoek in Axel zijn handen en riep hem na terwijl Axel met tas en al wegliep.
"Ik zie je in de kleedkamer."
Nu kwam Timon naar hem toe lopen.
"Balletje trappen?"
--
Timon had vanaf de zijlijn toegekeken toen Axel zijn vlammen tornado's deed. Het was een indrukwekkende techniek en hiermee zouden ze zeker de wedstrijd winnen. Toen Axel wegliep om zijn mobiel op te nemen en Dave ietwat verlaten achterbleef besloot Timon om even met Dave te gaan praten.
"Balletje trappen?" had hij gezegd in de hoop hiermee wat tijd te winnen om met Dave te praten. Deze had echter afgewezen.
"Nee dank je. Erm, kunnen we even praten in de kleedkamer? We moeten zo toch van het veld omdat de toeschouwers komen."
Timon had maar niet gezegd dat dit uiteindelijk ook zijn bedoeling was en daarmee dus ingestemd. Samen liepen ze, gevolgd door de rest van het team naar de kleedkamer. Onderweg hadden ze Axel nergens gezien, die was waarschijnlijk in een stil hoekje gaan zitten om met z'n vriendinnetje te praten. Tenminste dat vermoede Timon. Hij wist natuurlijk niet of Axel echt met zijn vriendin aan de telefoon zat.
Timon was erachter gekomen dat Axel een vriendin had toen Axel voor het eerst te laat op de training kwam. Toen Timon vroeg waar hun aanvoerder zo laat vandaan kwam had Axel gezegd dat hij iets aan een leraar moest vragen. Dit had Timon niet gelooft en na de training had hij Axel dus gevolgd. In het park betrapte hij ze, Axel en een meisje van hun leeftijd zaten samen op een bankje te zoenen.
Nu had ze hem dus waarschijnlijk gebeld om hem nog even geluk te wensen en nog even wat geheimen door de telefoon te bespreken.
Achter zich sloot Timon de deur van de kleedkamer. En samen met Dave liep hij naar een rustig hoekje. "Waarover wilde je praten?"
----
"Axel? Waar ben je?"
Axel kon het niet helpen, zijn mondhoeken krulden omhoog bij het idee dat ze naar hem gezocht hadden, tenminste Laura's stem klonk alsof ze de hele wijk overhoop hadden gehaald. Nog even en Axel was in lachen uitgebarsten.
"Rustig Laura." Begon hij uiteindelijk, vechtend tegen de slappe lach. "ik leef nog, voegde hij eraan toe terwijl hij het toestel van zijn mond afwende om een kuch aanval uit zijn keel te laten ontsnappen. Dit was niet omdat hij last had van zijn keel maar omdat hij het lachen probeerde te stoppen, en dit lukte.
"Gaat het?" klonk Laura's stem die de aanval blijkbaar had gehoord. "Bent u verkouden?"
"Nee alles prima. Ik kom eraan." Axel wou al ophangen maar Laura's stem hield hem nog even tegen.
"Zeg op zijn minst waar u bent, dan stuur ik Tyler om u op te halen."
"Niet nodig ik loop wel."
Hierna verbrak Axel de verbinding. Al was dit niet zijn slimste zet, hij had geen idee waar hij heen moest.
"Wat is er gebeurt?" vroeg Axel nu zijn ouders een beetje gekalmeerd waren.
"We waren onderweg naar je wedstrijd," begon zijn moeder die nu met een tissue haar wangen droogde en de uitgelopen make-up van haar gezicht depte.
"toen er ineens een busje vol op onze auto reed." maakte zijn vader de zin van Axels moeder af.
"Wij kwamen er ongedeerd vanaf," voegde Laura toe.
"maar Julia raakte zwaar gewond." Tyler liet zijn emoties nog steeds niet toe. Axel had geschokte zijn mond open laten vallen.
Tyler vertelde kalm verder terwijl de anderen steun bij elkaar zochten.
"Julia is geopereerd door de artsen, dit ging succesvol, maar ze is in een coma geraakt. Uw vader wil haar laten overplaatsen naar het ziekenhuis waar hij vanaf volgende week gaat werken. Het Inazuma ziekenhuis in Inazuma Town. Omdat het zover weg is van jullie huis verhuizen jullie naar Inazuma Town en zal je dus ook naar een andere school gaan."
Tyler nam een korte adem pauze, de tranen rolden volop achter hem, maar Tyler liet nog niet eens een brok in zijn keel horen.
"Het spijt me." voegde hij toe.
Axel geloofde zij oren niet, zijn zusje lag in een coma en alsof dat nog niet genoeg was koest hij nu ook gaan verhuizen. Maar toen pas drong het tot Axel door, hij zou niet hoeven uit te leggen waarom hij niet was komen opdagen bij de wedstrijd.
Axel keek om zich heen. Hij was inmiddels al weer een kwartier aan het lopen maar behalve de rivier zag hij niets wat hem bekent voorkwam.
Zijn mobiel was inmiddels al zes keer overgegaan, maar Axel had dit genegeerd. Hij had geen zin in dat overbezorgde gedoe, hij zou toch ooit zelf de route naar zijn huis moeten leren.
--
Voor Timon en Dave speel ik momenteel alleen de flashback, in het heden zijn ze immers niet in Inazuma Town en dit is al een soort hulp middel voor de flashback van Maddie (graag gedaan).
--
Dave kwam in zijn trainingspak het veld oplopen. De tribune was nog leeg, de wedstrijd zou immers pas over een halfuur beginnen. Over een kwartier moesten ze het veld verlaten had coach Nichols gezegd. Alle teamleden stonden nu in hun trainingspak op het veld iedereen droeg dezelfde zwarte broek met daarop het rode vest. Hun tenue lag nog in de kleedkamers. Ze zouden nu alleen rekken en strekken, als het publiek er was was er nog de echte warming-up. Wel hadden alle teamleden andere kleuren schoenen. Zelf had Dave zwarte sneakers terwijl Axel witte droeg.
Axel, Dave bewonderde hem. Hij was een geweldige aanvoerder en bovendien had hij ook nog eens een geweldige traptechniek. Royal was er nog niet, die waren waarschijnlijk in de kleedkamers aan het overleggen. Dit was dus een mooie kans voor Dave om de vlammen tornado van Axel nog een keer te zien. Hij rende naar de zijlijn en pakte een bal.
"Axel!" brulde hij terwijl hij met de bal aan kwam rennen.
De wind raasde door zijn donkerblonde haar terwijl hij de bal naar Axel trapte.
Axel stond snel op en nam de bal snel aan met zijn verkeerde been.
Dave voelde dat Axel naar hem keek en de glimlach op het gezicht van Axel verraadde dat axel al snapte wat Dave wilde vragen. Dave glimlachte terug als een soort van bevestiging waarna Axel zich met volle kracht van de grond afzette. Als een tornado raasde Axel de lucht in terwijl hij ook draaide als een tornado. De vlammen likten aan Axels benen terwijl deze steeds verder steeg. Nu kwam de beruchte omhaal Axel keek over zijn schouder naar het doel en....
Het schot lanceerde zich richting het doel en trok het net bijna kapot. Hierna lande Axel met zijn beide benen ietwat uit elkaar en zijn linker hand bij zijn linkervoet op de grond terwijl zijn rechterarm omhoog stak. Nog altijd even mooi en geweldig.
Axel begon alweer aan een nieuwe vlammen tornado toen uit de tas van Axel het geluid van een mobiel klonk. Dave zwaaide met zijn armen om Axels aandacht te trekken, maar hij was verdiept in zijn vlammen tornado. Timon, die met een capuchon op aan de zijlijn zat zag het wel. Hij haalde zijn schouders op naar Dave om te vragen wat er was. Dave signaleerde met zijn hand alsof hij aan het bellen was en met zijn andere hand wees hij op Axel.
Timon knikte begrijpend terug.
Na weer een perfecte vlammen tornado riep Dave Axel.
"Axel! ik wil je niet ophouden maar je mobiel gaat over." Dave wees tijdens het pratend op Axel zijn tas.
Axel kwam aanlopen en gaf Dave de bal. Dave duwde een handdoek in Axel zijn handen en riep hem na terwijl Axel met tas en al wegliep.
"Ik zie je in de kleedkamer."
Nu kwam Timon naar hem toe lopen.
"Balletje trappen?"
--
Timon had vanaf de zijlijn toegekeken toen Axel zijn vlammen tornado's deed. Het was een indrukwekkende techniek en hiermee zouden ze zeker de wedstrijd winnen. Toen Axel wegliep om zijn mobiel op te nemen en Dave ietwat verlaten achterbleef besloot Timon om even met Dave te gaan praten.
"Balletje trappen?" had hij gezegd in de hoop hiermee wat tijd te winnen om met Dave te praten. Deze had echter afgewezen.
"Nee dank je. Erm, kunnen we even praten in de kleedkamer? We moeten zo toch van het veld omdat de toeschouwers komen."
Timon had maar niet gezegd dat dit uiteindelijk ook zijn bedoeling was en daarmee dus ingestemd. Samen liepen ze, gevolgd door de rest van het team naar de kleedkamer. Onderweg hadden ze Axel nergens gezien, die was waarschijnlijk in een stil hoekje gaan zitten om met z'n vriendinnetje te praten. Tenminste dat vermoede Timon. Hij wist natuurlijk niet of Axel echt met zijn vriendin aan de telefoon zat.
Timon was erachter gekomen dat Axel een vriendin had toen Axel voor het eerst te laat op de training kwam. Toen Timon vroeg waar hun aanvoerder zo laat vandaan kwam had Axel gezegd dat hij iets aan een leraar moest vragen. Dit had Timon niet gelooft en na de training had hij Axel dus gevolgd. In het park betrapte hij ze, Axel en een meisje van hun leeftijd zaten samen op een bankje te zoenen.
Nu had ze hem dus waarschijnlijk gebeld om hem nog even geluk te wensen en nog even wat geheimen door de telefoon te bespreken.
Achter zich sloot Timon de deur van de kleedkamer. En samen met Dave liep hij naar een rustig hoekje. "Waarover wilde je praten?"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
De stilte duurde lang, te lang. Maddie verbrak de stilte door weg te lopen. Mark reageerde er niet op en keek boos naar de plek waar Axel eerst stond. Hij dacht weer aan alles;
'Achterbakse... je denkt dat je stoer bent he?'
'Ik kan je wel wurgen jij...jij...'.
"LOOP MAAR WEER WEG WEGLOPER!"
En dan kwam Axel's reactie:
Even bleef hij staan, en er was een stilte. Nonchalant liep Axel, opnieuw met de handen in zijn zakken richting de trap van de dijk.
"Je vergist je." mompelde hij als een soort van antwoord op de vraag van Mark.
Dit maal keek hij niet om toen hij wegliep, hij keek naar de neuzen van zijn rode sneakers terwijl hij weer begon weg te lopen, zonder GOED antwoord te geven.
"Oke, weet je wat? Hij heeft gewoon dikke pech nu, hij komt niet meer in het voetbalteam. Dan had hij de eerste keer maar moeten instemmen". Mark voelde zich wel schuldig en had spijt, over datgene wat hij zojuist zei. Hij zag hoe Jack naar hem keek. 'WAAROM WIL NIEMAND IN HET VOETBALTEAM?!" Mark begon bijna te huilen en zei tegen Jack dat de training was afgelopen. Opeens herinnerde hij een opmerking van Maddie. "Het is dat ik niet nog niet op de middelbare mag, anders ging ik naar Raimon en zou ik bij je voetbalteam komen Mark!" Er was een lach op het gezicht van Maddie, ze bleek het echt te menen. Mark lachte terug en had gezegd dat hij haar zou helpen om een zo goed mogelijke voetbalster te maken. Ze zou alle andere wegspellen met haar "Vleugel Hengst". Ja, dat wist Mark nog al te goed.
------
Jack keek naar Maddie die de lange stilte breekte door geluid te maken bij het weglopen, toen ze uit zicht was keek hij weer naar Mark. Die bleef maar kijken naar het punt waar Axel een tijdje stond. Jack ziet weer voor ogen hoe Axel wegliep. 'Even bleef Axel staan, en er was een stilte. Nonchalant liep Axel, opnieuw met de handen in zijn zakken richting de trap van de dijk.
"Je vergist je." mompelde Axel als een soort van antwoord op de vraag van Mark.
Dit maal keek Axel niet om toen hij wegliep, hij keek naar de neuzen van zijn rode sneakers terwijl hij weer begon weg te lopen, zonder echt antwoord te geven'. Jack werd net als de vorige keer uit z'n gedachte gehaald door Mark's woeden. "Oke, weet je wat? Hij heeft gewoon dikke pech nu, hij komt niet meer in het voetbalteam. Dan had hij de eerste keer maar moeten instemmen". Jack keek geschrokken naar Mark, en die bleek de opmerking van zich zelf ook niet prettig de vinden. Mark vertelde tegen Jack dat de training was afgelopen, dus Jack liep naar z'n tas toe. Toen hij omdraaide zag hij dat Mark nog steeds op dezelfde plek stond. 'Die is waarschijnlijk weer eens aan het dagdromen'. Lachend liep Jack weg, want langzamerhand kwam er weer een glimlach op het gezicht van Mark.
----
Maddie kwam thuis en ging nog even naar boven. Ze ging op haar bed liggen en pakte haar "Kirkwood Junoir Hight Voetbalteam Doos" ook wel genoemd "KJHVD". De langere naam vond ze wel beter klinken ,maar ze gebruikte vaak te afkorting. Dat kost minder tijd. Mark vertelde haar altijd; "Als iets te lang duurt kost dat tijd, en tijd kunnen kostbare seconden/minuten en uren zijn om te trainen". Ze legde haar KJHVD neer op bed en begon er spullen uit te pakken. Ze pakte de pet die ze gekocht had voor de finale, met daarop een foto van Axel Blaze erop. Die pet noemde ze dan ook "AB" Ze had een ook een Groot Kirkwoord Junoir High Vlaggetje. Dat vlaggetje noemde ze "GKJHV". Dat vondt ze erg ook makkelijk. Wat later na allerlei andere spullen haalde ze de Team Foto Van Kirkwood Junoir High Voetbalteam eruit. Omdat die naam erg lang was noemde ze die "Teamfoto". Toen ze daar weer naar keek zag ze alles weer langzamerhand voor zich.
"Mama, mag ik deze grote vlag kopen?". "Nee, je hebt al zoveel gekocht, je vader is nu alles naar de auto brengen, om het daar in een doos te stoppen. Voor na de wedstrijd". Maddie keek erg zielig, en daar kon haar moeder nooit tegen. Ze kreeg zoals gewoonlijk haar zin en kocht de grote vlag. In een ander kraampje zeg ze een grote blauwe bril hangen die verbonden was met elastiek. “Die brillen zijn voor de fans van de tegenstander Madeleine”. Maddie begreep het en ging samen met haar moeder voor de ingang staan, om te wachten op haar vader. Toen die er eindelijk aan kwam mochten ze nog niet naar binnen. Ze werden vermaakt door een….. Ja, wat was het eigenlijk? Een man of vrouw in een gek kostuum zou je kunnen zeggen. Op verdere details keek ze niet, dat dat monster eng was, was één ding. “Kom op Madeleine, we mogen naar binnen”. “Mam, noem me nou gewoon Maddie! Als iets te lang duurt kost dat tijd, en tijd kunnen kostbare seconden/minuten en uren zijn om te trainen". Dat zegt Mark altijd. Haar moeder zuchte. “Je moet echt minder omgaan met dieMark….”. “DAMES EN HEREN, MAG IK U AANDACHT?” Het werd stil op het plein. “DANKUWEL! U KUNT LANGZAAM NAAR BINNEN GAAN. NIET ALLEMAAL TEGELIJKEN TIJD, MAAR STEEDS BEETJE BIJ BEETJE. BEDANKT VOOR HET LUISTEREN. IK WENS JULLIE EEN FIJNE WEDSTRIJD EN VEEL KIJKPLEZIER!” Maddie’s moeder trok Maddie snel mee. “Kom mee, dan kunnen we snel gaan zitten”. Dit deed ze natuurlijk, omdat iedereen naar binnen wilde, en dat niemand beetje bij beetje ging. Maar ze had natuurlijk nog een redenen. Maddie. Die zou anders weer allerlei andere spullen zien en dan kwam die zielige blik en kon haar moeder geen nee zeggen. Dan had Maddie er nog meer troep bij. Na 5 minuten dringen was Maddie toch wel blij dat haar moeder de beslissing had genomen. Als ze keek waar ze net tien seconden geleden vandaan kwamen. Het stond daar nu helemaal vast. Eindelijk kwamen ze aan bij hun plaatsen en Maddie ging met een zucht zitten. “Laat die wedstrijd maar komen!” Maddie kreeg dezelfde tintelingen in haar buik van toen ze bij de wedstrijd was, maar die tintelingen zouden snel verdwijnen....
'Achterbakse... je denkt dat je stoer bent he?'
'Ik kan je wel wurgen jij...jij...'.
"LOOP MAAR WEER WEG WEGLOPER!"
En dan kwam Axel's reactie:
Even bleef hij staan, en er was een stilte. Nonchalant liep Axel, opnieuw met de handen in zijn zakken richting de trap van de dijk.
"Je vergist je." mompelde hij als een soort van antwoord op de vraag van Mark.
Dit maal keek hij niet om toen hij wegliep, hij keek naar de neuzen van zijn rode sneakers terwijl hij weer begon weg te lopen, zonder GOED antwoord te geven.
"Oke, weet je wat? Hij heeft gewoon dikke pech nu, hij komt niet meer in het voetbalteam. Dan had hij de eerste keer maar moeten instemmen". Mark voelde zich wel schuldig en had spijt, over datgene wat hij zojuist zei. Hij zag hoe Jack naar hem keek. 'WAAROM WIL NIEMAND IN HET VOETBALTEAM?!" Mark begon bijna te huilen en zei tegen Jack dat de training was afgelopen. Opeens herinnerde hij een opmerking van Maddie. "Het is dat ik niet nog niet op de middelbare mag, anders ging ik naar Raimon en zou ik bij je voetbalteam komen Mark!" Er was een lach op het gezicht van Maddie, ze bleek het echt te menen. Mark lachte terug en had gezegd dat hij haar zou helpen om een zo goed mogelijke voetbalster te maken. Ze zou alle andere wegspellen met haar "Vleugel Hengst". Ja, dat wist Mark nog al te goed.
------
Jack keek naar Maddie die de lange stilte breekte door geluid te maken bij het weglopen, toen ze uit zicht was keek hij weer naar Mark. Die bleef maar kijken naar het punt waar Axel een tijdje stond. Jack ziet weer voor ogen hoe Axel wegliep. 'Even bleef Axel staan, en er was een stilte. Nonchalant liep Axel, opnieuw met de handen in zijn zakken richting de trap van de dijk.
"Je vergist je." mompelde Axel als een soort van antwoord op de vraag van Mark.
Dit maal keek Axel niet om toen hij wegliep, hij keek naar de neuzen van zijn rode sneakers terwijl hij weer begon weg te lopen, zonder echt antwoord te geven'. Jack werd net als de vorige keer uit z'n gedachte gehaald door Mark's woeden. "Oke, weet je wat? Hij heeft gewoon dikke pech nu, hij komt niet meer in het voetbalteam. Dan had hij de eerste keer maar moeten instemmen". Jack keek geschrokken naar Mark, en die bleek de opmerking van zich zelf ook niet prettig de vinden. Mark vertelde tegen Jack dat de training was afgelopen, dus Jack liep naar z'n tas toe. Toen hij omdraaide zag hij dat Mark nog steeds op dezelfde plek stond. 'Die is waarschijnlijk weer eens aan het dagdromen'. Lachend liep Jack weg, want langzamerhand kwam er weer een glimlach op het gezicht van Mark.
----
Maddie kwam thuis en ging nog even naar boven. Ze ging op haar bed liggen en pakte haar "Kirkwood Junoir Hight Voetbalteam Doos" ook wel genoemd "KJHVD". De langere naam vond ze wel beter klinken ,maar ze gebruikte vaak te afkorting. Dat kost minder tijd. Mark vertelde haar altijd; "Als iets te lang duurt kost dat tijd, en tijd kunnen kostbare seconden/minuten en uren zijn om te trainen". Ze legde haar KJHVD neer op bed en begon er spullen uit te pakken. Ze pakte de pet die ze gekocht had voor de finale, met daarop een foto van Axel Blaze erop. Die pet noemde ze dan ook "AB" Ze had een ook een Groot Kirkwoord Junoir High Vlaggetje. Dat vlaggetje noemde ze "GKJHV". Dat vondt ze erg ook makkelijk. Wat later na allerlei andere spullen haalde ze de Team Foto Van Kirkwood Junoir High Voetbalteam eruit. Omdat die naam erg lang was noemde ze die "Teamfoto". Toen ze daar weer naar keek zag ze alles weer langzamerhand voor zich.
"Mama, mag ik deze grote vlag kopen?". "Nee, je hebt al zoveel gekocht, je vader is nu alles naar de auto brengen, om het daar in een doos te stoppen. Voor na de wedstrijd". Maddie keek erg zielig, en daar kon haar moeder nooit tegen. Ze kreeg zoals gewoonlijk haar zin en kocht de grote vlag. In een ander kraampje zeg ze een grote blauwe bril hangen die verbonden was met elastiek. “Die brillen zijn voor de fans van de tegenstander Madeleine”. Maddie begreep het en ging samen met haar moeder voor de ingang staan, om te wachten op haar vader. Toen die er eindelijk aan kwam mochten ze nog niet naar binnen. Ze werden vermaakt door een….. Ja, wat was het eigenlijk? Een man of vrouw in een gek kostuum zou je kunnen zeggen. Op verdere details keek ze niet, dat dat monster eng was, was één ding. “Kom op Madeleine, we mogen naar binnen”. “Mam, noem me nou gewoon Maddie! Als iets te lang duurt kost dat tijd, en tijd kunnen kostbare seconden/minuten en uren zijn om te trainen". Dat zegt Mark altijd. Haar moeder zuchte. “Je moet echt minder omgaan met dieMark….”. “DAMES EN HEREN, MAG IK U AANDACHT?” Het werd stil op het plein. “DANKUWEL! U KUNT LANGZAAM NAAR BINNEN GAAN. NIET ALLEMAAL TEGELIJKEN TIJD, MAAR STEEDS BEETJE BIJ BEETJE. BEDANKT VOOR HET LUISTEREN. IK WENS JULLIE EEN FIJNE WEDSTRIJD EN VEEL KIJKPLEZIER!” Maddie’s moeder trok Maddie snel mee. “Kom mee, dan kunnen we snel gaan zitten”. Dit deed ze natuurlijk, omdat iedereen naar binnen wilde, en dat niemand beetje bij beetje ging. Maar ze had natuurlijk nog een redenen. Maddie. Die zou anders weer allerlei andere spullen zien en dan kwam die zielige blik en kon haar moeder geen nee zeggen. Dan had Maddie er nog meer troep bij. Na 5 minuten dringen was Maddie toch wel blij dat haar moeder de beslissing had genomen. Als ze keek waar ze net tien seconden geleden vandaan kwamen. Het stond daar nu helemaal vast. Eindelijk kwamen ze aan bij hun plaatsen en Maddie ging met een zucht zitten. “Laat die wedstrijd maar komen!” Maddie kreeg dezelfde tintelingen in haar buik van toen ze bij de wedstrijd was, maar die tintelingen zouden snel verdwijnen....
Axel liet zich met een zucht zakken tot hij op de stoeprand zat. Hij ruste zijn ellebogen op zijn bovenbenen en liet zijn gezicht in zijn handen vallen. Zijn handen voelden koel aan op zijn gezicht. Hij moest er nu toch echt aan geloven, hij was verdwaald.
De volgende weken gingen erg traag, het hele huis lag overhoop en bij iedere foto die er werd gevonden waar Julia opstond kwam een waterval van tranen, nog altijd geen tranen uit Tyler's ogen. Het huis stond vol met kartonnen dozen met daarin de kleine spullen. De grote meubels werden gedeeltelijk mee verhuist en gedeeltelijk weg gegooid, en dat terwijl alle meubels nog in perfecte staat verkeerden.
De verhuizing duurde lang en al die weken volgde Axel les bij zijn tante, alles om maar niet terug te hoeven naar zijn teamgenoten die hij had verraden door niet op te komen dagen.
Opnieuw trilde Axels mobiel in zijn zak, dit maal kon Axel het niet negeren want steeds als het trillen even stopte begon het weer opnieuw. Axel trok zijn armen onder zijn hoofd vandaan en wurmde zijn mobiel uit zijn zak. Op het schermpje viel te lezen dat het Tyler was. Axel haalde even diep adem en nam toen op.
"Hey Tyler."
"Axel," begon Tyler.
Wacht, klonk zijn stem nou bezorgd?
"waar bent u?"
Ja dus, Tyler was bezorgd. Alleen dat zette Axel al aan tot het verbreken van de verbinding, al deed hij dit niet. Hij besloot om Tyler uit te laten praten.
"Je moest van Laura bellen niet waar?"
"Dat ook."
"Van m'n vader?"
"Die ook ja. En ik geef ze groot gelijk dat ze zo bezorgd zijn. Waar bent u?"
Axel zuchtte en Tyler hoorde dit blijkbaar.
"Zo moeilijk is deze vraag niet, lees gewoon het dichtstbijzijnde straatnaambordje."
"Tyler," begon Axel terwijl hij met zijn hand via zijn voorhoofd door zijn haren gleed. "heb jij ook weleens dat je graag iets wilt doen maar dat je dit niet kan doen?"
"Jonge heer, wat bedoelt u?"
"Nou bijvoorbeeld zelf de route naar huis vinden, om maar een onzinnig voorbeeld te noemen."
"Bent u verdwaald?"
"Zo zou je het kunnen stellen ja."
"Dus u bent niet verdwaald?"
"Allebei denk ik."
"Meneer, misschien moet u eens overwegen om met iemand te gaan praten, een psychiater bijvoorbeeld?"
Axel nam zijn mobiel weg van zijn gezicht, hij had geen zin om te praten met iemand die hem niet begreep. Maar waarom dan in vrede's naam praatte Axel na slechts enkele seconden toch weer verder zonder de verbinding te verbreken of ook maar een poging hiertoe te doen?
"Dus, hoelang hebben jullie gezocht?"
Axel negeerde de vorige opmerking van Tyler, al was het alleen maar omdat hij geen ruzie wenste.
"Ik schat zo'n vijf uur nu al. Vanaf het moment dat uw vader u vanuit het ziekenhuis zag weglopen."
"Vader had toch een vrije dag?"
"De meester werd gebeld of hij de dienst van een collega kon overnemen."
Even viel er een korte stilte, een stilte die uiteindelijk door Tyler werd verbroken.
"Wilt u al zeggen waar u bent?"
Axel creëerde opnieuw een stilte. Een stilte die brandde in de oren. Uiteindelijk was Axel zelf degene die de stilte verbrak. Met een zucht gaf hij toe.
"Ik bevind me ongeveer een kwartier buiten Inazuma Town, op de stoep langs de rivier."
--
Dave en Timon namen plaats op een bankje in de hoek van de kleedkamer. "Waarover wilde je praten?" vroeg Timon. Dave keek even om zich heen, Axel's tenue lag nog op het bankje terwijl de anderen allemaal aan het omkleden waren. "Nou, Timon ik vroeg me af..." begon Dave, halverwege zijn zin verdwalend. Timon vroeg niet verder en dat vond Dave fijn. Timon was niet zo iemand die alles wil weten, omdat hij zelf ook niet zou willen dat anderen alles van hem wilden weten.
"Wil je erover praten?" vroeg Timon met de nadruk op wil. Dave schudde zijn hoofd als antwoord en begon zijn tenue aan te trekken terwijl Timon hetzelfde deed.
Beide jongens waren al snel klaar en sloten zich aan bij de kring die om hun coach was gevormd.
"Oke jongens laten we er een mooie wedstrijd van maken. Over tien minuten worden we naar voren geroepen."
Iedereen begon om zich heen te kijken, Axel was nog nergens te zien.
"Coach Nichols, waar is onze aanvoerder?" vroeg een van de middenvelders.
Iedereen keek nu naar elkaar en de coach. Niemand wist het.
"Axel die moest zijn telefoon opnemen." antwoordde Dave waarop de coach, Emma, Dave en Timon alle vier hun mobiel pakten.
"Laten we kijken of hij opneemt." zij de coach.
Na een aantal keer bellen gaven de vier het op.
"Misschien is zijn mobiel wel leeg. Hij is vast niet ver, laten we ons verspreiden en elkaar hier weer ontmoeten."
Hier stemde iedereen mee in en de zoektocht naar de spits was gestart.
"Hij is nergens te zien."
"Zijn tenue ligt er nog."
"Hij komt vanzelf wel, ga maar vast klaar staan. Als hij niet komt dan zetten we iemand anders erin.
Het team stond zenuwachtig te wachten op de omroep en natuurlijk op de komst van Axel.
De volgende weken gingen erg traag, het hele huis lag overhoop en bij iedere foto die er werd gevonden waar Julia opstond kwam een waterval van tranen, nog altijd geen tranen uit Tyler's ogen. Het huis stond vol met kartonnen dozen met daarin de kleine spullen. De grote meubels werden gedeeltelijk mee verhuist en gedeeltelijk weg gegooid, en dat terwijl alle meubels nog in perfecte staat verkeerden.
De verhuizing duurde lang en al die weken volgde Axel les bij zijn tante, alles om maar niet terug te hoeven naar zijn teamgenoten die hij had verraden door niet op te komen dagen.
Opnieuw trilde Axels mobiel in zijn zak, dit maal kon Axel het niet negeren want steeds als het trillen even stopte begon het weer opnieuw. Axel trok zijn armen onder zijn hoofd vandaan en wurmde zijn mobiel uit zijn zak. Op het schermpje viel te lezen dat het Tyler was. Axel haalde even diep adem en nam toen op.
"Hey Tyler."
"Axel," begon Tyler.
Wacht, klonk zijn stem nou bezorgd?
"waar bent u?"
Ja dus, Tyler was bezorgd. Alleen dat zette Axel al aan tot het verbreken van de verbinding, al deed hij dit niet. Hij besloot om Tyler uit te laten praten.
"Je moest van Laura bellen niet waar?"
"Dat ook."
"Van m'n vader?"
"Die ook ja. En ik geef ze groot gelijk dat ze zo bezorgd zijn. Waar bent u?"
Axel zuchtte en Tyler hoorde dit blijkbaar.
"Zo moeilijk is deze vraag niet, lees gewoon het dichtstbijzijnde straatnaambordje."
"Tyler," begon Axel terwijl hij met zijn hand via zijn voorhoofd door zijn haren gleed. "heb jij ook weleens dat je graag iets wilt doen maar dat je dit niet kan doen?"
"Jonge heer, wat bedoelt u?"
"Nou bijvoorbeeld zelf de route naar huis vinden, om maar een onzinnig voorbeeld te noemen."
"Bent u verdwaald?"
"Zo zou je het kunnen stellen ja."
"Dus u bent niet verdwaald?"
"Allebei denk ik."
"Meneer, misschien moet u eens overwegen om met iemand te gaan praten, een psychiater bijvoorbeeld?"
Axel nam zijn mobiel weg van zijn gezicht, hij had geen zin om te praten met iemand die hem niet begreep. Maar waarom dan in vrede's naam praatte Axel na slechts enkele seconden toch weer verder zonder de verbinding te verbreken of ook maar een poging hiertoe te doen?
"Dus, hoelang hebben jullie gezocht?"
Axel negeerde de vorige opmerking van Tyler, al was het alleen maar omdat hij geen ruzie wenste.
"Ik schat zo'n vijf uur nu al. Vanaf het moment dat uw vader u vanuit het ziekenhuis zag weglopen."
"Vader had toch een vrije dag?"
"De meester werd gebeld of hij de dienst van een collega kon overnemen."
Even viel er een korte stilte, een stilte die uiteindelijk door Tyler werd verbroken.
"Wilt u al zeggen waar u bent?"
Axel creëerde opnieuw een stilte. Een stilte die brandde in de oren. Uiteindelijk was Axel zelf degene die de stilte verbrak. Met een zucht gaf hij toe.
"Ik bevind me ongeveer een kwartier buiten Inazuma Town, op de stoep langs de rivier."
--
Dave en Timon namen plaats op een bankje in de hoek van de kleedkamer. "Waarover wilde je praten?" vroeg Timon. Dave keek even om zich heen, Axel's tenue lag nog op het bankje terwijl de anderen allemaal aan het omkleden waren. "Nou, Timon ik vroeg me af..." begon Dave, halverwege zijn zin verdwalend. Timon vroeg niet verder en dat vond Dave fijn. Timon was niet zo iemand die alles wil weten, omdat hij zelf ook niet zou willen dat anderen alles van hem wilden weten.
"Wil je erover praten?" vroeg Timon met de nadruk op wil. Dave schudde zijn hoofd als antwoord en begon zijn tenue aan te trekken terwijl Timon hetzelfde deed.
Beide jongens waren al snel klaar en sloten zich aan bij de kring die om hun coach was gevormd.
"Oke jongens laten we er een mooie wedstrijd van maken. Over tien minuten worden we naar voren geroepen."
Iedereen begon om zich heen te kijken, Axel was nog nergens te zien.
"Coach Nichols, waar is onze aanvoerder?" vroeg een van de middenvelders.
Iedereen keek nu naar elkaar en de coach. Niemand wist het.
"Axel die moest zijn telefoon opnemen." antwoordde Dave waarop de coach, Emma, Dave en Timon alle vier hun mobiel pakten.
"Laten we kijken of hij opneemt." zij de coach.
Na een aantal keer bellen gaven de vier het op.
"Misschien is zijn mobiel wel leeg. Hij is vast niet ver, laten we ons verspreiden en elkaar hier weer ontmoeten."
Hier stemde iedereen mee in en de zoektocht naar de spits was gestart.
"Hij is nergens te zien."
"Zijn tenue ligt er nog."
"Hij komt vanzelf wel, ga maar vast klaar staan. Als hij niet komt dan zetten we iemand anders erin.
Het team stond zenuwachtig te wachten op de omroep en natuurlijk op de komst van Axel.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark kwam thuis en ging meteen naar boven. "Mark, moet je eerst niet wat eten?" Mark reageerde niet en liep z'n kamer in. Hij ging voor de foto van z'n opa zitten en begon met hem te praten. "Het is niet eerlijk opa. Er is maar één lid in het voetbalteam bij. We kunnen Royal nooit verslaan. Ik wilde dat we een compleet team hadden". Mark keek naar de foto, eigenlijk wilde Mark dat de foto van z'n opa begon te praten, maar het bleef stil. "Urgh..... Waarom kan ik gewoon niet lekker een potje voetbal spelen? Help me opa!" Hij kijk vanuit z'n raam naar de hemel. "Ik weet dat u me kan helpen".
----
Toen Jack net één voet het huis binnen kwam hoorde hij z'n moeder al. "Waar heb jij al die tijd gezeten? Je vader had 5 large voordeelmenu's gehaald bij de MacDonalds". "Sorry mam" begon Jack. "Ik zit nu in een voetbalteam en ik heb vandaag getraind". Z'n moeder keek hem ongeloofwaardig aan". Toen pakte zde de telefoon en belde blijkbaar Jack's vader. "Hans, ja met mij. Jack heeft vandaag getraind, dus zal wel honger hebben...... Ja, maak van de 5 maar 10. Ik ook van jou. Doei!" Je vader is nu bij de mac-drive.
------
Daar zaten ze dan. Op de tribunes bij de finale tussen Royal Acedamy en Kirkwood. Plots kwam de presentator aan het woord. ."Dames en Heren welkom bij de finale van 'Het voetbal frontier toernooi'. Dan komen nu de teams Een geweldig team dat de beste keeper heeft van het land en de beste spelmaker en gewoon een erg goed team is, ROYAL ACADEMY. Ze dacht weer terug hoe ze hard BOE aan het roepen en dat de mensen achter haar nu een team moesten lachen om haar actie. "Dan nu een team met twee geweldige spitsen, waaronder de aanvoeder, die erg geliefd is bij z'n team en z'n rol ook erg serieus neemt. En verder een sterke verdediging heeft: 'KKIRKWOOD JUNOIR HIGH!' " O wat is dat nou? Sterspeler Axel Blaze betreedt niet het veld, hoe kan dit? Vlak voor de aftrap!" Maddie kon het niet geloven. Axel Blaze, de sterspeler van dit toernooi was er niet bij? Haar hart was gebroken leek het wel.
----
Toen Jack net één voet het huis binnen kwam hoorde hij z'n moeder al. "Waar heb jij al die tijd gezeten? Je vader had 5 large voordeelmenu's gehaald bij de MacDonalds". "Sorry mam" begon Jack. "Ik zit nu in een voetbalteam en ik heb vandaag getraind". Z'n moeder keek hem ongeloofwaardig aan". Toen pakte zde de telefoon en belde blijkbaar Jack's vader. "Hans, ja met mij. Jack heeft vandaag getraind, dus zal wel honger hebben...... Ja, maak van de 5 maar 10. Ik ook van jou. Doei!" Je vader is nu bij de mac-drive.
------
Daar zaten ze dan. Op de tribunes bij de finale tussen Royal Acedamy en Kirkwood. Plots kwam de presentator aan het woord. ."Dames en Heren welkom bij de finale van 'Het voetbal frontier toernooi'. Dan komen nu de teams Een geweldig team dat de beste keeper heeft van het land en de beste spelmaker en gewoon een erg goed team is, ROYAL ACADEMY. Ze dacht weer terug hoe ze hard BOE aan het roepen en dat de mensen achter haar nu een team moesten lachen om haar actie. "Dan nu een team met twee geweldige spitsen, waaronder de aanvoeder, die erg geliefd is bij z'n team en z'n rol ook erg serieus neemt. En verder een sterke verdediging heeft: 'KKIRKWOOD JUNOIR HIGH!' " O wat is dat nou? Sterspeler Axel Blaze betreedt niet het veld, hoe kan dit? Vlak voor de aftrap!" Maddie kon het niet geloven. Axel Blaze, de sterspeler van dit toernooi was er niet bij? Haar hart was gebroken leek het wel.
"Blijf waar u bent, ik kom u eraan."
Tyler verbrak de verbinding met het rinkelen van zijn sleutels. Axel wist dat hij nu kon doen wat Tyler hem had opgedragen of gewoon ergens heen kon wandelen. Lang twijfelde Axel niet, hij had nog geen zin om terug naar huis te gaan. Hij genoot van de rust om hem heen en de vrijheid van zijn gedachten. Thuis werden zijn gedachten gedwongen naar Julia en naar de ruzie met zijn vader, die nog altijd wilde dat Axel dokter zou worden.
Axel zette zich met zijn handen af van de stoeprand en begon te lopen, ditmaal een andere richting uit. Niet lang nadat hij was vertrokken zag hij de rivieroever alweer, hij was dus weer in Inazuma Town. Hier zou Tyler hem niet meer zoeken. Axel liep de trap van de dijk af naar het voetbalveld met daarboven de burg.
Boven hem pakken de wolken zich samen, het zou zo gaan regenen.
Met een zucht ging Axel onder de brug zitten, hier zou hij voorlopig blijven, tot de onrust in zijn hoofd was gekalmeerd.
--
De presentator begon zijn praatje te maken terwijl Royal op kwam lopen. Dave keek onrustig om zich heen terwijl Timon kalm voor zich uit staarde. 'Hoe deed hij dat toch in dit soort situaties?'
De rest van het team stond ook te stuiteren van angst, ja, angst. Angst voor de komende nederlaag, zonder Axel maakten ze geen schijn van kans. Hij zou toch nog wel komen?
Nu riep de presentator hen om, tijd om een glimlach op het gezicht te plakken. Nep-lachend liepen de spelers het veld op, en deze nep-lach werd alleen maar nepper toen de keiharde waarheid nog eens werd herhaald door de presentator.
Axel was nergens te bekennen.
----
Sorry, ik had niet zoveel inspiratie, dit maak ik goed met het volgende bericht.
Tyler verbrak de verbinding met het rinkelen van zijn sleutels. Axel wist dat hij nu kon doen wat Tyler hem had opgedragen of gewoon ergens heen kon wandelen. Lang twijfelde Axel niet, hij had nog geen zin om terug naar huis te gaan. Hij genoot van de rust om hem heen en de vrijheid van zijn gedachten. Thuis werden zijn gedachten gedwongen naar Julia en naar de ruzie met zijn vader, die nog altijd wilde dat Axel dokter zou worden.
Axel zette zich met zijn handen af van de stoeprand en begon te lopen, ditmaal een andere richting uit. Niet lang nadat hij was vertrokken zag hij de rivieroever alweer, hij was dus weer in Inazuma Town. Hier zou Tyler hem niet meer zoeken. Axel liep de trap van de dijk af naar het voetbalveld met daarboven de burg.
Boven hem pakken de wolken zich samen, het zou zo gaan regenen.
Met een zucht ging Axel onder de brug zitten, hier zou hij voorlopig blijven, tot de onrust in zijn hoofd was gekalmeerd.
--
De presentator begon zijn praatje te maken terwijl Royal op kwam lopen. Dave keek onrustig om zich heen terwijl Timon kalm voor zich uit staarde. 'Hoe deed hij dat toch in dit soort situaties?'
De rest van het team stond ook te stuiteren van angst, ja, angst. Angst voor de komende nederlaag, zonder Axel maakten ze geen schijn van kans. Hij zou toch nog wel komen?
Nu riep de presentator hen om, tijd om een glimlach op het gezicht te plakken. Nep-lachend liepen de spelers het veld op, en deze nep-lach werd alleen maar nepper toen de keiharde waarheid nog eens werd herhaald door de presentator.
Axel was nergens te bekennen.
----
Sorry, ik had niet zoveel inspiratie, dit maak ik goed met het volgende bericht.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Steve kwam laat de school uit en zag in de lucht dat het zo zal gaan regenen. "Bah, stomme regen, stomme mediatheek". Hij was op school gebleven om allerlei spullen uit te printen die hij voor nederlands nodig had. Hij pakte z'n blauwe jasjeen trok hem aan. Hij streek even een hand door z'n warige haar en liep naar het fietsenrek. "Ja hoor... band lek. Waarom moet mij dat nou altijd overkomen?" Steve liet z'n fiets op school staan en begon maar naar huis te lopen. Hij kwam langs de noodelzaak en liep vervolgens door het winkelcentrum naar het dijkje. "Wacht eens even!". Steve schrok van wat hij zacht. Die malle jongen die steeds met kleine kinderen aan het oefenen was, was er nu biet. Hij pakte z'n mobieltje en keek hoe laat het was. 17:36 stond er op z'n mobiel. Was hij zo lang op school gebleven. Dit kon haast niet. Met een zucht begon hij verder te lopen, totdat hij onder de brug een schim zag. Hij wist alleen niet wat het was, totdat hij dichterbij kwam. "Hallo?" Steve wachtte niet op een antwoord en liep de dijk af via het trappentje dat wat verder was. Hij liep er langzaam van af, want het trappentje kon soms wel een glad zijn. Hij voelde de druppels al komen, dus hij had geluk dat hij bij de brug was. 'Ik bel m'n vader wel als het zo niet ophoudt'. "Hey, ook aan het schuilen voor de regen?" Hij keek naar een jongen die "vurig", platinum blond had en zigzag wenkbrauwen. Hij zag er niet zo vrolijk uit, maar ongelukkig. Hij droeg een witte sweater met capuchon met een oranje vest eroverheen, een bruine broek en rode sneakers. Hij leek wel aardig, maar wel ongelukkig. "Is er iets?" Was z'n tweede vraag.
(Ik hoop dat dit een goed intro is)
(Ik hoop dat dit een goed intro is)
Axel staarde voor zich uit naar de rivier, deze stroomde kalm aan hem voorbij. Even verscheen er een glimlach op zijn gezicht, eventjes maar. Hij was bijna verdronken in zijn gedachten toen er ineens een vreemde jongen tegen hem begon te praten.
"Ben je ook aan het schuilen voor de regen?"
Nog voordat Axel de kans kreeg om antwoord te geven klonk de stem van de jongen opnieuw. "Is er iets?"
Nu pas keek Axel op, voor hem stond een jongen met warrig haar en helder bruine ogen.
Axel schudde zijn hoofd terwijl hij met de rug van zijn hand langs zijn kin wreef. Het was beginnen te regenen en Tyler stond nu waarschijnlijk onder een paraplu naast zijn auto.
Nu pas drong het tot Axel door dat hij deze jongen niet kende, en dat hij dus alles zou kunnen zeggen zonder een schuldgevoel te krijgen.
"Heb je ook wel eens zo‘n dag dat alles tegen lijkt te zitten?" vroeg Axel terwijl hij zijn armen met daarop zijn hoofd op zijn rechter knie liet rusten.
"Ben je ook aan het schuilen voor de regen?"
Nog voordat Axel de kans kreeg om antwoord te geven klonk de stem van de jongen opnieuw. "Is er iets?"
Nu pas keek Axel op, voor hem stond een jongen met warrig haar en helder bruine ogen.
Axel schudde zijn hoofd terwijl hij met de rug van zijn hand langs zijn kin wreef. Het was beginnen te regenen en Tyler stond nu waarschijnlijk onder een paraplu naast zijn auto.
Nu pas drong het tot Axel door dat hij deze jongen niet kende, en dat hij dus alles zou kunnen zeggen zonder een schuldgevoel te krijgen.
"Heb je ook wel eens zo‘n dag dat alles tegen lijkt te zitten?" vroeg Axel terwijl hij zijn armen met daarop zijn hoofd op zijn rechter knie liet rusten.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Steve zag hoe de jongen stil voor zich uitkeek. Na de tweede vraag leek hij bij "bewust" zijn te komen. De jongen stelde hem nu een vraag. " Euh..." Steve zag die vraag niet aankomen, en was er niet op voorbereid. "Heb jij ook wel eens zo'n dag dat alles tegen lijkt te zitten?" Klonk de vraag na in Steve's hoofd. Hij begreep wat voor soort gesprek het zou worden dus ging er bij zitten. "Ja en ik denk dat iedereen dat heeft. De een wat meer dan de ander! Hij glimlachte vriendelijk naar de jongen. "O trouwens, ik ben Steve, Steve Grim". Hij stak z'n hand uit.
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark ging weer voor de foto van z'n opa zitten. "Dam opa.... Waarom kunt u me niet helpen? Waarom?" Hij voelde zich nooit eenzaam als hij tegen z'n opa praatte, maar nu... Hij leek wel de enige op de wereld. "Opa, geef mij u verstand...". Verder maakte hij z'n zin niet af, omdat hij iets herinnerde. Z'n opa haalde alleen maar onvoldoendes. Hij was verdoemd, en dat wist hij zeker.
----
Jack deed de deur voor z'n vader open. "Hoi pap" groette Jack vrolijk z'n vader, die binnen kwam met tien voordeelmenu's die allemaal voor Jack waren. "Eet maar snel op Jack, voordat het koud wordt" zei z'n moeder.
----
"DAMES EN HEREN DE TOSS GAAT PLAATSVINDEN EN BLAZE IS NERGENS TE BEKENNEN! WAT EEN RAMP EEN CATASTROFE!" Maddie keek door haar verrelijker naar de spelets. Zag ze dat goed? Waren de spelers van Royal nou aan het lachen? Dit kon niet. "ROYAL LOOPT WEG BIJ DE TOSS, WAT IS DIT NOU?" Nu pas kwam de andere presentator aan het woord, die veel rustiger was. "Ja, blijkbaar is Royal vast besloten van hun winst. Dit zou een intressante wedstrijd kunnen worden Dennis". "JA ZEG DAT ZEKER! KIRKWOOD GAAT AFTRAPPEN EN DE WEDSTRIJD BEGINT!"
----
Jack deed de deur voor z'n vader open. "Hoi pap" groette Jack vrolijk z'n vader, die binnen kwam met tien voordeelmenu's die allemaal voor Jack waren. "Eet maar snel op Jack, voordat het koud wordt" zei z'n moeder.
----
"DAMES EN HEREN DE TOSS GAAT PLAATSVINDEN EN BLAZE IS NERGENS TE BEKENNEN! WAT EEN RAMP EEN CATASTROFE!" Maddie keek door haar verrelijker naar de spelets. Zag ze dat goed? Waren de spelers van Royal nou aan het lachen? Dit kon niet. "ROYAL LOOPT WEG BIJ DE TOSS, WAT IS DIT NOU?" Nu pas kwam de andere presentator aan het woord, die veel rustiger was. "Ja, blijkbaar is Royal vast besloten van hun winst. Dit zou een intressante wedstrijd kunnen worden Dennis". "JA ZEG DAT ZEKER! KIRKWOOD GAAT AFTRAPPEN EN DE WEDSTRIJD BEGINT!"
Axel was lichtelijk verbaasd over het antwoord dat de jongen hem gaf. Axel nam in gedachte even de tijd om hierover na te denken, terwijl hij ook zijn aandacht op de jongen focuste. Bedoelde de jongen iets met dit antwoord?
"Axel kijk, hier leerde ze fietsen."
Er was weer een foto album te voorschijn gekomen en met zijn drieën zaten ze op de bank, wat makkelijk paste. Axel wist een zwakke glimlach op zijn gezicht te toveren. En zijn handen namen de foto van zijn moeder over. Julia had haar haren in een vlecht langs haar hals en natuurlijk had ze haar lievelings haar elastiekje in. Haar schitterende zwarte oogjes straalden vreugde uit, en ze was op dat moment erg trots geweest. Direct na het maken van de foto wilde Julia samen met Axel een blokje om fietsen. Julia was nog erg traag en ze praatte continue, toen vond Axel dat wat vervelend. Nu zou hij er alles voorover hebben om haar stem weer te horen. "O en haar verjaardag!"
Moeder klonk vrolijk, maar onder haar op gepleisterde glimlach lag een diep verdriet.
Voor Axel het besefte hing er een hand voor hem, blijkbaar had de jongen zich voorgesteld. Hij was verder in zijn gedachten verzonken dat hij hoopte. Hij schudde de jongen zijn hand.
"Blaze, Axel Blaze."
Voor Axel het door had was het zo zijn mond uit geglipt, hoe hij dit wel niet had willen voorkomen. Maar nu was het te laat. Axel glimlachte dit maal, zijn domheid verbergend. Nu maar hopen dat deze, Steve, ja dat had hij gezegd, niets wist.
--
Verbaasd hadden de teamleden toegekeken hoe Royal lachend de tos weigerden. "Laat hen maar aftrappen." had de jongen met de blauwe bril, Jude Sharp, gezegd. Dit deed het innerlijke vuur in de jongens opborrelen.
De hoop was verloren, Axel zou niet komen. Dave en de reserve speler begaven zich naar het midden van het veld. De scheidsrechter floot en Dave trapte de bal uit. Tijdens de aftrap had Dave een korte blik op Timon geworpen, hij keek kalm gespannen. Ja, kalm gespannen. Hij wist dat ze zouden verliezen, maar toch bleef hij kalm. Het was nu slechts de doelpunten schade beperken.
Waarom was Axel er zomaar vandoor gegaan?
Dat antwoord zou hij in de rust te weten krijgen wist Dave. Met een zucht zwaaide hij zijn schooltas over zijn schouder. Dat ie dan al niet was komen opdagen was een ding, maar ook gelijk de school verlaten.
"Heey, Timon!"
Dave zag in de verte hoe Timon uit de school kwam lopen. Zijn groene uniform stond hem totaal niet, en het stond ook Dave voor geen meter. Dave zag hoe Timon omkeek en even zijn hand naar hem opstak. Dave rende naar Timon toe.
"Hoe ging je toets?"
"Mwa."
Timon klonk niet echt enthousiast, misschien kon hij hem opvrolijken.
"Oke, Timon als we ons nou eens gaan omkleden dan gaan we gezellig samen wat eten."
"Axel kijk, hier leerde ze fietsen."
Er was weer een foto album te voorschijn gekomen en met zijn drieën zaten ze op de bank, wat makkelijk paste. Axel wist een zwakke glimlach op zijn gezicht te toveren. En zijn handen namen de foto van zijn moeder over. Julia had haar haren in een vlecht langs haar hals en natuurlijk had ze haar lievelings haar elastiekje in. Haar schitterende zwarte oogjes straalden vreugde uit, en ze was op dat moment erg trots geweest. Direct na het maken van de foto wilde Julia samen met Axel een blokje om fietsen. Julia was nog erg traag en ze praatte continue, toen vond Axel dat wat vervelend. Nu zou hij er alles voorover hebben om haar stem weer te horen. "O en haar verjaardag!"
Moeder klonk vrolijk, maar onder haar op gepleisterde glimlach lag een diep verdriet.
Voor Axel het besefte hing er een hand voor hem, blijkbaar had de jongen zich voorgesteld. Hij was verder in zijn gedachten verzonken dat hij hoopte. Hij schudde de jongen zijn hand.
"Blaze, Axel Blaze."
Voor Axel het door had was het zo zijn mond uit geglipt, hoe hij dit wel niet had willen voorkomen. Maar nu was het te laat. Axel glimlachte dit maal, zijn domheid verbergend. Nu maar hopen dat deze, Steve, ja dat had hij gezegd, niets wist.
--
Verbaasd hadden de teamleden toegekeken hoe Royal lachend de tos weigerden. "Laat hen maar aftrappen." had de jongen met de blauwe bril, Jude Sharp, gezegd. Dit deed het innerlijke vuur in de jongens opborrelen.
De hoop was verloren, Axel zou niet komen. Dave en de reserve speler begaven zich naar het midden van het veld. De scheidsrechter floot en Dave trapte de bal uit. Tijdens de aftrap had Dave een korte blik op Timon geworpen, hij keek kalm gespannen. Ja, kalm gespannen. Hij wist dat ze zouden verliezen, maar toch bleef hij kalm. Het was nu slechts de doelpunten schade beperken.
Waarom was Axel er zomaar vandoor gegaan?
Dat antwoord zou hij in de rust te weten krijgen wist Dave. Met een zucht zwaaide hij zijn schooltas over zijn schouder. Dat ie dan al niet was komen opdagen was een ding, maar ook gelijk de school verlaten.
"Heey, Timon!"
Dave zag in de verte hoe Timon uit de school kwam lopen. Zijn groene uniform stond hem totaal niet, en het stond ook Dave voor geen meter. Dave zag hoe Timon omkeek en even zijn hand naar hem opstak. Dave rende naar Timon toe.
"Hoe ging je toets?"
"Mwa."
Timon klonk niet echt enthousiast, misschien kon hij hem opvrolijken.
"Oke, Timon als we ons nou eens gaan omkleden dan gaan we gezellig samen wat eten."
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Steve had plaatsgenomen naast de jongen en had z'n hand uitgestoken. Het duurde echter wel even voordat de jongen hierop reageerde. "Blaze, Axel Blaze" had de jongen gezegd. "Aangenaam Axel" begon Steve weer opnieuw een gesprek. "Heb je ook wel eens zo‘n dag dat alles tegen lijkt te zitten?" herhaalde Steve plots hardop. Om het niet op te laten vallen stelde hij er snel een vraag achteraan. "Waarom vroeg je dat eigenlijk?" Het begon nu nog harder te regenen, maar gelukkig zaten de twee jongens droog. Hij keek naar Axel, maar die lachte als een boer met kiespijn. 'Er is echt iets met die jongen. Ik weet niet wat, maar het moet iets zijn. En volgens mij is het best wel erg'. Zonder het te beseffen kwam Steve oog in oog met de jongen. Hij glimlachtte vriendelijk terug naar de jongen en wachtte op een antwoord. Door de dichtte regen leek het wel bijna avond en ook nog onder de brug.... Steve's ogen glinsterende weer.
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark gooide kussens tegen de muur. "Argh! Waarom opa? Waarom?" Mark ging weer voor de foto van z'n opa zitten. "Ik wil alleen maar voetballen opa, en ik weet dat u dat kan regelen! DUS REGEL DAN OOK WAT!" Nog nooit had hij zo geschreeuwd tegen z'n opa's foto. 'Wat ben ik toch voor een sukkel?' Mark voelde zich weer helemaal alleen op de wereld. "Mark! Doe eens rustig boven!" hoorde hij z'n moeder schreeuwen. "Sorry mam" fluisterende Mark bijna. Hij had geen zin eigenlijk meer in het leven leek het wel. Hij plofte neer op z'n bed. "Ik ga slapen..."
----
Jack pakte z'n laaste voordeelmenu en had die in één minuut op. "Bedankt mam, maar nu ga echt naar boven. Ik ben nog al moe van het eten.. euhh TRAINEN!" Snel liep Jack weg uit de keuken en liep naar de kamer van hem en z'n kleine broertje. "Hallo grote broer" begroette z'n kleine broertje hem. "Sorry Dennis, maar ik ga nu slapen. Ik ben moe". 'Wat raar normaal is hij eigenlijk al aan het slapen...'.
-----
DE AFTRAP BEGINT EN BLAZE IS NOG STEEDS NERGENS TE BEKENNEN. KIRKWOOD TRAPT AF.... EN DE WEDSTRIJD IS BEGONNEN. WOW, DAAR KOMT GELIJK EEN GEWELDIGE SUPERSLIDDING VAN DAVID SAMFORT EN DAVE SILVER IS DE BAL KWIJT!" "Ja, ik vind dat een geweldige actie aan een begin van zo'n wedstrijd, en zo te zien gaat Royal in een tegen aanval". "JA DAT KLOPT EN DAVID PASS DEBAL NAAR JUDE SHARP DIE SPRINT MET DE BAL NAAR TYLER MURDOCK EN PASSEERT HEM MET EEN MOOIE ILLUSIE BAL. SHARP GAAT NU RICHTING HET GOAL VAN KIRKWOOD!" "Ja, we zijn nu hoe groot de cappaciteiten zijn van Royal in de aanval". "EN SHARP SPEELT DE BAL NAAR DANIËLLE EN DIE PROBEERT EEN SCHOT MET WRAAKSCHOT. MAAR TIMON RIDER PROBEERT HEM TEGEN TE HOUDEN MET TURBO BLOK. EN HIJ HOUDT HEM!" "Ja, hier zien we een mooie redding zo aan het begin van de wedstrijd, maar ik denk dat Rider nog wel meer reddingen zou maken en het nog lastig zou krijgen vooral, omdat Royal hun dreigdriehoek bijna nog niet heeft gebruikt". "KIRKWOOD GAAT METEEN IN EEN TEGEN AANVAL EN DE MURDOCKS BROERTJES DRINGEN VIJANDELIJK TERREIN BINENN MET SILVER
----
Jack pakte z'n laaste voordeelmenu en had die in één minuut op. "Bedankt mam, maar nu ga echt naar boven. Ik ben nog al moe van het eten.. euhh TRAINEN!" Snel liep Jack weg uit de keuken en liep naar de kamer van hem en z'n kleine broertje. "Hallo grote broer" begroette z'n kleine broertje hem. "Sorry Dennis, maar ik ga nu slapen. Ik ben moe". 'Wat raar normaal is hij eigenlijk al aan het slapen...'.
-----
DE AFTRAP BEGINT EN BLAZE IS NOG STEEDS NERGENS TE BEKENNEN. KIRKWOOD TRAPT AF.... EN DE WEDSTRIJD IS BEGONNEN. WOW, DAAR KOMT GELIJK EEN GEWELDIGE SUPERSLIDDING VAN DAVID SAMFORT EN DAVE SILVER IS DE BAL KWIJT!" "Ja, ik vind dat een geweldige actie aan een begin van zo'n wedstrijd, en zo te zien gaat Royal in een tegen aanval". "JA DAT KLOPT EN DAVID PASS DEBAL NAAR JUDE SHARP DIE SPRINT MET DE BAL NAAR TYLER MURDOCK EN PASSEERT HEM MET EEN MOOIE ILLUSIE BAL. SHARP GAAT NU RICHTING HET GOAL VAN KIRKWOOD!" "Ja, we zijn nu hoe groot de cappaciteiten zijn van Royal in de aanval". "EN SHARP SPEELT DE BAL NAAR DANIËLLE EN DIE PROBEERT EEN SCHOT MET WRAAKSCHOT. MAAR TIMON RIDER PROBEERT HEM TEGEN TE HOUDEN MET TURBO BLOK. EN HIJ HOUDT HEM!" "Ja, hier zien we een mooie redding zo aan het begin van de wedstrijd, maar ik denk dat Rider nog wel meer reddingen zou maken en het nog lastig zou krijgen vooral, omdat Royal hun dreigdriehoek bijna nog niet heeft gebruikt". "KIRKWOOD GAAT METEEN IN EEN TEGEN AANVAL EN DE MURDOCKS BROERTJES DRINGEN VIJANDELIJK TERREIN BINENN MET SILVER
Axel liet de zucht van verlichting die brandde in zijn keel niet naar buiten glippen, hij slikte hem terug. Zijn glimlach was nu iets kalmer.
Steve opende het gesprek opnieuw, ditmaal met de vraag waarom Axel zijn vraag stelde.
Hier moest Axel even over na denken. Had hij niet eerder zo'n zelfde soort vraag gesteld? De regen werd heftiger en kwam nu als een douche naar beneden vallen. De brug voelde als een veilig beschutting tegen de kou en deze regen. De wolken deden het later lijken dan het was, en stiekem had Axel nu met Tyler te doen. 'Hoe lang nog tot Tyler opnieuw belt?'
"Ik vroeg het me gewoon af denk ik." sprak Axel uiteindelijk zijn zwarte, lege ogen in die van Steve kijkend.
Zijn ogen leken te schitteren in deze duisternis. Snel draaide Axel zijn gezicht weg van de ogen, voor hij in deze verdronk. Hij keek weer naar de rivier, de regen deed de rivier woest lijken. En door de rivier kwamen Axel's gedachten opnieuw bij het ongeluk. En, dit keer was er meer. Hij zag opnieuw hoe Julia hem het kettinkje gaf, het kettinkje dat hij sinds die dag, een half jaar geleden nu, niet meer had afgedaan.
"Axel? Gaat het?"
Axel was, na het zien van de laatste foto naar zijn, inmiddels bijna lege, kamer gerend en voor de deur gaan zitten. Nu werd er met volle kracht op de deur geklopt.
"Axel, doe nou open! Praat dan op z'n minst!"
Axel liet zijn voorhoofd op zijn knieën rusten en had zijn beide armen om zijn opgetrokken benen geslagen. Voor het eerst sinds het ongeluk rolde de tranen in grote hoeveelheden over zijn wangen. die laatste foto was hem teveel geweest.
Axel had niet beseft dat er nu in de werkelijkheid een enkele verdwaalde traan langs zijn wang rolde. Hij haalde diep adem en glimlachte naar de jongen.
"Woon je hier in de buurt?" zei Axel uiteindelijk om zijn gedachten van het eerdere weg te nemen.
--
De wedstrijd verliep snel, na slechts enkele seconden was Dave de bal al kwijt, gelukkig wist Timon hem te stoppen. Dat gaf het team hoop en een nieuwe aanval werdt geopend. Het enige probleem dat ze hadden was dat niemand een schot had om te gebruiken, sterker nog, Dave had helemaal geen Hissatsu's net als de reserve spits.
"Is goed." antwoordde Timon kortaf.
"Over een kwartier bij mijn huis." riep Dave Timon na terwijl hij zelf de andere richting uit rende.
Steve opende het gesprek opnieuw, ditmaal met de vraag waarom Axel zijn vraag stelde.
Hier moest Axel even over na denken. Had hij niet eerder zo'n zelfde soort vraag gesteld? De regen werd heftiger en kwam nu als een douche naar beneden vallen. De brug voelde als een veilig beschutting tegen de kou en deze regen. De wolken deden het later lijken dan het was, en stiekem had Axel nu met Tyler te doen. 'Hoe lang nog tot Tyler opnieuw belt?'
"Ik vroeg het me gewoon af denk ik." sprak Axel uiteindelijk zijn zwarte, lege ogen in die van Steve kijkend.
Zijn ogen leken te schitteren in deze duisternis. Snel draaide Axel zijn gezicht weg van de ogen, voor hij in deze verdronk. Hij keek weer naar de rivier, de regen deed de rivier woest lijken. En door de rivier kwamen Axel's gedachten opnieuw bij het ongeluk. En, dit keer was er meer. Hij zag opnieuw hoe Julia hem het kettinkje gaf, het kettinkje dat hij sinds die dag, een half jaar geleden nu, niet meer had afgedaan.
"Axel? Gaat het?"
Axel was, na het zien van de laatste foto naar zijn, inmiddels bijna lege, kamer gerend en voor de deur gaan zitten. Nu werd er met volle kracht op de deur geklopt.
"Axel, doe nou open! Praat dan op z'n minst!"
Axel liet zijn voorhoofd op zijn knieën rusten en had zijn beide armen om zijn opgetrokken benen geslagen. Voor het eerst sinds het ongeluk rolde de tranen in grote hoeveelheden over zijn wangen. die laatste foto was hem teveel geweest.
Axel had niet beseft dat er nu in de werkelijkheid een enkele verdwaalde traan langs zijn wang rolde. Hij haalde diep adem en glimlachte naar de jongen.
"Woon je hier in de buurt?" zei Axel uiteindelijk om zijn gedachten van het eerdere weg te nemen.
--
De wedstrijd verliep snel, na slechts enkele seconden was Dave de bal al kwijt, gelukkig wist Timon hem te stoppen. Dat gaf het team hoop en een nieuwe aanval werdt geopend. Het enige probleem dat ze hadden was dat niemand een schot had om te gebruiken, sterker nog, Dave had helemaal geen Hissatsu's net als de reserve spits.
"Is goed." antwoordde Timon kortaf.
"Over een kwartier bij mijn huis." riep Dave Timon na terwijl hij zelf de andere richting uit rende.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
De lach van de boer met kiespijn verdween en er kwam een normale lach. Hij gaf antwoord op de vraag van Steve. "Ik vroeg het me gewoon af denk ik". Toen keek hij naar het riviertje en hij leek weer ongelukkig, maar hij wilde blijkbaar op een ander onderwerp komen, want hij stelde de vraag of Steve dicht in de buurt van Inazuma Town woonde. "Ja, ik woon hier dichtbij, maar door deze regen te lopen". Hij wilde eigenlijk met Axel praten over zijn verdriet, maar dat leek hem geen goed idee. "En jij? Waar woon jij?" Toch fijn om tenminste een gesprek te hebben. hij weet nog in het bushokje. "ho ihoe heet je?" "Gorden". "Ik heet Steve, waar woon je?" "BOEIT JE NIET!" Ja, Axel was eel beter om mee te praten!
Axel was blij dat Steve het vorige onderwerp had laten vallen en met het nieuwe gesprek mee ging. Axel grinnikte even toen Steve over de regen begon. "Inderdaad niet het beste weer om doorheen te lopen." Even nam Axel een adempauze en wat tijd om zijn woonplaats in zijn hoofd zo neutraal mogelijk te formuleren. "Ik woon in de wat grotere wijken net buiten Inazuma Town." antwoorde Axel met een zelfverzekerde glimlach, beter kon hij het niet brengen.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Steve glimlachte naar Axel. Blijkbaar was deze al z'n zorgen tijdelijk vergeten. " Wacht eens de grote buiten wijken?" Hij wachtte niet op bevesteging en pratte gelijk door. "Daar in de buurt werkt mijn oom, ik weet waar dat is. Vele mensen weten dat niet, geloof me. Ik wist het eerst ook niet". Steve keek weer naar Axel, die zich nog steeds geen zorgen bleek te maken. " Dat is nog geen half uur lopen, toch? Jij moet dat toch weten?" Steve keek nu niet naar Axel, maar even naar de rivier die er woest en razend uitzach in de regen. Daarna wende jij z'n blik weer naar Axel. Wachtend op een antwoord.
Axel verbaasde zich over de kennis van deze jongen. Normaal als hij dit vertelde moest hij aan mensen gaan uitleggen dat het een soort villa wijk was, en dat leverde dan weer benauwde situaties, maar Steve wist meteen waar Axel het over had.
"Dat is nog geen half uur lopen, toch? Jij moet dat toch weten?" de vraag galmde door zijn hoofd.
Axel wreef met zijn hand langs zijn nek en keek naar de jongen.
"Tja, ik heb werkelijk geen idee." antwoordde Axel uiteindelijk.
Hij beet zachtjes op zijn onderlip in de hoop dat de jongen niet zou gaan lachen.
"Dat is nog geen half uur lopen, toch? Jij moet dat toch weten?" de vraag galmde door zijn hoofd.
Axel wreef met zijn hand langs zijn nek en keek naar de jongen.
"Tja, ik heb werkelijk geen idee." antwoordde Axel uiteindelijk.
Hij beet zachtjes op zijn onderlip in de hoop dat de jongen niet zou gaan lachen.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
Steve wachtte op het antwoord en die kwam snel.
Axel wreef met zijn hand langs zijn nek en keek naar Steve.
"Tja, ik heb werkelijk geen idee." antwoordde Axel uiteindelijk. Steve keek verbaast naar de jongen. "Weet je wel je adress, want dan weet ik hoe ver het ongeveer is. Ik weet die wijk bijna helemaal uit m'n hoofd". Hij hield een kleine stilte. " Mijn oom werkt daar als.... vuilnisman. En ik ga soms wel eens mee, dus ik weet de wijl uit m'n hoofd. Steve glimlachte.
Axel wreef met zijn hand langs zijn nek en keek naar Steve.
"Tja, ik heb werkelijk geen idee." antwoordde Axel uiteindelijk. Steve keek verbaast naar de jongen. "Weet je wel je adress, want dan weet ik hoe ver het ongeveer is. Ik weet die wijk bijna helemaal uit m'n hoofd". Hij hield een kleine stilte. " Mijn oom werkt daar als.... vuilnisman. En ik ga soms wel eens mee, dus ik weet de wijl uit m'n hoofd. Steve glimlachte.
Nu keek Axel even naar de grond. Zijn adres stond in zijn mobiel, maar hij wist het niet uit zijn hoofd, hij wist alleen dat het een groot, en dan ook echt groot, wit huis was met een hek eromheen.
"Nou, niet uit m'n hoofd." gaf Axel uiteindelijk toe.
Axel voelde zich met de seconde dommer over komen. En hij gaf Steve groot gelijk dat hij er zo over dacht.
Op dat moment trilde Axel's telefoon in zijn broekzak. Axel negeerde dit en hoopte dat Steve het niet zou horen.
"Nou, niet uit m'n hoofd." gaf Axel uiteindelijk toe.
Axel voelde zich met de seconde dommer over komen. En hij gaf Steve groot gelijk dat hij er zo over dacht.
Op dat moment trilde Axel's telefoon in zijn broekzak. Axel negeerde dit en hoopte dat Steve het niet zou horen.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
"Je bent zeker nieuw hier. Ik heb je hier nog nooit gezien. Staat het nummer ook niet in je mobiel of heb je geen briegje met het adress bij?" Steve glimlachte nog steeds vriendelijk en gaf aan dat hij het gewoon normaal vondt klinken. Plots hoorde hij getril. " Sory m'n mobiel gaat." Hij pakte z'n mobiel uit z'n zak, maar zag alleen dat het een sms'je was. "O nee, het was een sms'je". Hij stopte z'n mobiel weer in z'n borstzakje van z'n jasje en richten z'n aandacht weer op Axel.