Online Verhalen

Haha ok, de meesten zijn volgens mij wel bij dus nog een stukje voor vanaaf dan thanks allemaal! tof om te zien dat jullie nog steeds meelezen

@ arendaaa: vaag he, bij mij doettie het ook niet?

____________________________________________________________________________

Verbeten klemde ik mijn kiezen op elkaar. Ik kreeg eindelijk mijn laatste knoopje dicht en reageerde niet. Wat moest ik anders? Ik had geen idee wat ik moest zeggen.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Gio naar me toe kwam lopen. Hij legde zijn hand onder mijn kin en zacht duwde hij mijn gezicht wat omhoog. Ik draaide geërgerd mijn hoofd weg, maar wist dat hij toch al genoeg gezien had.
‘Je bent helemaal blauw,’ zei hij dan ook. ‘Wat is er gebeurd?’
Ik deed of ik het heel druk had met mijn rokgeval omknopen een zorgde er nadrukkelijk voor dat ik hem niet aan hoefde te kijken.
‘Niks. Wat wilde je over Nancy bespreken?’
Maar Gio liet zich niet zo makkelijk voor de gek houden.
‘Starla, kom op,’ zei hij. ‘Wie heeft dat gedaan?’ Hij stak opnieuw zijn hand naar me uit, maar ik ontweek hem.
‘Niemand, zei ik toch,’ snauwde ik en ik begon mijn haar in een staart bij elkaar te pakken. Gio keek echter niet of hij daar genoegen mee nam.
‘Wat is er dan gebeurd?’ vroeg hij.
‘Niets,’ zei ik, proberend zekerder te klinken dan ik me voelde. ‘Ik ben gestruikeld.’
Aan Gio’s gezicht zag ik dat hij me niet geloofde.
‘O ja, en toen ben je met je gezicht tegen iemands vuist aangevallen?’ Zijn stem klonk een beetje cynisch, maar ik hoorde dat het hem moeite kostte om het zo te laten klinken. In zijn ogen zag ik dat hij dit ook helemaal niet wilde. Hij wilde geen spelletjes met me spelen, hij maakte zich zorgen en wilde weten wat er gebeurd was. Het deed pijn, om tegen hem te moeten liegen, maar het kon niet anders. Ik had het mezelf beloofd.
‘Nee, tegen een stoeprand,’ zei ik kortaf. Ik zag dat Gio iets wilde zeggen, maar voor hij daar de kans toe kreeg, rukte ik mijn pumps van de grond en zette ze met een klap in mijn kast.
‘Weet je, hou er gewoon over op, Gio,’ zei ik kortaf. Ik wilde de deur van mijn kast dichtdoen, maar Gio pakte de bovenkant vast en hield hem tegen.
‘Was het Bobby?’ vroeg hij, en ik hoorde aan zijn stem dat dat voor Bobby’s bestwil beter niet zo kon zijn. Ik glimlachte schamper.
‘Het is uit tussen Bobby en mij,’ zei ik. Gio leek even verbaasd door die opmerking. Ik wilde van het moment gebruik maken door vlug mijn kast dicht te doen, maar hij herstelde zich snel en hield het deurtje vast.
‘Dus?’ vroeg hij. ‘Heeft Bobby het gedaan?’
‘Niemand heeft iets gedaan.’
‘We weten allebei dat dat niet waar is, Starla. Heeft Bobby het gedaan? Heef Bobby je geslagen?’
Er trok iets vreemds door mijn lichaam toen hij dat zei. Ik keek op. Zijn woorden hadden hetzelfde effect als die van Roos laatst hadden gehad, laatst, toen ik zo tegen haar was uitgevallen.
Er knapte iets in me. Ik kneep zo hard in het deurtje dat mijn knokkels wit werden en klemde mijn kaken op elkaar. Wat hij vroeg maakte me nog eens extra duidelijk wat een zwakkeling ik was, hoe mijn leven in puin lag. Ik had me door een of andere lul laten drogeren, laten naaien op een wc en me toen ook nog eens door hem laten slaan. En ik had niet eens iets terug gedaan, alle drie de keren niet. Het was confronterend, te confronterend.
Met een klap sloeg ik de deur van mijn kast dicht.

Nou ben ik toch wel benieuwd wanneer ze "breekt" en alles verteld, en aan wie. Was nu gewoon t perfecte moment :')

W to the OW

Haha thanks masterbreel en Yvanka! En dat gaat nog gebeuren hoor Yvanka, don't worry, maar ik zal nog niet teveel verklappen

_______________________________________________________________________________

‘Verdomme, Gio,’ viel ik uit. ‘Rot op en laat me gewoon met rust. Het gaat je geen reet aan. Het enige wat jij bent, is de reden dat ik mijn vriendje kwijt ben. Ik ben jou geen verantwoording schuldig.’
Het was eruit voor ik het doorhad. De rode waas voor mijn ogen was sterk en plotseling en het enige waardoor ik me realiseerde wat een stomme opmerking dat was, was door de blik in Gio’s ogen. Pas toen ik hem aankeek, drong het tot me door wat ik gezegd had. Ik wist dat ik een vreselijke fout gemaakt had, maar de rode waas voor mijn ogen was nog steeds te krachtig. Zo krachtig dat ik alleen maar kwader werd toen ik in Gio’s ogen keek en zag dat ik hem gekwetst had. Ik werd woedend. Op hem, op Cees, op mezelf, op alles en iedereen om me heen. Ik wilde tegen hem schreeuwen, niet wetend wat, gewoon al mijn frustraties op hem afreageren, maar ik wilde ook huilend in zijn armen vliegen en mijn excuses aanbieden en hem de waarheid vertellen, over alles. Ik kon me nog maar net inhouden.
Tegenover me herstelde Gio zich van mijn uitval. Door mijn vage toestand heen zag ik iets veranderen in zijn ogen. Ze werden koud, zoals ik ze nog nooit gezien had.
‘Goed,’ zei hij toen. ‘Als jij er zo over denkt, dan zij het zo. Je doet wat je wilt, maar met dat oog kun je niet werken. Ik kan je niet zo in een vol restaurant laten serveren.’ Hij pakte het klipbord van de tafel. Zijn bewegingen waren boos, ingehouden. ‘Ga maar naar huis en rust uit tot woensdag. En misschien zijn het mijn zaken niet, maar als ik jou was zou ik naar de dokter gaan met die snee.’ Hij draaide zich om en wilde weglopen, maar ik was veel te opgefokt om hem te laten gaan. De rode was voor mijn ogen werd steeds donkerder, steeds duister, en het gevoel trok door mijn hele lichaam, maakte adrenaline en trok al mijn spieren strak. Langzaam zakte ik erin weg, steeds verder, tot ik er geen controle meer over had.
Ik kon niet meer denken. Ik ging voor Gio staan en blokkeerde hem. Hij zette een stap opzij, maar ik liet hem er niet langs.
‘Wat?’ zei ik fel. ‘Heb ik je beledigd? Ben je nu boos op me?’ Mijn blik brandde en er borrelde iets vreemds op in mijn borst. Ik blokkeerde hem opnieuw toen hij een stap opzij zette en bleef dicht bij hem staan om hem tegen te houden.
‘Waarom straf je me er niet voor?’ vroeg ik. ‘Doe maar. Het mag best.’
Gio bleef staan. Zijn ogen gleden over mijn gezicht. Ik kon de blik in zijn ogen niet thuisbrengen.
‘Wat?’ vroeg hij toen met een vertwijfelde ondertoon in zijn stem. Ik balde mijn handen tot vuisten en zette nog een stap dichter naar hem toe.
‘Straf me maar,’ herhaalde ik. ‘Kom op, sla me maar, hier, waar het goed pijn doet. Ik weet dat je het wilt, dus doe het maar.’
Gio schudde zijn hoofd.
‘Rustig, Starla,’ zei hij. ‘Ik ga je niet slaan. Waarom zou ik je pijn willen doen?’
Ik hield mijn blik strak op die van hem gericht, mijn handen tot vuisten gebald.
‘Omdat mannen dat doen. Omdat ze het allemaal lekker vinden om je pijn te doen. Omdat dat het enige is wat ze uiteindelijk echt willen. Waarom zou jij dan ook maar enigzins anders zijn? Kom op, doe het maar.’
Gio zette een stap achteruit. Hij keek me aan met nog steeds die vreemde, peilende blik in zijn ogen en langzaam schudde hij zijn hoofd.
‘Wat mankeer je, Starla?’ vroeg hij met een behoedzame ondertoon in zijn stem.
Ik gaf geen antwoord en zette een stap dichter naar hem toe.
‘Wat, durf je het niet?’ vroeg ik pesterig. ‘Zal ik je even helpen?’ Ik zette mijn handen tegen zijn borst en gaf hem een harde duw. ‘Kom op, je bent toch geen watje? Als je het lef hebt me te neuken, moet je ook het lef hebben me te slaan.’ Gio hief ontwapenend zijn handen op, maar toen ik hem opnieuw een duw wilde geven, pakte hij mijn polsen beet om dat te voorkomen. Er trok een elektrische schok door mijn lichaam toen hij me aanraakte en in een reflex probeerde ik mijn armen los te trekken, maar Gio hield me stevig vast. De rode waas voor mijn ogen begon te kolken en te protesteren en de haartjes op mijn onderarmen gingen recht overeind staan. Cees’ hand sloot zich om mijn pols en mijn hart begon sneller en sneller te slaan.
‘Het lef… Star, waar-’ Gio’s ogen gleden over die van mij, op zijn hoede. ‘Starla, wat is er in godsnaam met je aan de hand?’
Ik begreep niet meer wat hij zei, ik hoorde hem nog amper. Het enige wat ik nog voelde was mijn hevig versnellende hartslag, het koude zweet dat me uitbrak en zijn handen die om mijn polsen brandden als die van Cees. Ik probeerde me in te houden, uit alle macht rustig te blijven, maar mijn lichaam begon te trillen van onderdrukte emotie.
‘Laat me los,’ zei ik schor. Gio keek naar me, maar ik gaf geen gehoor aan zijn blik.
‘Wat-’
‘Laat me los.’
‘Star-’
‘Laat me los.’
‘Starla…’
Toen hield ik het niet meer. De herinneringen en paniek bereikten hun hoogtepunt en ik kneep mijn ogen dicht. De emmer stroomde over en ik verloor alle controle over mezelf.
‘Laat me los!’ gilde ik met overslaande stem en ik rukte mijn armen uit Gio’s greep. ‘Blijf verdomme van me af!’ Ik deinsde achteruit en keek Gio aan, verwilderd, met grote ogen. Mijn lichaam draaide door, ik kreeg het warm, koud, mijn spieren spanden zich en mijn hart ontplofte zowat. Ik voelde Cees’ handen op mijn lichaam en balde mijn handen tot vuisten, maar ik kreeg de illusie niet meer weg. Gio’s zag het aan me, zijn ogen stonden zoekend, alert, maar toen hij zijn hand naar me uitstak om me te kalmeren, kromp ik in elkaar en deinsde achteruit.
‘Blijf van me af!’ gilde ik weer. Gio zei iets om me te kalmeren, maar ik hoorde niet meer wat. Ik draaide van hem weg, gilde dat hij me met rust moest laten en vluchtte de kantine uit. Hij riep mijn naam, maar ik rende zonder om te kijken en zonder te stoppen de keuken door. Ik rukte de deur open, rende het restaurant uit en struikelde naar mijn fiets. Mijn knieën knikten en met trillende handen stak ik mijn sleutel in het slot. Ik sprong op het zadel, begon te trappen en draaide het erf af op het moment dat Gio naar buiten kwam rennen. Hij riep me, zijn ogen vonden die van mij, nog een keer, maar ik wendde mijn blik af en raasde zonder nog iets te zeggen of te doen langs hem heen het erf af.

Arme Gio... Ik wacht ook op het moment dat ze het vertelt (:
Keep going!

ik zal moeten terugkeren naar mijn eerdere opmerking: W to-the OW. Starla draait helemaal door joh:O

Ik vind dat ze het aan Gio moet vertellen, volgens mij is hij echt lief!

Dank jullie voor de leuke reacties allemaal! ik kan als het goed is weer wat intensiever aan de slag met dit verhaal vanaf nu en jullie zijn daarbij erg motiverend

______________________________________________________________________

Hoofdstuk

Een paar minuten lang bleef ik zwaar over mijn toeren op mijn fiets rondrijden. Mijn ademhaling was zwaar en snel en het lukte me niet hem weer onder controle te krijgen. Ik was hyper, helemaal over de rooie. Mijn verkrampte lichaam bleef maar trappen en als een bezetene reed ik rond, nergens naartoe. Ik wilde gewoon weg, weg van het restaurant, van Gio en van al het andere. Het duurde een hele tijd voor het tot me doordrong dat ik nooit ver genoeg zou kunnen fietsen om er van weg te komen.
Toen ik me dat realiseerde, begon mijn aanval van hysterie langzaam wat af te nemen. Ik merkte dat mijn benen pijn deden van het trappen en minderde vaart. Ik sloeg linksaf en kwam ergens langs de stoeprand tot stilstand. Daar begon ik onbedwingbaar te huilen. Het was zo koud buiten dat mijn gezicht voelde of het bevroor ondanks het zout in mijn tranen. Wat had ik gedaan? Arme Gio, wat had me bezield? Hij was alles wat ik nog over had, ik hield meer van hem dan van wie dan ook. Bob was boos op me, ma haatte me, Mel had het te druk met haar eigen leven en pa praatte normaal al nauwelijks tegen me, en Gio, de enige die merkte dat er iets aan de hand was, de enige die de moeite had genomen ernaar te vragen, kafferde ik uit. Ik deed stom en schreeuwde tegen hem en ik wilde juist zo graag bij hem zijn. Stevig in zijn armen, gewoon met hem samen zijn, nergens aan denken, maar dat kon niet meer. Het kon niet meer omdat ik het zelf verkloot had, zoals ik alles in mijn leven verklootte.
Ik zag Gio’s gezicht weer voor me, de blik in zijn ogen toen ik had gezegd dat hij op moest rotten, dat hij niets voor me betekende, en ik kneep mijn ogen dicht. Ik wilde het niet zien, ik wilde niet zien dat ik hem pijn deed. Waarom had ik dat dan wel gedaan? Ik wist het zelf niet. Ik wist niet meer wat er met me gebeurde, waarom ik de dingen deed die ik deed. Het was alsof alles overhoop lag, in mijn hoofd. Soms leek het alsof iemand anders mijn lichaam overnam en mijn gezonde verstand volledig verdwenen was. Kwam het door Cees? Misschien wel. Daarvoor had ik me nooit zo gevoeld. Zwak, boos, bang, schuldig, smerig. Koud. Alles door elkaar.
Toen mijn tranen een beetje opgedroogd waren, stapte ik weer op mijn fiets. Ik ging de weg op en reed naar huis. Mijn ouders waren er niet, gelukkig. Ik ging onder de douche, maar werd er niet warm meer van. Vanbinnen was alles bevroren en hoe heet ik de kraan ook zette, ik ontdooide niet. Alleen mijn huid kleurde rood, maar daar merkte ik nauwelijks iets van. Ik stond maar een beetje onder de straal, nietszienend voor me uitstarend, me amper bewust van het water dat op mijn schouders kletterde. In plaats daarvan verbeeldde ik me dat Gio bij me was, dat alles goed was tussen ons, dat hij achter me kwam staan onder het warme water, en zijn armen om me heensloeg en me stevig vasthield. Even bleef ik daar in hangen, in die heerlijke illusie, maar toen schudde ik mijn hoofd. Het was stom. Het was toch niet echt, en zo zou het ook nooit kunnen zijn.
Na een tijd kwam ik onder de douche vandaan, met een warme buitenkant en een nog net zo koude binnenkant. Ik camoufleerde mijn oog weer een beetje, had geen zin in vragen van pa en ma als die straks thuiskwamen. Ik trok gemakkelijke kleren aan en ging de trap op naar mijn kamer. Daar draaide ik een joint en blowde zonder mijn raam open te zetten. Mijn ouders waren er toch niet en al waren ze er wel, het interesseerde me ook niet wat ze dachten of deden. Alles was toch al verrot. Nog meer ellende kon er ook nog wel bij.
Een hele tijd staarde ik al blowend naar mijn telefoon, me afvragend of ik Gio moest bellen. Ik wilde het wel, maar had geen idee wat ik tegen hem moest zeggen. Ik schaamde me, tegenover hem en tegenover mezelf, omdat ik was doorgedraaid in zijn aanwezigheid. En ik schaamde me over wat ik tegen hem gezegd had. Mijn woorden galmden de hele tijd in mijn hoofd en hoe vaker ik ze hoorde, hoe pijnlijker ze werden. Het was onvergeeflijk. Er bestond geen excuus dat goed genoeg was om het goed te praten.
Het lukte me niet de moed op te brengen Gio op te bellen, maar uiteindelijk belde hij mij wel. Een paar keer, gedurende de middag en de avond. Telkens als ik zijn naam op mijn schermpje zag staan, schoot ik gigantisch in de stress. Het was stom, maar ik nam geen enkele keer op. Ik wilde het wel, zo graag, maar ik durfde het niet. Wat moest ik in godsnaam tegen hem zeggen? Ik had geen idee en dus staarde ik wezenloos naar mijn trillende telefoon zonder hem aan te raken. Als hij dan gestopt was met rinkelen, wachtte ik vervolgen de hele tijd alleen maar op het moment dat hij weer af zou gaan. En elke keer als ik niet opgenomen had, nam ik me voor dat de eerstvolgende keer dat Gio weer belde wel te doen, maar ook dan deed ik het niet. Ik haatte mezelf erom, maar iets binnenin me hield me tegen. Tegen de tijd dat pa en ma thuis kwamen, had ik al mijn sigaretten opgerookt en zat ik neurotisch heen en weer wiegend naar mijn rinkelende telefoon te staren, alsof een onzichtbare barrière me belette er naartoe te gaan.
En toen kwam het moment dat Gio niet meer belde. Of in ieder geval, het bleef een tijdje stil vanaf zijn kant. Sinds het moment dat ik was weggegaan uit het restaurant had hij telkens minimaal ieder uur een keer gebeld, maar na tienen hield dat ineens op. Misschien was er een volstrekt technische reden voor, was hij gewoon ergens mee bezig of wat dan ook, maar pas door die stilte werd ik wakker. Nu wist ik helemaal niet meer wat ik moest doen. Waarom had ik net niet opgenomen? Dan wist ik maar niet wat ik tegen hem moest zeggen, ik moest in ieder geval mijn excuses aanbieden en het met hem goedmaken, zeggen dat het me speet. Ik had niet de kracht zelf contact met hem te zoeken, maar als hij weer belde, moest ik niet langer twijfelen en gewoon opnemen. Hij moest weten dat het niet aan hem lag, dat ik het niet meende. Hij moest weten dat ik van hem hield.
Maar Gio belde niet meer. De stilte hield aan, minuut na minuut na minuut. Langzaam begon het tot me door te dringen dat ik misschien wel te laat was, dat hij misschien wel helemaal niet meer zou bellen.. Ik moest iets doen. Ik moest het goedmaken, echt goedmaken. En dan niet over de telefoon, en niet morgen, niet volgende week, niet later, maar vandaag nog. Nu.

Supergoed stukje weer! Gauw meer O:-)

Ik kan niet plussen of iets, maar dit is goed. Niets op aan te merken plusje. (:

Dank jullie Yvanka en arendaaa mijn plusjessysteem ligt er ook uit blijkbaar

__________________________________________________________________

Dat liet idee liet me niet meer los. Het ging zijn eigen leven leidden, kreeg wanhopige zijtakken die paniekerig en haast onmogelijk werden, maar die ondanks dat sterk genoeg waren om me te overtuigen. Ik weet niet of ik besloot naar het restaurant te gaan omdat ik iets gebruikt had of dat ik iets gebruikte omdat ik besloot naar het restaurant te gaan, maar ik gebruikte in ieder geval iets. Wat het was weet ik niet meer, maar het deed me goed. Het maakte me rustiger en kalmeerde me, en deed me helemaal opgaan in mijn gedachten om Gio mijn excuses aan te gaan bieden. Het was of alles ineens duidelijk was, of ik weer helder kon denken, al was dat misschien alleen maar schijn.
Ik raakte in korte tijd flink van de wereld. Een klein uur lag ik alleen maar op bed, zonder iets te doen. Ik hoorde pa en ma naar boven komen om te gaan slapen en luisterde naar de vallende stilte in het donkere huis. Ik lag op mijn rug en keek met halfdichte ogen naar het plafond boven me, soms aanwezig, soms totaal ergens anders. De drugs voerden me weg naar plaatsen die duizend maal mooier waren dan mijn donkere kamer en er alleen in de verte nog vaag op leken.
Toen ik pa en ma al een hele tijd niet meer gehoord had, ging ik plompverloren rechtop zitten. Ik kwam uit bed en begon me volledig uit te kleden. Ik was me maar half bewust van wat ik aan het doen was en waarom, maar toch leek het de hele tijd heel logisch. Toen al mijn kleren uit waren, ging naar mijn kast en trok een mooi setje lingerie aan, met kousen en jarretels en pumps die veel te hoog waren om in deze staat op te lopen. Ik kamde mijn haar, deed make-up op en ging naar beneden. Wonder boven wonder wist ik de twee trappen in huis af te dalen zonder dat pa en ma wakker van me werden. Dat was maar goed ook, want op dat moment wist ik niet eens meer dat pa en ma nog bestonden.
Beneden trok ik mijn lange zwarte jas aan over mijn lingerie. Ik pakte mijn tas en mijn portemonnee en ging naar buiten. Het was ijskoud , maar ik voelde het amper. Ik probeerde zelfs nog weg te gaan op mijn Puch, maar ik merkte dat ik daar te high voor was, dus in plaats daarvan liep ik naar de bushalte en om op de bus te stappen. Na een paar minuten kwam er een bus en ik stapte in. Ik dacht er niet bij na, het was of ik gewoon een uitgestippeld plan volgde dat ergens in mijn hoofd ontstaan was zonder dat ik wist waar en wanneer. De busrit hoorde bij dat plan en ging straal aan me voorbij, alsof hij er niet geweest was. Hoe ik de buschauffeur duidelijk maakte waar ik heen moest en hoe ik erin slaagde uit te stappen bij de goede halte, ontging me volledig. Het eerste wat me weer helder bijstond, was dat ik uitstapte bij de straat waar het restaurant aan lag.
Het was puur geluk dat ik op precies het goede tijdstip arriveerde. Het restaurant was al dicht en zoals altijd was Gio de enige die er nog was om alles af te sluiten. Ik had er totaal niet bij nagedacht dat het ook anders had kunnen zijn, dat er nog andere mensen hadden kunnen rondlopen. Gelukkig was dat niet het geval, maar anders was het waarschijnlijk niet eens tot me doorgedrongen. Er bestond alleen nog wat ik wilde dat er bestond, in mijn eigen kleine wereld. Er was niets slechts meer, geen problemen en geen enkel obstakel op mijn pad.
Binnen in de aangename warmte van het restaurant vond ik Gio in de keuken. Hij was bezig het aanrecht af te nemen met iets wat sterk chemisch rook en stond met zijn rug naar me toe. Hij had me niet horen aankomen al zijn aandacht was gericht op wat hij aan het doen was.
Ik keek even naar hem vanuit de deuropening, hoe daar zo stond, met zijn perfect getekende gezicht en die prachtige uitstraling die maar zo weinig mensen hadden. Toen liep ik geluidloos naar hem toe. Ik knoopte mijn jas van onder tot boven open en bleef vlak achter hem staan. Zacht legde ik mijn hand op zijn schouder.
Gio keek om toen ik hem aanraakte. Zijn blik onmoette die van mij en zijn bewegingen vielen stil. De uitdrukking op zijn gezicht veranderde, werd licht verrast, verbaasd. Hij keek me aan, draaide zich om en liet zijn blik gleed omlaag glijden, naar mijn openhangende jas en mijn halfnaakte lichaam eronder.
Ik glimlachte toen Gio’s ogen die van mij weer ontmoetten. Ik pakte de rand van mijn jas vast en liet hem van me afglijden. Gio keek me aan.
‘Star…’ begon hij, maar ik gaf hem niet de kans om iets te zeggen. Ik pakte zijn gezicht vast, ging op mijn tenen staan en drukte mijn lippen op die van hem. Ik zoende hem, rustig, maar passioneel, en mijn handen zakten langs zijn borst en buik omlaag. Vrijwel onmiddellijk begon ik zijn broek los te maken.
Gio pakte echter mijn handen vast. Hij hield me tegen en leunde wat achteruit
‘Starla, wat doe je?’ vroeg hij zacht.

Oké, shame on me, ik lees nog altijd mee hoor! ookal reageer ik soms in tijden niet xD
Ik blijf me toch steeds afvragen hoe je het kunt blijven doen. I like your writing! Waah, Starla moet het wel goed maken met Gio. En hij moet dat aannemen.
En mag ik vragen hoe je het kunt: blijven schrijven aan één verhaal en het ook afwerken of ernaar blijven werken? Want ik zou het ook eens graag doen, maar het mislukt steeds xD

Haha. Nu wil Starla het wel héél erg snel goed maken naar mijn mening.xd Tenminste. Niet heel snel, vooral apart.xd

Inderdaad Arenda! Niet echt de manier van hoe ik het goed zou maken :p

Ik heb al je verhalen gelezen, ik wil je een compliment geven. Het is heel mooi geschreven, je moet echt een boek uitgeven of zo.
Liefs van Nina.

Wow, ik heb net even heel de avond jouw verhaal gelezen, haha.
Echt supergoed geschreven. Je moet echt een boek uitgeven, je kan geweldig goed schrijven!
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat

Nutella

Wat ontzettend leuk, zoveel toffe reacties van oude én nieuwe lezers jullie hebben mijn weekend helemaal goedgemaakt! Heel erg bedankt, mooiere woorden dan die van jullie allemaal kan ik me niet wensen

@XIMISSYOU goede vraag, ik weet het eigenlijk niet gewoon zodanig verslaafd zijn aan schrijven dat je het af wilt maken en er aan verder wilt denk ik ik heb ook wel altijd zo'n schuldgevoel tegenover mijn personage's als ik er niet aan werk, dat helpt ook altijd wel haha. Maar met dit verhaal ben ik ook al een eeuwigheid bezig dus ik ga niet altijd even hard hoor haha.

________________________________________________________________________________

Ik nam niet de moeite mijn ogen open te doen na de zoen en glimlachte.
‘Het goedmaken,’ zei ik. Ik wilde weer naar hem toe buigen, maar Gio legde zijn hand tegen mijn gezicht. Zijn duim was warm op mijn lippen en ik deed mijn ogen open.
Gio’s ogen gingen heen en weer over die van mij. Zoekend, inschattend. Zacht en strelend gleed zijn duim omlaag, langs mijn lippen naar mijn kin naar mijn wang.
‘Niet op deze manier,’ zei hij en hij streek met zijn duim over de huid onder mijn goede oog. ‘Niet zo.’
Zijn ogen gleden over mijn gezicht en ik keek hem aan. Ik wist dat hij de drugs bedoelde, maar ook het andere daarachter. Ik slikte en liet mijn hoofd zakken, teleurgesteld, beschaamd, misschien, maar Gio tilde het weer omhoog. Hij streek wat haren uit mijn gezicht en duwde ze achter mijn oor.
‘Je bent prachtig, Starla,’ zei hij. ‘Echt waar. Je bent nog mooier dan je zelf beseft. Maar ik maak geen misbruik van je als je zo bent. En al helemaal niet na wat er vorige keer gebeurd is.’
Ik kneep mijn ogen dicht. Ik legde mijn hand op die van hem en draaide mijn gezicht naar de zachte warmte van zijn hand. Zijn woorden raakten me, op een vreemde, diepe manier. Ik kreeg de behoefte om te huilen, niet omdat ik het gevoel had dat hij me afwees, maar door een ander gevoel, dat ergens ver weg door de drugs heen probeerde te komen.
Gio zag mijn gezicht en hij sloeg zijn arm om me heen. Hij trok me tegen zich aan en ik drukte mezelf tegen zijn borst. Ik hield mijn ogen dicht om de tranen binnen te houden en ik voelde dat hij zijn armen om me heen sloot en zijn wang tegen mijn hoofd liet rusten. Het enige wat er over bleef was het troostende gevoel van zijn warme lichaam tegen het mijne en de geur van het luchtje dat hij droeg. Even bleven we zo staan, terwijl hij mijn rug streelde en ik iedere seconde die hij me zo vasthield koesterde.
‘Kom,’ zei hij boven mijn hoofd. ‘Ik breng je naar huis.’

De eerste kilometers was het stil in de warmte van Gio’s Golf GTI. De auto gleed over de rustige weg die zich voor ons uitstrekte en het enige geluid was van de motor voor ons afkomstig. Ik zat naast Gio op de bijrijderstoel, met mijn ogen dicht. Dat was fijner was voor de vage toestand in mijn hoofd, maar ik hoopte ook dat het Gio er nog even van zou weerhouden tegen me te praten. Een paar minuten leek het te werken, tot Gio me halverwege de rit vroeg of het ging. Toen ik vaag knikte, vroeg hij wat ik gebruikt had.
Ik deed mijn ogen open toen hij dat vroeg. Even keek ik voor me uit, zonder iets te zeggen. Ik moest nadenken voor ik antwoord gaf, terug zien te komen naar de werkelijkheid. Ik wist niet precies hoezeer Gio op de hoogte was van mijn drugsgebruik. Dit was de eerste keer dat ik zo stom was geweest om onder invloed in het restaurant te verschijnen.
Mijn gedachten dreigden af te dwalen, God weet waarheen, maar ik schudde mijn hoofd om wakker te worden uit mijn vage toestand. Ik verschoof wat op de stoel en kroop dieper weg in mijn jas. Ik had niet genoeg aan om het warm te hebben met de kou die de auto van buitenaf afkoelde.
‘Niets bijzonders,’ zei ik toen. Ik merkte dat Gio even naar me keek en vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij de verwarming hoger zette. Hij schakelde een keer en hij richtte zijn blik weer op de weg die zich voor de Golf uitstrekte.
‘Hoe vaak gebruik je ‘niets bijzonders’?’ vroeg hij. Zijn stem was rustig, kalm. Niet beschuldigend.
Ik draaide mijn hoofd om naar het raam. Ik keek naar buiten en zag de straatlichten langs de weg voorbij razen. De lampen hingen in de donkere lucht als aureolen en waren scherp in mijn ogen, maar ik wendde mijn blik niet af. Ik luisterde naar mijn eigen rustige, regelmatige ademhaling en het geluid van de motor op de achtergrond.
‘Soms,’ zei ik toen.
‘Soms?’ vroeg Gio.
‘Ja.’
Gio knikte, maar niet enkel bevestigend. Op een andere manier.
‘Soms, als in ieder weekend?’ vroeg hij. ‘Iedere vrijdag, iedere zaterdag? Iedere zondag?’
Nog even bleef ik naar de langsflitsende straatlichten staren. Langzaam kregen Gio’s woorden betekenis, drong het tot me door wat hij zei. Ik realiseerde me dat het geen gok was. Hij zat zo dicht bij de waarheid omdat hij het al wist.
Ik draaide mijn hoofd zijn kant op en keek hem aan. Gio’s blik was echter op de voorruit gericht en niet op mij. Ik had willen vragen hoe hij dat wist, maar het lukte me nog net die vraag in te slikken.
‘Hoezo?’ vroeg ik in plaats daarvan.
Gio maakte een beweging met zijn hoofd en schouders, half schouderophalend, maar niet nonchalant.
‘Ik heb vaak genoeg gezien hoe je er eruit zag als je in het weekend kwam werken. Moe, ziek, prikkelbaar. En op maandagen, soms. Een tijdlang dacht ik dat het alleen drank was, gewoon een kater. Maar ik weet dat je wiet gebruikt, dus ik twijfelde al langer.’ Hij tikte het knipperlicht van de Golf aan en sloeg af naar de rechterbaan. Daar nam hij gas terug tot hij honderd reed en schakelde de cruisecontrole in. Toen keek hij me aan.
‘Ik denk niet dat wat je vanavond gebruikt hebt nog onder softdrugs valt,‘ zei hij. ‘En ik denk ook dat we allebei weten dat je het meer gebruikt dan goed voor je is.’
Ik keek hem aan, naar zijn prachtige groene ogen, terwijl zijn woorden nagalmden in mijn hoofd. Toen wendde ik mijn blik af en verborg mijn gezicht gedeeltelijk in de kraag van mijn jas. Ik zei niets, maar juist dat zwijgen leek een bevestiging te zijn. Ik wist dat we dat allebei doorhadden.
‘Waarom?’ vroeg Gio naast me.
Ik staarde naar buiten en bewoog hoofd een beetje heen en weer, zodat mijn lippen langs de rand van mijn kraag schuurden.
‘Gewoon. Omdat het lekker is’ zei ik. ‘Leuk.’
‘Alleen daarom?’
‘Ja.’
‘Ik denk niet dat jij het type bent dat drugs nodig heeft om een leuke avond te hebben.’
Ik trok mijn wenkbrauwen een beetje op, maar bleef verder bewegingloos zitten.
‘Misschien niet,’ zei ik.
‘Waarom doe je het dan?’
Weer dacht ik na, overwoog ik wat te zeggen. Ik dacht niet alleen na over de verwoording, maar ook over wát ik precies moest zeggen. Hoe eerlijk wilde ik zijn, tegen hem, tegen mezelf? Waarom deed ik het? Waarom deed ik het echt?
‘Omdat het me gelukkig maakt,’ zei ik toen. ‘Omdat het alles goed maakt, even.’
Gio keek mijn kant op. Ik voelde dat hij naar me keek, maar gaf geen gehoor aan zijn blik.
‘Omdat het je gelukkig maakt?’ zei hij. ‘Dus je doet het wanneer je ongelukkig bent? Omdat het niet goed gaat?’
Ik bleef uit het raam staren en schudde mijn hoofd.
‘Nee, het is meer. Het haalt de pijn weg, ja, maar niet de alleen de pijn van dat moment. Niet alleen het probleem of de situatie van die dag, of van die avond, maar veel meer. Het gaat veel dieper. Het wist je hele leven, alles in je leven wat slecht is. Je vergeet alles waar je bang voor bent, je donkerste gedachten, alles wat je niet over jezelf wilt weten. Je vergeet de dingen die je doet en waarom je ze doet en wie je bent en waarom je zo bent. Even hoef je nergens aan te denken, is er geen vuiltje aan de lucht. Je houdt van iedereen zoals iedereen van jou houdt en alles is goed, zoals je het zou willen. En alles wat niet is zoals je wilt, bestaat gewoon even niet meer. Dan niet, snap je? Dat is waar het om gaat.’
Ik keek op naar Gio toen het even stil bleef. Zijn ogen gleden heen en weer over die van mij, zoekend, emphatisch, met ergens een hint van onderzoekendheid.
‘Starla,’ zei hij. ‘Wat is er met je aan de hand dat je je zo voelt?’
Ik glimlachte, met moeite. Ik keek naar buiten en knikte met mijn hoofd naar rechts.
‘Ik werd geboren en toen kreeg ik dit leven,’ zei ik. ‘Hier rechtsaf. We zijn er bijna.’

Geweldig stukje weer! Nu hopen dat Gio door blijft vragen hehe

Mooi geschreven!
Ik wacht in spanning af tot het volgende stukje

En alweer een zeer mooi stukje
Haha, teach me xD moest ik kunnen blijven schrijven aan één verhaal, god blesses me. Maar op een of andere manier schrijf ik mezelf toch wel weer vast xD
Okee, maar het is niet goed van starla dat ze onder invloed bij gio gaat... nouja, langs ene kant wel, maar andere kant niet. Daarbij had ze er in eerste instantie al helemaal niet aan moeten beginnen.
Ik kijk uit naar een volgend stukje!

Haha het kost iedereen soms wel moeite denk ik hoor xIMISSYOU, ik heb ook wel eens dat ik ergens jaren aan werk en dat ik er dan pas na een paar jaar achterkom dat het anders loopt dan ik had gedacht/dat ik de verkeerde richting op ben gegaan. Wie weet komt het vanzelf een keer, gewoon heel erg er mee bezig zijn denk ik en gewoon losse stukken anders opschrijven?

Dank jullie wel weer allemaal! Helaas nog geen bekentenissen maar dat komt binnenkort vanzelf

___________________________________________________________________________

Gio zette me voor de deur van mijn huis af. Ik wist niet zo goed hoe ik me moest gedragen na wat er in het restaurant gebeurd was, voelde me een beetje vreemd na wat ik hem verteld had. Ik merkte aan hem dat wat ik hem net verteld had hem ook dwarszat, dat hij er moeite mee had het naast zich neer te leggen. Voor ik uitstapte vroeg hij nog of ik met hem wilde praten, of ik hem iets wilde vertellen, maar ik zei van niet. Zijn gezicht vertelde me dat hij meer wilde doen, me wilde helpen, dus ik zei dat ik later misschien wel met hem zou willen praten, als ik me wat normaler voelde dan nu. Daar nam hij genoegen mee. Gelukkig gaf hij me de ruimte die ik nodig had en zette hij geen druk op me. Het was fijn, dat hij me begreep, zo fijn dat ik bijna de neiging had het hem alsnog te vertellen, het er allemaal uit te gooien en mijn hele hart bij hem uit te storten. Misschien kwam het door de drugs, misschien door zijn rustige uitstraling en omgang met mij, maar toch vertelde ik het uiteindelijk niet. Ik wist niet of ik het ooit wel zou kunnen, maar als iemand het ooit zou horen, zou hij waarschijnlijk de eerste zijn aan wie ik me bloot durfde te geven.
Na onze korte woordenwisseling daarover nam ik afscheid van Gio. Ik stapte uit, liep naar de voordeur en haalde hem van het slot. Gio bleef staan terwijl ik naar binnen stapte en ik zwaaide naar hem, ook al kon ik niet zien of hij terugzwaaide in het donker. Ik deed de deur achter me dicht en draaide hem op slot. Pas toen ik het licht in de gang uitgedaan had, hoorde ik dat hij wegreed.
Binnen in huis was het doodstil. Ik had geen idee hoe laat het was, maar mijn ouders lagen ongetwijfeld al in bed. Ik was nu helderder dan toen ik vertrok en realiseerde me wat de risico’s waren van wat ik gedaan had. De laatste keer dat ik midden in de nacht onder invloed van iets was thuisgekomen, had ma gezegd dat ze me maatregelen ging nemen als ik ooit nog zo thuis zou komen. Ik ging er niet vanuit dat die maatregelen erg dramatisch zouden worden, als ze er überhaupt al zouden komen, maar de gevolgen zouden waarschijnlijk ook niet mals zijn als ze erachter kwam dat ik midden in de nacht onder invloed van het één of ander en in deze outfit was weggeweest.
Ik deed dus alles zo zachtjes mogelijk, in de hoop dat pa en ma niet wakker van me zouden worden en me in deze staat zouden betrappen. Het was knap lastig om geruisloos langs de kamer van pa en ma naar zolder te komen, vooral omdat de traptreden harder kraakten dan ik me kon herinneren. Het lukte me echter zonder dingen om te laten vallen of zelf of mijn snufferd te gaan naar boven te komen en de deur van mijn kamer achter me dicht te doen. Daar bleef ik even staan luisteren, maar toen ik niets hoorde, deed ik mijn ogen even dicht en liet mijn adem langzaam ontsnappen. Plotseling werd ik me ervan bewust dat mijn ledematen slap voelden en ik ademde diep in en uit in een poging dat gevoel te boven te komen.
Toen ik weer het gevoel had wat steviger op mijn benen te staan, begon ik snel mijn jas los te knopen. Of pa en ma nou wakker waren geworden of niet: hoe eerder ik deze outfit uit had, hoe beter.
Ik maakte de eindeloze rij knopen van mijn jas los en liet hem van mijn schouders glijden. Met een zachte plof kwam hij op de grond terecht. Ik schrok me dood toen ik op exact hetzelfde moment nog een ander geluid hoorde, dat hard genoeg was om over de plof van mijn jas heen te komen. Het was een onnatuurlijk geluid en kwam van beneden. Mijn hart begon te bonken in mijn borstkas toen ik me realiseerde dat het uit de richting van de slaapkamer van mijn ouders kwam.
Doodstil bleef ik staan, met mijn bh-bandjes halverwege mijn schouders. Even luisterde ik ingespannen. Ik hoorde niets meer, maar ik wist zeker dat ik met het geluid was ik net had gehoord niet verbeeld had. Mijn keel werd droog en snel begon ik mijn lingerie uit te trekken. Met luid kloppend hart liet ik de bandjes van mijn schouders glijden en maakte de sluiting op mijn rug los. Ik trok mijn slip uit, stroopte de kousen van mijn benen en verstopte het hele setje samen met mijn jas onder mijn bed. Morgen handwassen, als ma en vooral pa zagen wat voor outfits ik in huis had, zwaaide er wat. Ik rukte mijn kast open, trok op topsnelheid een doodsaaie onderbroek en een oud topje met spaghettibandjes aan en deed de deur weer dicht. Net toen ik naar mijn bed wilde lopen, hoorde ik weer geluid van beneden. Dit keer was de herkomst duidelijk: het waren voetstappen op de trap. Ik had het dus toch goed gehoord, er was iemand wakker. Aan het geluid van de voetstappen hoorde ik dat het ma was. Natuurlijk was het ma, die werd van een miauwende kat vier blokken verderop nog wakker.
Mijn hart begon nog sneller te slaan en geruisloos spurtte ik naar mijn bed. Ik was net op tijd, want ik klom net onder de dekens toen de deur openging. Ma stak haar hoofd om de deur en aan haar gezicht zag ik tot mijn opluchting dat ze eerder geïrriteerd was omdat ze wakker van me was geworden dan omdat ze boos was omdat ze wist dat ik stiekem het huis uit geglipt was. Ik wist echter maar al te goed dat wat nog niet was alsnog kon komen.

Weer een super leuk stukje! Ik hoop echt dat ze het tegen Gio vertelt.
Ik wacht op een nieuw stukje

Dank je wel Nutella! Ik doe er weer een nieuw stukje bij, als ik voor iemand te snel ga, laat het maar weten!

______________________________________________________________________

Ma keek met half samengeknepen ogen en een slaperig, geërgerd gezicht mijn kant op.
‘Wat ben je in godsnaam allemaal aan het doen?’ vroeg ze met een krakerige, gedempte stem. ‘Waar ben je zo laat geweest?’
Ik zette ook mijn geërgerde gezicht op en trok mijn dekbed verder over me heen.
‘Nergens,’ zei ik bars.
‘Ik hoor je net thuiskomen.’
‘Niet waar, ik lig gewoon in bed.’
Ze streek haar haar uit haar gezicht en keek even om zich heen, of het antwoord ergens in mijn kamer te vinden was gezien ik het niet vrijwillig aan haar wilde geven.
‘Van wie was die auto die ik hoorde?’ vroeg ze alsof ze mijn leugen gewoon niet gehoord had.
Ik deed mijn ogen even dicht, onzichtbaar in het heerlijke donker. ‘Welke auto?’
‘Die auto in de straat die je afzette.’
‘Er was geen auto. Dat heb je vast gedroomd.’
‘Ik ben niet achterlijk, Starla. Lieg niet tegen me.’
Ik reageerde niet. Ik draaide mijn rug naar haar toe en trok mijn knieën op onder het dekbed, alsof ik aanstalten maakte om te gaan slapen. Ik hoopte dat ze de hint zou snappen en weg zou gaan, maar dat deed ze niet.
‘Starla?’ zei ze. ‘Starla, ik vroeg je wat.’ Toen ik weer niet reageerde, knipte ze het licht aan het plafond aan. Het was fel aan mijn ogen en even kneep ik ze dicht. Ik hoorde dat ma naar me toe liep en voelde dat ze me bij mijn schouder pakte. Ze draaide me naar zich toe, op mijn rug, en ze pakte mijn kin vast. Ze duwde mijn gezicht haar kant op, maar ik hield mijn ogen dicht.
‘Ogen open, Starla,’ zei ze. ‘Kijk me aan.’
Ik probeerde mijn gezicht weg te draaien, maar ze hield het stevig vast. Toen ze nog een keer mijn naam zei, deed ik met tegenzin mijn ogen open. Ik keek langs haar heen, maar ze draaide mijn gezicht naar zicht toe en trok één van mijn oogleden omhoog.
‘Walgelijk,’ zei ze. ‘Kun je er nou niet gewoon eens een keertje van afblijven?’
Ik klemde mijn kaken op elkaar en draaide mijn hoofd weg uit haar greep, maar ze was nog niet klaar. Nu pakte ze mijn dekbed vast en begon het van me af te trekken.
‘Ma, kap daarmee,’ snauwde ik, maar ze negeerde me. Ze duwde mijn dekbed een stuk van me af en pakte mijn pols vast. Ze trok mijn arm naar zich toe en pakte me bij mijn elleboog, terwijl ze de onderkant van mijn arm naar zich toedraaide. Ik denk dat ze zocht naar sporen van een naald, maar die vond ze niet. Dat was niet alleen omdat er niet veel sporen waren, maar voornamelijk omdat ze de verkeerde arm vasthad. Ze wist naar al die jaren nog steeds niet of ik links of rechts was.
‘Tevreden?’ vroeg ik geërgerd en ik trok mijn arm los uit haar greep. Maar dat was ze niet, want ze sloeg haar armen over elkaar en bleef bij mijn bed staan.
‘Waar was je, Starla?’ vroeg ze weer, met nadruk.
Ik draaide me weer om onder mijn dekbed en bleef opgekruld met mijn rug naar haar toe liggen.
‘Gaat je niets aan,’ zei ik.
‘Starla, je zegt nu waar je geweest bent of je hebt de komende maand huisarrest.’ Ja, zodat je me vervolgens alsnog de rest van mijn leven huisarrest kunt geven om waar ik geweest ben, zeker.
Achter me slaakte mijn moeder een geërgerde zucht.
‘Een, twee…’ begon ze, en ik klemde mijn kaken op elkaar. Ik keek naar de muur tegenover me en kneep ik mijn dekbed.
‘Ik was bij Bobby,’ zei ik.
Ze bleef even stil. Ik weet niet of dat was omdat ze dat niet verwacht had of omdat ze me niet geloofde.
‘Bij Bobby,’ herhaalde ze toen.
‘Ja, bij Bobby.’
Ze zei niets meer. Nog even bleef ze staan, maar toen hoorde ik dat ze wegliep. Na een paar passen bleef ze nog even staan, waarschijnlijk in de deuropening.
‘Als jullie elkaar de goot in willen helpen, moeten jullie dat zelf weten,’ zei ze. ‘Maar je weet wat de regels hier in huis zijn, Starla. Als je je daar niet aan houdt, ga je eruit. Ik waarschuw je nog één keer. Laat dat genoeg zijn.’ Ze knipte het licht uit en de deur ging dicht. Haar voetstappen verwijderden zich, van de overloop de trap af. Ik staarde naar de muur en bleef stil in bed liggen. Ik wist dat ik me opgelucht had moeten voelen omdat ze wegging, omdat ze het er zo bij liet zitten en ik er makkelijk vanaf kwam, maar dat was niet zo. Ik voelde een hele hoop dingen, maar opgeluchting was er niet één van.

‘Ja, bij Bobby.’
Ze zei niets meer. Nog even bleef ze staan, maar toen hoorde ik dat ze wegliep. Na een paar passen bleef ze nog even staan, waarschijnlijk in de deuropening.
‘Als jullie elkaar de goot in willen helpen, moeten jullie dat zelf weten,’ zei ze. ‘Maar je weet wat de regels hier in huis zijn, Starla. Als je je daar niet aan houdt, ga je eruit. Ik waarschuw je nog één keer. Laat dat genoeg zijn.’ Ze knipte het licht uit en de deur ging dicht. Haar voetstappen verwijderden zich, van de overloop de trap af. Ik staarde naar de muur en bleef stil in bed liggen. Ik wist dat ik me opgelucht had moeten voelen omdat ze wegging, omdat ze het er zo bij liet zitten en ik er makkelijk vanaf kwam, maar dat was niet zo. Ik voelde een hele hoop dingen, maar opgeluchting was er niet één van.














Hoofdstuk..

De volgende dag kreeg dat met ma nog een staartje. Ze had het aan pa verteld en naast van haar waarschuwing van gisteren, kreeg ik van hem ook nog een hele preek. Hij ging eindeloos door over zijn drie heilige regels, over respect, gezag, dat ik maar naar hem en ma te luisteren had zolang ik in zijn huis woonde, al dat soort ellende. Hij praatte erover dat ik onverantwoordelijk was, losgeslagen, of ik het zelf niet raar vond dat ik midden in de nacht stiekem het huis verliet om onder invloed van ‘die rotzooi’ met mijn vriendje te neuken. Hij moest eens weten. Ik voelde me een beetje beroerd, dus ik liet het allemaal maar over me heen komen. Mijn nuchtere gedachten waren weer op Cees gefixeerd en daarnaast vroeg ik me af of ik Gio gisteren niet teveel verteld had. Door mijn gedachten daaraan kreeg ik nauwelijks mee wat pa allemaal praatte, dus ik zei ja en amen en verder niets. Dat deed ik normaal nooit, dus volgens mij had hij het idee dat hij gewonnen had. Hij gaf me geen huisarrest of ander soort straf. Dat was echter niets nieuws, want meestal maakte hij een hoop drukte om zijn fantastische reputatie en wat de buren wel niet van hem zouden denken omdat hij zo’n kind als ik had, maar uiteindelijk boeide ik hem altijd niet genoeg om er ook echt iets aan te doen. Ik denk dat hij dat zonde van zijn tijd en energie vond.
Ik ging eerder van huis weg dan nodig om van mijn ouders af te zijn. Dat was achteraf niet praktisch, want daardoor was ik dus ook eerder op school, ondanks het feit dat ik ook vandaag op de fiets was. Ik liep vrijwel gelijk tegen Simmons aan, en gezien ik er waarschijnlijk uitzag zoals ik me voelde, was dat niet echt wat ik in gedachten had. Ze stond bij de ingang van de school te praten met de conciërge en natuurlijk keek ze mijn kant op toen ik aan kwam lopen. Toevallig, waarschijnlijk, maar als ik ergens geen zin in had, was het in deze staat vlak langs haar naar binnen lopen. Te veel ellende, te veel drugs, te weinig slaap. Wat nu?
Het was sneu, maar henige wat ik kon bedenken was me omdraaiden. Ik had geen zin in haar, in de vraag die ze tegenwoordig iedere keer stelde als ze me zag: ‘Hoe gaat het met je?’ Alsof ze dat nog hoefde te vragen.
Dus ik draaide me om. Ik wendde mijn blik af, draaide om en liep de andere kant op, weer richting de fietsen. Terug naar het plein, via daar naar de andere ingang. Nog even niet, nog even rust. Ik wilde nog even niet met haar geconfronteerd worden.
In mijn poging Simmons te ontlopen, kwam ik Mel tegen, ergens halverwege het plein. Ze stond haar fiets op slot te zetten en zwaaide toen ze me zag lopen. Ik glimlachte een beetje en zwaaide terug naar haar, en wachtte terwijl ze naar me toe kwam.
‘Hé!’ zei ze, even vrolijk altijd ondanks het feit dat het maandagochtend was. ‘Voel je je weer wat beter?’ We liepen naar de achterste ingang en ik moest nadenken waar ze het over had. Het duurde even voor het tot me doordrong dat ik donderdag tegen haar had gezegd dat ik naar huis ging omdat ik niet lekker was toen ik erachter was gekomen dat ik over tijd was.
‘O,’ zei ik een beetje plompverloren. ‘Ja, het gaat wel weer.’ Mel keek me wat bezorgd aan.
‘Weet je het zeker? Je ziet er niet echt uitgerust uit. En wat is er met je oog gebeurd?’ Ze pakte mijn arm en draaide me een stukje naar zich toe. Ik had mezelf weer gecamoufleerd, maar blijkbaar minder goed dan de afgelopen dagen.
Mel keek naar mijn oog, maar ik trok mijn arm los.
‘Niets,’ zei ik terwijl ik verder liep. ‘Ben ergens over gestruikeld van het weekend. Heb ik nog iets gemist op school vrijdag?’

Goer stukje weer! Ben benieuwd....

Dank je wel Yvanka!

__________________________________________________________________________

Mel liep snel met me mee. Ik merkte dat ze nog even naar me keek, maar toen ik er verder geen aandacht aan schonk, ging ze er niet verder op in.
‘Niet zo heel veel,’ hoorde ik haar zeggen. ‘Bètavent wil dat we in tweetallen presentaties gaan houden over een hoofdstuk uit het boek en we moeten over twee weken een eerste opzet van ons profielwerkstuk inleveren.’ Ik trok een gezicht en slaakte een zucht.
‘Fijn. Waarom wil hij presentaties? We krijgen er niet eens een cijfer voor.’
‘Nee, hij wil dat we allemaal bezig zijn met het boek en de lessen leuk maken voor elkaar.’
‘Oftewel, hij is zelf te lui om wat voor te bereiden, dus laat hij het ons lekker doen.’
Mel grijnsde.
‘Precies, ja. Waarschijnlijk weet hij zelf niet eens waar het boek over gaat. Zullen we zo snel mogelijk gaan? Dan zijn we er ook zo snel mogelijk van af. En de eerste hoofdstukken zijn makkelijker.’
‘Met die presentaties, bedoel je?’
Ze knikte. Ik onderdrukte een zucht en duwde de deur naar de hal open. De warmte en geluiden van de school vielen over ons heen en ik had nog dezelfde seconde wist ik dat het een lange dag ging worden.
‘Eh, ja, is goed,’ zei ik. ‘Het moet maar.’

Het werd inderdaad een lange dag. Mel kwam niet meer terug op mijn blauwe oog, gelukkig. Iemand anders deed dat echter wel.
Een hele tijd wist ik haar te ontlopen, maar aan het begin van de pauze kreeg Simmons me alsnog te pakken. Ik was op weg naar beneden toen ze me, zogenaamd toevallig, tegenkwam op de trap. Ik was te laat om haar te ontwijken en wilde gewoon zo snel mogelijk langs haar heen naar beneden gaan, maar ze hield me tegen toen ik haar passeerde. Ze vroeg niet naar mijn blauwe oog, maar ik zag dat ze er wel naar keek toen ze me vroeg of ik even met haar kwam praten. Eigenlijk had ik daar geen zin in. Het was pauze en ik was moe en had geen zin om ons gesprek van de vorige keer voort te zetten.
Eerst probeerde ik nog of we na mijn lessen konden afspreken. Dan zou ik er gelijk vandoor kunnen gaan zodra ze me zo losliet en er zo onderuit kunnen komen. Simmons was echter te slim en ze trapte er niet in. Ze zei dat ze nu echt graag even wilde praten en dat ze een briefje zou schrijven als ik te laat was voor mijn volgende les. Ik ging maar met haar mee. Wat moest ik anders?
Simmons nam me mee naar haar kamer. Ik ging er met enorme tegenzin naar binnen. Ze deed de deur achter ons dicht en glimlachte naar me.
‘Ga maar zitten, hoor,’ zei ze en ze gebaarde naar een stoel bij haar bureau. Nee, ik wilde helemaal niet zitten. Ik wilde een snel gesprekje van dertig seconden waarbij ik kon blijven staan en daarna als de wiedeweerga weer weg kon. Maar gezien het feit dat Simmons thee aan het zetten was, zat dat er waarschijnlijk niet in. Waarom moest ze me weer lastig vallen? Alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd had. Nou ja, aan de andere kant, wanneer had ik tegenwoordig niet veel aan mijn hoofd?
Ik ging zitten op de stoel die ze aangewezen had en kreeg een kop thee van haar. Ze deed er suiker in, maar ik zag nu al dat het te weinig was. Ik roerde er wel extra lang in, zodat ik haar niet aan hoefde te kijken. Daar was ik nog steeds bang voor, oogcontact met haar maken. Ik wist niet precies waarom, waarschijnlijk kwam het voort uit een vreemd soort hersenspinsel dat ze iets aan me kon zien als ik haar aankeek.
‘Zo,’ zei ze nadat ze een slok van haar eigen thee had genomen. ‘Het is alweer een tijdje geleden dat we elkaar hebben gesproken dus het leek me goed om even te kijken hoe het er nu voor staat. Ik heb je een paar keer gemist in de les, de laatste tijd, kan dat?’ Ik roerde uitgebreid in mijn thee. Waarom, o waarom voelde ik me de laatste tijd toch een klein, bangig muisje bij iedereen in de buurt?
‘Ja, ik was ziek,’ mompelde ik. ‘Mijn zus heeft als het goed is gebeld om het door te geven.’ Simmons knikte.
‘Dat klopt. Goed dat je je afgemeld hebt, maar ik vroeg me af waarom je zus belde en niet je moeder of je vader, als ik dat mag vragen? Je zus woont bij haar vriend, toch?’
Nee, dat mag je niet vragen, maar maakt dat je wat uit?
Ik verschoof wat op mijn stoel.
‘Ja, ik was bij hen. Roos zat alleen, Peter was weg voor zijn stage.’
‘Oké, vandaar. Dat is dan ook pech, als je net eens een gezellig paar dagen met je zus kunt doorbrengen en je wordt dan ziek.’
Ik keek op. Dacht ze dat ik dom was? Speel geen spelletjes met me, ik ben half de weg kwijt, nog niet helemaal.
‘Ja,’ zei ik met een uitgestreken gezicht. ‘Dat is inderdaad pech.’ Simmons keek me aan. Het was een paar seconden stil, terwijl we elkaar aankeken en allebei geen krimp gaven. Ik wilde koste wat kost mijn blik niet als eerste afwenden. Het kostte me zoveel inspanning dat niet te doen dat ik zo hard in de leuningen van de stoel kneep dat mijn knokkels wit werken. Toch was ik de eerste die wegkeek, naar mijn thee, en ik vervloekte mezelf erom, nog geen seconde nadat ik het gedaan had.

Gaat lekker Jeetje! Lekker leeswerk zo!

Dank je wel Masterbreel, ik miste je al

_________________________________________________________________________________

Simmons pakte haar theekopje op.
‘Maar je bent in ieder geval weer helemaal beter?’ vroeg ze alsof er niets gebeurd was. Ik knikte wat.
‘Ja.’
‘Gelukkig. En dat ene waar we het laatst over gehad hebben? Hoe gaat het daarmee?’ Ik reageerde niet. Natuurlijk, ik moest gewoon zeggen dat het goed ging. Het was het enige wat ik mocht zeggen, maar die woorden, de leugen kwam me zo langzamerhand mijn keel uit. Stom, want een andere optie had ik toch niet. Maar toch ging het me steeds meer tegenstaan, steeds meer moeite kosten.
Toen ik niet reageerde, boog Simmons wat naar voren. Ze zette haar onderarmen op het bureau.
‘De reden dat ik het vraag, is omdat ik het idee heb dat het nog steeds niet goed met je gaat, Starla. Ik heb je cijferlijst bekeken nadat je voor geschiedenis een onvoldoende had gehaald en je cijfers voor oefenexamens van andere vakken zijn ook drastisch gedaald, vooral je resultaten van de afgelopen weken. Ik weet dat je het moeilijk vindt om met mij te praten, dat je misschien vindt dat ik me bemoei met dingen die mijn zaak niet zijn, maar als een mentorleerling zodanig in de knoop zit dat haar resultaten zo’n ommekeer doormaken, weet ik dat er iets echt fout zit. Vooral bij iemand als jij.’ Ze pauzeerde even en wachtte, maar ik zei niets. Ik staarde naar een punt naast haar, wist niet wat ik moest zeggen. Toen wendde ik mijn blik af en hield mijn kop thee stevig vast. Ik merkte dat Simmons nog wat meer naar voren boog. Toen ze weer sprak, was de toon van haar stem anders dan daarnet. Menselijker, echter.
‘Wat is er met je gebeurd, Starla?’ vroeg ze.‘Vroeger was je een harde, echt een stoere, pittige tante. De laatste tijd ben je zo stil, zo timide. In de les, maar ook tegen Melanie. Ik heb het idee dat je het leven maar een beetje over je heen laat komen.’ Ze hield haar hoofd schuin. ‘Ik zie je ook nooit meer met Bobby, gaat het goed met hem?’ De toon van haar stem was opnieuw veranderd. Het was maar een heel klein beetje, maar ik hoorde het. Alsof ze wist dat ze iets van een andere orde aanhaalde.
‘Ik heb geen idee hoe het met Bobby gaat,’ zei ik grimmig. Simmons leek niet eens verrast, wat me om de een of andere reden gigantisch irriteerde.
‘Gaan jullie niet meer met elkaar?’ vroeg ze, en de manier waarop ze het maakte dat ik een raar gevoel in mijn maag kreeg.
‘Nee.’
‘Wat jammer. Mag ik vragen waarom?’ Waarom vroeg ze toch iedere keer of ze van die stomme dingen mocht vragen? Wat ik ook zei, ze deed het toch wel. Kon ze mij en zichzelf dan niet de moeite besparen door gewoon het gewoon gelijk rechtuit te vragen?
Ik klemde mijn kaken op elkaar.
‘Omdat we ruzie gehad hebben,’ zei ik. Ze knikte.
‘Is dat ook de reden dat je gezicht beschadigd is?’ vroeg ze. Ik keek op. Ik kreeg een vreemd, leeg gevoel in mijn buik, maar tegelijkertijd werd ik boos.
‘Waarom vraagt iedereen dat gelijk?’ snauwde ik. ‘Het heeft niets met hem te maken. Zo is Bobby helemaal niet.’ Aan haar ogen zag ik dat ik verkeerd antwoordde. Natuurlijk wist ze dat Bobby helemaal niet zo was, iedereen wist dat. Ze probeerde gewoon impliciet dingen uit te sluiten en ik liep er met open ogen in.
‘Wat is er dan gebeurd?’ vroeg ze, en ik was zo aan het bekomen van de schrik dat ze me om de tuin had kunnen leiden dat het me moeite kostte mijn veilige antwoord te geven.
‘Ik ben gestruikeld,’ zei ik mat. Ze keek me aan. Aan haar ogen zag ik dat ze me niet geloofde, maar ze knikte.
‘Oké, vandaar. Ik begrijp het.’ Ik was blij dat ze er over ophield, maar ik kon aan haar gezicht en de blik in haar ogen zien dat ze alles wat ik zei opsloeg, nauwkeurig in haar hoofd noteerde, en er op die manier zelf een kloppend verhaal van probeerde te maken. Ik was bang dat haar kloppende verhaal dicht bij de werkelijkheid in de buurt zou komen.
‘Kun je me er een verklaring voor geven?’ vroeg ze. Ik keek haar aan.
‘Waarvoor?’
‘Voor wat ik eerder zei, voor alle verandering die ik in je zie. In je cijfers, je gedrag, je hele houding.’ Ik wendde mijn blik af. Het kostte me moeite niet mijn schouders op te halen, ik wilde niet quasi-nonchalant overkomen.
‘Heeft het allemaal te maken met waar we het laatst over hadden? Met diegene die je pijn gedaan heeft?’

Kom op, zeg het stomme Starla!

Ik lees je verhalen tegenwoordig in een wat rustigere omgeving, voorheen las ik het nog wel eens als er gwn een tv serie aan stond ofzo

Weer eens een reactie van mij. (: Ik lees zeker nog mee!
Alleen de laatste tijd krijg ik lang niet van elk verhaal 'n mailtje als er een nieuw bericht is... En ik heb het verschrikkelijk druk, maar ik vergeet je verhaal niet! (:

Ga zo door, echt super!

Ik ben ook weer bij (: Zelfde als Arenda, ongelooflijk druk. Maar nog steeds heel interessant om te lezen, Starla, vertel hettt! Ö

Keep going (:

Dank jullie wel, een welkome verassing dat er nog meer mensen meelezen dan ik dacht, ik dacht al dat ik jullie kwijt was haha

___________________________________________________________________________________

Ik frunnikte aan mijn mouw.
‘Weet ik niet,’ zei ik. ‘Misschien.’ Ze keek me vragend aan, vriendelijk.
‘Misschien?’ vroeg ze. Nu haalde ik wel mijn schouders op.
‘Ja, ik weet het niet. Het is allemaal een beetje ingewikkeld, alles loopt door elkaar heen.’
‘Wat loopt er allemaal door elkaar heen?’ O, alsjeblieft. Hoe kon ik haar op een aardige manier zeggen dat ze met haar neus uit mijn zaken moest blijven zonder dat ik haar teveel vertelde?
Het was of Simmons mijn gedachten las. Ze leunde wat naar achteren op haar stoel, alsof ze met wat ruimte gaf.
‘Je hoeft niets te vertellen wat je niet wilt, Starla,’ zei ze. ‘In ieder geval nu nog niet, misschien later, als het beter gaat. Maar het kan opluchten erover te praten, moeilijke dingen zijn makkelijker te verwerken als je je hart kunt luchten. Alles wat je vertelt blijft hier, in deze kamer.’
‘Dat weet ik wel,’ zei ik. ‘Maar het is veel... ingewikkelder. Het is te… dichtbij, en te moeilijk.’ Ik schudde mijn hoofd en slaakte een trillende zucht. ‘Ik kan het niet goed uitleggen. Het is ook niet zo belangrijk, er zijn wel ergere dingen op de wereld.’ Simmons keek me aan.
‘Ik begrijp het als je er nog niet over wilt praten. Het gaat om jou, dus alles gaat op jouw tempo. Als je iets niet wilt, gebeurt het niet, maar ik hoop dat je weet dat het op kan luchten om te praten met iemand die naar je luistert. En als ik je kan helpen zal ik dat doen.’ Ze legde haar hand op die van mij. Ik schrok ervan, maar herstelde me snel.
‘Maar ik wil niet dat je zegt dat het niet belangrijk is, oké? Cijfer jezelf niet weg. Misschien zijn er ergere dingen op de wereld, maar als ik jou zo zie, denk ik dat het op dit moment voor jou al erg genoeg is.’ Voorzichtig keek ik haar aan. Ik knikte, maar half overtuigd. Ze glimlachte bemoedigend.
‘Doe rustig aan. Ik zal wat dingen door de vingers zien, maar aan de cijfers die je haalt kan ik niets veranderen, dat kun jij alleen zelf. Ik hoop dat je daar toe in staat bent. Als je hulp nodig hebt, met huiswerk, opdrachten, leren, concentreren, kom naar me toe en zeg het tegen me. Je hoeft niet te doen of alles goed met je gaat om van me af te zijn, als het niet gaat, zeg je het gewoon. Ik zal je nog een paar keer vragen of je op gesprek kunt komen, als je dan wilt praten, doen we dat gewoon, maar je mag zelf ook naar me toekomen als je daar behoefte aan hebt. Oké?’
‘Oké.’

Simmons’ praatje stelde me ergens een beetje gerust. Ik vreesde minder voor haar omdat ze me de ruimte wilde geven. Nog steeds was ik niet van plan haar al mijn zielroerselen te vertellen en het leek me onmogelijk haar een ander antwoord te tegen van ‘goed’ als ze vroeg hoe het met me ging, maar het was een fijn idee dat ze niet achter mijn kont aan zou gaan zitten in een poging me over te halen diepzinnige gesprekken met haar te voeren. Het gaf me het gevoel dat ik er controle over had, in ieder geval nog over dit ene ding in mijn leven, en dat was fijn. Het gevoel van controle had ik lang moeten missen.
We hadden Simmons het laatste uur nog een keer voor geschiedenis en voor het eerste sinds tijden kon ik weer rustig in het lokaal zitten. Tenminste, rustig afgezien van de gedachten aan Cees en aan hetgeen in mijn buik, die altijd op de achtergrond speelden. Maar ik maakte me nu in ieder geval niet zo druk meer om Simmons, om de vraag of ze iets aan me zou kunnen zien en hoe ik me moest gedragen. Vreemd genoeg kon ik me daardoor juist beter concentreren. Het was alsof er iets wegviel en ik mijn aandacht daardoor beter op andere dingen kon richten. Ik kon zowaar volgen waar Simmons het over had zonder dat het me moeite kostte. Het gebeurde haast per ongeluk. Tegen de tijd dat die baby weer door mijn hoofd schoot, realiseerde ik me tot mijn verbazing dat ik net tien minuten onafgebroken naar Simmons had geluisterd.
Na de les van Simmons gingen Mel en ik nog even naar de stad. We gingen op jacht naar een cadeautje voor Tennisboy. Hij was over een maand jarig en Mel wilde iets leuks voor hem kopen. Nu al. Het probleem was echter dat ze geen idee had wat hij leuk vond, en om op veilig te spelen leek het haar handig een luchtje te kopen. Het nadeel was dat ze ook geen idee had van wat voor soort luchtjes hij hield.
‘Loop je niet een beetje op de dingen vooruit?’ vroeg ik haar zo aardig mogelijk toen we bij de parfumwinkel aan luchtjes stonden te ruiken. We stonden voor het schap mannenluchtjes en blokkeerden dat al bijna een kwartier voor alle andere potentiële klanten. Mel spoot het zoveelste luchtje op zo’n teststrookje en zette het flesje terug in het schap.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ze terwijl ze met het strookje wapperde en met haar vinger langs de andere luchtjes ging. ‘Omdat we elkaar nog maar zo kort kennen?’ Ik haalde mijn schouders op en keek een beetje om me heen.
‘Dat niet direct. Ik bedoel meer omdat het pas over een maand is. Je kunt wel dood zijn tegen die tijd.’
Mel trok een scheef gezicht. ‘Geruststellende gedachte, Star.’ Ik grijnsde en draaide me om naar een groot schap met dure make-up achter ons.
‘Nou ja, je begrijpt wat ik bedoel,’ zei ik terwijl ik een lipgloss uit de bak testers pakte. Mel pakte een ander luchtje en spoot het op een nog niet bespoten stukje van haar arm.
‘Ja, maar het maakt toch niet uit om goed voorbereid te zijn? Mocht er iets gebeuren, heb ik anders alvast iets voor de verjaardag van mijn vader. Hier, ruik deze eens? Lekker?’
‘Beetje te zwaar. Welke datum is hij precies jarig, trouwens? Tennisboy?’
‘Laurens. Volgende maand, de achttiende. Ik heb het in al mijn agenda’s en in mijn telefoon en in mijn computer gezet.’ Ze spoot iets uit een blauw vierkant flesje op haar arm. ‘Deze beter?’
‘Ja, die is lekkerder.’ Mel spoot nog een beetje op haar arm en rook eraan.
‘Vindt je?’ vroeg ze vertwijfeld. ‘Ik weet het niet, hoor. Volgens mij heeft hij zelf meestal iets op dat wat frisser is. Hè, wat een drama om een mannenluchtje uit te zoeken.’ Ik zette een streepje lipgloss op mijn hand en bekeek de kleur in het licht van de lamp aan het plafond.
‘Probeer er dan eentje van zo’n sportmerk of zo. Of die, die heb ik ooit eens een keer voor Bobby gekocht.’ Ik boog naar de spiegel en smeerde wat lipgloss op mijn lippen, maar merkte dat Mel mijn kant op keek toen ik Bobby’s naam zei. Ik wreef de lipgloss uit en wierp een blik in de spiegel. Toen Mel niets zei, deed de dop weer op de lipgloss en keek haar aan.
‘Wat?’ vroeg ik. Mel schudde haar hoofd en draaide zich weer om naar de luchtjes.
‘Niks,’ zei ze. ‘Ik probeer er nog even die paar en anders neem ik deze wel.’ Ze pakte een ander luchtje en spoot het op een strookje. Er viel een korte stilte tussen ons, terwijl Mel aan luchtjes rook en ik andere kleuren lipgloss op mijn hand uittestte. Ik merkte dat ze iets wilde zeggen, dus ik hield mijn mond tot ze dat zou doen. Het duurde even voor het gebeurde.
‘Heb je eigenlijk ooit nog iets van Bobby gehoord?’ vroeg ze toen voorzichtig.

Al 3 dagen geen nieuw stukje

Sorry sorry druk hier en omdat mijn mail geen notificaties krijgt vergeet ik telkens te kijken of iedereen bij is, excuus, gauw een nieuw stukje!

______________________________________________________________________________

Ik pakte een andere lipgloss en draaide de dop eraf.
‘Nee,’ zei ik, en hoewel ik probeerde te klinken of het me niets interesseerde, hoor ik zelf dat het me niet lukte. Mel keek even mijn kan top. Ze draaide zich om, kwam naast me staan en begon ook in de bak met make-up te rommelen.
‘Helemaal niets meer, na die keer toen?’
‘Nee.’ Mel deed of ze een mascara bestudeerde.
‘Klote,’ zei ze. Ik haalde mijn schouders op.
‘Ach. Geef hem eens ongelijk.’ Mel keek even mijn kant op. Toen richtte ze haar blik weer op de bak make-up.
‘En met die collega van je? Hoe staat het daar mee?’ Ik dacht even aan wat ik gisteren tussen Gio en mij was gebeurd, wat ik tegen hem had gezegd, overdag, en ik slikte.
‘Prima,’ zei ik. ‘Afgezien van een klein incidentje normaal gesproken goed.’ Mel kuchte.
‘Heeft je blauwe oog iets met dat incidentje te maken?’ vroeg ze. Ik keek met een ruk haar kant op. Schijnbaar niet echt vriendelijk, want Mel zag eruit of ze bang was dat ik tegen haar zou gaan schreeuwen.
‘Nee,’ snauwde ik. ‘Daar heeft het helemaal niets mee te maken. Ik zei toch dat ik ergens over gestruikeld was?’ Mel hief haar handen op en keek snel weer de andere kant op.
‘Oké, oké,’ deed ze snel. ‘Sorry.’
Het was weer even stil. Mel begon weer een voor een aan alle teststrookjes te ruiken en ik deed of ik iets zocht in de bak make-up. We deden het allebei alleen maar om iets om handen te hebben, om de stilte en misschien ook wel het gesprek zelf minder zwaar te maken.
‘Hoe heet hij?’ vroeg Mel toen. Nadenkend tikte ik met een lipgloss op de rand van de bak. Ik draaide me naar haar om, pakte wat van de teststrookjes aan en begon er ook aan te ruiken.
‘Giovanni. Gio.’
‘Giovanni hoe?’
‘Giordano.’
‘Buitenlands?’
‘Soort van. Half Italiaans.’ Mel knikte. Ze rook aan een teststrookje en gaf het aan mij.
‘Hebben je ouders hem al ontmoet?’ vroeg ze. Ik glimlachte schamper. God, mijn ouders. De hel zou losbreken.
Mel zag mijn schampere lach en ze bestudeerde mijn gezicht.
‘Wat is er?’ vroeg ze. ‘Vonden je ouders hem niet aardig?’ Ik leunde op het schap en rommelde wat met een oogpotlood dat uit het rijtje stak.
‘Hij is mijn baas, Mel,’ zei ik toen. ‘Hij is vierendertig.’ Melanie liet in één keer alle teststrookjes uit haar handen vallen. Ze werd zo rood als een tomaat. Snel bukte ze zich en als een bezetene begon ze alle strookjes van de grond op te rapen. Toen ze weer overeind kwam, was ze nog een tint roder.
‘V-Vierendertig?’ stotterde ze. Ik ontweek haar blik en knikte.
‘Ja,’ zei ik. ‘Vierendertig. Ik kan er ook niets aan doen.’ Mel schudde verbijsterd haar hoofd.
‘Alle machtig,’ mompelde ze. ‘Je ouders worden gek.’
‘Daarom weten ze het ook nog niet. En dat wil ik graag zou houden, dus houd het voor jezelf, alsjeblieft.’
‘Ja, natuurlijk. Maar… maar… mag dat wel? Ik bedoel, dat jullie…je weet wel… ’
‘Ik ben achttien, Mel. We mogen doen wat we willen.’
‘Jeetje.’ Ze keek naar me vanuit haar ooghoek. ‘Is hij wel, je weet wel… lief, voor je? Weet je zeker dat hij niet-’
‘Ja, hij is hartstikke lief. Ik ben juist degene die wat liever tegen hem zou moeten zijn.’ Mel keek me aan.
‘Hoe bedoel je?’ Ik glimlachte waterig en pakte het vierkante blauwe flesje uit het schap.
‘Laar maar. Neem deze, die is het lekkerst.’

Na de stad gingen Mel en ik nog even naar haar huis om te kletsen en televisie te kijken. Mel was op een vreemde manier erg geïnteresseerd in Gio, maar ik liet niet teveel los. Ondanks dat ze er niet slecht op gereageerd had, wilde ik het nog even dichter bij me houden, vooral na wat er gisteren was gebeurd. Ik wist nog niet precies hoeveel ik haar wel en niet wilde vertellen.
Gelukkig lukte het me het gespreksonderwerp terug te brengen naar de verjaardagsplannen die Mel had voor Tennisboy. We hadden een romantische film opgezet om inspiratie op te doen en verzonnen tussendoor leuke dingen voor een date op zijn verjaardag. Het was gezellig, we aten chips en keken televisie en zochten alvast een outfit uit die Mel op zijn verjaardag aan kon doen. We maakten het veel te laat. Tegen de tijd dat ik weg ging was het ruimschoots middernacht geweest. Dat was niet handig, want de volgende dag moesten we ongezond vroeg op school zijn. De sectie Engels had een uitje gepland naar de bioscoop voor de verfilming van één of ander bekend Engels boek, die ze speciaal voor ons in een grote zaal lieten draaien. Dat moest wel voor de normale opening gebeuren, dus we moesten half acht op school zijn om met z’n allen naar de stad te fietsen.
Jammer genoeg versliepen Mel en ik ons die ochtend allebei omdat de avond ervoor we veel te lang waren blijven kletsen. We kwamen een kwartier te laat op school en toen was iedereen al weg. Snel gingen we ze achterna. Gelukkig had ik vandaag mijn Puch weer bij me (ik had vanmorgen mijn helm weer over mijn hoofd gekregen zonder dat ik doodging van de pijn) en als ik Melanie voorttrok, zouden we er niet veel later dan de rest moeten zijn.
De film die we moesten zien was echter zo’n art-house achtig iets en draaide alleen in van die kleine filmhuis zaaltjes, en we hadden geen idee waar die zaten. De enige bioscopen in de stad die we kenden waren de grote Pathé en de oude particuliere, dus we verdwaalden. Het was koud en winderig en Mel en ik zaten na een tijd bijna vastgevroren aan ons stuur terwijl we iedere keer langs dezelfde straten kwamen. Ik sleepte Mel met mijn Puch, maar ze hield me zo krampachtig vast dat ik pijn kreeg in mijn schouder. Na een tijd werd ik het zat en wilde ik het aan iemand gaan vragen, maar Mel vond iedereen die we tegenkwamen er eng of crimineel uitzien, dus daar kwamen we ook niet verder mee. Uiteindelijk kwamen we bij een klein obscuur bioscoopje in een zijstraatje, wat de verkeerde bioscoop bleek te zijn, maar ze konden ons wel doorverwijzen naar degene die we moesten hebben.

Geweldig weer! Toppie!
Vooral dat laatste stuk in de stad, masterlijk. xd

Dank je wel arendaaa!

_________________________________________________________________________

Tegen de tijd dat we die gevonden hadden, was de film al halverwege. Gezien de staat waarin de klas verkeerde toen we binnenkwamen, hadden we niets gemist. Een kwart keek chagrijnig, een ander kwart zat half te slapen, het derde kwart was zachtjes aan het praten en het laatste kwart staarde met een lege blik naar het scherm. Mel en ik stommelden naar binnen en zochten ergens aan de zijkant een leegplekje, terwijl Engelsman ons hoofdschuddend bekeek.
Al gauw bleek dat de film inderdaad dodelijk saai was. Het tempo was slaapverwekkend en het verhaal was nauwelijks te volgen omdat we het eerste deel gemist hadden. Na een tijd raakten Mel en ik dan ook aan het praten, net als de andere helft van de leerlingen. Mel vertelde dat ze met haar moeder over de pil wilde praten, maar ze wist niet hoe.
‘Mijn moeder wordt altijd zo weekhartig van die dingen,’ zei ze terwijl Joris een paar meter verderop steeds verder onderuitzakte op zijn stoel. ‘Je weet wel, dat ze gelijk denkt dat ze oma wordt en zo. Of juist niet, misschien wordt ze juist helemaal emotioneel omdat ze vindt dat ik er nog niet aan toe ben. Dat moet ik ook niet hebben.’ Ik pakte wat popcorn uit de bak die voor ons stond en wierp een korte blik op het scherm.
‘Ze kan beter weekhartig worden,’ zei ik. ‘Dan valt er nog ergens over te praten.’
‘Wees daar maar niet zo zeker van. Je had haar moeten zien toen ik op kamp ging met de basisschool. Als mijn moeder emotioneel wordt, valt er geen land meer mee te bezeilen.’ Ze zuchtte. ‘Kan ik niet gewoon naar de apotheek en dat ding halen zonder ellende eromheen?’
‘Je moet volgens mij eerst een keer een recept halen bij de huisarts. Maar daar heb je je moeder niet voor nodig, hoor.’
‘Is dat zo?’
‘Nee. Je bent ouder dan zestien dus de huisarts vertelt het niet aan je moeder als je dat niet wilt. Geheimhoudingsplicht.’ Mel keek even bedenkelijk naar het scherm en kauwde op haar popcorn. Ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze en paar keer misgreep toen ze nog een hand wilde pakken.
‘Dat snap ik niet,’ zei ze. ‘Je krijgt ze toch niet gratis of wat?’
‘Nee, maar je kunt het zeggen tegen de huisarts geloof ik en dan zorgen zij dat het niet uitkomt. Iets met de verzekering, ik weet het ook niet precies. Maar je ouders hoeven het in ieder geval niet te weten te komen.’
‘Heb jij het ook zo gedaan?’
‘Wat heb ik hoe gedaan?’
‘Nou, gewoon, aan de pil gaan?’
‘Ik ben niet aan de pil.’ Ik vond het zelf een heel normale opmerking, maar Mel keek verrast mijn kant op. Haar gezicht stond verbaasd, en dat ergerde me.
‘Echt niet?’ vroeg ze verrast. ‘O, dat had ik niet verwacht.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek haar ietwat op mijn tenen getrapt aan.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik geïrriteerd. Mel werd in een klap rood toen ze mijn gezicht zag. Ze slikte zenuwachtig haar popcorn door.
‘Ik.. Eh, nou, ik bedoel het niet zo…’ hakkelde ze en ze werd nog roder. ‘Ik bedoel gewoon, eh… je hebt… had een vaste vriend en zo, dus…’ Ik keek haar nog even aan, maar richtte toen mijn blik weer op het scherm zonder nog iets te zeggen. Ik hoorde dat Mel naast me slikte.
‘Zo bedoelde ik het, Star.’
‘Nee.’
‘Echt niet.’
‘Nee. Ik weet het.’ Even was het stil. Ik kon bijna voelen dat Mel naast me al haar moed bij elkaar schraapte en toen vroeg ze met een klein stemmetje: ‘Waarom ben je dan niet aan de pil?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Zelfde probleem als jij, Mel.’
‘Je ouders?’
‘Ja. Ik was veertien toen ik het vroeg en mijn ouders werden hysterisch. Mijn vader zei iets dat zijn dochter niet zo’n slet zou worden die op haar veertiende al hele clubs had afgewerkt en daarmee was het over.’
‘En daarna heb je het nooit meer geprobeerd?’
‘Nee, dank je, die ene keer was al erg genoeg.’
‘Waarom ben je dan zelf niet naar de dokter gegaan toen je zestien was?’ Ik haalde mijn schouders op.
‘Gewoon. Ik deed al vanaf mijn dertiende zonder en dat ging goed, dus ik vond het niet echt nodig meer, denk ik.’ Naast me knikte Mel en ze keek nadenkend naar het scherm, terwijl ze op popcorn kauwde. Ik keek even naar haar en er schoot me iets te binnen, een overgang, een perfect bruggetje. Een bruggetje van dat het niet nodig had geleken, de pil, maar dat het toch wel verdomd handig was geweest, dat het had voorkomen dat dat met Cees gevolgen had gehad. Een aanleiding om dat onderwerp aan te snijden, eindelijk, een excuus.
Maar ik keek nog even naar Mel en wendde toen mijn blik af. Net als veel dingen was het te mooi om waar te zijn. Ik zei niets en we keken de rest van de film in stilte.

‘s Middags zochten Mel en ik op aandringen van Mel op internet naar informatie over de pil. We kropen bij mij thuis achter de computer, want Mels moeder was thuis en dus was het bij haar niet veilig. Ik vond dat ze beter gewoon naar de dokter kon gaan om te vragen hoe of wat omdat op internet iedere idioot wel van alles kon beweren, maar Mel durfde dat niet. Ze was bang dat ze stomme vragen zou stellen en dat de dokter haar moeder in zou lichten. We begonnen dus toch maar op internet te zoeken, en kwamen er vervolgens achter dat de dokter niets tegen haar moeder zou zeggen als ze dat niet wilde. Ze kon gewoon naar de dokter en de pil hadden zonder dat haar ouders dat te weten zou komen. Ze moest dan alleen even overleggen hoe het ging met betalen van het consult en het afschrift voor de verzekering. Zelf had ik het idee dat ze onnodig moeilijk deed, want volgens mij kon ze er best met haar moeder over praten en dat zou een hoop gedoe schelen. Volgens mij twijfelde Mel ook wel een beetje, maar ze wist nu in ieder geval dat het mogelijk was het buiten haar ouders om te doen, mocht ze dat willen.
Ik was blij dat we daar duidelijkheid over hadden en hoopte het onderwerp zo eigenlijk af te sluiten. Niet alleen omdat Mel dingen van mij wilde weten over seks en ik geen zin had daar met haar over te praten, maar ook omdat ik er telkens door aan moest denken aan wat Mel in de bioscoop gezegd had. Dat was harder aangekomen dan ik wilde toegeven. Want alhoewel ze had gezegd dat ze dat niet bedoelde, wist ik dondersgoed waarom ze dat gezegd had. Omdat ze vond dat ik een slet was. Daarom. Misschien was het stom dat het als een klap kwam. Ik was ook een slet. Ik bedoel, die avond dat dat met Cees gebeurde had ik een paar uur eerder lopen klooien in de scooterkelder met een jongen met alleen een voornaam die niet mijn vriendje was. Ik wás een slet. Iedereen vond het en als iedereen dat vond, waarom zou Mel dat dan niet vinden? Ze wist meer over mij dan de meeste andere mensen dus als er iemand was die het zou kunnen weten, was zij het wel. Maar toch was het pijnlijk omdat uit haar mond te horen, bijna letterlijk.
Omdat ik liever niet herinnerd wilde worden aan wat Mel in de bioscoop had gezegd en het het liefste zo snel mogelijk wilde vergeten, hoopte ik dus dat ze er over op zou houden. Dat deed ze echter niet, want de daaropvolgende dagen wilde ze het er constant over hebben. Ze wilde met me bediscussiëren of ze het wel of niet aan haar moeder moest vertellen, of ze wel of niet aan de pil moest gaan om het met Tennisboy te doen, of ze het überhaupt met Tennisboy moest doen. Ik had het gevoel dat het de halve dag over seks ging, terwijl dat waarschijnlijk best meeviel en hetzelfde was als vroeger. Ik was me er nu alleen veel meer van bewust en vond het niet prettig. Alsof seks zo leuk was. Wie had kunnen denken dat ik, ik, nota bene, dat ooit zou zeggen, maar dat dacht ik echt.
En in de tussentijd piekerde ik eindeloos verder zonder dat ik er iets mee opschoot. Talloze gedachten gingen de hele dag door mijn hoofd, over Cees, en over die baby. Over Gio, waar ik nu stond met hem na wat er laatst gebeurd was. Of ik Gio niet een verklaring schuldig was, of ik hem niet iets moest vertellen. Aan de ene kant wilde ik dat heel graag, gewoon om het misschien een beetje kwijt te zijn, maar aan de andere kant durfde ik dat absoluut niet. Ik schaamde me teveel, ik wilde niet dat hij het zou weten, zelfs hij niet. Ik wist niet hoe ik me bij hem zou moeten gedragen in de wetenschap dat hij wist wat Cees met me gedaan had. Het was te smerig, ik wilde hem er niet mee belasten. Dat gedeelte was zwaarder dan het verlangen het wel te vertellen, en dus hield ik mijn mond. Gio belde me de dag na dat in het restaurant, maar ik hield me op de vlakte. Ik deed gewoon normaal tegen hem, maar over dat met Cees zei ik niets. Gio vroeg het één keer, wat me dwarszat, of ik er met hem over wilde praten, maar toen ik zei van niet, hield hij er over op. Hij drong niet aan, probeerde me niet te pushen. Op dat moment was ik daar blij mee, maar toch had ik een leeg gevoel toen ik ophing. Ik had de neiging hem direct terug te bellen en mijn hele hart bij hem uit te storten, maar ik wist me in te houden. Of eerder, ik kon het gewoon niet, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen.
De dag erna zat ik op mijn kamer toen mijn telefoon weer afging. Het geluid kwam van ver, ik had mijn telefoon beneden in mijn tas laten zitten, maar toch maakte mijn maag een salto toen ik me realiseerde dat het Gio wel eens zou kunnen zijn. Ik was er nog steeds niet over uit of ik hem iets wilde vertellen over Cees, maar ondanks dat wist ik niet hoe snel ik beneden moest komen. Alleen zijn stem horen, het feit dat hij lief tegen me was ondanks wat ik laatst tegen hem had gezegd, maakte al dat ik me wat beter voelde.
Toen ik beneden aankwam en mijn telefoon uit mijn tas haalde, zag ik echter dat het Roos was die me belde. Ik voelde heel kort een vlaag van teleurstelling, maar die verdween al gauw weer zonder dat ik daar moeite voor hoefde te doen.

Ik vind echt dat Starla het tegen iemand moet vertellen
Schrijf snel verder!

Bedankt voor je reactie Nutella, leuk dat je nog steeds meeleest!

_____________________________________________________________________________

‘Hé, zusje,’ zei Roos toen opnam en mijn telefoon tegen mijn oor drukte. Ik glimlachte om haar ‘zusje’, wat ze altijd gebruikte als ze er voor me wilde zijn.
‘Hé,’ zei ik ook. Ik pakte mijn tas op, hees hem op mijn schouder en begon terug naar mijn kamer te lopen. Aan de andere kant van de lijn vroeg Roos: ’Hoe gaat het ermee?’ Ik knikte wat, er niet bij nadenkend dat ze dat niet kon zien.
‘Ja, goed,’ zei ik automatisch. Veilig antwoord, makkelijk. Ik wist niet of Roos het geloofde, maar haar stem klonk nog steeds lief en zag toen ze verder vroeg.
‘Ja? Hoe voel je je nu, over alles? Heb je al een beetje na kunnen denken over hoe of wat?’ Ik liep mijn kamer in en liet mijn tas op de grond vallen.
‘Niet zo veel,’ zei ik terwijl ik de deur achter me dichtdeed. ‘Het is gewoon, ja, zwaar en lastig, alles.’
‘Dat begrijp ik. Kun je het een beetje… handelen, allemaal?’ Ik slikte en ging op mijn bed zitten.
‘Ongeveer wel, ja. Meestal.’
‘Ik weet niet of ik me daar echt gerust door moet voelen.’
‘Ik ook niet.’ Ze lachte.
‘Schiet lekker op.’
‘Ja, sorry. Maar maak je maar geen zorgen, ik maak me al genoeg zorgen voor ons allebei.’ Roos zuchtte.
‘Oké,’ zei ze. Ze schraapte haar keel. ‘Heb je al met pa en ma gepraat?’ Ik schoof naar achteren en ging op mijn rug op bed liggen.
‘Nee,’ zei ik terwijl ik een pluk haar pakte en bestudeerde. ‘Nog niet.’
‘Vroeg of laat kun je het ze beter vertellen, Star.’
‘Ik weet nog zo net niet of dat beter is. Ik denk niet dat het er beter van zal worden dan het nu is.’
‘Dat weet je niet.’
‘Kom Roos, je weet ook hoe ze in elkaar zitten. Vooral over dit soort dingen. ’ Roos wist dat ik gelijk had, ik hoorde het aan haar stem. Ik hoorde ook dat ze wilde dat het anders was geweest.
‘Ja, ik begrijp het ook wel’ zei ze. ‘Ze zijn niet de makkelijkste, zeker voor jou niet.’ Ze pauzeerde even. Ik zweeg en staarde naar de pluk haar tussen mijn vingers.
‘Weet je al wat je gaat doen?’ vroeg ze toen. Ik draaide de lok haar om mijn vinger zonder dat ik oplette wat ik deed.
‘Met… je weet wel, bedoel je?’
‘Ja.’ Ik deed mijn ogen even dicht.
‘Eigenlijk niet,’ zei ik. ‘Ik probeer het wel, maar… alles wat ik bedenk heeft zo veel nadelen.’ Het was even stil. Ik hoorde dat Roos slikte.
‘Mag ik… wil je al zeggen wie de vader is?’ vroeg ze voorzichtig. Ik keek nietszienend naar het plafond. Ik probeerde na te denken, maar er kwam niets door. Ik knipperde met mijn ogen en het beeld van het plafond boven me werd weer scherp.
‘Gewoon,’ zei ik. ‘Een of andere lul.’
‘Een of andere lul?’
‘Ja.’
‘Wat moet ik me daarbij voorstellen?’
‘Roos…’
‘Oké, oké, ik hou er over op.’ Ze schraapte haar keel weer. ‘Overweeg je het wel te houden?’ Het voelde raar om haar dat te horen vragen. Onwerkelijk, of ik twee fictieve personages uit een film of boek hoorde praten. Ik sloot mijn ogen weer en wreef over mijn gezicht.
‘Ik weet niet meer wat ik overweeg,’ zei ik. ‘Ik durf er niet teveel over na te denken. Ik durf me mezelf niet eens voor te stellen met een kind. Ik denk dat het-’ Ik wist eigenlijk niet wat ik dacht, maar ik kreeg toch niet de kans die zin af te maken. Ik keek op toen de bel van de voordeur ging. Het geluid klonk snerpend door het stille huis en drong dwars door mijn dichte deur heen. Ik was er haast dankbaar voor, blij dat ik het gesprek met Roos erdoor kon beëindigen. Maar ergens in mijn achterhoofd wist ik dat dat nutteloos was; het probleem zou niet verdwijnen als ik het bleef ontwijken. Vroeg of laat moest ik iets doen. Maar nu nog niet.
‘Sorry, er wordt gebeld, Roos,’ zei ik terwijl ik overeind kwam. ‘Ik ga even opendoen, goed?’
‘Maar… nou, oké,’ klonk haar stem. ‘Ga maar, ik zal ophouden je lastig te vallen. Je weet wel dat je altijd mag bellen hè, als er iets is?’ Ik liep mijn kamer uit en ik begon de trap af te dalen.
‘Ja, ik weet het.’
‘Beloof je dat je dat doet? Dat je me belt als je hulp nodig hebt, met wat dan ook?’ Ik onderdrukte een zucht.
‘Ja, ik beloof het,’ zei ik braaf terwijl ik de gang doorliep naar de tweede trap.
‘Oké. Pas goed op jezelf, zusje.’
‘Zal ik doen.’ We hingen op en ik ging de laatste trap af. Ik keek nog even naar mijn telefoon toen ik de hal inliep. Het was een onvolledig gesprek, te onbevredigend en te oppervlakkig. Ik had het aan Roos’ stem gehoord voor ze opging en ik voelde het zelf ook. Ik had eerlijker tegen haar moeten zijn. In ieder geval voor zover ik dat nu kon opbrengen.
Aan het eind van de hal stak ik mijn telefoon in mijn zak en keek op. Ik streek mijn haar en kleren glad en wilde mijn hand uitsteken naar de deurknop, maar toen viel mijn blik op het ovale raam in de deur. In één keer bleef ik staan en ik bevroor. Door het raam zag ik voor de deur iemand staan, iemand met lang blond haar en een versleten leren jack. Als aan de grond genageld staarde ik naar hem. Het was Cees. Daar, in de voortuin, voor mijn deur. Hij stond nog geen twee meter van me vandaan, met enkel die deur tussen ons in.

Ik ben benieuwd naar een vervolg! (:

Bedankt voor je reactie xILY! hoop dat iedereen het nog een beetje bij kan houden/uberhaupt nog een beetje mee kan lezen

________________________________________________________________________________

Mijn knieën knikten. In één keer kreeg ik het ijskoud, maar kreeg het daarna gelijk veel te warm. Het koude zweet brak me uit. Ik kon mijn hart in mijn keel voelen kloppen terwijl ik naar hem staarde, naar zijn gezicht, dat gezicht dat zich vermengde met zijn stem en de dingen die hij die zaterdagavond had gezegd. Pas toen Cees zijn hoofd naar het raam in de deur toedraaide, kwam ik tot mijn positieven. Snel schoot ik opzij, drukte mezelf met mijn rug tegen de zijmuur, uit het zicht. Waarschijnlijk net op tijd, want ik hoorde hem niet bellen of roepen dat hij me gezien had.
Een paar seconden bleef ik zo staan. Mijn hart sloeg zo hard in mijn borst dat ik bang was dat hij het buiten zou kunnen horen. Voor de deur hoorde ik hem hoesten en ik balde mijn trillende handen tot vuisten. Langzaam begon ik langs de muur terug naar de trap te schuifelen. De gang leek ineens twee keer zo lang als normaal, maar het lukte me ongezien aan de andere kant te komen. Geluidloos rende ik de trap op, terug naar boven. Toen ik halverwege was belde hij nog een keer aan en ik schrok zo erg dat ik me verstapte en met mijn knie op de trede terecht kwam. Het was hard, maar ik voelde het nauwelijks. Ik sleepte mezelf verder naar boven en hijgend van de spanning draafde ik naar de slaapkamer van pa en ma, aan de voorkant van het huis. Vanuit het raam daar kon ik de hele voortuin overzien.
Ik ging de kamer binnen en verstopte me trillend achter de radiator. Voorzichtig keek ik over het randje naar buiten. Cees stond er nog steeds. Hij zag er hetzelfde uit als altijd, met een versleten spijkerbroek, zijn kisten en die oude leren jas van hem. Hij leek het koud te hebben, stond met zijn schouders opgetrokken en zijn handen in zijn zakken gestoken.
Mijn hart stond bijna stil toen hij ineens omhoog keek, mijn kant op, alsof hij me kon zien, of horen, of voelen. Ik dook met grote ogen weg achter de radiator en maakte me zo klein mogelijk. Ingespannen luisterde ik, maar het bleef stil. Hij riep me niet, bonkte niet op de deur. Ik schrok me kapot toen hij na een tijdje nog een keer belde, maar ik verroerde me niet. Ik wist niet waarom, want veel kon er waarschijnlijk niet meer gebeuren, maar ik was doodsbang voor hem. Ga weg, dacht ik alleen maar de hele tijd, ga alsjeblieft weg.
Na verloop van tijd ging hij gelukkig. Ik hoorde dat hij zich omdraaide en het grind knerpte onder zijn voeten toen hij langs de oprijlaan de tuin uit liep. Pas toen ik zijn voetstappen niet meer hoorde, durfde ik mijn adem te laten ontsnappen. Mijn lichaam voelde slap, of ik nodig moest eten. Ik probeerde te ontspannen en leunde met mijn ogen dicht tegen de warme radiator.
Goddank, hij was weg. Maar hoe lang zou het duren voor hij het de volgende keer kwam proberen?

Hoofdstuk

Het antwoord op die vraag kreeg ik al gauw genoeg. Sneller dan verwacht, helaas. Het duurde precies drie dagen voor Cees weer ten tonele verscheen.
Ik had er zwaar doorheen gezeten, de dagen na zijn onverwachte bezoekje. In het begin had ik geprobeerd het van me af te zetten omdat het feit dat hij taalverschijnselen begon te vertonen teveel stress veroorzaakte, maar natuurlijk faalde ik faliekant in mijn pogingen niet aan hem te denken. Het maakte me een zowat paranoïde dat hij voor mijn deur gestaan had. Stom genoeg had ik er eigenlijk nooit rekening mee gehouden dat zou kunnen gebeuren. Ja, hij wist waar ik woonde, natuurlijk, bijna iedereen uit de club wist dat. Maar op de een of andere manier had ik hem altijd enkel in mijn wereld bij de club gezien en het niet voor mogelijk gehouden dat hij ook in de wereld daarbuiten kon verschijnen. Ik werd er zenuwachtig van, begon aan een soort achtervolgingswaanzin te leiden en was telkens bang dat hij ergens op zou duiken. Als er thuis aangebeld werd kreeg ik bijna een hartverzakking en buiten keek ik constant nerveus achterom om te zien of hij niet ergens achter me aankwam. Zelfs op school keek ik zo nu en dan uit het raam om te zien of hij daar ineens op het plein zou staan. Zelfs Mel vroeg me telkens of er iets aan de hand was, omdat ik minder naar buiten ging om te roken dan normaal en zo veel mogelijk buiten het zicht van ramen binnen bleef. Ik durfde gewoon niet meer naar buiten en ik rookte meestal stiekem op de wc. Als de conciërge erachter kwam zwaaide er wat, maar alles wat beter dan die laatste bescherming die het schoolgebouw me bood op te geven.
Ik merkte zelf ook wel dat ik een beetje doordraaide en probeerde het dus niet mijn hele leven over te laten nemen, maar intussen had ik wel allemaal wilde en onmogelijk plannen die ik niet tot uitvoer bracht. Zelfverdedigingcursus, politie, straatverbod, contactverbod, mijn haar afknippen en het in een totaal andere kleur verven, dat soort fantastische dingen. Ik verzon de raarste dingen die me zouden kunnen helpen mezelf te beschermen, tot op het belachelijke af. Meestal deed ik uiteindelijk niets omdat ik me realiseerde dat ik me aanstelde en te hard van stapel liep. Ik bedoel, ik wist niet eens waarom hij voor mijn deur had gestaan, misschien maakte ik me druk om niets. Wie weet wat hij wilde doen. Misschien wilde hij alleen praten.
Ja, sure.
Dat kon ik mezelf natuurlijk niet voorhouden dus later begon ik vaak toch weer te twijfelen. Ik overwoog zelfs mijn ouders te vertellen hoe of wat. Maar wat moest ik tegen ze zeggen? Dat hij me lastig viel? Dat was niet zo, hij had zich pas twee keer laten zien na dat gebeuren in het park en ik had geen woord met hem gewisseld. En als ik het pa en ma vertelde zouden ze de rest ook te weten komen en dat wilde ik niet, nog steeds niet. Ik wilde nog altijd niet dat iemand het wist, ook Gio niet. Hij belde me zo nu en dan en dan wilde ik het telkens tegen hem zeggen, maar het lukte me iedere keer weer me in te houden. Ik vond niet dat ik het kon maken hem op wat voor manier dan ook om hulp te vragen na wat ik laatst tegen hem gezegd had. Wat zou hij wel niet denken? Mevrouw is leuk als ze je nodig heeft en anders kun je een grote bek krijgen. Hij zag me al aankomen.
Uiteindelijk deed ik dus niets. Ik ging naar school, naar huis, leefde mijn leven, soort van, maar had wel constant in mijn achterhoofd dat hij ineens ergens zou kunnen opduiken. Ik vermeed alle donkere straatjes, stille plekken of verlaten stations. ‘s Avonds zorgde ik dat ik zo weinig mogelijk in het donker naar buiten hoefde, wat het einde van mijn sociale leven betekende. Tenminste, voor zover dat er nog geweest was, dan. Iedere plek die mogelijk onheil kon betekenen, ontweek ik.
Jammer genoeg koos Cees de enige plek die ik totaal niet verwachtte.
Hij kwam naar het restaurant.

Oh spannend! Ik ben erg benieuwd naar het volgende stukje

Ik ook!
WOW!

Ik ga maar eens een poging wagen om dit allemaal te lezen

Leuk Abel, ik ben benieuwd wat je ervan vindt! en Nutella en Masterbreel, bedankt voor de reacties en het nog altijd meelezen!

______________________________________________________________________________

Van alle andere plekken die hij uit had kunnen kiezen, kwam hij daarheen. Net als dat iedereen uit de club wist waar ik woonde, wist iedereen ook waar ik werkte. Cees dus ook. En net als toen hij thuis voor de deur had gestaan, had ik er ook nooit op gerekend dat het mogelijk was dat hij ook op mijn werk kon verschijnen. Maar toch stond hij er, ineens, die donderdag, rond een uur of zeven.
Het duurde een tijd voor ik hem door had. Ik stond achter de bar. Het was druk die avond, niet alleen bij mij, maar in het hele restaurant. Het was een typische winteravond, droog maar ijskoud, en de wind buiten was guur. De kou had veel mensen naar binnen gejaagd, waar ze onder de kerstverlichting warme drankjes, typische wintergerechten en bier nuttigden. De sfeer was goed, het was gezellig. Er was geen ellende of gezeur en iedereen leek zich op zijn gemak te voelen in de warmte van het restaurant. Het was prettig, het leidde mijn aandacht een beetje af van Cees en andere vervelende dingen. Af en toe zocht ik Gio met mijn ogen en als onze blikken elkaar ontmoetten, keken we elkaar telkens even aan. Er lag iets in Gio’s blik, iedere keer. Er was niets negatiefs aan hem, tussen hem en mij, maar toch hing er iets tussen ons in, na vorige keer, dat gedoe dat we nog steeds niet uitgepraat hadden. Er was nergens over gepraat, ik gaf hem er de kans niet toe. Niet wat er gebeurd was op de wc, toen voor dat met Nancy, niet waarom ik laatst zo hysterisch tegen hem had gedaan, niet waarom ik die avond daarna high voor zijn deur had gestaan. Ik wilde er zelf niet eens over nadenken waarom ik de dingen had gedaan die ik deed. Ik merkte af en toe dat Gio me iets wilde vragen, de tijd en ruimte zocht om met me te praten, maar het was zo druk dat we er de kans niet toe kregen. Verder dan ‘hoi’ ‘hoe is het’ en ‘redt je het in je eentje’ kwamen we niet.
In ieder geval, na een tijdje kwam er iemand aan de bar die een appelsap bestelde, God weet waarom. Onze appelsap kwam uit flesjes en daar had ik de flesopener voor nodig. De flesopener bleek echter plotsklaps verdwenen en gezien er nog meer mensen iets wilden bestellen, was al mijn concentratie gericht op het vinden van dat ding en daardoor niet op mijn omgeving. Na een tijdje vond ik de flesopener terug achter de dienbladen op een plank onder de bar. Pas toen ik de inhoud van het flesje in een glas had geschonken en het geld van de klant in de kassa deed, kreeg ik hem in de gaten.
Cees.
Hij zat aan de bar, helemaal aan het einde. Op mijn werk. Hij zat daar, en hij keek naar me.
Mijn hart stond zowat stil toen ik hem in het oog kreeg. Het was vreselijk om zo plotseling met hem geconfronteerd te worden. Het was een onwerkelijke gewaarwording. Mijn hele lichaam draaide door toen ik hem zag, het begon te draaien, te kolken, te protesteren, ik kreeg het warm, koud, mijn hart werd zwaar en mijn maag draaide zich om. Ik werd in één keer slap en mijn knieen knikten alsof ik er zo doorheen zou zakken, of flauw zou vallen, en de haartjes op mijn onderarmen gingen recht overeind staan. Mijn lichaam werd totaal hysterisch bij hem in de buurt en mijn hoofd volgde niet veel later. Het was of alles blokkeerde toen ik hem in het oog kreeg.
Ik verstijfde. Een paar seconden stond ik doodstil, te kijken naar Cees, niet wetend wat te doen, wat te zeggen. Ik was compleet overdonderd, omdat hij hier ineens was, maar ook om de reactie van mijn lichaam, de angst en de schok die me langzaamaan overnamen, die haast vertrouwd leken te voelen. Ik slikte en probeerde wakker te worden uit mijn shock. Laat niet zien dat je bang bent, blijf rustig. Wat hij ook komt doen, laat sowieso niets merken. Dat dacht ik, maar ik was bang, zo bang. Zijn gezicht, de manier waarop hij naar me keek, alles aan hem maakte me bang. Ik wilde het niet, haatte mezelf erom, maar toch was het zo.
Wat moest ik nu? Ik kon hem niet zomaar negeren. Moest ik hem bedienen? Onmogelijk. Hij zou toch geen scène gaan schoppen in een vol restaurant, met al die mensen om ons heen?
Met moeite probeerde ik me uit mijn shock los te maken. Ik haalde diep adem en liep naar Cees toe. Hij keek naar me, zijn blik boorde strak in die van mij. Zijn handen lagen groot en dreigend op de bar, die ineens heel smal en iel leek. Hij had iets gebruikt, niet lang geleden nog. Ik kon het zien aan zijn ogen. Plotseling benijdde ik hem daar om.
Bijna een meter van de bar vandaan bleef ik staan.
‘Kan ik je helpen?’ vroeg ik aan Cees met een stem die ik niet van mezelf kende. Hij keek me aan en bewoog geen spier. Er was geen emotie van zijn gezicht te lezen, maar toch kreeg ik het benauwd van zijn blik. Ik zag zijn gezicht en tegelijk ik zag hoe hij bemoedigend naar me glimlachte, hoorde het gerinkel van zijn riem, voelde zijn hand zwaar om mijn hals, over mijn mond. Ik moest moeite doen niet te schrikken van zijn stem toen hij iets zei.
‘Jack Daniel’s,’ zei hij alleen. ‘Een dubbele met ijs.’ Ik wist eerst niet of hij serieus was, maar toen hij niets meer zei, draaide ik me trillend om en pakte een glas. Het ijs kletterde erin en ik voelde dat Cees naar me keek. De haartjes op mijn onderarmen bleven hardnekkig tegen mijn mouwen drukken. Zijn aanwezigheid werkte me op de zenuwen, gigantisch, en ik bleef zijn gezicht constant zien in de setting van die zaterdagavond. Daar was ik nog het bangst voor, dat ik weer tergend langzaam voor ogen kreeg wat er was gebeurd terwijl hij nu een paar meter van me vandaan aan de bar zat. Het was vreselijk, en ik vroeg me af of hij wist wat hij me aandeed.
Ik gaf Cees zijn dubbele Jack met neergeslagen ogen en maakte gauw dat ik bij hem uit de buurt kwam. Gestaag werkte ik verder. Al gauw kreeg ik het idee dat hij wel degelijk wist wat hij me aandeed. Volgens mij deed hij het er juist om. Hij zei niets, hij zat daar alleen maar, en keek naar me. De hele tijd, met die strakke blik in zijn ogen. Ik wist waarom hij het deed, dat hij me probeerde te intimideren, en ik haatte mezelf omdat ik er gevoelig voor was. Het liefst had ik Gio of iemand anders gevraagd hem eruit te zetten, maar iedereen was druk bezig en ik kon niet zomaar bij de bar weglopen. Op zich was dat maar goed ook, want als ik Gio vroeg of hij een klant naar buiten wilde zetten, was ik hem op z’n minst een verklaring schuldig.
Cees bleef nog een tijd op zijn plek bij de bar zitten, wel bijna een kwartier, zonder iets te doen. Ik werd er doodnerveus van, zodanig dat mijn werk eronder begon te lijden. Ik raakte zo in de stress dat ik slordiger werd met drankjes schenken en telkens als een klant achter me iets zei schrok ik, omdat ik dacht dat het Cees was. Ik kreeg buikpijn van de zenuwen en liet op een gegeven moment zelfs een glas kapot vallen, wat me echt al jaren niet gebeurd was. Af en toe kwam Gio langs met opgemaakte borden en ik zag dat hij het na een tijdje door begon te krijgen, dat er iets aan de hand was. Steeds vaker keek hij even van zijn klanten mijn kant op, en ik zag aan zijn ogen dat hij dat niet deed omdat hij als baas wilde kijken of ik mijn werk aan het verknoeien was, maar omdat hij doorhad dat er iets niet pluis was.