Mark was erg blij toen hij de coach richting de jongen zag lopen. Toen keek hij even om en zag dat er een bal naar Nathan werd afgevuurd. 'Ik moet ingrijpen'. Mark wilde de bal als keeper uit de lucht plukken, maar het was Shawn met de redding. 'Wow, de coach had gelijk. Hij is een goede aanwinst voor het team!"
---
Jack durfde niet te kijken, maar hoorde geen gil. 'Zou die gemist hebben?' Jack keek en zag dat Shawn de bal had. 'Wow, dribbelen verdediging... hij is zeker ook goed in schieten?'
---
Xavier toonde een glimlach. 'Dat zou die Swift goed doen'. Xavier keek toe hoe de bal richting Nathan ging, maar hij had niet zien aankomen dat die bleke jongen de bal zou stoppen. "WAT? ONMOGELIJK".
Inazuma Eleven Het legendarische elftal
In een paar seconden zag Steve alles om zich heen. Hij zag hoe de coach richting de ballengoochelaar liep. Hoe Nathan versteend bleef staan en hoe Shawn de bal tegenhield.
Steve had het niet helemaal meer op een rijtje, dus ging er even bijzitten.
---
Nathan zag in een flits momenten voorbij komen. Alsof dit schot z'n dood zou worden. Hij wilde opzij springen, maar toen kwam die ene flits. Hij zag hoe ze haar bruine dredlocks opzij veegde met haar hand en hem aankeek. Toen schrok Nathan weer wakker, maar het was de laat de bal was al te dichtbij, maar Shawn sprong voor de bal en wist het schot te stoppen. Nathan ging naar de grond en zag kleine sneeuwvlokjes liggen. 'Hoe kan dat?'
---
Een zucht van opwinding ontsnapte uit Bobby's mond. 'Dat scheelde niks'.
(ben blanco voor Bobby)
---
Isabelle was erg in de war. Ze wist niet wat ze moest doen. 'Xavier waarom deed je dat?' Isabelle had gezien hoe een van de jongens het schot wist te blokkeren.
Isabelle pakte haar mobiel en verstuurde naar haar vriendinnen;
Kan vanavond niet stappen...
Paar kleine probleemjes. Isabelle zuchtte even. 'Wij moeten praten Xavier'.
Steve had het niet helemaal meer op een rijtje, dus ging er even bijzitten.
---
Nathan zag in een flits momenten voorbij komen. Alsof dit schot z'n dood zou worden. Hij wilde opzij springen, maar toen kwam die ene flits. Hij zag hoe ze haar bruine dredlocks opzij veegde met haar hand en hem aankeek. Toen schrok Nathan weer wakker, maar het was de laat de bal was al te dichtbij, maar Shawn sprong voor de bal en wist het schot te stoppen. Nathan ging naar de grond en zag kleine sneeuwvlokjes liggen. 'Hoe kan dat?'
---
Een zucht van opwinding ontsnapte uit Bobby's mond. 'Dat scheelde niks'.
(ben blanco voor Bobby)
---
Isabelle was erg in de war. Ze wist niet wat ze moest doen. 'Xavier waarom deed je dat?' Isabelle had gezien hoe een van de jongens het schot wist te blokkeren.
Isabelle pakte haar mobiel en verstuurde naar haar vriendinnen;
Kan vanavond niet stappen...
Paar kleine probleemjes. Isabelle zuchtte even. 'Wij moeten praten Xavier'.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach negeerde wat er achter zich had afgespeeld. In haar ooghoeken had ze het wel gezien. 'Die jongen heeft eerder gevoetbald'. Ze richtte zich nu weee vollop de jongen.
"Nou wat zeg je ervan? We moeten snel verder gaan met de training, want we hebben een wedstrijd vrijdag. OKE JONGENS I.P.V SPRINTEN SNEL 5 RONDJES OM HET VELD. DAARNA SCHIETEN!" De coach stak opnieuw haar hand uit. "Doe je mee?"
---
Shawn trapte de bal door naar het meisje aan de zijlijn, wat waarschijnlijk de coach was. 'Nou Aiden. Je krijgt vandaag toch nog je zin!' Shawn deed het rustig aan, maar was als nog een van de snelste.
"Nou wat zeg je ervan? We moeten snel verder gaan met de training, want we hebben een wedstrijd vrijdag. OKE JONGENS I.P.V SPRINTEN SNEL 5 RONDJES OM HET VELD. DAARNA SCHIETEN!" De coach stak opnieuw haar hand uit. "Doe je mee?"
---
Shawn trapte de bal door naar het meisje aan de zijlijn, wat waarschijnlijk de coach was. 'Nou Aiden. Je krijgt vandaag toch nog je zin!' Shawn deed het rustig aan, maar was als nog een van de snelste.
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason liep over een pad in de richtingvan het voetbalveld. Ondertussen fantaseerde hij over dat hij ooit een voetbalster zou worden.
Toen keek hij weer op. Hij zag nog net hoe een jongen een bal schoot naar een andere jongen. Waarom zou hij dat doen? Plotseling sprong er een jongen voor die de bal tegenhield. Wat gebeurd daar allemaal, het lijkt niet op een gewone training...
Toen keek hij weer op. Hij zag nog net hoe een jongen een bal schoot naar een andere jongen. Waarom zou hij dat doen? Plotseling sprong er een jongen voor die de bal tegenhield. Wat gebeurd daar allemaal, het lijkt niet op een gewone training...
Axel schrok happend naar adem op. Zijn gezicht was doorweekt, maar de zwarte vlekken voor zijn ogen waren weg.
"Ah, u bent bijgekomen." zei een vrouwenstem naast hem terwijl het starten van een auto klonk.
Axel draaide zijn hoofd in de richting van de stem en zag Laura.
"We kwamen precies op tijd. U zakte ineens onderuit."
"U moet blij zijn dat u bewusteloos was op de weg naar de auto." klonk een iet wat geërgerde mannen stem. In de spiegel zag Axel het met een zonnebril afgeschermde gezicht van Tyler. Met zijn woorden klonk een lachje van Laura.
"Ik had een foto moeten maken."
Axel keek verbaasd van de een naar de ander tot er een boterham voor zijn gezicht hing.
"Eet op, ik vond het er heel leuk uitzien maar ik zie het liever niet weer."
Met een zucht nam Axel de boterham aan en begon deze op te eten. De misselijkheid was weer even weg, maar die zou zo wel weer terug komen.
"Shit!" klonk het nu van de bestuurders stoel. Meten werd er geremd en duwde Tyler het portier open. Zijn hoofd verdween even langs de deur en kwam toen weer terug. Met twee handen sloeg Tyler op het stuur.
"Tyfus!"
"Tyler, wat is er?" vroeg Laura die nu haar hand op Tylers schouder had gelegd.
"Lekke band!"
Axel zuchtte, geweldig.
"Oke, ik blijf hier niet zitten." zei Axel terwijl hij zijn gordel losmaakte.
"U blijft hier, u bent net flauwgevallen!"
Axel wuifde de opmerking weg. "Ik blijf in de buurt, lossen jullie eerst dit maar eens op."
Zonder te wachten op een reactie opende Axel de deur om deze meteen weer dicht te doen.
"Laat maar, ik voel me ineens heel erg duizelig."
Axel zakte terug in zijn stoel en lag dramatisch de rug va zijn hand op zijn voorhoofd, zoals acteurs dat ook altijd doen.
Dit veroorzaakte een vreemde blik over de rand van Tylers zonnebril en een lachje van Laura.
"Oke en wat is de echte reden?"
Axel gebaarde met zijn hoofd richting de deur.
"We hebben ook weer de beste locatie uitgekozen om een lekke band te krijgen."
Tyler keek nu via zijn zijspiegel naar waar Axel had gewezen.
"Het voetbalveld." zuchtte Axel.
(BlackKnight, bedankt voor het idee)
----------
Lilly hoorde achter haar een lachje. "Dus Lill, hoelang ben je al verliefd? En vanwaar ineens je belletje?"
Lilly zuchtte even. "Ik belde je omdat ik net met Jamy was."
De kans om verder te praten kreeg Lilly niet. Sue onderbrak haar alweer.
"O, Jamy die lange, gespierde super Knappe jongen? Hebben jullie gezoend, hoe was het? En hoe zit het dan met die blauwe?"
Lilly schudde haar hoofd en liep de trap af naar beneden om wat te drinken te pakken. Toen ze terug boven kwam dreunde Suzette nog steeds haar vragenlijst op. Er was geen speld tussen te krijgen.
Lilly leunde achterover en liet Sue rustig uit ratelen.
Na een paar minuten was Sue nog niet klaar en besloot Lilly het gesprek weg te drukken.
'Die smst later wel.'
-----
Austin schudde even zijn hoofd.
"Nou wat zeg je ervan? We moeten snel verder gaan met de training, want we hebben een wedstrijd vrijdag."
Austin keek verbluft. De coach stak haar hand naar hem uit. 'Ik in het Raimon voetbalteam?'
"Doe je mee?"
Austin schudde opnieuw zijn hoofd, alsof dit al zijn gedachte zou doen verdwijnen. Het schudden zag er echter uit alsof hij nee bedoelde. Dit besefte hij zelf niet.
"Ah, u bent bijgekomen." zei een vrouwenstem naast hem terwijl het starten van een auto klonk.
Axel draaide zijn hoofd in de richting van de stem en zag Laura.
"We kwamen precies op tijd. U zakte ineens onderuit."
"U moet blij zijn dat u bewusteloos was op de weg naar de auto." klonk een iet wat geërgerde mannen stem. In de spiegel zag Axel het met een zonnebril afgeschermde gezicht van Tyler. Met zijn woorden klonk een lachje van Laura.
"Ik had een foto moeten maken."
Axel keek verbaasd van de een naar de ander tot er een boterham voor zijn gezicht hing.
"Eet op, ik vond het er heel leuk uitzien maar ik zie het liever niet weer."
Met een zucht nam Axel de boterham aan en begon deze op te eten. De misselijkheid was weer even weg, maar die zou zo wel weer terug komen.
"Shit!" klonk het nu van de bestuurders stoel. Meten werd er geremd en duwde Tyler het portier open. Zijn hoofd verdween even langs de deur en kwam toen weer terug. Met twee handen sloeg Tyler op het stuur.
"Tyfus!"
"Tyler, wat is er?" vroeg Laura die nu haar hand op Tylers schouder had gelegd.
"Lekke band!"
Axel zuchtte, geweldig.
"Oke, ik blijf hier niet zitten." zei Axel terwijl hij zijn gordel losmaakte.
"U blijft hier, u bent net flauwgevallen!"
Axel wuifde de opmerking weg. "Ik blijf in de buurt, lossen jullie eerst dit maar eens op."
Zonder te wachten op een reactie opende Axel de deur om deze meteen weer dicht te doen.
"Laat maar, ik voel me ineens heel erg duizelig."
Axel zakte terug in zijn stoel en lag dramatisch de rug va zijn hand op zijn voorhoofd, zoals acteurs dat ook altijd doen.
Dit veroorzaakte een vreemde blik over de rand van Tylers zonnebril en een lachje van Laura.
"Oke en wat is de echte reden?"
Axel gebaarde met zijn hoofd richting de deur.
"We hebben ook weer de beste locatie uitgekozen om een lekke band te krijgen."
Tyler keek nu via zijn zijspiegel naar waar Axel had gewezen.
"Het voetbalveld." zuchtte Axel.
(BlackKnight, bedankt voor het idee)
----------
Lilly hoorde achter haar een lachje. "Dus Lill, hoelang ben je al verliefd? En vanwaar ineens je belletje?"
Lilly zuchtte even. "Ik belde je omdat ik net met Jamy was."
De kans om verder te praten kreeg Lilly niet. Sue onderbrak haar alweer.
"O, Jamy die lange, gespierde super Knappe jongen? Hebben jullie gezoend, hoe was het? En hoe zit het dan met die blauwe?"
Lilly schudde haar hoofd en liep de trap af naar beneden om wat te drinken te pakken. Toen ze terug boven kwam dreunde Suzette nog steeds haar vragenlijst op. Er was geen speld tussen te krijgen.
Lilly leunde achterover en liet Sue rustig uit ratelen.
Na een paar minuten was Sue nog niet klaar en besloot Lilly het gesprek weg te drukken.
'Die smst later wel.'
-----
Austin schudde even zijn hoofd.
"Nou wat zeg je ervan? We moeten snel verder gaan met de training, want we hebben een wedstrijd vrijdag."
Austin keek verbluft. De coach stak haar hand naar hem uit. 'Ik in het Raimon voetbalteam?'
"Doe je mee?"
Austin schudde opnieuw zijn hoofd, alsof dit al zijn gedachte zou doen verdwijnen. Het schudden zag er echter uit alsof hij nee bedoelde. Dit besefte hij zelf niet.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark was erg verbaast over de kracten en moves die Shawn toonde. 'Hij is zo goed! Hij stopte die bal zo makkelijk!' Mark keek naar de coac, die nog steeds met de jonge aan het praten was. 'Die jongen... hij was zo goed. Al die moves! Als hij nou ook in het team komt... Een sterke aanval en verdediging'. Mark knipperde even met z'n ogen. 'Zie ik dat nu goed? Schud hij nou nee? Maar opa, ik dacht dat u...'De zin kon Mark niet afmaken.
Het leek alsof z'n opa hem bedrogen had. Mark keek weer om zich heen en zag dat Shawn al aan het rennen was, nadat de coach hen de opdracht had gegeven te gaan rennen en daarna te schieten.
'Laat ik ook maar beginnen'. Mark draaide z'n hoofd weer richting de coach en de jongen. 'Waarom komt hij niet in het team? Zou de coach het erbij laten? WWaarom doet u niks opa? Het waren vele vragen, maar alle hadden ze geen antwoord.
Na vijf rondjes te hebben gerend nam Mark plaats onder de lat. 'Vandaag komt er geen enkele bal langs mij. Ik ga al m'n kracht, passie en emoties in de reddingen van vandaag gooien'. Mark klapte in z'n handen. "Kom maar op! Schiet lekker hard!" Mark gebaarde ook nog dat het eerste schot gelost mocht worden. Mark stond klaar om de bal tegen te houden. "En die Froste gaat niet bij me scoren!" Mark besefte niet waarom hij dit zei. Gelukkig zei hij dit niet al te hard, waardoor de groep het niet kon horen. 'Was dit een hint van u opa?' Een zachte wind kwam in Mark's gezicht. Dit moest het teken van z'n opa zijn, maar eerst zou hij de schoten van de andere moeten stoppne. Met als de nummer één, Jack.
---
Jack had de hele tijd staan toekijken hoe alles om zich heen afspeelde. 'Dit kan niet waar zijn. Iedereen is goed in voetbal, behalve ik. De coach gaat zelfs dat kleine jochie vragen om in het voetbalteam te komen'. Jack zuchtte diep en begon maar te rennen. Nadat hij met moeite de vij rondjes had gehaald ging Jack klaar stom om te schieten. 'Waarom doe ik dit nog? Mark zou mijn schot toch niet hoeven te houden, want ik zou toch weer mis schieten, zoals ik dat altijd doe'.
Die gedachtes maakte Jack kwaad. 'Ik ben helemaal niet slecht! Ik zal laten zien dat ik dit wel kan!'"IK HOOR OOK IN DIT TEAM!"
Jack had geen idee dat hij dit gewoon riep en dat iedereen het kon horen. In plaats van zich ongemakkelijk te voelen nam hij een sprintje naar de bal en gaf die een harde dreun. "Houd deze maar tegen!"
---
Mark hoorde hoe Jack brulde. Dit was hij niet gewend van Jack, maar hij steunde hem. Hij wist hoe erg hij gepest werd. 'Kom op Jack! Ik weet dat je dit kunt!' Een verbaaste blik betrad het gezicht van Mark, toen Jacl de bal een dreun had gegeven. De bal ging richting de kruising, maar Mark wist hem nog net op tijd met z'n vuist weg te slaan."Mooi schot Jack! Die hebben we ook nodig tegen Royal! houd die energie vast!"
Op dat moment merkte Mark dat er eem auto was gestopt. in een flits had Mark Axel gezien. 'Waarom moet het wéér zo nodig Axel zijn? Wilt u me vandaag pesten ofzo opa?'
---
Xavier draaide zich om en liep weg. Per-ongeluk stootte hij tegen een jongen met rood-geel haar aan. "Excuses". Hoewel Xavier net een woede uitbarsting had gekregen wist hij z'n manieren, die hij van Vader had geleerd nog te gebruiken.
'Ik krijg je nog wel Swift'. Xavier liep de de brug weer op en leunde tegen de relling van de brug. Nu pas merkte hij dat Isabelle aan de overkant stond. 'Shit'. Xavier klemde z'n handen over de relling. "Heeft ze alles gezien?'
Het leek alsof z'n opa hem bedrogen had. Mark keek weer om zich heen en zag dat Shawn al aan het rennen was, nadat de coach hen de opdracht had gegeven te gaan rennen en daarna te schieten.
'Laat ik ook maar beginnen'. Mark draaide z'n hoofd weer richting de coach en de jongen. 'Waarom komt hij niet in het team? Zou de coach het erbij laten? WWaarom doet u niks opa? Het waren vele vragen, maar alle hadden ze geen antwoord.
Na vijf rondjes te hebben gerend nam Mark plaats onder de lat. 'Vandaag komt er geen enkele bal langs mij. Ik ga al m'n kracht, passie en emoties in de reddingen van vandaag gooien'. Mark klapte in z'n handen. "Kom maar op! Schiet lekker hard!" Mark gebaarde ook nog dat het eerste schot gelost mocht worden. Mark stond klaar om de bal tegen te houden. "En die Froste gaat niet bij me scoren!" Mark besefte niet waarom hij dit zei. Gelukkig zei hij dit niet al te hard, waardoor de groep het niet kon horen. 'Was dit een hint van u opa?' Een zachte wind kwam in Mark's gezicht. Dit moest het teken van z'n opa zijn, maar eerst zou hij de schoten van de andere moeten stoppne. Met als de nummer één, Jack.
---
Jack had de hele tijd staan toekijken hoe alles om zich heen afspeelde. 'Dit kan niet waar zijn. Iedereen is goed in voetbal, behalve ik. De coach gaat zelfs dat kleine jochie vragen om in het voetbalteam te komen'. Jack zuchtte diep en begon maar te rennen. Nadat hij met moeite de vij rondjes had gehaald ging Jack klaar stom om te schieten. 'Waarom doe ik dit nog? Mark zou mijn schot toch niet hoeven te houden, want ik zou toch weer mis schieten, zoals ik dat altijd doe'.
Die gedachtes maakte Jack kwaad. 'Ik ben helemaal niet slecht! Ik zal laten zien dat ik dit wel kan!'"IK HOOR OOK IN DIT TEAM!"
Jack had geen idee dat hij dit gewoon riep en dat iedereen het kon horen. In plaats van zich ongemakkelijk te voelen nam hij een sprintje naar de bal en gaf die een harde dreun. "Houd deze maar tegen!"
---
Mark hoorde hoe Jack brulde. Dit was hij niet gewend van Jack, maar hij steunde hem. Hij wist hoe erg hij gepest werd. 'Kom op Jack! Ik weet dat je dit kunt!' Een verbaaste blik betrad het gezicht van Mark, toen Jacl de bal een dreun had gegeven. De bal ging richting de kruising, maar Mark wist hem nog net op tijd met z'n vuist weg te slaan."Mooi schot Jack! Die hebben we ook nodig tegen Royal! houd die energie vast!"
Op dat moment merkte Mark dat er eem auto was gestopt. in een flits had Mark Axel gezien. 'Waarom moet het wéér zo nodig Axel zijn? Wilt u me vandaag pesten ofzo opa?'
---
Xavier draaide zich om en liep weg. Per-ongeluk stootte hij tegen een jongen met rood-geel haar aan. "Excuses". Hoewel Xavier net een woede uitbarsting had gekregen wist hij z'n manieren, die hij van Vader had geleerd nog te gebruiken.
'Ik krijg je nog wel Swift'. Xavier liep de de brug weer op en leunde tegen de relling van de brug. Nu pas merkte hij dat Isabelle aan de overkant stond. 'Shit'. Xavier klemde z'n handen over de relling. "Heeft ze alles gezien?'
Steve had geen tijd, om alles op een rijtje te zetten. Iedereen was al begonnen aan het rennen, behalve Nathan. Steve keek even naar Nathan en wilde naar hem toe lopen om ook hem aan te sporen te gaan rennen. Dit deed hij echter niet, omdat iets in hem vertelde dat hij dat niet moest doen.
Steve draaide zich daarom weer terug en begon aan de vijf rondjes te rennen. Snel was hij echter niet, want z'n hoofd was er niet bij. Na de vijf rondjes sloot Steve zich achter Jack aan in de rij. Na het schot van Jack - die Steve best wel bijzonder vond- was het het de buurt aan Steve.
(Oke, ik heb overlegd met TheBlackKnight en alle moves van Mark komen uit een prive-bericht!)
'Kom op Steve je kunt het'. Steve begreep niet waarom hij tegen zichzelf aan het praten was. Daarom nam hij net als Jack snel een aanloop en gaf een harde trap tegen de bal. De bal ging via een boogje naar het doel. Mark stond echter iets te ver uit, maar met moeite wist hij de bal de bal buiten het doel te houden. "Mooi schot Steve!" Steve toonde een glimlach naar Mark, maar hij was niet tevreden.
---
Nathan zag hoe de sneeuwvlokje verdwenen. 'Wat raar, maar wacht eens...'. Nathan dacht terug aan een voetbalwedstrijd die hij vorig jaar had gezien. De hele wedstrijd lang werden er hisatsu's gebruikt. Vooral het winnende team. Hij zag weer voor zich hoe iemand draaiend de lucht in sprong en hoe er een tornado van vlammen onder hem mee naar boven kwam. Hoe iemand de lucht in sprong met de bal. Diegene bleef op ooghoogte met de bal. Ofmoest hij ballen zeggen. De bal was nu niet meer in z'n eentje maar een stuk of tien ballen draaide lang het hoofd van de spelers. De aanvaller lande weer neer op de grond en liep om de speler heen. Daarna stopte hij de bal achter de speler, die nog verbaast aan het zoeken was. Deeerste hisatsu was een erg sterk schot dat vele doelpunten had geregeld. De tweede hisatsu was een beruchte dribbel. De speler die die hisatsu gebruikte was heel vaak langs andere spelers gekomen.
Nu pas besefte Nathan dat ook Shawn over een hisatsu beschikte. Na de vijf rondjes sloot Nathan zich achter Steve aan. Nadat Steve geschoten had ramde Nathan een bal richting de lage hoek. Net op tijd was Mark op de grond gaan liggen. Hij had de bal goed vast. 'Wow, Mark is goed..'. "Mooi schot Nathan. Goed dat je laag schoot! Dat is altijd moeilijk voor keepers!"
---
Het was Bobby's beurt nu, maar hij schonk er niet veel aandacht aan. Hij wilde snel klaar zijn, maar toen bedacht hij weer wat hij Eric had belooft. 'Ik zou m'n best doen'. Bobby nam geen aanloop, maar deed net alosf hij de bal hard ging trappne, maar hij schoot heel zachtjes.
Mark, die had gedacht dat Bobby hard zou schieten sprong naar de bovenhoek. Gelukkig had hij wel de goede kans gekozen, want hij viel op de grond voordat de bal het doel in rolde. 'Helaas Eric. Die techniek werkt alleen bij jou'. Bobby hoorde hoe Mark een hem een compliment gaf, maar hij negeerde het.
---
Isabelle zuchte een keer diep. 'Ik ken je echt zo niet Xavier. Wat is er toch met je aan de hand?' Nu pas zag Isabelle dat Xavier naar haar keek.. Ze zwaaide naar hem, zodat net net leek alsof ze niks had gezien. Daarna pakte ze haar mobiel en stuurde naar Xavier.
Ik kom vanavond even langs
X Isabelle
Daarna liep ze weg.
Steve draaide zich daarom weer terug en begon aan de vijf rondjes te rennen. Snel was hij echter niet, want z'n hoofd was er niet bij. Na de vijf rondjes sloot Steve zich achter Jack aan in de rij. Na het schot van Jack - die Steve best wel bijzonder vond- was het het de buurt aan Steve.
(Oke, ik heb overlegd met TheBlackKnight en alle moves van Mark komen uit een prive-bericht!)
'Kom op Steve je kunt het'. Steve begreep niet waarom hij tegen zichzelf aan het praten was. Daarom nam hij net als Jack snel een aanloop en gaf een harde trap tegen de bal. De bal ging via een boogje naar het doel. Mark stond echter iets te ver uit, maar met moeite wist hij de bal de bal buiten het doel te houden. "Mooi schot Steve!" Steve toonde een glimlach naar Mark, maar hij was niet tevreden.
---
Nathan zag hoe de sneeuwvlokje verdwenen. 'Wat raar, maar wacht eens...'. Nathan dacht terug aan een voetbalwedstrijd die hij vorig jaar had gezien. De hele wedstrijd lang werden er hisatsu's gebruikt. Vooral het winnende team. Hij zag weer voor zich hoe iemand draaiend de lucht in sprong en hoe er een tornado van vlammen onder hem mee naar boven kwam. Hoe iemand de lucht in sprong met de bal. Diegene bleef op ooghoogte met de bal. Ofmoest hij ballen zeggen. De bal was nu niet meer in z'n eentje maar een stuk of tien ballen draaide lang het hoofd van de spelers. De aanvaller lande weer neer op de grond en liep om de speler heen. Daarna stopte hij de bal achter de speler, die nog verbaast aan het zoeken was. Deeerste hisatsu was een erg sterk schot dat vele doelpunten had geregeld. De tweede hisatsu was een beruchte dribbel. De speler die die hisatsu gebruikte was heel vaak langs andere spelers gekomen.
Nu pas besefte Nathan dat ook Shawn over een hisatsu beschikte. Na de vijf rondjes sloot Nathan zich achter Steve aan. Nadat Steve geschoten had ramde Nathan een bal richting de lage hoek. Net op tijd was Mark op de grond gaan liggen. Hij had de bal goed vast. 'Wow, Mark is goed..'. "Mooi schot Nathan. Goed dat je laag schoot! Dat is altijd moeilijk voor keepers!"
---
Het was Bobby's beurt nu, maar hij schonk er niet veel aandacht aan. Hij wilde snel klaar zijn, maar toen bedacht hij weer wat hij Eric had belooft. 'Ik zou m'n best doen'. Bobby nam geen aanloop, maar deed net alosf hij de bal hard ging trappne, maar hij schoot heel zachtjes.
Mark, die had gedacht dat Bobby hard zou schieten sprong naar de bovenhoek. Gelukkig had hij wel de goede kans gekozen, want hij viel op de grond voordat de bal het doel in rolde. 'Helaas Eric. Die techniek werkt alleen bij jou'. Bobby hoorde hoe Mark een hem een compliment gaf, maar hij negeerde het.
---
Isabelle zuchte een keer diep. 'Ik ken je echt zo niet Xavier. Wat is er toch met je aan de hand?' Nu pas zag Isabelle dat Xavier naar haar keek.. Ze zwaaide naar hem, zodat net net leek alsof ze niks had gezien. Daarna pakte ze haar mobiel en stuurde naar Xavier.
Ik kom vanavond even langs
X Isabelle
Daarna liep ze weg.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
"Helaas. Je zou een goede aanwinst zijn geweest voor het team". De coach veegde met haar hand een lok haar uit haar gezicht. Toen draaide ze zich om, maar liep nog niet weg. 'Kijk Evans... zo moet het'.
---
"Zo zo... Je denk dat je goed bent he? Nou laten we wat meer actie erbij halen". De stem van Shawn was nu veel raarder. Het was zwaader en hij klonk nu veel meer brutaler. Z'n ogen waren nu oranje en z'n haar stond ietsjes omhoog. "Ik zal je eens een echt schot laten zien!" In plaats vanaf net iets voor het penalty gebied te schieten liep Shawn naar het midden van het veld. Shawn klemde de bal tussen z'n voeten en sprong in de lucht. Anderhalve meter in de lucht draaide hij z'n voeten om de bal. Shawn zakte terug naar de grond, hoewel de bal in de lucht bleef en bevroor. Shawn sprong weer terug in de lucht en draaide twew keer. Horizontaal was hij in de lucht en hij trapte met z'n rechtervoet de bal weg, die een spoor van ijs achter liet. Eeuwige Sneeuwstorm!" Brulde Shawn erachteraan.
---
"Zo zo... Je denk dat je goed bent he? Nou laten we wat meer actie erbij halen". De stem van Shawn was nu veel raarder. Het was zwaader en hij klonk nu veel meer brutaler. Z'n ogen waren nu oranje en z'n haar stond ietsjes omhoog. "Ik zal je eens een echt schot laten zien!" In plaats vanaf net iets voor het penalty gebied te schieten liep Shawn naar het midden van het veld. Shawn klemde de bal tussen z'n voeten en sprong in de lucht. Anderhalve meter in de lucht draaide hij z'n voeten om de bal. Shawn zakte terug naar de grond, hoewel de bal in de lucht bleef en bevroor. Shawn sprong weer terug in de lucht en draaide twew keer. Horizontaal was hij in de lucht en hij trapte met z'n rechtervoet de bal weg, die een spoor van ijs achter liet. Eeuwige Sneeuwstorm!" Brulde Shawn erachteraan.
(ik heb toestemming gekregen om mijn antwoord te posten)
Met een zucht liet hij zich onderuit zakken. Dit leverde hem een oogrol op.
"Een voetbalveld, dat boeit toch niemand? Bovendien, niemand heeft gezegd dat jij moet voetballen."
Daar had ze inderdaad een punt. Met een tweede rol van haar ogen stapte Laura nu samen met Tyler uit de auto.
Opnieuw wist een zucht aan de lippen van Axel te ontsnappen. 'En nu?'
"Papa!"
Met een glimlach op zijn gezicht liep Axel achter het zeven jaar oude meisje aan dat nu met gespreide armen naar de deuropening liep. Een lange donkere man zakte door zijn knieën en aaide het meisje over het hoofd terwijl zijn ogen die van Axel ontmoette.
Axel gaf de man een knikje terwijl hij zijn armen op zijn rug hield. "Vader."
De man kopieerde Axel's acties en nam daarna het meisje in zijn armen.
"Papa, gaan we bij Axel's wedstrijd kijken?"
Axel volgde zijn vader naar de keuken, zijn blik strak naar de grond.
Zijn vader plaatste Julia op een stoel en gebaarde Axel te gaan zitten terwijl hij zelf ging zitten.
"Tuurlijk Julia." Hij draaide zijn blik nu naar het meisje.
"Wanneer is die wedstrijd?"
De deur ging open en Axel schrok uit zijn gedachten. Tyler deed zijn zonnebril af.
"U zal helaas moeten uitstappen."
Axel twijfelde even maar stapte toen toch uit.
"Als je maar niet denkt dat ik nu, alsof er nooit wat is gebeurd, met die jongens ga voetballen."
"Dat vraag ik u niet." zei Tyler, zijn beide armen even in de lucht houdend. Met een glimlach deed Tyler zijn zonnebril weer op en liep om de auto heen.
Axel liep weg van de weg en ging zitten in het gras bij de dijk. Al snel gleed zijn blik van de rivier naar de jongen en de vrouw op de dijk.
Het jongetje schudde zijn hoofd en de vrouw draaide zich weg. Meteen gleed zijn blik door naar de jongens op het veld. Ze speelden met zoveel passie en zelfs al schoten ze vreselijk, dan nog gaf de hoofdband, 'Shit wat was zijn naam?' ze een compliment.
Ooit was Axel met zijn team precies zo geweest.
Axel zonk weg in zijn gedachten tot een bleke jongen ineens eeuwige sneeuwstorm brulde. Axel's ogen flitsten wijd open.
'Dat schot....'
-----------------------------
Lilly zette zich af van het bureau waardoor haar stoel naar achter schoot en een halve slag draaide. Hierdoor kon ze uit haar stoel op het bed springen. Ze nam haar mobiel en zag dat ze een berichtje had. Lilly negeerde deze en schoof haar mobiel in haar bh.
Ze trok een vest, dat ze ooit van een jongen had gejat, uit haar kast en trok deze aan. Het vest was veel te groot, omdat de jongen een erg brede rug had. Dit kon Lilly echter niks schelen, ze zag er toch al niet uit..
Ze liep de trap af en trok de voordeur open.
"Ik eet vanavond bij Isabelle." gilde ze terwijl ze voor de derde keer vandaag het huis verliet.
Buiten trok ze de capuchon over haar hoofd, ook deze was erg groot, en begon te joggen.
Ze zou nog wel zien waar ze heen zou gaan. 'Misschien stap ik wel op de bus naar Osaka, gezellig winkelen met Sue.'
------------------------------
Austin besefte nu pas wat hij had gedaan. Zijn mond viel open van zijn eigen stommiteit.
'Hoe kan ik zo stom zijn? Dit was vast mijn enige kans.'
Langzaam balde zijn hand zich tot een vuist. 'Mijn enige kans.... verpest.'
Iet wat bedroeft keek Austin langs de coach naar het veld. Opnieuw schudde hij zijn hoofd.
'Dat schot!'
Met een zucht liet hij zich onderuit zakken. Dit leverde hem een oogrol op.
"Een voetbalveld, dat boeit toch niemand? Bovendien, niemand heeft gezegd dat jij moet voetballen."
Daar had ze inderdaad een punt. Met een tweede rol van haar ogen stapte Laura nu samen met Tyler uit de auto.
Opnieuw wist een zucht aan de lippen van Axel te ontsnappen. 'En nu?'
"Papa!"
Met een glimlach op zijn gezicht liep Axel achter het zeven jaar oude meisje aan dat nu met gespreide armen naar de deuropening liep. Een lange donkere man zakte door zijn knieën en aaide het meisje over het hoofd terwijl zijn ogen die van Axel ontmoette.
Axel gaf de man een knikje terwijl hij zijn armen op zijn rug hield. "Vader."
De man kopieerde Axel's acties en nam daarna het meisje in zijn armen.
"Papa, gaan we bij Axel's wedstrijd kijken?"
Axel volgde zijn vader naar de keuken, zijn blik strak naar de grond.
Zijn vader plaatste Julia op een stoel en gebaarde Axel te gaan zitten terwijl hij zelf ging zitten.
"Tuurlijk Julia." Hij draaide zijn blik nu naar het meisje.
"Wanneer is die wedstrijd?"
De deur ging open en Axel schrok uit zijn gedachten. Tyler deed zijn zonnebril af.
"U zal helaas moeten uitstappen."
Axel twijfelde even maar stapte toen toch uit.
"Als je maar niet denkt dat ik nu, alsof er nooit wat is gebeurd, met die jongens ga voetballen."
"Dat vraag ik u niet." zei Tyler, zijn beide armen even in de lucht houdend. Met een glimlach deed Tyler zijn zonnebril weer op en liep om de auto heen.
Axel liep weg van de weg en ging zitten in het gras bij de dijk. Al snel gleed zijn blik van de rivier naar de jongen en de vrouw op de dijk.
Het jongetje schudde zijn hoofd en de vrouw draaide zich weg. Meteen gleed zijn blik door naar de jongens op het veld. Ze speelden met zoveel passie en zelfs al schoten ze vreselijk, dan nog gaf de hoofdband, 'Shit wat was zijn naam?' ze een compliment.
Ooit was Axel met zijn team precies zo geweest.
Axel zonk weg in zijn gedachten tot een bleke jongen ineens eeuwige sneeuwstorm brulde. Axel's ogen flitsten wijd open.
'Dat schot....'
-----------------------------
Lilly zette zich af van het bureau waardoor haar stoel naar achter schoot en een halve slag draaide. Hierdoor kon ze uit haar stoel op het bed springen. Ze nam haar mobiel en zag dat ze een berichtje had. Lilly negeerde deze en schoof haar mobiel in haar bh.
Ze trok een vest, dat ze ooit van een jongen had gejat, uit haar kast en trok deze aan. Het vest was veel te groot, omdat de jongen een erg brede rug had. Dit kon Lilly echter niks schelen, ze zag er toch al niet uit..
Ze liep de trap af en trok de voordeur open.
"Ik eet vanavond bij Isabelle." gilde ze terwijl ze voor de derde keer vandaag het huis verliet.
Buiten trok ze de capuchon over haar hoofd, ook deze was erg groot, en begon te joggen.
Ze zou nog wel zien waar ze heen zou gaan. 'Misschien stap ik wel op de bus naar Osaka, gezellig winkelen met Sue.'
------------------------------
Austin besefte nu pas wat hij had gedaan. Zijn mond viel open van zijn eigen stommiteit.
'Hoe kan ik zo stom zijn? Dit was vast mijn enige kans.'
Langzaam balde zijn hand zich tot een vuist. 'Mijn enige kans.... verpest.'
Iet wat bedroeft keek Austin langs de coach naar het veld. Opnieuw schudde hij zijn hoofd.
'Dat schot!'
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason liep door toen hij een jongen tegenkwam die zijn richting op liep. Hij botste tegen hem aan en mompelde een excuus.
"Maakt nie...", begon hij zijn zin maar de jongen liep weer door. Ach dan niet.
Hij was nu bijna aangekomen bij het veld waar ze gestopt waren met rondjes rennen. Nu schoten ze om de beurt naar het doel. De keeper hield een voor een de ballen tegen. Zelfs die over de grond rolde en nauwelijks de lucht in kwamen.
Toen kwam er een jongen die omhoog sprong met de bal. Terwijl hij weer op de grond belandde bleef de bal in de lucht. Weer sprong de jongen op en schreeuwde toen; "Eeuwige Sneeustorm".
"Maakt nie...", begon hij zijn zin maar de jongen liep weer door. Ach dan niet.
Hij was nu bijna aangekomen bij het veld waar ze gestopt waren met rondjes rennen. Nu schoten ze om de beurt naar het doel. De keeper hield een voor een de ballen tegen. Zelfs die over de grond rolde en nauwelijks de lucht in kwamen.
Toen kwam er een jongen die omhoog sprong met de bal. Terwijl hij weer op de grond belandde bleef de bal in de lucht. Weer sprong de jongen op en schreeuwde toen; "Eeuwige Sneeustorm".
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark's ogen gingen wijd open, toen hij Shawn een hissatsu zag uitvoeren. 'Wow, opa dank u wel. Zo'n goed iemand in het team. U heeft voor hem gezorgd hé? Schoten stoppen, dribbelen en de aanval'. Maar de vreugde was snel bij Mark, toen hij besefte dat het superschot van Shawn op hem werd afgevuurd. Mark raakte in lichte paniek. 'Opa, we moet ik nu doen? Ik kan dit superschot van die Froste nooit stoppen. Hij is TE goed!'
Plots bedacht Mark de oplossing, om het superschot te stoppen. In het oude aantekeningsboekje, -waar ook de trainingen instonden- van z'n opa stond een redding voor keepers. Er stond bij;
'Deze redding zou elk schot moeten stoppen. Ik wens degene die deze redding wil gebruiken veel succes. Hij is erg moeilijk, hij lukt alleen bij de beste!'
David Evans
Mark klapte een keer in z'n handen. "Laten we het proberen!" Toen begon Mark aan de uitvoering.
Mark's rechterhand ging omhoog. "HIER KOMT HIJ! HAND VAN GOD!" Een grote gele hand verscheen boven Mark's hoofd. De hand was met de hand van Mark verbonden en deed hetzelfde dat Mark's hand deed. Nadat de hand verschenen was trok Mark z'n hand schuin omlaag terug, zodat deze schuin achter z'n hoofd kwam. Daarna duwde hij z'n hand richting de bal. De hand van God gaf een flits toen deze de bal raakte. "Urgh ... Wat is dit schot sterk! Ik.. ik... kan... hem...". Steeds weer kon Mark z'n zin niet afmaken. Het schot was pijnlijk voor z'n hand. "niet... houden...".
Langzamerhand werd de hand van God licht blauw. Het leek wel alsof deze bevroor. "Ik laat hem door!" Ik zal hem stoppen". Maar Mark wist dat hij dit schot niet kon stoppen. De hand van God was nu helemaal licht blauw en Mark voelde bij z'n rechterhand een hevige pijn. De hand brak en er volgen allemaal schiffelers door de lucht, maar deze verdwenen snel. Mark werd achteruit geblazen en de bal duwde hem het doel in, tegen het net. Omdat de bal een spoor van ijs achterliet werd ook Mark een aantal seconden bevroren.
Nadat Mark ontdooid was viel hij als een baksteen op de grond. Hij voelde een hevige pijn door z'n lichaam stromen. Langzaam wist Mark overeind te komen. Hij keek naar z'n rechterhand, die onder een met zwarte vegen keepershandschoen was. De zwarte vegen waren gekomen door de wrijving met de bal. Die wrijving was natuurlijk zo krachtig, omdat het schot erg sterk was. 'Opa... dat schot zou toch gestopt moeten worden... of moet ik de hand van God vaker beoefenen?' Mark trok z'n handschoen uit en zag dat z'n hand helemaal rood was. Niemand mocht dit zien, dus trok hij snel weer z'n keepershandschoen aa. 'Dit schot zou de overwinning kunnen geven tegen Royal'.
---
Jack werd nog onzekerder over zichzelf. 'Hij is goed in dribbelen, verdedigen en hij heeft ook nog eens een superschot? Kan jij ook nog op de positie als keeper?' Jack wist dat hij niks van die vier dingen kon. Hij was niet goed genoeg voor dit team. Iedereen had wel wat.
Mark had een eigen hissatsu als keeper, maar moest die alleen nog sterker maken en hij bleef altijd positief.
Steve kwam voor andere op. hij had het uitstekend opgenomen voor Mark tegen de coach.
Nathan was erg snel en kon zelfs Shawn inhalen en die was al best snel.
Bobby had waarschijnlijk verstand van voetbal, want Jack had iemand eerder zo'n schot zien maken. "En daar komt de penalty! Eagle neemt een aanloop en... maar wat doet hij nu? Hij geeft de bal een zacht tikje en... HIJ SCOORT! EAGLE SCOORT DE 4-0!"
En dan als laatste die Shawn. Hij had een eigen hissatsu, kon goed dribbelen en kon schoten tegenhouden. hij kon in elke positie spelen, leek het wel.
---
Isabelle zwaaide naar Xavier, daarna pakte ze haar mobiel en stuurde naar hem.
Ik kom vanavond even langs
X Isabelle
Xavier zuchtte even. 'Waarschijnlijk heeft ze het toch gezien'. Er kwamen tranen op het gezicht van Xavier. Hij wende zich af van de groep jongens die beneden hem aan het trainen waren. Xavier nam een sprintje en stopte pas toen hij achter Rai Raiken was. Daar ging hij tegen de muur zitten en toen kwamen alle tranen naar buiten. "VERDOMMEN!"
Xavier wist niet op wie hij het meest boos was. Vader, Nathan of Isabelle. Hij wist het gewoon niet meer. 'Wat moet ik doen?' Xavier's handen kwamen voor z'n hoofd, om deze te verbergen. Xavier stond op na een tijdje alleen geweest te zijn, maar ging alweer snel zitten. De school was nog niet afgelopen en Vader zou hem hier niet vinden. "VERDOMMEN VERDOMMEN EN NOG EENS VERDOMMEN!"
(ik heb nog een mededeling. Als iemand een hissatsu gebruikt en hij/zij de naam roept zet die dan vetgedrukt. (het hoeft maar één keer als hij/ zij de naam ROEPT) Dit is overzichtelijker)
Plots bedacht Mark de oplossing, om het superschot te stoppen. In het oude aantekeningsboekje, -waar ook de trainingen instonden- van z'n opa stond een redding voor keepers. Er stond bij;
'Deze redding zou elk schot moeten stoppen. Ik wens degene die deze redding wil gebruiken veel succes. Hij is erg moeilijk, hij lukt alleen bij de beste!'
David Evans
Mark klapte een keer in z'n handen. "Laten we het proberen!" Toen begon Mark aan de uitvoering.
Mark's rechterhand ging omhoog. "HIER KOMT HIJ! HAND VAN GOD!" Een grote gele hand verscheen boven Mark's hoofd. De hand was met de hand van Mark verbonden en deed hetzelfde dat Mark's hand deed. Nadat de hand verschenen was trok Mark z'n hand schuin omlaag terug, zodat deze schuin achter z'n hoofd kwam. Daarna duwde hij z'n hand richting de bal. De hand van God gaf een flits toen deze de bal raakte. "Urgh ... Wat is dit schot sterk! Ik.. ik... kan... hem...". Steeds weer kon Mark z'n zin niet afmaken. Het schot was pijnlijk voor z'n hand. "niet... houden...".
Langzamerhand werd de hand van God licht blauw. Het leek wel alsof deze bevroor. "Ik laat hem door!" Ik zal hem stoppen". Maar Mark wist dat hij dit schot niet kon stoppen. De hand van God was nu helemaal licht blauw en Mark voelde bij z'n rechterhand een hevige pijn. De hand brak en er volgen allemaal schiffelers door de lucht, maar deze verdwenen snel. Mark werd achteruit geblazen en de bal duwde hem het doel in, tegen het net. Omdat de bal een spoor van ijs achterliet werd ook Mark een aantal seconden bevroren.
Nadat Mark ontdooid was viel hij als een baksteen op de grond. Hij voelde een hevige pijn door z'n lichaam stromen. Langzaam wist Mark overeind te komen. Hij keek naar z'n rechterhand, die onder een met zwarte vegen keepershandschoen was. De zwarte vegen waren gekomen door de wrijving met de bal. Die wrijving was natuurlijk zo krachtig, omdat het schot erg sterk was. 'Opa... dat schot zou toch gestopt moeten worden... of moet ik de hand van God vaker beoefenen?' Mark trok z'n handschoen uit en zag dat z'n hand helemaal rood was. Niemand mocht dit zien, dus trok hij snel weer z'n keepershandschoen aa. 'Dit schot zou de overwinning kunnen geven tegen Royal'.
---
Jack werd nog onzekerder over zichzelf. 'Hij is goed in dribbelen, verdedigen en hij heeft ook nog eens een superschot? Kan jij ook nog op de positie als keeper?' Jack wist dat hij niks van die vier dingen kon. Hij was niet goed genoeg voor dit team. Iedereen had wel wat.
Mark had een eigen hissatsu als keeper, maar moest die alleen nog sterker maken en hij bleef altijd positief.
Steve kwam voor andere op. hij had het uitstekend opgenomen voor Mark tegen de coach.
Nathan was erg snel en kon zelfs Shawn inhalen en die was al best snel.
Bobby had waarschijnlijk verstand van voetbal, want Jack had iemand eerder zo'n schot zien maken. "En daar komt de penalty! Eagle neemt een aanloop en... maar wat doet hij nu? Hij geeft de bal een zacht tikje en... HIJ SCOORT! EAGLE SCOORT DE 4-0!"
En dan als laatste die Shawn. Hij had een eigen hissatsu, kon goed dribbelen en kon schoten tegenhouden. hij kon in elke positie spelen, leek het wel.
---
Isabelle zwaaide naar Xavier, daarna pakte ze haar mobiel en stuurde naar hem.
Ik kom vanavond even langs
X Isabelle
Xavier zuchtte even. 'Waarschijnlijk heeft ze het toch gezien'. Er kwamen tranen op het gezicht van Xavier. Hij wende zich af van de groep jongens die beneden hem aan het trainen waren. Xavier nam een sprintje en stopte pas toen hij achter Rai Raiken was. Daar ging hij tegen de muur zitten en toen kwamen alle tranen naar buiten. "VERDOMMEN!"
Xavier wist niet op wie hij het meest boos was. Vader, Nathan of Isabelle. Hij wist het gewoon niet meer. 'Wat moet ik doen?' Xavier's handen kwamen voor z'n hoofd, om deze te verbergen. Xavier stond op na een tijdje alleen geweest te zijn, maar ging alweer snel zitten. De school was nog niet afgelopen en Vader zou hem hier niet vinden. "VERDOMMEN VERDOMMEN EN NOG EENS VERDOMMEN!"
(ik heb nog een mededeling. Als iemand een hissatsu gebruikt en hij/zij de naam roept zet die dan vetgedrukt. (het hoeft maar één keer als hij/ zij de naam ROEPT) Dit is overzichtelijker)
Toen Nathan zag dat Shawn een hissatsu gebruikte riep hij naar Mark. "MARK PAS OP! HIJ BESCHIKT OVER EEN HISSATSU!" Maar het was al te laat voor Mark. Het schot was al afgevuurd door Shawn een enrome koude wind nam het veld in beslag. (Dit is op verzoek van Veronique -> ) Nathan en Steve zagen hoe het schot hun passeerde, maar doordat hij zoveel kracht bezat werden de twee aan de kant geslingerd. Nathan keek vlug naar Mark wat hij zou doen. 'Zal hij blijven staan? Maar wat als die bal tegen z'n hoofd komt? Dat zal z'n dood worden!' Nathan en keek naar Steve die tegen hem zei; "Hij rent niet weg.. hij gaat hem bestrijden".
Mark klapte een keer in z'n handen. "Laten we het proberen!" Toen begon Mark aan de uitvoering.
Mark's rechterhand ging omhoog. "HIER KOMT HIJ! HAND VAN GOD!" Een grote gele hand verscheen boven Mark's hoofd. De hand was met de hand van Mark verbonden en deed hetzelfde dat Mark's hand deed. Nadat de hand verschenen was trok Mark z'n hand schuin omlaag terug, zodat deze schuin achter z'n hoofd kwam. Daarna duwde hij z'n hand richting de bal. De hand van God gaf een flits toen deze de bal raakte. "Wow! Wat een hissatsu". Zeiden Steve en Nathan in koor. Maar ze keken al snel raar op toen de hand blauw werd. "Hij bevriest!" Nathan knikte. "Mark kan hem niet houden". en dat was ook zo. Mark werd het doel ingeduwd door de bal.
---
Bobby wilde richting Sylvia lopen, maar hij keek verbaast om toen hij iemand Eeuwige Sneeuwstorm hoorde schreeuwen. Verbaast keek hij om en zag dat de lijk witte jongen een hissatsu had afgevuurd. Mark stond er alleen voor, maar hij gebruikte ook een hisastu. "HIER KOMT HIJ! HAND VAN GOD!" Bobby zag hoe een grote gele hand verscheen, maar deze werd blauw nadat hij de bal een tijdje had geprobeerd had tegen te houden. Daarna werd deze doorboord. Die lijk witte jongen had gescoord tegen Mark. De Mark waarover Sylvia zo veel had verteld.
---
Isabelle keek even om en zag dat Xavier wegliep. 'Weet je wat.. ik volg hem. Ik weet ook niet waarom, maar... er is echt iets met hem'. Daarom draaide ze zich om en liep langs twee mensen waarvan de één een vrouw was en de andere een jongetje. Ze keek naar het veld en zag hoe er allemaal geschoten werd. 'Heeft dit er ook mee te maken... Dat hij niet mag voetballen?'
Snel liep Isabelle langs een auto die een klapband had gekregen. Ze zag hoe Xavier achter Rai Raiken was gerend. Ze had hem met moeite weer bij gehouden. Ze hoorde hoe hij huilde en aan het schelden was.
Mark klapte een keer in z'n handen. "Laten we het proberen!" Toen begon Mark aan de uitvoering.
Mark's rechterhand ging omhoog. "HIER KOMT HIJ! HAND VAN GOD!" Een grote gele hand verscheen boven Mark's hoofd. De hand was met de hand van Mark verbonden en deed hetzelfde dat Mark's hand deed. Nadat de hand verschenen was trok Mark z'n hand schuin omlaag terug, zodat deze schuin achter z'n hoofd kwam. Daarna duwde hij z'n hand richting de bal. De hand van God gaf een flits toen deze de bal raakte. "Wow! Wat een hissatsu". Zeiden Steve en Nathan in koor. Maar ze keken al snel raar op toen de hand blauw werd. "Hij bevriest!" Nathan knikte. "Mark kan hem niet houden". en dat was ook zo. Mark werd het doel ingeduwd door de bal.
---
Bobby wilde richting Sylvia lopen, maar hij keek verbaast om toen hij iemand Eeuwige Sneeuwstorm hoorde schreeuwen. Verbaast keek hij om en zag dat de lijk witte jongen een hissatsu had afgevuurd. Mark stond er alleen voor, maar hij gebruikte ook een hisastu. "HIER KOMT HIJ! HAND VAN GOD!" Bobby zag hoe een grote gele hand verscheen, maar deze werd blauw nadat hij de bal een tijdje had geprobeerd had tegen te houden. Daarna werd deze doorboord. Die lijk witte jongen had gescoord tegen Mark. De Mark waarover Sylvia zo veel had verteld.
---
Isabelle keek even om en zag dat Xavier wegliep. 'Weet je wat.. ik volg hem. Ik weet ook niet waarom, maar... er is echt iets met hem'. Daarom draaide ze zich om en liep langs twee mensen waarvan de één een vrouw was en de andere een jongetje. Ze keek naar het veld en zag hoe er allemaal geschoten werd. 'Heeft dit er ook mee te maken... Dat hij niet mag voetballen?'
Snel liep Isabelle langs een auto die een klapband had gekregen. Ze zag hoe Xavier achter Rai Raiken was gerend. Ze had hem met moeite weer bij gehouden. Ze hoorde hoe hij huilde en aan het schelden was.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach keek weer even om en zag dat de jongen spijt had. "Ik zie dat je toch wel...". Ze maakte haar zin niet af, want ze keek verbaast om toen ze iemand "Eeuwige Sneeuwstorm"hoorde brullen. Shawn had een hissatsu afgevuurd op Mark. 'Hij is er nog niet klaar voor Froste. Begrijp dat dan....'De coach slaakte een diepe zucht, maar ze verwachtte niet dat Mark een hissastsu ging gebruiken. Wat ze daarna wel wist, was dat Froste toch wel ging scoren. 'Goed geprobeerd Evans'. Daarna draaide ze zich weer terug om naar Austin. "Excuses. Wat ik dus wilde zeggen. Dit is me laatste aanbod. Wil je in het voetbalteam?"
----
Shawn glimlachte, ook toen Mark Hand van God opriep. "Dat haalt niks uit keepertje! Ik scoor altijd!" Toen de bal het doel inging samen met Mark liep Shawn wat dichter naar het doel toe. Toen Mark ontdooit was viel hij als een baksteen op de grond. "Zag je dat? Dat was het schutterswerk van Aiden Froste". Daarna draaide Shawn zich om en liep naar de zijlijn om even wat te drinken.
(Eeuwige Sneeuwstorm)
----
Shawn glimlachte, ook toen Mark Hand van God opriep. "Dat haalt niks uit keepertje! Ik scoor altijd!" Toen de bal het doel inging samen met Mark liep Shawn wat dichter naar het doel toe. Toen Mark ontdooit was viel hij als een baksteen op de grond. "Zag je dat? Dat was het schutterswerk van Aiden Froste". Daarna draaide Shawn zich om en liep naar de zijlijn om even wat te drinken.
(Eeuwige Sneeuwstorm)
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason stond nu te kijken bij het veld. Hij zag dat de bal een spoor van ijs achter liet. 'Die keeper gaat die bal niet kunnen tegenhouden, hij moet opzij gaan, dat gaat pijn doen.' Maar in plaats van dat hij dat deed, kwam er van hem ook een hissatsu vandaan. "Hand van God!" Riep de jongen met de oranje hoofdband uit.
Een grote gele hand verscheen, die precies zijn recherhand volgde. Met een grote vaart kwam de bal tegen de megahand. Die hand werd, tot verbazing van Jason, blauw en spatte uit elkaar. De bal schoot samen met de keeper het doel in. De keeper viel vervolgens als een baksteen op de grond.
'Waauw, zou ik dat ook ooit kunnen doen? Het lijkt me zo leuk' verzuchtte Jason. Hij wilde zo graag voetballen. Alleen het kijken al vond hij leuk. Thuis probeerde hij altijd stiekem voetbalwedstrijden te kijken. Er was een specifieke speler die hij geweldig vond, vooral zijn hissatsu. Het was jammer dat hij de laatste tijd niet meer verscheen op de wedstrijden. Jammer dat Axel Blaze niet meer verscheen.
Een grote gele hand verscheen, die precies zijn recherhand volgde. Met een grote vaart kwam de bal tegen de megahand. Die hand werd, tot verbazing van Jason, blauw en spatte uit elkaar. De bal schoot samen met de keeper het doel in. De keeper viel vervolgens als een baksteen op de grond.
'Waauw, zou ik dat ook ooit kunnen doen? Het lijkt me zo leuk' verzuchtte Jason. Hij wilde zo graag voetballen. Alleen het kijken al vond hij leuk. Thuis probeerde hij altijd stiekem voetbalwedstrijden te kijken. Er was een specifieke speler die hij geweldig vond, vooral zijn hissatsu. Het was jammer dat hij de laatste tijd niet meer verscheen op de wedstrijden. Jammer dat Axel Blaze niet meer verscheen.
Axel‘s ogen zagen hoe de bal, die omhuld met een ijzige kou, over het veld raasde. Een rilling liep langs zijn ruggengraat. Zelfs bovenaan de dijk was de kou nog voelbaar.
De bal baande zich, met een ongelofelijke snelheid, een weg naar het doel. De hoofdband ('Zijn namen dan echt zo lastig?') zou dit schot nooit kunnen stoppen.
Als antwoord op het schot duwde de jongen zijn vuist de lucht in waardoor een grote gele hand boven zijn hoofd verscheen. Meteen trok hij zijn hand terug tot achter zijn hoofd, de gele hand kopieerde deze acties tot deze met een flits tegen de bal ketste. Het was een soort gevecht tussen de bal en de hand, die uiteindelijk werd gewonnen door de bal. De hand kleurde blauw en spatte uiteen. De keeper en het doel bleven bevroren achter.
Langzaam stond Axel op, hij had genoeg gezien. Hij liep om de auto heen en zag Laura tegen de kofferbak leunen.
"Waar is Tyl...."
De vraag hoefde niet afgemaakt te worden, Tyler kroop onder de auto vandaan.
"Voorlopig kunnen we nog niet weg."
------
Lilly rende de straten door, de capuchon over haar hoofd getrokken. Door de capuchon waren haar ogen niet zichtbaar, evenals haar neus. Haar mond was niet gehuld in de schaduw van de kap. Ze voelde zich een of andere zwerver.
Ze rende dor tot ze was aangekomen bij Tower Plaza. Daar ging ze op een bankje in het park zitten.
Ze nam haar mobiel uit haar bh en haalde de roze hoes er vanaf, deze stopte ze in de zak van haar vest. Ze klikte het bericht open.
Een lachje verscheen op Lilly's gezicht. 'Het stappen gaat nu dus helemaal niet meer door.'
----------
Austin zag hoe het schot zich door de hissatsu van de keeper heen het doel in boorde. Zijn blik bevroor even. Zou zijn hissatsu hetzelfde kunnen? Hij zou het nooit te weten komen. Zijn kans was immers verspild. Austin zag hoe de coach zich omdraaide en haar vraag opnieuw stelde. Austin slikte even.
'Schud niet je hoofd.'
In plaats van zijn hoofd te schudden boog Austin diep, zijn handen strak langs zijn lichaam.
"Danku!"
De bal baande zich, met een ongelofelijke snelheid, een weg naar het doel. De hoofdband ('Zijn namen dan echt zo lastig?') zou dit schot nooit kunnen stoppen.
Als antwoord op het schot duwde de jongen zijn vuist de lucht in waardoor een grote gele hand boven zijn hoofd verscheen. Meteen trok hij zijn hand terug tot achter zijn hoofd, de gele hand kopieerde deze acties tot deze met een flits tegen de bal ketste. Het was een soort gevecht tussen de bal en de hand, die uiteindelijk werd gewonnen door de bal. De hand kleurde blauw en spatte uiteen. De keeper en het doel bleven bevroren achter.
Langzaam stond Axel op, hij had genoeg gezien. Hij liep om de auto heen en zag Laura tegen de kofferbak leunen.
"Waar is Tyl...."
De vraag hoefde niet afgemaakt te worden, Tyler kroop onder de auto vandaan.
"Voorlopig kunnen we nog niet weg."
------
Lilly rende de straten door, de capuchon over haar hoofd getrokken. Door de capuchon waren haar ogen niet zichtbaar, evenals haar neus. Haar mond was niet gehuld in de schaduw van de kap. Ze voelde zich een of andere zwerver.
Ze rende dor tot ze was aangekomen bij Tower Plaza. Daar ging ze op een bankje in het park zitten.
Ze nam haar mobiel uit haar bh en haalde de roze hoes er vanaf, deze stopte ze in de zak van haar vest. Ze klikte het bericht open.
Een lachje verscheen op Lilly's gezicht. 'Het stappen gaat nu dus helemaal niet meer door.'
----------
Austin zag hoe het schot zich door de hissatsu van de keeper heen het doel in boorde. Zijn blik bevroor even. Zou zijn hissatsu hetzelfde kunnen? Hij zou het nooit te weten komen. Zijn kans was immers verspild. Austin zag hoe de coach zich omdraaide en haar vraag opnieuw stelde. Austin slikte even.
'Schud niet je hoofd.'
In plaats van zijn hoofd te schudden boog Austin diep, zijn handen strak langs zijn lichaam.
"Danku!"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"Wow, mooi schot Shawn! Houd die energie vast tijdens de wedstrijd! Dat zullen we nodig hebben!" Mark pakte met z'n andere hand zijn rechterhand vast. 'Dat gevoel... hij heeft dat schot veel vaker gebruikt'. Mark kon de pijn niet meer verdragen, maar wilde ook niks zeggen tegen de andere. 'Oke, laten we nog een ronden doen!'"Oke jongens schiet nog maar een keer!" Mark wist dat hij z'n rechterhand niet goed kon gebruiken, maar het moest helemaal niet opvallen.
'Maar wacht eens? Wat nou als Shawn weer dat superschot doet? Eeuwige Sneeuwstorm ofzo... Ik kan de Hand van God niet meer gebruiken!' Die gedachtes waren beangstigend voor Mark. Een zucht slaakte weg. 'Opa, ik weet het niet meer... Nog zo'n schot en m'n hand moet ervan af....'
Jack liep naar Mark toe. "Mark, je kan niet verder zo...". "Waar heb je het over Jackie?" Jack zuchtte even. "Dat met je hand Mark... Je kon van een afstand zien dat die rood was. Je bent geblesseerd Mark! Geef het toch toe!"
Mark keek van Jack naar z'n rechterhand en daarna weer terug naar Jack. Hij legde een arm om Jack's schouder. "Dat valt reuze mee... Het was ook een sterk schot, maar ik kan daar tegen..." Mark toonde een glimlach naar Jack. "Kom op klaar staan om te schieten". Mark dacht heel even na en stemde toen in. "SHAWN! SCHIET NOGMAALS!"
---
Xavier was opgestaan en bleef maar rondjes lopen. 'Wat moet ik doen? Hier blijven zitten?' In een paar seconden had Xavier Isabelle gezien. 'Shit! Is ze me achtervolgd?'Xavier dacht niet na en rende weg.
hij spriong op de containers en sprong zo weer over een muurtje. Vervolgens ging hij door een smal steegje met houteplanken, maar wist die gemakkelijk te ontwijken. Vervolgens kwam hij uit op een plek waar hij juist niet wilde zijn, de rivieroever met een zucht ging Xavier weer naar z'n oude plek toe. Bij de brug keek hij weer even uit over het veld. 'Ac, kijken kan toch niet kwaad?'
'Maar wacht eens? Wat nou als Shawn weer dat superschot doet? Eeuwige Sneeuwstorm ofzo... Ik kan de Hand van God niet meer gebruiken!' Die gedachtes waren beangstigend voor Mark. Een zucht slaakte weg. 'Opa, ik weet het niet meer... Nog zo'n schot en m'n hand moet ervan af....'
Jack liep naar Mark toe. "Mark, je kan niet verder zo...". "Waar heb je het over Jackie?" Jack zuchtte even. "Dat met je hand Mark... Je kon van een afstand zien dat die rood was. Je bent geblesseerd Mark! Geef het toch toe!"
Mark keek van Jack naar z'n rechterhand en daarna weer terug naar Jack. Hij legde een arm om Jack's schouder. "Dat valt reuze mee... Het was ook een sterk schot, maar ik kan daar tegen..." Mark toonde een glimlach naar Jack. "Kom op klaar staan om te schieten". Mark dacht heel even na en stemde toen in. "SHAWN! SCHIET NOGMAALS!"
---
Xavier was opgestaan en bleef maar rondjes lopen. 'Wat moet ik doen? Hier blijven zitten?' In een paar seconden had Xavier Isabelle gezien. 'Shit! Is ze me achtervolgd?'Xavier dacht niet na en rende weg.
hij spriong op de containers en sprong zo weer over een muurtje. Vervolgens ging hij door een smal steegje met houteplanken, maar wist die gemakkelijk te ontwijken. Vervolgens kwam hij uit op een plek waar hij juist niet wilde zijn, de rivieroever met een zucht ging Xavier weer naar z'n oude plek toe. Bij de brug keek hij weer even uit over het veld. 'Ac, kijken kan toch niet kwaad?'
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach zag hoe Austin dit maal niet z'n hoofd schudden, maar boog hij diep met z'n handen strak langs z'n lichaam. De coach stak nu voor de derde keer haar hand uit. "Mijn naam is Aquilina Schiller de coach van het voetbalteam. Ik heet je van harte welkom in het voetbalteam. Je kan naar beneden gaan om ee te trainen, maar ik zal je eerst aanraden om je om te kleden. Inhet clubhuis hangen tenue's kies een leuk nummer en kleed je om. Daarna kom je hier weer na terug". De coach draaide zich daarna met een ruk af van Austin. "FROSTE NEE NIET DOEN!" Maar het was al te laat... 'Hij is nog niet zo sterk als jij...'
---
"Wow, mooi schot Shawn! Houd die energie vast tijdens de wedstrijd! Dat zullen we nodig hebben!" Shawn glimlachde naar Mark. "Dat zal ik zeker doen! Zorg jij er nou voor dat je sterker word!" Shawn pakte net z'n sjaal, maar hoorde toen Mark roepen. "Oke jongens schiet nog maar een keer!" 'Ik blijf nog even broertje... Ze hebben mijn schietkunst nodig'. "SHAWN! SCHIET NOGMAALS!"
Shawn draaide zich met een ruk om en greep een bal. "Zo... je hebt dus nog geen pijn aan je hand?! Of wil je stoer lijken doordat te verbergen?! Nou ik wil best langer met je spelen hoor!" Shawn ging op de middenstip staan. En begon aan eeuwige sneeuwstorm. Shawn klemde de bal tussen z'n voeten en sprong in de lucht. Anderhalve meter in de lucht draaide hij z'n voeten om de bal. Shawn zakte terug naar de grond, hoewel de bal in de lucht bleef en bevroor. Shawn sprong weer terug in de lucht en draaide twew keer. Horizontaal was hij in de lucht en hij trapte met z'n rechtervoet de bal weg, die een spoor van ijs achter liet. Eeuwige Sneeuwstorm!" Brulde Shawn erachteraan. "Houd deze eerst maar tegen keeper!"
---
"Wow, mooi schot Shawn! Houd die energie vast tijdens de wedstrijd! Dat zullen we nodig hebben!" Shawn glimlachde naar Mark. "Dat zal ik zeker doen! Zorg jij er nou voor dat je sterker word!" Shawn pakte net z'n sjaal, maar hoorde toen Mark roepen. "Oke jongens schiet nog maar een keer!" 'Ik blijf nog even broertje... Ze hebben mijn schietkunst nodig'. "SHAWN! SCHIET NOGMAALS!"
Shawn draaide zich met een ruk om en greep een bal. "Zo... je hebt dus nog geen pijn aan je hand?! Of wil je stoer lijken doordat te verbergen?! Nou ik wil best langer met je spelen hoor!" Shawn ging op de middenstip staan. En begon aan eeuwige sneeuwstorm. Shawn klemde de bal tussen z'n voeten en sprong in de lucht. Anderhalve meter in de lucht draaide hij z'n voeten om de bal. Shawn zakte terug naar de grond, hoewel de bal in de lucht bleef en bevroor. Shawn sprong weer terug in de lucht en draaide twew keer. Horizontaal was hij in de lucht en hij trapte met z'n rechtervoet de bal weg, die een spoor van ijs achter liet. Eeuwige Sneeuwstorm!" Brulde Shawn erachteraan. "Houd deze eerst maar tegen keeper!"
Steve en Nathan keken elkaar aan toen ze Mark hoorde brullen dat Shawn nog een keer moest schieten. "Zo... je hebt dus nog geen pijn aan je hand?! Of wil je stoer lijken doordat te verbergen?! Nou ik wil best langer met je spelen hoor!" "Wat is Mark's hand geblesseerd?" Nathan keek naar Steve. "Wat bedoel je Steve?" "Hoorde je niet wat hij zei?" Nathan had geen tijd om te antwoorden.
De twee keken verbaast toen ze Shawn naar de middenstip zagen lopen en hij een nieuwe eeuwige sneeuwstorm begon uittevoeren. "Eeuwige Sneeuwstorm!" Brulde Shawn erachteraan. "Houd deze eerst maar tegen keeper!"
"We moeten ingrijpen Steve!" Steve knikte. "KOM MEE!" Nathan was aan de kant van de rechterdoelpaal en Steve van de linker. Samen begonnen ze richting eeuwige sneeuwstorm toe te rennen. "DE WIND WERKT ONS TEGEN STEVE!" "NIET OP LETTEN! PAK M'N HAND!"
Verbaast keek Nathan naar Steve, maar deze leek vastberaden. 'Hierbij laat ik Axel zien wat ik kan!' "DOE HET NOU MAAR!" Eeuwige sneeuwstorm was nog enkele meters van de twee verwijderd.
Nathan pakte de hand van Steve. "EN SPRING!" Samen sprongen ze draaiend in de lucht terwijl ze draaide had Nathan door wat Steve wilde doen. "LOS!" Tegelijkentijd lieten de twee elkaar los en vielen ze omlaag. Nathan had z'n linkervoet richting de bal en Steve z'n rechtervoet. Toen deze twee de bal raakte zag je in een flits de letter V verschijnen. De bal werd afgeremd, maar niet gestopt. De twee werden weer door de wind weggeblazen. Dit keer was de wind minder hard. "STOP HEM MARK!" riepen de twee in koor!
(Dit is de hissatsu Revolition V voor de slimmenrikken onder ons. Dit is eigenlijk een schot, maar TheBlackKnight heeft mij vertelt dat dit ook een verdediging mag zijn)
---
Bobby keek geschrokken op toen hij zag dat Shawn wéér een schot op Mark vuurde. 'O nee... Houd het dan nooit op voor die jongen?' "MARK KIJK UIT!"Bobby keek achterzich en zag dat Sylvia haar handen voor haar mond had. 'Luister naar haar Mark. Spring weg... het is een training geen oorlog!' Maar Bobby zag niet aankomen dat de normaalste jongen van de groep en die met blauw haar een hissatsu gingen uitvoeren. Bobby zag wel dat deze net nieuw was. Ten eerste hadden ze geen naam geroepen en ten tweede, hij leek nog niet zo sterk. Bobby knipperde een paar met z'n ogen. 'Was dat nou een V?
---
Isabelle zuchtte en keek nog een keer om het hoekje, maar zag dat Xavier weg was. 'Huh, waar is hij gebleven?' "Xavier?" Er kwam geen antwoord, wel zag Isabelle dat de containers iets verschuifd was. "Ach, ik praat vanavond wel met hem...".
De twee keken verbaast toen ze Shawn naar de middenstip zagen lopen en hij een nieuwe eeuwige sneeuwstorm begon uittevoeren. "Eeuwige Sneeuwstorm!" Brulde Shawn erachteraan. "Houd deze eerst maar tegen keeper!"
"We moeten ingrijpen Steve!" Steve knikte. "KOM MEE!" Nathan was aan de kant van de rechterdoelpaal en Steve van de linker. Samen begonnen ze richting eeuwige sneeuwstorm toe te rennen. "DE WIND WERKT ONS TEGEN STEVE!" "NIET OP LETTEN! PAK M'N HAND!"
Verbaast keek Nathan naar Steve, maar deze leek vastberaden. 'Hierbij laat ik Axel zien wat ik kan!' "DOE HET NOU MAAR!" Eeuwige sneeuwstorm was nog enkele meters van de twee verwijderd.
Nathan pakte de hand van Steve. "EN SPRING!" Samen sprongen ze draaiend in de lucht terwijl ze draaide had Nathan door wat Steve wilde doen. "LOS!" Tegelijkentijd lieten de twee elkaar los en vielen ze omlaag. Nathan had z'n linkervoet richting de bal en Steve z'n rechtervoet. Toen deze twee de bal raakte zag je in een flits de letter V verschijnen. De bal werd afgeremd, maar niet gestopt. De twee werden weer door de wind weggeblazen. Dit keer was de wind minder hard. "STOP HEM MARK!" riepen de twee in koor!
(Dit is de hissatsu Revolition V voor de slimmenrikken onder ons. Dit is eigenlijk een schot, maar TheBlackKnight heeft mij vertelt dat dit ook een verdediging mag zijn)
---
Bobby keek geschrokken op toen hij zag dat Shawn wéér een schot op Mark vuurde. 'O nee... Houd het dan nooit op voor die jongen?' "MARK KIJK UIT!"Bobby keek achterzich en zag dat Sylvia haar handen voor haar mond had. 'Luister naar haar Mark. Spring weg... het is een training geen oorlog!' Maar Bobby zag niet aankomen dat de normaalste jongen van de groep en die met blauw haar een hissatsu gingen uitvoeren. Bobby zag wel dat deze net nieuw was. Ten eerste hadden ze geen naam geroepen en ten tweede, hij leek nog niet zo sterk. Bobby knipperde een paar met z'n ogen. 'Was dat nou een V?
---
Isabelle zuchtte en keek nog een keer om het hoekje, maar zag dat Xavier weg was. 'Huh, waar is hij gebleven?' "Xavier?" Er kwam geen antwoord, wel zag Isabelle dat de containers iets verschuifd was. "Ach, ik praat vanavond wel met hem...".
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Vol verbazing keek Jason naar het spel dat voor zijn neus gespeeld werd. De jongen die de eeuwige sneeuwstorm had gedaan riep toen uit: "Zo... Je hebt dus nog geen pijn aan je hand?! Of wil je stoer lijken doordat te verbergen?! Nou ik wil best langer met je spelen hoor!" En hij deed nog een keer die ijscoole hissatsu.
Dat gaat hoofdband niet tegen kunnen houden. Hij had gezien dat hij een pijnlijk gezicht had getrokken toen de bal met hem het goal is was gevlogen. Eerlijk gezegd had hij verwacht dat hij nu gewoon opzij zou gaan. Maar dat gebeurde niet.
Twee andere jongens sprintten toen richting de ijzige bal en sprongen op. Beide duwde ze met een voet tegen de bal aan. De twee jongen werden weggeblazen en even dacht Jason dat dat wat ze gedaan hadden niks had geholpen. Maar dat was niet zo, nu zag hij dat de bal wat vaart minderde.
Verwonderd keek hij naar dit voetbalspel. Het was bijna zoals in zijn dromen. Maar dan waren ze allemaal al sterk genoeg met vele hissatsu's. Hij wenste dat hij ook deel van kon uitmaken. Hij moest maar eens gaan; zijn spullen voor school van morgen klaar zetten en het saaie huiswerk maken.
Dat gaat hoofdband niet tegen kunnen houden. Hij had gezien dat hij een pijnlijk gezicht had getrokken toen de bal met hem het goal is was gevlogen. Eerlijk gezegd had hij verwacht dat hij nu gewoon opzij zou gaan. Maar dat gebeurde niet.
Twee andere jongens sprintten toen richting de ijzige bal en sprongen op. Beide duwde ze met een voet tegen de bal aan. De twee jongen werden weggeblazen en even dacht Jason dat dat wat ze gedaan hadden niks had geholpen. Maar dat was niet zo, nu zag hij dat de bal wat vaart minderde.
Verwonderd keek hij naar dit voetbalspel. Het was bijna zoals in zijn dromen. Maar dan waren ze allemaal al sterk genoeg met vele hissatsu's. Hij wenste dat hij ook deel van kon uitmaken. Hij moest maar eens gaan; zijn spullen voor school van morgen klaar zetten en het saaie huiswerk maken.
Axel keek even naar Tyler die zijn kleding probeerde af te kloppen.
“Hij bedoeld dat we voorlopig niet kunnen rijden. Gezien Tyler hier het niet nodig vond een reserve band in de kofferbak te leggen!”
Naarmate de zin vorderde werd de stem van Laura steeds luider. Eenmaal uitgesproken wierp ze haar hoofd in haar nek en streek haar haren weg.
Tyler sprong meteen in de verdediging. “Nou moet je ophouden! Vanochtend wilde ik die band in de auto leggen, maar toen moest iemand zo nodig zeuren dat ik moest opschieten!”
“Dan had je dat maar eerder moeten doen!”
“Dat kan niet hè als die band pas net binnen was gekomen!”
“Dan moet je daar in het vervolg eerder aan denken, want vanochtend hadden we haast!”
“Jongens-“
“We hadden alle tijd gehad als jij niet eerst je jas moest zoeken!”
“Jongen-“
“Jij moest zo nodig bij de deur wachten. In die tijd had je makkelijk die band in de auto kunnen leggen!”
“Jong-“
“Als jij niet altijd-“
“Jongens!”
Meteen klapte Axel voorover, zijn beide handen op zijn knieën om op adem te komen. Op iedere schouder voelde hij nu een hand.
“Oke, nu rustig. Wat was er met die band, Tyler?”
Gelijk draaide Laura zichzelf weg, Axel negeerde dit.
“Zoals ik dus zei kunnen we voorlopig niet weg.”
Axel veegde met de rug van zijn hand langs zijn kin. “Hoezo?”
Tyler wreef met zijn hand langs zijn nek.
“Er zit nogal een grote scheur in de band. Ik zal meneer Blaze moeten bellen, die kan misschien iets regelen. Anders weet ik het ook niet.”
----------------------------------------
Lilly deed haar mobiel in de zak van haar joggingbroek. Haar handen liet ze in haar schoot rusten, terwijl ze een lok haar uit haar gezicht blies.
‘Wat doe ik eigenlijk dom, ik vind hem niet leuk, dus ik hoe me niet te verbergen. Toch?’
Met een zucht wreef ze haar handen langs haar klamme gezicht.
‘Maar vind ik hem ook echt niet leuk?’
Lilly voelde een zweetdruppel langs haar rug lopen. Een glimlach bekroop haar gezicht.
‘Ik moet me niet laten tegenhouden. Of ik hem nu leuk vind of niet, ik moet gewoon mijn eigen weg volgen.’
Zelfverzekerd duwde ze zichzelf overeind.
Binnen slechts enkele minuten stond ze bij de rivieroever. Daar trof ze de meest bizarre scène aan.
Voor haar stond een auto, die blijkbaar een lekke band had. De mensen bij de auto waren allemaal nog vrij jong. De vrouw was waarschijnlijk begin twintig en was vast de zus van de gespierde jongen, die op zijn hoogst negentien kon zijn. Dan was er nog een jongen, hij had een gebruinde huid en omhoogstekend platinum blond haar.
De jongen zou ongeveer haar leeftijd hebben.
‘Ken ik hem niet ergens van?’
Lilly bekeek de jongen nog eens goed, maar ze kon het niet plaatsen.
Haar ogen gleden verder over de scène. Op de dijk bevonden zich nog drie andere mensen. Een van hen had geel-oranje haar en was gekleed in een zwart trainingsjack. De jongen keek naar het veld dat langs de rivier lag.
Haar ogen keken nu naar de andere twee op de dijk. Een vrouw, vermoedelijk ook in de twintig en een jongetje van… nee dan zou hij geen Raimon uniform dragen.
De jongen had donkerblauw stekelig haar en boog diep voorover.
De vrouw draaide zich weg van het jongetje naar het veld. Ook Lilly’s ogen bewogen zich naar het veld, tot ze iets roods op de brug zag.
‘Xavier!’
Meteen wende ze haar hoofd naar het veld. In het midden stond een sneeuwwitte jongen met ijskleurig haar. Alleen zijn uiterlijk deed Lilly al rillen van de kou.
De jongen sprong in de lucht terwijl zijn benen om de bal draaiden. Hierdoor ontstond een soort van ijsblauwe mistwolk om de bal, en samen zakten ze omlaag. Op een halve meter boven de grond bleef de bal zweven terwijl de jongen met één hand en beide benen, deze naar opzij gebogen, op de grond landde.
De bal steeg omhoog en verzamelde nog meer van deze ijzige mist terwijl de jongen op zijn plaats bleef. Met twee draaien om zijn as sprong de jongen de lucht in tot hij horizontaal hing.
“Eeuwige Sneeuwstorm.” brulde de jongen, de bal pas van zijn been loslatend toen de kreet volledig uit zijn mond was. De bal raasde met een immense kou over het veld. Voor Lilly de kans had om haar aandacht op de keeper te richten zag ze hoe twee jongens hand in hand richting de bal renden.
Samen draaide ze de lucht in om uiteindelijk in een gele V op de bal te landen. Lang hielden de jongens niet stand, beiden ketsten weg van de bal, alsof ze lucht waren.
Nu pas zag Lilly wie de jongens waren. Een van hen was Nathan. Haar ogen flitsten op.
----------------------------------
Austin richtte zich op toen de vrouw hem een welkoms woord gaf. Hij knikte even toen ze hem vertelde dat hij een tenue mocht uitzoeken in het clubhuis. Zonder de weg te vragen, wat eigenlijk best wel dom was, liep hij weg. Nu pas zag hij de auto die al die tijd stil had gestaan.
‘Ah, die hebben vast een lekke band.’ Terwijl hij langsliep ving hij enkele woorden van een soort van ruzie op, tot een stem de ruzie stopte. Nu zag Austin een vrouw op de kofferbak van de auto zitten en een gespierde man. Beiden keken nu iets omlaag.
Eenmaal dichterbij ving Austin een paar woorden van het nu gekalmeerde gesprek op.
“Hoezo?”
“Er zit nogal een grote scheur in die band. Ik zal meneer Blaze-“
De rest van het gesprek ging aan Austin voorbij.
‘Blaze?’
Austin zag, nu de man iets opzij stapte het bekende gezicht verschijnen. Platinum blond haar, een getinte huid, zigzag wenkbrauwen.
‘Axel Blaze!’
Austin zag hoe alle drie nu naar hem keken.
“Zei ik dat hardop?”
De gespierde man blokkeerde zijn zicht en Austin deed een paar stappen terug. De man liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen.
“Rustig maar, ik doe je niks.”
Austin zag hoe hij over zijn schouder naar de vrouw en Axel keek.
“Kent u deze jongen?”
Meteen deed de man een stap opzij zodat Austin Axel duidelijk kon zien.
Axel glimlachte en schudde toen zijn hoofd.
De man draaide zich terug.
“Sorry kiddo.”
Austin knikte even en rende toen snel weg, onderweg nam hij zijn schrift uit zijn tas en sloeg deze open op de pagina van de plattegrond.
“Hij bedoeld dat we voorlopig niet kunnen rijden. Gezien Tyler hier het niet nodig vond een reserve band in de kofferbak te leggen!”
Naarmate de zin vorderde werd de stem van Laura steeds luider. Eenmaal uitgesproken wierp ze haar hoofd in haar nek en streek haar haren weg.
Tyler sprong meteen in de verdediging. “Nou moet je ophouden! Vanochtend wilde ik die band in de auto leggen, maar toen moest iemand zo nodig zeuren dat ik moest opschieten!”
“Dan had je dat maar eerder moeten doen!”
“Dat kan niet hè als die band pas net binnen was gekomen!”
“Dan moet je daar in het vervolg eerder aan denken, want vanochtend hadden we haast!”
“Jongens-“
“We hadden alle tijd gehad als jij niet eerst je jas moest zoeken!”
“Jongen-“
“Jij moest zo nodig bij de deur wachten. In die tijd had je makkelijk die band in de auto kunnen leggen!”
“Jong-“
“Als jij niet altijd-“
“Jongens!”
Meteen klapte Axel voorover, zijn beide handen op zijn knieën om op adem te komen. Op iedere schouder voelde hij nu een hand.
“Oke, nu rustig. Wat was er met die band, Tyler?”
Gelijk draaide Laura zichzelf weg, Axel negeerde dit.
“Zoals ik dus zei kunnen we voorlopig niet weg.”
Axel veegde met de rug van zijn hand langs zijn kin. “Hoezo?”
Tyler wreef met zijn hand langs zijn nek.
“Er zit nogal een grote scheur in de band. Ik zal meneer Blaze moeten bellen, die kan misschien iets regelen. Anders weet ik het ook niet.”
----------------------------------------
Lilly deed haar mobiel in de zak van haar joggingbroek. Haar handen liet ze in haar schoot rusten, terwijl ze een lok haar uit haar gezicht blies.
‘Wat doe ik eigenlijk dom, ik vind hem niet leuk, dus ik hoe me niet te verbergen. Toch?’
Met een zucht wreef ze haar handen langs haar klamme gezicht.
‘Maar vind ik hem ook echt niet leuk?’
Lilly voelde een zweetdruppel langs haar rug lopen. Een glimlach bekroop haar gezicht.
‘Ik moet me niet laten tegenhouden. Of ik hem nu leuk vind of niet, ik moet gewoon mijn eigen weg volgen.’
Zelfverzekerd duwde ze zichzelf overeind.
Binnen slechts enkele minuten stond ze bij de rivieroever. Daar trof ze de meest bizarre scène aan.
Voor haar stond een auto, die blijkbaar een lekke band had. De mensen bij de auto waren allemaal nog vrij jong. De vrouw was waarschijnlijk begin twintig en was vast de zus van de gespierde jongen, die op zijn hoogst negentien kon zijn. Dan was er nog een jongen, hij had een gebruinde huid en omhoogstekend platinum blond haar.
De jongen zou ongeveer haar leeftijd hebben.
‘Ken ik hem niet ergens van?’
Lilly bekeek de jongen nog eens goed, maar ze kon het niet plaatsen.
Haar ogen gleden verder over de scène. Op de dijk bevonden zich nog drie andere mensen. Een van hen had geel-oranje haar en was gekleed in een zwart trainingsjack. De jongen keek naar het veld dat langs de rivier lag.
Haar ogen keken nu naar de andere twee op de dijk. Een vrouw, vermoedelijk ook in de twintig en een jongetje van… nee dan zou hij geen Raimon uniform dragen.
De jongen had donkerblauw stekelig haar en boog diep voorover.
De vrouw draaide zich weg van het jongetje naar het veld. Ook Lilly’s ogen bewogen zich naar het veld, tot ze iets roods op de brug zag.
‘Xavier!’
Meteen wende ze haar hoofd naar het veld. In het midden stond een sneeuwwitte jongen met ijskleurig haar. Alleen zijn uiterlijk deed Lilly al rillen van de kou.
De jongen sprong in de lucht terwijl zijn benen om de bal draaiden. Hierdoor ontstond een soort van ijsblauwe mistwolk om de bal, en samen zakten ze omlaag. Op een halve meter boven de grond bleef de bal zweven terwijl de jongen met één hand en beide benen, deze naar opzij gebogen, op de grond landde.
De bal steeg omhoog en verzamelde nog meer van deze ijzige mist terwijl de jongen op zijn plaats bleef. Met twee draaien om zijn as sprong de jongen de lucht in tot hij horizontaal hing.
“Eeuwige Sneeuwstorm.” brulde de jongen, de bal pas van zijn been loslatend toen de kreet volledig uit zijn mond was. De bal raasde met een immense kou over het veld. Voor Lilly de kans had om haar aandacht op de keeper te richten zag ze hoe twee jongens hand in hand richting de bal renden.
Samen draaide ze de lucht in om uiteindelijk in een gele V op de bal te landen. Lang hielden de jongens niet stand, beiden ketsten weg van de bal, alsof ze lucht waren.
Nu pas zag Lilly wie de jongens waren. Een van hen was Nathan. Haar ogen flitsten op.
----------------------------------
Austin richtte zich op toen de vrouw hem een welkoms woord gaf. Hij knikte even toen ze hem vertelde dat hij een tenue mocht uitzoeken in het clubhuis. Zonder de weg te vragen, wat eigenlijk best wel dom was, liep hij weg. Nu pas zag hij de auto die al die tijd stil had gestaan.
‘Ah, die hebben vast een lekke band.’ Terwijl hij langsliep ving hij enkele woorden van een soort van ruzie op, tot een stem de ruzie stopte. Nu zag Austin een vrouw op de kofferbak van de auto zitten en een gespierde man. Beiden keken nu iets omlaag.
Eenmaal dichterbij ving Austin een paar woorden van het nu gekalmeerde gesprek op.
“Hoezo?”
“Er zit nogal een grote scheur in die band. Ik zal meneer Blaze-“
De rest van het gesprek ging aan Austin voorbij.
‘Blaze?’
Austin zag, nu de man iets opzij stapte het bekende gezicht verschijnen. Platinum blond haar, een getinte huid, zigzag wenkbrauwen.
‘Axel Blaze!’
Austin zag hoe alle drie nu naar hem keken.
“Zei ik dat hardop?”
De gespierde man blokkeerde zijn zicht en Austin deed een paar stappen terug. De man liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen.
“Rustig maar, ik doe je niks.”
Austin zag hoe hij over zijn schouder naar de vrouw en Axel keek.
“Kent u deze jongen?”
Meteen deed de man een stap opzij zodat Austin Axel duidelijk kon zien.
Axel glimlachte en schudde toen zijn hoofd.
De man draaide zich terug.
“Sorry kiddo.”
Austin knikte even en rende toen snel weg, onderweg nam hij zijn schrift uit zijn tas en sloeg deze open op de pagina van de plattegrond.
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
"Dat zal ik zeker doen! Zorg jij er nou maar voor dat je sterker wordt!" Mark toonde een glimlach en stak z'n duim omhoog. 'Dat zal ik zeker doen'. Vlak daarna had Mark geroepen dat Shawn nog een keer moest schieten. Mark had niet verwacht dat Shawn zo hevig zou reageren. "Zo... je hebt dus nog geen pijn aan je hand?! Of wil je stoer lijken doordat te verbergen?! Nou ik wil best langer met je spelen hoor!"
'Hij.. hij heeft gelijk. Waarom doe ik dit eigenlijk nog?' Mark werd uit z'n gedachtes gehaald door Shawn die Eeuwige Sneeuwstorm riep. 'Oke, daar komt die Mark! Opletten!' Maar vlak daarna zonk Mark weer weg. 'Mijn zwakke handje zal niks kunnen betekenen tegenover dat schot. M'n hand doet te veel pijn... Ik trek het niet meer'. Maar Mark was niet iemand van het opgeven. 'Opa, geef me één keer u krachten. Alleen voor dit schot'.
Mark werd opnieuw uit z'n gedachtes gehaald. Ditmaal door Nathan en Steve. Mark mond viel open van verbazing. 'Wat... wat gaan ze doen?' Hij zag hoe de twee richting de eeuwige sneeuwstorm van Shawn rende. Mark kon zien dat Nathan en Steve met elkaar communiceerde, maar hij kon het niet horen door de sterke ijzige wind. Mark hield de twee niet bij. Het ging ook zo snel. Rennen, handen pakken, springen, draaien en los! Vervolgens toen de twee met hun voeten de bal aanraakte verscheen er de letter V in het geel. 'Huh, hoe...?' Veel tijd om na te denken had Mark niet, want de bal kwam zijn kant op. Alleen minder snel dan de vorige keer.
Mark's rechterhand ging omhoog. "HAND VAN GOD!" Een grote gele hand verscheen boven Mark's hoofd. De hand was met de hand van Mark verbonden en deed hetzelfde dat Mark's hand deed. Nadat de hand verschenen was trok Mark z'n hand schuin omlaag terug, zodat deze schuin achter z'n hoofd kwam. Daarna duwde hij z'n hand richting de bal. De hand van God gaf een flits toen deze de'bal raakte.
Mark voelde de pijn in z'n rechterhand nu erg sterk, maar hij bleef doorzetten. "Ik... geef... niet... op...". Mark kon weer moeilijk praten. Het schot begon over z'n hele lichaam pijn te lijden, maar plots was er die kracht... Mark stem werkte ook weer normaal. "IK ZET DOOR!" Mark stuurde al die kracht door naar z'n rechterhand. Die tot verbazing van Mark nog steeds geel was gekleurd. 'Ik ga deze stoppen'.
De gele hand verdween in één seconden, maar Mark had de bal klemvast. Met z'n rechterhand gestrekt naar voren en met de bal in de hand stond hij daar dan. "HET IS GELUKT!"Alle pijn was Mark vergeten. Door die redding kwam opeens een raar gevoel in z'n lichaam. 'Opa, bedankt'. Mark gooide de ba weg en sprong in de lucht.
---
Jack wist dat hij weer niks kon doen. Gelukkig was hij niet de enigste, altans dat dacht hij dn. Shawn had een nieuwe eeuwige sneeuwstorm afgevuurd op de geblesseerde Mark. Nathan en Steve gingen -tot verbazing van Jack- naar de bal toe. via een speciale move, die voor Jack te snel ging, hadden de twee de bal voor een aantal secondes gestopt. Dit vond Jack erg op een hissatsu lijken. In een paar tellen had Jack een grote gele letter V gezien. Dit gebeurde toen Nathan en Steve de bal aanraakte. 'Wow...'.
---
Xavier besloot om te gaan. Hij draaide zich om en liep weg. Hij hoorde achterzich allemaal geschreeuw. 'Urg... ze zijn weer bezig met die schoten'. Alleen dit keer hoorde Xavier geen gil. 'Zou die?' Snel draaide Xavier zich om en zag dat de keeper het schot gestopt had. 'Wow'. Maar al snel sloeg het humeur om. "VERDOMME!"
'Hij.. hij heeft gelijk. Waarom doe ik dit eigenlijk nog?' Mark werd uit z'n gedachtes gehaald door Shawn die Eeuwige Sneeuwstorm riep. 'Oke, daar komt die Mark! Opletten!' Maar vlak daarna zonk Mark weer weg. 'Mijn zwakke handje zal niks kunnen betekenen tegenover dat schot. M'n hand doet te veel pijn... Ik trek het niet meer'. Maar Mark was niet iemand van het opgeven. 'Opa, geef me één keer u krachten. Alleen voor dit schot'.
Mark werd opnieuw uit z'n gedachtes gehaald. Ditmaal door Nathan en Steve. Mark mond viel open van verbazing. 'Wat... wat gaan ze doen?' Hij zag hoe de twee richting de eeuwige sneeuwstorm van Shawn rende. Mark kon zien dat Nathan en Steve met elkaar communiceerde, maar hij kon het niet horen door de sterke ijzige wind. Mark hield de twee niet bij. Het ging ook zo snel. Rennen, handen pakken, springen, draaien en los! Vervolgens toen de twee met hun voeten de bal aanraakte verscheen er de letter V in het geel. 'Huh, hoe...?' Veel tijd om na te denken had Mark niet, want de bal kwam zijn kant op. Alleen minder snel dan de vorige keer.
Mark's rechterhand ging omhoog. "HAND VAN GOD!" Een grote gele hand verscheen boven Mark's hoofd. De hand was met de hand van Mark verbonden en deed hetzelfde dat Mark's hand deed. Nadat de hand verschenen was trok Mark z'n hand schuin omlaag terug, zodat deze schuin achter z'n hoofd kwam. Daarna duwde hij z'n hand richting de bal. De hand van God gaf een flits toen deze de'bal raakte.
Mark voelde de pijn in z'n rechterhand nu erg sterk, maar hij bleef doorzetten. "Ik... geef... niet... op...". Mark kon weer moeilijk praten. Het schot begon over z'n hele lichaam pijn te lijden, maar plots was er die kracht... Mark stem werkte ook weer normaal. "IK ZET DOOR!" Mark stuurde al die kracht door naar z'n rechterhand. Die tot verbazing van Mark nog steeds geel was gekleurd. 'Ik ga deze stoppen'.
De gele hand verdween in één seconden, maar Mark had de bal klemvast. Met z'n rechterhand gestrekt naar voren en met de bal in de hand stond hij daar dan. "HET IS GELUKT!"Alle pijn was Mark vergeten. Door die redding kwam opeens een raar gevoel in z'n lichaam. 'Opa, bedankt'. Mark gooide de ba weg en sprong in de lucht.
---
Jack wist dat hij weer niks kon doen. Gelukkig was hij niet de enigste, altans dat dacht hij dn. Shawn had een nieuwe eeuwige sneeuwstorm afgevuurd op de geblesseerde Mark. Nathan en Steve gingen -tot verbazing van Jack- naar de bal toe. via een speciale move, die voor Jack te snel ging, hadden de twee de bal voor een aantal secondes gestopt. Dit vond Jack erg op een hissatsu lijken. In een paar tellen had Jack een grote gele letter V gezien. Dit gebeurde toen Nathan en Steve de bal aanraakte. 'Wow...'.
---
Xavier besloot om te gaan. Hij draaide zich om en liep weg. Hij hoorde achterzich allemaal geschreeuw. 'Urg... ze zijn weer bezig met die schoten'. Alleen dit keer hoorde Xavier geen gil. 'Zou die?' Snel draaide Xavier zich om en zag dat de keeper het schot gestopt had. 'Wow'. Maar al snel sloeg het humeur om. "VERDOMME!"
Steve en Nathan slaakte een diepe zucht. "Dat scheelde niks...". Steve was het daar blijkbaar niet mee eens. "We hebben wel wat kracht laten afnemen, maar nooit zoveel. Mark is ook sterker geworden, daarom kon hij hem stoppen". Nathan keek verbaast naar Steve. "Wat bedoel je?" De twee stonden nu weer op en keken even naar Mark, die erg blij was dat hij het schot van Shawn gestopt had. "De vorige keer werd z'n hand licht blauw, weet je nog?" Nathan knikte. "Dit keer zag ik ook nergens een klein stukje blauw". "Of we hebben meer kracht laten afnemen dan dat het leek". De twee keken elkaar aan en haalde hun schouders op. "Of allebei". Zeiden ze allebei in koor.
---
(Bobby sla ik over. Ben blanco)
---
Isabelle draaide om en liep richting huis. Daar aangekomen deed ze voorzichtig de deur open, om ervoor te zorgen dat niemand haar hoorde. Achteraf bleek haar vader weg te zijn. Maar waar haar stiefmoeder was wist ze niet totdat ze gekreun hoorde boven. (Details laat ik weg voor de jongeren onder ons (veronique))
Isabelle zuchte even en pakte een Rosé uit de koelkast en ging TV kijken, maar ze lette niet zo op de TV. Dat kon eigenlijk ook niet als het gekreund steeds harder werd. 'Waarom wil papa me nooit geloven... Ze doet dit alleen als weet hoelang hij weg is...'
---
(Bobby sla ik over. Ben blanco)
---
Isabelle draaide om en liep richting huis. Daar aangekomen deed ze voorzichtig de deur open, om ervoor te zorgen dat niemand haar hoorde. Achteraf bleek haar vader weg te zijn. Maar waar haar stiefmoeder was wist ze niet totdat ze gekreun hoorde boven. (Details laat ik weg voor de jongeren onder ons (veronique))
Isabelle zuchte even en pakte een Rosé uit de koelkast en ging TV kijken, maar ze lette niet zo op de TV. Dat kon eigenlijk ook niet als het gekreund steeds harder werd. 'Waarom wil papa me nooit geloven... Ze doet dit alleen als weet hoelang hij weg is...'
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach slaakte een diepe zucht. 'Oke Froste.... dat is gelukkig goed afgelopen...'. De coach liep de dijk weer af en ging op het bankje naar Sylvia zitten. "Vul de flesjes maar alvast. We gaan zo partijen, maar dan moeten ze eerst even gedronken hebben. Leg de handoeken ook maar alvast klaar".
---
"Wat? Dan kan niet? Mijn eeuwige sneeuwstorm?" Shawn leek gek te worden, maar hij wist het nog te onderdukken, totdat de bal die Mark weggegooid had voor de voeten van Shawn kwam. Er verscheen een kleine glimlacg op het Shawn's gezicht. "EEUWIGE SNEEUWSTORM!"
---
"Wat? Dan kan niet? Mijn eeuwige sneeuwstorm?" Shawn leek gek te worden, maar hij wist het nog te onderdukken, totdat de bal die Mark weggegooid had voor de voeten van Shawn kwam. Er verscheen een kleine glimlacg op het Shawn's gezicht. "EEUWIGE SNEEUWSTORM!"
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Verwonderd keek Jason naar het spel. Hij vond dit geweldig. Daardoor zag hij niet hoe er een zwarte auto aan kwam rijden. Toen stond die auto stil.
Hij keek toe hoe er een jongen met platinim kleurig haar de auto uit ging. De jongen had niet zo'n vrolijke blik van de jongen. Met een ergerlijke blik keek hij naar het voetbalveld en zuchtte. Het leek wel alsof hij daarbij alleen maar naar Hoofdband keek. Maar het kan ook dat hij dat verbeelde.
Toen hij net weer naar huis toe wilde hoorde hij hoe de jongen voor de derde keer 'Eeuwige Sneeuwstorm' uitriep. Houdt het dan nooit op, zou het niet moeite kosten om zo'n eewige sneeuwstorm op te wekken? Verbaasd keek hij nog een keer om en liep toen door naar huis.
Hij keek toe hoe er een jongen met platinim kleurig haar de auto uit ging. De jongen had niet zo'n vrolijke blik van de jongen. Met een ergerlijke blik keek hij naar het voetbalveld en zuchtte. Het leek wel alsof hij daarbij alleen maar naar Hoofdband keek. Maar het kan ook dat hij dat verbeelde.
Toen hij net weer naar huis toe wilde hoorde hij hoe de jongen voor de derde keer 'Eeuwige Sneeuwstorm' uitriep. Houdt het dan nooit op, zou het niet moeite kosten om zo'n eewige sneeuwstorm op te wekken? Verbaasd keek hij nog een keer om en liep toen door naar huis.
(Sorry ik heb even zon momentje dat ik leeg ben)
Axel keek de jongen na, die nu snel wegrende. 'Zou Tyler hem hebben afgeschrikt?'
Lang kon Axel hier niet over nadenken, omdat Laura haar vingers voor zijn gezicht knipte.
"Jonge heer, Tyler vroeg of u uw vader kon bellen."
Axel knikte even en nam zijn mobiel uit zijn zak. Zijn vader stond onder de sneltoets dus met één toets duwde hij zijn mobiel tegen zijn wang.
---------
Lilly voelde haar ogen verwijden bij de aanblik van de actie van de keeper. Ze schudde haar hoofd en liep weg van de auto. Bovenaan de trap van de dijk bleef ze even staan. 'Zal ik blijven kijken?'
---------
Austin volgde de plattegrond naar het clubhuis. Hij keek naar de tenue's die er nog lagen. Hij hoefde niet lang na te denken en greep meteen nummer elf.
Hij ontdeed zich van zijn schooluniform en trok meteen het tenue aan. Met een brede glimlach begon hij terug te rennen naar het veld. Eenmaal midden in de stad ontdekte hij dat hij verdwaald was, en zijn schrift lag in zijn tas. "Shit."
Axel keek de jongen na, die nu snel wegrende. 'Zou Tyler hem hebben afgeschrikt?'
Lang kon Axel hier niet over nadenken, omdat Laura haar vingers voor zijn gezicht knipte.
"Jonge heer, Tyler vroeg of u uw vader kon bellen."
Axel knikte even en nam zijn mobiel uit zijn zak. Zijn vader stond onder de sneltoets dus met één toets duwde hij zijn mobiel tegen zijn wang.
---------
Lilly voelde haar ogen verwijden bij de aanblik van de actie van de keeper. Ze schudde haar hoofd en liep weg van de auto. Bovenaan de trap van de dijk bleef ze even staan. 'Zal ik blijven kijken?'
---------
Austin volgde de plattegrond naar het clubhuis. Hij keek naar de tenue's die er nog lagen. Hij hoefde niet lang na te denken en greep meteen nummer elf.
Hij ontdeed zich van zijn schooluniform en trok meteen het tenue aan. Met een brede glimlach begon hij terug te rennen naar het veld. Eenmaal midden in de stad ontdekte hij dat hij verdwaald was, en zijn schrift lag in zijn tas. "Shit."
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
De vreugde van Mark was snel weg, toen Shawn weer een eeuwige sneeuwstorm had geschoten. Zonder erbij na te denken begon Mark weer aan zijn hissastu. "HAND VAN GOD" Toen de bal de hand raakte schreeuwde Mark het uit van de pijn. Het duurde slechts een paar seconden voordat de almachtige Hand van God het begaf. De schilvers vlogen rondom Mark, maar die viel neer op de grond.
---
Jack keek beangstigd toe hoe Mark zijn Hand van God opriep. 'Mark... kijk uit'. Vlak daarna hoorde Jack een harde gil. Mark beet op z'n lip vanwege de pijn in z'n hand. 'En ook nog goed in mensen blesseren...'
---
Xavier wilde verder kijken, maar twijfelde. 'Misschien is Isabelle naar huis gegaan'. Xavier draaide zich om en hoorde iemand gillen. Het was blijkbaar de keeper, want die hand daarvoor Hand van God geroepen. 'Ik wist het...'
Xavier liep de straat in waar Isabelle woonde. Hij zag haar in de woonkamer. Hij klopte op het raam, zwaaide en gebaarde daarna naar de deur.
---
Jack keek beangstigd toe hoe Mark zijn Hand van God opriep. 'Mark... kijk uit'. Vlak daarna hoorde Jack een harde gil. Mark beet op z'n lip vanwege de pijn in z'n hand. 'En ook nog goed in mensen blesseren...'
---
Xavier wilde verder kijken, maar twijfelde. 'Misschien is Isabelle naar huis gegaan'. Xavier draaide zich om en hoorde iemand gillen. Het was blijkbaar de keeper, want die hand daarvoor Hand van God geroepen. 'Ik wist het...'
Xavier liep de straat in waar Isabelle woonde. Hij zag haar in de woonkamer. Hij klopte op het raam, zwaaide en gebaarde daarna naar de deur.
Bobby slaakte een zucht. "Volgens die moordmachine van een Froste is dit dus wel een oorlog...". Bobby maakte een sprongentje van schrik in de lucht toen Sylvia keihard naar Mark brulde, nadat hij weer gegild had van de pijn. "MARK! IK KOM!" Maar Bobby hield haar tegen.
---
Steve en Nathan knikte naar elkaar. Ze wisten dat Mark dat schot nooit kon houden. Toen Mark gilde van de pijn waren Nathan en Steve al bezig met hun hissatsu. "REVOLUTION V!" Steve was degene die dit bruldd toen de twee de bal aanraakte. Weer verscheen de V maar eventjes. "Dit schot heeft maar een kleine afname..." Het koste Nathan te veel kracht om ook te praten. Na 20 seconden werden ook Nathan en Steve weggeblazen. In die secondes zag Nathan haar. 'Die kleding is.... LILLY!' Hij wist niet waarom maar hij moest zich bewijzen. Daarom sprong hij vlug in de lucht en wierp z'n been voor het schot. De bal voelde koud aan, maar leek niet echt meer op een hissatsu. Nathan trapte de bal weer weg. "MARK!"
---
Isabelle slaakte een diepe zucht en keek even naar het raam. Waar ze Xavier zag staan, die naar de deur gebaarde. Ze gaf een knikje en deed de deur open. "Euh... kom binnen. Oke ten eerste let NIET op het geluid boven. Twee praat zachtjes. Drie wil je wat drinken en vier wat kom je doen?" Idabelle was alweer naar binnengelopen en hield de koelkast open.
---
Steve en Nathan knikte naar elkaar. Ze wisten dat Mark dat schot nooit kon houden. Toen Mark gilde van de pijn waren Nathan en Steve al bezig met hun hissatsu. "REVOLUTION V!" Steve was degene die dit bruldd toen de twee de bal aanraakte. Weer verscheen de V maar eventjes. "Dit schot heeft maar een kleine afname..." Het koste Nathan te veel kracht om ook te praten. Na 20 seconden werden ook Nathan en Steve weggeblazen. In die secondes zag Nathan haar. 'Die kleding is.... LILLY!' Hij wist niet waarom maar hij moest zich bewijzen. Daarom sprong hij vlug in de lucht en wierp z'n been voor het schot. De bal voelde koud aan, maar leek niet echt meer op een hissatsu. Nathan trapte de bal weer weg. "MARK!"
---
Isabelle slaakte een diepe zucht en keek even naar het raam. Waar ze Xavier zag staan, die naar de deur gebaarde. Ze gaf een knikje en deed de deur open. "Euh... kom binnen. Oke ten eerste let NIET op het geluid boven. Twee praat zachtjes. Drie wil je wat drinken en vier wat kom je doen?" Idabelle was alweer naar binnengelopen en hield de koelkast open.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
(oke ik houd het kort)
De coach slaakte een diepe zucht nadat Nathan had gestopt. "Froste kom je even mee". Die knikte en samen liepen ze naar het andere doel.
De coach slaakte een diepe zucht nadat Nathan had gestopt. "Froste kom je even mee". Die knikte en samen liepen ze naar het andere doel.
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason liep door naar huis terwijl hij geroep en gegil achter zich hoorde. Maar hij keek niet om, want dan zou hij de aandrang krijgen om te blijven kijken. Hij moest nu echt naar huis toe. Zijn mobiel trilde in zijn zak. Het was een sms van zijn vader.
'Kom je naar huis? We gaan straks nog naar een basketbaltoernooi van mij. Tot zo.'
'Ik kom eraan.' Sms'te hij terug met een diepe zucht. Als alle basketballen ter wereld nou toch een ontplofte. Dat zou mij erg goed doen.
'Kom je naar huis? We gaan straks nog naar een basketbaltoernooi van mij. Tot zo.'
'Ik kom eraan.' Sms'te hij terug met een diepe zucht. Als alle basketballen ter wereld nou toch een ontplofte. Dat zou mij erg goed doen.
Axel liep een eindje weg van Tyler en Laura en dus ook van het voetbalveld. Met zijn schouderbladen leunde hij tegen een boom terwijl zijn mobiel stevig tegen zijn wangen was gedrukt.
Met zijn vrije hand tikte Axel tegen zijn been, op de maat van een deuntje dat hij in zijn hoofd had.
"Meneer Blaze."
Axel herstelde zich even uit zijn gedachten wolk. "Vader."
"Axel, je weet dat je me niet kan bellen als ik aan het werk ben. Ik hoop dat dit dringend is?"
Axel keek vanuit zijn ooghoeken naar Tyler die nu met een krik de auto omhoog aan het zette was.
"Tyler vroeg me u te bellen. We hebben een gescheurde band, en de reserve band ligt nog thuis."
Een zucht klonk aan de andere kant van de lijn, gevolgd door een gedempt geluid. Na enkele seconden klonk de kalme ademhaling van zijn vader weer aan de lijn. "Bel maar de garage en een taxi."
Met die woorden hing zijn vader op. Axel liet zijn mobiel langzaam loskomen van zijn wang en deed deze in zijn zak. Kalm liep hij naar Tyler en Laura.
"Laura, zoek het nummer van de garage even op, wil je? En Tyler, laat die krik maar zitten, de garage komt de auto zo ophalen."
Tyler keek over zijn schouder naar Axel en knikte even. "Laura belt wel."
Laura wierp even een dodende blik naar Tyler, die dit met een simpel handgebaar wegwuifde.
"Zullen wij ondertussen even een eindje gaan wandelen jonge heer?"
Axel scheurde zijn blik los van het voetbalveld en dwong zichzelf Tyler aan te kijken. Met een kort knikje van Axel liet Tyler zijn zonnebril aan de hals van zijn shirt hangen en schoof zijn handen in zijn zakken. Axel volgde Tyler, tot hij naast hem liep. Laura bleef verbluft achter. Bij de brug stopte ze met lopen en Tyler leunde met zijn rug tegen de reling, zijn gezicht weggedraaid van het veld.
Axel daarentegen leunde met zijn armen op de reling zodat hij alles goed kon zien.
"U vind voetbal nog altijd een prachtige sport, niet waar?"
Axel zweeg, Tyler wist dit antwoord al vanaf het moment dat Julia in het ziekenhuis werd opgenomen.
Tyler knikte even en draaide zich nu ook. "Dus, die jongen in het doel daar? Dat is de aanvoerder neem ik aan."
Axel gaf een klein knikje en liet zijn blik over het hele veld glijden.
"Dus, waarom sloeg u zijn aanbod om in het team te komen dan af?"
Axel richtte nu zijn blik op Tyler. "Daar weet je het antwoord al op. Ik heb een belofte gedaan."
"En wat zei u toen hij u vroeg of u in het team wilde? Nee ik kan niet voetballen? Dat zou hij namelijk niet geloven."
Axel draaide zijn gezicht terug naar het veld. "Nee, ik zweeg."
----------------------------
Lilly zag hoe de keeper de bal stopte, met een immense kracht. Toen hij de bal terug wierp deed de jongen opnieuw zijn hissatsu. Ditmaal probeerde de keeper het schot opnieuw te stoppen, maar een hevig schreeuw weerklonk uit zijn keel. Meteen renden Nathan en de andere jongen weer voor hun beweging. De bal werd uiteindelijk door Nathan gestopt. Lilly knipperde even met haar ogen. 'Keek Nathan nou net naar me?'
Zonder hier een tweede keer over na te denken wilde ze verder lopen, tot ze zag hoe de jongens van de auto langs haar liepen, naar de brug. Ze schudde haar hoofd en wierp opnieuw een blik op Nathan. Ze wende haar hoofd weg, een traan rolde over haar wangen. 'Sorry Nathan, jij hebt Miles...'
Even sloten haar ogen terwijl die ene traan langzaam over haar wang naar haar mondhoek rolde. Daar bleef deze even hangen om vervolgens op de grond te vallen.
Lilly duwde haar arm even tegen haar ogen, om nog meer tranen te voorkomen en rende weg. Haar arm liet ze niet los van haar gezicht terwijl ze wegrende van de rivieroever.
'Wat doe ik mezelf aan? Sue, Isabelle, ik heb jullie hulp nodig.'
------
Austin keek om zich heen. 'Waar ben ik?'
Verward liet hij zichzelf op een stoeprand neerzakken. 'Alweer verdwaald. Wat zal de coach wel niet denken.'
Snikkend zat hij daar. 'Kan ik weer voetballen, en dan verdwaal ik in het dorp.'
Met zijn vrije hand tikte Axel tegen zijn been, op de maat van een deuntje dat hij in zijn hoofd had.
"Meneer Blaze."
Axel herstelde zich even uit zijn gedachten wolk. "Vader."
"Axel, je weet dat je me niet kan bellen als ik aan het werk ben. Ik hoop dat dit dringend is?"
Axel keek vanuit zijn ooghoeken naar Tyler die nu met een krik de auto omhoog aan het zette was.
"Tyler vroeg me u te bellen. We hebben een gescheurde band, en de reserve band ligt nog thuis."
Een zucht klonk aan de andere kant van de lijn, gevolgd door een gedempt geluid. Na enkele seconden klonk de kalme ademhaling van zijn vader weer aan de lijn. "Bel maar de garage en een taxi."
Met die woorden hing zijn vader op. Axel liet zijn mobiel langzaam loskomen van zijn wang en deed deze in zijn zak. Kalm liep hij naar Tyler en Laura.
"Laura, zoek het nummer van de garage even op, wil je? En Tyler, laat die krik maar zitten, de garage komt de auto zo ophalen."
Tyler keek over zijn schouder naar Axel en knikte even. "Laura belt wel."
Laura wierp even een dodende blik naar Tyler, die dit met een simpel handgebaar wegwuifde.
"Zullen wij ondertussen even een eindje gaan wandelen jonge heer?"
Axel scheurde zijn blik los van het voetbalveld en dwong zichzelf Tyler aan te kijken. Met een kort knikje van Axel liet Tyler zijn zonnebril aan de hals van zijn shirt hangen en schoof zijn handen in zijn zakken. Axel volgde Tyler, tot hij naast hem liep. Laura bleef verbluft achter. Bij de brug stopte ze met lopen en Tyler leunde met zijn rug tegen de reling, zijn gezicht weggedraaid van het veld.
Axel daarentegen leunde met zijn armen op de reling zodat hij alles goed kon zien.
"U vind voetbal nog altijd een prachtige sport, niet waar?"
Axel zweeg, Tyler wist dit antwoord al vanaf het moment dat Julia in het ziekenhuis werd opgenomen.
Tyler knikte even en draaide zich nu ook. "Dus, die jongen in het doel daar? Dat is de aanvoerder neem ik aan."
Axel gaf een klein knikje en liet zijn blik over het hele veld glijden.
"Dus, waarom sloeg u zijn aanbod om in het team te komen dan af?"
Axel richtte nu zijn blik op Tyler. "Daar weet je het antwoord al op. Ik heb een belofte gedaan."
"En wat zei u toen hij u vroeg of u in het team wilde? Nee ik kan niet voetballen? Dat zou hij namelijk niet geloven."
Axel draaide zijn gezicht terug naar het veld. "Nee, ik zweeg."
----------------------------
Lilly zag hoe de keeper de bal stopte, met een immense kracht. Toen hij de bal terug wierp deed de jongen opnieuw zijn hissatsu. Ditmaal probeerde de keeper het schot opnieuw te stoppen, maar een hevig schreeuw weerklonk uit zijn keel. Meteen renden Nathan en de andere jongen weer voor hun beweging. De bal werd uiteindelijk door Nathan gestopt. Lilly knipperde even met haar ogen. 'Keek Nathan nou net naar me?'
Zonder hier een tweede keer over na te denken wilde ze verder lopen, tot ze zag hoe de jongens van de auto langs haar liepen, naar de brug. Ze schudde haar hoofd en wierp opnieuw een blik op Nathan. Ze wende haar hoofd weg, een traan rolde over haar wangen. 'Sorry Nathan, jij hebt Miles...'
Even sloten haar ogen terwijl die ene traan langzaam over haar wang naar haar mondhoek rolde. Daar bleef deze even hangen om vervolgens op de grond te vallen.
Lilly duwde haar arm even tegen haar ogen, om nog meer tranen te voorkomen en rende weg. Haar arm liet ze niet los van haar gezicht terwijl ze wegrende van de rivieroever.
'Wat doe ik mezelf aan? Sue, Isabelle, ik heb jullie hulp nodig.'
------
Austin keek om zich heen. 'Waar ben ik?'
Verward liet hij zichzelf op een stoeprand neerzakken. 'Alweer verdwaald. Wat zal de coach wel niet denken.'
Snikkend zat hij daar. 'Kan ik weer voetballen, en dan verdwaal ik in het dorp.'
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark had niks meer meegekregen van wat achter hem afspeelde. Z'n ogen waren gesloten en Mark was in een witte kamer. Daar zag hij iemand staan. "Opa? Opa bent u dat?" De man kwam dichterbij en hij zag eruit als Mark's opa. "Jongen... je moet je niet zo sterk houden". De opa van Mark legde een hand op de schouder van Mark. "Ben... ben.... ben ik dood?" De opa van Mark lachtte even. "Hahahaha! Nee gekkie. Jij hebt nog een mooie toekomst voor je liggen. Je bent bewusteloos geworden. Je lichaam kon die pijn ook niet meer aan. Nee jongen, dit is je gedachten".
Verbaast keek Mark naar z'n opa. "Gedachte? Dus dat betekent dat ik niet echt met u praat?" "Dat klopt, maar misschien ook wel.Je weet maar nooit Mark". De opa van Mark haalde z'n hand terug. "Maar ik dek dat je zo wel weer bij bewust zijn komt". In de witte kamer was ook een witte deur. Z'n opa deed die opa en voordat hij die dichtdeed stak hij z'n hoofd nog om de hoek. "Mark... ik wil je even laten weten dat ik trots ben op je". Daarna ging de deur langzaam dicht. Mark was alleen in de kamer.
---
Jack rende naar Mark toen. "MARK!" Hij zag hoe Mark niet bewoog. "Is... is... hi....hij do....dood?" Die gedachtes kon Jack niet verwerken en langzaam kwamen wer tranen over het gezicht van Jack rollen.
'Dat mag niet... Het was... nee IS m'n vriend. Hij was degene die het opnam voor hem tegen de spoeljongens. Hij was degene die vertelde nooit op te geven. Hij.... hij is m'n vriend!'
----
"Euh... kom binnen. Oke ten eerste let NIET op het geluid boven. Twee praat zachtjes. Drie wil je wat drinken en vier wat kom je doen?" Xavier glimlachde even en kwam toen binnen. "Euh.. oke". Was het antwoord op de eerste opmerking. Xavier wist niet waarom, maar hoorde al snel gekreun van boven. Xavier keek Isabelle raar aan, maar die liep nu weg. "Euh, doe maar wat cola en eigenlijk wilde ik nu praten. Dan kan je vanavond nog stappen enzo..." Xavier glimlachde even en ging op de bank zitten. 'Oke waarover moeten we het hebben?'
"OKe jij wilde ergens over praten... Waarover Isabelle?"
Verbaast keek Mark naar z'n opa. "Gedachte? Dus dat betekent dat ik niet echt met u praat?" "Dat klopt, maar misschien ook wel.Je weet maar nooit Mark". De opa van Mark haalde z'n hand terug. "Maar ik dek dat je zo wel weer bij bewust zijn komt". In de witte kamer was ook een witte deur. Z'n opa deed die opa en voordat hij die dichtdeed stak hij z'n hoofd nog om de hoek. "Mark... ik wil je even laten weten dat ik trots ben op je". Daarna ging de deur langzaam dicht. Mark was alleen in de kamer.
---
Jack rende naar Mark toen. "MARK!" Hij zag hoe Mark niet bewoog. "Is... is... hi....hij do....dood?" Die gedachtes kon Jack niet verwerken en langzaam kwamen wer tranen over het gezicht van Jack rollen.
'Dat mag niet... Het was... nee IS m'n vriend. Hij was degene die het opnam voor hem tegen de spoeljongens. Hij was degene die vertelde nooit op te geven. Hij.... hij is m'n vriend!'
----
"Euh... kom binnen. Oke ten eerste let NIET op het geluid boven. Twee praat zachtjes. Drie wil je wat drinken en vier wat kom je doen?" Xavier glimlachde even en kwam toen binnen. "Euh.. oke". Was het antwoord op de eerste opmerking. Xavier wist niet waarom, maar hoorde al snel gekreun van boven. Xavier keek Isabelle raar aan, maar die liep nu weg. "Euh, doe maar wat cola en eigenlijk wilde ik nu praten. Dan kan je vanavond nog stappen enzo..." Xavier glimlachde even en ging op de bank zitten. 'Oke waarover moeten we het hebben?'
"OKe jij wilde ergens over praten... Waarover Isabelle?"
(oke al m'n karakter zijn met elkaar in gesprek dus ik doe het dik keer zonder streepjes (behalve Isabelle))
Langzaam kwam Steve overeind. "Ahh... me rug". Hij keek even om en zag dat Nathan al stond. 'Huh? Hoe kan hij zo snel?' Steve liet het er maar bij zitten en liep ook naar Mark toe. "Gaat het met hem?" "Nee zo te zien niet... Het leek wel een oorlog vonden jullie niet?" Steve knikte naar Bobby. "Inderdaad Bobby". "GEEF HEM TOCH RUIMTE! LAAT MIJ ER OOK EENS BIJ". De drie keken even om en zag dat Sylvia voorbij Jack en Bobby probeerde te wurmen. "Wow..." Was de eerste reactie van Sylvia. "Dit ziet er niet goed uit jongens". "Kan hij vrijdag wel spelen?" vroeg Nathan. Daar dacht Steve ook gelijk aan. 'Geen keeper....' "Ik den khet wel, maar hij moet rust houden. Hij kan trainen, maar z'n hand niet te zwaar belasten, dus dat houd in geen ballen stoppen. Hij moet denk ik wel nog naar de dokter". Bobby knikte. Hij had even een moment gehad als of het leek dat Eric voor de tweede keer was gestorven. Het telefoontje klonk nog na. "Bobby... ik heb slecht nieuws. Eric heeft het ongeluk niet overleefd. De begrafenis is in Amerika en we willen niet dat je school mist, dus.... Je kan beter niet komen".
Met die woorden hing de vader van Eric op. 'Waarom?'
Nathan had een flesje water uit z'n tas gehaald en gooide een klein beetje water over het gezicht van Mark. "Nu moet hij toch weer bijkomen, want zo te zien is hij bewusteloos..." Sylvia knikte, "Dat klopt ja". Als hij bij is verzorg ik z'n hand wel. Ze trok z'n handschoen uit en schrok hevig. Heel ze hand was rood, maar zat ook bloed op.
---
Isabelle gooide een blikje Cola naar Xavier. "Hier". Daarna gign ze naast hem op de bak zitten. "Nou ja kijk.... Ik heb je met m'n broertje zien voetballen. Je houdt van dat spel niet?" Isabelle speelde even met haar flesje, maar ging snel verder voordat Xavier kon antwoorden. "Ik ga in de Raimon voetbalclub... Ik ga me ervoor aanmelden morgen en JIJ gaat mee! Je vader gaat niks merken en anders....". Eigenlijk wist Isabelle niks meer te zeggen. Het was wachten op het antwoord van Xavier.
Langzaam kwam Steve overeind. "Ahh... me rug". Hij keek even om en zag dat Nathan al stond. 'Huh? Hoe kan hij zo snel?' Steve liet het er maar bij zitten en liep ook naar Mark toe. "Gaat het met hem?" "Nee zo te zien niet... Het leek wel een oorlog vonden jullie niet?" Steve knikte naar Bobby. "Inderdaad Bobby". "GEEF HEM TOCH RUIMTE! LAAT MIJ ER OOK EENS BIJ". De drie keken even om en zag dat Sylvia voorbij Jack en Bobby probeerde te wurmen. "Wow..." Was de eerste reactie van Sylvia. "Dit ziet er niet goed uit jongens". "Kan hij vrijdag wel spelen?" vroeg Nathan. Daar dacht Steve ook gelijk aan. 'Geen keeper....' "Ik den khet wel, maar hij moet rust houden. Hij kan trainen, maar z'n hand niet te zwaar belasten, dus dat houd in geen ballen stoppen. Hij moet denk ik wel nog naar de dokter". Bobby knikte. Hij had even een moment gehad als of het leek dat Eric voor de tweede keer was gestorven. Het telefoontje klonk nog na. "Bobby... ik heb slecht nieuws. Eric heeft het ongeluk niet overleefd. De begrafenis is in Amerika en we willen niet dat je school mist, dus.... Je kan beter niet komen".
Met die woorden hing de vader van Eric op. 'Waarom?'
Nathan had een flesje water uit z'n tas gehaald en gooide een klein beetje water over het gezicht van Mark. "Nu moet hij toch weer bijkomen, want zo te zien is hij bewusteloos..." Sylvia knikte, "Dat klopt ja". Als hij bij is verzorg ik z'n hand wel. Ze trok z'n handschoen uit en schrok hevig. Heel ze hand was rood, maar zat ook bloed op.
---
Isabelle gooide een blikje Cola naar Xavier. "Hier". Daarna gign ze naast hem op de bak zitten. "Nou ja kijk.... Ik heb je met m'n broertje zien voetballen. Je houdt van dat spel niet?" Isabelle speelde even met haar flesje, maar ging snel verder voordat Xavier kon antwoorden. "Ik ga in de Raimon voetbalclub... Ik ga me ervoor aanmelden morgen en JIJ gaat mee! Je vader gaat niks merken en anders....". Eigenlijk wist Isabelle niks meer te zeggen. Het was wachten op het antwoord van Xavier.
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach zuchte een keer diep. "Shawn Froste wat jij doet is niet gepast. Het zijn je teamleden!" "Excuses mevrouw, ik... was gewoon even mezelf niet meer. Het zal niet meer gebeuren. Ik hoop dat het niet ernstig is". De coach knikte. "Oke, ik merk dat je spijt heb, maar Shawn...". De coach maakte haar zin niet af en gebaarde dat Shawn weer kon gaan. 'Sterk schot Aiden... heel mooi schot". Daarna liep de coach richten Mark, maar zag dat Sylvia al bezig was, daarom ging de coach weer op het bankje zitten. "OKE IEDEREEN VERZAMELEN!" De coach keek over haar schouder. 'Waar blijft die jongen?' "OKE DEGENE DIE IK OPNOEM PAKTE HET WITTE TENUE. DE ANDER HOUDEN HUN EIGEN TENUE AAN!" De coach pakte even haar boekje en ging lezen. "GRIMM EN WALLSIDE! ER KOMT ZO NOG IEMAND ANDERS BIJ!" De coach sloeg haar boekje weer dicht. "SWIFT,FROSTE EN SHEARER IN HET ANDERE TEAM. EVANS GAAT OP DOEL!"
---
Shawn was weggelopen bij de coach en ging nog even strekken op het veld, totdat de coach hen riep. 'Oke Aiden we moeten het rustig aan doen. Laat mij maar de schoten nemen nu! Dat minder pijnlijker'. 'Oke, oke, oke, maar met de wedstrijden schiet ik! Want ik Aiden Froste ben de beste voetballer ter wereld!'
---
Shawn was weggelopen bij de coach en ging nog even strekken op het veld, totdat de coach hen riep. 'Oke Aiden we moeten het rustig aan doen. Laat mij maar de schoten nemen nu! Dat minder pijnlijker'. 'Oke, oke, oke, maar met de wedstrijden schiet ik! Want ik Aiden Froste ben de beste voetballer ter wereld!'
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason deed de deur thuis open. Dit keer schreeuwde hij niet zo luid als hij kon zijn moeder. Vandaag zou hij op zijn kamer bezig gaan met het onderzoeken vande hissatsu's die er bestonden. Hij had er al aardig wat, nu ging hij ook proberen er een uitleg en beschrijving bij te zetten.
"Jason? Kom je eten?", vroeg zijn moeder die naar wat hij hoord vlak voor de deur moest staan. Snel sloot hij het programma af en borg zijn spullen op.
"Ja, ik kom!", zei hij.
Toen deed zijn moeder de deur open. "We eten brood en croissants."
"Kom maar eten, het is heerlijk", zei zijn moeder met een schitterende blik in haar gezicht. Ze liep al naar beneden toe, terwijl Jason er langzaam achteraan sjokte.
"Straks naar het eten gaan we naar een belangrijke basketbalwedstrijd waar we de hele dag voor nodig hebben.
"Jason? Kom je eten?", vroeg zijn moeder die naar wat hij hoord vlak voor de deur moest staan. Snel sloot hij het programma af en borg zijn spullen op.
"Ja, ik kom!", zei hij.
Toen deed zijn moeder de deur open. "We eten brood en croissants."
"Kom maar eten, het is heerlijk", zei zijn moeder met een schitterende blik in haar gezicht. Ze liep al naar beneden toe, terwijl Jason er langzaam achteraan sjokte.
"Straks naar het eten gaan we naar een belangrijke basketbalwedstrijd waar we de hele dag voor nodig hebben.
Laatst gewijzigd door MeTheWriter op 12 apr 2013 05:48, 1 keer totaal gewijzigd.
"Dan snap ik wel dat die jongen u niet zo mag. U had toch op zijn minst nee kunnen zeggen?"
Axel luisterde al niet meer naar Tyler, in plaats daarvan keek hij hoe alle spelers zich om de hoofdband 'Weet ik nou nog zijn naam niet?' verzamelden.
De coach brulde vervolgens dat iedereen moest verzamelen. "Er komt zo nog iemand bij." hoorde hij.
Een hand die voor zijn gezicht heen en weer bewoog deed hem opkijken. Tyler wees naar de hoofdband en het clubje eromheen. "Zie je, ongelukken gebeuren nu eenmaal, dat is hoe voetbal werkt."
Axel schoot meteen in de verdediging. "Maar auto ongelukken horen niet door voetbal te gebeuren."
Tyler haalde een hand door zijn haar, wat vervolgens weer perfect op zijn plaats viel.
"Luister, dit is de laatste keer dat ik dit zeg. Dat ongeluk, dat is niet uw schuld. U was immers niet de bestuurder van de tegenligger. Ook was ik de bestuurder van de auto waar Julia in zat. Als iemand dus al de schuld heeft dan zal ik of de tegenligger dat zijn. Voel ik me schuldig over dit ongeluk?"
Axel schudde zijn hoofd. "Nee, jij voelt je niet schuldig, je hebt immers niks gedaan. De tegenligger is de schuldige."
Axel zuchtte nu ook. "Maar Tyler..."
Axel zag dat Tyler hem in de rede wilde vallen en hield zijn hand even op. "Laat me uitpraten."
Tyler knikte even en leunde toen met beide armen op de reling van de brug.
"Wees nou eens eerlijk. Als ik niet op voetbal had gezeten, dan had ik dus niet in die finale gestaan. Dan had Julia dus niet willen kijken. En dan had ze dus ook niet in de auto gezeten. Bovendien...."
Nu zweeg Axel. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Tyler zijn rug rechte. "Ik weet wel wat je denkt. Je vraagt je af waarom ik niks mankeer, niet waar?"
Tyler leek niet op een antwoord te wachten, ondanks dat hij even zweeg.
"Ik ben er niet zonder letsel vanaf gekomen. U heeft het misschien niet gemerkt, maar al die tijd liep ook ik met de gevolgen van dat ongeluk.
Axel fronste even terwijl Tyler begon te vertellen van het ongeluk. Het speelde als een soort film voor Axel's ogen af.
De auto's raasden langs hen heen. Julia drukte haar gezicht tegen de ramen terwijl Tyler kalm voor zich uit keek. "Tyler, Axel gaat toch winnen?"
Tyler gniffelde even en keek via zijn spiegel naar het hoopvolle gezichtje van het meisje. Zo puur, zo onschuldig.
"Tuurlijk gaat uw grote broer winnen. Daar ben ik zeker van."
"Waarom is papa er niet?"
Het meisje richtte haar aandacht nu weer op de weg.
"Uw vader werd gebeld."
Binnen enkele ogenblikken was het gebeurd. Een grote donker bus knalde tegen de zijkant van onze auto. Met een klap vloog Julia naar achter, en de airbag voor Tyler klapte open.
Axel keek huiverend naar Tyler, die dit alles vertelde alsof het gisteren was. "Het volgende moment werd ik wakker in het ziekenhuis. U, en uw ouders waren nog niet gebeld. Daar heb ik voor gezorgd."
Axel schudde even zijn hoofd. "Je hebt in het ziekenhuis gelegen en wij hebben niks gemerkt?"
"Kan u zich al die vrije dagen nog herinneren? Ongeveer twee keer per week?"
Axel knikte even, dat wist hij nog wel. Iedere keer na zijn tweede vrije dag vroeg Tyler meteen vrij voor de volgende week.
"Dat waren dus ziekenhuis bezoeken. Mijn been had klem gezeten en mijn rug had ook een flinke klap opgevangen."
Axel's mond had moeite om niet open te vallen. 'Hoe had hij dat ooit verborgen kunnen houden?'
"Ik wist dit te verbergen door veel pijnstillers te slikken en natuurlijk niet veel te lopen. Vandaar alleen de rij-diensten. Uw vader wist ervan, hij behandelde mij voor dit letsel."
"M-maar, waarom had je dat niet eerder gezegd?"
Hij zag hoe Tyler nonchalant zijn schouders ophaalde. "Het leek mij niet nodig."
"En nu, heb je er nu nog last van?"
Tyler schudde zijn hoofd lichtjes. "Naja, het litteken zit nog op mijn been, en af en toe voel ik mijn rug nog wel eens. Het is al meer dan een half jaar geleden, dus zoveel pijn doet het niet meer."
Tyler trok zijn jas even recht. "Maar genoeg over mij. Mijn punt is, u hoeft u niet te laten tegenhouden door een ongeluk. Doe waar u goed in bent. Ren dat veld op en laat zien wat je kan."
Axel zag hoe Tyler zijn handen in zijn zakken liet glijden en zijn wenkbrauwen optrok naar Axel met een blik van 'waar wacht u nog op?'.
Axel zuchtte even en leunde weer op de reling. Tyler had de hint begrepen en liep terug naar de auto, die nu door de garage werd opgehaald.
-----------
Lilly rende zo hard haar benen haar konden dragen tot ze ergens in het dorp uitkwam. Ze liet zichzelf neerzakken op de stoeprand en zag dat aan de overkant nog iemand op de stoeprand zat. Het was het jongetje van de dijk. Langzaam stond Lilly op en liep naar het jongetje toe. "Hey, um, vind je het erg als ik even naast je kom zitten?"
De jongen keek op naar Lilly en gebaarde daarna naar de stoeprand.
"Dankje." mompelde Lilly terwijl ze zich naast hem liet neerzakken.
"Wat doe je hier eigenlijk, moet je niet bij de rivieroever zijn?"
De jongen knikte. "Ja, ik ben vandaag toegelaten in het team, maar ik ben verdwaald."
De jongen keek beschaamd naar de grond en daarna hoopvol naar Lilly. "En wat doe jij hier?"
Lilly verstrengelde nu haar handen in haar haren, nog altijd onder haar capuchon.
"Ik ontvlucht mijn problemen."
Het jongetje was nu iets dichterbij komen zitten en lag zijn hand op haar knie. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar het bezorgde gezicht van het jongetje.
"Wil je erover praten?"
Lilly wist een lachje uit haar keel te stoten. "Dankje, maar ik zadel anderen niet graag op met mijn shit."
Het jongetje lachte nu ook even en stak toen zijn hand uit.
"Ik ben Austin Hobbes." zei hij met een glimlachje.
Lilly keek hem even aan. "Lilly Wilow." antwoordde ze terwijl ze voor het eerst een hand schudde.
"Dus Lilly, wat zit je dwars?" vroeg hij terwijl hij haar met een glimlach aankeek.
Lilly leit haar handen nu in haar schoot vallen. "Ik denk niet dat je me echt te hulp kan schieten. Je bent immers erg jong."
"Zeg het toch maar, ik weet zeker dat ik je kan helpen."
Lilly keek opnieuw naar Austin die heel zelfverzekerd lachte. Ook Lilly stootte weer een lachje tevoorschijn.
"Er is een jongen, en hij zit bij jou in het team." biechtte Lilly op.
Ze zag hoe de uitdrukking op het gezicht van Austin veranderde.
"Ik zei toch dat je me niet zou kunnen helpen? Zal ik jou dan maar helpen? Ik kom net bij der rivieroever vandaan, ik loop wel met je mee."
Austin's gezicht schitterde nu helemaal en meteen stond hij op. "Echt waar?"
Lilly knikte even en stond nu ook op.
"Dankje dankje dankje! Ik beloof je dat ik je help met je probleem. Hoe ziet hij eruit?"
Lilly grinnikte even en schudde haar hoofd. "Dat is echt niet nodig. Kom hierheen."
-----------------
Hoe bedoel je?
"Dave! Kom op, Axel is nooit bij de finale komen opdagen! Snap het dan!"
Timon haakte zijn vingers in zijn haar en trok even. 'Arg, wanneer begrijpt hij het nou?'
Dave keek verbluft naar Timon die er alles aan deed om zijn woede te beheersen. Met moeite wist Dave de slang uit zijn mond te trekken, iets waar hij in de tijd tussen het gesprek met de dokter en Timon op had geoefend.
"Timon." zijn stem klonk nog erg hees, maar duidelijk genoeg voor Timon om zichzelf om te draaien.
"Dave! Verdomme wat doe je nou, doe die slang terug."
Dave haalde even adem. "Timon, rustig oke. Kun je uitleggen wat er precies is gebeurt in die finale?"
Timon kalmeerde zichtbaar en nam plaats naast Dave. "Oke. Axel en jij waren samen aan het opwarmen toen hij werd gebeld. Hij liep weg en is vervolgens nooit meer terug gekomen. Daardoor hadden we behalve turbo blok geen hissatsu's en verloren we met, ik dacht 6-0."
Dave zakte terug in zijn matras. 'Verloren.... Axel..... Waarom?'
"Waarom ging Axel weg?"
Dave nam weer even de tijd om op adem te komen, praten kostte veel energie.
"Hij was bang, hij durfde niet. Wat kan het anders zijn?"
Dave knikte begrijpend.
"Dat is waarom jij dribbel van de nacht en skydrop hebt geleerd. Als vervanging van de vlammen tornado. Alsjeblieft, zeg me dat je die nog kent."
"Dave, kom op, passeren!"
Dave keek over zijn schouder naar Timon die vanaf het doel brulde dat Dave om de speler voor hem heen moest. Dave trapte de bal omhoog tot deze op zijn borst landde. Met bal en al kwam hij omhoog, zijn ene been iet wat opgetrokken en zijn andere gestrekt. De lucht om hem heen leek te veranderen in een sterren hemel met een helder volle maan erboven. In een draaiende beweging ging hij om zijn tegenstander heen die werd verblind door de duisternis van de nacht.
"Dribbel van de nacht." mompelde Dave. Meteen dwaalden zijn gedachten weer weg.
Dave maakte een halve salto in de lucht met de bal tegen zijn borst, in de lucht bleef de bal hangen, evenals hijzelf. "Skydrop!"
Met een krachtige wind stoot, en een soort vallende ster achter de bal aan knalde deze het doel in.
"Skydrop."
"Je kent ze nog?" Timon's stem klonk erg hoopvol.
Dave knikte even. "Ja ik ken ze no-"
Axel luisterde al niet meer naar Tyler, in plaats daarvan keek hij hoe alle spelers zich om de hoofdband 'Weet ik nou nog zijn naam niet?' verzamelden.
De coach brulde vervolgens dat iedereen moest verzamelen. "Er komt zo nog iemand bij." hoorde hij.
Een hand die voor zijn gezicht heen en weer bewoog deed hem opkijken. Tyler wees naar de hoofdband en het clubje eromheen. "Zie je, ongelukken gebeuren nu eenmaal, dat is hoe voetbal werkt."
Axel schoot meteen in de verdediging. "Maar auto ongelukken horen niet door voetbal te gebeuren."
Tyler haalde een hand door zijn haar, wat vervolgens weer perfect op zijn plaats viel.
"Luister, dit is de laatste keer dat ik dit zeg. Dat ongeluk, dat is niet uw schuld. U was immers niet de bestuurder van de tegenligger. Ook was ik de bestuurder van de auto waar Julia in zat. Als iemand dus al de schuld heeft dan zal ik of de tegenligger dat zijn. Voel ik me schuldig over dit ongeluk?"
Axel schudde zijn hoofd. "Nee, jij voelt je niet schuldig, je hebt immers niks gedaan. De tegenligger is de schuldige."
Axel zuchtte nu ook. "Maar Tyler..."
Axel zag dat Tyler hem in de rede wilde vallen en hield zijn hand even op. "Laat me uitpraten."
Tyler knikte even en leunde toen met beide armen op de reling van de brug.
"Wees nou eens eerlijk. Als ik niet op voetbal had gezeten, dan had ik dus niet in die finale gestaan. Dan had Julia dus niet willen kijken. En dan had ze dus ook niet in de auto gezeten. Bovendien...."
Nu zweeg Axel. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Tyler zijn rug rechte. "Ik weet wel wat je denkt. Je vraagt je af waarom ik niks mankeer, niet waar?"
Tyler leek niet op een antwoord te wachten, ondanks dat hij even zweeg.
"Ik ben er niet zonder letsel vanaf gekomen. U heeft het misschien niet gemerkt, maar al die tijd liep ook ik met de gevolgen van dat ongeluk.
Axel fronste even terwijl Tyler begon te vertellen van het ongeluk. Het speelde als een soort film voor Axel's ogen af.
De auto's raasden langs hen heen. Julia drukte haar gezicht tegen de ramen terwijl Tyler kalm voor zich uit keek. "Tyler, Axel gaat toch winnen?"
Tyler gniffelde even en keek via zijn spiegel naar het hoopvolle gezichtje van het meisje. Zo puur, zo onschuldig.
"Tuurlijk gaat uw grote broer winnen. Daar ben ik zeker van."
"Waarom is papa er niet?"
Het meisje richtte haar aandacht nu weer op de weg.
"Uw vader werd gebeld."
Binnen enkele ogenblikken was het gebeurd. Een grote donker bus knalde tegen de zijkant van onze auto. Met een klap vloog Julia naar achter, en de airbag voor Tyler klapte open.
Axel keek huiverend naar Tyler, die dit alles vertelde alsof het gisteren was. "Het volgende moment werd ik wakker in het ziekenhuis. U, en uw ouders waren nog niet gebeld. Daar heb ik voor gezorgd."
Axel schudde even zijn hoofd. "Je hebt in het ziekenhuis gelegen en wij hebben niks gemerkt?"
"Kan u zich al die vrije dagen nog herinneren? Ongeveer twee keer per week?"
Axel knikte even, dat wist hij nog wel. Iedere keer na zijn tweede vrije dag vroeg Tyler meteen vrij voor de volgende week.
"Dat waren dus ziekenhuis bezoeken. Mijn been had klem gezeten en mijn rug had ook een flinke klap opgevangen."
Axel's mond had moeite om niet open te vallen. 'Hoe had hij dat ooit verborgen kunnen houden?'
"Ik wist dit te verbergen door veel pijnstillers te slikken en natuurlijk niet veel te lopen. Vandaar alleen de rij-diensten. Uw vader wist ervan, hij behandelde mij voor dit letsel."
"M-maar, waarom had je dat niet eerder gezegd?"
Hij zag hoe Tyler nonchalant zijn schouders ophaalde. "Het leek mij niet nodig."
"En nu, heb je er nu nog last van?"
Tyler schudde zijn hoofd lichtjes. "Naja, het litteken zit nog op mijn been, en af en toe voel ik mijn rug nog wel eens. Het is al meer dan een half jaar geleden, dus zoveel pijn doet het niet meer."
Tyler trok zijn jas even recht. "Maar genoeg over mij. Mijn punt is, u hoeft u niet te laten tegenhouden door een ongeluk. Doe waar u goed in bent. Ren dat veld op en laat zien wat je kan."
Axel zag hoe Tyler zijn handen in zijn zakken liet glijden en zijn wenkbrauwen optrok naar Axel met een blik van 'waar wacht u nog op?'.
Axel zuchtte even en leunde weer op de reling. Tyler had de hint begrepen en liep terug naar de auto, die nu door de garage werd opgehaald.
-----------
Lilly rende zo hard haar benen haar konden dragen tot ze ergens in het dorp uitkwam. Ze liet zichzelf neerzakken op de stoeprand en zag dat aan de overkant nog iemand op de stoeprand zat. Het was het jongetje van de dijk. Langzaam stond Lilly op en liep naar het jongetje toe. "Hey, um, vind je het erg als ik even naast je kom zitten?"
De jongen keek op naar Lilly en gebaarde daarna naar de stoeprand.
"Dankje." mompelde Lilly terwijl ze zich naast hem liet neerzakken.
"Wat doe je hier eigenlijk, moet je niet bij de rivieroever zijn?"
De jongen knikte. "Ja, ik ben vandaag toegelaten in het team, maar ik ben verdwaald."
De jongen keek beschaamd naar de grond en daarna hoopvol naar Lilly. "En wat doe jij hier?"
Lilly verstrengelde nu haar handen in haar haren, nog altijd onder haar capuchon.
"Ik ontvlucht mijn problemen."
Het jongetje was nu iets dichterbij komen zitten en lag zijn hand op haar knie. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar het bezorgde gezicht van het jongetje.
"Wil je erover praten?"
Lilly wist een lachje uit haar keel te stoten. "Dankje, maar ik zadel anderen niet graag op met mijn shit."
Het jongetje lachte nu ook even en stak toen zijn hand uit.
"Ik ben Austin Hobbes." zei hij met een glimlachje.
Lilly keek hem even aan. "Lilly Wilow." antwoordde ze terwijl ze voor het eerst een hand schudde.
"Dus Lilly, wat zit je dwars?" vroeg hij terwijl hij haar met een glimlach aankeek.
Lilly leit haar handen nu in haar schoot vallen. "Ik denk niet dat je me echt te hulp kan schieten. Je bent immers erg jong."
"Zeg het toch maar, ik weet zeker dat ik je kan helpen."
Lilly keek opnieuw naar Austin die heel zelfverzekerd lachte. Ook Lilly stootte weer een lachje tevoorschijn.
"Er is een jongen, en hij zit bij jou in het team." biechtte Lilly op.
Ze zag hoe de uitdrukking op het gezicht van Austin veranderde.
"Ik zei toch dat je me niet zou kunnen helpen? Zal ik jou dan maar helpen? Ik kom net bij der rivieroever vandaan, ik loop wel met je mee."
Austin's gezicht schitterde nu helemaal en meteen stond hij op. "Echt waar?"
Lilly knikte even en stond nu ook op.
"Dankje dankje dankje! Ik beloof je dat ik je help met je probleem. Hoe ziet hij eruit?"
Lilly grinnikte even en schudde haar hoofd. "Dat is echt niet nodig. Kom hierheen."
-----------------
Hoe bedoel je?
"Dave! Kom op, Axel is nooit bij de finale komen opdagen! Snap het dan!"
Timon haakte zijn vingers in zijn haar en trok even. 'Arg, wanneer begrijpt hij het nou?'
Dave keek verbluft naar Timon die er alles aan deed om zijn woede te beheersen. Met moeite wist Dave de slang uit zijn mond te trekken, iets waar hij in de tijd tussen het gesprek met de dokter en Timon op had geoefend.
"Timon." zijn stem klonk nog erg hees, maar duidelijk genoeg voor Timon om zichzelf om te draaien.
"Dave! Verdomme wat doe je nou, doe die slang terug."
Dave haalde even adem. "Timon, rustig oke. Kun je uitleggen wat er precies is gebeurt in die finale?"
Timon kalmeerde zichtbaar en nam plaats naast Dave. "Oke. Axel en jij waren samen aan het opwarmen toen hij werd gebeld. Hij liep weg en is vervolgens nooit meer terug gekomen. Daardoor hadden we behalve turbo blok geen hissatsu's en verloren we met, ik dacht 6-0."
Dave zakte terug in zijn matras. 'Verloren.... Axel..... Waarom?'
"Waarom ging Axel weg?"
Dave nam weer even de tijd om op adem te komen, praten kostte veel energie.
"Hij was bang, hij durfde niet. Wat kan het anders zijn?"
Dave knikte begrijpend.
"Dat is waarom jij dribbel van de nacht en skydrop hebt geleerd. Als vervanging van de vlammen tornado. Alsjeblieft, zeg me dat je die nog kent."
"Dave, kom op, passeren!"
Dave keek over zijn schouder naar Timon die vanaf het doel brulde dat Dave om de speler voor hem heen moest. Dave trapte de bal omhoog tot deze op zijn borst landde. Met bal en al kwam hij omhoog, zijn ene been iet wat opgetrokken en zijn andere gestrekt. De lucht om hem heen leek te veranderen in een sterren hemel met een helder volle maan erboven. In een draaiende beweging ging hij om zijn tegenstander heen die werd verblind door de duisternis van de nacht.
"Dribbel van de nacht." mompelde Dave. Meteen dwaalden zijn gedachten weer weg.
Dave maakte een halve salto in de lucht met de bal tegen zijn borst, in de lucht bleef de bal hangen, evenals hijzelf. "Skydrop!"
Met een krachtige wind stoot, en een soort vallende ster achter de bal aan knalde deze het doel in.
"Skydrop."
"Je kent ze nog?" Timon's stem klonk erg hoopvol.
Dave knikte even. "Ja ik ken ze no-"
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark vergat alle pijn. Hij zag een soort van licht de kamer binnenkomen. Mark dacht terug aan films. "Ik zie een licht..." "Nee ga niet naar het licht! blij bij me!" 'Ga ik dood? Maar opa zei...". De zin kon Mark niet afmaken. Het licht was nu te fel en het leek te regenen. Mark hield z'n arm voor ogen zodat hij niet verblind zou raken.
Mark deed z'n ogen open en op z'n gezicht voelde hij natigheid. Hij zag Sylvia naast hem staan. De rest van het team was bij de coach en sommige trokken een ander tenue aan. Vaag hoorde Mark dat hij moest blijven keepen. "Heb je wat tegen de pijn Sylvia?"Hij glimlachde naar haar, maar hij zag dat ze geschrokken was van zijn hand. "Hé het gaat! Geloof me!"
---
Jack pakte het tenue en liep richting Steve. "Wie zou die andere speler zijn?" Ondertussen keek Jack naar Mark, om te kijken of het al beter met hem ging.
---
Xavier's mond viel open. "WAT?!" Meteen bood hij z'n excuses aan. "Jij gaat voetballen?" 'Waarom kan zij het wel en ik niet...' "Ik... ik...". De tranen kwamen weer bij Xavier, maar hij hield zich sterk. Hierdoor kon Isabelle niks zien. "Ik mag niet voetballen van m'n vader... Sorry Isabelle, maar ik...". 'VERDOMME! Waarom kan ik het gewoon niet zeggen!? Waarom kan ik niet voetballen!? VERDOMME VADER!' Plots had Xavier het. "Oke... ik doe mee!" 'Die Swift gaat dood!'
Mark deed z'n ogen open en op z'n gezicht voelde hij natigheid. Hij zag Sylvia naast hem staan. De rest van het team was bij de coach en sommige trokken een ander tenue aan. Vaag hoorde Mark dat hij moest blijven keepen. "Heb je wat tegen de pijn Sylvia?"Hij glimlachde naar haar, maar hij zag dat ze geschrokken was van zijn hand. "Hé het gaat! Geloof me!"
---
Jack pakte het tenue en liep richting Steve. "Wie zou die andere speler zijn?" Ondertussen keek Jack naar Mark, om te kijken of het al beter met hem ging.
---
Xavier's mond viel open. "WAT?!" Meteen bood hij z'n excuses aan. "Jij gaat voetballen?" 'Waarom kan zij het wel en ik niet...' "Ik... ik...". De tranen kwamen weer bij Xavier, maar hij hield zich sterk. Hierdoor kon Isabelle niks zien. "Ik mag niet voetballen van m'n vader... Sorry Isabelle, maar ik...". 'VERDOMME! Waarom kan ik het gewoon niet zeggen!? Waarom kan ik niet voetballen!? VERDOMME VADER!' Plots had Xavier het. "Oke... ik doe mee!" 'Die Swift gaat dood!'
"Heb je wat tegen de pijn Sylvia?" Mark glimlachde naar haar. Blijkbaar had hij gezien dat ze heel te tijd naar z'n hand keek. "Hé het gaat! Geloof me!" Sylvia wist een glimlach op haar gezicht te toveren. "Tuurlijk heb ik wel wat". Ze liep snel weg en pakte de EHBO- doos. 'Ach, waarom doe ik eigenlijk moeilijk? Mark gaat door met trainen, wat er ook gebeurd!' "Hier, maar beloof me het rustig aan de doen!" Ze had hem en pilletje gegeven en een verbandje aangelegd nadat ze z'n hand met een zalfje had ingesmeerd. "Succes Mark".
---
Nathan keek naar Bobby en Shawn. 'Shawn Froste... Gelukkig zit hij nu bij mij in het team, maar.... Als hij nou gaast schieten?' Nathan maakte z'n veter was beter vast en ging op het veld staan. Wachtend totdat de coach het sein gaf wie moest beginnen met de bal.
---
"Heb je wat tegen de pijn Sylvia?"Hij glimlachde naar haar, maar hij zag dat ze geschrokken was van zijn hand. "Hé het gaat! Geloof me!"
---
Jack pakte het tenue en liep richting Steve. "Wie zou die andere speler zijn?" Steve keek naar Jack en haalde z'n schouders op. "Ik heb eigenlijk geen idee, maar het is een grote kans dat het die jongen was waarmee de coach aan het praten toen wij aan het schieten waren". Steve keek naar de plek waar de twee gepraat hadden. "Hij is alleen erg klein vind je niet?"
---
Bobby zuchte even en begon op het veld zich te strekken. Hij zuchte even diep. "Hoelang gaat het nog duren? Moeten we nu wachten op die andere gozer?" Bobby keek verbaast op toen Nathan naar hem toe liep. "Waarschijnlijk wel, maar moet je nou eens kijken! gisteren bestond het team nog maar uit één lid, maar halverwege die dag was er iemand bijgekomen een in de avond was ik erbij gekomen. Maar moet je vandaag eens kijken. Steve, Shawn, die ene jongen en jij. We zijn al met zeven leden". Nathan hurkte zich naast Bobby. "Dit team groeit ongelovelijk snel. Hand van god, Revolution V en Eeuwige Sneeuwstorm. Drie hissatsu's één dag. Dit team heeft veel te bieden". Bobby keek met open mond naar Nathan. 'Het lijkt wel alsof hij dit ooit eerder heeft gezegd of dat hij een intervieuw geeft'. "JA! Je hebt gelijk!"
---
Isabelle zuchtte even toen Xavier gilde. Het gekreun stopte even, maar ging al gauw weer verder. Toen kwam het antwoord van Xavier. 'Wat hij doet het? Ik dacht dat het een week zou duren?' "Geweldig!" Ze omhelsde hem en gaf hem een kus op de mond. "Je ebt geweldig!"
---
Nathan keek naar Bobby en Shawn. 'Shawn Froste... Gelukkig zit hij nu bij mij in het team, maar.... Als hij nou gaast schieten?' Nathan maakte z'n veter was beter vast en ging op het veld staan. Wachtend totdat de coach het sein gaf wie moest beginnen met de bal.
---
"Heb je wat tegen de pijn Sylvia?"Hij glimlachde naar haar, maar hij zag dat ze geschrokken was van zijn hand. "Hé het gaat! Geloof me!"
---
Jack pakte het tenue en liep richting Steve. "Wie zou die andere speler zijn?" Steve keek naar Jack en haalde z'n schouders op. "Ik heb eigenlijk geen idee, maar het is een grote kans dat het die jongen was waarmee de coach aan het praten toen wij aan het schieten waren". Steve keek naar de plek waar de twee gepraat hadden. "Hij is alleen erg klein vind je niet?"
---
Bobby zuchte even en begon op het veld zich te strekken. Hij zuchte even diep. "Hoelang gaat het nog duren? Moeten we nu wachten op die andere gozer?" Bobby keek verbaast op toen Nathan naar hem toe liep. "Waarschijnlijk wel, maar moet je nou eens kijken! gisteren bestond het team nog maar uit één lid, maar halverwege die dag was er iemand bijgekomen een in de avond was ik erbij gekomen. Maar moet je vandaag eens kijken. Steve, Shawn, die ene jongen en jij. We zijn al met zeven leden". Nathan hurkte zich naast Bobby. "Dit team groeit ongelovelijk snel. Hand van god, Revolution V en Eeuwige Sneeuwstorm. Drie hissatsu's één dag. Dit team heeft veel te bieden". Bobby keek met open mond naar Nathan. 'Het lijkt wel alsof hij dit ooit eerder heeft gezegd of dat hij een intervieuw geeft'. "JA! Je hebt gelijk!"
---
Isabelle zuchtte even toen Xavier gilde. Het gekreun stopte even, maar ging al gauw weer verder. Toen kwam het antwoord van Xavier. 'Wat hij doet het? Ik dacht dat het een week zou duren?' "Geweldig!" Ze omhelsde hem en gaf hem een kus op de mond. "Je ebt geweldig!"
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach hoorde alles wat Nathan tegen Bobby zei. 'Incorrect meneer Swift. Vijf hissastu's'. De coach ging wat rechter zitten en bleef naar Shawn kijken. "OKE! GRIMM EN WALLSIDE BEGINNEN MET DE AANVAL!" 'Oke, Shearer en Froste! Laat maar wat zien!'
---
Shawn stond en stond klaar om te gaan verdedigingen. "Kom maar op! Ik ga ze stoppen!" Hij had er geen erger in dat hij dit hardop zei. Hij draaide zich om naar Mark. "Ik zal ervoor zorgen dat ze niet kunnen schieten!" Daarna draaide hij zich terug en richtte zich op de bal. 'Kom maar op' 'Kom maar op'
(Voor de domme mensen onder ons... Het laatste werd tegenlijkentijd gezegd door Aiden en Shawn)
---
Shawn stond en stond klaar om te gaan verdedigingen. "Kom maar op! Ik ga ze stoppen!" Hij had er geen erger in dat hij dit hardop zei. Hij draaide zich om naar Mark. "Ik zal ervoor zorgen dat ze niet kunnen schieten!" Daarna draaide hij zich terug en richtte zich op de bal. 'Kom maar op' 'Kom maar op'
(Voor de domme mensen onder ons... Het laatste werd tegenlijkentijd gezegd door Aiden en Shawn)
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason liep de auto in en ging zitten. Nadat ze een paar straten door gereden hadden stomden ze al stil.
"Wat is er?", vroeg Jason verbaasd.
"Er staat hier een zwarte auto en het lijkt erop dat er iets mis is. Ik ga het wel even vragen.",zei zijn moeder.
Ze liep naar de mensen toe en vroeg: "Wat is er, kan ik misschien helpen?"
"Wat is er?", vroeg Jason verbaasd.
"Er staat hier een zwarte auto en het lijkt erop dat er iets mis is. Ik ga het wel even vragen.",zei zijn moeder.
Ze liep naar de mensen toe en vroeg: "Wat is er, kan ik misschien helpen?"
Axel volgde Tyler met zijn ogen en niet veel later besloot hij ook zelf achter Tyler aan te lopen. Eenmaal bij de auto was Laura druk in gesprek met iemand van de garage. Tyler had inmiddels zijn zonnebril weer opgezet.
Voor hun auto stopte een andere auto waar een vrouw uitstapte.
"Wat is er, kan ik misschien helpen?" vroeg de vrouw aan Laura en Tyler.
Laura draaide zich even naar de vrouw en gebaarde de man van de garage zijn werk te doen.
"De band van onze auto is gescheurd. De mensen van de garage zijn er al en die nemen de auto zo mee. Maar bedankt voor het aanbod."
Laura was altijd erg goed met dit soort situaties. Zij had een zeer sociale aanleg, en hierdoor wist ze altijd wel een gesprekje aan te knopen.
"Sorry dat we u nu ophouden met onze auto. Kan ik het goedmaken?"
Typisch Laura.
Axel zag hoe Tyler de man van de garage hielp met het aankoppelen van de auto, die nu langzaam met zijn voorwielen van de grond werd getrokken.
Zelf keek Axel naar de auto die achter die van hen stond. Achterin zat een jongen met geeloranje haar.
Tyler kwam nu naast Laura staan en schudde de vrouw beleefd de hand.
"Excuses voor dit ongemak, mevrouw. Zoals mijn collega net zei, is er een mogelijkheid dat we het goed kunnen maken? Een gratis etentje of iets dergelijks? Het is een kleine moeite."
Axel besloot om nu ook maar even te gaan kijken. Zo zou hij immers niet naar het voetbalveld blijven kijken en de indruk wekken dat hij in het team zou willen.
Hij kwam naast Laura staan en keek de vrouw aan. Ze zag er nog jong uit (ik verzin nu een beetje het uiterlijk, zoals ik me voor haar zie, ik kan dit altijd nog wijzigen als er geen ene drol van klopt) met helder blauwe ogen. Haar haren waren halflang tot net over haar schouders en deze waren blond van kleur.
Axel stelde zich in zijn hoofd voor hoe haar man er uit zou moeten zien. Waarschijnlijk had deze bruin of zwart haar (dit is Axel's verbeelding dus deze pas ik dan weer niet aan) en groenige ogen. Hij zou erg langs zijn, en niet heel erg gespierd, in ieder geval minder gespierd dan Tyler. Eventueel kon de man nog een snor hebben, of een stoppelbaardje, maar zijn gezicht zou niet te harig zijn. Daar zouden dit soort vrouwen vast niet op vallen. Een por in zijn zij deed Axel even zijn hoofd schudden.
"Je staart nogal." sliste Tyler tussen zijn tanden naar Axel.
---------------------------------------------------
Samen liepen Lilly en Austin richting de rivieroever. Onderweg probeerde Austin iedere keer weer om Lilly aan het praten te krijgen.
"Hoelang vind je hem al leuk? Vind hij jou ook leuk?"
"Hij heeft een vriendin..."
"O. Maar hoe ziet ie eruit? Is het die jongen met de hoofdband?"
Lilly keek vanonder haar capuchon even naar Austin. "Je bedoeld Mark? Nee, dat is trouwens de aanvoerder, geef hem als eerste een hand."
Austin knikte en schopte tegen een steentje.
"Is het dan die jonge met die sneeuwhissatsu?"
Lilly grinnikte even. "Die is volgens mij nieuw op school, ik ken m nieteens."
Austin knikte opnieuw. "Die hele lange dan?"
Lilly schopte nu ook een steentje weg. "Ook nieuw."
"Toch niet die dikke?"
Lilly onderdrukte een lachbui en probeerde zo serieus mogelijk nee te zeggen. Dit ging helaas niet zoals ze hoopte en tussen het adem happen door wist ze nee te zeggen.
Austin maakte een overdreven gebaar alsof hij een zucht van verlichting liet ontsnappen en veegde met de rug van zijn hand langs zijn voorhoofd. Ook hij kon geen lachje onderdrukken.
"De ene met dat bruine haar dan?"
Lilly schudde haar hoofd.
"Ik weet het!" riep Austin uit op en neer springend voor het gezicht van Lilly, iets wat hij nooit zou hebben gedaan sinds hij zo verlegen is.
"Het is die met die blauwe staart!"
Lilly voelde hoe het bloed naar haar wangen pompte, maar dit kon Austin niet zien. Alleen haar mond was immers zichtbaar.
"Waarom heb je die capuchon eigenlijk zo ver over je hoofd getrokken?"
Lilly stopte even met lopen. "Zodat nieuwsgierige jochies zoals jij niet kunnen zien of ik bloos."
De woorden floepten uit haar mond en hiermee had ze zichzelf verraden.
"Dus het is die met de staart?!"
Austin danste in een rondje. "Ik ga ervoor zorgen dat ie met je gaat praten."
Lilly schudde haar hoofd. "'t is misschien beter als je het veld nu opgaat. We zijn er."
----------------------------
Timon werd meteen de kamer uitgeduwd. De hele tijd keek hij over zijn schouder naar zijn vriend, om slechts een glimp van hem op te vangen. Buiten werd hij opgewacht door de ouders van Dave die Timon meteen in een omhelzing trokken.
Eenmaal in de omhelzing kon Timon zijn emoties niet meer binnen houden. Wat begon met een enkele traan werden er al snel honderden. Het shirt van Dave's moeder absorbeerde zijn tranen met gemak, dit liet een donkere vlek achter.
Een hand draaide kalmerende cirkels op zijn rug. Normaal zou hij zich uit zo'n omhelzing hebben losgerukt, maar wat hij net had gezien had hem al zijn kracht ontnomen. Zijn beste vriend...
Timon probeerde de brok in zijn keel weg te slikken, dit ging niet.
Na een aantal minuten nam Dave's moeder zijn gezicht in haar handen. Timon sloot zijn ogen om haar niet aan te hoeven kijken. Meteen omhelsden twee andere armen hem. Zachte armen die een lichte vanille geur met zich mee droegen. Deze armen herkende hij meteen, Nina. Hij verborg zijn hoofd in de holte van haar nek waar hij de vanille geur nog sterker rook. Nina's armen voelden als een verlichting en na enkele minuten wurmde Timon zich los. Zijn tranen leken op evenals die van Nina.
"Het is goed zo. Dit is hoe hij het wilde."
Timon knikte even. Nina had gelijk, zo had Dave het gewild. 'Maar waarom?'
Timon liet zijn handen in zijn zakken glijden en volgde zwijgend naar de auto. De hele weg terug naar huis zweeg hij. Hij had ditmaal zijn eigen muziek opgezet, tenminste, Dave zijn favoriete nummer dat hij Timon ooit had gestuurd.
'Dave, waarom? Ik respecteer je keuze, maar waarom?'
Zijn blik dwaalde af naar de lucht. 'Dave...'
Voor hun auto stopte een andere auto waar een vrouw uitstapte.
"Wat is er, kan ik misschien helpen?" vroeg de vrouw aan Laura en Tyler.
Laura draaide zich even naar de vrouw en gebaarde de man van de garage zijn werk te doen.
"De band van onze auto is gescheurd. De mensen van de garage zijn er al en die nemen de auto zo mee. Maar bedankt voor het aanbod."
Laura was altijd erg goed met dit soort situaties. Zij had een zeer sociale aanleg, en hierdoor wist ze altijd wel een gesprekje aan te knopen.
"Sorry dat we u nu ophouden met onze auto. Kan ik het goedmaken?"
Typisch Laura.
Axel zag hoe Tyler de man van de garage hielp met het aankoppelen van de auto, die nu langzaam met zijn voorwielen van de grond werd getrokken.
Zelf keek Axel naar de auto die achter die van hen stond. Achterin zat een jongen met geeloranje haar.
Tyler kwam nu naast Laura staan en schudde de vrouw beleefd de hand.
"Excuses voor dit ongemak, mevrouw. Zoals mijn collega net zei, is er een mogelijkheid dat we het goed kunnen maken? Een gratis etentje of iets dergelijks? Het is een kleine moeite."
Axel besloot om nu ook maar even te gaan kijken. Zo zou hij immers niet naar het voetbalveld blijven kijken en de indruk wekken dat hij in het team zou willen.
Hij kwam naast Laura staan en keek de vrouw aan. Ze zag er nog jong uit (ik verzin nu een beetje het uiterlijk, zoals ik me voor haar zie, ik kan dit altijd nog wijzigen als er geen ene drol van klopt) met helder blauwe ogen. Haar haren waren halflang tot net over haar schouders en deze waren blond van kleur.
Axel stelde zich in zijn hoofd voor hoe haar man er uit zou moeten zien. Waarschijnlijk had deze bruin of zwart haar (dit is Axel's verbeelding dus deze pas ik dan weer niet aan) en groenige ogen. Hij zou erg langs zijn, en niet heel erg gespierd, in ieder geval minder gespierd dan Tyler. Eventueel kon de man nog een snor hebben, of een stoppelbaardje, maar zijn gezicht zou niet te harig zijn. Daar zouden dit soort vrouwen vast niet op vallen. Een por in zijn zij deed Axel even zijn hoofd schudden.
"Je staart nogal." sliste Tyler tussen zijn tanden naar Axel.
---------------------------------------------------
Samen liepen Lilly en Austin richting de rivieroever. Onderweg probeerde Austin iedere keer weer om Lilly aan het praten te krijgen.
"Hoelang vind je hem al leuk? Vind hij jou ook leuk?"
"Hij heeft een vriendin..."
"O. Maar hoe ziet ie eruit? Is het die jongen met de hoofdband?"
Lilly keek vanonder haar capuchon even naar Austin. "Je bedoeld Mark? Nee, dat is trouwens de aanvoerder, geef hem als eerste een hand."
Austin knikte en schopte tegen een steentje.
"Is het dan die jonge met die sneeuwhissatsu?"
Lilly grinnikte even. "Die is volgens mij nieuw op school, ik ken m nieteens."
Austin knikte opnieuw. "Die hele lange dan?"
Lilly schopte nu ook een steentje weg. "Ook nieuw."
"Toch niet die dikke?"
Lilly onderdrukte een lachbui en probeerde zo serieus mogelijk nee te zeggen. Dit ging helaas niet zoals ze hoopte en tussen het adem happen door wist ze nee te zeggen.
Austin maakte een overdreven gebaar alsof hij een zucht van verlichting liet ontsnappen en veegde met de rug van zijn hand langs zijn voorhoofd. Ook hij kon geen lachje onderdrukken.
"De ene met dat bruine haar dan?"
Lilly schudde haar hoofd.
"Ik weet het!" riep Austin uit op en neer springend voor het gezicht van Lilly, iets wat hij nooit zou hebben gedaan sinds hij zo verlegen is.
"Het is die met die blauwe staart!"
Lilly voelde hoe het bloed naar haar wangen pompte, maar dit kon Austin niet zien. Alleen haar mond was immers zichtbaar.
"Waarom heb je die capuchon eigenlijk zo ver over je hoofd getrokken?"
Lilly stopte even met lopen. "Zodat nieuwsgierige jochies zoals jij niet kunnen zien of ik bloos."
De woorden floepten uit haar mond en hiermee had ze zichzelf verraden.
"Dus het is die met de staart?!"
Austin danste in een rondje. "Ik ga ervoor zorgen dat ie met je gaat praten."
Lilly schudde haar hoofd. "'t is misschien beter als je het veld nu opgaat. We zijn er."
----------------------------
Timon werd meteen de kamer uitgeduwd. De hele tijd keek hij over zijn schouder naar zijn vriend, om slechts een glimp van hem op te vangen. Buiten werd hij opgewacht door de ouders van Dave die Timon meteen in een omhelzing trokken.
Eenmaal in de omhelzing kon Timon zijn emoties niet meer binnen houden. Wat begon met een enkele traan werden er al snel honderden. Het shirt van Dave's moeder absorbeerde zijn tranen met gemak, dit liet een donkere vlek achter.
Een hand draaide kalmerende cirkels op zijn rug. Normaal zou hij zich uit zo'n omhelzing hebben losgerukt, maar wat hij net had gezien had hem al zijn kracht ontnomen. Zijn beste vriend...
Timon probeerde de brok in zijn keel weg te slikken, dit ging niet.
Na een aantal minuten nam Dave's moeder zijn gezicht in haar handen. Timon sloot zijn ogen om haar niet aan te hoeven kijken. Meteen omhelsden twee andere armen hem. Zachte armen die een lichte vanille geur met zich mee droegen. Deze armen herkende hij meteen, Nina. Hij verborg zijn hoofd in de holte van haar nek waar hij de vanille geur nog sterker rook. Nina's armen voelden als een verlichting en na enkele minuten wurmde Timon zich los. Zijn tranen leken op evenals die van Nina.
"Het is goed zo. Dit is hoe hij het wilde."
Timon knikte even. Nina had gelijk, zo had Dave het gewild. 'Maar waarom?'
Timon liet zijn handen in zijn zakken glijden en volgde zwijgend naar de auto. De hele weg terug naar huis zweeg hij. Hij had ditmaal zijn eigen muziek opgezet, tenminste, Dave zijn favoriete nummer dat hij Timon ooit had gestuurd.
'Dave, waarom? Ik respecteer je keuze, maar waarom?'
Zijn blik dwaalde af naar de lucht. 'Dave...'
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari
-
TheBlackKnight
- Balpen
- Berichten: 190
- Lid geworden op: 04 feb 2013 18:49
Mark trok z'n keepershandschoen weer aan. 'Kom maar op!' Vaag hoorde hijdat Shawn iets tegen hem zei. hij hoorde niet wat, maar Mark glimlachte naar Shawn en stak z'n duim op. 'Kom maarop! hoewel ik geblesseerd ben.... zal ik elk schot sstoppen!' Mark klapte een keer in z'n handen en een schok van pijn schoot door z'n lichaam. 'Dit gaat moeilijk worden....'
---
Jack pakte een bal en liep het veld op. 'Oke... ik kan dit!' Jack trapte de bal door naar Steve en begon te rennen.
---
Xavier schrok van de vlugge kus van Isabelle. "Ach... het is niks..." 'Ik heb zo m'n redenen'.
---
Jack pakte een bal en liep het veld op. 'Oke... ik kan dit!' Jack trapte de bal door naar Steve en begon te rennen.
---
Xavier schrok van de vlugge kus van Isabelle. "Ach... het is niks..." 'Ik heb zo m'n redenen'.
Steve gaf een klein knikje aan Jack en die passte gelijk de bal naar hem toe. 'Oke... ik laat eens zien wat ik kan'. Met een snelle beweging wist Steve Nathan te ontwijken, maar hij zag niet dat Bobby er ook achteraan kwam.
Bobby gleed over de grond en maakte een soort trapbeweging. Er verschenen een paar zwarte voeten. "KILLERSLIDDING!" Steve werd vollop onderuit gehaald. En Bobby passte de bal terug naar Jack. Zodat hij opnieuw de aanval kon open, maar Steve onderschepte de pass. 'Oke... laten we het nog eens proberen...'.
---
Isabelle was blij met Xavier's antwoord. Ze kon hem wel een week lang knuffelen. "Ach... het is niks..." "Nou... ik moet wel mij redenen vertellen waarom ik in het team zit. Ik heb er eigenlijk twee". Isabelle nam een slokje van haar Rosé en begon te vertellen. "Ik doe dit eigenlijk voor m'n broertje, maar ken die Nathan Swift? Een goede jongen, snel, aardig en behulpzaam. Lilly heeft een oogje op hem, dus ik wil ze koppelen". Een lach verscheen op het gezicht van Isabelle. "Doe je mee?"
Bobby gleed over de grond en maakte een soort trapbeweging. Er verschenen een paar zwarte voeten. "KILLERSLIDDING!" Steve werd vollop onderuit gehaald. En Bobby passte de bal terug naar Jack. Zodat hij opnieuw de aanval kon open, maar Steve onderschepte de pass. 'Oke... laten we het nog eens proberen...'.
---
Isabelle was blij met Xavier's antwoord. Ze kon hem wel een week lang knuffelen. "Ach... het is niks..." "Nou... ik moet wel mij redenen vertellen waarom ik in het team zit. Ik heb er eigenlijk twee". Isabelle nam een slokje van haar Rosé en begon te vertellen. "Ik doe dit eigenlijk voor m'n broertje, maar ken die Nathan Swift? Een goede jongen, snel, aardig en behulpzaam. Lilly heeft een oogje op hem, dus ik wil ze koppelen". Een lach verscheen op het gezicht van Isabelle. "Doe je mee?"
-
Veronique-Frost
- Potlood
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 30 mar 2013 19:15
De coach keek even op, toen bobby de bal had afgepakt. 'Goede move sheare, maar wacht eens... Dat is... ROYAL!' Verbaast keek de coach naar Bobby. 'Je wilt toch niet zeggen... Laat ik het maar aankijken'. De coach zuchte even toen ze zag dat steve de pass naar jack onderschepte. 'Urgh... weer zo'n iemand die de beste wil zijn... Maar dit is het moment voor Froste'.
---
Shawn glimlachte even. "Dit is m'n kans! LAND VAN IJS!" Shawn rende richting de bal toe en sprong de lcuht in nadat hij zich met één been had afgezet. In de lucht draaide hij drie rodnjes met z'n armen gekruis over z'n borst. Daarna zwiepte hij z'n been richting de speler. (Hij raakt de bal of speler niet!)
Er kwam een ijzige wind en een ijsblok schoof over het veld richting Steve, die bevroren werd. Shawn gleed over het ijs en kwam in de lucht terecht waar de bal op z'n borst landde. Om Shawn heen was tijdelijk een sterke ijzige wind, zodat niemand de bal kon afpakken.
De coach toonde een glimlach. 'Kijk, DAT wilde ik zien!'
http://www.youtube.com/watch?v=7m3qeWHfS8s
---
Shawn glimlachte even. "Dit is m'n kans! LAND VAN IJS!" Shawn rende richting de bal toe en sprong de lcuht in nadat hij zich met één been had afgezet. In de lucht draaide hij drie rodnjes met z'n armen gekruis over z'n borst. Daarna zwiepte hij z'n been richting de speler. (Hij raakt de bal of speler niet!)
Er kwam een ijzige wind en een ijsblok schoof over het veld richting Steve, die bevroren werd. Shawn gleed over het ijs en kwam in de lucht terecht waar de bal op z'n borst landde. Om Shawn heen was tijdelijk een sterke ijzige wind, zodat niemand de bal kon afpakken.
De coach toonde een glimlach. 'Kijk, DAT wilde ik zien!'
http://www.youtube.com/watch?v=7m3qeWHfS8s
-
MeTheWriter
- Balpen
- Berichten: 156
- Lid geworden op: 06 jan 2013 03:02
Jason keek hoe zijn moeder met een vrouw een gesprek begon. Hij zag dat de vrouw naar een man achter hen gebaarde. Jason deed zijn raam een beeje open om het te kunnen horen.
"... Het aanbod.", zei de vrouw. "Sorry, dat we u nu ophouden met onze auto. Kan ik het goedmaken?"
Jason zag hoe nu een man naar zijn moeder toe liep. Hij schudde haar de hand en zei: "Excuses voor dit ongemak mevrouw. Zoals mijn collega net zei, is er een mogelijkheid dat we het goed kunnen maken? Een gratis etentje of iets dergelijks? Het is een kleine moeite.
Hij zag dat een jongen naar zijn moeder toe lopen. Hij had hem al een keer eerder zien lopen. Met zijn platinum kleurige haar. Hij zag hoe de jongen naar zijn moeder staarde, voor een tijdje terwijl zij naar de auto keek. Het was een mooie, zwart glimmende auto. Toen siste de man naar de jongen zacht iets. De jongen keek op en keek toen ergens anders naar.
"Nee hoor, hoor hoeft niet en we hebben nog wel eventjes voor de basketbalwedstrijd begint.", zei mijn moeder glimlachend.
(Apatelle, de beschrijving van de moeder is wel goed)
"... Het aanbod.", zei de vrouw. "Sorry, dat we u nu ophouden met onze auto. Kan ik het goedmaken?"
Jason zag hoe nu een man naar zijn moeder toe liep. Hij schudde haar de hand en zei: "Excuses voor dit ongemak mevrouw. Zoals mijn collega net zei, is er een mogelijkheid dat we het goed kunnen maken? Een gratis etentje of iets dergelijks? Het is een kleine moeite.
Hij zag dat een jongen naar zijn moeder toe lopen. Hij had hem al een keer eerder zien lopen. Met zijn platinum kleurige haar. Hij zag hoe de jongen naar zijn moeder staarde, voor een tijdje terwijl zij naar de auto keek. Het was een mooie, zwart glimmende auto. Toen siste de man naar de jongen zacht iets. De jongen keek op en keek toen ergens anders naar.
"Nee hoor, hoor hoeft niet en we hebben nog wel eventjes voor de basketbalwedstrijd begint.", zei mijn moeder glimlachend.
(Apatelle, de beschrijving van de moeder is wel goed)
(Ik doe Laura denk ik even apart. En de jongen van de chatbox komt binnenkort ook, dit wordt later wel duidelijk.)
Tyler sloeg zijn arm om Laura's schouder die dit met een haas onmerkbare rol van haar ogen toch maar accepteerde. Laura negeerde Tyler en knikte naar de vrouw. "Basketbal, een prachtige sport."
Over de schouder van de vrouw zag ze hoe een raampje van hun auto openging.
"Doet uw zoon aan basketbal?" Met deze vraag voelde ze hoe Tyler's arm haar schouder verliet. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe deze zich verontschuldigde en Axel mee trok.
'Arme jongen, voelt hij zich al zo ziek, dan moet hij ook nog eens wachten.'
Laura probeerde niet te lang stil te staan bij de gedachte, ze was immers met een vrouw aan het praten.
------------------
Axel hoorde half hoe Laura, Tyler en de vrouw met elkaar aan het praten waren. Zijn oogleden voelden zwaar en zijn zicht werd langzaam aan wazig. "Doet uw zoon aan basketbal?" was de laatste vraag die Axel kon verstaan. Nog voor zijn ogen daadwerkelijk dicht gleden was er een arm onder de zijne, een gespierde arm die Axel wegtrok bij de twee vrouwen.
Axel's ogen knipperden terug open en hij zag hoe Tyler hem weghaalde. Eenmaal uit het zicht van Laura en de vrouw plaatste Tyler zijn beide handen op Axel's schouders en hielp hem naar de grond.
"Dankje Tyler." mompelde Axel onder zijn adem.
Vaag zag hij hoe Tyler naast hem kwam zitten. In enkele seconden verdubbelde zijn zicht, en in plaats van twee handen had hij ineens vier handen.
"Jonge-" Meer verstond Axel niet, zijn oren leken dicht te zitten.
In een waas zag hij hoe iets huidskleurigs zich richting zijn gezicht bewoog. Vermoedelijk was dit de hand van Tyler. De hand omsloot Axel's kin en draaide zijn hoofd naar Tyler die nu tegen hem aan het praten was. Axel zag dat Tyler's mond bewoog maar hij verstond de woorden niet. Vlak voor zijn ogen opnieuw even dichtzakten, zag hij hoe Tyler opstond.
Toen Axel zijn ogen weer openden leek hij alleen. Het tegendeel werd in enkele seconden bewezen. Voor de tweede keer deze dag viel er een plens water in zijn gezicht waar Axel ademhappend van opschrok.
"Jonge heer, gaat het?"
De stem van Tyler was nu helder en duidelijk. Axel knikte even.
"Zullen we dan maar een taxi bellen?"
Tyler hielp Axel overeind en meteen haalde Axel zijn mobiel uit zijn zak. Het nummer van de taxi stond vast in zijn mobiel.
Na een aantal seconden liet hij zijn mobiel weer wegglijden. "Over vijf minuten zijn ze bij de rivieroever."
Tyler knikte naar Axel. "Zullen we dan maar terug gaan?"
------------------------------------
Austin bedankte Lilly met een buiging en draaide zich toen terug naar het veld. In volle vaart rende hij richting de dijk en gleed van de helling naar beneden. De trap zou immers beteken dat hij zou struikelen.
Meteen liep hij door naar de coach, geen greintje vermoeidheid op zijn gezicht. Voor de coach maakte hij een diepe buiging.
"Excuses dat ik zo laat ben."
Hij wachtte met overeind komen tot de coach hem toestemming zou geven.
---------------------------------------
Lilly glimlachte even naar de jongen en zag toen hoe hij ervandoor rende. Met een soort sliding kwam hij de heuvel af en liep meteen door naar de coach.
Ze zuchtte even en draaide zich toen weg, tot haar ogen op een andere trap vielen, eentje aan de andere kant van de brug waardoor ze ongezien bij het voetbalveld kon komen. Even twijfelde Lilly, maar daarna liep ze toch weg.
Eenmaal weg van de rivieroever nam ze haar mobiel.
Hey chicky,
W8 me op bij bus & nm plz kleren mee
k lyk wel n gangsta shop tyd inhalen
xx
Even las ze het smsje over en besloot toen er nog wat bij te typen, iets wat alleen Sue zou kunnen begrijpen.
Pd=ohw:p
Tevreden drukte ze op verzenden. Dit laatste was iets dat Sue en Lilly bij de verhuizing hadden afgesproken. Pd=ohw was codentaal, net als Rs=ohw. Alleen zou Sue nooit Pd gebruiken en Lilly zou nooit Rs mogen gebruiken.
Meteen kreeg Lilly een smsje terug.
Rs=ohw
xx
Een glimlach verscheen op Lilly's gezicht. Met een sprintje kwam ze aan bij de bushalte. Nu was ze erg blij dat ze altijd wat geld bij zich had. Aangekomen bij de bushalte zag ze dat de bus er al stond. Ze stapte in en gaf de chauffeur wat geld. Deze keek haar even vreemd aan, maar zei verder niks.
Kalm nam ze plaats op een van de stoelen en keek naar buiten.
-----------------------------------------
Timon sloeg het portier achter zich dicht en liep zijn kamer in. Eenmaal neergestreken op zijn bed ging zijn mobiel. Met een zucht nam hij op.
"Thanks, maar dit veranderd niks tussen ons en dat weet je. Ik blijf bij mijn besluit."
(Timon is kort, ik wilde eerst iets anders doen maar dat zou nog te vroeg zijn. Dit iets anders heeft veel te maken met mystery boy)
Tyler sloeg zijn arm om Laura's schouder die dit met een haas onmerkbare rol van haar ogen toch maar accepteerde. Laura negeerde Tyler en knikte naar de vrouw. "Basketbal, een prachtige sport."
Over de schouder van de vrouw zag ze hoe een raampje van hun auto openging.
"Doet uw zoon aan basketbal?" Met deze vraag voelde ze hoe Tyler's arm haar schouder verliet. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe deze zich verontschuldigde en Axel mee trok.
'Arme jongen, voelt hij zich al zo ziek, dan moet hij ook nog eens wachten.'
Laura probeerde niet te lang stil te staan bij de gedachte, ze was immers met een vrouw aan het praten.
------------------
Axel hoorde half hoe Laura, Tyler en de vrouw met elkaar aan het praten waren. Zijn oogleden voelden zwaar en zijn zicht werd langzaam aan wazig. "Doet uw zoon aan basketbal?" was de laatste vraag die Axel kon verstaan. Nog voor zijn ogen daadwerkelijk dicht gleden was er een arm onder de zijne, een gespierde arm die Axel wegtrok bij de twee vrouwen.
Axel's ogen knipperden terug open en hij zag hoe Tyler hem weghaalde. Eenmaal uit het zicht van Laura en de vrouw plaatste Tyler zijn beide handen op Axel's schouders en hielp hem naar de grond.
"Dankje Tyler." mompelde Axel onder zijn adem.
Vaag zag hij hoe Tyler naast hem kwam zitten. In enkele seconden verdubbelde zijn zicht, en in plaats van twee handen had hij ineens vier handen.
"Jonge-" Meer verstond Axel niet, zijn oren leken dicht te zitten.
In een waas zag hij hoe iets huidskleurigs zich richting zijn gezicht bewoog. Vermoedelijk was dit de hand van Tyler. De hand omsloot Axel's kin en draaide zijn hoofd naar Tyler die nu tegen hem aan het praten was. Axel zag dat Tyler's mond bewoog maar hij verstond de woorden niet. Vlak voor zijn ogen opnieuw even dichtzakten, zag hij hoe Tyler opstond.
Toen Axel zijn ogen weer openden leek hij alleen. Het tegendeel werd in enkele seconden bewezen. Voor de tweede keer deze dag viel er een plens water in zijn gezicht waar Axel ademhappend van opschrok.
"Jonge heer, gaat het?"
De stem van Tyler was nu helder en duidelijk. Axel knikte even.
"Zullen we dan maar een taxi bellen?"
Tyler hielp Axel overeind en meteen haalde Axel zijn mobiel uit zijn zak. Het nummer van de taxi stond vast in zijn mobiel.
Na een aantal seconden liet hij zijn mobiel weer wegglijden. "Over vijf minuten zijn ze bij de rivieroever."
Tyler knikte naar Axel. "Zullen we dan maar terug gaan?"
------------------------------------
Austin bedankte Lilly met een buiging en draaide zich toen terug naar het veld. In volle vaart rende hij richting de dijk en gleed van de helling naar beneden. De trap zou immers beteken dat hij zou struikelen.
Meteen liep hij door naar de coach, geen greintje vermoeidheid op zijn gezicht. Voor de coach maakte hij een diepe buiging.
"Excuses dat ik zo laat ben."
Hij wachtte met overeind komen tot de coach hem toestemming zou geven.
---------------------------------------
Lilly glimlachte even naar de jongen en zag toen hoe hij ervandoor rende. Met een soort sliding kwam hij de heuvel af en liep meteen door naar de coach.
Ze zuchtte even en draaide zich toen weg, tot haar ogen op een andere trap vielen, eentje aan de andere kant van de brug waardoor ze ongezien bij het voetbalveld kon komen. Even twijfelde Lilly, maar daarna liep ze toch weg.
Eenmaal weg van de rivieroever nam ze haar mobiel.
Hey chicky,
W8 me op bij bus & nm plz kleren mee
k lyk wel n gangsta shop tyd inhalen
xx
Even las ze het smsje over en besloot toen er nog wat bij te typen, iets wat alleen Sue zou kunnen begrijpen.
Pd=ohw:p
Tevreden drukte ze op verzenden. Dit laatste was iets dat Sue en Lilly bij de verhuizing hadden afgesproken. Pd=ohw was codentaal, net als Rs=ohw. Alleen zou Sue nooit Pd gebruiken en Lilly zou nooit Rs mogen gebruiken.
Meteen kreeg Lilly een smsje terug.
Rs=ohw
xx
Een glimlach verscheen op Lilly's gezicht. Met een sprintje kwam ze aan bij de bushalte. Nu was ze erg blij dat ze altijd wat geld bij zich had. Aangekomen bij de bushalte zag ze dat de bus er al stond. Ze stapte in en gaf de chauffeur wat geld. Deze keek haar even vreemd aan, maar zei verder niks.
Kalm nam ze plaats op een van de stoelen en keek naar buiten.
-----------------------------------------
Timon sloeg het portier achter zich dicht en liep zijn kamer in. Eenmaal neergestreken op zijn bed ging zijn mobiel. Met een zucht nam hij op.
"Thanks, maar dit veranderd niks tussen ons en dat weet je. Ik blijf bij mijn besluit."
(Timon is kort, ik wilde eerst iets anders doen maar dat zou nog te vroeg zijn. Dit iets anders heeft veel te maken met mystery boy)
Kagayaiteiru Miraii terasu hikari